Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

lasting

  • 1 diutinus

    lasting a long time, enduring, long-lived.

    Latin-English dictionary of medieval > diutinus

  • 2 diuturnus

    lasting a long time, of long duration.

    Latin-English dictionary of medieval > diuturnus

  • 3 triduana

    lasting three days.

    Latin-English dictionary of medieval > triduana

  • 4 trilustralis

    lasting for fifteen years

    Latin-English dictionary of medieval > trilustralis

  • 5 diūturnus

        diūturnus (diu-, O.), adj. with comp.    [diu], of long duration, lasting, long: usus: pax: quies, S.: labor: non potes esse diuturnus, i. e. your power. —Comp.: molestiae, of longer duration: Hic vellem diuturnior esset, longer-lived, O.
    * * *
    diuturna -um, diuturnior -or -us, diuturnissimus -a -um ADJ
    lasting, lasting long

    Latin-English dictionary > diūturnus

  • 6 annuus

        annuus adj.    [annus], of a year, lasting a year: tempus: qui (magistratus) creatur annuus, Cs.: reges, N.: cultura, H.: labor, a whole year's work: signorum commutationes, during the year.—Yearly, annual: Sacra, V.
    * * *
    annua, annuum ADJ
    for a year, lasting/appointed for a year; paid/performed yearly, annual

    Latin-English dictionary > annuus

  • 7 bilūstris

        bilūstris e, adj.    [bi-+lustrum], that lasts ten years: bellum, O.
    * * *
    bilustris, bilustre ADJ
    lasting two lustres, lasting 10 years

    Latin-English dictionary > bilūstris

  • 8 diūtinus

        diūtinus adj.    [diu], of long duration, lasting, long: mansiones Lemni, T.: servitus: labor, Cs.: militia, L.
    * * *
    diutina, diutinum ADJ
    long lasting, long

    Latin-English dictionary > diūtinus

  • 9 mēnstruus

        mēnstruus adj.    [mensis], of a month, of every month, monthly: usura.— Of a month, lasting a month, monthly: vita: cibaria: Luna, i. e. in her monthly course, V.—As subst m.: menstruum secum ferre, a month's provisions, L.
    * * *
    menstrua, menstruum ADJ
    monthly; happens/done/paid every month; of/lasting for/consisting of a month

    Latin-English dictionary > mēnstruus

  • 10 trilustralis

    trilustralis, trilustrale ADJ
    fifteen-year-lasting; lasting for fifteen years

    Latin-English dictionary > trilustralis

  • 11 durabilis

    dūrābĭlis, e, adj. [duro], lasting, durable (rare;

    not ante-Aug.): quod caret alterna requie durabile non est,

    Ov. H. 4, 89; Col. 12, 38, 7; 12, 55, 1:

    vox,

    Quint. 11, 3, 23 al. — Comp.:

    durabilior materies,

    App. Mag. p. 314, 13.— Sup. does not occur.— Adv.: dūrābĭlĭter, in a lasting manner, Cassiod. Hist. Eccl. 1, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > durabilis

  • 12 durabiliter

    dūrābĭlis, e, adj. [duro], lasting, durable (rare;

    not ante-Aug.): quod caret alterna requie durabile non est,

    Ov. H. 4, 89; Col. 12, 38, 7; 12, 55, 1:

    vox,

    Quint. 11, 3, 23 al. — Comp.:

    durabilior materies,

    App. Mag. p. 314, 13.— Sup. does not occur.— Adv.: dūrābĭlĭter, in a lasting manner, Cassiod. Hist. Eccl. 1, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > durabiliter

  • 13 proprium

    prō̆prĭus, a, um, adj. [etym. dub.; perhaps from root prae; cf. prope], not common with others, one's own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).
    I.
    In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25:

    proprium et peculiare,

    Plin. 7, 25, 26, § 93:

    tria praedia Capitoni propria traduntur,

    to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    proprio sumptu edere ludos,

    Tac. A. 1, 15:

    propriā pecuniā militem juvare,

    id. ib. 1, 71:

    basilicam propriā pecuniā firmare,

    id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84:

    propria impensa,

    Just. 12, 11, 1:

    propriis viribus,

    Liv. 2, 53:

    familia,

    id. 7, 9:

    libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum,

    id. C. 1, 1, 9:

    proprio Marte,

    by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.):

    ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat,

    all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150:

    suā quādam propriā, non communi oratorum facultate,

    id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3:

    omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere,

    Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362:

    suis propriis periculis parere commune reliquis otium,

    id. Rep. 1, 4, 7:

    quod (periculum) autem meum erat proprium,

    id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15;

    calamitatem aut propriam suam aut temporum queri,

    Caes. B. C. 3, 20.—
    B.
    Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal:

    tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris,

    Cic. Sull. 3, 9:

    reliquae partes quales propriae sunt hominis,

    id. Fin. 5, 12, 35:

    id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis,

    id. Sen. 11, 35:

    libertatem propriam Romani generis,

    id. Phil. 3, 11, 29:

    proprium id Tiberio fuit,

    Tac. A. 4, 19:

    ira,

    personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prō̆prĭum, i, n.
    1.
    Lit., a possession, property:

