Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pedem

  • 101 propero

    prŏpĕro, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [properus].
    I.
    Act., to hasten, quicken, accelerate; to prepare, make, or do with haste (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    alia quae incepto usui forent properare,

    Sall. J. 37, 4:

    itineris properandi causā,

    id. ib. [p. 1469] 105, 2:

    properato itinere,

    id. ib. 112, 2:

    vascula intus pure propera,

    Plaut. Aul. 2, 3, 3:

    obsonia,

    id. Cas. 2, 8, 57:

    fulmina,

    Verg. G. 4, 171:

    pecuniam heredi,

    Hor. C. 3, 24, 62:

    mortem,

    Tib. 4, 1, 205; Verg. A. 9, 401:

    coeptum iter,

    Tac. H. 3, 40:

    deditionem,

    id. A. 2, 22:

    caedem,

    id. ib. 11, 37:

    naves,

    id. ib. 2, 6:

    hoc studium,

    Hor. Ep. 1, 3, 28.—In pass.:

    vellera properabantur,

    Hor. Epod. 12, 21: teneri properentur amores, Dum vacat, let them be sung hastily or briefly, Ov. Am. 3, 1, 69:

    properatur amor,

    id. M. 5, 396:

    hinc porticus, inde delubra properantur,

    Plin. Pan. 51, 3.—
    II.
    Neutr., to make haste, to hasten, be quick (class.): aliud est properare, aliud festinare. Qui unum quid mature transigit, is properat: qui multa simul incipit neque perficit, is festinat, Cato ap. Gell. 16, 14, 2; id. ap. Fest. p. 234 Müll.; id. ap. Non. 441, 22:

    propera, fer pedem,

    Plaut. Men. 3, 3, 30:

    properatin' ocius?

    id. Curc. 2, 2, 33:

    simulabat sese negotii causā properare,

    Sall. J. 76, 1; 58, 6:

    in Italiam,

    Caes. B. G. 2, 35; id. B. C. 2, 20:

    ad praedam, ad gloriam,

    id. ib. 2, 39:

    ad gaudia,

    Hor. C. 4, 12, 21:

    Romam,

    Cic. Mil. 19, 49:

    in patriam,

    id. Fam. 12, 25:

    in fata,

    Luc. 8, 658:

    sacris, for a sacris,

    Ov. M. 6, 201; Hor. Ep. 2, 1, 58;

    but sometimes with collat. notion of excessive haste: properantibus Blaesus advenit, increpabatque, etc. (cf. the context),

    Tac. A. 1, 18; 13, 17.— With sup.: ultro licentiam in vos auctum, atque adjutum properatis, Sall. Or. Licin. ad Pleb. (H. 3, 61, 16 Dietsch).—With inf.:

    argentum propere propera vomere,

    Plaut. Curc. 5, 3, 10:

    redire in patriam,

    Cic. Prov. Cons. 14, 35:

    quin huc ad vos venire propero?

    id. Rep. 6, 15, 15:

    signa inferre, atque evadere oppido,

    Sall. J. 56, 5:

    pervenire,

    Caes. B. G. 2, 11:

    aliquem amando Perdere,

    Hor. C. 1, 8, 2.—With object-clause:

    se quisque hostem ferire properabat,

    Sall. C. 7, 6; Amm. 25, 7.— Impers. pass.:

    properatum vehementer, cum, etc.,

    Cic. Sull. 19, 54; Verg. A. 4, 416.— Transf., of inanimate subjects, with inf. pass.:

    mala decerpi properantia,

    Plin. 15, 14, 15, § 52.—Hence,
    A.
    prŏpĕrans, antis, P. a., hastening, hasty, rapid, speedy (class.):

    ille properans, festinans,

    Cic. Phil. 9, 3, 6:

    haec properantes scripsimus,

    in haste, id. Att. 4, 4, a.— Comp.:

    rotam solito properantior urget,

    Claud. in Ruf. 2, 337.—Hence, adv.: prŏpĕran-ter, hastily, speedily, quickly (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.:

    propere, cito, festinanter, celeriter, etc.),

    Lucr. 5, 300:

    properanter accepit codicillos,

    Tac. A. 16, 24.— Comp.:

    beneficia properantius, quam aes mutuum, reddere,

    Sall. J. 96, 2; 8, 2:

    ire,

    Ov. F. 4, 673.— Sup.: properantissime aliquid afferre, Cod. Th. 11, 30, 8.—
    B.
    prŏpĕrātus, a, um, P. a., hurried, accelerated, rapid, quick, speedy (mostly poet.):

    tabellae,

    Ov. M. 9, 586:

    mors,

    id. Tr. 3, 3, 34:

    gloria rerum,

    id. M. 15, 748:

    meta curribus,

    i. e. rapidly approached, Mart. 10, 50, 7:

    naves,

    Tac. A. 2, 6:

    tela,

    id. ib. 2, 80.— Comp.:

    properatius tempus,

    Sol. 26.— Absol.: properato opus est, there is need of haste:

    accurato et properato opus est,

    Plaut. Mil. 3, 1, 210:

    erat nihil, cur properato opus esset,

    Cic. Mil. 19, 49.—Hence, adv.: prŏpĕrā-tō, quickly, speedily (Tac.):

    properato ad mortem agitur,

    Tac. A. 13, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > propero

  • 102 raptor

    raptor, ōris, m. [rapio], one who seizes by force, a robber, plunderer, abductor, ravisher (only poet. and in post-Aug. prose; syn.: praedo, direptor, praedator).
    I.
    Lit.
    (α).
    With gen.:

    (fluvius) rapidus raptori pueri subduxit pedem,

    Plaut. Men. prol. 65:

    hostium,

    id. Ep. 2, 2, 115:

    panis et peni,

    id. Trin. 2, 1, 23:

    orbis,

    Tac. Agr. 30:

    filiae,

    id. A. 1, 58; cf. poet.:

    thalami mei, i. e. uxoris,

    Sen. Hippol. 627:

    templi,

    Just. 8, 2, 9: ferri, that draws or attracts to itself, i. e. the magnet, Aug. Civ. Dei, 21, 4. —
    (β).
    Adj.: lupi raptores, robbing, plundering, * Verg. A. 2, 356; Ov. M. 10, 540.—
    (γ).
    Absol.:

    rapta et raptores tradere,

    Plaut. Am. 1, 1, 51; Prop. 4 (5), 9, 9; Hor. C. 3, 20, 4; Luc. 3, 125; Mart. 8, 26, 2; Tac. H. 2, 86 al.:

    ferus, i. e. lupus,

    Col. 7, 12, 9:

    gratus raptae raptor fuit,

    ravisher, Ov. A. A. 1, 680; Hor. C. 4, 6, 2; Mart. 12, 52, 7; Quint. 9, 2, 90; 7, 8, 4:

    consilium raptor vertit in fallaciam,

    Phaedr. 1, 32, 5.—
    II.
    Trop.:

    raptores alieni honoris,

    Ov. M. 8, 438:

    numquam defuturos raptores Italicae libertatis lupos, etc.,

    Vell. 2, 27, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > raptor

  • 103 reflecto

    rĕ-flecto, xi, xum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to bend or turn back or backwards; to turn about or away (class.).
    A.
    Lit.:

    caudam canum degeneres sub alvum reflectunt,

    Plin. 11, 50, 111, § 265; 11, 37, 78, § 199:

    caput leviter,

    Cat. 45, 10:

    pedem inde (sc. ex Labyrintho) sospes,

    id. 64, 112; cf.:

    gressum,

    to go back, return. Sen. Thyest. 428:

    cursum subito ad Contrebiam,

    Val. Max. 7, 4, 5 fin.:

    colla,

    Verg. A. 11, 622:

    oculos,

    Ov. M. 7, 341; cf.:

    visus,

    Val. Fl. 5, 455. — Part. perf.:

    (elephantorum) dentes reflexi,

    tusks. Plin. 11, 37, 62, § 165; so,

    cornu (with adunco aere),

    Sen. Oedip. 731:

    cornicula (scarabaei),

    Plin. 30, 11, 30, § 100: cervix. Verg. A. 10, 535; Ov. A. A. 3, 779: [p. 1547] Stat. Achill. 1, 382. —

    Mid.: illam tereti cervice reflexam,

    bending herself back, Verg. A. 8, 633; cf.:

    telum reflexum,

    Sil. 16, 54; and poet.: (Ascalaphus) in caput crescit, longosque reflectitur ungues, he bends himself back into long claws, i. e. his nails are bent back and lengthened into claws, Ov. M. 5, 547. —
    B.
    Trop., to turn back, bring back: quem neque fides, neque jusjurandum... Repressit neque reflexit, * Ter. Ad. 3, 2, 9; cf.:

    nonnumquam animum incitatum ad ulciscendam orationem tuam revoco ipse et reflecto,

    Cic. Sull. 16, 46:

    quibus (causis) mentes aut incitantur aut reflectuntur,

    id. de Or. 1, 12, 53:

    aliquem,

    Sen. Agam. 155:

    animum reflexi,

    i. e. I reflected within myself, Verg. A. 2, 741; cf.:

    mentem ad Romanam urbem,

    Mamert. Grat. Act. 14:

    in melius tua, qui potes, orsa reflectas!

    change, alter, Verg. A. 10, 632; to reverse a proposition or inference:

    reflexim inferre,

    App. Dogm. Plat. 3, p. 36, 5; cf. Mart. Cap. 4, § 411. —
    * II.
    Neutr., to bend or turn back; trop., to give way, yield:

    ubi jam morbi reflexit causa,

    Lucr. 3, 502.

    Lewis & Short latin dictionary > reflecto

  • 104 relabor

    rĕ-lābor, lapsus, 3, v. dep. n., to slide or glide back; to sink or fall back (mostly poet.).
    I.
    Lit.:

    vix oculos tollens iterumque relabens, etc.,

    sinking back upon the couch, Ov. M. 11, 619:

    (Orpheus) flexit amans oculos et protinus illa (Eurydice) relapsa est,

    id. ib. 10, 57:

    conscendere summas antennas prensoque rudente relabi,

    to slide down, id. ib. 3, 616:

    in sinus relabere nostros,

    return, id. H. 15, 95: retrahitque pedem simul unda relabens, flowing back, retreating, * Verg A. 10, 307; cf.:

    quis neget arduis Pronos relabi posse rivos Montibus,

    Hor. C. 1, 29, 11:

    flecte ratem, Theseu, versoque relabere vento,

    sail back, Ov. H. 10, 149:

    (mare) relabens terram naturae suae reddit,

    Curt. 6, 4, 19:

    (Tiberim) relabentem secuta est aedificiorum et hominum strages,

    Tac. A. 1, 76 init.:

    relabente aestu,

    id. ib. 2, 24.—
    II.
    Trop., to sink or fall back; to relapse; to return:

    nunc in Aristippi furtim praecepta relabor,

    Hor. Ep. 1, 1, 18:

    tunc mens et sonus Relapsus atque notus in vultus honor,

    id. Epod. 17, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > relabor

  • 105 renuncio

    rĕ-nuntĭo ( rĕnuncĭo), āvi, ātum, 1, v. a.
    I. A.
    In gen. (rare and mostly ante-class.;

    syn. refero): quid nunc renuntiem abs te responsum, Chreme?

