saying

scisco, scīvi, scītum, 3 ( dep. collat. form sciscor, acc. to Prisc. p. 799 P.), v. inch. a. [scio], to seek to know; to search, inquire.

Lit. (ante-class. and very rare; cf., on the other hand, the deriv. sciscitor): praefestinamus, quae sit causa, sciscere, Afran. ap. Charis. p. 186 P.: ibo ad eam, ut sciscam, quid velint, Att. ap. Non. 505, 12; cf. Plaut. Am. 5, 1, 17.—

Transf.

Publicists' t. t., of the people, after inquiry or examination, to accept, approve, assent to something proposed; hence, to appoint, enact, decree, ordain, = rem cognitam jubere (cf. sancio):

nullam illi (majores nostri) vim contionis esse voluerunt: quae scisceret plebes aut quae populus juberet summota contione, distributis partibus... auditis auctoribus, re multos dies promulgatā et cognitā, juberi vetarique voluerunt,

Cic. Fl. 7, 15:

illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

id. Phil. 1, 10, 26; cf.:

rogationes plurimas propter vos populus scivit,

Plaut. Curc. 4, 2, 23:

rogationem Marciam de Liguribus magno consensu plebes scivit jussitque. Ex eo plebiscito, etc.,

Liv. 42, 21 fin.:

adeo id gratum plebi fuit ut id modo sciscerent juberentque, ut senatus decerneret, qui Romae regnaret,

id. 1, 17 fin.:

ad sciscendum plebi,

id. 6, 35:

si Gaditani sciverint nominatim de aliquo cive Romano, ut sit is civis Gaditanus,

Cic. Balb. 11, 27; cf.:

qui (Athenienses) sciverunt, ut, etc.,

id. Off. 3, 11, 46.— Pass.:

multa perniciose sciscuntur in populis (with sancire),

Cic. Leg. 2, 5, 13; cf.:

illud stultissimum, existimare omnia justa esse, quae scita sint in populorum institutis aut legibus,

id. ib. 1, 15, 42 (v. also under P. a.).— Poet., with obj.-clause:

munera Martis Aequent imperio et solem concedere nocti Sciscant,

Sil. 7, 545.—

Transf., in gen. (like decerno), of an individual, to approve, assent to, vote for any thing:

qui ulteriorem (Galliam decernit), ostendit, eam se sciscere legem, quam esse legem neget,

Cic. Prov. Cons. 15, 36:

quod primus scivit legem de publicanis, etc.,

id. Planc. 14, 35. —

To learn, ascertain, know:

ut illi id factum sciscerent,

Plaut. Bacch. 2, 3, 68: praefestinamus quae sit causa sciscere, quod, etc., Afran. ap. Charis. 2, p. 186 P. (Com. Rel. v. 396 Rib.). —

Trop., of nature, to decree, establish:

confirmat antem illud vel maxime quod ipsa natura, ut ait ille, sciscet et probet,

Cic. Fin. 1, 7, 23.—Hence, scī-tus, a, um, P. a.

(Acc. to I.) Mid. (orig., that has informed himself, obtained knowledge, had experience; hence), knowing, shrewd, wise, acute, experienced, skilful, adroit, etc. (of persons; mostly poet.; not in Cic., but cf. 2.; syn.: callidus, versatus): doctu', fidelis... Scitus, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 251 Vahl.):

hominem astutum, doctum, scitum et callidum,

Plaut. Ps. 1, 3, 151:

mulier scita atque prudens,

Gell. 13, 4 fin.: scitus agaso, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Ann. v. 217 Vahl.):

sycophanta,

Plaut. Am. 1, 3, 8:

homo,

Ter. Eun. 2, 2, 23:

convivator,

a clever, dexterous host, Liv. 35, 49:

scitus bellum (venereum) init,

Plaut. Truc. 5, 42:

ea mulieris scitae comitas,

Gell. 13, 4, 3.— Comp.:

non sum scitior, quae hos rogem, etc.,

Plaut. Cist. 4, 2, 12.— Poet. and in post - Aug. prose with gen.:

Nessus scitus vadorum,

acquainted with, Ov. M. 9, 108:

Thalia lyrae,

id. F. 5, 54:

Sthenelus pugnandi,

Quint. 9, 3, 10 Spald. N. cr. —With obj.-clause ( poet.):

scitus accendere corda Laudibus,

Sil. 17, 293:

accendere Martem,

id. 15, 594.—

Of things, fit, suitable, proper, judicious, sensible, witty, etc.:

pulcre scripsti: scitum syngraphum!

Plaut. As. 4, 1, 57:

scito illa quidem (scripsit) sermone et Attico,

Cic. N. D. 1, 33, 93; cf.

interrogationes,

Quint. 5, 7, 28.— Sup.:

oratio optima et scitissima,

Plaut. Stich. 1, 3, 30:

si quid (dictum) est, quod mihi scitum esse videatur et homini ingenuo dignum atque docto, non aspernor,

Cic. Planc. 14, 35; cf. id. Or. 16, 51:

oratoris dictum,

Tac. A. 6, 20.—Esp. in the phrase scitum est, it is a witty or acute saying; shrewd, clever: vetus illud Catonis admodum scitum est, qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51; cf.:

scitum est illud Catonis, ut multa: Melius, etc.,

id. Lael. 24, 90;

Scytharum legati,

Plin. 14, 22, 28, § 148:

scitum est, inter Protogenem et eum (Apellem) quod accidit,

a clever thing, id. 35, 10, 36, § 81:

hoc Scitum est, periculum ex aliis facere, tibi quod ex usu siet,

Ter. Heaut. 1, 2, 36; cf. id. Phorm. 5, 4, 2:

scitum est causam conferre in tempus,

Cic. de Or. 3, 61, 228.—

Transf., beautiful, elegant, fine, etc. (mostly ante- and post-class.;

syn.: venustus, bellus): satis scitum filum mulieris,

Plaut. Merc. 4, 4, 15; cf.

