-
1 γυνή
γυνή, ἡ, das Weib, genit. γυναικός; γυναικί, γυναῖκα, ὦ γύναι, γυναῖκε, γυναικοῖν, γυναῖκες, γυναικῶν, γυναιξί (ν), γυναῖκας; diese Att. Formen sind zugleich die Homerischen, nur daß sich der dual. bei Homer nicht findet. Accus. τὴν γυνήν Pherecr. bei Bekk. A. 1 p. 86, 13 Etymol. m. 243, 24 Epimer. Hom. Cram. An. Ox. 1 p. 102, 11 (Mein. C. G. 2, 1 p. 295), vgl. Eustath. Iliad. 1, 340 p. 113, 30; vocat. ὦ γυνή Alcaeus comic. in Epimer. Hom. Cramer. An. Ox. 1 p. 102, 13 (Mein. C. G. 2, 2 p. 834); nomin. plur. αἱ γυναί Philippid. ap. Bekk. An. 1 p. 86, 12 (Mein. C. G. 4 p. 467) und Menand. ap. Cram. Epimer. Hom. An. Ox. 1 p. 102, 8 (Mein. C. G. 4 p. 327); accus. τὰς γυνάς poet. in Etymol. m. p. 243, 27. Nomin. γυναίξ oder γύναιξ bei Gramm. Von diesem nomin. ist auch der vocat. γύναι abzuleiten. Entstanden ist γυναίξ aus ΓΥΝΑ-FΙΞ, »Weibsbild«, εἰκών, ἔοικα, εἴκελος, ἴκελος; nach Buttmanns richtiger Bemerkung, Gramm. §. 58. Die einfache Form γυνή bedeutet die »Hervorbringende«, die »Gebärende«, verwandt γόνος, γονή, Plat. Cratyl. p. 414 a, Wurzel ΓΕΝ. Die Sicilischen Dorier sagten γάνα statt γυνή, Gregor. Corinth. Dial. Dor. p. 345. Unzweifelhaft war ΓΑΝ eine ältere Form der Wurzel ΓΕΝ, worauf z. B. auch das perf. γέγαα führt, und das verwandte γαῖα, s. d. W. Die Böoter sagten βάνα oder βανά statt γυνή, Corinna bei Herodian. Π. Μ. Λ. p. 18, 25 Apollon. Pronom. p. 65 a Bekk. (Bergk L. G. ed. 2 p. 948 no 21), Hesych. βάννα; βανῆκας Böotisch = γυναῖκας, Hesych. Unter Vergleichung des Gothischen quinô nimmt Ahrens Dial. Aeol. p. 172 ΓFΑΝΑ als gemeinsame Grundform von γυνή und βανά an. Danach wäre also wohl ΓFΑΝ die älteste nachweisbare Form der Wurzel; oder vielmehr ΙFΑ; denn daß das Ν secundär sei, beweis't schon γέγαα und γαῖα; vgl. κτείνω ΚΤΕΝΊ'Ω ΚΤΑ'Ω, τείνω ΤΕΝΊ'Ω ΤΑ'Ω u. s. w. Das Abfallen des Γ in βανά könnte so wenig befremden wie die Verwandelung des F in Β und das Verschwinden des F in γυνή. Das υ in γυνή ist nicht Umlaut des in γόνος, γονή zum Vorschein kommenden ο, sondern, wie eben auch dies ο, Umlaut des ursprünglichen Vocals der Wurzel, des in βανά, γάνα, γέγαα, γαῖα erhaltenen α. – Was die Bedeutung von γυνή anlangt, so bezeichnet dies Wort: – a) das Weib im Gegensatze zum Manne, ohne Rücksicht auf das Alter und gleichviel ob sie verheirathet ist oder nicht; z. B. Hom. Iliad. 15, 683 πολέες τέ ἑ ϑηήσαντο ἀνέρες ἠδὲ γυναῖκες; 17, 435 στήλη, ἥ τ' ἐπὶ τύμβῳ ἀνέρος ἑστήκῃ τεϑνηότος ἠὲ γυναικός; Odyss. 15, 168 οἱ δ' ἰύζοντες ἕποντο ἀνέρες ἠδὲ γυναῖκες; 6, 161 οὐ γάρ πω τοῐον εἶδον βροτὸν ὀφϑαλμοῖσιν, οὔτ' ἄνδρ' οὔτε γυναῖκα; 13, 308 μηδέ τῳ ἐκφάσϑαι μήτ' ἀνδρῶν μήτε γυναικῶν; Iliad. 24, 698. 708 Odyss. 19, 468. 21, 323; Herodot. 8, 88 οἱ μὲν ἄνδρες γεγόνασί μοι γυναῖκες, αἱδὲ γυναῖκες ἄνδρες. Pleonastisch Hom. ϑηλύτεραι γυναῖκες, Iliad. 8, 520 Od. 11, 386. 434. 15, 422. 23, 166. 24, 202. Mit Substantiven adjectivisch verbunden: γυνὴ ταμίη Odyss. 2, 345 Iliad. 6, 390, γυνὴ ἀλετρίς Odyss. 20, 105, γυνὴ Σικελὴ γρηΰς Odyss. 24, 211, δμωαὶ γυναῖκες Odyss. 7, 103 Iliad. 9, 477. Ohne δμωαί allein γυναῖκες die Mägde Odyss. 19, 497. 2, 108. 17, 319. Ohne Zusatz bezeichnet Odyss. 16, 334 γυναικί die Penelope, welche vs. 332 und 337 mit Nachdruck βασίλεια genannt wird, wie vs. 335 ihr Haus δόμος ϑείου βασιλῆος heißt. – b) das sterbliche Weib im Gegensatze zur Göttinn; z. B. Hom. Iliad. 11, 688 γυνὴ ἐικυῖα ϑεῇσιν, Iliad. 14, 315 οὐ γάρ πώ ποτέ μ' ὧδε ϑεᾶς ἔρος οὐδὲ γυναικὸς ϑυμὸν ἐνὶ στήϑεσσι περιπροχυϑεὶς ἐδάμασσεν; 16, 176 γυνὴ ϑεῷ εὐνηϑεῖσα; Odyss. 10, 228 ἔνδον γάρ τις ἐποιχομένη ἱστὸν καλὸν ἀοιδιάει ἢ ϑεὸς ἠὲ γυνή. Ausdrücklich ϑνητός hinzugefügt Odyss. 11, 244 ϑεὸν ϑνητήν τε γυναῖκα; Iliad. 