Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

undeservedly

  • 1 indigniter

    indiligentius, indiligentissime ADV
    undeservedly; undeservedly, unjustly

    Latin-English dictionary > indigniter

  • 2 indignus

    in-dignus, a, um, adj., unworthy, undeserving (class.).
    I.
    Of persons.
    A.
    In gen., unworthy.
    (α).
    Absol.:

    divitias quivis quamvis indignus, habere potest,

    Cic. Tusc. 5, 16, 46:

    indignissimi candidati,

    Liv. 4, 57, 11 al. —
    (β).
    With abl.: te omni honore indignissimum judicat. Cic. Vatin. 16, 39; so id. Pis. 23, 54; Nep. Dat. 5, 5; Quint. 10, 1, 90; Curt. 4, 1, 10; Stat. Th. 11, 304 al.—
    (γ).
    With gen.:

    magnorum haud umquam indignus avorum,

    Verg. A. 12, 649.—
    (δ).
    With qui:

    iine indigni erant qui impetrarent?

    Cic. Rosc. Am. 41; so Plin. Ep. 7, 27, 15; Curt. 6, 4, 8:

    indignus quem mors tam saeva maneret,

    Juv. 4, 95 al. —
    (ε).
    With ut:

    cum indigni, ut a vobis redimeremur, visi simus,

    Liv. 22, 59, 17.—
    (ζ).
    With inf.:

    indigni ( = quos non decet) fraternum rumpere foedus,

    Hor. Ep. 1, 3, 35; Sil. 2, 111.—
    B.
    Esp., not deserving any thing, undeserving:

    Indignis si male dicitur, male dictum id esse duco,

    Plaut. Curc. 4, 2, 27:

    ad calamitates hominum indignorum (sc. istis calamitatibus) sublevandas,

    undeservedly suffering, Cic. Tusc. 4, 20, 46:

    Pompeius morte,

    Quint. 3, 8, 57:

    cur eget indignus quisquam te divite,

    Hor. S. 2, 2, 103:

    indignus injuriā hac,

    Ter. Ad. 2, 1, 12.—
    II.
    Of inanim. and abstr. things.
    A.
    Unworthy, unbecoming, shameful, intolerable, severe, cruel, harsh:

    ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me,

    Plaut. As. 3, 3, 108:

    nulla vox est audita populi R. majestate indigna,

    Caes. B. G. 7, 17:

    nihil, quod ipsis esset indignum, committebant,

    id. ib. 5, 35:

    lictoribus indignum in modum mulcatis,

    Liv. 29, 9, 6:

    indignis modis acceptus,

    Ter. Ad. 2, 1, 12:

    facinus,

    id. And. 1, 1, 118:

    exempla,

    id. Eun. 5, 5, 4:

    mors,

    Verg. A. 6, 163:

    aliquid pro indignissimo habere,

    Liv. 1, 40, 2:

    hoc uno sol quicquam non vidit indignius,

    Cic. Off. 2, 8, 28:

    studiis indignum ferre laborem,

    Juv. 7, 17:

    hiemes,

    severe, Verg. G. 2, 373:

    fortuna,

    id. A. 11, 108. — With the sup. in u:

    digna atque indigna relatu Vociferans,

    Verg. A. 9, 595; Liv. 34, 58, 4.—With inf.:

    fabula non indigna referri,

    Ov. A. A. 1, 681; id. M. 1, 508:

    indignum est a pari vinci, aut superiore: indignius ab inferiore,

    Cic. Quint. 31, 95:

    non indignum videtur, egregium facinus memorare,

    improper, Sall. J. 79, 1:

    nonne hoc indignissimum est?

    Cic. Rosc. Am. 3, 8; id. Div. in Caecil. 12, 38.— Absol.:

    indignum, as an exclamation,

    shame, Ov. M. 5, 37; Amm. 1, 6, 1; Hor. Ep. 1, 6, 22 al.—
    B.
    Undeserved:

    indigna pati,

    Liv. 31, 30, 3:

    indignamque necem pretium patietur amoris?

    Ov. M. 10, 627.— Advv.: indignē and indignĭter.
    A.
    Indigne.
    1.
    Unworthily, undeservedly, dishonorably, shamefully:

    indigne dotem quaerere,

    Plaut. Cist. 2, 3, 21:

    meretricem deperit,

    id. Bacch. 3, 3, 66:

    aliquem injuria afficere,

    Ter. Phorm. 5, 1, 3:

    cervices in carcere frangebantur indignissime civium R.,

    Cic. Verr. 2, 5, 57, § 147:

    interierunt,

    Caes. B. G. 7, 38, 8.—
    2.
    Indignantly:

    Macedones, eum sibi anteponi, indigne ferebant,

    took it ill, Nep. Eum. 1, 3:

    pati,

    Cic. Verr. 2, 5, 12, § 31.—
    B.
    Indigniter: vixit bis decem annis nata, Epigr. in Anthol. Lat. T. 2, p. 176 Burm.

