Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

knowledge

  • 1 gnaritas

    knowledge

    Latin-English dictionary of medieval > gnaritas

  • 2 Ipsa scientia potestas est

    Knowledge itself is power. (Bacon)

    Latin Quotes (Latin to English) > Ipsa scientia potestas est

  • 3 Nam et ipsa scientia potestas es

    Knowledge is power. (Sir Francis Bacon)

    Latin Quotes (Latin to English) > Nam et ipsa scientia potestas es

  • 4 Scientia est potentia

    Latin Quotes (Latin to English) > Scientia est potentia

  • 5 scientia

    knowledge, science, skill.

    Latin-English dictionary of medieval > scientia

  • 6 scientia

        scientia ae, f    [sciens], a knowing, knowledge, intelligence, science: nullam rem quae huius viri scientiam fugere possit: nullo modo poterit oratio mea satis facere vestrae scientiae, i. e. to express as much as you already know: ignoratio futurorum malorum utilior est quam scientia: in legibus interpretandis: cuius scientiam de omnibus constat fuisse.—Of a particular branch of knowledge, knowledge, skill, expertness, art: ea scientia, quae sit multis profutura: ingenio scientiāque excellere: vestram scientiam implorarem: scientia atque usus militum, Cs.: tua scientia excellens... nostra, i. e. jurisprudence... oratory: Iam efficaci do manūs scientiae, H.: tot artes tantae scientiae, requiring so great knowledge: physica ipsa et mathematica scientiae sunt eorum, qui, etc.: nauticarum rerum, Cs.: astrologiae: dialecticorum: iuris: linguae Gallicae, Cs.: colendorum deorum. — Theory: ars, cum eā non utare, scientiā tamen ipsā teneri potest: te scientiā augere.
    * * *
    knowledge, science; skill

    Latin-English dictionary > scientia

  • 7 cōgnitiō

        cōgnitiō ōnis, f    [com- + GNA-], a becoming acquainted with, acquiring knowledge, knowledge, acquaintance: rerum: animi: urbis: cognitione atque hospitio dignus.—A conception, notion, idea: deorum innatae cognitiones. — In law, a judicial examination, inquiry, cognizance, trial: ipsius cognitio de existimatione: captorum agrorum: vacantium militiae munere, L.: inter patrem et filium, L.: dies cognitionis, the day of trial: centurionum Cognitio de milite, Iu.: tribuni, a decree, Iu.—Recognition, discovery: cognitio facta esse filium natum, T.: de cognitione ut certum sciam, to make sure of the discovery, T.
    * * *
    examination, inquiry/investigation (judicial); acquiring knowledge; recognition; getting to know (fact/subject/person); acquaintance; idea/notion; knowledge

    Latin-English dictionary > cōgnitiō

  • 8 cōnscientia

        cōnscientia ae, f    [conscio], joint knowledge, consciousness, common knowledge, privity, cognizance: conscientiae contagio: alqm in conscientiam adsumere, Ta.: a conscientiae suspitione abesse: perfugit, suam conscientiam metuens, L.: conscientiae eius modi facinorum: hominum: plurium, L.—Consciousness, knowledge, feeling, sense: nostra: sua, L.: virium nostrarum, L.: pulcherrimi facti: scelerum tuorum, Cs.: spretorum (deorum), L.: de culpā, S.: conscientiā, quid abesset virium, detractavere pugnam, L.: inerat conscientia derisui fuisse triumphum, he was keenly aware, Ta. — A sense of right, moral sense, conscience: recta, a good conscience: egregia, L.: bonae conscientiae pretium, of self - approval, Ta.: Abacta nullā conscientiā, scruple, H.: generis humani, the moral judgment, Ta.: mala, S.—A good conscience, self - approval: maximi aestimare conscientiam mentis suae: in gravi fortunā conscientiā suā niti. — A sense of guilt, remorse: fuga, et sceleris et conscientiae testis: conscientiā convictus: angor conscientiae: mentem vastabat, S.: animi.—With ne, guilty fear, Ta.
    * * *
    (joint) knowledge, complicity (of crime); conscience; sense of guilt, remorse

    Latin-English dictionary > cōnscientia

  • 9 clam

        clam    [2 CAL-], adv. and praep.    I. Adv, secretly, privately, covertly, in secret: Si sperat fore clam, will not be found out, T.: tum id clam, he kept it a secret, T.: vel vi, vel clam, vel precario, by fraud, T.: Sychaeum Clam ferro superat, stealthily, V.: cui te commisit alendum Clam, O. —    II. Praep, without the knowledge of, unknown to.—With abl: clam vobis salutem fugā petivit, Cs.—With acc. (old): clam evenire patrem, T.: Neque adeo clam me est quam, etc., nor am I ignorant, T.: Non clam me haberet, etc., conceal from me, T.
    * * *
    I
    secretly, in secret, unknown to; privately; covertly; by fraud
    II
    without knowledge of, unknown to; concealed/secret from; (rarely w/ABL)
    III
    without knowledge of, unknown to; concealed/secret from; (rarely w/ABL)

