atque+etiam+(atque+adeo)

prō (archaic collat. form, posi in posimerium; cf. pono, from posino; cf. Gr. poti and pot with pros), adv. and prep. [root in Sanscr. prep. pra-, before, as in prathamas, first; Gr. pro; cf.: proteros, prôtos, etc.; Lat.: prae, prior, priscus, etc.; perh. old abl. form, of which prae is the loc. ], before, in front of; and, transf., for, with the idea of protection, substitution, or proportion.

Adv., found only in the transf. comp. signif. (v. infra, II. B. 3.) in connection with quam and ut: pro quam and pro ut (the latter usually written in one word, prout), like prae quam and prae ut.

Pro quam, in proportion as, just as:

nec satis est, pro quam largos exaestuat aestus,

Lucr. 2, 1137. —

Pro ut or prout, according as, in proportion, accordingly, proportionably as, just as, as (class.):

compararat argenti bene facti, prout Thermitani hominis facultates ferebant, satis,

Cic. Verr. 2, 2, 34, § 83:

tuas litteras, prout res postulat, exspecto,

id. Att. 11, 6 fin.:

id, prout cujusque ingenium erat, interpretabantur,

Liv. 38, 50:

prout locus iniquus aequusve his aut illis, prout animus pugnantium est, prout numerus, varia pugnae fortuna est,

id. 38, 40 fin. —With a corresp. ita:

ejusque rationem ita haberi, prout haberi lege liceret,

Cic. Phil. 5, 17, 46:

prout sedes ipsa est, ita varia genera morborum sunt,

Cels. 4, 4, 5:

prout nives satiaverint, ita Nilum increscere,

Plin. 5, 9, 10, § 51.—

Prep. with abl. (late Lat. with acc.:

PRO SALVTEM SVAM,

Inscr. Grut. 4, 12; 46, 9; Inscr. Orell. 2360), before, in front of.

Lit., of place:

sedens pro aede Castoris,

Cic. Phil. 3, 11, 27:

praesidia, quae pro templis cernitis,

id. Mil. 1, 2:

ii qui pro portis castrorum in statione erant,

Caes. B. G. 4, 32:

pro castris copias habere,

id. ib. 7, 66:

pro castris dimicare,

id. ib. 5, 16:

pro oppido,

id. ib. 7, 71:

pro opere consistere,

Sall. J. 92, 9:

castra pro moenibus locata,

Liv. 2, 53; 4, 17:

pro muro,

id. 30, 10:

pro castris explicare aciem,

id. 6, 23:

pro vallo,

Plin. 2, 37, 37, § 101; Vell. 2, 19, 1.—With verbs of motion:

Caesar pro castris suas copias produxit,

before the camp, Caes. B. G. 1, 48:

hasce tabulas hic ibidem pro pedibus tuis obicito,

before your feet, App. Mag. p. 337, 36; id. M. 4, p. 155, 2.—

In partic., with the accessory idea of presence on the front part, on the edge or brink of a place, on or in the front of, often to be translated by a simple on or in:

pro censu classis iuniorum, Serv. Tullius cum dixit, accipi debet in censu, ut ait M. Varro, sicuti pro aede Castoris, pro tribunali, pro testimonio,

Fest. p. 246 Müll.; cf.: pro significat in, ut pro rostris, pro aede, pro tribunali, Paul. ex Fest. p. 228 Müll.; and:

pro sententia ac si dicatur in sententiā, ut pro rostris id est in rostris,

id. p. 226 Müll.: hac re pro suggestu pronunciata, qs. standing on the front part of the tribune, or, as we would say, on the tribune, Caes. B. G. 6, 3: pro tribunali cum aliquid ageretur, was transacted before or at my tribunal, Cic. Fam. 3, 8, 21; so,

pro tribunali,

id. Pis. 5, 11; id. Sest. 15, 34: pro contione, before the assembled army; and, in gen., before the assembly:

laudatus pro contione Jugurtha,

Sall. J. 8, 2; cf. Curt. 9, 1, 1:

pro contione laudibus legati militumque tollere animos,

Liv. 7, 7:

fortes viros pro contione donantis,

Curt. 10, 5, 10:

pro contione litteras recitare,

id. 4, 10, 16; Liv. 38, 23 fin.:

pro contione palam utrumque temptavit,

Suet. Vesp. 7; Tac. A. 3, 9; Front. Strat. 1, 11, 3: [p. 1448] 4, 5, 11; cf.:

pro comitio,

Suet. Aug. 43:

uti pro consilio imperatum erat,

in the council, Sall. J. 29, 6; cf.:

supplicatio in triduum pro collegio decemvirūm imperata fuit,

Liv. 38, 36:

pontifices pro collegio decrevisse,

Gell. 11, 3, 2:

pro collegio pronuntiare,

Liv. 4, 26, 9:

suas simultates pro magistratu exercere,

id. 39, 5:

pro munimentis castelli manipulos explicat,

before, on the fortifications, Tac. A. 2, 80; 12, 33: stabat pro litore diversa acies, in front of or upon the shore, id. ib. 14, 30:

legionem pro ripā componere,

id. ib. 12, 29:

velamenta et infulas pro muris ostentant,

in front of, from the walls, Tac. H. 3, 31; so,

pro muris,

id. A. 2, 81:

ad hoc mulieres puerique pro tectis aedificiorum saxa et alia, quae locus praebebat, certatim mittere,

standing on the edge of the roofs, from the roofs, Sall. J. 67, 1 Kritz.—

Transf.

To signify a standing before or in front of, for defence or protection; hence an acting for, in behalf of, in favor of, for the benefit of, on the side of (opp. contra, adversum):

veri inveniendi causā contra omnia dici oportere et pro omnibus,

Cic. Ac. 2, 18, 60; cf.:

hoc non modo non pro me, sed contra me est potius,

id. de Or. 3, 20, 75:

partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

id. Clu. 32, 88:

difficillimum videtur quod dixi, pro ipsis esse quibus eveniunt ista, quae horremus ac tremimus,

Sen. Prov. 3, 2:

haec cum contra legem proque lege dicta essent,

Liv. 34, 8: pro Romano populo armis certare, Enn. ap. Non. 150, 6 (Ann. v. 215 Vahl.); cf.: pro vostrā vitā morti occumbant, id. ap. Serv. ad Verg. A. 2, 62 (Trag. v. 176 Vahl.): quae ego pro re publica fecissem, Cato ap. Front. p. 149:

nihil ab eo praetermissum est, quod aut pro re publicā conquerendum fuit, aut pro eā disputandum,

Cic. Sest. 2, 3:

omnia me semper pro amicorum periculis, nihil umquam pro me ipso deprecatum,

id. de Or. 2, 49, 201:

convenit dimicare pro legibus, pro libertate, pro patriā,

id. Tusc. 4, 19, 43:

dulce et decorum est pro patriā mori,

Hor. C. 3, 2, 13; cf. id. ib. 3, 19, 2:

pro sollicitis non tacitus reis,

id. ib. 4, 1, 14:

spondere levi pro paupere,

id. A. P. 423:

urbes, quae viris aut loco pro hostibus et advorsum se opportunissumae erant,

Sall. J. 88, 4:

nec aliud adversus validissimas gentes pro nobis utilius, quam, etc.,

Tac. Agr. 12:

et locus pro vobis et nox erit, Liv 9, 24, 8: et loca sua et genus pugnae pro hoste fuere,

id. 39, 30, 3:

pro Corbulone aetas, patrius mos... erant: contra, etc.,

Tac. A. 3, 31; id. H. 4, 78; Curt. 4, 14, 16.—

With the notion of replacement or substitution, in the place of, instead of, for.

In gen.: numquam ego argentum pro vino congiario... disdidi, Cato ap. Front. p. 149:

ego ibo pro te, si tibi non libet,

Plaut. Most. 5, 2, 10:

ego pro te molam,

Ter. And. 1, 2, 29; Cic. Leg. 2, 5, 13:

mutata (ea dico), in quibus pro verbo proprio subicitur aliud... ut cum minutum dicimus animum pro parvo, etc.,

id. Or. 27, 92 sq.; cf.:

libenter etiam copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, sis pro si vis... ain' pro aisne, nequire pro non quire, malle pro magis velle, nolle pro non velle. Dein etiam saepe et exin pro deinde et exinde dicimus,

id. ib. 45, 154:

pro vitulā statuis dulcem Aulide natam, Hor S. 2, 3, 199: pro bene sano Ac non incauto fictum astutumque vocamus,

id. ib. 1, 3, 61; cf. Suet. Caes. 70:

pro ope ferendā sociis pergit ipse ire, etc.,

Liv. 23, 28, 11 Weissenb. ad loc.; Zumpt, Gram. § 667; cf.:

pro eo, ut ipsi ex alieno agro raperent, suas terras, etc.,

Liv. 22, 1, 2.—

Esp. freq. in connection with the title of any officer, to denote his substitute' pro consule, pro praetore, pro quaestore, pro magistro, etc. (afterwards joined into one word, as proconsul, propraetor, proquaestor, promagister, etc.), proconsul, proprœtor, proquœstor, vice-director:

cum pro consule in Ciliciam proficiscens Athenas venissem,

Cic. de Or. 1, 18, 82; cf.:

cum L. Philippus pro consulibus eum se mittere dixit, non pro consule,

instead of the consuls, not as proconsul, id. Phil. 11, 8, 18:

nec pro praetore, Caesarem (vocat),

id. ib. 13, 10, 22; Liv. 35, 1. cum Alexandriae pro quaestore essem, Cic. Ac. 2, 4, 11' cf.:

litteris Q. Caepionis Bruti pro consule... Q. Hortensii pro consule opera, etc.,

id. Phil. 10, 11, 26: P. Terentius operas in portu et scripturā Asiae pro magistro dedit, id. Att. 11, 10, 1; cf. id. Verr. 2, 2, 70, § 169; id. Fam. 13, 65, 1; see also the words proconsul, promagister, propraetor, proquaestor, etc.—

So of price, penalty, etc., in exchange, in return for:

tres minas pro istis duobus dedi,

Plaut. Most. 3, 2, 138; id. Aul. 3, 3, 8:

pro hujus peccatis ego supplicium sufferam,

Ter. And. 5, 3, 17:

dimidium ejus quod pactus esset, pro carmine daturum,

Cic. de Or. 2, 86, 351:

pro vitā hominis nisi hominis vita reddatur, non posse deorum inmortalium numen placari,

Caes. B. G. 6, 16:

id pro immolatis in foro Tarquiniensium Romanis poenae hostibus redditum,

Liv. 7, 19, 3:

vos, pro paternis sceleribus, poenas date,

Sen. Med. 925; Lact. 2, 7, 21:

pro crimine poenas,

Ov. Ib. 621.—

Pro is also frequently used to denote the viewing, judging, considering, representing of a thing as something, for, the same as, just as, as:

pro sano loqueris, quom me appellas nomine,

Plaut. Men. 2, 2, 24:

sese ducit pro adulescentulo,

id. Stich. 3, 1, 65; id. Cist. 1, 3, 24:

hunc Eduxi a parvulo, habui, amavi pro meo,

as my own, Ter. Ad. 1, 1, 23:

Cato ille noster qui mihi unus est pro centum milibus,

whose voice I regard as equal to that of thousands, Cic. Att. 2, 5, 1:

Siciliam nobis non pro penariā cellā, sed pro aerario fuisse,

id. Verr. 2, 2, 2, § 5:

P. Sestio pro occiso relictus est,

id. Sest. 38, 81; Caes. B. G. 3, 109:

cum pro damnato mortuoque esset,

as good as condemned and dead, Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33:

summa ratio, quae sapientibus pro necessitate est,

Plin. Ep. 1, 12, 3:

negotia pro solatiis accipiens,

Tac. A. 4, 13:

consuli pro hostibus esse,

Liv. 43, 5, 4:

adeo incredibilis visa res, ut non pro vano modo, sed vix pro sano nuncius audiretur,

as a boaster, Liv. 39, 49: quoniam de adventu Caesaris pro certo habebamus, to consider as certain, Mat. ap. Cic. Att. 9, 15, 6 et saep.; v. certus.—

Esp. in certain phrases: pro eo, for the same thing, as just the same:

ut si a Caesare, quod speramus, impetrarimus, tuo beneficio nos id consecutos esse judicemus: sin minus, pro eo tantum id habeamus, cum a te data sit opera, ut impetraremus,

Cic. Fam. 13, 7, 5.—With the particles of comparison: atque ( ac), ac si, quasi, just the same as, even as, as though: pro eo ac debui, just as was my duty, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

pro eo ac si concessum sit,

Cic. Inv. 1, 32, 54:

pro eo est atque si adhibitus non esset,

Dig. 28, 1, 22:

pro eo erit quasi ne legatum quidem sit,

ib. 30, 1, 38: pro eo quod, for the reason that, because:

pro eo quod ejus nomen erat magnā apud omnes gloriā,

Cic. de Or. 2, 18, 75: pro eo quod pluribus verbis vos quam volui fatigavi, veniam a vobis petitam velim, Liv 38, 49 fin. —

On account of, for the sake of:

dolor pro patriā,

Cic. Fin. 1, 7, 24:

tumultus pro recuperandā re publicā,

id. Brut. 90, 311 dub. (B. and K. omit pro):

dedit pro corpore nummos, i. e. to rescue his person,

Hor. S. 1, 2, 43:

aliquem amare pro ejus eximiā suavitate,

Cic. de Or 1, 55, 234:

pro quibus meritis quanto opere dilectus sit,

Suet. Aug. 57:

cum pro incolumitate principis vota susceperunt,

Tac. A. 4, 17:

pro bono (= bene),

Sall. J. 22, 4.—

Pro is used in its most general sense in stating the relation between two objects or actions, in proportion, in comparison with, according to or as, conformably to, by virtue of, for, etc.:

meus pater nunc pro hujus verbis recte et sapienter facit,

according to his story, Plaut. Am. 1, 1, 133:

tu pro oratione nec vir nec mulier mihi's,

id. Rud. 4, 4, 71: pro viribus tacere ac fabulari, according to one's ability, Enn. ap. Non. 475, 4 (Trag. v. 181 Vahl.):

facere certum'st pro copiā ac sapientiā,

Plaut. Merc. 3, 1, 8:

agere pro viribus,

Cic. Sen. 9, 27:

aliquem pro dignitate laudare,

id. Rosc. Am. 12, 33:

proelium atrocius quam pro numero pugnantium fuit,

Liv. 21, 29: pro imperio, by virtue of his office or authority:

quia pro imperio palam interfici non poterat,

Liv. 1, 51, 2; hence, imperatively, dictatorially, summarily:

nec illum ipsum submovere pro imperio posse more majorum,

id. 2, 56, 12 ' hem! satis pro imperio, quisquis es, Ter. Phorm. 1, 4, 18:

pro tuā prudentiā,

Cic. Fam. 4, 10, 2; 11, 12, 2:

cum in eam rationem pro suo quisque sensu ac dolore loqueretur,

id. Verr. 2, 1, 27, § 69:

quibus aliquid opis fortasse ego pro meā, tu pro tuā, pro suā quisque parte ferre potuisset,

id. Fam. 15, 15, 3: pro virili parte, according to one's ability, id. Sest. 66, 138; Liv. praef. 2; Ov. Tr. 5, 11, 23. —Esp. freq.: pro ratā parte and pro ratā, in proportion, proportionably; v. ratus:

pro se quisque,

each according to his ability, each one for himself, Cic. Off. 3, 14, 58; Caes. B. G. 2, 25; Verg. A. 12, 552 et saep.:

pro tempore et pro re,

according to time and circumstances, Caes. B. G. 5, 8:

pro facultatibus,

Nep. Epam. 3, 5.—Pro eo, quantum, or ut, in proportion to, as, according to, according as:

eāque pro eo, quantum in quoque sit ponderis, esse aestimanda,

Cic. Fin. 4, 21, 58:

equidem pro eo, quanti te facio, quicquid feceris, approbabo,

id. Fam. 3, 3, 2: tamen pro eo ut temporis difficultas tulit, etc., L. Metell. ap. Cic. Verr. 2, 3, 54, § 126.

pro-): prōdeo, prŏfiteor; and even in words borrowed from the Greek, as prōlogus.—Its signification has reference either to place, before, forwards; or to protection, for; procedo, procurro, profanus; procuro, propugno, prosum, protego.

prō (less correctly prōh), interj., an exclamation of wonder or lamentation, O! Ah! Alas! (class.).

With nom.:

proh! bonae frugi hominem te jam pridem esse arbitror,

Plaut. Cas. 2, 4, 4: pro Juppiter! Enn. ap. Varr L. L. 7, § 12 Müll. (Trag. v 225 Vahl.); Ter. And. 4, 3, 17; id. Eun. 3, 5, 2; id. Ad. 1, 2, 31; cf.:

pro supreme Juppiter,

id. ib. 2, 1, 42:

pro Juppiter, Hominis stultitiam!

id. ib. 3, 3, 12:

pro di immortales,

id. ib. 3, 4, 1; cf.: pro, dii immortales: Cic. Imp. Pomp. 12, 33:

pro curia inversique mores!

Hor. C. 3, 5, 7:

pro scelus,

Mart. 2, 46, 8.—

Parenthet.:

pro, quanta potentia regni Est, Venus alma, tui,

Ov. M. 13, 758:

et mea, pro! nullo pondere verba cadunt,

id. H. 3, 98:

tantum, pro! degeneramus a patribus,

Liv. 22, 14, 6; Curt. 4, 16, 10.—

With acc.: pro divom fidem! Enn. ap. Don. ad. Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. v. 30 Vahl.); Ter. Ad. 4, 7, 28; cf.:

pro deum atque hominum fidem!

id. And. 1, 5, 2; 11; id. Heaut. 1, 1, 9; Cic. Tusc. 5, 16, 48;

instead of which, ellipt.: pro deum immortalium!

Ter. Phorm. 2, 3, 4:

pro deum atque hominum,

id. Hec. 2, 1, 1:

pro fidem deum! facinus foedum,

id. Eun. 5, 4, 21.—

With gen.: pro malae tractationis! Tert. Poen. fin.

tam, adv. [orig. acc. fem. of the demonstrative root ta-; cf.: tum, tamen], correlative of quam, so, so much, as.

As comparative adverb, demonstrative with correlative quam, introducing comparative clauses of like intensity.

As adjunct of adjectives or participles the intensity of which is expressed by a comparative clause, tam... quam = as... as; negatively, non (neque, nihil, etc.) tam... quam = not so... as.

In comparison between two adjj.:

tam esse clemens tyrannus quam rex importunus potest,

a tyrant may be as mild as a king may be harsh, Cic. Rep. 1, 33, 50 (B. and K. bracket rex):

non tam solido quam splendido nomine,

id. Fin. 1, 18, 61:

tam culpae hostium justus existimator quam gloriosus victor,

Val. Max. 3, 8, 1:

adjuro, tam me tibi vera referre Quam veri majora fide,

things as true as they are beyond belief, Ov. M. 3, 659:

quorum vires quam repentinae tam breves,

Sen. Q. N. 6, 7, 2.—Negatively:

non enim tam praeclarum est scire Latine quam turpe nescire,

Cic. Brut. 37, 140:

ut illa... non tam mirabilia sunt, quam conjecta belle,

id. Div. 2, 31, 66; 2, 36, 76: nec tam Turpe fuit vinci [p. 1836] quam contendisse decorum est, Ov. M. 9, 5. —Tam preceded by comp. clause:

maximeque eam pestilentiam insignem mors quam matura tam acerba M. Furi fecit,

Liv. 7, 1, 8:

quam magni nominis bellum est, tam difficilem existimaritis victoriam fore,

id. 21, 43, 11:

donec quam felices seditiones, tam honorati seditionum auctores essent,

id. 4, 2, 4. —

In a comparison between degrees of intensity, etc., of the same adjective.

As in relative clauses, the adjective repeated (so esp. in Plaut.;

not repeated in English): tam liquidus est quam liquida tempestas esse solet,

as serene as the weather is wont to be, Plaut. Most. 3, 2, 64:

quam placida'st aqua,

id. ib. 3, 2, 165:

tam frictum ego illum reddam quam frictum est cicer,

id. Bacch. 4, 4, 7.—Negatively:

nemo orator tam multa scripsit quam multa sunt nostra,

Cic. Or. 30, 168:

tametsi non tam multum in istis rebus intellego quam multa vidi,

id. Verr. 2, 4, 43, § 94.—

The adjective not repeated.

The terms of comparison being nouns or pronouns:

tam ego fui ante liber quam gnatus tuus ( = quam liber gnatus tuus est),

Plaut. Capt. 2, 2, 60:

fieret corium tam maculosum quam est nutricis pallium,

id. Bacch. 3, 3, 30:

tam mihi mea vita quam tua Tibi cara est,

id. Cas. 3, 6, 43:

ni illam mihi tam tranquillam facis quam mare est,

id. Poen. 1, 2, 145:

tam crebri ad terram decidebant quam pira,

id. ib. 2, 38:

tam excoctam reddam atque atram quam carbo'st,

Ter. Ad. 5, 3, 63:

quom fervit maxume, tam placidum (eum) quam ovem reddo,

id. ib. 4, 1, 18:

tam sum misericors quam vos, tam mitis quam qui lenissimus,

Cic. Sull. 31, 87:

tam gratum mihi id erit quam quod gratissimum,

id. Fam. 13, 3:

nulla ingenia tam prona ad invidiam sunt quam eorum qui genus ac fortunam suam animis non aequant,

Liv. 45, 22:

nihil est tam violentum quam magna vis aquae,

Sen. Q. N. 3, 30, 6:

(cum sit) tam aurum et argentum quam aes Corinthium ( = cum aurum et argentum tam sit Corinthium quam aes),

Quint. 8, 2, 8:

(ira) tam inutilis animi minister est quam miles qui signum receptui neglegit,

Sen. Ira, 1, 9, 2.—

Negatively: neque opes nostrae tam sunt validae quam tuae,

Plaut. Cist. 2, 1, 20:

nihil esse tam detestabile tamque pestiferum quam voluptatem,

Cic. Sen. 12, 41:

neque tam condenso corpore nubes esse queunt quam sunt lapides, neque autem tam tenues quam nebulae,

Lucr. 6, 101.—Virtually negative:

quod enim tam infidum mare quam blanditiae principum? ( = nullum tam infidum mare, etc.),

Plin. Pan. 66. — With comp. pregn. (very rare): istam dextram non tam in bellis et proeliis quam in promissis et fide firmiorem, i. e. whose superior trustworthiness is not so much in wars, etc., Cic. Deiot. 3, 8:

vectigal ex agro eorum capimus, quod nobis non tam fructu jucundius est, quam ultione,

Liv. 28, 39, 13. —

With quam in subst.-clause:

quicquid mali hic Pisistratus non fecerit, tam gratum est quam si alium facere prohibuerit,

Cic. Att. 8, 16, 2.—Negatively:

juris interpretatio, quae non tam mihi molesta sit propter laborem quam quod dicendi cogitationem auferat,

Cic. Leg. 1, 4, 12. —

Virtually negative: quid autem tam exiguum quam est munus hoc eorum qui consuluntur?

Cic. Leg. 1, 4, 14.—

With quam in adverb.-clause:

cupam facito tam crassam quam modioli postulant,

Cato, R. R. 21, 1:

si era mea sciat tam socordem esse quam sum,

Plaut. Cist. 4, 2, 5:

tua est imago: tam consimili'st quam potest,

id. Men. 5, 9, 4:

sororem tam similem quam lacte lacti est,

id. Mil. 2, 2, 87.—

Tam with advv.: tam... quam = as ( so)... as; negatively = not so... as.

Comparing an adv. with another adv. or adverb. clause: satin' istuc mihi exquisitum est...? Ar. Tam satis quam numquam hoc invenies secus, with as full certainty as that you will never find this otherwise, Plaut. Capt. 3, 4, 106.—Virtually negative:

quis umquam obeundi negotii studio tam brevi tempore tot loca adire potuit, quam celeriter Cn. Pompejo duce tanti belli impetus navigavit?