20, 305 ὃν Κρονίδης περὶ πάντων φίλατο παίδων, οἳ ἕϑεν ἐξεγένοντο γυναικῶν τε ϑνητάων. – c) die verheirathete Frar die Ehefrau; Odyss. 6, 184 οὐ μὲν γὰρ τοῦ γε κρεῖσσον καὶ ἄρειον, ἢ ὅϑ' ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ γυνή; 11, 444 ἀλλ' οὐ σοί γ', Ὀδυσεῠ, φόνος ἔσσεται ἔκ γε γυναικός· λίην γὰρ πινυτή τε, καὶ εὖ φρεσὶ μήδεα οἶδεν, κούρη 'Ικαρίοιο περίφρων Πηνελόπεια; 1, 433; 19, 165 ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆος ; Iliad. 6, 160 γυνὴ Προίτου; vs. 460 Ἕκτορος ἥδε γυνή; Odyss. 8, 523 ὡς δὲ γυνὴ κλαίῃσι φίλον πόσιν ἀμφιπεσοῦσα; γυνὴ δέσποινα Odyss. 7, 347; γυνὴ μήτηρ Theocrit. 27, 64; Odyss. 21, 72 ἀλλ' ἐμὲ ἱέμενοι γῆμαι ϑέσϑαι τε γυναῖκα, Homerische Figur, γῆμαι und ϑέσϑαι γυναῖκα stehn παραλλήλως; 15, 241 ἔνϑα δ' ἔγημε γυναῖκα καὶ ὑψερεφὲς ϑέτο δῶμα; 14, 211 ἠγαγόμην δὲ γυναῖκα πολυκλήρων ἀνϑρώπων, ich heirathete eine Frau aus einer reichen Familie; 15, 237 κασιγνήτῳ δὲ γυναῖκα ἠγάγετο πρὸς δώματα; Iliad. 9, 394 Πηλεύς ϑήν μοι ἔπειτα γυναῖκά γε μάσσεται αὐτός, var. lect. γαμέσσεται; Odyss. 9, 199 οὕνεκά μιν σὺν παιδὶ περισχόμεϑ' ἠδὲ γυναικὶ ἁζόμενοι; iliad. 8, 57 μέμασαν δὲ καὶ ὧς ὑσμῖνι μάχεσϑαι, χρειοῖ ἀναγκαίῃ, πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν; 4, 162 σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν, σὺν σφῇσιν κεφαλῇσι γυναιξί τε καὶ τεκέεσσιν; Odyss. 13, 44 ὑμεῖς δ' αὖϑι μένοντες ἐυφραίνοιτε γυναῖκας κουριδίας καὶ τέκνα; Iliad. 10, 422 Odyss. 12, 42; γύναι Anrede des Ehemannes an seine Frau Odyss. 4, 148. 266. 8, 424, feierlicher ὦ γύναι 18, 259. Gegensatz ἑταίρα Isae. 3, 13; daselbst 14 γαμετὰς γυναῖκας und αἱ γαμεταὶ γυναῖκες; – γυναῖκες Kebsweiber, Beischläferinnen, im Gegensatz zur Ehefrau, Iliad. 24, 497; – Gegensatz παρϑέ νος Xen. An. 3, 2, 25 Theocr. 27, 63; γυναῖκας καὶ κόρας Xen. An. 4, 5, 9, vgl. Theocrit. 27, 64. – Auch von Thieren, Weibchen, Arist. Pol. 2, 3; Ath. XIII, 559 a. – Eigenthümlich γυναῖκά τε ϑήσατο μαζόν Il. 24, 58, wo μαζόν als nähere Bestimmung zu γυναῖκα gesetzt ist; Scholl. Aristonic. ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ γυναικὸς μαζόν. Ὁμηρικὸν δὲ τὸ ἔϑος· »ἃς τὴν μὲν πρύμνην ἄμφεπε ( Iliad. 16, 124)«; vgl. Friedlaend. Aristonic. (Schematol.) p. 20.
-
2 φαινολίς
-
3 χρεών
χρεών, τό, ion. χρεόν (nach Buttm. partic. von χρή, vgl. aber Wolf Lit. Anal. 2, 470), gew. nur nomin. und accus.; genit. τοῠ χρεών Eur. Herc. fur. 21 Hipp. 1256; – was nothwendig ist, geschehen muß, Nothwendigkeit, Schicksal, Verhängniß; το δεύτερον γὰρ τοῖς ἐμοῖς αὐτὴν χρεὼν τόξοις ἁλῶναι Soph. Phil. 1439; Eur. Hipp. 1256 I. T. 1486 u. sonst; – gew, χρεών ἐστιν und χρεών allein = χρή; so εἰ χρεὼν εὔξασϑαι, wenn es nöthig ist, wenn man muß, Pind. P. 3, 2; Theogn. 564; und mit accus. c. infin., Pind. P. 2, 52 N. 11, 17; Her. 1, 41. 57. 2, 133. 5, 49. 109 u. sonst (wo auch χρεόν geschrieben ist); οὕτως ὑβρίζειν τοὺς ὑβρίζοντας χρεών Aesch. Prom. 972, vgl. 998; ϑεούς τοι τοῖςδε τιμαλφεῖν χρεών Ag. 896; τὸ μὴ χρεὼν πάϑε Ch. 918; ἐὰν χρεὼν ἕκηλον εὕδειν Soph. Phil. 757; τὸ νεῖκος εὖ ϑέσϑαι χρεών O. R. 633; ἀνδρί τοι χρεὼν μνήμην προςεῖναι Ai. 316, u. öfter; so absolut auch Eur., wie Ar. Equ. 138; u. in Prosa, auch mit u. ohne ἐστίν: Her. 1, 41. 57. 2, 133. 6, 43 u. sonst; absolut χρεών = da man muß, 5, 50. 9, 58; οὐ χρεὼν ἄρχετε, nicht wie man muß, wider Gebühr, wider Recht u. Billigkeit herrscht ihr, Thue. 3, 40, vgl. 5, 49; πληκτικὴν ϑήραν ἡμᾶς προςειπεῖν νῦν χρεών Plat. Soph. 220 c; ὧν ἔμπειρον χρεὼν εἶναι Tim. 55 d; τοῦτον καϑήρασϑαι τὸν οἶκον χρεὼν ἔστω Legg. IX, 877 e; auch substantivisch, ἥ τε ἡλικία καὶ τὸ χρεὼν ἤγαγεν εἰς τὸ προέσϑαι αὐτόν Phaedr. 255 a, vgl. Ax. 364 c 365 b; Sp.; τὸ χρεὼν τοῦ χρησμοῦ ἐνταῦϑα περαίνει Plut. Nic. 14, die Prophezeiung od. die Unabänderlichkeit des Orakels.
