Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

polluō

  • 1 polluō

        polluō uī, ūtus, ere    [pro+luo], to soil, defile, stain, foul, pollute: ore dapes, V.: ora cruore, O. —Fig., to defile, pollute, contaminate, violate, dishonor, desecrate: iura scelere: stupro religionis: Iovem, Pr.: tragico pollutus concubitu, Iu.: polluta pax, V.
    * * *
    polluere, pollui, pollutus V TRANS
    soil/foul/dirty/stain/pollute; infect (w/disease); make impure; break (fast); violate; dishonor/defile/degrade (w/illicit sexual conduct/immoral actions)

    Latin-English dictionary > polluō

  • 2 polluo

    pollŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [cf.: adluo, diluo; Gr. louô, to wash; luma, lumê, lumainô, to cleanse, ruin], to soil, defile, pollute.
    I.
    Lit. (very rare):

    ore dapes,

    Verg. A. 3, 234:

    ora cruore,

    Ov. M. 15, 98:

    pollui cuncta sanie, odore, contactu,

    Tac. A. 4, 49:

    usu tegmina,

    id. ib. 13, 57:

    vina deciduo immundiore lapsu,

    Plin. 14, 19, 23, § 119:

    polluta mensa cruore,

    Sil. 7, 183.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to defile morally, to pollute, contaminate, violate, dishonor, desecrate, etc. (class.;

    syn.: inquino, contamino): polluta et violata sacra,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 187; cf. id. Rosc. Am. 26, 71:

    deorum hominumque jura inexpiabili scelere,

    id. Phil. 11, 12, 29:

    fratris filiam incesto,

    Plin. Ep. 4, 11, 6:

    tragico pollutus concubitu,

    Juv. 2, 29:

    famam domūs stupro turpi,

    Phaedr. 3, 10, 17:

    nec Electrae jugulo se polluit,

    Juv. 8, 218:

    mentem suam et aures hominum nefariā voce,

    Tac. A. 3, 50: incestis se matrimoniis, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 3: jejunia, to violate, break, Nigid. ap. Isid. Orig. 20, 2:

    Jovem,

    to insult, Prop. 4 (5), 9, 8: ferias, to desecrate (by labor), Gell. 2, 28, 3:

    avaritia invadit, polluit, vastat omnia,

    Sall. J. 41, 9; Ov. M. 2, 794:

    polluta pax,

    Verg. A. 7, 467:

    polluendam perdendamque rempublicam relinquere,

    Tac. H. 2, 76:

    ferias,

    Macr. S. 1, 16, 11.—Esp., in eccl. Lat., to render unclean, in a ceremonial sense, Vulg. Lev. 7, 21; pass., to be unclean, id. ib. 11, 27;

    15, 32: pollutum et mundum,

    id. ib. 10, 10: pollutum comedit, id. Osee, 9, 3.—
    B.
    In partic., to violate, dishonor a woman (post-Aug.), Tac. A. 12, 46; id. Agr. 31; Vulg. Ezech. 18, 11.—Hence, pollū-tus, a, um, P. a., polluted, i. e. no longer virgin, then vicious, unchaste, Cat. 60, 46:

    femina,

    Liv. 10, 23, 10:

    princeps,

    Tac. H. 2, 37 fin.:

    scelesta pollutaque femina,

    App. M. 10, 34.— Comp.:

    senectus,

    more vicious, more sinful, Sil. 11, 47.— Sup.:

    dives,

    App. M. 9, p. 234, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > polluo

  • 3 pollutus

    pollŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [cf.: adluo, diluo; Gr. louô, to wash; luma, lumê, lumainô, to cleanse, ruin], to soil, defile, pollute.
    I.
    Lit. (very rare):

    ore dapes,

    Verg. A. 3, 234:

    ora cruore,

    Ov. M. 15, 98:

    pollui cuncta sanie, odore, contactu,

    Tac. A. 4, 49:

    usu tegmina,

    id. ib. 13, 57:

    vina deciduo immundiore lapsu,

    Plin. 14, 19, 23, § 119:

    polluta mensa cruore,

    Sil. 7, 183.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to defile morally, to pollute, contaminate, violate, dishonor, desecrate, etc. (class.;

    syn.: inquino, contamino): polluta et violata sacra,

    Cic. Verr. 2, 5, 72, § 187; cf. id. Rosc. Am. 26, 71:

    deorum hominumque jura inexpiabili scelere,

    id. Phil. 11, 12, 29:

    fratris filiam incesto,

    Plin. Ep. 4, 11, 6:

    tragico pollutus concubitu,

    Juv. 2, 29:

    famam domūs stupro turpi,

    Phaedr. 3, 10, 17:

    nec Electrae jugulo se polluit,

    Juv. 8, 218:

    mentem suam et aures hominum nefariā voce,

    Tac. A. 3, 50: incestis se matrimoniis, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 3: jejunia, to violate, break, Nigid. ap. Isid. Orig. 20, 2:

    Jovem,

    to insult, Prop. 4 (5), 9, 8: ferias, to desecrate (by labor), Gell. 2, 28, 3:

    avaritia invadit, polluit, vastat omnia,

    Sall. J. 41, 9; Ov. M. 2, 794:

    polluta pax,

    Verg. A. 7, 467:

    polluendam perdendamque rempublicam relinquere,

    Tac. H. 2, 76:

    ferias,

    Macr. S. 1, 16, 11.—Esp., in eccl. Lat., to render unclean, in a ceremonial sense, Vulg. Lev. 7, 21; pass., to be unclean, id. ib. 11, 27;

    15, 32: pollutum et mundum,

    id. ib. 10, 10: pollutum comedit, id. Osee, 9, 3.—
    B.
    In partic., to violate, dishonor a woman (post-Aug.), Tac. A. 12, 46; id. Agr. 31; Vulg. Ezech. 18, 11.—Hence, pollū-tus, a, um, P. a., polluted, i. e. no longer virgin, then vicious, unchaste, Cat. 60, 46:

    femina,

    Liv. 10, 23, 10:

    princeps,

    Tac. H. 2, 37 fin.:

    scelesta pollutaque femina,

    App. M. 10, 34.— Comp.:

    senectus,

    more vicious, more sinful, Sil. 11, 47.— Sup.:

    dives,

    App. M. 9, p. 234, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > pollutus

  • 4 pollūtus

        pollūtus adj.    [P. of polluo], polluted, unchaste: femina, L.: princeps, Ta.

    Latin-English dictionary > pollūtus

  • 5 inquino

    inquĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [cunire, acc. to Paul. ex Fest. p. 50 Müll.], to befoul, stain, pollute, defile (syn.: polluo, contamino, conspurco).
    I.
    Lit.:

    vestem,

    Plaut. Capt. 2, 2, 17:

    mentior at si quid, merdis caput inquiner albis Corvorum,

    Hor. S. 1, 8, 37:

    ruris opes niteant: inquinet arma situs,

    Ov. F. 4, 928:

    (gurgitem) venenis,

    id. M. 14, 56:

    segetem injecto lolio,

    Dig. 9, 2, 27. —
    II.
    Trop., to pollute, defile, corrupt, contaminate: saepe unus puer petulans atque impurus inquinat gregem puerorum, Varr. ap. Non. 168, 7:

    amicitiam nomine criminoso,

    Cic. Planc. 19, 46:

    agros turpissimis possessoribus, id. Phil, 2, 17, 43: omnem splendorem honestatis,

    id. Fin. 5, 8, 22:

    urbis jura et exempla corrumpere domesticaque immanitate inquinare,

    id. Deiot. 12, 23:

    senatum,

    Liv. 9, 46, 10:

    famam alterius,

    id. 29, 37 med.:

    argumenta puerorum foedis amoribus,

    Quint. 10, 1, 100; cf. id. 2, 5, 24; 4, 2, 102:

    se parricidio,

    Cic. Tusc. 5, 2, 6:

    se vitiis atque flagitiis,

    id. ib. 1, 30, 72:

    nuptias et genus et domos,

    Hor. C. 3, 6, 18:

    Juppiter inquinavit aere tempus aureum,

    id. Epod. 16, 64.—Hence, inquĭnātus, a, um, P. a., befouled, polluted.
    A.
    Lit.:

    aqua turbida et cadaveribus inquinata,

    Cic. Tusc. 5, 34, 97.—
    2.
    Transf., stained, dyed:

    bis murice vellus inquinatum,

    Mart. 4, 4, 6.—
    B.
    Trop., defiled, impure, filthy, base.
    1.
    In gen.:

    omnibus flagitiis vita inquinata,

    Cic. Rosc. Am. 24, 68:

    nihil hoc homine inquinatius,

    id. Fl. 22, 53:

    sordidissima ratio et inquinatissima,

    id. Off. 2, 6, 21:

    quis in voluptate inquinatior,

    id. Cael. 6, 13: comitia largitione inquinata, id. Q. Petit. Cons. fin.:

    dextra inquinatior,

    Cat. 33, 3:

    sermo inquinatissimus,

    Cic. Verr. 2, 3, 26, § 65.—
    2.
    In partic.
    a.
    Of speech, low, base:

    est vitiosum in verbis, si inquinatum, si abjectum,

    Cic. Opt. Gen. Or. 3, 7:

    versus inquinatus, insuavissima littera,

    id. Or. 49, 163. —
    b.
    Tinctured, slightly imbued with any thing (cf. A. 2.):

    litteris satis inquinatus est,

    Petr. Fragm. Trag. 46 Burm.:

    non inquinati sumus (istis vitiis), sed infecti,

    Sen. Ep. 59 med.Adv.: inquĭnātē, filthily, impurely; loqui, Cic. Brut. 37, 140; 74, 258.

    Lewis & Short latin dictionary > inquino

  • 6 luo

    1.
    lŭo, lui, 3, v. a. [root lu-, to wash; Gr. louô, loutron; cf. luma, luthron, polluo, diluo, and lavo], to wash, lave. — Lit.:

    Graecia luitur Ionio,

    Sil. 11, 22: amnis moenia luit, Prud. steph. 3, 190.—
    II.
    Trop., to cleanse, purge:

    insontes errore luit,

    Val. Fl. 3, 407.
    2.
    lŭo, lui (no sup., but fut. part. act. luiturus, Tert. adv. Marc. 5, 16; Claud. VI. Cons. Hon. 140; Prud. Psych. 535; v. Neue, Formenl. 2, p. 585), 3, v. a. [root lu, to loose, let go; Gr. luô; cf. lutêr, lutron; Lat. solvo, reluo; Germ. los; Engl. loose; prob. not connected with luo, 1.], to loose, let go, set free. —Hence,
    A.
    To release from debt:

    fundum a testatore obligatum,

    Dig. 36, 1, 78, § 6.—
    B.
    To pay a debt or penalty:

    aes alienum,

    Curt. 10, 2, 25:

    debitum, Cod. Th. 2, 4, 3: cautum est ut lueret in singulas (arbores caesas) aeris XXV.,

    Plin. 17, 1, 1, § 7.—
    C.
    Luere poenas or poenam, to suffer as a punishment, undergo:

    itaque mei peccati luo poenas,

    Cic. Att. 3, 9, 1:

    ad luendas rei publicae poenas,

    id. Sull. 27, 76:

    qui Tuscā pulsus ab urbe Exsilium dirā poenam pro caede luebat,

    was undergoing banishment as a punishment, Ov. M. 3, 624:

    augurium malis,

    to suffer the misfortune which the augury predicted, Plin. 7, 8, 6, § 46:

    supplicia crucibus,

    Just. 2, 5, 6.—
    D.
    To atone for, expiate (class.):

    stuprum voluntariā morte luere,

    Cic. Fin. 5, 22, 64:

    noxam pecuniā,

    Liv. 38, 37:

    qui (obsides) capite luerent, si pacto non staretur,

    id. 9, 5:

    sanguine perjuria,

    Verg. G. 1, 502:

    commissa,

    id. ib. 4, 454.—
    E.
    To satisfy, appease:

    libidinem alicujus sanguine innocentium,

    Cic. Verr. 2, 1, 30, § 77.—
    F.
    To avert by expiation or punishment:

    pericula publica,

    Liv. 10, 28, 13:

    responsa,

    to render void, of no effect, Val. Fl. 2, 569.

