Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

trickery

  • 1 dolus

        dolus ī, m    [cf. δόγοσ], a device, artifice, contrivance ; in the phrase, dolus malus, wilful wrong, fraud, malice: Dolo malo haec fieri omnia, T.: in vi dolus malus inest, the crime of violence implies malice. — Guile, deceit, deception, cunning, trickery: quom nil obsint doli, T.: dolis atque fallaciis contendit, S.: ne cui dolus necteretur, L.: dolo divom victa, V.: ad pernitiem eius dolum quaerere, S.: dolo factum negat esse suo, i. e. any fault, H.: dolo pugnandum est, dum quis par non est armis, N.: consilio etiam additus dolus, L.: dolis instructus et arte, V.— A snare: tendit Turdis dolos, H.: doli fabricator Epeos, V.
    * * *
    trick, device, deceit, treachery, trickery, cunning, fraud

    Latin-English dictionary > dolus

  • 2 calumnia

        calumnia ae, f    trickery, artifice, chicanery, cunning: cum omni calumniā senatūs auctoritas impediretur: triumphare calumniā paucorum, S.: res extracta variis calumniis.—A pretence, evasion, subterfuge: in istā calumniā delitescere: ne qua calumnia adhibeatur.—A misrepresentation, false statement, fallacy, cavil: effugere alicuius calumniam.—A false accusation, malicious charge, false prosecution: de templis spoliatis, L.: causam calumniae reperire: ab alquo per calumniam alqd petere.—A perversion of justice, bad faith in an action at law: personam calumniae civitati inponere, the character of a malicious prosecutor: calumniae accusationem relinquere.—A conviction for malicious prosecution: calumniam effugere: calumniam fictis eludere iocis, Ph.: calumniam in eum iurare, to swear that the prosecution is in good faith, L.
    * * *
    I
    charge; accusation
    II
    sophistry, sham; false accusation/claim/statement/pretenses/objection; quibble

    Latin-English dictionary > calumnia

  • 3 fraus

        fraus fraudis ( gen plur. fraudium, C.), f    [2 FER-], a cheating, deceit, imposition, fraud: ad fraudem callidi: cum fraude fiat iniuria: fraus fidem in parvis sibi praestruit, L.: occasionem fraudis quaerunt, Cs.: per summam fraudem: Litavici fraude perspectā, Cs.: quod fraudem legi fecisset, L.: ii, quibus per fraudem fuit uti (inperiis), i. e. have obtained wrongfully, S.: sese dedere sine fraude, i. e. unconditionally, Cs.: bestiae cibum ad fraudem suam positum aspernuntur, L.: exagitabantur omnes eius fraudes, deceptions: fons fraudium.—Of persons, a cheat, deceiver, fraud, T.— A bad action, offence, crime: impia: scelus frausque: priscae vestigia fraudis, V.: nocitura Postmodo natis, H.: fraudes inexpiabiles concipere.— A self-deception, delusion, error, mistake: Inperitos in fraudem inlicis, T.: in fraudem deducere: in fraudem in re p. delabi: Fraude loci et noctis Oppressus, ignorance of, V.— Injury, detriment, damage, hurt, harm: ventosa ferat cui gloria fraudem, V.: id mihi fraudem tulit: esse alicui fraudi aut crimini, tend to his injury: ne Servilio fraudi esset, quod, etc., L.: quod sine fraude meā fiat, facio, without harm, L.: dies, ante quam sine fraude liceret ab armis discedere, S.— Person., Fraud, the god of deceit.
    * * *
    fraud; trickery, deceit; imposition, offense, crime; delusion

    Latin-English dictionary > fraus

  • 4 praestīgiāe

        praestīgiāe ārum, f    [STIG-], deceptions, illusions, sleights, jugglery, trickery: verborum, tricks of words: quasi praestigiis depelli: non per praestigias, sed palam compilare, secretly: quo magis argui praestigias iubetis vestras, L.

    Latin-English dictionary > praestīgiāe

  • 5 subripiō or surripiō

        subripiō or surripiō (imper. surpite, H.), ripuī (pluperf. surpuerat, H.), ruptus, ere    [sub+ rapio], to snatch away, take secretly, withdraw privily, steal, pilfer, purloin: quā re subripis, aufers Undique? H.: vasa ex privato sacro: libros: a Naevio multa, plagiarized.—Fig.: virtus, quae nec eripi nec subripi potest: actor, cui reus occulte subripi posset, could be rescued by trickery: me morti, H.: me mihi, H.: Crimina oculis patris, O.

