shortly+before

scĭo, īvi, ītum, 4 (old imperf. scibam, Plaut. As. 2, 2, 34; 2, 4, 89; id. Ps. 1, 5, 84; 1, 5, 86; Ter. Heaut. 2, 3, 68; id. Phorm. 4, 1, 16:

scibas,

Plaut. Aul. 4, 10, 24; id. Ps. 1, 5, 85:

scibat,

id. Am. prol. 22; Lucr. 5, 934:

scibatis,

Plaut. Rud. 2, 3, 47:

scibant,

Lucr. 5, 949; 5, 953; Cat. 68, 85.— Fut. scibo, Plaut. As. 1, 1, 13; id. Most. 4, 3, 5; id. Men. 2, 3, 35; 5, 2, 57; id. Ps. 1, 2, 41; 1, 5, 65; id. Truc. 2, 6, 69; Ter. Eun. 4, 4, 58; id. Ad. 3, 3, 7; 5, 2, 5; id. Hec. 2, 2, 4:

scibis,

Plaut. Cas. 3, 5, 22; id. Ep. 2, 2, 101; 5, 1, 49; id. Mil. 4, 8, 55; id. Ps. 4, 4, 2; id. Poen. 5, 4, 57; id. Pers. 2, 2, 37; id. Rud. 2, 3, 35; Ter. Eun. 4, 7, 35; id. Heaut. 5, 2, 43:

scibit,

Cato, R. R. 5, 5; Plaut. Ep. 1, 1, 69; 1, 2, 51; id. Mil. 3, 2, 46; Ter. Phorm. 5, 1, 38:

scibimus,

Plaut. Merc. 5, 4, 57:

scibunt,

id. Poen. 2, 16.— Perf. sciit, Sen. Contr. 1, 1, 17.— Pass. scibitur, Plaut. Capt. 4, 2, 5:

scin' for scisne,

id. Am. 1, 1, 200; 2, 2, 39; 5, 1, 30; id. As. 3, 3, 113; id. Aul. 1, 1, 8 et saep.; Ter. Eun. 2, 3, 47; 3, 1, 47; 4, 6, 6; 4, 7, 30 et saep.— Perf. sync. scisti, Ov. A. A. 1, 131; id. F. 4, 527:

scirint,

Tac. Dial. 33; so, regularly, inf. scisse, e. g. Cic. de Or. 1, 13, 58; cf. Quint. 1, 6, 17), v. a. [root sci-; Gr. keiô (for skeiô), keazô, to split, divide; cf.: scisco, plebiscitum, etc., prop. to distinguish, discern].

Lit.

In gen., to know, in the widest signif. of the word; to understand; perceive; to have knowledge of or skill in any thing, etc.:

plurimā mutatione figuramus, Scio, Non ignoro, et Non me fugit, et Non me praeterit, et Quis nescit? et Nemini dubium est. Sed etiam ex proximo mutuari licet. Nam et intellego et sentio et video saepe idem valent quod scio,

Quint. 10, 1, 13 (freq. in all styles and periods; cf. nosco).

With acc.:

aut scire istarum rerum nihil, aut, etiam si maxime sciemus, nec, etc.,

Cic. Rep. 1, 19, 32:

ut vilicus naturam agri novit, dispensator litteras scit, etc.,

id. ib. 5, 3, 5:

quod nec didicerint nec umquam scire curaverint,

id. ib. 1, 6, 11:

ego omnem rem scio Quemadmodum est,

Plaut. Bacch. 3, 3, 69:

id equidem ego certo scio,

id. ib. 3, 3, 33:

quod pro certo sciam,

id. ib. 3, 4, 13: Mi. Ubi ipse est? Ch. Nescio. Nihil jam me oportet scire... nescio etiam id quod scio, id. ib. 4, 6, 21:

haec scivisti et me celavisti?

id. Pers. 5, 2, 19:

is omnes linguas scit: sed dissimulat sciens, Se scire,

id. Poen. prol. 112 (cf. supra, litteras, Cic. Rep. 5, 3, 5): comoediam, Titin. ap. Non. 277, 26:

bene id opus,

id. ib. 3, 21:

artem,

Hor. Ep. 1, 14, 44:

juventutis mores qui sciam,

Plaut. Am. 1, 1, 2: remuneremini nos, ac quae scitis, proferatis in me dium:

nemo enim omnia potest scire,

Varr. R. R. 2, 1, 2; cf.:

nec scire fas est omnia,

Hor. C. 4, 4, 22:

SENATVOSQVE SENTENTIAM VTEI SCIENTES ESETIS, S. C. de Bacch. 23, ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 173: quod scio, omne ex hoc scio,