Iphis,

Petr. 63, 3:

mulierculae formae scitioris,

Lampr. Commod. 2 fin. (v. perscitus):

vox admodum scita et canora,

Gell. 18, 5, 2:

haec nox scita'st exercendo scorto,

Plaut. Am. 1, 1, 132; cf. scitamenta.—

(Acc. to II. A.) Subst.: scītum, i. n., an ordinance, statute, decree; esp. in connection with plebis (plebei, v. plebs), or, in one word, plebiscitum, an ordinance or decree of the people or of the citizens (opp. to senatusconsultum, a decree of the Senate):

scita plebei appellantur ea, quae plebs suo suffragio sine patribus jussit, plebeio magistratu rogante,

Fest. p. 293 Müll.; cf. Lael. Felix ap. Gell. 15, 27, 4:

quo plebiscito decreta a senatu est quaestio, etc.,

Cic. Fin. 2, 16, 54:

quae (lex) postea plebiscito Canuleio abrogata est,

id. Rep. 2, 37, 63:

plebiscitis consularem potestatem minuere,

id. de Or. 2, 48, 199 et saep. (v. 2. scitus).—In a lusus verbb. with scitus, A.: Ps. Ecquid is homo scitus est? Ch. Plebiscitum non est scitius, Plaut. Ps. 2, 4, 58.—In the order scitum plebis:

de altero aedile scitum plebis est factum rogantibus tribunis,

Liv. 31, 50 fin.; 10, 22 fin.:

scita plebis injuncta patribus,

id. 3, 67; 22, 26;

Populi is used instead of plebis when the decrees of other nations are spoken of: cum lex esset Athenis, ne quis populi scitum faceret, ut quisquam coronā donaretur, etc.,

Cic. Opt. Gen. 7, 19:

Athenienses quibusdam temporibus sublato Areopago nihil nisi populi scitis ac decretis agebant,

id. Rep. 1, 27, 43; so,

in one word, populiscitum,

Nep. Alcib. 5, 4; id. Epam. 7, 4; id. Phoc. 2, 2:

ut nullum de eā re scitum populi fieret aut litteris mandaretur,

Liv. 45, 25. Tacitus is the first who has populi scita for decrees of the Roman people, Tac. A. 3, 58.—Of Roman popular decrees also simply scita:

cum scita ac jussa nostra sua sententia comprobat,

Cic. Balb. 18, 42.—Rarely of other public or official ordinances (cf.:

decreta, edicta, jussa): (Numa) omnia publica privataque sacra Pontificis scitis subjecit,

Liv. 1, 20:

quo minus ferociter aliorum (decemvirorum) scitis adversarentur,

id. 3, 33; Plin. 14, 22, 28, § 146:

regis,

Vulg. Esth. 3, 8.—

Transf. (with decretum and placitum) as a transl. of the Gr. dogma, a maxim, tenet, dogma, Sen. Ep. 95, 10.— Adv.: scītē (acc. to A.), shrewdly, cleverly, skilfully, adroitly, nicely, tastefully, elegantly (class.):

eho, nimium scite scitus es,

Plaut. Cas. 3, 1, 8; cf.:

tondetur nimium scite,

id. Merc. 3, 1, 28:

satis scite et probe,

id. Trin. 3, 3, 56; id. Bacch. 2, 3, 69; id. Mil. 4, 2, 74; id. Trin. 3, 3, 53; Ter. Heaut. 4, 4, 7; Cic. Fam. 11, 16, 1 (with commode):

(rationes) ita sunt perscriptae scite et litterate, ut, etc.,

id. Pis. 25, 61; cf.:

scite et venuste facta,

id. Verr. 2, 2, 35, § 87:

illa ex patellis quae evellerat, ita scite in aureis poculis inligabat, etc.,

id. ib. 2, 4, 24, §

54: non scite (dictum),

id. Att. 14, 20, 3; so,

dictum,

Plin. 36, 22, 48, § 166:

scite loqui,

Liv. 10, 19:

parum scite convivium exornare,

Sall. J. 85, 39; cf. Liv. 4, 44 fin. — Comp.:

scitius,

Gell. 4, 11, 10.— Sup.:

scitissime,

Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.

scisco, scīvi, scītum, 3 ( dep. collat. form sciscor, acc. to Prisc. p. 799 P.), v. inch. a. [scio], to seek to know; to search, inquire.

Lit. (ante-class. and very rare; cf., on the other hand, the deriv. sciscitor): praefestinamus, quae sit causa, sciscere, Afran. ap. Charis. p. 186 P.: ibo ad eam, ut sciscam, quid velint, Att. ap. Non. 505, 12; cf. Plaut. Am. 5, 1, 17.—

Transf.

Publicists' t. t., of the people, after inquiry or examination, to accept, approve, assent to something proposed; hence, to appoint, enact, decree, ordain, = rem cognitam jubere (cf. sancio):

nullam illi (majores nostri) vim contionis esse voluerunt: quae scisceret plebes aut quae populus juberet summota contione, distributis partibus... auditis auctoribus, re multos dies promulgatā et cognitā, juberi vetarique voluerunt,

Cic. Fl. 7, 15:

illa legitima: consules populum jure rogaverunt populusque jure scivit,

id. Phil. 1, 10, 26; cf.:

rogationes plurimas propter vos populus scivit,

Plaut. Curc. 4, 2, 23:

rogationem Marciam de Liguribus magno consensu plebes scivit jussitque. Ex eo plebiscito, etc.,

Liv. 42, 21 fin.:

adeo id gratum plebi fuit ut id modo sciscerent juberentque, ut senatus decerneret, qui Romae regnaret,

id. 1, 17 fin.:

ad sciscendum plebi,

id. 6, 35:

si Gaditani sciverint nominatim de aliquo cive Romano, ut sit is civis Gaditanus,

Cic. Balb. 11, 27; cf.:

qui (Athenienses) sciverunt, ut, etc.,

id. Off. 3, 11, 46.— Pass.:

multa perniciose sciscuntur in populis (with sancire),

Cic. Leg. 2, 5, 13; cf.:

illud stultissimum, existimare omnia justa esse, quae scita sint in populorum institutis aut legibus,

id. ib. 1, 15, 42 (v. also under P. a.).— Poet., with obj.-clause:

munera Martis Aequent imperio et solem concedere nocti Sciscant,

Sil. 7, 545.—

Transf., in gen. (like decerno), of an individual, to approve, assent to, vote for any thing:

qui ulteriorem (Galliam decernit), ostendit, eam se sciscere legem, quam esse legem neget,

Cic. Prov. Cons. 15, 36:

quod primus scivit legem de publicanis, etc.,

id. Planc. 14, 35. —

To learn, ascertain, know:

ut illi id factum sciscerent,

Plaut. Bacch. 2, 3, 68: praefestinamus quae sit causa sciscere, quod, etc., Afran. ap. Charis. 2, p. 186 P. (Com. Rel. v. 396 Rib.). —

Trop., of nature, to decree, establish:

confirmat antem illud vel maxime quod ipsa natura, ut ait ille, sciscet et probet,

Cic. Fin. 1, 7, 23.—Hence, scī-tus, a, um, P. a.

