Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pallium

  • 1 pallium

    pallium, i, n., a covering, cover [cf. palla].
    I.
    In gen.
    a.
    A coverlet:

    et gravius justo pallia pondus habent,

    Ov. H. 21, 170:

    onerosa pallia jactat,

    Juv. 6, 236:

    tunc queror in toto non sidere pallia lecto,

    Prop. 5, 3, 31; Suet. Ner. 84.—
    b.
    A pall:

    arrepto pallio retexi corpora,

    App. M. 3, p. 133, 23; id. Flor. p. 342, 27.—
    c.
    A curtain:

    quae festis suspendam pallia portis?

    Prud. adv. Symm. 2, 726.—
    II.
    In partic., a Greek cloak or mantle, esp. as the dress of the Grecian philosophers. The Romans were accustomed to wear it only when they resided among Greeks. It was also the dress of the hetaerae, both Greek and Roman, Plaut. Mil. 3, 1, 93; Ov. Am. 1, 4, 50; id. A. A. 1, 153:

    pallium in collum conicere (as was customary with persons about to exert themselves),

    id. Capt. 4, 1, 12:

    soleas mihi late: pallium inice in me huc,

    id. Truc. 2, 5, 26; id. Capt. 4, 2, 8: umerum pallio onerare, Ter. Phorm. 5, 6, 4:

    cum iste cum pallio purpureo talarique tunicā versaretur in conviviis muliebribus,

    Cic. Verr. 2, 5, 13, § 31:

    consularis homo soccos habuit et pallium,

    id. Rab. Post. 10, 27:

    amica corpus ejus texit suo pallio,

    id. Div. 2, 69, 143:

    cum pallio et crepidis inambulare in gymnasio,

    Liv. 29, 19:

    togam veteres ad calceos usque demittebant ut Graeci pallium,

    Quint. 11, 3, 143.—Fig.:

    solos esse Atticos credunt quādam eloquentiae frugalitate contentos, ac semper manum intra pallium continentis,

    speaking with calmness and reserve, Quint. 12, 10, 21; cf. id. 11, 3, 138.— Plur. for sing., Ov. A. A. 1, 153.—Prov.:

    tunica propior pallio est,

    the shirt is nearer than the coat, Plaut. Trin. 5, 2, 30:

    a togā ad pallium,

    of sinking from a high to a lower rank, Tert. Pall. 5.—
    B.
    Transf.
    1.
    The toga, and, in gen., an upper garment of any kind, Mart. 3, 63, 10; 8, 59, 9; 11, 16, 5; 11, 23, 12.—
    2.
    Since the pallium was the philosopher's cloak, a philosophic career or habit:

    ad pallium reverti,

    Amm. 25, 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pallium

  • 2 pallium

        pallium ī, n    [palla], a cover, coverlet: onerosa pallia iactat, Iu.— A Grecian cloak, mantle: umerum pallio onerare, T.: Pone adprendit pallio, T.: purpureum: cum pallio inambulare, L.
    * * *
    cover, coverlet; Greek cloak

    Latin-English dictionary > pallium

  • 3 pallium

    coverlet, mantle, cloak.

    Latin-English dictionary of medieval > pallium

  • 4 palliātus

        palliātus adj.    [pallium], dressed in a pallium (usu. of Greeks): Graeculus iudex: illi palliati, i. e. Grecian statues.
    * * *
    palliata, palliatum ADJ
    clad in a pallium; (i.e. as a Greek (not togatus));.

    Latin-English dictionary > palliātus

  • 5 conficio

    confĭcĭo, fēci, fectum, 3 ( perf. subj. confexim, Plaut. Truc. 4, 4, 39; in pass., besides the regular form conficior, freq., but not in Cic., in acc. with fīo, fieri:

    confit,

    Plaut. Trin. 2, 4, 7; Lucr. 4, 291; Col. 2, 15, 1; Plin. 6, 23, 26, § 103; 31, 7, 40, § 83; Macr. S. 1, 14, 13; id. Somn. Scip. 2, 3; 1, 2:

    confiunt,

    Lucr. 4, 738; Arn. 7, 219:

    confiat,

    Col. 1, 8, 12; Lucr. 4, 929 Lachm.: confiant, Imp. Leo, Cod. 2, 7, 11: confieret, Balb. ap. Cic. Att. 8, 15, A, 3; 9, 7, A, 1; Liv. 5, 50, 7:

    confierent,

    Suet. Caes. 20; Arn. 2, 73:

    confieri,

    Lucr. 2, 1069; 5, 889; Caes. B. G. 7, 58; Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1; Verg. A. 4, 116; v. Forbig. ad loc.; Tac. A. 15, 59; cf. Neue, Formenl. II. p. 611), v. a. [facio].
    I.
    To make a thing completely ready, to make, prepare, bring about, complete, accomplish, execute, etc. (except in Quint., freq. in all periods and species of composition).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    nisi cottidiano sesquiopus confeceris,

    Plaut. Capt. 3, 5, 67; cf.

    pensum,

    id. Merc. 2, 3, 81; id. Pers. 2, 4, 1:

    eme lanam, unde pallium conficiatur,

    id. Mil. 3, 1, 93; cf.:

    anulum, pallium, soccos suā manu,

    Cic. de Or. 3, 32, 127:

    vestem,

    id. Verr. 2, 4, 26, § 59; Suet. Aug. 73:

    ligna ad fornacem,

    to make ready, prepare for, Cato, R. R. 16; cf.:

    conficere atque contexere villos ovium,

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    aurum et argentum,

    Plin. 35, 12, 45, § 157:

    frumenta (with molere),

    id. 7, 56, 57, § 191:

    tabulas litteris Graecis,

    to write, draw up, Caes. B. G. 1, 29; [p. 413] cf.:

    libros Graeco sermone,

    to compose, write, Nep. Hann. 13, 2;

    and librum Graece,

    id. Att. 18, 6:

    tabulas,

    Cic. Verr. 2, 1, 23, § 60:

    orationes,

    Nep. Cato, 3, 3:

    illam partem superiorem orationis,

    Cic. de Or. 2, 28, 121:

    nuptias,

    Ter. Heaut. 5, 1, 22; Suet. Claud. 26:

    bellum,

    Caes. B. G. 1, 54; Sall. C. 51, 5; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 3; Liv. 21, 40, 11; so,

    duella,

    Hor. Ep. 2, 1, 254 al.; cf.

    proelium,

    Sall. C. 61, 1:

    tantum facinus,

    Cic. Rosc. Am. 28, 76; cf.

    caedem,

    Nep. Dion, 10, 1:

    legitima quaedam,

    id. Phoc. 4, 2:

    residua diurni actus,

    Suet. Aug. 78:

    mandata,

    Cic. Planc. 11, 28; id. Phil. 9, 3, 6; id. Q. Fr. 2, 12 (14), 3; Sall. J. 12, 4:

    omnibus rebus magnā curā, multā operā et labore confectis,

    Cic. Att. 16, 16, B, 8:

    ad eas res conficiendas biennium sibi satis esse ducere,

    Caes. B. G. 1, 3:

    negotium,

    id. B. C. 1, 29; Cic. Att. 1, 16, 5:

    quibus rebus confectis,

    Sall. C. 46, 1; Nep. Pelop. 3, 3; Caes. B. G. 1, 13:

    confecto legationis officio,

    id. B. C. 3, 103.—
    2.
    Esp.
    a.
    In the lang. of business, to settle, close a bargain, finish, etc.; absol.:

    tu cum Apellā Chio confice de columnis,

    Cic. Att. 12, 19, 1:

    quod si mihi permisisses, confecissem cum coheredibus,

    id. Fam. 7, 2, 1:

    de Acutiliano negotio quod mihi mandaras... confeceram,

    id. Att. 1, 5, 4.—
    b.
    Of space or distance traversed, to pass over, accomplish, traverse, go over, make, accomplish:

    iter,

    Cic. Att. 4, 14, 2; Caes. B. G. 2, 12; Nep. Ages. 4, 4 al.; cf.:

    tertiam partem itineris,

    id. Eum. 8, 6; and poet.:

    nos immensum spatiis confecimus aequor,

    Verg. G. 2, 541:

    cursum,

    Cic. Att. 5, 12, 1; Verg. A. 5, 362:

    cursum vitae,

    Cic. Tusc. 3, 1, 2:

    cursus annuos conficit sol,

    id. N. D. 1, 31, 87; 2, 20, 52:

    longam viam,

    id. Sen. 2, 6:

    celeritate incredibili longissimas vias,

    Suet. Caes. 57.—Rarely of space occupied:

    tecta facturi, ut mille passuum conficiatur,

    Cic. Att. 4, 16, 8 (14).—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to produce, cause, make, bring about, effect:

    sollicitudines mihi,

    Ter. And. 4, 1, 26:

    geminas nuptias,

    id. ib. 4, 1, 50; cf.:

    aliquid mali gnato,

    id. Heaut. 5, 3, 1:

    pacem,

    id. ib. 5, 2, 45:

    motus animorum,

    Cic. de Or. 2, 79, 324.—With two accs.:

    animum auditoris mitem et misericordem,

    Cic. Inv. 1, 55, 106:

    reditum alicui,

    to procure, id. Fam. 9, 13, 4.—Also absol., to be efficient, to accomplish a direct result, be an active cause (philos. t. t.):

    aliae causae ipsae conficiunt, aliae vim aliquam ad conficiendum afferunt,

    Cic. Part. Or. 26, 93.—
    2.
    Of time, to complete, finish, end, spend, pass:

    cum sexaginta annos confecerit,

    Cic. Tusc. 1, 38, 92:

    centum annos,

    id. Or. 52, 176:

    diem,

    Plaut. Trin. 3, 3, 78:

    tum denique judicetur beatusne fuerit, cum extremum vitae diem morte confecerit,

    Cic. Fin. 3, 22, 76:

    annuum tempus,

    id. Att. 15, 15, 4:

    omnem vitae suae cursum in labore corporis atque in animi contentione (just before: ut in amore et voluptatibus adulescentiam suam collocaret),

    id. Cael. 17, 39:

    annuum munus,

    id. Fam. 2, 12, 1:

    biennium,

    id. Quint. 12, 40:

    suas horas (somnus),

    Sil. 4, 89:

    aequinoctium,

    Col. 2, 8, 2; cf.

