Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

shortly+before

  • 61 femina

    fēmĭna, ae, f. [from fe-, fev-, = Gr. phu-ô, to produce; whence: fetus, fecundus, faenus, felix; cf. Sanscr. bhuas, bhavas, to become; Lat. fi-o, fu-turus], a female.
    I.
    Lit.
    A.
    Of human beings, a female, woman (cf.: uxor, mulier, matrona;

    conjux, marita): ut a prima congressione maris et feminae... ordiar,

    Cic. Rep. 1, 24:

    et mares deos et feminas esse dicitis,

    id. N. D. 1, 34, 95:

    ambiguus fuerit modo vir, modo femina Sithon,

    Ov. M. 4, 280; cf. Lucr. 4, 819:

    in claris viris et feminis,

    Cic. Tusc. 1, 12, 27:

    pulchritudine eximiā femina,

    id. Div. 1, 25, 52:

    feminae notitiam habere,

    Caes. B. G. 6, 21 fin.:

    naturam feminarum omnem castitatem pati,

    Cic. Leg. 2, 12, 29; cf. id. Rep. 3, 10 fin.:

    bona,

    id. Phil. 3, 6, 16; cf.:

    praestantissima omnium feminarum,

    id. Fam. 5, 8, 2:

    sanctissima atque optima,

    id. Phil. 3, 6, 16:

    probatissima,

    id. Caecin. 4, 10:

    primaria,

    id. Fam. 5, 11, 2:

    decreta super jugandis feminis,

    Hor. C. S. 19:

    varium et mutabile semper femina,

    Verg. A. 4, 570:

    tunc femina simplex,

    the female character undisguised, Juv. 6, 327.— Adj.:

    inter quas Danai femina turba senis,

    Prop. 2, 31 (3, 29), 4.—Applied as a term of reproach to effeminate men, Ov. M. 12, 470; Sil. 2, 361; Suet. Caes. 22; Just. 1, 3; Curt. 3, 10 fin. al.—
    B.
    Of beasts, a female, she:

    (bestiarum) aliae mares, aliae feminae sunt,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: lupus femina feta repente, Enn. ap. Serv. Verg. A. 2, 355, and ap. Non. 378, 18 (Ann. v. 70 and 73 ed. Vahl.); cf.:

    habendas triduum ferias et porco femina piaculum pati (shortly before, porca),

    Cic. Leg. 2, 22, 57:

    sus,

    Col. 7, 9, 3:

    anas,

    Plin. 29, 5, 33, § 104:

    anguis,

    Cic. Div. 1, 18, 36; 2, 29, 62:

    piscis,

    Ov. A. A. 2, 482; Plin. 9, 50, 74, § 157; Ov. M. 2, 701.—
    II.
    Transf., in the lang. of nat. hist., of plants and minerals:

    mas in palmite floret, femina citra florem germinat tantum spicae modo,

    Plin. 13, 4, 7, § 31; ib. § 34;

    so of other plants,

    id. 16, 33, 60, § 139; 16, 34, 62, § 145:

    21, 10, 32, § 58 et saep.: in omni genere (carbunculorum) masculi appellantur acriores, et feminae languidius refulgentes,

    Plin. 37, 7, 25, § 92;

    of the loadstone,

    id. 36, 16, 25, § 128.—In mechanics, cardo femina, different from cardo masculus (v. cardo, 2), Vitr. 9, 9 med.
    III.
    In gram., the feminine gender, Quint. 1, 6, 12; 1, 4, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > femina

  • 62 ferio

    fĕrĭo, īre (archaic FERINVNT for feriunt; acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162, 24 Müll.; part. fut. feriturus, Serv. Verg. A. 7, 498. The perf. forms are supplied by percutio, v. Varr. L. L. 9, 55, § 98 Müll.), 4, v. a. [perh. Sanscr. dhūr-, injure, destroy; Lat. ferus, ferox; Gr. thêr; Aeol. phêr; cf. Gr. thourios, impetuous, thorein, to leap; and Lat. furere, furia, etc.], to strike, smite, beat, knock, cut, thrust, hit (class.; syn.: icio, percutio, verbero, vapulo, pulso, tundo, pavio).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    fores,

    to knock, Plaut. Men. 1, 2, 63; cf.

    parietem,

    Cic. Cael. 24, 59:

    murum arietibus,

    to batter, shake, Sall. J. 76, 6:

    pugiles adversarium,

    Cic. Tusc. 2, 23 fin.: jacere telum, voluntatis est;

    ferire quem nolueris, fortunae,

    to strike, id. Top. 17, 64:

    partem corporis sibi,

    Lucr. 2, 441:

    frontem,

    Cic. Att. 1, 1, 1:

    femur,

    Quint. 11, 3, 123:

    pectora solito plangore,

    Ov. M. 4, 554; cf.:

    calce feritur aselli,

    id. F. 3, 755: uvas pede (rusticus), to stamp or tread, Tib. 2, 5, 85:

    feriri a serpente,

    to be stung, Plin. 29, 4, 22, § 71; cf. Ov. Ib. 481:

    cetera (venenata animalia) singulos feriunt,

    id. ib. 23:

    tabulam malleo,

    Cels. 6, 7 fin.: stricto ferit retinacula ferro, cuts to pieces (shortly before:

    incidere funes),

    Verg. A. 4, 580: certatim socii feriunt mare et aequora verrunt, strike, lash (in rowing), id. ib. 3, 290: ut frontem ferias, that you may beat your brow, i. e. be provoked, Cic. Att. 1, 1, 1.— Poet.:

    sublimi feriam sidera vertice,

    hit, touch, Hor. C. 1, 1, 36; cf. in the foll. 2.— Absol.:

    pugno ferire vel calce,

    Quint. 2, 8, 13; cf. Hor. S. 2, 7, 99:

    occursare capro, cornu ferit ille, caveto,

    pushes, butts, Verg. E. 9, 25.—
    2.
    Of inanim. and abstr. subjects:

    principio omnibus a rebus, quascumque videmus, Perpetuo fluere ac mitti spargique necesse est Corpora, quae feriant oculos visumque lacessant,

    strike, touch, Lucr. 6, 923:

    oculos (corpora, simulacra),

    id. 4, 217; 257:

    oculorum acies (res),

    id. 4, 691:

    speciem colore (res),

    id. 4, 243; cf.:

    his spectris etiam si oculi possent feriri, etc.,

    Cic. Fam. 15, 16, 2:

    feriuntque summos fulmina montes,

    Hor. C. 2, 10, 11:

    nec semper feriet, quodcumque minabitur, arous,

    id. A. P. 350; cf.:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    id. C. 3, 3, 8:

    nec levius tabulae laterum feriuntur ab undis, Quam, etc.,

    Ov. Tr. 2, 47.— Poet.: ferientia terram corpora, smiting (in falling), Luc. 4, 786:

    sole fere radiis foriente cacumina primis,

    hitting, touching, Ov. M. 7, 804:

    palla imos ferit alba pedes,

    touches, reaches to, Val. Fl. 1, 385:

    ferit aethera clamor,

    Verg. A. 5, 140:

    feriat dum maesta remotas Fama procul terras,

    extends to, Luc. 5, 774.—
    B.
    In partic.
    1.
    To kill by striking, to give a deathblow, to slay, kill: hostem, Enn. ap. Cic. Balb. 22, 51 (Ann. v. 284 ed. Vahl.); Sall. C. 7, 6; 60, 4; id. J. 85, 33; cf.:

    aliquem securi feriri,

    to be beheaded, Cic. Verr. 2, 1, 30, § 75:

    aliquem telo trabali,

    Verg. A. 12, 295:

    retiarium (mirmillo),

    Quint. 6, 3, 61:

    te (maritum),

    Hor. C. 3, 11, 43:

    leonem atque alias feras primus aut in primis ferire,

    Sall. J. 6, 1:

    aprum,

    Ov. M. 3, 715.—
    b.
    Of the animals for sacrifice, to kill, slaughter; and hence, to offer, sacrifice:

    nos humilem feriemus agnam,

    Hor. C. 2, 17, 32:

    vaccam Proserpinae,

    Verg. A. 6, 251; cf. the form of oath in making a compact (when a swine was sacrificed): SI PRIOR DEFEXIT [p. 737] (populus Romanus) PVBLICO CONSILIO DOLO MALO, TV ILLO DIE IVPPITER, POPVLVM ROMANVM SIC FERITO, VT EGO HVNC PORCVM HIC HODIE FERIAM:

    TANTOQVE MAGIS FERITO, QVANTO MAGIS POTES POLLESQVE,

    Liv. 1, 24, 8:

    Quid aut sponsoribus in foedere opus esset aut obsidibus, ubi precatione res transigitur? per quem populum fiat, quo minus legibus dictis stetur, ut eum ita Juppiter feriat, quemadmodum a Fetialibus porcus feriatur,

    id. 9, 5, 3. (Cf. also:

    Jovis ante aram Stabant et caesā jungebant foedera porcă,

    Verg. A. 8, 641).— Hence,
    2.
    Transf., foedus ferire, to make a compact, covenant, or treaty (in Hebrew in precisely the same manner,): accipe daque fidem, foedusque feri bene firmum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 33 ed. Vahl.):

    is, quicum foedus feriri in Capitolio viderat,

    Cic. Rab. Post. 3, 6:

    videret ut satis honestum foedus feriretur,

    id. Inv. 2, 30, 92:

    amorum turpissimorum foedera ferire,

    to form illicit connections, id. Cael. 14, 34:

    Tarchon jungit opes foedusque ferit,

    Verg. A. 10, 154 al. —
    3.
    Of money, to strike, stamp, coin:

    asses sextantario pondere,

    Plin. 33, 3, 13, § 44. Thus the designation of a triumvir monetalis is III. VIR. A. A. A. F. F., i. e. Triumvir auro argento aeri flando feriundo, Inscr. Orell. 569.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    quae faciliora sunt philosophis, quo minus multa patent in eorum vita, quae fortuna feriat,

    reaches, affects, Cic. Off. 1, 21, 73:

    accidit, ut ictu simili (i. e. morte propinqui) ferirer,

    was struck with a similar blow, Quint. 6 praef. §

    3: verba palato,

    to bring out, utter, speak, Hor. S. 2, 3, 274; cf.:

    sonat vox, ut feritur,

    Quint. 11, 3, 61:

    feriunt animum (sententiae),

    id. 12, 10, 48:

    ut omnis sensus in fine sermonis feriat aurem,

    id. 8, 5, 13; cf. id. 9, 3, 4.— Absol.:

    binis aut ternis ferire verbis,

    Cic. Or. 67, 226:

    videtur Chrysippus medium ferire voluisse,

    i. e. to avoid extremes, id. Fat. 17, 39.—
    B.
    In partic., to cozen, cheat, gull, trick (mostly in vulg. lang.;

    not in Cic.): ubi illa pendentem ferit, jam amplius orat,

    Plaut. Trin. 2, 1, 19; Ter. Ph. 1, 1, 13:

    cum ferit astutos comica moecha Getas,

    Prop. 4 (5), 5, 44:

    austeros arte ferire viros,

    id. 3, 3 (4, 2), 50.—
    C.
    To punish, inflict punishment: aliquem condemnatione centum librarum auri, Cod. 11, 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ferio

  • 63 fero

    fĕro, tuli, latum, ferre (ante-class. redupl. form in the tempp. perff.:

    tetuli,

    Plaut. Am. 2, 2, 84; 168; id. Men. 4, 2, 25; 66; id. Rud. prol. 68: tetulisti, Att. and Caecil. ap. Non. 178, 17 sq.:

    tetulit,

    Plaut. Most. 2, 2, 40; id. Men. 2, 3, 30; Ter. And. 5, 1, 13:

    tetulerunt,

    Lucr. 6, § 672:

    tetulissem,

    Ter. And. 4, 5, 13:

    tetulisse,

    Plaut. Rud. 4, 1, 2:

    tetulero,

    id. Cist. 3, 19:

    tetulerit,

    id. Poen. 3, 1, 58; id. Rud. 4, 3, 101), v. a. and n. [a wide-spread root; Sanscr. bhar-, carry, bharas, burden; Gr. pherô; Goth. bar, bairo, bear, produce, whence barn, child; Anglo-Saxon beran, whence Engl. bear, birth; cf. Curt. Gr. Etym. p. 300; Fick, Vergl. Wort. p. 135. The perf. forms, tuli, etc., from the root tul-, tol-; Sanscr. tol-jami, lift, weigh; Gr. tlênai, endure, cf. talas, talanton; Lat. tollo, tolerare, (t)latus, etc. Cf. Goth. thulan, Germ. dulden, Geduld; Anglo-Sax. tholian, suffer. Supine latum, i. e. tlatum; cf. supra; v. Curt. Gr. Etym. p. 220; Corss. Ausspr. 2, 73], to bear, carry, bring. (For syn. cf.: gero, porto, bajulo, veho; effero, infero; tolero, patior, sino, permitto, etc.)
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ferri proprie dicimus, quae quis suo corpore bajulat, portari ea, quae quis in jumento secum ducit, agi ea, quae animalia sunt,