(Acc. to I.) Mid. (orig., that has informed himself, obtained knowledge, had experience; hence), knowing, shrewd, wise, acute, experienced, skilful, adroit, etc. (of persons; mostly poet.; not in Cic., but cf. 2.; syn.: callidus, versatus): doctu', fidelis... Scitus, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 251 Vahl.):

hominem astutum, doctum, scitum et callidum,

Plaut. Ps. 1, 3, 151:

mulier scita atque prudens,

Gell. 13, 4 fin.: scitus agaso, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Ann. v. 217 Vahl.):

sycophanta,

Plaut. Am. 1, 3, 8:

homo,

Ter. Eun. 2, 2, 23:

convivator,

a clever, dexterous host, Liv. 35, 49:

scitus bellum (venereum) init,

Plaut. Truc. 5, 42:

ea mulieris scitae comitas,

Gell. 13, 4, 3.— Comp.:

non sum scitior, quae hos rogem, etc.,

Plaut. Cist. 4, 2, 12.— Poet. and in post - Aug. prose with gen.:

Nessus scitus vadorum,

acquainted with, Ov. M. 9, 108:

Thalia lyrae,

id. F. 5, 54:

Sthenelus pugnandi,

Quint. 9, 3, 10 Spald. N. cr. —With obj.-clause ( poet.):

scitus accendere corda Laudibus,

Sil. 17, 293:

accendere Martem,

id. 15, 594.—

Of things, fit, suitable, proper, judicious, sensible, witty, etc.:

pulcre scripsti: scitum syngraphum!

Plaut. As. 4, 1, 57:

scito illa quidem (scripsit) sermone et Attico,

Cic. N. D. 1, 33, 93; cf.

interrogationes,

Quint. 5, 7, 28.— Sup.:

oratio optima et scitissima,

Plaut. Stich. 1, 3, 30:

si quid (dictum) est, quod mihi scitum esse videatur et homini ingenuo dignum atque docto, non aspernor,

Cic. Planc. 14, 35; cf. id. Or. 16, 51:

oratoris dictum,

Tac. A. 6, 20.—Esp. in the phrase scitum est, it is a witty or acute saying; shrewd, clever: vetus illud Catonis admodum scitum est, qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic. Div. 2, 24, 51; cf.:

scitum est illud Catonis, ut multa: Melius, etc.,

id. Lael. 24, 90;

Scytharum legati,

Plin. 14, 22, 28, § 148:

scitum est, inter Protogenem et eum (Apellem) quod accidit,

a clever thing, id. 35, 10, 36, § 81:

hoc Scitum est, periculum ex aliis facere, tibi quod ex usu siet,

Ter. Heaut. 1, 2, 36; cf. id. Phorm. 5, 4, 2:

scitum est causam conferre in tempus,

Cic. de Or. 3, 61, 228.—

Transf., beautiful, elegant, fine, etc. (mostly ante- and post-class.;

syn.: venustus, bellus): satis scitum filum mulieris,

Plaut. Merc. 4, 4, 15; cf.

Iphis,

Petr. 63, 3:

mulierculae formae scitioris,

Lampr. Commod. 2 fin. (v. perscitus):

vox admodum scita et canora,

Gell. 18, 5, 2:

haec nox scita'st exercendo scorto,

Plaut. Am. 1, 1, 132; cf. scitamenta.—

(Acc. to II. A.) Subst.: scītum, i. n., an ordinance, statute, decree; esp. in connection with plebis (plebei, v. plebs), or, in one word, plebiscitum, an ordinance or decree of the people or of the citizens (opp. to senatusconsultum, a decree of the Senate):

scita plebei appellantur ea, quae plebs suo suffragio sine patribus jussit, plebeio magistratu rogante,

Fest. p. 293 Müll.; cf. Lael. Felix ap. Gell. 15, 27, 4:

quo plebiscito decreta a senatu est quaestio, etc.,

Cic. Fin. 2, 16, 54:

quae (lex) postea plebiscito Canuleio abrogata est,

id. Rep. 2, 37, 63:

plebiscitis consularem potestatem minuere,

id. de Or. 2, 48, 199 et saep. (v. 2. scitus).—In a lusus verbb. with scitus, A.: Ps. Ecquid is homo scitus est? Ch. Plebiscitum non est scitius, Plaut. Ps. 2, 4, 58.—In the order scitum plebis:

de altero aedile scitum plebis est factum rogantibus tribunis,

Liv. 31, 50 fin.; 10, 22 fin.:

scita plebis injuncta patribus,

id. 3, 67; 22, 26;

Populi is used instead of plebis when the decrees of other nations are spoken of: cum lex esset Athenis, ne quis populi scitum faceret, ut quisquam coronā donaretur, etc.,

Cic. Opt. Gen. 7, 19:

Athenienses quibusdam temporibus sublato Areopago nihil nisi populi scitis ac decretis agebant,

id. Rep. 1, 27, 43; so,

in one word, populiscitum,

Nep. Alcib. 5, 4; id. Epam. 7, 4; id. Phoc. 2, 2:

ut nullum de eā re scitum populi fieret aut litteris mandaretur,

Liv. 45, 25. Tacitus is the first who has populi scita for decrees of the Roman people, Tac. A. 3, 58.—Of Roman popular decrees also simply scita:

cum scita ac jussa nostra sua sententia comprobat,

Cic. Balb. 18, 42.—Rarely of other public or official ordinances (cf.:

decreta, edicta, jussa): (Numa) omnia publica privataque sacra Pontificis scitis subjecit,

Liv. 1, 20:

quo minus ferociter aliorum (decemvirorum) scitis adversarentur,

id. 3, 33; Plin. 14, 22, 28, § 146:

regis,

Vulg. Esth. 3, 8.—

Transf. (with decretum and placitum) as a transl. of the Gr. dogma, a maxim, tenet, dogma, Sen. Ep. 95, 10.— Adv.: scītē (acc. to A.), shrewdly, cleverly, skilfully, adroitly, nicely, tastefully, elegantly (class.):

eho, nimium scite scitus es,

Plaut. Cas. 3, 1, 8; cf.:

tondetur nimium scite,

id. Merc. 3, 1, 28:

satis scite et probe,

id. Trin. 3, 3, 56; id. Bacch. 2, 3, 69; id. Mil. 4, 2, 74; id. Trin. 3, 3, 53; Ter. Heaut. 4, 4, 7; Cic. Fam. 11, 16, 1 (with commode):