I know all from him, Plaut. Curc. 2, 2, 7:

aliquid ex aliquo,

id. Capt. 2, 2, 45; id. Most. 3, 2, 58; Cic. Fam. 9, 17, 1; id. Att. 5, 2, 3 al. (v. infra, g and d; and cf. in the foll., with de instead of ex):

quod sciam,

for aught I know, as far as I know, Plaut. Capt. 1, 2, 70; 2, 2, 15; id. Most. 4, 3, 19; id. Men. 2, 2, 23; 3, 2, 35 al.; Ter. Ad. 4, 5, 7; Cic. Att. 16, 2, 4; Quint. 9, 1, 17; 9, 4, 63 al.; cf.:

quantum ego quidem sciam,

Quint. 3, 1, 19.— Pass.:

quod quom scibitur, per urbem irridebor,

Plaut. Capt. 4, 2, 5:

ars earum rerum est, quae sciuntur,

Cic. de Or. 2, 7, 30:

an nihil certum sciri possit,

id. ib. 1, 51, 222: id de Marcello aut certe de Postumiā sciri potest, can be learned from Marcellus, etc., id. Att. 12, 22, 2.—

With inf., or more freq. with object-clause:

qui uti sciat,

Cic. Rep. 1, 17, 27:

si sciret regibus uti,

Hor. Ep. 1, 17, 14:

antequam declamare sciat,

Quint. 2, 1, 3:

si docere sciant et velint,

id. 10, 5, 19:

digredi a re et redire ad propositum suum scierit,

id. 9, 2, 4 et saep.:

vincere scis, Hannibal,

Liv. 22, 51, 4:

qui nec ipse consulere nec alteri parere sciat,

id. 22, 29, 8:

qui tegere liberos sciat,

id. 1, 53, 8; 38, 52, 2; Curt. 4, 2, 14:

scio, fortunas secundas neglegentiam prendere solere, Cato ap. Fest, s.v. parsi, p. 210: dii sciunt, culpam meam istanc non esse ullam,

Plaut. Merc. 3, 4, 41:

scio, tibi ita placere,

Cic. Rep. 1, 30, 46:

quas (leges) scitis exstare,

id. ib. 5, 2, 3: scimus L. Atilium appellatum esse sapientem id. Lael. 2, 6:

scis, In breve te cogi,

Hor. Ep. 1, 20, 7: scire licet, nobis venas et sanguen... alienigenis ex partibus esse, it is easy to see that, etc., Lucr. 1, 860 (shortly before and after, scilicet); so,

scire licet,

id. 1, 894; 2, 930; 2, 967; 3, 873 et saep.; Liv. 1, 39, 3; Cels. 1, 1 fin.; 1, 2; 3, 2 al.—So, in familiar style, imper. scito, be assured, I reply that, remember, etc.: fenestrarum angustias quod reprehendis, scito te Kurou paideian reprehendere, Cic. Att. 2, 3, 2; 12, 21, 5:

scito hoc nos in eo judicio consecutos esse, ut, etc.,

id. Q. Fr. 2, 4, 1; id. Fam. 1, 9, 24; 5, 20, 7; cf.:

istis contumeliis scitote Q. Lollium coactum, etc.,

id. Verr. 2, 3, 25, § 62; 2, 3, 56, § 129.—Esp., introducing a conclusion, after si, sin, nisi:

si venturus es, scito necesse esse te venire,

Cic. Fam. 9, 4 init.:

sin ista pax perditum hominem restitutura est, hoc animo scito omnis sanos, etc.,

id. ib. 10, 27, 1:

si vos semel finem legis transieritis, scitote vos nullum ceteris in aestimando finem improbitatis reliquisse,

id. Verr. 2, 3, 95, § 220; 2, 4, 30, § 68; id. Cat. 2, 10, 23.—Rarely in part. pres. (postAug.; cf. P. a., infra):

interrogant an vir daturus sit beneficium ingrato, sciens ingratum esse,

Sen. Ben. 4, 26, 1:

Laqueo vitam finiit, sciens et in Maximino multum esse roboris,

Capitol. in Max. 19:

totam hereditatem sciens ad se non pertinere,

Gai. Inst. 4, 144.— Impers.:

hoc scitis omnes, usque adeo hominem in periculo fuisse, quoad scitum sit, Sestium vivere,

Cic. Sest. 38, 82.— Pass., with nom. and inf.:

Christus scitur vocis simplicis jussione ambulatum dedisse contractis,

Arn. 1, 48.—

With a rel.-clause:

isti jam sciunt, negotii quid sit,

Plaut. Poen. 3, 2, 13:

ut sciamus, quid dicamus mox pro testimonio,

id. ib. 3, 2, 19:

scin' quam iracundus siem?