    brumam,

    id. 9, 14, 12; Plin. 18, 26, 63, § 232:

    commissum ac profligatum bellum,

    Liv. 8, 25, 5; Flor. 2, 15, 2.—
    3.
    In philos. lang., to bring forward as proved, to show, deduce:

    conclusio est, quae ex eis quae ante dicta sunt, conficit, quid necessario consequatur,

    Auct. Her. 4, 30, 41 fin.; Cic. Inv. 1, 31, 53; hence, conficior, to follow logically (from something), to be deduced; with ex:

    cum id perspicuum sit, quod conficiatur ex ratiocinatione,

    Cic. Inv. 1, 40, 72; so Quint. 5, 14, 9; 5, 14, 22; 9, 4, 69; and absol., Cic. Inv. 1, 47, 87 al.—
    II.
    Transf., to diminish, lessen, weaken an object; to sweep away, destroy, kill, wear out, consume.
    A.
    Prop.:

    dentes intimi escas conficiunt,

    grind, Cic. N. D. 2, 54, 134; so Liv. 2, 32, 10; Plin. 11, 37, 61, § 160; cf.

    cibos,

    to digest, Cic. N. D. 2, 55, 137; Plin. 11, 37, 68, § 180 al.:

    ignes Conficerent vulgo silvas, arbusta cremarent,

    Lucr. 1, 905; cf.:

    conficere, omnia igni, frigore,

    id. 1, 536:

    patrimonium suum (corresp. with dissipare),

    Cic. Fl. 36, 90:

    sapiens si fame ipse conficiatur... vir bonus, ne ipse frigore conficiatur, etc.,

    id. Off. 3, 6, 29.—With acc. and inf.:

    ipse conficior venisse tempus cum possim, etc.,

    Cic. Att. 10, 18, 3:

    nihil est opere et manu factum, quod non conficiat et consumat vetustas,

    id. Marcell. 4, 11: quae vetustas est, quae vim divinam conficere possit? id. Div. 2, 57, 117.—In part. perf.: sicut fortis equus... senio confectu' quiescit, impaired, weakened, Enn. ap. Cic. Sen. 5, 14;

    and so very freq.: confectus senectute,

    Cic. Rab. Perd. 7, 21:

    aetate,

    Sall. J. 9, 4; Cat. 68, 119:

    aevo,

    Verg. A. 11, 85:

    senectā, Ov M. 6, 37: cum corporis morbo tum animi dolore,

    Cic. Mur. 40, 86; cf. id. Fin. 1, 12, 41; id. Att. 11, 11, 1:

    multis gravibusque vulneribus,

    Caes. B. G. 2, 25; 3, 5; Sall. J. 60, 7:

    curā,

    Ter. And. 2, 1, 4:

    dolore,

    Cat. 65, 1.—Without abl.:

    ut fessos confectosque aggrediantur,

    exhausted, Liv. 1, 23, 9; cf.:

    confectus et saucius,

    Cic. Cat. 2, 11, 24:

    artus,

    Lucr. 3, 947:

    ego te hic hac offatim conficiam,

    to cut in pieces, Plaut. Truc. 2, 7, 52:

    Athenienses,

    to subdue, Nep. Lys. 1, 1; so,

    provinciam,

    Cic. Inv. 2, 37, 111; Liv. 26, 21, 2; 28, 28, 7; 40, 28, 8; 41, 12, 3; cf. Cic. Imp. Pomp. 10, 28; Liv. 27, 5, 3; 40, 35, 4:

    duos hostium exercitus,

    id. 2, 40, 13:

    me (sica illa) paene confecit,

    killed, Cic. Mil. 14, 37:

    alterum Curiatium,

    Liv. 1, 25, 10; cf.

    saucium,

    id. 42, 16, 1:

    Caligulam vulneribus triginta,

    Suet. Calig. 58:

    maximam vim serpentium (ibes),

    Cic. N. D. 1, 36, 101;

    so of the killing of animals,

    Suet. Claud. 21; id. Dom. 19; Lampr. Com. 13 al.; cf. confector, II.;

    and in mal. part.,

    Suet. Ner. 29 (v. the passage in its connection).—
    B.
    Trop.:

    conficere aliquem verbis,

    Plaut. Ps. 1, 5, 49:

    (captivos) omnibus notis ignominiisque,

    Liv. 22, 61, 9:

    lectio non cruda sed multa iteratione mollita et velut confecta,

    Quint. 10, 1, 19:

    sidus confectum,

    its influence has ceased, it has set, Plin. 16, 23, 36, § 87; 18, 25, 57, § 207.—
    III.
    In gen., to prepare, provide, procure, to bring together, = colligo:

    virginem, Quam amabat, eam confeci sine molestiā,

    Ter. Eun. 5, 4, 6 Ruhnk.; so,

    centurias,

    to secure their votes, Q. Cic. Pet. Cons. 5, 18; cf.:

    suam tribum necessariis suis,

    Cic. Planc. 18, 45:

    hortos mihi,

    id. Att. 12, 37, 2:

    bibliothecam,

    id. ib. 1, 7 fin.:

    exercitum difficili rei publicae tempore,

    id. Imp. Pomp. 21, 61:

    exercitus maximos,

    id. Att. 8, 11, 2; cf.:

    armata milia centum,

    Caes. B. G. 2, 4:

    (serpentum) magnam multitudinem (just before, colligere),

    Nep. Hann. 10, 5:

    erat ei de ratiunculā apud me pauxillulum nummorum, id ut conficerem: confeci,

    Ter. Phorm. 1, 1, 4:

    permagnam pecuniam ex illā re,

    Cic. Verr. 2, 1, 52, § 138; cf.:

    conficiendae pecuniae rationes,

    id. Fl. 9, 20.—Hence, confĭcĭ-ens, entis, P. a. (acc. to I.), effecting, causing, producing, efficient (rare, and only in Cic.):

    causae,

    Cic. Part. Or. 26, 93: corporis bonorum conficientia (tha tôn agathôn poiêtika), productive of physical good, id. Fin. 5, 27, 81 Madv.:

    civitas conficientissima litterarum,

    very carefully noting down every thing, id. Fl. 19, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > conficio

  • 6 inicio

    īnĭcĭo (less correctly injĭcĭo, v. Brambach's Hilfsb. p. 19), jēci, jectum (endojacito for inicito, Leg. XII. Tab. ap. Fest. in struere, p. 313, a, Müll.:

    injexit for injecerit,

    Plaut. Pers. 1, 2, 18), 3, v. a. [in-jacio].
    A.
    Lit., to throw, cast, or put in, on, or into:

    cum mea domus ardebat ignibus injectis,

    Cic. Pis. 11, 26:

    ignem castris,

    Liv. 40, 31, 9:

    ignes tectis,

    id. 25, 39, 3:

    semen,

    Plin. 18, 18, 48, § 173:

    opus flammis,

    Quint. 6 praef. 3:

    foculo manum,

    Liv. 2, 12, 13:

    vestem flammae,

    Suet. Caes. 84; hence: inicere se, to throw or fling one ' s self anywhere:

    se in medios hostes ad perspicuam mortem,

    Cic. Dom. 24, 64: se in ignem. Ter. And. 1, 1, 113:

    sese medium in agmen,

    Verg. A. 2, 408:

    sese morti,

    id. ib. 9, 553:

    se flammae,

    Plin. 8, 40, 61, § 143.—
    B.
    To throw or put on or upon, to throw at or over any thing.— In gen.: pallium inice in me huc, Plaut. Truc. 2, 5, 26:

    eique laneum pallium injecit,

    Cic. N. D. 3, 34, 83:

    togam ex integro,

    Quint. 11, 3, 156:

    bracchia collo,

    Ov. M. 3, 389; cf.:

    bracchia caelo,

    i.e. to attack, id. ib. 1, 184:

    securim alicui,

    Cic. Mur. 24, 48:

    pontem,

    Liv. 26, 6, 2:

    eo super tigna sesquipedalia iniciunt,

    Caes. B. C. 2, 10:

    taedas ad fastigia tectorum,

    Val. Fl. 2, 235:

    manicas alicui,

    Plaut. Capt. 3, 5, 1:

    catenas alicui,

    Cic. Verr. 2, 5, 41, § 106; cf.:

    vincula alicui,

    id. Fin. 3, 22, 76; Verg. E. 6, 19:

    frenos alicui,

    Cic. Phil. 13, 9, 20:

    frena,

    Hor. C. 4, 15, 11:

    spiranti pulvinum,

    Suet. Calig. 12:

    cervicibus laqueum,

    id. Vit. 17:

    injecti umeris capilli,

    i. e. falling over her shoulders, Ov. M. 11, 770.—
    C.
    Esp.
    1.
    Inicere manum alicui, to lay one ' s hand on, to take hold of any one, in order to make him stand still, Petr. 115. —
    2.
    In a jurid. sense, to seize, take possession of, as one's property, without a previous judicial decision (which was permitted, e. g. to a master on meeting with his runaway slave;

    v. injectio): virgini venienti in forum minister decemviri manum injecit, servā suā natam appellans,