    Latin-English dictionary > clam

  • 10 cognitio

    cognĭtĭo, ōnis, f. [cognosco].
    I.
    In gen., a becoming acquainted with, learning to know, acquiring knowledge, knowledge as a consequence of perception or of the exercise of our mental powers, knowing, acquaintance, cognition (in good prose; esp. freq. in Cic. and Quint.).
    A.
    Abstr.:

    cognitio contemplatioque naturae,

    Cic. Off. 1, 43, 153:

    rerum occultarum,

    id. ib. 1, 4, 13:

    rerum,

    id. Fin. 3, 5, 17:

    animi,

    id. Tusc. 1, 29, 71:

    deorum,

    id. N. D. 2, 56, 140:

    urbis,

    id. Imp. Pomp. 14, 40:

    in studiis sententiae cognitionisque versabitur,

    id. Off. 1, 6, 19; cf. id. ib. 1, 44, 158; id. Fin. 5, 12, 34:

    illi, quorum studia vitaque omnis in rerum cognitione versata est,

    id. Off. 1, 44, 155; cf. id. ib. §

    157: quorum ego copiam magnitudinem cognitionis atque artis non contemno,

    culture, id. de Or. 1, 51, 219; Quint. 1, 10, 10; 12, 11, 17 al.:

    omnia, quae cognitione digna sunt,

    Cic. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5:

    cognitione atque hospitio dignus,

    id. Arch. 3, 5; id. Fin. 3, 11, 37; cf. Quint. 10, 1, 90:

    cognitio et aestimatio rerum,

    id. 2, 18, 1; 4, 2, 40.—
    B.
    Concr.
    1.
    ( = notio, katalêpsis.) A conception, notion, idea:

    intellegi necesse est esse deos, quoniam insitas eorum vel potius innatas cognitiones habemus,

    Cic. N. D. 1, 17, 44; 1, 14, 36; id. Fin. 2, 5, 16 Madv.; 3, 5, 17.—
    2.
    Knowledge, a branch of learning (late Lat.):

    studiosus cognitionum omnium princeps,

    Amm. 21, 1, 7: 25, 4, 7.—
    II.
    Specif., a legal t. t., a judicial examination, inquiry, cognizance, trial (very freq.):

    ne quod judicium, neve ipsius cognitio illo absente de existimatione ejus constitueretur,

    Cic. Verr. 2, 2, 25, § 60:

    lex earum rerum consulibus cognitionem dedit,

    id. Att. 16, 16, C, 11; cf. id. ib. §

    12: captorum agrorum,

    id. Agr. 2, 22, 60; so,

    principum et senatūs,

    Quint. 3, 10, 1; 7, 2, 20:

    patrum,

    Tac. A. 1, 75:

    magistratuum,

    Suet. Claud. 12:

    praetoria,

    Quint. 3, 6, 70:

    rerum capitalium,

    Liv. 1, 49, 4:

    falsi testamenti,

    Suet. Claud. 9:

    caedis,

    id. Rhet. 6:

    vacantium militiae munere,

    Liv. 4, 26, 12:

    de Christianis,

    Plin. Ep. 10, 97:

    de famosis libellis,

    Tac. A. 1, 72:

    de ejusmodi criminibus ac reis,

    Suet. Tib. 28:

    de Votieno Montano,

    Tac. A. 4, 42:

    inter patrem et filium,

    Liv. 1, 50, 9:

    dies cognitionis,

    the day of trial, Cic. Brut. 32, 87.—
    III.
    In Terence twice for agnitio, recognition, discovery (cf. cognosco), Ter. Hec. 5, 3, 33; id. Eun. 5, 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > cognitio

  • 11 conscientia

    conscĭentĭa, ae, f. [conscio], a knowing of a thing together with another person, joint knowledge, consciousness (in good prose, and very freq.).
    I.
    A joint knowledge of something, a being privy to, a knowing along with others, privity, cognizance, etc.
    (α).
    With gen. subj.:

    omnium horum,

    Cic. Cat. 1, 1, 1; so,

    hominum,

    id. Fin. 2, 9, 28:

    plurium,

    Liv. 2, 54, 7:

    liberti unius,

    Tac. A. 6, 21; cf. Suet. Calig. 56 al.:

    generis humani,

    Tac. Agr. 2.—
    (β).
    With gen. obj. (thus for the most part in Tac.):

    in conscientiam facinoris pauci asciti,

    Tac. H. 1, 25:

    facti,

    id. A. 2, 22:

    conjurationis,

    id. H. 1, 42:

    stupri,

    Dig. 48, 5, 29.— Plur.:

    consilia conscientiaeque ejus modi facinorum,

    Cic. Clu. 20, 56. —
    (γ).
    Absol.:

    non modo eos persequi, ad quos maxime culpa corrupti judicii, sed etiam illos, ad quos conscientiae contagio pertinebit,

