permanent

firmo, āvi, ātum, 1, v. a. [firmus], to make firm or fast, to strengthen, fortify, support (freq. and class.).

Lit.:

lacertos,

Lucr. 6, 397:

corpora juvenum firmari labore voluerunt,

Cic. Tusc. 2, 15, 36:

corpora cibo,

Liv. 27, 13 fin.:

vexatos milites quiete,

Curt. 9, 10:

praegnantes largo pascuo,

Col. 6, 27, 10:

bitumen aeramentis illinitur firmatque ea contra ignes,

Plin. 35, 15, 51, § 182:

remedium ad dentium mobilĭs firmandos,

id. 21, 31, 105, § 180:

aestuaria aggeribus et pontibus,

Tac. A. 4, 73:

vestigia,

Verg. A. 3, 659:

gradum,

Quint. 9, 4, 129:

alvum solutam,

to bind, Cels. 1, 3; Plin. 14, 18, 22, § 117.—

Trop.

In gen., to fortify, strengthen, secure; to make lasting, durable, permanent:

(Romulus) urbem auspicato condere, et firmare dicitur primum cogitavisse rem publicam,

Cic. Rep. 2, 3; cf.:

urbem colonis firmare,

id. ib. 2, 18; so,

novam civitatem,

id. ib. 2, 7:

provinciam pace praesidiisque,

id. Fam. 1, 7, 4:

locum magnis munitionibus,

Caes. B. G. 6, 29, 3:

turres praesidiis,

Sall. J. 23, 1:

aditum urbis,

Verg. A. 11, 466:

aciem subsidiis,

Liv. 9, 17, 15:

latronum opes firmare atque augere,

Cic. Off. 2, 11, 40;

in aliquos imperium,

id. Sull. 11, 32:

vocem,

id. de Or. 3, 61, 227:

firmari consuetudine,

Quint. 11, 3, 24:

quorum (hominum) cum adolescentiae cupiditates defervissent, eximiae virtutes firmata jam aetate exstiterunt,

Cic. Cael. 18, 43; cf.:

animus adolescentis nondum consilio ac ratione firmatus,

id. Clu. 6, 13:

firmata stirpe virtutis,

id. Cael. 32, 79:

pacem amicitiamque,

Liv. 9, 3, 10:

memoria praecipue firmatur atque alitur exercitatione,

Quint. 1, 1, 36; so,

memoriam,

id. 2, 4, 15:

opinio omnium gentium firmata consensu,

Cic. Div. 1, 1, 1:

non tamen pro firmato stetit magistratus ejus jus,

Liv. 4, 7, 3.—

In partic.

To strengthen in resolution, to encourage, animate:

cujus adventus Pompeianos compressit nostrosque firmavit, ut, etc.,

Caes. B. C. 3, 65, 2:

donec firmaret consilio patres auctor,

Hor. C. 3, 5, 46: suos, Just. 2, 11:

plebem hinc provocatione, hinc tribunicio auxilio,

Liv. 3, 55:

cunctos alloquio et cura sibique et proelio,

Tac. A. 1, 71:

animum exemplis,

id. ib. 16, 35:

animum praesenti pignore,

Verg. A. 3, 611:

firmatus animi,

Sall. Hist. Fragm. 3, 24, p. 236 ed. Gerl. (ap. Arus. Mess. p. 232 ed. Lindem.).—

In fidelity, to make sure of, secure:

civitates obsidibus,

Hirt. B. G. 8, 27.—

to confirm, show, prove; to affirm, assert, declare, promise the correctness or truth of a circumstance, statement, etc. (less freq. than confirmo, affirmo):

cum intelligat, quam multa firmentur jure jurando,

Cic. Leg. 2, 7, 16:

si vis et natura fati ex divinationis ratione firmabitur,

id. Fat. 5, 11:

firmatam dare fidem,

Plaut. Mil. 2, 5, 45; so,

fidem,

Ter. And. 3, 1, 4; id. Hec. 4, 2, 5:

vix quidquam firmare ausim,

Tac. A. 1, 81; 6, 6; id. H. 2, 9:

hoc genus in rebus firmandum est multa prius quam Ipsius rei rationem reddere possis,

to prove, Lucr. 6, 917:

da augurium, atque haec omina firma,

Verg. A. 2, 691; so,

numina,

id. ib. 8, 78.—

With object-clauses:

seque et ibi futurum, ubi praescripserit et ea facturum, quae imperarit obsidibus datis firmat,

Hirt. B. G. 8, 48, 9; cf.:

paratis omnium animis reversuros firmaverunt,

Tac. H. 2, 9:

firmare necesse est, nil esse in promptu, etc.,

Lucr. 6, 940.—In pass. with a subject-clause:

sata bene provenire firmantur,

Pall. 11, 12.

insessus, a, um, Part., from insideo.

in-sessus, a, um, adj. [2. in-sedeo], unsettled, without a permanent dwelling: gentes, Sic. Fl. de Cond. Agr. p. 3.

jungo, nxi, nctum, 3, v. a. [Sanscr. jug, junagmi, to unite; juk, joined; Goth. juk; O. H. Germ. joh, joch; Gr. zug, zeugnumi, zugos, zugon], to join or unite together, connect, attach, fasten, yoke, harness.

Lit.

In gen.

With acc.:

Narcissum et florem anethi,

Verg. E. 2, 48:

pontes et propugnacula,

id. A. 9, 170:

nemoris carentia sensu robora,

Claud. B. G. 17:

gradus,

to close the ranks, Sil. 4, 372:

montes,

to heap up, Val. Fl. 1, 198:

ostia,

to shut, Juv. 9, 105; cf.:

junctas quatere fenestras,

Hor. C. 1, 25, 1:

oscula,

to exchange, Ov. M. 2, 357; cf. id. Am. 2, 5, 59; Petr. 67:

da jungere dextram,

to clasp, Verg. A. 6, 697:

cur dextrae jungere dextram non datur,

id. ib. 1, 408; cf.:

quas junximus hospitio dextras,

id. ib. 3, 83;

11, 165: duos sinus,

Plin. 5, 29, 31, § 116:

juncto ponte milites transmittit,

Tac. A. 1, 49.—So with abl. of means or manner:

Ticinum ponte,

to span, Liv. 21, 45, 1:

amnem ponte,

Plin. 5, 24, 21, § 86:

ratibus flumen,

to bridge, Liv. 21, 47, 2; cf.:

qui biduo vix locum rate jungendo flumini inventum tradunt,

id. 21, 47, 6:

eo omnia vallo et fossa,

id. 38, 4, 6:

plumbum nigrum albo,

Plin. 33, 5, 30, § 94; cf.:

nam calamus cera jungitur,

Tib. 2, 5, 32:

illos defendit numerus junctaeque umbone phalanges,

Juv. 2, 46:

erga juncta est mihi foedere dextra,

Verg. A. 8, 169:

Pompei acies junxerat in seriem nexis umbonibus arma,

Luc. 7, 453. —

With dat. of indir. object:

hoc opus ad turrim hostium admovent, ut aedificio jungatur,

Caes. B. C. 2, 10 fin.:

humano capiti cervicem equinam,

Hor. A. P. 2:

mortua corpora vivis,

Verg. A. 8, 485; cf.:

his tignis contraria duo juncta,

Caes. B. G. 3, 17, 5:

se Romanis,

Liv. 24, 49, 1:

exercitum sibi,

Vell. 2, 80, 1:

socia arma Rutulis,

Liv. 1, 2, 3:

victores Germani juncturi se Pannoniis,

Suet. Tib. 17:

cervicem meam amplexui,

Petr. 86 dub. (Büch., vinxit amplexu):

dextra dextrae jungitur,

Ov. M. 6, 447; cf. Verg. A. 1, 408 supra:

aeri aes plumbo fit uti jungatur ab albo,

Lucr. 6, 1079:

juncta est vena arteriis,

Cels. 2, 10:

Comius incensum calcaribus equum jungit equo Quadrati,

drives against, Hirt. B. C. 8, 48.—

With inter se:

tigna bina inter se,

Caes. B. G. 3, 17, 3:

maxime autem corpora inter se juncta permanent, cum, etc.,

Cic. N. D. 2, 45, 115:

disparibus calamis inter se junctis,

Ov. M. 1, 712:

saltus duo alti inter se juncti,

Liv. 9, 2, 7.—

With cum:

cum Bruto Cassioque vires suas,

Vell. 2, 65, 1:

legiones se cum Caesare juncturae,

id. 2, 110, 1:

erat cum pede pes junctus,

Ov. M. 9, 44:

lecto mecum junctus in uno,

id. H. 13, 117:

digitis medio cum pollice junctis,

id. F. 5, 433:

lingua cum subjecta parte juncta est,

Cels. 7, 12, 4.—

Esp.

To harness, yoke, attach.

Of animals: angues ingentes alites juncti jugo, Pac. ap. Cic. Inv. 1, 19, 27 (Trag. v. 397 Rib.):

junge pares,

i. e. in pairs, Verg. G. 3, 169; Grat. Cyneg. 263:

nec jungere tauros norant,

Verg. A. 8, 316:

currus et quatuor equos,

id. G. 3, 114:

grypes equis,

id. E. 8, 27 Forbig.:

curru jungit Halaesus Equos,

id. A. 7, 724:

leones ad currum,

Plin. 8, 16, 21, § 54:

mulis e proximo pistrino ad vehiculum junctis,

Suet. Caes. 31.—

Of a vehicle (rare):

reda equis juncta,

Cic. Att. 6, 1, 25:

neve (mulier) juncto vehiculo veheretur,

Liv. 34, 1, 3:

juncta vehicula, pleraque onusta, mille admodum capiuntur,

id. 42, 65, 3. —

Of wounds, etc., to join, bring together, unite, heal:

ego vulnera doctum jungere Etiona petam,

Stat. Th. 10, 733:

parotidas suppuratas,

Scrib. Comp. 206:

oras (tumoris),

Cels. 7, 17, 1:

oras vulneris,

id. 5, 4, 23 al. —

Of lands, territories, etc.:

juncta pharetratis Sarmatis ora Getis,

adjoining, Ov. Tr. 4, 10, 110; cf.:

juncta Aquilonibus Arctos,

id. M. 2, 132:

quibus (campis) junctae paludes erant,

Front. Strat. 2, 5, 6; Vell. 2, 110, 4:

fundos Apuliae,

to add, join to, Petr. 77:

longos jungere fines agrorum,

Luc. 1, 167.—

To connect in time, cause to follow immediately:

cum diei noctem pervigilem junxisset,

Just. 12, 13, 7:

somnum morti,

Petr. 79:

vidit hic annus Ventidium consularem praetextam jungentem praetoriae,

Vell. 2, 65, 3:

nulla natio tam mature consino belli bellum junxit,

id. 2, 110, 5:

junge, puer, cyathos, atque enumerare labora,

Stat. S. 1, 5, 10:

laborem difficilius est repetere quam jungere,

to resume than to continue, Plin. Ep. 4, 9, 10.—So of pronunciation:

si jungas (opp. interpunctis quibusdam),

Quint. 9, 4, 108.—

Milit. t. t., of troops, an army, etc., to join, unite:

cum juncti essent,

Liv. 25, 35; 25, 37:

exercitum Pompei sibi,

Vell. 2, 80, 1:

junctis exercitious,

Vell. 2, 113, 1:

cum collegae se junxisset,

Front. Strat. 1, 1, 9; so,

exercitum,

id. ib. 1, 2, 9:

Ajacem naves suas Atheniensibus junxisse,

Quint. 5, 11, 40.—

To add, give in addition:

commoda praeterea jungentur multa caducis,

Juv. 9, 89.—

In mal. part.:

corpora,

Ov. M. 10, 464:

turpia corpora,

id. H. 9, 134: tu mihi juncta toro, id. F. 3, 511; id. R. Am. 408:

si jungitur ulla Ursidio,

Juv. 6, 41; 6, 448; cf.

