Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

adroit

  • 1 sollers

        sollers (not sōlers), tis (abl. ertī; once erte, O.), adj. with comp. and sup.    [sollus (3 SAL-)+ ars], skilled, skilful, clever, dexterous, adroit, expert: quae liberum Scire aequom est adulescentem, sollertem dabo, make accomplished, T.: in omni officio: vir, O.: agricola, N.: quo quisque est sollertior: antea ignarus belli, sollertissimus omnium factus est, S.: animus, L.: sollerti astu, O.: coloribus Sollers nunc hominem ponere nunc deum, H.: Musa lyrae sollers, H.— Manifesting skill, requiring dexterity, clever, ingenious: descriptio partium: pecudum custodia, V.: insitiones, quibus nihil sollertius, etc.
    * * *
    sollertis (gen.), sollertior -or -us, sollertissimus -a -um ADJ
    clever, dexterous, adroit, expert, skilled, ingenious, accomplished

    Latin-English dictionary > sollers

  • 2 callidus

        callidus adj. with comp. and sup.    [calleo], practised, shrewd, expert, experienced, adroit, skilful, ingenious, prudent, dexterous: agitator: naturā nihil callidius: Stamina suspendit callida (i. e. callide), O.: Callidus huic signo ponebam milia centum, a connoisseur, H.: veterum iudex, H.: callidus Condere furto, H.: foramina callidissimo artificio fabricari: inventum, N.: iunctura, H.— Crafty, cunning, artful, sly: ostendi quam sis callidus, T.: in isto artificio callidior: gens non astuta nec callida, Ta.: ad fraudem: auceps, O.: consilium, T.: ius: liberalitas, calculating, N.: malitia inimici, L.: iuris interpretatio, subtle.
    * * *
    callida -um, callidior -or -us, callidissimus -a -um ADJ
    crafty, sly, cunning; wise, expert, skillful, clever, experienced, ingenious

    Latin-English dictionary > callidus

  • 3 scītus

        scītus adj.    [P. of scisco].—Of things, fit, suitable, proper, judicious, sensible, witty: scito illa quidem (scripsit) sermone: scitum est, quod dicere solebat, etc., it is a witty saying: scitum est causam conferre in tempus.—Of persons, knowing, shrewd, clever, dexterous, acute, experienced, skilful, adroit: homo, T.: convivator, a clever host, L.: Nessus vadorum, acquainted with, O.: Thalia lyrae, O.— Nice, fine, handsome (colloq.): puer, T.: Satis scitast (fidicina), T.
    * * *
    scita, scitum ADJ
    having practical knowledge of, neat, ingenious; nice, excellent

    Latin-English dictionary > scītus

  • 4 versūtus (vors-)

        versūtus (vors-) adj. with comp. and sup.    [VERT-], adroit, dexterous, shrewd, clever, ingenious: versutos eos appello, quorum celeriter mens versatur: animus: versutissimus Lysander.— Cunning, crafty, wily, sly, deceitful: homo: acutus, versutus, veterator: propago, O.

    Latin-English dictionary > versūtus (vors-)

  • 5 versutus

    versuta, versutum ADJ
    full of stratagems or shifts wily cunning, adroit

    Latin-English dictionary > versutus

  • 6 callidus

    callĭdus, a, um, adj. [calleo], that is taught wisdom by experience and practice, shrewd, expert, experienced, adroit, skilful:

    versutos eos appello, quorum celeriter mens versatur: callidos autem, quorum, tamquam manus opere, sic animus usu concalluit,

    Cic. N. D. 3, 10, 25.
    I. A.
    In gen. (class.):

    ad suum quaestum, callidus,

    Plaut. As. 1, 3, 34; id. Truc. 2, 4, 62 (cf. id. ib. 2, 5, 40: omnes homines ad suum quaestum callent); id. Ps. 2, 4, 35; id. Ep. 3, 3, 47; id. Poen. 1, 2, 25: callida Musa, Calliope, * Lucr. 6, 93:

    ego ut agitator callidus, priusquam ad fidem veniam, equos sustinebo,

    Cic. Ac. 2, 29, 94:

    natura nihil potest esse callidius,

    id. N. D. 2, 57, 142:

    Demosthene nec gravior exstitit quisquam nec callidior, nec temperatior,

    id. Or. 7, 23:

    juvenis parum callidus,

    Plin. Ep. 7, 6, 11:

    in disputando,

    Quint. 12, 2, 14.—In reference to art, excelling in art, skilful, Hor. S. 2, 3, 23 Heind.; 2, 7, 101; id. Ep. 1, 10, 26. —
    B.
    Particular constructions.
    (α).
    With gen.:

    rei rusticae,

    Col. 2, 2, 1:

    rerum naturae,

    id. 7, 3, 12:

    rei militaris,

    Tac. H. 2, 32:

    temporum,

    id. A. 4, 33.—
    (β).
    With abl.:

    juncturā callidus acri,

    Pers. 5, 14.—
    (γ).
    In the Greek manner, with inf.:

    callidus Condere furto,

    Hor. C. 1, 10, 7; cf.:

    tuque testudo resonare septem Callida nervis,

    id. ib. 3, 11, 4; Pers. 1, 118.—
    C.
    Meton., of things: foramina callidissimo artificio naturā fabricata, very well contrived or wrought, Cic. Tusc. 1, 20, 47:

    inventum,

    Nep. Eum. 5, 4:

    junctura,

    Hor. A. P. 47.—
    II. A.
    Of persons (class.):

    itaque me malum esse oportet, callidum, astutum,

    Plaut. Am. 1, 1, 112:

    malum crudumque et callidum atque subdolum,

    id. Poen. 5, 2, 148; id. Pers. 4, 4, 70; id. Cist. 4, 2, 61:

    ego hominem callidiorem vidi neminem,

    Ter. Phorm. 4, 2, 1; id. And. 1, 2, 27; id. Eun. 5, 6, 10; Petr. 4, 2, 1:

    hi saepe versutos homines et callidos admirantes, malitiam sapientiam judicant,

    Cic. Off. 2, 3, 10 Beier; id. Caecin. 19, 55; cf. id. Off. 3, 13, 57; Quint. 6, 3, 96:

    homo luteus etiam callidus ac veterator esse vult,

    Cic. Verr. 2, 3, 14, § 35:

    gens non astuta nec callida,

    Tac. G. 22:

    ad fraudem callidi,

    Cic. Clu. 65, 183; cf. Plaut. As. 2, 1, 9:

    in disputando mire callidos,

    Quint. 12, 2, 14:

    amici accendendis offensionibus callidi,

    Tac. A. 2, 57.—
    B.
    Meton., of things:

    doli,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 4:

    consilium,

    Ter. And. 3, 4, 10:

    audacia,

    Cic. Clu. 65, 183:

    callida et malitiosa juris interpretatio,

    id. Off. 1, 10, 33:

    liberalitas,

    crafty, calculating, Nep. Att. 11, 3:

    malitia inimici,

    Liv. 38, 44, 1:

    cunctatio,

    Suet. Tib. 24:

    saevitia,

    id. Dom. 11.—
    2.
    Trop.:

    merx, of a woman,

    Plaut. Cist. 4, 2, 61.—Hence, adv.: callĭdē (in both signiff. of the adj. freq. and class.).
    1.
    Skilfully, shrewdly, expertly, etc.:

    callide nosse aliquem,

    well, Plaut. As. 2, 2, 82:

    intellegere,

    Ter. And. 1, 2, 30:

    callide arguteque dicere,

    Cic. Or. 28, 98:

    dicere,

    id. de Or. 1, 20, 93:

    callide et perite versari,

    id. ib. 1, 11, 48:

    sine quo nihil satis caute, nihil satis callide agi posset,

    id. Caecin. 5, 15 al. — Comp., Tac. A. 6, [p. 271] 37.— Sup., Nep. Them. 1 fin.
    2.
    Cunningly, craflily, etc.:

    callide et facete exordiri rem,

    Plaut. Pers. 4, 1, 7:

    accedere,

    Cic. Fl. 10, 22:

    occultare vitia sua,

    Sall. J. 15, 3:

    callide et cum astu confiteri aliquid,

    Gell. 12, 12, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > callidus

  • 7 scisco

    scisco, scīvi, scītum, 3 ( dep. collat. form sciscor, acc. to Prisc. p. 799 P.), v. inch. a. [scio], to seek to know; to search, inquire.
    I.
    Lit. (ante-class. and very rare; cf., on the other hand, the deriv. sciscitor): praefestinamus, quae sit causa, sciscere, Afran. ap. Charis. p. 186 P.: ibo ad eam, ut sciscam, quid velint, Att. ap. Non. 505, 12; cf. Plaut. Am. 5, 1, 17.—
    II.
    Transf.
    A.
    Publicists' t. t., of the people, after inquiry or examination, to accept, approve, assent to something proposed; hence, to appoint, enact, decree, ordain, = rem cognitam jubere (cf. sancio):

    nullam illi (majores nostri) vim contionis esse voluerunt: quae scisceret plebes aut quae populus juberet summota contione, distributis partibus... auditis auctoribus, re multos dies promulgatā et cognitā, juberi vetarique voluerunt,

    Cic. Fl. 7, 15:

    illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

    id. Phil. 1, 10, 26; cf.:

    rogationes plurimas propter vos populus scivit,

    Plaut. Curc. 4, 2, 23:

    rogationem Marciam de Liguribus magno consensu plebes scivit jussitque. Ex eo plebiscito, etc.,

    Liv. 42, 21 fin.:

    adeo id gratum plebi fuit ut id modo sciscerent juberentque, ut senatus decerneret, qui Romae regnaret,

    id. 1, 17 fin.:

    ad sciscendum plebi,

    id. 6, 35:

    si Gaditani sciverint nominatim de aliquo cive Romano, ut sit is civis Gaditanus,

    Cic. Balb. 11, 27; cf.:

    qui (Athenienses) sciverunt, ut, etc.,

    id. Off. 3, 11, 46.— Pass.:

    multa perniciose sciscuntur in populis (with sancire),

    Cic. Leg. 2, 5, 13; cf.:

    illud stultissimum, existimare omnia justa esse, quae scita sint in populorum institutis aut legibus,

    id. ib. 1, 15, 42 (v. also under P. a.).— Poet., with obj.-clause:

    munera Martis Aequent imperio et solem concedere nocti Sciscant,

    Sil. 7, 545.—
    2.
    Transf., in gen. (like decerno), of an individual, to approve, assent to, vote for any thing:

    qui ulteriorem (Galliam decernit), ostendit, eam se sciscere legem, quam esse legem neget,

    Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    quod primus scivit legem de publicanis, etc.,

    id. Planc. 14, 35. —
    B.
    To learn, ascertain, know:

    ut illi id factum sciscerent,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 68: praefestinamus quae sit causa sciscere, quod, etc., Afran. ap. Charis. 2, p. 186 P. (Com. Rel. v. 396 Rib.). —
    III.
    Trop., of nature, to decree, establish:

    confirmat antem illud vel maxime quod ipsa natura, ut ait ille, sciscet et probet,

    Cic. Fin. 1, 7, 23.—Hence, scī-tus, a, um, P. a.
    A.
    (Acc. to I.) Mid. (orig., that has informed himself, obtained knowledge, had experience; hence), knowing, shrewd, wise, acute, experienced, skilful, adroit, etc. (of persons; mostly poet.; not in Cic., but cf. 2.; syn.: callidus, versatus): doctu', fidelis... Scitus, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 251 Vahl.):

    hominem astutum, doctum, scitum et callidum,

    Plaut. Ps. 1, 3, 151:

    mulier scita atque prudens,

    Gell. 13, 4 fin.: scitus agaso, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Ann. v. 217 Vahl.):

    sycophanta,

    Plaut. Am. 1, 3, 8:

    homo,

    Ter. Eun. 2, 2, 23:

    convivator,

    a clever, dexterous host, Liv. 35, 49:

    scitus bellum (venereum) init,

    Plaut. Truc. 5, 42:

    ea mulieris scitae comitas,

    Gell. 13, 4, 3.— Comp.:

    non sum scitior, quae hos rogem, etc.,

    Plaut. Cist. 4, 2, 12.— Poet. and in post - Aug. prose with gen.:

    Nessus scitus vadorum,

    acquainted with, Ov. M. 9, 108:

    Thalia lyrae,

    id. F. 5, 54:

    Sthenelus pugnandi,

    Quint. 9, 3, 10 Spald. N. cr. —With obj.-clause ( poet.):

    scitus accendere corda Laudibus,

    Sil. 17, 293:

    accendere Martem,

    id. 15, 594.—
    b.
    Of things, fit, suitable, proper, judicious, sensible, witty, etc.:

    pulcre scripsti: scitum syngraphum!

    Plaut. As. 4, 1, 57:

    scito illa quidem (scripsit) sermone et Attico,

    Cic. N. D. 1, 33, 93; cf.

    interrogationes,

    Quint. 5, 7, 28.— Sup.:

    oratio optima et scitissima,

    Plaut. Stich. 1, 3, 30:

    si quid (dictum) est, quod mihi scitum esse videatur et homini ingenuo dignum atque docto, non aspernor,

    Cic. Planc. 14, 35; cf. id. Or. 16, 51:

    oratoris dictum,

    Tac. A. 6, 20.—Esp. in the phrase scitum est, it is a witty or acute saying; shrewd, clever: vetus illud Catonis admodum scitum est, qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51; cf.:

    scitum est illud Catonis, ut multa: Melius, etc.,

    id. Lael. 24, 90;

    Scytharum legati,

    Plin. 14, 22, 28, § 148:

    scitum est, inter Protogenem et eum (Apellem) quod accidit,

    a clever thing, id. 35, 10, 36, § 81:

    hoc Scitum est, periculum ex aliis facere, tibi quod ex usu siet,

    Ter. Heaut. 1, 2, 36; cf. id. Phorm. 5, 4, 2:

    scitum est causam conferre in tempus,

    Cic. de Or. 3, 61, 228.—
    2.
    Transf., beautiful, elegant, fine, etc. (mostly ante- and post-class.;

    syn.: venustus, bellus): satis scitum filum mulieris,

    Plaut. Merc. 4, 4, 15; cf.

    Iphis,

    Petr. 63, 3:

    mulierculae formae scitioris,

    Lampr. Commod. 2 fin. (v. perscitus):

    vox admodum scita et canora,

    Gell. 18, 5, 2:

    haec nox scita'st exercendo scorto,

    Plaut. Am. 1, 1, 132; cf. scitamenta.—
    B.
    (Acc. to II. A.) Subst.: scītum, i. n., an ordinance, statute, decree; esp. in connection with plebis (plebei, v. plebs), or, in one word, plebiscitum, an ordinance or decree of the people or of the citizens (opp. to senatusconsultum, a decree of the Senate):

    scita plebei appellantur ea, quae plebs suo suffragio sine patribus jussit, plebeio magistratu rogante,

    Fest. p. 293 Müll.; cf. Lael. Felix ap. Gell. 15, 27, 4:

    quo plebiscito decreta a senatu est quaestio, etc.,

    Cic. Fin. 2, 16, 54:

    quae (lex) postea plebiscito Canuleio abrogata est,

    id. Rep. 2, 37, 63:

    plebiscitis consularem potestatem minuere,

    id. de Or. 2, 48, 199 et saep. (v. 2. scitus).—In a lusus verbb. with scitus, A.: Ps. Ecquid is homo scitus est? Ch. Plebiscitum non est scitius, Plaut. Ps. 2, 4, 58.—In the order scitum plebis:

    de altero aedile scitum plebis est factum rogantibus tribunis,

    Liv. 31, 50 fin.; 10, 22 fin.:

    scita plebis injuncta patribus,

    id. 3, 67; 22, 26;