    Cic. Verr. 2, 5, 71, § 183:

    qui non modo a facti verum etiam a conscientiae suspitione afuit,

    id. Cael. 10, 23:

    nocte perfugit Tanagram, suam conscientiam metuens,

    Liv. 33, 28, 10:

    simulare,

    Tac. A. 2, 40; 4, 3; cf. id. H. 1, 28; Curt. 7, 1, 31.—
    II.
    Consciousness, knowledge, feeling, sense.
    A.
    In gen. (rare).
    (α).
    With gen.:

    unde haec illis tanta modestia, nisi a conscientiā virium et nostrarum et suarum?

    Liv. 8, 4, 10 (cf. g); so,

    contracti culpā periculi,

    id. 3, 2, 11:

    suae infirmitatis,

    Quint. 1, 2, 10:

    rebellionis,

    Tac. A. 12, 31; cf.

    defectionis,

    id. Agr. 16:

    victoriae,

    id. ib. 27:

    unionum in somno quoque,

    Plin. 33, 3, 12, § 40:

    amissae fortunae,

    a recollection, Flor. 2, 12, 10:

    ipsa pulcherrimi facti,

    Cic. Phil. 2, 44, 114:

    officii mei benevolentiaeque,

    id. Fam. 3, 7, 6 fin.:

    scelerum tuorum,

    id. Pis. 17, 39; cf. Sall. C. 5, 7:

    peccatorum,

    Cic. Par. 5, 3, 40:

    culpae,

    Liv. 28, 19, 1 et saep.—In plur., Cic. Clu. 20, 56:

    te conscientiae stimulant maleficiorum tuorum,

    id. Par. 2, 2, 18; cf. under B. 2.—
    * (β).
    With de: satisfactionem ex nullà conscientiā de culpā proponere decrevi, Cat. ap. Sall. C. 35, 2; cf. conscius, I. d—
    (γ).
    With rel.-clause (very rare):

    illi conscientia, quid abesset virium, detrectavere pugnam,

    Liv. 3, 60, 6; 28, 19, 5.—
    (δ).
    Absol.: ut nostram stabilem conscientiam contemnamus, aliorum errantem opinionem aucupemur, self-consciousness, Cic. Fin. 2, 22, 71:

    illud se tacere suam conscientiam non pati,

    Liv. 5, 25, 6:

    in veris quoque sufficit conscientia,

    consciousness, Quint. 11, 1, 17: sine hac quidem conscientiā ipsa illa ex tempore dicendi facultas inanem modo loquacitatem dabit, without this feeling, equiv. to without this persuasion, id. 10, 3, 2:

    quamvis capite defectionis ablato manebat plerisque militum conscientia,

    Tac. H. 1, 5.— So pregn., with ne, a conscientious fear, guilty fear, Tac. Agr. 42.—
    B.
    In partic., a consciousness of right or wrong, the moral sense, conscience:

    magna vis est conscientiae... in utramque partem, ut neque timeant qui nihil commiserint et poenam semper ante oculos versari putent qui peccarint,

    Cic. Mil. 23, 61; cf.:

    et virtutis et vitiorum grave ipsius conscientiae pondus,

    id. N. D. 3, 35, 85:

    bona conscientia turbam advocat, mala etiam in solitudine anxia atque sollicita est,

    Sen. Ep. 43, 5:

    ad purgandam publicam conscientiam,

    Just. 31, 4, 3:

    recta,

    a good conscience, Cic. Att. 13, 20, 4; cf.

    egregia,

    Liv. 29, 33, 9: bona, Cels. ap. Quint. 2, 15, 32; Quint. 6, 1, 33; 9, 2, 93; Tac. Agr. 1:

    optima,

    Plin. Ep. 1, 12, 3:

    salvā bonā conscientiā,

    Sen. Q. N. 4, praef. §

    15: integra,

    Front. 1, 9, 3; Lact. 5, 19, 32:

    mala,

    a bad conscience, Sall. J. 62, 8; Quint. 12, 1, 3:

    infelix,

    id. 6, prooem. § 10.—
    * b.
    Prov.:

    conscientia mille testes,

    Quint. 5, 11, 41.—
    2.
    Sometimes absol. for a good, or for a bad conscience.
    a.
    A good conscience:

    mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo,

    Cic. Att. 12, 28, 2; cf.:

    illud est hominis magni... maximi aestimare conscientiam mentis suae, etc.,

    id. Clu. 58, 159:

    in quibus ego nec dissentire a nostris salvā gratiā nec consentire salvā conscientiā possum,