    Latin-English dictionary > subripiō or surripiō

  • 6 urbānitās

        urbānitās ātis, f    [urbanus], a living in the city, city life, life in Rome: desideria urbis et urbanitatis.— City fashion, city manners, refinement, elegance, politeness, courtesy, affability, urbanity: addo urbanitatem, quae est virtus: urbanitate quādam quasi colorata oratio.— Wit, humor, pleasantry, raillery: in hominum facetorum urbanitatem incurrere.— Trickery, knavery, Ta.
    * * *
    city living, city life/manners, life in Rome; sophistication, polish, wit

    Latin-English dictionary > urbānitās

  • 7 argutia

    clever use of words (pl.), verbal trickery, sophistry; wit, jesting; refinement

    Latin-English dictionary > argutia

  • 8 circumventio

    trickery, fraud, circumvention

    Latin-English dictionary > circumventio

  • 9 sophisma

    I
    wisdom; trickery; G:sophism; fallacy
    II
    false conclusion, sophism (Redmond); logical fallacy

    Latin-English dictionary > sophisma

  • 10 stellionatus

    trickery; cheating; deceitful/underhand dealing

    Latin-English dictionary > stellionatus

  • 11 fraudatio

    fraud, deceit, trickery.

    Latin-English dictionary of medieval > fraudatio

  • 12 calumnia

    călumnĭa (old form kălumnĭa; v. the letter K), ae, f. [perh. for calvomnia, from calvor; cf. incīlo], trickery, artifice, chicanery, cunning device.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    per obtrectatores Lentuli calumniā extracta res est,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 3:

    (Lucullus) inimicorum calumniā triennio tardius quam debuerat triumphavit,

    id. Ac. 2, 1, 3:

    inpediti ne triumpharent calumniā paucorum, quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat,

    Sall. C. 30, 4:

    Metellus calumniā dicendi tempus exemit,

    Cic. Att. 4, 3, 3:

    cum omni morā, ludificatione, calumniā senatūs auctoritas impediretur,

    id. Sest. 35, 75.— Plur.:

    res ab adversariis nostris extracta est variis calumniis,

    Cic. Fam. 1, 4, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    A pretence, evasion, subterfuge:

    juris judicium cum erit et aequitatis, cave in istā tam frigidā, tam jejunā calumniā delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61:

    senatus religionis calumniam non religione, sed malevolentiā... comprobat,

    id. Fam. 1, 1, 1:

    Carneades... itaque premebat alio modo nec ullam adhibebat calumniam,

    id. Fat. 14, 31:

    calumniam stultitiamque ejus obtrivit ac contudit,

    id. Caecin. 7, 18:

    illud in primis, ne qua calumnia, ne qua fraus, ne quis dolus adhibeatur,

    id. Dom. 14, 36:

    quae major calumnia est, quam venire imberbum adulescentulum... dicere se filium senatorem sibi velle adoptare?

    id. ib. 14, 37.—
    2.
    In discourse, etc., a misrepresentation, false statement, fallacy, cavil (cf.:

    cavillatio, perfugium): haec cum uberius disputantur et fusius, facilius effugiunt Academicorum calumniam,

    Cic. Ac. 2, 7, 20:

    (Carneades) saepe optimas causas ingenii calumniā ludificari solet,

    id. Rep. 3, 5, 9:

    nec Arcesilae calumnia conferenda est cum Democriti verecundiā,

    id. Ac. 2, 5, 14:

    si in minimis rebus pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coërcetur,

    id. ib. 2, 20, 65:

    altera est calumnia, nullam artem falsis adsentiri opinionibus,

    Quint. 2, 17, 18:

    si quis tamen... ad necessaria aliquid melius adjecerit, non erit hac calumniā reprendendus,

    id. 12, 10, 43.—
    3.
    A false accusation, malicious charge, esp. a false or malicious information, or action at law, a perversion of justice ( = sukophantia):

    jam de deorum inmortalium templis spoliatis qualem calumniam ad pontifices adtulerit?

    false report, Liv. 39, 4, 11:

    Scythae... cum confecto jam bello supervenissent, et calumniā tardius lati auxilii, mercede fraudarentur,

    an unjust charge, Just. 42, 1, 2:

    quamquam illa fuit ad calumniam singulari consilio reperta ratio... Quae res cum ad pactiones iniquissimas magnam vim habuit, tum vero ad calumnias in quas omnes inciderent, quos vellent Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    causam calumniae reperire,

    id. ib. 2, 2, 8, §

    21: (Heraclius), a quo HS. C. milia per calumniam malitiamque petita sunt,

    id. ib. 2, 2, 27, §

    66: mirari improbitatem calumniae,

    id. ib. 2, 2, 15, §

    37: exsistunt etiam saepe injuriae calumniā quādam et nimis callidā juris interpretatione,

    id. Off. 1, 10, 33:

    iste amplam occasionem calumniae nactus,

    id. Verr. 2, 2, 25, § 61:

    quem iste in decumis, in rebus capitalibus, in omni calumniā praecursorem habere solebat et emissarium,

    id. ib. 2, 5, 41, § 108; 2, 2, 9, §

    25: ad rapinas convertit animum, vario et exquisitissimo calumniarum et auctionum et vectigalium genere,

    Suet. Calig. 38 init.; cf.

    the context: calumniā litium alienos fundos petere,

    Cic. Mil. 27, 74:

    adeo illis odium Romanorum incussit rapacitas proconsulum, sectio publicanorum, calumniae litium,

    Just. 38, 7, 8:

    calumniarum metum inicere alicui,

    Suet. Caes. 20:

    principes confiscatos ob tam leve ac tam inpudens calumniarum genus, ut, etc.,

    id. Tib. 49:

    calumniis rapinisque intendit animum,

    id. Ner. 32:

    creditorum turbam... nonnisi terrore calumniarum amovit,

    id. Vit. 7:

    fiscales calumnias magna calumniantium repressit,

    id. Dom. 9 fin.Plur.:

    istae calumniae,

    App. Mag. 1, p. 273, 9; cf.:

    calumnia magiae,

    id. ib. 2, p. 274, 10.—
    4.
    Hence, jurid. t. t., the bringing of an action, whether civil or criminal, in bad faith:

    actoris calumnia quoque coërcetur,

    litigiousness on the part of the plaintiff, Just. Inst. 4, 16, 1 Sandars ad loc.; Gai Inst. 4, 174: vetus calumniae actio, a prosecution for blackmail or malicious prosecution, id. ib.: calumniam jurare, to take the oath that the action is brought or defence offered in good faith, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3: sei juraverit calumniae causā non postulare, Lex Acil. Repetund. 19; Dig. 39, 2, 7; cf.: praeter jusjurandum exigere non calumniae causā infitias ire, Gai Inst. 4, 172:

    jusjurandum exigere non calumniae causā agere,

    id. ib. 4, 176.—Hence:

    nec satis habere bello vicisse Hannibalem, nisi velut accusatores calumniam in eum jurarent ac nomen deferrent,

    Liv. 33, 37, 5 Weissenb. ad loc; so,

    de calumniā jurare,

    Dig. 39, 2, 13, § 3: jusjurandum de calumniā, Gai Inst. 4, 179; Dig. 12, 3, 34 al.: et quidem calumniae judicium adversus omnes actiones locum habet, a conviction in a cross-action for malicious prosecution, Gai Inst. 4, 175:

    turpissimam personam calumniae honestae civitati inponere,

    to fasten the vile character of a malicious prosecutor upon, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 43:

    sine ignominiā calumniae accusationem relinquere non posse,

    id. Clu. 31, 86.— The person convicted of this charge was branded on the forehead with the letter K; v. calumniator.—
    II.
    Transf., a conviction for malicious prosecution ( = calumniae judicium, v. I. A. 4. supra):

    hic illo privato judicio, mihi credite, calumniam non effugiet,

    Cic. Clu. 59, 163: scito C. Sempronium Rufum, mel ac delicias tuas, calumniam maximo plausu tulisse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

    accusare alienae dominationis scelerisque socius propter calumniae metum non est ausus,

    Cic. Dom. 19, 49:

    perinde poenā teneri ac si publico judicio calumniae condemnatus,

    Tac. A. 14, 41:

    calumniam fictis eludere jocis,

    Phaedr. 3, prol. 37.—
    III.
    Trop.
    A.
    Of abstr. things: in hac igitur calumniā timoris et caecae suspitionis tormento, cum plurima ad alieni sensūs conjecturam, non ad suum judicium scribantur, i. e. when the writer ' s mind is made the fool of his fears, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4. —
    B.
    Contra se, a mistaken severity towards one ' s self:

    inveni qui Ciceroni crederent, eum (Calvum) nimiā contra se calumniā verum sanguinem perdidisse,

    Quint. 10, 1, 115 (referring to Cic. Brut. 82, 283: nimium inquirens in se atque ipse sese observans, metuensque ne vitiosum colligeret, etiam verum sanguinem deperdebat).