-
4 γαλόως
γαλόως, όω, ἡ, att. γάλως, ω, Mannsschwester, Schwägerin, Latein. glos, Apollon. Lex. Homer. p. 53, 31 γάλως ἀνδρὸς ἀδελφή, vgl. Scholl. Iliad. 3, 122. 22, 473; γαλόῳ dativ. sing. Iliad. 3, 122, γαλόῳ nomin. plur. 22, 473, γαλόων genit. plur. 6, 378. 383. 24, 769; – γάλον steht Phot. cod. 279.
-
5 δρῦς
δρῦς, δρυός, ἡ, die Eiche; von Hom. an überall. Homerische Formen: δρῠς nomin. singul. Iliad. 13, 389, δρυός Iliad. 22, 126 Odyss. 14, 12, δρυΐ Iliad. 18, 558, δρύες Iliad. 12, 132, δρυσίν Iliad. 14, 398 Odyss. 9, 186, δρῠς accusat. plural. Iliad. 11, 494. 23, 118. Bei Sophocl. Meleag. frgm. 354 ed. Dindorf. Oxon. (aus Hesych. s. v. Ἰξοφόρους) accusat. plural. δρύας; bei Aristoph. Nub. 402 accusat. plural. τὰς δρῠς τὰς μεγάλας. Der accus. sing. lautet regelmäßig δρῠν; abweichend δρύα Quint. Sm. 3, 280. Bei Arcad. p. 131, 16 dual. δρύε. Masculin. war das Wort bei den Peloponnesiern nach Scholl. Aristoph. Nub. 401; es findet sich als mascul. bei Sp.; bei Homer deutlich als femin. Iliad. 11, 494 πολλὰς δὲ δρῠς ἀζαλέας und Iliad. 23, 118 αὐτίκ' ἄρα δρῦς ὑ ψικόμους ταναήκεϊ χαλκῷ τάμνον ἐπειγόμενοι· ταὶ δἔ μεγάλα κτυπέουσαι πῖπτον. τὰς μὲν ἔπειτα διαπλήσσοντες Ἀχαιοὶ ἔκδεον ἡμιόνων (vgl. Scholl. Aristonic.); auch Iliad. 12, 132 ἕστασαν ὡς ὅτε τε δρύες οὔρεσιν ὑψικάρηνοι, αἵ τ' ἄνεμον μίμνουσι καὶ ὑετὸν ἤματα πάντα, ῥίζῃσιν μεγάλῃσι διηνεκέεσσ' ἀραρυῖαι. Die δρῠς war dem Zeus heilig, dessen Stimme aus der Orakeleiche von Dodona ertönte, Odyss. 14, 328. 19, 297 τὸν δ' ἐς Δωδώνην φάτο βήμεναι, ὄφρα ϑεοῖο ἐκ δρυὸς ὑψικόμοιο Διὸς βουλὴν ἐπακούσαι, ὅππως νοστήσῃ (νοστήσειε) κτἑ.; im plural. Aeschyl. Prom. 832 τὴν αἰπύνωτόν τ' ἀμφὶ Δωδώνην, ἵνα μαντεῖα ϑῶκός τ' ἐστὶ Θεσπρωτοῦ Διός, τέρας τ' ἄπιστον. αἱ προσήγοροι δρύες, ὑφ' ὧν σὺ λαμπρῶς κοὐδὲν αἰνικτηρίως προσηγορεύϑης ἡ Διὸς κλεινὴ δάμαρ μέλλουσ' ἔσεσϑ', εἰ τῶνδε προσσαίνει σέ τι κτἑ.; im singular. Soph. Trach. 1168 ἃ τῶν ὀρείων καὶ χαμαικοιτῶν ἐγὼ Σελλῶν ἐσελϑὼν ἄλσος εἰσεγραψάμην πρὸς τῆς πατρῴας καὶ πολυγλώσσου δρυός, ἥ μοι χρόνῳ τῷ ζῶντι καὶ παρόντι νῦν ἔφασκεμόχϑων τῶν ἐφεστώτων ἐμοὶ λύσιν τελεῖσϑαι. Auch Herodot. 2, 55 redet nur von einem Baune, den er φηγός nennt. Die Eiche scheint im Leben der ältesten Griechen überhaupt eine große Rolle gespielt zu haben; uralte Sprichwörter: Hom. Odyss. 19, 163 ἀλλὰ καὶ ὧς μοι εἰπὲ τεὸν γένος, ὁππόϑεν ἐσσί· οὐ γὰρ ἀπὸ δρυός ἐσσι παλαιφάτου, οὐδ' ἀπὸ πέτρης, »du stammst doch nicht von der Eiche, auch nicht vom Felsen«, d. h. du mußt doch Aeltern und Vaterland haben, du bist doch nicht vom Himmel gefallen, nicht hinter dem Zaune gefunden; man beachte das παλαιφάτου, durch welches Homer schon die Redensart als ein altes Sprichw. bezeichnet; übrigens giebt es eine var. lect. παλαιφάγου, Scholl. τινὲς δὲ παλαι ex φάγου, ἐπειδὴ οἱ παλαιοὶ ἐβαλανοφάγουν· παρὸ καὶ φηγός ὡς φαγός τις οὖσα; die Homerische Stelle hat vor Augen Plat. Rep. VIII, 544 d ἢ οἴει ἐκ δρυός ποϑεν ἢ ἐκ πέτρας τὰς πολιτείας γίγνεσϑαι, ἀλλ' οὐχὶ ἐκ τῶν ἠϑῶν τῶν ἐν ταῖς πόλεσιν κτἑ.; Apolog. 34 d καὶ γὰρ τοῠτο αὐτὸ τὸ τοῠ Ὁμήρου, οὐδ' ἐγὼ ἀπὸ δρυὸς οὐδ' ἀπὸ πέτρης πέφυκα, ἀλλ' ἐξ ἀνϑρώπων, ὥστε καὶ οἰκεῖοί μοί εἰσι καὶ υἱεῖς κτἑ. Hom. Iliad. 29, 126 ἀλλὰ τίη μοι ταῠτα φίλος διελέξατο ϑυμός; – οὐ μέν πως νῖν ἔστιν ἀπὸ δρυὸς οὐδ' ἀπὸ πέτρης τῷ ὀαριζέμεναι, ἅ τε παρϑένος ἠίϑεός τε, παρϑένος ἠίϑεός τ' ὀαρίζετον ἀλλήλοιιν, es ist nicht Zeit, ein ruhiges und weitschweifiges Gespräch zu führen, von der Eiche und vom Felsen anhebend; Hesiod. Theogon. 