    Ter. Heaut. 4, 8, 18:

    hoc alii mihi renuntiant,

    Plaut. Ps. 1, 5, 6; cf. id. ib. 1, 5, 36:

    quia nihil a quoquam renuntiabatur,

    no answer was brought, Suet. Ner. 47:

    teque ad patrem esse mortuum renuntiem,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 49.—With obj.clause:

    istaec quae tibi renuntiantur, filium te velle circumducere,

    Plaut. Ps. 1, 5, 15:

    quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore,

    Ter. And. 3, 2, 28:

    Alexandro regi renuntiatam adeo divitem (insulam),

    Plin. 6, 31, 36, § 198:

    is me nunc renuntiare repudium jussit tibi,

    Plaut. Aul. 4, 10, 54; Ter. Phorm. 4, 3, 72:

    deliberet renuntietque hodie mihi, Velintne annon,

    id. Hec. 3, 5, 58:

    hunc metuebam, ne meae Uxori renuntiaret de pallā,

    Plaut. Men. 2, 3, 67.— Impers., Plaut. Aul. 4, 1, 18: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae filiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

    tibi renuntiari sic me habere in animo,

    Cic. Clu. 5, 17.— Absol.:

    abi et renuntia,

    Plaut. Bacch. 4, 2, 10; Ter. Heaut. 4, 4, 5:

    rus abiisse aiebant, nunc domum renuntio,

    Plaut. Merc. 4, 5, 2:

    huc,

    Ter. And. 3, 4, 15:

    ita mihi renuntiatum est, quibus credo satis,

    Plaut. Poen. 3, 5, 19; so,

    renuntiatum est,

    Ter. And. 3, 2, 21.—
    B.
    In partic., publicists' and jurid. t. t., to state officially, to report, declare, proclaim, announce, etc. (freq. and class.;

    syn. indico): legati ex auctoritate haec Caesari renuntiant, Intelligere se, etc.,

    Caes. B. C. 1, 35:

    Volusenus perspectis regionibus... ad Caesarem revertitur quaeque ibi perspexisset, renuntiat,

    id. B. G. 4, 21 fin.; cf. id. ib. 7, 5:

    Roscius postulata Caesaris renuntiat,

    id. B. C. 1, 10:

    Caesari renuntiaverunt, pulverem majorem in eā parte videri,

    id. B. G. 4, 32:

    Caesar cognoscit Considium timore perterritum, quod non vidisset, pro viso sibi renuntiasse,

    id. ib. 1, 22:

    si ille vir legationem renuntiare potuisset,

    had been able to give an account of his mission, Cic. Phil. 9, 1, 1; so,

    legationem,

    Liv. 9, 4; 23, 6; 35, 32; 36, 35; 39, 33; Plin. Ep. 4, 9, 20 al.; cf.:

    haec dicta legatis renuntiataque in consilium,

    Liv. 29, 3:

    nunc imperant pullario: ille renuntiat,

    Cic. Div. 2, 35, 74; cf. Liv. 34, 44:

    haec cum renuntiata essent,

    id. 36, 1, 4:

    renuntiat collegae facturum se quod is censeret,

    id. 37, 1, 8:

    tribuni revocaturos se easdem tribus renuntiarunt,

    id. 45, 36 fin.:

    hostium numerum,

    Cic. ad Q. Fr. 3, 2, 2:

    acta et imperia tua domum ad senatum suum renuntiaverunt,

    id. Verr. 2, 3, 31, § 73.— Esp. of the official announcement of an election (either by the praeco or the presiding magistrate), to declare or announce elected, to make the return: coepti sunt a praecone renuntiari, quem quaeque [p. 1566] tribus fecerint aedilem, Varr. R. R. 3, 17; cf.:

    cum esset praetor renuntiatus,

    Cic. Verr. 2, 5, 15, § 38:

    cum propter dilationem comitiorum ter praetor primus centuriis cunctis renuntiatus sum,

    id. Imp. Pomp. 1, 2:

    eo modo sacerdos Climarchias renuntiatus est,

    id. Verr. 2, 2, 52, § 129:

    qui (magistratus) priusquam renuntiarentur,

    Liv. 5, 18 et saep.:

    aliquem consulem,

    Cic. Mur. 1, 1; cf. id. de Or. 2, 64, 260:

    ut hostis renuntiaretur,

    declared a public enemy, Spart. Jul. 5, 3:

    dictator comitia consularia habuit aemulumque decoris sui absentem M. Valerium Corvum consulem renuntiavit,

    Liv. 7, 26; Plin. Pan. 92, 3; Val. Max. 3, 8, ext. 3: renuntiare repudium, v. h. v.—
    2.
    Transf., in gen., to announce, report, declare:

    assentior vero renuntioque vobis, nihil esse, quod adhuc de re publicā dictum putemus,

    Cic. Rep. 2, 44, 71.—
    C.
    Renuntiare sibi, to report to one ' s self, impress on one ' s own mind, i. e. reflect, think: qui renuntient sibi, quanta sit humani ingenii vis, quam potens efficiendi, quae velit, represent to themselves, i. e. think, meditate, Quint. 12, 11, 10; cf.:

    potest et illa res a luctu te prohibere nimio, si tibi ipse renuntiaveris, nihil horum, quae facis, posse subduco,

    Sen. ad Polyb. 6 (25), 1.—
    II.
    ( Re negative or qs. rejecting.) To retract, revoke, recall, refuse; to give up, break off, protest against, disclaim, renounce (good prose): Pa. Ad cenam hercle alio promisi foras. Ge. Jube domi cenam coqui Atque ad illum renuntiari, Plaut. Stich. 4, 2, 19; cf.:

    renuntiari extemplo amicis, quos in consilium rogaverat, imperavit,

    Sen. Clem. 1, 9:

    ego illi ad prandium promisissem, and prandium renuntiassem,

    id. Suas. 2, 12: incensus hospitium ei renuntiat;

    domo ejus emigrat,

    Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89:

    societatem et amicitiam alicui,

    Liv. 36, 3; so,

    societatem alicui,

    id. 38, 31:

    amicitiam alicui,

    id. 42, 25, 1; Tac. A. 2, 70; Suet. Calig. 3:

    renuntiat Habonius illam decisionem tutoribus,

    Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; cf. id. ib. 1, 6, 16.— Absol.:

    quid imprudentius publicanis renuntiantibus?

    Cic. Att. 2, 1, 8:

    nemo ingemuit, etc.... pedem nemo in illo judicio supplosit, credo, ne Stoicis renuntiaretur,

    id. de Or. 1, 53:

    civilibus officiis,

    Quint. 10, 7, 1; Plin. Ep. 2, 1, 8:

    vitae,

    Suet. Galb. 11:

    foro,

    id. Rhet. 6:

    Campaniae,

    Sen. Q. N. 6, 1, 10:

    inertiae,

    Plin. Pan. 59, 2:

    nuptiis,

    Tert. ad Uxor. 1, 1:

    societati,

    Dig. 17, 19, 65, § 3.

    Lewis & Short latin dictionary > renuncio

  • 106 renuntio

    rĕ-nuntĭo ( rĕnuncĭo), āvi, ātum, 1, v. a.
    I. A.
    In gen. (rare and mostly ante-class.;

    syn. refero): quid nunc renuntiem abs te responsum, Chreme?

    Ter. Heaut. 4, 8, 18:

    hoc alii mihi renuntiant,

    Plaut. Ps. 1, 5, 6; cf. id. ib. 1, 5, 36:

    quia nihil a quoquam renuntiabatur,

    no answer was brought, Suet. Ner. 47:

    teque ad patrem esse mortuum renuntiem,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 49.—With obj.clause:

    istaec quae tibi renuntiantur, filium te velle circumducere,

    Plaut. Ps. 1, 5, 15:

    quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore,

    Ter. And. 3, 2, 28:

    Alexandro regi renuntiatam adeo divitem (insulam),

    Plin. 6, 31, 36, § 198:

    is me nunc renuntiare repudium jussit tibi,

    Plaut. Aul. 4, 10, 54; Ter. Phorm. 4, 3, 72:

    deliberet renuntietque hodie mihi, Velintne annon,

    id. Hec. 3, 5, 58:

    hunc metuebam, ne meae Uxori renuntiaret de pallā,

    Plaut. Men. 2, 3, 67.— Impers., Plaut. Aul. 4, 1, 18: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae filiae tuae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

    tibi renuntiari sic me habere in animo,

    Cic. Clu. 5, 17.— Absol.:

    abi et renuntia,

    Plaut. Bacch. 4, 2, 10; Ter. Heaut. 4, 4, 5:

    rus abiisse aiebant, nunc domum renuntio,

    Plaut. Merc. 4, 5, 2:

    huc,

    Ter. And. 3, 4, 15:

    ita mihi renuntiatum est, quibus credo satis,

    Plaut. Poen. 3, 5, 19; so,

    renuntiatum est,

    Ter. And. 3, 2, 21.—
    B.
    In partic., publicists' and jurid. t. t., to state officially, to report, declare, proclaim, announce, etc. (freq. and class.;

    syn. indico): legati ex auctoritate haec Caesari renuntiant, Intelligere se, etc.,

    Caes. B. C. 1, 35:

    Volusenus perspectis regionibus... ad Caesarem revertitur quaeque ibi perspexisset, renuntiat,

    id. B. G. 4, 21 fin.; cf. id. ib. 7, 5:

    Roscius postulata Caesaris renuntiat,

    id. B. C. 1, 10:

    Caesari renuntiaverunt, pulverem majorem in eā parte videri,

    id. B. G. 4, 32:

    Caesar cognoscit Considium timore perterritum, quod non vidisset, pro viso sibi renuntiasse,

    id. ib. 1, 22:

    si ille vir legationem renuntiare potuisset,

    had been able to give an account of his mission, Cic. Phil. 9, 1, 1; so,

    legationem,

    Liv. 9, 4; 23, 6; 35, 32; 36, 35; 39, 33; Plin. Ep. 4, 9, 20 al.; cf.:

    haec dicta legatis renuntiataque in consilium,

    Liv. 29, 3:

    nunc imperant pullario: ille renuntiat,

    Cic. Div. 2, 35, 74; cf. Liv. 34, 44:

    haec cum renuntiata essent,

    id. 36, 1, 4:

    renuntiat collegae facturum se quod is censeret,

    id. 37, 1, 8:

    tribuni revocaturos se easdem tribus renuntiarunt,

    id. 45, 36 fin.:

    hostium numerum,

    Cic. ad Q. Fr. 3, 2, 2:

    acta et imperia tua domum ad senatum suum renuntiaverunt,

    id. Verr. 2, 3, 31, § 73.— Esp. of the official announcement of an election (either by the praeco or the presiding magistrate), to declare or announce elected, to make the return: coepti sunt a praecone renuntiari, quem quaeque [p. 1566] tribus fecerint aedilem, Varr. R. R. 3, 17; cf.:

    cum esset praetor renuntiatus,

    Cic. Verr. 2, 5, 15, § 38:

    cum propter dilationem comitiorum ter praetor primus centuriis cunctis renuntiatus sum,

    id. Imp. Pomp. 1, 2:

    eo modo sacerdos Climarchias renuntiatus est,

    id. Verr. 2, 2, 52, § 129:

    qui (magistratus) priusquam renuntiarentur,

    Liv. 5, 18 et saep.:

    aliquem consulem,

    Cic. Mur. 1, 1; cf. id. de Or. 2, 64, 260:

    ut hostis renuntiaretur,

    declared a public enemy, Spart. Jul. 5, 3:

    dictator comitia consularia habuit aemulumque decoris sui absentem M. Valerium Corvum consulem renuntiavit,