    Sen. Ep. 117, 1:

    ad sacrificium integrā conscientiā venire,

    Lact. 5, 19, 32; Front. Strat. 1, 9, 3.—
    b.
    A bad conscience:

    hunc tu quas conscientiae labes in animo censes habuisse?

    Cic. Off. 3, 21, 85; id. Cat. 2, 6, 13; id. Leg. 1, 14, 40; Sall. C. 15, 4; id. J. 35, 4; Quint. 5, 13, 46.—In the same sense:

    animi,

    Cic. Fin. 2, 16, 53; 2, 17, 54; id. Att. 13, 49 fin.; Caes. B. C. 3, 60; Phaedr. 3, prol. 47; and in plur.:

    suae (quemque) malae cogitationes conscientiaeque animi terrent,

    Cic. Rosc. Am. 24, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > conscientia

  • 12 āgnitiō

        āgnitiō ōnis, f    [agnosco], a knowing, knowledge: animi.
    * * *
    recognition, knowledge; perception of nature/identity; avowal, acknowledgement

    Latin-English dictionary > āgnitiō

  • 13 ars

        ars artis, f    [1 AR-], practical skill: manus et ars: arte laboratae vestes, V. — Esp., skill in a special pursuit, a profession, business, art: musica, poetry, T.: magica, V.: (artes) militares et imperatoriae, L.: civiles, politics, Ta.: dicendi, oratory: belli, L.: arte canere, O. — Poet.: artes Infra se positas, i. e. inferior ability, H.—Science, learning, knowledge: Graecae: optimae, N.: inventor artium (Mercurius), Cs. — Theory, general principles: alqd ad artem et ad praecepta revocare.— A work of art: exquisitae: clipeus, Didymaonis artes, V.: Quas (artīs) Parrhasius protulit, H. — Conduct, practice, character: veteres revocavit artīs, ancient virtues, H.: artis bonae fama, S.: artes eximiae: Nihil istac opus est arte, sed eis... Fide et taciturnitate, the service I want is not cookery, but, etc., T.: artium Gratarum facies, charming manners, H. — Cunning, artifice, stratagem, trick, fraud, deceit: arte tractare virum, T.: capti arte, L.: novas artīs versare, V.: nocendi, means, V.: dolosae, O.: arte ducis elusi, Ta.—An elementary treatise, instruction-book: praecepta in artibus relinquere: artem scindes Theodori, Iu.
    * * *
    skill/craft/art; trick, wile; science, knowledge; method, way; character (pl.)

    Latin-English dictionary > ars

  • 14 cūriōsitās

        cūriōsitās ātis, f    [curiosus], eagerness for knowledge, inquisitiveness.
    * * *
    curiosity, inquisitiveness; excessive eagerness for knowledge; nosiness

    Latin-English dictionary > cūriōsitās

  • 15 nōtitia

        nōtitia ae, f    [1 notus], a being known, celebrity, note, fame: propter notitiam intromissi, N.: plus notitiae quam fuit ante dedit, made me better known than before, O.: serae posteritatis, O.— Acquaintance, familiarity: haec inter nos, T.: nova mulieris: Notitiam vicinia fecit, O.: feminae notitiam habuisse, carnal knowledge, Cs.— A knowing, knowledge: antiquitatis: populi, L.— An idea, conception, notion: dei: rerum, concepts.
    * * *
    notice; acquaintance

    Latin-English dictionary > nōtitia

  • 16 perītia

        perītia ae, f    [peritus], experience, practical knowledge, skill: locorum et militiae, S.: legum, Ta.: peritiā et arte praestans, Ta.
    * * *
    practical knowledge, skill, expertise; experience