id. Bacch. 4, 2, 12:

cuivis facile scitu est, quam fuerim miser,

Ter. Hec. 3, 1, 15:

cum sciatis, quo quaeque res inclinet,

Cic. Rep. 2, 25, 46:

Sestium quanti faciam, ipse optime scio,

id. Fam. 13, 8, 1:

ex tribus istis modis rerum publicarum velim scire quod optimum judices,

id. ib. 1, 30, 46:

ut eum (hostem) non modo esse, sed etiam, quis et unde sit, scire possimus,

id. ib. 2, 3, 6:

coqua est haec quidem: Scit muriatica ut maceret,

Plaut. Poen. 1, 2, 39; Ter. Hec. 3, 5, 18; Cic. Mur. 9, 22; Hor. C. 3, 4, 42 al.:

scire velis, mea cur opuscula lector Laudet,

id. Ep. 1, 19, 35; 2, 2, 187:

quī scis, an, quae jubeam, sine vi faciat?

Ter. Eun. 4, 7, 20; Hor. C. 4, 7, 17; id. A. P. 462; cf. the phrase haud scio an, under an.— Pass.:

hinc sciri potuit, Quo studio vitam suam te absente exegerit,

Ter. Heaut. 2, 3, 38: scito... nec, [p. 1644] quando futura sint comitia, sciri, Cic. Att. 1, 11, 2.—With indic. in the rel.-clause (ante-class.): Ba. Scio, quid ago. Pi. Et pol ego scio, quid metuo, Plaut. Bacch. 1, 1, 45; cf.:

scitin' quid ego vos rogo?

id. Men. 5, 9, 92:

scis tu, ut confringi vas cito Samium solet,

id. Bacch. 2, 2, 24:

jam ego ex hoc, ut factum est, scibo,

id. Men. 5, 2, 57; instead of which, with subj.:

ex me primo prima scires, rem ut gessissem publicam,

id. Am. 1, 3, 26:

ex hoc scibo quid siet,

Ter. Eun. 4, 4, 59; id. Hec. 4, 2, 4.—

With de:

jam vero de legibus, de bello, de pace... scisse,

Cic. de Or. 1, 13, 58.—

Absol.:

hi sciunt, qui hic affuerunt,

Plaut. Ps. 2, 4, 31:

quom videbis, tum scies,

id. Bacch. 1, 2, 37: Pi. Quī scire possum? Ch. Nullus plus, id. ib. 2, 2, 13:

quem, ut scitis, unice dilexi,

Cic. Rep. 2, 1, 1; so,

ut scitis, parenthetically,

id. ib. 1, 14, 21; 2, 31, 54; 6, 9, 9; id. Lael. 21, 77; cf.

scio alone, parenthetically: injurato scio plus credet mihi quam jurato tibi,

Plaut. Am. 1, 1, 281:

ego abeo: tu jam scio patiere,

id. As. 2, 2, 111:

quam tu propediem effliges scio,

id. ib. 4, 2, 9 et saep.:

scire tuum nihil est, nisi te scire hoc sciat alter,

Pers. 1, 27:

nemo ex me scibit,

Ter. Phorm. 5, 1, 38.— Pass.:

non opus est dicto... at scito huic opus est,

Ter. Phorm. 5, 8, 14:

plus, quam opus est scito, sciet,

id. ib. 4, 1, 18; so, with adv. or adverb.-clause:

non tam praeclarum est scire Latine, quam turpe nescire,

Cic. Brut. 37, 140; so,

Latine,

id. Fin. 2, 4, 13; Liv. 1, 27:

luculenter Graece,

Cic. Fin. 2, 5, 15:

Graece,

id. Fam. 9, 22, 3:

ubi hanc forma videt honesta virginem, Et fidibus scire,

and that she was skilled in music, Ter. Eun. 1, 2, 53 (cf.: docere aliquem fidibus. Cic. Fam. 9, 22, 3:

discere fidibus,

id. Lael. 8, 26).—

With de:

de legibus instituendis, de bello, de pace, etc.,

Cic. de Or. 1, 13, 58:

cum is, qui de omnibus scierit, de Sullā se scire negavit,

id. Sull. 13, 39.—

With non (very rare for nescio; cf.:

non scire barbarum jam videtur, nescire dulcius,

Cic. Or. 47, 157):

quis enim erat qui non sciret studiosiorem Mithridatem fuisse, etc.,

id. Fl. 25, 59:

tam imperitus, ut non sciret, etc.,

Caes. B. G. 1, 44:

quid? non sciunt ipsi viam, domum quā veniant?