    Liv. 7, 26; Plin. Pan. 92, 3; Val. Max. 3, 8, ext. 3: renuntiare repudium, v. h. v.—
    2.
    Transf., in gen., to announce, report, declare:

    assentior vero renuntioque vobis, nihil esse, quod adhuc de re publicā dictum putemus,

    Cic. Rep. 2, 44, 71.—
    C.
    Renuntiare sibi, to report to one ' s self, impress on one ' s own mind, i. e. reflect, think: qui renuntient sibi, quanta sit humani ingenii vis, quam potens efficiendi, quae velit, represent to themselves, i. e. think, meditate, Quint. 12, 11, 10; cf.:

    potest et illa res a luctu te prohibere nimio, si tibi ipse renuntiaveris, nihil horum, quae facis, posse subduco,

    Sen. ad Polyb. 6 (25), 1.—
    II.
    ( Re negative or qs. rejecting.) To retract, revoke, recall, refuse; to give up, break off, protest against, disclaim, renounce (good prose): Pa. Ad cenam hercle alio promisi foras. Ge. Jube domi cenam coqui Atque ad illum renuntiari, Plaut. Stich. 4, 2, 19; cf.:

    renuntiari extemplo amicis, quos in consilium rogaverat, imperavit,

    Sen. Clem. 1, 9:

    ego illi ad prandium promisissem, and prandium renuntiassem,

    id. Suas. 2, 12: incensus hospitium ei renuntiat;

    domo ejus emigrat,

    Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89:

    societatem et amicitiam alicui,

    Liv. 36, 3; so,

    societatem alicui,

    id. 38, 31:

    amicitiam alicui,

    id. 42, 25, 1; Tac. A. 2, 70; Suet. Calig. 3:

    renuntiat Habonius illam decisionem tutoribus,

    Cic. Verr. 2, 1, 54, § 141; cf. id. ib. 1, 6, 16.— Absol.:

    quid imprudentius publicanis renuntiantibus?

    Cic. Att. 2, 1, 8:

    nemo ingemuit, etc.... pedem nemo in illo judicio supplosit, credo, ne Stoicis renuntiaretur,

    id. de Or. 1, 53:

    civilibus officiis,

    Quint. 10, 7, 1; Plin. Ep. 2, 1, 8:

    vitae,

    Suet. Galb. 11:

    foro,

    id. Rhet. 6:

    Campaniae,

    Sen. Q. N. 6, 1, 10:

    inertiae,

    Plin. Pan. 59, 2:

    nuptiis,

    Tert. ad Uxor. 1, 1:

    societati,

    Dig. 17, 19, 65, § 3.

    Lewis & Short latin dictionary > renuntio

  • 107 reporto

    rĕ-porto, āvi, ātum, 1, v. a., to bear, carry, or bring back (class.; syn. refero).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: alii vini amphoras, quas plenas tulerunt, eas argento repletas domum reportaverunt, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 4; so,

    aurum ab Theotimo domum,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 92:

    candelabrum secum in Syriam,

    Cic. Verr. 2, 4, 28, § 64:

    infantem suam,

    Quint. 6, 1, 39:

    spolia opima Feretrio Jovi,

    Flor. 1, 1, 11:

    naves, quibus (milites) reportari possent,

    Caes. B. G. 4, 29 fin.:

    milites navibus in Siciliam,

    id. B. C. 2, 43:

    exercitum duobus commeatibus,

    id. B. G. 5, 23:

    legiones classe,

    Tac. A. 1, 63; 4, 23:

    exercitum Britanniā,

    Cic. Att. 4, 17, 3; Just. 31, 3, 2:

    exercitum,

    Liv. 38, 50:

    legiones,

    id. 38, 42; 42, 34:

    ducem,

    Hor. Epod. 9, 24:

    cineres Lolliae Paulinae,

    Tac. A. 14, 12:

    atrae massam picis urbe reportat,

    Verg. G. 1, 275:

    cubiculum me reporto,

    App. M. 1, p. 114, 5: se ad Didium, to return, Auct. B. Hisp. 40, 2; for which, poet.:

    reportare pedem (with redire),

    Verg. A. 11, 764.— Poet., with an inanimate subject:

    quos variae viae reportant,

    lead back, Cat. 46, 11.—
    B.
    In partic., as a victor, to carry off, bear away; to get, gain, obtain (cf. deporto):

    nihil ex praedā domum suam,

    Cic. Rep. 2, 9, 15:

    a rege insignia victoriae, non victoriam,

    id. Imp. Pomp. 3, 8:

    nihil praeter laudem neque ex hostibus, neque a sociis,

    id. Leg. 3, 8, 18:

    gloriam ex proconsulatu Asiae,

    Plin. Ep. 3, 7, 3:

    veram ac solidam gloriam,

    id. Pan. 16, 3:

    triumphum (imperator), Plin. praef. § 30: praedam ac manubias suas ad decemviros, tamquam ad dominos, reportare,

    Cic. Agr. 2, 23, 61:

    praemium,

    App. M. 11, p. 264, 1; cf.:

    non reducti sumus in patriam, sicut nonnulli clarissimi cives, sed equis insignibus et curru aurato reportati,

    Cic. Red. in Sen. 11, 28.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bring back:

    non ex litibus aestimatis tuis pecuniam domum, sed ex tuā calamitate cineri atque ossibus filii sui solatium vult aliquod reportare,

    Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:

    spem bonam certamque domum reporto,

    Hor. C. S. 74:

    (Echo) Ingeminat voces auditaque verba reportat,

    gives back, returns, Ov. M. 3, 369:

    gaudium parentibus,

    Just. 11, 14, 12:

    gaudia mente,

    Stat. S. 1, 3, 13.—
    B.
    In partic., to bring back, carry back an account; to report (mostly poet.;

    not in Cic.): adytis haec tristia dicta reportat,

    Verg. A. 2, 115:

    pacem,

    id. ib. 7, 285:

    mea mandata,

    Prop. 3, 6 (4, 5), 37:

    fidem,

    a certain account, Verg. A. 11, 511:

    haud mollia ad socerum,

    App. Mag. p. 323, 29.—With object-clause:

    nuntius ingentes ignotā in veste reportat Advenisse viros,

    Verg. A. 7, 167.

    Lewis & Short latin dictionary > reporto

  • 108 reprimo

    rĕ-prĭmo, pressi, pressum, 3, v. a., to press back, keep back; to check, curb, restrain (class., partic. in the trop. sense; cf.: repello, refuto).
    I.
    Lit.: illa praedicta Veientium, si lacus Albanus redundasset, Romam periturum;

    si repressus esset, Veios,

    Cic. Div. 2, 32, 69:

    amnem,

    Flor. 1, 1, 3:

    fontes,

    Stat. Th. 5, 522:

    alvum,

    Cels. 2, 12; cf.:

    medicamenta reprimentia,

    id. 6, 6, 2; 6, 16, 2 al.:

    vulvas procidentes,

    Plin. 35, 15, 51, § 182:

    sudorem,

    id. 20, 13, 51, § 142:

    labra,

    Plaut. Cas. 2, 8, 16:

    dextram,

    Verg. A. 12, 939:

    ensem,

    Stat. Th. 11, 309:

    retro pedem cum voce,

    Verg. A. 2, 378.—

    Of personal objects: represso jam Lucterio et remoto,

    forced back, Caes. B. G. 7, 8; cf.:

    aliquem repressum, non oppressum relinquere,

    Cic. Mur. 15, 32.—
    II.
    Trop. (the figure borrowed from the restraining, confining of a stream), to check, curb, restrain, limit, confine, repress:

    difficilem quandam temperantiam postulant in eo, quod semel admissum coërceri reprimique non potest,

    Cic. Fin. 1, 1, 2; cf.:

    furorem exsultantem reprimere,

    id. Sest. 44, 95:

    intellego hanc rei publicae pestem paulisper reprimi, non in perpetuum comprimi posse,

    id. Cat. 1, 12, 30:

    memoria, non exstincta, sed repressa vetustate,

    suppressed, id. Cael. 30, 71:

    impetus hostium repressos esse intellegunt ac retardatos,

    id. Imp. Pomp. 5, 13:

    iis regios spiritus repressit,

    Nep. Dion, 5, 5:

    animi incitationem atque alacritatem non reprimere sed augere,

    Caes. B. C. 3, 92 fin.:

    cursum,

    id. ib. 3, 93:

    itinera,

    Cic. Att. 10, 9:

    fugam hostium,

    Caes. B. G. 3, 14:

    iracundiam,

    Ter. Ad. 5, 3, 8; 9:

    nunc reprimam susceptam objurgationem,

    Cic. Att. 4, 16, 9 (15):

    illius conatus,

    id. Verr. 2, 2, 26, § 64:

    consuetudinem peccandi,

    id. ib. 2, 2, 22, §

    53: fletum,

    id. Rep. 6, 15, 15:

    gemitum,

    Ov. M. 9, 163 et saep.:

    odium suum a corpore alicujus,

    Cic. Sest. 55, 117:

    famam,

    id. Phil. 11, 10, 23:

    ferocitatem,

    id. Off. 2, 11, 40:

    impetum,

    id. Leg. 3, 12, 27.— Poet., with inf.: ast occasus ubi tempusve audere repressit, the bold undertaking, Enn. ap. Tert. p. 178 Müll. (Ann. v. 292 Vahl.).—

    Of personal objects: quem neque fides, neque jusjurandum... Repressit,

    has restrained, Ter. Ad. 3, 2, 9:

    me... horum aspectus in ipso cursu orationis repressit,

    Cic. Sest. 69, 144:

    quem L. Murena repressum magnā ex parte, non oppressum reliquit,

    id. Mur. 15, 32: reprimam me, ne aegre quicquam ex me audias, I will control myself, check or restrain myself, Ter. Hec. 5, 1, 38; so,

    me,

    id. Heaut. 1, 2, 25; Cic. Leg. 2, 17, 44:

    hac repressi castigatione in proelium redeunt,

    Just. 1, 6, 15; cf.