    Latin-English dictionary > perītia

  • 17 adgnosco

    agnosco ( adgn-; also adn-; cf. Wagn. Orthog. Verg. p. 407), nōvi, nitum (like cognĭtum from cognosco; cf. pejĕro and dejĕro from jūro), 3, v. a. [ad, intens. -gnosco, nosco] ( part. perf. agnōtus, Pac. ap. Prisc. p. 887 P.; part. fut. act. agnoturus, Sall. H. Fragm. 2, 31; cf. Diom. 383 P.; class.; used very freq. by Cicero).
    I.
    As if to know a person or thing well, as having known it before, to recognize: agnoscere always denotes a subjective knowledge or recognition; while cognoscere designates an objective perception; another distinction v. in II.): in turbā Oresti cognitā agnota est soror, was recognized by Orestes as his sister, Pac. ap. Prisc. 887 P.:

    virtus cum se extollit et ostendit suum lumen et idem aspexit agnovitque in alio,

    and when she has perceived the same in another, and has recognized it, Cic. Lael. 27, 100:

    id facillime accipiunt animi, quod agnoscunt,

    Quint. 8, 3, 71:

    cum se collegit (animus) atque recreavit, tum agnoscit illa reminiscendo,

    Cic. Tusc. 1, 24, 58:

    quod mihi de filiā gratularis, agnosco humanitatem tuam,

    id. Fam. 1, 7 (cf. on the contr. id. ib. 5, 2, where Cic., speaking of himself, says: Cognosce nunc humanitatem meam, learn from this, etc.):

    nomine audito extemplo agnovere virum,

    Liv. 7, 39:

    veterem amicum,

    Verg. A. 3, 82:

    matrem,

    id. ib. 1, 405: Figulum in patriam suam venisse atque ibi agnosci, and is there recognized (by those who had already known him), Quint. 7, 2, 26:

    formas quasdam nostrae pecuniae agnoscunt,

    Tac. G. 5:

    agnoscent Britanni suam causam,

    id. Agr. 32:

    nitorem et altitudinem horum temporum agnoscimus,

    id. Or. 21:

    quam (tunicam) cum agnovisset pater,

    Vulg. Gen. 37, 33.—
    B.
    Transf., as a result of this knowledge or recognition, to declare, announce, allow, or admit a thing to be one's own, to acknowledge, own: qui mihi tantum tribui dicis, quantum ego nec agnosco ( neither can admit as due to me) nec postulo, Cic. Lael. 9:

    natum,

    Nep. Ages. 1, 4:

    Aeacon agnoscit summus prolemque fatetur Juppiter esse suam,

    Ov. M. 13, 27 (cf. in Pandects, 25, Tit. 3:

    de agnoscendis vel alendis liberis): an me non agnoscetis ducem?

    will you not acknowledge me as your general? Liv. 6, 7:

    agnoscere bonorum possessionem,

    to declare the property as one's own, to lay claim to it, Dig. 26, 8, 11 (cf. agnitio, I.):

    agnoscere aes alienum,

    ib. 28, 5, 1:

    facti gloriam,

    Cic. Mil. 14 fin.:

    susciperem hoc crimen, agnoscerem, confiterer,

    id. Rab. Perd. 6:

    fortasse minus expediat agnoscere crimen quam abnuere,

    Tac. A. 6, 8:

    sortilegos,

    Cic. Div. 1, 58, 132: et ego ipse me non esse verborum admodum inopem agnosco, and I myself confess, allow, etc., id. Fam. 4, 4:

    id ego agnovi meo jussu esse factum,

    id. ib. 5, 20, 3: carmina spreta exolescunt;

    si irascare, agnita videntur,

    Tac. A. 4, 34.—
    II.
    To understand, recognize, know, perceive by, from, or through something:

    ut deum agnoscis ex operibus ejus, sic ex memoriā rerum et inventione, vim divinam mentis agnoscito,

    Cic. Tusc. 1, 28, 70; id. Planc. 14, 35:

    ex fructu arbor agnoscitur,

    Vulg. Matt. 12, 33:

    inde agnosci potest vis fortunae,

    Vell. 2, 116, 3.—Also, absol.: Augusti laudes agnoscere possis, you can recognize the praises of Augustus, * Hor. Ep. 1, 16, 29:

    accipio agnoscoque deos,

    Verg. A. 12, 260 (cf. accipio):

    agniti dempsere sollicitudinem,

    Tac. H. 2, 68:

    Germanicus, quo magis agnosceretur, detraxerat tegimen,

    id. A. 2, 21:

    terram non agnoscebant,

    Vulg. Act. 27, 39.—In gen., to become acquainted with, to know; to perceive, apprehend, understand, discern, remark, see:

    quin puppim flectis, Ulixe, Auribus ut nostros possis agnoscere cantus,

    Cic. Fin. 5, 18, 49 (as transl. of Hom. Od. 12, 185, Nêa katastêson, hina nôïterên op akousêis):

    haec dicta sunt subtilius ab Epicuro quam ut quivis ea possit agnoscere,

    understand, id. N. D. 1, 18, 49; Verg. A. 10, 843; Phaedr. 2, 5, 19:

    alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus,

    Plin. 29, 1, 8, § 19.