Venerem,

Tib. 1, 9, 76; Ov. H. 353; id. R. Am. 407.

Transf.

In gen., of abstract things, to bring together, join, unite:

cum hominibus nostris consuetudines, amicitias, res rationesque jungebat,

Cic. Deiot. 9, 27:

omnem naturam, quae non solitaria sit... sed cum alio juncta atque conexa, etc.,

id. N. D. 2, 11, 29:

an virtus et voluptas inter se jungi copularique possint,

id. de Or. 1, 51, 122:

sapientiam junctam habere eloquentiae,

id. ib. 3, 35, 142:

indignationem conquestioni,

id. Inv. 2, 11, 36:

insignis improbitas et scelere juncta,

id. de Or. 2, 58, 237:

plura crimina junguntur,

are combined, Quint. 4, 4, 5.—

Esp.

Of persons, to join, unite, bring together, associate, in love, marriage, relationship, etc.:

cum impari,

Liv. 1, 46:

cum pare,

Ov. F. 4, 98:

alicujus filiam secum matrimonio,

Curt. 5, 3, 12:

si tibi legitimis pactam junctamque tabellis non es amaturus,

Juv. 6, 200:

juncta puella viro,

Ov. A. A. 1, 682; id. Tr. 2, 284. —Of animals, etc.:

Appulis jungentur capreae lupis,

Hor. C. 1, 33, 8:

variis albae junguntur columbac,

Ov. H. 15, 37:

unaque nos sibi operā amicos junget,

Ter. Hec. 5, 2, 32:

ut quos certus amor junxit,

Ov. M. 4, 156:

amicos,

Hor. S. 1, 3, 54:

Geminum mecum tua in me beneficia junxerunt,

Plin. Ep. 10, 26, 1:

puer puero junctus amicitia,

Ov. P. 4, 3, 12.—Esp., of a treaty, alliance, etc.:

si populus Romanus foedere jungeretur regi,

Liv. 26, 24; Just. 15, 4, 24. —

Of things, to make by joining, enter into:

pacem cum Aenea, deinde adfinitatem,

Liv. 1, 1:

nova foedera,

id. 7, 30:

cum Hispanis amicitiam,

Just. 43, 5, 3:

societatem cum eo metu potentiae ejus,

id. 22, 2, 6:

foedus cum eo amicitiamque,

Liv. 24, 48; 23, 33:

juncta societas Hannibali,

id. 24, 6:

foedera,

id. 7, 30:

jungendae societatis gratia,

Just. 20, 4, 2.—

Of words, etc., to join, unite.

Esp., gram. t. t.: verba jungere, to make by joining, to compound:

jungitur verbum ex corrupto et integro, ut malevolus,

Quint. 1, 5, 68:

in jungendo aut in derivando,

id. 8, 3, 31; so,

juncta verba,

Cic. Or. 56, 186; id. Part. Or. 15, 53.—

To connect so as to sound agreeably:

quantum interest... verba eadem qua compositione vel in textu jungantur vel in fine claudantur,

Quint. 9, 4, 15.—Hence, P. a.: junc-tus, a, um, joined, united, connected, associated:

in opere male juncto,

Quint. 12, 9, 17.— Comp.:

causa fuit propior et cum exitu junctior,

Cic. Fat. 16, 36.— Sup.:

junctissimus illi comes,

most attached, Ov. M. 5, 69:

principum prosperis et alii fruantur: adversae ad junctissimos pertineant,

their nearest of kin, Tac. H. 4, 52.

mănĕo, nsi, nsum (contr. perf. mansti for mansisti, Lucil. ap. Gell. 18, 8), 2, v. n. and a. [root man, to think; whence the notion of hesitating leads to that of waiting; cf. Gr. menô, menos, mimnêskô, mantis; and Lat. memini, moneo, mens, etc.].

Neutr., to stay, remain anywhere (class.).

In gen.:

ut ut erat, mansum tamen oportuit,

Ter. Heaut. 1, 2, 26:

facilem esse rem, seu maneant, seu proficiscantur,

Caes. B. G. 5, 30:

domi,

id. ib. 4, 1:

in loco,

id. B. C. 2, 41:

in patria,

Cic. Off. 3, 26, 99:

si consulem manere ad urbem senatui placuisset,

Liv. 30, 27:

ad exercitum,

Caes. B. G. 5, 51:

uno loco manens,

Nep. Eum. 5, 4:

unum manere diem,

Prop. 2, 9, 20:

decem dies,

Vulg. Gen. 24, 55:

diebus quindecim,

id. Gal. 1, 18.— Impers. pass.:

omnia excogitantur, quare nec sine periculo maneatur,

Caes. B. G. 5, 31:

in Italia fortasse manebitur,

Cic. Att. 8, 3, 7; Vell. 2, 16, 4:

manendum eo loco,

Caes. B. C. 3, 74:

hic maneri diutius non potest,

Cic. Att. 11, 15, 3.—

In partic.

To stay, tarry, stop, continue, abide, pass the night ( = pernoctare):

apud aliquem,

Cic. Att. 4, 18, 3:

eo die mansit Venafri,

id. ib. 7, 13, 7:

in tabernaculo,

id. ib. 5, 16, 3:

sub Jove frigido,

Hor. C. 1, 1, 25:

extra domum patris,

Liv. 3, 45, 7:

ad decimum lapidem,

id. 3, 69, 8:

cum is Casilini eo die mansurum eum dixisset = Casilini,

id. 22, 13, 8; cf.:

triduom hoc,

Ter. Phorm. 3, 2, 4:

apud alium mansit,

Sen. Ben. 3, 17, 3:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

manebis clam,

id. 1 Reg. 19, 2. —In mal. part.: cum masculo mansione muliebri, Mos. et Rom. Leg. Coll. 5, 1, 1. —

Pregn., to remain, last, endure, continue [p. 1108] in any place or manner:

si in eo manerent, quod convenisset,

would adhere to, abide by that, Caes. B. G. 1, 36, 5:

in vita,

to remain alive, Cic. Fam. 4, 13, 2:

in veritate,

to adhere to the truth, id. Clu. 63, 176:

in condicione,

to fulfil a condition, id. Att. 7, 15, 3:

in sententia,

to adhere to, id. ib. 9, 2, 1:

in voluntate,

id. Fam. 5, 2, 10:

in pristina mente,

id. Sest. 27, 58:

in officio,

Hirt. B. G. 8, 47:

tu modo promissis maneas,

abide by, keep, Verg. A. 2, 160:

in pactione,

to abide by, Nep. Ages. 2, 4:

an credi posse ullum populum in ea condicione mansurum?

Liv. 8, 21, 6:

mansit in condicione atque pacto,

Cic. Verr. 1, 6, 16:

plerique negant Caesarem in condicione mansurum,

id. Att. 7, 15, 3.—Of inanim. and abstr. subjects:

nihil semper suo statu manet,

Cic. N. D. 1, 12, 29:

munitiones,

Caes. B. G. 6, 31:

monumenta,

Nep. Them. 10:

regna,

Verg. A. 2, 22: adfinitas. Ter. Hec. 4, 4, 101:

memoria,

Cic. Off. 2, 12, 43:

rerum omnium mutabilium immutabiles manent origines,

Aug. Conf. 1, 2.—With dat.:

manent ingenia senibus,

Cic. Sen. 7, 22:

his bellum,

to continue, not be at an end, Liv. 1, 53:

cujus quidem tibi fatum manet,

awaits, Cic. Phil. 2, 5, 11.— Absol.:

maneat ergo, quod turpe sit, id numquam esse utile,

be it regarded as a settled principle, Cic. Off. 3, 12, 49; id. Mil. 4, 11:

quamobrem illud maneat, et fixum sit, quod neque moveri, etc.,

id. Rab. Post. 9, 25.— Part. act. fut.: mansurus, that which will abide or endure; lasting, permanent:

urbs,

Verg. A. 3, 86.—So part. pres. manens:

civitas,

Vulg. Heb. 13, 14.—

Act., to wait for, await, expect a person or thing (not in Cic. or Cæs.; syn.: opperior, praestolor, expecto).

In gen.:

nunc te, nox, quae me mansisti, mitto ut concedas die,

Plaut. Am. 1, 3, 48:

sese,

id. Aul. 4, 6, 14:

non manebat aetas virginis meam neclegentiam,

Ter. Phorm. 3, 1, 16:

hostium adventum mansit,

Liv. 42, 66; Ter. Phorm. 4, 1, 4.—

In partic., to await one (as his fate, portion, etc.), to be about to befall one:

mors sua quemque manet,

Prop. 2, 21, 58 (3, 26, 12):

quis me manet exitus?

Ov. M. 9, 725:

qui si manet exitus urbem,

id. ib. 8, 60:

funera quos maneant,

id. ib. 11, 540:

quae (acerba) manent victos,

Liv. 26, 13 fin.; Suet. Caes. 14; id. Dom. 18:

maneat nostros ea cura nepotes,

Verg. A. 3, 505:

vincula et tribulationes me manent,

Vulg. Act. 20, 23.

plŭtĕus, i, m., less freq. plŭtĕum, i, n.

A penthouse, shed, or mantlet, made of hurdles covered with raw hides, and used to protect besiegers (cf. vineae): plutei crates corio crudo intentae, quae solebant opponi militibus opus facientibus, et appellabantur militares. Nunc etiam tabulae, quibus quid praesepitur, eodem nomine dicuntur, Paul. ex Fest. p. 231 Müll.; cf. Veg. Mil. 4, 15:

pluteos praeferre,

Amm. 21, 12, 6; so Caes. B. C. 2, 9; Liv. 21, 61, 10 al.— Transf.:

ad aliquem vineam pluteosque agere,

i. e. to turn all one's weapons against him, Plaut. Mil. 2, 2, 111.—

A permanent breastwork, a parapet, on towers, etc.:

pluteos vallo addere,

Caes. B. G. 7, 41:

plutei turrium,

id. ib. 7, 25; id. B. C. 3, 24:

rates a fronte atque ab utroque latere, cratibus ac pluteis protegebat,

id. ib. 1, 25, 9;

2, 15, 3: viminei,

Amm. 19, 5, 1:

locus consaeptus cratibus pluteisque,

Liv. 10, 38, 5.—

The back-board, back, of a settee or couch, Suet. Calig. 26;

so of the couch on which guests reclined at table: somni post vina petuntur,... puer pluteo vindice tutus erat,

Mart. 3, 91, 10.—

Meton., a couch, dining-couch, Prop. 4 (5), 8, 68.—

The board on which a corpse is placed, Mart. 8, 44, 13.—

A book-shelf, bookcase, desk, Pers. 1, 106;

with busts upon it,

Juv. 2, 7; cf. Dig. 29, 1, 17, § 4; Sid. Ep. 2, 9.—

A partition-wall between two columns, a balustrade, parapet, Vitr. 4, 4, 1.

plŭtĕus, i, m., less freq. plŭtĕum, i, n.

