quos

fallo, fĕfelli, falsum, 3 (archaic inf. praes. pass. fallier, Pers. 3, 50; perf. pass. fefellitus sum, Petr. Fragm. 61, MSS.), v. a. [Sanscr. sphal, sphul, to waver; Gr. sphallô, a-sphalês], to deceive, trick, dupe, cheat, disappoint (freq. and class.; syn.: decipio, impono, frustror, circumvenio, emungo, fraudo).

In gen.

Of living objects:

T. Roscius non unum rei pecuniariae socium fefellit, verum novem homines honestissimos ejusdem muneris, etc.... induxit, decepit, destituit, omni fraude et perfidia fefellit,

Cic. Rosc. Am. 40, 116 sq.; so,

aliquem dolis,

Ter. And. 3, 2, 13; cf. id. Heaut. 3, 1, 61:

senem,

Plaut. Bacch. 4, 4, 43:

referam gratiam, atque eas itidem fallam, ut ab illis fallimur,

Ter. Eun. 2, 3, 93: tu illum fructu fallas, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73:

id ipsum sui fallendi causa milites ab hostibus factum existimabant,

Caes. B. G. 7, 50, 2:

tum laqueis captare feras et fallere visco Inventum,

Verg. G. 1, 139; cf. Ov. M. 15, 474:

is enim sum, nisi me forte fallo, qui, etc.,

Cic. Phil. 12, 8, 21:

num me fefellit, Catilina, non modo res tanta, verum dies?

id. Cat. 1, 3, 7:

nisi me fallit animus,

id. Rosc. Am. 17, 48; cf.:

neque eum prima opinio fefellit,

Caes. B. C. 3, 67, 3:

ne spes eum fallat,

Cic. Fam. 1, 3; Caes. B. G. 2, 10, 4:

si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit,

Cic. Verr. 2, 2, 11, § 28:

in quo cum eum opinio fefellisset,

Nep. Ages. 3, 5:

nisi forte me animus fallit,

Sall. C. 20, 17:

nisi memoria me fallit,

fails me, Gell. 20, p. 285 Bip.:

nisi me omnia fallunt,

Cic. Att. 8, 7, 1; cf.:

omnia me fallunt, nisi, etc.,

Sen. Ep. 95 med.:

nisi quid me fallit,

Cic. Fam. 5, 20, 6; cf.:

si quid nunc me fallit in scribendo,

id. ib. 3, 5, 4:

dominum sterilis saepe fefellit ager,

Ov. A. A. 1, 450:

certe hercle hic se ipsus fallit, non ego,

Ter. And. 3, 2, 15:

tam libenter se fallunt, quam si una fata decipiunt,

Sen. Brev. Vit. 11, 1:

cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit,

Lact. 1, 22, 5.— Pass. in mid. force, to deceive one's self, be deceived, to err, be mistaken:

errore quodam fallimur in disputando,

Cic. Rep. 3, 35:

qua (spe) possumus falli: deus falli qui potuit?

id. N. D. 3, 31, 76:

memoriā falli,

Plin. 10, 42, 59, § 118:

jamque dies, nisi fallor, adest,

Verg. A. 5, 49; Cic. Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2:

ni fallor,

Ov. F. 4, 623; Lact. 2, 19, 1; cf.:

ordinis haec virtus erit et venus, aut ego fallor,

Hor. A. P. 42.—With object-clause:

dicere non fallar, quo, etc.,

Luc. 7, 288:

quamquam haut falsa sum, nos odiosas haberi,

Plaut. Aul. 2, 1, 4; cf.:

id quam facile sit mihi, haud sum falsus,

id. Men. 5, 2, 3; Ter. And. 4, 1, 23; Sall. J. 85, 20:

neque ea res falsum me habuit,

did not deceive me, id. ib. 10, 1:

ut falsus animi est!

Ter. Eun. 2, 2, 43.—

Of inanim. or abstr. objects:

promissum,

not to fulfil, Curt. 7, 10, 9:

fidem hosti datam fallere,

to violate, break, betray, deceive, Cic. Off. 1, 13, 39:

quodsi meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

id. Cat. 4, 11, 23; cf. id. de Or. 1, 1, 2:

non fallam opinionem tuam,

id. Fam. 1, 6 fin.; cf. Caes. B. C. 3, 86 fin.:

imperium,

to fail to execute, Plin. 7, 37, 38, § 125:

cum lubrica saxa vestigium fallerent,

betrayed, Curt. 4, 9.— Poet.:

tu faciem illius Falle dolo,

imitate deceptively, assume, Verg. A. 1, 684:

sua terga nocturno lupo,

i. e. to hide, conceal, Prop. 4, 5, 14:

casses, retia,

to shun, avoid, Ov. H. 20, 45; 190. —

Absol.: neque quo pacto fallam... Scio quicquam, Caecil. ap. Cic. N. D. 3, 29 fin.:

cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur,

Cic. Off. 1, 13, 41:

ea (divinatio) fallit fortasse nonnumquam,

id. Div. 1, 14, 25:

non in sortitione fallere,

id. Verr. 2, 2, 53, § 132:

in ea re,

Nep. Them. 7, 2; Cels. 7, 26, 2: ne falleret bis relata eadem res, Liv. 29, 35, 2:

ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

Caes. B. G. 4, 13, 5:

germinat et numquam fallentis termes olivae,

Hor. Epod. 16, 45:

plerumque sufflati atque tumidi (oratores) fallunt pro uberibus,

Gell. 7, 14, 5.—

Impers.: fallit (me) I deceive myself, I mistake, am mistaken:

sed nos, nisi me fallit, jacebimus,

Cic. Att. 14, 12, 2; cf.:

nisi me propter benevolentiam forte fallebat,

id. Cael. 19, 45; id. Sest. 50, 106:

nec eum fefellit,

id. Off. 2, 7, 25:

vide, ne te fallat,

Varr. R. R. 2, 1, 25. And cf. under II. B. 2.

In partic.

To deceive in swearing, to swear falsely:

is jurare cum coepisset, vox eum defecit in illo loco: SI SCIENS FALLO,

Cic. Fam. 7, 1, 2; cf.:

lapidem silicem tenebant juraturi per Jovem haec verba dicentes: SI SCIENS FALLO, TVM ME DISPITER, etc., Paul. ex Fest. s. v. lapidem, p. 115 Müll.: si sciens fefellisset,

Plin. Pan. 64, 3; cf. Liv. 21, 45, 8; Prop. 4, 7, 53:

expedit matris cineres opertos Fallere,

i. e. to swear falsely by the ashes of your mother, Hor. C. 2, 8, 10.—

With respect to one's knowledge or sight, for the more usual latēre: to lie concealed from, to escape the notice, elude the observation of a person (so in Cic., Sall., and Caes. for the most part only impers., v. 2. infra).

With acc.:

neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint et quam varia genera dicendi,

Cic. de Or. 1, 60, 255:

tanto silentio in summum evasere, ut non custodes solum fallerent, sed, etc.,

Liv. 5, 47, 3:

nec fefellit veniens ducem,

id. 2, 19, 7; Curt. 7, 6, 4; cf.:

quin et Atridas duce te (Mercurio)... Priamus... Thessalosque ignes et iniqua Trojae Castra fefellit,

Hor. C. 1, 10, 16:

quos fallere et effugere est triumphus,

id. ib. 4, 4, 52:

Spartacum si qua potuit vagantem Fallere testa,

id. ib. 3, 14, 20; Suet. Caes. 43:

nec te Pythagorae fallant arcana,

Hor. Epod. 15, 21; id. Ep. 1, 6, 45:

nec quicquam eos, quae terra marique agerentur, fallebat,

Liv. 41, 2, 1 Drak.:

ut plebem tribunosque falleret judicii rescindendi consilium initum,

id. 4, 11, 4:

tanta celeritate, ut visum fallant,

Plin. 9, 50, 74, § 157:

oculos littera fallit,

cannot be distinctly read, Ov. A. A. 3, 627.— With acc. and inf.:

neutros fefellit hostes appropinquare,

Liv. 31, 33, 8 Weissenb. ad loc.—Mid. with gen.:

nec satis exaudiebam, nec sermonis fallebar tamen,

Plaut. Ep. 2, 2, 55.—

Absol., to escape notice, be unseen, remain undiscovered:

speculator Carthaginiensium, qui per biennium fefellerat, Romae deprehensus,

Liv. 22, 33, 1; 25, 9, 2:

spes fallendi, resistendive, si non falleret,

of remaining unnoticed, id. 21, 57, 5:

non fefellere ad Tifernum hostes instructi,

id. 10, 14, 6.—So with part. perf., Liv. 42, 64, 3; 23, 19, 11.—With part. pres.: ne alio itinere hostis falleret ad urbem incedens, i. e. arrive secretly, lanthanoi prosiôn, Liv. 8, 20, 5; cf. id. 5, 47, 9; Verg. A. 7, 350:

nec vixit male, qui natus moriensque fefellit,

i. e. has remained unnoticed, Hor. Ep. 1, 17, 10:

fallere pro aliquo,

to pass for, Gell. 7, 14:

bonus longe fallente sagitta,

Verg. A. 9, 572.—

Impers.: fallit (me), it is concealed from me, unknown to me, I do not know, am ignorant of (for the most part only with negatives or in negative interrogations), constr. with subject-clause:

non me fefellit: sensi,

Plaut. Bacch. 2, 3, 64:

num me fefellit, hosce id struere?

Ter. Heaut. 3, 2, 3; cf.:

in lege nulla esse ejusmodi capita, te non fallit,

Cic. Att. 3, 23, 4:

nec me animi fallit, etc.,

Lucr. 1, 136; 5, 97:

quem fallit?

who does not know? Plin. 2, 103, 106, § 233:

neque vero Caesarem fefellit, quin, etc.,

Caes. B C. 3, 94, 3.—

To cause any thing (space, time, etc.) not to be observed or felt, to lighten any thing difficult, or to appease, silence any thing disagreeable, to beguile ( poet. and in post-Aug. prose):

medias fallunt sermonibus horas Sentirique moram prohibent,

Ov. M. 8, 652:

jam somno fallere curam,

Hor. S. 2, 7, 114:

Fallebat curas aegraque corda labor,

Ov. Tr. 3, 2, 16; cf.

dolores,

id. ib. 5, 7, 39:

luctum,

Val. Fl. 3, 319:

molliter austerum studio fallente laborem,

Hor. S. 2, 2, 12; Ov. M. 6, 60; Plin. 27, 7, 28, § 49.—Prov.:

fallere credentem non est operosa puellam Gloria,

Ov. H. 2, 63.—Hence, falsus, a, um, P. a., deceptive, pretended, feigned, deceitful, spurious, false (syn.: adulterinus, subditus, subditicius, spurius).

[p. 722] Adj.:

testes aut casu veri aut malitia falsi fictique esse possunt,

Cic. Div. 2, 11, 27; cf.:

falsum est id totum, neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. Rep. 2, 15:

ementita et falsa plenaque erroris,

id. N. D. 2, 21, 55:

pro re certa spem falsam domum retulerunt,

id. Rosc. Am. 38, 110; cf.:

spe falsa atque fallaci,

id. Phil. 12, 2, 7; so,

spes,

id. Sull. 82, 91:

falsa et mendacia visa,

id. Div. 2, 62, 127; cf.:

falsa et inania visa,

id. ib.:

falsum et imitatione simulatum,

id. de Or. 2, 45, 189; cf. id. Phil. 11, 2, 5:

argumentum,

id. Inv. 1, 48, 90:

qui falsas lites falsis testimoniis Petunt,

Plaut. Rud. prol. 13:

reperiuntur falsi falsimoniis,

id. Bacch. 3, 6, 12:

ambitio multos mortales falsos fieri subegit,

Sall. C. 10, 5 Kritz.:

pater (opp. verus),

a supposed father, Ov. M. 9, 24; cf. id. ib. 1, 754:

falsi ac festinantes,

Tac. A. 1, 7: suspectio, Enn. ap. Non. 511, 5:

nuntius,

Cic. de Or. 1, 38, 175:

rumores,

Caes. B. G. 6, 20, 2:

poena falsarum et corruptarum litterarum,

Cic. Fl. 17, 39; cf.:

falsas esse litteras et a scriba vitiatas,

Liv. 40, 55, 1:

falsarum tabularum rei,

Suet. Aug. 19:

fama,

Cic. Lael. 4, 15:

appellatio,

Quint. 7, 3, 5:

sententiae,

id. 8, 5, 7:

crimina,

Hor. C. 3, 7, 14;

terrores,

id. Ep. 2, 1, 212:

opprobria,

i. e. undeserved, id. ib. 1, 16, 38; cf.

honor,

id. ib. 39: falsi Simoëntis ad undam, i. e. fictitious (simulati), Verg. A. 3, 302; cf.:

falsi sequimur vestigia tauri (i. e. Jovis),

Val. Fl. 8, 265:

vultu simulans Haliagmona,

Stat. Th. 7, 739:

ita ceteros terruere, ut adesse omnem exercitum trepidi ac falsi nuntiarent,

Tac. H. 2, 17:

ne illi falsi sunt qui divorsissumas res pariter expectant,

deceived, mistaken, Sall. J. 85, 20; cf.:

falsus utinam vates sim,

Liv. 21, 10, 10; so,

vates,

id. 4, 46, 5.— Comp. (rare):

quanto est abjectior et falsior ista (theologia),

Aug. Civ. D. 7, 5 fin.:

nihil est hominum inepta persuasione falsius,

Petr. 132; cf. Paul. ex Fest. p. 92, 11 Müll.— Sup.:

id autem falsissimum est,

Col. 1, 6, 17.—

With gen.:

Felix appellatur Arabia, falsi et ingrati cognominis,

Plin. 12, 18, 41, § 82.—

False, counterfeit, spurious, = adulterinus (late Lat.): moneta, Cod. Th. 9, 21, 9.—

As subst.

falsus, i, m., a liar, deceiver:

Spurinnam ut falsum arguens,

a false prophet, Suet. Caes. 81 fin.; id. Tib. 14.—

falsum, i, n., falsehood, fraud:

ex falsis verum effici non potest,

Cic. Div. 2, 51, 106; cf.:

veris falsa remiscet,

Hor. A. P. 151:

vero distinguere falsum,

id. Ep. 1, 10, 29:

falsum scripseram,

Cic. Att. 7, 14, 2; Quint. 7, 2, 53:

ex illa causa falsi,

i. e. of fraud, Dig. 48, 10 (De lege Cornelia de falsis), 1;

v. the whole title: acclinis falsis animus,

Hor. S. 2, 2, 6:

nec obstitit falsis Tiberius,

Tac. A. 2, 82:

simulationum falsa,

id. ib. 6, 46 et saep.—Adverb.:

telisque non in falsum jactis,

i. e. not at random, with effect, Tac. A. 4, 50 fin.:

jurare falsum,

Ov. Am. 3, 3, 11.— Adv., untruly, erroneously, unfaithfully, wrongly, falsely; in two forms, falso and false.

falso:

eho mavis vituperari falso, quam vero extolli?