    Lewis & Short latin dictionary > adgnosco

  • 18 adnosco

    agnosco ( adgn-; also adn-; cf. Wagn. Orthog. Verg. p. 407), nōvi, nitum (like cognĭtum from cognosco; cf. pejĕro and dejĕro from jūro), 3, v. a. [ad, intens. -gnosco, nosco] ( part. perf. agnōtus, Pac. ap. Prisc. p. 887 P.; part. fut. act. agnoturus, Sall. H. Fragm. 2, 31; cf. Diom. 383 P.; class.; used very freq. by Cicero).
    I.
    As if to know a person or thing well, as having known it before, to recognize: agnoscere always denotes a subjective knowledge or recognition; while cognoscere designates an objective perception; another distinction v. in II.): in turbā Oresti cognitā agnota est soror, was recognized by Orestes as his sister, Pac. ap. Prisc. 887 P.:

    virtus cum se extollit et ostendit suum lumen et idem aspexit agnovitque in alio,

    and when she has perceived the same in another, and has recognized it, Cic. Lael. 27, 100:

    id facillime accipiunt animi, quod agnoscunt,

    Quint. 8, 3, 71:

    cum se collegit (animus) atque recreavit, tum agnoscit illa reminiscendo,

    Cic. Tusc. 1, 24, 58:

    quod mihi de filiā gratularis, agnosco humanitatem tuam,

    id. Fam. 1, 7 (cf. on the contr. id. ib. 5, 2, where Cic., speaking of himself, says: Cognosce nunc humanitatem meam, learn from this, etc.):

    nomine audito extemplo agnovere virum,

    Liv. 7, 39:

    veterem amicum,

    Verg. A. 3, 82:

    matrem,

    id. ib. 1, 405: Figulum in patriam suam venisse atque ibi agnosci, and is there recognized (by those who had already known him), Quint. 7, 2, 26:

    formas quasdam nostrae pecuniae agnoscunt,

    Tac. G. 5:

    agnoscent Britanni suam causam,

    id. Agr. 32:

    nitorem et altitudinem horum temporum agnoscimus,

    id. Or. 21:

    quam (tunicam) cum agnovisset pater,

    Vulg. Gen. 37, 33.—
    B.
    Transf., as a result of this knowledge or recognition, to declare, announce, allow, or admit a thing to be one's own, to acknowledge, own: qui mihi tantum tribui dicis, quantum ego nec agnosco ( neither can admit as due to me) nec postulo, Cic. Lael. 9:

    natum,

    Nep. Ages. 1, 4:

    Aeacon agnoscit summus prolemque fatetur Juppiter esse suam,

    Ov. M. 13, 27 (cf. in Pandects, 25, Tit. 3:

    de agnoscendis vel alendis liberis): an me non agnoscetis ducem?

    will you not acknowledge me as your general? Liv. 6, 7:

    agnoscere bonorum possessionem,

    to declare the property as one's own, to lay claim to it, Dig. 26, 8, 11 (cf. agnitio, I.):

    agnoscere aes alienum,

    ib. 28, 5, 1:

    facti gloriam,

    Cic. Mil. 14 fin.:

    susciperem hoc crimen, agnoscerem, confiterer,

    id. Rab. Perd. 6:

    fortasse minus expediat agnoscere crimen quam abnuere,

    Tac. A. 6, 8:

    sortilegos,

    Cic. Div. 1, 58, 132: et ego ipse me non esse verborum admodum inopem agnosco, and I myself confess, allow, etc., id. Fam. 4, 4:

    id ego agnovi meo jussu esse factum,

    id. ib. 5, 20, 3: carmina spreta exolescunt;

    si irascare, agnita videntur,

    Tac. A. 4, 34.—
    II.
    To understand, recognize, know, perceive by, from, or through something:

    ut deum agnoscis ex operibus ejus, sic ex memoriā rerum et inventione, vim divinam mentis agnoscito,

    Cic. Tusc. 1, 28, 70; id. Planc. 14, 35:

    ex fructu arbor agnoscitur,

    Vulg. Matt. 12, 33:

    inde agnosci potest vis fortunae,

    Vell. 2, 116, 3.—Also, absol.: Augusti laudes agnoscere possis, you can recognize the praises of Augustus, * Hor. Ep. 1, 16, 29:

    accipio agnoscoque deos,

    Verg. A. 12, 260 (cf. accipio):

    agniti dempsere sollicitudinem,

    Tac. H. 2, 68:

    Germanicus, quo magis agnosceretur, detraxerat tegimen,

    id. A. 2, 21:

    terram non agnoscebant,

    Vulg. Act. 27, 39.—In gen., to become acquainted with, to know; to perceive, apprehend, understand, discern, remark, see:

    quin puppim flectis, Ulixe, Auribus ut nostros possis agnoscere cantus,

    Cic. Fin. 5, 18, 49 (as transl. of Hom. Od. 12, 185, Nêa katastêson, hina nôïterên op akousêis):

    haec dicta sunt subtilius ab Epicuro quam ut quivis ea possit agnoscere,

    understand, id. N. D. 1, 18, 49; Verg. A. 10, 843; Phaedr. 2, 5, 19:

    alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus,

    Plin. 29, 1, 8, § 19.

