Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

brĕvĭtas

  • 21 defraudo

    dē-fraudo or defrūdo (cf. frustra and the compounds of claudo), āvi, ātum (old fut. perf. defraudassis = defraudaveris, Plaut. Rud. 5, 2, 58), 1, v. a., to defraud, overreach, cheat (ante-class. and late;

    in Cic. twice, in proverb. phrases only): tene ego defrudem?

    Plaut. Asin. 1, 1, 81 sq.; cf. ib. 78 and 80; id. Bacch. 4, 4, 84; id. Trin. 2, 4, 11; Ter. Ad. 2, 2, 38:

    me defrudes drachumā,

    Plaut. Ps. 1, 1, 91; Apul. Met. 4, p. 154, 5; id. 9, p. 230, 13: id. de Mag. 82, p. 326, 13; Vulg. Sir. 7, 23.— Also with acc. pers. and rei: aes defraudasse cauponem, Varr. ap. Non. 25, 1;

    and proverb.: quem ne andabatam quidem defraudare poteramus,

    Cic. Fam. 7, 10, 2:

    ne brevitas defraudasse aures videatur,

    id. Or. 66, 221: genium, to deny one's self an enjoyment (opp. indulgere), Plaut. Aul. 4, 9, 14; Ter. Ph. 1, 1, 10 Ruhnk.; so,

    nihil sibi,

    Petr. 69, 2.—With two accus., Vulg. Luc. 19, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > defraudo

  • 22 diuturnitas

    dĭūturnĭtas, ātis, f. [diuturnus], length of time, long duration, durability (good prose).
    (α).
    With gen.:

    temporis,

    Cic. N. D. 2, 2, 5; id. Fin. 2, 27, 87 (opp. brevitas):

    imperii,

    id. de Imp. Pomp. 9, 26:

    pacis,

    id. de Or. 1, 4, 14; Caes. B. C. 1, 85, 7:

    otii,

    id. ib. 2, 36, 1:

    belli,

    id. B. G. 1, 40, 8; Sall. J. 64 fin.:

    pugnae,

    Caes. B. G. 3, 4, 3:

    oppugnationis,

    id. B. C. 3, 9, 6:

    memoriae,

    Cic. de Or. 1, 28, 129:

    rei publicae,

    id. Rep. 2, 14 fin. et saep.—
    (β).
    Absol., Cic. de Sen. 11 fin.; id. N. D. 2, 2, 5; id. Fin. 1, 12, 40 (with longinquitas); id. Off. 2, 7, 23 al.

    Lewis & Short latin dictionary > diuturnitas

  • 23 expeditio

    expĕdītĭo, ōnis, f. [expedio].
    I.
    Milit. t. t., an enterprise against the enemy, an expedition, campaign: tripartito milites equitesque in expeditionem misit, * Caes. B. G. 5, 10, 1; cf.: in expeditionem exercitum educere, * Cic. Div. 1, 33, 72; Hirt. B. G. 8, 34, 3; Suet. Caes. 46; id. Aug. 8; 25 et saep.; Curt. 7, 9; Plin. 12, 6, 12, § 24 al.—
    * B.
    Transf., of bees:

    apes noctu deprehensae in expeditione, excubant supinae,

    Plin. 11, 8, 8, § 19.—
    II.
    In rhetoric.
    * A.
    An unfolding, developing, settling, determining:

    habet paucis comprehensa brevitas multarum rerum expeditionem,

    Auct. Her. 4, 54, 68.—
    * B.
    A figure of speech, a despatching, removing, Auct. Her. 4, 29, 40. —
    III.
    In architect., an arranging, preparing of buildings, Vitr. 6, 5, 3; 8, 6, 5 Schneid.

    Lewis & Short latin dictionary > expeditio

  • 24 indoctus

    in-doctus, a, um, adj., untaught, unlearned, uninstructed, ignorant, unskilful.
    I.
    Of persons (class.):

    homo,

    Auct. Her. 4, 46, 59:

    (Juventius) nec indoctus, et magna cum juris civilis intellegentia,

    Cic. Brut. 48, 178:

    est habitus indoctior,

    id. Tusc. 1, 2, 4. — As subst.:

    doctus indoctum superabit,

    Quint. 2, 17, 43:

    indocti,

    the ignorant, id. 3, 8, 51; 4, 2, 37; Juv. 2, 4; 13, 181.—With inf. ( poet.):

    Cantabrum indoctum juga ferre nostra,

    Hor. C. 2, 6, 2.—With gen.:

    Tiro haudquaquam rerum veterum indoctus,

    Gell. 7, 3, 8:

    pilae discive trochive,

    Hor. A. P. 380. — With acc. (post-class.):

    homo pleraque alia non indoctus,

    Gell. 9, 10, 5. —
    II.
    Of inanimate and abstract things ( poet. and in post - Aug. prose):

    indoctae rusticaeve manus,

    Quint. 1, 11, 16:

    brevitas,

    id. 4, 2, 46:

    mores,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 3 Fleck. (Ritschl, moribus moris):

    canet indoctum, i. e. sine arte, naturā tantum duce,

    artless, Hor. Ep. 2, 2, 9.— Hence, adv.: in-doctē, unlearnedly, ignorantly, unskilfully (class.):

    verba haud indocte fecit,

    Plaut. Pers. 4, 4, 14:

    non indocte solum, verum etiam impie facere,

    Cic. N. D. 2, 16, 44.— Comp.:

    dicere indoctius, etc.,

    Gell. 12, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > indoctus

  • 25 Laco

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Laco

  • 26 Lacon

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacon

  • 27 Lacones

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Lacones

  • 28 Laconia

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Laconia

  • 29 Laconica

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Laconica

  • 30 Laconice

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Laconice

  • 31 Laconicum

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Laconicum

  • 32 Laconicus

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Laconicus

  • 33 Laconis

    Lăcō̆ or Lăcon, ōnis, m., = Lakôn, a Laconian, Lacedæmonian, Spartan:

    flumen et regnata petam Laconi rura Phalanto,

    Hor. C. 2, 6, 11:

    Laconis illud dictum,

    Cic. Tusc. 5, 14, 40; cf.:

    Laconis illa vox,

    id. ib. 1, 46, 111:

    a quo cum Laco pecuniam numeratum accepisset,

    i. e. Agesilaüs, Nep. Tim. 1, 12.—Also of the Spartan dogs, which (like the Newfoundland dogs with us) were famed for their strength and vigilance:

    Molossus, aut fulvus Lacon, Amica vis pastoribus,

    Hor. Epod. 6, 5; Ov. M. 3, 219; Sil. 3, 2, 95.— Plur.: Lăcōnes, um, m., the Laconians, Lacedæmonians, Spartans: consiliis nostris laus est attonsa Laconum, Poët. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49; Prop. 3, 14 (4, 13), 33.—Also of Castor and Pollux, the sons of the Spartan, Leda:

    Ledaei Lacones,

    Mart. 1, 37, 2; 9, 4, 11:

    sidus Laconum,

    id. Spect. 26:

    quod ei notus amor provexit in castra Laconas,

    Claud. Idyll. 7, 37.—Comically, of parasites, for their endurance of humiliations:

    nil morantur jam Lacones imi supselli viros, plagipatidas,

    Plaut. Capt. 3, 1, 11.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lăcōnĭa, ae, f., a country of the Peloponnesus, of which Sparta, or Lacedæmon, was the capital city, Plin. 6, 34, 39, § 214 (al. Laconicam); 17, 18, 30, § 133; called also Lăcōnĭca, ae, f., = Lakônikê, Vell. 1, 3, 1; Plin. 25, 8, 53, § 94 al.; and Lăcōnĭ-cē, ēs, f., Nep. Tim. 2, 1; Mel. 2, 3, 4.—
    B.
    Lăcōnĭcus, a, um, adj., = Lakônikos, of or belonging to Laconia, Laconian, Lacedæmonian:

    sinus,

    Mel. 2, 3, 8:

    classis,

    id. 2, 2, 7: clavem mi harunc aedium Laconicam jam jube efferri intus; hasce ego aedis occludam hanc foris, a key made with peculiar skill, one which fastened a lock trom without (whereas others closed it only from within), Plaut. Most. 2, 1, 57; cf.

    Guhl & Koner, Life of Greeks and Romans, p. 465: purpurae,

    Hor. C. 2, 18, 7:

    canes,

    Plin. 10, 63, 83, § 177:

    brevitas,

    Symm. Ep. 1, 8.— Subst.: Lăcōnĭcum, i, n. (sc. balnium), a sweating-room, a sweating-bath, first used by the Lacedæmonians, Vitr. 5, 10 fin.; Cic. Att. 4, 10, 2; Cels. 2, 17; Col. 1 praef. § 16.—
    C.
    Lă-cōnis, ĭdis, f. adj., = Lakônis, Laconian, Lacedæmonian:

    matre Laconide nati,

    Ov. M. 3, 223.— Absol. for Laconia, Mel. 2, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Laconis

  • 34 Laus

    1.
    laus, laudis ( gen. plur. laudium, Sid. Carm. 23, 32), f. [for claus, from clavid, kindred to cluo and the Greek kleWos], praise, commendation, glory, fame, renown, esteem (cf.: gloria, praeconium, elogium).
    I.
    Lit.:

    in laude vivere,

    Cic. Fam. 15, 6, 1:

    ut is cum populo Romano et in laude et in gratia esse possit,

    id. Verr. 1, 17, 51:

    cum te (omnes) summis laudibus ad caelum extulerunt,

    id. Fam. 9, 14, 1:

    divinis laudibus ornare aliquem,

    id. ib. 2, 15, 1:

    Bruti nostri cotidianis assiduisque laudibus, quas ab eo de nobis haberi permulti mihi renuntiaverunt, commotum istum aliquando scripsisse ad me credo,

    id. Att. 13, 38, 1:

    laude afficere aliquem,

    id. Off. 2, 13, 47:

    omni laude cumulare,

    id. de Or. 1, 26, 118:

    summam alicui laudem tribuere,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    illustri laude celebrari,

    id. Mur. 7, 16:

    maximam laudem ex re aliqua sibi parere,

    id. Off. 2, 13, 47:

    ornare aliquem suis laudibus et onerare alienis,

    id. Phil. 2, 11, 25:

    aliquem laudibus efferre,

    Juv. 6, 182:

    neque ego hoc in tua laude pono,

    Cic. Verr. 2, 3, [p. 1044] 91, §

    212. Fabio laudi datum est, quod pingeret,

    id. Tusc. 1, 2, 3:

    eloquentiae, humanitatis,

    id. de Or. 1, 23, 106:

    brevitas laus est interdum in aliqua parte dicendi, in universa eloquentia laudem non habet,

    id. Brut. 13, 50:

    laudis titulique cupido,

    Juv. 10, 143:

    supremae laudes,

    i. e. a funeral oration, Plin. 7, 43, 45, § 159:

    vitiatam memoriam funebribus laudibus reor,

    Liv. 8, 40. —
    II.
    Transf.
    A.
    A praiseworthy thing, a ground for praise, a laudable or glorious action, a laudable enterprise; a merit, desert, Cic. Fam. 2, 4, 2:

    abundans bellicis laudibus,

    id. Off. 1, 22, 78:

    nostras laudes in astra sustulit,

    id. Att. 2, 25, 1:

    summa laus tua et Bruti est, quod exercitum praeter spem existimamini comparasse,

    id. Fam. 12, 4, 2:

    cum ceteris tuis laudibus, hanc esse vel maximam, quod, etc.,

    id. de Or. 2, 73, 296:

    magna laus, et grata hominibus, unum hominem elaborare, etc.,

    id. Mur. 9, 19:

    Suevi maximam putant esse laudem, vacare agros, etc.,

    Caes. B. G. 4, 3, 1:

    Pericles hac laude (dicendi) clarissimus fuit,

    Cic. Brut. 7, 28; Verg. A. 5, 355; 1, 461:

    conferre nostris tu potes te laudibus?

    Phaedr. 4, 23, 3:

    conscientia laudis,

    worth, desert, id. 2, epil. 11:

    te censeri laude tuorum noluerim,

    Juv. 8, 74.—
    B.
    Of things, estimation, worth, value, repute (post-Aug.):

    Cois amphoris laus est maxima,

    Plin. 35, 12, 46, § 161:

    coccum Galatiae in maxima laude est,

    id. 9, 41, 65, § 141:

    peculiaris laus ejus, quod fatigato corpori succurrit,

    id. 22, 22, 38, § 81:

    Creticae cotes diu maximam laudem habuere,

    id. 36, 22, 47, § 164.
    2.
    Laus, Laudis, f., the name of several cities.—Esp., a city in Cisalpine Gaul, northwest of Placentia, now Lodi Vecchia, Cic. Q. Fr. 2, 15, 1;

    also called Laus Pompeia,

    Plin. 3, 17, 21, § 124.