Ter. Hec. 3, 2, 25; Auct. Her. 4, 27, 37; Treb. ap. Cic. Fam. 12, 16, 3; Sen. Contr. 2, 11, 19.—

Ellipt.: scin' quomodo? do you know how (I shall serve you)? a threatening phrase in Plaut. Am. 1, 1, 200; id. Aul. 5, 21; id. Rud. 3, 5, 18.—

In partic., of a woman, to know carnally a man (cf. of a man, cognosco), Treb. xxx. Tyr. 30.—

Transf., publicists' t. t. for the usual scisco (v. h. v. II.), of the people, to ordain, decree, appoint any thing after knowledge obtained regarding it:

ut tribunus plebis rogationem ferret sciretque plebs, uti, etc.,

Liv. 26, 33, 10 Weissenb. ad loc.; cf.:

a scire for asciscere,

Tac. Agr. 19; id. H. 4, 80.—Hence, scĭens, entis, P. a., knowing, i. e.

Pregn., knowingly, wittingly, purposely, intentionally, etc. (freq. and class.): tu verbis conceptis conjuravisti sciens sciente animo tuo, Scip. Afric. minor ap. Gell. 7, 11, 9:

ubi verbis conceptis sciens libenter perjuraris,

Plaut. As. 3, 2, 16:

amore ardeo et prudens, sciens, Vivus vidensque pereo,

Ter. Eun. 1, 1, 27; so (with prudens) Cael. ap. Cic. Att. 10, 9, A, 5; Suet. Ner. 2 fin.:

equidem plus hodie boni Feci imprudens, quam sciens ante hunc diem umquam,

Ter. Hec. 5, 4, 40; so (opp. imprudens) id. Phorm. 4, 3, 55; Cic. Planc. 16, 41; (opp. insciens) id. Balb. 5, 13:

habebit igitur te sciente et vidente curia senatorem, etc.,

id. Clu. 46, 129:

an ille me tentat sciens?

Plaut. Am. 2, 2, 29; id. Bacch. 3, 6, 40; id. Ps. 1, 1, 90; id. Poen. prol. 112; Ter. Eun. 4, 2, 13; id. Heaut. 5, 5, 6 al.:

heia vero, inquit, geram morem vobis et me oblinam sciens,

Cic. Rep. 3, 5, 8 et saep.—So the formula: si sciens fallo; v. fallo.—

Knowing, understanding, acquainted with, skilled, versed, or expert in any thing (class.).

Absol.:

id ego jam nunc tibi renuntio, ut sis sciens,

Ter. And. 3, 2, 28:

quod me non scientem feceris,

Plaut. As. 1, 1, 34;

Ter Heaut. 4, 8, 32: vites pampinari: sed a sciente,

Varr. R. R. 1, 31, 1:

quis igitur hoc homine scientior umquam fuit?

Cic. Imp. Pomp. 10, 28:

scientior venefica,

Hor. Epod. 5, 72:

quae (navis) scientissimo gubernatore utitur,

Cic. Inv. 1, 34, 58.— Sup.: sit oportet idem scientissimus, Col. 11, 1.—

With gen.:

dominum scientem esse oportet earum rerum, quae, etc.,

Varr. R. R. 3, 3, 1:

locorum,

Sall. J. 97, 3:

pugnae,

Hor. C. 1, 15, 24:

citharae,

id. ib. 3, 9, 10:

Latinae linguae,

Tac. A. 2, 13:

juris,

id. ib. 3, 70; 6, 26 et saep.— Sup.:

M. Scaurus, vir regendae rei publicae scientissimus,

Cic. de Or. 1, 49, 214; Vulg. 2 Par. 2, 13.—

Poet., with inf.:

quamvis non alius flectere equum sciens,

Hor. C. 3, 7, 25.— Adv.: scĭenter (acc. to B.), knowingly, understandingly, wisely, skilfully, expertly, etc.:

scienter et perite et ornate dicere,

Cic. de Or. 2, 2, 5:

uti (with modice),

id. ib. 1, 29, 132; id. Off. 2, 5, 18:

sese distribuunt in duas partes,

Caes. B. C. 1, 55.— Comp.:

neminem in eo genere scientius versatum Isocrate,

Cic. Or. 52, 175; Caes. B. G. 7, 22.— Sup.:

coepit rationem hujus operis (sphaerae) scientissime Gallus exponere,

Cic. Rep. 1, 14, 22; id. Div. 1, 41, 92.

sē-păro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. paro], to disjoin, sever, part, divide, separate (class. and freq., esp. in the trop. sense; cf.: divido, dirimo, disjungo, secludo).

Lit.