    Lewis & Short latin dictionary > indignus

  • 3 immeritō (inm-)

        immeritō (inm-) adv. with sup.    [immeritus], undeservedly, unjustly, without cause: accusare me inmeritissumo, T.: si immerito, si misera, etc.

    Latin-English dictionary > immeritō (inm-)

  • 4 indīgnē

        indīgnē adv. with comp. and sup.    [indignus], unworthily, undeservedly, dishonorably, shamefully: Facis iniuriam illi, T.: indignius obtrectatum esse, ne, etc.: indignissime interire, Cs.—Angrily, indignantly: neque indigne fero, quod speravit, etc.: eum sibi anteponi, indigne ferebant, took it ill, N.: vobis quid hoc indignius ferendum?

    Latin-English dictionary > indīgnē

  • 5 in-dīgnus

        in-dīgnus adj.    with comp. and sup, unworthy, undeserving, unfit: senator voluerat fieri, quamvis indignus: indignissimi candidati, L.: poëta, incompetent, H.: te omni honore indignissimum iudicat: magnorum avorum, V.: indigni erant qui impetrarent?: indignus quem mors tam saeva maneret, Iu.: ut a vobis redimeremur, L.: indigni fraternum rumpere foedus (i. e. quos non decet), H.—Not deserving, undeserving: calamitates hominum indignorum, undeservedly suffering: Cur eget indignus quisquam? H.: indignus iniuriā hac, T.: indigna laedi Crura, O.—Of things, unworthy, unbecoming, shameful, intolerable, severe, cruel, harsh: iniuria, T.: lictoribus indignum in modum mulcatis, L.: indignis modis acceptus, T.: indignissima mors: aliquid pro indignissimo habere, L.: hoc uno sol quicquam non vidit indignius: amor, not returned, V.: nulla vox populi R. maiestate indigna, Cs.: nihil facere fide suā indignum, N.: studiis labor, Iu.: digna atque indigna relatu Vociferans, V.: id auditu dicere indignum, L.: indignum est a pari vinci, indignius ab inferiore: Nec fuit indignum superis, bis, etc., i. e. deemed too severe, V.: indignum! shame! O.— Plur n. as subst: indigna pati, outrage, L.

    Latin-English dictionary > in-dīgnus

  • 6 iniūria

        iniūria ae, f    [iniurius], an injustice, wrong, outrage, injury, insult: (filius) carens patriā ob meas iniurias, harsh treatment, T.: paterna, T.: iniuriam sibi imponere: privatas iniurias ultus est, Cs.: in populum R., L.: a praetore iniurias accipere: imperatoris iniurias defendere, Cs.: Suebos ab Cheruscis iniuriis prohibere, protect from outrage on the side of, etc., Cs.: neque cuiquam iniuriae suae parvae videntur, his wrongs, S.: Turni, threatened by, V.: vos nostrae iniuria caedis subigat, etc., i. e. as its punishment, V.: tantine iniuria cenae? the insult of a dinner, Iu.: Helvetiorum iniuriae populi R., to Rome, Cs.: quarum (mulierum), L.: spretae formae, V.: thalami nostri, O.—In law, unlawful violence, assault, trespass: iniuriarum mihi scripta dica, T.: iniuriarum damnatus.—In language, an insult, affront, abuse: me onerare iniuriis, T.—With per: servos abducebat per iniuriam, unjustly, outrageously: per summam iniuriam.— Abl, unjustly, undeservedly, causelessly, wrongfully: me meis civibus iniuriā suspectum videre: non iniuriā (gaudebas), T.— An unjust acquisition: ad obtinendam iniuriam, L.—A damage, harm, injury: Curandum ne magna iniuria fiat Fortibus, Iu.

