Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

penalty

  • 61 multatio

    multātĭo ( mulct-), ōnis, f. [2. multo], a penalty, amercement, fine in any thing (class.):

    misera est multatio bonorum,

    Cic. Rab. Perd. 5, 16:

    multatio non nisi ovium boumque impendio dicebatur,

    Plin. 18, 3, 3, § 11:

    AEDILIS MVLTATIO,

    Inscr. Orell. 2488.

    Lewis & Short latin dictionary > multatio

  • 62 octuplum

    octŭplus, a, um, adj., = oktaplous, eightfold, octuple (class.):

    pars,

    Cic. Univ. 7, 20.— Subst.: octŭplum, i, n., the eightfold penalty, the octuple:

    damnare aliquem octupli,

    Cic. Verr. 2, 3, 11, § 28:

    poena octupli,

    id. ib.:

    judicium in octuplum,

    id. ib.

    Lewis & Short latin dictionary > octuplum

  • 63 octuplus

    octŭplus, a, um, adj., = oktaplous, eightfold, octuple (class.):

    pars,

    Cic. Univ. 7, 20.— Subst.: octŭplum, i, n., the eightfold penalty, the octuple:

    damnare aliquem octupli,

    Cic. Verr. 2, 3, 11, § 28:

    poena octupli,

    id. ib.:

    judicium in octuplum,

    id. ib.

    Lewis & Short latin dictionary > octuplus

  • 64 pendo

    pendo, pĕpendi, pensum, 3 (pendissent, for pependissent, Liv. 45, 26 fin.:

    penderit for pependerit,

    Paul. Nol. Carm. 14, 122), v. a. and n. [etym. dub.; cf. root sphad-, sphendonê, a sling; Lat. funda].— Lit., to cause to hang down, to suspend; esp. of scales in weighing.
    I.
    Act., to weigh, weigh out.
    A.
    Lit. (very rare: syn. penso, expendo): unumquodque verbum staterā aurariā pendere, Varr. ap. Non. 455, 21: da pensam lanam, Titin. ap. Non. 369, 21; Plin. 19, 3, 15, § 39, read repensum: aere gravi cum uterentur Romani, penso eo, non numerato debitum solvebant, Fest. s. v. pendere, p. 208 Müll.:

    pensas examinat herbas,

    Ov. M. 14, 270.—
    2.
    Transf., to pay, pay out (because, in the earliest times, payments were made by weighing out the metals; v. in the preced. the passage from Fest.;

    class.): militis stipendia ideo, quod eam stipem pendebant,

    Varr. L. L. 5, § 182 Müll.:

    Achaei ingentem pecuniam pendunt L. Pisoni quotannis,

    Cic. Prov. Cons. 3, 5; id. Att. 12, 25, 1:

    vectigal populo Romano,

    Caes. B. G. 5, 23:

    vectigal,

    Liv. 25, 8:

    tributum pro navibus,

    Tac. A. 13, 51:

    pretium,

    id. ib. 2, 87:

    coria boum in usus militares,

    id. ib. 4, 72:

    mercedem alicui,

    Juv. 3, 15.— Absol.:

    pro pabulo pendunt,

    pay, Plin. 12, 14, 32, § 65.— Impers. pass.:

    iterumque imperii nostri publicanis penditur,

    Plin. 12, 14, 32, § 65.—As punishments consisted of fines in money or cattle: pendere poenas, supplicia, etc., signified to pay, suffer, undergo a penalty:

    pendere poenas solvere significat,

    Fest. p. 268 Müll.:

    Syrus mihi tergo poenas pendet,

    Ter. Heaut. 4, 4, 6:

    maximas poenas pendo temeritatis meae,

    Cic. Att. 11, 8, 1:

    satis pro temeritate unius hominis suppliciorum pensum esse,

    Liv. 34, 61:

    capitis poenas,

    Ov. F. 3, 845:

    poenas violatae religionis sanguine et caedibus,

    Just. 8, 2, 4:

    magna supplicia perfidiae,

    id. 11, 4, 2:

    crimen, culpam,

    Val. Fl. 4, 477.—Rarely in this signif. absol., to suffer any thing ( poet.):

    tuis nam pendit in arvis Delius,

    Val. Fl. 1, 445.—
    B.
    Trop.
    1.
    To weigh mentally, to ponder, consider, deliberate upon, decide (class.;

    syn.: pensito, trutinor): vos eam (rem) suo, non nominis pondere penditote,

    Cic. Verr. 2, 4, 1, § 1:

    in philosophiā res spectatur, non verba penduntur,

    id. Or. 16, 51:

    causam ex veritate,

    id. Quint. 1, 5:

    rem levi conjecturā,

    id. Rosc. Am. 22, 62.—
    b.
    To value, esteem, regard a thing; with gen. of the value (mostly ante-class. and poet.):

    neque cum me magni pendere visum'st,

    Plaut. Curc. 2, 2, 12:

    aliquem,

    Ter. Ad. 5, 4, 25:

    quem tu vidisse beatus Non magni pendis,

    Hor. S. 2, 4, 93:

    nec jam religio divum neque numina magni Pendebantur,

    Lucr. 6, 1277:

    unice unum plurimi pendit,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 29:

    te volturium vocant: Hostisne an civis comedis, parvi pendere,

    id. Trin. 1, 2, 64 sq.:

    nequam hominis ego parvi pendo gratiam,

    lightly esteem, id. Bacch. 3, 6, 29; so,

    parvi,

    Ter. And. 3, 2, 46; id. Heaut. 4, 3, 37; id. Hec. 3, 5, 63:

    minoris pendo tergum illorum, quam meum,

    care less for, Plaut. Most. 4, 1, 29:

    aliquem minoris,

    id. ib. 1, 3, 58:

    aliquem nihili,

    id. ib. 1, 3, 88:

    nihili,

    id. Men. 5, 7, 4; id. Trin. 3, 1, 6; Ter. Ad. 3, 4, 6; cf.:

    non flocci pendere,

    Ter. Eun. 3, 1, 21:

    sese experturum, quanti sese penderem,

    Plaut. Truc. 2, 4, 44:

    tu illum numquam ostendisti quanti penderes,

    Ter. Heaut. 1, 1, 103.—
    2.
    (Acc. to A. 2.) To pay, render ( poet.):

    dignas pendere grates,

    Stat. Th. 11, 223.—
    II.
    Neutr., to weigh ( poet. and in post-Aug. prose):

    tantundem pendere par est,

    Lucr. 1, 361:

    talentum ne minus pondo octoginta Romanis ponderibus pendat,

    Liv. 38, 38, 13; Plin. 9, 15, 17, § 44; id. 30, 48 fin., § 93; id. 18, 7, 12, § 66; id. 31, 6, 31, § 58 (in Sen. Ep. 66, 30, read pendent).—Hence, pensus, a, um, P. a., lit. weighed; hence, trop., esteemed, valued, prized, dear (as P. a. not in Cic. or Cæs.):

    utra condicio pensior, Virginemne an viduam habere?

    Plaut. Stich. 1, 2, 61: ut nihil quicquam esset carius pensiusque nobis quam nosmetipsi, Taurus ap. Gell. 12, 5, 7.—Esp., as subst.: pensum, i, n., something weighed.
    A.
    Weight, consideration, scruple, importance, only in gen. sing.: nihil pensi habere aliquid, to lay no weight or stress upon a thing, to attach no value to, be indifferent to, care nothing about:

    sua parvi pendere, aliena cupere,... nihil pensi neque moderati habere,

    Sall. C. 12, 2:

    nihil pensi neque sancti habere,

    id. J. 41, 9:

    neque id quibus modis assequeretur, quicquam pensi habebat,

    id. C. 5, 6:

    prorsus neque dicere, neque facere quicquam pensi habebat,

    id. ib. 23, 2:

    nihil pensi habuit, quin, etc.,

    Suet. Dom. 12; id. Ner. 34:

    ut neque fas neque fidem pensi haberet,

    Tac. A. 13, 15: aliquid ratum pensumque habere, Att. Capitol. ap. Gell. 13, 12, 2. —So, non pensi ducere (very rare), Val. Max. 2, 9, 3.—Also, non adest or est alicui pensi: nec mihi adest tantillum pensi jam, quos capiam calceos, I don't care in the least, am perfectly indifferent, Plaut. Truc. 4, 2, 52:

    sed illis nec quid dicerent, nec quid facerent, quicquam umquam pensi fuisse,

    they never cared at all, Liv. 34, 49:

    quibus si quicquam pensi umquam fuisset, non ea consilia de republicā habuissent,

    if they had ever had regard for any considerations, Sall. C. 52, 34. —
    B.
    Prop., the wool weighed out to a slave to spin in a day; hence, a day's work in spinning, and, in gen., spinning, a spinner's task.
    1.
    Lit. (mostly ante-class. and poet.):

    pensum facere,

    Plaut. Merc. 2, 3, 63; id. Men. 5, 2, 45:

    nocturna carpentes pensa puellae,

    Verg. G. 1, 391:

    carmine quo captae dum fusis mollia pensa Devolvunt, etc.,

    id. ib. 4, 348:

    famulasque ad lumina longo Exercet penso,

    id. A. 8, 412; Prop. 3, 15, (4, 14), 15:

    castrensia,

    i. e. for military garments, id. 4 (5), 3, 33:

    pensa manu ducunt,

    Juv. 12, 65:

    lanificam revocas ad sua pensa manum,

    Ov. Am. 1, 13, 24; id. H. 3, 75; Just. 1, 3, 2.— Poet., a thread spun by the Fates:

    durae peragunt pensa sorores,

    Sen. Herc. Fur. 181:

    jamque in fine dies et inexorabile pensum Deficit,

    Stat. S. 3, 3, 172: mortale resolvere, to unbind his mortal thread, i. e. to make him immortal, Calp. Ecl. 4, 137.—
    2.
    Trop., a charge, duty, office (so in Cic.; cf.:

    ministerium, munus, officium): pensum meum lepide accurabo,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 33; cf.:

    meum confeci,

    id. Pers. 2, 4, 1:

    absolvere,

    to perform one's duty, Varr. R. R. 2, 2:

    me ad meum munus pensumque revocabo,

    Cic. de Or. 3, 30, 119; id. Verr. 2, 3, 46, § 109:

    nominis familiaeque,

    Liv. 4, 52:

    operis sui peragere,

    Col. 3, 10, 7.—Hence, adv.: pensē, carefully, considerately (post-class.): pensius, Flav. ap. Symm. Ep. 2, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > pendo