    mid.: vix reprimor, quin te manere jubeam,

    Plaut. Mil. 4, 8, 58:

    se ab omni contagione vitiorum,

    Plin. Pan. 83, 2.— Hence, adv.: rĕpressē, with restraint, constrainedly:

    repressius peccare,

    Gell. 12, 11, 5:

    repressius actum est,

    Amm. 29, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > reprimo

  • 109 retraho

    rē̆-trăho, xi, ctum, 3, v. a.
    I.
    To draw back, withdraw; to call back (class.).
    A.
    Lit.:

    me retrahis,

    Plaut. Rud. 4, 3, 8;

    aliquem,

    Cic. Sen. 23, 83; Liv. 30, 20; 21, 63 (in the last two passages with revocare);

    10, 25: bos domitus et procurrentem (bovem) retrahit, et cunctantem producit,

    holds back, Col. 6, 2, 10: aliquem hinc, Lucceius ap. Cic. Fam. 5, 14, 1:

    Hannibalem in Africam (Scipio),

    Cic. Fin. 2, 17, 56:

    aliquem in urbem,

    Caes. B. C. 1, 9:

    manum,

    Cic. Cael. 26, 63:

    pedem,

    Verg. A. 10, 307:

    quo fata trahunt retrahuntque,

    id. ib. 5, 709:

    castra intra penitus,

    Liv. 36, 17 Drak.:

    occulere aut retrahere aliquid (pecuniae),

    to keep back, withhold, id. 32, 38 fin.:

    se,

    Cic. Cael. 27, 64; Hor. Ep. 1, 18, 58:

    se ab ictu,

    Ov. M. 3, 87:

    se a convivio,

    Cels. 1, 1, 5; Capitol. Anton. Phil. 14, 2.—

    Mid.: (corpuscula complexa) inter se retrahuntur,

    Lucr. 2, 155:

    in servitutem retrahi,

    Tac. A. 13, 26. —
    2.
    In partic., to drag back, bring back a fugitive, Caes. B. G. 5, 7; Liv. 2, 12; 25, 7:

    ut retractus, non reversus, videretur,

    Cic. Phil. 6, 4, 10; Sall. C. 39, 5:

    ex fugā, 47, 4: fugientem,

    Just. 38, 9, 6; 38, 10, 13. —

    Hence, comically, of fugitive money,

    Ter. Heaut. 4, 2, 11; cf. also infra, B.—
    B.
    Trop., to draw back, withdraw, remove, etc.:

    postquam poëta vetus poëtam non potest Retrahere ab studio,

    to withdraw, remove, Ter. Phorm. prol. 2:

    aliquem a re publicā,

    Cic. Sest. 15, 34:

    Thebas ab interitu,

    Nep. Epam. 8, 4:

    aliquem ex magnis detrimentis,

    Suet. Aug. 71:

    ex viginti trecentisque millibus ad centum quinquaginta retraxit,

    i. e. he reduced them to one hundred and fifty thousand, Suet. Caes. 41 Oud.:

    verba,

    to keep back, suppress, Sen. Ep. 3, 6; so,

    vires ingenii,

    id. ib. 79, 3: noctes, to shorten, Manil. 4, 253:

    stellae splendorem suum,

    Vulg. Joel, 2, 10: genus ejusmodi calliditatis et calumniae retrahetur in odium judicis, is drawn or converted into, results in, Cic. Part. 39, 137:

    imaginem nocturnae quietis ad spem haud dubiam retraxit,

    Tac. A. 16, 1.—

    With reference to the signif. A. 2: illa (verba), quae jam majoribus nostris ademit oblivio fugitiva,

    Varr. L. L. 5, § 5 Müll. —
    II.
    To draw again or anew; to bring forth or to light again, make known again (so perh. only in Tac.).
    A.
    Lit.:

    Caesar Antistium Veterem absolutum adulterii increpitis judicibus ad dicendam majestatis causam retraxit,

    Tac. A. 3, 38:

    aliquem postero die ad eosdem cruciatus,

    id. ib. 15, 57:

    Treviros in arma,

    id. H. 4, 70 fin.
    B.
    Trop.:

    oblitterata aerarii monimenta,

    Tac. A. 13, 23:

    potiorem civitatis partem ad societatem Romanam,

    id. H. 4, 56 fin. — Hence, rĕtractus, a, um, P. a., drawn back, lying back, remote, distant: emporium in intimo sinu Corinthiaco, Liv. 36, 21:

    in trorsus sinus maris,

    id. 26, 42.— Comp.:

    retractior a mari murus,

    Liv. 34, 9:

    retractius paulo cubiculum,

    Plin. Ep. 2, 17, 6:

    retracti introrsum oculi,

    deep-set, Sen. Contr. 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > retraho

  • 110 revoco

    rĕ-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To call back, recall (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    quotiens foras ire volo, me retines, revocas,

    Plaut. Men. 1, 2, 5; cf. Suet. Claud. 15 fin.:

    de meo cursu rei publicae sum voce revocatus,

    Cic. Fam. 10, 1, 1:

    aliquem ex itinere,

    id. Div. 2, 8, 20; Suet. Aug. 98; id. Tib. 21:

    revocatus de exsilio Camillus,

    Liv. 5, 46:

    revocatum ex provinciā,

    Suet. Claud. 1:

    Caesar in Italiam revocabatur,

    Caes. B. C. 2, 18 fin.:

    spes Campanae defectionis Samnites rursus ad Caudium revocavit,

    Liv. 9, 27:

    quid me intro revocas?

    Plaut. Rud. 5, 2, 12.— Absol.:

    heus abiit: quin revocas?

    Plaut. Ps. 1, 3, 12; id. Ep. 2, 2, 17; id. Truc. 1, 2, 19: exclusit; revocat;

    redeam?

    Ter. Eun. 1, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 264; Ter. Ad. 3, 2, 22; Liv. 30, 20: abeo;

    et revocas nono post mense,

    Hor. S. 1, 6, 61; Ov. M. 1, 503.—
    b.
    Transf., of things, to draw or fetch back, to withdraw, turn back, etc.:

    lumina revocata,

    Ov. M. 7, 789:

    oculos meos,

    id. H. 16, 232:

    cupidas manus,

    id. A. A. 1, 452:

    pedem ab alto,

    Verg. A. 9, 125; cf.

    gradum,

    id. ib. 6, 128:

    deficientem capillum a vertice,

    to stroke back, Suet. Caes. 45:

    habenas,

    Sil. 16, 344:

    manus post terga,

    to bind, Sen. Thyest. 685:

    proscissam terram in liram,

    to bring back, restore, Col. 2, 10, 5; cf.:

    in vitibus revocantur ea, quae, etc.,

    are pruned, Cic. de Or. 2, 21, 88; v. infra, B. 1. — Poet.:

    gelidos artus in vivum calorem,

    Ov. M. 4, 248.—
    2.
    In partic.
    a.
    Milit. t. t.
    (α).
    To call back, recall; to call off, withdraw soldiers from a march or from any enterprise:

    his rebus cognitis Caesar legiones equitatumque revocari atque itinere desistere jubet,

    Caes. B. G. 5, 11:

    insequentes nostros, ne longius prosequerentur, Sulla revocavit,

    id. B. C. 3, 51; Liv. 25, 14:

    quae receptui canunt, ut eos etiam revocent,

    Cic. Rep. 1, 2, 3:

    tardius revocati proelio excesserant,

    Sall. C. 9, 4; cf. Verg. A. 5, 167:

    equites,

    Caes. B. C. 1, 80:

    reliquas copias,

    id. B. G. 7, 35:

    naves omnes,

    id. B. C. 3, 14:

    hos certo signo,

    id. ib. 1, 27 fin.;

    1, 28: milites ab opere,

    id. B. G. 2, 20:

    legiones ab opere,

    id. B. C. 1, 82:

    aestus crescens revocaverat fatigatos,

    Amm. 24, 4, 17.—
    (β).
    To recall to duty soldiers from a furlough:

    milites,

    Cic. Verr. 2, 5, 31, § 89:

    veteranos,

    Tac. H. 2, 82:

    inter ceteros conveteranos suos revocatus,

    Inscr. Orell. 3580.—
    (γ).
    In gen., to call back, recall:

    (Neptunus Tritona) jubet fluctus et flumina signo Jam revocare dato,

    Ov. M. 1, 335.—
    b.
    A theatrical t. t., to call for the repetition of a speech, a vocal performance, etc., to call back a player; to encore:

    Livius (Andronicus), cum saepius revocatus vocem obtudisset, etc.,

    Liv. 7, 2:

    Diphilus tragoedus revocatus aliquoties a populo,

    Val. Max. 6, 2, 9:

    quoties ego hunc (sc. Archiam) vidi magnum numerum versuum dicere ex tempore! quoties revocatum eandem rem dicere commutatis verbis atque sententiis,

    Cic. Arch. 8, 18:

    revocatus praeco, iterum pronunciavit eadem,

    Liv. 33, 32.—Also with an inanim. object:

    cum Orestem fabulam doceret Euripides, primos tres versus revocasse dicitur Socrates,

    to have encored, Cic. Tusc. 4, 29, 63. — Absol.:

    revocasse et repeti coëgisse,

    Plin. Ep. 3, 5, 12.— Impers. pass.:

    nominatim sum appellatus in Bruto Tullius qui libertatem civibus stabiliverat. Milies revocatum est,

    Cic. Sest. 58, 123.—
    c.
    To recall from death, bring back to life:

    quā servetis revocatum a morte Dareta,

    Verg. A. 5, 476; cf.:

    Paeoniis revocatum herbis et amore Dianae,

    id. ib. 7, 769:

    dysentericos a morte revocari,

    Plin. 23, 6, 60, § 113.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to call back, recall, resume; to withdraw, retire; to regain, recover; to draw back, draw off or away; to withhold, restrain, etc.:

    facilius sicut in vitibus revocantur ea, quae sese nimium profuderunt,

    are checked, pruned, Cic. de Or. 2, 21, 88: et vires et corpus amisi: sed si morbum depulero, facile illa revocabo, will regain, recover, id. Fam. 7, 26, 2:

    quae (studia) remissa temporibus, longo intervallo intermissa revocavi,

    id. Tusc. 1, 1, 1; cf.:

    quod, utcunque praetermissum, revocari non posset,

    Liv. 44, 40:

    praetermissa,

    Plin. 18, 6, 8, § 44:

    quae (philosophia) nunc prope dimissa revocatur,

    Cic. Ac. 2, 4, 11:

    veteres artes,

    Hor. C. 4, 15, 12:

    priscos mores,

    Liv. 39, 41:

    antiquam duramque militiam,

    Tac. A. 1, 20 fin.:

    quaedam exoleta,

    Suet. Claud. 22:

    omissa,

    id. Vesp. 16; id. Dom. 4 et saep.:

    nonnumquam animum incitatum revoco ipse et reflecto,

    Cic. Sull. 16, 46; cf. id. Att. 13, 1:

    vinolenti dubitant, haesitant, revocant se interdum,

    recover themselves, bethink themselves, id. Ac. 2, 17, 52:

    ut quaedam contra naturam depravata restituerentur et corrigerentur ab naturā, cum se ipsa revocasset aut arte atque medicinā,

    had recovered herself, id. Div. 2, 46, 96:

    revocare se non poterat familiaritate implicatus,

    could not withdraw, id. Pis. 29, 70:

    primae revocabo exordia pugnae,

    Verg. A. 7, 40; cf. Sen. Ben. 7, 25, 2 al.:

    revocari in memoriam somnii,

    Just. 1, 5, 3; 7, 1, 8.— Poet., with inf.: nec tamen illa suae revocatur parcere famae, nor can she be induced, persuaded, etc., Prop. 1, 16, 11:

    memoriam ad referendam gratiam admonitione revocare,

    to bring, induce, Sen. Ben. 5, 25, 6: scalam nobis in memoriam revocare, Aug. Civ. Dei, 16, 38, 2; id. Serm. 280, 1:

    in memoriam rursus revocatus,

    Petr. 10:

    revocat tua forma parentem (with recordor),

    Sil. 16, 193:

    magni est ingenii revocare mentem a sensibus,

    Cic. Tusc. 1, 16, 38; cf.:

    eos ab illā consuetudine,

    id. Rep. 2, 13, 25:

    quos (homines) spes praedandi studiumque bellandi ab agriculturā et cottidiano labore revocabat,

