Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

vĕnēnum

  • 81 experior

    ex-pĕrĭor, pertus ( act. experiero, Varr. L. L. 8, 9, 24 dub.), 4, v. dep. a. [ex- and root per-; Sanscr. par-, pi-parmi, conduct; Gr. peraô, pass through; poros, passage; peira, experience; Lat. porta, portus, peritus, periculum; Germ. fahren, erfahren; Eng. fare, ferry], to try a thing; viz., either by way of testing or of attempting it.
    I.
    To try, prove, put to the test.
    A.
    In tempp. praes. constr. with the acc., a rel. clause, or absol.
    (α).
    With acc.:

    habuisse aiunt domi (venenum), vimque ejus esse expertum in servo quodam ad eam rem ipsam parato,

    Cic. Cael. 24, 58:

    taciturnitatem nostram,

    id. Brut. 65, 231:

    amorem alicujus,

    id. Att. 16, 16, C, 1:

    his persuaserant, uti eandem belli fortunam experirentur,

    Caes. B. G. 2, 16, 3:

    judicium discipulorum,

    Quint. 2, 5, 12:

    in quo totas vires suas eloquentia experiretur,

    id. 10, 1, 109:

    imperium,

    Liv. 2, 59, 4:

    cervi cornua ad arbores subinde experientes,

    Plin. 8, 32, 50, § 117 et saep.—

    With a personal object: vin' me experiri?

    make trial of me, Plaut. Merc. 4, 4, 29:

    hanc experiamur,

    Ter. Hec. 5, 2, 12 Ruhnk.:

    tum se denique errasse sentiunt, cum eos (amicos) gravis aliquis casus experiri cogit,

    Cic. Lael. 22, 84:

    in periclitandis experiendisque pueris,

    id. Div. 2, 46, 97.—So with se. reflex., to make trial of one's powers in any thing:

    se heroo (versu),

    Plin. Ep. 7, 4, 3 [p. 694] variis se studiorum generibus, id. ib. 9, 29, 1:

    se in foro,

    Quint. 12, 11, 16.—
    (β).
    With a rel.-clause, ut, etc.: vosne velit an me regnare era quidve ferat Fors, Virtute experiamur, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204, ed. Vahl.):

    lubet experiri, quo evasuru'st denique,

    Plaut. Trin. 4, 2, 93:

    experiri libet, quantum audeatis,

    Liv. 25, 38, 11; cf. Nep. Alcib. 1, 1:

    in me ipso experior, ut exalbescam, etc.,

    Cic. de Or. 1, 26, 121; cf. with si:

    expertique simul, si tela artusque sequantur,

    Val. Fl. 5, 562.—
    (γ).
    Absol.:

    experiendo magis quam discendo cognovi,

    Cic. Fam. 1, 7, 10:

    judicare difficile est sane nisi expertum: experiendum autem est in ipsa amicitia: ita praecurrit amicitia judicium tollitque experiendi potestatem,

    id. Lael. 17, 62.—
    B.
    In the tempp. perf., to have tried, tested, experienced, i. e. to find or know by experience:

    benignitatem tuam me experto praedicas,

    Plaut. Merc. 2, 2, 18:

    omnia quae dico de Plancio, dico expertus in nobis,

    Cic. Planc. 9, 22:

    experti scire debemus, etc.,

    id. Mil. 26, 69:

    illud tibi expertus promitto,

    id. Fam. 13, 9, 3:

    dicam tibi, Catule, non tam doctus, quam, id quod est majus, expertus,

    id. de Or. 2, 17, 72:

    puellae jam virum expertae,

    Hor. C. 3, 14, 11; 4, 4, 3; cf. Quint. 6, 5, 7:

    mala captivitatis,

    Sulp. Sev. 2, 22, 5:

    id opera expertus sum esse ita,

    Plaut. Bacch. 3, 2, 3:

    expertus sum prodesse,

    Quint. 2, 4, 13:

    expertus, juvenem praelongos habuisse sermones,

    id. 10, 3, 32:

    ut frequenter experti sumus,

    id. 1, 12, 11.—

    Rarely in other tenses: et exorabile numen Fortasse experiar,

    may find, Juv. 13, 103.—
    C.
    To make trial of, in a hostile sense, to measure strength with, to contend with:

    ut interire quam Romanos non experiri mallet,

    Nep. Ham. 4, 3:

    maritimis moribus mecum experitur,

    Plaut. Cist. 2, 1, 11:

    ipsi duces cominus invicem experti,

    Flor. 3, 21, 7; 4, 10, 1; cf.:

    hos cum Suevi, multis saepe bellis experti, finibus expellere non potuissent,

    Caes. B. G. 4, 3, 4:

    Turnum in armis,

    Verg. A. 7, 434.
    II. A.
    In gen.:

    qui desperatione debilitati experiri id nolent, quod se assequi posse diffidant. Sed par est omnes omnia experiri, qui, etc.,

    Cic. Or. 1, 4; cf.:

    istuc primum experiar,

    Plaut. Truc. 2, 7, 47:

    omnia experiri certum est, priusquam pereo,

    Ter. And. 2, 1, 11:

    omnia prius quam, etc.,

    Caes. B. G. 7, 78, 1:

    extrema omnia,

    Sall. C. 26, 5; cf.

    also: sese omnia de pace expertum,

    Caes. B. C. 3, 57, 2:

    libertatem,

    i. e. to make use of, enjoy, Sall. J. 31, 5:

    late fusum opus est et multiplex, etc.... dicere experiar,

    Quint. 2, 13, 17:

    quod quoniam me saepius rogas, aggrediar, non tam perficiundi spe quam experiundi voluntate,

    Cic. Or. 1, 2.—With ut and subj.:

    nunc si vel periculose experiundum erit, experiar certe, ut hinc avolem,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    experiri, ut sine armis propinquum ad officium reduceret,

    Nep. Dat. 2, 3.—
    B.
    In partic., jurid. t. t., to try or test by law, to go to law:

    aut intra parietes aut summo jure experietur,

    Cic. Quint. 11, 38; cf.:

    in jus vocare est juris experiundi causa vocare,

    Dig. 2, 4, 1; 47, 8, 4:

    a me diem petivit: ego experiri non potui: latitavit,

    Cic. Quint. 23, 75; Liv. 40, 29, 11:

    sua propria bona malaque, cum causae dicendae data facultas sit, tum se experturum,

    Liv. 3, 56, 10:

    postulare ut judicium populi Romani experiri (liceat),

    id. ib. —Hence,
    1.
    expĕrĭens, entis, P. a. (acc. to II.), experienced, enterprising, active, industrious (class.):

    homo gnavus et industrius, experientissimus ac diligentissimus arator,

    Cic. Verr. 2, 3, 21, § 53:

    promptus homo et experiens,

    id. ib. 2, 4, 17, §

    37: vir fortis et experiens,

    id. Clu. 8, 23:

    vir acer et experiens,

    Liv. 6, 34, 4:

    comes experientis Ulixei,

    Ov. M. 14, 159:

    ingenium,

    id. Am. 1, 9, 32. —With gen.:

    genus experiens laborum,

    inured to, patient of, Ov. M. 1, 414:

    rei militaris experientissimi duces,

    Arn. 2, 38 init.; cf. Vulg. 2 Macc. 8, 9.— Comp. appears not to occur.—
    2.
    expertus, a, um, P. a. (acc. to I.), in pass. signif., tried, proved, known by experience (freq. after the Aug. per.):

    vir acer et pro causa plebis expertae virtutis,

    Liv. 3, 44, 3:

    per omnia expertus,

    id. 1, 34, 12:

    indignitates homines expertos,

    id. 24, 22, 2:

    dulcedo libertatis,

    id. 1, 17, 3:

    industria,

    Suet. Vesp. 4:

    artes,

    Tac. A. 3, 17: saevitia, Prop. 1, 3, 18:

    confidens ostento sibi expertissimo,

    Suet. Tib. 19.—With gen.:

    expertos belli juvenes,

    Verg. A. 10, 173; cf. Tac. H. 4, 76.— Comp. and adv. appear not to occur.