    Lewis & Short latin dictionary > luo

  • 7 oblino

    ob-lĭno, lēvi, rarely lĭni (Varr. ap. Prisc. p. 898 P.), lĭtum, 3 (form acc. to the 4th conj. oblinio, q. v.), v. a., to daub or smear over, to bedaub, besmear (syn.: inficio, induco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cerussā malas oblinere,

    Plaut. Most. 1, 3, 101:

    se visco,

    Varr. R. R. 3, 7:

    obliti unguentis,

    Cic. Cat. 2, 5, 10:

    oblitus caeno,

    id. Att. 1, 21:

    oblitus faciem suo cruore,

    having besmeared his face with his own blood, Tac. A. 2, 17:

    caede,

    Ov. M. 4, 97:

    sanguine,

    id. ib. 11, 367.—
    B.
    In partic.
    1.
    To smear over, blot out, rub out any thing written (post-class.; cf.:

    deleo, interpolo, oblittero): vestrum obleverunt et vestri superscripserunt,

    Gell. 20, 6, 4.— Trop.:

    veritatem oblinire,

    to blot out, Ambros. de Spic. Savet. 3, 10, 60.—
    2.
    To bemire, befoul, defile (syn.: polluo, inquino, maculo): quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter? Lucil. ap. Non. 420, 22:

    catulos,

    Varr. R. R. 2, 9, 13:

    aliquem caeno,

    Dig. 47, 11, 1, § 1; cf. also II. A.—
    3.
    To stop up by smearing, to plaster over (syn. obturo):

    dolia oblinito,

    Cato, R. R. 36:

    amphoram,

    id. ib. 127:

    oblinitur minimae si qua est suspicio rimae,

    is stopped up, Mart. 11, 45, 5:

    gypso oblitus cadus,

    Plin. 20, 9, 39, § 98.—
    C.
    Transf., to cover over, fill with any thing (of things;

    very rare): villa oblita tabulis pictis,

    Varr. R. R. 3, 2, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    To befoui, defile (class.): se externis moribus. Cic. Brut. 13, 51:

    oblitus parricidio,

    id. Phil. 11, 12, 27:

    sunt omnia dedecore oblita,

    id. Verr. 2, 3, 4, § 8:

    geram morem vobis et me oblinam sciens,

    id. Rep. 3, 5, 8:

    aliquem versibus atris,

    to defame, Hor. Ep. 1, 19, 30.—
    B.
    To cover over, to fill with any thing; to fill to excess, to overload: facetiae oblitae Latio. Roman wit which had received a Latin tincture (through the right of citizenship granted to the Latins), Cic. Fam. 9, 15, 2:

    divitiis oblitus actor,

    covered, decked, Hor. Ep. 2, 1, 204:

    oblita oratio,

    overloaded, Auct. Her. 4, 11, 16:

    Sallustii scripta nimiā priscorum verborum affectatione oblita,

    Suet. Gram. 10.—
    C.
    To cover over, blind, deceive:

    sicine mihi esse os oblitum,

    Plaut. Curc. 4, 4, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > oblino

  • 8 pollubrum

    pollūbrum ( pōlūbr-), i, n. [polluo], a wash-basin, laver: polubrum pelluvium vas, quod nos pelvem vocamus, Paul. ex Fest. p. 247 Müll.: polubrum quod Graeci cherniba, nos trulleum vocamus. Livius: argenteo polubro (acc. to Hom. Od. 1, 136);

    Fabius Pictor, lib. xvi.: polubrum sinistrā manu teneto,

    Non. 544, 22 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > pollubrum

  • 9 pollutio

    pollūtĭo, ōnis, f. [polluo], defilement, contamination, pollution, Pall. 9, 10:

    peccati,

    Vulg. Judith, 13, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > pollutio

  • 10 propolluo

    prō-pollŭo, ĕre, v. a., to defile or pollute, Tac. A. 3, 66 dub.; v. Orell. ad h. l.

    Lewis & Short latin dictionary > propolluo

  • 11 scelero

    scĕlĕro, no perf., ātum, 1, v. a. [id.], to pollute, defile, contaminate, desecrate (in the verb. finit. rare, and only poet.;

    syn.: temero, polluo): impia non verita est divos scelerare parentes,

    Cat. 64, 405; cf. Stat. Th. 2, 663:

    sanguine fauces,

    id. ib. 8, 761:

    parce pias scelerare manus,

    Verg. A. 3, 42:

    Cererem,

    Juv. 9, 25:

    animum,

    Sil. 16, 122; cf.:

    dextram sanguine,

    Stat. Th. 9, 666. —Hence, scĕlĕrātus, a, um, P. a., polluted, profaned by crime.
    A.
    Lit. (appellatively;

    only in the poets): terra,

    Verg. A. 3, 60:

    terrae,

    Ov. P. 1, 6, 29:

    limina Thracum,

    id. M. 13, 628.—
    2.
    In partic., as an adj. prop., denoting places where crimes had been committed or criminals punished. So,
    a.
    Sceleratus Vicus, that part of the Vicus Cyprius, on the Esquiline, in which Tullia, daughter of Servius Tullius, drove over her father ' s corpse, Liv. 1, 48; Varr. L. L. 5, § 159 Müll.; Ov. F. 6, 609; Fest. pp. 332 and 333 Müll.—
    b.
    Sceleratus Campus, under the city will hard by the porta Collina, where unchaste Vestals were buried alive, Liv. 8, 15; Fest. l. l.; Serv. Verg. A. 11, 206.—
    c.
    Scelerata sedes, the place of punishment for the wicked in Tartarus, Tib. 1, 3, 67; Ov. M. 4, 455;

    also called Sceleratum limen,

    Verg. A. 6, 563.—For Scelerata Porta and Castra, v. infra, B. 2. b.—
    B.
    Transf.
    1.
    Subjectively, bad, impious, wicked, ac-cursed, infamous, vicious, flagitious; in the masc. subst., a bad, impious, or vicious person; a wretch, miscreant (the predom. signif.; freq. with nefarius, impious, etc.; cf. consceleratus);

    of persons: virum sceleratum, facinorosum, nefarium,

    Cic. Rep. 3, 17, 27:

    deliberantium genus totum sceleratum et impium,

    id. Off. 3, 8, 37; id. Mur. 30, 62 (with nefarius); id. Att. 9, 15, 5 (with impurus); Caes. B. G. 6, 13 (with impius); Plaut. Pers. 2, 4, 4; Ter. And. 1, 1, 132; id. Ad. 4, 2, 14; Cic. Cat. 1, 9, 23; Caes. B. G. 6, 34; Sall. C. 52, 36:

    facto plus et sceleratus eodem,

    Ov. M. 3, 5:

    puella,

    id. R. Am. 299; Liv. 1, 59; 31, 31; Suet. Ner. 46; Hor. S. 2, 3, 71; 2, 3, 221 al.— Comp.:

    homo sceleratior,

    Ov. M. 11, 781.— Sup.:

    refertam esse Graeciam sceleratissimorum hominum,

    Cic. Planc. 41, 98; Sall. J. 14, 2; 31, 12; Liv. 4, 32 et saep.—Of things:

    sceleratas ejus preces et nefaria vota cognovimus,

    Cic. Clu. 68, 194:

    contra patriam scelerata arma capere,

    id. Phil. 11, 1, 1; Ov. M. 5, 102:

    conjuratio,

    Liv. 2, 6:

    insania belli,

    Verg. A. 7, 461:

    caput,

    Plaut. Ep. 3, 2, 33:

    vox (with inhumana),

    Cic. Fin. 3, 19, 64:

    consilia,

    Vell. 2, 130, 3:

    amor habendi,

    Ov. M. 1, 131:

    munera,

    id. ib. 8, 94:

    ignes,

    id. F. 6, 439.— Comp.:

    a sceleratiore hastā,

    Cic. Off. 2, 8, 29:

    causa parricidii,

    Just. 10, 2, 1. — Sup.:

    res,

    Quint. 3, 8, 45:

    fraus humani ingenii,

    Plin. 34, 14, 39, § 138.— Poet.:

    subit ira sceleratas sumere poenas,

    i.e. to take satisfaction for her crimes, Verg. A. 2, 576. —
    2.
    (As a result of viciousness or criminality; cf. scelus, II. C.) Hurtful, harmful, noxious, pernicious, unhappy, unfortunate, calamitous, etc. (only poet. and in postAug. prose):

    teritur sinapis scelerata: qui terunt, oculi ut exstillent, facit,

    Plaut. Ps. 3, 2, 28:

    herba,

    App. Herb. 8.— Sup.:

    sceleratissimis serpentium haemorrhoidi et presteri,

    Plin. 24, 13, 73, § 117:

    frigus,

    Verg. G. 2, 256:

    lues,

    Mart. 1, 102, 6:

    poëmata,

    id. 3, 50, 9 et saep.: MATER, Inscr. Rein. cl. 12, 122; so Inscr. Fabr. p. 237, 631:

    PARENTES,

    Inscr. Murat. 1187, 2.—
    b.
    Made hurtful, i. e. poisoned:

    scelerata sucis spicula,

    Sil. 3, 272.—
    c.
    As an adj. prop.
    (α).
    Scelerata Porta, the gate (also called Porta Carmentalis) through which the three hundred Fabii marched on their fatal expedition, Fest. pp. 334 and 335 Müll.; Serv. Verg. A. 8, 337; Flor. 1, 12, 2.—
    (β).
    Scelerata Castra, the camp in which D. Drusus died, Suet. Claud. 1.—Hence, adv.: scĕlĕrātē (acc. to B. 1.), impiously, wickedly, nefariously (Ciceronian):

    peccavi scelerateque feci,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 2:

    facere (with audacter),

    id. Sull. 24, 67:

    dicere (opp. pie),

    id. Mil. 38, 103:

    susceptum bellum,

    id. Cat. 1, 10, 27.— Comp.:

    sceleratius,

    Vulg. Ezech. 16, 52. — Sup.:

    sceleratissime machinatus omnes insidias,

    Cic. Sest. 64, 133.

    Lewis & Short latin dictionary > scelero

  • 12 spurcatus

    spurco, no perf., ātum, 1, v. a. [id.], to make filthy, to befoul, defile (rare; syn.: polluo, contamino).
    I.
    Lit.:

    si quis fimo aliquem pertuderit, luto oblinierit, aquā spurcaverit,

    Dig. 47, 11, 1:

    vinum,

    ib. 9, 2, 27:

    ex istoc loco spurcatur nasum odore inlutili,

    Plaut. Men. 1, 2, 57.—
    * II.
    Trop.:

    senectus Spurcata impuris moribus,

    Cat. 108, 2.— P. a.: spurcātus, a, um, sup.:

    helluo spurcatissimus,

    most foul, Cic. Dom. 10, 25 B. and K.

    Lewis & Short latin dictionary > spurcatus

  • 13 spurco

    spurco, no perf., ātum, 1, v. a. [id.], to make filthy, to befoul, defile (rare; syn.: polluo, contamino).
    I.
    Lit.:

    si quis fimo aliquem pertuderit, luto oblinierit, aquā spurcaverit,

    Dig. 47, 11, 1:

    vinum,

    ib. 9, 2, 27:

    ex istoc loco spurcatur nasum odore inlutili,

    Plaut. Men. 1, 2, 57.—
    * II.
    Trop.:

    senectus Spurcata impuris moribus,

    Cat. 108, 2.— P. a.: spurcātus, a, um, sup.:

    helluo spurcatissimus,

    most foul, Cic. Dom. 10, 25 B. and K.

    Lewis & Short latin dictionary > spurco

  • 14 superpolluo

    sŭper-pollŭo, ŭi, 3, v. a., to cover with pollution:

    omnem terram (iniquitas),

    Vulg. Esd. 4, 15, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > superpolluo

  • 15 temero

    tĕmĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [id.; prop. to treat rashly; hence, pregn.], to violate, profane, defile, dishonor, disgrace, desecrate, pollute:

    temerare violare sacra et contaminare, dictum videlicet a temeritate,

    Fest. p. 365 Müll, (mostly poet.; sometimes in post-Aug. prose;

    syn., scelero, polluo): sacra deae,

    Tib. 3, 5, 7:

    hospitii sacra,

    Ov. H. 17, 3:

    Cereale nemus securi,

    id. M. 8, 741: templa Minervae, Verg. A. 6, 840:

    arae, foci, deum delubra, sepulcra majorum temerata ac violata,

    Liv. 26, 13, 13;

    delubra oculis profanis,

    Claud. B. G. 102;

    sacra deo vasa,

    Sulp. Sev. Chron. 2, 6, 5;

    sacraria probro,

    Ov. M. 10, 695:

    patrium cubile,

    id. ib. 2, 592; 15, 501; cf.:

    thalamos pudicos,

    id. Am. 1, 8, 19:

    eandem Juliam in matrimonio Agrippae,

    Tac. A. 1, 53; id. H. 3, 80:

    Venerem maritam,

    Ov. H. 15 (16), 283; cf.:

    temerata Auge,

    id. ib. 9, 49:

    vi aliam,

    App. M. 1, p. 106, 9:

    conjugale praeceptum,

    id. ib. 5, p. 162, 19:

    fluvios venenis, Ov M. 7, 535: dapibus nefandis Corpora,

    id. ib. 15, 75:

    aures incestis vocibus,

    id. Tr. 2, 503:

    nubila volatu (Perseus),

    Stat. Th. 3, 463; cf.