Cic. Imp. Pomp. 12, 34. —After quam:

nam dictaturam quam pertinaciter ei deferebat populus, tam constanter repulit,

Vell. 2, 89, 5 (the repetition of the adverb is especially frequent in tam diu... quam diu; v. tamdiu).—

The adverb understood after quam: sed tu novisti fidicinam? Tr. Tam facile quam me (quam facile me novi), Plaut. Ep. 3, 4, 72:

tam facile vinces quam pirum volpes comest,

id. Most. 3, 1, 26:

tam hercle certe quam ego ted, ac tu me vides,

id. Merc. 1, 2, 77:

tam audacter (ibis intro) quam domum ad te,

id. Truc. 1, 2, 109:

tam facile quam tu arbitraris,

Cic. Div. 1, 6, 10:

tam cito evertetur quam navis, etc.,

id. Rep. 1, 34, 51:

nihil tam cito redditur quam a speculo imago,

Sen. Q. N. 1, 4, 2. —

Negatively: (ira) quia non tam cito in alium quam vult erumpit,

Sen. Ira, 1, 19, 4.—Virtually negative (very freq.):

quasi vero quidquam sit tam valde, quam nihil sapere, vulgare,

Cic. Div. 2, 39, 81. — With sup. adv.: quam potes tam verba confer maxime ad compendium = as much as you can (hence the idiomatic expression: quam maxime = as much as possible), Plaut. Mil. 3, 1, 184. —

With verbs: tam... quam = as much... as, as well... as; negatively: non tam... quam, not so much... as.

One verb compared with another:

nam quod edit tam duim quam perduim,

for what he can eat I would give as much as lose, Plaut. Aul. 4, 6, 6:

vellem tam domestica ferre possem quam ista contemnere,

Cic. Att. 13, 20, 4:

utinam tam non pigeat ista facere quam non displicebit,

Quint. 2, 5, 17:

Tyrus et ipsa tam movetur quam diluitur,

Sen. Q. N. 6, 26, 5.—Negatively:

fit quoque enim interdum ut non tam concurrere nubes frontibus adversis possint quam de latere ire,

Lucr. 6, 115.—

The same verb repeated or understood after quam; the compared terms being,

Nouns or pronouns: tam mihi quam illi libertatem hostilis eripuit manus;

tam ille apud nos servit quam ego hic apud te servio,

Plaut. Capt. 2, 2, 61:

tam hic scit me habere (pecuniam) quam egomet (i. e. scio),

id. Aul. 3, 6, 12:

quam tu filium tuum, tam me pater me meus desiderat,

id. Capt. 2, 2, 6:

tam huic loqui licere oportet quam isti,

id. Cas. 2, 6, 58:

tam tibi istuc credo quam mihi,

id. Ep. 1, 2, 25:

haec tibi tam sunt defendenda quam moenia,

Cic. Ac. 2, 44, 137:

tam moveor quam tu, Luculle,

id. ib. 2, 46, 141:

tamque id... tuendum conservandumque nobis est quam illud, etc.,

id. Off. 3, 4, 17: amurcam periti agricolae tam in doliis condunt quam oleum aut vinum ( as well as), Varr. R. R. 1, 61:

tam natura putarem vitam hominis sustentari quam vitis, quam arboris,

Cic. Tusc. 1, 24, 56:

sicut pueris, qui tam parentibus amissis flebunt quam nucibus,

Sen. Ira. 1, 12, 4:

meliorque tam sibi quam aliis faciendus (est),

id. ib. 1, 15, 1:

tam solstitium quam aequinoctium suos dies rettulit (i. e. solstitium tam rettulit dies quam rettulit aequinoctium),

id. Q. N. 3, 16, 3:

quoniam orationis tam ornatus quam perspicuitas aut in singulis verbis est aut in pluribus positus (i. e. ornatus tam positus est quam perspicuitas),

Quint. 8, 3, 15. — This construction passes into mere co - ordination: tam vera quam falsa cernimus, as well... as, almost = both... and, Cic. Ac. 2, 34, 111: repentina res, quia quam causam nullam tam ne fidem quidem habebat ( = ut causam nullam, sic ne fidem quidem; cf.

sic),

Liv. 8, 27, 10; so Sall. J. 31, 16; id. H. 1, 41, 24 Dietsch; cf. Liv. 33, 17, 9; Sen. Q. N. 4, 13, 4. —

Negatively: non tam meapte causa Laetor quam illius,

Ter. Heaut. 4, 3, 8:

nihil est quod tam obtundat elevetque aegritudinem... quam meditatio condicionis humanae,

Cic. Tusc. 3, 16, 34:

quae compararat non tam suae delectationis causa quam ad invitationes adventusque nostrorum hominum,

id. Verr. 2, 2, 34, § 83:

cujus me facti paenituit non tam propter periculum meum quam propter vitia multa quae,

id. Fam. 7, 3, 2:

qua nulla in re tam utor quam in hac civili et publica,

id. Att. 2, 17, 2:

neque eos tam istius hominis perditi subita laetitia quam hominis amplissimi nova gratulatio movebat,

id. Verr. 1, 8, 21:

Iliensibus Rhoeteum addiderunt, non tam ob recentia ulla merita quam originum memoria,

Liv. 38, 39, 10.—

Object-inff.:

qualis est istorum oratio qui omnia non tam esse quam videri volunt,

Cic. Ac. 2, 14, 44:

quid enim tam pugnat, quam non modo miserum, sed omnino quidquam esse qui non sit,

id. Tusc. 1, 7, 13:

virtute ipsa non tam multi praediti esse quam videri volunt,

id. Lael. 26, 98.—

Subject-inff. or dependent clauses:

ego illud argentum tam paratum filio Scio esse, quam me hunc scipionem contui ( = tam scio, argentum paratum esse, quam scio me, etc.),

Plaut. As. 1, 1, 109:

Parmenonis tam scio esse hanc techinam quam me vivere,

Ter. Eun. 4, 4, 51:

tam teneor dono quam si dimittar onustus,

Hor. Ep. 1, 7, 18:

Acrisium Tam violasse deum quam non agnosse nepotem Paenitet,

Ov. M. 4, 613:

tam perdis operam cum illi irasceris, quam cum illum alteri precaris iratum,

Sen. Ira, 2, 30, 2.—Negatively (so most freq.):

nihil est quod tam deceat quam in omni re gerenda servare constantiam,

Cic. Off. 1, 34, 125:

eundum igitur est, nec tam ut belli quam ut fugae socii simus,

id. Att. 9, 2, a, 3:

nec tam quaerendum est, dolor malumne sit, quam firmandus animus ad dolorem ferendum,

id. Tusc. 2, 12, 28:

non tam ut prosim causis elaborare soleo, quam ut ne quid obsim,

id. Or. 2, 72, 295:

cum ego te non tam vitandi laboris mei causa quam quia tua id interesse arbitrarer, hortatus essem,

id. Top. 1, 2:

auxilia convenerant non tam Vejentium gratia concitata, quam quod in spem ventum erat, etc.,

Liv. 2, 44, 7:

Boji defecerunt, nec tam ob veteres in populum Romanum iras, quam quod, etc.,

id. 21, 25, 2. — So with causal clauses, Cic. Div. in Caecil. 7, 24; id. Or. 3, 30, 119; id. Sest. 64, 135; Liv. 8, 19, 3. —

With quam in adverb.-clause:

tam confido quam poti'st,

Plaut. Stich. 3, 2, 1; and in Cicero's epistolary style, tam esse with predicative force (like ita esse, sic esse;

v. sic): atque ego haec tam esse quam audio non puto ( = tam male esse),

Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 9.—

Tam with a neg. is sometimes followed by sed with an independent clause, instead of a comp. clause:

quidam autem non tam id reprehendunt, si remissius agatur, sed tantum studium tamque multam operam ponendam in eo non arbitrantur,

Cic. Fin. 1, 1, 1 Madv. ad loc.; cf.:

quae (suaviloquentia) quidem non tam est in plerisque... sed est ea laus eloquentiae certe maxima,

id. Brut. 15, 58.—

With esse and predic. noun:

tam ea est quam poti'st nostra erilis concubina,

Plaut. Mil. 2, 5, 47:

equidem tam sum servos quam tu,

id. Capt. 3, 4, 11:

tam ego homo sum quam tu,

id. As. 2, 4, 83:

nam id nobis tam flagitium'st quam illa Non facere,

Ter. Ad. 3, 3, 68:

tam es tu judex quam ego senator,

Cic. Rab. Post. 7, 17:

tam sum amicus rei publicae quam qui maxime,

id. Fam. 5, 2, 6.—With prep. and its case as predicate:

tam hoc quidem tibi in proclivi quam imber quando pluit,

Plaut. Capt. 2, 2, 86:

qui non defendit, nec obsistit, si potest, injuriae, tam est in vitio quam si parentes, etc., deserat,

Cic. Off. 1, 7, 23. —

Negatively: nihil est tam contra naturam quam turpitudo,

Cic. Off. 3, 8, 35. —

With quasi in place of quam:

tam a me pudica est quasi soror mea sit,

Plaut. Curc. 1, 1, 51. —

Quam... tam with compp. = quanto... tanto or quo... eo (ante-class. and poet.): quam magis aerumna urget, tam magis ad malefaciendum viget, Enn. ap. Quint. 9, 3, 15 (Trag. Rel. v. 303 Vahl.):

quam magis adspecto, tam magis est nimbata,

Plaut. Poen. 1, 2, 138:

magis quam id reputo, tam magis uror quae meus filius turbavit,

id. Bacch. 5, 1, 5:

quam magis te in altum capessis, tam aestus te in portum refert,

id. As. 1, 3, 6:

quo quaeque magis sunt aspera semina eorum, Tam magis in somnis eadem saevire necessust,

Lucr. 4, 999:

quae quanto magis inter se perplexa coibant, Tam magis expressa ea quae mare... efficerent,

id. 5, 453:

tam magis illa fremens et tristibus effera flammis, Quam magis effuso crudescunt sanguine pugnae,

Verg. A. 7, 787.—With quanto for quam:

quanto magis aetheris aestus cogebant terram, Tam magis, etc.,

Lucr. 5, 484. —With rel. adv. for quam:

verum ubicumque magis denso sunt agmine nubes, tam magis hinc... fremitus fit,

Lucr. 6, 99. — Ellips. of tam:

quam magis specto. minus placet mihi hominis facies,

Plaut. Trin. 4, 2, 19.—

Quam... tam with superll. = quanto... tanto or quo... eo (mostly anteclass.; cf.

the class.: ut quisque maxime... ita maxime): quam citissime conficies, tam maxime expediet,

Cato, R. R. 64 (65):

oleum quam diutissime in amurca erit, tam deterrimum erit,

id. ib. 64 (65):

quam acerbissima olea oleum facies, tam oleum optumum erit,

id. ib. 65 (66): quam plurimum [p. 1837] erit, tam citissime canus fiet, id. ib. 157 (158) med.:

quam ad probos propinquitate proxume te adjunxeris, tam optumum est,

Plaut. Aul. 2, 2, 59:

quam maxime huic vana haec suspicio erit, tam facillime patris pacem in leges conficiet suas,

Ter. Heaut. 5, 2, 44:

quam vos facillime agitis, quam estis maxume Potentes, dites, fortunati, nobiles: tam maxime vos aequo animo aequa noscere Oportet,

id. Ad. 3, 4, 56:

quam paucissimos reliqueris, tam optimi fiunt in alendo,

Varr. R. R. 2, 9:

quam quisque pessume fecit, tam maxume tutus est,

Sall. J. 31, 14. —

With quam in immediate succession (to be distinguished from the conj. tamquam, as if):

nam, si a mare abstinuissem, tam quam hoc uterer ( = tam illo uterer quam hoc),

Plaut. Mil. 4, 7, 26:

tam quam proserpens bestia (iste) est bilinguis et scelestus ( = tam bilinguis quam, etc.),

id. Fers. 2, 4, 28: esne tu huic amicus? To. Tam quam di omnes qui caelum colunt, id. ib. 4, 4, 32: vide, homo ut hominem noveris. Sy. Tam quam me, id. Trin. 4, 2, 68: nostine? Da. Tam quam te, Ter. Phorm. 1, 2, 15 (for tam diu, with or without quam, quam diu, etc., v. tamdiu).

With a comp. clause understood.

With a comp. clause to be supplied from a preceding sentence:

quae faciliora sunt philosophis... quia tam graviter cadere non possunt (sc. quam alii),

Cic. Off. 1, 21, 73:

cur corporis curandi causa quaesita sit ars, animi autem medicina nec tam desiderata sit..., nec tam culta (i. e. quam corporis medicina),

id. Tusc. 3, 1, 1:

nihil umquam tam eleganter explicabunt (i. e. quam Plato),

id. ib. 1, 23, 55:

non conturbat me expectatio tua, etsi nihil est eis, qui placere volunt, tam adversarium,

id. Ac. 2, 4, 10:

sed ea (plebs) nequaquam tam laeta Quinctium vidit (i. e. quam ejus amici),

Liv. 3, 26, 12: nec minora consequi potuit (Maecenas);

sed non tam concupivit (sc. quam Agrippa),

Vell. 2, 88, 2: nec tibi tam longis opus est ambagibus usquam, nec me tam multam hic operam consumere par est (i. e. quam consumere opus sit, si haec tractare velim), Lucr 6, 1079; so, tam gratia est (colloq.) = non accipio, sed tam gratia est quam esset si acciperem, I thank you just as much; no, thank you:

bene vocas (ad prandium): tam gratia'st,

Plaut. Men. 2, 3, 36: cenabis apud me. Ep. Locata'st opera nunc quidem:

tam gratia'st,

id. Stich. 3, 2, 18: quin tu, quidquid opus'st, audacter imperas? Ps. Tam gratia'st. Bene est tibi;

nolo tibi molestos esse nos,

id. Ps. 2, 4, 23 (in this formula, however, tam is explained by some as a shortened form for tamen; cf. Brix ad Plaut. Men. 386, and v. IV. infra).—

With a general comp. clause understood ( = sic, ita), so ( so much) as I do, as you do, as he did, as I said before, as he is, as you are, etc.

With adjj.: ut vos servem sedulo, quos tam grandi sim mercatus pecunia, have bought you at so high a price, i. e. as I have, Plaut. Capt. 2, 2, 8: qui nummi exciderunt quod terram sic obtuere? quid vos maestos tam tristisque conspicor? (sc. as I do, as you are), id. Bacch. 4, 4, 17:

equidem miror, tam catam, tam doctam te et bene eductam, non scire stulte facere,

id. Most. 1, 3, 29:

ordine cum videas tam certo multa creari,

Lucr. 5, 735:

deus ille fuit qui ista in tam tranquillo et tam clara luce locavit,

id. 5, 12:

quorsum igitur tam multa de voluptate?

Cic. Sen. 12, 44:

ut mihi quidem, qui tam magno animo fuerit innocens damnatus esse videatur,

id. Tusc. 1, 42, 100:

inter ista tam magnifica verba tamque praeclara,

id. Fin. 2, 23, 77:

quis est qui complet aures meas tantus et tam dulcis sonus?

as I hear, id. Rep. 6, 18, 18:

tollite hanc: nullam tam pravae sententiae causam reperietis,

id. Phil. 14, 1, 3: et tamen veremur ut hoc quod a tam multis perferatur natura patiatur? ( as it is, sc. suffered), id. Tusc. 2, 20, 46:

ut tam in praecipitem locum non debeat se sapiens committere,

id. Ac. 2, 21, 68:

tam necessario tempore, tam propinquis hostibus,

at so urgent a time as this, Caes. B. G. 1, 16, 6:

supra triginta quinque milia hostium fuerant, ex quibus tam exigua pars pugnae superfuit,

Liv. 39, 31, 14:

tam constantem defensionem Scipionis universus senatus comprobavit,

Val. Max. 3, 7, 1: ceterum... ne tam praeclara lex... oblitteraretur, id. 2, 8, 1:

qui tam crudelem tyrannum occideret,

id. 3, 1, 2:

ne illo quidem tam misero tamque luctuoso tempore civitas nostra virtutis suae oblita est,

id. 3, 2, 7:

tam contraria est pestis,

Plin. 8, 38, 57, § 136:

tam parvo distat ibi tanta rerum naturae diversitas,

id. 5, 11, 12, § 65; so, tamne (cf. sicine):

tamne indignus videar?

Plaut. Merc. 1, 2, 77.—And with sup.:

nondum erat vestris tam gravissimis tamque multis judiciis concisus,

of so great weight, Cic. Phil. 12, 5, 11.—

With advv.:

alienus quom ejus incommodum tam aegre feras, quid me patrem par facere est?

Plaut. Capt. 1, 2, 37:

quid est negotii quod tu tam subito domo abeas?

id. Am. 1, 3, 4:

unde ego nunc tam subito huic argentum inveniam miser?

Ter. Phorm. 3, 3, 1:

quia (anima cum corpore) tam conjuncta atque leniter apta'st,

Lucr. 5, 559:

jam mallem Cerberum metueres quam ista tam inconsiderata diceres,

Cic. Tusc. 1, 6, 12:

ista tam aperte et per versa et falsa,

id. Ac. 2, 18, 60:

cum ex co quaereretur cur tam diu vellet esse in vita,

id. Sen. 5, 13:

me pudet tam cito de sententia esse dejectum,

id. Tusc. 2, 5, 14:

etsi hoc quidem est in vitio, dissolutionem naturae tam valde perhorrescere,

id. Fin. 5, 11, 31:

an melius fuerit rationem non dari omnino, quam tam munifice et tam largiter,

as I have shown, id. N. D. 3, 27, 69:

nam quod jus civile tam vehementer amplexus es,

id. Or. 1, 55, 274:

quid tu, inquit, tam mane?

id. Rep. 1, 9, 14: cur hunc tam temere ( as mentioned before) quisquam ab officio discessurum judicaret? Caes. B. G. 1, 40:

quod sua victoria tam insolenter gloriarentur,

id. ib. 1, 14:

cum tam procul a finibus Macedoniae absint,

Liv. 39, 27, 6: non digna exempla quae tam breviter ( as I am going to do) nisi majoribus urgerer, referrentur, Val. Max. 2, 7, 5:

qualis esset quem tam diu tamque valde timuissent,

Nep. Eum. 11, 2; and with sup.: tam maturrime comparavisse, Cato ap. Charis. p. 184 P.—With adverb. abl.: tam crepusculo fere ut amant, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, 77; cf.:

tam vesperi,

Ter. Heaut. 1, 1, 15; v. III. B. 3. infra.—

With verbs:

ut, ni meum gnatum tam amem, tua jam virgis latera lacerentur probe,

Plaut. Bacch. 4, 5, 10:

quid, cedo, te, obsecro, tam abhorret hilaritudo?

id. Cist. 1, 1, 55:

quid tam properas?

id. Pers. 4, 6, 11:

cum te video nostrae familiae Tam ex animo factum velle ( = te tam velle nostrae familiae ex animo factum),

Ter. Ad. 5, 7, 21:

age, quaeso, ne tam obfirma te, Chreme,

id. Heaut. 5, 5, 8:

non pol temere'st quod tu tam times,

id. Phorm. 5, 8 (9), 9: Sy. Eamus, namque hic properat in Cyprum. Sa. Ne tam quidem, implying a corresponding gesture, id. Ad. 2, 4, 14:

quam si explicavisset, non tam haesitaret,

i. e. as he does, Cic. Fin. 2, 6, 18.—Sometimes with an adv. to be supplied:

quid ergo hanc, quaeso, tractas tam ( = tam male, or implying a corresponding gesture),

Plaut. Cas. 4, 4, 31:

Graecos in eo reprehendit quod mare tam secuti sunt ( = tam vulgo. or tam temere),

Cic. Att. 6, 2, 3; cf. id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 9; v. I. C. 2. d, supra. — With esse and predic. noun:

numquam ego te tam esse matulam credidi,

Plaut. Pers. 4, 3, 72.—

Preceded and strengthened by a demonstrative adjective (order: 1. demonstr., 2. tam, 3. adjective, 4. noun; or, 1. demonstr., 2. noun, 3. tam, 4. adjective).

After hic:

etiamne haec tam parva civitas, tam procul a manibus tuis remota, praedae tibi et quaestui fuit?

Cic. Verr. 2, 3, 37, § 85:

hunc hominem tam crudelem, tam sceleratum, tam nefarium nolunt judicare,

id. ib. 2, 2, 31, §

77: hunc tamen hominem tam audacem, tam nefarium, tam nocentem,

id. Clu. 14, 42:

haec mea oratio tam longa aut tam alte repetita,

id. Sest. 13, 31:

in hoc tam exiguo vitae curriculo,

id. Arch. 11, 28:

hanc tam taetram, tam horribilem tamque infestam rei publicae pestem,

id. Cat. 1, 5, 11:

in hac tam clara re publica natus,

id. Rep. 1, 19, 31:

hanc rem publicam tam praeclare fundatam,

id. Par. 1, 2, 10:

haec tam crebra Etruriae concilia,

Liv. 5, 5, 8:

in his tam parvis atque tam nullis,

Plin. 11, 2, 1, § 2:

quorsum haec tam putida tendant,

Hor. S. 2, 7, 21:

hac tam prospera pugna nuntiata,

Curt. 3, 11, 16.—

After ille:

ille homo tam locuples, tam honestus,

Cic. Verr. 2, 4, 6, § 11: illud argentum tam praeclarum ac tam nobile, id. ib. 2, 4, 20, §

44: illud tam grave bellum,

Val. Max. 5, 6, ext. 1:

ne illo quidem tam misero tamque luctuoso tempore,

id. 3, 2, 7.—

After iste:

tamenne ista tam absurda defendes?

Cic. N. D. 1, 29, 81:

ista admonitio tua tam accurata,

id. Att. 6, 1, 20:

quae est ista tam infesta ira?

Liv. 7, 30, 15:

iste tam justus hostis, tam misericors victor,

Curt. 4, 10, 34.—

After id ipsum:

id ipsum tam mite ac tam moderatum imperium,

Liv. 1, 48, 9.—

After tot:

jacere necesse sit tot tam nobiles disciplinas,

Cic. Ac. 2, 48, 147:

tot tam valida oppida,

Liv. 5, 54, 5:

tot tam opulenti tyranni regesque,

id. 25, 24, 13:

inter tot tam effrenatarum gentium arma,

id. 21, 9, 3:

tot tam praeclaris imperatoribus uno bello absumptis,

id. 28, 28, 12; 25, 27, 13; 26, 13, 17; cf.:

cum tot ac tam validae eluctandae manus essent,

id. 24, 26, 13; 8, 12, 4.—

After hic talis:

da operam ut hunc talem, tam jucundum, tam excellentem virum videas,

Cic. Fam. 16, 21, 3.

As demonstr. adv. of intensity, correlative with ut, that, and its equivalents (qui, quin); so only with adjj. and advv. (not with verbs).

Without a negation ( = ita, adeo;

rare before the Aug. period): ni erit tam sincerum (tergum), ut quivis dicat ampullarius Optumum esse operi faciundo corium et sincerissimum,

Plaut. Rud. 3, 4, 51:

quae (maturitas) mihi tam jucunda est ut, quo propius ad mortem accedam, quasi terram videre videar,

Cic. Sen. 19, 71. de qua tam variae sunt doctissimorum hominum sententiae, ut magno argumento esse debeat, etc., id. N. D. 1, 1, 1:

ad eum pervenit tam opportuno tempore, ut simul Domitiani exercitus pulvis cerneretur, et primi antecursores Scipionis viderentur,

Caes. B. C. 3, 36:

tam parandus ad dimicandum animus, ut, etc.,

id. B. G. 2, 21:

tamen tam evidens numen rebus adfuit Romanis, ut putem, etc.,

Liv. 5, 51, 4: infimam plebem natura ipsa tam abjecto tamque imo loco collocavit ut nulla ratione erigi aut sublevari possit, Ps.-Cic. Cons. 6, 22:

tam multa sunt, tamque misera quae perferunt ut nemo sit quin mori saepissime cupiat,

id. ib. 16, 59:

quem constat tam certa acie luminum usum esse ut a Lilybaeo portu Carthaginienses egredientes classes intueretur,

Val. Max. 1, 8, ext. 14:

tam alacri animo suos ad id proelium cohortatus est ut diceret: Sic prandete, etc.,

id. 3, 2, ext. 3:

in Theophrasto tam est loquendi nitor ille divinus ( = tam divinus est) ut ex eo nomen quoque traxisse videatur,

Quint. 10, 1, 83:

(Scipio) bellum in Africam transtulit, tam lentus ut opinionem luxuriae segnitiaeque malignis daret,

Sen. Ira, 1, 11, 6; id. Q. N. 1, 15, 5:

3, 21, 1: tam parvulis in faucibus... ut non sit dubium, etc.,

Plin. 10, 29, 43, § 82:

ipsum Macedonem tam graviter palma percussit ut paene concideret,

Plin. Ep. 3, 14, 7.—

With a negation, or in a question implying a negation.