    Caes. B. G. 3, 17:

    aliquam a cupiditate,

    Cic. Clu. 5, 12:

    aliquem a turpissimo consilio,

    id. Att. 3, 15, 4:

    aliquem a tanto scelere,

    id. Cat. 3, 5, 10; cf. id. ib. 1, 9, 22:

    animum ab irā,

    Ov. Tr. 2, 557:

    jam lapsos ab errore,

    Quint. 2, 6, 2:

    perterritos animos a metu,

    id. 2, 16, 8 et saep.:

    ab errore ad rectiorem viam,

    Lact. 1, 1, 21: cum ex saevis et perditis rebus ad meliorem statum fortuna revocatur, Cic. ap. Amm. 15, 5, 23:

    disceptationem ab rege ad Romanos revocabant,

    Liv. 41, 20:

    rebus institutis ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

    Cic. Rep. 2, 14, 27:

    ad quam eos quasi formulam dicendi revocent,

    id. Opt. Gen. 5, 15:

    ad quae me exempla revocas,

    id. Verr. 2, 3, 90, § 210; Quint. 10, 7, 32:

    rem paene ad manus,

    Cic. Clu. 49, 136:

    me ad pristina studia revocavi,

    id. Brut. 3, 11:

    me ad meum munus pensumque revocabo,

    id. de Or. 3, 30, 119:

    se ad industriam,

    id. Brut. 94, 323:

    se rursus ad moestitiam,

    id. Tusc. 3, 27, 64:

    se ad se,

    id. Ac. 2, 16, 51:

    vilicum ad rationem,

    compel to an account, Cato, R. R. 2, 2:

    libertinos ingratos revocavit in servitutem,

    Suet. Claud. 25:

    fortunae possessionesque omnium in dubium incertumque revocabuntur,

    Cic. Caecin. 27, 76:

    ad spem consulatūs in partem revocandam aspirare non auderet,

    to bring over to his side, Liv. 4, 35:

    quod temporis hortorum aut villarum curae seponitur, in animum revocabo,

    will transfer to my mind, Tac. A. 14, 54:

    abi, Quo blandae juvenum te revocant preces (= a me ad se vocant, Orell.),

    Hor. C. 4, 1, 7.—
    2.
    In partic.
    a.
    Pregn.: ad aliquid, to apply, reduce, refer a thing to something as a standard (syn. referre) (Ciceron.):

    impuri cujusdam et ambitiosi et omnia ad suam potentiam revocantis esse sententiam,

    Cic. Lael. 16, 59:

    misericordiā movetur, si is, qui audit, adduci potest, ut illa, quae de altero deplorentur, ad suas res revocet,

    id. de Or. 2, 52, 211:

    omnia ad artem et ad praecepta,

    id. ib. 2, 11, 44:

    omnia ad scientiam,

    id. Fin. 2, 13, 43:

    illa de urbis situ ad rationem,

    id. Rep. 2, 11, 22:

    rationem ad veritatem,

    id. Off. 3, 21, 84:

    rem ad illam rationem conjecturamque,

    id. Dom. 6, 15.—
    b.
    To recall, revoke, retract, cancel (not so till after the Aug. per.): si facta mihi revocare liceret. Ov. M. 9, 617:

    promissum suum,

    Sen. Ben. 4, 39, 2:

    sententiam suam,

    Dig. 48, 18, 1 fin.:

    libertatem (shortly after: in servitutem retrahi),

    Tac. A. 13, 26:

    litteras,

    Suet. Vesp. 8:

    legatum ad quingenta,

    id. Galb. 5.—
    c.
    As law t. t.: domum, domum suam revocare, to appeal to a judge of one ' s own country or city: (legatis) revocandi domum suam jus datur, Dig. 5, 1, 2, §§ 3, 4, and 5.—
    II.
    To ask back again, to invite in return: mutuo vocare, Non. (rare): domum suam istum non fere quisquam vocabat. Nec mirum;

    qui neque in urbe viveret neque revocaturus esset,

    Cic. Rosc. Am. 18, 52; Varr. ap. Non. 167, 14:

    cum vulpem revocasset,

    Phaedr. 1, 25, 7; Lact. 6, 12, 3.—Hence, transf.:

    tribuni plebis quoniam adhuc praesens certamen contentionemque fugerunt: nunc in meam contionem prodeant, et, quo provocati ad me venire noluerunt, revocati saltem revertantur,

    i. e. now that they are invited to come back, Cic. Agr. 3, 1, 1.—
    III.
    To call again, summon anew (rare):

    itaque hominem populus revocat, et retrahatur necesse est,

    i. e. to answer a renewed accusation, Cic. Q. Fr. 2, 4 (6), 6:

    tribuni de integro agere coeperunt revocaturosque se easdem tribus renuntiarunt,

    Liv. 45, 36 fin.; cf. id. 40, 46:

    refectum est convivium et rursus Quartilla ad bibendum revocavit,

    challenged us again, Petr. 23:

    convivam in diem posterum,

    Suet. Claud. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > revoco

  • 111 semel

    sĕmĕl, adv. num. [root sam-, one; Sanscr. sa-, sam-, with, together; Gr. hama, hapax; cf.: sem-per, sim-ilis, sim-plex, sin-gulus, etc.].
    I.
    Lit., once, a single time: ter sub armis malim vitam cernere, Quam semel modo parere, Enn. ap. Varr. L. L. 6, § 81 Müll.; and ap. Non. 261, 9 (Trag. v. 298 Vahl.); so,

    potin' ut semel modo huc respicias?

    Plaut. Ps. 1, 3, 30:

    satis sum semel deceptus,

    id. Capt. 3, 5, 99:

    semel fugiendi si data est occasio, Satis est,

    id. ib. 1, 2, 8; so,

    semel si,

    id. As. 1, 3, 66 (but cf.: si semel, infra, II. B. 2 fin.):

    qui vel semel ita est usus oculis, ut vera cerneret, is, etc.,

    Cic. Div. 2, 52, 107:

    ut attendant, semel bisne signum canat in castris,

    Liv. 27, 47, 3:

    semel in mense sulcos sarrito,

    Cato, R. R. 43, 2:

    semel die,

    Cels. 1, 3 fin.:

    in diebus,

    Col. 12, 30, 1:

    semel anno,

    Plin. 12, 14, 32, § 58:

    in anno,

    id. 4, 12, 26, § 89:

    quem (Crassum) semel ait in vitā risisse Lucilius,

    Cic. Fin. 5, 30, 92; so,

    semel in vitā,

    Plin. 7, 13, 11, § 58:

    semel adhuc,

    id. 2, 25, 22, § 90:

    semel umquam,

    id. 2, 35, 35, § 100 et saep.:

    M. Valerius Corvinus sellā curuli semel ac vicies sedit,

    id. 7, 48, 49, § 157;

    for which also: vicies et semel,

    id. 2, 108, 102, § 243: sol omni terrarum ambitu non semel major, not greater by once, i. e. not as large again, not twice as large, Sen. Q. N. 6, 16:

    haud semel sed centies,

    Plaut. Poen. 1, 2, 148; cf. id. As. 2, 4, 15:

    non semel, sed bis,

    Cic. Verr. 2, 3, 77, § 179; Val. Max. 1, 8, 4:

    non semel, sed saepe,

    Cic. Att. 1, 19, 7; id. Tusc. 5, 19, 56:

    non semel sed saepius,

    id. Phil. 2, 21, 52; id. N. D. 1, 40, 113; Nep. Epam. 7, 2; Lact. 3, 17, 12; Aug. Ep. 43, 15; 102, 7:

    non plus quam semel eloqui,

    Cic. Off. 3, 15, 61; Vell. 2, 40, 4; also without quam: plus semel, more than once, Varr. ap. Plin. 14, 14, 17, § 96: Janum Quirinum semel atque iterum clausum, once and again, i. e. twice, Suet. Aug. 22 (for which:

    Janus bis clausus,

    Liv. 1, 19; Flor. 4, 12, 64; cf. also Plut. Num. 20); Suet. Aug. 27; but also in a more gen. sense: pecuniam semel atque iterum dare coacti sunt, time and again, i. e. repeatedly, Cic. Font. 12, 26 (8, 16):

    hoc semel ille iterumque neglexit,

    id. Div. 1, 25, 54; cf.:

    cum his Aeduos semel atque iterum armis contendisse,

    Caes. B.G. 1, 31; Liv. 27, 16 fin.; so too Suet. Claud. 46;

    for which: semel iterumque,

    Petr. 34, 9; 115, 12:

    Piso saepe dicebat, minus saepe Pomponius, raro Carbo, semel aut iterum Philippus,

    only once or twice, Cic. Brut. 90, 308; Sen. Contr. 1, 7, 12:

    semel et saepius,

    Cic. Phil. 14, 8, 22; Varr. L. L. 10, § 33 Müll.; cf.:

    an quod semel jus est, idem et saepius?