Plaut. Most. 1, 3, 21 sq.; cf. id. Trin. 1, 2, 173;

so opp. vero,

Curt. 5, 2, 2: ei rei dant operam, ut mihi falso maledicatur, Cato ap. Charis. p. 179 P.: falso criminare, Enn. ap. Non. 470, 16:

neque me perpetiar probri Falso insimulatam,

id. Am. 3, 2, 7; 21; cf.:

non possum quemquam insimulare falso,

Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107:

falso memoriae proditum,

id. de Imp. Pomp. 14, 41:

cum Tarquinius... vivere falso diceretur,

id. Rep. 2, 21; cf.:

adesse ejus equites falso nuntiabantur,

Caes. B. C. 1, 14, 1:

cum utrumque falso fingerent,

Liv. 42, 2:

falso in me conferri,

Cic. Fam. 5, 5, 2: aliquem falso occidere, i. e. by mistake, Naev. ap. Charis. p. 179 P.; cf.:

ut miseri parentes quos falso lugent, vivere sciant,

Liv. 34, 32, 13; and:

falso lamentari eas Darium vivum,

Curt. 3, 12:

falso queritur de natura sua genus humanum,

Sall. J. 1:

falso plurima volgus amat,

Tib. 3, 3, 20 (so perh. also in Cic. Ac. 2, 46, 141, non assentiar saepe falso, instead of false).—Ellipt.: Da. Si quid narrare occepi, continuo dari tibi verba censes. Si. Falso, Ter. And. 3, 2, 24; cf.:

atqui in talibus rebus aliud utile interdum, aliud honestum videri solet. Falso: nam, etc.,

Cic. Off. 3, 18, 74; so Quint. 2, 17, 12; Nep. Alc. 9:

quia inter inpotentes et validos falso quiescas, = quia falluntur qui putant quiesci posse,

Tac. Germ. 36.—

false (very rare): judicium false factum, Sisenn. ap. Charis. p. 179; Plaut. Capt. 3, 4, 78 Fleck. (Cic. Ac. 2, 46, 141 dub., B. and K., al. falso).— Sup.:

quae adversus haec falsissime disputantur,

Aug. Conf. 10, 13.

fallo, fĕfelli, falsum, 3 (archaic inf. praes. pass. fallier, Pers. 3, 50; perf. pass. fefellitus sum, Petr. Fragm. 61, MSS.), v. a. [Sanscr. sphal, sphul, to waver; Gr. sphallô, a-sphalês], to deceive, trick, dupe, cheat, disappoint (freq. and class.; syn.: decipio, impono, frustror, circumvenio, emungo, fraudo).

In gen.

Of living objects:

T. Roscius non unum rei pecuniariae socium fefellit, verum novem homines honestissimos ejusdem muneris, etc.... induxit, decepit, destituit, omni fraude et perfidia fefellit,

Cic. Rosc. Am. 40, 116 sq.; so,

aliquem dolis,

Ter. And. 3, 2, 13; cf. id. Heaut. 3, 1, 61:

senem,

Plaut. Bacch. 4, 4, 43:

referam gratiam, atque eas itidem fallam, ut ab illis fallimur,

Ter. Eun. 2, 3, 93: tu illum fructu fallas, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73:

id ipsum sui fallendi causa milites ab hostibus factum existimabant,

Caes. B. G. 7, 50, 2:

tum laqueis captare feras et fallere visco Inventum,

Verg. G. 1, 139; cf. Ov. M. 15, 474:

is enim sum, nisi me forte fallo, qui, etc.,

Cic. Phil. 12, 8, 21:

num me fefellit, Catilina, non modo res tanta, verum dies?

id. Cat. 1, 3, 7:

nisi me fallit animus,

id. Rosc. Am. 17, 48; cf.:

neque eum prima opinio fefellit,

Caes. B. C. 3, 67, 3:

ne spes eum fallat,

Cic. Fam. 1, 3; Caes. B. G. 2, 10, 4:

si in hominibus eligendis spes amicitiae nos fefellerit,

Cic. Verr. 2, 2, 11, § 28:

in quo cum eum opinio fefellisset,

Nep. Ages. 3, 5:

nisi forte me animus fallit,

Sall. C. 20, 17:

nisi memoria me fallit,

fails me, Gell. 20, p. 285 Bip.:

nisi me omnia fallunt,

Cic. Att. 8, 7, 1; cf.:

omnia me fallunt, nisi, etc.,

Sen. Ep. 95 med.:

nisi quid me fallit,

Cic. Fam. 5, 20, 6; cf.:

si quid nunc me fallit in scribendo,

id. ib. 3, 5, 4:

dominum sterilis saepe fefellit ager,

Ov. A. A. 1, 450:

certe hercle hic se ipsus fallit, non ego,

Ter. And. 3, 2, 15:

tam libenter se fallunt, quam si una fata decipiunt,

Sen. Brev. Vit. 11, 1:

cum alios falleret, se ipsum tamen non fefellit,

Lact. 1, 22, 5.— Pass. in mid. force, to deceive one's self, be deceived, to err, be mistaken:

errore quodam fallimur in disputando,

Cic. Rep. 3, 35:

qua (spe) possumus falli: deus falli qui potuit?

id. N. D. 3, 31, 76:

memoriā falli,

Plin. 10, 42, 59, § 118:

jamque dies, nisi fallor, adest,

Verg. A. 5, 49; Cic. Att. 4, 17, 1; 16, 6, 2:

ni fallor,

Ov. F. 4, 623; Lact. 2, 19, 1; cf.:

ordinis haec virtus erit et venus, aut ego fallor,

Hor. A. P. 42.—With object-clause:

dicere non fallar, quo, etc.,

Luc. 7, 288:

quamquam haut falsa sum, nos odiosas haberi,

Plaut. Aul. 2, 1, 4; cf.:

id quam facile sit mihi, haud sum falsus,

id. Men. 5, 2, 3; Ter. And. 4, 1, 23; Sall. J. 85, 20:

neque ea res falsum me habuit,

did not deceive me, id. ib. 10, 1:

ut falsus animi est!

Ter. Eun. 2, 2, 43.—

Of inanim. or abstr. objects:

promissum,

not to fulfil, Curt. 7, 10, 9:

fidem hosti datam fallere,

to violate, break, betray, deceive, Cic. Off. 1, 13, 39:

quodsi meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

id. Cat. 4, 11, 23; cf. id. de Or. 1, 1, 2:

non fallam opinionem tuam,

id. Fam. 1, 6 fin.; cf. Caes. B. C. 3, 86 fin.:

imperium,

to fail to execute, Plin. 7, 37, 38, § 125:

cum lubrica saxa vestigium fallerent,

betrayed, Curt. 4, 9.— Poet.:

tu faciem illius Falle dolo,

imitate deceptively, assume, Verg. A. 1, 684:

sua terga nocturno lupo,

i. e. to hide, conceal, Prop. 4, 5, 14:

casses, retia,

to shun, avoid, Ov. H. 20, 45; 190. —

Absol.: neque quo pacto fallam... Scio quicquam, Caecil. ap. Cic. N. D. 3, 29 fin.:

cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur,

Cic. Off. 1, 13, 41:

ea (divinatio) fallit fortasse nonnumquam,

id. Div. 1, 14, 25:

non in sortitione fallere,

id. Verr. 2, 2, 53, § 132:

in ea re,

Nep. Them. 7, 2; Cels. 7, 26, 2: ne falleret bis relata eadem res, Liv. 29, 35, 2:

ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

Caes. B. G. 4, 13, 5:

germinat et numquam fallentis termes olivae,

Hor. Epod. 16, 45:

plerumque sufflati atque tumidi (oratores) fallunt pro uberibus,

Gell. 7, 14, 5.—

Impers.: fallit (me) I deceive myself, I mistake, am mistaken:

sed nos, nisi me fallit, jacebimus,

Cic. Att. 14, 12, 2; cf.:

nisi me propter benevolentiam forte fallebat,

id. Cael. 19, 45; id. Sest. 50, 106:

nec eum fefellit,

id. Off. 2, 7, 25:

vide, ne te fallat,

Varr. R. R. 2, 1, 25. And cf. under II. B. 2.

In partic.

To deceive in swearing, to swear falsely:

is jurare cum coepisset, vox eum defecit in illo loco: SI SCIENS FALLO,

Cic. Fam. 7, 1, 2; cf.:

lapidem silicem tenebant juraturi per Jovem haec verba dicentes: SI SCIENS FALLO, TVM ME DISPITER, etc., Paul. ex Fest. s. v. lapidem, p. 115 Müll.: si sciens fefellisset,

Plin. Pan. 64, 3; cf. Liv. 21, 45, 8; Prop. 4, 7, 53:

expedit matris cineres opertos Fallere,

i. e. to swear falsely by the ashes of your mother, Hor. C. 2, 8, 10.—

With respect to one's knowledge or sight, for the more usual latēre: to lie concealed from, to escape the notice, elude the observation of a person (so in Cic., Sall., and Caes. for the most part only impers., v. 2. infra).

With acc.:

neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint et quam varia genera dicendi,

Cic. de Or. 1, 60, 255:

tanto silentio in summum evasere, ut non custodes solum fallerent, sed, etc.,

Liv. 5, 47, 3:

nec fefellit veniens ducem,

id. 2, 19, 7; Curt. 7, 6, 4; cf.:

quin et Atridas duce te (Mercurio)... Priamus... Thessalosque ignes et iniqua Trojae Castra fefellit,

Hor. C. 1, 10, 16:

quos fallere et effugere est triumphus,

id. ib. 4, 4, 52:

Spartacum si qua potuit vagantem Fallere testa,

id. ib. 3, 14, 20; Suet. Caes. 43:

nec te Pythagorae fallant arcana,

Hor. Epod. 15, 21; id. Ep. 1, 6, 45:

nec quicquam eos, quae terra marique agerentur, fallebat,

Liv. 41, 2, 1 Drak.:

ut plebem tribunosque falleret judicii rescindendi consilium initum,

id. 4, 11, 4:

tanta celeritate, ut visum fallant,

Plin. 9, 50, 74, § 157:

oculos littera fallit,

cannot be distinctly read, Ov. A. A. 3, 627.— With acc. and inf.:

neutros fefellit hostes appropinquare,

Liv. 31, 33, 8 Weissenb. ad loc.—Mid. with gen.:

nec satis exaudiebam, nec sermonis fallebar tamen,

Plaut. Ep. 2, 2, 55.—

Absol., to escape notice, be unseen, remain undiscovered:

speculator Carthaginiensium, qui per biennium fefellerat, Romae deprehensus,

Liv. 22, 33, 1; 25, 9, 2:

spes fallendi, resistendive, si non falleret,

of remaining unnoticed, id. 21, 57, 5:

non fefellere ad Tifernum hostes instructi,

id. 10, 14, 6.—So with part. perf., Liv. 42, 64, 3; 23, 19, 11.—With part. pres.: ne alio itinere hostis falleret ad urbem incedens, i. e. arrive secretly, lanthanoi prosiôn, Liv. 8, 20, 5; cf. id. 5, 47, 9; Verg. A. 7, 350:

nec vixit male, qui natus moriensque fefellit,

i. e. has remained unnoticed, Hor. Ep. 1, 17, 10:

fallere pro aliquo,

to pass for, Gell. 7, 14:

bonus longe fallente sagitta,

Verg. A. 9, 572.—

Impers.: fallit (me), it is concealed from me, unknown to me, I do not know, am ignorant of (for the most part only with negatives or in negative interrogations), constr. with subject-clause:

non me fefellit: sensi,

Plaut. Bacch. 2, 3, 64:

num me fefellit, hosce id struere?

Ter. Heaut. 3, 2, 3; cf.:

in lege nulla esse ejusmodi capita, te non fallit,

Cic. Att. 3, 23, 4:

nec me animi fallit, etc.,

Lucr. 1, 136; 5, 97:

quem fallit?

who does not know? Plin. 2, 103, 106, § 233:

neque vero Caesarem fefellit, quin, etc.,

Caes. B C. 3, 94, 3.—

To cause any thing (space, time, etc.) not to be observed or felt, to lighten any thing difficult, or to appease, silence any thing disagreeable, to beguile ( poet. and in post-Aug. prose):

medias fallunt sermonibus horas Sentirique moram prohibent,

Ov. M. 8, 652:

jam somno fallere curam,

Hor. S. 2, 7, 114:

Fallebat curas aegraque corda labor,

Ov. Tr. 3, 2, 16; cf.

dolores,

id. ib. 5, 7, 39:

luctum,

Val. Fl. 3, 319:

molliter austerum studio fallente laborem,

Hor. S. 2, 2, 12; Ov. M. 6, 60; Plin. 27, 7, 28, § 49.—Prov.:

fallere credentem non est operosa puellam Gloria,

Ov. H. 2, 63.—Hence, falsus, a, um, P. a., deceptive, pretended, feigned, deceitful, spurious, false (syn.: adulterinus, subditus, subditicius, spurius).