(rationes) ita sunt perscriptae scite et litterate, ut, etc.,

id. Pis. 25, 61; cf.:

scite et venuste facta,

id. Verr. 2, 2, 35, § 87:

illa ex patellis quae evellerat, ita scite in aureis poculis inligabat, etc.,

id. ib. 2, 4, 24, §

54: non scite (dictum),

id. Att. 14, 20, 3; so,

dictum,

Plin. 36, 22, 48, § 166:

scite loqui,

Liv. 10, 19:

parum scite convivium exornare,

Sall. J. 85, 39; cf. Liv. 4, 44 fin. — Comp.:

scitius,

Gell. 4, 11, 10.— Sup.:

scitissime,

Plaut. Stich. 1, 3, 116; Gell. 10, 11, 6; App. M. 9, p. 212, 16.

Stōĭcus, a, um, adj., = Stôïkos, of or belonging to the Stoic philosophy or to the Stoics, Stoic:

schola,

Cic. Fam. 9, 22 fin.:

secta,

Sen. Ep. 123, 14:

sententia,

id. ib. 22, 7:

libelli,

Hor. Epod. 8, 15:

turba,

Mart. 7, 69, 4:

dogmata,

Juv. 13, 121:

disciplina,

Gell. 19, 1, 1:

Stoicum est,

it is a saying of the Stoics, Cic. Ac. 2, 26, 85:

non loquor tecum Stoicā linguā, sed hac submissiore,

Sen. Ep. 13, 4:

est aliquid in illo Stoici dei: nec cor nec caput habet,

Sen. Apoc. 8.— Subst.: Stōĭcus, i, m., a Stoic philosopher, a Stoic, Cic. Par. praef. § 2; Hor. S. 2, 3, 160; 2, 3, 300; plur., Cic. Mur. 29, 61; and in philosophical writings saepissime.—

Stōĭca, ōrum, n. plur., the Stoic philosophy, Cic. N. D. 1, 6, 15.— Adv.: Stōĭcē, like a Stoic, Stoically:

agere austere et Stoice,

Cic. Mur. 35, 74: dicere, id. Par. praef. § 3.

Stōĭcus, a, um, adj., = Stôïkos, of or belonging to the Stoic philosophy or to the Stoics, Stoic:

schola,

Cic. Fam. 9, 22 fin.:

secta,

Sen. Ep. 123, 14:

sententia,

id. ib. 22, 7:

libelli,

Hor. Epod. 8, 15:

turba,

Mart. 7, 69, 4:

dogmata,

Juv. 13, 121:

disciplina,

Gell. 19, 1, 1:

Stoicum est,

it is a saying of the Stoics, Cic. Ac. 2, 26, 85:

non loquor tecum Stoicā linguā, sed hac submissiore,

Sen. Ep. 13, 4:

est aliquid in illo Stoici dei: nec cor nec caput habet,

Sen. Apoc. 8.— Subst.: Stōĭcus, i, m., a Stoic philosopher, a Stoic, Cic. Par. praef. § 2; Hor. S. 2, 3, 160; 2, 3, 300; plur., Cic. Mur. 29, 61; and in philosophical writings saepissime.—

Stōĭca, ōrum, n. plur., the Stoic philosophy, Cic. N. D. 1, 6, 15.— Adv.: Stōĭcē, like a Stoic, Stoically:

agere austere et Stoice,

Cic. Mur. 35, 74: dicere, id. Par. praef. § 3.

suādĕo, si, sum, 2 (scanned as a trisyl., sŭādent, Lucr. 4, 1157: suavis, Key, § 972), v. n. and a. [Sanscr. svad-, to taste, please; Gr. had-, handanô, to please; Lat. suavis, suadela, etc.; Germ. süsz; Engl. sweet], to advise, recommend, exhort, urge, persuade (freq. and class.; cf.: hortor, moneo).

In gen., constr. absol., with dat. of pers., and with acc. rei, an obj.-clause, ut or ne, or the simple subj.; rarely with acc. pers.

Absol.:

non jubeo, sed, si me consulis, suadeo,

Cic. Cat. 1, 5, 13:

instare, Suadere, orare,

Ter. And. 4, 1, 37; Plaut. Rud. 3, 6, 37:

recte suadere,

Ter. Heaut. 5, 2, 43:

pulchre,

id. Phorm. 3, 3, 9:

itane suades?

id. Eun. 1, 1, 31:

ita faciam, ut suades,

Cic. Att. 11, 16, 1:

male suadendo lacerant homines,

Plaut. Curc. 4, 2, 22:

bene suadere,

Cic. Lael. 13, 44.—

With dat. pers.:

an C. Trebonio persuasi? cui ne suadere quidem ausus essem,

Cic. Phil. 2, 11, 27:

alicui sapientius suadere,

id. Fam. 2, 7, 1.—

With acc. rei:

modo quod suasit, dissuadet,

Plaut. Cist. 2, 1, 10:

pacem,

Cic. Fam. 7, 3, 2:

digito silentia,

Ov. M. 9, 692:

longe diversa,

Vell. 2, 52, 2:

asperiora,

Suet. Caes. 14:

quietem et concordiam,

id. Oth. 8.—So with dat. pers.:

quod tibi suadeam, suadeam meo patri,

Plaut. Capt. 2, 1, 40:

multa multis saepe suasit perperam,

id. ib. 2, 2, 78:

tu quod ipse tibi suaseris, idem mihi persuasum putato,

Cic. Att. 13, 38, 2:

quid mi igitur suades?

