Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fit+her

  • 81 deversorium

    dēversōrĭus, a, um ( dīver-, Auct. Her. 4, 51, 64; Sen. Ep. 108, 6; Curt. 7, 2, 22), adj. [2. deversor], belonging to an inn or lodging-place, fit to lodge in:

    taberna,

    a lodging-place, lodging, inn, Plaut. Men. 2, 3, 81; id. Truc. 3, 2, 29; Suet. Ner. 27. In this sense also subst., dēversōrĭum (old form dēvors-), ii, n. (for syn. cf.:

    caupona, hospitium, taberna, popina, ganea),

    Cic. de Sen. 23, 84; id. Fam. 6, 19; id. Att. 4, 12; Liv. 1, 51; 21, 63; Suet. Vit. 7 al.:

    studiorum, non libidinum,

    Cic. Phil. 2, 41:

    officina nequitiae et deversorium flagitiorum omnium,

    id. Rosc. Am. 46, 134.—Also in gen. for taberna:

    monumentorum bustorumque,

    Suet. Ner. 38; Vulg. Luc. 2, 7 al.

    Lewis & Short latin dictionary > deversorium

  • 82 deversorius

    dēversōrĭus, a, um ( dīver-, Auct. Her. 4, 51, 64; Sen. Ep. 108, 6; Curt. 7, 2, 22), adj. [2. deversor], belonging to an inn or lodging-place, fit to lodge in:

    taberna,

    a lodging-place, lodging, inn, Plaut. Men. 2, 3, 81; id. Truc. 3, 2, 29; Suet. Ner. 27. In this sense also subst., dēversōrĭum (old form dēvors-), ii, n. (for syn. cf.:

    caupona, hospitium, taberna, popina, ganea),

    Cic. de Sen. 23, 84; id. Fam. 6, 19; id. Att. 4, 12; Liv. 1, 51; 21, 63; Suet. Vit. 7 al.:

    studiorum, non libidinum,

    Cic. Phil. 2, 41:

    officina nequitiae et deversorium flagitiorum omnium,

    id. Rosc. Am. 46, 134.—Also in gen. for taberna:

    monumentorum bustorumque,

    Suet. Ner. 38; Vulg. Luc. 2, 7 al.

    Lewis & Short latin dictionary > deversorius

  • 83 devorsorium

    dēversōrĭus, a, um ( dīver-, Auct. Her. 4, 51, 64; Sen. Ep. 108, 6; Curt. 7, 2, 22), adj. [2. deversor], belonging to an inn or lodging-place, fit to lodge in:

    taberna,

    a lodging-place, lodging, inn, Plaut. Men. 2, 3, 81; id. Truc. 3, 2, 29; Suet. Ner. 27. In this sense also subst., dēversōrĭum (old form dēvors-), ii, n. (for syn. cf.:

    caupona, hospitium, taberna, popina, ganea),

    Cic. de Sen. 23, 84; id. Fam. 6, 19; id. Att. 4, 12; Liv. 1, 51; 21, 63; Suet. Vit. 7 al.:

    studiorum, non libidinum,

    Cic. Phil. 2, 41:

    officina nequitiae et deversorium flagitiorum omnium,

    id. Rosc. Am. 46, 134.—Also in gen. for taberna:

    monumentorum bustorumque,

    Suet. Ner. 38; Vulg. Luc. 2, 7 al.

    Lewis & Short latin dictionary > devorsorium

  • 84 dignor

    dignor, ātus, 1, v. dep. a. [dignus], to deem worthy or deserving (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    (α).
    Aliquem aliqua re:

    haud equidem tali me dignor honore,

    Verg. A. 1, 335; so,

    aliquem honore,

    Ov. M. 1, 194; 3, 521; Suet. Vesp. 2 fin. al.:

    te alio funere,

    Verg. A. 11, 169:

    hunc mensa, cubili (dea),

    id. E. 4, 63:

    aliquem non sermone, non visu,

    Tac. A. 4, 74 fin.:

    libellum veniā,

    Ov. Tr. 3, 14, 51; id. Pont. 1, 8, 9 al.—
    (β).
    With inf. as object, like the Gr. axiô and axioumai, to regard as fit, becoming, worthy of one's self, to deign; and with a negative, not to deign, to disdain:

    jam nemo suspicere in caeli dignatur lucida templa,

    Lucr. 2, 1039; so with a neg., * Cat. 64, 407; Verg. A. 10, 732; 866; 12 464; Ov. M. 10, 158; Hor. Ep. 1, 19, 40; Suet. Ner. 22; id. Vesp. 13 al.—Affirmatively:

    quos eximia specie donare natura dignata est,

    Curt. 6, 5, 29:

    cui se pulcra viro dignetur jungere Dido,

    Verg. A. 4, 192; id. E. 6, 1; Ov. Am. 3, 1, 37; id. F. 4, 540; id. Tr. 4, 1, 52; Suet. Vesp. 7; Sen. Contr. 4, 28, 9:

    si digneris audire,

    Vulg. Judith, 5, 5.—
    (γ).
    With double acc.:

    o felix si quem dignabitur, inquit, ista virum,

    will hold worthy to be her husband, Ov. M. 8, 326; so,

    regem nostrum filium,

    Curt. 6, 10, 28.—
    (δ).
    Ellipt. with one acc. (the inf. to be supplied from the context):

    orant succedere muris Dignarique domos (sc. visere),

    Stat. Th. 12, 785:

    nullo Macedonum dignante Parthorum imperium,

    Just. 41, 4.—Hence, dignanter, adv., courteously, with complaisance (post-class. and very rare):

    loquentem dignanter audite,

    Vop. Tac. 8:

    impertire,

    Symm. Ep. 5, 63.— Sup. Auct. Itin. Alex. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > dignor

  • 85 diversorius

    dēversōrĭus, a, um ( dīver-, Auct. Her. 4, 51, 64; Sen. Ep. 108, 6; Curt. 7, 2, 22), adj. [2. deversor], belonging to an inn or lodging-place, fit to lodge in:

    taberna,

    a lodging-place, lodging, inn, Plaut. Men. 2, 3, 81; id. Truc. 3, 2, 29; Suet. Ner. 27. In this sense also subst., dēversōrĭum (old form dēvors-), ii, n. (for syn. cf.:

    caupona, hospitium, taberna, popina, ganea),

    Cic. de Sen. 23, 84; id. Fam. 6, 19; id. Att. 4, 12; Liv. 1, 51; 21, 63; Suet. Vit. 7 al.:

    studiorum, non libidinum,

    Cic. Phil. 2, 41:

    officina nequitiae et deversorium flagitiorum omnium,

    id. Rosc. Am. 46, 134.—Also in gen. for taberna:

    monumentorum bustorumque,

    Suet. Ner. 38; Vulg. Luc. 2, 7 al.

    Lewis & Short latin dictionary > diversorius

  • 86 dura

    dūrus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. Sanscr. root dhar, to fix, confirm], hard.
    I.
    Lit.
    A.
    Orig. as affecting the sense of feeling:

    et validi silices ac duri robora ferri,

    Lucr. 2, 449; so,

    silex,

    Verg. A. 6, 471:

    ferrum,

    Hor. C. 3, 11, 31:

    cautes,

    Verg. A. 4, 366; Ov. M. 4, 672:

    bipennes,

    Hor. C. 4, 4, 57:

    ligones,

    id. Epod. 5, 30:

    aratrum,

    id. S. 1, 1, 28:

    compes,

    id. Epod. 4, 4:

    pellis,

    Lucr. 6, 1195; Verg. G. 3, 502:

    arva,

    id. ib. 2, 341; cf.

    cutis,

    Ov. M. 8, 805:

    alvus,

    Cels. 6, 18, 9; Hor. S. 2, 4, 27: aqua, hard, i. e. containing much earthy matter, Cels. 2, 30 fin.; cf.

    muria,

    saturated with salt, Col. 6, 30 fin.; 12, 6, 1 et saep., v. muria:

    dumeta,

    i. e. rough, Ov. M. 1, 105 et saep.:

    gallina,

    tough, not yet boiled tender, Hor. S. 2, 4, 18; cf.:

    fungi, qui in coquendo duriores fient,

    Plin. 22, 23, 47, § 99 et saep.— Sup.:

    ladanum durissimum tactu,

    Plin. 26, 8, 30, § 48; cf.:

    durissimus tophus vel carbunculus,

    Col. 3, 11, 7 et saep.—As subst.: dūrum, i, n.
    (α).
    E duro (sc. ligno), of the hardened wood of the vine, Col. 3, 6, 2; 3, 10, 15; 21 et saep.; cf. duramentum.—
    (β).
    Durum cacare, Mart. 3, 89, 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    As affecting the sense of taste:

    vinum, opp. suavis,

    hard, harsh, Pall. Oct. 14, 5; cf.:

    sapor Bacchi,

    Verg. G. 4, 102:

    acetum,

    Ser. Samm. 40 and 351.—
    2.
    As affecting the ear:

    vocis genera permulta:... grave acutum, flexibile durum,

    Cic. N. D. 2, 58, 146; cf. Quint. 11, 3, 15 and 32.—Hence, in rhet., hard, rough (cf. asper, II.):

    aspera et dura et dissoluta et hians oratio,

    Quint. 8, 6, 62:

    consonantes,

    id. 11, 3, 35:

    syllabae,

    id. 12, 10, 30:

    verba,

    id. 8, 3, 32 sq.; cf. id. 1, 5, 72:

    compositio,

    id. 9, 4, 142.
    II.
    Trop.
    A.
    Opp. to cultivated, rough, rulde, uncultivated:

    Q. Aelius Tubero ut vita sic oratione durus, incultus, horridus,

    Cic. Brut. 31; cf.:

    (Stoici) horridiores evadunt, asperiores, duriores, et oratione et moribus,

    id. Fin. 4, 28, 78; id. Mur. 29:

    Attilius poëta durissimus,

    id. Att. 14, 20, 3:

    C. Marius, qui durior ad haec studia videbatur,

    id. Arch. 9, 19; cf. Quint. 10, 1, 93; 8 prooem. § 26; Hor. S. 1, 4, 8 al.:

    pictor durus in coloribus,

    Plin. 35, 11, 40, § 137; cf. Quint. 12, 10, 7: Fauni, gens duro robore nata, Verg. A. 8, 315; cf.:

    terrea progenies duris caput extulit arvis,

    id. G. 2, 341; cf. also Stat. Th. 4, 276 sq.; Ov. Tr. 3, 11, 8.—
    2.
    But sometimes as a praiseworthy quality, opp. to soft, weakly, hardy, vigorous (esp. freq. in poets):

    fortes et duri Spartiatae,

    Cic. Tusc. 1, 43; cf.:

    Ligures, durum in armis genus,

    Liv. 27, 48:

    durum genus experiensque laborum,

    hardy, Ov. M. 1, 414:

    unde homines nati, durum genus,

    Verg. G. 1, 63 (cf. laas and laos, Pind. Ol. 9, 71):

    gens dura atque aspera cultu,

    a hardy race, id. A. 5, 730:

    genus humanum durius, tellus quod dura creāsset,

    Lucr. 5, 926:

    Dardanidae,

    Verg. A. 3, 94:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2:

    Iberia,

    id. ib. 4, 14, 50:

    vindemiator,

    id. S. 1, 7, 29; cf.:

    ilia messorum,

    id. Epod. 3, 4:

    juvenci,

    Ov. M. 3, 584 et saep. —
    B.
    Opp. to morally mild, gentle, harsh, rough, stern, unyielding, unfeeling, insensible, obstinate:

    quis se tam durum agrestemque praeberet, qui, etc.,

    Cic. Or. 43, 148; cf.:

    quis nostrum animo tam agresti et duro fuit, ut? etc.,

    id. Arch. 8:

    neque sunt audiendi, qui virtutem duram et quasi ferream esse quandam volunt,

    id. Lael. 13 fin.;

    ingenio esse duro atque inexorabili,

    Ter. Ph. 3, 2, 12:

    satis pater durus fui,

    id. Heaut. 3, 1, 30; cf. id. Ad. 1, 1, 39; Cic. Cael. 16; Hor. S. 1, 2, 17:

    Varius qui est habitus judex durior,

    Cic. Fin. 2, 19, 62: cf. Caes. B. C. 3, 20, 4:

    mala vel duri lacrimas motura Catonis,

    Luc. 9, 50: duriorem se praebere alicujus miserae et afflictae fortunae, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13 A (cf. opp. at the end of the letter: se placabiliorem praebere):

    duri hominis vel potius vix hominis videtur, periculum capitis inferre multis,

    Cic. Off. 2, 14, 50; Hor. C. 4, 1, 7:

    quid nos dura refugimus aetas?

    id. ib. 1, 35, 34:

    ōs durum,

    shameless, impudent, Ter. Eun. 4, 7, 36 Ruhnk.; Cic. Quint. 24 fin.; Ov. M. 5, 451:

    cor,

    Vulg. Sirach, 3, 27 et saep. Of the austerity of the Stoic mode of living, v. above, A.—
    C.
    Of things, hard, severe, toilsome; troublesome, burdensome, disagreeable; adverse, unfortunate:

    opulento homini hoc servitus dura est,

    Plaut. Am. 1, 1, 12; so,

    servitus,

    Cic. Rep. 1, 44; 2, 25; cf.

    lex,

    Plaut. Merc. 4, 6, 1:

    condicio,

    Cic. Rab. Post. 6 fin.:

    provincia,

    Ter. Ph. 1, 2, 23; cf.

    partes,

    id. Eun. 2, 3, 62; Anton. ap. Cic. Att. 10, 8 A:

    dolor,

    Lucr. 3, 460:

    labor,

    id. 5, 1272:

    subvectiones,

    Caes. B. G. 7, 10, 1:

    venatus,

    Ov. M. 4, 307:

    dura cultu et aspera plaga,

    Liv. 45, 30 fin.:

    durissimo tempore anni,

    Caes. B. G. 7, 8, 2; cf. id. B. C. 3, 25, 3; Hirt. B. G. 8, 5 fin.:

    morbum acrem ac durum,

    Plaut. Men. 5, 2, 119; cf.

    valetudo,

    Hor. S. 2, 2, 88:

    dolores,

    Verg. A. 5, 5:

    frigus,

    Plaut. Men. 5, 6, 10:

    fames,

    Hor. S. 1, 2, 6:

    pauperies,

    id. C. 4, 9, 49:

    causa,

    Lucr. 3, 485; Quint. 4, 1, 25; Hor. S. 1, 10, 26:

    nomen (opp. molle),

    Cic. Off. 1, 12:

    verbum,

    id. Brut. 79, 274:

    propositio,

    Quint. 4, 5, 5 et saep.: De. Etiamne id lex coëgit? Ph. Illud durum, Ter. Ph. 2, 1, 8; so in the neutr. sing., Quint. 11, 1, 85; 12, 1, 36; Hor. S. 1, 9, 42 et saep.; cf.

    ellipt.: non vanae redeat sanguis imagini... Durum: sed levius fit patientia, etc.,

    Hor. C. 1, 24, 19. In plur. subst.: dura, ōrum, n., hardships, difficulties:

    siccis omnia dura deus proposuit,

    Hor. C. 1, 18, 3; id. Ep. 2, 1, 141; Sen. Oedip. 208; Verg. A. 8, 522:

    ego dura tuli,

    Ov. M. 9, 544 al. (In fem. plur. ellipt., sc. partes, Ter. Heaut. 2, 4, 22 very dub.).— Comp.:

    hi, si quid erat durius, concurrebant,

    if any unusual difficulty occurred, Caes. B. G. 1, 48, 6; 5, 29, 6; id. B. C. 3, 94, 6.— Adv. posit. in two forms: dūrĭter and dūre.
    A.
    (Acc. to 1. A.) Hardly:

    juga premunt duriter colla (boum),

    Vitr. 10, 8.— Comp.:

    durius,

    Vitr. 10, 15 fin.
    B.
    (Acc. to II. A.-C.)
    1.
    Hardly, stiffly, awkwardly:

    membra moventes Duriter,

    Lucr. 5, 1401:

    duriter,

    Auct. Her. 4, 10, 15; Gell. 17, 10, 15:

    dure,

    Hor. Ep. 2, 1, 66; Quint. 9, 4, 58; 10, 2, 19; Gell. 18, 11, 2.— Comp., Ov. R. Am. 337; Hor. S. 2, 3, 22; Quint. 8, 6, 24; 9, 4, 15; 117.—
    b.
    Hardily, rigorously, austerely:

    vitam parce ac duriter agebat,

    Ter. And. 1, 1, 47; id. Ad. 1, 1, 20; Novius ap. Non. 512.—
    2.
    Harshly, roughly, sternly:

    quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit,

    Enn. Trag. v. 348 Vahl.:

    duriter,

    Afran. Com. v. 251 Rib.; Ter. Ad. 4, 5, 28.— Comp., Cic. Lig. 6; id. Att. 1, 1, 4; id. Fam. 11, 27, 7; Caes. B. C. 1, 22 fin.; Tac. Agr. 16; id. A. 3, 52; Sen. Ep. 8; Vulg. Gen. 42, 7.— Sup., Hadrian. in Dig. 47, 14, 1.—
    3.
    Hardly, unfavorably, unfortunately:

    durius cadentibus rebus,

    Suet. Tib. 14 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > dura

  • 87 durum

    dūrus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. Sanscr. root dhar, to fix, confirm], hard.
    I.
    Lit.
    A.
    Orig. as affecting the sense of feeling:

    et validi silices ac duri robora ferri,

    Lucr. 2, 449; so,

    silex,

    Verg. A. 6, 471:

    ferrum,

    Hor. C. 3, 11, 31:

    cautes,

    Verg. A. 4, 366; Ov. M. 4, 672:

    bipennes,

    Hor. C. 4, 4, 57:

    ligones,

    id. Epod. 5, 30:

    aratrum,

    id. S. 1, 1, 28:

    compes,

    id. Epod. 4, 4:

    pellis,

    Lucr. 6, 1195; Verg. G. 3, 502:

    arva,

    id. ib. 2, 341; cf.