[p. 722] Adj.:

testes aut casu veri aut malitia falsi fictique esse possunt,

Cic. Div. 2, 11, 27; cf.:

falsum est id totum, neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. Rep. 2, 15:

ementita et falsa plenaque erroris,

id. N. D. 2, 21, 55:

pro re certa spem falsam domum retulerunt,

id. Rosc. Am. 38, 110; cf.:

spe falsa atque fallaci,

id. Phil. 12, 2, 7; so,

spes,

id. Sull. 82, 91:

falsa et mendacia visa,

id. Div. 2, 62, 127; cf.:

falsa et inania visa,

id. ib.:

falsum et imitatione simulatum,

id. de Or. 2, 45, 189; cf. id. Phil. 11, 2, 5:

argumentum,

id. Inv. 1, 48, 90:

qui falsas lites falsis testimoniis Petunt,

Plaut. Rud. prol. 13:

reperiuntur falsi falsimoniis,

id. Bacch. 3, 6, 12:

ambitio multos mortales falsos fieri subegit,

Sall. C. 10, 5 Kritz.:

pater (opp. verus),

a supposed father, Ov. M. 9, 24; cf. id. ib. 1, 754:

falsi ac festinantes,

Tac. A. 1, 7: suspectio, Enn. ap. Non. 511, 5:

nuntius,

Cic. de Or. 1, 38, 175:

rumores,

Caes. B. G. 6, 20, 2:

poena falsarum et corruptarum litterarum,

Cic. Fl. 17, 39; cf.:

falsas esse litteras et a scriba vitiatas,

Liv. 40, 55, 1:

falsarum tabularum rei,

Suet. Aug. 19:

fama,

Cic. Lael. 4, 15:

appellatio,

Quint. 7, 3, 5:

sententiae,

id. 8, 5, 7:

crimina,

Hor. C. 3, 7, 14;

terrores,

id. Ep. 2, 1, 212:

opprobria,

i. e. undeserved, id. ib. 1, 16, 38; cf.

honor,

id. ib. 39: falsi Simoëntis ad undam, i. e. fictitious (simulati), Verg. A. 3, 302; cf.:

falsi sequimur vestigia tauri (i. e. Jovis),

Val. Fl. 8, 265:

vultu simulans Haliagmona,

Stat. Th. 7, 739:

ita ceteros terruere, ut adesse omnem exercitum trepidi ac falsi nuntiarent,

Tac. H. 2, 17:

ne illi falsi sunt qui divorsissumas res pariter expectant,

deceived, mistaken, Sall. J. 85, 20; cf.:

falsus utinam vates sim,

Liv. 21, 10, 10; so,

vates,

id. 4, 46, 5.— Comp. (rare):

quanto est abjectior et falsior ista (theologia),

Aug. Civ. D. 7, 5 fin.:

nihil est hominum inepta persuasione falsius,

Petr. 132; cf. Paul. ex Fest. p. 92, 11 Müll.— Sup.:

id autem falsissimum est,

Col. 1, 6, 17.—

With gen.:

Felix appellatur Arabia, falsi et ingrati cognominis,

Plin. 12, 18, 41, § 82.—

False, counterfeit, spurious, = adulterinus (late Lat.): moneta, Cod. Th. 9, 21, 9.—

As subst.

falsus, i, m., a liar, deceiver:

Spurinnam ut falsum arguens,

a false prophet, Suet. Caes. 81 fin.; id. Tib. 14.—

falsum, i, n., falsehood, fraud:

ex falsis verum effici non potest,

Cic. Div. 2, 51, 106; cf.:

veris falsa remiscet,

Hor. A. P. 151:

vero distinguere falsum,

id. Ep. 1, 10, 29:

falsum scripseram,

Cic. Att. 7, 14, 2; Quint. 7, 2, 53:

ex illa causa falsi,

i. e. of fraud, Dig. 48, 10 (De lege Cornelia de falsis), 1;

v. the whole title: acclinis falsis animus,

Hor. S. 2, 2, 6:

nec obstitit falsis Tiberius,

Tac. A. 2, 82:

simulationum falsa,

id. ib. 6, 46 et saep.—Adverb.:

telisque non in falsum jactis,

i. e. not at random, with effect, Tac. A. 4, 50 fin.:

jurare falsum,

Ov. Am. 3, 3, 11.— Adv., untruly, erroneously, unfaithfully, wrongly, falsely; in two forms, falso and false.

falso:

eho mavis vituperari falso, quam vero extolli?

Plaut. Most. 1, 3, 21 sq.; cf. id. Trin. 1, 2, 173;

so opp. vero,

Curt. 5, 2, 2: ei rei dant operam, ut mihi falso maledicatur, Cato ap. Charis. p. 179 P.: falso criminare, Enn. ap. Non. 470, 16:

neque me perpetiar probri Falso insimulatam,

id. Am. 3, 2, 7; 21; cf.:

non possum quemquam insimulare falso,

Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107:

falso memoriae proditum,

id. de Imp. Pomp. 14, 41:

cum Tarquinius... vivere falso diceretur,

id. Rep. 2, 21; cf.:

adesse ejus equites falso nuntiabantur,

Caes. B. C. 1, 14, 1:

cum utrumque falso fingerent,

Liv. 42, 2:

falso in me conferri,

Cic. Fam. 5, 5, 2: aliquem falso occidere, i. e. by mistake, Naev. ap. Charis. p. 179 P.; cf.:

ut miseri parentes quos falso lugent, vivere sciant,

Liv. 34, 32, 13; and:

falso lamentari eas Darium vivum,

Curt. 3, 12:

falso queritur de natura sua genus humanum,

Sall. J. 1:

falso plurima volgus amat,

Tib. 3, 3, 20 (so perh. also in Cic. Ac. 2, 46, 141, non assentiar saepe falso, instead of false).—Ellipt.: Da. Si quid narrare occepi, continuo dari tibi verba censes. Si. Falso, Ter. And. 3, 2, 24; cf.:

atqui in talibus rebus aliud utile interdum, aliud honestum videri solet. Falso: nam, etc.,

Cic. Off. 3, 18, 74; so Quint. 2, 17, 12; Nep. Alc. 9:

quia inter inpotentes et validos falso quiescas, = quia falluntur qui putant quiesci posse,

Tac. Germ. 36.—

false (very rare): judicium false factum, Sisenn. ap. Charis. p. 179; Plaut. Capt. 3, 4, 78 Fleck. (Cic. Ac. 2, 46, 141 dub., B. and K., al. falso).— Sup.:

quae adversus haec falsissime disputantur,

Aug. Conf. 10, 13.

fătīgo, āvi, ātum, 1, v. a. [Gr. chatis, want, chatizô; cf.: adfatim, fatiscere, fessus], to weary, tire, fatigue; to vex, harass (not freq. till after the Aug. per.; but defatigare is freq. in Cic. and Caes.).

Lit.

Act.:

membra,

Lucr. 3, 491; cf.

defessos. (nervos),

id. 6, 1162:

dentem in dente,

Ov. M. 8, 827:

ille (anser) celer pennā tardos aetate fatigat Eluditque diu,

id. ib. 8, 687:

saepe etiam cursu quatiunt (armenta) et sole fatigant,

Verg. G. 3, 132:

per triennium Romanos exercitus fatigaverat,

Vell. 2, 34, 1; cf.:

quos nulla fatigant Proelia,

Verg. A. 11, 306:

aliquamdiu pugna atroci cum semet ipsi fatigassent,

Liv. 8, 10, 3:

dextram osculis,

to load with kisses, Tac. A. 15, 71:

sonitu vicina,

Ov. M. 1, 573; cf.:

venatu invigilant pueri silvasque fatigant,

Verg. A. 9, 605:

lolium tribulique fatigant Triticeas messes,

disturb, mar, hinder, Ov. M. 5, 485. —

Pass.:

verberibus, tormentis, igni fatigati,

Cic. Top. 20, 74; cf.:

(sicarii) sunt vinclis et carcere fatigandi,

id. Off. 3, 18, 73; and: (milites) magno aestu fatigati, * Caes. B. C. 3, 95, 1: Romani multo ante labore proeliisque fatigati, Sall. J. 76, 5; cf.:

neque insomniis, neque labore fatigari,

id. C. 27, 2:

quae cum ex magna parte legisset, fatigatus Tiberio tradidit,

Suet. Aug. 85:

juga demeret Bobus fatigatis,

Hor. C. 3, 6, 43:

ludo fatigatumque somno Puerum,

id. ib. 3, 4, 11; so,

Daedalus,

Ov. M. 8, 260.—

Trop.

In gen., to weary, fatigue, importune; to plague, torment, vex.

Act.:

punire aliquem aut verbis fatigare,

to reprove, Cic. Off. 1, 25, 88:

prece qua fatigent Virgines sanctae Vestam?

Hor. C. 1, 2, 26; cf.:

cum per aliquot dies fatigassent singulos precibus,

Liv. 9, 20, 3:

aliquem precibus,

id. 27, 45, 10 Drak.; cf.:

Galba fatigabat deos (sc. precibus),

Tac. H. 1, 29:

corripit e somno corpus sociosque fatigat,

Verg. A. 4, 572:

socios voce,

Sil. 12, 192:

discentem per ambages fatigabit,

Quint. 3, 11, 23:

animam curis,

Lucr. 3, 826; cf.:

die noctuque fatigare animum,

Sall. J. 70, 1:

secundae res sapientium animos fatigant,

id. C. 11, 8; cf.

also: quid aeternis minorem Consiliis animum fatigas?

Hor. C. 2, 11, 11:

pectora,

id. ib. 4, 14, 18:

vitam bello,

Lucr. 5, 1424:

aspera Juno, Quae mare nunc terrasque metu caelumque fatigat,

Verg. A. 1, 280:

fama terras fatigat,

Val. Fl. 2, 120:

olli remigio noctemque diemque fatigant,

wear out, pass, Verg. A. 8, 94:

diem noctemque Marte,

Val. Fl. 5, 602; cf. Prop. 4 (5), 11, 81:

curasque ita corde fatigat,

keeps revolving, Sil. 12, 496; cf. id. 1, 675:

frustra niti neque aliud se fatigando nisi odium quaerere,

Sall. J. 3, 3 Kritz. N. cr.:

(Metellus) Marium fatigantem de profectione domum dimittit,

Sall. J. 73, 2; cf.:

quid mea de fraude deos fatigas?

Prop. 2, 20, 3 (3, 13, 3 M.):

quos ego audio maxima ope niti, ambire, fatigare vos singulos, ne quid, etc.,

Sall. J. 14, 20.—

Pass.:

dolis fatigari,

Sall. J. 56, 1:

Vagenses fatigati regis suppliciis,

id. 66, 2; cf.:

denique saepius fatigatus lenitur,

id. ib. 111, 3; and:

uti aetati concederet, fatigatus a fratre, etc.,

id. ib. 11, 4 Kritz.:

Hersilia precibus raptarum fatigata orat, etc.,

Liv. 1, 11, 2; 23, 36, 7:

lacrimis fatigatur auditor,

Quint. 6, 1, 28:

ipsa cogitatione suscepti muneris fatigor,

id. 4 pracf. §

7: si dicendum apud fatigatos est,

id. 4, 1, 48; 1, 12, 1; 10, 5, 14.—

In partic., in late Lat.

To vex with raillery, to jeer, banter, Juv. 9, 11; Sulp. Sever. Dial. 1, 5; 1, 4; Sid. Ep. 6, 2.—

To exhaust, intoxicate:

fatigati a vino,

Vulg. Judith, 13, 2.

fīdus, a, um, adj. [fido, that one may rely on], trusty, truslworthy, faithful, sure (class.).

Prop., constr. absol., with dat., poet. also with gen.

Absol.:

nihil est stabile quod infidum... Neque enim fidum potest esse multiplex ingenium et tortuosum,

Cic. Lael. 18, 65; cf.:

(amico) probo et fideli et fido et cum magna fide,

Plaut. Trin. 4, 4, 4:

tum se intellexisse, quos fidos amicos habuisset, quos infidos,

Cic. Lael. 15, 53:

amici,

Hor. Ep. 1, 5, 24:

sodales,

id. S. 2, 1, 30:

fidissima atque optima uxor,

Cic. Fam. 14, 4, 6:

conjux,

Hor. Ep. 2, 1, 142:

bonus atque fidus judex,

impartial, id. C. 4, 9, 40:

medici,

id. Ep. 1, 8, 9:

interpres,

id. A. P. 133:

fidiora haec genera hominum fore ratus,

Liv. 40, 3, 4:

nihil fidum, nihil exploratum habere,

Cic. Lael. 26, 97:

familiaritates fidae,

id. Off. 2, 8, 30:

canum tam fida custodia,

id. N. D. 2, 63, 158:

vis canum,

Lucr. 6, 1222; cf.:

pectus canum,

id. 5, 864:

pectus,

Hor. C. 2, 12, 16:

fido animo,

firm, steadfast, Liv. 25, 15, 13. —

With dat.:

(servum) quem domino fidissimum credebat,

Liv. 33, 28, 13 (but cf.: fidus est amicus, fidelis servus, Don. Ter. Phorm. 1, 2, 26):

quae fida fuit nulli,

Tib. 1, 6, 77:

nec tibi fidam promittis Lacaenam,

Ov. H. 5, 99:

ne quid usquam fidum proditori esset,

no faith should be kept with a traitor, Liv. 1, 11, 7:

ut eos sibi fidiores redderet,

Just. 16, 5, 2.—

Poet. with gen.:

regina tui fidissima,

most faithful towards you, Verg. A. 12, 659; and with gen. partit.:

juvenum fidos, lectissima bello Corpora, sollicitat pretio,

the trusty ones, trustiest of the youth, Stat. Th. 2, 483.—

With in or ad, and acc.:

in amicos fidissimus,

Eutr. 7, 8:

fidi ad bella duces,

Nemes. Cyn. 82.—

With in and abl.:

sperabam te mihi fidum in hoc nostro amore fore,

Cat. 91, 1 sq. —

Transf., objectively of inanim. and abstr. things, sure, certain, safe, trustworthy (mostly poet. and in post-Aug. prose; in Cic. Att. 9, 6, 10, fuga fida is not critically certain; v. Orell. N. cr. ad loc.).

Absol.:

aures,

Ov. M. 10, 382:

spes fidissima Teucrum,

Verg. A. 2, 281:

ensis,

trusty, id. ib. 6, 524:

alii litora cursu fida petunt,

id. ib. 2, 400:

nec unquam satis fida potentia, ubi nimia est,

Tac. H. 2, 92:

pons validus et fidus,

id. A. 15, 15 fin.:

male fidas provincias,

id. H. 1, 52. —

With dat.:

(oppidum) naviganti celerrimum fidissimumque appulsu,

Tac. A. 3, 1; cf.:

statio male fida carinis,

Verg. A. 2, 23:

montem tantos inter ardores opacum et fidum nivibus,

Tac. H. 5, 6.— Sup.:

nox arcanis fidissima,

Ov. M. 7, 192:

camelino (genitali) arcus intendere, orientis populis fidissimum,

the surest, Plin. 11, 49, 109, § 261:

refugium,

Tac. A. 5, 8. — Hence, adv.: fīde, faithfully, trustily (perh. only in the sup.):

quae mihi a te ad timorem fidissime atque amantissime proponuntur,

Cic. Fam. 2, 16, 4 (al. fidelissime):

fidissime amicissimeque vixerunt,

Gell. 12, 8, 6.

fīdus = foedus, a league, v. 2. foedus init.

