-
1 παυσί-πονος
παυσί-πονος, Arbeit, Mühe, Drangsal lindernd; δουλείας παυσίπονος, Eur. I. T. 451; vgl. Ar. Ran. 1321.
-
2 παυσίπονος
παυσί-πονος, ον,A ending toil or hardship, c. gen., E.IT 451 (lyr.), Ar.Ra. 1321 (lyr.);παυσιπόνῳ λάθας πόματι Epigr.Gr.244.10
(Cyzic.).Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > παυσίπονος
-
3 παυσίπονος
παυσί-πονος, Arbeit, Mühe, Drangsal lindernd -
4 πένομαι
Grammatical information: v.Meaning: `to exert oneself, to toil, to work, to prepare, to provide' (Il.), `to exert onself, to (have to) do hard labour, to be poor, to lack smth.' (Sol., trag., Pl.).Other forms: only pres. a. ipf.Derivatives: 1. πενία, ion. - ίη f. `poverty, lack' (ξ 157; Scheller Oxytonierung 23 a. 39); 2. πενιχρ-ός `poor, devoid of smth.' (γ 348; cf. zu μελιχρός s. μέλι) with - ότης f. (S. E.). - αλέος `id.' (AP). 3. πένης, - ητος m. (f. πένησσα πτωχή H.) `who has to live from the labour of his hands, needy, poor' in opposition both to πλούσιος and to πτωχός = `begging, destitute' (IA.) with πενέσ-τερος, - τατος (X., D.); after ἀσθενέσ-τερος a.o.; not with Schwyzer 535 from *πενετ-τερος); from it πενητ-εύω `to be poor' (Emp.), - υλίδας m. "son of poverty" (Cerc.), from a hypocor. *Πενητ-ύλος (as Φειδ-ύλος, Πενθ-ύλος a.o.). -- 4. πόνος m. `(hard) labour, effort, struggle, sorrow, pain, fruit of the labour' (Il.; on the meaning Trümpy Fachausdrücke 148 ff.); also as 2. member, e.g. παυσί-πονος `ending pain' (E., Ar. in lyr.); but ματαιο-πόνος a.o. to πονέομαι, s. v. From it πον-ηρός `toilsome, useless, bad, evil' (IA.) with - ηρία, - ηρεύομαι, - ήρευμα; πονόεις `id.' (Man.). -- 5. Iterative deverbative πονέομαι, also w. ἀμφι-, δια- a.o. (Il., mostly in the older language), πονέω, also w. δια-, ἐκ-, κατα- a.o. (posthom.) `to exert oneself, to provide, to suffer', trans. `to cause pain'. As 2. member a.o. in ματαιο-πονέω `to labour in vain' (Democr.) with - πονία (Str.), - πόνημα (Iamb.), - πόνος (Plu., Gal.). From it πόν-ημα ( δια-) n. `labour, work' (Pl., E. u.a.), - ησις ( δια-, κατα-) f. `labour, effort' (Plu., D. L.); as backformation e.g. διάπον-ος `working hard, weary' (Plu.) from δια-πονέω. 6. Beside it πονάω only in ἐπονάθη (Pi.) and ἐπόνασαν (Theoc.); s. Schwyzer 719 w. n. 1.Origin: XX [etym. unknown]Etymology: Not certainly explained. The primary present πένομαι, which was pushed back and replaced by its own iterative πονέομαι, - έω and by its synonyms, e.g. κάμνω, δέω, is in the epos used esp. of domestic labour (cf. Porzig Satzinhalte 15). The meaning `want, lack, be poor' (from where πενία and πενιχρός already since Od.) developed from there like Lat. laborare `exert oneself', also `be in need, be pressed' (unargumented doubt in WP. 2, 661). Unclear is however the earlier history of the meaning. Possible is, that πένομαι orig. indicated a certain kind of domesic labour and from there was generalized. One may compare in that case expressions for `stretch, twist, weave' in Lith. pìnti `twist', OCS pęti `stretch', Arm. hanum and henum `weave', further OHG etc. spin. As the basic meaning of this verb seems to have been `unharness', one may also from there through `harness oneself' come to `exert oneself' (cf. Arm. y-enum `stem or stut smthing with hands or shoulders'?). Thus (after Schleicher, Benfey, Fick; s. Curtius 271f.) Pedersen KZ 39, 414 and Persson Beitr. 1, 411 ff.; further combinations in WP. 2, 660ff., Pok. 988, W.-Hofmann s. pendeō. As however the semantic development can be interpreted in diff. ways, this etymology, though quite possible, cannot be proven. A loan is hard to envisage. -- On the meaning of πένητες and πλούσιοι and synonyms and of πενία and πλοῦτος s. J. Hemelrijk Πενία en Πλοῦτος. Diss. Utrecht 1925. Cf. πεῖνα und σπάνις.Page in Frisk: 2,504-506Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > πένομαι