Before ut (very freq. in the class. period; cf. adeo, poet., e.g. Hor. Ep. 1, 1, 39):

numquam tam dices commode ut tergum meum Tuam in fidem committam,

Ter. Hec. 1, 2, 33:

non tam viva tamen, calidus queat ut fieri fons,

Lucr. 6, 887:

quis umquam praedo fuit tam nefarius, quis pirata tam barbarus ut, etc.,

Cic. Rosc. Am. 50, 146:

non sum tam stultus, ut te usura falsi gaudii frui velim,

id. Fam. 6, 12, 1:

nec, cum id faciebamus tam eramus amentes ut explorata nobis esset victoria,

id. ib. 6, 1, 3:

non essem tam inurbanus ac paene inhumanus uti in eo gravarer quod vos cupere sentirem,

id. Or. 2, 90, 365:

non puto tam expeditum negotium futurum ut non habeat aliquid morae,

id. Att. 13, 31, 1:

nec vero eram tam indoctus ignarusque rerum ut frangerer animo propter, etc.,

id. Phil. 2, 15, 37:

quis tam demens ut sua voluntate maereat?

id. Tusc. 3, 29, 71; so id. Off. 3, 20, 82; id. Tusc. 1, 1, 2; id. Phil. 3, 4, 10:

non enim proferremus vino oppressos... tam absurde, ut tum diceremus, etc.,

id. Ac. 2, 17, 53:

non se tam barbarum ut non sciret, etc.,

Caes. B. G. 1, 44, 17:

nulli sunt tam feri et sui juris affectus ut non disciplina perdomentur,

Sen. Ira, 2, 12, 3:

nemo tam divos habuit faventes, crastinum ut posset sibi polliceri,

id. Thyest. 619.—

With a negation (esp. nemo), followed by qui ( = ut is; class. and freq.); nec quisquam sit tam opulentus qui mihi obsistat in via, [p. 1838] Plaut. Curc. 2, 3, 5:

generi lenonio Numquam deus ullus tam benignus fuit, qui fuerit propitius,

id. Pers. 4, 4, 34:

an ille tam esset stultus qui mihi mille nummum crederet?

id. Trin. 4, 2, 42:

nemo inventus est tam amens, qui illud argentum tam praeclarum ac tam nobile eriperet, nemo tam audax qui posceret, nemo tam impudens qui postularet ut venderet,

Cic. Verr. 2, 4, 20, § 44:

nemo Agrigenti neque aetate tam affecta neque viribus tam infirmis fuit, qui non illa nocte surrexerit,

id. ib. 2, 4, 43, §

95: nemo est tam senex qui se annum non putet posse vivere,

id. Sen. 7, 24:

nihil tam absurde dici potest, quod non dicatur ab aliquo philosophorum,

id. Div. 2, 58, 119:

nulla gens tam immanis umquam fuit in qua tam crudelis hostis patriae sit inventus,

id. Sull. 27, 76:

quae est anus tam delira quae timeat ista?

id. Tusc. 1, 21, 48:

ecquem tam amentem esse putas qui illud quo vescatur deum esse credat?

id. N. D. 3, 16, 41:

sed neque tam docti tum erant, ad quorum judicium elaboraret, et sunt, etc.,

id. Fin. 1, 3, 7; so id. Sen. 19, 67; id. Lael. 7, 23; id. Tusc. 1, 6, 11; 1, 15, 33; 2, 17, 41; id. Sest. 14, 32; id. Fin. 2, 20, 63; id. Fam. 9, 2, 2; id. Off. 2, 5, 16:

neque tam remisso animo quisquam fuit qui ea nocte conquierit,

Caes. B. C. 1, 21:

in bello nihil tam leve est quod non magnae interdum rei momentum faciat,

Liv. 25, 18, 3:

ut nemo tam humilis esset cui non aditus ad eum pateret,

Nep. Milt. 8, 4:

ecquid esse tam saevum potest quod superet illum?

Sen. Thyest. 196. —

With a negation, followed by quin ( = ut is non;

class. and freq.): nec sacrum nec tam profanum quidquam est quin ibi ilico adsit,

Plaut. Merc. 2, 3, 27:

nihil mihi tam parvi est quin me id pigeat perdere,

id. Pers. 4, 6, 8:

nec quisquam est tam ingenio duro, neque tam firmo pectore quin sibi faciat bene,

id. As. 5, 2, 94:

numquam tam mane egredior, neque tam vesperi Domum revortor, quin te... conspicer Fodere,

Ter. Heaut. 1, 1, 15:

nil tam difficile'st quin quaerendo investigari possiet,

id. ib. 4, 2, 8:

ut nullus umquam dies tam magna tempestate fuerit, quin... solem homines viderint,

Cic. Verr. 2, 5, 10, § 26:

numquam tam male est Siculis quin aliquid facete et commode dicant,

id. ib. 2, 4, 43, §

95: nemo est tam afflictus quin possit navare aliquid et efficere,

id. Fam. 6, 1, 7:

ut nemo tam ferus fuerit, quin ejus causam lacrimarit,

Nep. Alcib. 6, 4.

Tam, ante-class., sometimes = tamen:

antiqui tam etiam pro tamen usi sunt,

Fest. p. 360: bene cum facimus, tam male cupimus...; quamquam estis nihili, tam ecastor simul vobis consului, Titin. ap. Fest. l. l.; so,

etsi illi aliter nos faciant quam aequom sit, tam pol noxiae nequid magis sit... nostrum officium meminisse decet,

Plaut. Stich. 1, 1, 44 Fleck., Ritschl:

tam si nihil usus esset, jam non dicerem,

id. Merc. 4, 3, 32 Ritschl; v. Prol. Trin. p. 14 ib.; Brix ad Plaut. Men. 2, 3, 36; Curt. in Rhein. Mus. 6, 84; 6, 93; but cf. contra, Corss. Beitr. p. 272 sqq.

In the dialect of Praeneste: tam modo, just now ( = modo): ilico hic ante ostium;

Tam modo, inquit Praenestinus,

Plaut. Trin. 3, 1, 8 Brix ad loc.; cf. Fest. s. v. tammodo, p. 359; Ritschl, opusc. 2, 372.

turbo, āvi, ātum, 1, v. a. ( fut. perf. turbassit, for turbaverit, Cic. Leg. 3, 4; al. turbassitur) [turba], to disturb, agitate, confuse, disorder; to throw into disorder or confusion (freq. and class.; syn.: confundo, misceo, agito).

Lit.:

ventorum vi agitari atque turbari mare,

Cic. Clu. 49, 138:

aequora ventis,

Lucr. 2, 1:

hibernum mare,

Hor. Epod. 15, 8; Ov. M. 7, 154; 14, 545 al.:

eversae turbant convivia mensae,

id. ib. 12, 222; cf. in a poet. transf.:

ancipiti quoniam bello turbatur utrimque,

Lucr. 6, 377:

ne comae turbarentur, quas componi vetuit,

Quint. 11, 3, 148:

ne turbet toga mota capillos,

Ov. Am. 3, 2, 75:

capillos,

id. M. 8, 859; id. Am. 3, 14, 33; cf.

in a Greek construction: turbata capillos,

id. M. 4, 474:

ceram,

the seal, Quint. 12, 8, 13:

uvae recentes alvum turbant,

Plin. 23, 1, 6, § 10.— Absol.:

instat, turbatque ruitque,

Ov. M. 12, 134.—Reflex.:

cum mare turbaret (sc. se),

Varr. R. R. 3, 17, 7 Schneid. ad loc. (al. turbaretur).—

In partic.

Milit. t. t., to throw into disorder, break the line of battle, disorganize:

equitatus turbaverat ordines,

Liv. 3, 70, 9:

aciem peditum,

id. 30, 18, 10.— Absol.:

equites eruptione factā in agmen modice primo impetu turbavere,

Liv. 38, 13, 12:

turbantibus invicem copiis,

Flor. 4, 2, 49:

hic rem Romanam, magno turbante tumultu, sistet,

Verg. A. 6, 857.—

Of water, to trouble, make thick or turbid:

lacus,

Ov. M. 6, 364:

fons quem nulla volucris turbarat,

id. ib. 3, 410:

flumen imbre,

id. ib. 13, 889:

limo aquam,

Hor. S. 1, 1, 60:

aquas lacrimis,

Ov. M. 3, 475; cf.:

pulvis sputo turbatus,

Petr. 131.—

Trop.:

non modo illa permiscuit, sed etiam delectum atque ordinem turbavit,

Cic. Verr. 2, 2, 50, § 123:

qui omnia inflma summis paria fecit, turbavit, miscuit,

id. Leg. 3, 9, 19:

Aristoteles quoque multa turbat, a magistro Platone non dissentiens,

id. N. D. 1, 13, 33:

quantas res turbo!

Plaut. Mil. 3, 2, 1:

quas meus filius turbas turbet,

id. Bacch. 4, 9, 1; cf.:

quae meus filius turbavit,

id. ib. 5, 1, 5; id. Cas. 5, 2, 6:

ne quid ille turbet vide,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 7, § 24:

haec, quae in re publicā turbantur,

id. ib. 3, 9, 3:

cum dies alicui nobilium dicta novis semper certaminibus contiones turbaret,

Liv. 3, 66, 2: ne incertā prole auspicia turbarentur, id. 4, 6, 2:

milites nihil in commune turbantes,

Tac. H. 1, 85:

turbantur (testes),

Quint. 5, 7, 11; cf. id. 4, 5, 6; 5, 14, 29; 10, 7, 6:

spem pacis,

Liv. 2, 16, 5.— Absol.: Ph. Ea nos perturbat. Pa. Dum ne reducam, turbent porro, quam velint, Ter. Hec. 4, 4, 12 (cf. I. B. 1. supra):

repente turbare Fortuna coepit,

Tac. A. 4, 1:

si una alterave civitas turbet,

id. ib. 3, 47: M. Servilius postquam, ut coeperat, omnibus in rebus turbarat, i. e. had deranged all his affairs, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2.— Impers. pass.:

nescio quid absente nobis turbatum'st domi,

Ter. Eun. 4, 3, 7:

totis Usque adeo turbatur agris,

Verg. E. 1, 12:

si in Hispaniā turbatum esset,

Cic. Sull. 20, 57.—Hence, turbātus, a, um, P. a., troubled, disturbed, disordered, agitated, excited.

Lit.:

turbatius mare ingressus,

more stormy, Suet. Calig. 23:

turbatius caelum,

id. Tib. 69.—

Trop.:

hostes inopinato malo turbati,

Caes. B. C. 2, 12:

oculis simul ac mente turbatus,

Liv. 7, 26, 5:

turbatus religione simul ac periculo,

Suet. Ner. 19; cf.:

turbatus animi,

Sil. 14, 678:

placare voluntates turbatas,

Cic. Planc. 4, 11: seditionibus omnia turbata sunt, Sall. Or. Phil. contr. Lepid. 1:

turbata cum Romanis pax,

Just. 18, 2, 10:

omnia soluta, turbata atque etiam in contrarium versa,

Plin. Ep. 8, 14, 7; cf.:

quae si confusa, turbata, permixta sunt, etc.,

id. ib. 9, 5, 3.—Hence, adv.: turbātē, confusedly, disorderly:

aguntur omnia raptim atque turbate,

in confusion, Caes. B. C. 1, 5, 1.

turbo, ĭnis, m. (collat. form tur-ben, ĭnis, n., Tib. 1, 5, 3; id. ap. Charis. p. 118 P.; gen. turbonis, Caes. ib.) [1. turbo], that which spins or twirls round (cf. vertex).

A whirlwind, hurricane, tornado: ventus circumactus et eundem ambiens locum et se ipse vertigine concitans turbo est. Qui si pugnacior est ac diutius volutatur, inflammatur, et efficit, quem prêstêra Graeci vocant:

hic est igneus turbo,

Sen. Q. N. 5, 13, 3:

falsum est faces et trabes turbine exprimi,

id. ib. 7, 5, 1; 2, 22, 2; id. Ep. 109, 18:

procellae, turbines,

Cic. N. D. 3, 20, 51; cf.: saevi exsistunt turbines, Pac. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157 (Trag. Rel. p. 111 Rib.); Enn. ap. Schol. Vat. ad Ter. Heaut. 2, 3, 4 (Ann. v. 553 Vahl.):

venti vis rapido percurrens turbine campos,

Lucr. 1, 273; cf. id. 1, 279; 1, 294; 5, 217; Ov. M. 6, 310:

senatus decrevit, ut Minerva, quam turbo dejecerat, restitueretur,

Cic. Fam. 12, 25, 1:

turbo aut subita tempestas,

id. Cael. 32, 79:

pulvis collectus turbine,

Hor. S. 1, 4, 31:

venti rotanti turbine portant,

Lucr. 1, 294:

ita turbine nigro Ferret hiemps,

Verg. G. 1, 320:

venti ruunt et terras turbine perflant,

id. A. 1, 83:

accendi turbine quodam aëris,

Sen. Q. N. 7, 4, 1.—In apposition with ventus:

exoritur ventus turbo,

Plaut. Curc. 5, 2, 47:

circumstabant navem turbines venti,

id. Trin. 4, 1, 16.—

Trop., whirlwind, storm, etc.:

qui in maximis turbinibus ac fluctibus rei publicae navem gubernassem,

Cic. Pis. 9, 20:

tu, procella patriae, turbo ac tempestas pacis atque otii,

id. Dom. 53, 137:

ego te in medio versantem turbine leti Eripui,

Cat. 64, 149:

cum illi soli essent duo rei publicae turbines,

Cic. Sest. 11, 25:

miserae mentis,

Ov. Am. 2, 9, 28:

miserarum rerum,

id. M. 7, 614:

nescio quo miserae turbine mentis agor,

id. Am. 2, 9, 28:

Gradivi,

i. e. tumult of war, Sil. 11, 101:

virtutem turbine nullo Fortuna excutiet tibi,

Luc. 2, 243:

horum mala, turbo quīs rerum imminet,

Sen. Agam. 196.—

Lit., a spinning-top, whipping-top, Verg. A. 7, 378 sq.; Tib. 1, 5, 3.—

Transf., of things that have the shape or whirling motion of a top, as a reel, whirl, spindle, etc., Cic. Fat. 18, 42; Varr. ap. Serv. Verg. A. 1, 449; Hor. Epod. 17, 7; Cat. 64, 315; Ov. M. 1, 336; Plin. 2, 10, 7, § 47; 9, 36, 61, § 130; 27, 4, 5, § 14; 36, 13, 19, § 90; 37, 4, 15, § 56.—

A whirling motion, a whirl, twirl, twist, rotation, revolution, a round, circle (mostly poet.):

cum caeli turbine ferri,

Lucr. 5, 624:

lunae,

id. 5, 632:

ignium,

id. 6, 640; cf. Verg. A. 3, 573:

teli (contorti),

id. ib. 6, 594; cf. id. ib. 11, 284; Luc. 3, 465; Sil. 4, 542:

saxi,

whirling force, circular hurling, Verg. A. 12, 531:

serpentis,

i. e. the coiling, Sil. 3, 191:

Aegaeus,

whirlpool, vortex, Claud. Laud. Stil. 1, 287; so, rapax, Stat [p. 1918] Th. 4, 813:

verterit hunc (servum in emancipatione) dominus, momento turbinis exit Marcus Dama,

i. e. of whirling round, Pers. 5, 78: militiae turbine factus eques, i. e. through the round of military gradation or promotion, Ov. Am. 3, 15, 6:

vulgi,

i. e. a throng, crowd, Claud. II. Cons. Stil. 200.

Turbo, ōnis, m., the name of a gladiator, Hor. S. 2, 3, 310.

turbo, āvi, ātum, 1, v. a. ( fut. perf. turbassit, for turbaverit, Cic. Leg. 3, 4; al. turbassitur) [turba], to disturb, agitate, confuse, disorder; to throw into disorder or confusion (freq. and class.; syn.: confundo, misceo, agito).

Lit.:

ventorum vi agitari atque turbari mare,

Cic. Clu. 49, 138:

aequora ventis,

Lucr. 2, 1:

hibernum mare,

Hor. Epod. 15, 8; Ov. M. 7, 154; 14, 545 al.:

eversae turbant convivia mensae,

id. ib. 12, 222; cf. in a poet. transf.:

ancipiti quoniam bello turbatur utrimque,

Lucr. 6, 377:

ne comae turbarentur, quas componi vetuit,

Quint. 11, 3, 148:

ne turbet toga mota capillos,

Ov. Am. 3, 2, 75:

capillos,

id. M. 8, 859; id. Am. 3, 14, 33; cf.

in a Greek construction: turbata capillos,

id. M. 4, 474:

ceram,

the seal, Quint. 12, 8, 13:

uvae recentes alvum turbant,

Plin. 23, 1, 6, § 10.— Absol.:

instat, turbatque ruitque,

Ov. M. 12, 134.—Reflex.:

cum mare turbaret (sc. se),

Varr. R. R. 3, 17, 7 Schneid. ad loc. (al. turbaretur).—

In partic.

Milit. t. t., to throw into disorder, break the line of battle, disorganize:

equitatus turbaverat ordines,

Liv. 3, 70, 9:

aciem peditum,

id. 30, 18, 10.— Absol.:

equites eruptione factā in agmen modice primo impetu turbavere,

Liv. 38, 13, 12:

turbantibus invicem copiis,

Flor. 4, 2, 49:

hic rem Romanam, magno turbante tumultu, sistet,

Verg. A. 6, 857.—

Of water, to trouble, make thick or turbid:

lacus,

Ov. M. 6, 364:

fons quem nulla volucris turbarat,

id. ib. 3, 410:

flumen imbre,

id. ib. 13, 889:

limo aquam,

Hor. S. 1, 1, 60:

aquas lacrimis,

Ov. M. 3, 475; cf.:

pulvis sputo turbatus,

Petr. 131.—

Trop.:

non modo illa permiscuit, sed etiam delectum atque ordinem turbavit,

Cic. Verr. 2, 2, 50, § 123:

qui omnia inflma summis paria fecit, turbavit, miscuit,

id. Leg. 3, 9, 19:

Aristoteles quoque multa turbat, a magistro Platone non dissentiens,

id. N. D. 1, 13, 33:

quantas res turbo!

Plaut. Mil. 3, 2, 1:

quas meus filius turbas turbet,

id. Bacch. 4, 9, 1; cf.:

quae meus filius turbavit,

id. ib. 5, 1, 5; id. Cas. 5, 2, 6:

ne quid ille turbet vide,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 7, § 24:

haec, quae in re publicā turbantur,

id. ib. 3, 9, 3:

cum dies alicui nobilium dicta novis semper certaminibus contiones turbaret,

Liv. 3, 66, 2: ne incertā prole auspicia turbarentur, id. 4, 6, 2:

milites nihil in commune turbantes,

Tac. H. 1, 85:

turbantur (testes),

Quint. 5, 7, 11; cf. id. 4, 5, 6; 5, 14, 29; 10, 7, 6:

spem pacis,

Liv. 2, 16, 5.— Absol.: Ph. Ea nos perturbat. Pa. Dum ne reducam, turbent porro, quam velint, Ter. Hec. 4, 4, 12 (cf. I. B. 1. supra):

repente turbare Fortuna coepit,

Tac. A. 4, 1:

si una alterave civitas turbet,

id. ib. 3, 47: M. Servilius postquam, ut coeperat, omnibus in rebus turbarat, i. e. had deranged all his affairs, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2.— Impers. pass.:

nescio quid absente nobis turbatum'st domi,

Ter. Eun. 4, 3, 7:

totis Usque adeo turbatur agris,

Verg. E. 1, 12:

si in Hispaniā turbatum esset,

Cic. Sull. 20, 57.—Hence, turbātus, a, um, P. a., troubled, disturbed, disordered, agitated, excited.

Lit.:

turbatius mare ingressus,

more stormy, Suet. Calig. 23:

turbatius caelum,

id. Tib. 69.—

Trop.:

hostes inopinato malo turbati,

Caes. B. C. 2, 12:

oculis simul ac mente turbatus,

Liv. 7, 26, 5:

turbatus religione simul ac periculo,

Suet. Ner. 19; cf.:

turbatus animi,

Sil. 14, 678:

placare voluntates turbatas,

Cic. Planc. 4, 11: seditionibus omnia turbata sunt, Sall. Or. Phil. contr. Lepid. 1:

turbata cum Romanis pax,

Just. 18, 2, 10:

omnia soluta, turbata atque etiam in contrarium versa,

Plin. Ep. 8, 14, 7; cf.:

quae si confusa, turbata, permixta sunt, etc.,

id. ib. 9, 5, 3.—Hence, adv.: turbātē, confusedly, disorderly:

aguntur omnia raptim atque turbate,

in confusion, Caes. B. C. 1, 5, 1.

turbo, ĭnis, m. (collat. form tur-ben, ĭnis, n., Tib. 1, 5, 3; id. ap. Charis. p. 118 P.; gen. turbonis, Caes. ib.) [1. turbo], that which spins or twirls round (cf. vertex).

A whirlwind, hurricane, tornado: ventus circumactus et eundem ambiens locum et se ipse vertigine concitans turbo est. Qui si pugnacior est ac diutius volutatur, inflammatur, et efficit, quem prêstêra Graeci vocant:

hic est igneus turbo,

Sen. Q. N. 5, 13, 3:

falsum est faces et trabes turbine exprimi,

id. ib. 7, 5, 1; 2, 22, 2; id. Ep. 109, 18:

procellae, turbines,

Cic. N. D. 3, 20, 51; cf.: saevi exsistunt turbines, Pac. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157 (Trag. Rel. p. 111 Rib.); Enn. ap. Schol. Vat. ad Ter. Heaut. 2, 3, 4 (Ann. v. 553 Vahl.):

venti vis rapido percurrens turbine campos,

Lucr. 1, 273; cf. id. 1, 279; 1, 294; 5, 217; Ov. M. 6, 310:

senatus decrevit, ut Minerva, quam turbo dejecerat, restitueretur,

Cic. Fam. 12, 25, 1:

turbo aut subita tempestas,

id. Cael. 32, 79:

pulvis collectus turbine,

Hor. S. 1, 4, 31:

venti rotanti turbine portant,

Lucr. 1, 294:

ita turbine nigro Ferret hiemps,

Verg. G. 1, 320:

venti ruunt et terras turbine perflant,

id. A. 1, 83:

accendi turbine quodam aëris,

Sen. Q. N. 7, 4, 1.—In apposition with ventus:

exoritur ventus turbo,

Plaut. Curc. 5, 2, 47:

circumstabant navem turbines venti,

id. Trin. 4, 1, 16.—

Trop., whirlwind, storm, etc.:

qui in maximis turbinibus ac fluctibus rei publicae navem gubernassem,

Cic. Pis. 9, 20:

tu, procella patriae, turbo ac tempestas pacis atque otii,

id. Dom. 53, 137:

ego te in medio versantem turbine leti Eripui,

Cat. 64, 149:

cum illi soli essent duo rei publicae turbines,

Cic. Sest. 11, 25:

miserae mentis,

Ov. Am. 2, 9, 28:

miserarum rerum,

id. M. 7, 614:

nescio quo miserae turbine mentis agor,

id. Am. 2, 9, 28:

Gradivi,

i. e. tumult of war, Sil. 11, 101:

virtutem turbine nullo Fortuna excutiet tibi,

Luc. 2, 243:

horum mala, turbo quīs rerum imminet,

Sen. Agam. 196.—

Lit., a spinning-top, whipping-top, Verg. A. 7, 378 sq.; Tib. 1, 5, 3.—

Transf., of things that have the shape or whirling motion of a top, as a reel, whirl, spindle, etc., Cic. Fat. 18, 42; Varr. ap. Serv. Verg. A. 1, 449; Hor. Epod. 17, 7; Cat. 64, 315; Ov. M. 1, 336; Plin. 2, 10, 7, § 47; 9, 36, 61, § 130; 27, 4, 5, § 14; 36, 13, 19, § 90; 37, 4, 15, § 56.—

A whirling motion, a whirl, twirl, twist, rotation, revolution, a round, circle (mostly poet.):

cum caeli turbine ferri,

Lucr. 5, 624:

lunae,

id. 5, 632:

ignium,

id. 6, 640; cf. Verg. A. 3, 573:

teli (contorti),

id. ib. 6, 594; cf. id. ib. 11, 284; Luc. 3, 465; Sil. 4, 542:

saxi,

whirling force, circular hurling, Verg. A. 12, 531:

serpentis,

i. e. the coiling, Sil. 3, 191:

Aegaeus,

whirlpool, vortex, Claud. Laud. Stil. 1, 287; so, rapax, Stat [p. 1918] Th. 4, 813:

verterit hunc (servum in emancipatione) dominus, momento turbinis exit Marcus Dama,

i. e. of whirling round, Pers. 5, 78: militiae turbine factus eques, i. e. through the round of military gradation or promotion, Ov. Am. 3, 15, 6:

vulgi,

i. e. a throng, crowd, Claud. II. Cons. Stil. 200.