    Latin-English dictionary > iniūria

  • 7 immerens

    immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:

    inque merentes,

    Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,

    Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:

    quaedam immerentia,

    innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:

    inscitum efferre injuriam tibi immerenti,

    Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:

    male mereri de inmerenti inscitiast,

    Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:

    a Philippo rege temulento immerenter damnata,

    Val. Max. 6, 2, ext. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > immerens

  • 8 immerenter

    immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:

    inque merentes,

    Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,

    Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:

    quaedam immerentia,

    innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:

    inscitum efferre injuriam tibi immerenti,

    Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:

    male mereri de inmerenti inscitiast,

    Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:

    a Philippo rege temulento immerenter damnata,

    Val. Max. 6, 2, ext. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > immerenter

  • 9 immeritus

    immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:

    delicta majorum immeritus lues, Romane,

    Hor. C. 3, 6, 1;

    so of persons,

    id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.

    gens,

    Verg. A. 3, 2:

    urbes,

    Ov. M. 12, 550:

    agni,

    Hor. S. 2, 3, 211:

    locus,

    id. Ep. 1, 14, 12:

    paries,

    id. S. 2, 3, 7:

    vestis,

    id. C. 1, 17, 28:

    arbor,

    Prop. 4 (5), 3, 19:

    ungues,

    id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:

    virtus recludens immeritis mori Caelum,

    Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:

    cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?

    for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—
    II.
    Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):

    laudibus haud immeritis onerare aliquem,

    Liv. 4, 13 fin.:

    credulus immerita Phasida juvit ope,

    Ov. F. 2, 42:

    opes,

    Mart. 7, 32, 6:

    querelae,

    Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):

    jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,

    Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:

    haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,

    Luc. 8, 824:

    ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,

    with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,

    non immerito,

    id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:

    neque immerito,

    Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;

    12, 10, 75: nec immerito,

    id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > immeritus

  • 10 injuria

    injūrĭa, ae, f. [injurius], any thing that is done contrary to justice and equity, injury, wrong, violence:

    injuria ex eo dicta est, quod non jure fiat! omne enim, quod non jure fit, injuria fieri dicitur: hoc generaliter. Specialiter autem injuria dicitur contumelia. Interdum injuriae appellatione damnum culpa datum significatur: interdum iniquitatem injuriam dicimus, etc.,

    Dig. 47, 10, 1:

    cum autem duobis modis, id est aut vi aut fraude, fiat injuria,

    Cic. Off. 1, 13, 41:

    injuriae sunt, quae aut pulsatione corpus, aut convicio aures, aut aliqua turpitudine vitam cujuspiam violant,

    Auct. Her. 4, 25, 35.
    I.
    Lit.:

    tibi a me nulla orta est injuria,

    Ter. Ad. 2, 1, 35:

    alienum est a sapiente non modo injuriam cui facere, verum etiam nocere,

    Cic. Fin. 3, 21, 71:

    injuriam inferre,

    id. Off. 1, 7, 24:

    injurias contumeliasque imponere,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    injuriam jacere et immittere in aliquem,

    id. Par. 4, § 28:

    in populum Romanum,

    Liv. 44, 1, 10:

    accipere ab aliquo,

    Cic. Div. in Caecil. 18, 60:

    propulsare,

    id. Rosc. Am. 50, 145:

    defendere,

    Caes. B. C. 1, 7:

    condonare alicui,

    id. B. G. 1, 20:

    persequi,

    id. ib. 7, 38:

    ulcisci,

    id. ib. 1, 12:

    injuriis onerare,

    Ter. And. 5, 1, 8:

    per injuriam,

    in an unjust manner, unjustly, Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226.—The abl. injuriā is used adverb., unjustly, undeservedly, without cause:

    ne palma detur cuiquam artifici injuriā,

    Plaut. Poen. prol. 37:

    dispertivisti,

    id. Aul. 2, 5, 4:

    si me meis civibus injuriā suspectum viderem,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    hoc horret Milo: nec injuriā,

    id. Q. Fr. 3, 8, 6.
    II.
    Transf., injurious, unlawful, or unjust conduct.
    A. 1.
    Act., injustice, wrongdoing:

    vostrā hercle factum injuriā,

    Plaut. Truc. 1, 2, 66:

    quocumque aspexisti, ut furiae, sic tuae tibi occurrunt injuriae,

    Cic. Par. 2, 18:

    ut meum jus teneam et injuriam tuam persequar,

    id. Caecin. 11, 32. —
    2.
    Pass.:

    pro veteribus Helvetiorum injuriis populi Romani,

    Caes. B. G. 1, 30:

    Sabinae mulieres, quarum ex injuria bellum ortum,

    Liv. 1, 13, 1; cf., so of dishonoring, deflowering a virgin, Plaut. Aul. 4, 10, 64; id. Cist. 1, 3, 32.—
    B.
    An injurious act, injury, outrage, insult, affront:

    injuriarum multam dicere,

    Plaut. Poen. 5, 5, 57:

    injuriarum dicam alicui scribere,

    Ter. Phorm. 2, 2, 15: actio injuriarum, an action for a personal injury or affront, Cic. Caecin. 12, 35:

    periculum injuriae muliebris,

    Liv. 26, 49, 12:

    agere injuriarum,

    Dig. 47, tit. 10:

    teneri injuriarum,

    ib. 11: injuriarum experiri, ib. fin.:

    injuriarum judicio convenire quempiam,

    ib. 13:

    tantine injuria cenae?