A penthouse, shed, or mantlet, made of hurdles covered with raw hides, and used to protect besiegers (cf. vineae): plutei crates corio crudo intentae, quae solebant opponi militibus opus facientibus, et appellabantur militares. Nunc etiam tabulae, quibus quid praesepitur, eodem nomine dicuntur, Paul. ex Fest. p. 231 Müll.; cf. Veg. Mil. 4, 15:

pluteos praeferre,

Amm. 21, 12, 6; so Caes. B. C. 2, 9; Liv. 21, 61, 10 al.— Transf.:

ad aliquem vineam pluteosque agere,

i. e. to turn all one's weapons against him, Plaut. Mil. 2, 2, 111.—

A permanent breastwork, a parapet, on towers, etc.:

pluteos vallo addere,

Caes. B. G. 7, 41:

plutei turrium,

id. ib. 7, 25; id. B. C. 3, 24:

rates a fronte atque ab utroque latere, cratibus ac pluteis protegebat,

id. ib. 1, 25, 9;

2, 15, 3: viminei,

Amm. 19, 5, 1:

locus consaeptus cratibus pluteisque,

Liv. 10, 38, 5.—

The back-board, back, of a settee or couch, Suet. Calig. 26;

so of the couch on which guests reclined at table: somni post vina petuntur,... puer pluteo vindice tutus erat,

Mart. 3, 91, 10.—

Meton., a couch, dining-couch, Prop. 4 (5), 8, 68.—

The board on which a corpse is placed, Mart. 8, 44, 13.—

A book-shelf, bookcase, desk, Pers. 1, 106;

with busts upon it,

Juv. 2, 7; cf. Dig. 29, 1, 17, § 4; Sid. Ep. 2, 9.—

A partition-wall between two columns, a balustrade, parapet, Vitr. 4, 4, 1.

prō̆prĭus, a, um, adj. [etym. dub.; perhaps from root prae; cf. prope], not common with others, one's own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).

In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25:

proprium et peculiare,

Plin. 7, 25, 26, § 93:

tria praedia Capitoni propria traduntur,

to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

proprio sumptu edere ludos,

Tac. A. 1, 15:

propriā pecuniā militem juvare,

id. ib. 1, 71:

basilicam propriā pecuniā firmare,

id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84:

propria impensa,

Just. 12, 11, 1:

propriis viribus,

Liv. 2, 53:

familia,

id. 7, 9:

libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum,

id. C. 1, 1, 9:

proprio Marte,

by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.):

ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat,

all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150:

suā quādam propriā, non communi oratorum facultate,

id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3:

omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere,

Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362:

suis propriis periculis parere commune reliquis otium,

id. Rep. 1, 4, 7:

quod (periculum) autem meum erat proprium,

id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15;

calamitatem aut propriam suam aut temporum queri,

Caes. B. C. 3, 20.—

Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal:

tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris,

Cic. Sull. 3, 9:

reliquae partes quales propriae sunt hominis,

id. Fin. 5, 12, 35:

id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis,

id. Sen. 11, 35:

libertatem propriam Romani generis,

id. Phil. 3, 11, 29:

proprium id Tiberio fuit,

Tac. A. 4, 19:

ira,

personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prō̆prĭum, i, n.

Lit., a possession, property:

id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur,

Cic. Fam. 7, 30, 2:

vivere de proprio,

Mart. 12, 78, 2.—

Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—

In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1:

superbo decreto addidit propriam ignominiam,

Liv. 35, 33.—

Lasting, constant, permanent, perpetual (class.):

illum amatorem tibi proprium futurum in vitā,

Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5:

nihil in vitā proprium mortali datum esse,

Lucil. ib. 362, 15:

alicui proprium atque perpetuum,

Cic. Imp. Pomp. 16, 48:

perenne ac proprium manere,

id. Red. in Sen. 4, 9:

parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt,

Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172:

deferens uni propriam laurum,

id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871:

victoriam propriam se eis daturam,

lasting, Hirt. B. Afr. 32.— Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē.

Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter;

class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum,

Cic. Fam. 9, 15, 1:

promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis,

for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—

In partic.

Particularly, in particular:

neque publice neque proprie,

Cic. Sest. 16, 37.—

Especially, eminently, exclusively:

mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia,

Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.—

Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense:

magis proprie nihil possum dicere,

Cic. Phil. 2, 31, 77:

illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur,

id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22:

uti verbo proprie,

Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.

prō̆prĭus, a, um, adj. [etym. dub.; perhaps from root prae; cf. prope], not common with others, one's own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).

In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25:

proprium et peculiare,

Plin. 7, 25, 26, § 93:

tria praedia Capitoni propria traduntur,

to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

proprio sumptu edere ludos,

Tac. A. 1, 15:

propriā pecuniā militem juvare,

id. ib. 1, 71:

basilicam propriā pecuniā firmare,

id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84:

propria impensa,

Just. 12, 11, 1:

propriis viribus,

Liv. 2, 53:

familia,

id. 7, 9:

libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum,

id. C. 1, 1, 9:

proprio Marte,

by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.):

ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat,

all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150:

suā quādam propriā, non communi oratorum facultate,

id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3:

omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere,

Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362:

suis propriis periculis parere commune reliquis otium,

id. Rep. 1, 4, 7:

quod (periculum) autem meum erat proprium,

id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15;

calamitatem aut propriam suam aut temporum queri,

Caes. B. C. 3, 20.—

Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal:

tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris,

Cic. Sull. 3, 9:

reliquae partes quales propriae sunt hominis,

id. Fin. 5, 12, 35:

id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis,

id. Sen. 11, 35:

libertatem propriam Romani generis,

id. Phil. 3, 11, 29:

proprium id Tiberio fuit,

Tac. A. 4, 19:

ira,

personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prō̆prĭum, i, n.

Lit., a possession, property:

id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur,

Cic. Fam. 7, 30, 2:

vivere de proprio,

Mart. 12, 78, 2.—

Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—

In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1:

superbo decreto addidit propriam ignominiam,

Liv. 35, 33.—

Lasting, constant, permanent, perpetual (class.):

illum amatorem tibi proprium futurum in vitā,

Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5:

nihil in vitā proprium mortali datum esse,

Lucil. ib. 362, 15:

alicui proprium atque perpetuum,

Cic. Imp. Pomp. 16, 48:

perenne ac proprium manere,

id. Red. in Sen. 4, 9:

parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt,

Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172:

deferens uni propriam laurum,

id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871:

victoriam propriam se eis daturam,

lasting, Hirt. B. Afr. 32.— Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē.

Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter;

class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum,

Cic. Fam. 9, 15, 1:

promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis,

for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—

In partic.

Particularly, in particular:

neque publice neque proprie,

Cic. Sest. 16, 37.—

Especially, eminently, exclusively:

mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia,

Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.—

Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense:

magis proprie nihil possum dicere,

Cic. Phil. 2, 31, 77:

illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur,

id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22:

uti verbo proprie,

Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.

querquētŭlānus, a, um, adj. [from querquetum, for quercetum], of or belonging to an oak-forest, named from an oakwood:

querquetulanae virae (i. e. virgines) putantur significari nymphae praesidentes querqueto virescenti: quod genus silvae judicant fuisse intra portam, quae ab eo dicta sit Querquetularia. Sed feminas antiqui, quas sciens (scitas?) dicimus, viras appellabant: unde adhuc permanent virgines et viragines,

Fest. p. 261 Müll.: mons, an earlier name of the Mons Caelius at Rome, Tac. A. 4, 65;

here was querquetulanum sacellum,

Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; and: querquetulana porta, a gate in Rome between the Mons Caelius and Esquilinus, Plin. 16, 10, 15, § 37. —

Plur.: Quer-quētŭlāni, ōrum, m., a people of Latium, Plin. 3, 5, 9, § 69.

querquētŭlānus, a, um, adj. [from querquetum, for quercetum], of or belonging to an oak-forest, named from an oakwood:

querquetulanae virae (i. e. virgines) putantur significari nymphae praesidentes querqueto virescenti: quod genus silvae judicant fuisse intra portam, quae ab eo dicta sit Querquetularia. Sed feminas antiqui, quas sciens (scitas?) dicimus, viras appellabant: unde adhuc permanent virgines et viragines,

Fest. p. 261 Müll.: mons, an earlier name of the Mons Caelius at Rome, Tac. A. 4, 65;

here was querquetulanum sacellum,

Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; and: querquetulana porta, a gate in Rome between the Mons Caelius and Esquilinus, Plin. 16, 10, 15, § 37. —

Plur.: Quer-quētŭlāni, ōrum, m., a people of Latium, Plin. 3, 5, 9, § 69.

stagnum, i, n. [cf. Gr. tenagos = vadum].

Lit., a piece of standing water (whether permanent or formed by the overflowing of a stream], a pool, pond, swamp, fen, etc. (cf.: lacus, palus): propter stagna, ubi lanigerum pecus piscibus pascit, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 59 Müll. (Sat. v. 42 Vahl.):

super ripas Tiberis effusus lenibus stagnis,

Liv. 1, 4, 4; cf. Varr. ap. Non. 217, 2 (as an example for stativae aquae); Cic. poët. Div. 1, 9; Auct. ap. Cic. Agr. 3, 2, 7; Tib. 1, 3, 77; Verg. A. 6, 323:

undique latius Extenta Lucrino Stagna lacu,

Hor. C. 2, 15, 4:

immensa stagna lacusque,

Ov. M. 1, 38; Liv. 26, 48, 4 al.—

Poet., transf., waters in gen.: hiemem sensit Neptunus et imis Stagna refusa vadis. Verg. A. 1, 126:

Nerei Stagna,

id. ib. 10, 764:

rubri stagna profundi,

Luc. 8, 853; cf. Sil. 7, 282:

stagna tepentis aquae,

Prop. 3, 18 (4, 17), 2:

Phrixeae stagna sororis,

i. e. the Hellespont, Ov. F. 4, 278:

Euripi,

id. P. 1, 8, 38:

stagnum ignis,

a lake of fire, Vulg. Apoc. 19, 20; 20, 10.

stagnum, = stannum, whence 2. stagno, and the orthog. stagneus, for stanneus.

supplex ( subpl-), ĭcis (abl. supplĭci, but also -ĭce freq. in dactyl. and anap. verse, Hor. C. 3, 14, 8; Tib. 1, 2, 14; Ov. M. 2, 396 al.;

and always when used subst.,

Verg. A. 3, 667; Ov. M. 8, 261; Curt. 5, 3, 14;

or to denote a temporary attitude or relation, not a permanent characteristic,

Cic. Scaur. 2, 35; Luc. 8, 287; 8, 346; cf. Neue, Formenl. 2, 46; gen. plur. supplicium, Liv. 24, 30; 29, 16; 35, 34), adj. [sup-plico, bending the knees, kneeling down; hence], humbly begging or entreating; humble, submissive, beseeching, suppliant, supplicant (class.; syn.: humilis, submissus).