-
5 παύω
παύω, - ομαιGrammatical information: v.Meaning: `to withhold, to hold back, to arrest, to stop (transitive)', midd. `to cease, to stop, to run out' (Il.); on the meaning Porzig Satzinhalte 48 ff.Derivatives: 1. ἀνά-, κατά-, διά-παυμα n. `rest, ease, placation' (Il., Hes.), ἀνα-παυμα also `fallow land' with - ματικός (pap.). -- 2. ἀνά-, κατά-, διά-παυσις f. `rest, ease, relaxation' (Pi., IA.), rare παῦσις (Hp., LXX). -- 3. παυσ-ωλή, μετα- παύω f. `id.' (Β 386, Τ 201; cf. Leumann Hom. Wörter 93 n. 55), prob. from aor. παῦσαι (Frisk Indogerm. 15, Porzig 235; cf. Lat. pausa below), which is in Hom. more usu. than the pres. (Chantraine Gramm. hom. 1, 374). -- 4. παῦλα, ἀνά- παύω f. `id.' (Hp., Att.); on the formation Solmsen Wortforsch. 262f. -- 5. παυστήρ, - ῆρος m. (S.), παύστωρ, - ορος m. (Isyll.; Fraenkel Nom. ag. 1, 160) `stopper, terminator' with παυστήριος `ending' (S.), ἀνα- παύω `fit for resting' (Hdt., X.). -- 6. ἀνα-, κατα-παυστικός `giving rest, relaxing' (Phld., Ptol.). -- 7. παυσι- in governing compp., e.g. παυσί-πονος `ending pain' (E., Ar.), παυσ-άνεμος `stilling the wind' (A.). -- 8. Lat. pausa f. `pause, standstill, end' (since Enn.) with -s- as in παυσωλή, παῦσαι; hardly from the rare simplex παῦσις; details in W.-Hofmann s.v.Origin: XX [etym. unknown]Etymology: Unexplained. After Schwyzer IF 30, 443 ff. prop. "kick away smb. from smth.", first in aor. παῦ-σαι, to which the pres. παύω as innovation. Orig. pres. would be παίω (s.v.) for *παϜι̯ω = Lat. paviō. Semant. very little convincing; cf. Kretschmer Glotta 6, 308, Porzig Satzinhalte 50. Not better Solmsen IF 31,483: to OPr. pausto `wild', OCS pustъ `bare, waste' etc. WP. 2, 1ff., Pok. 790 a. 827, W. -Hofmann s. paviō and pausa, Vasmer s. pustítь and pustóĭ.Page in Frisk: 2,483Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > παύω
-
6 παυσιπονος
См. также в других словарях:
θαλασσοπόνος — θαλασσοπόνος, ον (Μ ο ναυτικός ή ο ψαράς που μοχθεί, που κοπιάζει στη θάλασσα. [ΕΤΥΜΟΛ. < θαλασσο * + πόνος (< πόνος «κόπος, μόχθος»), πρβλ. παυσί πονος, φυγό πονος] … Dictionary of Greek
λυσίπονος — η, ο (AM λυσίπονος, ον) αυτός που ανακουφίζει από τους κόπους και τις ταλαιπωρίες αρχ. το ουδ. ως ουσ. τὸ λυσίπονον κολλύριο. [ΕΤΥΜΟΛ. < λυσι * + πόνος (πρβλ. δορί πονος, παυσί πονος)] … Dictionary of Greek
ρυσίπονος — ον, Α αυτός που ελευθερώνει, που ανακουφίζει από τους κόπους, από τις ταλαιπωρίες. [ΕΤΥΜΟΛ. Σύνθ. τού τύπου τερψίμβροτος < θ. ῥυσι τού ἐρύω (ΙΙ) «προστατεύω» (πρβλ. ῥῦσις) + πονος (< πόνος «κόπος»), πρβλ. παυσί πονος] … Dictionary of Greek
φερέπονος — η, ο / φερέπονος, ον, ΝΜΑ αυτός που υπομένει τους κόπους και τις ταλαιπωρίες, καρτερικός, υπομονητικός αρχ. 1. αυτός που προξενεί κόπους και ταλαιπωρίες, ο αίτιος δυστυχίας 2. το ουδ. ως ουσ. τὸ φερέπονον η φερεπονία. επίρρ... φερεπόνως Μ με… … Dictionary of Greek
φυγόπονος — η, ο / φυγόπονος, ον, ΝΜΑ αυτός που αποφεύγει τους κόπους, την εργασία, οκνηρός, τεμπέλης. [ΕΤΥΜΟΛ. < φυγο (< θ. φυγ τού αορ. β ἔ φυγ ον τού ρ. φεύγω*) + πόνος (πρβλ. μισό πονος, παυσί πονος)] … Dictionary of Greek
ταλάφρων — και ταλαίφρων και ταλασίφρων, ονος, ὁ, ἡ, Α 1. αυτός που μπορεί να υπομείνει πολλές ταλαιπωρίες, που αντέχει στις δυσκολίες, καρτερικός 2. στον τ. ταλασίφρων, συν. ως προσωνυμία τού Οδυσσέως) καρτερόψυχος («ἐφόβησε ταλάφρονά περ πολεμιστήν», Ομ.… … Dictionary of Greek