Turbo, ōnis, m., the name of a gladiator, Hor. S. 2, 3, 310.

a-spĭcĭo ( adsp-, Jan; asp-, others except Halm, who uses both), spexi, spectum, 3, v. a. (aspexit = aspexerit, Plaut. As. 4, 1, 25), to look to or upon a person or thing, to behold, look at, see.

Lit., constr. in the ante - class. per. sometimes with ad; but afterwards with the acc., with a finite clause, or absol.; in eccl. Lat., with in with acc., and super with acc.

With ad:

aspice ad me,

Plaut. Capt. 3, 4, 38:

aspicient ad me,

Vulg. Zach. 12, 10:

aspicere ad terram,

Plaut. Cist. 4, 2, 25:

ad caelum,

Vulg. 2 Macc. 7, 28:

Aspice nunc ad sinisteram,

Plaut. Merc. 5, 2, 38 (Ritschl, spice):

ad Scrofam,

Varr. R. R. 1, 2, 26; cf. the epitaph of Pacuvius: Adulescens, tametsi properas, te hoc saxum rogat, Ut se[se] aspicias, etc., ap. Gell. 1, 24 fin. —(b With acc.: Aspice hoc sublimen candens, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65: templum Cereris, id. ap. Varr. L. L. 7, 2, 82: me, Pac. ap. Non. p. 470, 20: aspicite (me) religatum asperis Vinctumque saxis, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23; Plaut. As. 4, 1, 25:

me huc aspice,

id. Am. 2, 2, 118:

faciem alicujus,

id. Ps. 1, 2, 9.—In Plaut. twice with contra: aspiciam aliquem [p. 176] contra oculis, Cas. 5, 3, 2: Th. Aspicedum contra me. Tr. Aspexi. Th. Vides? Tr. Video, Most. 5, 1, 56; so,

non audebat aspicere contra Deum,

Vulg. Exod. 3, 6:

formam alicujus aspicere,

Ter. Heaut. 4, 5, 25:

tergum alicujus,

Vulg. Exod. 33, 8:

aspicite ipsum: contuemini os, etc.,

Cic. Sull. 27:

me,

Vulg. Job, 7, 8:

sic obstupuerant, sic terram intuebantur, sic furtim non numquam inter se aspiciebant, etc.,

Cic. Cat. 3, 5, 13; so Vulg. Jer. 4, 23:

aspicis me iratus,

Cic. Phil. 2, 30 fin.:

hominis omnino aspiciendi potestatem eripere,

id. Lael. 23, 87:

ut nemo eorum forum aut publicum aspicere vellet,

Liv. 9, 7, 11:

aliquid rectis oculis,

Suet. Aug. 16:

Aspicit hanc torvis (oculis),

Ov. M. 6, 34:

aspiciunt oculis Superi mortalia justis,

id. ib. 13, 70:

aliquid oculis aequis,

Verg. A. 4, 372:

aspice vultus Ecce meos,

Ov. M. 2, 92 al.:

horrendae aspectu,

Hor. S. 1, 8, 26:

aspice nos hoc tantum,

look on us thus much only, Verg. A. 2, 690 Wagner: Aspice Felicem sibi non tibi, Romule, Sullam, poët. ap. Suet. Tib. 59.—In pass. (rare):

unde aliqua pars aspici potest,

Cic. Mil. 3:

pulvis procul et arma adspiciebantur,

Tac. H. 2, 68; id. G. 13:

super triginta milia armatorum aspiciebantur,

id. Agr. 29; 40; id. A. 3, 45; 11, 14:

Septentrionem ibi adnotatum primā tantum parte noctis adspici,

Plin. 2, 73, 75, § 185:

quasi eum aspici nefas esset,

Cic. Verr. 5, 67; 5, 187; id. Har. Resp. 8:

adspici humana exta nefas habetur,

Plin. 28, 1, 2, § 5.—

Absol.:

Vide amabo, si non, quom aspicias, os inpudens videtur,

Ter. Eun. 5, 1, 22:

postquam aspexi, ilico Cognovi,

id. Heaut. 4, 1, 43.—

With in with acc.:

in terram aspicere,

Vulg. Psa. 101, 20; ib. Isa. 5, 30:

in caelum,

ib. Matt. 14, 9.—

With super with acc.:

super castra aspicere,

Vulg. Judith, 9, 7 al. —

Transf.

a.. Of things in space, to look toward, lie toward:

tabulatum aspiciat meridiem,

Col. 8, 8, 2:

cryptoporticus non aspicere vineas, sed tangere videtur,

Plin. Ep. 5, 6, 29:

ea pars Britanniae, quae Hiberniam aspicit,

Tac. Agr. 24:

terra umidior quā Gallias, ventosior quā Noricum aspicit,

id. G. 5.—

Of persons:

nobilissimi totius Britanniae eoque in ipsis penetralibus siti nec servientium litora aspicientes,

Tac. Agr. 30.—

With the access. idea of purpose (cf.: adeo, aggredior, etc.), to look upon something in order to consider or examine it; and in gen. to consider, survey, inspect (freq. in Liv.):

hujus ut aspicerent opus admirabile,

Ov. M. 6, 14:

Boeotiam atque Euboeam aspicere jussi,

Liv. 42, 37:

in Boeotiā aspiciendae res,

id. 42, 67 fin.:

Ap. Claudium legatum ad eas res aspiciendas componendasque senatus misit,

id. 42, 5; 26, 51; 32, 5 al.—

Trop.

In gen.: sic in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii per quaedam involucra perspexi;

sed ea cum contemplari cuperem, vix aspiciendi potestas fuit,

Cic. de Or. 1, 35, 161:

sic evolavit oratio, ut ejus vim atque incitationem aspexerim, vestigia ingressumque vix viderim,

observed, noticed, id. ib. 1, 35, 161:

in auctorem fidei,

Vulg. Heb. 12, 2:

in remunerationem,

ib. ib. 11, 26.—So esp., to examine, reflect upon, to consider, weigh, ponder (most freq. in the imperat.: aspice, see, ponder, consider, etc.).

With acc.:

Postea [tu] aspicito meum, quando ego tuum inspectavero,

Plaut. Rud. 3, 4, 50:

neque tanta (est) in rebus obscuritas, ut eas non penitus vir ingenio cernat, si modo (eas) aspexerit,

attends to them, Cic. de Or. 3, 31, 124: aspice, ait, Perseu, nostrae primordia gentis, Ov M. 5, 190.—

With a finite clause.

In the subj.:

qui semel aspexit, quantum dimissa petitis Praestent, etc.,

has weighed, considered, Hor. Ep. 1, 7, 96:

aspiciebant, quomodo turba jactaret aes etc.,

Vulg. Marc. 12, 41:

aspiciebant, ubi (Jesus) poneretur,

ib. ib. 15, 47:

Quin tu illam aspice, ut placide adcubat,

Plaut. Most. 3, 2, 168:

quin aspice, quantum Aggrediare nefas,

Ov. M. 7, 70:

Aspice, venturo laetentur ut omnia saeclo!

Verg. E. 4, 52:

Aspice, Plautus Quo pacto partes tutetur amantis ephebi, ut patris attenti... Quantus sit dossennus,

Hor. Ep. 2, 1, 170 sqq.:

Aspice, num mage sit nostrum penetrabile telum,

Verg. A. 10, 481:

aspice, si quid loquamur,

Hor. Ep. 1, 17, 4 sq.:

Aspice, qui coeant populi,

Verg. A. 8, 385:

Qualem commendes, etiam atque etiam aspice,

Hor. Ep. 1, 18, 76: aspice, Quanto cum fastu, quanto molimine circumspectemus etc., id. ib. 2, 2, 92.—

In the indic. (rare):

Aspice, ut antrum Silvestris raris sparsit labrusca racemis,

Verg. E. 5, 6:

Aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

id. A. 6, 855:

quantas ostentant, aspice, vires,

id. ib. 6, 771:

Aspice, quem gloria extulerat,

id. Cat. 12, 1:

aspicite, quae fecit nobiscum,

Vulg. Tob. 13, 6.—Also, to take into consideration, to have in view:

si genus aspicitur, Saturnum prima parentem Feci,

Ov. F. 6, 29.—

Esp.

To look upon with respect, admiration:

erat in classe Chabrias privatus, sed eum magis milites quam qui praeerant, aspiciebant,

Nep. Chabr. 4, 1.—

Aliquem, to look one boldly in the face, to meet his glance:

Lacedaemonii, quos nemo Boeotiorum ausus fuit aspicere in acie,

Nep. Epam. 8, 3 (cf. supra, I., the passage from Suet. Aug. 16). —

Lumen aspicere, to see the light for to live:

odi celebritatem, fugio homines, lucem aspicere vix possum,

Cic. Att. 3, 7; id. Brut. 3, 12; cf. the foll. number fin. —

Ad inchoative (as in addubito, addormio, aduro, etc.), to get a sight of, to see, perceive, descry:

perii, si me aspexerit,

Plaut. Am. 1, 1, 164:

forte unam aspicio adulescentulam,

Ter. And. 1, 1, 91; id. Ad. 3, 3, 19:

respexit et equum alacrem laetus aspexit,

Cic. Div. 1, 33, 73; so id. Har. Resp. 1, 2:

tum vero Phaëthon cunctis e partibus orbem Aspicit accensum,

Ov. M. 2, 228; 7, 651:

aspicit hanc visamque vocat,

id. ib. 2, 443; 2, 714; 3, 69; 3, 356; 3, 486; 7, 384;

7, 791 et saep.: Quem simul aspexit scabrum intonsumque,

Hor. Ep. 1, 7, 90.—Hence trop.: lumen aspicere, to see the light for to be born:

ut propter quos hanc suavissimam lucem aspexerit, eos indignissime luce privārit,

Cic. Rosc. Am. 22 fin.; cf. supra, II. B. 3.

a-spĭcĭo ( adsp-, Jan; asp-, others except Halm, who uses both), spexi, spectum, 3, v. a. (aspexit = aspexerit, Plaut. As. 4, 1, 25), to look to or upon a person or thing, to behold, look at, see.

Lit., constr. in the ante - class. per. sometimes with ad; but afterwards with the acc., with a finite clause, or absol.; in eccl. Lat., with in with acc., and super with acc.

With ad:

aspice ad me,

Plaut. Capt. 3, 4, 38:

aspicient ad me,

Vulg. Zach. 12, 10:

aspicere ad terram,

Plaut. Cist. 4, 2, 25:

ad caelum,

Vulg. 2 Macc. 7, 28:

Aspice nunc ad sinisteram,

Plaut. Merc. 5, 2, 38 (Ritschl, spice):

ad Scrofam,

Varr. R. R. 1, 2, 26; cf. the epitaph of Pacuvius: Adulescens, tametsi properas, te hoc saxum rogat, Ut se[se] aspicias, etc., ap. Gell. 1, 24 fin. —(b With acc.: Aspice hoc sublimen candens, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65: templum Cereris, id. ap. Varr. L. L. 7, 2, 82: me, Pac. ap. Non. p. 470, 20: aspicite (me) religatum asperis Vinctumque saxis, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23; Plaut. As. 4, 1, 25:

me huc aspice,

id. Am. 2, 2, 118:

faciem alicujus,

id. Ps. 1, 2, 9.—In Plaut. twice with contra: aspiciam aliquem [p. 176] contra oculis, Cas. 5, 3, 2: Th. Aspicedum contra me. Tr. Aspexi. Th. Vides? Tr. Video, Most. 5, 1, 56; so,

non audebat aspicere contra Deum,

Vulg. Exod. 3, 6:

formam alicujus aspicere,

Ter. Heaut. 4, 5, 25:

tergum alicujus,

Vulg. Exod. 33, 8:

aspicite ipsum: contuemini os, etc.,

Cic. Sull. 27:

me,

Vulg. Job, 7, 8:

sic obstupuerant, sic terram intuebantur, sic furtim non numquam inter se aspiciebant, etc.,

Cic. Cat. 3, 5, 13; so Vulg. Jer. 4, 23:

aspicis me iratus,

Cic. Phil. 2, 30 fin.:

hominis omnino aspiciendi potestatem eripere,

id. Lael. 23, 87:

ut nemo eorum forum aut publicum aspicere vellet,

Liv. 9, 7, 11:

aliquid rectis oculis,

Suet. Aug. 16:

Aspicit hanc torvis (oculis),

Ov. M. 6, 34:

aspiciunt oculis Superi mortalia justis,

id. ib. 13, 70:

aliquid oculis aequis,

Verg. A. 4, 372:

aspice vultus Ecce meos,

Ov. M. 2, 92 al.:

horrendae aspectu,

Hor. S. 1, 8, 26:

aspice nos hoc tantum,

look on us thus much only, Verg. A. 2, 690 Wagner: Aspice Felicem sibi non tibi, Romule, Sullam, poët. ap. Suet. Tib. 59.—In pass. (rare):

unde aliqua pars aspici potest,

Cic. Mil. 3:

pulvis procul et arma adspiciebantur,

Tac. H. 2, 68; id. G. 13:

super triginta milia armatorum aspiciebantur,

id. Agr. 29; 40; id. A. 3, 45; 11, 14:

Septentrionem ibi adnotatum primā tantum parte noctis adspici,

Plin. 2, 73, 75, § 185:

quasi eum aspici nefas esset,

Cic. Verr. 5, 67; 5, 187; id. Har. Resp. 8:

adspici humana exta nefas habetur,

Plin. 28, 1, 2, § 5.—

Absol.:

Vide amabo, si non, quom aspicias, os inpudens videtur,

Ter. Eun. 5, 1, 22:

postquam aspexi, ilico Cognovi,

id. Heaut. 4, 1, 43.—

With in with acc.:

in terram aspicere,

Vulg. Psa. 101, 20; ib. Isa. 5, 30:

in caelum,

ib. Matt. 14, 9.—

With super with acc.:

super castra aspicere,

Vulg. Judith, 9, 7 al. —

Transf.

a.. Of things in space, to look toward, lie toward:

tabulatum aspiciat meridiem,

Col. 8, 8, 2:

cryptoporticus non aspicere vineas, sed tangere videtur,

Plin. Ep. 5, 6, 29:

ea pars Britanniae, quae Hiberniam aspicit,

Tac. Agr. 24:

terra umidior quā Gallias, ventosior quā Noricum aspicit,

id. G. 5.—

Of persons:

nobilissimi totius Britanniae eoque in ipsis penetralibus siti nec servientium litora aspicientes,

Tac. Agr. 30.—

With the access. idea of purpose (cf.: adeo, aggredior, etc.), to look upon something in order to consider or examine it; and in gen. to consider, survey, inspect (freq. in Liv.):

hujus ut aspicerent opus admirabile,

Ov. M. 6, 14:

Boeotiam atque Euboeam aspicere jussi,

Liv. 42, 37:

in Boeotiā aspiciendae res,

id. 42, 67 fin.:

Ap. Claudium legatum ad eas res aspiciendas componendasque senatus misit,

id. 42, 5; 26, 51; 32, 5 al.—

Trop.

In gen.: sic in oratione Crassi divitias atque ornamenta ejus ingenii per quaedam involucra perspexi;

sed ea cum contemplari cuperem, vix aspiciendi potestas fuit,

Cic. de Or. 1, 35, 161:

sic evolavit oratio, ut ejus vim atque incitationem aspexerim, vestigia ingressumque vix viderim,

observed, noticed, id. ib. 1, 35, 161:

in auctorem fidei,

Vulg. Heb. 12, 2:

in remunerationem,

ib. ib. 11, 26.—So esp., to examine, reflect upon, to consider, weigh, ponder (most freq. in the imperat.: aspice, see, ponder, consider, etc.).

With acc.:

Postea [tu] aspicito meum, quando ego tuum inspectavero,

Plaut. Rud. 3, 4, 50:

neque tanta (est) in rebus obscuritas, ut eas non penitus vir ingenio cernat, si modo (eas) aspexerit,

attends to them, Cic. de Or. 3, 31, 124: aspice, ait, Perseu, nostrae primordia gentis, Ov M. 5, 190.—

With a finite clause.

In the subj.:

qui semel aspexit, quantum dimissa petitis Praestent, etc.,

has weighed, considered, Hor. Ep. 1, 7, 96:

aspiciebant, quomodo turba jactaret aes etc.,

Vulg. Marc. 12, 41:

aspiciebant, ubi (Jesus) poneretur,

ib. ib. 15, 47:

Quin tu illam aspice, ut placide adcubat,

Plaut. Most. 3, 2, 168:

quin aspice, quantum Aggrediare nefas,

Ov. M. 7, 70:

Aspice, venturo laetentur ut omnia saeclo!

Verg. E. 4, 52:

Aspice, Plautus Quo pacto partes tutetur amantis ephebi, ut patris attenti... Quantus sit dossennus,

Hor. Ep. 2, 1, 170 sqq.:

Aspice, num mage sit nostrum penetrabile telum,

Verg. A. 10, 481:

aspice, si quid loquamur,

Hor. Ep. 1, 17, 4 sq.:

Aspice, qui coeant populi,

Verg. A. 8, 385:

Qualem commendes, etiam atque etiam aspice,

Hor. Ep. 1, 18, 76: aspice, Quanto cum fastu, quanto molimine circumspectemus etc., id. ib. 2, 2, 92.—

In the indic. (rare):

Aspice, ut antrum Silvestris raris sparsit labrusca racemis,

Verg. E. 5, 6:

Aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

id. A. 6, 855:

quantas ostentant, aspice, vires,

id. ib. 6, 771:

Aspice, quem gloria extulerat,

id. Cat. 12, 1:

aspicite, quae fecit nobiscum,

Vulg. Tob. 13, 6.—Also, to take into consideration, to have in view:

si genus aspicitur, Saturnum prima parentem Feci,

Ov. F. 6, 29.—

Esp.

To look upon with respect, admiration:

erat in classe Chabrias privatus, sed eum magis milites quam qui praeerant, aspiciebant,

Nep. Chabr. 4, 1.—

Aliquem, to look one boldly in the face, to meet his glance:

Lacedaemonii, quos nemo Boeotiorum ausus fuit aspicere in acie,

Nep. Epam. 8, 3 (cf. supra, I., the passage from Suet. Aug. 16). —

Lumen aspicere, to see the light for to live:

odi celebritatem, fugio homines, lucem aspicere vix possum,

Cic. Att. 3, 7; id. Brut. 3, 12; cf. the foll. number fin. —

Ad inchoative (as in addubito, addormio, aduro, etc.), to get a sight of, to see, perceive, descry:

perii, si me aspexerit,

Plaut. Am. 1, 1, 164:

forte unam aspicio adulescentulam,

Ter. And. 1, 1, 91; id. Ad. 3, 3, 19:

respexit et equum alacrem laetus aspexit,

Cic. Div. 1, 33, 73; so id. Har. Resp. 1, 2:

tum vero Phaëthon cunctis e partibus orbem Aspicit accensum,

Ov. M. 2, 228; 7, 651:

aspicit hanc visamque vocat,

id. ib. 2, 443; 2, 714; 3, 69; 3, 356; 3, 486; 7, 384;

7, 791 et saep.: Quem simul aspexit scabrum intonsumque,

Hor. Ep. 1, 7, 90.—Hence trop.: lumen aspicere, to see the light for to be born:

ut propter quos hanc suavissimam lucem aspexerit, eos indignissime luce privārit,

Cic. Rosc. Am. 22 fin.; cf. supra, II. B. 3.

mănus, ūs (dat. manu for manui:

alternae manu,

Prop. 1, 11, 12; 2, 1, 60), f. [root man-, ma-, to measure; Sanscr. ma, measure, moon; cf. Germ. Mond, moon, and O. H. Germ. mund, hand; Angl.-Sax. mund], a hand.

Lit.:

quam vero aptas, quamque multarum artium ministras manus natura homini dedit!

Cic. N. D. 2, 60, 150:

vas in manus sumere,

id. Verr. 2, 4, 27, § 62:

Epicurum in manus sumere, i. e. scripta Epicuri,

id. Tusc. 2, 3, 8:

pyxidem in manu tenere,

id. Cael. 26, 63:

manum porrigere ad tradendum aliquid,

id. ib.:

de manibus deponere,

to lay out of one's hands, lay down, id. Ac. 1, 1, 2. ponere, id. Q. Fr. 1, 1, 8:

extorquere,

to wrest from one's hands, id. Cat. 1, 6, 13:

e manibus dimittere,

to let go out of one's hands, id. Or. 30, 105: manum ad os apponere, i. e. to lay the finger on the lips in token of secrecy, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 4: alicui in manu esse, to be obvious, clear:

neque mihi in manu Jugurtha qualis foret,

Sall. J. 14, 4:

(feminas) in manu esse parentium, fratrum, virorum,

subject to, Liv. 34, 2, 11; cf.:

minus filiae uxores sorores quibusdam in manu erunt,

id. 34, 7, 11: in manibus esse, to be in everybody's hands, to be well known:

est in manibus oratio,

Cic. Lael. 25, 96:

est in manibus laudatio,

id. Sen. 4, 12; id. Brut. 33, 125.—Also, to be near:

hostes sunt in manibus,

near to us, close by us, upon us, Caes. B. G. 2, 19, 7; also, to be present: attendere, quae in manibus sunt, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 1; Verg. A. 10, 280: in manibus habere, to have in hand, to be engaged on a thing:

omnia, quae in manibus habebam, abjeci,

Cic. Att. 13, 47, 1:

habeo opus magnum in manibus,

id. Ac. 1, 1, 2:

philosophi quamcunque rem habent in manibus, in eam, etc.,

id. Tusc. 5, 7, 18; id. Sen. 7, 22; id. Cael. 27, 65:

milites bellum illud, quod erat in manibus, reliquisse,

id. Rep. 2, 37, 63; cf.:

dum occasio in manibus esset,

Liv. 7, 36, 10:

inimicorum in manibus mortuus est,

among, Cic. Inv. 1, 55, 108:

manu tenere,

to know for certain, id. Brut. 80, 277.— Pass.:

manibus teneri,

to be certain, evident, Cic. Sest. 32, 69: habere in manibus, to fondle, caress, make much of:

sic in manibus (inimicum meum) habebant, sic fovebant, etc.,

id. Fam. 1, 9, 10:

in manus venire,

to come to hand, id. Q. Fr. 2, 15, b, 1:

proelium in manibus facere,

to fight at close quarters, Sall. J. 57, 4:

ad manum habere,

to have at hand, have in readiness, Quint. 12, 5, 1:

ad manum esse,

at hand, in hand, near, Liv. 9, 19: ad manum venire or accedere, to come hand to hand, come to close quarters:

nonnumquam etiam res ad manus, atque ad pugnam veniebat,

Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28; Nep. Eum. 5, 2; Liv. 2, 30:

ut venere in manus,

Tac. A. 2, 80:

ut ventum in manus,

id. H. 4, 71:

adire manum alicui, v. 1. adeo: ad manum intueri aliquid,

at hand, close by, hard by, Plin. 35, 10, 36, § 97:

prae manu or manibus,

at hand, in readiness, in hand, Plaut. Bacch. 4, 3, 10; App. M. 6, p. 180, 32; Ter. Ad. 5, 9, 23; Gell. 19, 8:

quem servum ille habuit ad manum,

Cic. de Or. 3, 60, 225:

servus a manu,

i. e. a scribe, secretary, Suet. Caes. 74:

de manu dare,

to give with one's own hand, Lampr. Alex. Sev. 37: de manu in manum quippiam tradere, to deliver from hand to hand, i. e. with great care, Cic. Fam. 7, 5, 2: manum ferulae subducere, to take the hand from the rod, i. e. to be too old for the rod, Juv. 1, 15: e manu (for eminus; opp. cominus), from a distance: quae mea cominus machaera atque hasta hostibit e manu, Enn. ap. Fest. s. v. redhostire, p. 270 Müll. (Trag. v. 212 Vahl.): plenā manu, with a full or plentiful hand, bountifully, liberally:

plenā manu dare,

abundantly, Sen. Ben. 1, 7, 2; id. Ep. 120, 10; id. ad Polyb. 9, 7;

so trop.: Hortalus, quam plenā manu nostras laudes in astra sustulit,

Cic. Att. 2, 25, 1; so,

plenis manibus pecuniam largiri,

Lact. 3, 16, 15; cf.:

quemquam vacuis a se manibus abire pati,

Sen. Brev. Vit. 14, 5: manibus pedibusque aliquid facere (Greek pux kai lax), with hands and feet, i. e. with all one's power, with might and main, Ter. And. 1, 1, 134:

per manus,

with the hands, Caes. B. G. 6, 37:

per manus servulae,

by her assistance, Cic. Att. 1, 12, 3: per manus tradere, to deliver from hand to hand, from mouth to mouth, to hand down from father to son:

traditae per manus religiones,

Liv. 5, 51: per manus, also, by force, by main force, forcibly:

per manus libertatem retinere,

Sall. J. 31, 22: inter manus, in one's hands, under one's hands:

agger inter manus proferebatur,

Caes. B. C. 2, 2:

villa crescit inter manus,

Sen. Ep. 12, 1:

nihil adhuc inter manus habui cui majorem sollicitudinem praestare deberem,

Plin. Ep. 2, 5, 2:

scripta quae inter manus habes,

are occupied with, id. ib. 5, 5, 7.— Trop., palpable, evident:

ante oculos interque manus sunt omnia vestras,

Verg. A. 11, 311; cf.:

manus inter parentum,

id. ib. 2, 681: inter manus, also, in one's hands, in one's arms:

abripite hunc intro actutum inter manus,

Plaut. Most. 2, 1, 38:

e convivio auferri,

Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28: sub manu and sub manum, at hand, near, readily, immediately, on the instant: Vocontii sub manu ut essent, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 2:

quo celerius, ac sub manum annuntiari cognoscique posset, quid in provincia quāque gereretur, etc.,