    cutis,

    Ov. M. 8, 805:

    alvus,

    Cels. 6, 18, 9; Hor. S. 2, 4, 27: aqua, hard, i. e. containing much earthy matter, Cels. 2, 30 fin.; cf.

    muria,

    saturated with salt, Col. 6, 30 fin.; 12, 6, 1 et saep., v. muria:

    dumeta,

    i. e. rough, Ov. M. 1, 105 et saep.:

    gallina,

    tough, not yet boiled tender, Hor. S. 2, 4, 18; cf.:

    fungi, qui in coquendo duriores fient,

    Plin. 22, 23, 47, § 99 et saep.— Sup.:

    ladanum durissimum tactu,

    Plin. 26, 8, 30, § 48; cf.:

    durissimus tophus vel carbunculus,

    Col. 3, 11, 7 et saep.—As subst.: dūrum, i, n.
    (α).
    E duro (sc. ligno), of the hardened wood of the vine, Col. 3, 6, 2; 3, 10, 15; 21 et saep.; cf. duramentum.—
    (β).
    Durum cacare, Mart. 3, 89, 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    As affecting the sense of taste:

    vinum, opp. suavis,

    hard, harsh, Pall. Oct. 14, 5; cf.:

    sapor Bacchi,

    Verg. G. 4, 102:

    acetum,

    Ser. Samm. 40 and 351.—
    2.
    As affecting the ear:

    vocis genera permulta:... grave acutum, flexibile durum,

    Cic. N. D. 2, 58, 146; cf. Quint. 11, 3, 15 and 32.—Hence, in rhet., hard, rough (cf. asper, II.):

    aspera et dura et dissoluta et hians oratio,

    Quint. 8, 6, 62:

    consonantes,

    id. 11, 3, 35:

    syllabae,

    id. 12, 10, 30:

    verba,

    id. 8, 3, 32 sq.; cf. id. 1, 5, 72:

    compositio,

    id. 9, 4, 142.
    II.
    Trop.
    A.
    Opp. to cultivated, rough, rulde, uncultivated:

    Q. Aelius Tubero ut vita sic oratione durus, incultus, horridus,

    Cic. Brut. 31; cf.:

    (Stoici) horridiores evadunt, asperiores, duriores, et oratione et moribus,

    id. Fin. 4, 28, 78; id. Mur. 29:

    Attilius poëta durissimus,

    id. Att. 14, 20, 3:

    C. Marius, qui durior ad haec studia videbatur,

    id. Arch. 9, 19; cf. Quint. 10, 1, 93; 8 prooem. § 26; Hor. S. 1, 4, 8 al.:

    pictor durus in coloribus,

    Plin. 35, 11, 40, § 137; cf. Quint. 12, 10, 7: Fauni, gens duro robore nata, Verg. A. 8, 315; cf.:

    terrea progenies duris caput extulit arvis,

    id. G. 2, 341; cf. also Stat. Th. 4, 276 sq.; Ov. Tr. 3, 11, 8.—
    2.
    But sometimes as a praiseworthy quality, opp. to soft, weakly, hardy, vigorous (esp. freq. in poets):

    fortes et duri Spartiatae,

    Cic. Tusc. 1, 43; cf.:

    Ligures, durum in armis genus,

    Liv. 27, 48:

    durum genus experiensque laborum,

    hardy, Ov. M. 1, 414:

    unde homines nati, durum genus,

    Verg. G. 1, 63 (cf. laas and laos, Pind. Ol. 9, 71):

    gens dura atque aspera cultu,

    a hardy race, id. A. 5, 730:

    genus humanum durius, tellus quod dura creāsset,

    Lucr. 5, 926:

    Dardanidae,

    Verg. A. 3, 94:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2:

    Iberia,

    id. ib. 4, 14, 50:

    vindemiator,

    id. S. 1, 7, 29; cf.:

    ilia messorum,

    id. Epod. 3, 4:

    juvenci,

    Ov. M. 3, 584 et saep. —
    B.
    Opp. to morally mild, gentle, harsh, rough, stern, unyielding, unfeeling, insensible, obstinate:

    quis se tam durum agrestemque praeberet, qui, etc.,

    Cic. Or. 43, 148; cf.:

    quis nostrum animo tam agresti et duro fuit, ut? etc.,

    id. Arch. 8:

    neque sunt audiendi, qui virtutem duram et quasi ferream esse quandam volunt,

    id. Lael. 13 fin.;

    ingenio esse duro atque inexorabili,

    Ter. Ph. 3, 2, 12:

    satis pater durus fui,

    id. Heaut. 3, 1, 30; cf. id. Ad. 1, 1, 39; Cic. Cael. 16; Hor. S. 1, 2, 17:

    Varius qui est habitus judex durior,

    Cic. Fin. 2, 19, 62: cf. Caes. B. C. 3, 20, 4:

    mala vel duri lacrimas motura Catonis,

    Luc. 9, 50: duriorem se praebere alicujus miserae et afflictae fortunae, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13 A (cf. opp. at the end of the letter: se placabiliorem praebere):

    duri hominis vel potius vix hominis videtur, periculum capitis inferre multis,

    Cic. Off. 2, 14, 50; Hor. C. 4, 1, 7:

    quid nos dura refugimus aetas?

    id. ib. 1, 35, 34:

    ōs durum,

    shameless, impudent, Ter. Eun. 4, 7, 36 Ruhnk.; Cic. Quint. 24 fin.; Ov. M. 5, 451:

    cor,

    Vulg. Sirach, 3, 27 et saep. Of the austerity of the Stoic mode of living, v. above, A.—
    C.
    Of things, hard, severe, toilsome; troublesome, burdensome, disagreeable; adverse, unfortunate:

    opulento homini hoc servitus dura est,

    Plaut. Am. 1, 1, 12; so,

    servitus,

    Cic. Rep. 1, 44; 2, 25; cf.

    lex,

    Plaut. Merc. 4, 6, 1:

    condicio,

    Cic. Rab. Post. 6 fin.:

    provincia,

    Ter. Ph. 1, 2, 23; cf.

    partes,

    id. Eun. 2, 3, 62; Anton. ap. Cic. Att. 10, 8 A:

    dolor,

    Lucr. 3, 460:

    labor,

    id. 5, 1272:

    subvectiones,

    Caes. B. G. 7, 10, 1:

    venatus,

    Ov. M. 4, 307:

    dura cultu et aspera plaga,

    Liv. 45, 30 fin.:

    durissimo tempore anni,

    Caes. B. G. 7, 8, 2; cf. id. B. C. 3, 25, 3; Hirt. B. G. 8, 5 fin.:

    morbum acrem ac durum,

    Plaut. Men. 5, 2, 119; cf.

    valetudo,

    Hor. S. 2, 2, 88:

    dolores,

    Verg. A. 5, 5:

    frigus,

    Plaut. Men. 5, 6, 10:

    fames,

    Hor. S. 1, 2, 6:

    pauperies,

    id. C. 4, 9, 49:

    causa,

    Lucr. 3, 485; Quint. 4, 1, 25; Hor. S. 1, 10, 26:

    nomen (opp. molle),

    Cic. Off. 1, 12:

    verbum,

    id. Brut. 79, 274:

    propositio,

    Quint. 4, 5, 5 et saep.: De. Etiamne id lex coëgit? Ph. Illud durum, Ter. Ph. 2, 1, 8; so in the neutr. sing., Quint. 11, 1, 85; 12, 1, 36; Hor. S. 1, 9, 42 et saep.; cf.

    ellipt.: non vanae redeat sanguis imagini... Durum: sed levius fit patientia, etc.,

    Hor. C. 1, 24, 19. In plur. subst.: dura, ōrum, n., hardships, difficulties:

    siccis omnia dura deus proposuit,

    Hor. C. 1, 18, 3; id. Ep. 2, 1, 141; Sen. Oedip. 208; Verg. A. 8, 522:

    ego dura tuli,

    Ov. M. 9, 544 al. (In fem. plur. ellipt., sc. partes, Ter. Heaut. 2, 4, 22 very dub.).— Comp.:

    hi, si quid erat durius, concurrebant,

    if any unusual difficulty occurred, Caes. B. G. 1, 48, 6; 5, 29, 6; id. B. C. 3, 94, 6.— Adv. posit. in two forms: dūrĭter and dūre.
    A.
    (Acc. to 1. A.) Hardly:

    juga premunt duriter colla (boum),

    Vitr. 10, 8.— Comp.:

    durius,

    Vitr. 10, 15 fin.
    B.
    (Acc. to II. A.-C.)
    1.
    Hardly, stiffly, awkwardly:

    membra moventes Duriter,

    Lucr. 5, 1401:

    duriter,

    Auct. Her. 4, 10, 15; Gell. 17, 10, 15:

    dure,

    Hor. Ep. 2, 1, 66; Quint. 9, 4, 58; 10, 2, 19; Gell. 18, 11, 2.— Comp., Ov. R. Am. 337; Hor. S. 2, 3, 22; Quint. 8, 6, 24; 9, 4, 15; 117.—
    b.
    Hardily, rigorously, austerely:

    vitam parce ac duriter agebat,

    Ter. And. 1, 1, 47; id. Ad. 1, 1, 20; Novius ap. Non. 512.—
    2.
    Harshly, roughly, sternly:

    quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit,

    Enn. Trag. v. 348 Vahl.:

    duriter,

    Afran. Com. v. 251 Rib.; Ter. Ad. 4, 5, 28.— Comp., Cic. Lig. 6; id. Att. 1, 1, 4; id. Fam. 11, 27, 7; Caes. B. C. 1, 22 fin.; Tac. Agr. 16; id. A. 3, 52; Sen. Ep. 8; Vulg. Gen. 42, 7.— Sup., Hadrian. in Dig. 47, 14, 1.—
    3.
    Hardly, unfavorably, unfortunately:

    durius cadentibus rebus,

    Suet. Tib. 14 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > durum

  • 88 durus

    dūrus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. Sanscr. root dhar, to fix, confirm], hard.
    I.
    Lit.
    A.
    Orig. as affecting the sense of feeling:

    et validi silices ac duri robora ferri,

    Lucr. 2, 449; so,

    silex,

    Verg. A. 6, 471:

    ferrum,

    Hor. C. 3, 11, 31:

    cautes,

    Verg. A. 4, 366; Ov. M. 4, 672:

    bipennes,

    Hor. C. 4, 4, 57:

    ligones,

    id. Epod. 5, 30:

    aratrum,

    id. S. 1, 1, 28:

    compes,

    id. Epod. 4, 4:

    pellis,

    Lucr. 6, 1195; Verg. G. 3, 502:

    arva,

    id. ib. 2, 341; cf.

    cutis,

    Ov. M. 8, 805:

    alvus,

    Cels. 6, 18, 9; Hor. S. 2, 4, 27: aqua, hard, i. e. containing much earthy matter, Cels. 2, 30 fin.; cf.

    muria,

    saturated with salt, Col. 6, 30 fin.; 12, 6, 1 et saep., v. muria:

    dumeta,

    i. e. rough, Ov. M. 1, 105 et saep.:

    gallina,

    tough, not yet boiled tender, Hor. S. 2, 4, 18; cf.:

    fungi, qui in coquendo duriores fient,

    Plin. 22, 23, 47, § 99 et saep.— Sup.:

    ladanum durissimum tactu,

    Plin. 26, 8, 30, § 48; cf.:

    durissimus tophus vel carbunculus,

    Col. 3, 11, 7 et saep.—As subst.: dūrum, i, n.
    (α).
    E duro (sc. ligno), of the hardened wood of the vine, Col. 3, 6, 2; 3, 10, 15; 21 et saep.; cf. duramentum.—
    (β).
    Durum cacare, Mart. 3, 89, 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    As affecting the sense of taste:

    vinum, opp. suavis,

    hard, harsh, Pall. Oct. 14, 5; cf.:

    sapor Bacchi,

    Verg. G. 4, 102:

    acetum,

    Ser. Samm. 40 and 351.—
    2.
    As affecting the ear:

    vocis genera permulta:... grave acutum, flexibile durum,

    Cic. N. D. 2, 58, 146; cf. Quint. 11, 3, 15 and 32.—Hence, in rhet., hard, rough (cf. asper, II.):

    aspera et dura et dissoluta et hians oratio,

    Quint. 8, 6, 62:

    consonantes,

    id. 11, 3, 35:

    syllabae,

    id. 12, 10, 30:

    verba,

    id. 8, 3, 32 sq.; cf. id. 1, 5, 72:

    compositio,

    id. 9, 4, 142.
    II.
    Trop.
    A.
    Opp. to cultivated, rough, rulde, uncultivated:

    Q. Aelius Tubero ut vita sic oratione durus, incultus, horridus,

    Cic. Brut. 31; cf.:

    (Stoici) horridiores evadunt, asperiores, duriores, et oratione et moribus,

    id. Fin. 4, 28, 78; id. Mur. 29:

    Attilius poëta durissimus,

    id. Att. 14, 20, 3:

    C. Marius, qui durior ad haec studia videbatur,

    id. Arch. 9, 19; cf. Quint. 10, 1, 93; 8 prooem. § 26; Hor. S. 1, 4, 8 al.:

    pictor durus in coloribus,

    Plin. 35, 11, 40, § 137; cf. Quint. 12, 10, 7: Fauni, gens duro robore nata, Verg. A. 8, 315; cf.:

    terrea progenies duris caput extulit arvis,

    id. G. 2, 341; cf. also Stat. Th. 4, 276 sq.; Ov. Tr. 3, 11, 8.—
    2.
    But sometimes as a praiseworthy quality, opp. to soft, weakly, hardy, vigorous (esp. freq. in poets):

    fortes et duri Spartiatae,

    Cic. Tusc. 1, 43; cf.:

    Ligures, durum in armis genus,

    Liv. 27, 48:

    durum genus experiensque laborum,

    hardy, Ov. M. 1, 414:

    unde homines nati, durum genus,

    Verg. G. 1, 63 (cf. laas and laos, Pind. Ol. 9, 71):

    gens dura atque aspera cultu,

    a hardy race, id. A. 5, 730:

    genus humanum durius, tellus quod dura creāsset,

    Lucr. 5, 926:

    Dardanidae,

    Verg. A. 3, 94:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2:

    Iberia,

    id. ib. 4, 14, 50:

    vindemiator,

    id. S. 1, 7, 29; cf.:

    ilia messorum,

    id. Epod. 3, 4:

    juvenci,

    Ov. M. 3, 584 et saep. —
    B.
    Opp. to morally mild, gentle, harsh, rough, stern, unyielding, unfeeling, insensible, obstinate:

    quis se tam durum agrestemque praeberet, qui, etc.,

    Cic. Or. 43, 148; cf.:

    quis nostrum animo tam agresti et duro fuit, ut? etc.,

    id. Arch. 8:

    neque sunt audiendi, qui virtutem duram et quasi ferream esse quandam volunt,

    id. Lael. 13 fin.;

    ingenio esse duro atque inexorabili,

    Ter. Ph. 3, 2, 12:

    satis pater durus fui,

    id. Heaut. 3, 1, 30; cf. id. Ad. 1, 1, 39; Cic. Cael. 16; Hor. S. 1, 2, 17:

    Varius qui est habitus judex durior,

    Cic. Fin. 2, 19, 62: cf. Caes. B. C. 3, 20, 4:

    mala vel duri lacrimas motura Catonis,

    Luc. 9, 50: duriorem se praebere alicujus miserae et afflictae fortunae, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13 A (cf. opp. at the end of the letter: se placabiliorem praebere):

    duri hominis vel potius vix hominis videtur, periculum capitis inferre multis,

    Cic. Off. 2, 14, 50; Hor. C. 4, 1, 7:

    quid nos dura refugimus aetas?

    id. ib. 1, 35, 34:

    ōs durum,

    shameless, impudent, Ter. Eun. 4, 7, 36 Ruhnk.; Cic. Quint. 24 fin.; Ov. M. 5, 451:

    cor,

    Vulg. Sirach, 3, 27 et saep. Of the austerity of the Stoic mode of living, v. above, A.—
    C.
    Of things, hard, severe, toilsome; troublesome, burdensome, disagreeable; adverse, unfortunate:

    opulento homini hoc servitus dura est,

    Plaut. Am. 1, 1, 12; so,

    servitus,

    Cic. Rep. 1, 44; 2, 25; cf.