    Lewis & Short latin dictionary > adnosco

  • 19 agnitio

    agnĭtĭo, ōnis, f. [agnosco].
    I.
    A recognition, acknowledgment, admission, acceptance:

    admissio: bonorum possessionis,

    Dig. 38, 15, 5 (cf. agnosco, II.); a recognizing:

    cadaveris,

    Plin. 10, 70, 90, § 194:

    nullus interesset alienus agnitioni mutuae,

    Vulg. Gen. 45, 1.—
    II.
    A knowing, perceiving, apprehending, knowledge, in gen.: ad agnitionem animi, for the knowledge of the nature of mind, * Cic. N. D. 1, 1 Creuz:

    ut impleamini agnitione,

    Vulg. Col. 1, 9; Macr. Somn. Scip. 1, 8; Cassian. Incarn. 4, 2; Serv. ad Verg. A. 8, 155.

    Lewis & Short latin dictionary > agnitio

  • 20 agnosco

    agnosco ( adgn-; also adn-; cf. Wagn. Orthog. Verg. p. 407), nōvi, nitum (like cognĭtum from cognosco; cf. pejĕro and dejĕro from jūro), 3, v. a. [ad, intens. -gnosco, nosco] ( part. perf. agnōtus, Pac. ap. Prisc. p. 887 P.; part. fut. act. agnoturus, Sall. H. Fragm. 2, 31; cf. Diom. 383 P.; class.; used very freq. by Cicero).
    I.
    As if to know a person or thing well, as having known it before, to recognize: agnoscere always denotes a subjective knowledge or recognition; while cognoscere designates an objective perception; another distinction v. in II.): in turbā Oresti cognitā agnota est soror, was recognized by Orestes as his sister, Pac. ap. Prisc. 887 P.:

    virtus cum se extollit et ostendit suum lumen et idem aspexit agnovitque in alio,

    and when she has perceived the same in another, and has recognized it, Cic. Lael. 27, 100:

    id facillime accipiunt animi, quod agnoscunt,

    Quint. 8, 3, 71:

    cum se collegit (animus) atque recreavit, tum agnoscit illa reminiscendo,

    Cic. Tusc. 1, 24, 58:

    quod mihi de filiā gratularis, agnosco humanitatem tuam,

    id. Fam. 1, 7 (cf. on the contr. id. ib. 5, 2, where Cic., speaking of himself, says: Cognosce nunc humanitatem meam, learn from this, etc.):

    nomine audito extemplo agnovere virum,

    Liv. 7, 39:

    veterem amicum,

    Verg. A. 3, 82:

    matrem,

    id. ib. 1, 405: Figulum in patriam suam venisse atque ibi agnosci, and is there recognized (by those who had already known him), Quint. 7, 2, 26:

    formas quasdam nostrae pecuniae agnoscunt,

    Tac. G. 5:

    agnoscent Britanni suam causam,

    id. Agr. 32:

    nitorem et altitudinem horum temporum agnoscimus,

    id. Or. 21:

    quam (tunicam) cum agnovisset pater,

    Vulg. Gen. 37, 33.—
    B.
    Transf., as a result of this knowledge or recognition, to declare, announce, allow, or admit a thing to be one's own, to acknowledge, own: qui mihi tantum tribui dicis, quantum ego nec agnosco ( neither can admit as due to me) nec postulo, Cic. Lael. 9:

    natum,

    Nep. Ages. 1, 4:

    Aeacon agnoscit summus prolemque fatetur Juppiter esse suam,

    Ov. M. 13, 27 (cf. in Pandects, 25, Tit. 3:

    de agnoscendis vel alendis liberis): an me non agnoscetis ducem?