    Alpes (Hannibal),

    Sil. 15, 532:

    litus,

    Luc. 3, 194: castra infausta temerataque, dishonored by the crime of mutiny, Tac. A. 1, 30:

    trux puer et nullo temeratus pectora motu,

    Stat. Achill. 1, 302;

    temerata est nostra voluntas,

    Ov. M. 9, 627:

    puram fidem,

    id. P. 4, 10, 82.

    Lewis & Short latin dictionary > temero

  • 16 violo

    vĭŏlo, āvi, ātum, 1, v. a. [vis], to treat with violence (corporeally, and, more freq., mentally), to injure, dishonor, outrage, violate (cf.: laedo, polluo, contamino).
    I.
    Lit. with persons as objects:

    hospites violare fas non putant,

    to injure, do violence to, Caes. B. G. 6, 23 fin.:

    aliquem,

    id. B. C. 3, 98:

    patriam prodere, parentes violare,

    Cic. Fin. 3, 9, 32.—Esp.: virginem, Auct. ap. Varr. L. L. 6, § 80 Müll.; Tib. 1, 6, 51; cf. Cic. Fam. 9, 22, 1 fin.:

    sacrum vulnere corpus,

    Verg. A. 11, 591; cf.:

    Getico peream violatus ab arcu,

    Ov. P. 3, 5, 45.—
    II.
    Transf.
    A.
    With places as objects, to invade, violate, profane:

    fines eorum se violaturum negavit,

    Caes. B. G. 6, 32:

    loca religiosa et lucos,

    Cic. Rab. Perd. 2, 7:

    Iliacos agros ferro,

    Verg. A. 11, 255:

    Cereale nemus securi,

    Ov. M. 8, 741:

    silva vetus nullāque diu violata securi,

    id. F. 4, 649.—
    B.
    With the senses as objects, to outrage, shock:

    oculos nostros (tua epistola),

    Ov. H. 17, 1; cf.:

    aures meas obsceno sermone,

    Petr. 85.—
    C.
    With abstract objects, to violate, outrage, break, injure, etc.:

    officium,

    Cic. Rosc. Am. 38, 109:

    jus,

    id. Leg. 2, 9, 22:

    religionem,

    id. Verr. 2, 5, 72, § 186:

    virginitatem alicujus,

    id. N. D. 3, 23, 59:

    vitam patris,

    id. Par. 3, 25:

    inducias per scelus,

    to break, Caes. B. C. 2, 15:

    foedera,

    Liv. 28, 44, 7; Tib. 1, 9, 2:

    amicitiam,

    Cic. Phil. 2, 1, 3:

    existimationem absentis,

    id. Quint. 23, 73; cf.:

    nominis nostri famam tuis probris,

    id. Verr. 2, 1, 32, § 82:

    dignitatem alicujus in aliquā re,

    id. Fam. 1, 6, 2; cf.:

    injuriae sunt, quae aut pulsatione corpus aut convicio aures aut aliquā turpitudine vitam cujuspiam violant,

    Auct. Her. 4, 25, 35.—
    III.
    Trop. (rare and poet.):

    Indum sanguineo ostro ebur,

    i. e. to dye of a blood-red, Verg. A. 12, 67 (an imitation of the Homeric elephanta phoiniki miênê, Il. 4, 141).

    Lewis & Short latin dictionary > violo

  • 17 vitio

    vĭtĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [vitium], to make faulty, to injure, spoil, mar, taint, corrupt, infect, vitiate (class., esp. in the trop. sense; syn.: corrumpo, noceo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    dira lues quondam Latias vitiaverat auras,

    Ov. M. 15, 626; cf.:

    amnem salibus amaris,

    id. ib. 15, 286:

    ossa,

    Cels. 8, 2:

    corpora,

    Ov. F. 6, 136:

    oculos,

    id. F. 1, 691:

    facies longis vitiabitur annis,

    id. Tr. 3, 7, 33:

    ferramentum in opere,

    Col. 11, 1, 20:

    ova,

    id. 8, 11, 5:

    vina,

    Hor. S. 2, 4, 54:

    boves aliqua offensa,

    Pall. 4, 12, 1.—
    B.
    In partic., to violate a woman (cf.: violo, polluo): aliquam in occulto, Cato ap. Gell. 17, 13, 4:

    virginem,

    Ter. Eun. 4, 4, 37; id. Ad. 4, 5, 52; Suet. Aug. 71; Quint. 9, 2, 70 al.; cf.:

    vitiati pondera ventris (sc. stupro),

    Ov. H. 11, 37.—
    II.
    Trop.:

    comitiorum et contionum significationes sunt nonnumquam vitiatae atque corruptae,

    falsified, Cic. Sest. 54, 115 Halm N. cr.: dies, to make void the nomination of a day for the census, id. Att. 4, 9, 1; cf.:

    senatusconsulta arbitrio consulum supprimebantur vitiabanturque,

    Liv. 3, 55, 13:

    scripturas,

    Dig. 50, 17, 94: auspicia, Messala ap. Gell. 13, 15, 4:

    pectora limo malorum,

    Ov. P. 4, 2, 18; cf.:

    curis vitiatum corpus amaris,

    id. ib. 1, 10, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > vitio

См. также в других словарях:

  • ՊՂԾԵՄ — (եցի.) NBH 2 0654 Chronological Sequence: Early classical, 5c ն. βεβηλόω polluo, profano ἁλισγέω contamino եւն. Պիծ առնել. անպատիւ եւ անսուրբ առնել զսրբեալն աստուծոյ. աղտեղել. ... *Պահեսջիք զշաբաթս, զի սրբութիւն է այն տեարն եւ ձեզ. պղծեսցէ զնա.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • Indice Biologique Global Normalisé — L Indice Biologique Global Normalisé ou IBGN est une méthode standardisée utilisée en écologie appliquée afin de déterminer la qualité biologique d un cours d eau. La méthode utilise la détermination des macro invertébrés d eau douce. L indice, d …   Wikipédia en Français

  • Indice biologique global normalise — Indice biologique global normalisé L Indice Biologique Global Normalisé ou IBGN est une méthode standardisée utilisée en écologie appliquée afin de déterminer la qualité biologique d un cours d eau. La méthode utilise la détermination des macro… …   Wikipédia en Français

  • Indice biologique global normalisé — Dans la famille des indices biotiques ou indicateurs biologiques, l Indice Biologique Global Normalisé ou IBGN est une méthode standardisée utilisée en écologie appliquée afin de déterminer la qualité biologique d un cours d eau. La méthode… …   Wikipédia en Français

  • Pollution de l'eau par les pesticides — Pollution de l eau par les produits phytosanitaires La pollution de l eau par les produits phytosanitaires en France fait l objet d une part de réseaux d observation pour évaluer l état des lieux, et d autre part de mesures et de recommandations… …   Wikipédia en Français

  • Pollution de l'eau par les produits phytopharmaceutiques — Pollution de l eau par les produits phytosanitaires La pollution de l eau par les produits phytosanitaires en France fait l objet d une part de réseaux d observation pour évaluer l état des lieux, et d autre part de mesures et de recommandations… …   Wikipédia en Français

  • Pollution de l'eau par les produits phytosanitaires — La pollution de l eau par les produits phytosanitaires en France fait l objet d une part de réseaux d observation pour évaluer l état des lieux, et d autre part de mesures et de recommandations pour réduire cette contamination. Pour une… …   Wikipédia en Français

  • поллюция — (pollutio; лат. polluo, pollutum осквернять, пачкать) непроизвольное семяизвержение, не связанное с половым актом …   Большой медицинский словарь

  • Поллюция — I Поллюция (pollutio; lat. polluere пачкать) непроизвольное семяизвержение, не связанное с половым актом, см. Эякуляция. II Поллюция (pollutio; лат. polluo, pollutum осквернять, пачкать) непроизвольное семяизвержение, не связанное с половым актом …   Медицинская энциклопедия

  • Indice biotique de qualité des sols — Dans le domaine de l écotoxicologie et de l évaluation environnementale, un Indice biotique de qualité des sols est un indicateur (standardisé) d état biologique du sol. Il fournit à l instant de la mesure, une valeur mesurant l état de la… …   Wikipédia en Français

  • Поллюции —         (лат. polluo, pollutum осквернять, пачкать), непроизвольное семяизвержение, не связанное с половым актом либо мастурбацией. Различают ночные и дневные поллюции. Ночные поллюции нормальное физиологическое явление, повторяющееся примерно 1… …   Сексологическая энциклопедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»