    Lewis & Short latin dictionary > experior

  • 82 exsolvo

    ex-solvo, solvi, sŏlūtum, 3 ( per diaeresin exsolŭātur, Lucr. 1, 811:

    exsolŭïsse,

    Ov. F. 4, 534; cf. solvo, init.), v. a., to loose, unloose, to unbind, untie, undo (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    nexus,

    Lucr. 1, 220: Am. Agedum, eam solve cistulam. So. Quid ego istam exsolvam? undo, unseal, Plaut. Am. 2, 2, 152:

    properans exsolvi restim,

    id. Rud. 2, 3, 37:

    catenas Caecinae,

    Tac. H. 3, 31:

    vincula,

    id. A. 3, 33; id. H. 3, 12:

    pugionem a latere,

    to ungird, id. H. 3, 68:

    venas praebere exsolvendas,

    to be opened, id. A. 4, 22; 11, 3; 16, 17:

    brachia ferro eodem ictu,

    id. ib. 15, 63:

    amictus,

    to pull off, Stat. S. 1, 5, 53:

    venenum exsoluta alvo transmisit,

    i. e. in a flux, diarrhœa, Tac. A. 13, 15.—Of an inanimate subject:

    (ignis) exsolvit glaciem,

    dissolves, melts, Lucr. 6, 878.—
    B.
    In partic.
    1.
    To set loose, release, deliver, free (mostly poet.):

    aliquem vinclis,

    Plaut. Truc. 4, 3, 10; so,

    exsolutus vinculis,

    Suet. Ner. 49:

    jube sis me exsolvi cito,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 16 sq.:

    sese e nervis (animae),

    Lucr. 3, 696; cf. id. 1, 811:

    se paulatim corpore (said of one dying),

    Verg. A. 11, 829:

    quo (sanguine),

    Tac. H. 5, 6.—
    2.
    In mercant. lang. (qs. to free from obligation, v. solvo, to discharge, pay a debt): nomina mea, per deos, expedi, exsolve (for which, shortly after: hoc quod debeo plane expedias et solutum relinquas), Cic. Att. 16, 6, 3:

    aes alienum,

    Plin. Ep. 3, 11, 2:

    pretium,

    Plaut. Men. 5, 6, 26:

    multiplicem sortem,

    Liv. 6, 14, 7:

    dotem uxori,

    Aur. Vict. Vir. Ill. 56:

    legata,

    Tac. A. 1, 36 fin. et saep. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to throw off, lay aside, rid one's self of a thing:

    legis nexus,

    Tac. A. 3, 28 fin.:

    metus,

    i. e. to lay aside, Luc. 5, 259:

    pudorem,

    Stat. Ach. 1, 565:

    robur peditum ad exsolvendum obsidium ducit,

    i. e. to raise, Tac. A. 3, 39.—
    B.
    In partic.
    1.
    To release, free from any thing:

    animum artis nodis religionum,

    Lucr. 1, 932; 4, 7:

    animos religione,

    Liv. 8, 9, 13:

    populum religione,

    id. 3, 20, 4:

    se occupationibus,

    Cic. Fam. 7, 1, 5:

    aliquem errore, suspicione,

    Ter. Hec. 5, 2, 26:

    aliquem aere alieno,

    Liv. 6, 14, 11:

    curis,

    Verg. A. 4, 652:

    sollicitudine,

    Plin. Ep. 1, 22, 11:

    contumeliā,

    Tac. A. 13, 36:

    poenā,

    id. ib. 14, 12:

    custode,

    id. ib. 12, 46 et saep.—
    2.
    To discharge, pay a debt or an obligation:

    de tertio genere se scripsit dicturum, nec exsolvit quod promiserat,

    but did not keep his promise, Cic. Off. 3, 2, 7:

    vota (deo),

    Plaut. Am. 3, 2, 67; Liv. 21, 21, 9 (opp. se obligare):

    jus jurandum,

    id. 24, 18, 5:

    fidem,

    to fulfil one's promise, id. 26, 31, 10:

    praemia, poenas alicui,

    to award, id. 26, 40, 15:

    gratiam recte factis, alicujus,

    id. 28, 25, 6; cf.

    grates,

    to render, give, Tac. A. 14, 13:

    beneficia,

    to repay, requite, id. ib. 11, 18; cf.:

    vicem beneficio,

    id. H. 4, 3:

    poenas morte,

    to suffer, id. A. 1, 10; cf. Vell. 2, 88 fin.
    3.
    To solve, explain any thing enigmatical or obscure:

    perfacile est parili ratione exsolvere nobis, quare, etc.,

    Lucr. 2, 381.

    Lewis & Short latin dictionary > exsolvo

  • 83 Fabricianus

    Fābrĭcĭus, a, um, adj. [faber], name of a Roman gens. The most celebrated is C. Fabricius Luscinus, leader of the Romans against Pyrrhus, and famous for his frugality, and for his noble conduct towards Pyrrhus, Cic. de Or. 2, 66, 268; id. Off. 3, 22, 86; id. Planc. 25, 60; Val. Max. 4, 4, 3; Gell. 1, 14; Juv. 9, 142; Plin. 33, 12, 54, § 153 et saep.—
    II.
    Hence,
    A. B.
    Fābrĭcĭānus, a, um, adj., the same: venenum, prepared by C. Fabricius, a friend of Oppianicus, Cic. Clu. 66, 189 (cf. ib. 16, 47).

    Lewis & Short latin dictionary > Fabricianus

  • 84 Fabricius

    Fābrĭcĭus, a, um, adj. [faber], name of a Roman gens. The most celebrated is C. Fabricius Luscinus, leader of the Romans against Pyrrhus, and famous for his frugality, and for his noble conduct towards Pyrrhus, Cic. de Or. 2, 66, 268; id. Off. 3, 22, 86; id. Planc. 25, 60; Val. Max. 4, 4, 3; Gell. 1, 14; Juv. 9, 142; Plin. 33, 12, 54, § 153 et saep.—
    II.
    Hence,
    A. B.
    Fābrĭcĭānus, a, um, adj., the same: venenum, prepared by C. Fabricius, a friend of Oppianicus, Cic. Clu. 66, 189 (cf. ib. 16, 47).