    Liv. 3, 44, 6; so Dig. 18, 7, 9 al.—So too in summoning before a judge:

    ubi quadruplator quempiam injexit (injecerit) manum,

    Plaut. Pers. 1, 2, 18; id. Truc. 4, 2, 49.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bring into, inspire, infuse, occasion, cause:

    inicere tumultum civitati,

    Cic. Cat. 3, 3, 7:

    alicui formidinem,

    id. Verr. 2, 3, 28, § 68:

    spem,

    id. Att. 3, 22, 1:

    terrorem mortis,

    id. Fin. 5, 11, 31:

    religionem,

    id. Caecin. 33, 97:

    scrupulum,

    id. Clu. 28, 76:

    alicui mentem ut audeat,

    id. Mil. 31, 84:

    alicui cogitationem de triumpho,

    id. Att. 7, 3, 2:

    curam, ne,

    Liv. 27, 4, 2:

    alacritatem et studium pugnandi exercitui,

    Caes. B. G. 1, 46:

    metum alicui in pectus,

    Plaut. Cas. 3, 3, 26:

    vultis hoc certamen uxoribus vestris inicere?

    to give occasion for, Liv. 34, 4, 14:

    cunctationem,

    to cause delay, id. 35, 25, 5:

    arma regnis, i. e. bellum inferre,

    Stat. Th. 1, 241:

    frustrationem,

    to produce deception, confusion, Plaut. Am. 3, 1, 15:

    alicui causam deliberandi,

    to furnish, Cic. Caecin. 2, 4:

    plaga injecta petitioni,

    given, Cic. Mur. 23, 48.—
    b.
    Of the mind, with se, to dwell upon, reflect on:

    in quam (magnitudinem regionum) se iniciens animus, etc.,

    Cic. N. D. 1, 20, 54.—
    B.
    In partic.
    1.
    Manus inicere (acc. to I. B.), to seize upon, take possession of, exercise power over:

    animus sacer et aeternus est, et cui non possint inici manus,

    Sen. Cons. ad Helv. 11 fin.:

    quieti ejus injeci manum,

    I have torn him away from his repose, Plin. Ep. 10, 19, 2:

    injecere manum Parcae,

    took possession of him, Verg. A. 10, 419.—
    2.
    Inicere, to throw out a hint, to mention, suggest:

    quia nuper injecit,

    Cic. Quint. 21, 68: Bruto cum saepe injecissem de homoploiai, id. Att. 16, 5, 3: cum mihi in sermone injecisset, se velle, etc., Trebon. ap. Cic. Fam. 12, 16, 2:

    alicui nomen alicujus,

    id. Dom. 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > inicio

  • 7 malacus

    mălăcus, a, um, adj., = malakos, soft, supple, pliant (Plautin.):

    pallium malacum et calidum,

    Plaut. Mil. 3, 1, 93:

    pallium,

    id. Bacch. 1, 1, 38.—
    II.
    Transf., soft, delicate, luxurious:

    ad saltandum malacus,

    Plaut. Mil. 3, 1, 74:

    unctiones,

    id. Stich. 1, 3, 74:

    in malacum modum,

    id. Bacch. 2, 3, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > malacus

  • 8 tunicopallium

    tŭnĭcopallĭum, ĭi, n. [tunica-pallium], a garment uniting in one the tunic and the pallium, Serv. Verg. A. 1, 648; ad Hor. S. 1, 2, 99; cf. Non. 537, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > tunicopallium

  • 9 attollō (adt-)

        attollō (adt-) —, —, ere    [ad + tollo], to lift up, raise up, raise, elevate: natum, O.: pallium (i. e. accingere), T.: fracto crure planum, H.: amicum ab humo, V.: oculos humo, O.: oculos contra, i. e. look in the face, O.: mare ventis, Ta.: ad lumina lumen, O.: manūs ad caelum, L.: attolitur unda, V.: capita caelo (of trees), V.: in aegrum se femur, to rise upon, V.: se in auras, O.: fluvio se, out of the river, V.: ex strage se, L.: se ab casu, L.: in caelum attolli, to rise, Ta.: attollit se Lacinia, comes into view, V.—Of buildings, to erect, raise: arcemque attollere tectis, by means of ( high) roofs, V.—To raise, lift up, elevate, exalt: animos. V.: vires in milite, Pr.: ad consulatūs spem animos, L.: alqm praemiis, Ta.: iras, to rise in anger (of a serpent), V.: privati hominis nomen supra principis, Ta.: alcuius progeniem super cunctos, Ta.

    Latin-English dictionary > attollō (adt-)