35 ἀλλὰ τίη μοι ταῠτα περὶ δρῠν ἢ περὶ πέτρην; vgl. Gruppe Über die Theogonie des Hesiod (Berlin 1841) S. 38. Plat. Phaedr. 275 b οἱ δέ γ', ὦ φίλε, ἐν τῷ τοῠ Διὸς τοῦ Δωδωναίου ἱερῷ δρυὸς λόγους ἔφησαν μαντικοὺς πρώτους γενέσϑαι. τοῖς μὲν οὖν τότε, ἅτε οὐκ οὖσι σοφοῖς ὥσπερ ὑμεῖς οἱ νέοι, ἀπέχρη δρυὸς καὶ πέτρας ἀκούειν ὑπ' εὐηϑείας, εἰ μόνον ἀληϑῆ λέγοιεν· σοὶ δ' ἴσως διαφέρει τίς ὁ λέγων καὶ ποδαπός. Plutarch. Adv. Stoic. 44 καίτοι λέγεται μὲν ὁ Λυγκεὺς ἐκεῖνος διὰ πέτρας καὶ διὰ δρυὸς ὁρᾷν. Allgemein bekannt it das δρύας καὶ πέτρας ἄγειν des Orpheus, vgl. z. B. Antipat Sid. 67 (VII, 8) Οὐκέτι ϑελγομένας, Ὀρφεῠ, δρύας, οὐκέτι πέτρας ἄξεις. Ueber die Redensarten ἄλλην δρῠν βαλάνιζε und ἅλις δρυός fz. B Eustath. Odyss. 19, 163 p. 1859, 49. – In alterthümlicher Sprache soll das Wort δρῠς die allgemeine Bedeutung » Baum« gehabt haben: Scholl. Aristonic. Iliad. 11, 86 – καϑ' ἣν ὥραν καὶ ὁ δρυτόμος ἀριστοποιεῖται, ἤγουν ὁ ὑλοτόμος, ὁ ξυλοτόμος· δρῠν γὰρ ἐκάλουν οἱ παλαιοὶ ἀπὸ τοῠ ἀρχαιοτέρου πᾶν δένδρον, Lehrs Aristarch. p. 153; vgl. Hesych. Δρῠς· πᾶν ξύλον καὶ δένδρον; Etymol. m. p. 288, 21 πᾶν γὰρ ξύλον δρῠς καλεῖται παρὰ τοῖς παλαιοῖς κτἑ. In der That scheint δρῠς verwandt zu sein mit δένδρεον, δένδρον, δενδρύδιον, δενδρυάζω, wie mit δόρυ, δούρειος, δουράτεος, und mit δρίος, δρυμός, δρυμά; Sanskrit. drus = Holz, Baum, drumas = Baum, dâru = Holz; Goth. triu = Baum; Alts. trio = Balken, Holz, Baum. Hiernach wäre für δρῠς die Bedeutung » Baum« die Grundbedeutung, vgl. Curtius Grundzüge der Griech. Etymologie Tb. 1 S. 204. Man erklärt Soph. Trach. 766 πιείρας δρυός = Fichte; und Eurip. Cycl. 615 δρυὸς ἄσπετον ἔρνος = Oelbaum. – Redensart δρῠν φέρειν διὰ τῆς ἀγορᾶς, einen Baumzweig tragen, was die Freigelassenen bei den Panathenäen thun mußten, B. A. p. 242. – Auf Menschen übertr., wie alter Knast (vgl. γεράνδρυον), ein alter Mensch, Myrin. 2 (VI, 254); vgl. Artemid. 2, 25 – Bei Hesiod. O. 436 ist das υ in δρυός lang, δρυὸς ἔλυμα Versanfang.
-
6 δήνεα
δήνεα, τά, Gedanken, Rathschlüsse, Pläne, Anschläge, eigentl. = »Erfindungen«, εὑρήματα, inventa; denn das Wort kommt doch wohl sicher von δήω, wie κτῆνος von κτάομαι, vgl. Odyss. 4, 544 ἐπεὶ οὐκ ἄνυσίν τινα δήομεν, Iliad. 9, 418 ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου; Apollon. Lex. Hom. 58, 12 δήνεα· βουλεύματα. Homer bat δήνεα dreimal: in freundlichem Sinne mit ἤπιος Iliad. 4, 361 οἶδα γὰρ ὥς τοι ϑυμὸς ἐνὶ στήϑεσσι φίλοισιν ἤπια δήνεα οἶδε· τὰ γὰρ φρονέεις ἅ τ' ἐγώ περ, in feindlichem Sinne mit ὀλοφώιος Odyss. 10, 289 πάντα δέ τοι ἐρέω ὀλοφώια δήνεα Κίρκης; unbestimmt, ohne adjectiv. Odyss. 23, 82 χαλεπόν σε ϑεῶν αἰειγενετάων δήνεα εἴρυσϑαι, μάλα περ πολύιδριν ἐοῠσαν. – Hes. Th. 236 δίκαια καὶ ἤπια δήνεα οἶδεν; Simonid. Amorg. Mul. 78 δήνεα δὲ πάντα καὶ τρόπους ἐπίσταται, ὥσπερ πίϑηκος. – Oppian. Hal. 3, 1 παναίολα δήνεα τέχνης ἰχϑυβόλου φράζευ; Diodor. 5 (A. Pal. 9, 405) δείδια σόν τε φυῆς ἐρατὸν τύπον, ἠδὲ σά, κοῦρε, δήνεα. – Apollon. Rhod, 4, 559 δήνεσι Κίρκης; 4, 193 κούρης ὑπὸ δήνεσι, 3, 661 πάρος ταρπήμεναι ἄμφω δήνεσιν ἀλλήλων. – Als nomin. sing. giebt Suidas δήνεον, s. v. Δηναιόν: δήνεον δὲ τὸ βούλευμα, Hesyoh. Δήνεα· βουλεύματα, Δῆνος· βούλευμα; vgl. Etym. m. s. v. Δήνεα p. 266, 13.