  • 65 perfero

    per-fĕro, tŭli, lātum, ferre, v. a., to bear or carry through to a certain place or end.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    lapis nec pertulit ictum,

    did not bring the blow home, did not reach the mark, Verg. A. 12, 907:

    hasta perlata sub papillam,

    id. ib. 11, 803:

    per arma pertulit ictum,

    Sil. 5, 326:

    partum,

    to go the full time, Plin. 7, 13, 11, § 58.— Pass., Plin. 7, 11, 9, § 49; cf.:

    ventrem perferre,

    Col. 6, 24, 2; 6, 27, 7:

    Aeneas tulit patrem per ignes, et pertulit,

    Sen. Ben. 3, 37, 1.—
    B.
    Transf.
    1.
    To carry, bring, convey (class.;

    syn.: refero, defero): perferre mandata alicujus ad aliquem,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 5, § 18:

    cum has quam primum ad te perferri litteras vellemus,

    id. Fam. 2, 6, 1:

    alicui nuntium alicujus rei,

    id. Q. Fr. 1, 1, 1; 2, 11, 1; Verg. A. 11, 825:

    epistulam,

    Nep. Paus. 4, 1.— Pass.: perferri, to be brought, conveyed to a person or place, to reach, arrive, come: cum ad eum fama tanti exercitūs perlata esset, Liv. 28, 13:

    perfertur circa collem clamor,

    resounds round the hill, id. 7, 36, 12; Curt. 5, 12, 13; Liv. 5, 28, 12:

    ad urbem terror,

    id. 3, 3.—
    b.
    In partic., to convey news, to announce, state, etc. (class.):

    et litteris multorum et sermone omnium perfertur ad me, incredibilem tuam virtutem et fortitudinem esse,

    I am informed, Cic. Fam. 14, 1, 1; Nep. Lys. 4, 1:

    nuntius perfert incensas naves,

    Verg. A. 5, 665; Cic. Att. 4, 1; Liv. 3, 23.—
    2.
    Se, to betake one's self somewhere, to go:

    hinc te reginae ad limina perfer,

    Verg. A. 1, 389. —
    II.
    Trop.
    A.
    To bear, support, or endure to the end:

    decem annorum poenam,

    Nep. Arist. 1 fin.:

    onus,

    Hor. Ep. 1, 17, 41:

    intrepidos ad fata novissima vultus,

    kept, maintained, Ov. M. 13, 478:

    leve est miserias ferre, perferre est grave,

    Sen. Thyest. 307.—
    B.
    To bring to an end, to carry through, carry out; to complete, accomplish:

    laborem,

    Stat. Th. 12, 406:

    id quod suscepi, quoad potero, perferam,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10:

    jussa omnia,

    Prop. 1, 18, 26:

    suum imperium,

    i. e. to do what one bids others do, Sil. 1, 250:

    est utique jus vetandi, cum lex feratur, quamdiu non perfertur, Cic. Cornel. Fragm. ap. Ascon.: legem pertulit, ut, etc.,

    carried it through, got it passed, Liv. 33, 46; cf. id. 2, 56:

    actionem,

    Dig. 48, 16, 11:

    causam,

    ib. 5, 2, 6:

    rogationem,

    Cic. Q. Fr. 2, 2; Liv. 36, 1.—
    C.
    To carry out, conduct, manage (post-Aug.):

    patronum perferendae pro se legationis eligere,

    Suet. Claud. 6.—
    D.
    In gen., to bear, suffer, put up with, brook, submit to, endure (class.; cf.:

    patior, sino, tolero): perfer, si me amas,

    Cic. Att. 5, 21, 7:

    perfero et perpetior omnes,

    id. de Or. 2, 19, 77:

    pati, perferre, non succumbere,

    id. Tusc. 2, 7, 17:

    frigore, et fame, et siti, ac vigiliis perferendis,

    id. Cat. 2, 5, 9:

    luxuriem, crudelitatem, avaritiam, superbiam,

    id. Verr. 2, 2, 3, § 8:

    pauperiem,

    Verg. A. 6, 437:

    perfer et obdura,

    Ov. Am. 3, 11, 7; Cat. 8, 11:

    omnes indignitates contumeliasque,

    Caes. B. G. 2, 14:

    laborem,

    Verg. G. 2, 343:

    monstra,

    id. A. 3, 584.—
    E.
    (Like pati.) To permit, suffer; with an object-clause:

    excindi urbes suas seque cremari pertulerunt,

    Tac. H. 4, 58:

    Achilles Cessare in Teucros pertulit arma sua,

    Prop. 2, 8, 30 (8, b, 14).—
    F.
    Transf., to bear the penalty of (eccl. Lat.):

    qui peccata nostra ipse pertulit in corpore,

    Vulg. 1 Pet. 2, 24.—Hence, perfĕrens, entis, P. a., bearing, brooking, patient; with gen., analog. to patiens:

    injuriarum,

    Cic. de Or. 2, 43, 184.

    Lewis & Short latin dictionary > perfero

  • 66 pignero

    pignĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [pignus], to give as a pledge, to pledge, pawn, mortgage.
    I.
    Lit.:

    unionem,

    Suet. Vit. 7: bona tantum, quae publicari poterant, pigneranda poenae praebebant, furnished as security for the penalty, i. e. left to be confiscated, Liv. 29, 36:

    cujus et alveolos et laenam pignerat Atreus,

    which the poet Rubrenus, while he was writing the Atreus, was compelled by necessity to pawn, Juv. 7, 73:

    ancilla pignerata,

    Dig. 40, 5, 46:

    vestimenta pignorata,

    Vulg. Amos, 2, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    To pledge one's life, etc.:

    velut obsidibus datis pigneratos habere animos,

    Liv. 24, 1.—
    B.
    To bind a person or thing to one's self, to make one's own:

    pignerare aliquem sibi beneficio,

    App. M. 3, p. 134, 32: optimates viros curiae suae, Naz. Pan. ad Const. 35.—With se, to pledge one's self:

    se cenae alicujus,

    to promise to dine with one, App. M. 3, p. 139, 4; 11, p. 269, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > pignero

  • 67 pio

    pĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [pius].
    I.
    To seek to appease, to appease, propitiate by sacrifice (syn. place).—
    B.
    Lit.:

    Silvanum lacte piabant,

    Hor. Ep. 2, 1, 143:

    ossa,

    Verg. A. 6, 379:

    busta (i.e. Manes),

    Ov. M. 13, 515:

    Janus Agonali luce piandus erit,

    id. F. 1, 318.—
    II.
    Transf.
    A.
    To honor with religious rites, to celebrate:

    ubi piem Pietatem,

    Plaut. As. 3, 1, 3:

    aras ture,

    Prop. 3, 10 (4, 9), 19:

    in magicis astra piare focis,

    to perform sacred rites, id. 1, 1, 20.—
    B.
    To purify with sacred rites (syn.:

    procuro, lustro): si quid tibi piandum fuisset,

    Cic. Dom. 51.—
    C.
    To make or seek to make good, to atone for, expiate:

    damna,

    Ov. A. A. 3, 160:

    mors morte pianda est,

    id. M. 8, 483:

    fulmen,

    to avert by sacrifice the misfortune portended by lightning, id. F. 3, 291:

    nefas triste,

    to atone for, avert the penalty, Verg. A. 2, 184; Ov. H. 19, 194:

    cometes terrificum sidus, ac non leviter piatum,

    Plin. 2, 25, 23, § 92.—
    D.
    To punish, avenge:

    culpam morte,

    Verg. A. 2, 140:

    grande nefas et morte piandum,

    Juv. 13, 54.—
    E.
    To free from madness, Fest. p. 213 Müll.:

    jube te piari de meā pecuniā: nam ego quidem insanum te esse certo scio,

    Plaut. Men. 2, 2, 17; so id. ib. 3, 2, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > pio