    Lewis & Short latin dictionary > Laus

  • 35 laus

    1.
    laus, laudis ( gen. plur. laudium, Sid. Carm. 23, 32), f. [for claus, from clavid, kindred to cluo and the Greek kleWos], praise, commendation, glory, fame, renown, esteem (cf.: gloria, praeconium, elogium).
    I.
    Lit.:

    in laude vivere,

    Cic. Fam. 15, 6, 1:

    ut is cum populo Romano et in laude et in gratia esse possit,

    id. Verr. 1, 17, 51:

    cum te (omnes) summis laudibus ad caelum extulerunt,

    id. Fam. 9, 14, 1:

    divinis laudibus ornare aliquem,

    id. ib. 2, 15, 1:

    Bruti nostri cotidianis assiduisque laudibus, quas ab eo de nobis haberi permulti mihi renuntiaverunt, commotum istum aliquando scripsisse ad me credo,

    id. Att. 13, 38, 1:

    laude afficere aliquem,

    id. Off. 2, 13, 47:

    omni laude cumulare,

    id. de Or. 1, 26, 118:

    summam alicui laudem tribuere,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    illustri laude celebrari,

    id. Mur. 7, 16:

    maximam laudem ex re aliqua sibi parere,

    id. Off. 2, 13, 47:

    ornare aliquem suis laudibus et onerare alienis,

    id. Phil. 2, 11, 25:

    aliquem laudibus efferre,

    Juv. 6, 182:

    neque ego hoc in tua laude pono,

    Cic. Verr. 2, 3, [p. 1044] 91, §

    212. Fabio laudi datum est, quod pingeret,

    id. Tusc. 1, 2, 3:

    eloquentiae, humanitatis,

    id. de Or. 1, 23, 106:

    brevitas laus est interdum in aliqua parte dicendi, in universa eloquentia laudem non habet,

    id. Brut. 13, 50:

    laudis titulique cupido,

    Juv. 10, 143:

    supremae laudes,

    i. e. a funeral oration, Plin. 7, 43, 45, § 159:

    vitiatam memoriam funebribus laudibus reor,

    Liv. 8, 40. —
    II.
    Transf.
    A.
    A praiseworthy thing, a ground for praise, a laudable or glorious action, a laudable enterprise; a merit, desert, Cic. Fam. 2, 4, 2:

    abundans bellicis laudibus,

    id. Off. 1, 22, 78:

    nostras laudes in astra sustulit,

    id. Att. 2, 25, 1:

    summa laus tua et Bruti est, quod exercitum praeter spem existimamini comparasse,

    id. Fam. 12, 4, 2:

    cum ceteris tuis laudibus, hanc esse vel maximam, quod, etc.,

    id. de Or. 2, 73, 296:

    magna laus, et grata hominibus, unum hominem elaborare, etc.,

    id. Mur. 9, 19:

    Suevi maximam putant esse laudem, vacare agros, etc.,

    Caes. B. G. 4, 3, 1:

    Pericles hac laude (dicendi) clarissimus fuit,

    Cic. Brut. 7, 28; Verg. A. 5, 355; 1, 461:

    conferre nostris tu potes te laudibus?

    Phaedr. 4, 23, 3:

    conscientia laudis,

    worth, desert, id. 2, epil. 11:

    te censeri laude tuorum noluerim,

    Juv. 8, 74.—
    B.
    Of things, estimation, worth, value, repute (post-Aug.):

    Cois amphoris laus est maxima,

    Plin. 35, 12, 46, § 161:

    coccum Galatiae in maxima laude est,

    id. 9, 41, 65, § 141:

    peculiaris laus ejus, quod fatigato corpori succurrit,

    id. 22, 22, 38, § 81:

    Creticae cotes diu maximam laudem habuere,

    id. 36, 22, 47, § 164.
    2.
    Laus, Laudis, f., the name of several cities.—Esp., a city in Cisalpine Gaul, northwest of Placentia, now Lodi Vecchia, Cic. Q. Fr. 2, 15, 1;

    also called Laus Pompeia,

    Plin. 3, 17, 21, § 124.

    Lewis & Short latin dictionary > laus

  • 36 nudus

    nūdus, a, um, adj. [for nugdus; root nag-, nig-, to make bare; Sanscr. nagna, naked; cf. Germ. nackt; Eng. naked], naked, bare, unclothed, uncovered, exposed.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    membra nuda dabant terrae,

    Lucr. 5, 970 Lachm. N. cr. (not nudabant):

    tamquam nudus nuces legeret, in ventrem abstulisse,

    Cic. de Or. 2, 66, 265:

    nudus membra Pyracmon,

    Verg. A. 8, 425:

    nuda pedem,

    Ov. M. 7, 183:

    capite nudo,

    bareheaded, Sall. J. 94, 1:

    pedibus nudis,

    Hor. S. 1, 8, 24:

    costae nudae tegmine,

    Sil. 5, 449.—Esp., without the toga, in one's tunic:

    nudus ara, sere nudus,

    Verg. G. 1, 299; Petr. 92; Aur. Vict. Vir. Illustr. 17; cf. Drak. ad Liv. 3, 26, 9.— Unarmed, unprotected:

    in maximo metu nudum et caecum corpus ad hostes vortere,

    his defenceless back, Sall. J. 107, 1; Liv. 5, 45, 3.—Prov.: vestimenta detrahere nudo, i. e. to get something out of one who has nothing, or to draw blood from a stone, Plaut. As. 1, 1, 79.—Of things:

    silex nuda,

    not covered with turf, Verg. E. 1, 15:

    ensis,

    id. A. 12, 306:

    sedit humo nudā,

    Ov. M. 4, 261:

    et quodcumque jacet nudā tellure cadaver,

    on the bare ground, unburied, Luc. 6, 550; so of unburied bodies, id. 8, 434; Stat. Th. 8, 73:

    nudum nemus,

    leafless, Sen. Herc. Oet. 281.—
    (β).
    With gen.:

    loca nuda gignentium,

    bare of vegetation, Sall. J. 79, 6:

    nudus Arboris Othrys,

    Ov. M. 12, 512. —
    B.
    In partic.
    1.
    Stripped, spoiled, vacant, void, deprived, or destitute of, without.
    (α).
    With abl.:

    urbs nuda praesidio,

    Cic. Att. 7, 13, 1:

    praesidiis,

    Liv. 29, 4, 7:

    nudus agris, nudus nummis,

    Hor. S. 2, 3, 184:

    nudum remigio latus,

    id. C. 1, 14, 4; Sil. 16, 46.—
    (β).
    With ab:

    Messana ab his rebus sane vacua atque nuda est,

    Cic. Verr. 2, 4, 2, § 3.—
    (γ).
    With gen.:

    mors famae nuda,

    Sil. 4, 608.—
    (δ).
    Absol.:

    heri quod homines quattuor In soporem conlocāstis nudos,

    Plaut. Am. 1, 1, 147:

    partem istam subselliorum nudam atque inanem reliquerunt,

    Cic. Cat. 1, 7, 16.—
    2.
    Poor, needy, destitute, forlorn:

    quem tu semper nudum esse voluisti,

    Cic. Fl. 21, 51:

    senecta,

    Ov. H. 9, 154:

    senectus,

    Juv. 7, 35:

    quis tam nudus, ut, etc.,

    id. 5, 163:

    sine amicis, sine hospitibus, plane nudum esse ac desertum,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148.—
    II.
    Transf.
    A. 1.
    In gen., bare, mere, pure, simple, sole, alone, only:

    nuda ista si ponas, judicari qualia sint non facile possim,

    Cic. Par. 3, 2, 24:

    ira Caesaris,

    Ov. Tr. 3, 11, 17:

    locorum nuda nomina,

    Plin. 3, praef. §

    2: virtus nudo homine contenta est,

    Sen. Ben. 3, 18, 2:

    nuda rerum cognitio,

    Plin. Ep. 5, 8, 4:

    nuda virtus,

    Petr. 88: nudā manu captare fontem, i. e. without a cup, Sen. Hippol. alt. 519.—So freq. in jurid. Lat.:

    nudo animo adipisci quidem possessionem non possumus: retinere tamen nudo animo possumus,

    Paul. Sent. 5, tit. 2:

    etiam nudus consensus sufficit obligationi,

    Dig. 44, 7, 51; Gai. Inst. 3, 154.—
    2.
    Esp., in phrases.
    (α).
    Nudum pactum, a bare agreement, i. e. a contract without consideration:

    ex nudo enim pacto inter cives Romanos actio non nascitur,

    Paul. Sent. 2, 14, 1.—
    (β).
    Nudum jus, an unexecuted right:

    qui nudum jus Quiritium in servo habet, is potestatem habere non intellegitur,

    Gai. Inst. 1, 54; 3, 166.—
    B.
    In partic.
    1.
    Simple, unadorned:

    Commentarii (Caesaris) nudi sunt, recti et venusti, omni ornatu orationis tamquam veste detractā,

    Cic. Brut. 75, 262:

    brevitas nuda atque inornata,

    id. de Or. 2, 84, 341:

    quoniam dicendi facultas non debeat esse jejuna atque nuda,

    id. ib. 1, 50, 218:

    nuda et velut incompta oratio,

    Quint. 8, 6, 41; cf. id. 2, 4, 3; Ov. A. A. 3, 747:

    sedit humo nudā, nudis incompta capillis,

    Ov. M. 4, 261.—
    2.
    Undisguised, unadorned, not veiled or obscured:

    veritas,

    Hor. C. 1, 24, 7:

    nudissima veritas,

    Cael. Aur. Chron. 1, 5, 176:

    simplex ac nuda veritas,

    Lact. 3, 1, 3: nuda verba, unveiled, i. e. obscene words, Plin. Ep. 4, 14, 4.—Hence, adv.: nūdē, nakedly, simply (post-class.):

    aliquid tradere breviter ac nude,

    Lact. 3, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > nudus

  • 37 obtundo

    ob-tundo, tŭdi, tūsum (and tunsum), 3, v. a.
    I.
    To strike or beat against, at, or on a thing; to beat, thump, belabor (very rare;

    perh. only ante- and post-class.): pectora pugnis, Firm. Math. 5, 5: obtundit os mihi,

    breaks my jaw, Plaut. Cas. 5, 2, 50; cf.:

    obtunso ore,

    id. ib. 5, 1, 8; cf.:

    nam sum obtusus pugnis pessume,

    id. Am. 2, 1, 59.—
    II.
    To blunt, dull, by striking.
    A.
    Lit. (very rare):

    telum,

    Lucr. 6, 399:

    gladios,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 166.—
    B.
    Transf.
    1.
    To blunt, weaken, make dull, deprive of strength:

    aciem oculorum,

    Plin. 22, 25, 70, § 142:

    auditum,

    id. 24, 11, 50, § 87:

    obtusus stomachus,

    id. Ep. 7, 3, 5:

    vocem,

    to blunt, weaken, Lucr. 4, 613:

    ingenia,

    Cic. de Or. 2, 70, 282:

    et obtusis ceciderunt viribus artis,

    Lucr. 3, 452; Liv. 7, 2:

    mentem,

    Cic. Tusc. 1, 33, 80:

    ingenia,

    id. de Or. 3, 24, 93:

    nihil est quod tam obtundat elevetque aegritudinem, quam. etc.,

    id. Tusc. 3, 16, 34.—
    2.
    Aures or aliquem, or simply obtundere, to stun or din the ears; to deafen one by saying a thing too often or too long; hence, to annoy or tease with importunity; aures graviter obtundo tuas, ne quem ames, Plaut. Cist. 1, 1, 120: ne brevitas [p. 1248] defraudasse aures videatur, neve longitudo obtudisse, Cic. Or. 66, 221:

    aliquem longis epistulis,

    to annoy, molest, id. Att. 8, 1:

    aliquem,

    id. Fam. 5, 14, 3:

    rogitando,

    Ter. Eun. 3, 5, 6.—With object-clause: obtuderunt ejus aures, te socium praetoris fuisse, they dinned into him that, etc., Timarch. ap. Cic. Verr. 2, 3, 67, § 157.— With subj.:

    non cessat obtundere, totam prorsus a principio fabulam promeret,

    App. M. 9, p. 228, 8:

    aliquem de aliquā re,

    to importune, annoy, Ter. Ad. 1, 2, 33:

    obtundis, tametsi intellego, etc.,

    id. And. 2, 2, 11.—Hence, obtūsus ( obtunsus or optūsus), a, um, P. a., blunt, dull, obtuse (class.).
    A.
    Lit.:

    falx obtusa et hebes,

    Col. 4, 24, 21:

    pugio,

    Tac. A. 15, 54:

    vomer,

    Verg. G. 1, 262:

    angulus,

    Lucr. 4, 355:

    cornua lunae obtusa,

    Plin. 18, 35, 79, § 347.—
    B.
    Transf., blunted, blunt, dull, weak, faint, powerless:

    animi acies obtusior,

    Cic. Sen. 23, 83:

    stellis acies obtunsa,

    Verg. G. 1, 395: obtusi et hebetes ad aliquam rem, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 14:

    aures obtunsae,

    blunted, dull of hearing, Auct. Her. 3, 9, 17: vox, thick, not clear (opp. clara), Quint. 11, 3, 15:

    fauces tumentes strangulant vocem, optusae obscurant,

    id. 11, 3, 20:

    stomachus,

    weakened, spoiled, Plin. Ep. 7, 3, 5:

    obtunsa pectora,

    insensible, without feeling, Verg. A. 1, 567:

    ingenium,

    Gell. 13, 24, 21:

    vires,

    enfeebled, Lucr. 3, 452:

    nimio ne luxu obtunsior usus Sit genitali arvo,

    too blunted, too enfeebled, Verg. G. 3, 135:

    vigor animi,

    Liv. 5, 18:

    cor,

    Lact. 2, 5, 4:

    sensus eorum,

    Vulg. 2 Cor. 3, 14:

    venenum,

    powerless, Calp. Ecl. 5, 94.— Comp.:

    quo quid dici potest obtusius?

    Cic. N. D. 1, 25, 70.— Sup. does not occur.—Hence, adv.: obtūsē, dully, not keenly (postclass.):

    crocodili in aquā obtusius vident, in terrā acutissime,

    Sol. 32, § 28.—Fig.:

    hoc facere obtuse,

    Aug. Doct. Christ. 4, 5, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > obtundo

  • 38 optusus

    ob-tundo, tŭdi, tūsum (and tunsum), 3, v. a.
    I.
    To strike or beat against, at, or on a thing; to beat, thump, belabor (very rare;

    perh. only ante- and post-class.): pectora pugnis, Firm. Math. 5, 5: obtundit os mihi,

    breaks my jaw, Plaut. Cas. 5, 2, 50; cf.:

    obtunso ore,

    id. ib. 5, 1, 8; cf.:

    nam sum obtusus pugnis pessume,

    id. Am. 2, 1, 59.—
    II.
    To blunt, dull, by striking.
    A.
    Lit. (very rare):

    telum,

    Lucr. 6, 399:

    gladios,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 166.—
    B.
    Transf.
    1.
    To blunt, weaken, make dull, deprive of strength:

    aciem oculorum,

    Plin. 22, 25, 70, § 142:

    auditum,

    id. 24, 11, 50, § 87:

    obtusus stomachus,

    id. Ep. 7, 3, 5:

    vocem,

    to blunt, weaken, Lucr. 4, 613:

    ingenia,

    Cic. de Or. 2, 70, 282:

    et obtusis ceciderunt viribus artis,

    Lucr. 3, 452; Liv. 7, 2:

    mentem,

    Cic. Tusc. 1, 33, 80:

    ingenia,

    id. de Or. 3, 24, 93:

    nihil est quod tam obtundat elevetque aegritudinem, quam. etc.,

    id. Tusc. 3, 16, 34.—
    2.
    Aures or aliquem, or simply obtundere, to stun or din the ears; to deafen one by saying a thing too often or too long; hence, to annoy or tease with importunity; aures graviter obtundo tuas, ne quem ames, Plaut. Cist. 1, 1, 120: ne brevitas [p. 1248] defraudasse aures videatur, neve longitudo obtudisse, Cic. Or. 66, 221:

    aliquem longis epistulis,

    to annoy, molest, id. Att. 8, 1:

    aliquem,

    id. Fam. 5, 14, 3:

    rogitando,

    Ter. Eun. 3, 5, 6.—With object-clause: obtuderunt ejus aures, te socium praetoris fuisse, they dinned into him that, etc., Timarch. ap. Cic. Verr. 2, 3, 67, § 157.— With subj.:

    non cessat obtundere, totam prorsus a principio fabulam promeret,

    App. M. 9, p. 228, 8:

    aliquem de aliquā re,

    to importune, annoy, Ter. Ad. 1, 2, 33:

    obtundis, tametsi intellego, etc.,

    id. And. 2, 2, 11.—Hence, obtūsus ( obtunsus or optūsus), a, um, P. a., blunt, dull, obtuse (class.).
    A.
    Lit.:

    falx obtusa et hebes,

    Col. 4, 24, 21:

    pugio,

    Tac. A. 15, 54:

    vomer,

    Verg. G. 1, 262:

    angulus,

    Lucr. 4, 355:

    cornua lunae obtusa,

    Plin. 18, 35, 79, § 347.—
    B.
    Transf., blunted, blunt, dull, weak, faint, powerless:

    animi acies obtusior,

    Cic. Sen. 23, 83:

    stellis acies obtunsa,

    Verg. G. 1, 395: obtusi et hebetes ad aliquam rem, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 14:

    aures obtunsae,

    blunted, dull of hearing, Auct. Her. 3, 9, 17: vox, thick, not clear (opp. clara), Quint. 11, 3, 15:

    fauces tumentes strangulant vocem, optusae obscurant,

    id. 11, 3, 20:

    stomachus,

    weakened, spoiled, Plin. Ep. 7, 3, 5:

    obtunsa pectora,

    insensible, without feeling, Verg. A. 1, 567:

    ingenium,

    Gell. 13, 24, 21:

    vires,

    enfeebled, Lucr. 3, 452:

    nimio ne luxu obtunsior usus Sit genitali arvo,

    too blunted, too enfeebled, Verg. G. 3, 135:

    vigor animi,

    Liv. 5, 18:

    cor,

    Lact. 2, 5, 4:

    sensus eorum,

    Vulg. 2 Cor. 3, 14:

    venenum,

    powerless, Calp. Ecl. 5, 94.— Comp.:

    quo quid dici potest obtusius?