    Dig. 50, 16, 235: oneris quidvis feret, Ter. Ph. 3, 3, 29:

    quin te in fundo conspicer fodere aut arare aut aliquid ferre,

    id. Heaut. 1, 1, 17:

    numerus eorum, qui arma ferre possent,

    Caes. B. G. 1, 29, 1:

    arma et vallum,

    Hor. Epod. 9, 13:

    sacra Junonis,

    id. S. 1, 3, 11:

    cadaver nudis humeris (heres),

    id. ib. 2, 5, 86:

    argentum ad aliquem,

    Plaut. As. 3, 3, 142; cf.:

    symbolum filio,

    id. Bacch. 2, 3, 30:

    olera et pisciculos minutos ferre obolo in cenam seni,

    Ter. And. 2, 2, 32; cf.:

    vina et unguenta et flores,

    Hor. C. 2, 3, 14:

    discerpta ferentes Memora gruis,

    id. S. 2, 8, 86; cf.:

    talos, nucesque sinu laxo,

    id. ib. 2, 3, 172:

    in Capitolium faces,

    Cic. Lael. 11, 37:

    iste operta lectica latus per oppidum est ut mortuus,

    id. Phil. 2, 41, 106:

    lectica in Capitolium latus est,

    Suet. Claud. 2:

    circa judices latus (puer),

    Quint. 6, 1, 47:

    prae se ferens (in essedo) Darium puerum,

    Suet. Calig. 19.— Poet. with inf.:

    natum ad Stygios iterum fero mergere fontes,

    Stat. Ach. 1, 134.—Prov.:

    ferre aliquem in oculis, or simply oculis,

    i. e. to hold dear, love exceedingly, Cic. Phil. 6, 4, 11; id. Q. Fr. 3, 1, 3, § 9; Q. Cic. Fam. 16, 27, 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    With the idea of motion predominating, to set in motion, esp. to move onward quickly or rapidly, to bear, lead, conduct, or drive away; with se or mid. (so esp. freq.), to move or go swiftly, to haste, speed, betake one's self; and of things, to flow, mount, run down.
    (α).
    Act.:

    ubi in rapidas amnis dispeximus undas: Stantis equi corpus transvorsum ferre videtur Vis, et in advorsum flumen contrudere raptim: Et, quocumque oculos trajecimus, omnia ferri Et fluere assimili nobis ratione videntur,

    Lucr. 4, 422 sq.:

    ubi cernimus alta Exhalare vapore altaria, ferreque fumum,

    to send up, id. 3, 432; cf.:

    vis ut vomat ignes, Ad caelumque ferat flammai fulgura rursum,

    id. 1, 725; and:

    caelo supinas si tuleris manus,

    raisest, Hor. C. 3, 23, 1:

    te rursus in bellum resorbens Unda fretis tulit aestuosis,

    id. ib. 2, 7, 16; cf.:

    ire, pedes quocumque ferent,

    id. Epod. 16, 21; and:

    me per Aegaeos tumultus Aura feret,

    id. C. 3, 29, 64:

    signa ferre,

    to put the standards in motion, to break up, Caes. B. G. 1, 39 fin.; 1, 40, 12; Liv. 10, 5, 1 al.:

    pol, si id scissem, numquam huc tetulissem pedem,

    have stirred foot, have come, Ter. And. 4, 5, 13:

    pedem,

    Verg. A. 2, 756; Val. Fl. 7, 112:

    gressum,

    to walk, Lucr. 4, 681; cf.:

    agiles gressus,

    Sil. 3, 180:

    vagos gradus,

    Ov. M. 7, 185:

    vestigia,

    Sil. 9, 101:

    vagos cursus,

    id. 9, 243.— Absol.:

    quo ventus ferebat,

    bore, drove, Caes. B. G. 3, 15, 3:

    interim, si feret flatus, danda sunt vela,

    Quint. 10, 3, 7:

    itinera duo, quae extra murum ad portum ferebant,

    led, Caes. B. C. 1, 27, 4:

    pergit ad speluncam, si forte eo vestigia ferrent,

    Liv. 1, 7, 6.—Prov.:

    in silvam ligna ferre,

    to carry coals to Newcastle, Hor. S. 1, 10, 34.—
    (β).
    With se or mid., to move or go swiftly, to hasten, rush:

    cum ipsa paene insula mihi sese obviam ferre vellet,

    to meet, Cic. Planc. 40, 96; cf.:

    non dubitaverim me gravissimis tempestatibus obvium ferre,

    id. Rep. 1, 4:

    hinc ferro accingor rursus... meque extra tecta ferebam,

    Verg. A. 2, 672; 11, 779:

    grassatorum plurimi palam se ferebant,

    Suet. Aug. 32.—Of things as subjects:

    ubi forte ita se tetulerunt semina aquarum,

    i. e. have collected themselves, Lucr. 6, 672.—Mid.:

    ad eum omni celeritate et studio incitatus ferebatur,

    proceeded, Caes. B. C. 3, 78, 2:

    alii aliam in partem perterriti ferebantur,

    betook themselves, fled, id. B. G. 2, 24, 3:

    (fera) supra venabula fertur,

    rushes, springs, Verg. A. 9, 553:

    huc juvenis nota fertur regione viarum,

    proceeds, id. ib. 11, 530:

    densos fertur moribundus in hostes,

    rushes, id. ib. 2, 511:

    quocumque feremur, danda vela sunt,

    Cic. Or. 23, 75; cf.:

    non alto semper feremur,

    Quint. 12, 10, 37:

    ego, utrum Nave ferar magna an parva, ferar unus et idem,

    Hor. Ep. 2, 2, 200:

    non tenui ferar Penna biformis per liquidum aethera Vates,

    fly, id. C. 2, 20, 1.—Of inanimate subjects:

    (corpuscula rerum) ubi tam volucri levitate ferantur,

    move, Lucr. 4, 195; cf.:

    quae cum mobiliter summa levitate feruntur,

    id. 4, 745; cf.:

    tellus neque movetur et infima est, et in eam feruntur omnia nutu suo pondera,

    Cic. Rep. 6, 17 fin.:

    Rhenus longo spatio per fines Nantuatium, etc.... citatus fertur,

    flows, Caes. B. G. 4, 10, 3; cf. Hirt. B. [p. 738] G. 8, 40, 3:

    ut (flamma) ad caelum usque ferretur,

    ascended, arose, Suet. Aug. 94.—

    Rarely ferre = se ferre: quem procul conspiciens ad se ferentem pertimescit,

    Nep. Dat. 4 fin.
    2.
    To carry off, take away by force, as a robber, etc.: to plunder, spoil, ravage:

    alii rapiunt incensa feruntque Pergama,

    Verg. A. 2, 374:

    postquam te (i. e. exstinctum Daphnin) fata tulerunt,

    snatched away, id. E. 5, 34. So esp. in the phrase ferre et agere, of taking booty, plundering, where ferre applies to portable things, and agere to men and cattle; v. ago.—
    3.
    To bear, produce, yield:

    plurima tum tellus etiam majora ferebat, etc.,

    Lucr. 5, 942 sq.; cf.:

    quae autem terra fruges ferre, et, ut mater, cibos suppeditare possit,

    Cic. Leg. 2, 27, 67:

    quem (florem) ferunt terrae solutae,

    Hor. C. 1, 4, 10:

    quibus jugera fruges et Cererem ferunt,

    id. ib. 3, 24, 13:

    angulus iste feret piper et thus,

    id. Ep. 1, 14, 23:

    (olea) fructum ramis pluribus feret,

    Quint. 8, 3, 10.— Absol.:

    ferundo arbor peribit,

    Cato, R. R. 6, 2.—
    4.
    Of a woman or sheanimal, to bear offspring, be pregnant:

    ignorans nurum ventrem ferre,

    Liv. 1, 34, 3;

    of animals: equa ventrem fert duodecim menses, vacca decem, ovis et capra quinque, sus quatuor,

    Varr. R. R. 2, 1, 19; cf.:

    cervi octonis mensibus ferunt partus,

    Plin. 8, 32, 50, § 112:

    nec te conceptam saeva leaena tulit,

    Tib. 3, 4, 90.— Poet.:

    quem tulerat mater claro Phoenissa Laconi,

    i. e. had borne, Sil. 7, 666.—
    5.
    To offer as an oblation:

    liba et Mopsopio dulcia melle feram,

    Tib. 1, 7, 54; so,

    liba,

    id. 1, 10, 23:

    lancesque et liba Baccho,

    Verg. G. 2, 394:

    tura superis, altaribus,

    Ov. M. 11, 577.—
    6.
    To get, receive, acquire, obtain, as gain, a reward, a possession, etc.:

    quod posces, feres,

    Plaut. Merc. 2, 3, 106; cf.: quodvis donum et praemium a me optato;

    id optatum feres,

    Ter. Eun. 5, 8, 27:

    fructus ex sese (i. e. re publica) magna acerbitate permixtos tulissem,

    Cic. Planc. 38, 92:

    partem praedae,

    id. Rosc. Am. 37, 107:

    ille crucem pretium sceleris tulit, hic diadema,

    Juv. 13, 105:

    coram rege sua de paupertate tacentes Plus poscente ferent,

    Hor. Ep. 1, 17, 44.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bear, carry, bring:

    satis haec tellus morbi caelumque mali fert,

    bears, contains, Lucr. 6, 663;

    veterrima quaeque, ut ea vina, quae vetustatem ferunt, esse debent suavissima,

    which carry age, are old, Cic. Lael. 19, 67:

    scripta vetustatem si modo nostra ferent,

    will have, will attain to, Ov. Tr. 5, 9, 8:

    nomen alicujus,

    to bear, have, Cic. Off. 3, 18, 74; cf.:

    insani sapiens nomen ferat, aequus iniqui,

    Hor. Ep. 1, 6, 15:

    nomen,

    Suet. Aug. 101; id. Calig. 47:

    cognomen,

    id. Aug. 43; id. Galb. 3; cf.:

    ille finis Appio alienae personae ferendae fuit,

    of bearing an assumed character, Liv. 3, 36, 1:

    Archimimus personam ejus ferens,

    personating, Suet. Vesp. 19; cf.

    also: (Garyophyllon) fert et in spinis piperis similitudinem,

    Plin. 12, 7, 15, § 30: fer mi auxilium, bring assistance, aid, help, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 29 (Trag. v. 50 ed. Vahl.); cf.:

    alicui opem auxiliumque ferre,

    Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9:

    auxilium alicui,

    Plaut. Stich. 2, 2, 5; Ter. And. 1, 1, 115; Cic. Cat. 2, 9, 19; Caes. B. G. 1, 13, 5; 4, 12, 5; Hor. Epod. 1, 21 et saep.: opem, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 86 ed. Vahl.):

    opem alicui,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 23; Ter. And. 3, 1, 15; id. Ad. 3, 4, 41; Cic. Rab. Perd. 1, 3 (with succurrere saluti); id. Fin. 2, 35, 118 (with salutem); id. Fam. 5, 4, 2:

    subsidium alicui,

    Caes. B. G. 2, 26, 2:

    condicionem,

    to proffer, id. ib. 4, 11, 3; cf. Cic. Rosc. Am. 11, 30:

    Coriolanus ab sede sua cum ferret matri obviae complexum,

    offered, Liv. 2, 40, 5:

    si qua fidem tanto est operi latura vetustas,

    will bring, procure, Verg. A. 10, 792:

    ea vox audita laborum Prima tulit finem,

    id. ib. 7, 118: suspicionem falsam, to entertain suspicion, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 348 ed. Vahl.).—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 1.) To move, to bring, lead, conduct, drive, raise:

    quem tulit ad scenam ventoso gloria curru,

    Hor. Ep. 2, 1, 177; so,

    animi quaedam ingenita natura... recta nos ad ea, quae conveniunt causae, ferant,

    Quint. 5, 10, 123; cf. absol.:

    nisi illud, quod eo, quo intendas, ferat deducatque, cognoris,

    Cic. de Or. 1, 30, 135:

    exstincti ad caelum gloria fertur,

    Lucr. 6, 8; cf.:

    laudibus aliquem in caelum ferre,

    to extol, praise, Cic. Fam. 10, 26, 2; cf. id. Rep. 1, 43; Quint. 10, 1, 99; Suet. Otho, 12; id. Vesp. 6:

    eam pugnam miris laudibus,

    Liv. 7, 10, 14; cf.:

    saepe rem dicendo subiciet oculis: saepe supra feret quam fieri possit,

    wilt exalt, magnify, Cic. Or. 40, 139:

    ferte sermonibus et multiplicate fama bella,

    Liv. 4, 5, 6:

    ferre in majus vero incertas res fama solet,

    id. 21, 32, 7:

    crudelitate et scelere ferri,

    to be impelled, carried away, Cic. Clu. 70, 199:

    praeceps amentia ferebare,

    id. Verr. 2, 5, 46, § 121; cf.:

    ferri avaritia,

    id. Quint. 11, 38:

    orator suo jam impetu fertur,

    Quint. 12 praef. §

    3: eloquentia, quae cursu magno sonituque ferretur,

    Cic. Or. 28, 97; cf.:

    (eloquentia) feratur non semitis sed campis,

    Quint. 5, 14, 31:

    oratio, quae ferri debet ac fluere,

    id. 9, 4, 112; cf.:

    quae (historia) currere debet ac ferri,

    id. 9, 4, 18; so often: animus fert (aliquem aliquo), the mind moves one to any thing:

    quo cujusque animus fert, eo discedunt,

    Sall. J. 54, 4; cf.:

    milites procurrentes consistentesque, quo loco ipsorum tulisset animus,

    Liv. 25, 21, 5; and:

    qua quemque animus fert, effugite superbiam regiam,

    id. 40, 4, 14:

    si maxime animus ferat,

    Sall. C. 58, 6; cf. Ov. M. 1, 775.—With an object-clause, the mind moves one to do any thing, Ov. M. 1, 1; Luc. 1, 67; Suet. Otho, 6; cf.

    also: mens tulit nos ferro exscindere Thebas,

    Stat. Th. 4, 753.—
    2.
    (Acc. to I. B. 2.) To carry off, take away:

    omnia fert aetas, animum quoque,

    Verg. E. 9, 51:

    postquam te fata tulerunt,

    id. ib. 5, 34:

    invida Domitium fata tulere sibi,

    Anthol. Lat. 4, 123, 8;

    like efferre,

    to carry forth to burial, Ov. Tr. 1, 3, 89.—
    3.
    (Acc. to I. B. 3.) To bear, bring forth, produce:

    haec aetas prima Athenis oratorem prope perfectum tulit,

    Cic. Brut. 12, 45:

    aetas parentum, pejor avis, tulit Nos nequiores,

    Hor. C. 3, 6, 46:

    Curium tulit et Camillum Saeva paupertas,

    id. ib. 1, 12, 42.—
    4.
    (Acc. to I. B. 6.) To bear away, to get, obtain, receive:

    Cotta et Sulpicius omnium judicio facile primas tulerunt,

    Cic. Brut. 49, 183:

    palmam,

    to carry off, win, id. Att. 4, 15, 6:

    victoriam ex inermi,

    to gain, Liv. 39, 51, 10; 2, 50, 2; 8, 8, 18:

    gratiam et gloriam annonae levatae,

    id. 4, 12, 8:

    maximam laudem inter suos,

    Caes. B. G. 6, 21, 4:

    centuriam, tribus,

    i. e. to get their votes, Cic. Planc. 20, 49; 22, 53; id. Phil. 2, 2, 4:

    suffragia,

    Suet. Caes. 13 (diff. from 8. a.):

    responsum ab aliquo,

    to receive, Cic. Cat. 1, 8, 19; Caes. B. G. 6, 4 fin.:

    repulsam a populo,

    Cic. Tusc. 5, 19, 54:

    repulsam,

    id. de Or. 2, 69 fin.; id. Phil. 11, 8, 19; id. Att. 5, 19 al.: calumniam, i. e. to be convicted of a false accusation, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 1:

    ita ut filius partem dimidiam hereditatis ferat,

    Gai. Inst. 3, 8:

    singulas portiones,

    id. ib. 3, 16; 61.—
    5.
    To bear, support any thing unpleasant; or pregn., to suffer, tolerate, endure.
    a.
    To bear in any manner.
    (α).
    With acc.: servi injurias nimias aegre ferunt, Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

    (onus senectutis) modice ac sapienter sicut omnia ferre,

    Cic. de Sen. 1, 2:

    aegre ferre repulsam consulatus,

    id. Tusc. 4, 17, 40:

    hoc moderatiore animo ferre,

    id. Fam. 6, 1, 6:

    aliquid toleranter,

    id. ib. 4, 6, 2:

    clementer,

    id. Att. 6, 1, 3:

    quod eo magis ferre animo aequo videmur, quia, etc.,

    id. Verr. 2, 5, 48, § 126:

    ut tu fortunam, sic nos te, Celse, feremus,

    Hor. Ep. 1, 8, 17.—
    (β).
    With an object-clause:

    ut si quis aegre ferat, se pauperem esse,

    take it ill, Cic. Tusc. 4, 27, 59:

    hoc ereptum esse, graviter et acerbe ferre,

    id. Verr. 2, 1, 58, § 152:

    quomodo ferant veterani, exercitum Brutum habere,

    id. Phil. 10, 7, 15.—
    (γ).
    With de:

    de Lentulo scilicet sic fero, ut debeo,

    Cic. Att. 4, 6, 1:

    quomodo Caesar ferret de auctoritate perscripta,

    id. ib. 5, 2, 3:

    numquid moleste fers de illo, qui? etc.,

    id. ib. 6, 8, 3.—
    (δ).
    Absol.:

    sin aliter acciderit, humaniter feremus,

    Cic. Att. 1, 2, 1:

    si mihi imposuisset aliquid, animo iniquo tulissem,

    id. ib. 15, 26, 4.—
    b. (α).
    With acc.: quis hanc contumeliam, quis hoc imperium, quis hanc servitutem ferre potest? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

    qui potentissimorum hominum contumaciam numquam tulerim, ferrem hujus asseclae?

    Cic. Att. 6, 3, 6:

    cujus desiderium civitas ferre diutius non potest,

    id. Phil. 10, 10, 21:

    cogitandi non ferebat laborem,

    id. Brut. 77, 268:

    unum impetum nostrorum,

    Caes. B. G. 3, 19, 3:

    vultum atque aciem oculorum,

    id. ib. 1, 39, 1:

    cohortatio gravior quam aures Sulpicii ferre didicissent,

    to hear unmoved, Cic. Phil. 9, 4, 9:

    vultum,

    Hor. S. 1, 6, 121:

    multa tulit fecitque puer, sudavit et alsit,

    id. A. P. 413:

    spectatoris fastidia,

    id. Ep. 2, 1, 215:

    fuisse (Epaminondam) patientem suorumque injurias ferentem civium,

    Nep. Epam. 7.—Of personal objects:

    quem ferret, si parentem non ferret suum?

    brook, Ter. Heaut. 1, 2, 28:

    optimates quis ferat, qui, etc.,

    Cic. Rep. 1, 33:

    vereor, ut jam nos ferat quisquam,

    Quint. 8, 3, 25:

    an laturi sint Romani talem regem,

    id. 7, 1, 24:

    quis enim ferat puerum aut adolescentulum, si, etc.,

    id. 8, 5, 8.—
    (β).
    With an object-clause:

    ferunt aures hominum, illa... laudari,

    Cic. de Or. 2, 84, 344:

    non feret assiduas potiori te dare noctes,

    Hor. Epod. 15, 13; Ov. M. 2, 628:

    illa quidem in hoc opere praecipi quis ferat?

    Quint. 11, 3, 27; 11, 1, 69:

    servo nubere nympha tuli,

    Ov. H. 5, 12; cf.:

    alios vinci potuisse ferendum est,

    id. M. 12, 555. —
    (γ).
    With quod:

    quod rapta, feremus, dummodo reddat eam,

    Ov. M. 5, 520:

    illud non ferendum, quod, etc.,

    Quint. 11, 3, 131. —
    6.
    With the access, notion of publicity, to make public, to disclose, show, exhibit:

    eum ipsum dolorem hic tulit paulo apertius,

    Cic. Planc. 14, 34; cf.:

    laetitiam apertissime tulimus omnes,

    id. Att. 14, 13, 2:

    neque id obscure ferebat nec dissimulare ullo modo poterat,

    id. Clu. 19, 54:

    haud clam tulit iram adversus praetorem,

    Liv. 31, 47, 4; cf.:

    tacite ejus verecundiam non tulit senatus, quin, etc.,

    id. 5, 28, 1.—
    b.
    Prae se ferre, to show, manifest, to let be seen, to declare:

    cujus rei tantae facultatem consecutum esse me, non profiteor: secutum me esse, prae me fero,

    Cic. N. D. 1, 5, 12:

    noli, quaeso, prae te ferre, vos plane expertes esse doctrinae,

    id. ib. 2, 18, 47:

    non mediocres terrores... prae se fert et ostentat,

    id. Att. 2, 23, 3:

    hanc virtutem prae se ferunt,

    Quint. 2, 13, 11:

    liberalium disciplinarum prae se scientiam tulit,

    id. 12, 11, 21:

    magnum animum (verba),

    id. 11, 1, 37.—Of inanim. and abstr. subjects:

    (comae) turbatae prae se ferre aliquid affectus videntur,

    Quint. 11, 3, 148:

    oratio prae se fert felicissimam facilitatem,

    id. 10, 1, 11.—
    7.
    Of speech, to report, relate, make known, assert, celebrate:

    haec omnibus ferebat sermonibus,

    Caes. B. C. 2, 17, 2:

    alii alia sermonibus ferebant Romanos facturos,

    Liv. 33, 32, 3:

    ferte sermonibus et multiplicate fama bella,

    id. 4, 5, 6:

    patres ita fama ferebant, quod, etc.,

    id. 23, 31, 13; cf. with acc.:

    hascine propter res maledicas famas ferunt,

    Plaut. Trin. 1, 2, 149:

    famam,

    id. Pers. 3, 1, 23:

    fama eadem tulit,

    Tac. A. 1, 5; cf. id. ib. 15, 60:

    nec aliud per illos dies populus credulitate, prudentes diversa fama, tulere,

    talk about, id. ib. 16, 2:

    inimici famam non ita, ut nata est, ferunt,

    Plaut. Pers. 3, 1, 23:

    quod fers, cedo,

    tell, say, Ter. Ph. 5, 6, 17:

    nostra (laus) semper feretur et praedicabitur, etc.,

    Cic. Arch. 9, 21.—With an object-clause:

    cum ipse... acturum se id per populum aperte ferret,

    Liv. 28, 40, 2; id. ib. §

    1: saepe homines morbos magis esse timendos ferunt quam Tartara leti,

    Lucr. 3, 42:

    Prognen ita velle ferebat,

    Ov. M. 6, 470; 14, 527:

    ipsi territos se ferebant,

    Tac. H. 4, 78; id. A. 4, 58; 6, 26 (32); cf.:

    mihi fama tulit fessum te caede procubuisse, etc.,

    Verg. A. 6, 503:

    commentarii ad senatum missi ferebant, Macronem praesedisse, etc.,

    Tac. A. 6, 47 (53).—
    b.
    Ferunt, fertur, feruntur, etc., they relate, tell, say; it is said, it appears, etc.—With inf.:

    quin etiam Xenocratem ferunt, cum quaereretur ex eo, etc... respondisse, etc.,

    Cic. Rep. 1, 2:

    fuisse quendam ferunt Demaratum, etc.,

    id. ib. 2, 19:

    quem ex Hyperboreis Delphos ferunt advenisse,

    id. N. D. 3, 23, 57; Hor. C. 3, 17, 2:

    homo omnium in dicendo, ut ferebant, accrrimus et copiosissimus,

    Cic. de Or. 1, 11, 45:

    Ceres fertur fruges... mortalibus instituisse,

    Lucr. 5, 14:

    in Syria quoque fertur item locus esse, etc.,

    id. 6, 755:

    is Amulium regem interemisse fertur,

    Cic. Rep. 2, 3:

    qui in contione dixisse fertur,

    id. ib. 2, 10 fin.:

    quam (urbem) Juno fertur terris omnibus unam coluisse,

    Verg. A. 1, 15:

    non sat idoneus Pugnae ferebaris,

    you were accounted, held, Hor. C. 2, 19, 27:

    si ornate locutus est, sicut fertur et mihi videtur,

    Cic. de Or. 1, 11, 49; cf.: cum quaestor ex Macedonia venissem Athenas florente [p. 739] Academia, ut temporibus illis ferebatur, id. ib. § 45.—
    c.
    To give out, to pass off a person or thing by any name or for any thing; and, in the pass., to pass for any thing, to pass current:

    hunc (Mercurium) omnium inventorem artium ferunt,

    Caes. B. G. 6, 17, 1:

    ut Servium conditorem posteri fama ferrent,

    Liv. 1, 42, 4:

    qui se Philippum regiaeque stirpis ferebat, cum esset ultimae,

    set himself up for, boast, Vell. 1, 11, 1:

    avum M. Antonium, avunculum Augustum ferens,

    boasting of, Tac. A. 2, 43; cf.:

    qui ingenuum se et Lachetem mutato nomine coeperat ferre,

    Suet. Vesp. 23:

    ante Periclem, cujus scripta quaedam feruntur,

    Cic. Brut. 7, 27 (quoted paraphrastically, Quint. 3, 1, 12): sub nomine meo libri ferebantur artis rhetoricae, Quint. prooem. 7; cf.:

    cetera, quae sub nomine meo feruntur,

    id. 7, 2, 24; Suet. Caes. 55; id. Aug. 31; id. Caes. 20:

    multa ejus (Catonis) vel provisa prudenter vel acta constanter vel responsa acute ferebantur,

    Cic. Lael. 2, 6:

    qua ex re in pueritia nobilis inter aequales ferebatur,

    Nep. Att. 1, 3.—
    8.
    Polit. and jurid. t. t.
    a.
    Suffragium or sententiam, to give in one's vote, to vote, Varr. R. R. 3, 2, 1; cf.:

    ferunt suffragia,

    Cic. Rep. 1, 31; id. Fam. 11, 27, 7:

    de quo foedere populus Romanus sententiam non tulit,

    id. Balb. 15, 34; cf.:

    de quo vos (judices) sententiam per tabellam feretis,

    id. Verr. 2, 4, 47, § 104;

    so of the voting of judges,

    id. Clu. 26, 72;

    of senators: parcite, ut sit qui in senatu de bello et pace sententiam ferat,

    id. Verr. 2, 2, 31, § 76; cf. id. Fam. 11, 21, 2.—
    b.
    Legem (privilegium, rogationem) ad populum, or absol., to bring forward or move a proposition, to propose a law, etc.:

    perniciose Philippus in tribunatu, cum legem agrariam ferret, etc.,

    Cic. Off. 2, 21, 73; cf. id. Sull. 23, 65:

    quae lex paucis his annis lata esset,

    id. Corn. 1, 3 (vol. xi. p. 10 B. and K.):

    familiarissimus tuus de te privilegium tulit, ut, etc.,

    id. Par. 4, 32:

    Sullam illam rogationem de se nolle ferri (shortly before: Lex ferri coepta),

    id. Sull. 23, 65:

    rogationem de aliquo, contra or in aliquem, ad populum, ad plebem,

    id. Balb. 14, 33; id. Clu. 51, 140; id. Brut. 23, 89; Caes. B. C. 3, 1, 4; Liv. 33, 25, 7:

    nescis, te ipsum ad populum tulisse, ut, etc.,

    proposed a bill, Cic. Phil. 2, 43, 100:

    ut P. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem, vellentne, etc.,

    id. Fin. 2, 16, 54; cf. Liv. 33, 25, 6:

    quod Sulla ipse ita tulit de civitate, ut, etc.,

    Cic. Caecin. 35, 102:

    nihil de judicio ferebat,

    id. Sull. 22, 63:

    cum, ut absentis ratio haberetur, ferebamus,

    id. Att. 7, 6, 2.— Impers.:

    lato ut solet ad populum, ut equum escendere liceret,

    Liv. 23, 14, 2. —
    c.
    Judicem, said of the plaintiff, to offer or propose to the defendant as judge:

    quem ego si ferrem judicem, refugere non deberet,

    Cic. Rosc. Com. 15, 45; id. de Or. 2, 70, 285.—Hence, judicem alicui, in gen., to propose a judge to, i. e. to bring a suit against, to sue a person:

    se iterum ac saepius judicem illi ferre,

    Liv. 3, 57, 5; 3, 24, 5; 8, 33, 8.—
    9.
    Mercant. t. t., to enter, to set or note down a sum in a book:

    quod minus Dolabella Verri acceptum rettulit, quam Verres illi expensum tulerit, etc.,

    i. e. has set down as paid, has paid, Cic. Verr. 2, 1, 39, § 100 sq., v. expendo.—
    10.
    Absol., of abstr. subjects, to require, demand, render necessary; to allow, permit, suffer:

    ita sui periculi rationes ferre ac postulare,

    Cic. Verr. 2, 5, 40, § 105; cf.:

    gravioribus verbis uti, quam natura fert,

    id. Quint. 18, 57: quid ferat Fors, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. 203 ed. Vahl.):

    quamdiu voluntas Apronii tulit,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57:

    ut aetas illa fert,

    as is usual at that time of life, id. Clu. 60, 168:

    ad me, ut tempora nostra, non ut amor tuus fert, vere perscribe,

    id. Q. Fr. 1, 4, 5:

    quod ita existimabam tempora rei publicae ferre,

    id. Pis. 2, 5:

    si ita commodum vestrum fert,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    prout Thermitani hominis facultates ferebant,

    id. Verr. 2, 2, 34, § 83:

    si vestra voluntas feret,

    if such be your pleasure, id. de Imp. Pomp. 24, 70:

    ut opinio et spes et conjectura nostra fert,

    according to our opinion, hope, and belief, id. Att. 2, 25, 2:

    ut mea fert opinio,

    according to my opinion, id. Clu. 16, 46: si occasio tulerit, if occasion require, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6:

    dum tempus ad eam rem tulit, sivi, animum ut expleret suum,

    Ter. And. 1, 2, 17: in hac ratione quid res, quid causa, quid tempus ferat, tu perspicies, Cic. Fam. 1, 7, 6:

    natura fert, ut extrema ex altera parte graviter, ex altera autem acute sonent,

    id. Rep. 6, 18.— Impers.:

    sociam se cujuscumque fortunae, et, si ita ferret, comitem exitii promittebat (sc. res or fortuna),

    Tac. A. 3, 15; so,

    si ita ferret,

    id. H. 2, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > fero

  • 64 ferrum

    ferrum, i, n. [cf. Sanscr. dharti, firmness; Lat. firmus], iron.
    I.
    Lit., Plin. 34, 14, 39, § 138; Lucr. 1, 571; 5, 1241; 1286; Cic. N. D. 2, 60, 151; id. Leg. 2, 18, 45; Caes. B. G. 5, 12, 5; Hor. S. 1, 4, 20 et saep.:

    mustum quod resipit ferrum,

    has a taste of iron, Varr. R. R. 1, 54, 3.—
    B.
    Poet.
    1.
    As a fig. of hard-heartedness, unfeelingness, cruelty, etc.:

    gerere ferrum in pectore,

    Ov. M. 9, 614; cf.:

    ferrum et scopulos gestare in corde,

    id. ib. 7, 33:

    durior ferro,

    id. ib. 14, 712; hence for the iron age, id. ib. 1, 127; 15, 260; Hor. Epod. 16, 65.—
    2.
    As an image of firmness, endurance, Ov. Pont. 4, 10, 3.—
    II.
    Transf., any thing made of iron, an iron implement, as a plough: glebas proscindere ferro, Lucil. ap. Non. 401, 19:

    solum terrae,

    Lucr. 5, 1295; cf.

    also, campum,

    Ov. M. 7, 119:

    ferro scindimus aequor,

    Verg. G. 1, 50; a hatchet:

    ferro mitiget agrum,

    Hor. Ep. 2, 2, 186; an axe:

    mordaci velut icta ferro Pinus,

    id. C. 4, 6, 9; 4, 4, 60 (for which, shortly before, bipennis); cf. Lucr. 6, 168; a dart:

    petita ferro belua,

    Hor. Epod. 5, 10; the tip of an arrow:

    exstabat ferrum de pectore aduncum,

    Ov. M. 9, 128; the head (of a spear), Tac. G. 6; an iron stylus:

    dextra tenet ferrum,

    id. ib. 9, 522; hair-scissors:

    solitus longos ferro resecare capillos,

    id. ib. 11, 182; curling-irons:

    crines vibratos calido ferro,

    Verg. A. 12, 100 et saep.—Esp. freq. a sword:

    Drusum ferro. Metellum veneno sustulerat,

    Cic. N. D. 3, 33, 81:

    in aliquem cum ferro invadere,

    id. Caecin. 9, 25:

    aut ferro aut fame interire,

    Caes. B. G. 5, 30 fin.:

    uri virgis ferroque necari,

    Hor. S. 2, 7, 58; cf.:

    gladiator, ferrum recipere jussus,

    the stroke of the sword, Cic. Tusc. 2, 17, 41. So, ferrum et ignis, like our fire and sword, to denote devastation, utter destruction:

    huic urbi ferro ignique minitantur,

    Cic. Phil. 11, 14, 37; cf.:

    hostium urbes agrique ferro atque igni vastentur,

    Liv. 31, 7, 13:

    pontem ferro, igni, quacumque vi possent, interrumpant,

    id. 2, 10, 4; 30, 6, 9; 1, 59, 1:

    ecce ferunt Troës ferrumque ignemque Jovemque In Danaas classes,

    Ov. M. 13, 91:

    inque meos ferrum flammasque penates Impulit,

    id. ib. 12, 551; so, conversely, igni ferroque, Cic. Phil. 13, 21, 47; Liv. 35, 21, 10; cf. Tac. A. 14, 38; Suet. Claud. 21:

    flamma ferroque,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 78; Flor. 2, 17, 15; 3, 18, 14; Sen. Const. Sap. 2, 2: ferrum, i. q. arms, for battle, war, force of arms: ferro, non auro, vitam cernamus, utrique, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 202 ed. Vahl.); cf.: quem nemo ferro potuit superare nec auro, id. ap. Cic. Rep. 3, 3 (Ann. v. 220 ed. Vahl.): adnuit, sese mecum decernere ferro, id. ap. Prisc. p. 822 P. (Ann. v. 136 ed. Vahl.):

    decernere ferro,

    Cic. de Or. 2, 78, 317; Liv. 40, 8 fin.; Verg. A. 7, 525; 11, 218:

    cernere ferro,

    id. ib. 12, 709:

    ferro regna lacessere,

    with war, id. ib. 12, 186; cf.:

    atque omnis, Latio quae servit purpura ferro,

    i. e. made subject by the force of arms, Luc. 7, 228.— Prov.: ferrum meum in igni est, i. q. mea nunc res agitur, Sen. Mort. Claud.