With ab:

senatoria subsellia a populari consessu,

Cic. Corn. Fragm. 12, p. 449 Orell.:

separat Aonios Oetaeis Phocis ab arvis,

Ov. M. 1, 313:

Asiam ab Europā,

Plin. 4, 12, 26, § 87:

separandos a cetero exercitu ratus,

Curt. 7, 2, 35.—

With abl. ( poet.):

Seston Abydenā separat urbe fretum,

Ov. Tr. 1, 10, 28:

separat (spatium) aethere terram,

Luc. 4, 75; 9, 524;

natura nos ceteris separatos animalibus sola homines fatetur,

Diom. 275 P.—

With simple acc., Cic. Agr. 2, 32, 87; cf.:

nec nos mare separat ingens,

Ov. M. 3, 448:

in ipsis Europam Asiamque separantis freti angustiis,

Plin. 9, 15, 20, § 50;

equitum magno numero ex omni populi summā separato,

Cic. Rep. 2, 22, 39:

Thessalorum omnis equitatus separatus erat,

separated, divided, Liv. 42, 55 fin., Dig. 34, 2, 19, § 2.— Pass.:

ut corpora gentis illius separata sint in alias civitates, ingenia vera solis Atheniensium muris clausa existimes,

Vell. 1, 18, 1.—

Trop., to treat or consider separately; to distinguish, except.

With ab:

multi Graeci a perpetuis suis historiis ea bella separaverunt,

Cic. Fam. 5, 12, 2:

cogitatione magis a virtute potest quam re separari,

id. Off. 1, 27, 95, suum consilium ab reliquis separare, Caes. B. G. 7, 63 fin.:

ob separata ab se consilia,

Liv. 23, 20, 4:

nihil est, quod se ab Aetolis separent,

id. 38, 43, 12:

orato rem, quem a bono viro non separo,

Quint. 2, 21, 12;

saepe a figuris ea (vitia) separare difficile est,

id. 1, 5, 5.—

With simple acc.:

separemus officium dantis testes et refellentis,

Quint. 5, 7, 9:

miscenda sit an separanda narratio,

id. 4, 2, 101; cf. id. 12, 2, 13; cf.:

virtus ipsa, separatā utilitate,

Cic. Tusc. 4, 15, 34: oratio ac vis forensis, ut idem separetur Cato, ita universa erupit sub Tullio, ut, etc., i. e. if Cato again be excepted (shortly before:

praeter Catonem),

Vell. 1, 17, 3.—Hence, sēpărātus, a, um, P. a., separated, separate, distinct, particular, different.

With ab:

quaestiones separatae a complexu rerum,

Quint. 5, 8, 6. —

With abl.:

(animalia) separata alienis,

Vell. 1, 16, 2.—

Absol.:

ista aliud quoddam separatum volumen exspectant,

Cic. Att. 14, 17, 6; so id. Verr. 2, 1, 17, § 45 Zumpt N cr.:

neutrum vitiosum separatum est, sed compositione peccatur,

Quint. 1, 5, 35:

quid separata, quid conjuncta (verba) exigant,

id. 8, 3, 15:

eorum nullum ipsum per se separatum probo,

Cic. Rep. 1, 35, 54 Mos. N. cr.:

privati ac separati agr: apud eos nihil est,

Caes. B. G. 4, 1; cf.:

separatae singulis sedes et sua cuique mensa,

Tac. G. 22:

separati epulis, discreti cubilibus,

id. H. 5, 5:

(exordium) separatum, quod non ex ipsā causā ductum est, nec,

Cic. Inv. 1, 18, 26: tu (Bacchus) separatis uvidus in jugis (i. e. remotis), distant, remote, Hor C. 2, 19, 18.— Comp.:

intellectus,

Tert. Anim. 18 fin.—Sup. does not occur. —Hence, * adv.: sēpărātē, separately, apart:

separatius adjungi,

Cic. Inv. 2, 51, 156.

singŭli, ae, a (in sing. only ante- and post-class.; v. infra), num. distr. adj. [cf. simul, v. simplex].

One to each, separate, single (opp. universi;

for syn. cf.: privus, unusquisque): vini in culleos singulos quadragenae et singulae urnae dabuntur,

Cato, R. R. 148, 1:

ut ad denas capras singulos parent hircos,

Varr. R. R. 2, 3 fin.:

binae singulis quae datae nobis ancillae,

Plaut. Poen. 1, 2, 12:

describebat censores binos in singulas civitates,

Cic. Verr. 2, 2, 53, § 133:

duodena describit in singulos homines jugera,

id. Agr. 2, 31, 85:

filiae singulos filios parvos habentes,

each one a boy, Liv. 40, 4, 2:

croci, myrrhae, singulorum (tantum), etc.,

of each, Cels. 6, 11:

singuli singulorum deorum sacerdotes,

a priest to each god, Cic. Leg. 2, 12, 29:

quos ex omni copiā singuli singulos delegerant,

Caes. B. G. 1, 48; 2, 20:

si singuli singulos aggressuri fueritis,

Liv. 6, 18, 6 et saep.— Sing.:

nummo singulo multabatur (for which, shortly before: poena erat nummus unus sestertius),