  • 68 poena

    poena, ae, f. [Gr. poinê, apoina, quitmoney, fine; Lat. pūnio, poenitet], indemnification, compensation, satisfaction, expiation, punishment, penalty (cf. mulcta).
    I.
    Lit.: SI INIVRIAM FAXIT ALTERI VIGINTI QVINQVE AERIS POENAE SVNTO, Fragm. XII. Tab.: mi calido das sanguine poenas, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 101 Vahl.); imitated by Virgil: tu tamen interea calido mihi sanguine poenas Persolves amborum, Verg. A. 9, 422 Serv.:

    poenas justas et debitas solvere,

    Cic. Mil. 31, 85:

    poenas pendere,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 21; cf. id. As. 2, 4, 77:

    maximas poenas pendo temeritatis meae,

    Cic. Att. 11, 8, 1; cf.:

    rei publicae poenas aut morte aut exsilio dependere,

    id. Sest. 67, 140:

    poenas pro civibus suis capere,

    Sall. J. 68, 3:

    id pro immolatis in foro Tarquiniensium Romanis poenae redditum,

    Liv. 7, 19, 3:

    ut vobis victi Poeni poenas sufferant,

    Plaut. Cist. 1, 3, 54:

    poenas sufferre,

    id. Am. 3, 4, 19: ob mortem alicujus poenas luere, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 38, 90:

    poenas pro aliquā re luere,

    Sen. Med. 925; Lact. 2, 7, 21; 4, 11, 11; 7, 11, 2: poenam dignam suo scelere suscipere, Cic. lmp. Pomp. 3, 7:

    poenas a seditioso cive persequi,

    id. Fam. 1, 9:

    poenas doloris sui ab aliquo petere,

    id. Att. 1, 16, 7:

    repetere poenas ab aliquo,

    id. Rosc. Am. 24, 67:

    afficere aliquem poenā,

    id. Off. 2, 5, 18:

    multā et poenā multare aliquem,

    id. Balb. 18, 42:

    poena falsarum litterarum,

    id. Fl. 17, 39:

    reticentiae poena,

    id. Off. 3, 16, 65:

    poenas acquas irroget peccatis,

    Hor. S. 1, 3, 118:

    mediocrium delictorum poenae,

    Paul. Sent. 5, 17, 3: poena nummaria, a fine, Mos. et Rom. Leg. Coll. 14, 2, 2; so,

    pecuniaria,

    Gai. Inst. 4, 111.—
    B.
    Poena, the goddess of punishment or vengeance; in plur.: Poenae, the goddesses of vengeance, sometimes identified by the poets with the Furiae:

    o Poena, o Furia sociorum!

    Cic. Pis. 37, 91; cf.:

    saeva sororum Poena parens,

    Val. Fl. 1, 796; so in sing., Stat. Th. 8, 25; in plur., Cic. Clu. 61, 171; Luc. 6, 695; Varr. ap. Non. 390, 9; Val. Fl. 7, 147.—
    II.
    Transf., hardship, torment, suffering, pain, etc. (postAug.):

    frugalitatem exigit philosophia, non poenam,

    Sen. Ep. 5, 4; Plin. 23, 2, 28, § 59:

    captivitatis,

    Just. 11, 14, 11.—In plur.:

    in tantis vitae poenis,

    Plin. 2, 7, 5, § 27:

    balaenae pariendi poenis invalidae,

    id. 9, 6, 5, § 13:

    longa poenarum patientia,

    Just. 3, 5, 2:

    ebrius qui nullum forte cecidit, dat poenas,

    is in anguish, Juv. 3, 279.

    Lewis & Short latin dictionary > poena

  • 69 poenales

    poenālis, e, adj. [poena], of or belonging to punishment, penal (post-Aug.;

    esp. freq. in the jurists): opera,

    Plin. 18, 11, 29, § 112:

    poenalis aquae dirisque genitae,

    in the infernal regions, id. 4, 8, 15, § 31:

    ex lege poenali aquā et igne interdici,

    by the penal law, Gai. Inst. 1, § 128:

    actio,

    Dig. 40, 12, 21:

    causa,

    ib. 46, 3, 7:

    conditio,

    ib. 22, 2, 5:

    stipulatio,

    ib. 19, 2, 54 et saep.— Absol.: poenāles, ĭum, m., men subject to punishment, criminals:

    carcer poenalium,

    Cod. Just. 10, 19, 2.— Sup.: inter haec horrenda et poenalissima, exceedingly punishable or criminal, Salv. Avar. 2, 10.— Adv.: poenālĭter, by punishment or penalty (post-class.):

    reus poenaliter interibat,

    Amm. 16, 8, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > poenales

  • 70 poenalis

    poenālis, e, adj. [poena], of or belonging to punishment, penal (post-Aug.;

    esp. freq. in the jurists): opera,

    Plin. 18, 11, 29, § 112:

    poenalis aquae dirisque genitae,

    in the infernal regions, id. 4, 8, 15, § 31:

    ex lege poenali aquā et igne interdici,

    by the penal law, Gai. Inst. 1, § 128:

    actio,

    Dig. 40, 12, 21:

    causa,

    ib. 46, 3, 7:

    conditio,

    ib. 22, 2, 5:

    stipulatio,

    ib. 19, 2, 54 et saep.— Absol.: poenāles, ĭum, m., men subject to punishment, criminals:

    carcer poenalium,

    Cod. Just. 10, 19, 2.— Sup.: inter haec horrenda et poenalissima, exceedingly punishable or criminal, Salv. Avar. 2, 10.— Adv.: poenālĭter, by punishment or penalty (post-class.):

    reus poenaliter interibat,

    Amm. 16, 8, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > poenalis

  • 71 poenaliter

    poenālis, e, adj. [poena], of or belonging to punishment, penal (post-Aug.;

    esp. freq. in the jurists): opera,

    Plin. 18, 11, 29, § 112:

    poenalis aquae dirisque genitae,

    in the infernal regions, id. 4, 8, 15, § 31:

    ex lege poenali aquā et igne interdici,

    by the penal law, Gai. Inst. 1, § 128:

    actio,

    Dig. 40, 12, 21:

    causa,

    ib. 46, 3, 7:

    conditio,

    ib. 22, 2, 5:

    stipulatio,

    ib. 19, 2, 54 et saep.— Absol.: poenāles, ĭum, m., men subject to punishment, criminals:

    carcer poenalium,

    Cod. Just. 10, 19, 2.— Sup.: inter haec horrenda et poenalissima, exceedingly punishable or criminal, Salv. Avar. 2, 10.— Adv.: poenālĭter, by punishment or penalty (post-class.):

    reus poenaliter interibat,

    Amm. 16, 8, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > poenaliter

  • 72 pro

    1.
    prō (archaic collat. form, posi in posimerium; cf. pono, from posino; cf. Gr. poti and pot with pros), adv. and prep. [root in Sanscr. prep. pra-, before, as in prathamas, first; Gr. pro; cf.: proteros, prôtos, etc.; Lat.: prae, prior, priscus, etc.; perh. old abl. form, of which prae is the loc. ], before, in front of; and, transf., for, with the idea of protection, substitution, or proportion.
    I.
    Adv., found only in the transf. comp. signif. (v. infra, II. B. 3.) in connection with quam and ut: pro quam and pro ut (the latter usually written in one word, prout), like prae quam and prae ut.
    * A.
    Pro quam, in proportion as, just as:

    nec satis est, pro quam largos exaestuat aestus,

    Lucr. 2, 1137. —
    B.
    Pro ut or prout, according as, in proportion, accordingly, proportionably as, just as, as (class.):

    compararat argenti bene facti, prout Thermitani hominis facultates ferebant, satis,

    Cic. Verr. 2, 2, 34, § 83:

    tuas litteras, prout res postulat, exspecto,

    id. Att. 11, 6 fin.:

    id, prout cujusque ingenium erat, interpretabantur,

    Liv. 38, 50:

    prout locus iniquus aequusve his aut illis, prout animus pugnantium est, prout numerus, varia pugnae fortuna est,

    id. 38, 40 fin. —With a corresp. ita:

    ejusque rationem ita haberi, prout haberi lege liceret,

    Cic. Phil. 5, 17, 46:

    prout sedes ipsa est, ita varia genera morborum sunt,

    Cels. 4, 4, 5:

    prout nives satiaverint, ita Nilum increscere,

    Plin. 5, 9, 10, § 51.—
    II.
    Prep. with abl. (late Lat. with acc.:

    PRO SALVTEM SVAM,

    Inscr. Grut. 4, 12; 46, 9; Inscr. Orell. 2360), before, in front of.
    A.
    Lit., of place:

    sedens pro aede Castoris,

    Cic. Phil. 3, 11, 27:

    praesidia, quae pro templis cernitis,

    id. Mil. 1, 2:

    ii qui pro portis castrorum in statione erant,

    Caes. B. G. 4, 32:

    pro castris copias habere,

    id. ib. 7, 66:

    pro castris dimicare,

    id. ib. 5, 16:

    pro oppido,

    id. ib. 7, 71:

    pro opere consistere,

    Sall. J. 92, 9:

    castra pro moenibus locata,

    Liv. 2, 53; 4, 17:

    pro muro,

    id. 30, 10:

    pro castris explicare aciem,

    id. 6, 23:

    pro vallo,

    Plin. 2, 37, 37, § 101; Vell. 2, 19, 1.—With verbs of motion:

    Caesar pro castris suas copias produxit,

    before the camp, Caes. B. G. 1, 48:

    hasce tabulas hic ibidem pro pedibus tuis obicito,

    before your feet, App. Mag. p. 337, 36; id. M. 4, p. 155, 2.—
    2.
    In partic., with the accessory idea of presence on the front part, on the edge or brink of a place, on or in the front of, often to be translated by a simple on or in:

    pro censu classis iuniorum, Serv. Tullius cum dixit, accipi debet in censu, ut ait M. Varro, sicuti pro aede Castoris, pro tribunali, pro testimonio,