    lex,

    Plaut. Merc. 4, 6, 1:

    condicio,

    Cic. Rab. Post. 6 fin.:

    provincia,

    Ter. Ph. 1, 2, 23; cf.

    partes,

    id. Eun. 2, 3, 62; Anton. ap. Cic. Att. 10, 8 A:

    dolor,

    Lucr. 3, 460:

    labor,

    id. 5, 1272:

    subvectiones,

    Caes. B. G. 7, 10, 1:

    venatus,

    Ov. M. 4, 307:

    dura cultu et aspera plaga,

    Liv. 45, 30 fin.:

    durissimo tempore anni,

    Caes. B. G. 7, 8, 2; cf. id. B. C. 3, 25, 3; Hirt. B. G. 8, 5 fin.:

    morbum acrem ac durum,

    Plaut. Men. 5, 2, 119; cf.

    valetudo,

    Hor. S. 2, 2, 88:

    dolores,

    Verg. A. 5, 5:

    frigus,

    Plaut. Men. 5, 6, 10:

    fames,

    Hor. S. 1, 2, 6:

    pauperies,

    id. C. 4, 9, 49:

    causa,

    Lucr. 3, 485; Quint. 4, 1, 25; Hor. S. 1, 10, 26:

    nomen (opp. molle),

    Cic. Off. 1, 12:

    verbum,

    id. Brut. 79, 274:

    propositio,

    Quint. 4, 5, 5 et saep.: De. Etiamne id lex coëgit? Ph. Illud durum, Ter. Ph. 2, 1, 8; so in the neutr. sing., Quint. 11, 1, 85; 12, 1, 36; Hor. S. 1, 9, 42 et saep.; cf.

    ellipt.: non vanae redeat sanguis imagini... Durum: sed levius fit patientia, etc.,

    Hor. C. 1, 24, 19. In plur. subst.: dura, ōrum, n., hardships, difficulties:

    siccis omnia dura deus proposuit,

    Hor. C. 1, 18, 3; id. Ep. 2, 1, 141; Sen. Oedip. 208; Verg. A. 8, 522:

    ego dura tuli,

    Ov. M. 9, 544 al. (In fem. plur. ellipt., sc. partes, Ter. Heaut. 2, 4, 22 very dub.).— Comp.:

    hi, si quid erat durius, concurrebant,

    if any unusual difficulty occurred, Caes. B. G. 1, 48, 6; 5, 29, 6; id. B. C. 3, 94, 6.— Adv. posit. in two forms: dūrĭter and dūre.
    A.
    (Acc. to 1. A.) Hardly:

    juga premunt duriter colla (boum),

    Vitr. 10, 8.— Comp.:

    durius,

    Vitr. 10, 15 fin.
    B.
    (Acc. to II. A.-C.)
    1.
    Hardly, stiffly, awkwardly:

    membra moventes Duriter,

    Lucr. 5, 1401:

    duriter,

    Auct. Her. 4, 10, 15; Gell. 17, 10, 15:

    dure,

    Hor. Ep. 2, 1, 66; Quint. 9, 4, 58; 10, 2, 19; Gell. 18, 11, 2.— Comp., Ov. R. Am. 337; Hor. S. 2, 3, 22; Quint. 8, 6, 24; 9, 4, 15; 117.—
    b.
    Hardily, rigorously, austerely:

    vitam parce ac duriter agebat,

    Ter. And. 1, 1, 47; id. Ad. 1, 1, 20; Novius ap. Non. 512.—
    2.
    Harshly, roughly, sternly:

    quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit,

    Enn. Trag. v. 348 Vahl.:

    duriter,

    Afran. Com. v. 251 Rib.; Ter. Ad. 4, 5, 28.— Comp., Cic. Lig. 6; id. Att. 1, 1, 4; id. Fam. 11, 27, 7; Caes. B. C. 1, 22 fin.; Tac. Agr. 16; id. A. 3, 52; Sen. Ep. 8; Vulg. Gen. 42, 7.— Sup., Hadrian. in Dig. 47, 14, 1.—
    3.
    Hardly, unfavorably, unfortunately:

    durius cadentibus rebus,

    Suet. Tib. 14 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > durus

  • 89 eloquor

    ē-lŏquor, ēlŏcūtus (or ēloquūtus), 3, v. dep. a., to speak out, speak plainly, to utter; to pronounce, declare, state, express:

    eloqui hoc est, omnia quae mente conceperis promere atque ad audientes perferre,

    Quint. 8 prooem. § 15 (class.).
    I.
    In gen. (so most freq. in Plautus).
    (α).
    With acc.:

    id quod sentit eloqui non posse,

    Cic. Tusc. 1, 3, 6; so,

    praeclare cogitata mentis,

    id. Brut. 72 fin.:

    audita,

    Plaut. Am. 1, 1, 45:

    nomen meum,

    id. ib. prol. 18:

    argumentum hujus tragoediae,

    id. ib. 51;

    96: rem, ut facta est,

    id. ib. 4, 5, 8 et saep.: ille unum elocutus, ut memoria tenerent milites, etc., * Caes. B. C. 2, 34, 5:

    Gratum elocuta consiliantibus Junone divis "Ilion, Ilion," etc.,

    Hor. C. 3, 3, 17 et saep.—
    (β).
    Absol., Plaut. Aul. 2, 1, 48; id. Curc. 2, 3, 29:

    perge eloqui,

    Ter. Ph. 4, 3, 36:

    eloquar an sileam?

    Verg. A. 3, 39 et saep.—
    II.
    In partic., to speak in an oratorical or eloquent manner (only absol.): et Graece ab eloquendo rhêtôr et Latine eloquens dictus est, etc., Cic. Or. 19; cf. Quint. 10, 1, 3:

    eloqui copiose melius est, quam vel acutissime sine eloquentia cogitare,

    Cic. Off. 1, 44, 156; cf.:

    composite, ornate, copiose eloqui,

    id. de Or. 1, 11, 48:

    eloquendi facultas,

    Quint. 10, 1, 69 et saep.—Hence, ēlŏquens, entis, P. a.
    I.
    Speaking, endowed with the faculty of speech:

    cum res muta fit eloquens,

    Auct. Her. 4, 53.—
    II.
    Eloquent (for syn. cf.:

    facundus, disertus, etc.): Is est eloquens, qui et humilia subtiliter et magna graviter et mediocria temperate potest dicere, etc.,

    Cic. Or. 29, 100 sq.; cf. id. ib. 36, 19:

    M. Antonius disertos ait se vidisse multos, eloquentem omnino neminem,

    id. ib. 5, 18 sq.; id. de Or. 1, 21; Quint. 8 prooem. § 13; 12, 1, 21; cf. Plin. Ep. 5, 20, 5:

    rhetor,

    Cic. N. D. 2, 1:

    senator (Cato),

    Quint. 11, 1, 36:

    vir,

    Vulg. Act. 18, 24 et saep.— Comp., Quint. 12, 6, 6; App. Mag. p. 8 Bip.— Sup., Quint. 1, 1, 21; 4, 2, 58; 5, 13, 3; 8 prooem. § 13; Cic. Brut. 39, 145; Tac. Agr. 10 al.— Adv.: ēlŏquen-ter, eloquently: eloquenter, logiôs, Gloss. — Comp.:

    eloquentius quam prius scribitur,

    Plin. Ep. 3, 18, 6.— Sup.:

    eloquentissime respondere,

    Plin. Ep. 2, 11, 17; 6, 21, 4.
    ēlŏcūtus, a, um, in pass. signif.:

    an quaedam extrinsecus sint elocuta,

    Dig. 3, 2, 13, § 6.

    Lewis & Short latin dictionary > eloquor

  • 90 eo

    1.
    ĕo, īvi or ii (īt, Verg. A. 9, 418 al.; cf.

    Lachm. ad Lucr. vol. 2, p. 206 sq.: isse, issem, etc., for ivisse, etc.,

    Ter. Hec. 2, 1, 25; Cic. Rosc. Am. 23, 64; id. Phil. 14, 1, 1; Ov. M. 7, 350 et saep.: isti, Turp. ap. Non. 4, 242:

    istis,

    Luc. 7, 834, etc., v. Neue Formenl. 2, 515), īre ( inf. pass. irier, Plaut. Rud. 4, 7, 16), ĭtum, v. n. [root i-, Sanscr. ēmi, go; Gr. eimi; causat. hiêmi = jacio, Curt. Gr. Etym. p. 403], to go (of every kind of motion of animate or inanimate things), to walk, ride, sail, fly, move, pass, etc. (very freq. in all periods and sorts of writing).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    eo ad forum,

    Plaut. As. 1, 1, 95:

    i domum,

    id. ib. 5, 2, 71 sq.:

    nos priores ibimus,

    id. Poen. 3, 2, 34:

    i in crucem,

    go and be hanged! id. As. 5, 2, 91; cf.:

    i in malam crucem,

    id. Cas. 3, 5, 17; id. Ps. 3, 2, 57; 4, 7, 86:

    i in malam rem hinc,

    Ter. Ph. 5, 7, 37:

    iens in Pompeianum,

    Cic. Att. 4, 9 fin.:

    subsidio suis ierunt,

    Caes. B. G. 7, 62, 8:

    quom it dormitum,

    Plaut. Aul. 2, 4, 23; id Most. 3, 2, 4; 16; Hor. S. 1, 6, 119 et saep, cf.:

    dormitum, lusum,

    id. ib. 1, 5, 48:

    cubitum,

    Plaut. Cas. 4, 4, 27; 5, 4, 8; id. Ps. 3, 2, 57; Cic. Rosc. Am. 23; id. Div. 2, 59, 122 et saep.— Poet. with the acc. of the terminus:

    ibis Cecropios portus,

    Ov. H. 10, 125 Loers.:

    Sardoos recessus,

    Sil. 12, 368; cf.:

    hinc Afros,

    Verg. E. 1, 65.—With a cognate acc.:

    ire vias,

    Prop. 1, 1, 17:

    exsequias,

    Ter. Ph. 5, 8, 37:

    pompam funeris,

    Ov. F. 6, 663 et saep.:

    non explorantur eundae vitandaeque viae,

    Claud. in Eutrop. 2, 419:

    animae ad lumen iturae,

    Verg. A. 6, 680:

    ego ire in Piraeum volo,

    Plaut. Most. 1, 1, 63; cf.:

    visere ad aliquam,

    Ter. Hec. 1, 2, 114; id. Phorm. 1, 2, 52:

    videre,

    Prop. 1, 1, 12:

    ire pedibus,

    on foot, Liv. 28, 17:

    equis,

    id. 1, 15:

    curru,

    id. 28, 9; Ov. H. 1, 46; cf.:

    in equis,

    id. A. A. 1, 214:

    in raeda,

    Mart. 3, 47:

    super equos,

    Just. 41, 3;

    and with equis to be supplied,

    Verg. A. 5, 554:

    puppibus,

    Ov. H. 19, 180; cf.:

    cum classe Pisas,

    Liv. 41, 17 et saep.:

    concedere quo poterunt undae, cum pisces ire nequibunt?

    Lucr. 1, 380.—
    b.
    Of things:

    alvus non it,

    Cato R. R. 157, 7; so,

    sanguis naribus,

    Lucr. 6, 1203:

    Euphrates jam mollior undis,

    Verg. A. 8, 726:

    sudor per artus,

    id. ib. 2, 174:

    fucus in artus,

    Lucr. 2, 683:

    telum (with volare),

    id. 1, 971:

    trabes,

    i. e. to give way, sink, id. 6, 564 et saep.:

    in semen ire (asparagum),

    to go to seed, Cato, R. R. 161, 3; so Plin. 18, 17, 45, § 159; cf.:

    in corpus (juvenes),

    Quint. 2, 10, 5:

    sanguis it in sucos,

    turns into, Ov. M. 10, 493.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go or proceed against with hostile intent, to march against:

    quos fugere credebant, infestis signis ad se ire viderunt,

    Caes. B. G. 6, 8, 6:

    ad hostem,

    Liv. 42, 49:

    contra hostem,

    Caes. B. G. 7, 67, 2; cf. id. B. C. 3, 31 fin.:

    adversus hostem,

    Liv. 42, 49:

    in hostem,

    id. 2, 6; Verg. A. 9, 424 et saep.; cf.:

    in Capitolium,

    to go against, to attack, Liv. 3, 17.—
    2.
    Pregn., to pass away, disappear (very rare):

    saepe hominem paulatim cernimus ire,

    Lucr. 3, 526; cf. ib. 530; 594.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to go, pass, proceed, move, advance:

    ire in opus alienum,

    Plaut. Mil. 3, 3, 6:

    in dubiam imperii servitiique aleam,

    Liv. 1, 23 fin.:

    in alteram causam praeceps ierat,

    id. 2, 27:

    in rixam,

    Quint. 6, 4, 13:

    in lacrimas,

    Verg. A. 4, 413; Stat. Th. 11, 193:

    in poenas,

    Ov. M. 5, 668 et saep.:

    ire per singula,

    Quint. 6, 1, 12; cf. id. 4, 2, 32; 7, 1, 64; 10, 5, 21:

    ad quem (modum) non per gradus itur,

    id. 8, 4, 7 et saep.:

    dicite qua sit eundum,

    Ov. Tr. 3, 1, 19:

    ire infitias, v. infitiae: Latina debent cito pariter ire,

    Quint. 1, 1, 14:

    aliae contradictiones eunt interim longius,

    id. 5, 13, 54: in eosdem semper pedes ire (compositio), [p. 649] id. 9, 4, 142:

    cum per omnes et personas et affectus eat (comoedia),

    id. 1, 8, 7; cf. id. 1, 2, 13; Juv. 1, 142:

    Phrygiae per oppida facti Rumor it,

    Ov. M. 6, 146:

    it clamor caelo,

    Verg. A. 5, 451:

    factoque in secula ituro, Laetantur tribuisse locum,

    to go down to posterity, Sil. 12, 312; cf.

    with a subject-sentence: ibit in saecula, fuisse principem, cui, etc.,

    Plin. Pan. 55.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pub. law t. t.
    a.
    Pedibus ire, or simply ire in aliquam sententiam, in voting, to go over or accede to any opinion (opp. discedere, v. h. v. II. B. 2. b.):

    cum omnes in sententiam ejus pedibus irent,

    Liv. 9, 8, 13:

    pars major eorum qui aderant in eandem sententiam ibat,

    id. 1, 32 fin.; 34, 43; 42, 3 fin.—Pass. impers.:

    in quam sententiam cum pedibus iretur,

    Liv. 5, 9, 2:

    ibatur in eam sententiam,

    Cic. Q. Fr. 2, 1 fin.:

    itum in sententiam,

    Tac. A. 3, 23; 12, 48.—And opp. to the above,
    b.
    Ire in alia omnia, to vote against a bill, v. alius, II.—
    2.
    Mercant. t. t. for vēneo, to go for, be sold at a certain price, Plin. 18, 23, 53, § 194:

    tot Pontus eat, tot Lydia nummis,

    Claud. Eutr. 1, 203.—
    3.
    Pregn., of time, to pass by, pass away:

    it dies,

    Plaut. Ps. 1, 3, 12; Hor. C. 2, 14, 5; 4, 5, 7:

    anni,

    id. Ep. 2, 2, 55; cf.:

    anni more fluentis aquae,

    Ov. A. A. 3, 62.—
    4.
    With the accessory notion of result, to go, proceed, turn out, happen:

    incipit res melius ire quam putaram,

    Cic. Att. 14, 15; cf. Tac. A. 12, 68:

    prorsus ibat res,

    Cic. Att. 14, 20 fin.; Curt. 8, 5:

    postquam omnia fatis Caesaris ire videt,

    Luc. 4, 144.—Hence the wish: sic eat, so may he fare:

    sic eat quaecunque Romana lugebit hostem,

    Liv. 1, 26; Luc. 5, 297 Cort.; 2, 304; Claud. in Eutr. 2, 155. —
    5.
    Constr. with a supine, like the Gr. mellein, to go or set about, to prepare, to wish, to be about to do any thing:

    si opulentus it petitum pauperioris gratiam, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 2, 69; id. Bacch. 3, 6, 36: quod uti prohibitum irem, quod in me esset, meo labori non parsi, Cato ap. Fest. s. v. PARSI, p. 242 Müll.; so,

    perditum gentem universam,

    Liv. 32, 22:

    ultum injurias, scelera,

    id. 2, 6; Quint. 11, 1, 42:

    servitum Grais matribus,

    Verg. A. 2, 786 et saep.:

    bonorum praemia ereptum eunt,

    Sall. J. 85, 42.—Hence the construction of the inf. pass. iri with the supine, in place of an inf. fut. pass.:

    mihi omne argentum redditum iri,

    Plaut. Curc. 4, 2, 5:

    mihi istaec videtur praeda praedatum irier,

    id. Rud. 4, 7, 16 et saep.— Poet. also with inf.:

    seu pontum carpere remis Ibis,

    Prop. 1, 6, 34:

    attollere facta regum,

    Stat. S. 5, 3, 11:

    fateri,

    id. Th. 3, 61 al. —
    6.
    Imp. i, eas, eat, etc., since the Aug. period more freq. a mocking or indignant expression, go then, go now:

    i nunc et cupidi nomen amantis habe,

    Ov. H. 3, 26; so,

    i nunc,

    id. ib. 4, 127; 9, 105; 17, 57; id. Am. 1, 7, 35; Prop. 2, 29, 22 (3, 27, 22 M.); Verg. A. 7, 425; Juv. 6, 306 al.:

    i, sequere Italiam ventis,

    Verg. A. 4, 381; so,

    i,

    id. ib. 9, 634:

    fremunt omnibus locis: Irent, crearent consules ex plebe,

    Liv. 7, 6 fin.
    2.
    ĕō, adv. [old dat. and abl. form of pron. stem i; cf. is].
    I.
    In locat. and abl. uses,
    A.
    Of place=in eo loco, there, in that place (rare):

    quid (facturus est) cum tu eo quinque legiones haberes?