    Lewis & Short latin dictionary > calumnia

  • 13 calumnior

    călumnĭor (anciently kăl-; v. the letter K), ātus, 1, v. dep. act. [calumnia].
    I.
    Jurid. t. t.
    A. 1.
    Absol.:

    calumniari est falsa crimina intendere,

    Dig. 48, 16, 1, § 1; cf.

    ib. prooem.: ut hic quoque Apronio... ex miseris aratoribus calumniandi quaestus accederet,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    cum aliquid habeat quod possit criminose ac suspitiose dicere, aperte ludificari et calumniari sciens non videatur,

    id. Rosc. Am. 20, 55:

    cum (defensor) accusatorem calumniari criminatur,

    Auct. Her. 2, 6, 9:

    nondum Romam accusator Eumenes venerat, qui calumniando omnia detorquendoque suspecta et invisa efficeret,

    Liv. 42, 42, 5:

    tabulae veterum aerari debitorum, vel praecipua calumniandi materia,

    Suet. Aug. 32:

    magna calumniantium poena,

    id. Dom. 9:

    minus objectus calumniantibus foret,

    Quint. 6, 3, 5:

    calumniatur accusator actione sacrilegii, cum privata fuerit (pecunia sublata) non sacra,

    id. 4, 2, 8:

    an petitorem calumniari, an reum infitiatorem esse,

    id. 7, 2, 50.—
    2.
    With acc.:

    si tamen alio crimine postuletur ab eodem, qui in alio crimine eum calumniatus est, puto non facile admittendum eum qui semel calumniatus est,

    Dig. 48, 2, 7, § 3:

    sed non utique qui non probat quod intendit calumniari videtur,

    ib. 48, 16, 1, § 3.—
    B.
    To practise chicanery, trickery, or subterfuge:

    jacet res in controversiis isto calumniante biennium,

    Cic. Quint. 21, 67:

    meque, etiam si diutius calumniarentur. redire jussistis,

    id. Red. in Sen. 11, 27.—
    II.
    In gen., to depreciate, misrepresent, calumniate, to blame unjustly.
    A.
    With personal object:

    nam, quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam,

    Cic. Fam. 9, 7, 1; cf.:

    nisi calumniari naturam rerum homines quam sibi prodesse mallent,

    Plin. 18, 28, 68, § 272:

    aliis tamen eum verbis calumniatur,

    Gell. 6 (7), 3, 23.—With dat. (late Lat.):

    non solum filio sed etiam patri,

    Ambros. Inc. Dom. Sacr. 8, 83.—
    2.
    Esp., with se, to depreciate one ' s self, be unduly anxious or careful:

    quibusdam tamen nullus est finis calumniandi se, et... qui etiam, cum optima sunt reperta, quaerunt aliquid, quod sit magis antiquum, remotum, inopinatum,

    Quint. 8, proocm. §

    31: neque eos... ad infelicem calumniandi se poenam alligandos puto,

    id. 10, 3, 10.—
    B.
    Absol.: sed calumniabar ipse;

    putabam, qui obviam mihi venisset, suspicaturum,

    i. e. indulged unreasonable fears, Cic. Fam. 9, 2, 3; cf. A. 2. supra.—
    C.
    With things as objects, to misrepresent, interpret injuriously, set in a false light: non calumniatur verba nec voltus;

    quicquid accidit, benigne interpretando levat,

    Sen. Ep. 81, 25:

    suspitionibus inquietantur medicisque jam sani manum porrigunt et omnem calorem corporis sui calumniantur,

    id. Tranq. 2, 1:

    festinationem alicujus,

    Quint. 2, 1, 12:

    id unum,

    Tac. H. 3, 75:

    jus civile,

    Dig. 10, 4, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > calumnior

  • 14 calumniosus

    călumnĭōsus, a, um, adj. [calumnia], full of tricks or artifices, swindling (postAug.):

    calumniosus est, qui sciens prudensque per fraudem negotium alicui comparat,

    Paul. Sent. 1, 5, 1; 1, 5, 2:

    accusatio,

    Dig. 38, 2, 14:

    criminationes,

    Arn. 1 init.Sup., Aug. Ep. 152 fin.
    II.
    Subst.: că-lumnĭōsus, i, m., a person convicted of false information, Dig. 48, 16, 3; cf. calumnia, I. B. 4.— Adv.: călumnĭōsē, artfully, by trickery, Dig. 46, 5, 7; Aug. Ep. 48. — Sup., Symm. Ep. 10, 76.