    Fest. p. 246 Müll.; cf.: pro significat in, ut pro rostris, pro aede, pro tribunali, Paul. ex Fest. p. 228 Müll.; and:

    pro sententia ac si dicatur in sententiā, ut pro rostris id est in rostris,

    id. p. 226 Müll.: hac re pro suggestu pronunciata, qs. standing on the front part of the tribune, or, as we would say, on the tribune, Caes. B. G. 6, 3: pro tribunali cum aliquid ageretur, was transacted before or at my tribunal, Cic. Fam. 3, 8, 21; so,

    pro tribunali,

    id. Pis. 5, 11; id. Sest. 15, 34: pro contione, before the assembled army; and, in gen., before the assembly:

    laudatus pro contione Jugurtha,

    Sall. J. 8, 2; cf. Curt. 9, 1, 1:

    pro contione laudibus legati militumque tollere animos,

    Liv. 7, 7:

    fortes viros pro contione donantis,

    Curt. 10, 5, 10:

    pro contione litteras recitare,

    id. 4, 10, 16; Liv. 38, 23 fin.:

    pro contione palam utrumque temptavit,

    Suet. Vesp. 7; Tac. A. 3, 9; Front. Strat. 1, 11, 3: [p. 1448] 4, 5, 11; cf.:

    pro comitio,

    Suet. Aug. 43:

    uti pro consilio imperatum erat,

    in the council, Sall. J. 29, 6; cf.:

    supplicatio in triduum pro collegio decemvirūm imperata fuit,

    Liv. 38, 36:

    pontifices pro collegio decrevisse,

    Gell. 11, 3, 2:

    pro collegio pronuntiare,

    Liv. 4, 26, 9:

    suas simultates pro magistratu exercere,

    id. 39, 5:

    pro munimentis castelli manipulos explicat,

    before, on the fortifications, Tac. A. 2, 80; 12, 33: stabat pro litore diversa acies, in front of or upon the shore, id. ib. 14, 30:

    legionem pro ripā componere,

    id. ib. 12, 29:

    velamenta et infulas pro muris ostentant,

    in front of, from the walls, Tac. H. 3, 31; so,

    pro muris,

    id. A. 2, 81:

    ad hoc mulieres puerique pro tectis aedificiorum saxa et alia, quae locus praebebat, certatim mittere,

    standing on the edge of the roofs, from the roofs, Sall. J. 67, 1 Kritz.—
    B.
    Transf.
    1.
    To signify a standing before or in front of, for defence or protection; hence an acting for, in behalf of, in favor of, for the benefit of, on the side of (opp. contra, adversum):

    veri inveniendi causā contra omnia dici oportere et pro omnibus,

    Cic. Ac. 2, 18, 60; cf.:

    hoc non modo non pro me, sed contra me est potius,

    id. de Or. 3, 20, 75:

    partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

    id. Clu. 32, 88:

    difficillimum videtur quod dixi, pro ipsis esse quibus eveniunt ista, quae horremus ac tremimus,

    Sen. Prov. 3, 2:

    haec cum contra legem proque lege dicta essent,

    Liv. 34, 8: pro Romano populo armis certare, Enn. ap. Non. 150, 6 (Ann. v. 215 Vahl.); cf.: pro vostrā vitā morti occumbant, id. ap. Serv. ad Verg. A. 2, 62 (Trag. v. 176 Vahl.): quae ego pro re publica fecissem, Cato ap. Front. p. 149:

    nihil ab eo praetermissum est, quod aut pro re publicā conquerendum fuit, aut pro eā disputandum,

    Cic. Sest. 2, 3:

    omnia me semper pro amicorum periculis, nihil umquam pro me ipso deprecatum,

    id. de Or. 2, 49, 201:

    convenit dimicare pro legibus, pro libertate, pro patriā,

    id. Tusc. 4, 19, 43:

    dulce et decorum est pro patriā mori,

    Hor. C. 3, 2, 13; cf. id. ib. 3, 19, 2:

    pro sollicitis non tacitus reis,

    id. ib. 4, 1, 14:

    spondere levi pro paupere,

    id. A. P. 423:

    urbes, quae viris aut loco pro hostibus et advorsum se opportunissumae erant,

    Sall. J. 88, 4:

    nec aliud adversus validissimas gentes pro nobis utilius, quam, etc.,

    Tac. Agr. 12:

    et locus pro vobis et nox erit, Liv 9, 24, 8: et loca sua et genus pugnae pro hoste fuere,

    id. 39, 30, 3:

    pro Corbulone aetas, patrius mos... erant: contra, etc.,

    Tac. A. 3, 31; id. H. 4, 78; Curt. 4, 14, 16.—
    2.
    With the notion of replacement or substitution, in the place of, instead of, for.
    a.
    In gen.: numquam ego argentum pro vino congiario... disdidi, Cato ap. Front. p. 149:

    ego ibo pro te, si tibi non libet,

    Plaut. Most. 5, 2, 10:

    ego pro te molam,

    Ter. And. 1, 2, 29; Cic. Leg. 2, 5, 13:

    mutata (ea dico), in quibus pro verbo proprio subicitur aliud... ut cum minutum dicimus animum pro parvo, etc.,

    id. Or. 27, 92 sq.; cf.:

    libenter etiam copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, sis pro si vis... ain' pro aisne, nequire pro non quire, malle pro magis velle, nolle pro non velle. Dein etiam saepe et exin pro deinde et exinde dicimus,

    id. ib. 45, 154:

    pro vitulā statuis dulcem Aulide natam, Hor S. 2, 3, 199: pro bene sano Ac non incauto fictum astutumque vocamus,

    id. ib. 1, 3, 61; cf. Suet. Caes. 70:

    pro ope ferendā sociis pergit ipse ire, etc.,

    Liv. 23, 28, 11 Weissenb. ad loc.; Zumpt, Gram. § 667; cf.:

    pro eo, ut ipsi ex alieno agro raperent, suas terras, etc.,

    Liv. 22, 1, 2.—
    b.
    Esp. freq. in connection with the title of any officer, to denote his substitute' pro consule, pro praetore, pro quaestore, pro magistro, etc. (afterwards joined into one word, as proconsul, propraetor, proquaestor, promagister, etc.), proconsul, proprœtor, proquœstor, vice-director:

    cum pro consule in Ciliciam proficiscens Athenas venissem,

    Cic. de Or. 1, 18, 82; cf.:

    cum L. Philippus pro consulibus eum se mittere dixit, non pro consule,

    instead of the consuls, not as proconsul, id. Phil. 11, 8, 18:

    nec pro praetore, Caesarem (vocat),

    id. ib. 13, 10, 22; Liv. 35, 1. cum Alexandriae pro quaestore essem, Cic. Ac. 2, 4, 11' cf.:

    litteris Q. Caepionis Bruti pro consule... Q. Hortensii pro consule opera, etc.,

    id. Phil. 10, 11, 26: P. Terentius operas in portu et scripturā Asiae pro magistro dedit, id. Att. 11, 10, 1; cf. id. Verr. 2, 2, 70, § 169; id. Fam. 13, 65, 1; see also the words proconsul, promagister, propraetor, proquaestor, etc.—
    c.
    So of price, penalty, etc., in exchange, in return for:

    tres minas pro istis duobus dedi,

    Plaut. Most. 3, 2, 138; id. Aul. 3, 3, 8:

    pro hujus peccatis ego supplicium sufferam,

    Ter. And. 5, 3, 17:

    dimidium ejus quod pactus esset, pro carmine daturum,

    Cic. de Or. 2, 86, 351:

    pro vitā hominis nisi hominis vita reddatur, non posse deorum inmortalium numen placari,

    Caes. B. G. 6, 16:

    id pro immolatis in foro Tarquiniensium Romanis poenae hostibus redditum,

    Liv. 7, 19, 3:

    vos, pro paternis sceleribus, poenas date,

    Sen. Med. 925; Lact. 2, 7, 21:

    pro crimine poenas,

    Ov. Ib. 621.—
    3.
    Pro is also frequently used to denote the viewing, judging, considering, representing of a thing as something, for, the same as, just as, as:

    pro sano loqueris, quom me appellas nomine,

    Plaut. Men. 2, 2, 24:

    sese ducit pro adulescentulo,

    id. Stich. 3, 1, 65; id. Cist. 1, 3, 24:

    hunc Eduxi a parvulo, habui, amavi pro meo,

    as my own, Ter. Ad. 1, 1, 23:

    Cato ille noster qui mihi unus est pro centum milibus,

    whose voice I regard as equal to that of thousands, Cic. Att. 2, 5, 1:

    Siciliam nobis non pro penariā cellā, sed pro aerario fuisse,

    id. Verr. 2, 2, 2, § 5:

    P. Sestio pro occiso relictus est,

    id. Sest. 38, 81; Caes. B. G. 3, 109:

    cum pro damnato mortuoque esset,

    as good as condemned and dead, Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33:

    summa ratio, quae sapientibus pro necessitate est,

    Plin. Ep. 1, 12, 3:

    negotia pro solatiis accipiens,

    Tac. A. 4, 13:

    consuli pro hostibus esse,

    Liv. 43, 5, 4:

    adeo incredibilis visa res, ut non pro vano modo, sed vix pro sano nuncius audiretur,

    as a boaster, Liv. 39, 49: quoniam de adventu Caesaris pro certo habebamus, to consider as certain, Mat. ap. Cic. Att. 9, 15, 6 et saep.; v. certus.—
    4.
    Esp. in certain phrases: pro eo, for the same thing, as just the same:

    ut si a Caesare, quod speramus, impetrarimus, tuo beneficio nos id consecutos esse judicemus: sin minus, pro eo tantum id habeamus, cum a te data sit opera, ut impetraremus,