Hor. S. 1, 1, 101.— Pass.:

minus placet, magis quod suadetur: quod dissuadetur placet,

Plaut. Trin. 3, 2, 44.—

With inf. or obj.-clause (mostly poet.):

vide ne facinus facias, cum mori suadeas,

Cic. Fin. 2, 29, 95:

nemo suaserit studiosis dicendi adulescentibus in gestu discendo elaborare,

id. de Or. 1, 59, 251:

Juturnam misero fateor succurrere fratri Suasi,

Verg. A. 12, 814; Aus. Idyll. 2, 53:

ne hoc quidem suaserim, uni se alicui proprie addicere,

Quint. 10, 2, 24: praesidibus onerandas [p. 1771] tributo provincias suadentibus, Suet. Tib. 32.—With dat. pers.:

nisi mihi ab adulescentiā suasissem, nihil esse in vitā magnopere expetendum nisi laudem,

persuaded, convinced, Cic. Arch. 6, 14:

suadebant amici nullam esse rationem, etc.,

id. Caecin. 5, 15; Quint. 2, 5, 23.—Cf. pass.:

nec potest aliquid suaderi perdere,

Arn. 2, n. 26:

Megadorus a sorore suasus ducere uxorem,

Plaut. Aul. Arg. 1, v. 6.—

With ut or ne:

interea, ut decumbamus, suadebo,

Plaut. As. 5, 2, 64; Cic. Att. 11, 16, 4:

suadebimus, ut laudem humanitatis potius concupiscat,

Quint. 5, 13, 6:

orat, ut suadeam Philolacheti, Ut istas remittat sibi,

Plaut. Most. 3, 2, 110; id. Ep. 3, 2, 19:

postea me, ut sibi essem legatus non solum suasit, verum etiam rogavit,

Cic. Prov. Cons. 17, 42; cf. in the foll. z:

qui suadet, ne praecipitetur editio,

Quint. Ep. ad Tryph. 1:

cum acerrime suasisset Lepido, ne se cum Antonio jungeret,

Vell. 2, 63, 2:

suadere Prisco, ne supra principem scanderet,

Tac. H. 4, 8 fin. —

With simple subj.:

proinde istud facias ipse, quod faciamus, nobis suades,

Plaut. As. 3, 3, 54:

suadeo cenemus,

Petr. 35 fin.:

se suadere, Pharnabazo id negotii daret,

Nep. Con. 4, 1.—

With acc. pers. (very rare):

ego neque te jubeo, neque veto neque suadeo,

Plaut. Bacch. 4, 9, 120:

uxorem ejus tacite suasi ac denique persuasi, secederet paululum,

App. M. 9, p. 228, 37; so,

aliquem,

Tert. Hab. Mul. 1; cf. also supra. e, the pass. Cic. Prov. Cons. 17, 42.—Hence, part. pass.:

paucorum asseverationibus suasi,

Arn. 1, 64.—

With de and abl.:

suasuri de pace,

Quint. 3, 8, 14.—

Transf., of things (mostly poet.), to urge, induce, impel:

autumno suadente,

Lucr. 1, 175:

fames,

Verg. A. 9, 340; 10, 724:

suadente pavore,

Sil. 7, 668; 12, 12:

ita suadentibus annis,

Plin. Ep. 3, 7, 6:

verba suadentia,

Stat. Th. 11, 435:

tantum religio potuit suadere malorum!

Lucr. 1, 101:

suadent cadentia sidera somnos,

Verg. A. 2, 9: cui nulla malum sententia suadet, Ut faceret facinus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 248 Vahl.):

me pietas matris potius commodum suadet sequi,

Ter. Hec. 3, 5, 31:

tua me virtus quemvis sufferre laborem Suadet,

Lucr. 1, 142; 1, 175:

saepe levi somnum suadebit inire susurro,

Verg. E. 1, 56. —

In partic., in publicists' lang.: suadere legem, rogationem, etc., to recommend, advocate, speak in favor of a proposed law or bill:

legem Voconiam magnā voce et bonis lateribus suasi,

Cic. Sen. 5, 14; so,

legem,

id. Brut. 23, 89; Liv. 45, 21 (opp. dissuadere):

rogationem,

Cic. Rep. 3, 18, 28; id. Off. 3, 30, 109; cf.:

in hac rogatione suadendā,

id. Mil. 18, 47:

suadere de pace, bello, etc.,

Quint. 3, 8, 14.— Absol.:

in suadendo et dissuadendo tria primum spectanda,

Quint. 3, 8, 15.—Hence, P. a. as subst.: suāsum, i, n., a persuasion, persuasive saying (late Lat.):

serpentis suasa loquentis accepi,

Tert. Gen. 103; cf. id. ad Uxor. 2, 1.— suādenter, adv., persuasively:

loqui in litibus,

Arn. 2, p. 71.

trādĭtĭo, ōnis, f. [trado], a giving up, delivering up, surrender (not freq. till after the Aug. period).

Lit.

In gen.:

Gomphorum (urbis),

Liv. 32, 14, 3:

urbis,

id. 33, 31, 2:

oppidorum,

id. 34, 30, 1:

Jugurthae,

Plin. 37, 1, 4, § 8; Val. Max. 8, 14, 4.—

Esp., law t. t., livery, a delivery of possession: abalienatio est ejus rei quae mancipi est traditio alteri nexu, * Cic. Top. 5, 28:

nuda traditione alienare,

Gai. Inst. 2, 19 al. —

Trop.

A teaching, instruction:

jejuna atque arida traditio (praeceptorum),

Quint. 3, 1, 3; cf. id. 3, 1, 2:

adeo non est infinito spatio ac traditione opus,

id. 12, 11, 16:

divina,

Lact. 7, 8, 3.—

A saying handed down from former times, a tradition:

incomperta et vulgaria traditio rei,

Gell. 16, 5, 1; 13, 22, 14; Tac. A. 16, 16 fin.; cf.

codicum,

Aug. Bapt. 7, 2.—Esp., in eccl. Lat.:

traditio seniorum,

Vulg. Matt. 15, 2; id. Marc. 7, 3.

vĕnĭa, ae, f. [akin to veneror, q. v.], complaisance, indulgence, kindness, obliging disposition or conduct, mercy, grace, favor (class.; cf. indulgentia), most usual in the phrase veniam dare, to grant a favor, be favorable, to comply, consent.