    Lewis & Short latin dictionary > calumniosus

  • 15 inconcilio

    in-concĭlĭo, āvi, ātum, 1, v. a., to win over to one ' s side, to gain over artfully (anteand post-class.).
    I.
    In gen.: inconciliasti, comparasti, commendasti, vel ut antiqui, per dolum decepisti, Paul. ex Fest. p. 107 Müll.:

    inconciliastin' eum, qui mandatu'st tibi?

    Plaut. Trin. 1, 2, 99; id. Most. 3, 1, 85:

    ille quod in se fuit accuratum habuit, quod posset mali faceret in me, inconciliaret copias omnis meas,

    has done his best to injure me, to win over by trickery all my resources, id. Bacch. 3, 6, 22 (cf. Brix ad Trin. l. l.). — Hence,
    II.
    In partic., to embarrass, inveigle into difficulties, make trouble for one (Plautin.):

    ne inconciliare quid nos porro postules,

    Plaut. Most. 3, 1, 85.— Absol.: et me haud par est (sc. hunc ludificare). To. Credo, quia... non inconciliat, quom te emo, intrigued, made difficulties, id. Pers. 5, 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > inconcilio

  • 16 kalumnia

    călumnĭa (old form kălumnĭa; v. the letter K), ae, f. [perh. for calvomnia, from calvor; cf. incīlo], trickery, artifice, chicanery, cunning device.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    per obtrectatores Lentuli calumniā extracta res est,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 3:

    (Lucullus) inimicorum calumniā triennio tardius quam debuerat triumphavit,

    id. Ac. 2, 1, 3:

    inpediti ne triumpharent calumniā paucorum, quibus omnia honesta atque inhonesta vendere mos erat,

    Sall. C. 30, 4:

    Metellus calumniā dicendi tempus exemit,

    Cic. Att. 4, 3, 3:

    cum omni morā, ludificatione, calumniā senatūs auctoritas impediretur,

    id. Sest. 35, 75.— Plur.:

    res ab adversariis nostris extracta est variis calumniis,

    Cic. Fam. 1, 4, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    A pretence, evasion, subterfuge:

    juris judicium cum erit et aequitatis, cave in istā tam frigidā, tam jejunā calumniā delitescas,

    Cic. Caecin. 21, 61:

    senatus religionis calumniam non religione, sed malevolentiā... comprobat,

    id. Fam. 1, 1, 1:

    Carneades... itaque premebat alio modo nec ullam adhibebat calumniam,

    id. Fat. 14, 31:

    calumniam stultitiamque ejus obtrivit ac contudit,

    id. Caecin. 7, 18:

    illud in primis, ne qua calumnia, ne qua fraus, ne quis dolus adhibeatur,

    id. Dom. 14, 36:

    quae major calumnia est, quam venire imberbum adulescentulum... dicere se filium senatorem sibi velle adoptare?

    id. ib. 14, 37.—
    2.
    In discourse, etc., a misrepresentation, false statement, fallacy, cavil (cf.:

    cavillatio, perfugium): haec cum uberius disputantur et fusius, facilius effugiunt Academicorum calumniam,

    Cic. Ac. 2, 7, 20:

    (Carneades) saepe optimas causas ingenii calumniā ludificari solet,

    id. Rep. 3, 5, 9:

    nec Arcesilae calumnia conferenda est cum Democriti verecundiā,

    id. Ac. 2, 5, 14:

    si in minimis rebus pertinacia reprehenditur, calumnia etiam coërcetur,

    id. ib. 2, 20, 65:

    altera est calumnia, nullam artem falsis adsentiri opinionibus,

    Quint. 2, 17, 18:

    si quis tamen... ad necessaria aliquid melius adjecerit, non erit hac calumniā reprendendus,

    id. 12, 10, 43.—
    3.
    A false accusation, malicious charge, esp. a false or malicious information, or action at law, a perversion of justice ( = sukophantia):

    jam de deorum inmortalium templis spoliatis qualem calumniam ad pontifices adtulerit?

    false report, Liv. 39, 4, 11:

    Scythae... cum confecto jam bello supervenissent, et calumniā tardius lati auxilii, mercede fraudarentur,

    an unjust charge, Just. 42, 1, 2:

    quamquam illa fuit ad calumniam singulari consilio reperta ratio... Quae res cum ad pactiones iniquissimas magnam vim habuit, tum vero ad calumnias in quas omnes inciderent, quos vellent Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    causam calumniae reperire,

    id. ib. 2, 2, 8, §

    21: (Heraclius), a quo HS. C. milia per calumniam malitiamque petita sunt,

    id. ib. 2, 2, 27, §

    66: mirari improbitatem calumniae,

    id. ib. 2, 2, 15, §

    37: exsistunt etiam saepe injuriae calumniā quādam et nimis callidā juris interpretatione,

    id. Off. 1, 10, 33:

    iste amplam occasionem calumniae nactus,

    id. Verr. 2, 2, 25, § 61:

    quem iste in decumis, in rebus capitalibus, in omni calumniā praecursorem habere solebat et emissarium,

    id. ib. 2, 5, 41, § 108; 2, 2, 9, §

    25: ad rapinas convertit animum, vario et exquisitissimo calumniarum et auctionum et vectigalium genere,

    Suet. Calig. 38 init.; cf.

    the context: calumniā litium alienos fundos petere,

    Cic. Mil. 27, 74:

    adeo illis odium Romanorum incussit rapacitas proconsulum, sectio publicanorum, calumniae litium,

    Just. 38, 7, 8:

    calumniarum metum inicere alicui,

    Suet. Caes. 20:

    principes confiscatos ob tam leve ac tam inpudens calumniarum genus, ut, etc.,

    id. Tib. 49:

    calumniis rapinisque intendit animum,

    id. Ner. 32:

    creditorum turbam... nonnisi terrore calumniarum amovit,

    id. Vit. 7:

    fiscales calumnias magna calumniantium repressit,

    id. Dom. 9 fin.Plur.:

    istae calumniae,

    App. Mag. 1, p. 273, 9; cf.:

    calumnia magiae,

    id. ib. 2, p. 274, 10.—
    4.
    Hence, jurid. t. t., the bringing of an action, whether civil or criminal, in bad faith:

    actoris calumnia quoque coërcetur,

    litigiousness on the part of the plaintiff, Just. Inst. 4, 16, 1 Sandars ad loc.; Gai Inst. 4, 174: vetus calumniae actio, a prosecution for blackmail or malicious prosecution, id. ib.: calumniam jurare, to take the oath that the action is brought or defence offered in good faith, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 3: sei juraverit calumniae causā non postulare, Lex Acil. Repetund. 19; Dig. 39, 2, 7; cf.: praeter jusjurandum exigere non calumniae causā infitias ire, Gai Inst. 4, 172:

    jusjurandum exigere non calumniae causā agere,

    id. ib. 4, 176.—Hence:

    nec satis habere bello vicisse Hannibalem, nisi velut accusatores calumniam in eum jurarent ac nomen deferrent,

    Liv. 33, 37, 5 Weissenb. ad loc; so,

    de calumniā jurare,

    Dig. 39, 2, 13, § 3: jusjurandum de calumniā, Gai Inst. 4, 179; Dig. 12, 3, 34 al.: et quidem calumniae judicium adversus omnes actiones locum habet, a conviction in a cross-action for malicious prosecution, Gai Inst. 4, 175:

    turpissimam personam calumniae honestae civitati inponere,

    to fasten the vile character of a malicious prosecutor upon, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 43:

    sine ignominiā calumniae accusationem relinquere non posse,

    id. Clu. 31, 86.— The person convicted of this charge was branded on the forehead with the letter K; v. calumniator.—
    II.
    Transf., a conviction for malicious prosecution ( = calumniae judicium, v. I. A. 4. supra):

    hic illo privato judicio, mihi credite, calumniam non effugiet,

    Cic. Clu. 59, 163: scito C. Sempronium Rufum, mel ac delicias tuas, calumniam maximo plausu tulisse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

    accusare alienae dominationis scelerisque socius propter calumniae metum non est ausus,

    Cic. Dom. 19, 49:

    perinde poenā teneri ac si publico judicio calumniae condemnatus,

    Tac. A. 14, 41:

    calumniam fictis eludere jocis,

    Phaedr. 3, prol. 37.—
    III.
    Trop.
    A.
    Of abstr. things: in hac igitur calumniā timoris et caecae suspitionis tormento, cum plurima ad alieni sensūs conjecturam, non ad suum judicium scribantur, i. e. when the writer ' s mind is made the fool of his fears, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4. —
    B.
    Contra se, a mistaken severity towards one ' s self:

    inveni qui Ciceroni crederent, eum (Calvum) nimiā contra se calumniā verum sanguinem perdidisse,

    Quint. 10, 1, 115 (referring to Cic. Brut. 82, 283: nimium inquirens in se atque ipse sese observans, metuensque ne vitiosum colligeret, etiam verum sanguinem deperdebat).

