obrażenia

См. также в других словарях:

• potłuc — dk XI, potłuctłukę, potłuctłuczesz, potłuctłucz, potłuctłukł, potłuctłuczony, potłuctłukłszy 1. «rozbić na kawałki (zwykle kilka przedmiotów kolejno) albo bijąc w coś zniszczyć, uszkodzić w wielu miejscach; porozbijać» Potłuc talerze, szklanki.… …   Słownik języka polskiego

• zewnętrzny — 1. «znajdujący się na powierzchni czegoś lub poza obrębem czegoś, widoczny na zewnątrz; działający z zewnątrz, od zewnątrz, na zewnątrz» Zewnętrzna strona koła. Wygląd zewnętrzny budynku. Ogrodzenie zewnętrzne. Zewnętrzne objawy choroby. Bodźce… …   Słownik języka polskiego

• ranny — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, rannynni {{/stl 8}}{{stl 7}} taki, który odniósł obrażenia cielesne; zraniony : {{/stl 7}}{{stl 10}}Lekko, ciężko ranny pacjent. Ranny człowiek. Ranne zwierzę. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• nieszczęśliwy — nieszczęśliwywi, nieszczęśliwywszy 1. «taki, którego spotkało nieszczęście, wzbudzający współczucie, litość (z powodu cierpień fizycznych lub moralnych), biedny; świadczący o czyichś cierpieniach, niepowodzeniach» Nieszczęśliwa sierota.… …   Słownik języka polskiego

• obraza — ż IV, CMs. obrazazie zwykle blm 1. «obelżywe wyrażenie się o kimś, zachowanie się względem kogoś, uchybienie czyjejś godności osobistej; zniewaga» Obraza czynna, słowna. Śmiertelna obraza. Darować komuś obrazę. Ścierpieć obrazę, nie ścierpieć… …   Słownik języka polskiego

• obrażenie — n I 1. rzecz. od obrazić. 2. lm D. obrażenieeń «uszkodzenie ciała jako skutek uderzenia, skaleczenia, złamania» Obrażenie wewnętrzne. Doznać ciężkich obrażeń ciała. Doznał lekkiego obrażenia głowy. obrażenie się rzecz. od obrazić się …   Słownik języka polskiego

• odnieść — dk XI, odnieśćniosę, odnieśćniesiesz, odnieśćnieś, odnieśćniósł, odnieśćniosła, odnieśćnieśli, odnieśćniesiony, odnieśćniósłszy odnosić ndk VIa, odnieśćnoszę, odnieśćsisz, odnieśćnoś, odnieśćsił, odnieśćnoszony 1. «dostarczyć coś w celu oddania;… …   Słownik języka polskiego

• poobrywać — dk I, poobrywaćam, poobrywaćasz, poobrywaćają, poobrywaćaj, poobrywaćał, poobrywaćany 1. «oberwać wiele czegoś kolejno, oberwać z wielu stron» Poobrywać guziki u palta, gałęzie z drzewa. 2. pot. «o wielu osobach: dostać, otrzymać coś… …   Słownik języka polskiego

• powypadkowy — «następujący, zachodzący po wypadku; będący rezultatem wypadku» Szok powypadkowy. Obrażenia powypadkowe. ∆ Komisja powypadkowa «komisja powołana do zbadania przyczyn wypadku i do oceny wielkości strat poniesionych przez poszkodowanego» …   Słownik języka polskiego

• przerwać — dk IX, przerwaćrwę, przerwaćrwiesz, przerwaćrwij, przerwaćał, przerwaćany przerywać ndk I, przerwaćam, przerwaćasz, przerwaćają, przerwaćaj, przerwaćał, przerwaćany 1. «rwąc przepołowić coś, przedzielić na dwie części, rozerwać, zrobić wyrwę w… …   Słownik języka polskiego

• trauma — ż IV, CMs. traumamie; lm D. traum med. «uszkodzenie organizmu (tkanek, narządów) będące następstwem obrażenia ciała; uraz, traumatyzm» ‹gr.› …   Słownik języka polskiego