    will you not acknowledge me as your general? Liv. 6, 7:

    agnoscere bonorum possessionem,

    to declare the property as one's own, to lay claim to it, Dig. 26, 8, 11 (cf. agnitio, I.):

    agnoscere aes alienum,

    ib. 28, 5, 1:

    facti gloriam,

    Cic. Mil. 14 fin.:

    susciperem hoc crimen, agnoscerem, confiterer,

    id. Rab. Perd. 6:

    fortasse minus expediat agnoscere crimen quam abnuere,

    Tac. A. 6, 8:

    sortilegos,

    Cic. Div. 1, 58, 132: et ego ipse me non esse verborum admodum inopem agnosco, and I myself confess, allow, etc., id. Fam. 4, 4:

    id ego agnovi meo jussu esse factum,

    id. ib. 5, 20, 3: carmina spreta exolescunt;

    si irascare, agnita videntur,

    Tac. A. 4, 34.—
    II.
    To understand, recognize, know, perceive by, from, or through something:

    ut deum agnoscis ex operibus ejus, sic ex memoriā rerum et inventione, vim divinam mentis agnoscito,

    Cic. Tusc. 1, 28, 70; id. Planc. 14, 35:

    ex fructu arbor agnoscitur,

    Vulg. Matt. 12, 33:

    inde agnosci potest vis fortunae,

    Vell. 2, 116, 3.—Also, absol.: Augusti laudes agnoscere possis, you can recognize the praises of Augustus, * Hor. Ep. 1, 16, 29:

    accipio agnoscoque deos,

    Verg. A. 12, 260 (cf. accipio):

    agniti dempsere sollicitudinem,

    Tac. H. 2, 68:

    Germanicus, quo magis agnosceretur, detraxerat tegimen,

    id. A. 2, 21:

    terram non agnoscebant,

    Vulg. Act. 27, 39.—In gen., to become acquainted with, to know; to perceive, apprehend, understand, discern, remark, see:

    quin puppim flectis, Ulixe, Auribus ut nostros possis agnoscere cantus,

    Cic. Fin. 5, 18, 49 (as transl. of Hom. Od. 12, 185, Nêa katastêson, hina nôïterên op akousêis):

    haec dicta sunt subtilius ab Epicuro quam ut quivis ea possit agnoscere,

    understand, id. N. D. 1, 18, 49; Verg. A. 10, 843; Phaedr. 2, 5, 19:

    alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus,

    Plin. 29, 1, 8, § 19.

    Lewis & Short latin dictionary > agnosco

См. также в других словарях:

  • Knowledge — • Knowledge, being a primitive fact of consciousness, cannot, strictly speaking, be defined; but the direct and spontaneous consciousness of knowing may be made clearer by pointing out its essential and distinctive characteristics Catholic… …   Catholic encyclopedia

  • Knowledge — is defined (Oxford English Dictionary) variously as (i) expertise, and skills acquired by a person through experience or education; the theoretical or practical understanding of a subject, (ii) what is known in a particular field or in total;… …   Wikipedia

  • knowledge — know·ledge n 1 a: awareness or understanding esp. of an act, a fact, or the truth: actual knowledge (1) in this entry b: awareness that a fact or circumstance probably exists; broadly: constructive knowledge in this entry see also …   Law dictionary

  • knowledge — knowl‧edge [ˈnɒlɪdʒ ǁ ˈnɑː ] noun [uncountable] facts, skills and understanding gained through learning or experience: • Given its market knowledge, Price Waterhouse was able to provide a useful insight into each supplier. knowledge of • Auditors …   Financial and business terms

  • knowledge — knowledge, science, learning, erudition, scholarship, information, lore are comparable when they mean what is known or can be known, usually by an individual but sometimes by human beings in general. Knowledge applies not only to a body of facts… …   New Dictionary of Synonyms

  • Knowledge — Knowl edge, n. [OE. knowlage, knowlege, knowleche, knawleche. The last part is the Icel. suffix leikr, forming abstract nouns, orig. the same as Icel. leikr game, play, sport, akin to AS. l[=a]c, Goth. laiks dance. See {Know}, and cf. {Lake}, v.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • knowledge — ► NOUN 1) information and skills acquired through experience or education. 2) the sum of what is known. 3) awareness or familiarity gained by experience of a fact or situation: he denied all knowledge of the incident. ● come to one s knowledge Cf …   English terms dictionary

  • knowledge — [näl′ij] n. [ME knoweleche, acknowledgment, confession < Late OE cnawlæc < cnawan (see KNOW) + læc < lācan, to play, give, move about] 1. the act, fact, or state of knowing; specif., a) acquaintance or familiarity (with a fact, place,… …   English World dictionary

  • Knowledge — Knowl edge, v. t. To acknowledge. [Obs.] Sinners which knowledge their sins. Tyndale. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • knowledge — knowledge, sociology of …   Dictionary of sociology

  • knowledge — (n.) early 12c., cnawlece acknowledgment of a superior, honor, worship; for first element see KNOW (Cf. know). Second element obscure, perhaps from Scandinavian and cognate with the lock action, process, found in WEDLOCK (Cf. wedlock). Meaning… …   Etymology dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»