-
1 ἐγώ
ἐγώ, ich; ep. auch ἐγών, Il. 1, 76, öfter zur Vermeidung des Hiatus, Pind. P. 3, 77, nach Apoll. pron. dorisch, Theocr. 15, 60, κἠγών 21, 45, wie Ath. IV, 147 e; von Tragg. nur Aesch. Pers. 931; äol. ἔγων, nach Apoll. pron. 64 auch ἐγώνη, u. dor. ἔγωνγα, Alcm.; Ar. Ach. 736. 764 Lys. 986. 990; böotisch ἱών u. ἱώνγα, Corinna. – Gen. ἐμοῠ, enkl. μου; ion. u. ep. ἐμέο, ἐμεῠ, Il. 1, 88 u. öfter, ἐμεῖο, 1, 259, ἐμέϑεν, 1, 525, öfter; Sophron auch enkl. μέϑεν; böot. u. syrakus. ἐμοῠς u. ἐμεῠς, Corinna 33 u. Epicharm.; Apollon. führt noch ἐμείω, ἐμείως, ἐμῶς an. – Dat. ἐμοί, enkl. μοι, dor. ἐμίν, Ar. Ach. 733 Av. 928; Theocr. 4, 30; nach Apollon. auch ἐμίνγα, äol. ἔμοι, böot. ἐμύ. – Acc. ἐμέ, enkl. με, nach Apoll. dorisch ἐμεΐ. – Dual. νῶϊ, νῶϊν, auch νώ, Il. 5, 219, u. Att. oft, wie Soph. O. R. 1504; νῷν, Phil. 133 u. Sm. 1, 213. 369 u. öfter steht νῶϊν für ἡμῖν. – Plur. ἡμεῖς, ion. ἡμέες, dor. ἁμές, Tim. Locr. 96 a; Arist. Lys. 1162; äol. ἄμμες, Od. 1, 303; Pind. P. 4, 144. – Gen. ἡμῶν, ion. ἡμέων, auch ἡμείων, Od. 24, 169; dor. ἁμῶν, Ar. Lys. 168 Theocr. 2, 158; auch ἁμέων, ἁμίων, äol. ἀμμέων, Apoll. – Dat. ἡμῖν, ep. auch ἧμιν, Il. 17, 415; sehr oft Soph., z. B. Phil. 8, 463, auch ἡμίν geschr.; Ar. Av. 386 u. öfter; äol. ἄμμι u. ἄμμιν, Od. 1, 384. 12, 275; Pind. P. 4, 154; Aesch. Spt. 156. – Acc. ἡμᾶς, ion. ἡμέας, Od. 4, 452, poet. ἧμας, 16, 372; auch bei Soph. von Herm. enkl. geschrieben, Ai. 725; äol. ἄμμε, Il. 1, 59; Theocr. 8, 25, öfter; ἁμέ, Ar. Lys. 95, od. ἀμέ, ibd. 1099. 1250.
-
2 γυνή
γυνή, ἡ, das Weib, genit. γυναικός; γυναικί, γυναῖκα, ὦ γύναι, γυναῖκε, γυναικοῖν, γυναῖκες, γυναικῶν, γυναιξί (ν), γυναῖκας; diese Att. Formen sind zugleich die Homerischen, nur daß sich der dual. bei Homer nicht findet. Accus. τὴν γυνήν Pherecr. bei Bekk. A. 1 p. 86, 13 Etymol. m. 243, 24 Epimer. Hom. Cram. An. Ox. 1 p. 102, 11 (Mein. C. G. 2, 1 p. 295), vgl. Eustath. Iliad. 1, 340 p. 113, 30; vocat. ὦ γυνή Alcaeus comic. in Epimer. Hom. Cramer. An. Ox. 1 p. 102, 13 (Mein. C. G. 2, 2 p. 834); nomin. plur. αἱ γυναί Philippid. ap. Bekk. An. 1 p. 86, 12 (Mein. C. G. 4 p. 467) und Menand. ap. Cram. Epimer. Hom. An. Ox. 1 p. 102, 8 (Mein. C. G. 4 p. 327); accus. τὰς γυνάς poet. in Etymol. m. p. 243, 27. Nomin. γυναίξ oder γύναιξ bei Gramm. Von diesem nomin. ist auch der vocat. γύναι abzuleiten. Entstanden ist γυναίξ aus ΓΥΝΑ-FΙΞ, »Weibsbild«, εἰκών, ἔοικα, εἴκελος, ἴκελος; nach Buttmanns richtiger Bemerkung, Gramm. §. 