    Populi is used instead of plebis when the decrees of other nations are spoken of: cum lex esset Athenis, ne quis populi scitum faceret, ut quisquam coronā donaretur, etc.,

    Cic. Opt. Gen. 7, 19:

    Athenienses quibusdam temporibus sublato Areopago nihil nisi populi scitis ac decretis agebant,

    id. Rep. 1, 27, 43; so,

    in one word, populiscitum,

    Nep. Alcib. 5, 4; id. Epam. 7, 4; id. Phoc. 2, 2:

    ut nullum de eā re scitum populi fieret aut litteris mandaretur,

    Liv. 45, 25. Tacitus is the first who has populi scita for decrees of the Roman people, Tac. A. 3, 58.—Of Roman popular decrees also simply scita:

    cum scita ac jussa nostra sua sententia comprobat,

    Cic. Balb. 18, 42.—Rarely of other public or official ordinances (cf.:

    decreta, edicta, jussa): (Numa) omnia publica privataque sacra Pontificis scitis subjecit,

    Liv. 1, 20:

    quo minus ferociter aliorum (decemvirorum) scitis adversarentur,

    id. 3, 33; Plin. 14, 22, 28, § 146:

    regis,

    Vulg. Esth. 3, 8.—
    2.
    Transf. (with decretum and placitum) as a transl. of the Gr. dogma, a maxim, tenet, dogma, Sen. Ep. 95, 10.— Adv.: scītē (acc. to A.), shrewdly, cleverly, skilfully, adroitly, nicely, tastefully, elegantly (class.):

    eho, nimium scite scitus es,

    Plaut. Cas. 3, 1, 8; cf.:

    tondetur nimium scite,

    id. Merc. 3, 1, 28:

    satis scite et probe,

    id. Trin. 3, 3, 56; id. Bacch. 2, 3, 69; id. Mil. 4, 2, 74; id. Trin. 3, 3, 53; Ter. Heaut. 4, 4, 7; Cic. Fam. 11, 16, 1 (with commode):

    (rationes) ita sunt perscriptae scite et litterate, ut, etc.,

    id. Pis. 25, 61; cf.:

    scite et venuste facta,

    id. Verr. 2, 2, 35, § 87:

    illa ex patellis quae evellerat, ita scite in aureis poculis inligabat, etc.,

    id. ib. 2, 4, 24, §

    54: non scite (dictum),

    id. Att. 14, 20, 3; so,

    dictum,

    Plin. 36, 22, 48, § 166:

    scite loqui,

    Liv. 10, 19:

    parum scite convivium exornare,

    Sall. J. 85, 39; cf. Liv. 4, 44 fin.Comp.:

    scitius,

    Gell. 4, 11, 10.— Sup.:

    scitissime,

    Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > scisco

  • 8 sciscor

    scisco, scīvi, scītum, 3 ( dep. collat. form sciscor, acc. to Prisc. p. 799 P.), v. inch. a. [scio], to seek to know; to search, inquire.
    I.
    Lit. (ante-class. and very rare; cf., on the other hand, the deriv. sciscitor): praefestinamus, quae sit causa, sciscere, Afran. ap. Charis. p. 186 P.: ibo ad eam, ut sciscam, quid velint, Att. ap. Non. 505, 12; cf. Plaut. Am. 5, 1, 17.—
    II.
    Transf.
    A.
    Publicists' t. t., of the people, after inquiry or examination, to accept, approve, assent to something proposed; hence, to appoint, enact, decree, ordain, = rem cognitam jubere (cf. sancio):

    nullam illi (majores nostri) vim contionis esse voluerunt: quae scisceret plebes aut quae populus juberet summota contione, distributis partibus... auditis auctoribus, re multos dies promulgatā et cognitā, juberi vetarique voluerunt,

    Cic. Fl. 7, 15:

    illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

    id. Phil. 1, 10, 26; cf.:

    rogationes plurimas propter vos populus scivit,

    Plaut. Curc. 4, 2, 23:

    rogationem Marciam de Liguribus magno consensu plebes scivit jussitque. Ex eo plebiscito, etc.,

    Liv. 42, 21 fin.:

    adeo id gratum plebi fuit ut id modo sciscerent juberentque, ut senatus decerneret, qui Romae regnaret,

    id. 1, 17 fin.:

    ad sciscendum plebi,

    id. 6, 35:

    si Gaditani sciverint nominatim de aliquo cive Romano, ut sit is civis Gaditanus,

    Cic. Balb. 11, 27; cf.:

    qui (Athenienses) sciverunt, ut, etc.,

    id. Off. 3, 11, 46.— Pass.:

    multa perniciose sciscuntur in populis (with sancire),

    Cic. Leg. 2, 5, 13; cf.:

    illud stultissimum, existimare omnia justa esse, quae scita sint in populorum institutis aut legibus,

    id. ib. 1, 15, 42 (v. also under P. a.).— Poet., with obj.-clause:

    munera Martis Aequent imperio et solem concedere nocti Sciscant,

    Sil. 7, 545.—
    2.
    Transf., in gen. (like decerno), of an individual, to approve, assent to, vote for any thing:

    qui ulteriorem (Galliam decernit), ostendit, eam se sciscere legem, quam esse legem neget,

    Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    quod primus scivit legem de publicanis, etc.,

    id. Planc. 14, 35. —
    B.
    To learn, ascertain, know:

    ut illi id factum sciscerent,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 68: praefestinamus quae sit causa sciscere, quod, etc., Afran. ap. Charis. 2, p. 186 P. (Com. Rel. v. 396 Rib.). —
    III.
    Trop., of nature, to decree, establish:

    confirmat antem illud vel maxime quod ipsa natura, ut ait ille, sciscet et probet,

    Cic. Fin. 1, 7, 23.—Hence, scī-tus, a, um, P. a.
    A.
    (Acc. to I.) Mid. (orig., that has informed himself, obtained knowledge, had experience; hence), knowing, shrewd, wise, acute, experienced, skilful, adroit, etc. (of persons; mostly poet.; not in Cic., but cf. 2.; syn.: callidus, versatus): doctu', fidelis... Scitus, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 251 Vahl.):

    hominem astutum, doctum, scitum et callidum,

    Plaut. Ps. 1, 3, 151:

    mulier scita atque prudens,

    Gell. 13, 4 fin.: scitus agaso, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Ann. v. 217 Vahl.):

    sycophanta,

    Plaut. Am. 1, 3, 8:

    homo,

    Ter. Eun. 2, 2, 23:

    convivator,

    a clever, dexterous host, Liv. 35, 49:

    scitus bellum (venereum) init,

    Plaut. Truc. 5, 42:

    ea mulieris scitae comitas,

    Gell. 13, 4, 3.— Comp.:

    non sum scitior, quae hos rogem, etc.,

    Plaut. Cist. 4, 2, 12.— Poet. and in post - Aug. prose with gen.:

    Nessus scitus vadorum,

    acquainted with, Ov. M. 9, 108:

    Thalia lyrae,

    id. F. 5, 54:

    Sthenelus pugnandi,

    Quint. 9, 3, 10 Spald. N. cr. —With obj.-clause ( poet.):

    scitus accendere corda Laudibus,

    Sil. 17, 293:

    accendere Martem,

    id. 15, 594.—
    b.
    Of things, fit, suitable, proper, judicious, sensible, witty, etc.:

    pulcre scripsti: scitum syngraphum!

    Plaut. As. 4, 1, 57:

    scito illa quidem (scripsit) sermone et Attico,

    Cic. N. D. 1, 33, 93; cf.

    interrogationes,

    Quint. 5, 7, 28.— Sup.:

    oratio optima et scitissima,

    Plaut. Stich. 1, 3, 30:

    si quid (dictum) est, quod mihi scitum esse videatur et homini ingenuo dignum atque docto, non aspernor,

    Cic. Planc. 14, 35; cf. id. Or. 16, 51:

    oratoris dictum,

    Tac. A. 6, 20.—Esp. in the phrase scitum est, it is a witty or acute saying; shrewd, clever: vetus illud Catonis admodum scitum est, qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51; cf.:

    scitum est illud Catonis, ut multa: Melius, etc.,

    id. Lael. 24, 90;

    Scytharum legati,

    Plin. 14, 22, 28, § 148:

    scitum est, inter Protogenem et eum (Apellem) quod accidit,

    a clever thing, id. 35, 10, 36, § 81:

    hoc Scitum est, periculum ex aliis facere, tibi quod ex usu siet,

    Ter. Heaut. 1, 2, 36; cf. id. Phorm. 5, 4, 2:

    scitum est causam conferre in tempus,

    Cic. de Or. 3, 61, 228.—
    2.
    Transf., beautiful, elegant, fine, etc. (mostly ante- and post-class.;

    syn.: venustus, bellus): satis scitum filum mulieris,

    Plaut. Merc. 4, 4, 15; cf.

    Iphis,

    Petr. 63, 3:

    mulierculae formae scitioris,

    Lampr. Commod. 2 fin. (v. perscitus):

    vox admodum scita et canora,

    Gell. 18, 5, 2:

    haec nox scita'st exercendo scorto,

    Plaut. Am. 1, 1, 132; cf. scitamenta.—
    B.
    (Acc. to II. A.) Subst.: scītum, i. n., an ordinance, statute, decree; esp. in connection with plebis (plebei, v. plebs), or, in one word, plebiscitum, an ordinance or decree of the people or of the citizens (opp. to senatusconsultum, a decree of the Senate):

    scita plebei appellantur ea, quae plebs suo suffragio sine patribus jussit, plebeio magistratu rogante,

    Fest. p. 293 Müll.; cf. Lael. Felix ap. Gell. 15, 27, 4:

    quo plebiscito decreta a senatu est quaestio, etc.,

    Cic. Fin. 2, 16, 54:

    quae (lex) postea plebiscito Canuleio abrogata est,

    id. Rep. 2, 37, 63:

    plebiscitis consularem potestatem minuere,

    id. de Or. 2, 48, 199 et saep. (v. 2. scitus).—In a lusus verbb. with scitus, A.: Ps. Ecquid is homo scitus est? Ch. Plebiscitum non est scitius, Plaut. Ps. 2, 4, 58.—In the order scitum plebis:

    de altero aedile scitum plebis est factum rogantibus tribunis,

    Liv. 31, 50 fin.; 10, 22 fin.:

    scita plebis injuncta patribus,

    id. 3, 67; 22, 26;

    Populi is used instead of plebis when the decrees of other nations are spoken of: cum lex esset Athenis, ne quis populi scitum faceret, ut quisquam coronā donaretur, etc.,

    Cic. Opt. Gen. 7, 19:

    Athenienses quibusdam temporibus sublato Areopago nihil nisi populi scitis ac decretis agebant,

    id. Rep. 1, 27, 43; so,

    in one word, populiscitum,

    Nep. Alcib. 5, 4; id. Epam. 7, 4; id. Phoc. 2, 2:

    ut nullum de eā re scitum populi fieret aut litteris mandaretur,

    Liv. 45, 25. Tacitus is the first who has populi scita for decrees of the Roman people, Tac. A. 3, 58.—Of Roman popular decrees also simply scita:

    cum scita ac jussa nostra sua sententia comprobat,

    Cic. Balb. 18, 42.—Rarely of other public or official ordinances (cf.:

    decreta, edicta, jussa): (Numa) omnia publica privataque sacra Pontificis scitis subjecit,

    Liv. 1, 20:

    quo minus ferociter aliorum (decemvirorum) scitis adversarentur,

    id. 3, 33; Plin. 14, 22, 28, § 146:

    regis,

    Vulg. Esth. 3, 8.—
    2.
    Transf. (with decretum and placitum) as a transl. of the Gr. dogma, a maxim, tenet, dogma, Sen. Ep. 95, 10.— Adv.: scītē (acc. to A.), shrewdly, cleverly, skilfully, adroitly, nicely, tastefully, elegantly (class.):

    eho, nimium scite scitus es,

    Plaut. Cas. 3, 1, 8; cf.:

    tondetur nimium scite,

    id. Merc. 3, 1, 28:

    satis scite et probe,

    id. Trin. 3, 3, 56; id. Bacch. 2, 3, 69; id. Mil. 4, 2, 74; id. Trin. 3, 3, 53; Ter. Heaut. 4, 4, 7; Cic. Fam. 11, 16, 1 (with commode):

    (rationes) ita sunt perscriptae scite et litterate, ut, etc.,

    id. Pis. 25, 61; cf.:

    scite et venuste facta,

    id. Verr. 2, 2, 35, § 87:

    illa ex patellis quae evellerat, ita scite in aureis poculis inligabat, etc.,

    id. ib. 2, 4, 24, §

    54: non scite (dictum),

    id. Att. 14, 20, 3; so,

    dictum,

    Plin. 36, 22, 48, § 166:

    scite loqui,

    Liv. 10, 19:

    parum scite convivium exornare,

    Sall. J. 85, 39; cf. Liv. 4, 44 fin.Comp.:

    scitius,

    Gell. 4, 11, 10.— Sup.:

    scitissime,

    Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > sciscor

  • 9 sollers

    sollers ( sōlers), tis (abl. regularly sollerti;

    sollerte,

    Ov. P. 4, 14, 35), adj. [sollus, i. e. totus - ars, and therefore qs. all art; hence, in gen.], skilled, skilful, clever, dexterous, adroit, expert (class.; syn.; sagax, subtilis, expertus).
    I.
    Of persons:

    quae liberum Scire aequom est adulescentem, solertem dabo,

    to make ready, accomplished, Ter. Eun. 3, 2, 25: vigilans ac sollers, sicca, sana, sobria sum, Afran. ap. Non. 21, 33:

    in omni vel officio vel sermone sollers,

    Cic. Rep. 2, 21, 37:

    pictor sollers in arte,

    Plin. 35, 11, 40, § 142:

    sollertem tu me facis,

    Ov. H. 20, 26:

    ancilla,

    id. Am. 1, 8, 87:

    vir,

    id. Ib. 279:

    Ulixes,

    id. P. 4, 14, 35:

    agricola,

    Nep. Cat. 3, 1.— Comp.:

    sollertior et ingeniosior,

    Cic. Rosc. Com. 11, 31.— Sup.:

    Sulla, rudis antea et ignarus belli, sollertissimus omnium factus est,

    Sall. J. 96, 1:

    hostis,

    Suet. Caes. 35.— Poet., with inf.:

    coloribus Sollers nunc hominem ponere nunc deum,

    Hor. C. 4, 8, 8; Ov. Am. 2, 7, 17; Sil. 1, 79; 8, 260.—With gen.:

    Musa lyrae sollers,

    Hor. A. P. 407:

    sollers cunctandi Fabius,

    Sil. 7, 126.—With ad and acc.:

    cum esset deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum sollertissimus,

    Lact. 2, 8, 3.—
    II.
    Transf., of things, ingenious, sagacious, intelligent, inventive:

    opera providae sollertisque naturae,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: animus, [p. 1721] Liv. 7, 14; cf.:

    sollerti corde Prometheus,

    Cat. 64, 295:

    sollerti astu,

    Ov. M. 4, 776:

    sollers subtilisque descriptio partium,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    frugum et pecudum custodia sollers,