ăqua, ae (ACVA, Inscr. Grut. 593, 5; gen. aquāï, Plaut. Mil. 2, 6, 71; Lucr. 1, 284; 1. 285; 1, 307; 1, 454 et saep.; Verg. A. 7, 464; poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15; Cic. Arat. 179; Prud. Apoth. 702; the dat. aquaï also was used acc. to Charis. p. 538; v. Neue, Formenl. I. pp. 9, 11, 12; pp. 14 sq.;

aquae, as trisyl.,

Lucr. 6, 552 Lachm.), f. [cf. Sanscr. ap = water; Wallach. apa, and Goth. ahva = river; old Germ. Aha; Celt. achi; and the Gr. proper names Mess-api-oi and gê Api-a, and the Lat. Apuli, Apiola; prob. ultimately con. with Sanscr. ācus = swift, ācer, and ôkus, from the notion of quickly, easily moving. Curtius.].

A.. Water, in its most gen. signif. (as an element, rainwater, river-water, sea-water, etc.; in class. Lat. often plur. to denote several streams, springs, in one place or region, and com. plur. in Vulg. O. T. after the Hebrew):

aër, aqua, terra, vapores, Quo pacto fiant,

Lucr. 1, 567: SI. AQVA. PLVVIA. NOCET, Fragm. of the XII. Tab. ap. Dig. 40, 7, 21; cf. Dirks. Transl. p. 486; so also of titles in the Digg. 39, 3; cf. ib. 43, 20:

pluvialis,

rain-water, Ov. M. 8, 335, and Sen. Q. N. 3, 1; so,

aquae pluviae,

Cic. Mur. 9, 22; Plin. 2, 103, 106, § 233; Quint. 10, 1, 109 (and pluviae absol., Cic. Att. 15, 16, B; Lucr. 6, 519; Verg. G. 1, 92; Ov. F. 2, 71; Plin. 2, 106, 110, § 227); so,

caelestes aquae,

Hor. Ep. 2, 1, 135; Liv. 4, 30, 7; 5, 12, 2; Plin. 17, 2, 2, § 14; so,

aquae de nubibus,

Vulg. 2 Reg. 22, 12: aquae nivis, snow-water, ib. Job, 9, 30:

fluvialis,

river-water, Col. 6, 22; so,

aqua fluminis,

Vulg. Jer. 2, 18:

aquaï fons,

Lucr. 5, 602:

fons aquae,

Vulg. Gen. 24, 13:

fontes aquarum, ib. Joel, 1, 20: flumen aquae,

Verg. A. 11, 495:

fluvius aquae,

Vulg. Apoc. 22, 1:

rivus aquae,

Verg. E. 8, 87:

rivi aquarum,

Vulg. Isa. 32, 2:

torrens aquae,

ib. Macc. 5, 40; and plur., ib. Jer. 31, 9: dulcis, fresh-water, Fr. eau douce, Lucr. 6, 890:

fons aquae dulcis,

Cic. Verr. 4, 118; and plur.:

aquae dulces,

Verg. G. 4, 61; id. A. 1, 167: marina, sea-water (v. also salsus, amarus), Cic. Att. 1, 16; so,

aquae maris,

Vulg. Gen. 1, 22; ib. Exod. 15, 19:

dulcis et amara aqua,

ib. Jac. 3, 11:

perennis,

never-failing, Liv. 1, 21; and plur.:

quo in summo (loco) est aequata agri planities et aquae perennes,

Cic. Verr. 4, 107:

aqua profluens,

running-water, id. Off. 1, 16, 52; so,

currentes aquae,

Vulg. Isa. 30, 25; so,

aqua viva,

living-water, Varr. L. L. 5, 26, 35; Vulg. Gen. 26, 19; and plur.:

aquae vivae,

ib. Num. 19, 17;

and in a spiritual sense: aqua viva,

ib. Joan. 4, 10; so,

vitae,

ib. Apoc. 22, 17:

aquae viventes,

ib. Lev. 14, 5:

stagna aquae,

standing-water, Prop. 4, 17, 2; and plur., Vulg. Psa. 106, 35; so, stativae aquae, Varr. ap. Non. p. 217, 2:

aquae de puteis,

well-water, Vulg. Num. 20, 17:

aqua de cisternā,

cisternwater, ib. 2 Reg. 23, 16; so,

aqua cisternae,

ib. Isa. 36, 16:

aquae pessimae,

ib. 4 Reg. 2, 19:

aqua recens,

Verg. A. 6, 636:

turbida,

Vulg. Jer. 2, 18:

crassa,

ib. 2 Macc. 1, 20:

munda,

ib. Heb. 10, 22:

purissima,

ib. Ezech. 34, 18:

aquae calidae,

warm-water, ib. Gen. 36, 24; and absol.:

calida,

Cato, R. R. 156, 3; Plin. 25, 7, 38, § 77; Tac. G. 22;

and contr.: calda,

Col. 6, 13; Plin. 23, 4, 41, § 83: aqua fervens, boiling-water:

aliquem aquā ferventi perfundere,

Cic. Verr. 1, 67:

aqua frigida,

cold-water, Plaut. Cist. 1, 1, 37; Vulg. Prov. 25, 23; ib. Matt. 10, 42; and absol.:

frigida,

Cels. 1, 5; Plin. Ep. 3, 5, 11; Quint. 5, 11, 31: aqua decocta, water boiled and then cooled with ice or snow, Mart. 14, 116; and absol.:

decocta,

Juv. 5, 50; Suet. Ner. 48 al.—

Particular phrases.

Praebere aquam, to invite to a feast, to entertain (with ref. to the use of water at table for washing and drinking), Hor. S. 1, 4, 88 (cf. id. ib. 2, 2, 69).—

Aquam aspergere alicui, to give new life or courage, to animate, refresh, revive (the fig. taken from sprinkling one who is in a swoon):

ah, adspersisti aquam! Jam rediit animus,

Plaut. Truc. 2, 4, 15.—

Aqua et ignis, to express the most common necessaries of life:

non aquā, non igni, ut aiunt, locis pluribus utimur quam amicitiā,

Cic. Lael. 6, 22.—Hence aquā et igni interdicere alicui, to deny intercourse or familiarity with one, to exclude from civil society, to banish, Cic. Phil. 1, 9; so the bride, on the day of marriage, received from the bridegroom aqua et ignis, as a symbol of their union: aquā et igni tam interdici solet damnatis quam accipiunt nuptae, videlicet quia hae duae res humanam vitam maxime continent, Paul. ex Fest. p. 3 Müll. (this custom is differently explained in [p. 148] Varr. L. L. 5, 9, 18): aquam et terram petere, of an enemy (like gên kai hudôr aitein), to demand submission, Liv. 35, 17:

aquam ipsos (hostes) terramque poscentium, ut neque fontium haustum nec solitos cibos relinquerent deditis,

Curt. 3, 10, 8.— Provv.

Ex uno puteo similior numquam potis Aqua aquaï

sumi quam haec est atque ista hospita,

you can't find two peas more like, Plaut. Mil. 1, 6, 70 sq. —

In aquā scribere = kath hudatos graphein, to write in water, of something transient, useless:

cupido quod dicit amanti, In vento et rapidā scribere oportet aquā,

Cat. 70, 4 (cf. Keats' epitaph on himself: here lies one whose name was writ in water; and the Germ., etwas hinter die Feueresse schreiben).—

Water, in a more restricted sense.

The sea:

coge, ut ad aquam tibi frumentum Ennenses metiantur,

on the sea-coast, Cic. Verr. 2, 3, 83:

laborum quos ego sum terrā, quos ego passus aquā,

Ov. P. 2, 7, 30:

findite remigio aquas!

id. F. 3, 586.— Trop.: Venimus in portum... Naviget hinc aliā jam mihi linter aquā, in other waters let my bark now sail (cf. Milton in the Lycidas:

To-morrow to fresh woods and pastures new),

Ov. F. 2, 864.—

= la. cus, a lake:

Albanae aquae deductio,

Cic. Div. 1, 44 fin. —

A stream, a river. in Tuscae gurgite mersus aquae, i. e. Albula, Ov. F. 4, 48:

alii in aquam caeci ruebant,

Liv. 1, 27:

sonitus multarum aquarum,

of many streams, Vulg. Isa. 17, 12; ib. Apoc. 1, 15; 19, 6:

lignum, quod plantatum est secus decursus aquarum,

along the watercourses, ib. Psa. 1, 3.—

Rain:

cornix augur aquae,

Hor. C. 3, 17, 12:

deūm genitor effusis aethera siccat aquis,

Ov. F. 3, 286:

multā terra madescit aquā,

id. ib. 6, 198:

aquae magnae bis eo anno fuerunt,

heavy rains, a flood, inundation, Liv. 24, 9; 38, 28.—

In the plur., medicinal springs, waters, baths.

In gen.:

ad aquas venire,

Cic. Planc. 27, 65; id. Fam. 16, 24, 2:

aquae caldae,

Varr. L. L. 9, 69, p. 219 Müll.:

aquae calidae,

Plin. 2, 103, 106, § 227:

aquae medicatae,

Sen. Q. N. 3, 25:

aquae Salutiferae,

Mart. 5, 1.—Hence,

As prop. noun, Waters. Some of the most important were.

Ăquae Ăpollĭnāres, in Etruria, prob. the Phoebi vada of Mart. 6, 42, 7, now Bagni di Stigliano, Tab. Peut.—

Ăquae Aurēlĭae, in the Black Forest in Germany, now Baden-Baden, Inscr.—

Ăquae Baiae, in Campania, Prop. 1, 11, 30; earlier called Ăquae Cūmānae, Liv. 41, 16.—

Ăquae Călĭdae,

In Britain, now Bath; also called Ăquae Sōlis, Itin Anton.—

In Zeugitana on the Gulf of Carthage, now Hammam Gurbos, Liv. 30, 24, 9; Tab. Peut.—

In Gallia, now Vichy on the Allier, Tab. Theod.—

Ăquae Cĭcĕrōnĭānae, at Cicero's villa at Puteoli, Plin. 31, 2, 3, § 6.—

Ăquae Mattĭăcae, among the Mattiaci in Germany, now Wiesbaden, Amm. 29, 4, also called Fontes Mattĭăci in Plin. 31, 2, 17, § 20.—

Ăquae Sextĭae, near Massilia, once a famous watering-place, now Aix, Liv Epit 61; Vell. 1, 15; Plin. 3, 4, 5, § 36.—

Ăquae Tauri or Tauri Thermae, in Etruria, now Bagni di Ferrata, Plin. 3, 5, 8, § 52. V. Smith, Dict. Geog., s. v. Aquae.—

The water in the water-clock. From the use of this clock in regulating the length of speeches, etc. (cf. clepsydra), arose the tropical phrases,

Aquam dare, to give the advocate time for speaking, Plin. Ep. 6, 2, 7.—

Aquam perdere, to spend time unprofitably, to waste it, Quint. 11, 3, 52.—

Aqua haeret, the water stops, i.e. I am at a loss, Cic. Off. 3, 33, 117:

in hac causā mihi aqua haeret,

id. ad Q. Fr. 2, 7.—

Aqua intercus, the water under the skin of a dropsical person;

hence, as med. t.,

the dropsy, Plaut. Men. 5, 4, 3:

medicamentum ad aquam intercutem dare,

Cic. Off. 3, 24, 92:

decessit morbo aquae intercutis,

Suet. Ner 5; cf. Cels. 2, 8.— Trop.: aquam in animo habere intercutem, Lucil. ap. Non. p. 37, 3.—

Aqua, the name of a constellation, Gr. Hudôr:

hae tenues stellae perhibentur nomine Aquāī,

Cic. Arat. 179 (as translation of tous pantas kaleousin Hudôr); v. Orell. ad h. l.

gens, gentis, f. [root GEN, gigno, that which belongs together by birth or descent], a race or clan, embracing several families united together by a common name and by certain religious rites; orig. only patrician, but, after the granting of the connubium between patricians and plebeians, also plebeian (syn.: familia, stirps, genus; natio, populus).

Lit.:

Sulla gentis patriciae (sc. Corneliae) nobilis fuit, familia prope jam exstincta majorum ignaviā,

Sall. J. 95, 3:

vera decora, non communiter modo Corneliae gentis, sed proprie familiae suae,

Liv. 38, 58, 3:

L. Tarquitius patriciae gentis,

id. 3, 27, 1:

apud P. Sestium patriciae gentis virum,

id. 3, 33, 9; 6, 11, 2:

cum Marcelli ab liberti filio stirpe, Claudii patricii ejusdem hominis hereditatem, gente ad se rediisse dicerent,

Cic. de Or. 1, 39, 176:

gens Tarquiniorum,

id. Rep. 2, 25 fin.:

Julia,

Liv. 1, 3, 2: L. Tarquinius duplicavit illum pristinum patrum numerum, et antiquos patres majorum gentium appellavit, quos priores sententiam rogabat;

a se ascitos minorum,

Cic. Rep. 2, 20 Mos.; cf. Liv. 1, 35, 6:

ex gente Domitia duae familiae claruerunt, Calvinorum et Aenobarborum,

Suet. Ner. 1; cf. Liv. 2, 29, 4:

patricii minorum gentium,

Cic. Fam. 9, 21, 2; Liv. 1, 47, 7; Capitol. ap. Gell. 10, 20, 5:

anni principio de connubio patrum et plebis C. Canuleius tribunus plebis rogationem promulgavit, qua contaminari sanguinem suum patres confundique jura gentium rebantur,

Liv. 4, 1, 1; cf. id. 4, 2, 5; 10, 8, 9: uti Feceniae Hispalae gentis enuptio, tutoris optio esset, etc., the right of marrying out of her gens, id. 39, 19, 5:

perjurus, sine gente,

i. e. of no family, of vulgar birth, Hor. S. 2, 5, 15; cf. respecting the Roman gens, Dict. of Antiq.

Transf.

In a manner borrowed from the division of the senators into majorum and minorum gentium (v. above): ipsi illi majorum gentium dii qui habentur, hinc a nobis profecti in caelum reperientur, the superior deities (the consentes), Cic. Tusc. 1, 13, 29:

Cleanthes, qui quasi majorum est gentium Stoicus,

id. Ac. 2, 41, 126.—

Poet., like genus and stirps, of a single descendant, offspring of an entire race:

vigilasne, deūm gens, Aenea?