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 2, 1:

    quo loco... ibi... eoque,

    Cels. 8, 9, 1:

    eo loci,

    Tac. A. 15, 74; Plin. 11, 37, 50, § 136; so trop.: eo loci, in that condition:

    res erat eo jam loci, ut, etc.,

    Cic. Sest. 13, 68; Tac. A. 14, 61; Dig. 5, 1, 52, § 3.—
    B.
    Of cause=eā re.
    1.
    Referring to a cause or reason before given, therefore, on that account, for that reason:

    is nunc dicitur venturus peregre: eo nunc commenta est dolum,

    Plaut. Truc. 1, 1, 66; Ter. Hec. 2, 1, 41:

    dederam litteras ad te: eo nunc ero brevior,

    Cic. Fam. 6, 20, 1; Sall. C. 21, 3; Liv. 8, 8, 8; Tac. H. 2, 65; Nep. Pelop. 1, 3; id. Milt. 2, 3 et saep.—So with conjunctions, eoque, et eo, eo quoque, in adding any thing as a consequence of what precedes, and for that reason:

    absolute pares, et eo quoque innumerabiles,

    Cic. Ac. 2, 17, 55:

    impeditius eoque hostibus incautum,

    Tac. A. 1, 50:

    per gentes integras et eo feroces,

    Vell. 2, 115, 2; Quint. 4, 1, 42 al. —
    2.
    Referring to a foll. clause, giving
    (α).
    a cause or reason, with quia, quoniam, quod, etc.; so with quia:

    eo fit, quia mihi plurimum credo,

    Plaut. Am. 2, 2, 124; id. Capt. 1, 1, 2:

    nunc eo videtur foedus, quia, etc.,

    Ter. Eun. 4, 4, 17; 3, 1, 25:

    quia scripseras, eo te censebam, etc.,

    Cic. Att. 10, 17, 4; Sall. C. 20, 3; Tac. Agr. 22.—With quoniam:

    haec eo notavi, quoniam, etc.,

    Gell. 7, 13.—With quod:

    quod... non potueritis, eo vobis potestas erepta sit,

    Cic. Verr. 1, 8, 22; Nep. Eum. 11, 5; Liv. 9, 2, 4; Caes. B. G. 1, 23; so,

    neque eo... quod,

    Ter. Heaut. 3, 2, 43; Varr. R. R. 1, 5.—
    (β).
    A purpose, motive or reason, with quo, ut, ne; and after negatives, with quo, quin, and subj. —So with quo:

    eo scripsi, quo plus auctoritatis haberem,

    Cic. Att. 8, 9, 1; Sall. C. 22, 2; so,

    non eo... quo,

    Ter. Eun. 1, 2, 16:

    neque eo... quo,

    Cic. Att. 3, 15, 4; id. Rosc. Am. 18, 51.—With ut:

    haec eo scripsi, ut intellegeres,

    Cic. Fam. 13, 69, 2; id. de Or. 3, 49, 187; Lact. 4, 5, 9.—With ne: Plaut. Aul. 2, 2, 63; Ter. Ph. 5, 1, 17:

    quod ego non eo vereor, ne mihi noceat,

    Cic. Att. 9, 2; id. Rab. Perd. 3, 9.—With quin:

    non eo haec dico, quin quae tu vis ego velim,

    Plaut. Trin. 2, 2, 60; id. As. 5, 1, 16. —
    C.
    Of measure or degree—with words of comparison, so much, by so much —followed by quo (= tanto... quanto):

    quae eo fructuosiores fiunt, quo calidior terra aratur,

    Varr. R. R. 1, 32, 1:

    eo gravior est dolor, quo culpa major,

    Cic. Att. 11, 11, 2; id. Fam. 2, 19, 1; so with quantum:

    quantum juniores patrum plebi se magis insinuabant, eo acrius contra tribuni tendebant, etc.,

    Liv. 3, 15, 2; id. 44, 7, 6:

    quanto longius abscederent, eo, etc.,

    id. 30, 30, 23. —Esp. freq. the formulae, eo magis, eo minus, so much the worse ( the less), followed by quo, quod, quoniam, si, ut, ne:

    eo magis, quo tanta penuria est in omni honoris gradu,

    Cic. Fam. 3, 11, 7:

    eo minus veritus navibus, quod in littore molli, etc.,

    Caes. B. G. 5, 9; Cic. Off. 3, 22, 88; id. Att. 15, 9 fin.:

    eo magis, quoniam, etc., Cels. praef. p. 14, 12 Müll.: nihil admirabilius fieri potest, eoque magis, si ea sunt in adulescente,

    Cic. Off. 2, 14, 48; id. Tusc. 1, 39, 94:

    eo diligentius ut ne parvula quidem titubatione impediremur,

    Auct. Her. 2, 8, 12; Cic. Rab. Perd. 3, 9:

    ego illa extuli et eo quidem magis, ne quid ille superiorum meminisse me putaret,

    id. Att. 9, 13, 3.—

    In this combination eo often expresses also the idea of cause (cf. B. 1. supra): hoc probis pretiumst. Eo mihi magis lubet cum probis potius quam cum improbis vivere,

    Plaut. Trin. 2, 1, 37: solliciti tamen et anxii sunt;

    eoque magis, quod se ipsi continent et coercent,

    Cic. Tusc. 4, 33, 70;

    and some passages may be classed under either head: dederam triduo ante litteras ad te. Eo nunc ero brevior,

    Cic. Fam. 6, 21, 1; id. Inv 1, 4, 5; id. Off. 2, 13, 45; id. Fam. 9, 16, 9; Plaut. Aul. 2, 2, 8.
    II.
    In dat. uses.
    A.
    With the idea of motion, to that place, thither (=in eum locum):

    eo se recipere coeperunt,

    Caes. B. G. 1, 25, 5:

    uti eo cum introeas, circumspicias, uti inde exire possit,

    Cato, R. R. 1, 2:

    eo tela conicere, Auct. B. Afr. 72: eo respicere,

    Sall. J. 35, 10; so,

    followed by quo, ubi, unde: non potuit melius pervenirier eo, quo nos volumus,

    Ter. Phorm. 4, 3, 35:

    venio nunc eo, quo me fides ducit,

    Cic. Rosc. Am. 30, 83:

    ibit eo quo vis, etc.,

    Hor. Ep. 2, 2, 40:

    (venit) eo, ubi non modo res erat, etc.,

    Cic. Quint. 11; Varr. R. R. 3, 16, 21; Vell. 2, 108, 2:

    eo, unde discedere non oportuit, revertamur,

    Cic. Att. 2, 16, 3; Liv. 6, 35, 2; Sall. C. 60, 2;

    so (late Lat.) with loci: perducendum eo loci, ubi actum sit,

    Dig. 10, 4, 11, § 1; ib. 47, 2, 3, § 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    With the idea of addition, thereto, in addition to that, besides:

    accessit eo, ut milites ejus, etc.,

    Cic. Fam. 10, 21, 4:

    accedit eo, quod, etc.,

    id. Att. 1, 13, 1.—
    2.
    With the idea of tendency, to that end, with that purpose, to this result:

    hoc autem eo spectabat, ut eam a Philippo corruptam diceret,

    Cic. Div. 2, 57, 118:

    haec eo pertinet oratio, ut ipsa virtus se sustentare posse videretur,

    id. Fam. 6, 1, 12:

    hoc eo valebat, ut, etc.,

    Nep. Them. 4, 4.—
    3.
    With the idea of degree or extent, to that degree or extent, so far, to such a point:

    eo scientiae progredi,

    Quint. 2, 1, 6:

    postquam res publica eo magnificentiae venerit, gliscere singulos,

    Tac. A. 2, 33; id. H. 1, 16; id. Agr. 28:

    eo magnitudinis procedere,

    Sall. J. 1, 5; 5, 2; 14, 3:

    ubi jam eo consuetudinis adducta res est, ut, etc.,

    Liv. 25, 8, 11; 28, 27, 12; 32, 18, 8 al.; Just. 3, 5:

    eo insolentiae processit,

    Plin. Pan. 16:

    eo rerum ventum erat, ut, etc.,

    Curt. 5, 12, 3; 7, 1, 35.— With gen., Val. Max. 3, 7, 1 al.; Flor. 1, 24, 2; 2, 18, 12; Suet. Caes. 77; Plin. Pan. 16, 5; Sen. Q. N. 4 praef. §

    9: eo rem jam adducam, ut nihil divinationis opus sit,

    Cic. Rosc. Am. 34, 96:

    res eo est deducta, ut, etc.,

    id. Att. 2, 18, 2; Hor. C. 2, 1, 226; Cic. Verr. 2, 4, 18.—
    C.
    Of time, up to the time, until, so long, usually with usque, and followed by dum, donec:

    usque eo premere capita, dum illae captum amitterent,

    Cic. N. D. 2, 49, 124; Liv. 23, 19, 14; Tac. A. 4, 18:

    eo usque flagitatus est, donec ad exitium dederetur,

    id. ib. 1, 32; Quint. 11, 3, 53:

    eo usque vivere, donec, etc.,

    Liv. 40, 8; cf. Col. 4, 24, 20; 4, 30, 4.—Rarely by quamdiu:

    eo usque, quamdiu ad fines barbaricos veniretur,

    Lampr. Alex. Sev. 45.

    Lewis & Short latin dictionary > eo

  • 91 evenio

    ē-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( praes. subj. evenat, Enn. ap. Non. 507, 20; Plaut. Trin. 1, 2, 3; id. Mil. 4, 1, 19:

    evenant,

    id. Ep. 3, 1, 2), v. n., to come out, come forth.
    I.
    Lit. (very rare):

    merses profundo: pulchrior evenit,

    Hor. C. 4, 4, 65:

    tota arundo serius praedicto tempore evenit,

    comes up, grows up, Col. 4, 32, 2:

    sine modo rus eveniat,

    Plaut. Cas. 2, 8, 1:

    Capuam,

    id. Rud. 3, 2, 17; cf.:

    evenit sermo Samuelis Israeli,

    Vulg. 1 Reg. 3, 21.—Far more freq. and class.,
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to fall out, come to pass, happen; and with alicui, to befall, happen to, betide one (v. 2. accido, II., and 1. contingo, II. B. 3. b.):

    in hominum aetate multa eveniunt hujusmodi,

    Plaut. Am. 3, 2, 57 sq.; cf.:

    maxime id in rebus publicis evenit,

    Cic. Rep. 1, 44:

    timebam, ne evenirent ea, quae acciderunt,

    id. Fam. 6, 21; cf. id. Planc. 6, 15; Sall. C. 51, 26:

    quid homini potest turpius, quid viro miserius aut acerbius usu venire? quod tantum evenire dedecus?

    Cic. Quint. 15, 49:

    quem (sc. tyrannum) si optimates oppresserunt, quod ferme evenit, habet, etc.,

    id. Rep. 1, 42; cf.:

    quod evenit saepius,

    id. ib.:

    quod plerumque evenit,

    id. ib.; 2, 28 fin.:

    hoc in hac conformatione rei publicae non sine magnis principum vitiis evenit,

    id. ib. 1, 45 fin.:

    ut alia Tusculi, alia Romae eveniat saepe tempestas,

    id. Div. 2, 45:

    quota enim quaeque res evenit praedicta ab istis? aut si evenit quippiam: quid afferri potest, cur non casu id evenerit?

    id. ib. 2, 24, 52:

    ubi pax evenerat,

    had been concluded, Sall. C. 9, 3 et saep.:

    vereor, ne idem eveniat in meas litteras,

    that the same thing will happen to my letter, Cic. Fam. 2, 10.— Impers., it happens (cf.: accidit, incidit, contigit, obtingit, fit), with ut:

    evenit, senibus ambobus simul Iter ut esset,

    Ter. Phorm. 1, 2, 15; so Cic. Inv. 1, 35; Brutus ap. Cic. de Or. 2, 55, 224; Quint. 1, 5, 28; 2, 12, 5 et saep.; with quod, Enn. ap. Non. 507, 20 (cf. 2. accido):

    ob id, quod furtum fecit servus, evenit, quo minus eum habere domino liceat,

    Dig. 30, 1, 45.—With dat.:

    illi divitiae evenerunt maxumae,

    Plaut. Men. prol. 67; cf.:

    damna evenerunt maxuma misero mihi,

    id. Stich. 1, 3, 56:

    merito sibi ea evenerunt a me,

    id. Capt. 2, 3, 55:

    cum mihi nihil improviso evenisset,

    Cic. Rep. 1, 4:

    quibus (improbis) utinam ipsis evenissent ea, quae tum homines precabantur!

    id. Sest. 33; cf. id. Fin. 1, 16, 53 et saep.:

    L. Genucio consuli ea provincia sorte evenit,

    fell to, Liv. 7, 6;

    in the same sense without sorte,

    Sall. J. 35, 3; Liv. 2, 40 fin.; 9, 41 et saep.: si quid sibi eveniret, if any thing should happen to himself, euphemist. for if he should die, Suet. Caes. 86 Ruhnk.; Vop. Prob. 6 fin.; cf.:

    si in Pompeio quid humani evenisset,

    Sall. H. Fragm. 5, 8, p. 244 ed. Gerl. (v. 2. accido, II.).—
    B.
    In partic., to proceed, follow, result (as a consequence) from any thing; to turn out, issue, end in any way (cf. evado, I. B. 2.; evado is used both of [p. 667] persons and things, but evenio only of things):

    eventus est alicujus exitus negotii, in quo quaeri solet, quid ex quaque re evenerit, eveniat, eventurum sit, etc.,

    Cic. Inv. 1, 28, 42:

    ut nobis haec habitatio bona, fausta, felix fortunataque eveniat,

    Plaut. Trin. 1, 2, 3:

    quae (auspicia) sibi secunda evenerint,

    Cic. Div. 1, 15, 27 (al. secunde); cf. Suet. Vit. 9:

    cuncta prospera eventura,

    Sall. J. 63, 1; cf. Liv. 21, 21; 37, 47:

    quoniam quae occulte tentaverat, aspera foedaque evenerant (opp. prospere cessere),

    Sall. C. 26 fin. Kritz.; cf.:

    si adversa pugna evenisset,

    Liv. 8, 31:

    ut ea res mihi magistratuique bene atque feliciter eveniret,

    Cic. Mur. 1; so,

    bene ac feliciter,

    Liv. 31, 5; cf. feliciter, * Caes. B. G. 4, 25, 3:

    prospere,

    Cic. Fam. 3, 12, 2 (with cadere); so,

    prospere,

    Plaut. Ps. 2, 1, 1; Cic. N. D. 2, 66 fin.; Liv. 9, 19:

    bene,

    Sall. J. 92, 3; cf.:

    male istis eveniat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 39:

    vides omnia fere contra ac dicta sint evenisse,

    Cic. Div. 2, 24 fin.; cf.:

    quod si fors aliter quam voles evenerit,

    Plaut. Cas. 2, 5, 37:

    si quid praeter spem evenit,

    Ter. And. 2, 6, 5; id. Ad. 5, 3, 29; id. Phorm. 2, 1, 16; 21:

    quoniam haec evenerunt nostra ex sententia,

    Plaut. Men. 5, 9, 89; cf. Ter. Heaut. 4, 5, 17; id. Hec. 5, 4, 32:

    istaec blanda dicta quo eveniant,

    Plaut. Most. 2, 1, 48; so,

    quo,

    id. ib. 1, 2, 52; id. Bacch. 1, 2, 36; cf.

    quorsum,

    Ter. Hec. 1, 2, 118.—Hence, ēventum, i, n. (acc. to evenio, II.).
    A. 1.
    In gen. (rare):

    semper me causae eventorum magis movent quam ipsa eventa,

    Cic. Att. 9, 5, 2:

    plurimorum seculorum et eventorum memoria,

    id. Rep. 3, 9, 14:

    si cujusque facti et eventi causa ponetur,

    id. Part. Or. 9, 32.—
    2.
    In Lucr. opp. conjunctum, of the external conditions, or accidents, of persons and things (as poverty, riches, freedom, etc.), Lucr. 1, 450; 458; 467; 470 al.—
    3.
    Alicujus, that which befalls one, experience, fortune:

    ei qui sciunt quid aliis acciderit, facile ex aliorum eventis suis rationibus possunt providere,