    Cic. N. D. 1, 25, 70.— Sup. does not occur.—Hence, adv.: obtūsē, dully, not keenly (postclass.):

    crocodili in aquā obtusius vident, in terrā acutissime,

    Sol. 32, § 28.—Fig.:

    hoc facere obtuse,

    Aug. Doct. Christ. 4, 5, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > optusus

  • 39 prae

    prae, adv., and prep. with abl. [for prai, kindred with Sanscr. prefix pra-, before; Gr. pro, prin, prosô; cf.: pro, prior, porro, primus].
    I.
    Adv., before, in front.
    A.
    Lit. (ante-class.):

    abi prae, Sosia, Jam ego sequar,

    go before, go in advance, Plaut. Am. 1, 3, 45:

    i prae, sequar,

    Ter. And. 1, 1, 144; id. Eun. 5, 2, 69: i tu prae, virgo;

    non queo, quod pone me est, servare,

    Plaut. Curc. 4, 2, 1:

    age, age nunc tu, i prae,

    id. Pers. 4, 4, 56.—
    B.
    Trop., as a particle of comparison, with ut, quam, or quod (also written in one word, praeut and praequam; cf. Wagner ad Plaut. Aul. 503), in comparison with, compared with (ante- and post-class. and colloq.):

    parum etiam, praeut futurum est praedicas,

    Plaut. Am. 1, 1, 218; id. Bacch. 4, 9, 5:

    immo noster nunc quidem est de verbis, prae ut dudum fuit,

    id. Men. 5, 5, 33; 2, 3, 25:

    nihil hercle quidem hoc, Prae ut alia dicam,

    id. Mil. 1, 1, 20; id. Merc. 2, 4, 2:

    ludum dices fuisse, praeut hujus rabies quae dabit,

    Ter. Eun. 2, 3, 9:

    satin' parva res est voluptatum in vitā atque in aetate agundā, praequam quod molestum'st?

    in comparison with the trouble, Plaut. Am. 2, 2, 2:

    nihil hoc est, triginta minae, prae quam alios dapsilis sumptus facit,

    id. Most. 4, 2, 62 Lorenz ad loc.:

    jam minoris omnia facio prae quam quibus modis Me ludificatus est,

    id. ib. 5, 2, 25:

    sed hoc etiam pulcrum'st praequam sumptus ubi petunt,

    id. Aul. 3, 5, 33; id. Merc. prol. 23:

    quae etsi longioribus verbis comprehensa est praequam illud Graecum, etc.,

    Gell. 16, 1, 3:

    immo res omnis relictas habeo prae quod tu velis,

    Plaut. Stich. 2, 2, 38.—
    II.
    Prep. with abl. (with acc.:

    prae cornua, prae litteras,

    Petr. 39, 12; 46, 1), before, in front of, in advance of.
    A.
    Lit.:

    cavendum erit, ut (villa) a tergo potius quam prae se flumen habeat,

    before it, Col. 1, 5, 4: limina alia prae aliis erant, App. de Mundo, p. 69, 22.—Esp. freq.: prae se ferre, agere, mittere, to bear, carry, drive, or send before one's self:

    ille qui stillantem prae se pugionem tulit,

    Cic. Phil. 2, 12, 30:

    argenti prae se in aerarium tulit quattuordecim milia pondo,

    Liv. 28, 38, 5:

    prae se ferens Darium puerum,

    Suet. Calig. 19:

    prae se armentum agens,

    Liv. 1, 7, 4:

    singulos prae se inermes mittere,

    Sall. J. 94, 2: prae manu, and, less freq., prae manibus, at hand, on hand (ante- and postclass.):

    patri reddidi omne aurum, quod fuit prae manu,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 9; Ter. Ad. 5, 9, 23:

    cum prae manu debitor (pecuniam) non haberet,

    Dig. 13, 7, 27:

    si Caesaris liber prae manibus est, promi jubeas,

    Gell. 19, 8, 6:

    aes si forte prae manu non fuerit,

    App. M. 6, p. 180, 30.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.: prae se ferre, less freq., prae se gerere, declarare, etc., prop. to carry before one's self. as if to show it; hence, to show, exhibit, manifest, reveal, make known, betray, discover, indicate (freq. and class.), Cic. Agr. 2, 2, 4:

    fortasse ceteri tectiores: ego semper me didicisse, prae me tuli,

    id. Or. 42, 146:

    nec vero cum venit, prae se fert, aut qui sit aut unde veniat,

    id. Rep. 2, 3, 6:

    scelus et facinus prae se ferens et confitens,

    id. Mil. 16, 43:

    ceteris prae se fert et ostentat,

    id. Att. 2, 23, 3:

    beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est: nihil est enim aliud quod praedicandum et prae se ferendum sit,

    id. Tusc. 5, 17, 50: conjecturam prae se gerere. id. Inv. 2, 9, 30:

    animum altum et erectum prae se gerebat, Auct. B. Afr. 10: prae se declarant gaudia vultu,

    Cat. 64, 34:

    prae se maximam speciem ostentare,

    App. Flor. p. 342, 10.—
    2.
    In partic., in comparisons, in comparison with, compared with (mostly in comparisons which imply a contrast of kind; while praeter refers to a contrast of degree only: dives prae ceteris, in contrast with the others, who are poor: dives praeter ceteros, richer than the other rich ones; cf. Krebs, Antibarb. p. 894).
    (α).
    With positive adj. (class.; v. infra):

    omnia prae meo commodo,

    Ter. Ad. 2, 3, 9: omnium unguentum odor prae tuo nautea est, Plaut. Curc. 1, 2, 5; id. Men. 1, 2, 67:

    Gallis prae magnitudine corporum suorum brevitas nostra contemptui est,

    Caes. B. G. 2, 30:

    prae divitiis,

    Liv. 3, 26:

    videbant omnes prae illo parvi futuros,

    Nep. Eum. 10, 4; Cic. Agr. 2, 35, 96:

    veros illos Atticos prae se paene agrestes putat,

    id. Brut. 83, 286:

    ab isto prae lucro praedāque nec vectigalium nec posteritatis habitam esse rationem,

    id. Verr. 2, 3, 55, § 128:

    non tu quidem vacuus molestiis, sed prae nobis beatus,

    id. Fam. 4, 4, 2; Hor. Ep. 1, 11, 4:

    (stultitia) prae ceteris parit immensas cupiditates,

    Auct. Her. 2, 22, 34.—
    (β).
    So with comp. for quam (ante- and post-class.):

    atque me minoris facio prae illo,

    Plaut. Ep. 3, 4, 85:

    id prae illo, quod honestum nobis est, fit plenius,

    Gell. 1, 3, 25; Front. Ep. ad M. Caes. 1, 2; Hier. in Psa. 44, 3; Aug. c. Acad. 1, 22.—
    3.
    In giving the cause, which, as it were, goes before, for, because of, by reason of, on account of (class. only of a hinderance; with an express or implied negation; or with vix, v. Zumpt, § 310): Ulixi cor frixit prae pavore, Liv. Andron. ap. Serv. Verg. A. 1, 92:

    prae laetitiā lacrumae praesiliunt mihi,

    Plaut. Stich. 3, 2, 13:

    prae lassitudine opus est ut lavem,

    id. Truc. 2, 3, 7; Ter. Heaut. 1, 1, 71:

    prae gaudio ubi sim nescio,

    id. ib. 2, 3, 67:

    vivere non quit Prae macie,

    Lucr. 4, 1167:

    nec loqui prae maerore potuit,

    Cic. Planc. 41, 99:

    quorum ille nomen prae metu ferre non poterat,

    id. Phil. 13, 9, 20:

    solem prae jaculorum multitudine non videbitis,

    id. Tusc. 1, 42, 101:

    prae irā,

    Liv. 31, 24 fin.:

    vix sibimet ipsi prae nec opinato gaudio credentes,

    id. 39, 49.—In composition, prae usually denotes,
    a.
    Before: praedico, praebibo, praecaveo, etc.; so too, praeceps, headforemost, headlong. —In time: praecanus, gray before one's time.
    b.
    Enhancing the main idea, qs. in advance of others: praealtus, extremely high: praeclarus, very celebrated; praevalidus, very strong, etc.