Suet. Aug. 49; Sen. Ep. 71, 1: sub manus succedere, according to one's wish, [p. 1112] Plaut. Mil. 3, 2, 59: alicujus manu esse, to be from or by one's hand:

epistulae quae quidem erant tua manu,

Cic. Att. 7, 2, 3; cf. id. ib. 8, 13, 1 (cf. II. C. infra): manu, with the hand, by hand, i. e. artificially, opp. to naturally, by nature: manu sata, i. e. by the hand of man, opp. to what grows wild. Caes. B. C. 3, 44:

urbs manu munitissima,

Cic. Verr. 2, 2, 2, § 4:

quaedam ingenia manu, quod aiunt, facienda sunt,

Sen. Ep. 52, 1:

quidam et liberos ejurent et orbitatem manu faciant,

id. ad Marc. 19, 2: morbi, quos manu fecimus, i. e. which we produce by our own fault (e. g. by intemperance), Sen. Brev. Vit. 3, 3: oratio manu facta, artificial, elaborate, opp. to natural, simple, id. Ep. 115, 2: manu mederi, to be a surgeon, Cels. praef. 1: manibus aequis or manu aequā, with equal advantage:

manibus aequis abscessum est,

Tac. A. 1, 63:

aequā manu discedere,

to come off with equal advantage, Sall. C. 39, 4: manus afferre, to lay hands on; trop., to destroy or weaken:

qui diutius torqueri patitur, quem protinus potest liberare, beneficio suo manus affert,

Sen. Ben. 2, 5, 3:

manum inicere alicui,

to lay the hand on one, to detain, arrest him, Cic. Rosc. Com. 16, 48: manum dare, to give or lend a hand, to help, assist, Quint. 2, 3, 7: manus dare or dedere, to give the hands to be bound; hence, in gen., to give up, yield, surrender:

perpende, et, si tibi vera videntur, Dede manus, aut, si falsum est, accingere contra,

Lucr. 2, 1043:

fateor, manus vobis do,

Plaut. Pers. 5, 2, 72:

donicum aut certe vicissent, aut victi manum dedissent,

Nep. Ham. 1; cf. Caes. B. G. 5, 31; Cic. Att. 2, 22, 2; Ov. H. 4, 14; 17, 260; Verg. A. 11, 568; Lact. 5, 1, 3:

brevi manu,

immediately, without delay, Dig. 23, 3, 43, § 1:

longā manu,

slowly, tediously, ib. 46, 3, 79: manum tollere, to raise the hand in token of an intention to yield, to yield, submit: cedo et tollo manum, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 28: manus tollere, to raise the hands in token of admiration or astonishment, Cic. Ac. 2, 19, 63: manus tendere ad aliquem, less freq. alicui, to stretch out the hands to one to implore assistance, Caes. B. G. 2, 13; Cic. Font. 17, 38:

quae Romanis manus tendebant,

Caes. B. G. 7, 48:

dextram Italiae,

Cic. Phil. 10, 4, 9:

manu sternere aliquem,

with the sword, Verg. A. 9, 702: utrāque manu, with both hands, i. e. willingly, readily, Mart. 1, 16, 9:

manus manum lavat,

one hand washes the other, one helps the other, Sen. Apoc. 9 fin.; Petr. c. 45, 13; Plin. 35, 10, 36, § 80: manum non vertere, not to turn the hand, prov. for to take no pains, make no effort:

qui se fatentur virtutis causā ne manum quidem versuros fuisse,

Cic. Fin. 5, 31, 93; cf. App. Mag. p. 311.

Transf.

The hand as the instrument used in fight; hence, personal valor, bravery:

ne usu manuque reliquorum opinionem fallent,

Caes. B. C. 3, 86:

manu fortissimus,

Liv. 39, 40:

manu fortis,

Nep. Dat. 1, 3:

manu vincere,

Ov. M. 1, 448:

manu capere urbes,

by force of arms, Sall. J. 5, 5:

manum committere Teucris,

to fight, Verg. A. 12, 60; so,

conserere manum,

Liv. 21, 39; 25, 11; 27, 33:

conferre manum,

Liv. 10, 43; Verg. A. 12, 345:

in proelia Ferre manum,

id. ib. 5, 403; cf.:

et vice teli saevit nuda manus,

Juv. 15, 54.—

Force, violence, fighting, close combat:

res venit ad manus atque ad pugnam,

Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:

venire ad manum,

Liv. 2, 30:

accedere ad manum,

Nep. Eum. 5:

in manus venire,

to come to an engagement, come to close quarters, Sall. J. 89, 2:

pugna jam ad manus venerat,

Liv. 2, 46:

non manu, neque vi,

force, violence, Sall. J. 31, 18; so Tac. Agr. 9.—

Of the hand of an artist:

manus extrema non accessit ejus operibus,

the last hand, the finishing touch, Cic. Brut. 33, 126: aptius a summā conspiciare manu, when you have given yourself the finishing touch, i. e. have completed your toilet, Ov. A. A. 3, 225:

carmen nondum recepit ultimam manum,

has not yet received the last polish, Petr. 118.—Hence, extremam bello Imponere manum, to put the finishing hand to the war, to bring it to a close, Verg. A. 7, 573.—Prov.: manum de tabula, lit., the hand from the picture, i. e. enough, Cic. Fam. 7, 25, 1.—

A hand, handwriting; in gen., work, workmanship:

librarii manus,

Cic. Att. 8, 13, 1: Alexidis manum amabam, quod tam prope accedebat ad similitudinem tuae litterae, id. ib. 7, 2, 3:

manum suam cognovit,

id. Cat. 3, 5, 12:

propter emissam ab eis manum,

Dig. 22, 3, 15:

Praxitelis manus, Scopaeque,

Mart. 4, 39, 3:

artificum,

Verg. A. 1, 455.—

For pars, a side:

est ad hanc manum sacellum,

Ter. Ad. 4, 2, 37:

a laeva conspicienda manu,

Ov. A. A. 3, 307. —

In throwing dice, a stake: quas manus remisi, to throw up the stakes, Aug. ap. Suet. Aug. 71.—

In fencing, a thrust, hit, blow:

rectae, aversae, tectaeque manus,

Quint. 9, 1, 20:

prima, secunda, tertia, quarta,

the prime, second, tierce, quart, id. 5, 13, 54.—

The trunk of an elephant:

manus etiam data elephantis,

Cic. N. D. 2, 47, 120; Curt. 8, 14, 27; Sil. 9, 628.—

The fore-paws of bears, Plin. 8, 36, 54, § 130.—

The branches on a tree:

(platanus) cui lnnumerae manus,

Stat. S. 2, 3, 39:

fraxineae,

Pall. Insit. 60.—

In milit. lang.: ferreae manus, iron hooks with which an enemy's ship was grappled, grappling-irons:

manus ferreas atque harpagones paraverant,

Caes. B. C. 1, 57:

in advenientes hostium naves ferreas manus inicere,

Liv. 36, 44 fin.:

manus ferreas excogitare,

Front. Strat. 2, 3, 24; Plin. 7, 56, 57, § 209; Curt. 4, 9, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 38; Luc. 3, 635.—

Also milit., an armed force, corps of soldiers:

si nova manus cum veteribus copiis se conjunxisset,

Caes. B. G. 1, 37:

magnam manum conducere,

id. ib. 5, 27:

Hasdrubalem propediem affore cum manu haudquaquam contemnenda,

Liv. 30, 7 fin.; id. 44, 27.—

Beyond the milit. sphere, in gen., a body, host, number, company, multitude:

Romam veniet cum magna manu,

Cic. Att. 16, 11, 6:

evocatorum,

id. Fam. 15, 4, 3:

manus ad Quirinalia paratur,

id. Q. Fr. 2, 3, 4; cf.:

manum facere, copias parare,

id. Caecin. 12, 33:

manus bonorum,

id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16:

Judaeorum,

id. Fl. 28, 66:

conjuratorum,

id. Cat. 1, 5, 12:

bicorpor,

i. e. the Centaurs, id. Tusc. 2, 9, 22:

purpuratorum et satellitum,

Liv. 42, 51:

magna clientium,

Suet. Tib. 1:

comitum,

Stat. S. 5, 3, 262:

juvenum,

Verg. A. 6, 5.—

Labor, hands, i. e. workmen:

nos aera, manus, navalia demus,

Verg. A. 11, 329:

quale manus addunt ebori decus,

id. ib. 1, 592.—

Power:

haec non sunt in nostra manu,

Cic. Fam. 14, 2, 3; cf.: in tua manu est, it rests with you, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1:

juxta deos in tua manu positum est,

Tac. H. 2, 76:

victoria in manu nobis est,

depends on, Sall. C. 20, 10:

in vostra manu situm,

id. J. 31; Plaut. Merc. 3, 4, 43:

in manu esse mihi,

id. Trin. 1, 2, 67. —

In partic., in jurid. lang., the legal power of a husband over his wife, the manus:

in potestate quidem et masculi et feminae esse solent: in manum autem feminae tantum conveniunt. Olim itaque tribus modis in manum conveniebant: usu, farreo, coëmptione, etc.,

Gai. Inst. 1, 108 sq.; Cic. Fl. 34, 84 al.—

Law t. t., manūs injectio, i. e. an arrest: per manus injectionem agebatur, Gai Inst. 4, 21: ob eam rem ego tibi sestertium X. milium judicati manus inicio, Vet. Form. ap. Gai. ib.

mānus, i. q. bonus, Varr. L. L. 6, 2, 4; Macr. S. 1, 3, 13; Isid. 5, 30, 14; Serv. Verg. A. 1, 139; 2, 286; v. ‡ cerus manus.

tunc, adv. demonstr., of time [tum, and demonstr. suffix -ce], then, at that time; but in ante-class. and class. prose tunc is always emphatic, and generally refers to a point of time. In post-Aug. style tunc freq. occurs without emphasis, and is freely used of periods of time. Tunc = deinde occurs first in the class. per. and rarely in prose; but is very freq. after the Aug. per. Tunc in mere co-ordinative use is very rare and not ante-class. (v. I. C.). Tunc coupled with an emphatic or temporal particle is very rare in class. prose, but freq. in the postAug. period. Poets often use tunc instead of tum before vowels for the sake of the metre. In general, tunc is not freq. till after the Aug. period. Cic. has tum about thirty times as often as tunc; Caes. has tunc only five times; Livy, in the first two books, has tunc five times, tum eighty-two times; but Val. Max. has tunc four times as often as tum. Sen. almost always has tunc; tum only in a few passages, mostly in co ordinative use. In Vitr., Suet., Plin., Just., and the jurists, tunc largely predominates; but Nep. has tunc once only, and Tac., who employs both words sparingly, has tum oftener than tunc. The Codd. very freq. vary between the words, and in many passages the reading is still doubtful. Undue weight has been given by some critics to opposition to nunc and connection with cum; cf. Kritz ad Sall. J. 5, 1; Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 64, § 142; 2, 5, 10, § 27. Both tum and tunc are freq. opposed to nunc, and connected with cum.

Referring an event to a time before mentioned.

To definite past time.

To a period of time, = illis temporibus (only post-Aug.):

tunc melius tenuere fidem cum paupere cultu Stabat in exigua ligneus aede deus,

Tib. 1, 10, 19:

nulli tunc subsessores alienorum matrimoniorum oculi metuebantur,

Val. Max. 2, 1, 5:

sed tunc clarissimus quisque juvenum pro amplificanda patria plurimum periculi sustinebat,

id. 3, 2, 6:

nunc quo ventum est? A servis vix impetrari potest ne eam supellectilem fastidiant qua tunc consul non erubuit,

id. 4, 3, 7:

quo pacto inter amicos viguisse tunc justitiam credimus, cum inter accusatores quoque, etc.,

id. 6, 5, 6:

si vere aestimare Macedonas qui tunc erant volumus, fatebimur, etc.,

Curt. 4, 16, 33:

sed civitati nullae tunc leges erant,

Just. 2, 7, 3; 6, 9, 5.—

Referring to a point of time spoken of: cives Romani [p. 1914] tunc facti sunt Campani, Enn. ap. Censor. 14 (Ann. v. 174 Vahl.): tanto sublatae sunt Augmine tunc lapides, id. ap. Non. p. 211, 8 (Ann. v. 542 ib.): tunc ipsos adoriant, ne quis Spartam referat nuntium, Naev. ap. Prisc. 8, p. 801 P. (Trag. Rel. v. 16 Rib.):

(Sulla) statim ex iis rebus quas tunc vendebat jussit ei praemium tribui, etc.,

Cic. Arch. 10, 25:

neque ego tunc princeps ad salutem esse potuissem si, etc.,

id. Sull. 3, 9:

his tunc cognitis rebus amici regis his... liberaliter responderunt,

Caes. B. C. 3, 104:

tunc duces Nerviorum... colloqui sese velle dicunt,

at this time, id. B. G. 5, 41:

quod se facturos minabantur, aegreque tunc sunt retenti quin oppidum irrumperent,

id. B. C. 2, 13 fin.:

Romanus tunc exercitus in agro Larinati erat,

Liv. 22, 24, 1:

itaque cum in ipsum, et innocentia tutum et magistratu in quo tunc erat, impetus fieri non posset, etc.,

id. 4, 44, 6; cf. id. 2, 2, 2; 4, 8, 6; 10, 37, 10;

44, 44, 3: nec, si rescindere posses (sc. jussa Jovis), Tunc aderas,

Ov. M. 2, 679:

tunc ego nec cithara poteram gaudere sonora, nec, etc.,

Tib. 3, 4, 69:

tunc urbis custodiis praepositus C. Maecenas,

Vell. 2, 88, 2:

forte evenit ut tunc summae dignitatis ibi femina veneno consumere se destinarit,

Val. Max. 2, 6, 8:

qui tunc Libitinam exercebant,

id. 5, 2, 10:

Coriolanus ad Volscos, infestos tunc Romanis, confugit,

id. 5, 4, 1; cf. id. 2, 10, 3; 4, 8, 5; 5, 5, 3; 7, 6, 5 fin.;

8, 1 damn. 1: Carthaginiensium legati ad celebrandum sacrum anniversarium more patrio tunc venerant,

Curt. 4, 2, 10:

et tunc aestas erat, cujus calor, etc.,

id. 3, 5, 1:

perierat imperium, quod tunc in extremo stabat, si Fabius, etc.,

Sen. Troad. 1, 11, 5:

tunc,distractis Orientis viribus, casus Mithridati datus est occupandi Armeniam,

Tac. A. 11, 9; cf. id. ib. 2, 25:

quidam ex eis qui tunc egerant, decesserunt,

Plin. Ep. 4, 24, 3:

ardente tunc in Africa bello,

Suet. Caes. 70; cf. id. Calig. 48; id. Ner. 20; 21:

Asiam tunc tenebat imperio rex Darius,

Gell. 17, 9, 20:

hostes tunc populi Romani fuerant Fidenates,

id. 17, 21, 17; cf. id. 13, 5, 2 and 3; 14, 1, 8; Ael. Spart. Had. 11; 23; 24.—Repeated by anaphora:

tunc victus abiere feri, tunc consita pomus, tunc bibit inriguas fertilis hortus aquas, Aurea tunc pressos, etc.,

Tib. 2, 1, 43:

tunc Parmenio et Philotas, tunc Amyntas consobrinus, tunc noverca fratresque interfecti, tunc Attalus, Eurylochus... occurrebant,

Just. 12, 6, 14; so id. 43, 3, 2; 43, 4, 2.—Attributively:

regem tunc Lacedaemoniorum,

Just. 6, 2, 4.—

Referring to a state no longer in existence:

silvae tunc circa viam erant, plerisque incultis,

Liv. 21, 25, 8:

urbs (Corinthus) erat tunc praeclara ante excidium,

id. 45, 28, 2:

hic (Curio) primo pro Pompei partibus, id est, ut tunc habebatur, pro republica, mox... pro Caesare stetit,

Vell. 2, 48, 3:

certissimum tunc proscriptorum perfugium penetravit,

Val. Max. 7, 3, 9:

docuit in atrio Catulinae domus, quae pars Palatii tunc erat,

Suet. Gram. 17: tunc (i. e. olim) in usu erat, eam hereditatem, etc., Gai Inst. 2, 254 erat autem tunc mos ut cum princeps causam cognosceret... sententiam ex omnium deliberatione proferret, Ael. Spart. Had. 8.—

Expressly opposed to present time: tunc igitur pelles, nunc aurum et purpura exercent hominum vitam, Lucr 5, 1423;

ea lege quae tunc erat Sempronia, nunc est Cornelia,

Cic. Clu. 56, 154:

cum vero causam justam deus ipse dederit, ut tunc Socrati, nunc Catoni, etc.,

id. Tusc. 1, 30, 74, cf. id. Verr. 2, 2, 18, § 45; 2, 3, 67, § 156; id. Arch. 3, 5; id. Pis. 13, 30; id. Rab. Post. 12, 34; id. Phil. 7, 5, 14:

cur privati non damus remiges, sicut tunc dedimus?

Liv. 34, 6, 18:

munitiones et locis opportunioribus tunc fuerunt et validiores impositae (i. e. quam nunc),

id. 36, 17, 4:

parva nunc res videri potest quae tunc patres ac plebem accendit,

id. 4, 25, 13; cf. id. 8, 31, 4; 21, 18, 5:

Macedones milites ea tunc erant fama qua nunc Romani feruntur,

Nep. Eum. 3, 4: nunc solvo poenas;

tunc tibi inferias dedi,

Sen. Phoen. 172:

nunc haberent socios quos tunc hostes habuerant,

Just. 6, 7, 5; cf. id. 8, 2, 9:

hoc tunc Veii fuere, nunc fuisse quis meminit?

Flor. 1, 12, 11.—And tunc and tum in co-ordinated sentences: qui ager nunc multo pluris est quam tunc fuit. Tum enim, etc., nunc, etc.;

tum erat ager incultus, nunc est cultissimus,

Cic. Rosc. Com. 12, 33: vos etiamsi tunc faciendum non fuerit, nunc utique faciendum putatis;

ego contra, etiamsi tum migrandum fuisset, nunc has ruipas relinquendas non censerem,

Liv. 5, 53, 3 (in such connections tum generally refers to a previous tunc, rarely vice versa).—

Opposed to a previous or a later time:

quae ipsum Hannibalem, armis tunc invictum voluptate vicit (i. e. etsi non postea),

Cic. Agr. 2, 35, 95:

raro alias tribuni popularis oratio acceptior plebi quam tunc severissimi consulis fuit,

Liv. 3, 69, 1:

(Syphax) tunc accessio Punici belli fuerat, sicut Gentius Macedonici,

id. 45, 7, 2; 5, 37, 2; 45, 25, 10:

non ab Scipionibus aliisque veteribus Romanorum ducum quidquam ausum fortius quam tunc a Caesare,

Vell. 2, 80, 3:

et tunc Aeanti, ut deo, immolaverunt, et deinceps, etc.,

Val. Max. 1, 5, ext. 2:

praetor hic Alexandri fuerat, tunc transfuga,

Curt. 3, 11, 18; cf. id. 4, 13, 18:

Cilicum nationes saepe et alias commotae, tunc Troxoboro duce, montes asperos castris cepere,

Tac. A. 12, 55; cf. id. ib. 2, 62; id. H. 3, 58:

ob res et tunc in Africa, et olim in Germania gestas,

Suet. Galb. 8; cf. id. Tib. 10; 18; id. Oth. 4:

idem tunc Faesulae quod Carrhae nuper,

Flor. 1, 5, 8.—

In general statements, applied to the actual state of affairs:

mos est regibus quotiens in societatem coeant, pollices inter se vincire, etc. Sed tunc, qui ea vincula admovebat decidisse simulans, genua Mithridatis invadit,

Tac. A. 12, 47:

legebatur ergo ibi tunc in carmine Latino, etc.,

Gell. 2, 22, 2.— Pregn., as matters then stood:

aptissimum tempus fuerat, delinimentum animis Bolani agri divisionem obici: tunc haec ipsa indignitas angebat animos,

Liv. 4, 51, 6.—

Of coincidence in time: tunc = cum hoc fieret, on that occasion:

quodsi tu tunc, Crasse, dixisses, omnem eorum importunitatem evellisset oratio tua,

Cic. de Or. 1, 53, 230; id. Clu. 56, 153; id. Lig. 5, 16; id. Phil. 7, 5, 14:

tunc Lacedaemoniis accusantibus respondendum erat, nunc a vobis ipsis accusati sumus,

Liv. 39, 36, 7:

jam Horatius secundam pugnam petebat. Tunc... clamore adjuvant militem suum,

while he was doing so, id. 1, 25, 9; 45, 23, 17:

sed neque... nubes Tunc habuit, nec... imbres,

Ov. M. 2, 310:

quid mihi tunc animi fuit?

id. ib. 7, 582:

quid mihi tunc animi credis, germane, fuisse?

id. H. 11, 87; 12, 31:

quid tunc homines timuerint, quae senatus trepidatio... neque mihi exprimere vacat, neque, etc.,

Vell. 2, 124, 1:

non Catoni tunc praetura, sed praeturae Cato negatus est,

Val. Max. 7, 5, 6; cf. id. 1, 8, 6; 4, 5, 3; 6, 1, 8; 6, 2, 3; 6, 2, 6; 6, 6, ext. 1;

9, 3, 1: tunc ego dicere debui,

Sen. Ep. 63, 15:

non possum dicere aliud tunc mihi quam deos adfuisse,

Plin. Ep. 1, 5, 5:

tunc domus priscorum ducum arserunt,

Suet. Ner. 38; Just. 18, 3, 14; Gell. 6 (7), 3, 48; 12, 13, 21; 19, 1, 11.—Tunc and tum co-ordinate: sanguine tunc (Phaethontis) credunt... Tum facta'st Libya... arida;

tum, etc.,

Ov. M. 2, 235 sqq.: tunc... sorores Debuerant, etc.;

Tum potui Medea mori bene,

id. H. 12, 3 sqq.—And referring to a supposed action at a definite time:

nobis tunc repente trepidandum in acie instruenda erat,

if we had accepted the battle then, Liv. 44, 38, 11.—

Redundant (post-class.):

id quale fuerit, neque ipse tunc prodidit, neque cuiquam facile succurrat,

Suet. Tit. 10; cf.: in ejusmodi temporibus tunc eae ambulationes aperiuntur, Vitr 5, 9, 9.—

= nunc, in oblique discourse (rare):

quod si consulatus tanta dulcedo sit, jam tunc ita in animum inducant, consulatum captum a tribunicia potestate esse,

Liv. 2, 54, 5:

ut cum multis saeculis murus urbi civium virtus fuerit, tunc cives salvos se fore non existimaverint nisi intra muros laterent,

Just. 14, 5, 7.—

Referring to indefinite time.