  • 10 habeō

        habeō uī (old perf subj. habessit for habuerit, C.), itus, ēre    [HAB-], to have, hold, support, carry, wear: arma: anulum: arma hic paries habebit, H.: coronam in capite: soccos et pallium: catenas: Faenum in cornu, H.: aquilam in exercitu, S.— To have, hold, contain: quod (fanum) habebat auri: non me Tartara habent, V.: quem quae sint habitura deorum Concilia, etc., V.: Quae regio Anchisen habet? V.: quod habet lex in se: suam (nutricem) cinis ater habebat, V.— To have, hold, occupy, inhabit: urbem, S.: arcem: quā Poeni haberent (sc. castra), L.: Hostis habet muros, V. —Of relation or association, to have: in matrimonio Caesenniam: eos in loco patrui: uxores: patrem: (legionem) secum, Cs.: apīs in iubā: mecum scribas: quibus vendant, habere, Cs.: conlegam in praeturā Sophoclem: civitates stipendiarias, Cs.: cognitum Scaevolam: inimicos civīs: duos amicissimos: eum nuptiis adligatum: quem pro quaestore habuit.— To have, be furnished with: voltum bonum, S.: pedes quinque: Angustos aditūs, V.: manicas, V.— To have, hold, keep, retain, detain: haec cum illis sunt habenda (opp. mittenda), T.: si quod accepit habet: Bibulum in obsidione, Cs.: in liberis custodiis haberi, S.: in vinculis habendi, S.: mare in potestate, Cs.: in custodiam habitus, lodged, L.: ordines, preserve, S.: alios in eā fortunā, ut, etc., L.: exercitus sine inperio habitus, S.: Marium post principia, station, S.: Loricam Donat habere viro, gives to keep, V.: inclusum senatum.—Of ownership or enjoyment, to have, own, possess, be master of: agros: Epicratis bona omnia: in Italiā fundum: quod non desit, H.: (divitias) honeste, enjoy, S.: (leges) in monumentis habemus, i. e. are extant: sibi hereditatem: illam suas res sibi habere iussit (the formula of divorcing a wife): in vestrā amicitiā divitias, S.: nos Amaryllis habet, has my love, V.: habeo, non habeor a Laide: habet in nummis, in praediis, is rich: ad habendum nihil satis esse: amor habendi, V.: Unde habeas, quaerit nemo, sed oportet habere, Iu.— To have, get, receive, obtain: a me vitam, fortunas: imperium a populo R.: habeat hoc praemi tua indignitas: granum ex provinciā: plus dapis, H.: Partem opere in tanto, a place, V.: graviter ferit atque ita fatur, Hoc habet, it reaches him, V.: certe captus est, habet! (i. e. volneratus est) T.— To find oneself, be, feel, be situated, be off, come off: se non graviter: bene habemus nos: praeclare se res habebat: quo pacto se habeat provincia: bene habent tibi principia, T.: bene habet, it is well: atqui Sic habet, H.: credin te inpune habiturum? escape punishment, T.: virtus aeterna habetur, abides, S.— To make, render: uti eos manifestos habeant, S.: pascua publica infesta, L.—With P. perf. pass., periphrast. for perf act.: vectigalia redempta, has brought in and holds, Cs.: domitas libidines: quae conlecta habent Stoici: de Caesare satis dictum: pericula consueta, S.: neque ea res falsum me habuit, S.: edita facinora, L.— To treat, use, handle: duriter se, T.: equitatu agmen adversariorum male, Cs.: exercitum luxuriose, S.: eos non pro vanis hostibus, sed liberaliter, S.: saucii maiore curā habiti, L.— To hold, direct, turn, keep: iter hac, T.: iter ad legiones, Cs.— To hold, pronounce, deliver, utter, make: orationem de ratione censoriā: contionem ad urbem: post habitam contionem: gratulationibus habendis celebramur: quae (querelae) apud me de illo habebantur: verba.— To hold, convene, conduct, cause to take place: comitia haberi siturus: senatum, Cs.: censum: Consilium summis de rebus, V.— To hold, govern, administer, manage, wield: rem p., S.: qui cultus habendo Sit pecori, V.: animus habet cuncta, neque ipse habetur, S.: aptat habendo Ensem, V.—Of rank or position, to hold, take, occupy: priores partīs Apud me, T.: Statum de tribus secundarium.—Fig., to have, have in mind, entertain, cherish, experience, exhibit, be actuated by: si quid consili Habet, T.: alienum animum a causā: tantum animi ad audaciam: plus animi quam consili: amorem in rem p.: in consilio fidem: gratiam, gratias habere; see gratia.— To have, have in mind, mean, wish, be able: haec habebam fere, quae te scire vellem, this was in substance what, etc.: haec habui de amicitiā quae dicerem: quod huic responderet, non habebat: haec fere dicere habui de, etc.: illud adfirmare pro certo habeo, L.—Prov.: quā digitum proferat non habet.—With P. fut. pass., to have, be bound: utrumne de furto dicendum habeas, Ta.: si nunc primum statuendum haberemus, Ta. — To have, have in mind, know, be acquainted with, be informed of: regis matrem habemus, ignoramus patrem: habes consilia nostra, such are: In memoriā habeo, I remember, T.: age, si quid habes, V.—With in animo, to have in mind, purpose, intend, be inclined: rogavi, ut diceret quid haberet in animo: istum exheredare in animo habebat: hoc (flumen) transire, Cs.: bello eum adiuvare, L. — To have in mind, hold, think, believe, esteem, regard, look upon: neque vos neque deos in animo, S.: haec habitast soror, T.: alquos magno in honore, Cs.: Iunium (mensem) in metu, be afraid of: omnīs uno ordine Achivos, all alike, V.: hi numero inpiorum habentur, Cs.: quem nefas habent nominare: deos aeternos: habitus non futtilis auctor, V.: cum esset habendus rex: non nauci augurem: cuius auctoritas magni haberetur, Cs.: id pro non dicto habendum, L.: sic habeto, non esse, etc.: non necesse habeo dicere: eam rem habuit religioni, a matter of conscience: ludibrio haberi, T.: duritiam voluptati, regard as pleasure, S.— To have, have received, have acquired, have made, have incurred: a me beneficia, Cs.: tantos progressūs in Stoicis.—With satis, to have enough, be content, be satisfied: sat habeo, T.: a me satis habent, tamen plus habebunt: non satis habitum est, quaeri, etc.— To have, be characterized by, exercise, practise: salem, T.: habet hoc virtus, ut, etc., this is characteristic of merit: locus nihil habet religionis: celerem motum, Cs.: neque modum neque modestiam, S.: silentium haberi iussit, observed, S.: habebat hoc Caesar, quem cognorat, etc., this was Caesar's way: ornamenta dicendi.— To have, involve, bring, render, occasion, produce, excite: primus adventus equitatūs habuit interitum: habet amoenitas ipsa inlecebras: latrocinia nullam habent infamiam, Cs.— To hold, keep, occupy, engage, busy, exercise, inspire: hoc male habet virum, vexes, T.: animalia somnus habebat, V.: sollicitum te habebat cogitatio periculi: Qui (metus) maior absentīs habet, H.— To take, accept, bear, endure: eas (iniurias) gravius aequo, S.: aegre filium id ausum, L.— To keep, reserve, conceal: Non clam me haberet quod, etc., T.: secreto hoc audi, tecum habeto.— To keep, spend, pass: adulescentiam, S.: aetatem procul a re p., S.—With rem, to have to do, be intimate: quocum uno rem habebam, T.
    * * *
    habere, habui, habitus V
    have, hold, consider, think, reason; manage, keep; spend/pass (time)

    Latin-English dictionary > habeō

  • 11 iniciō

        iniciō (iniiciō), iēcī, iectus, ere    [1 in+iacio], to throw in, put in, hurl upon, put on, cast on, set into: domus ardebat ignibus iniectis: eo militibus iniectis (i. e. in navīs), Cs.: dextram accenso foculo, L.: iniecto ter pulvere, H.: ignīs tectis, L.: mihi terram, bury, V.: se in medios hostīs: sese medium in agmen, V.—To form by throwing, heap up, build: velut aggere aut ponte iniecto, L.—To insert, build in: eo super tigna sesquipedalia iniciunt, Cs.—To put on, throw over, impose, apply: inici catenas imperat: eique laneum pallium iniecit: bracchia caelo, i. e. attack, O.: ipsis ex vincula sertis, V.: iniecti umeris capilli, falling over, O.—In the phrase, manum inicere, with dat, to lay hands on, seize, take possession of: virgini, L.: ipsa mihi veritas manum inicit, i. e. checks: Iniecere manum Parcae (sc. iuveni), V.— Fig., to bring into, inspire, suggest, impress, infuse, occasion, cause: terrorem mortis: cunctationem, L.: stimulis iras, V.: scrupulum homini, T.: tumultum civitati: studium pugnandi exercitui, Cs.: vobis causam deliberandi, furnish: plaga iniecta petitioni, given: puellis curam, H.: in alqd se iniciens animus, dwelling on.—To throw out a hint, mention, suggest: Bruto cum saepe iniecissem de, etc.: meum nomen imperitis: mentio de furtis iniecta, H.
    * * *
    inicere, injeci, injectus V TRANS
    hurl/throw/strike in/into; inject; put on; inspire, instill (feeling, etc)

    Latin-English dictionary > iniciō

  • 12 lāneus

        lāneus adj.    [lana], woollen, of wool: pallium: infula, V.: effigies, H.—Fig., soft as wool, velvety: latusculum, Ct.
    * * *
    lanea, laneum ADJ

    Latin-English dictionary > lāneus

  • 13 palliolum

        palliolum ī, n dim.    [pallium], a small Greek mantle, little cloak: sordidum, Caec. ap. C.; Iu.— A hood, O.
    * * *
    little Greek cloak; a hood

    Latin-English dictionary > palliolum

  • 14 adprehendo

    ap-prĕhendo ( adp-, Fleck., Baiter, Halm; app-, Kayser) ( poet. sometimes apprendo: adprendas, Caecil. ap. Gell. 15, 9;

    apprensus,

    Tac. A. 4, 8; Stat. S. 3, 4, 43;

    apprendere,

    Sil. 13, 653), di, sum, 3, v. a., to lay hold upon, to seize, take hold of (class., esp. in prose; syn.: prehendo, comprehendo, cupio, arripio, corripio).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    Alterum alterā adprehendit eos manu,

    Plaut. Am. 5, 1, 64, where Fleck. reads prehendit: Pone (me) apprendit pallio, * Ter. Phorm. 5, 6, 23:

    adprehendens pallium suum,

    Vulg. 3 Reg. 11, 30:

    atomi aliae alias adprehendentes continuantur,

    Cic. N. D. 1, 20, 54:

    adprehendit cornu altaris,

    Vulg. 3 Reg. 2, 28:

    vites sic claviculis adminicula tamquam manibus adprehendunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    morsu,

    Plin. 11, 24, 28, § 84:

    quantum adprehenderint tres digiti,

    Quint. 1, 2, 26.—So of seizing hold of the hand, or embracing the person:

    manum osculandi causā,

    Suet. Tib. 72 (prehendere manum is found in Cic. Quint. 31, and id. de Or. 1, 56, 240):

    manum adprehendere,

    Vulg. Gen. 19, 16; id. Isa. 41, 13; ib. Marc. 1, 31; ib. Act. 3, 7:

    quibus adprensis,

    Tac. A. 4, 8 al.:

    adprehensum deosculatur,

    Vulg. Prov. 7, 13.—Also in entreaty:

    conscientiā exter ritus adprehendit Caecilium, etc.,

    Plin. Ep. 1, 5, 8.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of discourse:

    quidquid ego apprehenderam statim accusator extorquebat e manibus,

    whatever I had brought forward, alleged, Cic. Clu. 19, 52:

    nisi caute adprehenditur,

    is laid hold of, employed, Quint. 10, 2, 3.—
    2.
    To grasp with the mind, to understand, comprehend:

    passio apprehensa,

    Cael. Aur. Tard. 3, 5, 70; Tert. adv. Val. 11.—
    3.
    For complector, to embrace, include:

    casum testamento,

    Dig. 28, 2, 10:

    personam filii (sc. in stipulatione),

    ib. 45, 1, 56.—
    II.
    Esp., to seize, to take, or lay hold of, to apprehend:

    a militibus adprehensus,

    Gell. 5, 14, 26:

    furem adprehendere,

    Dig. 13, 7, 11:

    fugitivum,

    ib. 11, 4, 1.—Hence,
    A. * In milit.
    lang., to take possession of:

    adprehendere Hispanias,

    Cic. Att. 10, 8 init. (cf. Caes. B. C. 3, 112: Pharon prehendit); and in gen. to lay hold of, to get, secure, obtain (eccl. Lat.):

    adprehende vitam aeternam,

    Vulg. 1 Tim. 6, 12;