    Lewis & Short latin dictionary > ferrum

  • 65 flagitium

    flāgĭtĭum, ii, n. [flagito; cf. Doed. Syn. 2, p. 143; Corss. Ausspr. 1, 398 sq.; orig., burning desire, heat of passion].
    I.
    Lit., an eager or furious demand, importunity, urgency (post-Aug. and rare; cf.

    flagitatio): Lentulus credebatur illa militiae flagitia primus aspernari,

    Tac. A. 1, 27:

    pro Plancina cum pudore et flagitio disseruit, matris preces obtendens,

    id. ib. 3, 17.—
    II.
    Transf.
    A.
    Esp., a shameful or disgraceful act done in the heat of passion; a burning shame, disgraceful thing (class.;

    syn.: scelus, nefas, facinus, maleficium, peccatum, delictum, crimen): quae (convivia) domesticis stupris flagitiisque flagrabunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; so,

    flagrantissima (with adulteria),

    Tac. A. 14, 51; cf.:

    stupra et adulteria et omne tale flagitium,

    Cic. de Sen. 12, 40; id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

    domesticis vitiis atque flagitiis se inquinare,

    id. Tusc. 1, 30, 72; cf.:

    homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus,

    id. Prov. Cons. 6, 14; and id. Rosc. Am. 9, 25:

    tantum sceleris et tantum flagitii admittere,

    id. Att. 10, 3:

    quae libido ab oculis, quod facinus a manibus umquam tuis, quod flagitium a toto corpore abfuit? etc.,

    id. Cat. 1, 6, 13; cf.:

    Q. Curius, flagitiis atque facinoribus coopertus,

    Sall. C. 23, 1;

    so with facinora,

    id. ib. 14, 2 Kritz. N. cr.:

    nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere,

    Liv. 39, 13, 10; 39, 16, 1:

    tanta flagitia facere et dicere,

    Cic. Tusc. 4, 34, 73:

    in hoc flagitio versari ipsum videmus Jovem (corresp. to stuprum),

    id. ib. 4, 33, 70:

    in tot flagitia se ingurgitare,

    id. Pis. 18, 42.—
    B.
    In gen., any shameful or disgraceful act or thing (without the accessory idea of passion):

    petere honorem pro flagitio more fit,

    Plaut. Trin. 4, 3, 28:

    flagitium fiet, nisi dos dabitur virgini,

    id. ib. 3, 1, 11:

    cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus: at cum bini, obscoenum est,

    Cic. Fam. 9, 22, 3:

    flagitium rei militaris admittere,

    id. Clu. 46, 128: flagiti principium est, nudare inter cives corpora, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 33, 70 (Trag. v. 426 ed. Vahl.):

    nonne id flagitium est, te aliis consilium dare, foris sapere, tibi non posse auxiliarier?

    is it not a shame? Ter. Heaut. 5, 1, 49:

    praeesse agro colendo flagitium putes,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    quantum flagitii commisisset (for which, shortly before: nihil turpius, quam, etc.),

    id. Brut. 61, 219; cf.:

    ita necesse fuit aut haec flagitia concipere animo aut susceptae philosophiae nomen amittere,

    disgraceful assertions, absurdities, id. N. D. 1, 24, 66.—Comically: Co. Fores hae fecerunt magnum flagitium modo. Ad. Quid id est flagitii? Crepuerunt clare, Plaut. Poen. 3, 2, 32.— Leg. t. t.: perfectum flagitium, a completed crime (opp. imperfectum), Paul. Sent. 5, 4, 14.—
    C.
    In vulg. lang., concr. like scelus, shame, disgrace, as a term of reproach, i. q. rascal, scoundrel:

    flagitium illud hominis!

    Plaut. Cas. 2, 1, 8; id. As. 2, 4, 67; id. Cas. 3, 2, 22; id. Men. 3, 2, 24; 5, 1, 9:

    ipsa quae sis stabulum flagitii,

    id. Truc. 2, 7, 31: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia, burning shame, i. e. outrageous villain, id. Rud. 3, 4, 28:

    omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat,

    Sall. C. 14, 1.—
    D.
    (Causa pro effectu.) Shame, disgrace (rare but class.):

    id erat meum factum flagiti plenum et dedecoris,

    Cic. Att. 16, 7, 4; cf.:

    magnum dedecus et flagitium,

    id. Off. 3, 22, 86: qui non gloria movemini neque flagitio, Sall. Or. Licin. fin. (p. 236 ed. Gerl.):

    beatus qui pejus leto flagitium timet,

    Hor. C. 4, 9, 50:

    flagitio additis damnum,

    id. ib. 3, 5, 26:

    quia illa forma matrem familias flagitium sit si sequatur,

    Plaut. Merc. 2, 3, 71:

    facere damni mavolo, Quam obprobramentum aut flagitium muliebre inferri domo,

    id. ib. 2, 3, 85; id. Ep. 3, 4, 79:

    flagitium imperio demere,

    Liv. 25, 15, 19:

    consul moveri flagitio timoris fatendi,

    id. 42, 60, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > flagitium

  • 66 fluentum

    flŭentum, i, n. [fluo], a flow, flood; in concr., running water, a stream, river.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-class. prose; usually in plur.):

    fluenta Lubrica,

    Lucr. 5, 949:

    Xanthi,

    Verg. A. 4, 143:

    rauca (Cocyti),

    id. ib. 6, 327:

    Tiberina,

    id. ib. 12, 35: cum inter fluenta tibiis fidibusque concineret, i. e. by the Euripus, Flor. 2, 8, 9:

    Jordanis,

    Vulg. Num. 13, 30.—In sing., App. de Deo Socr. p. 52; Aus. Mos. 10, 59; Avien. Perieg. 32; Prud. steph. 12, 32.—Of milk:

    tonans (Juppiter) suxit fluenta mammarum,

    Arn. 4, 141.—
    II.
    Transf., a stream of fire (cf. fluctus, II. A. 2.): flammarum, App. de Mundo, p. 73 (shortly before, flumina); a stream or current of air, Lucr. 5, 278; al. fluenteis for fluentis.

    Lewis & Short latin dictionary > fluentum

  • 67 fluito

    flŭĭto (contract. flūto, Lucr. 3, 189; 4, 77; Varr. ap. Macr. S. 2, 12), āvi, ātum, 1, v. freq. n. [fluo], to float, swim, or sail about on the water, to flow (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    in lacu Apuscidamo omnia fluitant, nihil mergitur (shortly before: in quo stagno nihil innatet),

    Plin. 31, 2, 18, § 22:

    materies primo sidit, postea fluitare incipit,

    id. 13, 7, 14, § 57: rei publicae navem fluitantem in alto tempestatibus, *Cic. Sest. 20, 46:

    fluitans alvĕus,

    Liv. 1, 4, 6:

    fluitantes insulae,

    Plin. 16, 36, 66, § 168:

    ebenus in aquis non fluitat,

    id. 16, 40, 76, § 204:

    in summo,

    id. 28, 9, 35, § 134:

    contra aquas,

    id. 29, 3, 12, § 52:

    fusile aurum per rictus,

    to flow, Ov. M. 11, 127:

    jucundum utrumque per jocum ludumque fluitantibus,

    those who sail about, Plin. Ep. 8, 8, 4.—
    B.
    Transf., to move in a waving, unsteady manner; to wave, undulate:

    fluitantia aplustra,

    Lucr. 2, 555:

    pleno fluitantia vela theatro,

    Prop. 3, 18 (4, 17), 13:

    vela summo fluitantia malo,

    Ov. M. 11, 470:

    fluitantia lora,

    i. e. flowing, slack, id. A. A. 2, 433:

    vestis non fluitans sed stricta et singulos artus exprimens,

    flowing, loose, Tac. G. 17:

    amictus,

    Cat. 64, 68:

    fluitans labansque miles,

    staggering, Tac. H. 5, 18; 3, 27:

    vela (in theatris) per malos trabesque trementia flutant namque... cogunt suo fluitare colore,

    to wave, Lucr. 4, 77 sq. —
    II.
    Trop., to be doubtful or uncertain, to waver:

    animi incerto errore fluitans,

    Lucr. 3, 1052:

    spe dubiae horae,

    Hor. Ep. 1, 18, 110:

    unde primum creditur Caecinae fides fluitasse,

    Tac. H. 2, 93 fin.:

    fluitans fides,

    Claud. B. G. 247:

    citra lectionis exemplum labor ille (scribendi) carens rectore fluitabit, i. e. will be performed at random,

    Quint. 10, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > fluito

  • 68 foedus

    1.
    foedus, a, um, adj. [Sanscr. dhūmas, smoke; cf.: fumus, fīmus, feteo], foul, filthy, loathsome, ugly, unseemly, detestable, abominable, horrible (class.; cf.: deformis, turpis).
    I.
    Physically:

    cimices foedissimum animal,

    Plin. 29, 4, 17, § 61:

    herba odoris foedi,

    id. 20, 16, 63, § 171:

    odor,

    Cels. 2, 8; 5, 28, 3:

    facies,

    id. 6, 6, 9:

    sapor,

    Lucr. 2, 401:

    species,

    id. 2, 421:

    nunc eo tibi videtur foedus, quia illam (vestem) non habet,

    Ter. Eun. 4, 4, 17; cf. Quint. 6, 3, 32:

    immanissimum et foedissimum monstrum,

    Cic. Pis. 14, 31:

    foeda fit volucris (sc. bubo),

    Ov. M. 5, 549:

    caput impexa foedum porrigine,

    Hor. S. 2, 3, 126:

    foeda nigro simulacra fumo,

    id. C. 3, 6, 4:

    foeda cicatrix,

    id. S. 1, 5, 60:

    vulnus,

    Ov. M. 12, 366:

    tergum recentibus vestigiis vulnerum,

    Liv. 2, 23, 7; cf. id. 9, 31, 2:

    victus,

    Hor. A. P. 392:

    loca tetra, inculta, foeda, formidolosa,

    Sall. C. 52, 13:

    tempestates,

    Liv. 25, 7, 7; Verg. G. 1, 323:

    foedissima tempestas,

    Liv. 29, 18, 5:

    incendium,

    id. 24, 47, 15.—With dat.:

    pestilentia foeda homini, foeda pecori,

    destructive, Liv. 3, 32, 2.—In the neutr. absol.:

    foedum relatu,

    Ov. M. 9, 167; cf.

    foediora,

    Liv. 3, 69, 2.—
    II.
    Mentally, disgraceful, base, dishonorable, vile, shameful, infamous, foul, etc.:

    quo (tyranno) neque tetrius, neque foedius, nec diis hominibusque invisius animal ullum cogitari potest,

    Cic. Rep. 2, 26:

    nihil fieri potest miserius, nihil perditius, nihil foedius,

    id. Att. 8, 11, 4:

    luxuria senectuti foedissima,

    id. Off. 1, 34, 123:

    homo,

    Sall. C. 19, 2:

    scriptores carmine foedo Splendida facta linunt,

    Hor. Ep. 2, 1, 236; cf.:

    foedissima ludibria,

    Quint. 1, 6, 32:

    bellum foedissimum,

    Cic. Att. 7, 26, 3:

    genus interitus,

    id. ib. 15, 20, 2:

    foedus et perniciosus exitus judicii,

    id. Q. Fr. 3, 9, 1:

    consilium,

    Liv. 26, 38, 4:

    facinus,

    Ter. Eun. 5, 5, 1:

    amor,

    Lucr. 4, 1158:

    ministeria,

    Verg. A. 7, 619:

    condiciones,

    Hor. C. 3, 5, 15:

    fuga ducum,

    Val. Fl. 6, 723:

    exprobratio,

    Plin. 18, 26, 66, § 249:

    inconsequentia rerum foedissima,

    Quint. 8, 6, 50.—In the neutr. with a subject-clause: ludos vero non facere, quid foedius? (shortly before: quid turpius?) Cic. Att. 15, 10:

    versum in oratione fieri multo foedissimum est,

    Quint. 9, 4, 72.— Hence, adv.: foede, foully, cruelly, basely, horribly: foede divexarier, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106 (Trag. Rel. p. 84 Rib.):

    aram turparunt sanguine foede,

    Lucr. 1, 85:

    foede aliquem distrahere,

    Plaut. Trin. 4, 1, 14:

    laniare crura brachiaque,

    Tac. H. 1, 41:

    caesa manus juvenum,

    Verg. A. 10, 498:

    ob admissum foede dictumve superbe,

    Lucr. 5, 1224:

    servire,

    Plaut. Pers. 2, 2, 48: perire Sall. J. 31, 2:

    pugnatum est,

    Liv. 6, 1, 11:

    foedius inde pulsus quam, etc.,

    id. 2, 51, 8:

    causa agetur foedissime,

    Cic. Att. 9, 7, 4.
    2.
    foedus, ĕris (for foedus, Ennius wrote fidus, acc. to Varr. L. L. 5, § 86 Müll. Archaic form of the gen. plur. foedesum, acc. to Varr. L. L. 7, § 27; v. the letter R), n. [from the root FID; Sanscr. bandh, ligare; v. fido], a league, treaty, compact (cf.: sponsio, pactio).
    I.
    Polit.:

    FOEDERVM, PACIS, BELLI, INDVCIARVM ORATORES FETIALES IVDICESVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 9, 21; cf. id. Rep. 1, 32:

    esse autem tria genera foederum, quibus inter se paciscerentur amicitias civitates regesque,

    Liv. 34, 57, 7:

    pacem foedusque facere,

    Cic. de Sen. 6, 16; cf.:

    oratrices pacis et foederis,

    id. Rep. 2, 8:

    Ambiorigem sibi societate et foedere adjungunt,

    Caes. B. G. 6, 2, 2:

    ne societates, ne foedera nova acciperemus,

    Sall. J. 14, 18:

    societatem foedere confirmare,

    Cic. Phil. 2, 35, 89:

    quibus (foederibus) etiam cum hoste devincitur fides,

    id. Off. 3, 31, 111:

    amicitiam et foedus petere, Sall J. 104, 4: foedus facere cum aliquibus,

    Cic. Inv. 2, 30, 91; so,

    foedus facere,

    id. Rep. 3, 18; Caes. B. C. 3, 108, 3; Sall. J. 38, 9 al.: ferire, icere, pangere, percutere, v. h. vv.: de foedere decedere, Cato ap. Gell. 10, 1, 10:

    foedera negligere, violare, rumpere,

    Cic. Balb. 5, 13; cf.:

    sociorum nominisque Latini jura negligere ac foedera,

    id. Rep. 3, 29:

    rumpere,

    Auct. Her. 4, 14, 20; Liv. 9, 1; 21, 10:

    violare,

    Cic. Rep. 1, 19; Liv. 28, 44, 7:

    rescindere,

    Vell. 2, 90, 3:

    solvere,

    Verg. A. 10, 91:

    turbare,

    id. ib. 12, 633:

    contra foedus facere,

    Cic. Balb. 4, 10; Gell. 10, 1, 10:

    foedus aequum dare,

    Liv. 23, 5, 9 (for which:

    ex aequo venire in amicitiam,

    id. 7, 30, 2); cf.:

    foedere iniquo alligari,

    id. 35, 46, 10:

    ex foedere,

    according to agreement, id. 1, 23, 7; 8, 39, 13. —
    II.
    Transf., beyond the polit. sphere, in gen., a compact, covenant, agreement, stipulation, bargain:

    foedus fecerunt cum tribuno plebis palam, ut ab eo provincias acciperent, quas ipsi vellent, etc.,

    Cic. Sest. 10, 24; cf.:

    foedus frangere,

    id. Pis. 12, 28:

    inter se facere,

    id. Fin. 2, 26, 83:

    amorum turpissimorum foedera ferire,

    id. Cael. 14, 34:

    amicitiae,

    Ov. Tr. 3, 6, 1:

    hospitii,

    Just. 7, 3:

    thalami,

    i. e. marriage contract, marriage, Ov. M. 7, 403; so,

    vitae,

    Stat. Th. 2, 112:

    communia studii,

    Ov. P. 4, 13, 43.—
    B.
    Poet., of inanim. and abstr. things, a law:

    continuo has leges aeternaque foedera certis Inposuit natura locis,

    Verg. G. 1, 60:

    omnes Foedere naturae certo discrimina servant,

    Lucr. 5, 924; 5, 57; 6, 906:

    foedere certo et premere et laxas dare habenas,

    Verg. A. 1, 62:

    neve potentis naturae pollue foedus,

    Ov. M. 10, 353: caeli foedera, Col. Poët. 10, 219.

    Lewis & Short latin dictionary > foedus

  • 69 foramen

    fŏrāmen, ĭnis, n. [id.], an opening or aperture produced by boring, a hole (rare but class.): neque porta neque ullum foramen erat, qua posset eruptio fieri, outlet, Sisenn. ap. Non. 113, 27:

    foramina parietum et fenestrarum,

    Col. 9, 15, 10: inventa sunt in eo (scuto) foramina CCXXX., * Caes. B. C. 3, 53, 4:

    tibia tenuis simplexque foramine pauco,

    Hor. A. P. 203; Ov. M. 4, 122:

    alii (scarabei) focos crebris foraminibus excavant,

    Plin. 11, 28, 34, § 98: foramina illa, quae patent ad animum a corpore (shortly before, viae quasi quaedam sunt ad oculos, ad aures perforatae; and: quasi fenestrae sint animi), * Cic. Tusc. 1, 20, 47. —
    II.
    Transf. in gen., an opening, hole, cave (late Lat.):

    petrae,

    Vulg. Exod. 33, 22; id. Jer. 13, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > foramen

  • 70 fortuitus

    fortŭī̆tus (i long, Hor. C. 2, 15, 17; Phaedr. 2, 4, 4; Aus. Sept. Sap. de Solon. 3; short, Petr. Poët. Sat. 135; Juv. 13, 225; Manil. 1, 182), a, um, adj. [forte; analog. with gratuitus], that takes place by chance or accident, casual, accidental, fortuitous (rare but class.):

    concursio rerum fortuitarum,

    Cic. Top. 19, 73; cf.:

    concursus atomorum,

    id. N. D. 1, 24, 66:

    concursu quodam fortuito,

    id. ib. 1, 24, 66:

    cespes,

    Hor. C. 2, 15, 17:

    lutum,

    Petr. 135:

    contubernium,

    Phaedr. 2, 4, 4:

    subita et fortuita oratio,

    Cic. de Or. 1, 33, 150:

    bonum,

    id. N. D. 3, 36, 87:

    praesensiones non fortuitae (shortly before: non id fortuito accidisse),

    id. Div. 2, 53, 109; cf. id. ib. 2, 7, 19:

    clamores,

    Quint. 10, 3, 30:

    pugna,

    id. 6, 5, 10:

    sermo,

    id. 10, 7. 13:

    nihil esse inordinatum atque fortuitum,

    id. 1, 10, 46.—In neutr. absol.:

    etiam illa fortuita aderant omnia,

    Quint. 6 praef. § 11;

    6, 1, 5: fortuitorum laus brevior,

    id. 3, 7, 12:

    nihil tam capax fortuitorum quam mare,

    Tac. A. 14, 3; 15, 48.—Hence, adv.: fortŭī̆to (post-class. access. form fortŭī̆tu, Lact. 1, 2; Vulg. Num. 35, 22. Also found in some MSS. and edd. in Plaut. Aul. 2, 1, 41; cf. Madv. ad Cic. Fin. 5, 11, 33; Hand, Turs. II. 743; but Ellendt defends it, ad Cic. de Or. 1, 24, 111), by chance, accidentally, fortuitously, casually (very freq.;

    syn.: casu, forte, temere): ut mihi ne in deum quidem cadere videatur, ut sciat, quid casu et fortuito futurum sit,

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    non enim temere nec fortuito sati et creati sumus,

    id. Tusc. 1, 49, 118:

    temere ac fortuito,

    id. Or. 55, 186; id. Off. 1, 29, 103; Liv. 2, 28, 1;

    reversing the order: partitio non est fortuito nec temere facta,

    Cic. Sull. 4; 13:

    non fortuito sed consilio,

    id. Rep. 2, 16 fin.:

    non fortuito aut sine consilio,

    Caes. B. G. 7, 20, 1: donata consulto, non fortuito nata, Cic. [p. 773] Leg. 1, 8, 25:

    immoderate et fortuito,

    id. Univ. 13:

    sive major aliqua causa atque divinior hanc vim ingenuit: sive hoc ita fit fortuito,

    id. Fin. 5, 11, 33:

    quod verbum tibi non excidit fortuito: scriptum, meditatum, cogitatum attulisti,

    id. Phil. 10, 2 fin.:

    fortuito in sermonem incidisse,

    id. de Or. 1, 24, 111; cf.:

    fortuito aliquid concluse apteque dicere,

    id. Or. 53, 177.

    Lewis & Short latin dictionary > fortuitus

  • 71 fraternus

    frāternus, a, um, adj. [frater], brotherly, fraternal.
    I.
    Lit.:

    sese et amore fraterno et existimatione vulgi commoveri,

    Caes. B. G. 1, 20, 3:

    tametsi in ipso fraterno parricidio nullum scelus praetermissum videtur, tamen, etc.... ab hereditate fraterna excludi,

    Cic. Clu. 11, 31: acerba fata Romanos agunt, Scelusque fraternae necis, of fratricide (committed by Romulus), Hor. Epod. 7, 18; cf.:

    fraterno primi maduerunt sanguine muri,

    Luc. 1, 95; so,

    sanguis,

    Hor. S. 2, 5, 16:

    lyra (because given to Apollo by his brother Mercury),

    id. C. 1, 21, 12:

    mores,

    of Zethus, brother of Amphion, id. Ep. 1, 18, 43: undae, of Neptune (as brother of Jupiter), Ov. M. 7, 367: invidia, against his brother (shortly before:

    fratris invidia),

    Sall. J. 39 fin.
    II.
    Transf.
    A.
    Of or belonging to a relalive or kinsman:

    frater erat, fraterna peto,

    the arms of his cousin Achilles, Ov. M. 13, 31:

    pectora,

    Val. Fl. 1, 163:

    fama,

    id. ib. 1, 178.—
    B.
    (Acc. to frater, II. A.) Brotherly, fraternal, i. e. closely allied, friendly:

    propter amorem in nos fraternum,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 3, § 10:

    pro fraterna illa necessitudine,

    id. Quint. 4, 16:

    animi,

    Hor. Ep. 1, 10, 4:

    foedus,

    id. ib. 1, 3, 35.—
    C.
    Poet., of animals yoked together:

    it tristis arator Maerentem abjungens fraterna morte juvencum,

    of his companion, Verg. G. 3, 518.—Hence, adv.: frāterne.
    1.
    In a brotherly manner:

    quare facis tu quidem fraterne, quod me hortaris, sed, etc.,

    Cic. Q. Fr. 2, 15, 2.—
    2.
    Heartily, affectionately:

    tibi persuadeas, te a me fraterne amari,

    Cic. Att. 1, 5 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > fraternus

  • 72 frico

    frĭco, cŭi, ctum, and (rarely) fricātum, 1, v. a. [Sanscr. ghar-, gharsh-, rub; Gr. chriô, chrima; Lat. frio; cf. Gr. chrimptô, chrainô, to touch, color], to rub, rub down (not in Cic. or Caes.; cf.: perfrico, palpo, titillo): mulos qui fricabat, Poët. ap. Gell. 15, 4, 3:

    numquam concessavimus Lavari aut fricari aut tergeri, etc.,

    Plaut. Poen. 1, 2, 10:

    corpus oleo,

    Mart. 4, 90, 5:

    (sus) fricat arbore costas,

    Verg. G. 3, 256:

    medicamento dentes,

    Scrib. Comp. 58:

    membra fricata,

    Ser. Samm. 6, 76;

    for which: si prurit frictus ocelli Angulus,

    Juv. 6, 577:

    alopecias fricuere tunsis caepis,

    Plin. 20, 5, 20, § 41:

    lacrima in fricando odora,

    id. 12, 25, 54, § 120:

    mensae manu sicca fricatae,

    id. 13, 15, 30, § 99:

    tofus fricatur vento,

    id. 36, 22, 48, § 166:

    pavimenta,

    Vitr. 7, 1:

    cum duo ligna inter se diutius fricta sunt,

    Sen. Q. N. 2, 22, 1: numquam hercle facerem, genua ni tam nequiter fricares, i. e. rubbed my knees as a suppliant (shortly before:

    confricantur genua),

    Plaut. As. 3, 3, 88.—In mal. part., Plaut. Ps. 4, 7, 94; Petr. 92; Mart. 11, 99.