Gell. 18, 13, 6.—

In dies singulos, adverb., from day to day, every day, daily; cottidie vel potius in dies singulos breviores litteras ad te mitto, Cic. Att. 5, 7, 1:

crescit in dies singulos hostium numerus,

id. Cat. 1, 2, 5; id. Att. 2, 22, 3.—

In gen., single, separate, individual:

populus rationi (obtemperare debet), nos singuli populo,

Varr. L. L. 9, § 6 Müll.:

honestius eum (agrum) vos universi quam singuli possideretis,

Cic. Agr. 2, 31, 85:

antepono singulis (generibus rei publicae) illud, quod conflatum fuerit ex omnibus,

id. Rep. 1, 35, 54:

refert, qui audiant... frequentes an pauci an singuli,

id. de Or. 3, 55, 211:

ut conquisitores singuli in subsellia Eant,

Plaut. Am. prol. 65:

singulorum dominatus,

Cic. Rep. 1, 39, 61; 1, 40, 63; 2, 1, 2 et saep.:

proderit per se ipsum secedere: meliores erimus singuli,

alone, Sen. Ot. Sap. 1, 1 (id. Vit. Beat. 28, 2):

quod est miserrimum, numquam sumus singuli,

id. Q. N. 4, § 2 praef. — Sing. (for the class. unus or singularis):

attat singulum video vestigium,

a single trace, Plaut. Cist. 4, 2, 34:

de caelo et tritico non infitias eo, quin singulo semper numero dicenda sint,

in the singular number, Gell. 19, 8, 5: semel unum singulum est, Varr. ap. Non. p. 171, 20 al.; cf. Mart. Cap. 3, § 325.

sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].

Lit.

In gen., alone, only, single, sole (syn.:

unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

Plaut. Am. 1, 1, 269:

cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

Cic. Cat. 4, 7, 14:

cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

id. Off. 3, 10, 41:

licebit eum solus ames,

id. Att. 6, 3, 7:

tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

Ter. Heaut. 1, 1, 77:

nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

Cic. Lael. 27, 102:

non sibi se soli natum meminerit,

id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

id. Rep. 2, 4, 8:

quae sola divina sunt,

id. Tusc. 1, 27, 66:

ita sola errare videbar,

Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

Cic. Rep. 1, 17, 27:

rem narrabit sola soli,

Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

de viginti Restabam solus,

Ov. M. 3, 688:

solus ex plurimis servis,

Plaut. Most. 4, 1, 23:

solus ex toto illo collegio,

Cic. Prov. Cons. 8, 18:

Stoici soli ex omnibus,

id. de Or. 3, 18, 65:

tu ex omnibus,

id. Fam. 2, 17, 6:

ego meorum solus sum meus,

Ter. Phorm. 4, 1, 21:

coturnices solae animalium,

Plin. 10, 23, 33, § 69:

solus inter omnes,

Mart. 4, 2, 1:

quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

per se,

id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

nam solum habere velle summa dementia est,

Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

unam ille quidem hanc solam,

Ter. Phorm. 5, 1, 27:

solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

id. Ad. 5, 3, 47:

furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

id. ib. 2, 2, 5, §

13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

qui solos novem menses Asiae praefuit,

Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—

In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

solus atque omnium honestarum rerum egens,

Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—

Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

cum in locis solis moestus errares,

Cic. Div. 1, 28, 59:

loca,

Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

locus,

Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

terrae,

Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

Libyae agri,

Verg. G. 3, 249:

insula,

Cat. 64, 184:

in harena,

id. 64, 57:

solā sub rupe,

Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

in monte,

Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.

Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

consules etiam spectionem,

id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

id. Tusc. 3, 5, 11:

quae hominum solum auribus judicantur,

id. N. D. 2, 58, 146:

quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

id. Fin. 2, 6, 17.—

Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

Dig. 4, 9, 1, § 2:

pretii solummodo fieri aestimationem,

ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—

Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

Caes. B. G. 1, 12 fin.:

urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

Cic. Rep. 2, 3, 6:

importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

id. ib. 2, 4, 7:

neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. ib. 2, 15, 28:

te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

id. Lael. 2, 6:

non nobis solum nati sumus,

id. Off. 1, 7, 22:

ut sapiens solum contentus possit vivere,

id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

bestiae sibi solum natae sunt,

id. ib. 3, 19, 63:

nec vero solum hanc libidinem laudant,

id. Tusc. 4, 19, 44:

servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

Hor. S. 1, 6, 84:

non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

id. Rep. 2, 11, 21:

quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

Caes. B. G. 1, 20:

quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

Cic. Rep. 2, 15, 28:

bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

id. ib. 2, 2, 4:

neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

Sall. C. 39, 6; v. non and sed.

Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.

sŏlus, ūs, m., v. solum init.

sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].

Lit.

In gen., alone, only, single, sole (syn.:

unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

Plaut. Am. 1, 1, 269:

cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

Cic. Cat. 4, 7, 14:

cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

id. Off. 3, 10, 41:

licebit eum solus ames,

id. Att. 6, 3, 7:

tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

Ter. Heaut. 1, 1, 77:

nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

Cic. Lael. 27, 102:

non sibi se soli natum meminerit,

id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

id. Rep. 2, 4, 8:

quae sola divina sunt,

id. Tusc. 1, 27, 66:

ita sola errare videbar,

Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

Cic. Rep. 1, 17, 27:

rem narrabit sola soli,

Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

de viginti Restabam solus,

Ov. M. 3, 688:

solus ex plurimis servis,

Plaut. Most. 4, 1, 23:

solus ex toto illo collegio,

Cic. Prov. Cons. 8, 18:

Stoici soli ex omnibus,

id. de Or. 3, 18, 65:

tu ex omnibus,

id. Fam. 2, 17, 6:

ego meorum solus sum meus,

Ter. Phorm. 4, 1, 21:

coturnices solae animalium,

Plin. 10, 23, 33, § 69:

solus inter omnes,

Mart. 4, 2, 1:

quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

per se,

id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

nam solum habere velle summa dementia est,

Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

unam ille quidem hanc solam,

Ter. Phorm. 5, 1, 27:

solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

id. Ad. 5, 3, 47:

furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

id. ib. 2, 2, 5, §

13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

qui solos novem menses Asiae praefuit,

Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—

In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

solus atque omnium honestarum rerum egens,

Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—

Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

cum in locis solis moestus errares,

Cic. Div. 1, 28, 59:

loca,

Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

locus,

Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

terrae,

Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

Libyae agri,

Verg. G. 3, 249:

insula,

Cat. 64, 184:

in harena,

id. 64, 57:

solā sub rupe,

Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

in monte,

Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.

Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

consules etiam spectionem,

id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

id. Tusc. 3, 5, 11:

quae hominum solum auribus judicantur,

id. N. D. 2, 58, 146:

quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

id. Fin. 2, 6, 17.—

Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

Dig. 4, 9, 1, § 2:

pretii solummodo fieri aestimationem,

ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—

Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

Caes. B. G. 1, 12 fin.:

urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

Cic. Rep. 2, 3, 6:

importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

id. ib. 2, 4, 7:

neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. ib. 2, 15, 28:

te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

id. Lael. 2, 6:

non nobis solum nati sumus,

id. Off. 1, 7, 22:

ut sapiens solum contentus possit vivere,

id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

bestiae sibi solum natae sunt,

id. ib. 3, 19, 63:

nec vero solum hanc libidinem laudant,

id. Tusc. 4, 19, 44:

servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

Hor. S. 1, 6, 84:

non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

id. Rep. 2, 11, 21:

quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

Caes. B. G. 1, 20:

quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

Cic. Rep. 2, 15, 28:

bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

id. ib. 2, 2, 4:

neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

Sall. C. 39, 6; v. non and sed.

Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.

sŏlus, ūs, m., v. solum init.

sōlus, a, um ( gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].

Lit.

In gen., alone, only, single, sole (syn.:

unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit,

Plaut. Am. 1, 1, 269:

cum omnibus potius quam soli perire voluerunt,

Cic. Cat. 4, 7, 14:

cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare,

id. Off. 3, 10, 41:

licebit eum solus ames,

id. Att. 6, 3, 7:

tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc.,

Ter. Heaut. 1, 1, 77:

nec mihi soli versantur ante oculos... sed, etc.,

Cic. Lael. 27, 102:

non sibi se soli natum meminerit,

id. Fin. 2, 14, 45 fin.:

extra Peloponnesum Aenianes, etc.... soli absunt a mari,

id. Rep. 2, 4, 8:

quae sola divina sunt,

id. Tusc. 1, 27, 66:

ita sola errare videbar,

Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2:

Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset,

Cic. Rep. 1, 17, 27:

rem narrabit sola soli,

Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.:

de viginti Restabam solus,

Ov. M. 3, 688:

solus ex plurimis servis,

Plaut. Most. 4, 1, 23:

solus ex toto illo collegio,

Cic. Prov. Cons. 8, 18:

Stoici soli ex omnibus,

id. de Or. 3, 18, 65:

tu ex omnibus,

id. Fam. 2, 17, 6:

ego meorum solus sum meus,

Ter. Phorm. 4, 1, 21:

coturnices solae animalium,

Plin. 10, 23, 33, § 69:

solus inter omnes,

Mart. 4, 2, 1:

quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat,

Cic. de Or. 1, 5, 18; so,

per se,

id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.—With subj. inf.:

nam solum habere velle summa dementia est,

Cic. Tusc. 4, 26, 56.—Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro:

unam ille quidem hanc solam,

Ter. Phorm. 5, 1, 27:

solum unum hoc vitium affert senectus hominibus,

id. Ad. 5, 3, 47:

furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt,

Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

unam solam scitote esse civitatem, quae, etc.,

id. ib. 2, 2, 5, §

13: te unum solum suum depeculatorem venisse,

id. Pis. 40, 96.—With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40:

qui solos novem menses Asiae praefuit,

Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97. —In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.—

In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare;

syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum,

Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7:

solus atque omnium honestarum rerum egens,

Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch:

gaudet me vacuo solam tabescere lecto,

Prop. 3, 5 (4, 6), 23.—

Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.):

hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit,

Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.:

cum in locis solis moestus errares,

Cic. Div. 1, 28, 59:

loca,

Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1:

locus,

Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3:

terrae,

Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86:

Libyae agri,

Verg. G. 3, 249:

insula,

Cat. 64, 184:

in harena,

id. 64, 57:

solā sub rupe,

Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154:

in monte,

Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.—Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.

Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf.

solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Ain' tandem? unā de re solum est dissensio?

Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus:

consules etiam spectionem,

id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160:

quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur,

id. Tusc. 3, 5, 11:

quae hominum solum auribus judicantur,

id. N. D. 2, 58, 146:

quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

id. Fin. 2, 6, 17.—

Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.;

whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit,

Dig. 4, 9, 1, § 2:

pretii solummodo fieri aestimationem,

ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.—

Negatively: non solum, nec (neque) solum... sed (verum) etiam (et), etc., not only ( not merely, not barely)... but also, etc. (class. and freq.):

non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est,

Caes. B. G. 1, 12 fin.:

urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis,

Cic. Rep. 2, 3, 6:

importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores,

id. ib. 2, 4, 7:

neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. ib. 2, 15, 28:

te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem,

id. Lael. 2, 6:

non nobis solum nati sumus,

id. Off. 1, 7, 22:

ut sapiens solum contentus possit vivere,

id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.:

bestiae sibi solum natae sunt,

id. ib. 3, 19, 63:

nec vero solum hanc libidinem laudant,

id. Tusc. 4, 19, 44:

servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi,

Hor. S. 1, 6, 84:

non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat,

Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24:

non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc.,

id. Rep. 2, 11, 21:

quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur,

Caes. B. G. 1, 20:

quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

Cic. Rep. 2, 15, 28:

bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino,

id. ib. 2, 2, 4:

neque solum civis, set cujusmodi genus hominum,

Sall. C. 39, 6; v. non and sed.

Sŏlūs, untis, f., = Solous, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.—Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.

sŏlus, ūs, m., v. solum init.

sordĕo, ēre, v. n. [cf. Goth. svarts; Germ. schwarz, black], to be dirty, filthy, foul (rare; not in Cic.; syn. squaleo).

Lit.: Di. Jam lavisti? Ph. Num tibi sordere videor? Plaut. Truc. 2, 4, 28: cui manus materno sordet sparsa sanguine, Att. ap. Non. 170, 6:

non splendeat toga: ne sordeat quidem,

Sen. Ep. 5, 2:

nullā teneri lanugine vultus,

Mart. 1, 32, 5:

Albanoque cadum sordentem promere fumo,

Stat. S. 4, 8, 39:

incola sordentium ganearum,

Gell. 9, 2, 6.—

Trop., to be mean, base, low, or sordid: haud sordere visus est Festus dies, i. e. had nothing mean or sordid in its appearance, Plaut. Poen. 5, 4, 6: convivium inopiā, Favor. ap. Gell. 15, 8, 20:

ignobilia et sordentia (verba),

low, vulgar, Gell. 19, 13, 3 (shortly before, sordidum verbum).—

Transf., to seem base or paltry; to be despised, slighted, or held of no account:

suis sordere (with contemni),

Liv. 4, 25, 11; Quint. 8, prooem. §

26: sordent tibi munera nostra,

Verg. E. 2, 44; Stat. S. 1, 3, 98:

cunctane prae campo sordent?

Hor. Ep. 1, 11, 4:

pretium aetas altera sordet,

a renewal of youth seems too small a price, id. ib. 1, 18, 18:

quippe sordent prima quaeque, cum majora sperantur,

Curt. 10, 10, 8:

si conferas et componas Graeca ipsa, oppido quam jacere atque sordere incipiunt, quae Latina sunt,

to seem paltry, of small account, Gell. 2, 23, 3.