Absol.:

supplex te ad pedes abiciebas,

Cic. Phil. 2, 34, 86; cf. id. Lig. 5, 13:

ad alios se reges supplicem contulisse,

id. Imp. Pomp. 8, 21:

et genua amplectens effatur talia supplex,

Verg. A. 10, 523:

vobis supplex manus tendit patria communis,

Cic. Cat. 4, 9, 18; cf.

infra II.: se supplicem pro aliquo profiteri,

id. Pis. 32, 80:

supplex ad aliquem venire,

id. Att. 16, 16, C, §

10: ad opem judicum supplices confugere,

id. Font. 15, 33 (11, 23):

do manus Supplex,

Hor. Epod. 17, 2:

supplex populi suffragia capto,

id. Ep. 2, 2, 103:

tibi quo die Portus Alexandrea supplex patefecit,

id. C. 4, 14, 35:

supplex rogabo,

Stat. Achill. 1, 50.—

With dat.:

ut tibi fierem supplex,

Plaut. Ps. 5, 2, 20:

judicibus supplex,

Cic. Tusc. 1, 29, 71; id. de Or. 1, 53, 229:

ego me plurimis pro te supplicem abjeci,

id. Mil. 36, 100; Plaut. Bacch. 4, 9, 101; id. Cist. 1, 1, 34; id. Pers. 2, 3, 18; id. Stich. 2, 1, 18; Ter. Phorm. 5, 6, 47; Cic. Planc. 8, 21; Ov. H. 12, 185 al.:

cum Alcibiades Socrati supplex esset, ut, etc.,

Cic. Tusc. 3, 32, 77.—

As subst.: supplex, ĭcis, m., a suppliant, humble petitioner:

in miseros ac supplices misericordiā uti,

Caes. B. G. 2, 28:

et nos jacentis ad pedes supplicum voce prohibebis?

Cic. Lig. 5, 13:

tu supplice digno dignior,

Val. Fl. 7, 290:

paternus,

Sen. Troad. 315; so with a pron. possess. or gen.:

vester est supplex, judices,

Cic. Mur. 40, 86; so,

vester,

id. Clu. 70, 200:

tuus,

Hor. C. 3, 10, 16:

supplex vestrae misericordiae,

Cic. Cael. 32, 79:

dei,

Nep. Paus. 4, 5; id. Ages. 4, 8:

tui numinis,

Sen. Agam. 343:

domus inimicae,

Quint. Decl. 9, 1.—

Transf., of things:

manus supplices,

Cic. Font. 21, 48 (17, 38):

manu supplice,

Ov. M. 11, 279:

dextra,

Val. Fl. 4, 11:

vitta,

Hor. C. 3, 14, 8:

dona,

Verg. A. 3, 439:

libelli,

Mart. 8, 31, 3:

vota,

Verg. A. 8, 61:

verba,

Cic. Att. 12, 32, 1:

vox,

Sall. C. 31, 7; Ov. M. 2, 396; Liv. 30, 12; Curt. 4, 6, 28:

voce supplex,

Tac. A. 1, 57:

oliva,

Val. Fl. 3, 424:

querelae,

Tib. 1, 4, 72:

lacrimae,

Prop. 1, 16, 4:

causa,

Quint. 11, 1, 3.—Hence, adv.: sup-plĭcĭter, humbly, submissively, suppliantly:

suppliciter demisseque respondere,

Cic. Fl. 10, 21; id. de Or. 1, 20, 90; Caes. B. G. 1, 27; Suet. Aug. 13; id. Tib. 10; Verg. A. 1, 481; 12, 220; Hor. S. 1, 8, 32; Ov. F. 2, 438; id. P. 1, 10, 44.

sum, fui, esse (2d pers. es, but usu. es in Plaut and Ter; old forms, indic. pres. esum for sum, acc. to Varr. L. L. 9, § 100 Mull.: essis for es, Att. ap. Non. 200, 30, or Trag. Rel. p. 283 Rib.: simus for sumus, used by Augustus, acc. to Suet. Aug. 87; fut. escit for erit, XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25:

esit, XII. Tab. ap. Fest. s. v. nec, p. 162 Mull.: escunt for erunt,

Cic. Leg. 2, 24, 60, 3, 3, 9; Lucr. 1, 619; perf. fuvimus for fuimus, Enn. ap. Cic. de Or. 3, 42, 168:

FVVEIT, C. I. L. 1, 1051: fuit,

Plaut. Capt. 3, 4, 23; id. Mil. 3, 1, 159:

fuerim,

id. ib. 4, 8, 54:

fuerit,

id. As. 4, 1, 37; subj. pres. siem, sies, siet, etc., very freq., esp. in Plaut.; e. g. siem, Am. prol. 57; Ter. And. 3, 4, 7:

sies,

Plaut. Am. 3, 2, 43; Ter. And. 2, 5, 13:

siet,

Plaut. Am. prol. 58; Ter. And. 1, 4, 7; Lucr. 3, 101:

sient,

Plaut. Am. 1, 1, 54; Ter. And. 2, 3, 16; cf. Cic. Or. 47, 157; also,

fuam, fuas, etc., regarded by G. Curtius, de Aorist. Lat. Rel. in Studien zur Gr. u. Lat. Gram. 1, 431 sqq., as an aorist: fuam,

Plaut. Bacch. 1, 2, 48; id. Mil. 2, 6, 112: fuas, Liv. Andron. ap. Non 111, 13; Plaut. Capt. 2, 3, 71; 2, 3, 83; id. Pers. 1, 1, 52; id. Trin. 2, 1, 32: fuat, Pac. ap. Non. 111, 8; Carm. ap. Liv. 25, 12; Plaut. Am. 3, 4, 2; id. Aul. 2, 2, 56; id. Capt. 2, 2, 10 et saep.; Ter. Hec. 4, 3, 4; Lucr. 4, 639; Verg. A. 10, 108:

fuant,

Plaut. Bacch. 4, 9, 110; id. Ep. 5, 1, 13; id. Ps. 4, 3, 12: fuvisset, Enn. ap. Gell. 12, 4, 4; part. pres. ens, used by Caesar, acc. to Prisc. p. 1140 P.; and by Sergius Flavius, acc. to Quint. 8, 3, 33; fut. inf. fore for futurum esse, very freq., and so always with partt.; cf. Madv. Gram. § 108; whence, subj. imperf. forem fores, etc., for essem; esp. in conditional sentences and in the histt., but very rare in Cic.; v. Neue, Formenl. 2, 597 sqq.), v. n. [root es; Sanscr. as-mi, and the Greek es-mi, whence eimi; perf. fui; root in Sanscr. bhu, to become; bhavas, condition; Gr. phuô, to beget; cf.: fetus, futuo, etc.], to be, as a verb substantive or a copula.

As a verb substantive, to be.

In gen.

Asserting existence, to be, exist, live:

definitionum duo sunt genera prima: unum earum rerum quae sunt: alterum earum quae intelleguntur. Esse ea dico, quae cerni tangive possunt, ut fundum, aedes, parietem, cetera. Non esse rursus ea dico, quae tangi demonstrarive non possunt, cerni tamen animo atque intellegi possunt, ut si usucapionem, si tutelam, etc.... definias,

Cic. Top. 5, 26 sq.:

si abest, nullus est,

Plaut. Bacch. 2, 2, 16:

nunc illut est, quom me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

ita paene nulla sibi fuit Phronesium ( = paene mortuus est),

id. Truc. 1, 2, 95:

omne quod eloquimur sic, ut id aut esse dicamus aut non esse,

Cic. de Or. 2, 38, 157:

non statim, quod esse manifestum est, etiam quid sit apparet,

Quint. 3, 6, 81: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.):

flumen est Arar, quod, etc.,

Caes. B. G. 1, 12:

homo nequissimus omnium qui sunt, qui fuerunt, qui futuri sunt!

Cic. Fam. 11, 21, 1; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

si quos inter societas aut est aut fuit aut futura est,

id. Lael. 22, 83:

nec enim, dum ero, angar ulla re, cum omni vacem culpa: et, si non ero, sensu omnino carebo,

id. Fam. 6, 3, 4:

si modo futuri sumus, erit mihi res opportuna,

id. Att. 11, 4, 1:

si quando erit civitas, erit profecto nobis locus: sin autem non erit, etc.,

id. Fam. 2, 16, 6:

nolite arbitrari, me cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

id. Sen. 22, 79:

si erit ulla res publica... sin autem nulla erit,

id. Fam. 2, 16, 5:

fuimus Troes, fuit Ilium,

Verg. A. 2, 325:

sive erimus seu nos fata fuisse volunt,

Tib. 3, 5, 32: per quinquennia decem fuimus, Prud. Cath. praef. 2.—

Of events, to be, happen, occur, befall, take place:

illa (solis defectio) quae fuit regnante Romulo,

Cic. Rep. 1, 16, 25:

neque enim est periculum, ne, etc.,

id. ib. 1, 23, 37:

amabo, quid tibi est?

Ter. Heaut. 2, 4, 24:

quid se futurum esset,

Liv. 33, 27. —

Of location, to be present, to be at a place.