    Verg. G. 4, 327:

    genus acuminis in reprehendendis verbis versutum et sollers,

    Cic. Brut. 67, 236:

    ingenium,

    Ov. F. 3, 840:

    hominum natura,

    id. Am. 3, 8, 45:

    manus,

    Tib. 1, 8, 29.— Comp.:

    nihil sollertius,

    Cic. Sen. 15, 54:

    sollertius est multo genus virile,

    Lucr. 5, 1356.— Sup.: fundus sollertissimus, qs. most creative, i. e. most productive, fruitful, Cato, R. R. 8 fin. — Hence, adv.: sollerter ( sōlert-), skilfully, dexterously, shrewdly, sagaciously, ingeniously:

    aliquid consequi,

    Cic. Leg. 1, 8, 26:

    patefacere futura,

    Tac. A. 6, 21:

    explorans,

    Spart. Hadr. 10.— Comp.:

    simulata sollertius,

    Cic. N. D. 2, 35, 88:

    exprimere incessus, vultum, etc.,

    Ov. M. 11, 635:

    colere hortos,

    id. ib. 14, 624: imperare, Treb. Poll. Gall. 13.— Sup.:

    aliquid sollertissime perspicere,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 98:

    tempora persequi,

    Vop. Car. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sollers

  • 10 sollerter

    sollers ( sōlers), tis (abl. regularly sollerti;

    sollerte,

    Ov. P. 4, 14, 35), adj. [sollus, i. e. totus - ars, and therefore qs. all art; hence, in gen.], skilled, skilful, clever, dexterous, adroit, expert (class.; syn.; sagax, subtilis, expertus).
    I.
    Of persons:

    quae liberum Scire aequom est adulescentem, solertem dabo,

    to make ready, accomplished, Ter. Eun. 3, 2, 25: vigilans ac sollers, sicca, sana, sobria sum, Afran. ap. Non. 21, 33:

    in omni vel officio vel sermone sollers,

    Cic. Rep. 2, 21, 37:

    pictor sollers in arte,

    Plin. 35, 11, 40, § 142:

    sollertem tu me facis,

    Ov. H. 20, 26:

    ancilla,

    id. Am. 1, 8, 87:

    vir,

    id. Ib. 279:

    Ulixes,

    id. P. 4, 14, 35:

    agricola,

    Nep. Cat. 3, 1.— Comp.:

    sollertior et ingeniosior,

    Cic. Rosc. Com. 11, 31.— Sup.:

    Sulla, rudis antea et ignarus belli, sollertissimus omnium factus est,

    Sall. J. 96, 1:

    hostis,

    Suet. Caes. 35.— Poet., with inf.:

    coloribus Sollers nunc hominem ponere nunc deum,

    Hor. C. 4, 8, 8; Ov. Am. 2, 7, 17; Sil. 1, 79; 8, 260.—With gen.:

    Musa lyrae sollers,

    Hor. A. P. 407:

    sollers cunctandi Fabius,

    Sil. 7, 126.—With ad and acc.:

    cum esset deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum sollertissimus,

    Lact. 2, 8, 3.—
    II.
    Transf., of things, ingenious, sagacious, intelligent, inventive:

    opera providae sollertisque naturae,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: animus, [p. 1721] Liv. 7, 14; cf.:

    sollerti corde Prometheus,

    Cat. 64, 295:

    sollerti astu,

    Ov. M. 4, 776:

    sollers subtilisque descriptio partium,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    frugum et pecudum custodia sollers,

    Verg. G. 4, 327:

    genus acuminis in reprehendendis verbis versutum et sollers,

    Cic. Brut. 67, 236:

    ingenium,

    Ov. F. 3, 840:

    hominum natura,

    id. Am. 3, 8, 45:

    manus,

    Tib. 1, 8, 29.— Comp.:

    nihil sollertius,

    Cic. Sen. 15, 54:

    sollertius est multo genus virile,

    Lucr. 5, 1356.— Sup.: fundus sollertissimus, qs. most creative, i. e. most productive, fruitful, Cato, R. R. 8 fin. — Hence, adv.: sollerter ( sōlert-), skilfully, dexterously, shrewdly, sagaciously, ingeniously:

    aliquid consequi,

    Cic. Leg. 1, 8, 26:

    patefacere futura,

    Tac. A. 6, 21:

    explorans,

    Spart. Hadr. 10.— Comp.:

    simulata sollertius,

    Cic. N. D. 2, 35, 88:

    exprimere incessus, vultum, etc.,

    Ov. M. 11, 635:

    colere hortos,

    id. ib. 14, 624: imperare, Treb. Poll. Gall. 13.— Sup.:

    aliquid sollertissime perspicere,

    Cic. Verr. 2, 4, 44, § 98:

    tempora persequi,

    Vop. Car. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sollerter

  • 11 versutus

    versūtus ( vors-), a, um, adj. [a lengthened form of versus, from verto; cf. astutus init. ].
    I.
    In a good sense, adroit, dexterous, versatile; shrewd, clever, ingenious (class.;

    syn. callidus): homo versutus et callidus (versutos eos appello, quorum celeriter mens versatur),

    Cic. N. D. 3, 10, 25:

    quod (genus acuminis) erat in reprehendendis verbis versutum et sollers,

    id. Brut. 67, 236:

    animus acutus atque versutus,

    id. de Or. 2, 20, 84:

    versutissimum et patientissimum Lacedaemonium Lysandrum accepimus,

    id. Off. 1, 30, 109:

    adulescens docte vorsutus fuit,

    Plaut. Stich. 4, 1, 55.—
    II.
    In a bad sense, cunning, crafty, wily, sly, deceitful (freq. and class.;

    syn. vafer): vorsutior es quam rota figularis,

    Plaut. Ep. 3, 2, 35:

    non esse servus pejor hoc quisquam potest, Nec magis versutus,

    id. As. 1, 1, 106; cf. id. Ps. 4, 8, 6:

    hoc est hominis versuti, obscuri, astuti, fallacis, malitiosi, callidi, veteratoris, vafri,