    Lewis & Short latin dictionary > kalumnia

  • 17 kalumnior

    călumnĭor (anciently kăl-; v. the letter K), ātus, 1, v. dep. act. [calumnia].
    I.
    Jurid. t. t.
    A. 1.
    Absol.:

    calumniari est falsa crimina intendere,

    Dig. 48, 16, 1, § 1; cf.

    ib. prooem.: ut hic quoque Apronio... ex miseris aratoribus calumniandi quaestus accederet,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    cum aliquid habeat quod possit criminose ac suspitiose dicere, aperte ludificari et calumniari sciens non videatur,

    id. Rosc. Am. 20, 55:

    cum (defensor) accusatorem calumniari criminatur,

    Auct. Her. 2, 6, 9:

    nondum Romam accusator Eumenes venerat, qui calumniando omnia detorquendoque suspecta et invisa efficeret,

    Liv. 42, 42, 5:

    tabulae veterum aerari debitorum, vel praecipua calumniandi materia,

    Suet. Aug. 32:

    magna calumniantium poena,

    id. Dom. 9:

    minus objectus calumniantibus foret,

    Quint. 6, 3, 5:

    calumniatur accusator actione sacrilegii, cum privata fuerit (pecunia sublata) non sacra,

    id. 4, 2, 8:

    an petitorem calumniari, an reum infitiatorem esse,

    id. 7, 2, 50.—
    2.
    With acc.:

    si tamen alio crimine postuletur ab eodem, qui in alio crimine eum calumniatus est, puto non facile admittendum eum qui semel calumniatus est,

    Dig. 48, 2, 7, § 3:

    sed non utique qui non probat quod intendit calumniari videtur,

    ib. 48, 16, 1, § 3.—
    B.
    To practise chicanery, trickery, or subterfuge:

    jacet res in controversiis isto calumniante biennium,

    Cic. Quint. 21, 67:

    meque, etiam si diutius calumniarentur. redire jussistis,

    id. Red. in Sen. 11, 27.—
    II.
    In gen., to depreciate, misrepresent, calumniate, to blame unjustly.
    A.
    With personal object:

    nam, quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam,

    Cic. Fam. 9, 7, 1; cf.:

    nisi calumniari naturam rerum homines quam sibi prodesse mallent,

    Plin. 18, 28, 68, § 272:

    aliis tamen eum verbis calumniatur,

    Gell. 6 (7), 3, 23.—With dat. (late Lat.):

    non solum filio sed etiam patri,

    Ambros. Inc. Dom. Sacr. 8, 83.—
    2.
    Esp., with se, to depreciate one ' s self, be unduly anxious or careful:

    quibusdam tamen nullus est finis calumniandi se, et... qui etiam, cum optima sunt reperta, quaerunt aliquid, quod sit magis antiquum, remotum, inopinatum,

    Quint. 8, proocm. §

    31: neque eos... ad infelicem calumniandi se poenam alligandos puto,

    id. 10, 3, 10.—
    B.
    Absol.: sed calumniabar ipse;

    putabam, qui obviam mihi venisset, suspicaturum,

    i. e. indulged unreasonable fears, Cic. Fam. 9, 2, 3; cf. A. 2. supra.—
    C.
    With things as objects, to misrepresent, interpret injuriously, set in a false light: non calumniatur verba nec voltus;

    quicquid accidit, benigne interpretando levat,

    Sen. Ep. 81, 25:

    suspitionibus inquietantur medicisque jam sani manum porrigunt et omnem calorem corporis sui calumniantur,

    id. Tranq. 2, 1:

    festinationem alicujus,

    Quint. 2, 1, 12:

    id unum,

    Tac. H. 3, 75:

    jus civile,

    Dig. 10, 4, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > kalumnior

  • 18 stellionatus

    stellĭōnātus, ūs, m. [1. stellio, B.], cozenage, trickery, cheating, stellionate (jurid. Lat.): stellionatum obici posse his, qui dolo quid fecerunt sciendum est, scilicet si aliud crimen non sit, quod obiciatur;

    quod enim in privatis judiciis est de dolo actio, hoc in criminibus stellionatus persecutio. Ubicumque igitur titulus criminis deficit, illic stellionatum obiciemus, etc.,