With adv., or other expressions of place:

cum non liceret quemquam Romae esse, qui, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 41, § 100:

cum Athenis decem ipsos dies fuissem,

id. Fam. 2, 8, 3; id. de Or. 2, 7, 27:

cum Africanus constituisset in hortis esse,

id. Rep. 1, 9, 14:

cum essemus in castris,

id. ib. 1, 15:

nonne mavis sine periculo tuae domi esse quam cum periculo alienae?

id. Fam. 4, 7, 4:

vos istic commodissime sperem esse,

id. ib. 14, 7, 2: te hic tutissime puto fore, Pompon. ap. Cic. Att. 8, 11, A.—

Of passages in a book or writing, with in and abl., to be, stand, be written, etc.:

deinceps in lege est, ut, etc.,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

quid enim in illis (litteris) fuit praeter querelam temporum,

id. Fam. 2, 16, 1.—

Of personal relations, with ad or apud and acc., or cum and abl. of person:

cum esset (Sulpicius Gallus) casu apud M. Marcellum,

Cic. Rep. 1, 14, 21:

eram cum Stoico Diodoto: qui cum habitavisset apud me mecumque vixisset, etc.,

id. Brut. 90, 309:

erat nemo, quicum essem libentius quam tecum et pauci, quibuscum essem aeque libenter,

id. Fam. 5, 21, 1:

qui me admodum diligunt multumque mecum sunt,

id. ib. 4, 13, 6; cf. with simul:

Smyrnae cum simul essemus complures dies,

id. Rep. 1, 8, 13.—Hence, esp.: esse cum aliquo (aliqua), to be with, i. e. live with, associate with, as husband or wife:

cujus soror est cum P. Quintio,

Cic. Quint. 24, 77:

ea nocte mecum illa hospitis jussu fuit,

Plaut. Merc. 1, 1, 101; Ov. A. A. 3, 664:

cum hac (meretrice) si qui adulescens forte fuerit,

Cic. Cael. 20, 49; Ov. Am. 2, 8, 27: tum ad me fuerunt, qui, etc., Varr. ap. Non. 133, 28:

Curio fuit ad me sane diu,

Cic. Att. 10, 4, 8:

cum ad me bene mane Dionysius fuit,

id. ib. 10, 16, 1; cf.:

esse sub uno tecto atque ad eosdem Penates,

Liv. 28, 18.—

Of relations analogous to place, of dress, condition, position, office, etc., to be, live, be found, etc., with in and abl.:

cum est in sagis civitas,

Cic. Phil. 8, 11, 32:

in laxa toga,

Tib. 2, 3, 78: sive erit in Tyriis, Tyrios laudabis amictus;

Sive erit in Cois, Coa decere puta,

Ov. A. A. 2, 297: hominem non modo in aere alieno nullo, sed in suis nummis multis esse et semper fuisse, Cic. Verr [p. 1798] 2, 4, 6, §

11: in servitute,

id. Clu. 7, 21:

in illa opinione populari,

id. ib. 51, 142:

in magno nomine et gloria,

id. Div. 1, 17, 31:

in spe,

id. Fam. 14, 3, 2:

in tanta moestitia,

id. Phil. 2, 15, 37:

in odio,

id. Att. 2, 22, 1:

in probris, in laudibus,

id. Off. 1, 18, 61:

in officio,

id. ib. 1, 15, 49:

in injustitia,

id. ib. 1, 14, 42:

in vitio,

id. ib. 1, 19, 62; id. Tusc. 3, 9, 19:

ne in mora quom opus sit, sies,

Ter. And. 2, 5, 13:

ne in mora illi sis,

id. ib. 3, 1, 9:

hic in noxia'st,

id. Phorm. 2, 1, 36:

quae (civitas) una in amore atque in deliciis fuit,

Cic. Verr. 2, 4, 1, § 3:

in ingenti periculo,

Liv. 5, 47:

in pace,

id. 31, 29.—So with abl. without in, when qualified by an adj.:

(statua) est et fuit tota Graecia summo propter ingenium honore et nomine,

Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87:

si quis asperitate ea est et inmanitate naturae,

id. Lael. 23, 87:

ne quo periculo proprio existimares esse,

id. Fam. 4, 15, 2 (B. and K. ex conj.:

in periculo): ego sum spe bona,

id. ib. 12, 28, 3:

res nunc difficili loco mihi videtur esse,

id. ib. 12, 28, 3:

incredibili sum sollicitudine de tua valetudine,

id. ib. 16, 15, 1; esp. in phrase periculo alicujus esse, to be at the risk of any one:

rem illam suo periculo esse,

id. Att. 6, 1, 6:

ut quae in naves inposuissent, ab hostium tempestatisque vi publico periculo essent,

Liv. 23, 49, 2 Weissenb. ad loc.:

dare nummos meo periculo,

Dig. 46, 1, 24:

communi periculo,

ib. 13, 6, 21, § 1 (cf. II. B. 1. b. infra).—

To depend upon, rest with, with in and abl.:

res erat non in opinione dubia,

Cic. Dom. 5, 11:

sed totum est in eo, si, etc.,

id. Att. 2, 22, 5:

omnem reliquam spem in impetu esse equitum,

Liv. 10, 14, 12:

quoniam totum in eo sit, ne contrectentur pocula,

Col. 12, 4, 3. —

In partic.

Esse (est, sunt, etc.) often stands without a subject expressed, or with an indef. subj., as antecedent of a rel.-clause, whose verb may be in the indic. or subj.; the former only when the subject is conceived as particular or limited, and actually existing; the latter always when it is conceived as indefinite; cf. Zumpt, Gram. § 562 sq.; Roby, Gram. § 1686 sq.; Madv. Gram. § 365; but the distinctions usually drawn by grammarians are not always observed by the best writers; and the subjunctive is always admissible, being the prevailing construction after sunt qui in class. prose, and nearly universal in postAug. writers: sunt, qui (quae), there are those ( people or things) who ( that), or simply some.

With indic.

Without subject expressed:

mulier mane: sunt Qui volunt te conventam,

Plaut. Cist. 4, 2, 37:

sunt hic quos credo inter se dicere,

id. Cas. prol. 67:

sunt quae te volumus percontari,

id. Ps. 1, 5, 47:

quid est, quod tu gestas tabellas?

id. ib. 1, 1, 10:

quid est, quod tu me nunc optuere?

id. Most. 1, 1, 69; cf.:

quid hoc est, quod foris concrepuit?

id. ib. 5, 1, 15:

tun' is es, Qui in me aerumnam obsevisti?

id. Ep. 4, 1, 34:

quid est, quod tuo animo aegre est?

id. Cas. 2, 2, 9; id. Cist. 4, 1, 3:

at ego est quod volo loqui,

id. As. 1, 3, 79:

est quod te volo secreto,

id. Bacch. 5, 2, 30:

sunt quos scio amicos esse, sunt quos suspicor,

id. Trin. 1, 2, 54:

ita subitum'st, quod eum conventum volo,

id. ib. 5, 2, 51:

sunt quae ego ex te scitari volo,

id. Capt. 2, 2, 13:

sed est quod suscenset tibi,

Ter. And. 2, 6, 17:

est quod me transire oportet,

id. Hec. 2, 2, 31:

quid sit quapropter te jussi, etc.,

id. ib. 5, 1, 7:

sunt item quae appellantur alces,

Caes. B. G. 6, 27 init.:

(nationes) ex quibus sunt qui ovis vivere existimantur,

id. ib. 4, 10 fin.:

sunt qui putant posse te non decedere,

Cic. Fam. 1, 9, 25:

sunt autem, qui putant non numquam complexione oportere supersederi,

id. Inv. 1, 40, 72:

quamquam sunt, qui propter utilitatem modo petendas putant amicitias,

id. ib. 2, 55, 167:

sunt autem quae praeterii,

id. Att. 10, 4, 11:

sunt, qui abducunt a malis ad bona, ut Epicurus. Sunt, qui satis putant ostendere, nihil inopinati accidisse... Sunt etiam qui haec omnia genera consolandi colligunt,

id. Tusc. 3, 31, 76 Kuhn. N. cr.:

sunt, qui, quod sentiunt, non audent dicere,

id. Off. 1, 24, 84:

Argiletum sunt qui scripserunt ab Argola, etc.,

Varr. L. L. 5, § 157 Mull.:

sunt qui ita dicunt,

Sall. C. 19, 4:

sunt qui spiritum non recipiunt sed resorbent,

Quint. 11, 3, 55:

sunt, quos curriculo pulverem Olympicum Collegisse juvat,

Hor. C. 1, 1, 3; cf. id. S. 1, 4, 24: sunt quibus unum opus est, etc., id. C. 1, 7, 5:

sunt quibus in satira videor nimis acer,

id. S. 2, 1, 1:

sunt quorum ingenium nova tantum crustula promit,

id. ib. 2, 4, 47.—

With a subject expressed by an indefinite word or clause:

sunt alii qui te volturium vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 64:

est genus hominum qui se primos omnium esse volunt,

Ter. Eun. 2, 2, 17:

multae sunt causae, quam ob rem cupio abducere,

id. ib. 1, 2, 65 Fleck. (Ussing, cupiam):

erat quidam eunuchus, quem mercatus fuerat,

id. ib. 3, 5, 21:

multaeque res sunt in quibus de suis commodis viri boni multa detrahunt,

Cic. Lael. 16, 57:

sunt ejus aliquot orationes, ex quibus lenitas ejus perspici potest,

id. Brut. 48, 177:

fuerunt alia genera philosophorum, qui se omnes Socraticos esse dicebant,

id. de Or. 3, 17, 62:

nonnulli sunt, qui aluerunt, etc.,

id. Cat. 1, 12, 301:

sunt quidam, qui molestas amicitias faciunt, cum ipsi se contemni putant,

id. Lael. 20, 72:

sunt vestrum, judices, aliquam multi, qui L. Pisonem cognoverunt,

id. Verr. 2, 4, 25, § 56:

multae et pecudes et stirpes sunt, quae sine procuratione hominum salvae esse non possunt,

id. N. D. 2, 52, 130:

sunt bestiae quaedam, in quibus inest aliquid simile virtutis, etc.,

id. Fin. 5, 14, 38:

permulta sunt, quae dici possunt, quare intellegatur, etc.,

id. Rosc. Am. 33, 94; cf. id. Div. in Caecil. 7, 22; id. Off. 1, 14, 43; 1, 20, 69; id. Div. 1, 54, 123:

fuere complures, qui ad Catilinam initio profecti sunt,

Sall. C. 39, 5: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt. Cic. de Or. 1, 33, 152:

alia fuere, quae illos magnos fecere,

Sall. C. 52, 21.—

With. subj.: sunt, qui discessum animi a corpore putent esse mortem;

sunt qui nullum censeant fieri discessum,

Cic. Tusc. 1, 9, 18:

sunt qui in rebus contrariis parum sibi constent,

id. Off. 1, 21, 71:

de impudentia singulari sunt qui mirentur,

id. Verr. 2, 1, 2, § 6:

est eisdem de rebus quod dici potest subtilius,

id. Tusc. 3, 15, 32:

praesto est qui neget rem ullam percipi esse sensibus,

id. Ac. 2, 32, 101:

quicquid est quod deceat, id, etc.,

id. Off. 1, 27, 94:

sunt qui nolint tetigisse nisi illas, etc.,

Hor. S. 1, 2, 28:

sunt qui Crustis et pomis viduas venentur avaras,

id. Ep. 1, 1, 78:

vestes Gaetulo murice tinctas Sunt qui non habeant, est qui non curet habere,

id. ib. 2, 2, 182 et saep.—

With a more or less indefinite expression of the subject:

sunt quidam e nostris, qui haec subtilius velint tradere et negent satis esse, etc.,

Cic. Fam. 1, 9, 31:

rarum est quoddam genus eorum, qui se a corpore avocent,

id. Div. 1, 49, 111:

quotus igitur est quisque qui somniis pareat?

id. ib. 2, 60, 125; id. de Or. 2, 50, 196:

solus est hic, qui numquam rationes ad aerarium referat,

id. Verr. 2, 1, 38, § 98:

quae quibusdam admirabilia videntur, permulti sunt, qui pro nihilo putent,

id. Lael. 23, 86:

erat nemo in quem ea suspicio conveniret,

id. Rosc. Am. 23, 65, cf.:

quis enim miles fuit, qui Brundisii illam non viderit? quis, qui nescierit, etc.,

id. Phil. 2, 25, 61:

sit aliquis, qui nihil mali habeat,

id. Tusc. 1, 35, 85:

sunt nonnullae disciplinae, quae officium omne pervertant,

id. Off. 1, 2, 5:

est quaedam animi sanitas quae in insipientem quoque cadat,

id. Tusc. 4, 13, 30:

Syracusis lex est de religione, quae jubeat,

id. Verr. 2, 2, 51, § 126:

unus est qui curet constantia magis quam consilio,

id. Att. 1, 18, 7:

si est una ex omnibus quae sese moveat,

id. Rep. 6, 26, 28:

multi sunt, qui non acerbum judicent vivere, sed supervacuum,

Sen. Ep. 24, 26:

erant sententiae quae castra Vari oppugnanda censerent,

Caes. B. C. 2, 30:

fuere cives qui seque remque publicam obstinatis animis perditum irent,

Sall. C. 36, 4:

sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem Possis,

Hor. Ep. 1, 1, 34:

sunt delicta tamen, quibus ignovisse velimus,

id. A. P. 347.—

Poet.: est, quibus (acc. to the Gr. estin hois):

est quibus Eleae concurrit palma quadrigae: est quibus in celeres gloria nata pedes,

Prop. 3, 9 (4, 8), 17.—

With dat., to belong or pertain to; or, rendering the dative as the subject of the verb, to have ( possess, = the Fr. etre a used of property, and of permanent conditions or characteristics, not of temporary states, feelings, etc.; cf. Krebs, Antibarb. p. 417 sq.): aliquid reperiret, fingeret fallacias, Unde esset adulescenti, amicae quod daret, Ter. Heaut. 3, 2, 23:

nomen Mercurio'st mihi, Plaut Am. prol. 19: nisi jam tum esset honos elo quentiae,

Cic. Brut. 10, 40:

est igitur homini cum deo similitudo,

id. Leg. 1, 8, 25:

familiaritas, quae mihi cum eo est,

id. Att. 8. 3, 2:

privatus illis census erat brevis,

Hor. C. 2, 15, 13; cf.:

Trojae et huic loco nomen est,

Liv. 1, 1, 5:

Hecyra est huic nomen fabulae,

Ter. Hec. prol. 1:

cui saltationi Titius nomen esset,

Cic. Brut. 62, 225:

cui (fonti) nomen Arethusa est,

id. Verr. 2, 4, 53, § 118:

Scipio, cui post Africano fuit cognomen,

Liv. 25, 2, 6.—With ellips. of dat. ( poet.):

nec rubor est emisse palam (sc. ei),

nor is she ashamed, Ov. A. A. 3, 167:

neque testimonii dictio est (sc. servo),

has no right to be a witness, Ter. Phorm. 2, 1, 63.—

Esse alicui cum aliquo, to have to do with, to be connected with a person:

tecum nihil rei nobis, Demipho, est,

Ter. Phorm. 2, 3, 74:

sibi cum illa mima posthac nihil futurum,

Cic. Phil. 2, 31, 77:

jussit bona proscribi ejus, quicum familiaritas fuerat, societas erat,

id. Quint. 6, 25:

si mihi tecum minus esset, quam est cum tuis omnibus,

id. Fam. 15, 10, 2.—

Esse with certain prepp. and their cases (cf. also I. A. 2. 3. 4. supra).

Esse ab aliquo, to be of a person, to be the servant, disciple, adherent, partisan, etc., of:

es ne tu an non es ab illo milite e Macedonia?

do you belong to? Plaut. Ps. 2, 2, 21:

ab Andria est ancilla haec,

Ter. And. 3, 1, 3; 4, 4, 17:

erat enim ab isto Aristotele,

Cic. de Or. 2, 38, 160:

sed vide ne hoc, Scaevola, totum sit a me,

makes for me, id. de Or 1, 13, 55 (cf. ab, I. B. 3., II. B. 2. o.). —

Esse pro aliquo, to be in favor of, make for:

(judicia) partim nihil contra Habitum valere, partim etiam pro hoc esse,

Cic. Clu. 32, 88.—

Esse ex aliqua re, to consist of, be made up of:

(creticus) qui est ex longa et brevi et longa,

Cic. de Or. 3, 47, 183; cf.:

duo extremi chorei sunt, id est, e singulis longis et brevibus,

id. Or. 63, 212:

etsi temeritas ex tribus brevibus et longa est,

id. ib. 63, 214; 64, 215 (v. also 6. infra). —

Euphem., in perf. tempp., of one who has died or a thing that has perished, to be no more, to be gone, departed, dead ( poet.):

horresco misera, mentio quoties fit partionis: Ita paene tibi fuit Phronesium,

i. e. had almost died, Plaut. Truc. 1, 2, 92:

nunc illud est, cum me fuisse quam esse nimio mavelim,

id. Capt. 3, 3, 1:

sive erimus, seu nos fata fuisse velint,

Tib. 3, 5, 32:

fuimus Troes, fuit Ilium et ingens Gloria Teucrorum,

Verg. A. 2, 325:

certus in hospitibus non est amor: errat ut ipsi, Cumque nihil speres firmius esse, fuit,

Ov. H. 16, (17), 192.—

Pregn., to be real or a fact, to be the case; so esp.: est, esto, it is even so, be it so, such is or let such be the case, granted, well, etc.:

quid tibi vis dicam, nisi quod est?

Plaut. Ep. 1, 1, 17:

sunt ista, Laeli,

Cic. Lael. 2, 6:

ista esse credere,

id. Tusc. 1, 6, 10: est vero, inquit, Africane, id. Fragm. ap. Lact. 1, 18:

est ut dicis, inquam,

id. Fin. 3, 5, 19:

sit quidem ut sex milia seminum intereant,

Col. 3, 3, 13:

esto: ipse nihil est, nihil potest,

Cic. Div. in Caecil. 15, 47; cf.:

verum esto,

id. Fin. 2, 23, 75:

esto,

Verg. A. 7, 313; 10, 67; Hor. Ep. 1, 1, 81; 1, 17, 37 al.—Hence,

The connections est ut, ubi, cum, quod, or with a subject-clause, it happens or chances that, it is the case that, there is cause or reason why, there is a time when, it is allowed or permissible that, one may, etc.

Est ut, it is the case or fact, that, etc.:

sin est, ut velis Manere illam apud te, dos hic maneat,

Ter. Phorm. 5, 7 (8), 32:

si est, ut dicat velle se, Redde,

id. Hec. 4, 1, 43:

si est, culpam ut Antipho in se admiserit,

id. Phorm. 2, 1, 40:

est, ut id maxime deceat,

Cic. Or. 59, 199:

quando fuit, ut, quod licet, non liceret?

id. Cael. 20, 48:

non est igitur, ut mirandum sit, ea praesentiri, etc.,

id. Div 1, 56, 128:

non erat, ut fieri posset, mirarier umquam,

Lucr. 5, 979:

futurum esse ut omnes pellerentur,

Caes. B. G. 1, 31:

non est, ut copia major Ab Jove donari possit tibi,

Hor. Ep. 1, 12, 2:

est ut viro vir latius ordinet Arbusta sulcis,

id. C. 3, 1, 9; Dig. 38, 7, 2.—Cf. esse after a neg., with quin:

numquam est enim, quin aliquid memoriae tradere velimus,

Auct. Her. 3, 24, 40.—Also, est ut, there is reason, that, etc.:

magis est ut ipse moleste ferat errasse se, quam ut, etc.,

Cic. Cael. 6, 14 fin.: ille erat ut odisset primum defensorem salutis meae, he had good reason for hating [p. 1799] id. Mil. 13, 35; cf.:

quid erat cur Milo optaret,

id. ib. 13, 34:

neque est ut putemus ignorari ea ab animalibus,

Plin. 18, 1, 1, § 3. —

Est ubi, sometime or another, sometimes:

erit, ubi te ulciscar, si vivo,

Plaut. Ps. 5, 2, 26:

est, ubi id isto modo valeat,

Cic. Tusc. 5, 8, 23.—

Est cum, sometimes:

est cum non est satius, si, etc.,

Auct. Her. 4, 26, 36.—

Est quod, there is reason to, I have occasion:

est quod visam domum,

Plaut. Aul. 2, 2, 26:

etsi magis est, quod gratuler tibi quam quod te rogem,

I have more reason to, Cic. Att. 16, 5, 2:

est quod referam ad consilium: sin, etc.,

Liv. 30, 31, 9:

quod timeas non est,

Ov. H. 19, 159:

nil est illic quod moremur diutius,

Ter. Heaut. 4, 7, 6:

non est quod multa loquamur,

Hor. Ep. 2, 1, 30.—Cf. with cur:

non est cur eorum spes infragatur,

Cic. Or. 2, 6:

nihil est cur,

id. Fam. 6, 20, 1.—

Est, sit, etc., with infin. in Gr. constr., it is possible, is allowed, permitted, one may, etc. (mostly poet. and post-class.):

est quadam prodire tenus, si non datur ultra,

Hor. Ep. 1, 1, 32:

Cato, R. R. prooem. § 1: scire est liberum Ingenium atque animum,

Ter. Ad. 5, 3, 42:

nec non et Tityon terrae omniparentis alumnum Cernere erat,

Verg. A. 6, 596; 8, 676; Sil. 2, 413:

neque est te fallere quicquam,

Verg. G. 4, 447:

unde Plus haurire est,

Hor. S. 1, 2, 79:

est Gaudia prodentem vultum celare,

id. ib. 2, 5, 103:

quod versu dicere non est,

id. ib. 1, 5, 87:

quod tangere non est,

Ov. M. 3, 478:

quae verbo objecta, verbo negare sit,

Liv. 42, 41, 2 Weissenb. ad loc.:

ut conjectare erat intentione vultus,

Tac. A. 16, 34:

est videre argentea vasa,

id. G. 5; Val. Max. 2, 6, 8; v. Zumpt, Gram. § 227.— With dat.:

ne tibi sit frigida saxa adire,

Prop. 1, 20, 13; Tib. 1, 6, 24 (32):

tu procul a patria (nec sit mihi credere tantum!) Alpinas nives Me sine vides,

Verg. E. 10, 46:

fuerit mihi eguisse aliquando amicitiae tuae,

Sall. J. 110, 3; Dig. 46, 3, 72, § 4.—

In eo ease ut, etc., to be in a condition to reach the point that, to be possible, etc., to be about to, on the point of, etc. ( impers. or with res, etc., as subj.):

cum jam in eo esset, ut in muros evaderet miles,

Liv. 2, 17, 5:

si viderent in eo jam esse ut urbs caperetur,

id. 28, 22, 8:

jamque in eo rem fore, ut Romani aut hostes aut domini habendi sint,

id. 8, 27, 3:

cum res non in eo essent ut, etc.,

id. 33, 41, 9:

non in eo esse Carthaginiensium res, ut, etc.,

id. 30, 19, 3; 34, 41. —With person. subj. (late Lat.):

cum ab Ulixe adducta Iphigenia in eo esset, ut immolaretur,

Hyg. Fab. 261. —

Like the Engl. to be, for to come, fall, reach, to have arrived, etc. (hence also with in and acc.):

ecquid in mentem est tibi, Patrem tibi esse?