-
7 θέμις
θέμις, ἡ, alter gen. ϑέμιστος; so immer bei Hom., auch vom nom. pr.; att. u. dor. ϑέμιτος; doch kommt bei den Tragg. u. in att. Prosa nur der nomin. vor u. der acc. ϑέμιν; ion. ϑέμιος, später gew. ϑέμιδος (τίϑημι); das Eingesetzte, die Satzung, das Gesetz, insoweit es auf altem heiligem Brauche beruht; so bes. bei Hom. in der Vrbdg ϑέμις ἐστί, es ist nach altem Brauche Recht, erlaubt, billig, fas est, οὔ μοι ϑέμις ἐστὶ ξεῖνον ἀτιμῆσαι Od. 14, 56, vgl. Il. 14, 388, wo δέος entgegensteht; 1g, 796. 23, 44; ἥ ϑέμις ἐστί, was od. wie es Rechtens, wie es Sitte u. Brauch ist, gew. ᾗ ϑέμις ἐστί geschrieben, vgl. Spitzner exc. 11. zur Il. 2, 73 u. Lehrs Quaest. Ep. p. 44; Hes. O. 139; auch c. gen., ἣ ϑέμις ἀνϑρώπων πέλει, Il. 9, 134. 277. 19, 177; ξείνια ἅ τε ξείνοις ϑέμις ἐστί (wo man nicht nothwendig δοῦναι ergänzen muß), die den Gästen ein Recht sind, ihnen nach heiligem Brauche gebühren, 11, 779. So auch Tragg.; ὅτι καὶ δυνατὸν καὶ ϑέμις αἰνεῖν Aesch. Ag. 98; παρϑενίου ϑ' αἵματος ἐπιϑυμεῖν ϑέμις 210; Suppl. 331 πότερα κατ' ἔχϑραν ἢ τὸ μὴ ϑέμις λέγεις; u. so indeclinabel Soph. O. C. 1193, nach wahrscheinlicher Lesart; bet Plat. Gorg. 505 d, οὐδὲ τοὺς μύϑους φασὶ μεταξὺ ϑέμις εἶναι καταλείπειν, ist εἶναι auszulassen u. φασί als Zwischensatz zu nehmen; stcherer aber ist Xen. Oec. 11, 11 u. Ael. H. A. 1, 60; Soph. εἴ μοι ϑέμις, ϑέλοιμ' ἄν, Phil. 657; O. C. 650. 1553; οὐκέτι μοι τόδε λαμπάδος ἱερὸν ὄμμα ϑέμις ὁρᾶν ταλαίνᾳ, ich darf nicht länger, Ant. 871; εἰ ϑέμις κλύειν Eur. Med. 675; εἰ ψαύοιμεν ὧν μή μοι ϑέμις I. A. 834, sc. ψαύειν; in Prosa, ἥν ϑέμις λέγειν μακαριωτάτην Plat. Phaedr. 250b; οὐ ϑέμις εἰπεῖν Isocr. 4, 92; Sp., οὐ ϑ. καταφρονεῖν Luc. Nigr. fl; ἐν τισὶ μὲν ἱεροῖς ϑέμις ἐσϑίειν ἰχϑῦς, ἐν ἄλλοις δὲ ἀσεβές S. Emp. pyrrh. 3, 923. – Im plur., bei Hom. sowohl δικασπόλοι, οἵ τε ϑέμιστας πρὸς Διὸς εἰρύαται, welche die Gesetze aufrecht erhalten durch ihr Rechtsprechen, Il. 1, 238, als die richterliche Gewalt, ᾡ ἔδωκε Κρόνου παῖς σκῆπτρόν τ' ἠδὲ ϑέμιστας 2, 206; δίκῃ δ' ἴϑυνε ϑέμιστας Hes. O. 9, mit Gerechtigkeit verwalte das Recht; οὐδὲ ϑεμίστων λήϑεται, u. vergißt nicht der Gerechtigkeit, Theog. 235; δίκαι καὶ ϑέμιστες, Recht u. Gesetz, Od. 9, 215. Auch streitige Rechtsfälle, Rechtshändel, eigtl. wo Sitte u. Herkommen streitig geworden u. die Könige entscheiden müssen, κρίνειν ϑέμιστας, Il. 16, 387; Hes. Th. 85; vgl. nach οὔτ' ἀγοραὶ οὔτε ϑέμιστες Od. 9, 112, entweder Ordnung, regelnde Sitten, od. richterliche Entscheidungen nach altem Brauch. – Im sing., ἵνα σφ' ἀγορή τε ϑέμις τε ἤην Il. 11, 807, ὃς οὔ τινα οἶδε ϑέμιστα 5, 761, der kein Recht kennt, ein ἀϑέμιστος. – Anders λιπαρὰς τελέουσι ϑέμιστας 9, 15g. 298, sie zahlen reichliche Gebühren, die der König einzufordern das Recht hatte. – Λιὸς ϑέμιστες, die Satzungen des Zeus, seine als Gesetz geltenden Aussprüche, vom Orakel in Dodona, Od. 16, 403; dah. das Orakel, τὸν μὲν Φοῖβος ἀμνάσει ϑέμισσιν Pind. P. 4, 54. – Uebh. das Recht, das Gesetz; καὶ τήνδ' ἀκούεις ὁρκίων ἐμῶν ϑέμιν Assch. Ag. 1405; ἐπεί μοι τὴν ϑέμιν σὺ προὔβαλες Soph. Tr. 807; ὅσα τείνει πρὸς ϑέμιν καὶ ἀσέβειαν Plat. Conv. 188 d; Legg.XI, 925 d; auch Strafe, μένει Ἄρει 'κτί. νειν ὁμοίαν ϑέμιν Aesch. Suppl. 431. – Vgl. übrigens nom. pr.
-
8 ἀργυρό-πεζα
ἀργυρό-πεζα, ἡ, silberfüßig, d. i. mit schönen, weißen Füßen, Epitheton der Thetis bei Hom., accus. Θέτιν ἀργυρόπεζαν Versende Iliad. 16, 574, nomin. Θέτις ἀργυρόπεζα Versende Iliad. 9, 410. 16, 222. 18, 127. 146. 369. 381. 19, 28. 24, 89. 120, ἀργυρόπεζα Θέτις Versanfang Iliad. 1, 538. 556 Od. 24, 92; – Sp. D.; – Aphrodite Pind. P. 9, 9; Artemis Nonn. 34, 47.
-
9 ἀργυρό-τοξος
ἀργυρό-τοξος ( τόξον), mit silbernem Bogen, Epitheton des Apollo bei Hom., nomin. ἀργυρότοξος Ἀπόλλων Versende Iliad. 2, 766. 5, 449. 760. 7, 58. 10, 515. 24, 758 Od. 7, 64. 17, 251, in der Mitte des Verses Od. 15, 410; nom. ἀργυρότοξος ohne Ἀπόλλων Iliad. 5, 517; vocat. ἀργυρότοξε ohne Ἀπόλλων Iliad. 1, 37. 451. 21, 229. 24, 56.
