Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

contaminate

  • 1 admisceo

    I
    admiscere, admiscui, admistus V TRANS
    mix, mix together; involve; add an ingredient to; contaminate; confuse, mix up
    II
    admiscere, admiscui, admixtus V TRANS
    mix, mix together; involve; add an ingredient to; contaminate; confuse, mix up

    Latin-English dictionary > admisceo

  • 2 co-inquinō

        co-inquinō —, —, āre,    to pollute, contaminate: matres coinquinari regum, Att. ap. C.

    Latin-English dictionary > co-inquinō

  • 3 contāminō

        contāminō āvī, ātus, āre    [contamen, collat. form of contagio], to bring into contact, mingle, blend, unite: Graecas (fabulas), T.—To corrupt, defile: spiritum.—Fig., to corrupt, defile, pollute, stain, spoil, taint: gaudium aegritudine, T.: se vitiis: sanguinem suum lege (Canuleiā), L.: veritatem mendacio: sese maleficio: se praedā, L.: contaminati facinore, Cs.: tot parricidiis: iudicia.
    * * *
    contaminare, contaminavi, contaminatus V TRANS
    corrupt, defile (w/filth/intercourse), stain, befoul spoil; ruin, dishonor; debase w/mixture of inferior material; contaminate, infect; pollute (morally)

    Latin-English dictionary > contāminō

  • 4 inquinō

        inquinō āvī, ātus, āre,    to befoul, stain, pollute, defile: merdis caput inquiner albis Corvorum, H.: inquinet arma situs, O.—Fig., to pollute, defile, corrupt, contaminate, debase: amicitiam nomine criminoso: splendorem honestatis: senatum, L.: famam alterius, L.: se vitiis: nuptīas et genus et domos, H.: aere tempus aureum, H.
    * * *
    inquinare, inquinavi, inquinatus V
    daub; stain, pollute; soil; "smear"

    Latin-English dictionary > inquinō

  • 5 polluō

        polluō uī, ūtus, ere    [pro+luo], to soil, defile, stain, foul, pollute: ore dapes, V.: ora cruore, O. —Fig., to defile, pollute, contaminate, violate, dishonor, desecrate: iura scelere: stupro religionis: Iovem, Pr.: tragico pollutus concubitu, Iu.: polluta pax, V.
    * * *
    polluere, pollui, pollutus V TRANS
    soil/foul/dirty/stain/pollute; infect (w/disease); make impure; break (fast); violate; dishonor/defile/degrade (w/illicit sexual conduct/immoral actions)

    Latin-English dictionary > polluō

  • 6 ammisceo

    ammiscere, ammiscui, ammixtus V TRANS
    mix, mix together; involve; add an ingredient to; contaminate; confuse, mix up

    Latin-English dictionary > ammisceo

  • 7 attamino

    attaminare, attaminavi, attaminatus V TRANS
    touch, attack, rob; dishonor, defile, contaminate

    Latin-English dictionary > attamino

  • 8 coinquino

    coinquinare, coinquinavi, coinquinatus V TRANS
    befoul/pollute/defile wholly (immorality); contaminate/taint/infect (w/disease)

    Latin-English dictionary > coinquino

  • 9 commaculo

    commaculare, commaculavi, commaculatus V TRANS
    stain deeply, pollute, defile; contaminate, defile morally; sully (reputation)

    Latin-English dictionary > commaculo

  • 10 coninquino

    coninquinare, coninquinavi, coninquinatus V TRANS
    befoul/pollute/defile wholly (immorality); contaminate/taint/infect (w/disease)

    Latin-English dictionary > coninquino

  • 11 conquino

    conquinare, conquinavi, conquinatus V TRANS
    befoul/pollute/defile wholly (immorality); contaminate/taint/infect (w/disease)

    Latin-English dictionary > conquino

  • 12 conrumpo

    conrumpere, conrupi, conruptus V TRANS
    spoil/rot; taint/contaminate; damage/ruin, undo; destroy/deface; digest; infect; pervert, corrupt, deprave; bribe, suborn; seduce, tempt, beguile; falsify