Plaut. Bacch. 1, 2, 54:

nam numero mi in mentem fuit,

id. Am. 1, 1, 26:

ex eo tempore res esse in vadimonium coepit,

Cic. Quint. 5, 22:

portus in praedonum fuisse potestatem sciatis,

id. Imp. Pomp. 12, 33:

ut certior fieret, quo die in Tusculanum essem futurus,

id. Att. 15, 4, 2:

qui neque in provinciam cum imperio fuerunt,

id. Fam. 8, 8, 8:

quae ne in potestatem quidem populi Romani esset,

Liv. 2, 14, 4:

nec prius militibus in conspectum fuisse,

Suet. Aug. 16:

esse in amicitiam populi Romani dicionemque,

Cic. Div. in Caecil. 20, 66; cf.:

in eorum potestatem portum futurum,

id. Verr. 2, 5, 38, § 98; v. Gell. 1, 7, 16 sq.; Zumpt, Gram. § 316.—

Of time, to pass, elapse (rare but class.):

diem scito nullum esse, quo, etc.,

Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.

As a copula, to be any thing or in any manner.

In gen.

With an adj., subst., or pron.:

et praeclara res est et sumus otiosi,

Cic. Lael. 5, 17:

quod in homine multo est evidentius,

id. ib. 8, 27:

sperare videor Scipionis et Laelii amicitiam notam posteritati fore,

id. ib. 4, 15:

non sum ita hebes, ut istud dicam,

id. Tusc. 1, 6, 12:

cum, ignorante rege, uter esset Orestes, Pylades Orestem se esse diceret, Orestes autem ita ut erat, Orestem se esse perseveraret,

id. Lael. 7, 24:

consul autem esse qui potui? etc.,

id. Rep. 1, 6, 10:

nos numerus sumus et fruges consumere nati,

are a mere number, Hor. Ep. 1, 2, 27:

pars non minima triumphi est victimae praecedentes,

Liv. 45, 49:

nobile erit Romae pascua vestra forum,

Prop. 4 (5), 9, 20:

sanguis erant lacrimae,

Luc. 9, 811:

ego tu sum, tu es ego: unanimi sumus,

Plaut. Stich. 5, 4, 49:

tuos sum,

id. Bacch. 1, 1, 60: domus non ea est, quam parietes nostri cingunt, Cic. Rep. 1, 13, 19:

is enim fueram, cui, etc.,

id. ib. 1, 4, 7.—

Less freq. with adv. (esp. in colloq. language): Am. Satin' tu sanus es? Sos. Sic sum ut vides, Plaut. Am. 2, 1, 57:

sic, inquit, est,

Cic. Rep. 1, 38, 60:

est, inquit, ut dicis,

id. ib. 1, 40, 63:

quod ita cum sit,

id. ib. 1, 45, 69:

quia sunt haud procul ab hujus aetatis memoria,

id. ib. 1, 1, 1 B. and K.:

nec vero habere virtutem satis est,

id. ib. 1, 2, 2: frustra id inceptum Volscis fuit. Liv. 2, 25:

dato qui bene sit: ego, ubi bene sit, tibi locum lepidum dabo,

Plaut. Bacch. 1, 1, 51:

apud matrem recte est,

Cic. Att. 1, 7:

cum in convivio comiter et jucunde fuisses,

id. Deiot. 7, 19:

omnes hanc quaestionem haud remissius sperant futuram,

id. Rosc. Am. 5, 11:

dicta impune erant,

Tac. A. 1, 72.—Esp.: facile alicubi (in aliqua re) esse, with pleasure, glad to be:

quod in maritimis facillime sum,

Cic. Fam. 2, 16, 2:

locum habeo nullum ubi facilius esse possum,

id. Att. 13, 26, 2 (on esse with an adverb, v. Haase ap. Reisig, Vorles. p. 394; cf. also bene under bonus fin.).—

In partic.

With gen. part., to be of, belong to a class, party, etc.:

in republica ita est versatus, ut semper optimarum partium et esset et existimaretur,

Nep. Att. 6, 1:

qui ejusdem civitatis fuit,

id. Them. 9, 1:

qui Romanae partis erant, urbe excesserunt,

Liv. 35, 51, 7: ut aut amicorum aut inimicorum Campani simus;

si defenditis, vestri, si deseritis, Samnitium erimus,

id. 7, 30, 9 sq. —

With gen. or abl. denoting quality.

With gen.:

nimium me timidum, nullius animi, nullius consilii fuisse confiteor,

Cic. Sest. 16, 36:

disputatio non mediocris contentionis est,

id. de Or. 1, 60, 257:

magni judicii, summae etiam facultatis esse debebit,

id. Or. 21, 70:

(virtus) nec tantarum virium est, ut se ipsa tueatur,

id. Tusc. 5, 1, 2; id. Fin. 5, 12, 36:

Sulla gentis patriciae nobilis fuit,

Sall. J. 95, 3:

summi ut sint laboris,

Caes. B. G. 4, 2:

civitas magnae auctoritatis,

id. ib. 5, 54:

refer, Cujus fortunae (sit),

Hor. Ep. 1, 7, 54:

se nullius momenti apud exercitum futurum,

Nep. Alcib. 8, 4:

qui ejusdem aetatis fuit,

id. ib. 11, 1:

invicti ad laborem corporis erat,

Liv. 9, 16:

nec magni certaminis ea dimicatio fuit,

id. 21, 60:

somni brevissimi erat,

Suet. Claud. 33.—So of extent, number, etc.:

classis centum navium,

Nep. Them. 2, 2; 2, 5:

annus trecentarum sexaginta quinque dierum,

Suet. Caes. 40.—

With abl.:

bono animo es,

Ter. Eun. 1, 2, 4:

jam aetate ea sum, ut, etc.,

id. Hec. 5, 1, 11:

bellum varia victoria fuit,

Sall. J. 5, 1:

L. Catilina nobili genere natus fuit magna vi et animi et corporis, set ingenio malo,

id. C. 5, 1:

Sulla animo ingenti,

id. J. 95, 3:

esse magna gratia,

Caes. B. G. 1, 8:

tenuissima valetudine esse,

id. ib. 5, 40:

si fuerit is injustus, timidus, hebeti ingenio atque nullo,

Cic. Tusc. 5, 15, 45:

mira sum alacritate ad litigandum,

id. Att. 2, 7, 2:

bono animo sint et tui et mei familiares,

id. Fam. 6, 18, 1:

ut bono essent animo,

id. Rep. 1, 17, 29:

ut uxores eodem jure sint quo viri,

id. ib. 1, 43, 67:

qui capite et superciliis semper est rasis,

id. Rosc. Com. 7, 20:

abi, quaere, unde domo quis, Cujus fortunae, quo sit patre quove patrono,

Hor. Ep. 1, 7, 54 (cf. I. A. 4. supra). —

With gen. or abl. of price or value.

With gen.:

pluris est oculatus testis quam auriti decem,

Plaut. Truc. 2, 6, 8:

videtur esse quantivis pretii,

Ter. And. 5, 2, 15:

a me argentum, quanti (servus) est, sumito,

id. Ad. 5, 9, 20:

si ullo in loco frumentum tanti fuit, quanti iste aestimavit,

Cic. Verr. 2, 3, 84, § 194:

ager nunc multo pluris est, quam tunc fuit,

id. Rosc. Com. 12, 33:

ut quisque, quod plurimi sit, possideat, ita, etc.,

id. Par. 6, 2, 48:

magni erunt mihi tuae litterae,

id. Fam. 15, 15, 4:

parvi sunt foris arma, nisi, etc.,

id. Off. 1, 22, 76:

an emat denario quod sit mille denarium,

id. ib. 3, 23, 92:

parvi pretii est quod nihili est,

id. Q. Fr. 1, 2, 4:

mea mihi conscientia pluris est quam omnium sermo,

is worth more to me, weighs more with me, id. Att. 12, 28, 2:

neque pluris pretii cocum quam vilicum habeo,

Sall. J. 85, 39:

erat (agellus) centum milium nummum,

Plin. Ep. 6, 3, 1. —

With abl.: sextante sal et Romae et per totam I i aliam erat, was worth, stood at, Liv. 29, 37.—

With gen. of possession, etc., it belongs, pertains to; or it is the part, property, nature, mark, sign, custom, or duty of, etc.

In gen.:

audiant eos, quorum summa est auctoritas apud, etc.,

who possess, Cic. Rep. 1, 7, 12:

ea ut civitatis Rhodiorum essent,

Liv. 37, 55, 5:

teneamus eum cursum, qui semper fuit optimi cujusque,

Cic. Rep. 1, 2, 3:

quamobrem neque sapientis esse accipere habenas,

id. ib. 1, 5, 9; id. de Or. 2, 20, 86:

sapientis est consilium explicare suum, etc.,

id. ib. 2, 81, 333:

temeritas est florentis aetatis, prudentia senescentis,

id. Sen. 6, 20:

est adulescentis majores natu vereri,

id. Off. 1, 34, 122:

Aemilius, cujus tum fasces erant,

Liv. 8, 12, 13:

tota tribuniciae potestatis erat,

id. 3, 48:

alterius morientis prope totus exercitus fuit,

id. 22, 50:

jam me Pompeii totum esse scis,

Cic. Fam. 2, 13, 2:

hominum, non causarum, toti erant,

Liv. 3, 36:

plebs novarum, ut solet, rerum atque Hannibalis tota esse,

were devoted to, favored, id. 23, 14:

Dolopes numquam Aetolorum fuerant: Philippi erant,

id. 38, 3:

Ptolemaeus propter aetatem alieni arbitrii erat,

id. 42, 29:

est miserorum ut malevolentes sint,

Plaut. Capt. 3, 4, 51:

quod alterum divinitatis mihi cujusdam videtur,

Cic. de Or. 2, 20, 86:

negavit moris esse Graecorum, ut, etc.,

id. Verr. 2, 1, 26, § 66:

non est gravitatis ac sapientiae tuae, ferre immoderatius casum incommodorum tuorum,

id. Fam. 5, 16, 5:

est hoc Gallicae consuetudinis, uti, etc.,

Caes. B. G. 4, 5.—Rarely with pronom. posses.:

est tuum, Cato, videre quid agatur,

Cic. Mur. 38, 83:

fuit meum quidem jam pridem rem publicam lugere,

id. Att. 12, 28, 2.—

Esp., with gerundive, to denote tendency, effect, etc.:

quae res evertendae rei publicae solerent esse,

Cic. Verr. 2, 2, 53, § 132:

regium inperium, quod initio conservandae libertatis fuerat,

Sall. C. 6, 7:

qui utilia ferrent, quaeque aequandae libertatis essent,

Liv. 3, 31, 7:

ea prodendi imperii Romani, tradendae Hannibali victoriae esse,

id. 27, 9, 12:

nihil tam aequandae libertatis esse quam potentissimum quemque posse dicere causam,

id. 38, 51, 8:

frustrationem eam legis tollendae esse,

id. 3, 24, 1 Weissenb. ad loc.; 3, 39, 8; 5, 3, 5; 40, 29, 11.—

With dat. of the end, object, purpose, etc.:

vitam hanc rusticam tu probro et crimini putas esse oportere,

Cic. Rosc. Am. 17, 48:

etiam quae esui potuique non sunt, contineri legato,

Dig. 33, 9, 3; Gell. 4, 1, 20:

ut divites conferrent, qui essent oneri ferendo,

Liv. 2, 9:

magis vis morbi curae esset, maxime quod, etc.,

id. 4, 21, 5:

cum solvendo aere (i. e. aeri) alieno res publica non esset,

id. 31, 13:

iniciuntur ea, quae umori extrahendo sunt,

Cels. 4, 10 fin. — Esp. in phrase solvendo esse, to be solvent, able to pay:

tu nec solvendo eras,

Cic. Phil. 2, 2, 4:

cum solvendo civitates non essent,

id. Fam. 3, 8, 2 (v. solvo).—

With predicative dat. sing., denoting that which the subject is, becomes, appears to be, etc.