Verg. A. 10, 228 (for which:

Dis genite,

id. ib. 9, 642):

Tirynthia gens est (i. e. Fabius),

Sil. 7, 35:

extrema viri,

the last descendant, id. 2, 185.—

In a contemptuous sense, like our tribe, brood, crew:

si illo die gens ista Clodiana, quod facere voluit, effecisset,

Cic. Sest. 38, 81; so,

Clodia,

id. Q. Fr. 2, 13, 1.—

In the widest sense = genus, the race; gens humana, the human race, Cic. Fin. 5, 23, 65; Hor. C. 1, 3, 26.—

Of beasts, etc., a race, herd, brood, swarm ( poet. and in post-Aug. prose):

intestino bello totae gentes consumuntur,

Col. 9, 9, 6:

quos (equos) in spem statues summittere gentis,

of the race, breed, Verg. G. 3, 73:

utque luat poenas gens haec (i. e. vulpes),

breed, race, Ov. F. 4, 711.—

In a more extended sense (as also genos), a race, nation, people (sometimes more restricted than natio and populus, and sometimes put for them; v. in the foll., and cf. Drak. Liv. 23, 42, 1;

freq. and class.): Qui gentis omnis mariaque et terras movet,

Plaut. Rud. prol. 1: cf.:

nos per gentis disparat,

id. ib. v. 10:

gradus plures sunt societatis hominum. Ut enim ab illa infinita discedatur, propior est ejusdem gentis, nationis, linguae, qua maxime homines conjunguntur: interius etiam est ejusdem esse civitatis,

Cic. Off. 1, 17, 53; cf.:

(Deus) non curat singulos homines... ne civitates quidem... ne nationes quidem et gentes,

id. N. D. 3, 39, 93:

ita nationis nomen, non gentis evaluisse paulatim,

Tac. G. 2:

Suebi, quorum non una gens...propriis adhuc nationibus nominibusque discreti,

id. ib. 38:

atrox in Thracia bellum ortum, omnibus ejus gentis nationibus in arma accensis,

Vell. 2, 98:

omnes exterae gentes ac nationes,

Cic. de Imp. Pomp. 11, 31; cf.:

per omnes gentes nationesque,

Quint. 11, 3, 87;

for which, in an inverted order: exterae nationes ac gentes,

Cic. Font. 11, 25:

aut gentes aut populos,

Quint. 11, 1, 86: inter multas regum gentiumque [p. 809] et populorum legationes, Liv. 45, 19, 1; 45, 22, 8; cf.

in an inverse order: populi et gentes,

Quint. 12, 2, 3:

postquam bello subegit Aequorum magnam gentem et ferocem,

Cic. Rep. 2, 20:

Sabina aut Volsca,

id. ib. 3, 4:

Transalpinae,

id. ib. 3, 9:

Allobrogum,

id. Cat. 4, 6, 12:

Nerviorum,

Caes. B. G. 2, 28, 1:

Germanorum,

id. ib. 6, 32 init.:

Suevorum longe maxima Germanorum omnium,

id. ib. 4, 1, 3;

so of the Etruscan nation,

Liv. 5, 1, 6;

and in a wider sense than populus: non ex iisdem semper populis exercitus scriptos, quamquam eadem semper gens bellum intulerit,

id. 6, 12, 4; 40, 15, 6; 2, 50, 2.—Also for civitas, the inhabitants of a city or town:

Caesar Gomphos pervenit, quod est oppidum primum Thessaliae venientibus ab Epiro, quae gens ultro ad Caesarem legatos miserat,

Caes. B. C. 3, 80, 1:

atqui ad hoc, de quo agitur, non quaerimus gentem, ingenia quaerimus,

Cic. Rep. 1, 37 fin.; cf.:

gladio pugnacissima gens Romani,

Quint. 9, 3, 8; Liv. 5, 48, 3:

Segni Condrusique, ex gente et numero Germanorum,

Caes. B. G. 6, 32, 1:

in illa incorrupta maxime gente Aegyptiorum,

Cic. Rep. 3, 9, 14:

nos plurimis ignotissimi gentibus,

id. ib. 1, 17, 26:

jus gentium,

id. ib. 1, 2, 2; cf.:

quod naturalis ratio inter omnes homines constituit, id... vocatur jus gentium quasi quo jure omnes gentes utuntur,

Gai. Inst. 1, 1.—

In partic.

As a partit. gen., gentium, like terrarum, for the sake of emphasis, in the world, on earth (freq. and class.):

ubicumque terrarum et gentium violatum jus civium Romanorum sit,

Cic. Verr. 2, 5, 55, § 143:

quod ubique gentium est,

id. Rep. 2, 4:

ubinam gentium sumus,

where in the world? id. Cat. 1, 4, 9:

ubi ubi est gentium?

Plaut. As. 2, 2, 21:

obsecro, unde haec gentium?

id. Cist. 4, 1, 16:

ubi tu's gentium,

id. Rud. 2, 5, 11:

quaerit quod nusquamst gentium,

id. Ps. 1, 4, 9:

non hercle quo hinc nunc gentium aufugiam scio,

id. Rud. 3, 5, 44:

ubivis gentium agere aetatem quam, etc.,

Ter. Hec. 3, 1, 4:

an quisquam usquam gentium est aeque miser?

id. ib. 13:

equidem te nisi nunc hodie nusquam vidi gentium,

Plaut. Am. 2, 2, 54:

fratrem nusquam invenio gentium,

Ter. Ad. 4, 2, 1:

abeat multo malo quovis gentium, Quam hic, etc.,

id. Heaut. 5, 1, 55:

res est in manibus: tu autem abes longe gentium,

Cic. Att. 6, 3, 1: nostri turannoktonoi longe gentium absunt, id. Fam. 12, 22, 2:

ah! minime gentium, non faciam,

by no means, Ter. Ad. 3, 2, 44; so,

minime gentium,

id. Eun. 4, 1, 11; id. Phorm. 5, 8, 44.—

Gentes, opp. to the Romans, foreign nations, foreigners (post-Aug. and rare):

maneat, quaeso, duretque gentibus si non amor nostri at certe odium sui,

Tac. G. 33; Auct. B. Hisp. 17 fin. —

In the eccl. fathers, gentes, like ethnos, opp. to Jews and Christians, pagan nations, heathen, gentiles, Lact. 2, 13 fin.; Vulg. Psa. 2, 1 et saep.— Hence the title of Arnobius's work, Adversus Gentes.—

Transf., a region, country (very rare):

ut Aspim aggrederetur, qui Cataoniam tenebat: quae gens jacet supra Ciliciam,

Nep. Dat. 4:

gentes viduatas esse suis cultoribus et desolatas,

Arn. 1, 4.

gĕro, gessi, gestum ( Part. gen. plur. sync. gerentum, Plaut. Truc. 2, 1, 13; imper. ger, like dic, duc, fac, fer, Cat. 27, 2), 3, v. a. [root gas-, to come, go; Zend, jah, jahaiti, come; gero (for geso), in caus. sense, to cause to come; cf. Gr. bastazô, from bastos = gestus], to bear about with one, to bear, carry, to wear, have (in the lit. signif. mostly poet., not in Cic., Cæs., Sall., or Quint.; but instead of it ferre, portare, vehere, sustinere, etc.; but in the trop. signif. freq. and class.).

Lit.

In gen.:

(vestem ferinam) qui gessit primus,

Lucr. 5, 1420; so,

vestem,

Ov. M. 11, 276 (with induere vestes), Nep. Dat. 3; cf.:

coronam Olympiacam capite,

Suet. Ner. 25:

ornamenta,

id. Caes. 84:

angues immixtos crinibus,

Ov. M. 4, 792:

clipeum (laeva),

id. ib. 4, 782; cf.:

galeam venatoriam in capite, clavam dextra manu, copulam sinistra,

Nep. Dat. 3:

ramum, jaculum,

Ov. M. 12, 442:

spicea serta,

id. ib. 2, 28:

vincla,

id. ib. 4, 681:

venabula corpore fixa,

id. ib. 9, 206; cf.:

tela (in pectore fixus),

id. ib. 6, 228:

Vulcanum (i. e. ignem) in cornu conclusum,

Plaut. Am. 1, 1, 185:

spolia ducis hostium caesi suspensa fabricato ad id apte ferculo gerens,

Liv. 1, 10, 5; cf.:

Horatius trigemina spolia prae se gerens,

id. 1, 26, 2:

onera,

Varr. L. L. 6, § 77 Müll.: uterum or partum gerere, to be pregnant, be with young; so, gerere partum, Plin. 8, 47, 72, § 187:

uterum,

id. 8, 40, 62, § 151:

centum fronte oculos centum cervice gerebat Argus,

Ov. Am. 3, 4, 19:

lumen unum media fronte,

id. M. 13, 773:

cornua fronte,

id. ib. 15, 596:

virginis os habitumque gerens et virginis arma,

Verg. A. 1, 315:

virginis ora,

Ov. M. 5, 553; cf.:

quae modo bracchia gessit, Crura gerit,

id. ib. 5, 455 sq.:

Coae cornua matres Gesserunt tum,

i. e. were turned into cows, id. ib. 7, 364:

principio (morbi) caput incensum fervore gerebant,

Lucr. 6, 1145:

qui umbrata gerunt civili tempora quercu,

Verg. A. 6, 772:

tempora tecta pelle lupi,

Ov. M. 12, 380:

(Hector) squalentem barbam et concretos sanguine crines Vulneraque illa gerens, quae, etc.,

Verg. A. 2, 278:

capella gerat distentius uber,

Hor. S. 1, 1, 110.—

Of inanimate things:

semina rerum permixta gerit tellus discretaque tradit,

Lucr. 6, 790; cf.:

(terram) multosque lacus multasque lacunas In gremio gerere et rupes deruptaque saxa,

id. ib. 6, 539; Enn. ap. Non. 66, 26 (Sat. 23, p. 157 Vahl.); and:

quos Oceano propior gerit India lucos,

Verg. G. 2, 122:

speciem ac formam similem gerit ejus imago,

Lucr. 4, 52.—

In partic. (very rare).

With respect to the term. ad quem, to bear, carry, bring to a place:

(feminae puerique) saxa in muros munientibus gerunt,

Liv. 28, 19, 13:

neque eam voraginem conjectu terrae, cum pro se quisque gereret, expleri potuisse,

id. 7, 6, 2; cf. id. 37, 5, 1. — Absol.:

si non habebis unde irriges, gerito inditoque leniter,

Cato, R. R. 151, 4; Liv. 7, 6, 2 Drak.—Prov.:

non pluris refert, quam si imbrem in cribrum geras,

Plaut. Ps. 1, 1, 100.—

With the accessory idea of production, to bear, bring forth, produce:

quae (terra) quod gerit fruges, Ceres (appellata est),

Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; cf. Tib. 2, 4, 56:

violam nullo terra serente gerit,

Ov. Tr. 3, 12, 6:

arbores (Oete),

id. M. 9, 230:

malos (platani),

Verg. G. 2, 70: frondes (silva), Ov. M. 11, 615:

terra viros urbesque gerit silvasque ferasque Fluminaque et Nymphas et cetera numina ruris,

Ov. M. 2, 16.

Trop.

In gen., to bear, have, entertain, cherish: vos etenim juvenes animum geritis muliebrem, illa virago viri, Poët. ap. Cic. Off. 1, 18, 61; cf.:

fortem animum gerere,

Sall. J. 107, 1:

parem animum,

id. ib. 54, 1 Kritz.:

animum invictum advorsum divitias,

id. ib. 43, 5:

animum super fortunam,

id. ib. 64, 2:

mixtum gaudio ac metu animum,

Liv. 32, 11, 5; cf. also Verg. A. 9, 311; and v. infra B. 3.: aeque inimicitiam atque amicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Gell. 19, 8, 6 (Trag. v. 8 Vahl.):

personam,

to support a character, play a part, Cic. Off. 1, 32, 115; cf.:

est igitur proprium munus magistratus, intelligere, se gerere personam civitatis debereque ejus dignitatem et decus sustinere,

id. ib. 1, 34, 132; Aug. Doctr. Christ. 4, 29 init.;

id. Civ. Dei, 1, 21 al.: mores, quos ante gerebant, Nunc quoque habent,

Ov. M. 7, 655:

et nos aliquod nomenque decusque Gessimus,

Verg. A. 2, 89:

seu tu querelas sive geris jocos Seu rixam et insanos amores Seu facilem, pia testa (i. e. amphora), somnum,

Hor. C. 3, 21, 2:

in dextris vestris jam libertatem, opem... geritis,

Curt. 4, 14 fin.:

plumbeas iras,

Plaut. Poen. 3, 6, 18:

iras,

Ter. Hec. 3, 1, 30: M. Catonem illum Sapientem cum multis graves inimicitias gessisse accepimus propter Hispanorum injurias, Cic. Div. ap. Caecil. 20, 66:

veteres inimicitias cum Caesare,

Caes. B. C. 1, 3, 4:

muliebres inimicitias cum aliqua,

Cic. Cael. 14, 32:

inimicitias hominum more,

id. Deiot. 11, 30: simultatem cum aliquo pro re publica, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 3; cf. Suet. Vesp. 6; and Verg. A. 12, 48:

de amicitia gerenda praeclarissime scripti libri,

Cic. Fam. 3, 8, 5:

amicitiam,

Nep. Dat. 10 fin.:

praecipuum in Romanos gerebant odium,

Liv. 28, 22, 2:

cum fortuna mutabilem gerentes fidem,

id. 8, 24, 6:

utrique imperii cupiditatem insatiabilem gerebant,

Just. 17, 1 fin. —Absol.:

ad ea rex, aliter atque animo gerebat, placide respondit,

Sall. J. 72, 1.—

In partic.