    Auct. Her. 4, 9, 13:

    ut te ex nostris eventis communibus admonendum putarem,

    Cic. Fam. 1, 7, 9:

    fabula rerum eventorumque nostrorum,

    id. ib. 5, 12, 6:

    cui omnia pendere ex alterius eventis coguntur,

    id. Tusc. 5, 12, 36:

    plures aliorum eventis docentur,

    Tac. A. 4, 33.—
    B.
    The issue, consequence, result, effect of an action (cf.: exitus, eventus, successus, obitus, occasus), freq. in Cic., usually plur.:

    consilia eventis ponderare,

    Cic. Rab. Post. 1;

    so opp. facta,

    id. Pis. 41; Fragm. ap. Non. 204, 6;

    opp. causae,

    id. Div. 1, 6 fin.; id. Top. 18:

    quorum praedicta quotidie videat re et eventis refelli,

    id. Div. 2, 47 fin. —In sing., Cic. Att. 3, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > evenio

  • 92 foedus

    1.
    foedus, a, um, adj. [Sanscr. dhūmas, smoke; cf.: fumus, fīmus, feteo], foul, filthy, loathsome, ugly, unseemly, detestable, abominable, horrible (class.; cf.: deformis, turpis).
    I.
    Physically:

    cimices foedissimum animal,

    Plin. 29, 4, 17, § 61:

    herba odoris foedi,

    id. 20, 16, 63, § 171:

    odor,

    Cels. 2, 8; 5, 28, 3:

    facies,

    id. 6, 6, 9:

    sapor,

    Lucr. 2, 401:

    species,

    id. 2, 421:

    nunc eo tibi videtur foedus, quia illam (vestem) non habet,

    Ter. Eun. 4, 4, 17; cf. Quint. 6, 3, 32:

    immanissimum et foedissimum monstrum,

    Cic. Pis. 14, 31:

    foeda fit volucris (sc. bubo),

    Ov. M. 5, 549:

    caput impexa foedum porrigine,

    Hor. S. 2, 3, 126:

    foeda nigro simulacra fumo,

    id. C. 3, 6, 4:

    foeda cicatrix,

    id. S. 1, 5, 60:

    vulnus,

    Ov. M. 12, 366:

    tergum recentibus vestigiis vulnerum,

    Liv. 2, 23, 7; cf. id. 9, 31, 2:

    victus,

    Hor. A. P. 392:

    loca tetra, inculta, foeda, formidolosa,

    Sall. C. 52, 13:

    tempestates,

    Liv. 25, 7, 7; Verg. G. 1, 323:

    foedissima tempestas,

    Liv. 29, 18, 5:

    incendium,

    id. 24, 47, 15.—With dat.:

    pestilentia foeda homini, foeda pecori,

    destructive, Liv. 3, 32, 2.—In the neutr. absol.:

    foedum relatu,

    Ov. M. 9, 167; cf.

    foediora,

    Liv. 3, 69, 2.—
    II.
    Mentally, disgraceful, base, dishonorable, vile, shameful, infamous, foul, etc.:

    quo (tyranno) neque tetrius, neque foedius, nec diis hominibusque invisius animal ullum cogitari potest,

    Cic. Rep. 2, 26:

    nihil fieri potest miserius, nihil perditius, nihil foedius,

    id. Att. 8, 11, 4:

    luxuria senectuti foedissima,

    id. Off. 1, 34, 123:

    homo,

    Sall. C. 19, 2:

    scriptores carmine foedo Splendida facta linunt,

    Hor. Ep. 2, 1, 236; cf.:

    foedissima ludibria,

    Quint. 1, 6, 32:

    bellum foedissimum,

    Cic. Att. 7, 26, 3:

    genus interitus,

    id. ib. 15, 20, 2:

    foedus et perniciosus exitus judicii,

    id. Q. Fr. 3, 9, 1:

    consilium,

    Liv. 26, 38, 4:

    facinus,

    Ter. Eun. 5, 5, 1:

    amor,

    Lucr. 4, 1158:

    ministeria,

    Verg. A. 7, 619:

    condiciones,

    Hor. C. 3, 5, 15:

    fuga ducum,

    Val. Fl. 6, 723:

    exprobratio,

    Plin. 18, 26, 66, § 249:

    inconsequentia rerum foedissima,

    Quint. 8, 6, 50.—In the neutr. with a subject-clause: ludos vero non facere, quid foedius? (shortly before: quid turpius?) Cic. Att. 15, 10:

    versum in oratione fieri multo foedissimum est,

    Quint. 9, 4, 72.— Hence, adv.: foede, foully, cruelly, basely, horribly: foede divexarier, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106 (Trag. Rel. p. 84 Rib.):

    aram turparunt sanguine foede,

    Lucr. 1, 85:

    foede aliquem distrahere,

    Plaut. Trin. 4, 1, 14:

    laniare crura brachiaque,

    Tac. H. 1, 41:

    caesa manus juvenum,

    Verg. A. 10, 498:

    ob admissum foede dictumve superbe,

    Lucr. 5, 1224:

    servire,

    Plaut. Pers. 2, 2, 48: perire Sall. J. 31, 2:

    pugnatum est,

    Liv. 6, 1, 11:

    foedius inde pulsus quam, etc.,

    id. 2, 51, 8:

    causa agetur foedissime,

    Cic. Att. 9, 7, 4.
    2.
    foedus, ĕris (for foedus, Ennius wrote fidus, acc. to Varr. L. L. 5, § 86 Müll. Archaic form of the gen. plur. foedesum, acc. to Varr. L. L. 7, § 27; v. the letter R), n. [from the root FID; Sanscr. bandh, ligare; v. fido], a league, treaty, compact (cf.: sponsio, pactio).
    I.
    Polit.:

    FOEDERVM, PACIS, BELLI, INDVCIARVM ORATORES FETIALES IVDICESVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 9, 21; cf. id. Rep. 1, 32:

    esse autem tria genera foederum, quibus inter se paciscerentur amicitias civitates regesque,

    Liv. 34, 57, 7:

    pacem foedusque facere,

    Cic. de Sen. 6, 16; cf.:

    oratrices pacis et foederis,

    id. Rep. 2, 8:

    Ambiorigem sibi societate et foedere adjungunt,

    Caes. B. G. 6, 2, 2:

    ne societates, ne foedera nova acciperemus,

    Sall. J. 14, 18:

    societatem foedere confirmare,

    Cic. Phil. 2, 35, 89:

    quibus (foederibus) etiam cum hoste devincitur fides,

    id. Off. 3, 31, 111:

    amicitiam et foedus petere, Sall J. 104, 4: foedus facere cum aliquibus,

    Cic. Inv. 2, 30, 91; so,

    foedus facere,

    id. Rep. 3, 18; Caes. B. C. 3, 108, 3; Sall. J. 38, 9 al.: ferire, icere, pangere, percutere, v. h. vv.: de foedere decedere, Cato ap. Gell. 10, 1, 10:

    foedera negligere, violare, rumpere,

    Cic. Balb. 5, 13; cf.:

    sociorum nominisque Latini jura negligere ac foedera,

    id. Rep. 3, 29:

    rumpere,

    Auct. Her. 4, 14, 20; Liv. 9, 1; 21, 10:

    violare,

    Cic. Rep. 1, 19; Liv. 28, 44, 7:

    rescindere,

    Vell. 2, 90, 3:

    solvere,

    Verg. A. 10, 91:

    turbare,

    id. ib. 12, 633:

    contra foedus facere,

    Cic. Balb. 4, 10; Gell. 10, 1, 10:

    foedus aequum dare,

    Liv. 23, 5, 9 (for which:

    ex aequo venire in amicitiam,

    id. 7, 30, 2); cf.:

    foedere iniquo alligari,

    id. 35, 46, 10:

    ex foedere,

    according to agreement, id. 1, 23, 7; 8, 39, 13. —
    II.
    Transf., beyond the polit. sphere, in gen., a compact, covenant, agreement, stipulation, bargain:

    foedus fecerunt cum tribuno plebis palam, ut ab eo provincias acciperent, quas ipsi vellent, etc.,

    Cic. Sest. 10, 24; cf.:

    foedus frangere,

    id. Pis. 12, 28:

    inter se facere,

    id. Fin. 2, 26, 83:

    amorum turpissimorum foedera ferire,

    id. Cael. 14, 34:

    amicitiae,

    Ov. Tr. 3, 6, 1:

    hospitii,

    Just. 7, 3:

    thalami,

    i. e. marriage contract, marriage, Ov. M. 7, 403; so,

    vitae,

    Stat. Th. 2, 112:

    communia studii,

    Ov. P. 4, 13, 43.—
    B.
    Poet., of inanim. and abstr. things, a law:

    continuo has leges aeternaque foedera certis Inposuit natura locis,

    Verg. G. 1, 60:

    omnes Foedere naturae certo discrimina servant,

    Lucr. 5, 924; 5, 57; 6, 906:

    foedere certo et premere et laxas dare habenas,

    Verg. A. 1, 62:

    neve potentis naturae pollue foedus,

    Ov. M. 10, 353: caeli foedera, Col. Poët. 10, 219.

    Lewis & Short latin dictionary > foedus

  • 93 frango

    frango, frēgi, fractum, 3, v. a. [root in Gr. FPAT, rhêgnumi, rhêgma, rhôgaleos; Goth. Brikkan; Irish brissim; Germ. brechen; Engl. break; but cf. Fick, Vergl. Wörterb. p. 182, and v. the letter F], to break, break in pieces, dash to pieces, shiver, break in two (cf.: rumpo, diffringo).
    I.
    Lit.: hastas frangit quatitque, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 435 ed. Vahl.); cf.: aes sonit, franguntur hastae, id. Fragm. ap. Non. 504, 33 (Trag. v. 213 ed. Vahl.): fraxinus frangitur atque abies consternitur alta, is broken, felled, id. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 195 ed. Vahl.):

    simulacra,

    Lucr. 6, 419:

    milvo est quoddam bellum quasi naturale cum corvo: ergo alter alterius ubicumque nactus est ova, frangit,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    anulus aureus fractus et comminatus est,

    id. Verr. 2, 4, 25, § 56:

    compluribus navibus fractis,

    dashed to pieces, Caes. B. G. 4, 29, 3:

    naves,

    Hor. A. P. 20:

    navem is fregit apud Andrum insulam,

    Ter. And. 1, 3, 17; cf. Auct. Her. 4, 44, 57:

    domus fracta conjectu lapidum,

    Cic. Att. 4, 3, 2:

    janua frangatur, latret canis,

    Hor. S. 1, 2, 128:

    patinam,

    id. ib. 2, 8, 72:

    lagenam,

    id. ib. 81:

    crystallina,

    Mart. 14, 111:

    aulas in caput,

    Plaut. Capt. 1, 1, 21:

    corpora ad saxum,

    Verg. A. 3, 625:

    vindices rerum capitalium laqueo gulam fregere,

    broke his neck, strangled him, Sall. C. 55, 5:

    cervices civium Romanorum in carcere,

    Cic. Verr. 2, 5, 57, § 147; id. Vatin. 11, 26:

    senile guttur parentis impiā manu,

    Hor. Epod. 3, 2:

    cerebrum,

    Verg. A. 5, 413:

    brachium,

    Cic. de Or. 2, 62, 253; cf.

    coxam,

    Plin. Ep. 2, 1, 5:

    crus,

    Hor. Ep. 1, 17, 59:

    crura,

    Cic. Phil. 13, 12, 27; Suet. Aug. 67; id. Tib. 44; Vulg. Johan. 19, 31:

    cornu in arbore,

    Ov. F. 5, 121:

    non ego te, tigris ut aspera Gaetulusve leo, frangere persequor,

    to tear in pieces, Hor. C. 1, 23, 10; cf.:

    indomitos ut cum Massyla per arva Armenti reges magno leo fregit hiatu, etc.,

    Stat. Th. 11, 28; Val. Fl. 2, 458; Plin. 8, 40, 61, § 150:

    nubes in montem actae non franguntur, sed circumfunduntur,

    Sen. Q. N. 2, 28, 2.—
    B.
    Transf., in gen., to break up small, to grind, bruise, crush (freq. since the Aug. per.):

    glebam bidentibus,

    Verg. G. 2, 400;

    glebas,

    id. ib. 3, 161:

    fruges robore saxi,

    Lucr. 1, 882:

    farra saxo,

    Val. Fl. 2, 448:

    hordeum molis,

    Plin. 18, 7, 14, § 72:

    granum dentibus,

    id. 18, 24, 54, § 196:

    fabam,

    id. 19, 3, 15, § 40:

    glandem (sues),

    Verg. G. 2, 72:

    testes homini,

    Plin. 11, 49, 110, § 263:

    toros,

    to press, throw one's self upon, Mart. 2, 59, 3; 4, 8, 6: comam in gradus, to twist, braid, Quint. 1, 6, 44:

    mare montis ad ejus Radices frangit fluctus,

    breaks, Lucr. 6, 695; cf.:

    quam (fortunam) existimo levem et imbecillam ab animo firmo et gravi tamquam fluctum a saxo frangi oportere,

    Cic. Fam. 9, 16, 6:

    fluctus (scopulus),

    Luc. 6, 266:

    undam,

    Ov. F. 4, 282:

    aquas,

    Quint. 9, 4, 7:

    amnem nando,

    Luc. 8, 374; cf. Sil. 3, 457; 8, 555:

    iter,

    i. e. turn off from it, Stat. Th. 12, 232.
    II.
    Trop., to break down, subdue, weaken, diminish, violate; to soften, move, touch:

    quem (Viriathum) C. Laelius praetor ita fregit et comminuit ferocitatemque ejus ita repressit, ut, etc.,

    broke down, subdued, Cic. Off. 2, 11 fin.; cf.:

    fractam illam et debilitatam vim suam, etc.,

    id. Fam. 1, 9, 2:

    quem series immensa laborum fregerit,

    Ov. H. 9, 6:

    nationes frangere domareque,

    Cic. Prov. Cons. 13, 33:

    proeliis calamitatibusque fracti,

    Caes. B. G. 1, 31, 7:

    victi sumus igitur, aut, si vinci dignitas non potest, fracti certe et abjecti,

    Cic. Fam. 4, 7, 2:

    te ut ulla res frangat?

    would break, shake thy resolution, id. Cat. 1, 9, 22; cf.:

    frangi metu, cupiditate,

    id. Off. 1, 20, 68:

    fractus ac debilitatus metu,

    id. de Or. 1, 26, 121:

    flecti animo atque frangi,

    id. Sull. 6, 18:

    frangi animo,

    id. Phil. 2, 15, 37:

    dolore,

    id. Fin. 2, 29, 95:

    misericordiā,

    id. Att. 7, 12, 3:

    pudore,

    id. Tusc. 2, 21, 48 et simil.; cf.

    also: aliquem auctoritate,

    id. ib. 1, 21 fin.:

    aliquem patientiā,

    id. Brut. 25, 95: quae (vis) summas frangit infirmatque opes, Poët. ap. Cic. Rab. Post. 10, 28:

    debilitatur ac frangitur eloquentia,

    Tac. Dial. 39:

    mollis illa educatio, quam indulgentiam vocamus, nervos omnes et mentis et corporis frangit,

    Quint. 1, 2, 6:

    frangitur vox,

    id. 11, 3, 20; cf. id. 12, 11, 2:

    vox Auditur fractos sonitus imitata tubarum,

    Verg. G. 4, 72:

    et illa (littera), quae est sexta nostrarum (i. e. F) quoties aliquam consonantem frangit, ut in hoc ipso frangit, multo fit horridior,

    i. e. weakens, Quint. 12, 10, 29 Spald. (v. the passage in its connection); cf. id. 1, 4, 11:

    primum divisit ineleganter: duo enim genera quae erant, fecit tria: hoc est non dividere, sed frangere,

    Cic. Fin. 2, 9, 26; cf.:

    frangas citius quam corrigas, quae in pravum induruerunt,

    Quint. 1, 3, 12:

    bellum proeliis frangere,

    Cic. Prov. Cons. 13, 32:

    dignitatem,

    id. Fam. 9, 16, 6:

    hunc (pedum dolorem) abstinentiā, sanctitate vicit et fregit,

    Plin. Ep. 1, 12, 5:

    ut equorum cursum delicati minutis passibus frangunt,

    Quint. 9, 4, 113:

    animos frangi et debilitari molestiā,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 1, § 2:

    ingenium (mala),

    Ov. Tr. 3, 14, 33:

    sublimia pectora (Venus et vinum),

    id. F. 1, 301:

    ego unus contudi et fregi exsultantis praedonis audaciam,

    Cic. Phil. 13, 13 fin.; cf. id. Fragm. ap. Non. 301, 8 (id. Rep. 3, 36 ed. Mos.):

    furorem et petulantiam alicujus,

    id. Pis. 14, 31:

    libidines,

    id. Leg. 3, 13, 31:

    odium iramque (risus),

    Quint. 6, 3, 9:

    impetum cogitationis (membranae),

    id. 10, 3, 31:

    consilium alicujus,

    Cic. Fam. 4, 4, 4; cf.:

    sententiam alicujus,

    id. ib. 1, 4, 1:

    foedus,

    id. Pis. 12, 28; id. Scaur. 42:

    fidem,

    id. Rosc. Com. 6, 16:

    jura pudicitiae,

    Prop. 4 (5), 5, 28:

    mandata,

    Hor. Ep. 1, 13, 19:

    fas,

    Grat. Cyneg. 451:

    morantem diem mero (= breviorem reddere),

    to shorten, Hor. C. 2, 7, 6:

    vina,

    i. e. to weaken, dilute, Mart. 14, 103; Plin. 14, 22, 28, § 138:

    cum frangerem jam ipse me cogeremque illa ferre toleranter,

    Cic. Fam. 4, 6, 2:

    nec animus tantis se laboribus frangeret, neque, etc.,

    id. Arch. 11, 29:

    ante quam calores aut frigora se fregerunt,

    diminished, abated, Varr. R. R. 2, 2, 18; cf.:

    Scaevola paulum quiescet, dum se calor frangat,

    Cic. de Or. 1, 62, 265:

    fracti aestus et nondum orta frigora,

    Cels. 7, 7, 4 fin.; cf.:

    fluctus se frangit,

    Sen. Med. 392:

    glacies se frangit,

    id. Q. N. 4, 5, 4.—Hence, fractus, a, um, P. a., weakened, weak, feeble, faint:

    jamque adeo fracta est aetas effetaque tellus Vix animalia parva creat,

    Lucr. 2, 1151:

    quod me audis fractiorem esse animo,

    i. e. more disheartened, less courageous, Cic. Att. 11, 12, 4; cf.:

    spes amplificandae fortunae fractior,

    id. Lael. 16, 59:

    in compositione fractus,

    powerless, feeble, Quint. 12, 10, 12; cf.:

    quid est tam fractum, tam minutum, tam in ipsa concinnitate puerile?