Then, at such a time of the year, day, etc.; at such a season:

tunc (i. e. autumno) praecidi arbores oportere secundum terram,

Varr. R. R. 1, 27:

ab eo in fastis dies hordicalia nominantur, quod tunc hordae boves immolantur,

id. ib. 2, 5:

omnes (nubes sol) enim sub se tunc (= medio die),

Sen. Q. N. 1, 8, 7:

tunc enim maximae et integrae adhuc nives (= aestate prima),

id. ib. 4, 2, 21:

et tunc potest ventis concitari mare,

id. ib. 4, 2, 25; cf. id. ib. 4, 5, 2.—

With the force of an indefinite temporal clause:

tunc ignes tenuissimi iter exile designant et caelo producunt, of shooting stars,

Sen. Q. N. 1, 1, 6: nemo observat lunam nisi laborantem. Tunc urbes conclamant, tunc pro se quisque superstitione vana trepidat, id. ib. 7, 1, 2:

adjuvari se tunc (i. e. cum faces vident) periclitantes existimant Pollucis et Castoris numine,

id. ib. 1, 1, 13; cf. id. ib. 1, 8, 3; 2, 55, 2; 5, 3, 1; 6, 12, 2; id. Ep. 42, 4; id. Brev. Vit. 11, 1: si ancilla ex cive Romand conceperit, deinde civis Romana facta sit, et tunc pariat, etc., Gai Inst. 1, 88; 1, 90; Dig. 1, 6, 8; 40, 12, 22, § 3.—

With the force of a conditional clause, in this instance: Tr. Erus peregre venit. Si. Tunc tibi actutum chorda tenditur, Plaut. Most. 3, 2, 55 Lorenz (al. tum):

dominae mentem convertite... Tunc ego crediderim vobis, et sidera et amnes Posse, etc.,

Prop. 1, 1, 23:

itaque tunc dividere optimum erit (= si plura sunt quae nocent),

Quint. 4, 2, 101; so id. 6, 1, 22:

cuperem tecum communicare tam subitam mutationem mei: tunc amicitiae nostrae certiorem fiduciam habere coepissem,

Sen. Ep. 6, 2: nemo est ex inprudentibus qui reliqui sibi debeat. Tunc mala consilia agitant, tunc aut aliis aut ipsis pericula struunt;

tunc cupiditates improbas ordinant, tunc... tunc... denique, etc.,

id. ib. 10, 2;

7, 2: tunc enim (i. e. si cottidie reputes) subit recordatio: Quot dies quam frigidis rebus absumpsi!

Plin. Ep. 1, 9, 3:

propter liberos retentio fit (dotis) si culpa mulieris divortium factum sit, tunc enim sextae retinentur ex dote,

Ulp. Fragm. 6, 10: veluti si a femina manumissa sit: tunc enim e lege Atilia petere debet tutorem, Gai Inst. 1, 195; 1, 76; 1, 40; 3, 181; Fragm. Vat. 52; Dig. 2, 4, 8; 5, 3, 13, § 12; 7, 3, 1; 19, 1, 11, § 15; 11, 1, 20; Just. Inst. 1, 12, § 6; in the jurists, saep.—

Referring to future time.

In gen.: tunc illud vexillum... coloniae Capuae inferetur;

tunc contra hanc Romam illa altera Roma quaeretur,

Cic. Agr. 2, 32, 86:

tunc, ut quaeque causa crit statuetis, nunc libertatem repeti satis est,

Liv. 3, 53, 10:

senatus consultum adjectum est ut... praetor qui tunc esset... apud eorum quem qui manumitteretur... jusjurandum daret, etc.,

id. 41, 9, 11:

nec taedebit avum parvo advigilare nepoti... Tunc operata deo pubes discumbet in herba, etc.,

Tib. 2, 5, 95:

tunc interea tempus exercitus ex hoc loco educendi habebis,

Gell. 3, 7, 7.—

With the force of a conditional clause:

tunc me biremis Tutum... Aura feret geminusque Pollux (i. e. si mugiat malus procellis),

Hor. C. 3, 29, 62:

vectabor umeris tunc ego inimicis eques (i. e. si hoc feceris),

id. Epod. 17, 74:

tunc tua me infortunia laedent (i. e. si dolebis tibi),

id. A. P. 103:

tunc ego jurabo quaevis tibi numina... Tunc ego... Efficiam, etc.,

Ov. H. 15 (16), 319:

tunc piger ad nandum, tunc ego cautus ero,

id. ib. 17 (18), 210.—

Representing sequence or succession in events, = deinde.

Simple sequence in time.

Time proper (rare till after the Aug. per.;

in Cic. perh. only in the foll. passages): Herodotus cum Roma reverteretur, offendit eum mensem qui sequitur mensem comitialem. Tunc Cephaloeditani decrerunt intercalarium XLV dies longum,

Cic. Verr. 2, 2, 52, § 130:

veni in eum sermonem ut docerem, etc. Tunc mihi ille dixit quod, etc.,

id. Fam. 3, 5, 3:

dixi ei, me ita facturum esse ut, etc. Tunc ille a me petivit, etc.,

id. ib. 3, 6, 2 is finis pugnae equestris fuit. Tunc adorti peditum aciem, nuntios ad consules rei gestae mittunt, Liv. 3, 70, 8:

tandem curia excesserunt. Tunc sententiae interrogari coeptae,

id. 45, 25, 1:

equites, relictis equis, provolant ante signa... Tunc inter priores duorum populorum res geritur,

id. 7, 8, 1:

iterum deinde interpellatus, in proposito persistit. Tunc Poppedius, abjecturum inde se... minatus est,

Val. Max. 3, 1, 2; cf. id. 5, 4, 1; 7, 3, 2; 7, 3, 6: tunc intendit arcum, et ipsum cor adulescentis figit, Sen. de Ira, 3, 14, 2; so id. Ot. Sap. 1, 1; id. Q. N. 1, 12, 1:

Dareum XXX inde stadia abesse praemissi indicabant. Tunc consistere agmen jubet,

Curt. 3, 8, 24:

contionem discedere in manipulos jubet. Tunc a veneratione Augusti orsus flexit ad victorias,

Tac. A. 1, 34; cf. id. ib. 1, 67; 12, 31; 12, 33; 12, 69; id. H. 4, 72; Vitr. 1, 4, 12; 1, 6, 7; 2, 1, 2; 2, 1, 4; 5, 12, 5; 7, praef. 5; 7, 1, 3; 7, 2, 2; 8, 1, 1; Suet. Ner. 49; id. Vit. 15 fin.; id. Dom. 16; Front. Strat. 2, 5, 4; Gell. 1, 22, 6; 6 (7), 17, 6; 13, 31 (30), 6; 14, 2, 9; [p. 1915] Flor. 2, 13 (4, 2), 71; Just. 11, 4, 1; 11, 10, 2; 12, 7, 7; 13, 3, 4; 18, 4, 10 et saep.; Dig. 1, 2, 2, § 26.—

Before an abl. absol. (postclass.):

statuunt tempus quo foedissimum quemque invadant. Tunc, signo inter se dato, inrumpunt contubernia,

Tac. A. 1, 48:

tunc, Campaniae ora proximisque insulis circuitis, Caprearum secessui quadriduum impendit,

Suet. Aug. 98:

tunc, exercitu in Aetoliam promoto, pecunias civitatibus imperat,

Just. 14, 1, 6; 21, 5, 2; 22, 2, 7; 25, 2, 6.—

Implying a consequence, then, under these circumstances, hence, accordingly:

caedere januam saxis, instare ferro, ligna circumdare ignemque circumicere coeperunt. Tunc cives Romani, qui Lampsaci negotiabantur, concurrunt,

Cic. Verr. 2, 1, 27, § 69: huc tota Vari conversa acies suos fugere videbat. Tunc Rebilus; Perterritum, inquit, hostem vides;

quid dubitas, etc.,

Caes. B. C. 2, 34:

animadversum est, extra consuetudinem longius a vallo esse aciem Pompei progressum. Tunc Caesar apud suos Differendum est iter, inquit, etc.,

id. ib. 3, 85:

omnium spe celerius Saguntum oppugnari adlatum est. Tunc relata de integro res ad senatum,

Liv. 21, 6, 5; cf. id. 9, 30, 10:

Tisiphoneque Saevit et huc illuc impia turba fugit. Tunc niger in porta serpentum Cerberus ore Stridet,

Tib. 1, 3, 71:

apud patres disseruit, nec posse Orientem nisi Germanici sapientia conponi, etc. Tunc decreto patrum permissae Germanico provinciae,

Tac. A. 2, 43; id. H. 4, 83; Vitr. 2, 8, 14; 2, 9, 16; Just. 39, 3, 11.—Emphatically, = tum vero:

donec ipse quoque longinquo morbo est implicitus. Tunc adeo fracti simul cum corpore sunt spiritus illi feroces ut, etc.,

Liv. 1, 31, 6.—And = tum primum:

multitudo tandem perrumpit ordines hostium. Tunc vinci pertinacia coepta, et averti manipuli quidam,

Liv. 9, 39, 10. —

In enumerations with tum... deinde... postea, etc.

In gen. (postclass.): ante omnia instituit ut e libertorum bonis dextans... cogeretur; deinde ut ingratorum, etc.;

tunc ut lege majestatis facta omnia... tenerentur,

Suet. Ner. 32 med.; so,

tunc... deinde... tunc, etc.,

Vitr. 1, 6, 12 and 13:

tunc... tunc... deinde... tunc,

id. 3, 5, 5 and 6; cf. id. 5, 12, 4; cf. Suet. Oth. 6; Flor. 4, 2, 88.—With tum: terras primum situmque earum quaerit; deinde condicionem maris;

tunc quidquid inter caelum terrasque interjacet perspicit... tum, peragratis humilioribus, ad summa prorumpit,

Sen. Cons. Helv. 17 fin.; so Gai Inst. 3, 6, 3.—

Of successive speakers in dialogue (rare):

tu vero abi, inquit, etc. Tunc Mucius Quandoquidem, inquit, est apud te virtuti honos, etc.,

Liv. 2, 12, 15:

apud quem Valerius in hunc modum egit, etc. Tunc Collatinus Quaero inquit, etc.,

Val. Max. 2, 8, 2.—With tum:

tunc poeta... inquit, etc. Tum Fronto ita respondit, etc.,

Gell. 19, 8, 10 and 11; 12, 13, 19; Val. Max. 7, 3, ext. 4.—

In co-ordination (very rare).

= praeterea, and then:

(Romulus) hoc consilio fultus... locupletari civis non destitit. Tunc, id quod retinemus hodie magna cum salute rei publicae, auspiciis plurimum obsecutus est Romulus,

Cic. Rep. 2, 9, 15 sq.:

praeter has, frugalitas et continentia... splendorem illi suum adfunderent. Tunc providentia cum elegantia quantum decoris illi adderent!

Sen. Ep. 115, 3.—

In the connection cum... tunc (v. tum, I. C. 3.):

vivendum recte est cum propter plurima, tunc est Idcirco, etc.,

Juv. 9, 118 ( poet. for tum, on account of the foll. vowel).—

Vid. tunc etiam, III. B. 7. b.

As correlative of dependent clauses.

Of temporal clauses with cum.

Referring to definite past time.

Tunc as antecedent of the clause:

set Stalagmus quojus erat tunc nationis quom hinc abit?

Plaut. Capt. 4, 2, 108:

etiamne in ara tunc sedebant mulieres Quom ad me profectu's ire?

id. Rud. 3, 6, 8:

quo damnato tunc, cum judicia fiebant, HS. IV milibus lis aestimata est,

Cic. Verr. 2, 4, 10, § 22:

etenim tunc esset hoc animadvertendum cum classis Syracusis proficiscebatur,

id. ib. 2, 5, 43, §

111: atque ille eo tempore paruit cum parere senatui necesse erat: vos tunc paruistis cum paruit nemo nisi qui voluit,

id. Lig. 7, 20: se ita pugnaturos ut Romae pugnaverint in repetenda patria, ut postero die ad Gabios, tunc cum effecerint ne quis hostium, etc., Liv. 6, 28, 9:

et quod tunc fecimus cum hostem Hannibalem in Italia haberemus, id nunc, pulso Hannibale, cunctamur facere?

id. 31, 7, 5:

infelix Dido, nunc te facta impia tangunt? Tunc decuit cum sceptra dabas,

Verg. A. 4, 597 (Rib. tum; v. Prisc. p. 8, 841 P.):

prudenter sensit tunc incrementum Romano imperio petendum fuisse cum intra septimum lapidem triumphi quaerebantur,

Val. Max. 4, 1, 10:

quorum nihil tunc cum diceretur parum aptum fuit,

Quint. 11, 1, 89; cf. Val. Max. 8, 8, ext. 1; 9, 8, ext. 1.—

Introducing the apodosis.

Of coincident actions:

cum jam adpropinquantium forma lemborum haud dubie esset... tunc injecta trepidatio,

Liv. 44, 28, 10.—

= deinde:

adversus singula quaeque cum respondere haud facile esset, et quereretur... purgaretque se invicem, tunc Papirius, redintegrata ira, virgas et secures expediri jussit,

Liv. 8, 32, 10:

divus Caesar cum exercitum habuisset circa Alpes, imperavissetque, etc., tunc qui in eo castello fuerunt... noluerunt imperio parere,

Vitr. 2, 9, 15:

cum nuntiatum esset Leonidae a XX milibus hostium summum cacumen teneri, tunc hortatur socios, recedant,

Just. 2, 11, 5.—

Of definite present time, tunc is not found; v. tum.—

Referring to indefinite time.

As antecedent:

arbitror, quo nos etiam tunc utimur cum ea dicimus jurati quae comperta habemus,

Cic. Font. 13, 29 (9, 19):

tunc obsequatur naturae cum senserit, etc.,

id. Fragm. Hort. Phil. 75 B. and K.; id. Tusc. 2, 6, 16; id. Verr. 1, 18, 55; 2, 5, 12, § 29: qui tunc vocat me, cum malum librum legi, only... when, never... unless (= tote dê), Cat. 44, 21 Ellis (Mull. tum):

deum tunc adfuisse cum id evenisset, veteres oratores aiebant,

Quint. 10, 7, 14:

tunc est commovendum theatrum cum ventum est ad illud Plodite,

id. 6, 1, 52; cf. id. 4, 2, 8; 12, 11, 7; Vitr. 2, 9, 3:

voluptas tunc, cum maxime delectat, exstinguitur,

Sen. Vit. Beat. 7, 4; cf. id. Q. N. 1, prol. 3; 5, 3, 3; 6, 3, 1; id. Ep. 10, 5; 85, 38:

in tantam quantitatem tenetur quae tunc in peculio fuit cum sententiam dicebat,

Dig. 5, 1, 15: tunc cum certum esse coeperit neminem ex eo testamento fore heredem, Gai Inst. 3, 13; 4, 71; Dig. 28, 3, 6, § 6; 40, 12, 16, § 2; 40, 7, 34.—

Introducing the apodosis:

cum autem fundamenta ita distantia inter se fuerint constituta, tunc inter ea alia transversa... collocentur,

Vitr. 1, 5, 7; 2, 1, 6; 2, 3, 2; 2, 5, 2;

3, 5, 13: cum folia pauca in acumine germinent, tunc maxime serendas ficus,

Plin. 18, 26, 65, § 245; Just. 41, 2, 9.—

Referring to future time:

ex ceteris autem generibus tunc pecunia expedietur cum legionibus victricibus erunt quae spopondimus persolvenda, Cic. Fragm. Ep. Caes. jun. 1, 8: tunc inter eas fore finem belli dixit cum alterutra urbs in habitum pulveris esset redacta,

Val. Max. 9, 3, ext. 3:

poterant videri tunc incohanda cum omnia quae... peregissem,

Quint. 6, 4, 1; Col. praef. 33; v. infra, III. A. 2. b.—

With temporal clauses introduced by ubi (rare).

Of definite past time:

ad quod bellum ubi consules dilectum habere occipiunt, obstare tunc enixe tribuni,

Liv. 4, 55, 2:

haec ubi convenerunt, tunc vero Philomelus consuetudinem nocte egrediendi frequentiorem facere,

id. 25, 8, 9.—

Of indefinite time.

As antecedent:

tunc autem est consummata infelicitas, ubi turpia non solum delectant, sed etiam placent,

Sen. Ep. 39, 6; id. Ben. 2, 3, 3; 2, 17, 3; id. Ep. 89, 19.—

In apodosis:

stillicidia ubi plura coiere et turba vires dedit, tunc fluere et ire dicuntur,

Sen. Q. N. 5, 13, 4; 6, 17, 2; 6, 18, 2.—

With temporal clauses introduced by postquam (posteaquam); rare.

Of definite past time:

posteaquam ingenuae virgines et ephebi venerunt ad deprecandum, tunc est pollicitus his legibus ut, etc.,

Vitr. 10, 16, 7 (but in Sall. C. 51, 40 Dietsch reads tum).—

Of indefinite time: si vero posteaquam eam destinasses, tunc perierit, etc., Dig 17, 2, 58, § 1.—

With temporal clauses introduced by ut (very rare):

ut vero... casus suorum miseris eluxit, tunc toto littore plangentium gemitus, tunc infelicium matrum ululatus... audiebantur,

Just. 19, 2, 11.—

With temporal clauses introduced by quando (rare).

As antecedent:

tunc quando abiero,

Plaut. Pers. 4, 7, 19 (4, 8, 8): tunc inserentur (cerasi) quando his vel non est, vel desinit gummi effluere, Pall. Oct. 12.—

In apodosis:

quando quodque eorum siderum cursum decorum est adeptum... tunc ex alterius naturae motione transversa... vinci a tardioribus videbantur,

Cic. Univ. 9.—

With temporal clauses introduced by dum (very rare):

tunc tamen utrumque tolerabile est, dum illi vis sua est,

Sen. Ep. 83, 21.—

With conditional clauses.

In gen.

As antecedent:

consilium istud tunc esset prudens si rationes ad Hispaniensem casum accommodaturi essemus,

Cic. Att. 10, 8, 2:

sin autem ventus interpellaverit et... tunc habeat canalem longum pedes quinque, etc.,

Vitr. 8, 5, 2:

tunc fidem fallam, tunc inconstantiae crimen audiam si, cum omnia eadem sint quae erant promittente me, non praestitero promissum,

Sen. Ben. 4, 35, 2.—

In apodosis:

si se simul cum gloria rei gestae exstinxisset, tunc victorem, quidquid licuerit in magistro equitum, in militibus ausurum,

Liv. 8, 31, 7:

quem si inclusit mare, tum ille exitu simul redituque praecluso, volutatur,

Sen. Q. N. 6, 15:

quod si non illum, sed me peccasse putabis, tunc ego te credam cordis habere nihil,

Mart. 2, 8, 6: si nullus sit suorum heredum, tunc hereditas pertinet ad adgnatos, Gai Inst. 3, 9:

si vero dissentiunt, tunc praetoris partes necessariae sunt,

Dig. 2, 14, 7, § 19; Sen. Q. N. 6, 9, 2; Gai Inst. 3, 205; Dig. 1, 3, 22.—

With a supposition contrary to fact:

audivi te cum alios consolareris: tunc conspexissem, si te ipse consolatus esses,

Sen. Prov. 4, 5.—

After abl. absol. (rare):

legatis auditis, tunc de bello referre sese Aemilius dixit,

Liv. 44, 21, 1:

his ita praeparatis, tunc in rotae modiolo tympanum includatur,

Vitr. 10, 9 (14), 2.

Particular connections.

With other particles of time.

Jam tunc (rare):

nisi jam tunc omnia negotia diligentissime confecissem,

Cic. Fam. 3, 12, 3: bellum jam tunc ab illis geri coeptum cum sibi Phrygiam ademerint, Trog. Pomp. ap. Just. 38, 53:

At. C. Marius L. Sullam jam tunc, ut praecaventibus fatis, copulatum sibi quaestorem habuit,

Vell. 2, 12, 1:

Archilochum Nepos Cornelius tradit, Tullo Hostilio Romae regnante, jam tunc fuisse poematis clarum et nobilem,

Gell. 17, 21, 8:

palam jam tunc multae civitates libertatem bello vindicandam fremebant,

Just. 13, 5, 5. —

With demum and denique, not until then, then only, then at last.

Tunc demum.

Absol.:

tunc demum nuntius missus ad tertiam legionem revocandam,

Liv. 41, 3, 5:

tunc demum pectora plangi Contigit,

Ov. H. 11, 91:

tunc demum intrat tabernaculum,

Curt. 4, 13, 20:

tunc demum alia mala (exstiterunt),

Sen. Q. N. 1, 17, 6:

(aquilae) primo deponunt, expertaeque pondus, tunc demum abeunt,

Plin. 10, 3, 4, § 14:

tunc demum... invidiam quae sibi fieret deprecati sunt,

Suet. Calig. 9:

tunc demum ad otium concessit,

id. Claud. 5.—

With cum clause:

postero die cum circumsessi aqua arceremur, nec ulla... erumpendi spes esset, tunc demum pacti sumus, etc.,

Liv. 21, 59, 6:

et serius cum redisset, tum demum, recepto sospite filio, victoriae tantae gaudium consul sensit,

id. 44, 44, 3:

cum ab his oritur, tunc demum ei ratio constat,

Val. Max. 4, 8 prooem.: quos ordine suo tunc demum persequar cum praefaturus fuero, Col. praef. 33; Sen. Ep. 84, 6; id. Q. N. 7, 13, 1.—

Tunc denique (very rare): hi dicebantur in eo tempore mathêmatikoi. Exinde ad perspicienda principia naturae procedebant ac tunc denique nominabantur phusikoi, Gell. 1, 9, 7.—

Tunc primum:

quia tunc primum superbiae nobilitatis obviam itum est,

Sall. J. 5, 2:

tunc primum circo qui nunc maximus dicitur, designatus locus est,

Liv. 1, 35, 8:

eum dolorem ulta est (plebs) tunc primum plebeis quaestoribus creatis,

id. 4, 54, 2:

tunc primum equo merere equites coeperunt,

id. 5, 7, 13:

lectisternio tunc primum in urbe Romana facto,

id. 5, 13, 6; Tac. A. 11, 38; Suet. Ner. 17; Just. 8, 5, 1; 11, 10, 2; Jul. Capitol. Anton. Phil. 5; 7.—

With deinde (cf.: tum deinde).

Deinde tunc:

roga bonam mentem, bonam valetudinem animi, deinde tunc corporis,

Sen. Ep. 10, 4; 74, 23; 117, 1.—

Tunc deinde: primum militiae vinculum est religio et signorum amor, et deserendi nefas; tunc deinde facile cetera [p. 1916] exiguntur, Sen. Ep. 95, 35; 11, 4; Val. Fl. 8, 109; Cels. 4, 15.—So, tunc postea, Vitr. 1, 6, 7.—

Tunc tandem:

simul enim cessit possessione Dii, excitavit hostem, ut tunc tandem sciret recuperanda esse quae prius amissa forent,

Liv. 44, 8, 4.—

With emphatic particles.

Tunc vero (or enimvero):

in turbatos jam hostes equos inmittunt. Tunc vero Celtiberi omnes in fugam effunduntur,

Liv. 40, 40, 10:

cunctantem tamen ingens vis morbi adorta est. Tunc enim vero deorum ira admonuit,

id. 2, 36, 6:

tunc vero impotentis fortunae species conspici potuit,

Curt. 3, 11, 23: Tiberioque suspensa semper verba;

tunc vero nitenti, etc.,

Tac. A. 1, 11.—

Tunc quidem: et tunc quidem Perseus copias reduxit;

postero die, etc.,

Liv. 42, 57, 9:

tunc quidem sacrificio rite perpetrato, reliquum noctis rediit, etc.,

Curt. 4, 13, 16; cf. id. 3, 12, 21.—

Ne tunc quidem:

quia ne tunc quidem obsistebatur,

Front. Strat. 3, 17, 9:

ac ne tum quidem senatu aut populo appellato,

Suet. Ner. 41; cf. Just. 27, 3, 6.—

Tunc maxime (or tunc cum maxime).