    Cic. Fam. 13, 7, 5.—With the particles of comparison: atque ( ac), ac si, quasi, just the same as, even as, as though: pro eo ac debui, just as was my duty, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

    pro eo ac si concessum sit,

    Cic. Inv. 1, 32, 54:

    pro eo est atque si adhibitus non esset,

    Dig. 28, 1, 22:

    pro eo erit quasi ne legatum quidem sit,

    ib. 30, 1, 38: pro eo quod, for the reason that, because:

    pro eo quod ejus nomen erat magnā apud omnes gloriā,

    Cic. de Or. 2, 18, 75: pro eo quod pluribus verbis vos quam volui fatigavi, veniam a vobis petitam velim, Liv 38, 49 fin.
    5.
    On account of, for the sake of:

    dolor pro patriā,

    Cic. Fin. 1, 7, 24:

    tumultus pro recuperandā re publicā,

    id. Brut. 90, 311 dub. (B. and K. omit pro):

    dedit pro corpore nummos, i. e. to rescue his person,

    Hor. S. 1, 2, 43:

    aliquem amare pro ejus eximiā suavitate,

    Cic. de Or 1, 55, 234:

    pro quibus meritis quanto opere dilectus sit,

    Suet. Aug. 57:

    cum pro incolumitate principis vota susceperunt,

    Tac. A. 4, 17:

    pro bono (= bene),

    Sall. J. 22, 4.—
    6.
    Pro is used in its most general sense in stating the relation between two objects or actions, in proportion, in comparison with, according to or as, conformably to, by virtue of, for, etc.:

    meus pater nunc pro hujus verbis recte et sapienter facit,

    according to his story, Plaut. Am. 1, 1, 133:

    tu pro oratione nec vir nec mulier mihi's,

    id. Rud. 4, 4, 71: pro viribus tacere ac fabulari, according to one's ability, Enn. ap. Non. 475, 4 (Trag. v. 181 Vahl.):

    facere certum'st pro copiā ac sapientiā,

    Plaut. Merc. 3, 1, 8:

    agere pro viribus,

    Cic. Sen. 9, 27:

    aliquem pro dignitate laudare,

    id. Rosc. Am. 12, 33:

    proelium atrocius quam pro numero pugnantium fuit,

    Liv. 21, 29: pro imperio, by virtue of his office or authority:

    quia pro imperio palam interfici non poterat,

    Liv. 1, 51, 2; hence, imperatively, dictatorially, summarily:

    nec illum ipsum submovere pro imperio posse more majorum,

    id. 2, 56, 12 ' hem! satis pro imperio, quisquis es, Ter. Phorm. 1, 4, 18:

    pro tuā prudentiā,

    Cic. Fam. 4, 10, 2; 11, 12, 2:

    cum in eam rationem pro suo quisque sensu ac dolore loqueretur,

    id. Verr. 2, 1, 27, § 69:

    quibus aliquid opis fortasse ego pro meā, tu pro tuā, pro suā quisque parte ferre potuisset,

    id. Fam. 15, 15, 3: pro virili parte, according to one's ability, id. Sest. 66, 138; Liv. praef. 2; Ov. Tr. 5, 11, 23. —Esp. freq.: pro ratā parte and pro ratā, in proportion, proportionably; v. ratus:

    pro se quisque,

    each according to his ability, each one for himself, Cic. Off. 3, 14, 58; Caes. B. G. 2, 25; Verg. A. 12, 552 et saep.:

    pro tempore et pro re,

    according to time and circumstances, Caes. B. G. 5, 8:

    pro facultatibus,

    Nep. Epam. 3, 5.—Pro eo, quantum, or ut, in proportion to, as, according to, according as:

    eāque pro eo, quantum in quoque sit ponderis, esse aestimanda,

    Cic. Fin. 4, 21, 58:

    equidem pro eo, quanti te facio, quicquid feceris, approbabo,

    id. Fam. 3, 3, 2: tamen pro eo ut temporis difficultas tulit, etc., L. Metell. ap. Cic. Verr. 2, 3, 54, § 126.
    In composition the o is long in some words, in others short (through the influence of the Gr.
    pro-): prōdeo, prŏfiteor; and even in words borrowed from the Greek, as prōlogus.—Its signification has reference either to place, before, forwards; or to protection, for; procedo, procurro, profanus; procuro, propugno, prosum, protego.
    2.
    prō (less correctly prōh), interj., an exclamation of wonder or lamentation, O! Ah! Alas! (class.).
    (α).
    With nom.:

    proh! bonae frugi hominem te jam pridem esse arbitror,

    Plaut. Cas. 2, 4, 4: pro Juppiter! Enn. ap. Varr L. L. 7, § 12 Müll. (Trag. v 225 Vahl.); Ter. And. 4, 3, 17; id. Eun. 3, 5, 2; id. Ad. 1, 2, 31; cf.:

    pro supreme Juppiter,

    id. ib. 2, 1, 42:

    pro Juppiter, Hominis stultitiam!

    id. ib. 3, 3, 12:

    pro di immortales,

    id. ib. 3, 4, 1; cf.: pro, dii immortales: Cic. Imp. Pomp. 12, 33:

    pro curia inversique mores!

    Hor. C. 3, 5, 7:

    pro scelus,

    Mart. 2, 46, 8.—
    (β).
    Parenthet.:

    pro, quanta potentia regni Est, Venus alma, tui,

    Ov. M. 13, 758:

    et mea, pro! nullo pondere verba cadunt,

    id. H. 3, 98:

    tantum, pro! degeneramus a patribus,

    Liv. 22, 14, 6; Curt. 4, 16, 10.—
    (γ).
    With acc.: pro divom fidem! Enn. ap. Don. ad. Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. v. 30 Vahl.); Ter. Ad. 4, 7, 28; cf.:

    pro deum atque hominum fidem!

    id. And. 1, 5, 2; 11; id. Heaut. 1, 1, 9; Cic. Tusc. 5, 16, 48;

    instead of which, ellipt.: pro deum immortalium!

    Ter. Phorm. 2, 3, 4:

    pro deum atque hominum,

    id. Hec. 2, 1, 1:

    pro fidem deum! facinus foedum,

    id. Eun. 5, 4, 21.—
    (δ).
    With gen.: pro malae tractationis! Tert. Poen. fin.

    Lewis & Short latin dictionary > pro

  • 73 quadriplator

    1.
    quā̆drŭplātor ( quadrĭplātor, Fest. p. 259 Müll. v. h. v.: quădrŭpŭlā-tor, Plaut. Pers. 1, 2, 18), ōris, m. [quadruplo].
    I.
    One who multiplies by four, a quadrupler, App. Mag. p. 330, 20. —
    B.
    Transf., a multiplier, magnifier, exaggerator:

    beneficiorum suorum,

    Sen. Ben. 7, 25, 1. —
    II. 2.
    quā̆drū̆plātor ( quā̆drī-), ōris, m. [quadruplor], a public informer, who received a fourth part of the thing informed against (acc. to others, against one who committed an offence punishable with a fourfold penalty; cf. sector); also,

    in gen.,

    a trickster, chicaner, Plaut. Pers. 1, 2, 18:

    deterrimus,

    Cic. Verr. 2, 2, 7, § 21; 2, 2, 8, § 22; Liv. 3, 72; cf. Paul. ex Fest. p. 259, 3 Müll.; Cic. Div. in Caecil. 7, 24; 21, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > quadriplator

  • 74 quadruplator

    1.
    quā̆drŭplātor ( quadrĭplātor, Fest. p. 259 Müll. v. h. v.: quădrŭpŭlā-tor, Plaut. Pers. 1, 2, 18), ōris, m. [quadruplo].
    I.
    One who multiplies by four, a quadrupler, App. Mag. p. 330, 20. —
    B.
    Transf., a multiplier, magnifier, exaggerator:

    beneficiorum suorum,

    Sen. Ben. 7, 25, 1. —
    II. 2.
    quā̆drū̆plātor ( quā̆drī-), ōris, m. [quadruplor], a public informer, who received a fourth part of the thing informed against (acc. to others, against one who committed an offence punishable with a fourfold penalty; cf. sector); also,

    in gen.,

    a trickster, chicaner, Plaut. Pers. 1, 2, 18:

    deterrimus,

    Cic. Verr. 2, 2, 7, § 21; 2, 2, 8, § 22; Liv. 3, 72; cf. Paul. ex Fest. p. 259, 3 Müll.; Cic. Div. in Caecil. 7, 24; 21, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > quadruplator