    6, 19: justitiam,

    righteousness, ib. Rom. 9, 30.—
    B.
    As med. t., of disease, to seize:

    Ubi libido veniet nauseae eumque adprehendit, decumbat etc.,

    Cato, R. R. 156, 4.—So in gen. of fear, pain, trouble (eccl. Lat.):

    tremor adprehendit eam,

    Vulg. Jer. 49, 24:

    dolor,

    ib. 2 Macc. 9, 5:

    angustia,

    ib. Jer. 50, 43:

    stupor,

    ib. Luc. 5, 26:

    tentatio,

    ib. 1 Cor. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > adprehendo

  • 15 amicio

    ăm-ĭcĭo, ĭcui, or ixi, ictum, 4, v. a. ( fut. amicibor, Plaut. Pers. 2, 5, 6; perf. only in exs. below; inf. perf. amicisse, Front.) [jacio], to throw round, to wrap about (cf. amphiballô); exclusively of upper garments (on the contr., induere, of clothes put or drawn on; vestire, of those for the protection or ornament of the body): se amicire or pass. amiciri, to throw round, veil one's self.
    I.
    Lit.:

    amictus epicroco, Naev. ap. Var. 7, 3, 92: palliolatim amictus,

    Plaut. Ps. 5, 1, 29:

    amicibor gloriose,

    id. Pers. 2, 5, 6:

    pallium, quo amictus, soccos, quibus indutus esset,

    Cic. de Or. 3, 32:

    amictus est pallio,

    Vulg. 1 Reg. 28, 14:

    amictus togā purpureā,

    Cic. Phil. 2, 34: qui te togā praetextā amicuit, Brut. ap. Diom. p. 364 P.:

    celerius mater amixit, Varr. ib.: dum calceabat ipse sese et amiciebat,

    Suet. Vesp. 21 al. — Poet.: nube umeros (Gr. acc.) amictus, Hor. C. 1, 2, 31; Verg. A. 1, 516:

    amictus nube,

    Vulg. Apoc. 10, 1:

    lumine,

    ib. Psa. 103, 2:

    mulier amicta sole,

    ib. ib. 12, 1; so,

    (rex) amicietur terrā Aegypti, sicut amicitur pastor pallio suo,

    ib. Jer. 43, 12.—
    II.
    Trop., of other things, to cover, clothe, wrap up:

    nive amicta loca,

    Cat. 63, 70:

    colus amicta lanā,

    id. 64, 311:

    amicitur vitibus ulmus,

    Ov. P. 3, 8, 13:

    et piper et quidquid chartis amicitur ineptis,

    Hor. Ep. 2, 1, 270:

    amicta ossa luridā pelle,

    id. Epod. 17, 22:

    amicti vitibus montes,

    Flor. 1, 16:

    partem alteram luce, alteram tenebris amicisse Jovem,

    Fronto, Fer. Als. p. 188.

    Lewis & Short latin dictionary > amicio

  • 16 apprehendo

    ap-prĕhendo ( adp-, Fleck., Baiter, Halm; app-, Kayser) ( poet. sometimes apprendo: adprendas, Caecil. ap. Gell. 15, 9;

    apprensus,

    Tac. A. 4, 8; Stat. S. 3, 4, 43;

    apprendere,

    Sil. 13, 653), di, sum, 3, v. a., to lay hold upon, to seize, take hold of (class., esp. in prose; syn.: prehendo, comprehendo, cupio, arripio, corripio).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    Alterum alterā adprehendit eos manu,

    Plaut. Am. 5, 1, 64, where Fleck. reads prehendit: Pone (me) apprendit pallio, * Ter. Phorm. 5, 6, 23:

    adprehendens pallium suum,

    Vulg. 3 Reg. 11, 30:

    atomi aliae alias adprehendentes continuantur,

    Cic. N. D. 1, 20, 54:

    adprehendit cornu altaris,

    Vulg. 3 Reg. 2, 28:

    vites sic claviculis adminicula tamquam manibus adprehendunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 120:

    morsu,

    Plin. 11, 24, 28, § 84:

    quantum adprehenderint tres digiti,

    Quint. 1, 2, 26.—So of seizing hold of the hand, or embracing the person:

    manum osculandi causā,

    Suet. Tib. 72 (prehendere manum is found in Cic. Quint. 31, and id. de Or. 1, 56, 240):

    manum adprehendere,

    Vulg. Gen. 19, 16; id. Isa. 41, 13; ib. Marc. 1, 31; ib. Act. 3, 7:

    quibus adprensis,

    Tac. A. 4, 8 al.:

    adprehensum deosculatur,

    Vulg. Prov. 7, 13.—Also in entreaty:

    conscientiā exter ritus adprehendit Caecilium, etc.,

    Plin. Ep. 1, 5, 8.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of discourse:

    quidquid ego apprehenderam statim accusator extorquebat e manibus,

    whatever I had brought forward, alleged, Cic. Clu. 19, 52:

    nisi caute adprehenditur,

    is laid hold of, employed, Quint. 10, 2, 3.—
    2.
    To grasp with the mind, to understand, comprehend:

    passio apprehensa,

    Cael. Aur. Tard. 3, 5, 70; Tert. adv. Val. 11.—
    3.
    For complector, to embrace, include:

    casum testamento,

    Dig. 28, 2, 10:

    personam filii (sc. in stipulatione),

    ib. 45, 1, 56.—
    II.
    Esp., to seize, to take, or lay hold of, to apprehend:

    a militibus adprehensus,

    Gell. 5, 14, 26:

    furem adprehendere,

    Dig. 13, 7, 11:

    fugitivum,

    ib. 11, 4, 1.—Hence,
    A. * In milit.
    lang., to take possession of:

    adprehendere Hispanias,

    Cic. Att. 10, 8 init. (cf. Caes. B. C. 3, 112: Pharon prehendit); and in gen. to lay hold of, to get, secure, obtain (eccl. Lat.):

    adprehende vitam aeternam,

    Vulg. 1 Tim. 6, 12;

    6, 19: justitiam,

    righteousness, ib. Rom. 9, 30.—
    B.
    As med. t., of disease, to seize:

    Ubi libido veniet nauseae eumque adprehendit, decumbat etc.,

    Cato, R. R. 156, 4.—So in gen. of fear, pain, trouble (eccl. Lat.):

    tremor adprehendit eam,

    Vulg. Jer. 49, 24:

    dolor,

    ib. 2 Macc. 9, 5:

    angustia,

    ib. Jer. 50, 43:

    stupor,

    ib. Luc. 5, 26:

    tentatio,

    ib. 1 Cor. 10, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > apprehendo

  • 17 arbitratus

    1.
    arbī̆trātus, a, um, Part. of arbitror.
    2.
    arbī̆trātus, ūs, m. [arbitror].
    I.
    The judgment (as will, not as opinion; accordingly = voluntas, not = sententia), freewill, inclination, pleasure, wish, choice, decision (class.; cf. Gell. 13, 20, 19:

    hic allegatus et hic arbitratus pro allegatione proque arbitratione dicuntur. Quā ratione servatā arbitratu et allegatu meo dicimus, which latter expression is most freq. used): viri boni arbitratu resolvetur,

    Cato, R. R. 149, 2; so id. ib. 145, 3:

    arbitratu domini,

    id. ib. 144, 1:

    nunc quidem meo arbitratu loquar libere, quae volam et quae lubebit,

    Plaut. Truc. 2, 1, 2:

    Vapulabis meo arbitratu et novorum aedilium,

    id. Trin. 4, 2, 148; so id. Capt. 3, 1, 35; id. Ep. 5, 2, 22; id. Men. 5, 5, 46; id. Mil. 4, 6, 6; id. Ps. 1, 5, 13:

    tuus arbitratus sit: comburas, si velis,

    id. As. 4, 1, 21; so id. Rud. 5, 2, 68: Er. Agedum, excutedum pallium. St. Tuo arbitratu, id. Aul. 4, 4, 20; id. Am. 3, 2, 50; id. Most. 3, 2, 106; id. Capt. 4, 2, 87; id. Ps. 2, 2, 66; id. Truc. 5, 19:

    quas (sententias) exposui arbitratu meo,

    Cic. Lael. 1, 3:

    ut id meo arbitratu facerem,

    id. Fin. 1, 21, 72, and id. ib. 4, 1, 2; id. Fam. 7, 1, 5:

    tuo vero id quidem arbitratu,

    id. Fin. 1, 8, 28; so id. Brut. 11, 42; Tac. Or. 42 fin.:

    suo arbitratu,

    Plaut. Men. 1, 1, 15:

    ejus arbitratu fieri,

    id. Rud. 4, 3, 96:

    arbitratu suo,

    Suet. Tib. 68: Tr. Quoius arbitratu nos vis facere? Gr. Viduli arbitratu, Plaut. Rud. 4, 3, 63 sq.; 4, 3, 66:

    senatūs arbitratu,

    Suet. Tib. 34; so id. Aug. 35.—
    II.
    Direction, guidance:

    considerare oportet, cujus arbitratu sit educatus,

    Cic. Inv. 1, 25; so Inscr. Grut. 185, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > arbitratus