Gerere se aliquo modo, to bear, deport, behave, or conduct one's self, to act in any manner:

in maximis rebus quonam modo gererem me adversus Caesarem, usus tuo consilio sum,

Cic. Fam. 11, 27, 5; cf. id. Off. 1, 28, 98:

ut, quanto superiores sumus, tanto nos geramus summissius,

id. ib. 1, 26, 90; so,

se liberius (servi),

id. Rep. 1, 43:

se inconsultius,

Liv. 41, 10, 5:

se valde honeste,

Cic. Att. 6, 1, 13:

se perdite,

id. ib. 9, 2, A, 2:

se turpissime (illa pars animi),

id. Tusc. 2, 21, 48:

se turpiter in legatione,

Plin. Ep. 2, 12, 4:

sic in provincia nos gerimus, quod ad abstinentiam attinet, ut, etc.,

Cic. Att. 5, 17, 2:

sic me in hoc magistratu geram, ut, etc.,

id. Agr. 1, 8, 26; cf.:

nunc ita nos gerimus, ut, etc.,

id. ib. 2, 22, 3:

uti sese victus gereret, exploratum misit,

Sall. J. 54, 2:

se medium gerere,

to remain neutral, Liv. 2, 27, 3.—

In a like sense also post-class.: gerere aliquem, to behave or conduct one's self as any one (like agere aliquem):

nec heredem regni sed regem gerebat,

Just. 32, 3, 1; Plin. Pan. 44, 2:

tu civem patremque geras,

Claud. IV. Cons. Hon. 293:

aedilem,

App. M. 1, p. 113:

captivum,

Sen. Troad. 714.—

Gerere se et aliquem, to treat one's self and another in any manner:

interim Romae gaudium ingens ortum cognitis Metelli rebus, ut seque et exercitum more majorum gereret,

Sall. J. 55, 1:

meque vosque in omnibus rebus juxta geram,

id. ib. 85, 47.—

Pro aliquo se gerere, to assume to be:

querentes, quosdam non sui generis pro colonis se gerere,

Liv. 32, 2, 6:

eum, qui sit census, ita se jam tum gessisse pro cive,

Cic. Arch. 5, 11 dub.—

Gerere prae se aliquid (for the usual prae se ferre), to show, exhibit, manifest:

affectionis ratio perspicuam solet prae se gerere conjecturam, ut amor, iracundia, molestia, etc.,

Cic. Inv. 2, 9, 30; cf.:

prae se quandam gerere utilitatem,

id. ib. 2, 52, 157: animum altum et erectum prae se gerebat, Auct. B. Afr. 10 fin.; Aug. de Lib. Arbit. 3, 21, 61 al.;

so gerere alone: ita tum mos erat, in adversis voltum secundae fortunae gerere, moderari animo in secundis,

to assume, Liv. 42, 63, 11.—

With the accessory idea of activity or exertion, to sustain the charge of any undertaking or business, to administer, manage, regulate, rule, govern, conduct, carry on, wage, transact, accomplish, perform (cf.: facio, ago).—In pass. also in gen., to happen, take place, be done (hence, res gesta, a deed, and res gestae, events, occurrences, acts, exploits; v. the foll.): tertium gradum agendi esse dicunt, ubi quid faciant;

in eo propter similitudinem agendi et faciundi et gerundi quidam error his, qui putant esse unum. Potest enim aliquid facere et non agere, ut poëta facit fabulam et non agit: contra actor agit et non facit.... Contra imperator quod dicitur res gerere, in eo neque facit neque agit, sed gerit, id est sustinet, translatum ab his qui onera gerunt, quod hi sustinent,

Varr. L. L. 6, § 77 Müll.:

omnia nostra, quoad eris Romae, ita gerito, regito, gubernato, ut nihil a me exspectes,

Cic. Att. 16, 2, 2:

gerere et administrare rem publicam,

id. Fin. 3, 20, 68; cf. id. Rep. 2, 1 and 12:

rem publicam,

id. ib. 1, 7; 1, 8; id. Fam. 2, 7, 3 et saep.:

magistratum,

id. Sest. 37, 79; cf.

potestatem,

id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

consulatum,

id. Agr. 1, 8, 25; id. Sest. 16, 37:

duumviratum,

id. ib. 8, 19:

tutelam alicujus,

Dig. 23, 2, 68; 27, 1, 22 al.: multi suam rem bene gessere et publicam patria procul, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 295 Vahl.); so,

rem, of private affairs,

Plaut. Pers. 4, 3, 34; Cic. de Sen. 7, 22 al.:

aliquid per aes et libram gerere,

to transact by coin and balance, Gai. Inst. 3, 173; cf. Weissenb. ad Liv. 6, 14.—Of war: etsi res bene gesta est, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 168 (Ann. v. 512 Vahl.): vi geritur res, id. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 272 ib.); cf.:

gladiis geri res coepta est,

Liv. 28, 2, 6:

ubi res ferro geratur,

id. 10, 39, 12: qui rem cum Achivis gesserunt statim, Enn. ap. Non. 393, 14 (Trag. v. 39 Vahl.); cf. Plaut. Am. 1, 1, 84:

Alexander... passurus gestis aequanda pericula rebus,

exploits, Juv. 14, 314:

miranda quidem, sed nuper gesta referemus,

id. 15, 28.—Of public affairs, affairs of government:

magnae res temporibus illis a fortissimis viris summo imperio praeditis, dictatoribus atque consulibus, belli domique gerebantur,

Cic. Rep. 2, 32 fin.; 2, 24:

a rebus gerendis senectus abstrahit,

id. de Sen. 6, 15; cf. § 17: quid quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum ( public business), opifices denique, delectantur historia? maximeque eos videre possumus res gestas ( public events or occurrences) audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt, confecti senectute, id. Fin. 5, 19, 52:

sin per se populus interfecit aut ejecit tyrannum, est moderatior, quoad sentit et sapit et sua re gesta laetatur,

their deed, id. Rep. 1, 42:

ut pleraque senatus auctoritate gererentur,

id. ib. 2, 32; cf. id. ib. 1, 27:

haec dum Romae geruntur,

id. Quint. 6, 28:

ut iis, qui audiunt, tum geri illa fierique videantur,

id. de Or. 2, 59, 241:

susceptum negotium,

id. Fam. 13, 5, 1; cf.:

si ipse negotium meum gererem, nihil gererem, nisi consilio tuo,

id. Att. 13, 3, 1:

negotium bene, male, etc.,

id. Rosc. Com. 11, 32; id. Cat. 2, 10, 21; Caes. B. G. 3, 18, 5 et saep.; cf.:

quid negotii geritur?

Cic. Quint. 13, 42: annos multos bellum gerentes summum summā industriā, Enn. ap. Non. 402, 3 (Trag. v. 104 Vahl.); cf.:

bello illo maximo, quod Athenienses et Lacedaemonii summa inter se contentione gesserunt,

Cic. Rep. 1, 16; so,

bella,

id. ib. 5, 2: pacem an bellum gerens, v. Andrews and Stoddard's Gram. § 323, 1 (2); Sall. J. 46 fin.:

bella multa felicissime,

Cic. Rep. 2, 9:

bellum cum aliquo,

id. Sest. 2, 4; id. Div. 1, 46, 103; Caes. B. G. 1, 1, 4 et saep.:

bello gesto,

Liv. 5, 43, 1: mea mater de ea re gessit morem morigerae mihi, performed my will, i. e. complied with my wishes, gratified, humored me, Plaut. Cist. 1, 1, 87; cf.:

geram tibi morem et ea quae vis, ut potero, explicabo,

Cic. Tusc. 1, 9, 17: morem alicui (in aliqua re), Enn. ap. Non. 342, 24 (Trag. v. 241 Vahl.):

sine me in hac re gerere mihi morem,

Ter. Heaut. 5, 1, 74; Plaut. Capt. 2, 3, 44; id. Men. 5, 2, 37; id. Mil. 2, 1, 58; Cic. Rep. 3, 5; id. N. D. 2, 1, 3; Ov. Am. 2, 2, 13 et saep.; also without dat., Plaut. Most. 3, 2, 36; Ter. Ad. 3, 3, 77.— Pass.:

ut utrique a me mos gestus esse videatur,

Cic. Att. 2, 16, 3; Plaut. Most. 1, 3, 69; Ter. Eun. 1, 2, 108; id. Ad. 2, 2, 6; Nep. Them. 7, 3 al.—With a play upon this meaning and that in II. A.: magna, inquit, [p. 813] bella gessi:

magnis imperiis et provinciis praefui. Gere igitur animum laude dignum,

Cic. Par. 5, 2, 37.— Absol.:

cum superiores alii fuissent in disputationibus perpoliti, quorum res gestae nullae invenirentur, alii in gerendo probabiles, in disserendo rudes,

Cic. Rep. 1, 8; cf.

the passage,

id. Fin. 5, 19, 52 supra:

Armeniam deinde ingressus prima parte introitus prospere gessit,

Vell. 2, 102, 2 (where others unnecessarily insert rem), Liv. 25, 22, 1; cf.

also: sive caesi ab Romanis forent Bastarnae... sive prospere gessissent,

id. 40, 58 fin.:

cum Persis et Philippus qui cogitavit, et Alexander, qui gessit, hanc bellandi causam inferebat, etc.,

Cic. Rep. 3, 9.—

Of time, to pass, spend (mostly post-Aug.; not in Cic.): ut (Tullia) cum aliquo adolescente primario conjuncta aetatem gereret, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; cf.:

pubertatis ac primae adolescentiae tempus,

Suet. Dom. 1:

vitam,

Petr. 63; Val. Fl. 6, 695:

annum gerens aetatis sexagesimum et nonum,

Suet. Vesp. 24.—Hence, gĕrens, entis, P. a. (acc. to II. B. 3.), managing, conducting, etc.; with gen.:

rei male gerentes,

Plaut. Truc. 1, 2, 43:

sui negotii bene gerens,

Cic. Quint. 19, 62.

gĕro, ōnis, m. [1. gero], a carrier; connected per hyphen with foras:

ite, ite hac, simul eri damnigeruli, foras gerones, Bonorum hamaxagogae,

that carry off, ravishers, Plaut. Truc. 2, 7, 1.

hăbĕo, ui, itum, 2 (archaic perf. subj. habessit, Cic. Leg. 2, 8, 19; inf. haberier, Plaut. Mil. 2, 6, 111), v. a. and n. [etym. dub.; cf. Gr. kôpê, handle; Lat. capio; Germ. haben, Haft; Engl. have], to have, in the widest sense of the word, to hold, keep, possess, cherish, entertain, occupy, enclose, contain (cf.: teneo, possideo, etc.).

In gen.

Of personal subjects.

With persons or things as objects: SI INTESTATO MORITVR, CVI SVVS HERES NEC SIT, AGNATVS PROXIMVS FAMILIAM HABETO, Fragm. XII. Tab. ap. Ulp. Fragm. 26, 1: ex tui animi sententia tu uxorem habes? Cato ap. Cic. de Or. 2, 64, 260; cf.:

aliquam habere in matrimonio, Cic. Scaur. § 8: ipsum ex Helvetiis uxorem habere,

Caes. B. G. 1, 18, 6:

si et prudentes homines et non veteres reges habere voluerunt,

Cic. Rep. 1, 37 fin.:

quae cum patrem clarissimum, amplissimos patruos, ornatissimum fratrem haberet,

id. Rosc. Am. 50, 147:

cum ille haberet filium delicatiorem,

id. de Or. 2, 64, 257:

quod non ingenuous habeat clarosque parentes,

Hor. S. 1, 6, 91:

habebat saepe ducentos, saepe decem servos,

id. ib. 1, 3, 11:

fundum habere, Cic. Tull. § 14: cur pecuniam non habeat mulier?

id. Rep. 3, 10:

tantas divitias habet,

Plaut. Bacch. 2, 3, 99; so,

aurum,

id. ib. 2, 3, 35; and:

vectigalia magna Divitiasque,

Hor. S. 2, 2, 101:

tantum opum,

Cic. Rep. 1, 48:

classes,

id. Phil. 9, 2, 4:

naves,

id. Verr. 2, 5, 40, § 104:

denique sit finis quaerendi, cumque habeas plus, Pauperiem metuas minus,

Hor. S. 1, 1, 92:

tacitus pasci si posset corvus, haberet Plus dapis,

id. Ep. 1, 17, 50:

Dionysii equus quid attulit admirationis, quod habuit apes in juba?

Cic. Div. 2, 31, 67: faenum habet in cornu;

longe fuge,

Hor. S. 1, 4, 34:

leges in monumentis habere,

Cic. Rep. 2, 14:

hostis habet muros,

Verg. A. 2, 290:

hostis habet portus,

Val. Fl. 3, 45 al.:

quam vellem Panaetium nostrum nobiscum haberemus,

Cic. Rep. 1, 10:

Ciceronem secum,

id. Att. 4, 9, 2; cf.:

ea legione, quam secum habebat,

Caes. B. G. 1, 8, 1:

secum senatorem,

Cic. Verr. 2, 2, 31, § 77; cf.

also: magnum numerum equitatus circum se,

Caes. B. G. 1, 18, 5:

haec si habeat aurum, quod illi renumeret, faciat lubens,

Plaut. Bacch. 1, 1, 12; cf.:

quid non habuisti quod dares? Habuisse se dicet, Cic. Scaur. § 19: quod non desit, habentem,

Hor. Ep. 2, 2, 52:

qui in foro turbaque, quicum colloqui libeat, non habeant,

Cic. Rep. 1, 17.—

With abstr. objects: quid illos, bono genere gnatos, opinanimi animi habuisse atque habituros dum vivent? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

quod uno et eodem temporis puncto nati dissimiles et naturas et vitas et casus habent,

Cic. Div. 2, 45, 95:

febrim,

id. Fam. 7, 26, 1:

instrumenta animi,

id. Rep. 3, 3:

nec vero habere virtutem satis est, quasi artem aliquam, nisi utare,

id. ib. 1, 2:

in populos perpetuam potestatem,

id. ib. 2, 27; cf.:

in populum vitae necisque potestatem,

id. ib. 3, 14; so,

potestatem,

id. ib. 2, 29; 32;

36: eo plus auctoritatis,

id. ib. 3, 16:

ornamenta dicendi,

id. de Or. 2, 28, 122; cf.:

summam prudentiam summamque vim dicendi,

id. ib. 1, 20, 89:

Q. Lucilius Balbus tantos progressus habebat in Stoicis, ut, etc.,

id. N. D. 1, 6, 15:

neque quem usum belli haberent aut quibus institutis uterentur, reperiri poterat,

Caes. B. G. 4, 20 fin.:

nonnullam invidiam ex eo, quod, etc.,

Cic. de Or. 2, 70, 283: nimiam spem, Cato ap. Gell. 13, 17, 1:

spem in fide alicujus,

Cic. Inv. 1, 39, 71; cf.:

tantum spei ad vivendum,

id. Att. 15, 20, 2; id. N. D. 3, 6, 14; cf.