    Lewis & Short latin dictionary > prae

  • 40 purum

    pūrus, a, um, adj. [Sanscr. root pū, purificare, lustrare; cf.: pŭtus, pŭto; whence also poinê; Lat. poena], clean, pure, i. e. free from any foreign, esp. from any contaminating admixture (syn.: illimis, liquidus).
    I.
    Lit.
    1.
    Clean, free from dirt or filth, pure, unstained, undefiled:

    purae aedes,

    Plaut. Truc. 2, 7, 6:

    et manibus puris sumite fontis aquam,

    Tib. 2, 1, 14; Hor. Epod. 17, 49; id. S. 1, 4, 68:

    vestis,

    Verg. A. 12, 169:

    ut quicquid inde haurias, purum liquidumque te haurire sentias,

    Cic. Caecin. 27, 78:

    amnis,

    Hor. Ep. 2, 2, 120:

    aqua,

    id. C. 3, 16, 29; cf. id. Ep. 1, 10, 20:

    fons,

    Prop. 3 (4), 1, 3:

    lympha,

    Sil. 7, 170:

    amphorae,

    Hor. Epod. 2, 15:

    fictilia,

    Tib. 1, 1, 30:

    torus,

    id. 1, 3, 26:

    purissima mella,

    Verg. G. 4, 163:

    aëre purior ignis,

    Ov. M. 15, 243:

    hasta,

    unstained with blood, Stat. Th. 11, 450.—
    2.
    In gen., free or clear from any admixture or obstruction: terra, cleared (from stones, bushes, etc.), Cic. Sen. 17, 59:

    sol,

    clear, bright, Hor. C. 3, 29, 45:

    orbis,

    Ov. M. 4, 348:

    caelum,

    Tib. 4, 1, 10:

    luna,

    Hor. C. 2, 5, 19:

    vesper,

    id. ib. 3, 19, 26:

    dies,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 2:

    aurum,

    refined, without dross, Plin. 33, 4, 25, § 84; 33, 6, 32, § 99:

    argentum,

    Cic. Verr. 2, 4, 23, § 52:

    gemma,

    Ov. M. 2, 856.— Absol.: pū-rum, i, n., a clear, bright, unclouded sky, Verg. G. 2, 364; Hor. C. 1, 34, 7.—
    B.
    Transf.
    1.
    In gen., plain, natural, naked, unadorned, unwrought, unmixed, unadulterated, unsophisticated: argentum, plain, i. e. unornamented, without figures chased upon it, Cic. Verr. 2, 4, 22, § 49; 2, 4, 23, § 52; Plin. Ep. 3, 1, 9; Juv. 9, 141; cf.:

    coronarum aliae sunt purae, aliae caelatae,

    Vitr. 7, 3; and:

    utrum lanx pura an caelata sit,

    Dig. 6, 1, 6:

    vasa,

    not pitched, Col. 12, 4, 4:

    locus,

    not built upon, vacant, Varr. L. L. 5, § 38 Müll.; Liv. 24, 14; Dig. 13, 7, 43:

    humus,

    Cic. Sen. 15, 59:

    solum,

    Liv. 1, 44 fin.:

    ager,

    Ov. F. 3, 582:

    campus,

    Verg. A. 12, 771:

    purus ab arboribus campus,

    Ov. M. 3, 709:

    hasta,

    without an iron head, Prop. 4 (5), 3, 68:

    toga,

    without purple stripes, Phaedr. 3, 10, 10:

    esse utramque sibi per se puramque necesse'st,

    unmixed, Lucr. 1, 506.—
    2.
    Cleansing, purifying:

    idem ter socios pura circumtulit undā,

    Verg. A. 6, 229:

    sulfur,

    Tib. 1, 5, 11.—
    II.
    Trop.
    A.
    Pure, unspotted, spotless, chaste, undefiled, unpolluted, faultless, etc.:

    animus omni admixtione corporis liberatus, purus et integer,

    Cic. Sen. 22, 80:

    castus animus purusque,

    id. Div. 1, 53, 121:

    estne quisquam qui tibi purior esse videatur?

    id. Rosc. Com. 6, 18:

    puriora et dilucidiora,

    id. Tusc. 1, 20, 46: vita et pectore puro, Hor.S. 1,6, 64; id. Ep. 1, 2, 67: pectus purum et firmum, stainless, faultless, Enn. ap. Gell. 7, 17 (Trag. v. 340 Vahl.):

    familia,

    that has solemnized the funeral rites, Cic. Leg. 2, 22, 57:

    gladium purum ab omni caede servare,

    Sen. Ep. 24, 7:

    purae a civili sanguine manus,

    id. Suas. 6, 2:

    purus sum a peccato,

    Vulg. Prov. 20, 9:

    pectus purum ab omni sceleris contagione,

    Lact. 5, 12, 2.—Of freedom from sensual passion:

    animam puram conservare,

    Cic. Verr. 2, 3, 58, § 134:

    noctes, opp. spurcae,

    Plaut. As. 4, 1, 62; id. Poen. 1, 2, 137; Tib. 1, 3, 26; Mart. 6, 66, 5; 9, 64:

    corpus,

    Plin. Ep. 4, 11, 9.—With gen.:

    integer vitae scelerisque purus,

    Hor. C. 1, 22, 1.—Of purity of style:

    oratio Catuli sic pura est, ut Latine loqui paene solus videatur,

    Cic. de Or. 3, 8, 29; cf.: purum et candidum genus dicendi, id. Or. 16, 53:

    sermone puro atque dilucido,

    Quint. 11, 1, 53:

    sermo quam purissimus,

    id. 4, 2, 118:

    multo est tersior ac magis purus (Horatius),

    id. 10, 1, 94:

    pura et illustris brevitas,

    Cic. Brut. 75, 262:

    pura et incorrupta consuetudo dicendi,

    id. ib. 75, 261:

    pressus sermo purusque,

    Plin. Ep. 7, 9, 8.—
    B.
    In partic., in jurid. lang., unconditional, without exception, absolute; entire, complete:

    judicium purum,

    Cic. Inv. 2, 20, 60:

    pura et directa libertas,

    Dig. 40, 4, 59:

    causa,

    ib. 46, 3, 5.—
    C.
    Clear, complete, over and above:

    quid possit ad dominos puri ac reliqui provenire,

    clear gain, Cic. Verr. 2, 3, 86, § 200.—
    D.
    Relig. t. t., free from religious claims or consecration:

    purus autem locus dicitur, qui neque sacer neque sanctus est neque religiosus, sed ab omnibus huiusmodi nominibus vacare videtur,