58. Die einfache Form γυνή bedeutet die »Hervorbringende«, die »Gebärende«, verwandt γόνος, γονή, Plat. Cratyl. p. 414 a, Wurzel ΓΕΝ. Die Sicilischen Dorier sagten γάνα statt γυνή, Gregor. Corinth. Dial. Dor. p. 345. Unzweifelhaft war ΓΑΝ eine ältere Form der Wurzel ΓΕΝ, worauf z. B. auch das perf. γέγαα führt, und das verwandte γαῖα, s. d. W. Die Böoter sagten βάνα oder βανά statt γυνή, Corinna bei Herodian. Π. Μ. Λ. p. 18, 25 Apollon. Pronom. p. 65 a Bekk. (Bergk L. G. ed. 2 p. 948 no 21), Hesych. βάννα; βανῆκας Böotisch = γυναῖκας, Hesych. Unter Vergleichung des Gothischen quinô nimmt Ahrens Dial. Aeol. p. 172 ΓFΑΝΑ als gemeinsame Grundform von γυνή und βανά an. Danach wäre also wohl ΓFΑΝ die älteste nachweisbare Form der Wurzel; oder vielmehr ΙFΑ; denn daß das Ν secundär sei, beweis't schon γέγαα und γαῖα; vgl. κτείνω ΚΤΕΝΊ'Ω ΚΤΑ'Ω, τείνω ΤΕΝΊ'Ω ΤΑ'Ω u. s. w. Das Abfallen des Γ in βανά könnte so wenig befremden wie die Verwandelung des F in Β und das Verschwinden des F in γυνή. Das υ in γυνή ist nicht Umlaut des in γόνος, γονή zum Vorschein kommenden ο, sondern, wie eben auch dies ο, Umlaut des ursprünglichen Vocals der Wurzel, des in βανά, γάνα, γέγαα, γαῖα erhaltenen α. – Was die Bedeutung von γυνή anlangt, so bezeichnet dies Wort: – a) das Weib im Gegensatze zum Manne, ohne Rücksicht auf das Alter und gleichviel ob sie verheirathet ist oder nicht; z. B. Hom. Iliad. 15, 683 πολέες τέ ἑ ϑηήσαντο ἀνέρες ἠδὲ γυναῖκες; 17, 435 στήλη, ἥ τ' ἐπὶ τύμβῳ ἀνέρος ἑστήκῃ τεϑνηότος ἠὲ γυναικός; Odyss. 15, 168 οἱ δ' ἰύζοντες ἕποντο ἀνέρες ἠδὲ γυναῖκες; 6, 161 οὐ γάρ πω τοῐον εἶδον βροτὸν ὀφϑαλμοῖσιν, οὔτ' ἄνδρ' οὔτε γυναῖκα; 13, 308 μηδέ τῳ ἐκφάσϑαι μήτ' ἀνδρῶν μήτε γυναικῶν; Iliad. 24, 698. 708 Odyss. 19, 468. 21, 323; Herodot. 8, 88 οἱ μὲν ἄνδρες γεγόνασί μοι γυναῖκες, αἱδὲ γυναῖκες ἄνδρες. Pleonastisch Hom. ϑηλύτεραι γυναῖκες, Iliad. 8, 520 Od. 11, 386. 434. 15, 422. 23, 166. 24, 202. Mit Substantiven adjectivisch verbunden: γυνὴ ταμίη Odyss. 2, 345 Iliad. 6, 390, γυνὴ ἀλετρίς Odyss. 20, 105, γυνὴ Σικελὴ γρηΰς Odyss. 24, 211, δμωαὶ γυναῖκες Odyss. 7, 103 Iliad. 9, 477. Ohne δμωαί allein γυναῖκες die Mägde Odyss. 19, 497. 2, 108. 17, 319. Ohne Zusatz bezeichnet Odyss. 16, 334 γυναικί die Penelope, welche vs. 332 und 337 mit Nachdruck βασίλεια genannt wird, wie vs. 335 ihr Haus δόμος ϑείου βασιλῆος heißt. – b) das sterbliche Weib im Gegensatze zur Göttinn; z. B. Hom. Iliad. 