-
10 ὀρθο-στάτης
ὀρθο-στάτης, ὁ, der grade, aufrecht Stehende; eine Art Säulen, Eur. Ion. 1134; κλίμακες ὀρϑοστάται, die grade, aufrecht stehende Leiter, Suppl. 513 (wo gew. ὀρϑοστάτων accentuirt wird, was einen nomin. ὀρϑόστατος voraussetzen würde). – Eine Art Opferkuchen, Poll. 6, 73, bei Todtenopfern gebräuchlich, Eur. Hel. 554, v. l. ὀρϑοστάδες.
-
11 ἀλαλητός
ἀλαλητός, ὁ, Schlachtruf, Geschrei, Hom. achtmal, nomin. nur Iliad. 4, 436 Τρώωνἀλαλητὸς ὀρώρει, sonst dat., Od. 24, 463 ἀνήιξαν μεγάλῳ ἀ., Iliad. 14, 393 ξύνισαν μεγάλῳ ἀ., 12, 138 ἔκιον μεγάλῳ ἀ., 18, 149 ϑεσπεσίῳ ἀ. ὑφ' Ἕκτορος φεύγοντες, 2, 149 ἀ. νῆας ἐπ' ἐσσεύοντο, 16. 78 ἀ. πᾶν πεδίον κατέχουσι, 21, 10 ἀ. ἔννεον; – Hes. Th. 686; Pind. P. 1, 72; πλακούντων περὶ τὴν γνάϑον Teleclid. bei Ath. VI, 268 c. ἀλαλητύς, ἡ, ion., dasselbe, v. l. in Ep. ad. 174 (VI, 51).
-
12 Ἄις
-
13 ἐρυσ-άρματος
ἐρυσ-άρματος, wagenziehend; dazu die metaplastische Form des nom. ἐρυσάρματες ὠκέες ἵπποι Il. 16, 370 u. acc. ἐρυσάρματας 15, 364; Hes. sc. 369. Einen nomin. ἐρυσάρμας hat es schwerlich gegeben, Lob. paralipp. p. 179.
-
14 ἑλίκη
ἑλίκη, ἡ, 1) das Sternbild des großen Bären (von seinem bemerkbaren kreisförmigen Umlauf oder der Stellung der Sterne zu einander), Arat. 37 u. A. – 2) die Windung, z. B. der Schneckengehäuse, Arist. H. A. 4, 1 u. öfter. – 3) die Weide, wegen ihrer Biegsamkeit, bei den Arkadern, Theophr. S. nomin. propr.
-
15 ἔαρ
ἔαρ, ἔαρος, τό, der Frühling; entstanden aus Fέσαρ, Wurzel vas; Latein. vêr, entst. aus veser, Altnotd. vâr, Kirchenslav. vesna, Sanskr. vasantas, Lit. vasara »der Sommer«, s. Curtius Grundz. d. Griech. Etym. 1 S. 43. 355. – In Att. Prosa nomin. accus. ἔαρ, genit. ἔαρος u. zusammengezogen ἦρος, dativ. ἔαρι u. zusammengezogen ἦρι. – Bei Homer findet sich das Wort in zwei sicheren Stellen; Iliad. 6, 148 ἔαρος δ' ἐπιγίγνεται ὥρη, Odyss. 19, 519 ἔαρος νέον ἱσταμένοιο; schlechte Lesart Odyss. 9, 51 ὅσα φύλλα καὶ ἄνϑεα γίγνεται ἦρος für γίγνεται ὥρῃ, s. Eustath. 1614, 35. Vgl. ἐαρινός εἰαρινός. – Mit Synizese einsylbig muß gelesen werden ἔαρ Hesiod. O. 492, zweisylbig ἔαρι O. 462; zusammengezogen accusat. ἦρ Alcman bei Athen. X, 416 d (Bergk P. L. G. ed. 2 p. 649 frgm. 72), auch Hippocrat.; häufig ἦρος, ἦρι, Pind. P. 4, 64 u. andere Lyriker, Thucyd. 4, 2, Aristoph. Nub. 1008 u. s. w.; genit. εἴαρος Alcman fragm. 21 Bergk P. L. G. ed. 2 p. 639; dat. εἴαρι Oppian. Cyn. 1, 116; – Thuc. 5, 81 καὶ πρὸς ἔαρ ἤδη ταῦτα ἦν τοῠ χειμῶνος λήγοντος; Xenoph. Hell. 4, 8, 7 ἅμα τῷ ἔαρι; Aristot. H. A. 5, 10, 1 τοῦ ἔαρος im Frühling. – Bei späteren Dichtern we jedes Erstlingserzeugniß, wie γενύων ἔαρ, das erste Barthaar, Crinag. 12 (VI, 242); von allem Zarten u. Lieblichen; ὕμνων Ep. ad. 524 (VII, 12); χαρί των Iul. Aeg. 51 (VII, 599); Scol. 23 Iac. Dah. Demad. bei Ath. III, 99 d die ἔφηβοι ἔαρ τῆς πόλεως nennt; ἔαρ ὁρᾶν, Frühling blicken, d. i. freundlich blicken, Theocr. 13, 45.