In gen.: Jane, Juppiter, Mars pater, etc.... vos precor, veneror, veniam peto feroque uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old formula of prayer in Liv. 8, 9, 7:

ab Jove Opt. Max. ceterisque dis pacem ac veniam peto precorque ab iis, ut, etc.,

Cic. Rab. Perd. 2, 5:

quaeso a vobis, ut in hac causā mihi detis hanc veniam, ut, etc.,

id. Arch. 2, 3; cf.:

precor hanc veniam supplici des, ut, etc.,

Liv. 30, 12, 14:

dabis hanc veniam, mi frater, ut, etc.,

Cic. de Or. 1, 6, 23:

Caesar tibi petenti veniam non dedit,

id. Q. Fr. 3, 1, 11:

datur haec venia antiquitati, ut miscendo humana divinis, primordia urbium augustiora faciat, Liv. prooem. § 7: mi gnate, da veniam hanc mihi: reduc illam,

Ter. Hec. 4, 2, 29:

extremam hanc oro veniam, miserere sororis,

Verg. A. 4, 435:

datur petentibus venia,

Caes. B. G. 7, 15:

veniam petenti dedit,

Hirt. B. G. 8, 48; Cic. Att. 5, 21, 12:

veniam quoque a deis spei alicujus audacioris petimus, in sinum spuendo,

Plin. 28, 4, 7, § 35:

veniam mihi quam gravate pater dedit de Chrysalo!

Plaut. Bacch. 3, 6, 3:

cum data esset venia ejus diei,

when indulgence had been granted for that day, Liv. 26, 17, 12:

nobile illud nepenthes oblivionem tristitiae veniamque afferens,

a complaisant, mild disposition, Plin. 25, 2, 5, § 12.—

Permission to do any thing, esp. In phrases: veniam petere (poscere) and veniam dare;

veniā petitā puerum ad canendum ante tibicinem cum statuisset,

Liv. 7, 2, 9:

petere veniam legatis mittendis,

id. 33, 11, 3:

veniam dicendi ante alios exposcere,

Tac. A. 12, 5:

datā veniā seducit filiam ac nutricem,

Liv. 3, 48, 5; cf.

the context: qui censerent, dandam ceteris veniam talium conjugiorum,

Suet. Claud. 26.—

Bonā veniā or cum bonā veniā.

With audire, kindly, with favor, without prejudice:

bonā veniā me audies,

Cic. N. D. 1, 21, 59; cf.:

vos oro atque obsecro, judices, ut attente bonāque cum veniā verba mea audiatis,

id. Rosc. Am. 4, 9:

cum bonā veniā se auditurum,

Liv. 29, 1, 7:

cum bonā veniā, quaeso, audiatis id quod invitus dico,

id. 29, 17, 6.—

With verbs of saying (mostly parenthet.), by your good leave, with your permission, without offence, etc.:

nisi vero (bonā veniā hujus optimi viri dixerim) tu, etc.,

Cic. de Or 1, 57, 242:

bonā hoc tuā veniā dixerim,

id. Div 1, 15, 25:

atqui, frater, bonā tuā veniā dixerim ista sententia maxime fallit imperitos,

id. Leg. 3, 15, 34:

bonā veniā vestrā liceat, etc., Liv 6, 40, 10: primum abs te hoc bonā veniā peto... mihi ut respondeas,

Ter. Phorm. 2, 3, 31:

oravit etiam bonā veniā Quirites, ne quis, etc.,

Liv. 7, 41, 3.—Rarely veniā alone:

neminem ex his, quos eduxeram mecum (veniā sit dicto) ibi amisi,

Plin. Ep. 5, 6, 46.—

In partic., forbearance in view of any wrong that has been done, forgiveness, pardon, remission:

venia est poenae meritae remissio,

Sen. Clem. 2, 7:

errati veniam impetrare,

Cic. Lig. 1, 1:

pacem veniamque impetrare a victoribus,

Liv. 37, 45, 7:

veniam et impunitatem dare,

Cic. Phil. 8, 11, 32; cf.:

cui non apud senatum... maximorum scelerum venia ulla ad ignoscendum duci possit,

id. Pis. 41, 98; id. Part. Or. 37, 131:

cui errato nulla venia, recte facto exigua laus proponitur,

id. Agr. 2, 2, 5:

cede deae, veniamque tuis, temeraria, dictis Supplice voce roga,

Ov. M. 6, 32; Hor. S. 1, 3, 75; id. Ep. 2, 1, 78: aliquem veniā donare [p. 1969] in praeteritum, Suet. Dom. 9:

veniā dignus,

Quint. 1, 5, 11; cf.:

legere cum veniā,

id. 10, 1, 72.

verbum, i ( gen. plur. verbūm, Plaut. As. 1, 3, 1; id. Bacch. 4, 8, 37; id. Truc. 2, 8, 14), n. [from the root er; Gr. ERô, whence eirô and rhêma, what is spoken or said; cf. Goth. vaurd; Germ. Wort; Engl. word], a word; plur., words, expressions, language, discourse, conversation, etc. (cf.: vox, vocabulum).

In gen.:

verbum nullum fecit,

Plaut. Bacch. 4, 9, 58:

si ullum verbum faxo,

id. Men. 1, 2, 47:

qui verbum numquam in publico fecerunt,

Cic. Brut. 78, 270; so,

facere,

to talk, chat, discourse, converse, id. Verr. 2, 4, 65, § 147; id. Imp. Pomp. 10, 27; id. Planc. 8, 20 al.:

spissum istud amanti est verbum veniet, nisi venit,

Plaut. Cist. 1, 1, 77; cf. id. Most. 5, 1, 2:

videtis hoc uno verbo unde significari res duas et ex quo et a quo loco,

Cic. Caecin. 30, 88:

verbum voluptatis,

id. Fin. 2, 23, 75 (for which:

vox voluptatis,

id. ib. 2, 2, 6); cf.:

libenter verbo utor Catonis (i. e. origines),

id. Rep. 2, 1, 3:

verbum usitatius et tritius,

id. Ac. 1, 7, 27:

verbum scribere... verbi litterae,

id. de Or. 2, 30, 130:

nec vero ullum (verbum) aut durum aut insolens, aut humile aut longius ductum, etc.,

id. Brut. 79, 274: si pudor, si modestia, si pudicitia, si uno verbo temperantia (literally, in one word; cf. B. 2. infra), id. Fin. 2, 22, 73.— Plur.:

verba rebus impressit,

Cic. Rep. 3, 2, 3:

in quo etiam verbis ac nominibus ipsis fuit diligens (Servius Tullius),

id. ib. 2, 22, 40:

quid verbis opu'st?