    Cic. Brut. 83, 287; and:

    corruptum et omnibus vitiis fractum dicendi genus,

    Quint. 10, 1, 125: corrupta oratio maxime comprehensione obscura, compositione fracta consistit, id. [p. 777] 8, 3, 57:

    effeminata et fracta impudicis modis (musice),

    id. 1, 10, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > frango

  • 94 Hercules

    Hercŭles, is and i (the latter in Cic. Ac. 2, 34, 108 Goer.; cf. Plin. ap. Charis. p. 107 P.:

    Herculei,

    Cat. 55, 13), m., = Hêraklês, Etrusc. HERCLE (whence, by the insertion of a connecting vowel, the Latin form arose; cf. Alcumena for Alkmênê; v. also under B. the voc. hercle), son of Jupiter and Alcmena, husband of Dejanira, and, after his deification, of Hebe, the god of strength, and the guardian of riches, to whom, therefore, tithes were offered; he was also the guide of the Muses (Musagetes); the poplar was sacred to him, Cic. N. D. 3, 16, 42; Varr. ap. Serv. Verg. A. 8, 564; Varr. L. L. 6, § 54 Müll.; Plaut. Stich. 1, 3, 80; 2, 2, 62; Ov. M. 8, 364; 9, 13 sq.; Hor. C. 3, 14, 1; 4, 5, 36; Suet. Aug. 29; cf. with Ov. F. 6, 797 sq.:

    neque Herculi quisquam decumam vovit umquam, si sapiens factus esset,

    Cic. N. D. 3, 36, 88:

    superavit aerumnis suis aerumnas Herculis,

    Plaut. Pers. 1, 1, 2: Herculis Columnae, the Pillars of Hercules, i. e. the promontories between which is the Strait of Gibraltar, Plin. 2, 67, 67, § 167; Curt. 10, 1, 8 et saep.—In gen. plur.:

    et Herculum et Mercuriorum disciplinae,

    Tert. Spect. 11 fin. —Prov.: Herculi quaestum conterere, i. e. to squander everything (even the tithes of Hercules), Plaut. Most. 4, 2, 68:

    personam Herculis et cothurnos aptare infantibus,

    Quint. 6, 1, 36.—
    B.
    Transf., analog. with the Greek Hêrakleis and Hêrakles, in voc. hercŭles, and more freq. hercŭle or hercle; also with a prefixed me: mĕ-hercŭles, mehercŭle (also separately: me hercule), and mĕhercle, as an oath or asseveration, by Hercules!
    (α).
    Hercules and mehercules:

    et, hercules, hae quidem exstant,

    Cic. Brut. 16, 61; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 1; Poll. ib. 10, 33, 7:

    licet, hercules, undique omnes in me terrores impendeant,

    Cic. Rosc. Am. 11, 31; Vell. 2, 52, 2:

    neque, mehercules, hoc indigne fero,

    Cic. Rosc. Am. 48, 141:

    cui, mehercules, hic multum tribuit,

    id. Fam. 6, 5, 3; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    at, mehercules, narrabit quod quis voluerit,

    Phaedr. 3, 17, 8.—
    (β).
    Hercule and mehercule, by Hercules! (in class. prose most freq.; cf.

    also: impetratum est a consuetudine, ut peccare suavitatis causa liceret: et pomeridianas quadrigas quam postmeridianas libentius dixerim, et mehercule quam mehercules,

    Cic. Or. 47, 157):

    et hercule ita fecit,

    id. Lael. 11, 37:

    et hercule,

    id. Fam. 2, 18, 2; Quint. 2, 5, 4; 2, 16, 12; 10, 2, 3;

    12, 6, 4 al.: ac me quidem, ut hercule etiam te ipsum, Laeli, cognitio ipsa rerum delectat,

    Cic. Rep. 1, 13:

    non hercule, Scipio, dubito quin, etc.,

    id. ib. 1, 23; id. Quint. 3, 13; id. Att. 2, 7, 3:

    sed hercule facile patior datum tempus, in quo, etc.,

    id. ib. 16, 16, C, 10; Quint. 1, 4, 7; 12, 1, 7:

    atqui nactus es, sed me hercule otiosiorem opera quam animo,

    Cic. Rep. 1, 9:

    dicam me hercule,

    id. ib. 1, 19:

    non me hercule, inquit,

    id. ib. 1, 38:

    non mehercule,

    Quint. 6, 1, 43; 6, 3, 74:

    cognoscere me hercule, inquit, etc.,

    Cic. Rep. 1, 48 Mai. N. cr.:

    ita mehercule attendi, nec satis intellexi, etc.,

    id. Leg. 3, 14, 33 Mos. N. cr.; id. Verr. 2, 3, 62, § 144:

    vere mehercule hoc dicam,

    id. Planc. 26, 64: et mehercule ego antea mirari solebam, etc., id. Verr. 2, 4, 14, § 33; id. Att. 5, 16, 3:

    mihi mehercule magnae curae est aedilitas tua,

    id. Fam. 2, 11, 2:

    servi mehercule mei, si me isto pacto metuerent, etc.,

    id. Cat. 1, 7, 17.—
    (γ).
    Hercle and mehercle (the former esp. freq. in Plaut. and Ter.; the latter very rare): malo hercle magno suo convivat, Enn. ap. Non. 474, 22 (Sat. v. 1 Vahl.):

    obsecro hercle, quantus et quam validus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 143; id. ib. 173:

    tanto hercle melior,

    id. Bacch. 2, 2, 33:

    mihi quidem hercle non fit verisimile,

    Ter. And. 1, 3, 20:

    nescio hercle,

    id. Eun. 2, 3, 13; id. Phorm. 1, 2, 87:

    perii hercle,

    id. Eun. 5, 2, 66; 5, 6, 14; id. Heaut. 4, 4, 14:

    non hercle,

    id. Phorm. 5, 7, 76:

    per hercle rem mirandam (i. e. permirandam) Aristoteles dicit,

    Gell. 3, 6, 1.—With intensive particles:

    heu hercle,

    Plaut. Rud. 3, 5, 41:

    scite hercle sane,

    id. Trin. 3, 3, 53; cf.:

    sane quidem hercle,

    Cic. Leg. 2, 4, 8:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; cf.:

    minime hercle,

    Cic. Lael. 9, 30:

    haudquaquam hercle, Crasse, mirandum est, etc.,

    id. de Or. 3, 22, 82:

    pulchre mehercle dictum et sapienter,

    Ter. Eun. 3, 1, 26; 1, 1, 22.
    II.
    Derivv.
    A.
    Hercŭlĕus, a, um, adj., of or belonging to Hercules, Herculean:

    domiti Herculea manu Telluris juvenes,

    Hor. C. 2, 12, 6:

    labor,

    id. ib. 1, 3, 36:

    coronae arbos,

    i. e. the poplar, Verg. G. 2, 66; cf.:

    umbra populi,

    id. A. 8, 276:

    leo,

    the lion's skin worn by Hercules, Val. Fl. 1, 263:

    Oete,

    on which Hercules burned himself, Luc. 3, 178:

    hospes,

    i. e. Croto, by whom Hercules was hospitably entertained, Ov. M. 15, 8:

    ternox,

    in which Hercules was begotten, Stat. Th. 12, 301:

    hostis,

    i. e. Telephus, son of Hercules, Ov. R. Am. 47:

    gens,

    i. e. the family of the Fabians sprung from Hercules, id. F. 2, 237; so,

    penates,

    Sil. 7, 44:

    sacrum,

    instituted by Evander in honor of Hercules, Verg. A. 8, 270:

    Trachin,

    built by Hercules, Ov. M. 11, 627:

    urbs,

    the city of Herculaneum, built by Hercules, id. ib. 15, 711.—Hence also:

    litora,

    near Herculaneum, Prop. 1, 11, 2:

    Tibur,

    i. e. where Hercules was worshipped, Mart. 1, 13, 1; 4, 62:

    astrum,

    i. e. the constellation of the Lion, id. 8, 55, 15: fretum, i. e. the Pillars of Hercules, (Strait of Gibraltar), Sil. 1, 199;

    also: metae,

    Luc. 3, 278.—
    B.
    Hercŭlā-nĕus, a, um, adj., the same: pars, i. e. the tithes (dedicated to Hercules), the tenth part, Plaut. Truc. 2, 7, 11.—Also to denote things large of their kind:

    formicae,

    Plin. 30. 4, 10, §

    29: urtica,

    id. 21, 15, 55, § 92:

    nodus,

    Sen. Ep. 87, 33:

    nymphaea,

    App. Herb. 67:

    sideritis,

    id. ib. 72:

    machaera,

    Capitol. Pertin. 8.—
    C.
    Hercŭlānus, a, um, adj., the same: pes, i. e. long, large (cf. in the preced.), Gell. 1, 1, 3.—
    D.
    Acc. to the Gr. form Hēraclēus or Hēra-clĭus, a, um, adj., = Hêrakleios or Hêraklios, the same:

    fabulae,

    Juv. 1, 52 (al. acc. to the MSS. Herculeias).—
    E.
    Hēraclī-des, ae, m., = Hêrakleidês, a male descendant of Hercules, Heraclid:

    exclusi ab Heraclīdis Orestis liberi,

    Vell. 1, 2 fin.
    F.
    Hercŭlĭus, i, m., a surname of the emperor Maximinianus, and hence, Her-cŭlĭāni, ōrum, m., his guards, Amm. 22, 3, 2; 25, 6, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Hercules

  • 95 Herculiani

    Hercŭles, is and i (the latter in Cic. Ac. 2, 34, 108 Goer.; cf. Plin. ap. Charis. p. 107 P.:

    Herculei,

    Cat. 55, 13), m., = Hêraklês, Etrusc. HERCLE (whence, by the insertion of a connecting vowel, the Latin form arose; cf. Alcumena for Alkmênê; v. also under B. the voc. hercle), son of Jupiter and Alcmena, husband of Dejanira, and, after his deification, of Hebe, the god of strength, and the guardian of riches, to whom, therefore, tithes were offered; he was also the guide of the Muses (Musagetes); the poplar was sacred to him, Cic. N. D. 3, 16, 42; Varr. ap. Serv. Verg. A. 8, 564; Varr. L. L. 6, § 54 Müll.; Plaut. Stich. 1, 3, 80; 2, 2, 62; Ov. M. 8, 364; 9, 13 sq.; Hor. C. 3, 14, 1; 4, 5, 36; Suet. Aug. 29; cf. with Ov. F. 6, 797 sq.:

    neque Herculi quisquam decumam vovit umquam, si sapiens factus esset,

    Cic. N. D. 3, 36, 88:

    superavit aerumnis suis aerumnas Herculis,

    Plaut. Pers. 1, 1, 2: Herculis Columnae, the Pillars of Hercules, i. e. the promontories between which is the Strait of Gibraltar, Plin. 2, 67, 67, § 167; Curt. 10, 1, 8 et saep.—In gen. plur.:

    et Herculum et Mercuriorum disciplinae,

    Tert. Spect. 11 fin. —Prov.: Herculi quaestum conterere, i. e. to squander everything (even the tithes of Hercules), Plaut. Most. 4, 2, 68:

    personam Herculis et cothurnos aptare infantibus,

    Quint. 6, 1, 36.—
    B.
    Transf., analog. with the Greek Hêrakleis and Hêrakles, in voc. hercŭles, and more freq. hercŭle or hercle; also with a prefixed me: mĕ-hercŭles, mehercŭle (also separately: me hercule), and mĕhercle, as an oath or asseveration, by Hercules!
    (α).
    Hercules and mehercules:

    et, hercules, hae quidem exstant,

    Cic. Brut. 16, 61; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 1; Poll. ib. 10, 33, 7:

    licet, hercules, undique omnes in me terrores impendeant,

    Cic. Rosc. Am. 11, 31; Vell. 2, 52, 2:

    neque, mehercules, hoc indigne fero,

    Cic. Rosc. Am. 48, 141:

    cui, mehercules, hic multum tribuit,

    id. Fam. 6, 5, 3; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    at, mehercules, narrabit quod quis voluerit,

    Phaedr. 3, 17, 8.—
    (β).
    Hercule and mehercule, by Hercules! (in class. prose most freq.; cf.

    also: impetratum est a consuetudine, ut peccare suavitatis causa liceret: et pomeridianas quadrigas quam postmeridianas libentius dixerim, et mehercule quam mehercules,

    Cic. Or. 47, 157):

    et hercule ita fecit,

    id. Lael. 11, 37:

    et hercule,

    id. Fam. 2, 18, 2; Quint. 2, 5, 4; 2, 16, 12; 10, 2, 3;

    12, 6, 4 al.: ac me quidem, ut hercule etiam te ipsum, Laeli, cognitio ipsa rerum delectat,

    Cic. Rep. 1, 13:

    non hercule, Scipio, dubito quin, etc.,

    id. ib. 1, 23; id. Quint. 3, 13; id. Att. 2, 7, 3:

    sed hercule facile patior datum tempus, in quo, etc.,

    id. ib. 16, 16, C, 10; Quint. 1, 4, 7; 12, 1, 7:

    atqui nactus es, sed me hercule otiosiorem opera quam animo,

    Cic. Rep. 1, 9:

    dicam me hercule,

    id. ib. 1, 19:

    non me hercule, inquit,

    id. ib. 1, 38:

    non mehercule,

    Quint. 6, 1, 43; 6, 3, 74:

    cognoscere me hercule, inquit, etc.,

    Cic. Rep. 1, 48 Mai. N. cr.:

    ita mehercule attendi, nec satis intellexi, etc.,

    id. Leg. 3, 14, 33 Mos. N. cr.; id. Verr. 2, 3, 62, § 144:

    vere mehercule hoc dicam,

    id. Planc. 26, 64: et mehercule ego antea mirari solebam, etc., id. Verr. 2, 4, 14, § 33; id. Att. 5, 16, 3:

    mihi mehercule magnae curae est aedilitas tua,

    id. Fam. 2, 11, 2:

    servi mehercule mei, si me isto pacto metuerent, etc.,

    id. Cat. 1, 7, 17.—
    (γ).
    Hercle and mehercle (the former esp. freq. in Plaut. and Ter.; the latter very rare): malo hercle magno suo convivat, Enn. ap. Non. 474, 22 (Sat. v. 1 Vahl.):

    obsecro hercle, quantus et quam validus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 143; id. ib. 173:

    tanto hercle melior,

    id. Bacch. 2, 2, 33:

    mihi quidem hercle non fit verisimile,

    Ter. And. 1, 3, 20:

    nescio hercle,

    id. Eun. 2, 3, 13; id. Phorm. 1, 2, 87:

    perii hercle,

    id. Eun. 5, 2, 66; 5, 6, 14; id. Heaut. 4, 4, 14:

    non hercle,

    id. Phorm. 5, 7, 76:

    per hercle rem mirandam (i. e. permirandam) Aristoteles dicit,

    Gell. 3, 6, 1.—With intensive particles:

    heu hercle,

    Plaut. Rud. 3, 5, 41:

    scite hercle sane,

    id. Trin. 3, 3, 53; cf.:

    sane quidem hercle,

    Cic. Leg. 2, 4, 8:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; cf.:

    minime hercle,

    Cic. Lael. 9, 30:

    haudquaquam hercle, Crasse, mirandum est, etc.,

    id. de Or. 3, 22, 82:

    pulchre mehercle dictum et sapienter,

    Ter. Eun. 3, 1, 26; 1, 1, 22.
    II.
    Derivv.
    A.
    Hercŭlĕus, a, um, adj., of or belonging to Hercules, Herculean:

    domiti Herculea manu Telluris juvenes,

    Hor. C. 2, 12, 6:

    labor,

    id. ib. 1, 3, 36:

    coronae arbos,

    i. e. the poplar, Verg. G. 2, 66; cf.:

    umbra populi,

    id. A. 8, 276:

    leo,

    the lion's skin worn by Hercules, Val. Fl. 1, 263:

    Oete,

    on which Hercules burned himself, Luc. 3, 178:

    hospes,

    i. e. Croto, by whom Hercules was hospitably entertained, Ov. M. 15, 8:

    ternox,

    in which Hercules was begotten, Stat. Th. 12, 301:

    hostis,

    i. e. Telephus, son of Hercules, Ov. R. Am. 47:

    gens,

    i. e. the family of the Fabians sprung from Hercules, id. F. 2, 237; so,

    penates,

    Sil. 7, 44:

    sacrum,

    instituted by Evander in honor of Hercules, Verg. A. 8, 270:

    Trachin,

    built by Hercules, Ov. M. 11, 627:

    urbs,

    the city of Herculaneum, built by Hercules, id. ib. 15, 711.—Hence also:

    litora,

    near Herculaneum, Prop. 1, 11, 2:

    Tibur,

    i. e. where Hercules was worshipped, Mart. 1, 13, 1; 4, 62:

    astrum,

    i. e. the constellation of the Lion, id. 8, 55, 15: fretum, i. e. the Pillars of Hercules, (Strait of Gibraltar), Sil. 1, 199;

    also: metae,

    Luc. 3, 278.—
    B.
    Hercŭlā-nĕus, a, um, adj., the same: pars, i. e. the tithes (dedicated to Hercules), the tenth part, Plaut. Truc. 2, 7, 11.—Also to denote things large of their kind:

    formicae,

    Plin. 30. 4, 10, §

    29: urtica,

    id. 21, 15, 55, § 92:

    nodus,

    Sen. Ep. 87, 33:

    nymphaea,

    App. Herb. 67:

    sideritis,

    id. ib. 72:

    machaera,

    Capitol. Pertin. 8.—
    C.
    Hercŭlānus, a, um, adj., the same: pes, i. e. long, large (cf. in the preced.), Gell. 1, 1, 3.—
    D.
    Acc. to the Gr. form Hēraclēus or Hēra-clĭus, a, um, adj., = Hêrakleios or Hêraklios, the same:

    fabulae,

    Juv. 1, 52 (al. acc. to the MSS. Herculeias).—
    E.
    Hēraclī-des, ae, m., = Hêrakleidês, a male descendant of Hercules, Heraclid:

    exclusi ab Heraclīdis Orestis liberi,

    Vell. 1, 2 fin.
    F.
    Hercŭlĭus, i, m., a surname of the emperor Maximinianus, and hence, Her-cŭlĭāni, ōrum, m., his guards, Amm. 22, 3, 2; 25, 6, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Herculiani

  • 96 Herculius

    Hercŭles, is and i (the latter in Cic. Ac. 2, 34, 108 Goer.; cf. Plin. ap. Charis. p. 107 P.:

    Herculei,

    Cat. 55, 13), m., = Hêraklês, Etrusc. HERCLE (whence, by the insertion of a connecting vowel, the Latin form arose; cf. Alcumena for Alkmênê; v. also under B. the voc. hercle), son of Jupiter and Alcmena, husband of Dejanira, and, after his deification, of Hebe, the god of strength, and the guardian of riches, to whom, therefore, tithes were offered; he was also the guide of the Muses (Musagetes); the poplar was sacred to him, Cic. N. D. 3, 16, 42; Varr. ap. Serv. Verg. A. 8, 564; Varr. L. L. 6, § 54 Müll.; Plaut. Stich. 1, 3, 80; 2, 2, 62; Ov. M. 8, 364; 9, 13 sq.; Hor. C. 3, 14, 1; 4, 5, 36; Suet. Aug. 29; cf. with Ov. F. 6, 797 sq.:

    neque Herculi quisquam decumam vovit umquam, si sapiens factus esset,

    Cic. N. D. 3, 36, 88:

    superavit aerumnis suis aerumnas Herculis,

    Plaut. Pers. 1, 1, 2: Herculis Columnae, the Pillars of Hercules, i. e. the promontories between which is the Strait of Gibraltar, Plin. 2, 67, 67, § 167; Curt. 10, 1, 8 et saep.—In gen. plur.:

    et Herculum et Mercuriorum disciplinae,

    Tert. Spect. 11 fin. —Prov.: Herculi quaestum conterere, i. e. to squander everything (even the tithes of Hercules), Plaut. Most. 4, 2, 68:

    personam Herculis et cothurnos aptare infantibus,

    Quint. 6, 1, 36.—
    B.
    Transf., analog. with the Greek Hêrakleis and Hêrakles, in voc. hercŭles, and more freq. hercŭle or hercle; also with a prefixed me: mĕ-hercŭles, mehercŭle (also separately: me hercule), and mĕhercle, as an oath or asseveration, by Hercules!
    (α).
    Hercules and mehercules:

    et, hercules, hae quidem exstant,

    Cic. Brut. 16, 61; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 1; Poll. ib. 10, 33, 7:

    licet, hercules, undique omnes in me terrores impendeant,

    Cic. Rosc. Am. 11, 31; Vell. 2, 52, 2:

    neque, mehercules, hoc indigne fero,

    Cic. Rosc. Am. 48, 141:

    cui, mehercules, hic multum tribuit,

    id. Fam. 6, 5, 3; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    at, mehercules, narrabit quod quis voluerit,

    Phaedr. 3, 17, 8.—
    (β).
    Hercule and mehercule, by Hercules! (in class. prose most freq.; cf.

    also: impetratum est a consuetudine, ut peccare suavitatis causa liceret: et pomeridianas quadrigas quam postmeridianas libentius dixerim, et mehercule quam mehercules,

    Cic. Or. 47, 157):

    et hercule ita fecit,

    id. Lael. 11, 37:

    et hercule,

    id. Fam. 2, 18, 2; Quint. 2, 5, 4; 2, 16, 12; 10, 2, 3;

    12, 6, 4 al.: ac me quidem, ut hercule etiam te ipsum, Laeli, cognitio ipsa rerum delectat,

    Cic. Rep. 1, 13:

    non hercule, Scipio, dubito quin, etc.,

    id. ib. 1, 23; id. Quint. 3, 13; id. Att. 2, 7, 3:

    sed hercule facile patior datum tempus, in quo, etc.,

    id. ib. 16, 16, C, 10; Quint. 1, 4, 7; 12, 1, 7:

    atqui nactus es, sed me hercule otiosiorem opera quam animo,

    Cic. Rep. 1, 9:

    dicam me hercule,

    id. ib. 1, 19:

    non me hercule, inquit,

    id. ib. 1, 38:

    non mehercule,

    Quint. 6, 1, 43; 6, 3, 74:

    cognoscere me hercule, inquit, etc.,

    Cic. Rep. 1, 48 Mai. N. cr.:

    ita mehercule attendi, nec satis intellexi, etc.,

    id. Leg. 3, 14, 33 Mos. N. cr.; id. Verr. 2, 3, 62, § 144:

    vere mehercule hoc dicam,

    id. Planc. 26, 64: et mehercule ego antea mirari solebam, etc., id. Verr. 2, 4, 14, § 33; id. Att. 5, 16, 3:

    mihi mehercule magnae curae est aedilitas tua,

    id. Fam. 2, 11, 2:

    servi mehercule mei, si me isto pacto metuerent, etc.,

    id. Cat. 1, 7, 17.—
    (γ).
    Hercle and mehercle (the former esp. freq. in Plaut. and Ter.; the latter very rare): malo hercle magno suo convivat, Enn. ap. Non. 474, 22 (Sat. v. 1 Vahl.):

    obsecro hercle, quantus et quam validus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 143; id. ib. 173:

    tanto hercle melior,

    id. Bacch. 2, 2, 33:

    mihi quidem hercle non fit verisimile,

    Ter. And. 1, 3, 20:

    nescio hercle,

    id. Eun. 2, 3, 13; id. Phorm. 1, 2, 87:

    perii hercle,

    id. Eun. 5, 2, 66; 5, 6, 14; id. Heaut. 4, 4, 14:

    non hercle,

    id. Phorm. 5, 7, 76:

    per hercle rem mirandam (i. e. permirandam) Aristoteles dicit,

    Gell. 3, 6, 1.—With intensive particles:

    heu hercle,

    Plaut. Rud. 3, 5, 41:

    scite hercle sane,

    id. Trin. 3, 3, 53; cf.:

    sane quidem hercle,

    Cic. Leg. 2, 4, 8:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; cf.:

    minime hercle,

    Cic. Lael. 9, 30:

    haudquaquam hercle, Crasse, mirandum est, etc.,

    id. de Or. 3, 22, 82:

    pulchre mehercle dictum et sapienter,

    Ter. Eun. 3, 1, 26; 1, 1, 22.
    II.
    Derivv.
    A.
    Hercŭlĕus, a, um, adj., of or belonging to Hercules, Herculean:

    domiti Herculea manu Telluris juvenes,

    Hor. C. 2, 12, 6:

    labor,

    id. ib. 1, 3, 36:

    coronae arbos,

    i. e. the poplar, Verg. G. 2, 66; cf.:

    umbra populi,

    id. A. 8, 276:

    leo,

    the lion's skin worn by Hercules, Val. Fl. 1, 263:

    Oete,

    on which Hercules burned himself, Luc. 3, 178:

    hospes,

    i. e. Croto, by whom Hercules was hospitably entertained, Ov. M. 15, 8:

    ternox,

    in which Hercules was begotten, Stat. Th. 12, 301:

    hostis,

    i. e. Telephus, son of Hercules, Ov. R. Am. 47:

    gens,

    i. e. the family of the Fabians sprung from Hercules, id. F. 2, 237; so,

    penates,

    Sil. 7, 44:

    sacrum,

    instituted by Evander in honor of Hercules, Verg. A. 8, 270:

    Trachin,

    built by Hercules, Ov. M. 11, 627:

    urbs,

    the city of Herculaneum, built by Hercules, id. ib. 15, 711.—Hence also:

    litora,

    near Herculaneum, Prop. 1, 11, 2:

    Tibur,

    i. e. where Hercules was worshipped, Mart. 1, 13, 1; 4, 62:

    astrum,

    i. e. the constellation of the Lion, id. 8, 55, 15: fretum, i. e. the Pillars of Hercules, (Strait of Gibraltar), Sil. 1, 199;

    also: metae,

    Luc. 3, 278.—
    B.
    Hercŭlā-nĕus, a, um, adj., the same: pars, i. e. the tithes (dedicated to Hercules), the tenth part, Plaut. Truc. 2, 7, 11.—Also to denote things large of their kind:

    formicae,

    Plin. 30. 4, 10, §

    29: urtica,

    id. 21, 15, 55, § 92:

    nodus,

    Sen. Ep. 87, 33:

    nymphaea,

    App. Herb. 67:

    sideritis,

    id. ib. 72:

    machaera,

    Capitol. Pertin. 8.—
    C.
    Hercŭlānus, a, um, adj., the same: pes, i. e. long, large (cf. in the preced.), Gell. 1, 1, 3.—
    D.
    Acc. to the Gr. form Hēraclēus or Hēra-clĭus, a, um, adj., = Hêrakleios or Hêraklios, the same:

    fabulae,

    Juv. 1, 52 (al. acc. to the MSS. Herculeias).—
    E.
    Hēraclī-des, ae, m., = Hêrakleidês, a male descendant of Hercules, Heraclid:

    exclusi ab Heraclīdis Orestis liberi,

    Vell. 1, 2 fin.
    F.
    Hercŭlĭus, i, m., a surname of the emperor Maximinianus, and hence, Her-cŭlĭāni, ōrum, m., his guards, Amm. 22, 3, 2; 25, 6, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Herculius

  • 97 illustris

    illustris ( inl-), e ( nom. sing. masc. illuster. Val. Max. 4, 1, 5; 4, 3, 11), adj. [inlustro], lighted up, clear, bright, light, lustrous (class.; esp. freq. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.: ostendebat Carthaginem de excelso et pleno stellarum, illustri et claro quodam loco, Cic. Rep. 6, 11; cf.:

    tum nec nimis illustres nec vehementer obscuros locos haberi oportet,

    Auct. Her. 3, 19, 32:

    locus,

    Cels. 3, 6:

    habitare bonis et illustribus domiciliis,

    Cic. N. D. 2, 37, 95:

    balnearia,

    Col. 1, 6, 2:

    illustris et pellucida stella,

    Cic. Div. 1, 57, 130:

    radii solis,

    Plin. 18, 35, 78, § 344:

    noctes,

    id. 9, 16, 23, § 56:

    caelum,

    Val. Fl. 6, 528.— Comp.:

    ostio et lumine illustriore,

    Varr. R. R. 3, 5, 5; cf.:

    solis candor illustrior est quam ullius ignis,

    Cic. N. D. 2, 15, 40:

    (ventus) tegulas illustriores fecit,

    Plaut. Rud. 1, 1, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    Clear, plain, distinct, evident, manifest (syn. clarus):

    praeter haec, quae testata sunt et illustria, habeo multa occultiora,

    Cic. Fam. 11, 27, 6:

    his rationibus tam certis tamque illustribus, etc.,

    id. Rep. 1, 3; cf.:

    illustribus igitur rebus insistis... a certis et illustrioribus cohibes assensum,

    id. Ac. 2, 29, 94:

    nec vero ita disseram de re tam illustri tamque nota, ut, etc.,

    id. Rep. 1, 24 Mos.:

    factum illustre notumque omnibus,

    id. Verr. 2, 5, 13, § 34:

    visus insignis et illustris,

    id. N. D. 1, 2, 15 fin.:

    illustris oratio est, si, etc.... est enim haec pars orationis, quae rem constituat paene ante oculos... est plus aliquanto illustre quam illud dilucidum: altero fit, ut intelligamus, altero vero ut videre videamur,

    id. Part. Or. 6, 20:

    si desit illustris explanatio, propositio, etc.,

    Quint. 9, 2, 2:

    instruenda est vita exemplis illustribus,

    Sen. Ep. 83.—
    B.
    Distinguished, respectable, famous, honorable, illustrious (cf.:

    clarus, insignis, spectabilis, nobilissimus, celeber, inclutus): homines illustres honore ac nomine,

    Q. Cic. Petit. Cons. 5, 18:

    illustrium hominum aetates et tempora persequi (shortly after: de clarorum virorum laudibus),

    Cic. Brut. 19, 74:

    illustribus in personis temporibusque,

    id. Rep. 2, 31 fin.:

    orator,

    id. Brut. 32, 122:

    poëtae,

    Quint. 5, 11, 36:

    florens et illustris adulescens,

    Caes. B. G. 7, 32, 4:

    de antiquis illustrissimus quisque pastor erat,

    Varr. R. R. 2, 1, 6:

    philosophorum illustrissimi,

    Gell. 18, 7, 3:

    feminae,

    noble, Suet. Tib. 45; id. Calig. 36:

    cum illustribus provinciarum,

    id. Caes. 48:

    quorundam illustrium exsequiae,

    id. Tib. 32:

    paterfamiliae illustriore loco natus,

    Caes. B. G. 6, 19, 3:

    Themistoclis nomen est quam Solonis illustrius,

    Cic. Off. 1, 22, 75:

    vitae ratio illustrior,

    id. Rep. 3, 3; cf.:

    sunt illustriora quae publice fiunt,

    id. ib. 3, 12:

    haec vides quanto expressiora quantoque illustriora futura sint,

    id. Fam. 1, 7, 9:

    major atque illustrior res,

    more important, more remarkable, Caes. B. G. 7, 3, 2:

    causarum illustrium quascumque defendi nunc conficio orationes,

    Cic. de Sen. 11, 38.—Hence, adv. (acc. to II. A.), clearly, distinctly, perspicuously (very rare; only comp. and sup.):

    illustrius,

    Cic. Fam. 10, 19, 1; id. Dom. 11, 27; Arn. 2, 44:

    illustrissime descripsit,

    Gell. 9, 13, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > illustris

  • 98 impedio

    impĕdĭo ( inp-), īvi or ĭi, ītum, 4 (in tmesi:

    inque peditur, inque pediri, inque peditus, etc.,

    Lucr. 6, 394; 3, 484; 4, 562; 1149), v. a. [in-pes; cf. compedes; lit., to entangle the feet; hence, in gen.], to entangle, ensnare, to shackle, hamper, hinder, hold fast (cf.: praepedio, implico, illigo, irretio, illaqueo).
    I.
    Lit. (rare):

    impediunt teneros vincula nulla pedes,

    Ov. F. 1, 410; cf.:

    et illis crura quoque impediit,

    id. M. 12, 392:

    ipsus illic sese jam impedivit in plagas,

    Plaut. Mil. 4, 9, 11:

    in qua (silva) retentis impeditus (cervus) cornibus,

    Phaedr. 1, 12, 10:

    impedita cassibus dama,

    Mart. 3, 58, 28; cf.: reti impedit Pisces, ensnares, Plaut. Truc. 1, 1, 17; Veg. Vet. 1, 10.—
    B.
    Transf., in gen., to clasp, encircle, embrace (mostly poet.):

    narrare parantem Impedit amplexu,

    Ov. M. 2, 433:

    nunc decet aut viridi nitidum caput impedire myrto Aut flore,

    Hor. C. 1, 4, 9:

    crines (vitta),

    Tib. 1, 6, 67; Ov. Am. 3, 6, 56:

    cornua sertis,

    id. M. 2, 868:

    remos (hederae),

    id. ib. 3, 664:

    medium crus pellibus,

    Hor. S. 1, 6, 27:

    equos frenis,

    to bridle, Ov. F. 2, 736:

    ingentem clipeum informant... septenosque orbibus orbes Impediunt,

    surround, encircle each other, Verg. A. 8, 447:

    orbes orbibus,

    id. ib. 5, 585:

    plana novo munimenti genere (with saepire),

    Curt. 6, 5; cf.:

    Antiochus, castris positis, munitionibus insuper saltum impediebat,

    rendered difficult of access, Liv. 36, 16, 1.—
    II.
    Trop.
    A.
    To entangle, embarrass (class.):

    impeditum in ea (re amatoria) expedivi animum meum,

    Ter. Hec. 3, 1, 17; cf.:

    sapientis est, cum stultitia sua impeditus sit, quoquo modo possit se expedire,

    Cic. Rab. Post. 9, 24:

    ipse te impedies, ipse tua defensione implicabere,

    id. Verr. 2, 2, 18, § 44:

    qui me et se hisce impedivit nuptiis,

    Ter. Phorm. 2, 4, 2:

    dum alios servat, se impedivit interim,

    Plaut. Rud. prol. 37:

    tot me impediunt curae,

    Ter. And. 1, 5, 25:

    mentem dolore,

    Cic. Cael. 24, 60.—
    B.
    Transf. (causa pro effectu), to hinder, detain, obstruct, check, prevent, impede (so most freq.; cf.: inhibeo, prohibeo, interdico, veto); constr. with acc., ab, in aliqua re, or the simple abl., ne, quin, quominus, the inf., or absol.; very rarely with dat.
    (α).
    With the simple acc.:

    me quotidie aliud ex alio impedit: sed si me expediero, etc.,

    Cic. Fam. 9, 19, 2:

    suis studiis sic impediuntur, ut, etc.... discendi enim studio impediti,

    id. Off. 1, 9, 28; cf.:

    aetate et morbo impeditus,

    id. Verr. 2, 3, 25, § 63: religione impediri, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 3:

    ne forte qua re impediar atque alliger,

    Cic. Att. 8, 16, 1.—With inanim:

    or abstr. objects: sinistra impedita,

    Caes. B. G. 1, 25, 3:

    mea dubitatio aut impedire profectionem meam videbatur aut certe tardare,

    Cic. Fam. 7, 5, 1:

    iter,

    id. Lael. 20, 75:

    navigationem (Corus),

    Caes. B. G. 5, 7, 3:

    magnas utilitates amicorum,

    Cic. Lael. 20, 75:

    res magnas,

    id. ib.; cf.:

    belli rationem prope jam explicatam perturbare atque impedire,

    id. Prov. Cons. 14, 35 fin.: quod si corporis gravioribus morbis vitae jucunditas impeditur;

    quanto magis animi morbis impediri necesse est?

    id. Fin. 1, 18, 59.—
    (β).
    With ab or in aliqua re or the simple abl.:

    sibi non fuisse dubium, a re publica bene gerenda impediri,

    Cic. Balb. 20, 47; cf.:

    ab delectatione omni negotiis impedimur,

    id. Mur. 19, 39; so,

    aliquem a suo munere,

    id. Rep. 5, 3:

    aliquem ab opere,

    Plin. 10, 63, 83, § 180:

    aliquem a vero bonoque,

    Sall. J. 30, 2:

    non oportere sese a populo Romano in suo jure impediri,

    Caes. B. G. 1, 36, 2:

    quem dignitas fugā impediverat,

    Tac. A. 1, 39.—
    (γ).
    With ne, quin, quominus. —With ne:

    id in hac disputatione de fato casus quidam, ne facerem, impedivit,

    Cic. Fat. 1, 1; id. Sull. 33, 92.—With quin:

    ut nulla re impedirer, quin, si vellem, mihi esset integrum,

    Cic. Att. 4, 2, 6; Auct. Her. 3, 1, 1.— With quominus:

    nec aetas impedit, quominus agri colendi studia teneamus,

    Cic. de Sen. 17, 60; id. Fin. 1, 10, 33:

    quaerere, quae sit tanta formido, quae tot ac tantos viros impediat, quominus, etc.,

    id. Rosc. Am. 2, 5; id. Fam. 3, 7, 3; 13, 5, 1; id. Att. 3, 22, 1; 13, 25, 2.—
    (δ).
    With inf.:

    quid est igitur, quod me impediat ea quae probabilia mihi videantur sequi, quae contra, improbare? etc.,

    Cic. Off. 2, 2, 8:

    me impedit pudor ab aliquo haec exquirere,

    id. de Or. 1, 35, 163:

    ne qua mora ignaros pubemque educere castris Impediat,

    Verg. A. 11, 21; Ov. P. 1, 1, 21.—
    (ε).
    With dat. (in analogy to impedimento esse): novitati non impedit vetus consuetudo, is no hinderance, = obstat (cf. the context), Varr. L. L. 9, § 20 Müll.: inpediat tibi, ne, etc., Schol. Juv. 14, 49.—
    (ζ).
    Absol.:

    omnia removentur, quae obstant et impediunt,

    Cic. Ac. 2, 7, 19:

    ut omnia quae impediant, vincat intentio,

    Quint. 10, 3, 28; 12, 10, 55:

    de rebus ipsis utere tuo judicio—nihil enim impedio,

    Cic. Off. 1, 1, 2; id. Rep. 1, 13: quem video, nisi rei publicae tempora impedient, Euporiston, id. Att. 7, 1, 7; cf. Quint. 12, 10, 55.—Hence, impĕdītus ( inp-), a, um, P. a., hindered, [p. 898] embarrassed, obstructed, encumbered, burdened, impeded.
    A.
    Of persons:

    neque nunc quomodo me expeditum ex impedito faciam, jam consilium placet,

    Plaut. Epid. 1, 1, 87: inermos armati, impeditos expediti interficiunt, encumbered with baggage, Sisenn. ap. Non. 58, 8; cf.:

    impeditis hostibus propter ea quae ferebant onera,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    agmen,

    Liv. 43, 23, 1:

    itinere impediti,

    Caes. B. C. 3, 75, 3:

    nostri si ab illis initium transeundi (fluminis) fieret, ut impeditos aggrederentur,

    i. e. embarrassed with the difficulties of crossing, id. B. G. 2, 9, 1; 1, 12, 3; 2, 10, 2;

    2, 23, 1 et saep.: malis domesticis impediti,

    Cic. Sest. 45, 97:

    viden me consiliis tuis miserum impeditum esse?

    Ter. And. 3, 5, 11.— Comp.: quod, si durior accidisset casus, impeditiores fore videbantur, Auct. B. Alex. 14 fin.
    B.
    Of inanim. and abstr. things:

    hostem impedito atque iniquo loco tenetis,

    difficult of passage, Caes. B. G. 6, 8, 4; cf.:

    silvae,

    id. ib. 5, 21, 3:

    saltus impeditos gravis armis miles timere potest,

    Liv. 9, 19, 16:

    vineae nexu traducum,

    Tac. H. 2, 25:

    navigationem impeditam (esse) propter inscientiam locorum,

    troublesome, Caes. B. G. 3, 9, 4:

    impedito animo,

    i. e. engaged, busy, Cic. Leg. 1, 3, 8:

    omnium impeditis animis,

    Caes. B. G. 5, 7, 5:

    tempora rei publicae,

    Cic. Pis. 1, 3:

    dies tristi omine infames et impediti,

    Gell. 4, 9, 5:

    disceptatio,

    Liv. 37, 54, 7:

    oratio fit longa et impedita,

    Quint. 8, 6, 42:

    bellum (with arduum),

    Tac. A. 4, 46:

    cum victoribus nihil impeditum arbitrarentur,

    Caes. B. G. 2, 28, 1:

    tu rem impeditam et perditam restituas,

    intricate and hopeless, Ter. And. 3, 5, 13.— Comp.:

    longius impeditioribus locis secuti,

    Caes. B. G. 3, 28 fin.; so,

    saltus artior et impeditior,

    Liv. 9, 2, 8; 7, 21, 8.— Sup.:

    silvae undique impeditissimae,

    i. e. exceedingly difficult to pass, Hirt. B. G. 8, 18, 1:

    itinera,

    Caes. B. C. 3, 77, 2:

    quid horum non impeditissimum? vestitus an vehiculum an comes?

    exceedingly embarrassing, a great encumbrance, Cic. Mil. 20, 54.

    Lewis & Short latin dictionary > impedio

  • 99 informis

    informis, e, adj. [2. in-forma], that has no form or not a proper form, unformed, shapeless.
    I.
    Lit.:

    cum res muta aut informis fit loquens et formata,

    Auct. Her. 4, 53, 66:

    alveus,

    Liv. 21, 26, 9:

    caro,

    Plin. 7, 15, 13, § 63.—
    II.
    Transf., unshapely, misshapen, deformed, hideous, horrid:

    cadaver,

    Verg. A. 8, 264:

    hiemes,

    Hor. C. 2, 10, 15:

    situs,

    id. Ep. 2, 2, 118:

    nota in ore,

    Prop. 1, 5, 16:

    color,

    Tib. 4, 4, 6:

    informes sanguine peltae,

    Stat. Th. 12, 528:

    imbre cruento informis facies,

    Luc. 6, 224:

    exitus,

    Tac. A. 6, 49:

    sors,

    id. ib. 12, 37:

    letum,

    Verg. A. 12, 603:

    nihil est illis (metallis) informius,

    Sen. Ep. 94 med.— Adv.: infor-mĭter, hideously, horridly:

    sonare,

    Aug. Conf. 12, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > informis

  • 100 injuria

    injūrĭa, ae, f. [injurius], any thing that is done contrary to justice and equity, injury, wrong, violence:

    injuria ex eo dicta est, quod non jure fiat! omne enim, quod non jure fit, injuria fieri dicitur: hoc generaliter. Specialiter autem injuria dicitur contumelia. Interdum injuriae appellatione damnum culpa datum significatur: interdum iniquitatem injuriam dicimus, etc.,

    Dig. 47, 10, 1:

    cum autem duobis modis, id est aut vi aut fraude, fiat injuria,

    Cic. Off. 1, 13, 41:

    injuriae sunt, quae aut pulsatione corpus, aut convicio aures, aut aliqua turpitudine vitam cujuspiam violant,

    Auct. Her. 4, 25, 35.
    I.
    Lit.:

    tibi a me nulla orta est injuria,

    Ter. Ad. 2, 1, 35:

    alienum est a sapiente non modo injuriam cui facere, verum etiam nocere,

    Cic. Fin. 3, 21, 71:

    injuriam inferre,

    id. Off. 1, 7, 24:

    injurias contumeliasque imponere,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    injuriam jacere et immittere in aliquem,

    id. Par. 4, § 28:

    in populum Romanum,

    Liv. 44, 1, 10:

    accipere ab aliquo,

    Cic. Div. in Caecil. 18, 60:

    propulsare,

    id. Rosc. Am. 50, 145:

    defendere,

    Caes. B. C. 1, 7:

    condonare alicui,

    id. B. G. 1, 20:

    persequi,

    id. ib. 7, 38:

    ulcisci,

    id. ib. 1, 12:

    injuriis onerare,

    Ter. And. 5, 1, 8:

    per injuriam,

    in an unjust manner, unjustly, Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226.—The abl. injuriā is used adverb., unjustly, undeservedly, without cause:

    ne palma detur cuiquam artifici injuriā,

    Plaut. Poen. prol. 37:

    dispertivisti,

    id. Aul. 2, 5, 4:

    si me meis civibus injuriā suspectum viderem,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    hoc horret Milo: nec injuriā,

    id. Q. Fr. 3, 8, 6.
    II.
    Transf., injurious, unlawful, or unjust conduct.
    A. 1.
    Act., injustice, wrongdoing:

    vostrā hercle factum injuriā,

    Plaut. Truc. 1, 2, 66:

    quocumque aspexisti, ut furiae, sic tuae tibi occurrunt injuriae,

    Cic. Par. 2, 18:

    ut meum jus teneam et injuriam tuam persequar,

    id. Caecin. 11, 32. —
    2.
    Pass.:

    pro veteribus Helvetiorum injuriis populi Romani,

    Caes. B. G. 1, 30:

    Sabinae mulieres, quarum ex injuria bellum ortum,

    Liv. 1, 13, 1; cf., so of dishonoring, deflowering a virgin, Plaut. Aul. 4, 10, 64; id. Cist. 1, 3, 32.—
    B.
    An injurious act, injury, outrage, insult, affront:

    injuriarum multam dicere,

    Plaut. Poen. 5, 5, 57:

    injuriarum dicam alicui scribere,

    Ter. Phorm. 2, 2, 15: actio injuriarum, an action for a personal injury or affront, Cic. Caecin. 12, 35:

    periculum injuriae muliebris,

    Liv. 26, 49, 12:

    agere injuriarum,

    Dig. 47, tit. 10:

    teneri injuriarum,

    ib. 11: injuriarum experiri, ib. fin.:

    injuriarum judicio convenire quempiam,

    ib. 13:

    tantine injuria cenae?

    the insult of a dinner, Juv. 5, 9.—
    C.
    Unjust severity, harshness, rigor:

    (filius) carens patriā ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.

    paterna,

    id. ib. 5, 2, 39.—
    D.
    Revenge or punishment for injury inflicted:

    injuria consulis, etiam si justa, non tamen in magistratu exercenda,

    Liv. 42, 1, 12:

    injuria caedis nostrae,

    Verg. A. 3, 256.—
    E.
    An unjust acquisition:

    injuriam obtinere,

    Liv. 29, 1, 17.—
    F.
    A damage, harm, injury of any kind, even that which proceeds from inanimate things:

    ab injuria oblivionis aliquem asserere,

    Plin. Ep. 3, 5, 4:

    pluviarum,

    Col. 11, 3, 7:

    ignis,

    id. ib.:

    frigorum, grandinum aut nivis,

    Plin. 13, 24, 47, § 134:

    puellam vinculis onerat, ex quorum injuria decessit,

    Just. 43, 2:

    comparere incolumem ac sine injuria,

    Suet. Aug. 14:

    haerens injuria lumbis,

    pain, disease, Ser. Samm. 38, 452:

    curandum ne magna injuria fiat fortibus,

    Juv. 8, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > injuria

См. также в других словарях:

  • fit — fit1 [ fıt ] (past tense and past participle fit or fit|ted) verb *** ▸ 1 be right size/shape ▸ 2 about clothes ▸ 3 be suitable/similar ▸ 4 match truth/description ▸ 5 be appropriate for something ▸ 6 measure for clothes etc. ▸ 7 add equipment to …   Usage of the words and phrases in modern English

  • fit — 1 /fIt/ verb past tense fitted also fit AmE past participle fit 1 RIGHT SIZE (intransitive, transitive not in progressive) to be the right size and shape for someone or something: The dress fits perfectly. | fit sb: The jacket fitted me pretty… …   Longman dictionary of contemporary English

  • Fit — Fit, a. [Compar. {Fitter}; superl. {Fittest}.] [OE. fit, fyt; cf. E. feat neat, elegant, well made, or icel. fitja to web, knit, OD. vitten to suit, square, Goth. f?tjan to adorn. [root]77.] 1. Adapted to an end, object, or design; suitable by… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • fit like a glove — {v. phr.} To fit perfectly. * /Her new dress fits her like a glove./ …   Dictionary of American idioms

  • fit like a glove — {v. phr.} To fit perfectly. * /Her new dress fits her like a glove./ …   Dictionary of American idioms

  • fit — n Fit, attack, access, accession, paroxysm, spasm, convulsion are comparable when they denote a sudden seizure or spell resulting from an abnormal condition of body or mind. The last three are too specific in their technical medical senses to be… …   New Dictionary of Synonyms

  • Fit for Life — ist eine Ernährungswissenschaft, die von Harvey und Marilyn Diamond erstmals 1985 in dem gleichnamigen Buch veröffentlicht wurde. Sie basiert auf Theorien der im 19. Jahrhundert in den USA begründeten Natural Hygiene Bewegung. Es handelt sich um… …   Deutsch Wikipedia

  • Fit for Life-Diät — Fit for Life ist eine Ernährungslehre, die von Harvey und Marilyn Diamond erstmals 1985 in dem gleichnamigen Buch veröffentlicht wurde. Sie basiert auf Theorien der im 19. Jahrhundert in den USA begründeten Natural Hygiene Bewegung. Es handelt… …   Deutsch Wikipedia

  • fit as a fiddle — {adj. phr.} In very good health. * /The man was almost 90 years old but fit as a fiddle./ * /Mary rested at home for a few weeks after her operation; then she felt fit as a fiddle./ …   Dictionary of American idioms

  • fit as a fiddle — {adj. phr.} In very good health. * /The man was almost 90 years old but fit as a fiddle./ * /Mary rested at home for a few weeks after her operation; then she felt fit as a fiddle./ …   Dictionary of American idioms

  • Her Infinite Variety — is a novel by Louis Auchincloss first published in 2000 about a career woman of the first half of the 20th century. The title is a quotation from Antony and Cleopatra ( Age cannot wither her, nor custom stale / Her infinite variety. ).Plot… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»