also: summam spem de aliquo,

id. Lael. 3, 11:

odium in equestrem ordinem,

id. Clu. 55, 151:

metum,

Prop. 3, 11 (4, 10), 6: consolationem [p. 834] semper in ore atque in animo, Cic. Fam. 5, 16, 2; cf. Varr. L. L. 6, § 56 Mull.:

rogavi, ut diceret, quid haberet in animo,

Cic. Att. 8, 10:

neque modum neque modestiam victores habere,

observe no bounds, Sall. C. 11, 4;

v. modus: haec habebam fere, quae te scire vellem,

Cic. Att. 1, 6; cf.:

haec habui de amicitia quae dicerem,

this is what I had to say, id. Lael. 27 fin.: fidem, gratiam, honorem, rationem; v. these nouns.—In a play on the word lumen: Arge, jaces; quodque in tot lumina lumen habebas Exstinctum est, the light for so many lights ( eyes), Ov. M. 1, 720.—

With inf. (analog. to the Gr. echô), to have something to do, be able to do something:

habeo etiam dicere quem contra morem majorum dejecerit, etc.,

Cic. Rosc. Am. 35, 100:

de re publica nihil habeo ad te scribere,

id. Att. 2, 22, 6.—So with inf. or with the part. fut. pass. (ante-class. and post-Aug.), to have or be obliged to do something, I must do something:

rogas, ut id mihi habeam curare,

Varr. R. R. 1, 1, 2:

filius hominis, quod carne indui haberet in terra,

Lact. 4, 12, 15:

habemus humiliare eum in signo,

id. 4, 18, 22:

quod plurimae haereses haberent existere,

id. 4, 30, 2:

etiam Filius Dei mori habuit,

Tert. Hab. Mul. 1:

si inimicos jubemur diligere, quem habemus odisse?

id. Apol. 37:

de spatiis ordinum eatenus praecipiendum habemus, ut intelligant agricolae, etc.,

Col. 5, 5, 3:

praesertim cum enitendum haberemus, ut, etc.,

Plin. Ep. 1, 8, 12:

si nunc primum statuendum haberemus,

Tac. A. 14, 44:

cum respondendum haberent,

id. Or. 36.—

Of inanim. or abstr. subjects:

prima classis LXXXVIII. centurias habeat,

Cic. Rep. 2, 22:

locus ille nihil habet religionis,

id. Leg. 2, 22, 57:

humani animi eam partem, quae sensum habeat,

id. Div. 1, 32, 70:

animus incorruptus agit atque habet cuncta, neque ipse habetur,

Sall. J. 2, 3:

divinus animus mortale nihil habuit, Cic. Scaur. § 50: habet statum res publica de tribus secundarium,

id. Rep. 1, 42; cf.:

nullum est genus illarum rerum publicarum, quod non habeat iter ad finitimum quoddam malum,

id. ib. 1, 28:

ipsa aequabilitas est iniqua, cum habeat nullos gradus dignitatis,

id. ib. 1, 27:

nulla alia in civitate...ullum domicilium libertas habet,

id. ib. 1, 31:

nostri casus plus honoris habuerunt quam laboris,

id. ib. 1, 4; cf.:

viri excellentis ancipites variique casus habent admirationem,

id. Fam. 5, 12, 5:

habet etiam amoenitas ipsa illecebras multas cupiditatum,

id. Rep. 2, 4:

quid habet illius carminis simile haec oratio?

id. ib. 1, 36:

magnam habet vim disciplina verecundiae,

id. ib. 4, 6 et saep.:

quomodo habere dicimur febrem, cum illa nos habeat,

Sen. Ep. 119 med.; cf.:

animalia somnus habebat,

Verg. A. 3, 147; Ov. M. 7, 329:

me somno gravatum Infelix habuit thalamus,

Verg. A. 6, 521; cf.:

non me impia namque Tartara habent,

id. ib. 5, 734:

habentque Tartara Panthoiden,

Hor. C. 1, 28, 9:

qui (metus) major absentes habet,

id. Epod. 1, 18; Sen. Const. Sap. 7:

et habet mortalia casus,

Luc. 2, 13:

terror habet vates,

Stat. Th. 3, 549.

In partic.

Pregn., to have or possess property (mostly absol.):

miserum istuc verbum et pessumum'st, habuisse et nihil habere,

Plaut. Rud. 5, 2, 34; cf. Ter. Ad. 4, 7, 10: qui habet, ultro appetitur: qui est pauper, aspernatur, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:

habet idem in nummis, habet idem in urbanis praediis,

Cic. Verr. 2, 3, 86, § 199; so,

in nummis,

id. Att. 8, 10:

in Salentinis aut in Brutiis,

i. e. to have possessions, id. Rosc. Am. 46, 132; cf. id. Verr. 2, 5, 18, § 45: nos quod simus, quod habeamus, etc., Curius ap. Cic. Fam. 7, 29, 1:

et belli rabies et amor successit habendi,

Verg. A. 8, 327; cf.:

amore senescit habendi,

Hor. Ep. 1, 7, 85; Phaedr. 3 prol. 21; Juv. 14, 207: quid habentibus auri nunquam exstincta sitis? Sil. 5, 264; so, habentes = hoi echontes, the wealthy, Lact. 5, 8, 7. —

With an object - or relative-clause, to have the means, ability, or knowledge, i. e. to be in a condition, to be able, to know how to do or say any thing.

With an objectclause:

de Alexandrina re tantum habeo polliceri, me tibi cumulate satisfacturum,

Cic. Fam. 1, 5, 3:

de re publica nihil habeo ad te scribere,

id. Att. 2, 22, 6:

haec fere dicere habui de natura deorum,

this is the substance of what I had to say, id. N. D. 3, 39, 93; cf.:

quid habes igitur dicere de Gaditano foedere?

id. Balb. 14, 33:

habeo etiam dicere, quem de ponte in Tiberim dejecerit,

id. Rosc. Am. 35, 100:

illud affirmare pro certo habeo, etc.,

Liv. 44, 22, 4:

sic placet, an melius quis habet suadere?

Hor. Epod. 16, 23.—

With a relat.-clause (usually with a negative: non habeo, quid faciam;

or: nihil habeo, quod faciam, dicam, etc.): de quibus habeo ipse, quid sentiam: non habeo autem, quid tibi assentiar,

Cic. N. D. 3, 25, 64:

de pueris quid agam, non habeo,

id. Att. 7, 19:

usque eo quid arguas non habes,

id. Rosc. Am. 15, 45:

quid huic responderet, non habebat,

id. Mur. 12, 26:

nec quid faceret habebat,

id. Verr. 2, 4, 23, § 51; id. Off. 2, 2, 7:

qui, quo se reciperent, non haberent,

Caes. B. G. 4, 38, 2:

nihil habeo, quod ad te scribam,

Cic. Att. 7, 19:

nil habeo, quod agam,

Hor. S. 1, 9, 19; and:

nihil habeo, quod cum amicitia Scipionis possim comparare,

Cic. Lael. 27, 103.—

To have in use, make use of, use (very rare, for the usual uti, opp. abuti):

anulus in digito subter tenuatur habendo,

i. e. by use, by wearing, Lucr. 1, 312; cf.:

aera nitent usu: vestis bona quaerit haberi,

Ov. Am. 1, 8, 51:

quippe quas (divitias) honeste habere licebat, abuti per turpitudinem properabant,

Sall. C. 13, 2 Kritz; cf.:

magnae opes innocenter paratae et modeste habitae,

Tac. A. 4, 44.—Hence,

To hold, use, wield, handle, manage:

nec inmensa barbarorum scuta, enormis hastas, inter truncos arborum perinde haberi quam pila,

Tac. A. 2, 14.— Trop.:

quo modo rem publicam habuerint (majores), disserere,

Sall. C. 5, 9; cf.:

reipublicae partes,

Tac. A. 4, 6 init. —

To hold or keep a person or thing in any condition; to have, hold, or regard in any light:

aliquem in obsidione,

Caes. B. C. 3, 31, 3:

aliquem in liberis custodiis,

Sall. C. 47, 3; so,

aliquem in custodiis,

id. ib. 52, 14:

aliquem in vinculis,

id. ib. 51 fin.;

for which also: in custodiam habitus,

i. e. put into prison and kept there, Liv. 22, 25; Tac. H. 1, 87; cf.:

quo facilius omne Hadriaticum mare in potestatem haberet,

Caes. B. C. 1, 25 Oud. N. cr. (al. in potestate):

cum talem virum in potestatem habuisset,

Sall. J. 112 fin. Kritz N. cr.:

quae res eos in magno diuturnoque bello inter se habuit,

id. ib. 79, 3:

alios in ea fortuna haberent, ut socii esse quam cives mallent,

Liv. 26, 24:

aegros in tenebris,

Cels. 3, 18:

aquam caelestem sub dio in sole,

Col. 12, 12, 1:

in otio militem,

Liv. 39, 2, 6; cf.:

legiones habebantur per otium,

Tac. H. 1, 31:

externa sine cura habebantur,

id. A. 1, 79 init.:

exercitus sine imperio et modestia habitus,

Sall. J. 44, 1:

quos ille postea magno in honore habuit,

Caes. B. C. 1, 77, 2;

for which: quos praecipuo semper honore Caesar habuit,

id. B. G. 5, 54, 4:

habeo Junium (mensem) et Quintilem in metu,

i. e. I fear, Cic. Att. 6, 1, 14.— So with an adj. or a perf. part., to denote a lasting condition:

ita me mea forma habet sollicitum,

Plaut. Most. 4, 2, 95 Lorenz; id. Men. 4, 2, 12; 21:

miserrimum ego hunc habebo amasium,

id. Cas. 3, 3, 27 al.:

laetum Germanicum,

Tac. A. 2, 57; 65:

sollicitum habebat cogitatio,

Cic. Fam. 7, 3, 1; 2, 16, 2.—Hence,

With a double object, esp. freq. with the part. perf. pass., to have, hold, or possess a person or thing in any quality or capacity, as any thing; to have, hold, or possess an action as completed, finished (a pregn. circumlocution for the perf.):

cum haberet collegam in praetura Sophoclem,

Cic. Off. 1, 40, 144; cf. Quint. 10, 1, 93:

an heredem habuerit eum, a quo, etc.,

id. 7, 2, 37:

istaec illum perdidit assentatio, nam absque te esset, ego illum haberem rectum ad ingenium bonum,

Plaut. Bacch. 3, 3, 8:

cur ergo unus tu Apollonidenses miseriores habes quam pater tuus habuit umquam?

Cic. Fl. 29, 71:

obvium habuerunt patrem,

Quint. 7, 1, 29:

reliquas civitates stipendiarias,

Caes. B. G. 1, 30, 3:

quod (cognomen) habes hereditarium,

Cic. Rep. 6, 11:

quae habuit venalia,

id. Verr. 2, 3, 62, § 144; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 11, 1:

qui auro habeat soccis suppactum solum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 98:

me segregatum habuisse, uxorem ut duxit, a me Pamphilum,

have kept him away, aloof, Ter. Hec. 5, 1, 25; cf.:

inclusum in curia senatum habuerunt,

Cic. Att. 6, 2, 8:

(Romulus) habuit plebem in clientelas principum descriptam,

id. Rep. 2, 9: satis mihi videbar habere cognitum Scaevolam ex iis rebus, quas, etc., id. Brut. 40, 147; cf.:

si nondum eum satis habes cognitum,

id. Fam. 13, 17, 3; ib. 15, 20 fin.: fidem spectatam jam et diu cognitam, id. Div. ap. Caecil. 4, 11:

decumas ad aquam deportatas,

id. Verr. 2, 3, 14, § 36:

domitas habere libidines,

id. de Or. 1, 43, 194:

omnes philosophiae notos et tractatos locos,

id. Or. 33, 118; id. Rep. 2, 6:

innumerabilia, quae collecta habent Stoici,

id. Div. 2, 70, 145: quantum in acie tironi sit committendum, nimium saepe expertum habemus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 3:

quare velim ita statutum habeas, me, etc.,

Cic. Fam. 6, 2, 1: habeo absolutum suave epos ad Caesarem, id. Q. Fr. 3, 9, 6:

in adversariis scriptum habere (nomen),

id. Rosc. Com. 3, 9:

de Caesare satis dictum habebo,

id. Phil. 5, 19, 52:

bellum habere susceptum,

id. Agr. 2, 6, 14:

quam (domum) tu iam dimensam et exaedificatam animo habebas,

id. Att. 1, 6, 1:

ut omnes labores, pericula consueta habeam,

Sall. J. 85, 7:

compertum ego habeo,

id. Cat. 58, 1; cf. Nep. Att. 17 fin.; 18, 1: neque ea res falsum ( part. perf. pass.) me habuit, Sall. J. 10, 1 al. From this use is derived the compound perf. of the Romance languages: ho veduto, j'ai vu, qs. habeo visum, I have seen).—

Also, with a double object, to make, render:

praecipit ut dent operam, uti eos quam maxime manifestos habeant,

Sall. C. 41, 5:

qui pascua publica infesta habuerant,

Liv. 39, 29, 9; 34, 36, 3:

necdum omnia edita facinora habent,

id. 39, 16, 3; 31, 42, 1:

anxium me et inquietum habet petitio Sexti,

Plin. Ep. 2, 9, 1:

sed Pompeium gratia impunitum habuit,

kept, Vell. 2, 1, 5.—

Hence:

in aliquo (aliqua re), aliquem (aliquid) habere (rare): ea si fecissem, in vestra amicitia exercitum, divitias, munimenta regni me habiturum,

Sall. J. 14, 1:

in vobis liberos, parentes, consanguineos habeo,

Curt. 6, 9, 12:

majora in eo obsequia habiturus,

Just. 8, 6, 6; cf. Cic. Fam. 2, 16, 5.—

To have or hold a person in any manner, to treat, use:

is, uti tu me hic habueris, proinde illum illic curaverit,

Plaut. Capt. 2, 2, 64:

equitatu agmen adversariorum male habere et carpere,

Caes. B. C. 1, 63, 2; cf. Cels. 3, 20; 3, 21:

exercitum luxuriose nimisque liberaliter habere,

Sall. C. 11, 5 Kritz; cf.:

eos ille non pro vanis hostibus, ut meriti erant, sed accurate et liberaliter habuit,

id. J. 103, 5; 113, 2:

Fabiis plurimi (saucii) dati, nec alibi majore cura habiti,

Liv. 2, 47, 12; 29, 8, 6; 37, 34, 5:

video quam molliter tuos habeas,

Plin. Ep. 5, 19, 1:

militant vobiscum, qui superbe habiti rebellassent,

Curt. 8, 8, 11:

virgines tam sancte habuit,

id. 3, 12, 21; 4, 10, 33:

male habere aliquem,

Nep. Eum. 12, 1:

neque conjugem et filium ejus hostiliter haberi,

Tac. A. 2, 10.—

With se, and sometimes mid. or neut., to hold or keep himself or itself in a certain manner, i. e. to be constituted or situated, to find one's self, to be, in any manner.