  • 18 argumentum

    argūmentum, i, n. [arguo].
    I.
    A.. The means by which an assertion or assumption may be made clear, proved, an argument, evidence, proof (and in particular, that which rests upon facts, while ratio is that which depends upon reasoning):

    argumentum est ratio, quae rei dubiae facit fidem,

    Cic. Top. 2, 7: quid est argumentum? Probabile inventum ad faciendam fidem, id. Part. Or. 2:

    argumentum est ratio probationem praestans, quā colligitur aliquid per aliud, et quae, quod est dubium, per id quod dubium non est, confirmat,

    Quint. 5, 10, 11:

    de eā re signa atque argumenta paucis verbis eloquar,

    Plaut. Am. 5, 1, 35; 1, 1, 267; id. Rud. 4, 3, 84; id. Truc. 2, 6, 26 al.:

    commemorando Argumenta fidem dictis conradere,

    Lucr. 1, 401; so id. 1, 417:

    argumenta multa et firma ad probandum,

    Cic. Brut. 78, 272:

    aliquid exemplis magis quam argumentis refellere,

    id. de Or. 1, 19, 88:

    argumento esse,

    Liv. 5, 44; 39, 51:

    litterae ad senatum missae argumentum fuere, etc.,

    id. 8, 30:

    In argumentum fidei retentum pallium ostendit marito,

    Vulg. Gen. 39, 16; ib. Act. 1, 3:

    inopia fecerat eam (rem parvam) argumentum ingens caritatis,

    Liv. 5, 47:

    libertatis argumentum,

    Tac. G. 25:

    Est fides argumentum non apparentium,

    Vulg. Heb. 11, 22:

    addit pro argumento,

    Suet. Calig. 8:

    velut argumentum rursus conditae urbis,

    id. ib. 16:

    levibus utrimque argumentis,

    id. Galb. 7 et saep.—
    B.
    A sign by which any thing is known, a mark, token, evidence:

    animi laeti Argumenta,

    signs, indications, Ov. M. 4, 762:

    voti potentis,

    id. ib. 8, 745: unguentarii myrrham digerunt haud difficulter odoris atque pinguetudinis argumentis, according to the indications of smell, etc., Plin. 12, 15, 35, § 68:

    caelum quidem haud dubie caelati argumenti dicimus,

    id. 2, 4, 3, § 8:

    amoris hoc est argumentum, non malignitatis,

    Petr. 137, 8:

    argumenta viri, i. e. indicia,

    Juv. 9, 85 al. —
    II.
    The matter which lies at the basis of any written or artistic representation, contents, subject, theme, argument, hupothesis:

    Argumentum plura significat. Nam et fabulae ad actum scaenicarum compositae argumenta dicuntur: et orationum Ciceronis velut thema ipse exponens Pedianus, argumentum, inquit, tale est: quo apparet omnem ad scribendum destinatam materiam ita appellari,

    Quint. 5, 10, 9 and 10.
    A.
    Of every kind of representation in writing.
    1.
    Lit.:

    argumentum est ficta res, quae tamen fieri potuit,

    Cic. Inv. 1, 19; id. Att. 15, 4, 3:

    tabulae novae, quid habent argumenti, nisi ut, etc.,

    what is their drift? what do they mean? id. Off. 2, 23, 84:

    epistulae,

    id. Att. 10, 13; 9, 10; 1, 19.
    a.
    But esp. freq., the subject-matter of a poem or fictitious writing, the subject, contents:

    post argumentum hujus eloquar tragoediae,

    Plaut. Am. prol. 51; cf. id. ib. 96; so id. Trin. 3, 2, 81:

    argumentum narrare,

    Ter. And. prol. 6:

    fabulae,

    id. Ad. prol. 22:

    Livius Andronicus ab saturis ausus est primus argumento fabulam serere,

    i. e. a scenic representation of a subject in its connection, Liv. 7, 2:

    spectaculum, quo argumenta inferorum explicarentur,

    Suet. Calig. 57.—Hence,
    b.
    Meton. ( part for the whole), a poem in gen.:

    explicare argumenti exitum,

    Cic. N. D. 1, 20, 53:

    hoc argumento se describi sentiat,

    Phaedr. 4, 8; so id. 4, 16; 5, 3; cf. Enn. ap. Gell. 2, 29 fin.:

    sumque argumenti conditor ipse mei,

    I am myself the subject of my poem, Ov. Tr. 5, 1, 10.—
    2.
    Trop., intrinsic worth, reality, truth:

    haec tota fabella... quam est sine argumento,

    without value, reality, Cic. Cael. 27:

    non sine argumento maledicere,

    not without some reason, id. ib. 3 fin.
    B.
    The subject of artistic representations ( sculpture, painting, embroidery. etc.):

    ex ebore diligentissime perfecta argumenta erant in valvis,

    Cic. Verr. 2, 4, 56:

    (cratera) fabricaverat Alcon Hyleus, et longo caelaverat argumento,

    Ov. M. 13, 684; cf. id. ib. 2, 5 sq.:

    vetus in telā deducitur argumentum,

    id. ib. 6, 69; Verg. A. 7, 791:

    Parrhasii tabulae,

    Suet. Tib. 44.— In philos. lang., a conclusion, a syllogism:

    Nam concludi non potest nisi iis, quae ad concludendum sumpta erunt, ita probatis ut falsa ejusdem modi nulla possint esse,

    Cic. Ac. 2, 14, 44 al.

    Lewis & Short latin dictionary > argumentum

  • 19 ars

    ars, artis, f. [v. arma], skill in joining something, combining, working it, etc., with the advancement of Roman culture, carried entirely beyond the sphere of the common pursuits of life, into that of artistic and scientific action, just as, on the other hand, in mental cultivation, skill is applied to morals, designating character, manner of thinking, so far as it is made known by external actions (syn.: doctrina, sollertia, calliditas, prudentia, virtus, industria, ratio, via, dolus).
    I. A.
    Lit.:

    Zeno censet artis proprium esse creare et gignere,

    Cic. N. D. 2, 22, 57:

    quarum (artium) omne opus est in faciendo atque agendo,

    id. Ac. 2, 7, 22; id. Off. 2, 3, 12 sq.—
    B.
    Transf.
    1.
    With the idea extended, any physical or mental activity, so far as it is practically exhibited; a profession, art ( music, poetry, medicine, etc.); acc. to Roman notions, the arts were either liberales or ingenuae artes, arts of freemen, the liberal arts; or artes illiberales or sordidae, the arts, employments, of slaves or the lower classes.
    a.
    In gen.:

    Eleus Hippias gloriatus est nihil esse ullā in arte rerum omnium, quod ipse nesciret: nec solum has artes, quibus liberales doctrinae atque ingenuae continerentur, geometriam, musicam, litterarum cognitionem et poëtarum, atque illa, quae de naturis rerum, quae de hominum moribus, quae de rebus publicis dicerentur, sed anulum, quem haberet, pallium, quo amictus, soccos, quibus indutus esset, se suā manu confecisse,

    Cic. de Or. 3, 32, 127:

    Jam de artificiis et quaestibus, qui liberales habendi, qui sordidi sint, haec fere accepimus. Primum improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, ut portitorum, ut feneratorum. Illiberales autem et sordidi quaestus mercenariorum omniumque, quorum operae, non artes emuntur: est enim in illis ipsa merces auctoramentum servitutis... Opificesque omnes in sordidā arte versantur... Quibus autem artibus aut prudentia major inest aut non mediocris utilitas quaeritur, ut medicina, ut architectura, ut doctrina rerum honestarum, hae sunt iis, quorum ordini conveniunt, honestae,

    Cic. Off. 1, 42, 150 sq.; cf. id. Fam. 4, 3:

    artes elegantes,

    id. Fin. 3, 2, 4:

    laudatae,

    id. de Or. 1, 3, 9:

    bonae,

    Ov. Tr. 3, 7, 32:

    optimae,

    Cic. Fin. 2, 34, 111:

    magnae,

    id. Or. 1, 4:

    maximae,

    id. de Or. 1, 2, 6:

    gravissimae,

    id. Fin. 2, 34, 112:

    leviores artes,

    id. Brut. 1, 3:

    mediocres,

    id. de Or. 1, 2, 6:

    omnis artifex omnis artis,

    Vulg. Apoc. 18, 22:

    artifices omnium artium,

    ib. 1 Par. 22, 15.—
    b.
    Esp., of a single art, and,
    (α).
    With an adj. designating it:

    ars gymnastica,

    gymnastics, Plaut. Most. 1, 2, 73:

    ars duellica,

    the art of war, id. Ep. 3, 4, 14:

    ars imperatoria,

    generalship, Quint. 2, 17, 34:

    (artes) militares et imperatoriae,

    Liv. 25, 9, 12:

    artes civiles,

    politics, Tac. Agr. 29:

    artes urbanae,

    i. e. jurisprudence and eloquence, Liv. 9, 42:

    ars grammatica,

    grammar, Plin. 7, 39, 40, § 128:

    rhetorica,

    Quint. 2, 17, 4:

    musica,

    poetry, Ter. Hec. prol. 23:

    musica,

    music, Plin. 2, 25, 23, § 93:

    medicae artes,

    the healing art, medicine, Ov. H. 5, 145; so,

    ars Apollinea,

    id. Tr. 3, 3, 10:

    magica,

    Verg. A. 4, 493, and Vulg. Sap. 17, 7; so,

    maleficis artibus inserviebat,

    he used witchcraft, ib. 2 Par. 33, 6 al.—
    (β).
    With a gen. designating it:

    ars disserendi,

    dialectics, Cic. de Or. 2, 38, 157:

    ars dicendi,

    the art of speaking, id. ib. 1, 23, 107, and Quint. 2, 17, 17; so,

    ars eloquentiae,

    id. 2, 11, 4:

    ars medendi,

    Ov. A. A. 2, 735:

    ars medentium,

    Stat. S. 5, 1, 158:

    medicorum ars,

    Vulg. 1 Par. 16, 12:

    pigmentariorum ars,

    the art of unguents, ib. 2 Par. 16, 4:

    ars armorum,

    the art of war, Quint. 2, 17, 33:

    ars pugnae,

    Vulg. Judith, 5, 27; so in plur.:

    belli artes,

    Liv. 25, 40, 5:

    ars gubernandi,

    navigation, Cic. Div. 1, 14, 24; Quint. 2, 17, 33; so,

    ars gubernatoris,

    Cic. Fin. 1, 13, 42.—Sometimes the kind of art may be distinguished by the connection, so that ars is used absol. of a particular art:

    instruere Atriden num potes arte meā? i. e. arte sagittandi,

    Ov. H. 16, 364:

    tunc ego sim Inachio notior arte Lino, i. e. arte canendi,

    Prop. 3, 4, 8:

    fert ingens a puppe Notus: nunc arte (sc. navigandi) relictā Ingemit,

    Stat. Th. 3, 29; so Luc. 7, 126; Sil. 4, 715:

    imus ad insignes Urbis ab arte (sc. rhetoricā) viros,

    Ov. Tr. 4, 10, 16:

    ejusdem erat artis, i. e. artis scaenofactoriae,

    Vulg. Act. 18, 3.—
    2.
    Science, knowledge:

    quis ignorat, ii, qui mathematici vocantur, quantā in obscuritate rerum et quam reconditā in arte et multiplici subtilique versentur,

    Cic. de Or. 1, 3, 10:

    nam si ars ita definitur, ex rebus penitus perspectis planeque cognitis atque ab opinionis arbitrio sejunctis, scientiāque comprehensis, non mihi videtur ars oratoris esse ulla,

    id. ib. 1, 23, 108: nihil est quod ad artem redigi possit, nisi ille prius, qui illa tenet. quorum artem instituere vult, habeat illam scientiam (sc. dialecticam), ut ex iis rebus, quarum ars nondum sit, artem efficere possit, id. ib. 1, 41, 186:

    ars juris civilis,

    id. ib. 1, 42, 190:

    (Antiochus) negabat ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur... Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud, quod propositum sit arti,

    id. Fin. 5, 6, 16; id. ad Q. Fr. 1, 1, 9; id. Cael. 30, 72; id. Or. 1, 4:

    vir bonus optimisque artibus eruditus,

    Nep. Att. 12, 4: ingenium docile, come, ap-tum ad artes optimas, id. Dion, 1, 2 al.—
    C. 1.
    The theory of any art or science: ars est praeceptio, quae dat certam viam rationemque faciendi aliquid, Auct. ad Her. 1, 1;

    Asper, p. 1725 P.: non omnia, quaecumque loquimur, mihi videntur ad artem et ad praecepta esse revocanda,

    not every thing is to be traced back to theory and rules, Cic. de Or. 2, 11, 44: res mihi videtur esse facultate ( in practice) praeclara, arte ( in theory) mediocris;

    ars enim earum rerum est, quae sciuntur: oratoris autem omnis actio opinionibus, non scientiā continetur,

    id. ib. 2, 7, 30; id. Ac. 2, 7, 22.—In later Lat. ars is used,
    a.
    Absol. for grammatical analysis, grammar:

    curru non, ut quidam putant, pro currui posuit, nec est apocope: sed ratio artis antiquae, etc.,

    Serv. ad Verg. A. 1, 156; 1, 95: et hoc est artis, ut (vulgus) masculino utamur, quia omnia Latina nomina in us exeuntia, si neutra fuerint, tertiae sunt declinationis, etc., id. ad eund. ib. 1, 149: secundum artem dicamus honor, arbor, lepor: plerumque poëtae r in s mutant, id. ad eund. ib. 1, 153 al.—Hence also,
    b.
    As a title of books in which such theories are discussed, for rhetorical and, at a later period, for grammatical treatises.
    (α).
    Rhetorical:

    quam multa non solum praecepta in artibus, sed etiam exempla in orationibus bene dicendi reliquerunt!

    Cic. Fin. 4, 3, 5:

    ipsae rhetorum artes, quae sunt totae forenses atque populares,

    id. ib. 3, 1, 4: neque eo dico, quod ejus (Hermagorae) ars mihi mendosissime scripta videatur; nam satis in eā videtur ex antiquis artibus ( from the ancient works on rhetoric) ingeniose et diligenter electas res collocāsse, id. Inv. 1, 6 fin.:

    illi verbis et artibus aluerunt naturae principia, hi autem institutis et legibus,

    id. Rep. 3, 4, 7:

    artem scindens Theodori,

    Juv. 7, 177.—
    (β).
    Grammar:

    in artibus legimus superlativum gradum non nisi genitivo plurali jungi,

    Serv. ad Verg. A. 1, 96: ut in artibus lectum est, id. ad eund. ib. 1, 535.—So Ars, as the title of the later Lat. grammars: Donati Ars Grammatica, Cledonii Ars, Marii Victorini Ars, etc.; v. the grammarians in Gothofred., Putsch., Lindem., Keil.—
    2.
    The knowledge, art, skill, workmanship, employed in effecting or working upon an object (Fr. adresse):

    majore quādam opus est vel arte vel diligentiā,

    Cic. Ac. 2, 14 fin.:

    et tripodas septem pondere et arte pares,

    Ov. H. 3, 32: qui canit arte, canat;

    qui bibit arte, bibat,

    id. A. A. 2, 506:

    arte laboratae vestes,

    Verg. A. 1, 639:

    plausus tunc arte carebat,

    was void of art, was natural, unaffected, Ov. A. A. 1, 113.—
    3.
    (Concr.) The object artistically formed, a work of art:

    clipeum efferri jussit Didymaonis artis,

    Verg. A. 5, 359:

    divite me scilicet artium, Quas aut Parrhasius protulit aut Scopas,

    Hor. C. 4, 8, 5; id. Ep. 1, 6, 17.—
    4.
    Artes (personified), the Muses:

    artium chorus,

    Phaedr. 3, prol. 19.—
    II.
    Transf. from mind to morals, the moral character of a man, so far as it is made known by actions, conduct, manner of acting, habit, practice, whether good or bad:

    si in te aegrotant artes antiquae tuae,

    your former manner of life, conduct, Plaut. Trin. 1, 2, 35; cf. Hor. C. 4, 15, 12; Plaut. Trin. 2, 1, 6 Lind.:

    nempe tuā arte viginti minae Pro psaltriā periere,

    Ter. Ad. 4, 7, 24:

    quid est, Quod tibi mea ars efficere hoc possit amplius?

    my assiduity, id. And. 1, 1, 4:

    Hac arte (i. e. constantiā, perseverantiā) Pollux et vagus Hercules Enisus arces attigit igneas,

    Hor. C. 3, 3, 9:

    multae sunt artes (i. e. virtutes) eximiae, hujus administrae comitesque virtutis (sc. imperatoris),