    the insult of a dinner, Juv. 5, 9.—
    C.
    Unjust severity, harshness, rigor:

    (filius) carens patriā ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.

    paterna,

    id. ib. 5, 2, 39.—
    D.
    Revenge or punishment for injury inflicted:

    injuria consulis, etiam si justa, non tamen in magistratu exercenda,

    Liv. 42, 1, 12:

    injuria caedis nostrae,

    Verg. A. 3, 256.—
    E.
    An unjust acquisition:

    injuriam obtinere,

    Liv. 29, 1, 17.—
    F.
    A damage, harm, injury of any kind, even that which proceeds from inanimate things:

    ab injuria oblivionis aliquem asserere,

    Plin. Ep. 3, 5, 4:

    pluviarum,

    Col. 11, 3, 7:

    ignis,

    id. ib.:

    frigorum, grandinum aut nivis,

    Plin. 13, 24, 47, § 134:

    puellam vinculis onerat, ex quorum injuria decessit,

    Just. 43, 2:

    comparere incolumem ac sine injuria,

    Suet. Aug. 14:

    haerens injuria lumbis,

    pain, disease, Ser. Samm. 38, 452:

    curandum ne magna injuria fiat fortibus,

    Juv. 8, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > injuria

  • 11 inmerens

    immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:

    inque merentes,

    Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,

    Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:

    quaedam immerentia,

    innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:

    inscitum efferre injuriam tibi immerenti,

    Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:

    male mereri de inmerenti inscitiast,

    Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:

    a Philippo rege temulento immerenter damnata,

    Val. Max. 6, 2, ext. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inmerens

  • 12 inmerenter

    immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:

    inque merentes,

    Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,

    Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:

    quaedam immerentia,

    innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:

    inscitum efferre injuriam tibi immerenti,

    Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:

    male mereri de inmerenti inscitiast,

    Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:

    a Philippo rege temulento immerenter damnata,

    Val. Max. 6, 2, ext. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inmerenter

  • 13 inmerito

    immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:

    delicta majorum immeritus lues, Romane,

    Hor. C. 3, 6, 1;

    so of persons,

    id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.

    gens,

    Verg. A. 3, 2:

    urbes,

    Ov. M. 12, 550:

    agni,

    Hor. S. 2, 3, 211:

    locus,

    id. Ep. 1, 14, 12:

    paries,

    id. S. 2, 3, 7:

    vestis,

    id. C. 1, 17, 28:

    arbor,

    Prop. 4 (5), 3, 19:

    ungues,

    id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:

    virtus recludens immeritis mori Caelum,

    Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:

    cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?

    for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—
    II.
    Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):

    laudibus haud immeritis onerare aliquem,

    Liv. 4, 13 fin.:

    credulus immerita Phasida juvit ope,

    Ov. F. 2, 42:

    opes,

    Mart. 7, 32, 6:

    querelae,

    Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):

    jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,

    Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:

    haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,

    Luc. 8, 824:

    ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,

    with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,

    non immerito,

    id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:

    neque immerito,

    Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;

    12, 10, 75: nec immerito,

    id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > inmerito

  • 14 inmeritum

    immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:

    delicta majorum immeritus lues, Romane,

    Hor. C. 3, 6, 1;

    so of persons,

    id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.

    gens,

    Verg. A. 3, 2:

    urbes,

    Ov. M. 12, 550:

    agni,

    Hor. S. 2, 3, 211:

    locus,

    id. Ep. 1, 14, 12:

    paries,

    id. S. 2, 3, 7:

    vestis,

    id. C. 1, 17, 28:

    arbor,

    Prop. 4 (5), 3, 19:

    ungues,

    id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:

    virtus recludens immeritis mori Caelum,

    Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:

    cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?

    for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—
    II.
    Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):

    laudibus haud immeritis onerare aliquem,

    Liv. 4, 13 fin.:

    credulus immerita Phasida juvit ope,

    Ov. F. 2, 42:

    opes,

    Mart. 7, 32, 6:

    querelae,

    Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):

    jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,

    Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:

    haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,

    Luc. 8, 824:

    ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,

    with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,

    non immerito,

    id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:

    neque immerito,

    Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;