  • 75 quadruplum

    quā̆drŭplus ( quā̆drŭpŭlus, Plaut. Truc. 4, 2, 49 Fleck.), a, um, adj. [quattuor], fourfold, quadruple (rare as adj.):

    strena,

    Suet. Tib. 34:

    numerus,

    Macr. Somn. Scip. 1, 19, 21; 2, 1, 19.— Subst.: quā̆drŭplum, i, n., a fourfold amount, four times as much, quadruple (class.): furem dupli condemnari, feneratorem quadrupli, to a fourfold penalty, Cato, R. R. prooem.:

    judicium in aratorem in quadruplum dare,

    to sentence the cultivator, who did not deliver the quantity of grain fixed by law, to pay four times as much, Cic. Verr. 2, 3, 13, § 34; Plin. Pan. 40:

    elephanto pulmo quadruplo major bubulo,

    four times as large, Plin. 11, 37, 79, § 203:

    actio quadrupli,

    Dig. 4, 2, 14; 2, 8, 5; Gai. Inst. 3, 192; 4, 4:

    in quadruplum damnari,

    Dig. 48, 13, 13:

    si quid aliquem defraudavi reddo quadruplum,

    Vulg. Luc. 19, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > quadruplum

  • 76 quadruplus

    quā̆drŭplus ( quā̆drŭpŭlus, Plaut. Truc. 4, 2, 49 Fleck.), a, um, adj. [quattuor], fourfold, quadruple (rare as adj.):

    strena,

    Suet. Tib. 34:

    numerus,

    Macr. Somn. Scip. 1, 19, 21; 2, 1, 19.— Subst.: quā̆drŭplum, i, n., a fourfold amount, four times as much, quadruple (class.): furem dupli condemnari, feneratorem quadrupli, to a fourfold penalty, Cato, R. R. prooem.:

    judicium in aratorem in quadruplum dare,

    to sentence the cultivator, who did not deliver the quantity of grain fixed by law, to pay four times as much, Cic. Verr. 2, 3, 13, § 34; Plin. Pan. 40:

    elephanto pulmo quadruplo major bubulo,

    four times as large, Plin. 11, 37, 79, § 203:

    actio quadrupli,

    Dig. 4, 2, 14; 2, 8, 5; Gai. Inst. 3, 192; 4, 4:

    in quadruplum damnari,

    Dig. 48, 13, 13:

    si quid aliquem defraudavi reddo quadruplum,

    Vulg. Luc. 19, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > quadruplus

  • 77 quadrupulator

    1.
    quā̆drŭplātor ( quadrĭplātor, Fest. p. 259 Müll. v. h. v.: quădrŭpŭlā-tor, Plaut. Pers. 1, 2, 18), ōris, m. [quadruplo].
    I.
    One who multiplies by four, a quadrupler, App. Mag. p. 330, 20. —
    B.
    Transf., a multiplier, magnifier, exaggerator:

    beneficiorum suorum,

    Sen. Ben. 7, 25, 1. —
    II. 2.
    quā̆drū̆plātor ( quā̆drī-), ōris, m. [quadruplor], a public informer, who received a fourth part of the thing informed against (acc. to others, against one who committed an offence punishable with a fourfold penalty; cf. sector); also,

    in gen.,

    a trickster, chicaner, Plaut. Pers. 1, 2, 18:

    deterrimus,

    Cic. Verr. 2, 2, 7, § 21; 2, 2, 8, § 22; Liv. 3, 72; cf. Paul. ex Fest. p. 259, 3 Müll.; Cic. Div. in Caecil. 7, 24; 21, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > quadrupulator

  • 78 quadrupulus

    quā̆drŭplus ( quā̆drŭpŭlus, Plaut. Truc. 4, 2, 49 Fleck.), a, um, adj. [quattuor], fourfold, quadruple (rare as adj.):

    strena,

    Suet. Tib. 34:

    numerus,

    Macr. Somn. Scip. 1, 19, 21; 2, 1, 19.— Subst.: quā̆drŭplum, i, n., a fourfold amount, four times as much, quadruple (class.): furem dupli condemnari, feneratorem quadrupli, to a fourfold penalty, Cato, R. R. prooem.:

    judicium in aratorem in quadruplum dare,

    to sentence the cultivator, who did not deliver the quantity of grain fixed by law, to pay four times as much, Cic. Verr. 2, 3, 13, § 34; Plin. Pan. 40:

    elephanto pulmo quadruplo major bubulo,

    four times as large, Plin. 11, 37, 79, § 203:

    actio quadrupli,

    Dig. 4, 2, 14; 2, 8, 5; Gai. Inst. 3, 192; 4, 4:

    in quadruplum damnari,

    Dig. 48, 13, 13:

    si quid aliquem defraudavi reddo quadruplum,

    Vulg. Luc. 19, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > quadrupulus

  • 79 remissio

    rĕmissĭo, ōnis, f. [id.] (acc. to remitto, I. A. and B.), a sending back or away, releasing
    I.
    Lit. (rare).
    1.
    A sending back, returning; of persons:

    obsidum captivorumque,

    Liv. 27, 17, 1.—Of things, a throwing back, reflecting:

    splendoris,

    Vitr. 7, 3, 9.—
    2.
    A letting down, lowering:

    ex superciliorum aut remissione aut contractione,

    Cic. Off. 1, 41, 146.—
    II.
    Trop.
    A.
    A slackening, relaxing, abating, diminishing, remitting; remission, relaxation, abatement (syn. relaxatio):

    animus intentione suā depellit pressum omnem ponderum, remissione autem sic urgetur, ut se nequeat extollere,

    Cic. Tusc. 2, 23, 54:

    contentiones vocis et remissiones,

    id. de Or. 1, 61, 261; cf. id. Brut. 91, 314; so,

    vocis,

    Quint. 1, 10, 25: sphugmos est intentio motūs et remissio in corde et in arteria, Gell. 18, 10, 10:

    remissio lenitatis quādam gravitate et contentione firmatur,

    laxity, Cic. de Or. 2, 53, 212:

    operis,

    Varr. R. R. 1, 17, 7; cf.

    laboris,

    id. ib. 2, 6, 4; Quint. 3, 8, 29:

    tales igitur amicitiae sunt remissione usus eluendae,

    Cic. Lael. 21, 76:

    senescentis morbi remissio,

    id. Fam. 7, 26, 1; so,

    febris,

    Suet. Tib. 73:

    doloris,

    Scrib. Comp. 99.—
    2.
    Slackness, laxness, want of spirit:

    in acerbissimā injuriā remissio animi ac dissolutio,

    Cic. Fam. 5, 2, 9.—
    3.
    Relaxation, recreation:

    ad omnem animi remissionem ludumque descendere,

    Cic. de Or 2, 6, 22; so,

    animorum,

    id. Fam. 9, 24, 3; id. Arch. 7, 16.— Absol.:

    quem non quies, non remissio, non aequalium studia, non ludi delectarent,

    Cic. Cael. 17, 39:

    danda est omnibus aliqua remissio,

    Quint. 1, 3, 8.— Absol. in plur., Quint. 1, 3, 8, § 11; Gell. 15, 2, 5; Plin. Ep. 4, 3, 1, id. Pan. 49, 4:

    tempora curarum remissionumque,

    Tac. Agr. 9; id. Or. 28.—
    4.
    Mildness, gentleness, lenity:

    (Adversarius) tum ad severitatem, tum ad remissionem animi est contorquen dus,

    Cic. de Or. 2, 17, 72 (cf. remissus, B. 1.): so,

    remissione poenae,

    by a relaxing, diminishing of punishment, by a milder punishment, id. Cat. 4, 6, 13.—
    B.
    (Acc. to remitto, I. B. 2. b.) A remitting of a penalty, etc., a remission, Col. 1, 7, 1; Suet. Caes. 20; Plin. Ep. 8, 2, 6; 10, 8, 5:

    remissio tributi in triennium,

    Tac. A. 4, 13:

    nuntiationis,

    remission, abrogation, Dig. 39, 1, 8, § 4.— Plur.:

    post magnas remissiones,

    reduction of rent, Plin. Ep. 9, 37, 2.—
    C.
    In eccl. Lat., remission, forgiveness of sin, etc.:

    delicti,

    Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et Anim. 1, 1; Vulg. Matt. 26, 28; id. Act. 2, 38.—
    * III.
    A repetition:

    nova ludorum remissio,

    Petr. 60, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > remissio

  • 80 remitto

    rĕ-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to let go back, send back, despatch back, drive back, cause to return (class. and very freq.; cf. reddo).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.: Al. Redde mihi illam (filiam)... Non remissura es mihi illam?... non remittes? Me. Non remittam! Plaut. Cist. 2, 1, 29 sq.:

    a legione omnes remissi sunt domum Thebis,

    id. Ep. 2, 2, 22:

    aliquem domum,

    Caes. B. G. 1, 43 fin.; 4, 21; 7, 4 fin.; id. B. C. 3, 27 fin.:

    mulieres Romam,

    Cic. Att. 7, 23, 2:

    paucos in regnum,

    Caes. B. C. 2, 44:

    Fabium cum legione in sua hiberna,

    id. B. G. 5, 53:

    partem legionum in sua castra,

    id. B. C. 3, 97:

    ad parentes aliquem nuntium,

    Plaut. Capt. 2, 3, 15:

    aliquem ad aliquem,

    id. Cas. 2, 8, 1; Cic. Fam. 16, 5, 1; Caes. B. C. 1, 24; 26:

    obsides alicui,

    id. B. G. 3, 8 fin.; Lucil. ap. Lact. 5, 14:

    is argentum huc remisit,

    Plaut. As. 2, 2, 69:

    librum tibi remisi,

    Cic. Att. 9, 9, 2: pila intercepta, to cast or hurl back, Caes. B. G. 2, 27; so,

    tractum de corpore telum,

    Ov. M. 5, 95:

    epistulam ad aliquem,

    Plaut. Truc. 2, 4, 43:

    litteras Caesari,

    Caes. B. G. 5, 47; cf.:

    scripta ad eum mandata per eos,

    id. B. C. 1, 10:

    naves ad aliquem,

    id. B. G. 5, 23; so,

    naves,

    id. B. C. 1, 27:

    obsides,

    id. B. G. 3, 8; 3, 29:

    nonne vides etiam, quantā vi tigna trabesque Respuat umor aquae?.. Tam cupide sursum revomit magis atque remittit,

    drives back, Lucr. 2, 199; so,

    aquas longe (cautes),

    Sen. Hippol. 583:

    calces (equi),

    i. e. kick out behind, Nep. Eum. 5, 5.—
    b.
    To send forth from itself, give out, yield:

    ut melius muriā, quam testa marina remittit,

    gives forth, yields, Hor. S. 2, 8, 53:

    muriam,

    Col. 12, 9 init.:

    minimum seri,

    id. 12, 13:

    umorem (humus),

    id. 12, 15 init.:

    aeruginem (vasa aenea),

    id. 12, 20, 2:

    nec umenti sensit tellure remitti (nebulas),

    Ov. M. 1, 604:

    umorem ex se ipsa remittit,

    Verg. G. 2, 218:

    quod baca remisit olivae,

    Hor. S. 2, 4, 69:

    sanguinem e pulmone,

    Ov. P. 1, 3, 19.—
    2.
    In partic.
    a.
    To let go back, to loosen, slacken, relax any thing strained, bound, rigid, etc. (syn. relaxo;

    opp. intendo, adduco): in agro ambulanti ramulum adductum, ut remissus esset, in oculum suum recidisse,