    Quint. 7, 8, 3.—Late Lat.:

    semel et bis,

    repeatedly, Vulg. Phil. 4, 16; Greg. M. Ep. 5, 18 fin.
    II.
    Transf.
    A.
    Pregn., like the Gr. hapax, of that which occurs no more than [p. 1664] once, but once, but a single time, once for all:

    cum facile orari, Caesar, tum semel exorari soles,

    Cic. Deiot. 3, 9:

    quibus semel ignotum a te esse oportet,

    id. ib. 14, 39:

    hostis est datus, cum quo dimicantes aut vitam semel aut ignominiam finirent,

    Liv. 25, 6:

    totas semel absorbere placentas,

    to swallow entire cakes at once, Hor. S. 2, 8, 24:

    procubuit moriens et humum semel ore momordit,

    once for all, Verg. A. 11, 418; cf.: nulla reparabilis arte Laesa pudicitia est;

    deperit illa semel,

    Ov. H. 5, 104:

    semel aeternā nocte premenda fui,

    id. ib. 10, 112:

    nobis vero homicidio semel interdicto,

    once for all, Tert. Apol. 9:

    sic et semel Christus oblatus est,

    Vulg. Heb. 9, 28; id. 1 Pet. 3, 18:

    quoniam se semel a caeli contemplatione averterunt,

    Lact. 6, 1, 7;

    hence in Florus: semel in perpetuum,

    Flor. 2, 12, 2:

    semel et in perpetuum,

    id. 3, 6, 7.—Of speech, at once, once for all, in a word, briefly:

    cum postulasset, ut sibi fundus, cujus emptor erat, semel indicaretur,

    Cic. Off. 3, 15, 62 (for which, just before:

    non plus quam semel): interim, quod pluribus collegit adversarius, satis est semel proponere,

    Quint. 5, 13, 14; cf.:

    ut semel, plura complectar,

    id. 11, 1, 66; 1, 2, 24; 2, 15, 34:

    ut semel dicam,

    id. 10, 1, 17:

    ut, quod sentio, semel finiam,

    id. 5, 13, 3; cf.:

    quisquam denique, ut semel finiam, in lite cantat?

    id. 11, 3, 59; so (after denique) id. 10, 3, 22.—
    B.
    In a succession = primum, primo, the first time, first:

    demonstravimus, L. Vibullium Rufum bis in potestatem pervenisse Caesaris, semel ad Corfinium, iterum in Hispaniā,

    Caes. B. C. 3, 10; so after bis, with iterum, Liv. 1, 19, 3; Suet. Caes. 36; id. Aug. 25; id. tib. 6 Oud.; 72; id. Claud. 6; after ter, with iterum and tertio, Liv. 23, 9, 11.—Without iterum, etc.:

    cum ad idem, unde semel profecta sunt, cuncta astra redierint,

    Cic. Rep. 6, 22, 24; cf.:

    uti exorta est semel,

    Plaut. Am. 1, 1, 118.—
    2.
    In gen., like primum, to denote the simple antecedence of an occurrence; hence, most freq. with the particles ut, ubi, quando, cum, si, etc., once, ever, at some time, at any time:

    quod semel dixi, haud mutabo,

    what I have once said, Plaut. Bacch. 5, 2, 85:

    quod Complacitum est semel,

    id. Am. prol. 106:

    satis sum semel deceptus,

    id. Capt. 3, 5, 99:

    verebamini, ne non id facerem quod recepissem semel?

    Ter. Phorm. 5, 7, 9:

    nec accidere, ut quisquam te timere incipiat eorum, qui semel a te sint liberati timore,

    Cic. Deiot. 14, 39:

    in id, quod semel invasit, incumbit,

    Quint. 2, 12, 2:

    retrahi nequitum, quoquo progressa est semel, Plaut. Fragm. ap. Fest. s. v. nequitum, p. 162 Müll.—So too in the comically formed proper name: Quodsemelarripides,

    Plaut. Pers. 4, 6, 23.—With particles; with ut:

    in hasce aedes pedem Nemo intro tetulit, semel ut emigravimus,

    Plaut. Most. 2, 2, 40:

    ut occepi semel,

    id. Am. 3, 1, 13:

    ut semel eloquentia evecta est,

    Cic. Brut. 13, 51:

    ut semel gloriam consecutus sum,

    id. Att. 1, 19, 6; Caes. B. G. 1, 31:

    denique ut semel finiam,

    Quint. 9, 4, 138.—With ubi:

    ubi erit accubitum semel,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 105:

    ubi animus semel cupiditate se devinxit malā,

    Ter. Heaut. 1, 2, 34; 2, 4, 12; Liv. 22, 2.—With quandoquidem:

    perge, quandoquidem occepisti semel,

    Plaut. Merc. 3, 4, 34.—With quando:

    quando in apertum semel discrimen evasura esset res,

    Liv. 10, 14, 8.—With cum:

    quae proclivius ad perniciem, cum semel coepit, labitur,

    Cic. Lael. 12, 41.—With quoniam:

    (Antonius) quoniam semel induxit animum, sibi licere quod vellet, etc.,

    Cic. Att. 14, 13, 6;

    Ov H. 12, 11: illam partem, quoniam semel ita vobis placuit, non recusabo quominus perpoliam,

    Cic. de Or 2, 28, 121; id. Rosc. Am. 11, 31; id. Phil. 12, 7, 18; Liv. 40, 13, 7.—With si:

    si semel amoris peculum accepit, Extemplo et ipsus periit et res,

    Plaut. Truc. 1, 1, 22; so,

    si semel,

    id. Mil. 3, 3, 42:

    si istam semel amiseris libertatem,

    id. ib. 3, 1, 106 Brix ad loc.; Ov. M. 13, 101:

    si illum semel prehendero,

    Plaut. Ep. 3, 1, 6:

    si semel animum tuom perspexerit,

    Ter. Heaut. 3, 1, 69:

    et semel emissum volat inrevocabile verbam,

    Hor. Ep. 1, 18, 71 (but, semel si, if once, if ever, whenever, as an emphatic numeral, Plaut. As. 1, 3, 66; id. Capt. 1, 2, 8; v. supra, I. init.).—With participles (several times in Liv. and Quint.): ut adversando remorandoque incitato semel militi adderent impetum, Liv. 2, 45, 7; so id. 5, 6, 8; 25, 6, 15; Quint. 4, 2, 115; 7, 10, 9; 10, 7, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > semel

  • 112 semiplotia

    sēmiplotĭa, soleae dimidiatae appellantur, quibus utebantur in venando, quo planius pedem ponerent, Fest. s. v. ploti, p. 238 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > semiplotia

  • 113 semol

    sĭmŭl (ante-class. also sĕmŭl, Plaut. Trin. prol. p. 97 Ritschl; v. infra; and sĕmŏl, C. I. L. 1175 fin.; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 96; cf. also simitu. The final l of simul was scarcely pronounced in the vulg. lang., and in comic poetry does not make position with an initial consonant following; v. Corss. Ausspr. 2, p. 643 sq.; Lorenz ad Plaut. Ps. 567), adv. [Sanscr. sama-; Gr. hama, homos]; cf. semel, = eodem tempore, una, at the same time, together, at once, as soon as.
    I.
    Referring, as temporal adverb, to plural nouns of the same sentence, and representing persons or things as acting, happening, etc., simultaneously.
    1.
    After a plural subject:

    hunc ambo in saxo semul sedent ejecti,

    Plaut. Rud. prol. 72:

    multa concurrunt simul,

    Ter. And. 3, 2, 31:

    (duo homines) simul cenare voluerunt,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    Zmyrnae cum simul essemus compluris dies,

    id. Rep. 1, 8, 13:

    tres simul soles effulserunt,

    Liv. 41, 21 fin.:

    tria simul agmina populabantur Indos,

    Curt. 9, 10, 7:

    duo simul hujusmodi personae Ciceroni obstiterunt,

    Quint. 11, 1, 69:

    Othonem multa simul exstimulabant,

    Tac. H. 1, 21; Cic. Fam. 9, 1, 2; id. Att. 5, 10, 5; Liv. 21, 33, 3; 41, 2 init.; Curt. 4, 15, 22.—Sometimes the logical subject is understood:

    multos modios salis simul (i. e. amicis) edendos esse,

    Cic. Lael. 19, 67.—Sometimes both the subject and predicate are understood:

    quare si simul (i. e. nos agere) placebit,

    Cic. Fam. 5, 19, 2.—
    2.
    With a plur. object:

    (Alcumena) uno partu duos peperit semul,

    Plaut. Am. 5, 2, 8:

    duas res simul nunc agere decretum'st mihi,

    Plaut. Merc. prol. 1:

    si duos consules simul ex Italia ejectos... res publica tenere potuisset,

    Cic. Phil. 13, 14, 29:

    ambo cum simul conspicimus,

    Liv. 40, 46 init.:

    simul omnibus portis erupit,

    id. 40, 48 fin.; cf. Auct. Her. 3, 12, 22; Liv. 8, 37, 5; 21, 60; 40, 30; 42, 7; Curt. 5, 9, 1; Quint. 10, 1, 76; 10, 3, 23; 10, 7, 16.—So with singular implying a plural:

    tota (urbs) simul exsurgere aedificiis coepit,

    Liv. 6, 4, 6:

    totam simul causam ponit ante oculos,

    Quint. 6, 1, 1.—After an adverb. implying a plural noun:

    igitur undique simul (i. e. ex omnibus locis simul) speculatores citi sese ostendunt,

    Sall. J. 101, 1.—
    3.
    Referring [p. 1703] to plural attributes:

    omnium simul rerum... discrimine proposito,

    Liv. 6, 35, 6:

    multarum simul civitatium legati Romam convenerunt,

    id. 43, 6, 1.—
    4.
    Referring to an attributive participle understood:

    multitudo plurium simul gentium (= simul eodem loco versantium),

    Liv. 44, 45:

    trium simul bellorum victor (= eodem tempore gestorum),

    id. 6, 4, 1:

    inter duo simul bella,

    id. 7, 27, 7:

    tot simul malis victi,

    Curt. 4, 4, 12.
    II.
    Referring to nouns, etc., connected by the preposition cum: simul cum = una cum (v. una, s. v. unus), together with:

    novi (illum) cum Calcha semul,

    Plaut. Men. 5, 2, 48:

    jube in urbem veniat jam tecum semul,

    id. Most. 4, 2, 26:

    qui ipsus equidem nunc primum istanc tecum conspicio semul?

    id. Am. 2, 2, 122:

    me misisti ad portum cum luci semul,

    id. Stich. 2, 2, 40:

    quae (amicitia) incepta a parvis cum aetate adcrevit simul,

    Ter. And. 3, 3, 7:

    simul consilium cum re amisti?

    id. Eun. 2, 2, 10:

    Critolaum simul cum Diogene venisse commemoras,

    Cic. Or. 2, 38, 100:

    Hortensius tecum simul pro Appio Claudio dixit,

    id. Brut. 64, 230:

    cum corporibus simul animos interire,

    id. Lael. 4, 13:

    vobiscum simul considerantis,

    id. Rep. 1, 46, 70:

    testamentum Cyri simul obsignavi cum Clodio,

    id. Mil. 18, 48:

    simul cum lege Aelia magistratum iniit,

    id. Att. 1, 16, 13:

    simul cum lumine pandit,

    id. Arat. 704 (452):

    simul cum moribus immutatur fortuna,

    Sall. C. 2, 5:

    cum anima simul,

    id. ib. 33, 4:

    simul cum occasu solis,

    id. J. 91, 2:

    simul cum dono designavit templi finis,

    Liv. 1, 10, 5:

    si (dictator) se (Fabium) simul cum gloria rei gestae extinxisset,

    id. 8, 31, 7:

    ut cresceret simul et neglegentia cum audacia hosti,

    id. 31, 36, 7; cf. Plaut. Am. 2, 2, 136; id. Aul. 4, 4, 28; id. Bacch. 4, 1, 5; id. Cist. 4, 2, 105; id. Ep. 1, 1, 39; id. Men. prol. 27; 2, 3, 54; 5, 1, 36; id. Merc. 2, 1, 31; id. Most. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 1, 13; id. Tusc. 3, 18, 40; id. de Or. 2, 33, 142; 3, 3, 10; id. Arch. 12, 30; id. Sest. 22, 50; id. Fam. 15, 4, 8; Liv. 1, 31, 3; Nep. 3, 2; 11, 3; 18, 3; 23, 6; Quint. 11, 3, 65; Hor. Epod. 1, 8; id. S. 1, 1, 58.—Strengthened by una:

    quippe omnes semul didicimus tecum una,

    Plaut. Poen. 3, 1, 50; cf. id. Most. 4, 3, 43.—With ellipsis of mecum:

    qui scribis morderi te interdum quod non simul sis,

    Cic. Att. 6, 2, 8.—Freq. cum eo (eis, etc.) must be supplied after simul, likewise, together with him, them, etc.:

    in vigiliam quando ibat miles, tum tu ibas semul (i. e. cum eo)?