    Dig. 11, 7, 2, § 4; cf.

    ib. § 2: quae tandem est domus ab istā suspicione religionis tam vacua atque pura,

    Cic. Har. Resp. 6, 11.—
    E.
    Not desecrated, undefiled.
    1.
    Untrodden, fresh:

    locus,

    Liv. 25, 17, 3.—
    2.
    Not defiled by a funeral or burial:

    familia,

    Cic. Leg. 2, 22, 57.—
    3.
    Free from mourning:

    dies,

    Ov. F. 2, 558.— Adv., in two forms, pūrē and (ante-class. and poet.) pūrĭ-ter ( sup. ‡ purime, acc. to Paul. ex Fest. p. 252 Müll.), purely, clearly, without spot or mixture.
    A.
    Lit.
    (α).
    Form pure:

    pure eluere vasa,

    Plaut. Aul. 2, 3, 3; cf.: pure lautum=aquā purā lavatum, Paul. ex Fest. p. 248 Müll.:

    lavare,

    Liv. 5, 22.—
    (β).
    Form puriter:

    puriter transfundere aquam in alterum dolium,

    Cato, R. R. 112:

    puriter lavit dentes,

    Cat. 39, 14.—
    b.
    Comp., brightly, clearly:

    splendens Pario marmore purius,

    Hor. C. 1, 19, 5:

    purius osculari,

    Sen. Ben. 2, 12, 2.—
    c.
    Sup.:

    quam mundissime purissimeque fiat,

    Cato, R. R. 66.—
    B.
    Trop., purely, chastely; plainly, clearly, simply.
    (α).
    Form pure:

    si forte pure velle habere dixerit,

    Plaut. As. 4, 1, 61:

    quiete et pure et eleganter acta aetas,

    Cic. Sen. 5, 13:

    pure et caste deos venerari,

    id. N. D. 1, 2, 3; Liv. 27, 37; cf.:

    radix caste pureque collecta,

    Plin. 22, 10, 12, § 27.—Of style:

    pure et emendate loqui,

    Cic. Opt. Gen. 2, 4:

    pure apparere,

    clearly, obviously, Hor. S. 1, 2, 100:

    quid pure tranquillet,

    perfectly, fully, id. Ep. 1, 18, 102.—
    (β).
    Form puriter:

    si vitam puriter egi,

    Cat. 76, 19.—
    b.
    Sup.:

    Scipio omnium aetatis suae purissime locutus,

    Gell. 2, 20, 5:

    purissime atque illustrissime aliquid describere,

    very distinctly, very clearly, id. 9, 13, 4.—
    2.
    In partic., jurid., unconditionally, simply, absolutely:

    aliquid legare,

    Dig. 8, 2, 35:

    contrahi,

    ib. 18, 2, 4; 39, 2, 22 fin.; 26, 2, 11; Gai. Inst. 1, 186.

    Lewis & Short latin dictionary > purum

См. также в других словарях:

  • brevitas —    (s.f.) Riduzione del discorso all essenziale, attraverso la soppres­sione di alcune sue parti ( figura per detractionem), per risultare maggiormente efficace ed incisivo, come è particolarmente visibile in alcune tipologie di enunciati: motti …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • imperatoria brevitas —    (loc.s.f.) Con questa locuzione si intende la brevitas come espressione di comando. In azioni belliche essa è motivata dalla fretta che caratterizza la situazione comunicativa. In altre situazioni viene intesa come vigorosa forma espressiva.… …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • laconica brevitas —    (loc.s.f.) Qualità propria del parlare conciso, breve e con­cettoso, caratteristico degli spartani. laconicità, laconismo, brevitas, imperatoria brevitas …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • concisa brevitas —    (loc.s.f.) percursio …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • brevità — {{hw}}{{brevità}}{{/hw}}s. f. Caratteristica di ciò che è breve | (est.) Concisione …   Enciclopedia di italiano

  • brévité — [ brevite ] n. f. • 1819; a. fr. « brièveté »; lat. brevitas ♦ Phonét. Caractère de la syllabe ou voyelle brève. ● brévité nom féminin (latin brevitas) Caractère d un phonème bref. ● brévité (synonymes) nom féminin (latin brevitas) …   Encyclopédie Universelle

  • Kurz — 1. Allzu kurz taugt kein Schurz. Lat.: Brevis esse laborat, obscurus fit. (Binder II, 66.) – Brevia non semper levia, sed sapiens breviter dicere multa potest. (Seybold, 60.) 2. Je kürzer je besser (lieber). – Gryphius, 50. Frz.: Le plus brief… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Саллюстий историк — (вернее, Саллустий, Gaius Sallustius Crispus) заменитый римский историк, род. в 86 г. до Р. Х. в сабинском городе Амитерне; происходил из плебейской фамилии; провел в Риме свою очень разгульную молодость. В 59 г. С. получил звание квестора, а в… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Саллюстий, историк — (вернее, Саллустий, Gaius Sallustius Crispus) заменитый римский историк, род. в 86 г. до Р. Хр. в сабинском городе Амитерне; происходил из плебейской фамилии; провел в Риме свою очень разгульную молодость. В 59 г. С. получил звание квестора, а в… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Саллюстий — Гай Саллюстий Крисп (86‒35 до н. э.) (вернее, Саллустий, лат. Gaius Sallustius Crispus) римский историк, родился в сабинском городе Амитерне; происходил из плебейской фамилии; провёл в Риме свою очень разгульную молодость. Содержание 1 Биография… …   Википедия

  • Саллуст — Гай Саллюстий Крисп (86‒35 до н. э.) (вернее, Саллустий, лат. Gaius Sallustius Crispus) римский историк, родился в сабинском городе Амитерне; происходил из плебейской фамилии; провёл в Риме свою очень разгульную молодость. Содержание 1 Биография… …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»