    Lewis & Short latin dictionary > Fabricius

  • 85 funestus

    fūnestus, a, um, adj. [funus].
    I.
    Act., causing death, destruction, or calamity; causing grief; deadly, fatal, destructive, calamitous, mournful, dismal (class.; syn.: nefarius, perniciosus;

    fatalis, fatifer): ad ejus (C. Verris) funestam securem servati,

    Cic. Verr. 2, 5, 47, § 123; cf.:

    deorum templis atque delubris funestos ac nefarios ignes inferre,

    id. Cat. 3, 9, 22:

    arma,

    Ov. F. 1, 521:

    venenum,

    id. M. 3, 49:

    morsus,

    id. ib. 11, 373:

    munus,

    id. ib. 2, 88:

    taxus,

    id. ib. 4, 432; cf.

    taeda,

    Verg. A. 7, 322:

    scelus,

    Phaedr. 3, 10, 50.— Comp.:

    funestior dies Alliensis pugnae, quam urbis captae,

    Cic. Att. 9, 5, 2.— Sup.:

    Caligula sceleratissimus ac funestissimus,

    Eutr. 7, 12.—
    (β).
    With dat.:

    aquilam argenteam, quam tibi perniciosam et funestam futuram confido,

    Cic. Cat. 1, 9, 24:

    o diem illum funestum senatui bonisque omnibus!

    id. Sest. 12, 27; cf.:

    nox nobis,

    id. Fl. 41, 103: victoria orbi terrarum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 3.—
    II.
    Neutr., filled with misfortune or grief, fatal, mournful, sad (class.;

    syn.: infaustus, infelix, etc.): agros funestos reddere,

    Lucr. 6, 1139:

    capilli,

    Ov. F. 6, 493:

    utque manus funestas arceat aris,

    i. e. polluted with blood, id. M. 11, 584:

    familia,

    in mourning, Cic. Leg. 2, 22, 55; Liv. 2, 8, 8; 2, 47, 10:

    adeo ut annales velut funesti nihil praeter nomina consulum suggerant,

    as if they were lists of the dead, id. 4, 20, 9; cf. epistolae, announcing misfortune or sad tidings, Vell. 2, 117, 1:

    funestior advolat alter Nuntius,

    Claud. in Eutr. 2, 474; cf.:

    nocturna volucris funesta querela,

    Prop. 2, 20 (3, 13), 5;

    hence also: omen,

    id. 2, 28, 38 (3, 25, 4 M.):

    littera,

    denoting death, mourning, Ov. M. 10, 216: manus, mourning (of a dowager), id. ib. 11, 585:

    funestum est a forti atque honesto viro jugulari, funestius ab eo, cujus vox, etc.,

    Cic. Quint. 31, 95.

    Lewis & Short latin dictionary > funestus

  • 86 indo

    in-do, dĭdi, dĭtum, 3, v. a. [in-, 2. do], to put, set, or place into or upon (mostly anteclass. and post-Aug.).
    I.
    Lit.
    (α).
    With in and acc.:

    coronam in focum,

    Cato, R. R. 143, 2:

    in urnam,

    id. ib. 143, 23:

    ignem in aram,

    Plaut. Mil. 2, 5, 1:

    in aquam salem,

    id. Merc. 1, 2, 92:

    vini guttam in os,

    id. Cas. 2, 3, 31.—
    (β).
    With in and abl.:

    effigiem in statua,

    Tac. A. 1, 74. —
    (γ).
    Aliquid alicui:

    compedes servis,

    Plaut. Men. 1, 1, 4:

    aliquem lecticae,

    Tac. A. 3, 14:

    vinclo fasciae cervicem,

    id. ib. 15, 57.—
    (δ).
    With acc. only:

    fenestras,

    Plaut. Rud. 1, 1, 6. —
    * II.
    Trop.
    A.
    To introduce:

    novos ritus,

    Tac. H. 5, 4.—
    B.
    To impart or give to, apply to, impose on, attach to, etc.:

    pavorem suis, alacritatem hostibus,

    Tac. H. 4, 34 fin.:

    odium alicui,

    id. A. 12, 3:

    alicui vocabulum,

    id. ib. 2, 56:

    propterea huic urbi nomen Epidamnum inditum'st,

    Plaut. Men. 2, 1, 37:

    vernaculis artificibus... nomen histrionibus inditum,

    Liv. 7, 2, 6:

    unde Aspero inditum est cognomen,

    id. 3, 65, 4; 2, 13, 1; 4, 29, 6;

    21, 31, 4: quae nomina sceleri indidit,

    Sall. H. 1, 41, 24:

    hoc nomen beluis,

    Curt. 9, 1, 5. — Esp.,
    2.
    To name after or for: nomen indere, with ab or ex and abl.:

    ab Erythro rege (mari) nomen est inditum,

    Curt. 8, 9, 14:

    a celeritate Tigri nomen,

    id. 4, 9, 16:

    ab inopia Egerio,

    Liv. 1, 34, 3:

    quod illi nomen indiderant ex nomine urbis,

    Tac. A. 2, 56:

    quibus nomen ex re inditum,

    Sall. J. 78, 1. — indĭtus, a, um, P. a., put or placed into, put, set, laid, or thrown upon.
    A.
    Lit.:

    utrum deus extrinsecus (operi suo) circumfusus sit, an toti inditus,

    Sen. Ot. Sap. 31 (Dial. 8, 4, 2):

    venenum potioni,

    Curt. 10, 10, 17:

    vincula,

    put on, Tac. A. 11, 2:

    pontes,

    thrown over, id. ib. 12, 57:

    lecticae,

    laid upon, id. ib. 3, 14:

    ferrum visceribus ustis,

    Sen. Troad. 585.—
    B.
    Trop., imposed, appointed, given:

    custodes,

    Tac. A. 3, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > indo

  • 87 infundo

    in-fundo, fūdi, fūsum, 3, v. a., to pour in, upon, or into (syn. invergere).
    I.
    Lit.:

    aliquid in aliquod vas,

    Cic. Tusc. 1, 25, 61:

    vinum reticulo aut cribro,

    Sen. Ben. 7, 19:

    aliquid in nares,

    Plin. 20, 17, 69, § 180:

    sine riguis mare in salinas infundentibus,

    id. 31, 7, 39, § 81: rex Mithridates Aquilio duci capto aurum in os infudit, id. 33, 3, 14, § 48:

    animas formatae terrae,

    Ov. M. 1, 364; Plin. 3, 1, 1, § 5: sibi resinam et nardum, to anoint one ' s self with, Auct. B. H. 33; Plin. 10, 46, 63, § 129.—
    B.
    Transf.
    1.
    Infundere alicui aliquid, to pour out for, to administer to, present to, lay before:

    alicui venenum,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    alicui poculum,

    Hor. Epod. 5, 77:

    jumentis hordea,

    Juv. 8, 154:

    (Neroni) totam tremuli frontem pulli,

    id. 6, 616.—Esp., as a medicine, to administer to a person, for a disease:

    (aloë) dysenteriae infunditur,

    Plin. 27, 4, 5, § 20:

    tenesmo et dysentericis,

    id. 20, 21, 84, § 227.—With abl.:

    clystere,

    Plin. 24, 9, 40, § 66.—
    2.
    To wet, moisten:

    olivam aceto non acerrimo,

    Col. 12, 47:

    si uvam nimius imber infuderit,

    Pall. 11, 9.—
    3.
    To pour out, cast, hurl anywhere:

    nimbum desuper alicui,

    Verg. A. 4, 122:

    gemmas margaritasque mare littoribus infundit,

    Curt. 8, 9:

    vim sagittarum ratibus,

    id. 9, 7:

    agmen urbi,

    Flor. 3, 21, 6:

    agmina infusa Graecis,

    Curt. 5, 7, 1; cf. 7, 9, 8.—
    4.
    To mix itself, mingle with any thing:

    cum homines humiliores in alienum ejusdem nominis infunderentur genus,

    Cic. Brut. 16, 62; id. Fam. 9, 15, 2.—
    II.
    Trop., to pour into, spread over, communicate, impart:

    orationem in aures tuas,

    Cic. de Or. 2, 87, 355:

    aliquid ejusmodi auribus ejus,

    Amm. 14, 9, 2:

    imperatoris auribus,

    id. 15, 3, 5:

    magorum sensibus,

    id. 23, 6, 33:

    per aures cantum,

    Sil. 11, 433:

    vitia in civitatem,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    nihil ex illius animo quod semel esset infusum, umquam effluere potuisse,

    id. de Or. 2, 47, 300:

    rebus lumen,

    Sen. Hipp. 154:

    civitati detrimenta (acc. to others, infligere),

    Just. 3, 5.— Hence, in-fūsus, a, um, P. a., poured over or into.
    A.
    Lit.:

    sucus infusus auribus,

    Plin. 20, 8, 27, § 69:

    cinis in aurem,

    id. 30, 3, 8, § 24:

    sucus per nares,

    id. 25, 13, 92, § 144:

    vino,

    drunk with wine, Macr. S. 7, 5:

    infusam vomitu egerere aquam,

    swallowed, Curt. 7, 5, 8.—
    B.
    Transf., of things not fluid:

    nudos umeris infusa capillos,

    falling down on, Ov. M. 7, 183:

    canitiem infuso pulvere foedans,

    Cat. 64, 224:

    si qua concurrerat, obruebatur (navis) infuso igni,

    Liv. 37, 30, 5:

    sole infuso (terris),

    at daybreak, Verg. A. 9, 461:

    conjugis gremio,

    resting on her bosom, id. ib. 8, 406:

    collo infusa amantis,

    Ov. H. 2, 93:

    populus circo,

    Verg. A. 5, 552:

    totamque infusa per artus Mens agitat molem,

    id. ib. 6, 726:

    infusa tranquilla per aethera pace,

    Sil. 7, 258:

    cera in eam formam gypsi infusa,

    Plin. 35, 12, 4, § 153:

    imago senis cadaveri infusa,

    Quint. 6, 1, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > infundo

  • 88 insanabilis

    I.
    Lit.:

    morbus,

    Cic. Tusc. 5, 1, 3:

    vulnus,

    Col. 7, 5, 13:

    venenum,

    Plin. 7, 15, 13, § 64.—
    II.
    Trop., irretrievable, without remedy, hopeless:

    contumeliae,

    Cic. Or. 26, 89:

    ingenium,

    Liv. 1, 28, 9:

    nihil insanabilius,

    id. 28, 25, 7:

    insanabili leto perire,

    Plin. 24, 17, 100, § 157:

    dolor,

    Quint. 6 prooem. §

    6: caput insanabile tribus Anticyris,

    Hor. A. P. 300:

    scribendi cacoethes,

    Juv. 7, 51.— Adv.: insānābĭlĭter, incurably, Cael. Aur. Tard. 5, 2, 45: aeger, Marcell. et Faust. ap. Libr. Prec. ad Imp. p. 19 Sirmond.

    Lewis & Short latin dictionary > insanabilis

  • 89 insanabiliter

    I.
    Lit.:

    morbus,

    Cic. Tusc. 5, 1, 3:

    vulnus,

    Col. 7, 5, 13:

    venenum,

    Plin. 7, 15, 13, § 64.—
    II.
    Trop., irretrievable, without remedy, hopeless:

    contumeliae,

    Cic. Or. 26, 89:

    ingenium,

    Liv. 1, 28, 9:

    nihil insanabilius,

    id. 28, 25, 7:

    insanabili leto perire,

    Plin. 24, 17, 100, § 157:

    dolor,

    Quint. 6 prooem. §

    6: caput insanabile tribus Anticyris,

    Hor. A. P. 300:

    scribendi cacoethes,

    Juv. 7, 51.— Adv.: insānābĭlĭter, incurably, Cael. Aur. Tard. 5, 2, 45: aeger, Marcell. et Faust. ap. Libr. Prec. ad Imp. p. 19 Sirmond.

    Lewis & Short latin dictionary > insanabiliter

  • 90 intercipio

    inter-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. [capio], lit., to take away between, i. e. to seize on the passage before arrival at the destined place, to intercept.
    I.
    Lit.:

    tun redimes me, si me hostes interceperint?

    Plaut. As. 1, 1, 93:

    venenum,

    to take the poison intended for another, Cic. Clu. 60:

    litteras,

    id. Att. 1, 13, 2; cf.:

    litterae interceptae,

    id. Q. Fr. 3, 9, 3; id. Att. 10, 8; Cassiod. ap. Cic. Fam. 12, 12, 1; Curt. 4, 10, 6:

    epistulam,

    id. 6, 9, 13:

    magnum numerum jumentorum atque hominum,

    Caes. B. C. 1, 55:

    commeatus,

    Liv. 36, 3:

    aliquis ab suis interceptus,

    cut off, id. 29, 9:

    hostes discretos,

    Tac. H. 4, 75: in sublime jactari sagoque intercipi ( be held fast) ne tellurem attingat, Plin. 29, 3, 12, § 52:

    interceptae e publico pecuniae,

    Tac. A. 4, 45:

    terga caput tangunt, colla intercepta videntur,

    to be wanting, Ov. M. 6, 379: quam (hastam) medius Rhoeteus intercipit, comes in the way of, i. e. is struck or killed by, Verg. A. 10, 402.—
    II.
    Transf.
    A.
    To interrupt, hinder, cut off, preoccupy, preclude:

    medium iter,

    Liv. 25, 39, 2 (al. intersaepto):

    opportuna loca,

    id. 9, 43, 3:

    hostiles ingressus,

    Tac. A. 15, 3:

    medios sermones,

    Quint. 6, 4, 11:

    pedestre iter,

    Curt. 4, 2, 9:

    usum aurium intercipiente fremitu,

    id. 4, 13, 38.—
    B.
    To take away, rob, steal:

    aliquid ab aliquo,

    Liv. 3, 71:

    aliquid alicui,

    Ov. P. 4, 7, 25; Plin. Pan. 75:

    veram laudem,

    Phaedr. 4, 12, 2:

    commentarios, quorum tamen pars maxima intercepta dicitur,

    copied from other sources, Suet. Gram. 3.—
    C.
    Of death, to snatch away, carry off:

    si me fata intercepissent, Quint. prooem. 1, 6: apes saepe morbis intercipiuntur,

    Col. 9, 3:

    rex mortalitate interceptus,

    Plin. Ep. 10, 50; 6, 25, 4:

    interceptus veneno,

    Tac. Agr. 43; id. A. 3, 12; Suet. Caes. 20 fin.:

    scelere Pisonis,

    id. ib. 2, 71:

    a manu gladiatorum,

    id. Aug. 14 fin.:

    ceterum interceptus quoque magnum sibi vindicat locum,

    Quint. 10, 1, 121:

    neque ob aliud interceptus, quam, etc.,

    Tac. A. 2, 82:

    Theophilum atrox interceperat casus,

    Amm. 14, 7, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > intercipio

  • 91 invalidus

    in-vălĭdus, a, um, adj., not strong, infirm, impotent, weak, feeble (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    Camillus, jam ad munera corporis senectā invalidus,

    Liv. 6, 8:

    milites,

    id. 23, 16:

    paucos graves aetate aut invalidos inveniunt,

    id. 10, 34 fin.:

    ad ingrediendum,

    Gell. 20, 1, 11:

    corpus laborum impatiens invalidumque,

    Ov. Tr. 5, 2, 4:

    manus,

    Luc. 5, 275:

    quidquid tecum invalidum metuensque pericli est,

    Verg. A. 5, 716:

    pueri,

    Val. Fl. 5, 24;

    (with inermis),

    Tac. A. 1, 46:

    corpus,

    Ov. H. 21, 297:

    artus,

    id. ib. 21, 245.— Comp.:

    invalidiores Parthi,

    Just. 41, 6, 3.— Sup.:

    invalidissimum urso caput,

    Plin. 8, 36, 54, § 130.—
    II.
    Transf., weak, inefficient, inadequate, unsuitable:

    stationes pro castris,

    Liv. 41, 2:

    invalida moenia adversum irrumpentes,

    Tac. A. 12, 16:

    invalidae ad hoc monstrum sugillandum litterae,

    Val. Max. 5, 3, 4:

    defensionis praesidia,

    id. 8, 1, 3:

    venenum,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 170:

    causa,

    Luc. 7, 67:

    argumentum,

    Dig. 48, 18, 1:

    ignes,

    low, Tac. A. 1, 65:

    fama,

    inadequate, depreciating, Amm. 16, 10, 17.— Adv.: invălĭdē, weakly, feebly, Arn. 7, 250.

    Lewis & Short latin dictionary > invalidus

  • 92 lentus

    lentus, a, um, adj. [cf. lenis], pliant, flexible, tough, tenacious, sticky, viscous (syn.: flexilis, tardus, serus).
    I.
    Lit.:

    viburna,

    Verg. E. 1, 26:

    vitis,

    id. ib. 3, 38:

    genistae,

    id. G. 2, 12:

    rami,

    id. ib. 4, 558:

    flagellum,

    Phaedr. 3, 6, 6:

    verbera,

    i. e. produced with the limber whip, Verg. G. 3, 208:

    argentum,

    id. A. 7, 634; Cat. 61, 106; Tib. 4, 1, 171:

    lentior salicis virgis,

    Ov. M. 13, 800:

    gluten visco et pice lentius,

    tougher, more tenacious, Verg. G. 4, 41:

    ita istaec nimis lenta vincla sunt escaria,

    adhesive, tenacious, Plaut. Men. 1, 1, 18; cf.:

    lentis adhaerens brachiis,

    Her. Epod. 15, 6:

    quoniam mas (aron) esset in coquendo lentior,

    Plin. 24, 16, 92, § 143.—
    B.
    Transf., slow, sluggish, immovable:

    tellus lenta gelu,

    Prop. 4 (5), 3, 39:

    amnis,

    Plin. 36, 26, 65, § 190:

    in lento luctantur marmore tonsae,

    sluggish, motionless, Verg. A. 7, 28:

    lento pilo,

    Tib. 4, 1, 90:

    asinus,

    Phaedr. 1, 15, 7:

    uteri pondera lenta,

    immovable, heavy, Prop. 4 (5), 1, 96 (100):

    herba durior et in coquendo lentior,

    slower, longer, Plin. 24, 16, 92, § 143:

    venenum,

    Tac. A. 6, 32:

    remedia,

    Curt. 3, 5, 13; Suet. Tib. 73:

    miserum populum Romanum, qui sub tam lentis maxillis erit,

    id. ib. 21:

    lentaque fori pugnamus harena,

    Juv. 7, 47:

    funus matris,

    slow in coming, id. 6, 565.—
    II.
    Trop.
    A.
    Lasting or continuing long:

    militiae,

    Tib. 1, 3, 82:

    amor,

    id. 1, 4, 81:

    spes,

    Ov. H. 2, 9:

    tranquillitatis lentissimae taedium,

    Sen. Ep. 70:

    lentus abesto,

    remain long away, Ov. R. Am. 243:

    vivacitas adeo lenta,

    persistent, Plin. 8, 27, 41, § 100.—
    B.
    Slow, lingering, lazy:

    lentus in dicendo,

    drawling, Cic. Brut. 48:

    mortis genus,

    Suet. Caes. 87:

    si lentus pigrā muniret castra dolabra,

    Juv. 8, 248:

    ira deorum,

    id. 13, 100.—
    (β).
    With gen.:

    lentus coepti,

    Sil. 3, 176.—
    (γ).
    With inf.:

    nec Idalia lenta incaluisse sagitta,

    Sil. 5, 19.—
    2.
    Of bad payers, slow, backward:

    infitiatores,

    Cic. Cat. 2, 10:

    negotium,

    tedious, id. Att. 1, 12; 1, 13 fin.
    C.
    Of character, easy, calm, indifferent, unconcerned, phlegmatic, sluggish, obstinate:

    ut multa verba feci, ut lenta materies fuit,

    Plaut. Mil. 4, 5, 4:

    genus ridiculi patientis ac lenti,

    Cic. de Or. 2, 69:

    nimium patiens et lentus existimor,

    id. ib. 2, 75:

    Hannibalem lenti spectamus,

    Liv. 22, 14:

    lentus in suo dolore,

    Tac. A. 3, 70:

    tu, Tityre, lentus in umbra,

    at ease, Verg. E. 1, 4: lentissima pectora, insensible, cold (to love), Ov. H. 15, 169.—
    * D.
    (Pliant, hence) Ready, willing, Lucil. ap. Non. 22, 32, and 338, 13.—Hence, adv.: lentē, slowly, without haste, leisurely.
    1.
    Lit.:

    lente ac paulatim proceditur,

    Caes. B. C. 1, 80:

    currere,

    Ov. Am. 1, 13, 40:

    corpora lente augescunt, cito exstinguuntur,

    Tac. Agr. 3:

    Nilus evagari incipit, lente primo, deinde vehementius,

    Plin. 18, 18, 47, § 167. — Comp.:

    ipse cum reliquis copiis lentius subsequitur,

    Caes. B. C. 2, 40.— Sup.:

    asinus lentissime mandit,

    Col. 2, 15.—
    * b.
    Transf., pliantly, readily:

    arida ligna lentius serrae cedunt,

    Plin. 16, 43, 83, § 227. —
    2.
    Trop.
    a.
    Calmly, dispassionately, indifferently:

    aliquid lente ferre,

    Cic. de Or. 2, 45, 190; cf. id. Fragm. ap. Non. 338, 9:

    agere,

    Liv. 1, 10: respondere, to answer [p. 1051] cooly, phlegmatically, Cic. de Or. 2, 71, 287. — Comp.:

    sed haec videri possunt odiosiora, cum lentius disputantur,

    Cic. Par. 1, 2, 10:

    quid lentius, celerius dicendum,

    Quint. 1, 8, 1.—
    b.
    In a good sense, calmly, considerately, attentively:

    nisi eum (librum) lente ac fastidiose probavissem,

    Cic. Att. 2, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > lentus

  • 93 letalia

    lētālis ( lēthāl-), e, adj. [id.], deadly, fatal, mortal (mostly poet. and late Lat.):

    vulnus,

    Verg. A. 9, 580; Suet. Caes. 82:

    harundo,

    Verg. A. 4, 73;

    ensis,

    Ov. M. 13, 392: serpens, Stat. Th. 6, 40:

    dapes,

    Val. Fl. 2, 155:

    hiems,

    Ov. M. 2, 827:

    venenum,

    Plin. 11. 35, 41, §

    118: lac gustasse letale est,

    id. 11, 41, 96, § 236; Aug. Serm. 351, 5:

    ferrum,

    Juv. 15, 165.—In neutr., adverbially, in a deadly manner:

    letale minari,

    Stat. S. 4, 4, 84:

    letale furens,

    id. Th. 12, 760.— Plur. subst.: lētālĭa, ium, means of death, Liv. 8, 18, 7.—Hence, adv.: lētālĭter, in a deadly manner, mortally, Plin. 11, 37, 81, § 206: vulneratus, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 7 prooem.