-
16 λέσχη
λέσχη Bremmer WAAR?Grammatical information: f.Meaning: `room, builing as meeting place' (σ 329, Hes.); `grave' (Rhodos); see H. Bolkestein MAWNied. 84B: 3 (1937) 18ff.Compounds: ἔλ-λεσχος `commonly talked off' (Hdt. 1, 153; from ἐν λέσχῃ), πρό-λεσχος `eager to talk' (A. Supp. 200; cf. πρό-χειρος a.o.; ἀδο-λέσχης (s.s.v.).Derivatives: λεσχήν, - ῆνος m. `chatterer' (Timo 46); λεσχην-εῖ ὁμιλεῖ, μυθολογεῖ H. - λεσχαῖος ἐξηγητής, ὁμιλητής H.; λεσχάραι οἷον αἱ σχολαί... (EM561, 17). See Solmsen Wortforsch. 124 f. - Two month names of unclear formation: Λεσχανάσιος (Tegea), Λεσχανόριος (Thessal., Gortyn); also Άπόλλων Λεσχηνόριος (from the λέσχαι which were under his protection?).Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: Mostly connected with λέχος, from *λέχσκᾱ. As Greek has no nomin. suffix - sk-, and as a k-suffix from the zero grade *λεχσ- is also improbable, one assumes a σκ-present *λέχ-σκ-εται (\> *λέσχεται); but there is no trace of this verb. The same formation was assumed for OHG. lëscan ' löschen' (as `lie down'); also for Celtic, e. g. OIr. lesc `lazy', where it is quite uncertain. - As the room was not for lying down, this etymology (supposing *λεσχεται really existed) is improbable. - Long ago the agreement with Hebr. liškāh was observed. This cannot be ignored. It was assumed that Greek had the word from the Near East (West, East Face 38; not the other way round, ib.), but as the word is isolated in NWSemitic, Schrader (FS Jahrh.feier Univ. Breslau, 1911, 469) already assumed that both languages had it from Anatolia, which seems the most probable interpretation. Thus Fur. 295, 257, who points out that the suffix of λεσχάραι is non-Greek; he also points to the Hebr. variant niškāh, which may point to Anat. l\/n, as in Fur. 388. Thus now Bremmer, WAAR?See also: weitere Lit. s. λέχεται.Page in Frisk: 2,107-108Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > λέσχη
-
17 μαλλός
Grammatical information: m.Meaning: `flock of wool' (Hes. Op. 234, Miletos VIa, A., S., Herod.);Compounds: compp., e.g. πηγεσί-μαλλος `with tight woolflocks' (Γ 197).Derivatives: μαλλωτός `provided with wool-flocks, lined w.' (Pl. Com., Str.) with μαλλωτάριον `sheepskin' (pap. V--VIp); μάλλωσις `lining with wool' (sch.; on the nomin. abl. Chantraine Form. 279, Holt Les noms d'action en - σις 152). Further μάλλυκες τρίχες H. (after ἄμπυκες, κάλυκες v. t.); with simplification of the double λ: μάλιον `long hair, pigtail' (AP 11, 157, Herm. Trism.).Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: Unexplained. By Fick KZ 20, 176 connected with Lith. mìlas `coarse, selfwoven woolen cloth'; doubting or rejecting Bq, WP. 2, 294, Pok. 721; s. also W.-Hofmann s. floccus and mollestrās, with untenable hypotheses. The word can hardly be IE (* mh₂l-?).Page in Frisk: 2,168Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > μαλλός
-
18 πούς
πούς, ποδόςGrammatical information: m.Meaning: `foot', also metaph. in several. mean. (Il.).Compounds: Very often in compp., e.g. Πόδ-αργος m. n. of a horse (Il.; = Myc. podako n. of an ox [Chantraine Rev. de phil. 89, 13]?), also as appellative `swift- (white-?) footed' (Lyc.; cf. ἀργί-πους s. ἀργός); τρί-πους (- πος) `three-footed', m. `tripod' (Il.; Myc. tiripo; on ποδ- as 2. member extensiv. Sommer Nominalkomp. 28 ff.). With ιο-suffix (hypostases), e.g. ἐμ-πόδ-ιος `at one's feet, in the way, obstuctive' (IA.), ὑπο-πόδ-ιον n. `footstool' (LXX, hell. inscr. a. pap.).Derivatives: 1. Dimin. πόδ-ιον n. (Epich., Hp.; on ὑπο-πόδ-ιον ab.), - άριον n. (com.), - ίσκος m. (Herod.; Myc. tiripodiko). Further subst. 2. ποδ-εῖα n. pl. des. of a footware, approx. `leggings' (Critias, com.); 3. - εών, - εῶνος m. `foot-end of an animal skin, strip, sheet' (Ion., Theoc. a. o.); 4. - ία f. `sail-sheet' (Gloss., Serv. ad Verg.; Scheller Oxytonierung 29 n. 3, 54); 5. - ίδες f. pl. des. of a footware (Poll.); 6. - ότης f. `the property of being provided with feet' (Arist.; artificial formation, s. Scheller l.c.); 7. - ωμα n. `floor, base' (pap.; on the nomin. abl. Chantraine Form. 187). Adj. 8. - ιαῖος `measuring one foot' (IA.); - ικός `concerning a metrical foot' (Aristid. Quint.). Verbs 9. - ίζομαι `to be bound by the feet' (S., X.), also metr. `to divide in feet, to scan' (Eust.), with - ισμός m. `measuring by feet' (sp.), - ίστρα f. `foot-trap' (AP); also w. prefix, e.g. ἐμ-ποδ-ίζω `to bind the feet' (Hdt., A.), but usu. = `to hinder, to obstruct' (Att.) to ἐμποδ-ών (s.v.), ἐμπόδιος (s. ab.); ἀνα-ποδ-ίζω `to make to step back, to call back, to go back' (IA.; hypostasis); 10. - όω, - όομαι with - ωτός `to tighten the sail-sheet, to be provided with feet' (Lyc. a.o.).Etymology: Old des. of the foot, in most languages either unchanged as sonsonantstem or in transformed or. enlarged form maintained: Arm. ot-k` pl. = πόδες, to which acc. a. nom. sg. ot-n, prop. acc. = πόδα, IE *pód-m̥; with lenthened grade Germ., e.g. OWNo. fōtr, OE fēt pl. from PGm. * fōt-iz, IE *pṓd-es; to this with innovation after the u-st. e.g. Goth. fōt-u-s (acc. fōt-u \< IE *pṓd-m̥); with e-grade Lat. pēs, ped-is; with unrecogn. quality Skt. pā́t, acc. pā́d-am, gen. pad-ás; so old qualitative and quantitative ablaut IE *pē̆d-: pō̆d-. The e-grade is retained in Greek in a series of derivations: πέδη, πέζα, πεζός, πέδον, πέδιλον, πεδά (s. vv.); further old zero grade in ἔπιβδα (s. v.). -- Thematic enlargement in Lith. pãd-a-s `sole of the foot, threshing-floor etc.', Slav., e.g. Russ. pód `bottom, ground, plank-bed', perh. also in Hitt. pat(a)- (Luw. pati-) `foot'. Also Toch. A pe, B paiyye `foot' contains an enlargement, perh. a i̯o-suffix like πεζός a. o. (v. Windekens Orbis 10, 383 f.). -- The orig. lengthened grade of the nom. sg. is in Greek found only in Dor. πώς (only H.); for it Dor. πός, Hom. τρί-πος after the oblique forms; Att. etc. πούς like δούς a.o.; not certainly explained (Schwyzer 565 n. 3). -- Details from several languages with lit. in the dict.; cf WP. 2, 23ff., Pok. 790f.Page in Frisk: 2,587-588Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > πούς