    Latin-English dictionary > conrumpo

  • 13 coquino

    I
    coquinare, coquinavi, coquinatus V TRANS
    befoul/pollute/defile wholly; (coinquino); contaminate/taint/infect (w/disease)
    II
    coquinare, coquinavi, coquinatus V TRANS
    cook, prepare food

    Latin-English dictionary > coquino

  • 14 corrumpo

    corrumpere, corrupi, corruptus V TRANS
    spoil/rot; taint/contaminate; damage/ruin, undo; destroy/deface; digest; infect; pervert, corrupt, deprave; bribe, suborn; seduce, tempt, beguile; falsify

    Latin-English dictionary > corrumpo

  • 15 adtamino

    at-tāmĭno ( adt-), āre, v. a. [ad-tamino, contr. instead of tagmino, from tago, tango; cf. contamino], to touch; and, in a bad sense, to attack, rob (only post-class. and rare), Capitol. Gord. 27.—Hence, also, to dishonor, contaminate, defile:

    virginem,

    Just. 21, 3: aliquem sacramentis Judaicis, Cod. Th. 3, 1, 5.— Trop.:

    facta et consulta alicujus imprudentia,

    Aur. Vict. Caes. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > adtamino

  • 16 attamino

    at-tāmĭno ( adt-), āre, v. a. [ad-tamino, contr. instead of tagmino, from tago, tango; cf. contamino], to touch; and, in a bad sense, to attack, rob (only post-class. and rare), Capitol. Gord. 27.—Hence, also, to dishonor, contaminate, defile:

    virginem,

    Just. 21, 3: aliquem sacramentis Judaicis, Cod. Th. 3, 1, 5.— Trop.:

    facta et consulta alicujus imprudentia,

    Aur. Vict. Caes. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > attamino

  • 17 coinquinatus

    cŏ-inquĭno (or contr. cōnquĭno, cf. Lachm. ad Lucr. 2, p. 135), āvi, ātum, 1, v. a., to defile all over, to pollute wholly, to contaminate.
    I.
    Prop. (rare;

    not in Cic.): stercore conquinatae,

    Col. 8, 5, 19; 8, 7, 2. —
    II.
    Trop.
    * A.
    Of infectious disease, to infect, taint:

    totam progeniem,

    Col. 7, 5, 6.—More freq.,
    B.
    Of vices: matres coinquinari regias, Att. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68:

    se crimine stupri,

    Val. Max. 6, 1, 6:

    se maximo scelere,

    id. 9, 7:

    cor vitiis,

    Prud. Cath. 6, 53:

    famam alicujus,

    Arn. 4, 151.— Hence, cŏinquĭnātus, a, um, P. a., polluted, contaminated:

    quid esse his potest coinquinatius?

    Arn. 7, p. 222.

    Lewis & Short latin dictionary > coinquinatus

  • 18 coinquino

    cŏ-inquĭno (or contr. cōnquĭno, cf. Lachm. ad Lucr. 2, p. 135), āvi, ātum, 1, v. a., to defile all over, to pollute wholly, to contaminate.
    I.
    Prop. (rare;

    not in Cic.): stercore conquinatae,

    Col. 8, 5, 19; 8, 7, 2. —
    II.
    Trop.
    * A.
    Of infectious disease, to infect, taint:

    totam progeniem,

    Col. 7, 5, 6.—More freq.,
    B.
    Of vices: matres coinquinari regias, Att. ap. Cic. N. D. 3, 27, 68:

    se crimine stupri,

    Val. Max. 6, 1, 6:

    se maximo scelere,

    id. 9, 7:

    cor vitiis,

    Prud. Cath. 6, 53:

    famam alicujus,

    Arn. 4, 151.— Hence, cŏinquĭnātus, a, um, P. a., polluted, contaminated:

    quid esse his potest coinquinatius?

    Arn. 7, p. 222.