Plaut. Am. 1, 1, 289:

haec plurimis a me verbis dicta sunt,

Cic. Rep. 1, 7, 12:

verba facere,

to speak, Caes. B. G. 2, 14: contumelia verborum, insulting or abusive language, id. ib. 5, 58:

ut verbis, quid sit, definiam,

Cic. Rep. 1, 24, 38:

verba ponenda sunt, quae vim habeant illustrandi, nec ab usu sint abhorrentia, grandia, plena, sonantia, etc.,

id. Part. Or. 15, 53:

dialecticorum verba nulla sunt publica: suis utuntur,

id. Ac. 1, 7, 25:

verborum delectum originem esse eloquentiae,

id. Brut. 72, 253 et saep.:

multis verbis ultro citroque habitis ille nobis est consumptus dies,

much talk on both sides, id. Rep. 6, 9, 9; cf. id. ib. 3, 4, 7: accusabat Canutius Scamandrum verbis tribus, venenum esse deprehensum (literally, in three words; cf. B. 2. b. infra), Cic. Clu. 18, 50.—Prov.: verba facit emortuo, he talks to the dead, i. e. in vain, Plaut. Poen. 4, 2, 18;

for which: verba fiunt mortuo,

Ter. Phorm. 5, 8 (9), 26.—

Adverbial phrases.

Ad verbum, verbum e (de, pro), verbo, or simply verbum verbo, to a word, word for word, exactly, literally (Cic. uses verbum e or ex verbo where the exact equivalent of a single word is given; verbum pro verbo of the literal translation of a passage; v. infra):

fabellae Latinae ad verbum de Graecis expressae,

Cic. Fin. 1, 2, 4; cf. Suet. Caes. 30 fin.:

ediscere ad verbum,

Cic. de Or. 1, 34, 157:

ea quae modo expressa ad verbum dixi,

id. Tusc. 3, 19, 44:

somnium mirifice ad verbum cum re convenit,

id. Div. 1, 44, 99: quae Graeci pathê appellant:

ego poteram morbos, et id verbum esset e verbo,

id. Tusc. 3, 4, 7: istam katalêpsin, quam, ut dixi, verbum e verbo exprimentes, comprehensionem dicemus, id. Ac. 2, 10, 31; id. Fin. 3, 4, 15; id. Top. 8, 35; id. Ac. 2, 6, 17:

verbum de verbo expressum extulit,

Ter. Ad. prol. 11:

verbum pro verbo reddere,

Cic. Opt. Gen. 5, 14:

nec verbum verbo curabis reddere fidus Interpres,

Hor. A. P. 133; cf.: ea sine scripto eisdem verbis reddebat, quibus cogitaverat, Cic. Brut. 88, 301.—

Verbi causā or gratiā, for the sake of example, for example, for instance:

si quis, verbi causā, oriente Caniculā natus est,

Cic. Fat. 6, 12: M. Quid dicis igitur! A. Miserum esse verbi causā M. Crassum, id. Tusc. 1, 4, 12; id. Mil. 22, 60:

qui verbi causā post mortem amici liberos ejus custodiant,

Auct. Her. 4, 47, 60:

ut propter aliam quampiam rem, verbi gratiā propter voluptatem, nos amemus,

Cic. Fin. 5, 11, 30.—

Uno verbo, or tribus verbis, or paucis verbis, in one word, in a word, briefly.

Quin tu uno verbo dic, quid est quod me velis, Ter. And. 1, 1, 18; Cato, R. R. 157, 7:

praetores, praetorios, tribunos plebis, magnam partem senatūs, omnem subolem juventutis unoque verbo rem publicam expulsam atque extirminatam suis sedibus,

Cic. Phil. 2, 22, 54.—

Pa. Brevin' an longinquo sermoni? Mi. Tribus verbis, Plaut. Mil. 4, 2, 30:

pax, te tribus verbis volo,

Plaut. Trin. 4, 2, 121.—

Sed paucis verbis te volo, Plaut. Mil. 2, 4, 22; cf.:

verbis paucis quam cito Alium fecisti me,

id. Trin. 1, 2, 123; cf. also paucus, II. B.—

Verbo.

Orally, by word of mouth (opp. scripturā): C. Furnio plura verbo quam scripturā mandata dedimus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 5:

cui verbo mandabo, quid, etc.,

Vulc. Gall. Avid. Cass. 10, § 10.—

Briefly, in a word:

postquam Caesar dicendi finem fecit, ceteri verbo alius alii varie adsentiebantur,

Sall. C. 52, 1:

aut verbo adsentiebatur, aut pedibus in sententiam ibat,

Liv. 27, 34, 7 Weissenb. ad loc.; 3, 40, 6; cf. also: rogatus a me etiamne majus quam dedecus, verbo de sententiā destitisti, at a word from me, Cic. Tusc. 2, 12, 28 Ernest. ad loc.—

Meis, tuis, suis verbis, in my, thy, or his name; for me, thee, or him:

gratum mihi feceris, si uxori tuae meis verbis eris gratulatus,

Cic. Fam. 15, 8; 5, 11, 2; id. Att. 16, 11, 8:

anulum quem ego militi darem tuis verbis,

Plaut. Mil. 3, 3, 38; id. Bacch. 4, 4, 79:

denuntiatum Fabio senatus verbis, ne, etc.,

Liv. 9, 36, 14.

In partic.

Verbum, in the sing.

Of an entire clause, a saying, expression, phrase, sentence (mostly anteclass.; cf.: sententia, dictum): Me. Plus plusque istuc sospitent quod nunc habes. Eu. Illud mihi verbum non placet:

quod nunc habes!

Plaut. Aul. 3, 6, 11; id. Cas. 2, 5, 39; id. Most. 1, 3, 18; 1, 3, 95; 1, 3, 139; Ter. And. 1, 5, 5; id. Eun. 1, 2, 95; id. Ad. 5, 8, 29.—

Of a proverb:

verum est verbum, quod memoratur: ubi amici, ibidem opus,

Plaut. Truc. 4, 4, 32; so id. ib. 4, 5, 39; Ter. Ad. 5, 3, 17:

quod verbum in pectus Jugurthae altius quam quisquam ratus erat descendit,

Sall. J. 11, 7.—

Pregn., mere talk, mere words (opp. to deed, fact, reality, etc.; cf.

nomen): qui omnia verborum momentis, non rerum ponderibus examinet,

Cic. Rep. 3, 8, 12; cf.:

verbo et simulatione (opp. re verā),

id. Verr. 2, 3, 58, § 133; v. res: dolor est malum, ut disputas;

existimatio, dedecus, infamia verba sunt atque ineptiae,

empty words, id. Pis. 27, 65:

verborum sonitus inanis,

id. de Or. 1, 12, 51:

in quibus (civitatibus) verbo sunt liberi omnes?