Without second dat. of pers.:

auxilio is fuit,

Plaut. Am. prol. 94:

magis curae'st,

id. Bacch. 4, 10, 3; id. Curc. 4, 2, 15; id. As. 1, 3, 23; id. Capt. 5, 2, 13 sq.:

cui bono fuerit,

Cic. Phil. 2, 14, 35:

eo natus sum ut Jugurthae scelerum ostentui essem,

Sall. J. 24, 10: cupis me esse nequam;

tamen ero frugi bonae,

Plaut. Ps. 1, 5, 51:

magnoque esse argumento, homines scire pleraque antequam nati sint, quod, etc.,

Cic. Sen. 21, 78:

multi Indicioque sui facti persaepe fuere, Lucr 4, 1019: ejus rei ipsa verba formulae testimonio sunt,

Cic. Rosc. Com. 4, 11:

haec res ad levandam annonam impedimento fuit,

Liv. 4, 13:

cujus rei Demosthenes atque Aeschines possunt esse documento,

Quint. 7, 1, 2.—

With second dat. of pers.:

obsecro vos ego mi auxilio sitis,

Plaut. Aul. 4, 9, 5; id. Ep. 5, 2, 11; id. Most. 1, 2, 68:

ne quid Captioni mihi sit,

id. ib. 3, 3, 19:

mihi cordi est,

id. Cist. 1, 1, 110:

ubi eris damno molestiae et dedecori saepe fueris,

id. As. 3, 2, 25:

metuo illaec mihi res ne malo magno fuat,

id. Mil. 2, 6, 12:

nec Salus nobis saluti jam esse potest,

id. Most. 2, 1, 4:

bono usui estis nulli,

id. Curc. 4, 2, 15:

quae sint nobis morbo mortique,

Lucr. 6, 1095:

quo magis quae agis curae sunt mihi,

Ter. Ad. 4, 5, 46:

omitto innumerabiles viros, quorum singuli saluti huic civitati fuerunt,

Cic. Rep. 1, 1, 1: ut mihi magnae curae tuam vitam ac dignitatem esse scires, Anton. ap. Cic. Att. 10, 8, A fin.:

accusant ei, quibus occidi patrem Sex. Roscii bono fuit,

Cic. Rosc. Am. 5, 13: haec tam parva [p. 1800] civitas praedae tibi et quaestui fuit, id. Verr. 2, 3, 37, § 85:

ea dictitare, quae detrimento, maculae, invidiae, infamiae nobis omnibus esse possint,

id. ib. 2, 3, 62, §

144: minus ea bella curae patribus erant, quam, etc.,

Liv. 35, 23, 1:

sciant patribus aeque curae fuisse, ne, etc.,

id. 4, 7, 6:

si hoc perinde curae est tibi quam illud mihi,

Plin. Ep. 6, 8, 9:

quantaeque curae tibi fuit, ne quis, etc.,

id. Pan. 25, 3:

quantae sit mihi curae,

id. Ep. 6, 8, 2:

si judicibus ipsis aut gloriae damnatio rei aut deformitati futura absolutio,

Quint. 6, 1, 12.—Rarely with dat. gerund:

nec tamen impedimento id rebus gerundis fuit,

Liv. 26, 24 (for a full account of this dative, v. Roby, Gram. 2, praef. pp. xxv.-lvi., and § 1158 sq.).—

Esse ad aliquid, to be of use for, to serve for:

vinum murteum est ad alvum crudam,

Cato, R. R. 125:

completae naves taeda et pice reliquisque rebus quae sunt ad incendia,

Caes. B. C. 3, 101:

valvae, quae olim ad ornandum templum erant maxime,

Cic. Verr. 2, 4, 56, § 124.—

Id est or hoc est, with predic.-clause by way of explanatory addition, that is, that is to say; sometimes also with a climax in the sense, which is as much as to say, or which is the same thing:

sed domum redeamus, id est ad nostros revertamur,

Cic. Brut. 46, 172:

quodsi in scena, id est in contione verum valet, etc.,

id. Lael. 26, 97:

meos amicos, in quibus est studium, in Graeciam mitto, id est ad Graecos ire jubeo,

id. Ac. 1, 2, 8:

si Epicurum, id est si Democritum probarem,

id. ib. 1, 2, 6:

ut (sapiens) aegritudine opprimatur, id est miseria,

id. Tusc. 3, 13, 27: a parte negotiali, hoc est pragmatikêi, Quint. 3, 7, 1:

cum in bona tua invasero, hoc est, cum te docuero,

id. 8, 3, 89.—

Poet., with Greek inf. pleonastically:

esse dederat monumentum,

Verg. A. 5, 572 (cf.: dôke xeinêion einai, Hom. Il. 10, 269).

sum = eum, Enn. ap. Fest., v. is.

sum- in composition, for sub before m; v. sub fin.

supplex ( subpl-), ĭcis (abl. supplĭci, but also -ĭce freq. in dactyl. and anap. verse, Hor. C. 3, 14, 8; Tib. 1, 2, 14; Ov. M. 2, 396 al.;

and always when used subst.,

Verg. A. 3, 667; Ov. M. 8, 261; Curt. 5, 3, 14;

or to denote a temporary attitude or relation, not a permanent characteristic,

Cic. Scaur. 2, 35; Luc. 8, 287; 8, 346; cf. Neue, Formenl. 2, 46; gen. plur. supplicium, Liv. 24, 30; 29, 16; 35, 34), adj. [sup-plico, bending the knees, kneeling down; hence], humbly begging or entreating; humble, submissive, beseeching, suppliant, supplicant (class.; syn.: humilis, submissus).

Absol.:

supplex te ad pedes abiciebas,

Cic. Phil. 2, 34, 86; cf. id. Lig. 5, 13:

ad alios se reges supplicem contulisse,

id. Imp. Pomp. 8, 21:

et genua amplectens effatur talia supplex,

Verg. A. 10, 523:

vobis supplex manus tendit patria communis,

Cic. Cat. 4, 9, 18; cf.

infra II.: se supplicem pro aliquo profiteri,

id. Pis. 32, 80:

supplex ad aliquem venire,

id. Att. 16, 16, C, §

10: ad opem judicum supplices confugere,

id. Font. 15, 33 (11, 23):

do manus Supplex,

Hor. Epod. 17, 2:

supplex populi suffragia capto,

id. Ep. 2, 2, 103:

tibi quo die Portus Alexandrea supplex patefecit,

id. C. 4, 14, 35:

supplex rogabo,

Stat. Achill. 1, 50.—

With dat.:

ut tibi fierem supplex,

Plaut. Ps. 5, 2, 20:

judicibus supplex,

Cic. Tusc. 1, 29, 71; id. de Or. 1, 53, 229:

ego me plurimis pro te supplicem abjeci,

id. Mil. 36, 100; Plaut. Bacch. 4, 9, 101; id. Cist. 1, 1, 34; id. Pers. 2, 3, 18; id. Stich. 2, 1, 18; Ter. Phorm. 5, 6, 47; Cic. Planc. 8, 21; Ov. H. 12, 185 al.:

cum Alcibiades Socrati supplex esset, ut, etc.,

Cic. Tusc. 3, 32, 77.—

As subst.: supplex, ĭcis, m., a suppliant, humble petitioner:

in miseros ac supplices misericordiā uti,

Caes. B. G. 2, 28:

et nos jacentis ad pedes supplicum voce prohibebis?

Cic. Lig. 5, 13:

tu supplice digno dignior,

Val. Fl. 7, 290:

paternus,

Sen. Troad. 315; so with a pron. possess. or gen.:

vester est supplex, judices,

Cic. Mur. 40, 86; so,

vester,

id. Clu. 70, 200:

tuus,

Hor. C. 3, 10, 16:

supplex vestrae misericordiae,

Cic. Cael. 32, 79:

dei,

Nep. Paus. 4, 5; id. Ages. 4, 8:

tui numinis,

Sen. Agam. 343:

domus inimicae,

Quint. Decl. 9, 1.—

Transf., of things:

manus supplices,

Cic. Font. 21, 48 (17, 38):

manu supplice,

Ov. M. 11, 279:

dextra,

Val. Fl. 4, 11:

vitta,

Hor. C. 3, 14, 8:

dona,

Verg. A. 3, 439:

libelli,

Mart. 8, 31, 3:

vota,

Verg. A. 8, 61:

verba,

Cic. Att. 12, 32, 1:

vox,

Sall. C. 31, 7; Ov. M. 2, 396; Liv. 30, 12; Curt. 4, 6, 28:

voce supplex,

Tac. A. 1, 57:

oliva,

Val. Fl. 3, 424:

querelae,

Tib. 1, 4, 72:

lacrimae,

Prop. 1, 16, 4:

causa,

Quint. 11, 1, 3.—Hence, adv.: sup-plĭcĭter, humbly, submissively, suppliantly:

suppliciter demisseque respondere,

Cic. Fl. 10, 21; id. de Or. 1, 20, 90; Caes. B. G. 1, 27; Suet. Aug. 13; id. Tib. 10; Verg. A. 1, 481; 12, 220; Hor. S. 1, 8, 32; Ov. F. 2, 438; id. P. 1, 10, 44.

vīcēni (collat. form vīgēni, Col. 4, 30, 2), ae, a, num. distrib. adj. [viginti], twenty each, twenty distributively.

Lit.:

si duae res quae conferuntur, vicenas habent partes,

Varr. L. L. 10, § 5 Müll.:

annos nonnulli vicenos in disciplinā permanent,

Caes. B. G. 6, 14:

militibus denarios quinos vicenos diviserunt,

Liv. 41, 7, 3; Col. 3, 3, 7; Plin. 7, 49, 50, § 163; 8, 51, 77, § 205.— Gen. vicenūm, Plin. 6, 23, 26, § 98:

vicenūm quinūm,

Front. Aquaed. 29; 47; Col. 12, 18, 7. —

Transf., in gen., twenty:

diebus vicenis interpositis,

an interval of twenty days, Plin. 25, 8, 49, § 88; Mart. 4, 26, 3.