11, 688 γυνὴ ἐικυῖα ϑεῇσιν, Iliad. 14, 315 οὐ γάρ πώ ποτέ μ' ὧδε ϑεᾶς ἔρος οὐδὲ γυναικὸς ϑυμὸν ἐνὶ στήϑεσσι περιπροχυϑεὶς ἐδάμασσεν; 16, 176 γυνὴ ϑεῷ εὐνηϑεῖσα; Odyss. 10, 228 ἔνδον γάρ τις ἐποιχομένη ἱστὸν καλὸν ἀοιδιάει ἢ ϑεὸς ἠὲ γυνή. Ausdrücklich ϑνητός hinzugefügt Odyss. 11, 244 ϑεὸν ϑνητήν τε γυναῖκα; Iliad. 20, 305 ὃν Κρονίδης περὶ πάντων φίλατο παίδων, οἳ ἕϑεν ἐξεγένοντο γυναικῶν τε ϑνητάων. – c) die verheirathete Frar die Ehefrau; Odyss. 6, 184 οὐ μὲν γὰρ τοῦ γε κρεῖσσον καὶ ἄρειον, ἢ ὅϑ' ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ γυνή; 11, 444 ἀλλ' οὐ σοί γ', Ὀδυσεῠ, φόνος ἔσσεται ἔκ γε γυναικός· λίην γὰρ πινυτή τε, καὶ εὖ φρεσὶ μήδεα οἶδεν, κούρη 'Ικαρίοιο περίφρων Πηνελόπεια; 1, 433; 19, 165 ὦ γύναι αἰδοίη Λαερτιάδεω Ὀδυσῆος ; Iliad. 6, 160 γυνὴ Προίτου; vs. 460 Ἕκτορος ἥδε γυνή; Odyss. 8, 523 ὡς δὲ γυνὴ κλαίῃσι φίλον πόσιν ἀμφιπεσοῦσα; γυνὴ δέσποινα Odyss. 7, 347; γυνὴ μήτηρ Theocrit. 27, 64; Odyss. 21, 72 ἀλλ' ἐμὲ ἱέμενοι γῆμαι ϑέσϑαι τε γυναῖκα, Homerische Figur, γῆμαι und ϑέσϑαι γυναῖκα stehn παραλλήλως; 15, 241 ἔνϑα δ' ἔγημε γυναῖκα καὶ ὑψερεφὲς ϑέτο δῶμα; 14, 211 ἠγαγόμην δὲ γυναῖκα πολυκλήρων ἀνϑρώπων, ich heirathete eine Frau aus einer reichen Familie; 15, 237 κασιγνήτῳ δὲ γυναῖκα ἠγάγετο πρὸς δώματα; Iliad. 9, 394 Πηλεύς ϑήν μοι ἔπειτα γυναῖκά γε μάσσεται αὐτός, var. lect. γαμέσσεται; Odyss. 9, 199 οὕνεκά μιν σὺν παιδὶ περισχόμεϑ' ἠδὲ γυναικὶ ἁζόμενοι; iliad. 8, 57 μέμασαν δὲ καὶ ὧς ὑσμῖνι μάχεσϑαι, χρειοῖ ἀναγκαίῃ, πρό τε παίδων καὶ πρὸ γυναικῶν; 4, 162 σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν, σὺν σφῇσιν κεφαλῇσι γυναιξί τε καὶ τεκέεσσιν; Odyss. 13, 44 ὑμεῖς δ' αὖϑι μένοντες ἐυφραίνοιτε γυναῖκας κουριδίας καὶ τέκνα; Iliad. 10, 422 Odyss. 12, 42; γύναι Anrede des Ehemannes an seine Frau Odyss. 4, 148. 266. 8, 424, feierlicher ὦ γύναι 18, 259. Gegensatz ἑταίρα Isae. 3, 13; daselbst 14 γαμετὰς γυναῖκας und αἱ γαμεταὶ γυναῖκες; – γυναῖκες Kebsweiber, Beischläferinnen, im Gegensatz zur Ehefrau, Iliad. 24, 497; – Gegensatz παρϑέ νος Xen. An. 3, 2, 25 Theocr. 27, 63; γυναῖκας καὶ κόρας Xen. An. 4, 5, 9, vgl. Theocrit. 27, 64. – Auch von Thieren, Weibchen, Arist. Pol. 2, 3; Ath. XIII, 559 a. – Eigenthümlich γυναῖκά τε ϑήσατο μαζόν Il. 24, 58, wo μαζόν als nähere Bestimmung zu γυναῖκα gesetzt ist; Scholl. Aristonic. ἡ διπλῆ, ὅτι ἀντὶ τοῦ γυναικὸς μαζόν. Ὁμηρικὸν δὲ τὸ ἔϑος· »ἃς τὴν μὲν πρύμνην ἄμφεπε ( Iliad. 16, 124)«; vgl. Friedlaend. Aristonic. (Schematol.) p. 20.