in word, in name, id. Rep. 1, 31, 47. —Hence, verba dare (alicui), to give empty words, i. e. to deceive, cheat:

cui verba dare difficile est,

Ter. And. 1, 3, 6:

vel verba mihi dari facile patior in hoc, meque libenter praebeo credulum,

Cic. Att. 15, 16, A: descendit atque Gallis verba dedit, i. e. eluded, escaped from them, Quadrig. ap. Gell. 17, 2, 24:

curis dare verba,

i. e. to beguile, drive away, Ov. Tr. 5, 7, 40.—

In gram., a verb:

Aristoteles orationis duas partes esse dicit, vocabula et verba, ut homo et equus, et legit et currit, etc.,

Varr. L. L. 8, § 11 sq. Müll.; 9, § 95; 10, § 77 al.; Cic. de Or. 3, 49, 191.—

In eccl. Lat. as a translation of logos, the second person of the Trinity, Vulg. Joan. 1, 1; id. 1 Joan. 5, 7; id. Apoc. 19, 13.

vox, vōcis, f. [voco], a voice, sound, tone, cry, call.

Lit.:

omnes voces hominis, ut nervi in fidibus, ita sonant, ut a motu animi quoque sunt pulsae, etc.,

Cic. de Or. 3, 57, 216:

exsurge praeco... Exerce vocem,

Plaut. Poen. prol. 13:

set comprimunda vox mihi atque oratio'st,

i. e. I must hold my peace, id. Ps. 1, 4, 16:

humana,

id. Bacch. 5, 2, 22:

ulceribus vocis via saepta coïbat,

Lucr. 6, 1148; cf.:

quarum (faucium) vitio et frangitur et obscuratur et exasperatur et scinditur vox,

Quint. 11, 3, 20:

mira est quaedam natura vocis,

Cic. Or. 17, 57:

cum (eloquentia) constet e voce atque motu,

id. ib. 17, 55:

vox inflexa ad miserabilem sonum,

id. de Or. 2, 46, 193:

inclinata ululantique voce canere,

id. ib. 8, 27:

legem Voconiam magnā voce et bonis lateribus suasi,

id. Sen. 5, 14; so,

magnā,

Hor. S. 1, 7, 31: 1, 9, 76: summa id. ib. 1, 3, 8: sedata et depressa. Auct. Her. S, 12, 21:

tremebunda,

id. ib. 3, 14, 25:

theatrum ita resonans, ut usque Romam significationes vocesque referantur,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42:

vocem late nemora alta remittunt,

echo, Verg. A. 12, 929:

ut nostrorum militum vocibus nonnihil carperetur,

cries, shouts, Caes. B. G. 3, 17; cf.:

enimvero voce'st opus: Nausistrata, exi,

I must exert my voice, must call out, Ter. Phorm. 5, 7, 92.— Of inanimate things ( poet.):

ad sonitum vocis (i. e. remorum) vestigia torsit,

Verg. A. 3, 669:

fractae voces (maris),

id. ib. 3, 556; cf. Serv. ad Verg. A. 7, 519; Lucr. 4, 524 sqq.—

Transf.

That which is uttered by the voice, i. e. a word, saying, speech, sentence, proverb, maxim (syn.: vocabulum, verbum); sing.:

dico, Epicurum non intellegere, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur,

Cic. Fin. 2, 2, 6:

illa Platonis vera et tibi certe non inaudita vox,

id. de Or. 3, 6, 21:

hanc sententiam significare videtur Laconis illa vox,

id. Tusc. 1, 46, 111; so, noêma, quā voce omnis intellectus accipi potest, Quint. 8, 5, 12:

is verbi sensus, vis ea vocis erat,

Ov. F. 5, 484:

vocem pro aliquo mittere,

Cic. Sest. 19, 42; id. Fl. 3, 6:

vocem exprimere,

id. Att. 2, 21, 5; Caes. B. G. 1, 32; cf.:

vox populi Romani majestate indigna,

id. ib. 7, 17, 3:

quod est positum in voce simplice,

Quint. 1, 9, 4:

nescit vox missa reverti,

Hor. A. P. 390:

constitue, nihil esse opis in hac voce: civis Romanus sum,

Cic. Verr. 2, 5, 65, § 168; id. Lael. 15, 59; Caes. B. C. 1, 7; Plin. Ep. 4, 17, 9:

ego cum Graecos facerem... Versiculos, vetuit tali me voce Quirinus: In silvam non ligna feras, etc.,

Hor. S. 1, 10, 32:

siderā excantata voce Thessalā,

incantation, id. Epod. 5, 45:

consulum voci atque imperio non oboedire,

command, Cic. Rab. Perd. 8, 23; Val. Max. 2, 2, 4:

unā voce,

unanimously, Cic. de Or. 1, 11, 46.— Plur.:

cum illius nefarii gladiatoris voces percrebuissent,

Cic. Mur. 25, 50:

non igitur ex singulis vocibus philosophi spectandi sunt,

sayings, id. Tusc. 5, 10, 31:

ex percunctatione nostrorum vocibusque Gallorum ac mercatorum, etc.,

Caes. B. G. 1, 39:

voces per vinum, somnum. etc.... emissae,

Quint. 5, 7, 36:

victus Veneris Vocibus,

Hor. C. 4, 6, 22:

contumeliosae,

abusive expressions, abuse, Caes. B. C. 1, 69:

sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem Possis,

sayings, maxims, doctrines, Hor. Ep. 1, 1, 34; cf.:

populum falsis Dedocet uti Vocibus,

id. C. 2, 2, 21:

deripere lunam vocibus,

with charms, incantations, id. Epod. 17, 78; so,

sacrae,

id. ib. 17, 6:

Marsae,

id. ib. 5, 76.—

Speech, language, in gen., = sermo ( poet. and in post-Aug. prose):

cultus hominum recentum Voce formasti catus (Mercurius),

Hor. C. 1, 10, 3:

Graiā scierit sive Latinā Voce loqui,

Ov. Tr. 3, 12, 40:

cum civem ex voce cognovisset,

Just. 11, 15.—

Accent, tone:

ipsa natura... in omni verbo posuit acutam vocem,

Cic. Or. 18, 58; cf.:

rustica vox et agrestis quosdam delectat,

pronunciation, accent, id. de Or. 3, 11, 42.