    Lewis & Short latin dictionary > frico

  • 73 fumificus

    fūmĭfĭcus, a, um, adj. [id.], making or causing smoke, smoking, steaming (poet): faces, Prud. steph. 3, 118:

    mugitus (taurorum),

    Ov. M. 7, 114 (shortly before: Vulcanum naribus efflant): Epeum fumificum, qui legioni nostrae habet Coctum cibum, making smoke, cooking (acc. to others, busied in smoke), Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 38.

    Lewis & Short latin dictionary > fumificus

  • 74 furibundus

    fŭrĭbundus, a, um, adj. [furo], raging, mad, furious (rare but class.; syn. v. furialis).
    I.
    In gen.:

    homo ac perditus (Clodius),

    Cic. Sest. 7, 15:

    impetus,

    id. Phil. 13, 9:

    tum ille (Catilina) furibundus: Quoniam, etc.,

    Sall. C. 31 fin.:

    taurus,

    Ov. M. 13, 871:

    ignibus et ventis furibundus fluctuet aër,

    Lucr. 6, 367:

    cum semel accepit solem furibundus (Leo) acutum,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    latronis impetus crudeles ac furibundos retardare,

    Cic. Phil. 13, 9, 19:

    silentia,

    Stat. Th. 10, 896.—
    * II.
    Esp., filled with prophetic inspiration, inspired:

    hariolorum et vatum furibundae praedictiones (shortly before: furente modo and furor),

    Cic. Div. 1, 2, 4.—
    * Adv.: fŭrĭbunde, furiously:

    omnes furibunde concutiens,

    Hier. in Jesai. 5, 14, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > furibundus

  • 75 furiosus

    fŭrĭōsus, a, um, adj. [furiae], full of madness or rage, mad, raging, furious (freq. and class.; syn. v. furialis): lex XII. Tabularum) est: SI FVRIOSVS EST, AGNATORVM GENTILIVMQVE IN EO PECVNIAQVE EIVS POTESTAS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Inv. 2, 50, 148; cf.:

    itaque non est scriptum: SI INSANVS, sed: SI FVRIOSVS ESCIT, etc.,

    Cic. Tusc. 3, 5, 11; id. Rep. 3, 33:

    ego te non vecordem, non furiosum, non mente captum putem?

    id. Pis. 20, 47:

    aiunt hominem, ut erat furiosus, respondisse, etc. (shortly before: hominem longe audacissimum et insanissimum),

    id. Rosc. Am. 12, 33; cf. Hor. S. 2, 3, 222; 207; 303:

    dormientium et vinolentorum et furiosorum visa imbecilliora esse quam vigilantium, siccorum, sanorum,

    Cic. Ac. 2, 27, 88:

    mulier jam non morbo sed scelere furiosa,

    id. Clu. 65, 182:

    furiosus vultus et acer,

    Lucr. 6, 1184:

    quod si delira haec furiosaque cernimus esse,

    id. 2, 985; Asin. ap. Quint. 9, 2, 9:

    exululant comites, furiosaque tibia flatur,

    i. e. inciting to frenzy, maddening, Ov. F. 4, 341:

    laevam involvere togā, etc.... paene furiosum est,

    Quint. 11, 3, 146: quaedam pars exercitus non minus furiosa est, quam qui cum Antonio fuerunt, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 2:

    bello furiosa Thrace,

    Hor. C. 2, 16, 5:

    cupiditas effrenata ac furiosa,

    Cic. Cat. 1, 10, 25: fervido quodam et petulanti et furioso genere dicendi, id. Brut. 68, 241:

    dictum,

    Quint. 11, 1, 37:

    vociferatio,

    id. 2, 18, 8:

    initium,

    id. 3, 8, 59:

    inceptum,

    Liv. 36, 34, 3:

    vota,

    Ov. M. 10, 370.—Esp., in law, insane, =non compos mentis:

    furiosus mutusve morbosi sunt,

    Gell. 4, 2, 15:

    furiosus nullum negotium gerere potest, quia non intelligit quid agat,

    Gai. Inst. 3, 106:

    infans non multum a furioso differt,

    id. ib. 3, 109; Paul. Sent. 2, 17, 10 et saep.— Comp.:

    furiosior amor,

    Ov. M. 9, 737:

    quanto hoc furiosius atque Majus peccatum est,

    Hor. S. 1, 3, 83.— Sup.:

    nisi eum furiosissimum judicas,

    Cic. Deiot. 5, 15:

    contiones furiosissimae Publii,

    id. Att. 4, 3, 4.—Hence, adv.: fŭrĭōse, furiously, madly:

    etsi solet eum, cum aliquid furiose fecit, paenitere,

    Cic. Att. 8, 5, 1.— Comp.:

    servo in se cum gladio furiosius irruente,

    Spart. Hadr. 12, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > furiosus

  • 76 Gelo

    1.
    gĕlo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [gelu].
    I.
    Act., to cause to freeze, to congeal.—Pass., to be frozen, to freeze.
    A.
    In gen.:

    si gelent frigora, quarto die premendam (olivam),

    Plin. 15, 6, 6, § 21:

    fluvius, qui ferrum gelat,

    Mart. 1, 50, 12.— Pass.:

    quae (alvearia fictilia) et accenduntur aestatis vaporibus et gelantur hiemis frigoribus (shortly before: nec hieme rigent, nec candent aestate),

    Col. 9, 6, 2.—Esp. freq. in the part. perf.:

    amnes gelati lacusque,

    Plin. 8, 28, 42, § 103:

    lac, Col. poët. 10, 397: caseus,

    id. 7, 8, 7:

    manus Aquilone,

    Mart. 5, 9, 3.—
    B.
    In partic., to freeze, chill, stiffen with fright, horror, etc.; in pass., to be frozen, chilled; to be numbed or stiff (cf.:

    gelu and gelidus): gelat ora pavor,

    Stat. Th. 4, 497:

    timent pavidoque gelantur Pectore,

    Juv. 6, 95:

    sic fata gelatis Vultibus,

    Stat. Th. 4, 404:

    gelato corde attonitus,

    Luc. 7, 339:

    gelati orbes (i. e. oculi emortui),

    id. 6, 541.—
    II.
    Neutr., to freeze:

    pruinae perniciosior natura, quoniam lapsa persidet gelatque,

    Plin. 17, 24, 37, § 222:

    venae,

    Stat. Th. 4, 727:

    vultus Perseos,

    i. e. to be petrified, Luc. 9, 681.— Impers.:

    non ante demetuntur quam gelaverit,

    Plin. 14, 3, 4, § 39; Vulg. Sir. 43, 21.
    2.
    Gĕlo or Gĕlon, ōnis, m., = Gelôn, king of Syracuse, son of Hiero II., Liv. 23, 30; 24, 5; Just. 23, 4; Plin. 8, 40, 61, § 144.

    Lewis & Short latin dictionary > Gelo

  • 77 gelo

    1.
    gĕlo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [gelu].
    I.
    Act., to cause to freeze, to congeal.—Pass., to be frozen, to freeze.
    A.
    In gen.:

    si gelent frigora, quarto die premendam (olivam),

    Plin. 15, 6, 6, § 21:

    fluvius, qui ferrum gelat,

    Mart. 1, 50, 12.— Pass.:

    quae (alvearia fictilia) et accenduntur aestatis vaporibus et gelantur hiemis frigoribus (shortly before: nec hieme rigent, nec candent aestate),

    Col. 9, 6, 2.—Esp. freq. in the part. perf.:

    amnes gelati lacusque,

    Plin. 8, 28, 42, § 103:

    lac, Col. poët. 10, 397: caseus,

    id. 7, 8, 7:

    manus Aquilone,

    Mart. 5, 9, 3.—
    B.
    In partic., to freeze, chill, stiffen with fright, horror, etc.; in pass., to be frozen, chilled; to be numbed or stiff (cf.:

    gelu and gelidus): gelat ora pavor,

    Stat. Th. 4, 497:

    timent pavidoque gelantur Pectore,

    Juv. 6, 95:

    sic fata gelatis Vultibus,

    Stat. Th. 4, 404:

    gelato corde attonitus,

    Luc. 7, 339:

    gelati orbes (i. e. oculi emortui),

    id. 6, 541.—
    II.
    Neutr., to freeze:

    pruinae perniciosior natura, quoniam lapsa persidet gelatque,

    Plin. 17, 24, 37, § 222:

    venae,

    Stat. Th. 4, 727:

    vultus Perseos,

    i. e. to be petrified, Luc. 9, 681.— Impers.:

    non ante demetuntur quam gelaverit,

    Plin. 14, 3, 4, § 39; Vulg. Sir. 43, 21.
    2.
    Gĕlo or Gĕlon, ōnis, m., = Gelôn, king of Syracuse, son of Hiero II., Liv. 23, 30; 24, 5; Just. 23, 4; Plin. 8, 40, 61, § 144.

    Lewis & Short latin dictionary > gelo

  • 78 gigno

    gigno, gĕnŭi, gĕnĭtum, 3 (archaic primary form of the pres. gĕno, ĕre:

    genit,

    Varr. R. R. 2, 2, 19: genunt, Varr. ap. Prisc. p. 898 P.:

    genat,

    Varr. R. R. 1, 31, 4: genitur, Auct. ap. Cic. Inv. 2, 42, 122; Cic. de Or. 2, 32, 141:

    genuntur,

    Varr. R. R. 2, 6, 3:

    genamur,

    Censor. 3, 1; inf. pass. geni, Lucr. 3, 797; gen. gerund. genendi, Varr. R. R. 1, 40, 1:

    genendo,

    Censor. 3, 1; Arn. 4, 21; inf. pres. pass. gignier, Lucr. 3, 623; 6, 246; 807), v. a. [root gen-; Sanscr. ǵan-, ǵanami, beget; gātis, birth; Gr. gen- in gignomai, genos, gunê; Lat. genus, genius, gener, gens; also nascor (gn-; cf. gnatus), natura; cf. gamos, gambros (v. Curt. Gr. Etym. 536); gigno for gigeno, redupl. like gignomai], to beget, bear, bring forth, produce; in pass., to be born, to spring, arise, proceed; of animate and inanimate subjects and objects (syn.: creo, genero, pario).
    I.
    Lit.: Saturno, quem Coelus genuit, Enn. ap. Non. 197, 9 (Ann. v. 27 Vahl.):

    sextus (Hercules) hic ex Alcumena, quem Juppiter genuit,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    nec Hecubam causam interitus fuisse Trojanis, quod Alexandrum genuerit, nec Tyndareum Agamemnoni, quod Clytaemnestram,

    id. Fat. 15, 34:

    quaecumque animal pariunt, in capita gignunt,

    bring forth their young with the head foremost, Plin. 10, 64, 84, § 183. So of the human mother (mostly post-Aug.):

    idcirco, inquit Lacaena, genueram (filium),

    Cic. Tusc. 1, 42, 102:

    e septem liberis, quos ipsa genuisset, unum superesse,

    Curt. 10, 5, 23:

    rectius Lolliam induci, quando nullos liberos genuisset,

    Tac. A. 12, 2 init.; Val. Max. 7, 7, 4; so,

    ex aliquo,

    Curt. 8, 3, 3; Tac. A. 12, 3:

    pisces ova cum genuerunt, relinquunt,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    ova,

    Plin. 11, 37, 80, § 204:

    omnia quae terra gignat (shortly before, pariat),

    Cic. N. D. 1, 2, 4; cf. id. Fin. 5, 11, 33: o Romule, Romule die, Qualem te patriae custodem di genuerunt! Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 116 Vahl.); cf.:

    ut idem deus urbem hanc gentibus, vos huic urbi genuisse videatur,

    Cic. Phil. 14, 12, 32:

    ita ut plurimum (aurum) Asturia gignat,

    Plin. 33. [p. 815] 4, 21, §

    78: India eos (beryllos) gignit,

    id. 37, 5, 20, § 76:

    ad majora quaedam natura nos genuit et conformavit,

    Cic. Fin. 1, 7, 23:

    deus animum ex sua mente et divinitate genuit,

    id. Univ. 8.— Pass., usu. with abl., of either or both parents:

    Meri bellatores gignuntur,

    Plaut. Mil. 4, 2, 85:

    nuper erat genitus,

    Ov. M. 10, 522:

    qui antecedente anno genitum eum scribant,

    Suet. Tib. 5:

    septimo mense geniti,

    Plin. 11, 37, 59, § 158:

    pellice genitus,

    Liv. 40, 9, 2; Suet. Aug. 17:

    Jove genitus,

    Curt. 8, 10, 1; 9, 8, 22:

    juvenes eadem matre geniti,

    id. 6, 14, 4; Liv. 1, 3, 3; Suet. Aug. 17; id. Tib. 7; id. Ner. 5 fin.:

    genitum fratre adoptaverat,

    Plin. Ep. 8, 18, 2.—Also with de, ab, ex:

    De quo Remulusque feroxque Acrota sunt geniti,

    Ov. M. 14, 617:

    genitus de sanguine,

    id. ib. 1, 748; id. H. 16, 117:

    de Jove,

    Gell. 13, 1, 3 (cf. Cic. Rep. 2, 19, 34):

    filium ab eo genitum nominare,

    Just. 12, 7, 10;

    but: a se (= ex se) genitum esse Vitellium,

    Tac. H. 3, 64:

    puer ex ea genitus,

    Curt. 8, 10, 36:

    (vacca) e terra genita,

    Ov. M. 1, 615:

    dis genite et geniture deos,

    Verg. A. 9, 642:

    dis genitus,

    Quint. 1, 10, 9:

    adolescentis in omnium virtutum exempla geniti,

    Vell. 2, 116, 2:

    quae in terris gignantur, ad usum hominum omnia creari,

    Cic. Off. 1, 7, 22:

    nec enim id esset principium, quod gigneretur aliunde,

    id. Rep. 6, 25:

    ubi tus gignitur,

    Plaut. Trin. 4, 2, 89:

    Corycium nemus, ubi crocum gignitur,

    Curt. 3, 4 fin. — Poet. with inf.:

    omne potens animal leti genitumque nocere,

    Luc. 6, 485.— Absol.:

    ut in gignendo, in educando perfacile appareat,

    Cic. Fin. 2, 33, 109:

    hae (mulieres), quae gignunt, imbecillos edunt,

    Cels. 2, 1 med.
    II.
    Trop., to produce, occasion, cause:

    multa nobis blandimenta natura ipsa genuit,

    Cic. Cael. 17, 41:

    haec ipsa virtus amicitiam et gignit et continet,

    id. Lael. 6, 20:

    ludus genuit trepidum certamen et iram, Ira truces inimicitias et funebre bellum,

    Hor. Ep. 1, 19, 48:

    qui genuit in hac urbe dicendi copiam,

    Cic. Brut. 73, 255:

    praeceptiones,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    probationes,

    Quint. 5, 1, 1:

    mel gignit insaniam,

    Plin. 21, 13, 45, § 177; cf.:

    baccharis odor somnum gignit,

    id. 21, 19, 77, § 132:

    alium sitim gignit,

    id. 20, 6, 23, § 57.—In pass., to be born, to spring, arise, proceed:

    cum ipse (Cato) sui generis initium ac nominis ab se gigni et propagari vellet,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    ex hac maxima libertate tyrannis gignitur et illa injustissima et durissima servitus,

    id. Rep. 1, 44:

    et aegritudines et metus et reliquae perturbationes omnes gignuntur ex ea (intemperantia),

    id. Tusc. 4, 9, 22: Plato eas (ideas) gigni negat et ait semper esse, id. Or. 3, 10:

    ipsi autem intelligamus natura gigni sensum diligendi et benevolentiae caritatem,

    id. Lael. 9, 32:

    odia etiam gigni sempiterna (opp. exstingui familiaritates),

    id. ib. 10, 35:

    in animorum permotione gignenda,

    id. de Or. 3, 30, 118:

    de gignenda et comparanda sapientia,

    Gell. 13, 8, 1.—Hence, gignentĭa, ĭum, n. (fruit-bearing), organic bodies, things that grow, as plants, trees, etc.:

    loca nuda gignentium,

    Sall. J. 79, 6:

    ilex aucta in altitudinem, quo cuncta gignentium natura fert,

    id. ib. 93, 4:

    animam animantium omnium non corpoream esse... omniumque gignentium esse seniorem,

    App. Dogm. Plat. p. 193; opp. animalia, Lact. de Ira Dei, 1, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > gigno

  • 79 glorianter

    glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [id.], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one's self on any thing (class.); constr. with acc., or an object - or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.
    (α).
    With acc. of pron. ( cognate acc.):

    vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus,

    Cic. de Sen. 10, 32:

    ut de me ipso aliquid more senum glorier,

    id. ib. 23, 82:

    in eum haec gloriantem impetum facit,

    Liv. 1, 12, 9.—With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10;

    Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam,

    Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.— Hence also in the gerundive:

    beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est,

    Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.—
    (β).
    With an object - or relative-clause:

    gloriare evenisse ex sententia?

    Ter. Heaut. 4, 5, 18:

    is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum?

    Cic. Pis. 1, 2:

    omnes provincias se peragrasse,

    id. de Or. 2, 64, 258:

    in eo multum gloriari, se, etc.,

    id. Rep. 1, 6:

    seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur,

    Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.—With a rel.clause:

    gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret,

    Suet. Calig. 38.—
    (γ).
    With abl.:

    nominibus veterum gloriantur,

    Cic. Or. 50, 169:

    quibus rebus gloriemini in vobis,

    id. Lig. 7, 20:

    quod sua victoria tam insolenter gloriarentur,

    Caes. B. G. 1, 14, 4:

    hic etiam gloriatus sit occiso malo cive,

    Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22:

    ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege,

    Liv. 42, 47, 1.—
    (δ).
    With abl. and clause:

    secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos,

    Liv. 23, 42, 7.— With two ablat.:

    socero illo,

    in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.—
    (ε).
    With de:

    de tuis divitiis intolerantissime gloriaris,

    Cic. Vat. 12, 29:

    de misera vita gloriari,

    id. Fin. 3, 8, 28:

    de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc.,

    id. Planc. 8, 20.—
    (ζ).
    With in:

    non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59:

    in virtute recte gloriamur,

    id. N. D. 3, 36, 87.—
    (η).
    With adversus:

    sed ne adversus te quidem ego gloriabor,

    Liv. 22, 39, 16.—
    (θ).
    Absol.:

    licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet,

    Cic. Off. 1, 22, 78:

    tu ipse mihi gloriari videbare,

    id. Fin. 2, 16, 51:

    ut jure quisquam glorietur,

    id. ib. 4, 18, 50:

    dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc.,

    Caes. B. C. 3, 45, 6:

    defendendi haec causa, non gloriandi loquor,

    Cic. Cael. 19, 45:

    ait ipse de se, nec mentitur in gloriando,

    id. Brut. 18, 71:

    (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura,

    Suet. Tit. 10 fin.—P. a.: glōriātus, a, um, boastful; comp.:

    gloriatior,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.— Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > glorianter

  • 80 gloriatus

    glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [id.], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one's self on any thing (class.); constr. with acc., or an object - or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.
    (α).
    With acc. of pron. ( cognate acc.):

    vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus,

    Cic. de Sen. 10, 32:

    ut de me ipso aliquid more senum glorier,

    id. ib. 23, 82:

    in eum haec gloriantem impetum facit,

    Liv. 1, 12, 9.—With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10;

    Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam,

    Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.— Hence also in the gerundive:

    beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est,

    Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.—
    (β).
    With an object - or relative-clause:

    gloriare evenisse ex sententia?

    Ter. Heaut. 4, 5, 18:

    is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum?

    Cic. Pis. 1, 2:

    omnes provincias se peragrasse,

    id. de Or. 2, 64, 258:

    in eo multum gloriari, se, etc.,

    id. Rep. 1, 6:

    seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur,

    Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.—With a rel.clause:

    gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret,

    Suet. Calig. 38.—
    (γ).
    With abl.:

    nominibus veterum gloriantur,

    Cic. Or. 50, 169:

    quibus rebus gloriemini in vobis,

    id. Lig. 7, 20:

    quod sua victoria tam insolenter gloriarentur,

    Caes. B. G. 1, 14, 4:

    hic etiam gloriatus sit occiso malo cive,

    Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22:

    ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege,

    Liv. 42, 47, 1.—
    (δ).
    With abl. and clause:

    secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos,

    Liv. 23, 42, 7.— With two ablat.:

    socero illo,

    in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.—
    (ε).
    With de:

    de tuis divitiis intolerantissime gloriaris,

    Cic. Vat. 12, 29:

    de misera vita gloriari,

    id. Fin. 3, 8, 28:

    de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc.,

    id. Planc. 8, 20.—
    (ζ).
    With in:

    non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59:

    in virtute recte gloriamur,

    id. N. D. 3, 36, 87.—
    (η).
    With adversus:

    sed ne adversus te quidem ego gloriabor,

    Liv. 22, 39, 16.—
    (θ).
    Absol.:

    licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet,

    Cic. Off. 1, 22, 78:

    tu ipse mihi gloriari videbare,

    id. Fin. 2, 16, 51:

    ut jure quisquam glorietur,

    id. ib. 4, 18, 50:

    dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc.,

    Caes. B. C. 3, 45, 6:

    defendendi haec causa, non gloriandi loquor,

    Cic. Cael. 19, 45:

    ait ipse de se, nec mentitur in gloriando,

    id. Brut. 18, 71:

    (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura,

    Suet. Tit. 10 fin.—P. a.: glōriātus, a, um, boastful; comp.:

    gloriatior,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.— Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > gloriatus

См. также в других словарях:

  • shortly — [[t]ʃɔ͟ː(r)tli[/t]] ♦♦♦ 1) ADV GRADED: ADV with v, ADV after/before n, ADV adv If something happens shortly after or before something else, it happens not long after or before it. If something is going to happen shortly, it is going to happen… …   English dictionary

  • shortly — short|ly W3 [ˈʃo:tli US ˈʃo:rt ] adv 1.) soon ▪ Ms Jones will be back shortly. shortly before/after sth ▪ The accident happened shortly before midday. 2.) written speaking in an impatient and unfriendly way ▪ I ve explained that already, Rod said …   Dictionary of contemporary English

  • shortly — adverb 1 soon: Ms Jones will be back shortly. | shortly before/after: The accident happened shortly before midday. 2 speaking impatiently: “I ve explained that already,” Rod said shortly …   Longman dictionary of contemporary English

  • Before I Self Destruct — Studio album by 50 Cent Released November 9, 2009 …   Wikipedia

  • shortly — [adv] right away anon, any minute now, before long, by and by, in a little while, presently, proximately, quickly, soon; concept 820 Ant. later …   New thesaurus

  • before long — adverb in the near future (Freq. 1) the doctor will soon be here the book will appear shortly she will arrive presently we should have news before long • Syn: ↑soon, ↑shortly, ↑ …   Useful english dictionary

  • shortly — short, shortly adverbs. The roles of these two words are fairly clearly separated. Short usually means ‘before the expected time or place, abruptly’ (We cut short the celebration / They pulled up short), whereas shortly is most often used to mean …   Modern English usage

  • shortly — short|ly [ ʃɔrtli ] adverb *** 1. ) soon, or happening within a short period of time of something: We re going to break for lunch very shortly. shortly after/before: Police arrived at the scene shortly after midnight. 2. ) if you say something… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • shortly — adv. 1 (often foll. by before, after) before long; soon (will arrive shortly; arrived shortly after him). 2 in a few words; briefly. 3 curtly. Etymology: OE scortlice (as SHORT, LY(2)) …   Useful english dictionary

  • Before the Dawn (band) — For other uses, see Before the Dawn. Before the Dawn Tuomas Saukkonen at the Tuska Open Air 2008 Background information Origin …   Wikipedia

  • shortly */*/*/ — UK [ˈʃɔː(r)tlɪ] / US [ˈʃɔrtlɪ] adverb 1) soon, or happening only a short period of time after something We re going to break for lunch very shortly. shortly after/before: Police arrived at the scene shortly after midnight. 2) if you say something …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»