    Plaut. Ps. 4, 7, 86:

    cum simul P. Rutilius venisset,

    Cic. Rep. 1, 11, 17:

    hos qui simul erant missi, fallere,

    id. Rosc. Am. 38, 110:

    prae metu ne simul (i. e. cum iis) Romanus irrumperet,

    Liv. 5, 13, 13:

    extra turbam ordinem conlocuntur semul (i. e. inter se),

    Plaut. Am. 1, 1, 69; cf. id. ib. 2, 2, 180; Cic. Pis. 34, 84; Liv. 6, 11, 5; Curt. 8, 13, 3.—Simul with abl. alone = cum with abl. ( poet. and in post-Aug. prose; cf. Gr. hama with dat.):

    simul his,

    Hor. S. 1, 10, 86:

    quippe simul nobis habitat,

    Ov. Tr. 5, 10, 29:

    his simul,

    Sil. 3, 268:

    Magnetibus simul transmissi,

    Tac. A. 4, 55:

    quindecimviri septemviris simul,

    id. ib. 3, 64; cf. id. ib. 6, 9; Sil. 5, 418; Sen. Troad. 1049.
    III.
    Referring to a preceding adverb. clause, at the same time, i.e. as that of the action described:

    juris ubi dicitur dies, simul patronis dicitur,

    Plaut. Men. 4, 2, 17:

    quamquam ego vinum bibo, at mandata hau consuevi semul bibere una (= bibere quom vinum bibo, una cum vino),

    id. Pers. 2, 1, 3:

    quando nihil sit (quod det), semul amare desinat,

    id. Ps. 1, 3, 73 Fleck.:

    ubi res prolatae sunt, quom rus homines eunt, semul prolatae res sunt nostris dentibus,

    id. Capt. 1, 1, 10; id. Ps. 4, 7, 84; cf.:

    domum numquam introibis, nisi feres pallam simul (i. e. cum introibis),

    Plaut. Men. 4, 2, 104.
    IV.
    Referring to two or more co-ordinate terms or facts representing these as simultaneous, and at the same time, and also, both... and ( at once), together.
    1.
    Referring to co-ordinate terms of the same sentence.
    a.
    Simul preceding all the coordinate terms which are connected by et, ac, atque, que, or by et... et (freq. in the histt.):

    semul flere sorbereque haud facile est,

    Plaut. Most. 3, 2, 104:

    Q. Hortensi ingenium simul aspectum et probatum est,

    Cic. Brut. 64, 228: Bomilcar, simul cupidus incepta patrandi, et timore socii anxius, Sall. J. 70, 5:

    dicenti lacrimae simul spiritum et vocem intercluserunt,

    Liv. 40, 16 init.:

    quae simul auxilio tribunicio et consensu plebis impediri coepta,

    id. 6, 27, 9:

    Lycios sub Rhodiorum simul imperio et tutela esse,

    id. 41, 6 fin.:

    Priverni qui simul a Fundanis ac Romanis defecerunt,

    id. 8, 19, 11:

    simul divinae humanaeque spei pleni pugnam poscunt,

    id. 10, 40, 1:

    eximio simul honoribus atque virtutibus,

    id. 6, 11, 3:

    obruit animum simul luctus metusque,

    id. 42, 28; 5, 26, 10; Val. Max. 5, 2, 6:

    simul ipsum Vitellium contemnebant metuebantque,

    Tac. H. 2, 92; cf. Liv. 3, 38, 12; 3, 50, 12; 5, 7, 3; 6, 18, 5; 6, 33, 9; 6, 40, 4; 9, 12, 4; 27, 51, 12; Caes. B. G. 7, 48; Curt. 5, 4, 30; Sen. Q. N. 2, 54, 2.—So with three or more co-ordinate terms, either all connected by et, Caes. B. G. 4, 24, 2; Quint. 1, 12, 3; 10, 7, 23;

    or asyndetic: nunc simul res, fides, fama, virtus, decus deseruerunt,

    Plaut. Most. 1, 2, 60.—
    b.
    Simul after all the coordinate terms (mostly ante-class.):

    nunc operam potestis ambo mihi dare et vobis simul,

    Plaut. Men. 5, 9, 40:

    faxo et operam et vinum perdiderit simul,

    id. Aul. 3, 6, 42:

    ut si quis sacrilegii et homicidii simul accusetur,

    Quint. 12, 1, 4; cf. Plaut. Capt. 3, 5, 92; id. Men. 3, 3, 16; Mart. 11, 58, 10.—
    c.
    Simul after the first of the co-ordinate terms (so not in Cic.):

    convenit regnum simul atque locos ut haberet,

    Naev. Bell. Pun. 1, 6, fr. 3:

    oculis simul ac mente turbatum,

    Liv. 7, 26, 5:

    quod ubi auditum simul visumque est,

    id. 8, 39, 7:

    pulvere simul ac sudore perfusum,

    Curt. 3, 5, 2:

    terrestri simul navalique clade,

    id. 4, 3, 14:

    vota nuncupabantur simul et solvebantur,

    Val. Max. 6, 9, ext. 5:

    qui ima simul ac summa foveret aequaliter,

    Sen. Ep. 90, 25; cf. Liv. 4, 32, 12; Curt. 3, 8, 23; 6, 5, 19; 8, 5, 1; Quint. 10, 1, 30.—In post-Aug. prose without any temporal idea, = as well as:

    populi Romani facta simul ac dicta memoratu digna... deligere constitui,

    Val. Max. 1 prol.; so id. 1, 1, 9.—
    d.
    Placed before the last term.
    (α).
    Simul et (= simul etiam), and at the same time, and also:

    Jugurtha, postquam oppidum Capsam aliosque locos munitos, simul et magnam pecuniam amiserat,

    Sall. J. 97, 1:

    Marium fatigantem de profectione, simul et invisum et offensum,

    id. ib. 73, 2:

    Marius hortandi causa, simul et nobilitatem exagitandi, contionem advocavit,

    id. ib. 84, 5:

    milites modesto imperio habiti, simul et locupletes,

    id. ib. 92, 2:

    Perseus cum adventu consulis, simul et veris principio strepere omnia cerneret,

    Liv. 44, 34 fin.; cf. Hor. C. 1, 20, 6.—
    (β).
    Simulque (rare):

    ut (materia) fragilis incumberet, simulque terra umore diluta,

    Curt. 8, 10, 25.—
    (γ).
    Simul, without any conjunction (so in Cic., but only poet.):

    Neptuno grates habeo et tempestatibus, semul Mercurio qui, etc.,

    Plaut. Stich. 3, 1, 3:

    Electra Stereopeque, simul sanctissima Maja,

    Cic. Arat. 270 (36):

    inter solis iter, simul inter flamina venti,

    id. ib. 342 (101):

    ambiguus consilii, num Dyrrhachium pedite atque equite, simul longis navibus mare clauderet,

    Tac. H. 2, 83. —
    e.
    Inserted in the last term ( poet.):

    memor Actae non alio rege puertiae, Mutataeque simul togae,

    Hor. C. 1, 36, 9;

    interea Maecenas advenit atque Coccejus, Capitoque simul Fontejus,

    id. S. 1, 5, 32.—
    2.
    Referring to two or more co-ordinate clauses or sentences.
    a.
    Et simul or simulque:

    contundam facta Talthybi, contem namque omnes nuntios, semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

    Plaut. Stich. 2, 1, 34:

    eamus, et de istac simul consilium volo capere una tecum,

    i. e. while going, Ter. Eun. 3, 5, 65:

    quod... et simul quia,

    Lucr. 5, 1181:

    ratio Ecquaenam fuerit origo... et simul ecquae sit finis, etc.,

    id. 5, 1213:

    sed iidem illi ita mecum loquuntur... et simul admonent quiddam quod cavebimus, etc.,

    Cic. Phil. 1, 11, 28:

    ex tuis litteris cognovi festinationem tuam, et simul sum admiratus cur, etc.,

    id. Fam. 7, 8, 1:

    emergit Nixi caput, et simul effert sese clara Fides et, etc.,

    id. Arat. 713 (460):

    postquam Rutilium consedisse accepit, simulque ex Jugurthae proelio clamorem augeri,

    Sall. J. 52, 6:

    equites ex equis desiliunt, simulque et hosti se opponunt, et animos peditum accendunt,

    Liv. 3, 62, 8:

    tum rigere omnibus corpora... et simul lassitudine et... fame etiam deficere,

    id. 21, 54, 9; 41, 3; Cic. Arat. 504 (259); 545 (299); Curt. 4, 2, 21; Quint. 2, 5, 13.—
    b.
    Simul with autem or enim, introducing the second sentence:

    salve! simul autem vale!