    12, 10, 75: nec immerito,

    id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > inmeritum

  • 15 inmeritus

    immĕrĭtus ( inm-), a, um, adj. [inmeritus], undeserved (in the adj. mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Act., that has not deserved something, undeserving, guiltless, innocent:

    delicta majorum immeritus lues, Romane,

    Hor. C. 3, 6, 1;

    so of persons,

    id. ib. 1, 28, 30; Ov. Tr. 2, 274; Quint. 6 praef. § 4; cf.

    gens,

    Verg. A. 3, 2:

    urbes,

    Ov. M. 12, 550:

    agni,

    Hor. S. 2, 3, 211:

    locus,

    id. Ep. 1, 14, 12:

    paries,

    id. S. 2, 3, 7:

    vestis,

    id. C. 1, 17, 28:

    arbor,

    Prop. 4 (5), 3, 19:

    ungues,

    id. 2, 4, 3 (13).—With inf.:

    virtus recludens immeritis mori Caelum,

    Hor. C. 3, 2, 21.— Subst.: inmĕrĭ-tum, i, n., the absence of guilt or desert:

    cur tu, obsecro, immerito meo me morti dedere optas?

    for no fault of mine, Plaut. As. 3, 3, 18; id. Men. 2, 3, 25.—
    II.
    Pass., that is not deserved, undeserved, unmerited (much less freq.):

    laudibus haud immeritis onerare aliquem,

    Liv. 4, 13 fin.:

    credulus immerita Phasida juvit ope,

    Ov. F. 2, 42:

    opes,

    Mart. 7, 32, 6:

    querelae,

    Val. Fl. 8, 158.—Hence, adv.: immĕrĭto ( inm-), undeservedly, unjustly, without cause (esp. freq. with a negative):

    jam dudum te omnes nos accusare audio Immerito, et me omnium horunc immeritissimo,

    Ter. Phorm. 2, 1, 60: si praeter opinionem, si immerito, si misera, si ingrata, etc., * Cic. de Or. 2, 79, 322:

    haud equidem immerito Cumanae carmine vatis Cautum,

    Luc. 8, 824:

    ut eos non immerito probaverit sanctissimus censor,

    with perfect justice, justly, Quint. 4 praef. § 3; so,

    non immerito,

    id. 8, 6, 62; 9, 1, 12; 9, 4, 35; 10, 1, 116; Suet. Caes. 55; id. Calig. 10; 51; id. Ner. 13:

    neque immerito,

    Ter. Ad. 4, 4, 8; Quint. 7 praef. § 2; 7, 7, 1; 10, 1, 27; 11, 2, 1;

    12, 10, 75: nec immerito,

    id. 2, 8, 1; Sen. Ep. 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > inmeritus

См. также в других словарях:

  • undeservedly — is pronounced as five syllables …   Modern English usage

  • undeservedly — undeserved ► ADJECTIVE ▪ not warranted, merited, or earned. DERIVATIVES undeservedly adverb …   English terms dictionary

  • undeservedly — adverb in an unmerited manner the team chalked up another victory, the last one quite undeservedly, in my opinion • Ant: ↑deservedly • Derived from adjective: ↑undeserved …   Useful english dictionary

  • undeservedly — adv. * * * …   Universalium

  • undeservedly — adverb In an undeserved manner …   Wiktionary

  • undeservedly — un·de serv·ed·ly || ‚ʌndɪz Éœrvɪdlɪ / zɜːv adv. unjustly, in a manner that lacks merit …   English contemporary dictionary

  • undeservedly — un·deservedly …   English syllables

  • Albert, prince consort of Great Britain and Ireland — orig. Franz Albrecht August Karl Emanuel, prince von Sachsen Coburg Gotha born Aug. 26, 1819, Schloss Rosenau, near Coburg, Saxe Coburg Gotha died Dec. 14, 1861, Windsor Castle, Berkshire, Eng. Prince consort of Queen Victoria of Britain and… …   Universalium

  • János Hoffmann — (* 1895 in Szombathely; † 1944 im KZ Auschwitz ) war ein jüdischer Zeitzeuge der Judenverfolgung in Ungarn. Er entstammte einer bekannten jüdischen Familie seines Geburts und Heimatortes Szombathely. Die von ihm verfassten Tagebuchaufzeichnungen… …   Deutsch Wikipedia

  • Desertlessly — De*sert less*ly, adv. Undeservedly. [R.] Beau. & Fl. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Hypatia of Alexandria — Infobox Philosopher region = Hypatia era = Ancient philosophy color = lightsteelblue image size = 200px image caption = Hypatia as imagined by Raphael Detail from The School of Athens (1509 1510) name = Hypatia (Υπατία) birth = c. 370 death = 415 …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»