-
3 εὐ-ωνύμιος
εὐ-ωνύμιος, α, ον, = Folgdm, Corinna bei Apoll. pron. p. 136 c.
-
4 εὔ-πλοος
εὔ-πλοος, zsgzgn, - πλους, glücklich schiffend, πλόος Corinna Ath. VII, 283 c; εὔπλουν ὅρμον ἵκοιτο Theocr. 7, 62.
-
5 βανά
-
6 θρᾶνυξ
-
7 λιγουρο-κώτιλος
λιγουρο-κώτιλος, böotisch für λιγυροκώτιλος, laut geschwätzig, Corinna bei Hephaest. p. 107; vgl. auch Apoll. pron. 24 b.
-
8 νῶϊ
νῶϊ, nom. u. acc. dual. zu ἐγώ, wir beide, uns beide, Hom. u. sonst; kürzere attische Form ist νώ, die schon Od. 15, 475. 16, 306 vorkommt; Plat. Phaedr. 259 a u. sonst; Corinna u. Antimachus sollen auch νῶε gebraucht haben. – Gen. u. dat. νῶϊν, unser beider, uns beiden, Hom. u. ion., att. νῷν; Aesch. Ch. 232; Plat. Phil. 28 e Conv. 219 a u. A. Vgl. Buttm. Lexil. I p. 49 ff.
-
9 ὑψι-βίας
-
10 ἑοῦς
-
11 θυλακος
(ῡ) ὅ1) мех, мешок (преимущ. из цельной шкуры)ἄλφιτα οὐκ ἔνεστιν ἐν τῷ θυλάκῳ Arph. — в мешке нет муки, т.е. мешок пуст;
δερῶ σε θύλακον! Arph. — я шкуру с тебя спущу!;θ. τις λόγων шутл. Plat. — словесный мешок, т.е. неистощимый болтун;τῇ χειρί, ἀλλὰ μέ ὅλῳ τῷ θυλάκῳ погов. Corinna ap. Plut. — горстями, а не целым мешком, т.е. не сразу, а понемногу2) pl. мешкообразные брюки (восточных народов), шальвары(οἱ θύλακοι οἱ ποικίλοι Eur.)
-
12 καταβριμάομαι
Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > καταβριμάομαι
-
13 βανά
βανά, die Frau, Corinna -
14 μάντις
Grammatical information: m. and f.Meaning: `seer, prophet' (Il.); also name of a plant (Nic.), a grasshopper, `praying manti' (Theoc., Dsc.), a garden-frog (H.); as announcing the weather, cf. Strömberg Pflanzennamen 79.Compounds: often as 2. member in the tragics, e.g. ἰατρό-μαντις `soothsayer, who is also a physician' (A.), cf. Risch IF 59, 272f. Rarely as 1. member, e.g. μαντι-πόλος `predicting' (E. in anap., Orac. ap. Luc., Man.).Derivatives: 1. μαντεῖος, -ήϊος `regarding the soothsayer, prophetic' (P., trag.; after βασιλεῖος etc.), μαντεῖον, -ήϊον n. `oracle, place of an oracle' (μ 272). 2. μαντικός `id.', μαντική ( τέχνη) `the art of seeing' (IA.; Chantraine Études 130 a. 143). 3. μαντῳ̃ος `id.' (AP; after ἡρῳ̃ος a. o.). 4. μαντοσύνη `gift of prophecy' (Il., Pi., Emp.; after ἱππο-σύνη etc., Wyss - συνη 24f., Porzig Satzinhalte 226), - συνος `belonging to the seer, oracle' (Corinna, E. in lyr.; Wyss - συνη 42). 5. μαντεύομαι, late also - εύω, `prophesy, predict, ask an oracle' (Il., after βασιλεύειν etc.; cf. Schwyzer 732) with μαντεία, - είη, η-ΐη `prophecy, the gift of prophecy, oracle' (h. Merc.; Zumbach Neuerungen 9), μάντευμα `oracle' (Pi., trag.), μαντευτής = μάντις (Hdt.), - εύτρια (Sch.). - PN Μάντιος (Od.).Etymology: As masc. concretum, esp. as nom. agentis in - τι-, μάντις is rather isolated; similar only μάρπτις `brigand' (A. Supp. 826 f.; text defect), πόρτις `calf'; quite uncertain the PN Σίντιες (Lemnos; σίνομαι?, s. Fraenkel Nom. ag. 1, 76). It lies at hand, to take it like φάτις as an original abstract fem. (Brugmann; e.g. 4239); on the question Holt Les noms d'action en - σις 40f., G. Liebert Das Nominalsuffix -ti- im Aind. (Lund 1949) 142ff. After Benveniste Origines 83 we should rather reconstruct