    id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur,

    Cic. Fam. 7, 30, 2:

    vivere de proprio,

    Mart. 12, 78, 2.—
    2.
    Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—
    II.
    In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1:

    superbo decreto addidit propriam ignominiam,

    Liv. 35, 33.—
    B.
    Lasting, constant, permanent, perpetual (class.):

    illum amatorem tibi proprium futurum in vitā,

    Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5:

    nihil in vitā proprium mortali datum esse,

    Lucil. ib. 362, 15:

    alicui proprium atque perpetuum,

    Cic. Imp. Pomp. 16, 48:

    perenne ac proprium manere,

    id. Red. in Sen. 4, 9:

    parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt,

    Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172:

    deferens uni propriam laurum,

    id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871:

    victoriam propriam se eis daturam,

    lasting, Hirt. B. Afr. 32.— Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē.
    A.
    Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter;

    class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum,

    Cic. Fam. 9, 15, 1:

    promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis,

    for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—
    B.
    In partic.
    1.
    Particularly, in particular:

    neque publice neque proprie,

    Cic. Sest. 16, 37.—
    2.
    Especially, eminently, exclusively:

    mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia,

    Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.—
    C.
    Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense:

    magis proprie nihil possum dicere,

    Cic. Phil. 2, 31, 77:

    illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur,

    id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22:

    uti verbo proprie,

    Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > proprium

  • 14 proprius

    prō̆prĭus, a, um, adj. [etym. dub.; perhaps from root prae; cf. prope], not common with others, one's own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).
    I.
    In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25:

    proprium et peculiare,

    Plin. 7, 25, 26, § 93:

    tria praedia Capitoni propria traduntur,

    to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    proprio sumptu edere ludos,

    Tac. A. 1, 15:

    propriā pecuniā militem juvare,

    id. ib. 1, 71:

    basilicam propriā pecuniā firmare,

    id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84:

    propria impensa,

    Just. 12, 11, 1:

    propriis viribus,

    Liv. 2, 53:

    familia,

    id. 7, 9:

    libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum,

    id. C. 1, 1, 9:

    proprio Marte,

    by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.—With pron. poss. (class. and freq.):

    ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat,

    all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150:

    suā quādam propriā, non communi oratorum facultate,

    id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3:

    omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere,

    Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362:

    suis propriis periculis parere commune reliquis otium,

    id. Rep. 1, 4, 7:

    quod (periculum) autem meum erat proprium,

    id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15;

    calamitatem aut propriam suam aut temporum queri,

    Caes. B. C. 3, 20.—
    B.
    Opp. alienus, etc., one's own, peculiar, special, characteristic, personal:

    tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris,

    Cic. Sull. 3, 9:

    reliquae partes quales propriae sunt hominis,

    id. Fin. 5, 12, 35:

    id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis,

    id. Sen. 11, 35:

    libertatem propriam Romani generis,

    id. Phil. 3, 11, 29:

    proprium id Tiberio fuit,

    Tac. A. 4, 19:

    ira,

    personal resentment, id. ib. 2, 55.—As subst.: prō̆prĭum, i, n.
    1.
    Lit., a possession, property:

    id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur,

    Cic. Fam. 7, 30, 2:

    vivere de proprio,

    Mart. 12, 78, 2.—
    2.
    Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.—
    II.
    In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1:

    superbo decreto addidit propriam ignominiam,

    Liv. 35, 33.—
    B.
    Lasting, constant, permanent, perpetual (class.):

    illum amatorem tibi proprium futurum in vitā,

    Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5:

    nihil in vitā proprium mortali datum esse,

    Lucil. ib. 362, 15:

    alicui proprium atque perpetuum,

    Cic. Imp. Pomp. 16, 48:

    perenne ac proprium manere,

    id. Red. in Sen. 4, 9:

    parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt,

    Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172:

    deferens uni propriam laurum,

    id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871:

    victoriam propriam se eis daturam,

    lasting, Hirt. B. Afr. 32.— Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3. —Hence, adv.: proprĭē.
    A.
    Specially, peculiarly, properly, strictly for one's self (opp. communiter;

    class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum,

    Cic. Fam. 9, 15, 1:

    promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis,

    for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.—
    B.
    In partic.
    1.
    Particularly, in particular:

    neque publice neque proprie,

    Cic. Sest. 16, 37.—
    2.
    Especially, eminently, exclusively:

    mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia,

    Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.—
    C.
    Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense:

    magis proprie nihil possum dicere,

    Cic. Phil. 2, 31, 77:

    illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur,

    id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22:

    uti verbo proprie,

    Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > proprius

  • 15 aequālis

        aequālis e, adj. with comp.    [aequo], equal, like, even, on a par: virtutes inter se: eis genus, eloquentia, aetas aequalia, S.—Of the same age, equally old: chorus aequalis Dryadum, V. — As subst, a contemporary, fellow: aequali suo inservire, T.: dilexi senem, ut aequalem: Aristides Themistocli (gen.), N.—Living at the same time, contemporary, coeval, and subst, a contemporary: Ennio: temporibus illis scriptor, L.—Coeval, coexistent: benevolentia ipsius aequalis aetati, as old as himself: urbis mortali corpori, lasting only as long as, L.: aequali tecum pubesceret aevo, V. — Uniform, level, even, steady: loca, S.: terra ab omni parte, O.: aequali ictu freta scindere, O.: sonitus... aequalior accidens auribus, L.: nil aequale homini fuit illi, no consistency, H.
    * * *
    I
    aequale, aequalior -or -us, aequalissimus -a -um ADJ
    equal, similar; uniform, level, flat; of the same age/generation/duration
    II
    comrade; person of one's age/rank/ability, contemporary; equivalent