    Cic. Div. 1, 54, 123; cf.:

    habenas vel adducere vel remittere,

    id. Lael. 13, 45:

    frena,

    Ov. M. 2, 191 (opp. retinere);

    6, 228: lora,

    id. ib. 2, 200; id. Am. 3, 2, 14; cf.:

    vela pennarum,

    Lucr. 6, 743:

    ira contractis, hilaritas remissis (superciliis) ostenditur,

    Quint. 11, 3, 79:

    quattuor remissis (digitis) magis quam tensis,

    id. 11, 3, 99:

    digitis,

    Ov. H. 19, 197:

    remissis,

    id. M. 4, 229: junctasque manus remisit;

    vinclis remissis, etc.,

    i. e. to loose, id. ib. 9, 314 sq.:

    digitum contrahens ac remittens,

    Plin. 11, 26, 32, § 94: bracchia, i. e. to let sink or fall down, Verg. G. 1, 202: remissas manus, sinking or failing, Vulg. Heb. 12, 12:

    frigore mella Cogit hiems eademque calor liquefacta remittit,

    dissolves again, melts, Verg. G. 4, 36; cf.:

    cum se purpureo vere remittit humus,

    opens again, thaws, Tib. 3, 5, 4:

    vere remissus ager,

    Ov. F. 4, 126. —
    b.
    To leave behind, produce:

    veluti tractata notam labemque remittunt Atramenta,

    Hor. Ep. 2, 1, 235.—
    c.
    Jurid. t. t.: remittere nuntium or repudium, to send a bill of divorce, to dissolve a marriage or betrothal; v. nuntius and repudium.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to send back, give back, return, restore, dismiss, remove, etc.:

    (specula) simulacra remittunt,

    Lucr. 4, 337 Lachm.:

    vocem late nemora alta remittunt,

    Verg. A. 12, 929; cf.:

    totidemque remisit Verba locus,

    Ov. M. 3, 500:

    chorda sonum... remittit acutum (with reddere),

    Hor. A. P. 349:

    vos me imperatoris nomine appellavistis: cujus si vos paenitet, vestrum vobis beneficium remitto, mihi meum restituite nomen,

    Caes. B. C. 2, 32 fin.:

    quin etiam ipsis (imperium) remittere,

    id. B. G. 7, 20: integram causam ad senatum remittit, refers, Tac. A. 3, 10:

    a quibus appellatum erit, si forte ad eosdem remittemur,

    Quint. 11, 1, 76; 12, 10, 21:

    veniam,

    to return, repay, Verg. A. 4, 436:

    quae nisi respuis ex animo longeque remittis,

    Lucr. 6, 68; cf.:

    opinionem animo,

    to dismiss, reject, cast off, Cic. Clu. 2, 6:

    si quid ab omnibus conceditur, id reddo ac remitto,

    resign it, id. Sull. 30, 84:

    utramque provinciam remitto, exercitum depono,

    id. Phil. 8, 8, 25:

    Galliam togatam,

    id. ib. 8, 9, 27.—
    2.
    In partic.
    a.
    (Acc. to I A. 2. a.) To slacken, relax, relieve, release, abate, remit (freq. and class.):

    omnes sonorum tum intendens tum remittens persequetur gradus,

    Cic. Or. 18, 59; cf.:

    (sonorum vis) tum remittit animos, tum contrahit,

    id. Leg. 2, 15, 38: quaero enim non quibus intendam rebus animum, sed quibus relaxem ac remittam, relieve, recreate, refresh, id. Fragm. ap. Non. 383, 23:

    ut requiescerem curamque animi remitterem,

    id. Verr. 2, 4, 61, § 137:

    animum per dies festos licentius,

    Liv. 27, 31; and in a like sense with se, Nep. Alcib. 1 fin.;

    and mid.: mirum est, ut opusculis animus intendatur remittaturque,

    Plin. Ep. 7, 9, 13:

    animos a contentione pugnae,

    Liv. 5, 41:

    animos a certamine,

    id. 9, 12:

    animos a religione,

    id. 5, 25; cf.:

    nihil apud milites remittitur a summo certamine,

    id. 6, 24, 10:

    superioris temporis contentionem,

    Caes. B. C. 2, 14 fin.; cf. Cic. Brut. 55, 202:

    diligentiam in perdiscendo ac memoriam,

    Caes. B. G. 6, 14; cf.:

    curam et diligentiam remittunt,

    id. B. C. 2, 13:

    summum illud suum studium remisit,

    Cic. Brut. 93, 320:

    ea studia remissa temporibus revocavi,

    id. Tusc. 1, 1, 1:

    belli opera,

    Liv. 30, 3:

    bellum,

    id. 30, 23:

    pugnam,

    Sall. J. 60, 3 al.:

    urguent tamen et nihil remittunt,

    Cic. Fin. 4, 28, 77: equites petere ut sibi laxaret aliquid laboris;

    quibus ille, ne nihil remissum dicatis, remitto, etc.,

    Liv. 9, 16:

    cottidie aliquid iracundiae remittebat,

    Cic. Phil. 8, 6, 19; cf. id. Att. 10, 4, 2:

    aliquid de suo,

    id. Rab. Post. 11, 31:

    horam de meis legitimis horis,

    id. Verr. 2, 1, 9, § 25:

    aliquid de severitate cogendi,

    id. Phil. 1, 5, 12; 13, 17, 36:

    nihil de saevitiā,

    Tac. A. 6, 25 al.; cf. Caes. B. C. 3, 17:

    ex eo, quod ipse potest in dicendo, aliquantum remittet,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    aliquid ex pristinā virtute,

    Caes. B. C. 3, 28:

    aliquid ex curā verborum,

    Quint. 10, 7, 22; 7, 1, 22.—With ellipsis of aliquid, etc.:

    illum viris fortissimis remittere de summā non potuisse, te mulieri deterrimae recte remississe, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 35, § 82; Liv. 4, 43, 11:

    de voluntate nihil,

    Cic. Brut. 5, 17:

    nihil e solito luxu,

    Tac. H. 3, 55:

    nihil ex arrogantiā,

    id. Agr. 27 al. — Impers.:

    tum aequo animo remittendum de celeritate existumabat,

    Caes. B. G. 5, 49.—
    (β).
    With inf., to cease, leave off, omit to do any thing (rare;

    not in Cic. or Cæs.): si cogites, remittas jam me onerare injuriis,

    Ter. And. 5, 1, 8:

    neque remittit quid ubique hostis ageret explorare,

    Sall. J. 52, 5; cf.:

    quid bellicosus Cantaber cogitet, remittas Quaerere,

    Hor. C. 2, 11, 3.—
    (γ).
    With se, or mid., to relax, abate:

    ubi dolor et inflammatio se remiserunt,

    Cels. 4, 24 fin.; cf.:

    cum se furor ille remisit,

    Ov. H. 4, 51:

    quae (febres) certum habent circuitum et ex toto remittuntur,

    Cels. 3, 12; cf. under II.—
    (δ).
    Mid., to recreate one ' s self:

    eundem, cum scripsi, eundem etiam cum remittor, lego,

    Plin. Ep. 1, 16, 7; cf.:

    fas est et carmine remitti,

    id. ib. 7, 9, 9; cf.

    supra: animus remittatur,

    id. ib. 7, 9, 13.—
    (ε).
    To give free course to (opp. continere):

    animi appetitus, qui tum remitterentur, tum continerentur,

    Cic. N. D. 2, 12, 34.—
    b.
    With respect to a person, to free one from any thing; to give up, grant, forgive, yield, resign, concede, surrender, sacrifice a thing to any one (= concedere, condonare); with acc. of the offence:

    Tranioni remitte quaeso hanc noxiam causā meā,

    Plaut. Most. 5, 2, 47:

    injuriam,

    Sall. H. 3, 61, 2 Dietsch:

    quare tum cito senex ille remisit injuriam?