Habere se:

Tironem Patris aegrum reliqui...et quamquam videbatur se non graviter habere, tamen sum sollicitus, etc.,

Cic. Att. 7, 2, 3:

praeclare te habes, cum, etc.,

id. Verr. 2, 2, 61, § 149:

ipsi se hoc melius habent quam nos, quod, etc.,

id. Att. 11, 7, 4:

Bene habemus nos,

id. ib. 2, 8, 1:

ego me bene habeo,

am well, Tac. A. 14, 51: praeclare se res habeat ( is well), si, etc., Cic. de Or. 1, 25, 114:

male se res habet, cum, quod virtute effici debet, id tentatur pecunia,

id. Off. 2, 6, 22; cf. id. de Or. 2, 77, 313:

quae cum ita se res haberet, tamen, etc.,

id. Verr. 2, 2, 50, § 124; cf.:

ita se res habet, ut ego, etc.,

id. Quint. 1, 2:

sic profecto res se habet,

id. de Or. 2, 67, 271:

scire aveo, quomodo res se habeat,

id. Att. 13, 35, 2; cf. id. de Or. 2, 32, 140:

ut se tota res habeat,

id. Verr. 2, 2, 5, § 15; cf.:

ut meae res sese habent,

Ter. Phorm. 5, 4, 1.—

Mid.:

virtus clara aeternaque habetur,

exhibits itself, is, continues, Sall. C. 1, 4:

sicuti pleraque mortalium habentur,

as for the most part happens in human affairs, id. ib. 6, 3.—

Neutr. (as also the Gr echô): Tullia nostra recte valet: Terentia minus belle habuit, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 1:

volui animum tandem confirmare hodie meum, Ut bene haberem filiae nuptiis,

I might enjoy myself, Plaut. Aul. 2, 8, 2: qui bene habet suisque amicis est volup, id. [p. 835] Mil. 3, 1, 130:

bene habent tibi principia,

Ter. Phorm. 2, 3, 82:

bene habet: jacta sunt fundamenta defensionis,

it is well, Cic. Mur. 6, 14; Liv. 8, 6:

magnum narras, vix credibile! atqui sic habet,

so it is, it is even so, Hor. S. 1, 9, 53: illasce sues sanas esse habereque recte licere spondesne? Formula emendi, ap. Varr. R. R. 2, 4, 5; 2, 3, 5.—

To hold, account, esteem, consider, regard a person or thing in any manner or as any thing; to think or believe a person or thing to be so or so:

aliquem fidelem sibi habere,

Plaut. Bacch. 3, 3, 87:

deos aeternos et beatos,

Cic. N. D. 1, 17, 45:

id habent hodie vile et semper habuerunt,

id. Balb. 22, 51:

maximam illam voluptatem habemus, quae, etc.,

id. Fin. 1, 11, 37:

eum nos ut perveterem habemus... nec vero habeo quemquam antiquiorem,

id. Brut. 15, 61:

Ut et rex et pater habereter omnium,

id. Rep. 1, 36; 2, 21:

parentem Asiae et dici et haberi,

id. Q. Fr. 1, 1, 10 fin.:

eos dicit esse habitos deos, a quibus, etc.,

id. N. D. 1, 15, 38:

cum esset habendus rex, quicumque genere regio natus esset,

id. Rep. 1, 33; cf. id. ib. 2, 12 fin.: non habeo nauci Marsum augurem, Poet. ap. Cic. Div. 1, 58, 132:

cujus auctoritas in iis regionibus magni habebatur,

Caes. B. G. 4, 21, 7:

nihil pensi habere,

Quint. 11, 1, 29; cf.

also: an perinde habenda sit haec atque illa,

id. 7, 3, 11:

sese illum non pro amico, sed pro hoste habiturum,

Caes. B. G. 1, 44, 19; so,

aliquem pro hoste,

Liv. 2, 20; Curt. 6, 2 al.:

nisi in provincia relictas rationes pro relatis haberem,

Cic. Fam. 5, 20, 2:

licet omnia Italica pro Romanis habeam,

Quint. 1, 5, 56; 12, 10, 73:

istuc jam pro facto habeo,

Cic. Att. 13, 1, 2:

Pompeium pro certo habemus per Illyricum proficisci in Galliam,

to consider as certain, id. ib. 10, 6 fin.:

id obliviscendum, pro non dicto habendum,

Liv. 23, 22, 9:

hoc velim in maximis rebus et maxime necessariis habeas,

Cic. Att. 5, 5 fin.:

aliquem in deorum numero,

id. N. D. 1, 14, 36:

aliquem in hostium numero,

Caes. B. G. 1, 28, 1:

aliquem suorum In numero,

Hor. S. 2, 6, 41;

for which also: hostium numero haberi,

Cic. Att. 11, 6, 6:

numero impiorum ac sceleratorum haberi,

Caes. B. G. 6, 13, 7; cf. also Quint. 3, 7, 2:

quem Aegyptii nefas habent nominare,

Cic. N. D. 3, 22, 56:

mutare nefas habent,

Quint. 12, 8, 6:

nec tamen est habendum religioni, nocentem aliquando defendere,

to scruple, make a conscience of, Cic. Off. 2, 14, 51; cf.:

nec eam rem habuit religioni,

id. Div. 1, 35, 77:

quando tu me bene merentem tibi habes despicatui,

you despise, Plaut. Men. 4, 3, 19:

non sic ludibrio tuis factis habitus essem,

Ter. Hec. 4, 1, 11.—Hence: sic habeto, or sic habeas aliquid, or with an object-clause, hold or judge thus, be convinced or persuaded, believe, know:

sed hoc nihil ad te: illud velim sic habeas, uod intelliges, etc.,

Cic. Fam. 3, 13, 2:

unum hoc sic habeto: si, etc.,

id. ib. 2, 6 fin.:

sic habeto: omnibus, etc.,

id. Rep. 6, 13:

enitere et sic habeto, non esse te mortalem, sed corpus hoc,

id. ib. 6, 24; so with an object-clause, id. Fam. 2, 10, 1; 16, 4, 4.—Without sic:

id primum ergo habeto, non sine magna causa, etc.,

Cic. Fam. 13, 29, 2:

tantum habeto, civem egregium esse Pompeium, etc.,

id. ib. 2, 8, 2.—

To take, accept, bear, submit to, endure:

neque cuiquam mortalium injuriae suae parvae videntur: multi eas gravius aequo habuere,

Sall. C. 51, 11:

egestas facile habetur sine damno,

id. ib. 6, 37:

quae in praesens Tiberius civiliter habuit, sed, etc.,

Tac. A. 4, 21:

neque tantum maleficium impune habendum,

id. ib. 3, 70;

12, 48: nec ita aegre habuit filium id pro parente ausum,

Liv. 7, 5, 7 Weissenb.—

To hold, have possession of, occupy, a place:

urbem Romam condidere atque habuere initio Trojani,

Sall. C. 6, 1:

qui mortales initio Africam habuerint,

id. J. 17, 7; 18, 1; cf.

Siciliam et Sardiniam per legatos habuit,

rule, administer, Flor. 4, 2, 22:

urbem Romanam a principio reges habuere,

Tac. A. 1, 1:

Hispaniae tribus legionibus habebantur,

id. ib. 4, 5; 12, 54.—

More freq. neutr., to dwell, live anywhere (perh. only ante-class.; in good prose habito is used instead): quae Corinthum arcem altam habetis, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 294 Vahl.):

ille geminus qui Syracusis habet,

Plaut. Men. prol. 69: quis istic habet? id. Bacch. 1, 2, 6:

ubi nunc adulescens habet?

id. Trin. 1, 2, 156:

apud aedem Junonis Lucinae, ubi aeditumus habere solet,

Varr. L. L. 5, § 50 Mull.; cf.:

situm formamque et universorum castrorum et partium, qua Poeni, qua Numidae haberent...specularentur,

Liv. 30, 4, 2 (but v. Weissenb. ad loc.).—

To spend, pass (time, etc.):

aetatem procul a republica,

Sall. C. 4, 1:

vitam,

id. ib. 51, 12 al.—

To have in one's mind, to know, be acquainted with:

siquidem istius regis (Anci) matrem habemus, ignoramus patrem,

Cic. Rep. 2, 18 fin.: habes consilia nostra;

nunc cognosce de Bruto,

there you have, such are, id. Att. 5, 21, 10:

habetis igitur primum ortum tyranni,

id. Rep. 2, 27:

habetis sermonem bene longum hominis,

id. de Or. 2, 88, 361; cf.

also: habes nostras sententias,

Suet. Claud. 4:

habes, quae fortissime de beata vita dici putem,

Cic. Tusc. 5, 28 fin.; cf. id. de Or. 2, 71, 291. —

To have as a habit, peculiarity, or characteristic:

habebat hoc omnino Caesar: quem plane perditum aere alieno egentemque cognorat, hunc in familiaritatem libentissime recipiebat,

Cic. Phil. 2, 32, 78; id. Pis. 32, 81.—

To hold, to make, do, perform, prepare, utter, pronounce, produce, cause:

alium quaerebam, iter hac habui,

made, directed, Ter. Eun. 5, 9, 35; cf.:

ex urbe profectus iter ad legiones habebat,

Caes. B. C. 1, 14, 3; so,

iter,

id. ib. 1, 51, 1; 3, 11, 2; 3, 106, 1; Cic. Q. Fr. 2, 6, 2:

vias,

Luc. 2, 439:

C. Cato contionatus est, comitia haberi non siturum, si, etc.,

to be held, Cic. Q. Fr. 2, 6, 6:

senatum,

id. ib. 2, 13, 3; id. Fam. 1, 4, 1; Caes. B. C. 1, 2, 1:

concilia,

id. B. G. 5, 53, 4:

contionem,

Cic. Att. 4, 1, 6:

censum,

id. Verr. 2, 2, 55, § 138:

delectum (militum),

id. Phil. 5, 12, 31; id. Fam. 15, 1 fin.; Caes. B. G. 6, 1;

v. delectus: ludos,

Suet. Rhet. 1:

sermonem,

Cic. Tusc. 1, 24, 57; cf.:

orationem,

to deliver, id. Rep. 1, 46:

multis verbis ultro citroque habitis,

id. ib. 6, 9 fin.:

disputationem,

id. ib. 1, 7; Caes. B. G. 5, 30, 1:

dialogum,

Cic. Att. 2, 9, 1:

verba,

id. de Or. 2, 47, 190:

querelam de aliquo apud aliquem,

id. Q. Fr. 1, 2, 1, § 2:

controversiam de fundo cum aliquo,

id. Fam. 13, 69, 2 et saep.:

deinde adventus in Syriam primus equitatus habuit interitum,

caused, occasioned, Cic. Prov. Cons. 4, 9; cf. id. Div. 2, 46, 96:

latrocinia nullam habent infamiam, quae extra fines cujusque civitatis fiunt,

Caes. B. G. 6, 23, 6.—

Habere in animo (or simply animo), with an objectclause, to have in mind, to intend, to be disposed, inclined to do any thing (=propositum habere, constituisse, decrevisse):

istum exheredare in animo habebat,

Cic. Rosc. Am. 18, 52; id. Att. 1, 17, 11:

hoc (flumen) neque ipse transire in animo habebat neque hostes transituros existimabat,

Caes. B. G. 6, 7, 5:

neque bello eum invadere animo habuit,

Liv. 44, 25, 1 dub (al. in animo), v. Drak. ad h. l.—

Habere sibi or secum aliquid, to keep to one's self (lit. and trop.):

clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem,

Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47:

per vindicationem his verbis legamus: DO LEGO, CAPITO, SUMITO, SIBI HABETO,

Ulp. Fragm. 24, 3; cf. ib. § 5; Gai. Inst. 2, 209.—So the formula used in divorces:

res tuas tibi habeas or habe,

Plaut. Am. 3, 2, 47; Sen. Suas. 1, § 7:

illam suam suas res sibi habere jussit ex duodecim tabulis,

Cic. Phil. 2, 28, 69. —Comic. transf.:

apage sis amor: tuas tibi res habeto,

Plaut. Trin. 2, 1, 32.— Trop.:

secreto hoc audi, tecum habeto, ne Apellae quidem liberto tuo dixeris,

Cic. Fam. 7, 25, 2:

verum haec tu tecum habeto,

id. Att. 4, 15, 6.—

Of a sweetheart, to have, to possess, enjoy:

postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit,

Verg. E. 1, 31; Tib. 1, 2, 65; Prop. 3, 8 (4, 7), 22:

duxi, habui scortum,

Plaut. Bacch. 4, 10, 6; Ter. And. 1, 1, 58: cum esset objectum, habere eum Laida;

habeo, inquit, non habeor a Laide,

Cic. Fam. 9, 26, 2.—

Gladiatorial t. t., of a wounded combatant: hoc habet or habet, he has that (i. e. that stroke), he is hit:

desuper altus equo graviter ferit atque ita fatur: Hoc habet,

Verg. A. 12, 296; Prud. Psych. 53.—

Transf.:

hoc habet: reperi, qui senem ducerem,

Plaut. Most. 3, 2, 26; id. Rud. 4, 4, 99: egomet continuo mecum;

Certe captus est! Habet!

Ter. And. 1, 1, 56 (id est vulneratus est. Habet enim qui percussus est: et proprie de gladiatoribus dicitur, Don.).—Hence: hăbĭtus, a, um, P. a., held or kept in a certain condition, state, humor (ante-class.).

In gen.

Lit.: equus nimis strigosus et male habitus, Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11; v. in the foll.—

Trop.:

ut patrem tuum vidi esse habitum, diu etiam duras (lites) dabit,

Ter. Heaut. 2, 4, 22.—

In partic., physically, well kept, well conditioned, fleshy, corpulent:

corpulentior videre atque habitior,

Plaut. Ep. 1, 1, 8:

si qua (virgo) est habitior paulo, pugilem esse aiunt, deducunt cibum,

Ter. Eun. 2, 3, 23: (censores) equum nimis strigosum et male habitum, sed equitem ejus uberrimum et habitissimum viderunt, etc., Massur. Sabin. ap. Gell. 4, 20, 11.