    Cic. de Or. 3, 13, 57; cf. id. ib. 2, 3, 10:

    acutus, versutus, veterator,

    id. Fin. 2, 16, 53; 2, 17, 54:

    Corinna,

    Ov. Am. 2, 19, 9:

    propago,

    id. M. 11, 312 al. — Sup., Vell. 2, 118, 1.—With gen.:

    versutus ingenii,

    Plin. 7, 12, 10, § 56.— Adv.: ver-sūtē, cunningly, craftily, slyly, Cic. Or. 7, 22; id. Brut. 9, 35.— Sup., Aug Trin. 15, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > versutus

  • 12 vorsutus

    versūtus ( vors-), a, um, adj. [a lengthened form of versus, from verto; cf. astutus init. ].
    I.
    In a good sense, adroit, dexterous, versatile; shrewd, clever, ingenious (class.;

    syn. callidus): homo versutus et callidus (versutos eos appello, quorum celeriter mens versatur),

    Cic. N. D. 3, 10, 25:

    quod (genus acuminis) erat in reprehendendis verbis versutum et sollers,

    id. Brut. 67, 236:

    animus acutus atque versutus,

    id. de Or. 2, 20, 84:

    versutissimum et patientissimum Lacedaemonium Lysandrum accepimus,

    id. Off. 1, 30, 109:

    adulescens docte vorsutus fuit,

    Plaut. Stich. 4, 1, 55.—
    II.
    In a bad sense, cunning, crafty, wily, sly, deceitful (freq. and class.;

    syn. vafer): vorsutior es quam rota figularis,

    Plaut. Ep. 3, 2, 35:

    non esse servus pejor hoc quisquam potest, Nec magis versutus,

    id. As. 1, 1, 106; cf. id. Ps. 4, 8, 6:

    hoc est hominis versuti, obscuri, astuti, fallacis, malitiosi, callidi, veteratoris, vafri,

    Cic. de Or. 3, 13, 57; cf. id. ib. 2, 3, 10:

    acutus, versutus, veterator,

    id. Fin. 2, 16, 53; 2, 17, 54:

    Corinna,

    Ov. Am. 2, 19, 9:

    propago,

    id. M. 11, 312 al. — Sup., Vell. 2, 118, 1.—With gen.:

    versutus ingenii,

    Plin. 7, 12, 10, § 56.— Adv.: ver-sūtē, cunningly, craftily, slyly, Cic. Or. 7, 22; id. Brut. 9, 35.— Sup., Aug Trin. 15, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > vorsutus

См. также в других словарях:

  • adroit — adroit, oite [ adrwa, wat ] adj. • XIIe; de 1. a et droit 1 ♦ Qui a de l adresse dans ses activités physiques. Être adroit de ses mains. 2 ♦ Qui se conduit, manœuvre avec adresse. ⇒ habile, ingénieux, rusé. Un négociateur adroit. ♢ Qui marque de… …   Encyclopédie Universelle

  • adroit — adroit, oite (a droi, droi t ) adj. 1°   Qui a de l adresse, soit de corps, soit d esprit. Adroit tireur. Adroit à tous les exercices. Homme adroit et entreprenant. Les gens adroits à tromper. •   Qu est devenue cette redoutable cavalerie... ? Ni …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Adroit — may refer to: Adroit class minesweeper, a U.S. Navy minesweeper class Adroitness (personality trait) a personality trait related to agreeableness HMAS Adroit (P 82), an Attack class patrol boat L Adroit class destroyer, a group of fourteen French …   Wikipedia

  • Adroit — A*droit , a. [F. adroit; [ a] (L. ad) = droit straight, right, fr. L. directus, p. p. of dirigere. See {Direct}.] Dexterous in the use of the hands or in the exercise of the mental faculties; exhibiting skill and readiness in avoiding danger or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • adroit — ADROIT, OITE. adject. Qui a de l adresse, de la dextérité. Il se dit Du corps et de l esprit. Il est adroit à ses exercices. Adroit à courir la bague. Adroit comme un singe. Être adroit à manier les esprits. C est un esprit adroit …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • adroit — Adroit, [adr]oite. adj. Qui a de l adresse. Il se dit & du corps & de l esprit. Adroit en ses exercices. adroit à courir la bague. adroit à manier une affaire. esprit adroit. Quelquefois il se prend pour Fin, subtil, rusé, & se met… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • adroit — adroit* [a dro̯a] <aus fr. adroit »geschickt, gewandt«; vgl. ↑adrett> (veraltet) svw. adrett (2) …   Das große Fremdwörterbuch

  • adroit — (adj.) 1650s, dexterous, originally rightly, from Fr. adroit, from phrase à droit according to right, from O.Fr. à to (see AD (Cf. ad )) + droit right, from L.L. directum right, justice, accusative of L. directus straight …   Etymology dictionary

  • adroit — [ə droit′] adj. [Fr < à, to + droit, right < L directus, pp. of dirigere, DIRECT] skillful in a physical or mental way; clever; expert [his adroit handling of an awkward situation] SYN. DEXTEROUS adroitly adv. adroitness n …   English World dictionary

  • Adroit — (fr., spr. Adroa), 1) geschickt, sein; 2) drall im Gange. A. machen, vom Hühnerhund, so v.w. Hochmachen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • adroit — index artful, capable, competent, deft, efficient, expert, practiced, proficient, resourceful …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»