    Sen. Contr. 2, 11, 1:

    ut ex animo tibi volens omne delictum remittam,

    App. M. 3, p. 137, 29; so freq. in late Lat., to remit, forgive a sin or offence:

    peccata,

    Vulg. Matt. 9, 2:

    blasphemia,

    id. ib. 12, 31:

    cogitationem,

    id. Act. 8, 22. — Freq. with acc. of the penalty:

    multam,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    poenam alicui,

    Liv. 40, 10, 9: ipso remittente Verginio ultimam poenam, id. 3, 59, 10; 8, 35, 1:

    omnia tibi ista concedam et remittam,

    Cic. Verr. 2, 5, 9, § 22; cf. id. Ac. 2, 33, 106; and:

    alicui remittere atque concedere, ut, etc.,

    id. Planc. 30, 73: meam animadversionem et suppli cium... remitto tibi et condono, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2:

    quod natura remittit, Invida jura negant,

    Ov. M. 10, 330:

    si per populum Romanum stipendium remittatur,

    Caes. B. G. 1, 44:

    pecunias, quas erant in publicum Varroni cives Romani polliciti, remittit,

    id. B. C. 2, 21; cf. Liv. 42, 53: aedes (venditas) alicui, to give up, resign a purchase, Plaut. Most. 3, 2, 111:

    tempus vobis,

    Cic. Verr. 2, 1, 11, § 30:

    ut patria tantum nobis in nostrum privatum usum, quantum ipsi superesse posset, remitteret,

    id. Rep. 1, 4, 8:

    navem imperare debuisti ex foedere: remisisti in triennium: militem nullum umquam poposcisti per tot annos,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 21:

    tibi remittunt omnes istam voluptatem et eā se carere patiuntur,

    resign that pleasure to you, id. de Or. 1, 58, 246:

    ut memoriam simultatium patriae remitteret,

    sacrifice to his country, Liv. 9, 38; cf.:

    privata odia publicis utilitatibus remittere,

    Tac. A. 1, 10:

    ut sibi poenam magistri equitum remitteret (dictator),

    that he would remit for their sake, Liv. 8, 35:

    dictator consulibus in senatu magnifice conlaudatis et suarum quoque rerum illis remisso honore, dictaturā se abdicavit,

    having been resigned in their favor, id. 7, 11:

    jus ipsi remittent,

    will abandon their claim, id. 6, 18, 7.— Absol.:

    remittentibus tribunis plebis comitia per interregem sunt habita,

    withdrawing their opposition, Liv. 6, 36, 3:

    de tributo remiserunt,

    id. 5, 12, 13; cf. Tac. A. 1, 8:

    si hoc ipsi remitti vellent, remitterent ipsi de maritumis custodiis,

    Caes. B. C. 3, 17.—
    (β).
    Poet., with inf., to allow, permit:

    sed mora damnosa est nec res dubitare remittit,

    Ov. M. 11, 376; cf.:

    (Fides) occulte saevire vetat, prodesse remittit,

    Claud. Laud. Stil. 2, 37. —
    II.
    Neutr., to decrease, abate (very rare, but class.):

    si forte ventus remisisset,

    Caes. B. C. 3, 26:

    imbres,

    Liv. 40, 33, 4:

    pestilentia,

    id. 2, 34, 6:

    cum remiserant dolores pedum,

    Cic. Brut. 34, 130; cf.:

    si remittent quippiam Philumenae dolores,

    Ter. Hec. 3, 2, 14:

    tumor remittens,

    Cels. 7, 18:

    vapor calidus primo non remittit propter levitatem,

    does not sink, Vitr. 8, 2.— Hence, rĕmissus, a, um, P. a. (acc. to I. A. 2. a.), slack, loose, relaxed, languid (opp. contentus, contendere):

    membra,

    Lucr. 5, 852.
    A.
    Lit.:

    ut onera contentis corporibus facilius feruntur, remissis opprimunt,

    Cic. Tusc. 2, 23, 54; cf.:

    vox, ut nervi, quo remissior, hoc gravior et plenior,

    Quint. 11, 3, 42:

    ridens Venus et remisso Filius arcu,

    Hor. C. 3, 27, 67:

    ammoniacum,

    i. e. liquid, Pall. 1, 41, 2; cf.

    adeps,

    Veg. 1, 11, 4. —
    B.
    Trop., relaxed, not rigid, strict, or hard, both in a good and bad sense.
    1.
    Mild, gentle, soft, indulgent, cheerful, good-humored, gay, etc. (syn.:

    lenis, mitis, dulcis): remissior ventus,

    Caes. B. C. 3, 26:

    remissiora frigora,

    id. B. G. 5, 12 fin.:

    cantūs remissiores,

    Cic. de Or. 1, 60, 254; cf.:

    tum intentis tum remissis modis,

    Quint. 11, 3, 17:

    si me non improbissime Dolabella tractasset, dubitassem fortasse, utrum remissior essem, an summo jure contenderem,

    Cic. Att. 16, 15, 1:

    in eo sermone non remissi sumus,

    id. Fin. 3, 1, 2:

    remissus et subridens,

    Tac. Or. 11 init.:

    nisi magistratus valde lenes et remissi sint,

    Cic. Rep. 1, 43, 66:

    in ulciscendo remissior,

    id. Red. ad Quir. 7, 23:

    animus (with lenis),

    id. de Or. 2, 46, 193; cf.:

    remississimo ad otium et ad omnem comitatem animo,

    i. e. most prone, Suet. Aug. 98:

    remissus et mitis,

    Plin. Ep. 3, 14, 5:

    cum tristibus severe, cum remissis jucunde vivere,

    Cic. Cael. 6, 13; cf. Suet. Galb. 14; id. Claud. 21:

    decorus est sermo senis quietus et remissus,

    Cic. Sen. 9, 28:

    remissius genus dicendi,

    id. Sest. 54, 115:

    amicitia remissior esse debet et liberior et dulcior,

    id. Lael. 18, 66; cf.

    affectus,

    Quint. 10, 1, 73:

    egressiones dulces et remissae,

    id. 11, 3, 164: joci, gay, merry (opp. curae graves), Ov. M. 3, 319; cf.:

    remissiores hilarioresque sermones,

    Suet. Tib. 21:

    opus,

    Ov. Tr. 2, 547. —
    2.
    Slack, negligent, remiss (syn. languidus):

    esse remisso ac languido animo,

    Caes. B. C. 1, 21; cf.:

    nostris languentibus atque animo remissis,

    id. ib. 2, 14: dolus Numidarum [p. 1563] nihil languidi neque remissi patiebatur, i. e. no negligence, Sall. J. 53, 6; 88, 2:

    in labore,

    Nep. Iphic. 3, 1:

    oderunt agilem gnavumque remissi,

    Hor. Ep. 1, 18, 90:

    remissior in petendo,

    Cic. Mur. 26, 52:

    vita remissior,

    Suet. Tib. 52.—
    b.
    Lower, cheaper:

    remissior aliquanto ejus fuit aestimatio quam annona,

    below the market price, Cic. Verr. 2, 3, 92, § 214. — Hence, adv.: rĕ-missē (acc. to B. 1.), gently, mildly (with leniter, urbane;

    opp. severe, graviter, vehementer, etc.),

    Cic. de Or. 3, 26, 102; id. Cael. 14, 33; Col. 1, 8, 10; Quint. 10, 2, 23; 12, 10, 71; Suet. Claud. 30.— Comp., Cic. de Or. 1, 60, 255; id. Verr. 2, 4, 34, § 76; Quint. 9, 2, 91.— Sup. is not found.

    Lewis & Short latin dictionary > remitto

См. также в других словарях:

  • penalty — [ penalti ] n. m. • 1898; mot angl. « pénalisation », même rac. que pénal ♦ Sport Faute grave commise par un footballeur dans la surface de réparation de son camp. L arbitre a sifflé le penalty. Il y a penalty. ♢ Coup de pied tiré de l intérieur… …   Encyclopédie Universelle

  • penalty — pen·al·ty / pen əl tē/ n pl ties 1: a punishment that is imposed on a wrongdoer by statute or judicial decision 2: a pecuniary sum that by agreement is to be paid by a party who fails to fulfill an obligation to another and that is punitive… …   Law dictionary

  • penalty — pen‧al‧ty [ˈpenlti] noun penalties PLURALFORM [countable] 1. a punishment for breaking a law or rule: penalty for • There will be increased penalties for dumping oil at sea. • The offence carries a maximum …   Financial and business terms

  • Penalty — Pe nal*ty, n.; pl. {Penalties}. [F. p[ e]nalit[ e]. See {Penal}.] 1. Penal retribution; punishment for crime or offense; the suffering in person or property which is annexed by law or judicial decision to the commission of a crime, offense, or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Penalty — [ˈpɛnl̩tɪ] (engl.: Strafe, Sanktion) bezeichnet im deutschen Sprachraum meistens den mit dem Fuß zu tretenden Strafstoß im Fußball und Rugby. einen Strafschuss bei verschiedenen Hockeyarten, siehe Penalty (Eishockey). den Strafwurf beim Kanupolo …   Deutsch Wikipedia

  • Penalty — o penalti (del ingl. «penalty»; pl. «penaltys» o «penaltis») m. En fútbol y otros deportes, máxima sanción que consiste en permitir que un jugador solo ante el portero del equipo contrario tire directamente a gol, como castigo a este equipo por… …   Enciclopedia Universal

  • penalty — ► NOUN (pl. penalties) 1) a punishment imposed for breaking a law, rule, or contract. 2) something unpleasant suffered as a result of an action or circumstance: feeling cold is one of the penalties of old age. 3) a penalty kick or shot. ● under… …   English terms dictionary

  • penalty — pénalty (angl.) / penálti ( nal ti) s. n., art. pénalty ul / penáltiul ( ti ul); pl. pénalty uri / penáltiuri Trimis de gall, 20.02.2008. Sursa: DOOM 2 …   Dicționar Român

  • penalty — penalty, casarse de penalty ► casarse, ► casarse de penalty …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • penalty of — With liability in case of infraction to the penalty of ● penalty …   Useful english dictionary

  • penalty — {{hw}}{{penalty}}{{/hw}}(sport) Nel calcio, calcio di rigore …   Enciclopedia di italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»