Chiefly at that time, especially then:

Theophrastus est auctor, in Ponto quosdam amnes crescere tempore aestivo... aut quia tunc maxime in umorem mutabilis terra est, aut quia, etc.,

Sen. Q. N. 3, 26, 2.—

Just then:

hospitem tunc cum maxime utilia suadentem abstrahi jussit ad capitale supplicium,

Curt. 3, 2, 17:

non incidunt causae quae iram lacessant? sed tunc maxime illi oppugnandae manus sunt, Sen. de Ira, 2, 14, 2: sapiens tunc maxime paupertatem meditatur cum in mediis divitiis constitit,

id. Vit. Beat. 26, 1.—

Tunc interea, Gell. 3, 7, 7; v. supra, I. A. 4. a.—

Etiam tunc.

Even then:

experiri etiam tunc volens an ullae sibi reliquae vires essent, etc.,

Gell. 15, 16, 3.—

Still:

quam defunctam praetextatus etiam tunc pro rostris laudavit,

Suet. Calig. 10.— And with cum, Plaut. Rud. 3, 6, 8; v. supra, II. A. 1. a.—

Tunc etiam.

Etiam as connective, tum = eo tempore:

in civitate plena religionum, tunc etiam ob recentem cladem superstitiosis principibus, ut renovarentur auspicia, res ad interregnum redit,

Liv. 6, 5, 6.—

Poet. for tum etiam, on account of the vowel:

ultima prona via est, et eget moderamine certo, Tunc etiam... Tethys solet ipsa vereri,

Ov. M. 2, 68.—

Tunc quoque.

Also then:

irae adversus Vejentes in insequentem annum dilatae sunt. Tunc quoque ne confestim bellum indiceretur religio obstitit,

Liv. 4, 30, 13; 44, 37, 12: saepe legit flores;

et tunc quoque forte legebat,

Ov. M. 4, 315:

quare et sereno tonat? quia tunc quoque per quassum et scissum aera spiritus prosilit,

Sen. Q. N. 2, 18:

cum quidam histriones producti olim, tunc quoque producerentur,

Suet. Claud. 21:

tunc quoque in Hyrcaniam remittitur,

Just. 38, 9, 9.—

Even then:

tunc quoque cum antiqui illi viri inclite viverent, cura comere capillum fuit,

Sen. Q. N. 1, 17, 7:

faba vero non antequam trium foliorum. Tunc quoque levi sarculo purgare melius quam fodere,

Plin. 18, 26, 65, § 241; Suet. Ner. 26; Flor. 1, 7, 12.—With tum demum:

tametsi ad audiendum pigre coitur. Plerique in stationibus sedent... ac sibi nuntiari jubent an jam recitator intraverit... an ex magna parte evolverit librum: tum demum ac tunc quoque lente cunctanterque veniunt,

Plin. Ep. 1, 13, 2.—

= sic quoque, even as it was:

quin nisi firmata extrema agminis fuissent, ingens in eo saltu accipienda clades fuerit. Tunc quoque ad extremum periculi ventum est,

Liv. 21, 34, 8.—

Tunc temporis (postclass.;

v. tum, III. E.): ex gente obscura tunc temporis Persarum,

Just. 1, 4, 4:

parvae tunc temporis vires Atheniensibus erant,

id. 3, 6, 6:

ad abolendam invidiae famam qua insignis praeter ceteros tunc temporis habebatur,

id. 8, 3, 7:

erat namque tunc temporis urbs Appulis Brundisium,

id. 12, 2, 7.

călumnĭa (old form kălumnĭa; v. the letter K), ae, f. [perh. for calvomnia, from calvor; cf. incīlo], trickery, artifice, chicanery, cunning device.

Lit.

In gen.:

per obtrectatores Lentuli calumniā extracta res est,

Cic. Q. Fr. 2, 2, 3:

(Lucullus) inimicorum calumniā triennio tardius quam debuerat triumphavit,

id. Ac. 2, 1, 3:

inpediti ne triumpharent calumniā paucorum, quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat,

Sall. C. 30, 4:

Metellus calumniā dicendi tempus exemit,

Cic. Att. 4, 3, 3:

cum omni morā, ludificatione, calumniā senatūs auctoritas impediretur,

id. Sest. 35, 75.— Plur.:

res ab adversariis nostris extracta est variis calumniis,

Cic. Fam. 1, 4, 1.—

In partic.

A pretence, evasion, subterfuge:

juris judicium cum erit et aequitatis, cave in istā tam frigidā, tam jejunā calumniā delitescas,

Cic. Caecin. 21, 61:

senatus religionis calumniam non religione, sed malevolentiā... comprobat,

id. Fam. 1, 1, 1:

Carneades... itaque premebat alio modo nec ullam adhibebat calumniam,

id. Fat. 14, 31:

calumniam stultitiamque ejus obtrivit ac contudit,

id. Caecin. 7, 18:

illud in primis, ne qua calumnia, ne qua fraus, ne quis dolus adhibeatur,

id. Dom. 14, 36:

quae major calumnia est, quam venire imberbum adulescentulum... dicere se filium senatorem sibi velle adoptare?

id. ib. 14, 37.—

In discourse, etc., a misrepresentation, false statement, fallacy, cavil (cf.:

cavillatio, perfugium): haec cum uberius disputantur et fusius, facilius effugiunt Academicorum calumniam,

Cic. Ac. 2, 7, 20:

(Carneades) saepe optimas causas ingenii calumniā ludificari solet,

id. Rep. 3, 5, 9:

nec Arcesilae calumnia conferenda est cum Democriti verecundiā,

id. Ac. 2, 5, 14:

si in minimis rebus pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coërcetur,

id. ib. 2, 20, 65:

altera est calumnia, nullam artem falsis adsentiri opinionibus,

Quint. 2, 17, 18:

si quis tamen... ad necessaria aliquid melius adjecerit, non erit hac calumniā reprendendus,

id. 12, 10, 43.—

A false accusation, malicious charge, esp. a false or malicious information, or action at law, a perversion of justice ( = sukophantia):

jam de deorum inmortalium templis spoliatis qualem calumniam ad pontifices adtulerit?

false report, Liv. 39, 4, 11:

Scythae... cum confecto jam bello supervenissent, et calumniā tardius lati auxilii, mercede fraudarentur,

an unjust charge, Just. 42, 1, 2:

quamquam illa fuit ad calumniam singulari consilio reperta ratio... Quae res cum ad pactiones iniquissimas magnam vim habuit, tum vero ad calumnias in quas omnes inciderent, quos vellent Apronius,

Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

causam calumniae reperire,

id. ib. 2, 2, 8, §

21: (Heraclius), a quo HS. C. milia per calumniam malitiamque petita sunt,

id. ib. 2, 2, 27, §

66: mirari improbitatem calumniae,

id. ib. 2, 2, 15, §

37: exsistunt etiam saepe injuriae calumniā quādam et nimis callidā juris interpretatione,

id. Off. 1, 10, 33:

iste amplam occasionem calumniae nactus,

id. Verr. 2, 2, 25, § 61:

quem iste in decumis, in rebus capitalibus, in omni calumniā praecursorem habere solebat et emissarium,

id. ib. 2, 5, 41, § 108; 2, 2, 9, §

25: ad rapinas convertit animum, vario et exquisitissimo calumniarum et auctionum et vectigalium genere,

Suet. Calig. 38 init.; cf.

the context: calumniā litium alienos fundos petere,

Cic. Mil. 27, 74:

adeo illis odium Romanorum incussit rapacitas proconsulum, sectio publicanorum, calumniae litium,

Just. 38, 7, 8:

calumniarum metum inicere alicui,

Suet. Caes. 20:

principes confiscatos ob tam leve ac tam inpudens calumniarum genus, ut, etc.,

id. Tib. 49:

calumniis rapinisque intendit animum,

id. Ner. 32:

creditorum turbam... nonnisi terrore calumniarum amovit,

id. Vit. 7:

fiscales calumnias magna calumniantium repressit,

id. Dom. 9 fin. — Plur.:

istae calumniae,

App. Mag. 1, p. 273, 9; cf.:

calumnia magiae,

id. ib. 2, p. 274, 10.—

Hence, jurid. t. t., the bringing of an action, whether civil or criminal, in bad faith:

actoris calumnia quoque coërcetur,

litigiousness on the part of the plaintiff, Just. Inst. 4, 16, 1 Sandars ad loc.; Gai Inst. 4, 174: vetus calumniae actio, a prosecution for blackmail or malicious prosecution, id. ib.: calumniam jurare, to take the oath that the action is brought or defence offered in good faith, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3: sei juraverit calumniae causā non postulare, Lex Acil. Repetund. 19; Dig. 39, 2, 7; cf.: praeter jusjurandum exigere non calumniae causā infitias ire, Gai Inst. 4, 172:

jusjurandum exigere non calumniae causā agere,

id. ib. 4, 176.—Hence:

nec satis habere bello vicisse Hannibalem, nisi velut accusatores calumniam in eum jurarent ac nomen deferrent,

Liv. 33, 37, 5 Weissenb. ad loc; so,

de calumniā jurare,

Dig. 39, 2, 13, § 3: jusjurandum de calumniā, Gai Inst. 4, 179; Dig. 12, 3, 34 al.: et quidem calumniae judicium adversus omnes actiones locum habet, a conviction in a cross-action for malicious prosecution, Gai Inst. 4, 175:

turpissimam personam calumniae honestae civitati inponere,

to fasten the vile character of a malicious prosecutor upon, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 43:

sine ignominiā calumniae accusationem relinquere non posse,

id. Clu. 31, 86.— The person convicted of this charge was branded on the forehead with the letter K; v. calumniator.—

Transf., a conviction for malicious prosecution ( = calumniae judicium, v. I. A. 4. supra):

hic illo privato judicio, mihi credite, calumniam non effugiet,

Cic. Clu. 59, 163: scito C. Sempronium Rufum, mel ac delicias tuas, calumniam maximo plausu tulisse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

accusare alienae dominationis scelerisque socius propter calumniae metum non est ausus,

Cic. Dom. 19, 49:

perinde poenā teneri ac si publico judicio calumniae condemnatus,

Tac. A. 14, 41:

calumniam fictis eludere jocis,

Phaedr. 3, prol. 37.—

Trop.

Of abstr. things: in hac igitur calumniā timoris et caecae suspitionis tormento, cum plurima ad alieni sensūs conjecturam, non ad suum judicium scribantur, i. e. when the writer ' s mind is made the fool of his fears, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4. —

Contra se, a mistaken severity towards one ' s self:

inveni qui Ciceroni crederent, eum (Calvum) nimiā contra se calumniā verum sanguinem perdidisse,

Quint. 10, 1, 115 (referring to Cic. Brut. 82, 283: nimium inquirens in se atque ipse sese observans, metuensque ne vitiosum colligeret, etiam verum sanguinem deperdebat).

călumnĭa (old form kălumnĭa; v. the letter K), ae, f. [perh. for calvomnia, from calvor; cf. incīlo], trickery, artifice, chicanery, cunning device.

Lit.

In gen.:

per obtrectatores Lentuli calumniā extracta res est,

Cic. Q. Fr. 2, 2, 3:

(Lucullus) inimicorum calumniā triennio tardius quam debuerat triumphavit,

id. Ac. 2, 1, 3:

inpediti ne triumpharent calumniā paucorum, quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat,

Sall. C. 30, 4:

Metellus calumniā dicendi tempus exemit,

Cic. Att. 4, 3, 3:

cum omni morā, ludificatione, calumniā senatūs auctoritas impediretur,

id. Sest. 35, 75.— Plur.:

res ab adversariis nostris extracta est variis calumniis,

Cic. Fam. 1, 4, 1.—

In partic.

A pretence, evasion, subterfuge:

juris judicium cum erit et aequitatis, cave in istā tam frigidā, tam jejunā calumniā delitescas,

Cic. Caecin. 21, 61:

senatus religionis calumniam non religione, sed malevolentiā... comprobat,

id. Fam. 1, 1, 1:

Carneades... itaque premebat alio modo nec ullam adhibebat calumniam,

id. Fat. 14, 31:

calumniam stultitiamque ejus obtrivit ac contudit,

id. Caecin. 7, 18:

illud in primis, ne qua calumnia, ne qua fraus, ne quis dolus adhibeatur,

id. Dom. 14, 36:

quae major calumnia est, quam venire imberbum adulescentulum... dicere se filium senatorem sibi velle adoptare?

id. ib. 14, 37.—

In discourse, etc., a misrepresentation, false statement, fallacy, cavil (cf.:

cavillatio, perfugium): haec cum uberius disputantur et fusius, facilius effugiunt Academicorum calumniam,

Cic. Ac. 2, 7, 20:

(Carneades) saepe optimas causas ingenii calumniā ludificari solet,

id. Rep. 3, 5, 9:

nec Arcesilae calumnia conferenda est cum Democriti verecundiā,

id. Ac. 2, 5, 14:

si in minimis rebus pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coërcetur,

id. ib. 2, 20, 65:

altera est calumnia, nullam artem falsis adsentiri opinionibus,

Quint. 2, 17, 18:

si quis tamen... ad necessaria aliquid melius adjecerit, non erit hac calumniā reprendendus,

id. 12, 10, 43.—

A false accusation, malicious charge, esp. a false or malicious information, or action at law, a perversion of justice ( = sukophantia):

jam de deorum inmortalium templis spoliatis qualem calumniam ad pontifices adtulerit?

false report, Liv. 39, 4, 11:

Scythae... cum confecto jam bello supervenissent, et calumniā tardius lati auxilii, mercede fraudarentur,

an unjust charge, Just. 42, 1, 2:

quamquam illa fuit ad calumniam singulari consilio reperta ratio... Quae res cum ad pactiones iniquissimas magnam vim habuit, tum vero ad calumnias in quas omnes inciderent, quos vellent Apronius,

Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

causam calumniae reperire,

id. ib. 2, 2, 8, §

21: (Heraclius), a quo HS. C. milia per calumniam malitiamque petita sunt,

id. ib. 2, 2, 27, §

66: mirari improbitatem calumniae,

id. ib. 2, 2, 15, §

37: exsistunt etiam saepe injuriae calumniā quādam et nimis callidā juris interpretatione,

id. Off. 1, 10, 33:

iste amplam occasionem calumniae nactus,

id. Verr. 2, 2, 25, § 61:

quem iste in decumis, in rebus capitalibus, in omni calumniā praecursorem habere solebat et emissarium,

id. ib. 2, 5, 41, § 108; 2, 2, 9, §

25: ad rapinas convertit animum, vario et exquisitissimo calumniarum et auctionum et vectigalium genere,

Suet. Calig. 38 init.; cf.

the context: calumniā litium alienos fundos petere,

Cic. Mil. 27, 74:

adeo illis odium Romanorum incussit rapacitas proconsulum, sectio publicanorum, calumniae litium,

Just. 38, 7, 8:

calumniarum metum inicere alicui,

Suet. Caes. 20:

principes confiscatos ob tam leve ac tam inpudens calumniarum genus, ut, etc.,

id. Tib. 49:

calumniis rapinisque intendit animum,

id. Ner. 32:

creditorum turbam... nonnisi terrore calumniarum amovit,

id. Vit. 7:

fiscales calumnias magna calumniantium repressit,

id. Dom. 9 fin. — Plur.:

istae calumniae,

App. Mag. 1, p. 273, 9; cf.:

calumnia magiae,

id. ib. 2, p. 274, 10.—

Hence, jurid. t. t., the bringing of an action, whether civil or criminal, in bad faith:

actoris calumnia quoque coërcetur,

litigiousness on the part of the plaintiff, Just. Inst. 4, 16, 1 Sandars ad loc.; Gai Inst. 4, 174: vetus calumniae actio, a prosecution for blackmail or malicious prosecution, id. ib.: calumniam jurare, to take the oath that the action is brought or defence offered in good faith, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3: sei juraverit calumniae causā non postulare, Lex Acil. Repetund. 19; Dig. 39, 2, 7; cf.: praeter jusjurandum exigere non calumniae causā infitias ire, Gai Inst. 4, 172:

jusjurandum exigere non calumniae causā agere,

id. ib. 4, 176.—Hence:

nec satis habere bello vicisse Hannibalem, nisi velut accusatores calumniam in eum jurarent ac nomen deferrent,

Liv. 33, 37, 5 Weissenb. ad loc; so,

de calumniā jurare,

Dig. 39, 2, 13, § 3: jusjurandum de calumniā, Gai Inst. 4, 179; Dig. 12, 3, 34 al.: et quidem calumniae judicium adversus omnes actiones locum habet, a conviction in a cross-action for malicious prosecution, Gai Inst. 4, 175:

turpissimam personam calumniae honestae civitati inponere,

to fasten the vile character of a malicious prosecutor upon, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 43:

sine ignominiā calumniae accusationem relinquere non posse,

id. Clu. 31, 86.— The person convicted of this charge was branded on the forehead with the letter K; v. calumniator.—

Transf., a conviction for malicious prosecution ( = calumniae judicium, v. I. A. 4. supra):

hic illo privato judicio, mihi credite, calumniam non effugiet,

Cic. Clu. 59, 163: scito C. Sempronium Rufum, mel ac delicias tuas, calumniam maximo plausu tulisse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

accusare alienae dominationis scelerisque socius propter calumniae metum non est ausus,

Cic. Dom. 19, 49:

perinde poenā teneri ac si publico judicio calumniae condemnatus,

Tac. A. 14, 41:

calumniam fictis eludere jocis,

Phaedr. 3, prol. 37.—

Trop.

Of abstr. things: in hac igitur calumniā timoris et caecae suspitionis tormento, cum plurima ad alieni sensūs conjecturam, non ad suum judicium scribantur, i. e. when the writer ' s mind is made the fool of his fears, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4. —

Contra se, a mistaken severity towards one ' s self:

inveni qui Ciceroni crederent, eum (Calvum) nimiā contra se calumniā verum sanguinem perdidisse,

Quint. 10, 1, 115 (referring to Cic. Brut. 82, 283: nimium inquirens in se atque ipse sese observans, metuensque ne vitiosum colligeret, etiam verum sanguinem deperdebat).

pŭto, āvi, ātum, 1, v. a. [root pu, to cleanse; whence putus, puteus, purus, etc.], to clean, cleanse (in the lit. sense very rare; in the trop. very freq.).

Lit.

In gen.:

vellus lavare ac putare,

Varr. R. R. 2, 2, 18: pensa lana putata, Titin. ap. Non. 369, 22:

dolia,

Cato, R. R. 39, 1 dub. (al. picare): aurum quoque putatum dici solet, id est expurgatum, Paul. ex Fest. s. v. putus, p. 216 Müll.—

In partic., to trim, prune, or lop trees or vines:

vineas arboresque falce putare,

Cato, R. R. 32 init.; 33, 1:

vitem,

Verg. G. 2, 407; Just. 43, 4, 2:

parcendum vitibus et ideo anguste putandum,

Col. 4, 24, 21; id. Arb. 10, 1; Pall. 3, 12, 1; cf.: putatae vites et arbores, quod decisis impedimentis remanerent purae, Paul. ex Fest. p. 216 Müll.; so, too, in the foll., the passage from Gell. 6, 5, 6:

olivetum,

Cato, R. R. 44:

arborem latius, strictius,

Pall. 1, 6:

vineam,

Vulg. Lev. 25, 3; id. Isa. 5, 6.—

Trop., to clear up, set in order; to arrange, settle, adjust.

In gen.: rationem or rationes, to hold a reckoning, reckon together, settle accounts:

putare veteres dixerunt vacantia ex quāque re ac non necessaria aut etiam obstantia et aliena auferre et excidere, et, quod esset utile ac sine vitio videretur, relinquere. Sic namque arbores et vites et sic etiam rationes putari dictum,

Gell. 6, 5, 6 sq.:

vilicus rationem cum domino crebro putet,

Cato, R. R. 5, 3:

rationes,

id. ib. 2, 5:

putatur ratio cum argentario,

Plaut. Aul. 3, 5, 52:

rationes cum publicanis putare,

Cic. Att. 4, 11, 1:

ideo ratio putari dicitur in quā summa fit pura,

Varr. L. L. 5, 9.—

Transf.:

quom eam mecum rationem puto,

think over, consider, Plaut. Cas. 3, 2, 25.—

In partic.

To reckon, count, compute a thing:

colliciares (tegulae) pro binis putabuntur,

will be counted, Cato, R. R. 14, 4; cf.:

si numerus militum potius quam legionum putatur,

Tac. H. 3, 2.—

Transf.

To believe in, regard:

id ipsum est deos non putare, quae ab iis significantur contemnere,

Cic. Div. 1, 46, 104.—

To reckon, value, estimate, esteem a thing as any thing (= aestimare):

aliquid denariis quadringentis,

Cic. Verr. 2, 4, 7, § 13:

magni putare honores,

id. Planc. 4, 11:

cum unum te pluris quam omnes illos putem,

id. Att. 12, 21, 5:

parvi,

Cat. 23, 25:

tantique putat conubia nostra,

Ov. M. 10, 618.—

To reckon, deem, hold, consider, count, esteem, etc.:

aliquem nihilo,

Cic. Div. in Caecil. 7, 24: aliquid pro certo, Matius et Trebat. ap. Cic. Att. 9, 15, A fin.:

pro nihilo,

Cic. Mil. 24, 64:

imperatorem aliquo in numero putare,

id. Imp. Pomp. 13, 37.—With two acc.:

turpem putat lituram,

Hor. Ep. 2, 1, 167:

id nil puto,

Ter. Heaut. 5, 1, 27; id. Ad. 1, 2, 19; 5, 4, 4; Hor. Ep. 2, 1, 84; 2, 2, 54; id. C. 4, 11, 30:

hominem prae se neminem,

Cic. Rosc. Am. 46, 135.—

To ponder, consider, reflect upon a thing:

dum haec puto,

Ter. Eun. 4, 2, 4:

in quo primum illud debes putare,

Cic. Planc. 4, 10:

multa putans,

Verg. A. 6, 332: cum aliquo argumentis, to consider or investigate maturely, to argue, Plaut. Am. 2, 1, 45.—

Transf. (as the result of consideration), to judge, suppose, account, suspect, believe, think, imagine, etc. (cf.:

arbitror, opinor, censeo): verbum quoque ipsum puto, quod declarandae sententiae nostrae causā dicimus, non signat profecto aliud, quam id agere nos in re dubiā obscurāque, ut decisis amputatisque falsis opinionibus, quod videatur esse verum et integrum et incorruptum, retineamus,

Gell. 6, 5, 8:

aliquis forsan me Putet non putare hoc verum,

Ter. And. 5, 5, 1:

recte putas,

id. ib. 1, 1, 114:

rem ipsam putasti,

you have hit the precise point, id. Phorm. 4, 5, 6:

nec committere, ut aliquando dicendum sit, Non putaram,

I should not have imagined that, Cic. Off. 1, 23, 81; id. Ac. 2, 18, 56:

Cyprus insula et Cappadociae regnum tecum de me loquentur, puto etiam regem Deiotarum,

id. Fam. 15, 4, 15:

noli putare, me maluisse, etc.,

id. Att. 6, 1, 3; cf. id. ib. 3, 15, 7; id. Fam. 9, 16, 2; id. Att. 12, 18, 1; Caes. B. C. 2, 31:

Numidae remorati dum in elephantis auxilium putant,

Sall. J. 53, 3: stare putes;

adeo procedunt tempora tarde,

one would suppose, Ov. Tr. 5, 10, 5; id. H. 11, 85:

acies mea videt aut videre putat,

id. ib. 18, 32:

hanc virtutem vestram ultra periculis obicere nimis grande vitae meae pretium puto,

Tac. A. 2, 47; Nep. Paus. 3, 7.—Parenthetically, Cic. Att. 12, 49, 1; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 3, 3; Cic. Att. 8, 9, 4; 7, 8, 5; 9, 9, 3;

10, 16, 3: atque intra, puto, septimas Calendas,

Mart. 1, 100, 6.—Ironically, Ov. Am. 3, 7, 2:

ut puto, deus fio,

as I think, in my opinion, Suet. Vesp. 23 fin.; Ov. A. A. 1, 370: non, puto, repudiabis, etc., [p. 1496] I think, I suppose, Vat. ap. Cic. Fam. 5, 9, 1. —With gen.:

quaecumque sunt in omni mundo, deorum atque hominum putanda sunt,

Cic. N. D. 2, 62, 154.—Elliptically, Cic. Fam. 15, 20, 1; cf. id. ib. 15, 4, 15; id. Fin. 5, 24, 76; Sen. Ep. 76, 11; Tac. Or. 33. —Hence, pŭtă, imper., suppose, for instance, for example, namely ( poet. and postAug.):

Quinte, puta, aut Publi,

Hor. S. 2, 5, 32:

puta, tibi contigisse, ut oculos omnium effugias,

Lact. 6, 24, 17:

puta te servum esse communem,

Sen. Contr. 3, 19, 4; 4, 25, 13; id. Clem. 1, 26, 2; id. Ben. 3, 41, 1; 5, 8, 6:

si ille, puta, consul factus fuerit,

Dig. 28, 5, 23:

hoc, puta, non justum est,

Pers. 4, 9; cf. Prisc. p. 1007 P.:

ut puta (sometimes also written as one word, utputa),

as for instance, as for example, Sen. Q. N. 2, 2, 3:

ut puta novum crimen,

Quint. 11, 3, 110; 7, 1, 14; Cels. 5, 26, 51 fin.; Sen. Ep. 47, 15.