    Cic. Imp. Pomp. 13; id. Fin. 2, 34, 115; id. Verr. 2, 4, 37 Zumpt:

    nam imperium facile his artibus retinetur, quibus initio partum est,

    Sall. C. 2, 4 Kritz; so id. ib. 5, 7:

    cultusque artesque virorum,

    Ov. M. 7, 58:

    mores quoque confer et artes,

    id. R. Am. 713: praeclari facinoris aut artis [p. 167] bonae famam quaerere, Sall. C. 2, 9; so id. ib. 10, 4:

    animus insolens malarum artium,

    id. ib. 3, 4; so Tac. A. 14, 57.—Hence also, absol. in mal. part. as in Gr. technê for cunning, artifice, fraud, stratagem:

    haec arte tractabat virum,

    Ter. Heaut. 2, 3, 125 (cf. Ov. H. 17, 142):

    capti eādem arte sunt, quā ceperant Fabios,

    Liv. 2, 51; 3, 35:

    at Cytherea novas artes, nova pectore versat Consilia,

    Verg. A. 1, 657; so id. ib. 7, 477:

    ille dolis instructus et arte Pelasgā,

    id. ib. 2, 152:

    talibus insidiis perjurique arte Sinonis Credita res, etc.,

    id. ib. 2, 195:

    fraudes innectere ponto Antiquā parat arte,

    Luc. 4, 449:

    tantum illi vel ingenii vel artis vel fortunae superfuit,

    Suet. Tit. 1:

    fugam arte simulantes,

    Vulg. Jud. 20, 32: regem summis artibus pellexit, pasêi mêchanêi, Suet. Vit. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > ars

  • 20 attollo

    at-tollo ( attolo, arch.), no perf. or sup., 3, v. a., to lift or raise up, raise, elevate, lift on high (in the poets and postAug. prose writers very frequent, but not in Cic.; syn.: tollo, erigo).
    I.
    Lit.:

    super limen pedes attollere,

    Plaut. Cas. 4, 4, 1:

    signa,

    id. ib. 2, 6, 5: pallium attollere, i. e. accingere (v. accingo), * Ter. Eun. 4, 6, 31:

    illum (regem) omnes apes... saepe attollunt umeris,

    Verg. G. 4, 217: Nec semel irrisus triviis attollere curat Fracto crure planum, to raise up the juggler, to help him up, * Hor. Ep. 1, 17, 58 Schmid:

    parvumque attollite natum,

    lift up, Ov. M. 9, 387:

    caput,

    id. ib. 5, 503:

    oculos humo,

    id. ib. 2, 448:

    Et contra magnum potes hos (oculos) attollere solem,

    Prop. 1, 15, 37:

    Sed non attollere contra Sustinet haec oculos,

    Ov. M. 6, 605:

    Attollens Joseph oculos vidit etc.,

    Vulg. Gen. 43, 29:

    timidum lumen ad lumina,

    Ov. M. 10, 293:

    vultus jacentes,

    id. ib. 4, 144:

    corpus ulnis,

    id. ib. 7, 847:

    manus ad caelum,

    Liv. 10, 36:

    cornua e mari,

    Plin. 9, 27, 43, § 82:

    attollite portas, principes,

    Vulg. Psa. 23, 7; 23, 9:

    mare ventis,

    Tac. Agr. 10; cf.:

    Euphratem attolli,

    swollen, id. A. 6, 37:

    se in femur,

    raises himself on his thigh, Verg. A. 10, 856:

    se in auras,

    Ov. M. 4, 722:

    se recto trunco,

    id. ib. 2, 822:

    attollentem se ab gravi casu,

    Liv. 8, 7, 6:

    a terrā se attollentem,

    Plin. 21, 11, 36, § 62.—

    With middle signif.: e mediis hunc (sc. Atlantem) harenis in caelum attolli prodidere,

    Plin. 5, 1, 1, § 6:

    attollitur monte Pione,

    id. 5, 29, 31, § 115.—Of buildings, to raise, erect, build:

    immensam molem,

    Verg. A. 2, 185:

    arcem,

    id. ib. 3, 134:

    attollitur opus in altitudinem XXXX. cubitis,

    Plin. 36, 5, 4, § 30:

    turres in centenos vicenos[que ] attollebantur,

    Tac. H. 5, 11.— Poet.:

    cum die stativorum campum alacritate discursu pulvere attolleres,

    Plin. Pan. 14, 3; cf. Verg. A. 9, 714.—
    II.
    Trop., to raise, elevate, exalt, sustain; also, to enlarge, aggrandize, to render prominent or conspicuous, to extol (so esp. freq. in Tac.):

    Punica se quantis attollet gloria rebus,

    Verg. A. 4, 49:

    ultro implacabilis ardet Attollitque animos,

    id. ib. 12, 4:

    ad consulatūs spem attollere animos,

    Liv. 22, 26:

    rectos ac vividos animos non ut alii contundis ac deprimis, sed foves et attollis,

    Plin. Pan. 44, 6:

    Frangit et attollit vires in milite causa,

    Prop. 5, 6, 51:

    attollique suum laetis ad sidera nomen vocibus,

    Luc. 7, 11:

    quanto Ciceronis studio Brutus Cassiusque attollerentur,

    were distinguished, Vell. 2, 65 Ruhnk. (cf. Cic. Phil. 11, 14: animadverti dici jam a quibusdam exornari etiam nimium a me Brutum, nimium Cassium ornari); so,

    insignibus triumphi,

    Tac. A. 3, 72; id. H. 2, 90; 3, 37; 4, 59; id. Agr. 39:

    res per similitudinem,

    Quint. 8, 6, 68: his (frons) contrahitur, attollitur ( is drawn up or raised), demittitur, id. 11, 3, 78:

    belloque et armis rem publicam,

    Tac. H. 4, 52:

    cuncta in majus attollens,

    id. A. 15, 30:

    sua facta, suos casus,

    id. Agr. 25.— Form attolo, of doubtful meaning:

    Quis vetat qui ne attolat? Pac., Trag. Rel. p. 82 Rib.: Custodite istunc vos, ne vim qui attolat neve attigat,

    id. ib. p. 105 (= auferre or afferre, Non.).

    Lewis & Short latin dictionary > attollo

См. также в других словарях:

  • Pallium — • A circular band about two inches wide, worn about the neck, and having two hanging pendants Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Pallium     Pallium      …   Catholic encyclopedia

  • Pallium — (Christianisme)  Cet article concerne le vêtement liturgique. Pour le vêtement de l Antiquité grecque, voir Pallium (Antiquité). Pour la forme primitive du cortex cérébral, voir Pallium (anatomie). Le pallium est un ornement liturgique… …   Wikipédia en Français

  • pallium — [ paljɔm ] n. m. • 1190; mot lat. « manteau » 1 ♦ Liturg. Ornement sacerdotal en laine blanche brodée de croix noires, que le pape, les primats et les archevêques portent autour du cou. 2 ♦ (1832) Antiq. rom. Manteau d origine grecque. 3 ♦ (1894) …   Encyclopédie Universelle

  • Pallĭum — (lat.), bei den Römern ein weites, mantelähnliches Oberkleid, gewöhnlich von weißer Farbe, wie es die Griechen trugen; dann überhaupt soviel wie Decke, Hülle, Mantel, insbes. Krönungsmantel. Pallium. Im katholischen Kultus heißt P. insbes. ein… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Pallium — Pal li*um, n.; pl. L. {Pallia}, E. {Palliums}. [L. See {Pall} the garment.] 1. (Anc. Costume) A large, square, woolen cloak which enveloped the whole person, worn by the Greeks and by certain Romans. It is the Roman name of a Greek garment. [1913 …   The Collaborative International Dictionary of English

  • pallium — PALLIUM. s. m. Mot latin qui est passé en françois. Une bande de laine blanche qui est semée de croix noires, & que les Archevesques portent en de certaines ceremonies par dessus les habits Pontificaux. Le Pape envoye le Pallium aux Archevesques …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Pallĭum — Pallĭum, 1) (röm. Ant.), weites wollenes, gewöhnlich weißes Oberkleid für Männer, bes. wie es die Griechen trugen, welche daher in Rom Palliati, im Gegensatz von Togati (Römer), genannt wurden; daher hieß in Rom auch eine Komödie Palliata, wenn… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Pallium — Pallĭum, bei den alten Römern ein weiter Überwurf für Männer nach griech. Art; in der kath. Kirche der weißwollene Kragen der Erzbischöfe, vom Papst gegen Zahlung einer Taxe (Palliengelder) verliehen und Vorbedingung zur Ausübung der erzbischöfl …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Pallium — Pallium, Mantel, Oberkleid, bei den Griechen und Römern gebräuchlich. Jetzt versteht man darunter jenen weißen wollnen mit 2 rothen Kreuzen gestickten Kragen, welchen die Bischöfe über ihrem geistlichen Ornat tragen und der ihnen vom Papst bei… …   Damen Conversations Lexikon

  • Pallium — Pallium, lat., Mantel; erzbischöfliches p., besondere Auszeichnung der Erzbischöfe, eine weißwollene mit Kreuzen durchwirkte Binde, welche ringförmig die Schultern umgibt, und von welcher 2 Bänder, vorn und hinten, herabhängen; von den 4… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Pallium — Pallium, 1) als Mantel der Weichtiere Gewebe, das den Eingeweidesack dorsal umgibt; 2) dorsale Bereiche der Hemisphären des Wirbeltiergehirns. Die oberflächennahen Schichten des P. sind bei Vögeln als ⇒ Cortex entwickelt, schon stärker bei… …   Deutsch wörterbuch der biologie

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»