an old neuter *τὸ μάντι `divination'; but μαντι-πόλος, adduced by B., can easily be explained differently, s. above. In nay case μάντις belongs to μαίνομαι, μανῆναι ( ὑπὸ τοῦ θεοῦ μαίνεται Hdt. 4, 79; rejected by v. Wilamowitz Glaube 1, 40); semantically agrees the formally cognate but differently built Skt. múni- m. `illuminated, seer' (rejected by Mayrhofer KEWA 2, 654); in the West there is a different word for it (Lat. vātēs etc.; Porzig Gliederung 127). The ti-deriv. in Lat. mens etc. is qua content far off.Page in Frisk: 2,172-173Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > μάντις
-
15 ὑάλινος
ὑάλινος, η, ον (ὕαλος; since Corinna [VI B.C.] 36 Page [42 Diehl]; SIG 1106, 153; PPetr III, 42 H 7, 3 [III B.C.]; POxy 1740, 30) of glass, transparent as glass Rv 4:6; 15:2ab.—DELG s.v. ὕαλος. M-M.
См. также в других словарях:
Corinna — ist ein weiblicher Vorname. Herkunft und Bedeutung Der Name geht auf die berühmte griechische Lyrikerin Korinna zurück (Diminutiv von kore, griech. für „Mädchen“). Ovid übernahm Corinna (auch als Diminutiv von lat. cor, „Herzchen“) als Name für… … Deutsch Wikipedia
Corinna — Corinna, Corina griechischer Ursprung, Nebenform von → Cora (Bedeutung: Jungfrau, Mädchen), → Cordula (Bedeutung: Herzchen, auch: die spät Entwickelte) und → Cornelia (Bedeutung angelehnt an einen römischen Geschlechternamen). Namensträgerin:… … Deutsch namen
CORINNA — Corinnae tres fuêre, prima Thebana seu Tanagrea, Archelodori filia, Myrtidis discipula, quae Lyricorum Principem Pindarum quinquies vicisse, quod quidam, non tam ingenio, quam formae eius adscribunt; aliis, hunc Doricâ linguâ loquentem minus… … Hofmann J. Lexicon universale
Corinna — fem. proper name, from L. Corinna, from Gk. Korinna, dim. of kore maiden, also an epithet of Persephone; see KORE (Cf. Kore) … Etymology dictionary
Corinna — Corinna, s. Korinna … Pierer's Universal-Lexikon
Corinna — f English and German: from the Greek name Korinna (probably a derivative of Korē, cf. CORA (SEE Cora)), borne by a Boeotian poetess of uncertain date, whose works survive in fragmentary form. The name was also used by the Roman poet Ovid for the… … First names dictionary
Corinna — For other uses, see Corina. Corinna or Korinna (Greek: Κόριννα) was an Ancient Greek poet, traditionally attributed to the 6th century BC. According to ancient sources such as Plutarch and Pausanias, she came from Tanagra in Boeotia, where she… … Wikipedia
Corinna — Corinne Pour les articles homonymes, voir Corinne (homonymie). Corinne ou Corinna (grec ancien : Κορίννα / Korínna) est une poétesse de la Grèce ancienne, située habituellement au VIe siècle av. J. C. Selon les sour … Wikipédia en Français
Corinna — Original name in latin Corinna Name in other language State code US Continent/City America/New York longitude 44.92117 latitude 69.26171 altitude 75 Population 2230 Date 2006 01 17 … Cities with a population over 1000 database
Corinna Harney — Corinna Harney, Los Angeles, CA on October 1, 2011 Playboy centerfold appearance August 1991 … Wikipedia
Corinna, Maine — Town Downtown in 1908 … Wikipedia