* * *

praestō (old collat. form praestū, acc. to Curtius Valerianus in Cassiod. p. 2289 P.: qui praestu sunt, Inscr. Carina Via Appia, 1, p. 217. In later time as adj.: prae-stus, a, um:

bonorum officio praestus fui,

Inscr. Grut. 669, 4), adv. [dat. from praestus, a sup. form from prae, so that praesto esse alicui = to be or stand in the foremost place for or as respects one], at hand, ready, present, here; usually with esse (very freq. and class.).

Lit.:

ni tua propitia pax foret praesto,

Plaut. Trin. 4, 1, 18: sed ubi est frater? Chaer. Praesto adest, Ter. Eun. 5, 8, 20; id. Heaut. 1, 1, 120; so Att. Tr. 498:

quod adest praesto in primis placet,

Lucr. 5, 1412; Lact. 3, 7, 10:

sacrificiis omnibus praesto adesse,

id. 2, 16, 10;

more freq., praesto esse: ibi mihi praesto fuit L. Lucilius,

Cic. Fam. 3, 5, 1:

togulae lictoribus ad portam praesto fuerunt,

id. Pis. 23, 55:

tibi nulla fuit clementia praesto?

hadst thou no compassion? Cat. 64, 137: praesto esse, to arrive, appear:

hirundines aestivo tempore praesto sunt,

Auct. Her. 4, 48, 61.—Without esse ( poet.):

era, eccum praesto militem,

Plaut. Mil. 4, 6, 1:

ipsum adeo praesto video,

Ter. And. 2, 5, 4; Stat. Th. 6, 643.—

In partic: praesto esse or adire

To be at hand, to attend or wait upon, to serve, aid:

ero meo ut omnibus locis sine praesto,

Plaut. Men. 5, 6, 26:

jus civile didicit, praesto multis fuit,

Cic. Mur. 9, 19:

praesto esse clientem tuum?

id. Att. 10, 8, 3:

saluti tuae praesto esse, praesto esse virtutes ut ancillulas,

id. Fin. 2, 21, 69; id. Fam. 4, 14, 4:

ut ad omnia, quae tui velint, ita assim praesto, ut, etc.,

id. ib. 4, 8, 1; id. Att. 4, 12, 1 fin.;

also with videor,

id. ib. 4, 12, 1 fin. —With adire:

pauper erit praesto semper tibi, pauper adibit primus,

will be at hand, at your service, Tib. 1, 5, 61.—

With esse, to present one's self in a hostile manner, to resist, oppose:

si quis mihi praesto fuerit cum armatis hominibus,

Cic. Caecin. 30, 87:

quaestores cum fascibus mihi praesto fuerunt,

id. Verr. 2, 2, 4, § 11.

prae-sto, ĭti (post-class. also praestāvi), ātum or ĭtum, 1, v. n. and a.

Neutr., to stand before or in front.

Lit.:

dum primae praestant acies,

Luc. 4, 30.—

Trop., to stand out, be superior, to distinguish one's self, to be excellent, distinguished, admirable; constr. alicui aliquā re, alicui rei, in aliquā re, or absol. (class.):

cum virtute omnibus praestarent,

Caes. B. G. 1, 3:

quantum praestiterint nostri majores prudentiā ceteris gentibus,

Cic. de Or. 1, 44, 192:

quā re homines bestiis praestent,

id. Inv. 1, 4, 5:

hoc praestat amicitia propinquitati, quod, etc.,

id. Lael. 5, 19:

Zeuxin muliebri in corpore pingendo plurimum aliis praestare,

id. Inv. 2, 1, 1:

ceteris,

id. Ac. 1, 4, 16:

suos inter aequales longe praestitit,

id. Brut. 64, 230:

omnes homines, qui sese student praestare ceteris animalibus,

Sall. C. 1, 1:

praestare honestam mortem existimans turpi vitae,

Nep. Chabr. 4, 3:

quantum ceteris praestet Lucretia,

Liv. 1, 57, 7:

cernere, quantum eques Latinus Romano praestet,

id. 8, 7, 7:

quantum vel vir viro vel gens genti praestat!

id. 31, 7, 8:

genere militum praestare tironibus,

id. 42, 52, 10:

tantum Romana in bellis gloria ceteris praestat,

Quint. 1, 10, 14:

qui eloquentiā ceteris praestet,

id. 2, 3, 5; 2, 16, 17; Curt. 8, 14, 13; Just. 18, 3, 14; 28, 2, 11; 44, 3, 9:

sacro, quod praestat, peracto,

Juv. 12, 86:

probro atque petulantiā maxume praestabant,

were pre-eminent, distinguished themselves, Sall. C. 37, 5:

truculentiā caeli praestat Germania,

Tac. A. 2, 24:

cur alias aliis praestare videmus Pondere res rebus?

Lucr. 1, 358.—

Praestat, with a subjectclause, it is preferable or better:

nimio impendiosum praestat te, quam ingratum dicier,

it is much better, Plaut. Bacch. 3, 2, 12:

mori milies praestitit, quam haec pati,

it was better, Cic. Att. 14, 9, 2:

praestare dicunt, Gallorum quam Romanorum imperia perferre,

it is better, Caes. B. G. 1, 17:

motos praestat componere fluctus,

Verg. A. 1, 135; 3, 429; 6, 39.

To surpass, outstrip, exceed, [p. 1431] excel (not in Cic. or Cæs.; constr. usually aliquem aliquā re): qui primus in alterutrā re praestet alios, Varr. ap. Non. 502, 23; Varr. R. R. 2, 2, 10; 3, 1, 3:

quantum Galli virtute ceteros mortales praestarent,

Liv. 5, 36, 4:

qui belli gloriā Gallos omnes Belgasque praestabant,

Hirt. B. G. 8, 6:

praestate virtute peditem, ut honore atque ordine praestatis,

Liv. 3, 61, 7:

ut vetustate et gradu honoris nos praestent,

id. 7, 30, 4; 34, 34, 14; 37, 30, 2:

praestat ingenio alius alium,

Quint. 1, 1, 3; Val. Max. 3, 2, 21; 3, 2, ext. 7;

7, 2, 17: honore ceteros,

Nep. Att. 18, 5; 3, 3; id. Reg. 3, 5:

imperatores prudentiā,

id. Hann. 1, 1:

eloquentiā omnes eo tempore,

id. Epam. 6, 1.—Only aliquem, Stat. Th. 4, 838.—

To become surety for, to answer or vouch for, to warrant, be responsible for, to take upon one's self, etc. (class.):

ut omnes ministros imperii tui rei publicae praestare videare,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 3:

quem tamen ego praestare non poteram,

id. Att. 6, 3, 5:

quanto magis arduum est alios praestare quam se, tanto laudabilius,

Plin. Pan. 83:

communem incertumque casum neque vitare quisquam nostrum, nec praestare ullo pacto potest,

Cic. Fam. 5, 17, 3: simus eā mente ut nihil in vitā nobis praestandum praeter culpam putemus, that we need only answer for guilt, i. e. keep ourselves clear of guilt, id. ib. 6, 1, 4:

impetus populi praestare nemo potest,

no one can be held to answer for the outbreaks of the people, id. de Or. 2, 28, 124:

periculum judicii,

id. Mur. 2, 3:

damnum alicui,

id. Off. 3, 16:

invidiam,

id. Sest. 28, 61:

nihil,

to be responsible for nothing, id. Q. Fr. 3, 1, 3; cf. in pass.:

cum id, quod ab homine non potuerit praestari, evenerit,

what none could vouch for that it would not happen, id. Tusc. 3, 16, 34. —With ab aliquā re:

ego tibi a vi praestare nihil possum,

Cic. Fam. 1, 4, 3.—With de:

quod de te sperare, de me praestare possum,

Cic. Fam. 4, 15, 2.—With an objectclause:

quis potest praestare, semper sapientem beatum fore, cum, etc.?

Cic. Tusc. 5, 10, 29; cf.:

(praedones) nullos fore, quis praestare poterat?

id. Fl. 12, 28:

meliorem praesto magistro Discipulum,

Juv. 14, 212.—With ut:

illius lacrimae praestant ut veniam culpae non abnuat Osiris,

Juv. 6, 539.—

In gen., to fulfil, discharge, maintain, perform, execute:

arbitramur nos ea praestitisse, quae ratio et doctrina praescripserit,

Cic. N. D. 1, 3, 7:

ultima exspectato, quae ego tibi et jucunda et honesta praestabo,

id. Fam. 7, 17, 2:

suum munus,

id. de Or. 2, 9, 38:

hospitii et amicitiae jus officiumque,

id. Fam. 14, 4, 2:

ne quem ejus paeniteret, praestiti,

I took care, exerted myself, Liv. 30, 30; Ov. Tr. 5, 14, 19:

quamcumque ei fidem dederis, ego praestabo,

I will fulfil, keep the promise, Cic. Fam. 5, 11, 2:

fidem alicui,

Liv. 30, 15:

pacem cum iis populus Romanus non ab se tantum, sed ab rege etiam Masinissa praestitit,

maintained, id. 40, 34:

tributa,

to pay, Juv. 3, 188:

annua,

id. 6, 480:

triplicem usuram,

id. 9, 7.— Pass.:

promissum id benignius est ab rege quam praestitum,

Liv. 43, 18, 11:

mea tibi tamen benevolentia fidesque praestabitur,

Cic. Fam. 12, 2, 3; so,

quibus (victoribus) senatūs fides praestabitur,

id. Phil. 14, 11, 30:

virtus vetat spectare fortunam dum praestetur fides,

id. Div. 2, 37, 79:

ni praestaretur fides publica,

Liv. 2, 28, 7.—

In partic.

To keep, preserve, maintain, retain:

pueri, quibus videmur praestare rem publicam debuisse,

Cic. Att. 10, 4, 5; Ov. M. 11, 748:

omnes socios salvos praestare poteramus,

Cic. Imp. Pomp. 18, 55:

mors omnia praestat Vitalem praeter sensum calidumque vaporem,

Lucr. 3, 214. —

To show, exhibit, to prove, evince, manifest:

Pomptinius praestat tibi memoriam benevolentiamque, quam debet,

Cic. Fam. 3, 10, 3:

neque hercule in iis ipsis rebus eam voluntatem, quam exspectaram, praestiterunt,

id. ib. 1, 9, 5:

virtutem,

Caes. B. G. 2, 27:

benevolentiam,

Cic. Att. 11, 1, 1:

consilium suum fidemque,

id. de Or. 3, 33, 134. —With se, to show, prove, or behave one's self as: praesta te eum, qui, etc., show thyself such, as, etc., Cic. Fam. 1, 6, 2:

se incolumem,

Lucr. 3, 220:

se invictum,

Ov. Tr. 4, 10, 104:

teque praesta constanter ad omne Indeclinatae munus amicitiae,

show thyself constant, id. ib. 4, 5, 23:

Victoria nunc quoque se praestet,

show itself, id. ib. 2, 169: sed ne ad illam quidem artissimam innocentiae formulam praestare nos possumus, prove ourselves innocent even according to that rule, Sen. Ira, 2, 28, 1:

juris periti consultatoribus se praestabant,

showed themselves accessible, Dig. 1, 2, 2.— Poet.:

vel magnum praestet Achillem,

should show, prove, approve himself a great Achilles, Verg. A. 11, 438.—

To show, exhibit, manifest:

honorem debitum patri,

Cic. Phil. 9, 5, 12:

fratri pietatem,

id. Brut. 33, 126:

virtutem et diligentiam alicui,

id. Fam. 14, 3, 2:

frequentiam et officium alicui honores petenti,

Hirt. B. G. 8, 50:

obsequium,

Sen. Q. N. 2, 59, 8:

sedulitatem alicui rei,

to apply, Plin. Ep. 3, 18, 6.—

To give, offer, furnish, present, expose:

alicui certam summam pecuniae,

Suet. Dom. 9: cervicem, Sen. ap. Diom. p. 362 P.:

caput fulminibus,

to expose, Luc. 5, 770:

Hiberus praestat nomen terris,

id. 4, 23:

anser praestat ex se pullos atque plumam,

Col. 8, 13:

cum senatui sententiam praestaret,

gave his vote, Cic. Pis. 32, 80:

terga hosti,

to turn one's back to the enemy, to flee, Tac. Agr. 37:

voluptatem perpetuam sapienti,

to assume, Cic. Fin. 2, 27, 89.— Pass.:

pueri, quibus id (biduum) praestabatur,

was devoted, Quint. 1, prooem. § 7; cf.:

corpus, cui omnia olim tamquam servo praestabantur, nunc tamquam domino parantur,

Sen. Ep. 90, 19.—Hence, praestans, antis, P. a., pre-eminent, superior, excellent, distinguished, extraordinary.

In gen. (class.).

Of persons:

omnibus praestans et ingenio et diligentiā,

far surpassing all, Cic. Tusc. 1, 10, 22:

usu et sapientiā praestantes,

noted for their experience and wisdom, Nep. Timoth. 3, 2.— Comp.:

virginibus praestantior omnibus Herse,

superior to all, Ov. M. 2, 724.— Sup.:

in illis artibus praestantissimus,

Cic. de Or. 1, 50, 217:

praestantissimi studio atque doctrinā,

id. Ac. 1, 4, 17.—With gen.:

o praestans animi juvenis,

distinguished for courage, Verg. A. 12, 19:

belli,

Sil. 5, 92:

armorum,

Stat. Th. 1, 605:

praestantissimus sapientiae,

Tac. A. 6, 6.— Poet., with objectclause:

quo non praestantior alter Aere ciere viros,

whom no other excelled in rousing the men, Verg. A. 6, 164.—

Of things, pre-eminent, excellent, remarkable, extraordinary, distinguished:

praestanti corpore Nymphae,

Verg. A. 1, 71:

praestanti corpore tauri,

id. G. 4, 550:

formā,

id. A. 7, 483:

naturā excellens atque praestans,

Cic. N. D. 1, 20, 56:

qui a te tractatus est praestanti et singulari fide,

id. Fam. 3, 10, 3:

praestans prudentiā in omnibus,

Nep. Alc. 5, 1; Cic. Tusc. 5, 13, 38:

quid praestantius mihi potuit accidere?

id. Vatin. 3, 8.—

In partic.

Efficacious:

medicina,

Plin. 13, 24, 47, § 130:

usus praestantior,

id. 18, 13, 34, § 126:

calamus praestantior odore,

id. 12, 22, 48, § 105:

sucus sapore praestantissimus,

id. 15, 1, 2, § 5:

praestantissima auxilia,

id. 27, 13, 120, § 146.—

Sup.:

Praestantissimus,

a title of the later emperors, Nazar. 26; Tert. Cor. Mil. 1.— Hence, adv.: praestanter, excellently, admirably (post-Aug.); sup.:

praestantissime,

Plin. 28, 12, 50, § 186.

praestō (old collat. form praestū, acc. to Curtius Valerianus in Cassiod. p. 2289 P.: qui praestu sunt, Inscr. Carina Via Appia, 1, p. 217. In later time as adj.: prae-stus, a, um:

bonorum officio praestus fui,

Inscr. Grut. 669, 4), adv. [dat. from praestus, a sup. form from prae, so that praesto esse alicui = to be or stand in the foremost place for or as respects one], at hand, ready, present, here; usually with esse (very freq. and class.).

Lit.:

ni tua propitia pax foret praesto,

Plaut. Trin. 4, 1, 18: sed ubi est frater? Chaer. Praesto adest, Ter. Eun. 5, 8, 20; id. Heaut. 1, 1, 120; so Att. Tr. 498:

quod adest praesto in primis placet,

Lucr. 5, 1412; Lact. 3, 7, 10:

sacrificiis omnibus praesto adesse,

id. 2, 16, 10;

more freq., praesto esse: ibi mihi praesto fuit L. Lucilius,

Cic. Fam. 3, 5, 1:

togulae lictoribus ad portam praesto fuerunt,

id. Pis. 23, 55:

tibi nulla fuit clementia praesto?

hadst thou no compassion? Cat. 64, 137: praesto esse, to arrive, appear:

hirundines aestivo tempore praesto sunt,

Auct. Her. 4, 48, 61.—Without esse ( poet.):

era, eccum praesto militem,

Plaut. Mil. 4, 6, 1:

ipsum adeo praesto video,

Ter. And. 2, 5, 4; Stat. Th. 6, 643.—

In partic: praesto esse or adire

To be at hand, to attend or wait upon, to serve, aid:

ero meo ut omnibus locis sine praesto,

Plaut. Men. 5, 6, 26:

jus civile didicit, praesto multis fuit,

Cic. Mur. 9, 19:

praesto esse clientem tuum?

id. Att. 10, 8, 3:

saluti tuae praesto esse, praesto esse virtutes ut ancillulas,

id. Fin. 2, 21, 69; id. Fam. 4, 14, 4:

ut ad omnia, quae tui velint, ita assim praesto, ut, etc.,

id. ib. 4, 8, 1; id. Att. 4, 12, 1 fin.;

also with videor,

id. ib. 4, 12, 1 fin. —With adire:

pauper erit praesto semper tibi, pauper adibit primus,

will be at hand, at your service, Tib. 1, 5, 61.—

With esse, to present one's self in a hostile manner, to resist, oppose:

si quis mihi praesto fuerit cum armatis hominibus,

Cic. Caecin. 30, 87:

quaestores cum fascibus mihi praesto fuerunt,

id. Verr. 2, 2, 4, § 11.

prae-sto, ĭti (post-class. also praestāvi), ātum or ĭtum, 1, v. n. and a.

Neutr., to stand before or in front.

Lit.:

dum primae praestant acies,

Luc. 4, 30.—

Trop., to stand out, be superior, to distinguish one's self, to be excellent, distinguished, admirable; constr. alicui aliquā re, alicui rei, in aliquā re, or absol. (class.):

cum virtute omnibus praestarent,

Caes. B. G. 1, 3:

quantum praestiterint nostri majores prudentiā ceteris gentibus,

Cic. de Or. 1, 44, 192:

quā re homines bestiis praestent,

id. Inv. 1, 4, 5:

hoc praestat amicitia propinquitati, quod, etc.,

id. Lael. 5, 19:

Zeuxin muliebri in corpore pingendo plurimum aliis praestare,

id. Inv. 2, 1, 1:

ceteris,

id. Ac. 1, 4, 16:

suos inter aequales longe praestitit,

id. Brut. 64, 230:

omnes homines, qui sese student praestare ceteris animalibus,

Sall. C. 1, 1:

praestare honestam mortem existimans turpi vitae,

Nep. Chabr. 4, 3:

quantum ceteris praestet Lucretia,

Liv. 1, 57, 7:

cernere, quantum eques Latinus Romano praestet,

id. 8, 7, 7:

quantum vel vir viro vel gens genti praestat!

id. 31, 7, 8:

genere militum praestare tironibus,

id. 42, 52, 10:

tantum Romana in bellis gloria ceteris praestat,

Quint. 1, 10, 14:

qui eloquentiā ceteris praestet,

id. 2, 3, 5; 2, 16, 17; Curt. 8, 14, 13; Just. 18, 3, 14; 28, 2, 11; 44, 3, 9:

sacro, quod praestat, peracto,

Juv. 12, 86:

probro atque petulantiā maxume praestabant,

were pre-eminent, distinguished themselves, Sall. C. 37, 5:

truculentiā caeli praestat Germania,

Tac. A. 2, 24:

cur alias aliis praestare videmus Pondere res rebus?

Lucr. 1, 358.—

Praestat, with a subjectclause, it is preferable or better:

nimio impendiosum praestat te, quam ingratum dicier,

it is much better, Plaut. Bacch. 3, 2, 12:

mori milies praestitit, quam haec pati,

it was better, Cic. Att. 14, 9, 2:

praestare dicunt, Gallorum quam Romanorum imperia perferre,

it is better, Caes. B. G. 1, 17:

motos praestat componere fluctus,

Verg. A. 1, 135; 3, 429; 6, 39.

To surpass, outstrip, exceed, [p. 1431] excel (not in Cic. or Cæs.; constr. usually aliquem aliquā re): qui primus in alterutrā re praestet alios, Varr. ap. Non. 502, 23; Varr. R. R. 2, 2, 10; 3, 1, 3:

quantum Galli virtute ceteros mortales praestarent,

Liv. 5, 36, 4:

qui belli gloriā Gallos omnes Belgasque praestabant,

Hirt. B. G. 8, 6:

praestate virtute peditem, ut honore atque ordine praestatis,

Liv. 3, 61, 7:

ut vetustate et gradu honoris nos praestent,

id. 7, 30, 4; 34, 34, 14; 37, 30, 2:

praestat ingenio alius alium,

Quint. 1, 1, 3; Val. Max. 3, 2, 21; 3, 2, ext. 7;

7, 2, 17: honore ceteros,

Nep. Att. 18, 5; 3, 3; id. Reg. 3, 5:

imperatores prudentiā,

id. Hann. 1, 1:

eloquentiā omnes eo tempore,

id. Epam. 6, 1.—Only aliquem, Stat. Th. 4, 838.—

To become surety for, to answer or vouch for, to warrant, be responsible for, to take upon one's self, etc. (class.):

ut omnes ministros imperii tui rei publicae praestare videare,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 3:

quem tamen ego praestare non poteram,

id. Att. 6, 3, 5:

quanto magis arduum est alios praestare quam se, tanto laudabilius,

Plin. Pan. 83:

communem incertumque casum neque vitare quisquam nostrum, nec praestare ullo pacto potest,

Cic. Fam. 5, 17, 3: simus eā mente ut nihil in vitā nobis praestandum praeter culpam putemus, that we need only answer for guilt, i. e. keep ourselves clear of guilt, id. ib. 6, 1, 4:

impetus populi praestare nemo potest,

no one can be held to answer for the outbreaks of the people, id. de Or. 2, 28, 124:

periculum judicii,

id. Mur. 2, 3:

damnum alicui,

id. Off. 3, 16:

invidiam,

id. Sest. 28, 61:

nihil,

to be responsible for nothing, id. Q. Fr. 3, 1, 3; cf. in pass.:

cum id, quod ab homine non potuerit praestari, evenerit,

what none could vouch for that it would not happen, id. Tusc. 3, 16, 34. —With ab aliquā re:

ego tibi a vi praestare nihil possum,

Cic. Fam. 1, 4, 3.—With de:

quod de te sperare, de me praestare possum,

Cic. Fam. 4, 15, 2.—With an objectclause:

quis potest praestare, semper sapientem beatum fore, cum, etc.?

Cic. Tusc. 5, 10, 29; cf.:

(praedones) nullos fore, quis praestare poterat?

id. Fl. 12, 28:

meliorem praesto magistro Discipulum,

Juv. 14, 212.—With ut:

illius lacrimae praestant ut veniam culpae non abnuat Osiris,

Juv. 6, 539.—