    Lewis & Short latin dictionary > coinquino

  • 19 communico

    commūnĭco ( conm-), āvi, ātum, 1, v. a. ( dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis].
    I.
    To divide something with one, whether in giving or receiving.
    A.
    In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol.
    (α).
    With aliquid cum aliquo:

    ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,

    Cic. Lael. 19, 70; id. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium [p. 384] sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116:

    suam causam cum Chrysogono,

    id. ib. 48, 140:

    cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 37:

    civitatem nostram vobiscum,

    Liv. 23, 5, 9:

    causam civium cum servis fugitivis,

    Sall. C. 56, 5:

    at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum),

    Ov. M. 13, 239:

    consilia cum finitimis civitatibus,

    to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2:

    cum plebeiis magistratibus,

    Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56:

    curam doloris cum aliquo,

    Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse:

    homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem,

    Cic. Att. 1, 18, 1:

    ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant,

    id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re:

    Pompeius, qui mecum... de te communicare solet,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    is mecum de tuā mansione communicat,

    id. ib. 4, 4, 5:

    cum compluribus de ratione belli,

    Suet. Tib. 18. —
    (β).
    Aliquid inter aliquos:

    cum de societate inter se multa communicarent,

    Cic. Quint. 4, 15:

    socii putandi sunt, quos inter res communicata est,

    id. Verr. 2, 3, 20, § 50:

    ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus,

    id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2:

    communicato inter se consilio,

    Liv. 8, 25, 9 (cf. a); Suet. Dom. 7.—
    (γ).
    Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf.

    Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat,

    Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum):

    hisque omnium domus patent victusque communicatur,

    id. B. G. 6, 23 fin.;

    so with redditur,

    id. ib. 6, 13:

    sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse,

    Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.:

    id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,

    Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; id. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—
    * (δ).
    Aliquem aliquā re:

    communicabo semper te mensā meā,

    Plaut. Mil. 1, 1, 50.—
    (ε).
    Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9:

    et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores,

    id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22:

    ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet,

    Caes. B. G. 7, 63:

    consilia communicant,

    id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.—
    2.
    Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite:

    viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant,

    Caes. B. G. 6, 19:

    privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem,

    Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.—
    3.
    In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior:

    ne cum peregrinis communicarent,

    Just. 36, 2, 15:

    malis,

    with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162:

    ne communices homini indocto,

    Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.—
    B. (α).
    Aliquid cum aliquo:

    ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.:

    provinciam cum Antonio,

    Cic. Pis. 2, 5:

    inimicitias mecum,

    id. Fam. 15, 21, 2:

    qui sibi cum illo rationem communicatam putat,

    believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. id. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8:

    haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse,

    Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.—
    (β).
    Absol.:

    primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat,

    Tac. Agr. 8.—
    (γ).
    Alicui (late Lat.):

    altari Christi,

    to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.—
    II.
    In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > communico

  • 20 conmunico

    commūnĭco ( conm-), āvi, ātum, 1, v. a. ( dep. access. form, communicati sint = communicaverint, Liv. 4, 24, 2) [communis].
    I.
    To divide something with one, whether in giving or receiving.
    A.
    In giving, to divide a thing with one, to communicate, impart, to share; esp. freq. of imparting in discourse (very freq. in all periods); constr. usu. aliquid cum aliquo; also inter aliquos, alicui, aliquem aliquā re. cum aliquo de aliquā re and absol.
    (α).
    With aliquid cum aliquo:

    ut si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,

    Cic. Lael. 19, 70; id. Verr. 2, 5, 47, § 125; id. Div. in Caecil. 11, 33: auxilium [p. 384] sibi te putat adjunxisse, qui cum altero rem communicat, id. Rosc. Am. 40, 116:

    suam causam cum Chrysogono,

    id. ib. 48, 140:

    cum iis praemium communicat, hortaturque ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 37:

    civitatem nostram vobiscum,

    Liv. 23, 5, 9:

    causam civium cum servis fugitivis,

    Sall. C. 56, 5:

    at sua Tydides mecum communicat acta (i. e. me socium sumit actorum),

    Ov. M. 13, 239:

    consilia cum finitimis civitatibus,

    to make common cause, to take common counsel, commune, consult, Caes. B. G. 6, 2:

    cum plebeiis magistratibus,

    Liv. 6, 11, 7; 28, 28, 5; Suet. Calig. 56:

    curam doloris cum aliquo,

    Cic. Fam. 5, 16, 5.—Of discourse:

    homo, quocum omnia, quae me curā aliquā adficiunt, una communicem,

    Cic. Att. 1, 18, 1:

    ea quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant,

    id. N. D. 1, 4, 8; id. de Or. 1, 15, 66; id. Rosc. Am. 40, 116; Caes. B. G. 6, 20 al.; so cum aliquo de aliquā re:

    Pompeius, qui mecum... de te communicare solet,

    Cic. Fam. 1, 7, 3:

    is mecum de tuā mansione communicat,

    id. ib. 4, 4, 5:

    cum compluribus de ratione belli,

    Suet. Tib. 18. —
    (β).
    Aliquid inter aliquos:

    cum de societate inter se multa communicarent,

    Cic. Quint. 4, 15:

    socii putandi sunt, quos inter res communicata est,

    id. Verr. 2, 3, 20, § 50:

    ut quibus de rebus vellemus, tu tuis, ego meis, inter nos communicaremus,

    id. Fam. 15, 4, 2; 11, 27, 2:

    communicato inter se consilio,

    Liv. 8, 25, 9 (cf. a); Suet. Dom. 7.—
    (γ).
    Alicui aliquid, or de aliquā re (in Cic. only when the other party sharing is expressed by cum and abl.; cf.

    Krebs, Antibarb. p. 250): quibus communicare de maximis rebus Pompeius consuerat,

    Caes. B. C. 3, 18 (Dinter, ex conj., quibuscum):

    hisque omnium domus patent victusque communicatur,

    id. B. G. 6, 23 fin.;

    so with redditur,

    id. ib. 6, 13:

    sibi communicatum cum alio, non ademptum imperium esse,

    Liv. 22, 27, 8 Weissenb. ad loc.:

    id aut ereptum illis est, aut certe nobis cum illis communicatum,

    Cic. Brut. 73, 254; cf. id. Div. in Caecil. 4, 14 Halm ad loc.; id. Verr. 2, 5, 2, § 5; id. Rosc. Am. 49, 142; Mamert. Pan. Max. 10; Cic. Pis. 39, 94 Ascon.—
    * (δ).
    Aliquem aliquā re:

    communicabo semper te mensā meā,

    Plaut. Mil. 1, 1, 50.—
    (ε).
    Absol.: nonne prius communicatum oportuit? * Ter. And. 1, 5, 4; Cic. Sull. 3, 9:

    et secundas res splendidiores facit amicitia et adversas partiens communicansque leviores,

    id. Lael. 6, 22; Quint. 9, 2, 22:

    ut ad se veniat rationesque belli gerendi communicet,

    Caes. B. G. 7, 63:

    consilia communicant,

    id. B. C. 2, 4 fin.; cf. Sall. C. 18, 5; Suet. Aug. 75 fin.; Plin. 11, 30, 36, § 108; Quint. 9, 2, 22.—
    2.
    Transf. of things: aliquid cum aliquā re, to join to an equal part, to unite:

    viri, quantas pecunias ab uxoribus dotis nomine acceperunt, tantas ex suis bonis cum dotibus communicant,

    Caes. B. G. 6, 19:

    privabo potius illum debito testimonio, quam id cum meā laude communicem,

    Cic. Ac. 2, 1, 3; id. Fam. 12, 2, 1.—
    3.
    In late Lat.: cum aliquo or alicui, to have intercourse with an inferior:

    ne cum peregrinis communicarent,

    Just. 36, 2, 15:

    malis,

    with evil-disposed persons, Aug. Ep. 162:

    ne communices homini indocto,

    Vulg. Ecclus. 8, 5.—Also alicui rei, to take part in, Vulg. 1 Tim. 5, 22.—
    B. (α).
    Aliquid cum aliquo:

    ut me juves Conmunicesque hanc mecum meam provinciam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 153; cf.:

    provinciam cum Antonio,

    Cic. Pis. 2, 5:

    inimicitias mecum,

    id. Fam. 15, 21, 2:

    qui sibi cum illo rationem communicatam putat,

    believes that he has all things in common with him, id. Rosc. Am. 49, 142; cf. id. ib. 48, 140; id. Div. in Caecil. 4, 14; cf. id. Verr. 2, 5, 2. § 5 Zumpt; Liv. 22, 27, 8:

    haud dubitavit (Thalestris) fateri ad communicandos cum rege liberos se venisse,

    Curt. 6, 5, 30 Vogel ad loc.—
    (β).
    Absol.:

    primo labores et discrimina, mox et gloriam communicabat,

    Tac. Agr. 8.—
    (γ).
    Alicui (late Lat.):

    altari Christi,

    to receive the sacrament, Aug. Ep. 162; id. contra Cresc. 3, 36.—
    II.
    In Tertull., acc. to communis, II., to make common, i. e. low, base, to contaminate, defile, Tert. Spect. 17; id. Patient. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > conmunico

См. также в других словарях:

  • contaminate — con‧tam‧i‧nate [kənˈtæmneɪt] verb [transitive] 1. to make something dirty and dangerous, for example with chemicals or poison: • A large number of eggs were contaminated with salmonella. 2. INSURANCE to spoil goods carried by a ship, especially… …   Financial and business terms

  • Contaminate — Con*tam i*nate (k[o^]n*t[a^]m [i^]*n[=a]t), v. t. [imp. & p. p. {Contaminated}; p. pr. & vb. n. {Contaminating}.] [L. contaminatus, p. p. of contaminare to bring into contact, to contaminate, fr. contamen contagion, for contagmen; con + root of… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • contaminate — contaminate, taint, attaint, pollute, defile mean to debase by making impure or unclean. Contaminate implies the presence or the influence of something external which by entering into or by coming in contact with a thing destroys or may destroy… …   New Dictionary of Synonyms

  • Contaminate — Con*tam i*nate ( n[asl]t), a. Contaminated; defiled; polluted; tainted. Contaminate drink. Daniel. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • contaminate — [kən tam′ə nāt΄] vt. contaminated, contaminating [ME contaminaten < L contaminatus, pp. of contaminare, to defile < contamen, contact, contagion < com , together + base of tangere, to touch: see TACT] to make impure, infected, corrupt,… …   English World dictionary

  • contaminate — I noun abomination, adulteration, befoulment, contagion, defilement, infection, poisoning, pollution, taint, vitiation II verb adulterate, befoul, corrupt, debase, defile, degenerate, degrade, denaturalize, desecrate, disease, impair, infect, mar …   Law dictionary

  • contaminate — (v.) early 15c., from O.Fr. contaminer, from L. contaminatus, pp. of contaminare to defile, from contamen contact, pollution, from com together (see COM (Cf. com )) + *tag , base of tangere to touch (see TANGENT (Cf …   Etymology dictionary

  • contaminate — [v] adulterate alloy, befoul, corrupt, debase, debauch, defile, deprave, desecrate, dirty, harm, infect, injure, muck up, pervert, poison, pollute, profane, radioactivate, soil, spoil, stain, sully, taint, tarnish, vitiate; concepts 252,254 Ant.… …   New thesaurus

  • contaminate — ► VERB ▪ make impure by exposure to or addition of a poisonous or polluting substance. DERIVATIVES contaminant noun contamination noun contaminator noun. ORIGIN Latin contaminare make impure , from contamen contact, pollution …   English terms dictionary

  • contaminate — v. (D; tr.) to contaminate by, with (to contaminate smb. with smt; a wound contaminated by bacteria) * * * [kən tæmɪneɪt] with (to contaminate smt with smt; a wound contaminated by bacteria) contemplate y. (G) he contaminated resigning (D; tr.)… …   Combinatory dictionary

  • contaminate — transitive verb ( nated; nating) Etymology: Middle English, from Latin contaminatus, past participle of contaminare; akin to Latin contingere to have contact with more at contingent Date: 15th century 1. a. to soil, stain, corrupt, or infect by… …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»