-
19 ποδός
πούς, ποδόςGrammatical information: m.Meaning: `foot', also metaph. in several. mean. (Il.).Compounds: Very often in compp., e.g. Πόδ-αργος m. n. of a horse (Il.; = Myc. podako n. of an ox [Chantraine Rev. de phil. 89, 13]?), also as appellative `swift- (white-?) footed' (Lyc.; cf. ἀργί-πους s. ἀργός); τρί-πους (- πος) `three-footed', m. `tripod' (Il.; Myc. tiripo; on ποδ- as 2. member extensiv. Sommer Nominalkomp. 28 ff.). With ιο-suffix (hypostases), e.g. ἐμ-πόδ-ιος `at one's feet, in the way, obstuctive' (IA.), ὑπο-πόδ-ιον n. `footstool' (LXX, hell. inscr. a. pap.).Derivatives: 1. Dimin. πόδ-ιον n. (Epich., Hp.; on ὑπο-πόδ-ιον ab.), - άριον n. (com.), - ίσκος m. (Herod.; Myc. tiripodiko). Further subst. 2. ποδ-εῖα n. pl. des. of a footware, approx. `leggings' (Critias, com.); 3. - εών, - εῶνος m. `foot-end of an animal skin, strip, sheet' (Ion., Theoc. a. o.); 4. - ία f. `sail-sheet' (Gloss., Serv. ad Verg.; Scheller Oxytonierung 29 n. 3, 54); 5. - ίδες f. pl. des. of a footware (Poll.); 6. - ότης f. `the property of being provided with feet' (Arist.; artificial formation, s. Scheller l.c.); 7. - ωμα n. `floor, base' (pap.; on the nomin. abl. Chantraine Form. 187). Adj. 8. - ιαῖος `measuring one foot' (IA.); - ικός `concerning a metrical foot' (Aristid. Quint.). Verbs 9. - ίζομαι `to be bound by the feet' (S., X.), also metr. `to divide in feet, to scan' (Eust.), with - ισμός m. `measuring by feet' (sp.), - ίστρα f. `foot-trap' (AP); also w. prefix, e.g. ἐμ-ποδ-ίζω `to bind the feet' (Hdt., A.), but usu. = `to hinder, to obstruct' (Att.) to ἐμποδ-ών (s.v.), ἐμπόδιος (s. ab.); ἀνα-ποδ-ίζω `to make to step back, to call back, to go back' (IA.; hypostasis); 10. - όω, - όομαι with - ωτός `to tighten the sail-sheet, to be provided with feet' (Lyc. a.o.).Etymology: Old des. of the foot, in most languages either unchanged as sonsonantstem or in transformed or. enlarged form maintained: Arm. ot-k` pl. = πόδες, to which acc. a. nom. sg. ot-n, prop. acc. = πόδα, IE *pód-m̥; with lenthened grade Germ., e.g. OWNo. fōtr, OE fēt pl. from PGm. * fōt-iz, IE *pṓd-es; to this with innovation after the u-st. e.g. Goth. fōt-u-s (acc. fōt-u \< IE *pṓd-m̥); with e-grade Lat. pēs, ped-is; with unrecogn. quality Skt. pā́t, acc. pā́d-am, gen. pad-ás; so old qualitative and quantitative ablaut IE *pē̆d-: pō̆d-. The e-grade is retained in Greek in a series of derivations: πέδη, πέζα, πεζός, πέδον, πέδιλον, πεδά (s. vv.); further old zero grade in ἔπιβδα (s. v.). -- Thematic enlargement in Lith. pãd-a-s `sole of the foot, threshing-floor etc.', Slav., e.g. Russ. pód `bottom, ground, plank-bed', perh. also in Hitt. pat(a)- (Luw. pati-) `foot'. Also Toch. A pe, B paiyye `foot' contains an enlargement, perh. a i̯o-suffix like πεζός a. o. (v. Windekens Orbis 10, 383 f.). -- The orig. lengthened grade of the nom. sg. is in Greek found only in Dor. πώς (only H.); for it Dor. πός, Hom. τρί-πος after the oblique forms; Att. etc. πούς like δούς a.o.; not certainly explained (Schwyzer 565 n. 3). -- Details from several languages with lit. in the dict.; cf WP. 2, 23ff., Pok. 790f.Page in Frisk: 2,587-588Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ποδός
См. также в других словарях:
Nómin — / Nomin The Wise , one of the names that Bëor the Old and his followers gave to Finrod and his people in their own tongue … J.R.R. Tolkien's Middle-earth glossary
Nomin — see Nómin … J.R.R. Tolkien's Middle-earth glossary
Nomin Talst — in 2007 (from left): Khaazaa, Khayanaa, Deegii, Sükhee Background information Origin Ulaanbaatar, Mongolia … Wikipedia
NOMIN — nomina, nomine … Abbreviations in Latin Inscriptions
Töröbaikhu Nomin — Gushri Khan, Ausschnitt aus einer historischen Malerei im Jokhang Tempel Gushri Khan (Töröbaikhu Nomin, * 1607(?); † 1655/6), ein Fürst der westmongolischen Khoshuud, verhalf dem fünften Dalai Lama Ngawang Lobsang Gyatso (1617 1682) zur… … Deutsch Wikipedia
Anexo:Óscar a la mejor actriz — Este artículo o sección sobre cine necesita ser wikificado con un formato acorde a las convenciones de estilo. Por favor, edítalo para que las cumpla. Mientras tanto, no elimines este aviso puesto el 5 de agosto de 2011. También puedes ayudar… … Wikipedia Español
Cohors IIII Voluntariorum civium Romanorum — Aúreo con la imagen de Trajano, creador de esta unidad y emperador de los soldados Activa Desde 109 hasta ¿165?. País … Wikipedia Español
Anexo:Globo de Oro a la mejor actriz — El Globo de Oro a la mejor actriz Drama fue entregado por primera vez en 1951 como categoría independiente por la asociación de la prensa extranjera de Hollywood. Anteriormente a dicho año solo existía una solo categoría que premiaba a todas las… … Wikipedia Español
Anexo:Globo de Oro al mejor actor — El Globos de Oro al mejor actor Comedia o musical fue entregado por primera vez en 1951 como categoría independiente por la asociación de la prensa extranjera de Hollywood. Anteriormente a dicho año solo existía una solo categoría que premiaba a… … Wikipedia Español
Cohors I Celtiberorum — Activa Desde finales siglo I hasta finales siglo II. País Imperio romano … Wikipedia Español
Cohors II Lingonum equitata — Activa Desde 73 hasta principios del siglo V. País Imperio romano Tipo … Wikipedia Español