    Latin-English dictionary > aequālis

  • 16 aeternus

        aeternus adj.    [for * aeviternus], of an age, lasting, enduring, permanent, endless: inter nos gratia, T.: hostes, L.: sollicitudo, S.: vincula: audaciae monumentum: ignis, the vestal fire.—Of all time, everlasting, eternal, perpetual, immortal: deus: rerum Potestas, V.: mentes: supplicia: ignes, i. e. the heavenly bodies, V.: puer, Bacchus, O.: Te ex aeterno patientem mortis efficere, from immortal make mortal, O.: urbs, i. e. Rome, Tb. — Neut. as subst, perpetuity: urbs in aeternum condita, L. — Adverb.: aeternum salve, forever, V.: vivere, O.: latrans, perpetually, V.: servire, H.: aeterno, O.
    * * *
    aeterna -um, aeternior -or -us, aeternissimus -a -um ADJ
    eternal/everlasting/imperishable; perpetual, w/out start/end

    Latin-English dictionary > aeternus

  • 17 anniculus

        anniculus adj.    [annus], of a year, yearling: virgo, N.
    * * *
    annicula, anniculum ADJ
    one year old, yearling; lasting only one year, limited to a year

    Latin-English dictionary > anniculus

  • 18 antelūcānus

        antelūcānus adj.    [ante + lux], before light, before dawn: tempus: cenae, lasting all night.
    * * *
    antelucana, antelucanum ADJ
    before daybreak, that precedes the dawn; of the hours before daybreak

    Latin-English dictionary > antelūcānus

  • 19 bimēstris

        bimēstris e, adj.    [bi-+mensis], of two months: stipendium, L.: porcus, two months old, H.
    * * *
    bimestris, bimestre ADJ
    two months old; of/lasting two months; occurring every two months

    Latin-English dictionary > bimēstris

  • 20 bīmus

        bīmus adj.    [bi-+hiems], of two winters, of two years, two years old: merum, H.: honos, O.: sententia, a commission for two years, Planc. ap. C.
    * * *
    bima, bimum ADJ
    two years old; for/lasting two years

    Latin-English dictionary > bīmus

См. также в других словарях:

  • lasting — [ lastiŋ ] n. m. • 1830; mot angl. « durable », de to last ♦ Étoffe rase, en laine peignée, à armure satin. Lasting uni, rayé. « sa veste de lasting » (Flaubert). ● lasting nom masculin (anglais lasting, durable) Étoffe de laine rase, brillante.… …   Encyclopédie Universelle

  • lasting — lasting, permanent, perdurable, durable, stable, perpetual mean enduring for so long as to seem fixed or established. Lasting may imply long continuance with no end in sight; in this sense, it may be close in connotation to everlasting {who …   New Dictionary of Synonyms

  • Lasting — Last ing, a. Existing or continuing a long while; enduring; as, a lasting good or evil; a lasting color. [1913 Webster] Syn: Durable; permanent; undecaying; perpetual; unending. Usage: {Lasting}, {Permanent}, {Durable}. Lasting commonly means… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Lasting — (Lästing), s. Everlasting …   Herders Conversations-Lexikon

  • lasting — [las′tiŋ] adj. that lasts a long time; enduring; durable [a lasting peace] n. 1. a strong twilled cloth 2. Archaic endurance lastingly adv. lastingness n …   English World dictionary

  • Lasting — Last ing, n. 1. Continuance; endurance. Locke. [1913 Webster] 2. A species of very durable woolen stuff, used for women s shoes; everlasting. [1913 Webster] 3. The act or process of shaping on a last. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Lasting — Lasting, so v.w. Everlasting …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Lāsting — (engl. Prunell, früher auch Kalamank, Kalmank), meist schwarze oder dunkelfarbige Kammgarngewebe für Damenkleiderstoffe mit 40–60 Ketten und 28–32 Schußfäden auf 1 cm, Bindung fünf oder siebenschäftiger Atlas; auch Mobel , Schuh und Westenstoffe …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Lasting — Lasting, dunkelfarbige Kammgarngewebe …   Lexikon der gesamten Technik

  • Lasting — oder Prunell, atlasartiges Kammwollgespinst, meist schwarz …   Kleines Konversations-Lexikon

  • lasting — I adjective abiding, continuing, enduring gering, maintained, perpetuated, perseverant, persistent, persisting, preserved, remaining, standing, staying, sustaining, sustained, undestroyed, uneradicated, unerased, unfailing, unremoved, unrepealed… …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»