    Lewis & Short latin dictionary > letalia

  • 94 letalis

    lētālis ( lēthāl-), e, adj. [id.], deadly, fatal, mortal (mostly poet. and late Lat.):

    vulnus,

    Verg. A. 9, 580; Suet. Caes. 82:

    harundo,

    Verg. A. 4, 73;

    ensis,

    Ov. M. 13, 392: serpens, Stat. Th. 6, 40:

    dapes,

    Val. Fl. 2, 155:

    hiems,

    Ov. M. 2, 827:

    venenum,

    Plin. 11. 35, 41, §

    118: lac gustasse letale est,

    id. 11, 41, 96, § 236; Aug. Serm. 351, 5:

    ferrum,

    Juv. 15, 165.—In neutr., adverbially, in a deadly manner:

    letale minari,

    Stat. S. 4, 4, 84:

    letale furens,

    id. Th. 12, 760.— Plur. subst.: lētālĭa, ium, means of death, Liv. 8, 18, 7.—Hence, adv.: lētālĭter, in a deadly manner, mortally, Plin. 11, 37, 81, § 206: vulneratus, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 7 prooem.

    Lewis & Short latin dictionary > letalis

  • 95 letaliter

    lētālis ( lēthāl-), e, adj. [id.], deadly, fatal, mortal (mostly poet. and late Lat.):

    vulnus,

    Verg. A. 9, 580; Suet. Caes. 82:

    harundo,

    Verg. A. 4, 73;

    ensis,

    Ov. M. 13, 392: serpens, Stat. Th. 6, 40:

    dapes,

    Val. Fl. 2, 155:

    hiems,

    Ov. M. 2, 827:

    venenum,

    Plin. 11. 35, 41, §

    118: lac gustasse letale est,

    id. 11, 41, 96, § 236; Aug. Serm. 351, 5:

    ferrum,

    Juv. 15, 165.—In neutr., adverbially, in a deadly manner:

    letale minari,

    Stat. S. 4, 4, 84:

    letale furens,

    id. Th. 12, 760.— Plur. subst.: lētālĭa, ium, means of death, Liv. 8, 18, 7.—Hence, adv.: lētālĭter, in a deadly manner, mortally, Plin. 11, 37, 81, § 206: vulneratus, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 7 prooem.

    Lewis & Short latin dictionary > letaliter

  • 96 liveo

    līvĕo, ēre, v. n. [for pliveo; Gr. pelios, pellos, dark-blue; cf.: pullus, pallidus], to be of a bluish color, black and blue, livid:

    livent rubigine dentes,

    Ov. M. 2, 776:

    livere catenis,

    Prop. 4 (5), 7, 65.—
    II.
    Trop., to be envious, to envy (mostly poet. for invideo).
    (α).
    Absol.:

    livet Carinus, rumpitur, furit, plorat,

    Mart. 8, 61, 1; Stat. Th. 11, 211.—
    (β).
    With dat., to envy:

    livere iis, qui eloquentiam exercent,

    Tac. A. 13, 42:

    qui mihi livet,

    Mart. 6, 86, 6; 11, 94, 1.—Hence, lī-vens, entis, P. a.
    A.
    Bluish, lead-colored, black and blue, livid:

    plumbum,

    Verg. A. 7, 687:

    pruna,

    Ov. M. 13, 817:

    crura compedibus,

    id. Am. 2, 2, 47:

    oculi in morte,

    Stat. Th. 1, 617:

    venenum,

    Sil. 2, 707.—
    B.
    Envious:

    quid imprecabor, o Severe, liventi?

    Mart. 8, 61, 8.— Adv.: līventer, lividly, Paul. Petr. 4, 192.

    Lewis & Short latin dictionary > liveo

  • 97 manifesta

    mănĭfestus, old form mănŭfestus (v. Lachm. ad Lucr. 2, 867), a, um. adj. [manus and fendo; cf.: defendo, offendo, i. e. that one hits by the hand; hence], palpable, clear, plain, apparent, evident, manifest.
    I.
    In gen. (class.):

    manifesta res est,

    Plaut. Most. 3, 1, 8:

    Penates multo manifesti lumine,

    Verg. A. 3, 151:

    res ita notas, ita manifestas proferam, ut,

    Cic. Verr. 1, 16, 48:

    et apertae res,

    id. Rosc. Am. 34, 95:

    manifestus ex opere labor,

    Quint. 10, 3, 8:

    phrenesis,

    Juv. 14, 136.—With inf.:

    manifestus nosci,

    Stat. Th. 10, 759.— Comp.:

    manifestior fraus,

    Plin. 12, 25, 54, § 123.— Sup.:

    manifestissimum exemplum,

    Plin. 37, 10, 60, 3 165.—In neutr. sing. with a subjectclause, it is manifest that:

    manifestum est, ab exordio matutino latitudines scandi,

    Plin. 2, 16, 13, § 69.— Neutr. plur. as subst.: mănĭfesta, orum, obvious facts, palpable things:

    vera ac manifesta canere,

    Juv. 2, 64.—
    II.
    In partic., law t. t.
    A.
    Of offences, exposed, brought to light, proved by direct evidence: manifestum furtum est quod deprehenditur dum fit, Masur. ap. Gell. 11, 18, 11:

    atque deprehensum scelus,

    Cic. Cat. 3, 5, 11:

    peccatum,

    id. Verr. 2, 2, 78, § 191; Gai. Inst. 3, 183 sqq.; Paul. Sent. 2, 31, 2.—
    B.
    Of offenders, convicted of a thing, caught or apprehended in, manifestly betraying any thing; constr. absol., with a gen. or inf. (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.).
    (α).
    Absol.:

    nec magis manufestum ego hominem umquam ullum teneri vidi,

    Plaut. Men. 4, 2, 29:

    ut eos (sc. conjuratos) quam maxume manifestos habeant,

    i. e. bring to light, expose, Sall. C. 41:

    nocentes,

    i. e. evidently guilty, Ov. Nux, 3.—
    (β).
    With gen.:

    mendacii,

    Plaut. Truc. 1, 2, 30:

    sceleris,

    Sall. J. 35:

    rerum capitalium,

    id. C. 52, 36:

    ambitionis,

    Tac. A. 14, 29:

    offensionis,

    id. ib. 4, 53:

    doloris,

    Ov. F. 5, 313:

    vitae,

    giving manifest signs of life, Tac. A. 12, 51:

    magnae cogitationis,

    id. ib. 15, 54:

    novarum virium,

    Sen. Q. N. 4, 2, 8.—
    (γ).
    With inf.:

    dissentire manifestus,

    Tac. A. 2, 57.—Hence, adv., in two forms: mănĭfestō (class.) and mănĭ-festē (post-class.), palpably, clearly, openly, evidently, manifestly.—Form manifesto:

    teneor manifesto miser,

    Plaut. Trin. 4, 2, 66:

    alter alterum manifesto prehendunt,

    id. Ps. 5, 1, 16; id. Most. 2, 2, 79:

    ut tota res a vobis manifesto deprehenderetur,

    Cic. Cat. 3, 2, 4:

    compertum atque deprehensum facinus,

    id. Clu. 14, 43:

    cum manifesto venenum deprehendisset,

    id. ib. 7, 20:

    apparet,

    Plin. 36, 22, 45, § 161; 9, 45, 69, § 148. —Form manifeste, Sulp. Sev. Chron. 2, 7, 5; Paul. Sent. 3, 6, 60; Dig. 50, 16, 243:

    manifeste comperire,

    App. M. 6, p. 180, 5.— Comp.:

    manifestius ipsi apparere,

    Verg. A. 8, 16; Tac. H. 4, 23; 1, 88.— Sup.:

    ut omnibus manifestissime pateat,

    App. Mag. p. 316, 26; so Dig. 33, 2, 32, § 6; Cod. Just. 4, 18, 2, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > manifesta

  • 98 manifestus

    mănĭfestus, old form mănŭfestus (v. Lachm. ad Lucr. 2, 867), a, um. adj. [manus and fendo; cf.: defendo, offendo, i. e. that one hits by the hand; hence], palpable, clear, plain, apparent, evident, manifest.
    I.
    In gen. (class.):

    manifesta res est,

    Plaut. Most. 3, 1, 8:

    Penates multo manifesti lumine,

    Verg. A. 3, 151:

    res ita notas, ita manifestas proferam, ut,

    Cic. Verr. 1, 16, 48:

    et apertae res,

    id. Rosc. Am. 34, 95:

    manifestus ex opere labor,

    Quint. 10, 3, 8:

    phrenesis,

    Juv. 14, 136.—With inf.:

    manifestus nosci,

    Stat. Th. 10, 759.— Comp.:

    manifestior fraus,

    Plin. 12, 25, 54, § 123.— Sup.:

    manifestissimum exemplum,

    Plin. 37, 10, 60, 3 165.—In neutr. sing. with a subjectclause, it is manifest that:

    manifestum est, ab exordio matutino latitudines scandi,

    Plin. 2, 16, 13, § 69.— Neutr. plur. as subst.: mănĭfesta, orum, obvious facts, palpable things:

    vera ac manifesta canere,

    Juv. 2, 64.—
    II.
    In partic., law t. t.
    A.
    Of offences, exposed, brought to light, proved by direct evidence: manifestum furtum est quod deprehenditur dum fit, Masur. ap. Gell. 11, 18, 11:

    atque deprehensum scelus,

    Cic. Cat. 3, 5, 11:

    peccatum,

    id. Verr. 2, 2, 78, § 191; Gai. Inst. 3, 183 sqq.; Paul. Sent. 2, 31, 2.—
    B.
    Of offenders, convicted of a thing, caught or apprehended in, manifestly betraying any thing; constr. absol., with a gen. or inf. (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.).
    (α).
    Absol.:

    nec magis manufestum ego hominem umquam ullum teneri vidi,

    Plaut. Men. 4, 2, 29:

    ut eos (sc. conjuratos) quam maxume manifestos habeant,

    i. e. bring to light, expose, Sall. C. 41:

    nocentes,

    i. e. evidently guilty, Ov. Nux, 3.—
    (β).
    With gen.:

    mendacii,

    Plaut. Truc. 1, 2, 30:

    sceleris,

    Sall. J. 35:

    rerum capitalium,

    id. C. 52, 36:

    ambitionis,

    Tac. A. 14, 29:

    offensionis,

    id. ib. 4, 53:

    doloris,

    Ov. F. 5, 313:

    vitae,

    giving manifest signs of life, Tac. A. 12, 51:

    magnae cogitationis,

    id. ib. 15, 54:

    novarum virium,

    Sen. Q. N. 4, 2, 8.—
    (γ).
    With inf.:

    dissentire manifestus,

    Tac. A. 2, 57.—Hence, adv., in two forms: mănĭfestō (class.) and mănĭ-festē (post-class.), palpably, clearly, openly, evidently, manifestly.—Form manifesto:

    teneor manifesto miser,

    Plaut. Trin. 4, 2, 66:

    alter alterum manifesto prehendunt,

    id. Ps. 5, 1, 16; id. Most. 2, 2, 79:

    ut tota res a vobis manifesto deprehenderetur,

    Cic. Cat. 3, 2, 4:

    compertum atque deprehensum facinus,

    id. Clu. 14, 43:

    cum manifesto venenum deprehendisset,

    id. ib. 7, 20:

    apparet,

    Plin. 36, 22, 45, § 161; 9, 45, 69, § 148. —Form manifeste, Sulp. Sev. Chron. 2, 7, 5; Paul. Sent. 3, 6, 60; Dig. 50, 16, 243:

    manifeste comperire,

    App. M. 6, p. 180, 5.— Comp.:

    manifestius ipsi apparere,

    Verg. A. 8, 16; Tac. H. 4, 23; 1, 88.— Sup.:

    ut omnibus manifestissime pateat,

    App. Mag. p. 316, 26; so Dig. 33, 2, 32, § 6; Cod. Just. 4, 18, 2, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > manifestus

  • 99 manufestus

    mănĭfestus, old form mănŭfestus (v. Lachm. ad Lucr. 2, 867), a, um. adj. [manus and fendo; cf.: defendo, offendo, i. e. that one hits by the hand; hence], palpable, clear, plain, apparent, evident, manifest.
    I.
    In gen. (class.):

    manifesta res est,

    Plaut. Most. 3, 1, 8:

    Penates multo manifesti lumine,

    Verg. A. 3, 151:

    res ita notas, ita manifestas proferam, ut,

    Cic. Verr. 1, 16, 48:

    et apertae res,

    id. Rosc. Am. 34, 95:

    manifestus ex opere labor,

    Quint. 10, 3, 8:

    phrenesis,

    Juv. 14, 136.—With inf.:

    manifestus nosci,

    Stat. Th. 10, 759.— Comp.:

    manifestior fraus,

    Plin. 12, 25, 54, § 123.— Sup.:

    manifestissimum exemplum,

    Plin. 37, 10, 60, 3 165.—In neutr. sing. with a subjectclause, it is manifest that:

    manifestum est, ab exordio matutino latitudines scandi,

    Plin. 2, 16, 13, § 69.— Neutr. plur. as subst.: mănĭfesta, orum, obvious facts, palpable things:

    vera ac manifesta canere,

    Juv. 2, 64.—
    II.
    In partic., law t. t.
    A.
    Of offences, exposed, brought to light, proved by direct evidence: manifestum furtum est quod deprehenditur dum fit, Masur. ap. Gell. 11, 18, 11:

    atque deprehensum scelus,

    Cic. Cat. 3, 5, 11:

    peccatum,

    id. Verr. 2, 2, 78, § 191; Gai. Inst. 3, 183 sqq.; Paul. Sent. 2, 31, 2.—
    B.
    Of offenders, convicted of a thing, caught or apprehended in, manifestly betraying any thing; constr. absol., with a gen. or inf. (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.).
    (α).
    Absol.:

    nec magis manufestum ego hominem umquam ullum teneri vidi,

    Plaut. Men. 4, 2, 29:

    ut eos (sc. conjuratos) quam maxume manifestos habeant,

    i. e. bring to light, expose, Sall. C. 41:

    nocentes,

    i. e. evidently guilty, Ov. Nux, 3.—
    (β).
    With gen.:

    mendacii,

    Plaut. Truc. 1, 2, 30:

    sceleris,

    Sall. J. 35:

    rerum capitalium,

    id. C. 52, 36:

    ambitionis,

    Tac. A. 14, 29:

    offensionis,

    id. ib. 4, 53:

    doloris,

    Ov. F. 5, 313:

    vitae,

    giving manifest signs of life, Tac. A. 12, 51:

    magnae cogitationis,

    id. ib. 15, 54:

    novarum virium,

    Sen. Q. N. 4, 2, 8.—
    (γ).
    With inf.:

    dissentire manifestus,

    Tac. A. 2, 57.—Hence, adv., in two forms: mănĭfestō (class.) and mănĭ-festē (post-class.), palpably, clearly, openly, evidently, manifestly.—Form manifesto:

    teneor manifesto miser,

    Plaut. Trin. 4, 2, 66:

    alter alterum manifesto prehendunt,

    id. Ps. 5, 1, 16; id. Most. 2, 2, 79:

    ut tota res a vobis manifesto deprehenderetur,

    Cic. Cat. 3, 2, 4:

    compertum atque deprehensum facinus,

    id. Clu. 14, 43:

    cum manifesto venenum deprehendisset,

    id. ib. 7, 20:

    apparet,

    Plin. 36, 22, 45, § 161; 9, 45, 69, § 148. —Form manifeste, Sulp. Sev. Chron. 2, 7, 5; Paul. Sent. 3, 6, 60; Dig. 50, 16, 243:

    manifeste comperire,

    App. M. 6, p. 180, 5.— Comp.:

    manifestius ipsi apparere,

    Verg. A. 8, 16; Tac. H. 4, 23; 1, 88.— Sup.:

    ut omnibus manifestissime pateat,

    App. Mag. p. 316, 26; so Dig. 33, 2, 32, § 6; Cod. Just. 4, 18, 2, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > manufestus

  • 100 medicamen

    mĕdĭcāmen, ĭnis, n. [id.], a drug, medicament, in a good and a bad sense, meaning both a healing substance, remedy, medicine, and, as also medicamentum and the Gr. pharmakon, a poisonous drug, poison (mostly poet. and in post-Aug. prose; only once in Cic.; cf., on the contrary, medicamentum).
    I.
    Lit., a remedy, antidote, medicine: violentis medicaminibus curari, * Cic. Pis. 6, 13:

    agrestia medicamina adhibent,

    Tac. A. 12, 51:

    facies medicaminibus interstincta,

    plasters, id. ib. 4, 57:

    medicamen habendum est,

    Juv. 14, 254:

    medicaminis datio vel impositio,

    Cod. Just. 6, 23, 28:

    potentia materni medicaminis,

    Pall. 3, 28:

    tantum (ejus) medicamina possunt quae steriles facit,

    Juv. 6, 595.—
    B.
    Trop., a remedy, antidote ( poet.):

    iratae medica mina fortia praebe,

    Ov. A. A. 2, 489 sq.. quasso medicamina Imperio circumspectare, Sil. 15, 7, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    A poisonous drug, poison:

    infusum delectabili cibo boletorum venenum, nec vim medicaminis statim mtellectam,

    Tac. A. 12, 67:

    noxium,

    id. ib. 14, 51:

    impura,

    Flor. 2, 20, 7; Val. Fl. 8, 17.—
    B.
    A coloring-matter, tincture, dye, Plin. 9, 38, 62, § 135:

    croceum,

    Luc. 3, 238.—
    2.
    In partic., a paint, wash, cosmetic: est mihi, quo dixi vestrae medicamina formae, Parvus, sed cura grande libellus opus, i. e. the treatise Medicamina faciei, Ov. A. A. 3, 205:

    facies medicamine attrita,

    Petr. 126.—
    C.
    In gen., an artificial means of improving a thing:

    qui (caseus) exiguum medicaminis habet,

    i. e. rennet, Col. 7, 8:

    vitiosum, i. e. conditura,

    id. 12, 20:

    vina medicamine instaurare,

    Plin. 14, 20, 25, § 126:

    seminum,

    i. e. manure, id. 17, 14, 22, § 99. [p. 1123]

    Lewis & Short latin dictionary > medicamen

См. также в других словарях:

  • VENENUM — an quod cito per venas eat; an quasi belenum, ex βέλεμνον, seu βελένιον telum, quod tela olim venenô inficere (unde Toxici notio) consueverint? dictum: Sicut periculum et contagium, olim non, uti nunc dicitur, pro malo tantum dictum est, A.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Venēnum — (lat.), Gift …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Venēnum — (lat.), Gift; venenös, giftig …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Venenum — Ve|ne|num 〈[ve ] n.; s, ne|na; Med.〉 Gift [lat.] * * * Venenum   [v ; lateinisch »Saft«, »kleiner Trank«, »Gift«] das, s/...na, fachsprachliche Bezeichnung für Gift …   Universal-Lexikon

  • Venenum — Vene̱num [aus lat. venenum = Saft; kleiner Trank; Gift] s; s, ...na: Gift …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • Venenum — Ve|ne|num das; s, ...na <aus gleichbed. lat. venenum> Gift (Med.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • Venenum — Ve|ne|num 〈[ve ] n.; Gen.: s, Pl.: ne|na; Med.〉 Gift [Etym.: lat.] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • PHARICUM Venenum — apud Interpretem Nicandri Ι῾ςτορε̑ι δε Πραξαγόρας κληθῆναι αὐτὸ ἀπὸ Φαρικοῦ τινὸς Κρητὸς τοῦ ἐξευρόντος αὐτὸ, Narrat autem Praxagoras, vocari illud a Pharico quodam Cretensi, inventore suo: Phariatum dicitur Athenaeo l. 3. cum Medico seu Medeae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Color venenum — Color venenum, s. Farbenanstriche, Beseitigung derselben …   Lexikon der gesamten Technik

  • in cauda venenum — [inkodavenenɔm] ❖ ♦ Proverbe latin (signifiant « dans la queue le venin », par allus. au venin que renferme la queue du scorpion) que l on applique à une lettre, à un discours, etc. qui, après un début inoffensif, s achève sur un trait malicieux… …   Encyclopédie Universelle

  • in cauda venenum — in càu·da ve·nè·num loc.avv., lat. CO riferito alle difficoltà finali di un progetto oppure a un attacco, una polemica che appare solamente alla fine di un discorso, di uno scritto Contrari: dulcis in fundo. {{line}} {{/line}} ETIMO: lat. in… …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»