    Dig. 47, 20, 3 sq.; 13, 7, 36; 17, 1, 29 fin.; 40, 7, 9. [p. 1757]

    Lewis & Short latin dictionary > stellionatus

  • 19 urbanitas

    urbānĭtas, ātis, f. [id.], a living in a city, city life.
    I.
    Lit.:

    desideria urbis et urbanitatis,

    Cic. Fam. 7, 6, 1:

    in urbis urbanitatisque desiderio,

    id. ib. 7, 17, 1.—
    II.
    Transf., city fashion, city manners, both in a good and in a bad sense.
    A.
    In a good sense.
    1.
    Refinement, elegance of manner, politeness, courtesy, affability, urbanity:

    addo urbanitatem, quae est virtus, ut Stoici rectissime putant,

    Cic. Fam. 3, 7, 5.—
    2.
    Refinement, delicacy, or elegance of speech:

    urbanitate quādam quasi colorata oratio,

    Cic. Brut. 46, 170; cf. Quint. 6, 3, 17 (opp. rusticitas); 6, 3, 103 sq.—
    b.
    In partic., wit, humor, pleasantry, raillery: contumelia si petulantius jactatur, convicium;

    si facetius, urbanitas nominatur,

    Cic. Cael. 3, 6:

    in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non dico,

    id. Fin. 2, 31, 103:

    ut aliquando subtilitatem veteris urbanitatis et humanissimi sermonis attingerem,

    id. Q. Fr. 2, 10, 2:

    vides exaruisse jam veterem urbanitatem,

    id. Fam. 7, 31, 2:

    mancipiorum urbanitas in dominos contumeliosa,

    Sen. Const. 11, 3:

    in jocis,

    Quint. 2, 5, 8:

    oratoria,

    id. 6, 3, 14:

    risus si aptus est, urbanitatis nomen adsequitur,

    id. 8, 6, 74; 10, 1, 115.—
    B.
    In a bad sense, trickery, roguery, knavery:

    incuriosos milites (vernaculā utebantur urbanitate) quidam spoliavere,

    Tac. H. 2, 88; so,

    vernula,

    Petr. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > urbanitas

См. также в других словарях:

  • Trickery — Trick er*y, n. The art of dressing up; artifice; stratagem; fraud; imposture. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • trickery — index artifice, collusion, deceit, deception, duplicity, falsification, frame up, fraud, hoax …   Law dictionary

  • trickery — 1800, from TRICK (Cf. trick) + ERY (Cf. ery) …   Etymology dictionary

  • trickery — *deception, double dealing, chicanery, chicane, fraud Analogous words:t *deceit, dissimulation, guile, cunning, duplicity: *imposture, cheat, fraud, sham, fake, humbug, counterfeit …   New Dictionary of Synonyms

  • trickery — [n] deception, joke bait and switch*, cheat, cheating, chicane, chicanery, con, deceit, dishonesty, dodge, double cross*, double dealing*, dupery, fast shuffle*, flimflam*, fourberie, fraud, funny business*, guile, hoax, imposture, pretense,… …   New thesaurus

  • trickery — [trik′ər ē] n. pl. trickeries the act or practice of tricking; use of tricks; deception; fraud SYN. DECEPTION …   English World dictionary

  • trickery — [[t]trɪ̱kəri[/t]] N UNCOUNT Trickery is the use of dishonest methods in order to achieve something. They are notorious for resorting to trickery in order to impress their clients …   English dictionary

  • trickery — noun she suspects me of trickery Syn: deception, deceit, dishonesty, cheating, duplicity, double dealing, legerdemain, sleight of hand, guile, craftiness, deviousness, subterfuge, skulduggery, chicanery, fraud, fraudulence, swindling; formal… …   Thesaurus of popular words

  • trickery — trick ► NOUN 1) a cunning or skilful act or scheme intended to deceive or outwit someone. 2) a skilful act performed for entertainment. 3) an illusion: a trick of the light. 4) (before another noun ) intended to mystify or trick: a trick question …   English terms dictionary

  • trickery — noun Date: 1796 the practice of crafty underhanded ingenuity to deceive or cheat Synonyms: see deception …   New Collegiate Dictionary

  • trickery — /trik euh ree/, n., pl. trickeries. 1. the use or practice of tricks or stratagems to deceive; artifice; deception. 2. a trick used to deceive. [1790 1800; TRICK + ERY] Syn. 1. See deceit. * * * …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»