    Plaut. Merc. 5, 1, 1: augeamus sane suspicionem tuam;

    simul enim augebimus diligentiam,

    Cic. Marc. 7, 22.—
    c.
    Simul preceding co-ordinate sentences, generally connected by et... et, but also by a single copulative conjunction:

    simul enim et rei publicae consules, et propones ei exempla ad imitandum,

    Cic. Phil. 10, 2, 5:

    illa autem altera ratio quae simul et opinionem falsam tollit, et aegritudinem detrahit,

    id. Tusc. 4, 28, 60:

    simul et inopiam frumenti lenire, et ignaris omnibus parare,

    Sall. J. 91, 1:

    nullus portus erat qui simul et omnis onerarias caperet, et tecta legionibus praeberet,

    Liv. 32, 18, 3:

    simul et cohors invasit, et ex omnibus oppidi partibus... concurrerunt,

    id. 32, 24, 3: simul Metelli imagines dereptae, et missi qui Antonio nuntiarent. Tac. H. 3, 13; cf. Suet. Caes. 57.—
    3.
    Referring to co-ordinate clauses introduced by subordinating conjunctions:

    Mnesilochum ut requiram atque ut eum mecum ad te adducam semul,

    Plaut. Bacch. 3, 5, 2:

    tantum faciam ut notam apponam... et simul significem, etc.,

    Cic. Fam. 13, 6, 2:

    quod eo liberius ad te seribo, quia nostrae laudi favisti, simulque quod video non novitati esse invisum meae,

    id. ib. 1, 7, 8; 7, 10, 3.—If used in connecting dependent clauses, simul often stands for a co-ordinating conjunction; v. VI. infra.
    V.
    Introducing an independent sentence, at the same time, also, likewise (cf.: itaque, igitur, deinde, tum, etc.).
    1.
    Simul alone:

    ego Tiresiam consulam quid faciundum censeat: semul hanc rem ut facta est eloquar,

    Plaut. Am. 5, 1, 77:

    sequimini! simul circumspicite ne quis adsit arbiter,

    id. Mil. 4, 4, 1:

    alterum ipse efficiam ut attente audiatis. Simul illud oro: si, etc.,

    Cic. Phil. 2, 5, 10:

    hoc proprium virtutis existimant... simul hoc se fore tutiores arbitrantur,

    Caes. B. G. 6, 23:

    Valerio Samnitium legiones occurrunt... simul in Campanos stimulabat ira,

    Liv. 7, 32, 3:

    tibi (Apollo) decimam partem praedae voveo. Te simul, Juno, precor ut, etc.,

    id. 5, 21, 3.—
    2.
    More freq. simul et (= etiam):

    quia videbitur Magis verisimile id esse... simul et conficiam facilius ego quod volo,

    Ter. Heaut. 4, 5, 55:

    nolite committere ut in re tam inveterata quidquam novi sentiatis. Simul et illa omnia ante oculos vestros proponite, etc.,

    Cic. Balb. 28, 65:

    demonstravi haec Caecilio. Simul et illud ostendi, me ei satisfacturum,

    id. Att. 1, 1, 4:

    legati jam reverterant... simul venerant et ab rege Perseo oratores qui, etc.,

    Liv. 41, 19 med.:

    ipse ad Sycurium progressus, opperiri ibi hostium adventum statuit. Simul et frumentari passim exercitum jubet,

    id. 42, 54 fin.; cf. Plaut. Stich. 5, 5, 14; Cic. Or. 2, 85, 349; id. Q. Fr. 1, 1, 12, § 34; id. Prov. Cons. 15, 36; id. Balb. 25, 56; id. Arat. 618 (372); 628 (382); 707 (454); 721 (468); Caes. B. G. 1, 19; 6, 8; Sall. C. 30, 2; id. J. 100, 3; Liv. 8, 9, 13; 8, 32, 5; 10, 3, 2; 40, 32; 4, 49, 3; Tac. H. 1, 1; 1, 52; 2, 53; 3, 15; 3, 18; 3, 20; 3, 29; 3, 42; 3, 82.
    VI.
    Simul itself stands as co-ordinating conjunction, to connect dependent clauses represented as contemporaneous, and at the same time, and also (not ante-class.; rare in Cic.;

    freq. in the histt.): ei Verres possessionem negat se daturum, ne posset patronum suum juvare, simul ut esset poena quod, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 124:

    omnes vocat ad diripiendos Eburones, ut potius Gallorum vita quam legionarius miles periclitetur, simul ut... pro tali facinore stirps et nomen civitatis tollatur,

    Caes. B. G. 6, 34: quippe foedum hominem a republica procul esse volebat;

    simul quia boni complures praesidium in eo putabant,

    Sall. C. 19, 2:

    cujus de virtute, quia multi dixere, praetereundum puto, simul ne per insolentiam quis existumet memet studium meum laudando extollere,

    id. J. 4, 2:

    nihil horum... discere cum cerneret posse, simul et tirocinio et perturbatione juvenis moveretur, etc.,

    Liv. 39, 47:

    a sermone Graeco puerum incipere malo, quia Latinum vel nobis nolentibus perhibet, simul quia disciplinis quoque Graecis prius instruendus est,

    Quint. 1, 1, 12; Sall. J. 20, 1; Liv. 39, 33, 1; 8, 6, 11; Caes. B. C. 43, 2; Sall. C. 20, 3; 56, 5; Liv. 3, 50, 10; 40, 36 init.; Tac. H. 1, [p. 1704] 70;

    2, 15.—So, connecting participial expressions or adverbial phrases with dependent clauses: his amicis confisus Catilina, simul quod aes alienum ingens erat, et quod... opprimendae reipublicae consilium cepit,

    Sall. C. 16, 4:

    hi, quod res in invidia erat, simul et ab Numidis obsecrati,

    id. J. 25, 5:

    ob eam iram, simul ut praeda militem aleret, duo milia peditum... populari agrum jussit,

    Liv. 21, 52, 5; 3, 66, 3:

    equites praemisit speculatum, simul ut ignem exstinguerent,

    Curt. 4, 10, 11:

    Otho, quamquam turbidis rebus, etc., simul reputans non posse, etc.,

    Tac. H. 1, 83 init.:

    committere igitur eum (locum) non fidelissimis sociis noluit, simul quod ab illa parte urbis navibus aditus ex alto est,

    Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84; Liv. 9, 2, 5; Tac. H. 1, 70 fin.; 2, 28; 2, 30.
    VII.
    Simul. as co-ordinating conjunction, is frequently placed before each of the co-ordinate terms (simul... simul = hama men... hama de), partly... partly; not only... but at the same time (not anteAug.).
    1.
    With independent clauses:

    simul castra oppugnabantur, simul pars exercitus ad populandum agrum Romanum missa,

    Liv. 3, 5, 2:

    accolas Hannibal simul perlicit ad naves fabricandas, simul et ipsi traici exercitum cupiebant,

    id. 21, 26, 7:

    ab his simul custodes trucidari coepti, simul datum signum armatis ut ex insidiis concurrerent,

    id. 9, 25, 8:

    simul gratias agit, simul gratulatur quod, etc.,

    Curt. 6, 7, 15; cf. Verg. A. 1, 631 sq.; 2, 220 sqq.; 12, 268; Liv. 1, 9, 5.—
    2.
    With dependent clauses:

    venit ad quaerendum, simul quod non deducerent praesidia, simul quod in Bithyniam auxilia missi forent,

    Liv. 39, 46 fin.:

    Perseus cum audisset, simul Meliboeam a consulis exercitu oppugnari, simul classem Iolci stare,

    id. 44, 13 init.:

    consul ad Phylan ducit, simul ut praesidium firmaret, simul ut militi frumentum divideret,

    id. 44, 8, 1:

    simul questi... simul nuntiantes,

    id. 42, 46:

    plus quam imponebatur oneris recepi, simul ut pleniore obsequio demererer amantissimos mei, simul ne... alienis vestigiis insisterem, Quint. prooem. 3.—Rarely connecting a dependent clause with an independent sentence: Athenas ierant, simul ut pro legatione praemio esset honos, simul peritos legum peregrinarum ad condenda nova jura usui fore credebant,

    Liv. 3, 35, 5; cf. Verg. A. 12, 758.—
    3.
    Co-ordinating dependent clauses with adverbial phrases:

    Germani frequenter in castra venerunt, simul sui purgandi causa, simul ut de induciis impetrarent,

    Caes. B. G. 4, 13:

    Philippus, simul ne ocio miles deterior fieret, simul avertendae suspicionis causa... in Maedicam ducere pergit,

    Liv. 40, 21, 1. —
    4.
    Connecting single nouns or phrases belonging to the same predicate:

    cum simul fragor rupti pontis, simul clamor Romanorum impetum sustinuit,

    Liv. 2, 10, 10:

    ad se simul legatos, simul milites missos,

    id. 42, 52 med.:

    et Romae simul dilectu, simul tributo conferendo laboratum est,

    id. 5, 10, 3:

    increpando simul temeritatem, simul ignaviam,

    id. 2, 65, 4:

    tum vero si mul ab hostibus, simul ab iniquitate loco rum Poeni oppugnabantur,

    id. 21, 33, 5:

    inter simul complorationem feminarum, simul nefandam caedem,

    id. 41, 11:

    simul a mari, simul a terra ingredienti,

    id. 44, 12 med.; cf. Tac. A. 1, 49; 14, 40; id. Agr. 25; 36; 41; Verg. G. 3, 201; id. A. 1, 513; Hor. S. 2, 2, 73.
    VIII.
    Simul, in connection with ac, atque (also written in one word,

    sĭmŭlac

    , sĭmŭlatque), rarely with ut, and very rarely with et, is used as subordinating, temporal conjunction, as soon as. For simulac, etc., simul alone is freq.
    1.
    Simul ac: simul ac lacrimas de ore noegeo (i. e. candido) detersit, Liv. And. ap. Fest. p. 174 Mull.:

    Demenaetum simul ac conspexero hodie,

    Plaut. As. 2, 4, 73:

    non simul ac se ipse commovit, sensit quid intersit,

    Cic. Ac. 2, 16, 51:

    si simul ac procul conspexit armatos, recessisset,

    id. Caecil. 16, 46:

    dicebam, simul ac timere desisses, similem te futurum tui,

    id. Phil. 2, 35, 89:

    Alcibiades, simul ac se remiserat, dissolutus reperiebatur,

    Nep. Alcib. 1. 4:

    at mihi plaudo Ipse domi, simul ac nummos contemplor in arca,

    Hor. S. 1, 1, 67; cf. Cic. N. D. 1, 38, 108; id. Fam. 15, 16, 2; id. Planc. 41, 98; id. Phil. 4, 1, 1; id. Verr. 2, 2, 19, § 46; id. Or. 2, 27, 117; Verg. A. 4, 90; 12, 222; Ov. M. 2, 167; Hor. S. 1, 2, 33; 1, 4, 119; 1, 8, 21.—Strengthened by primum (= ut primum):

    simul ac primum ei occasio visa est, quaestor consulem deseruit,

    Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; so id. ib. 2, 1, 52, § 138; id. Phil. 4, 1, 1; Suet. Caes. 30; id. Ner. 43.—
    2.
    Simul atque:

    L. Clodius, simul atque introductus est, rem conficit,

    Cic. Clu. 14, 40:

    simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt,

    id. Mur. 10, 22:

    simul atque audivit ejus interitum, suo Marte res suas recuperavit,

    id. Phil. 2, 37, 95:

    simul atque enim se infiexit hic rex in dominatum injustiorem, fit continuo tyrannus,

    id. Rep. 2, 26, 49:

    simul atque sibi hic adnuisset, numeraturum se dicebat,

    id. Quint. 5, 18:

    qui, simul atque in oppidum venerat, inmittebantur illi continuo Cibyratici canes,

    id. Verr. 2, 4, 21, § 47:

    simul atque de Caesaris adventu cognitum est,

    Caes. B. G. 5, 3, 3; cf. Cic. Planc. 41, 98; id. Phil. 8, 10, 31; Suet. Caes. 29; id. Galb. 7.—
    3.
    Simul ut (v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 11, 33):

    simul ut experrecti sumus, visa illa contemnimus,

    Cic. Ac. 2, 16, 51:

    simul ut accepi a Seleuco litteras tuas, statim quaesivi, etc.,

    id. Fam. 6, 18, 1:

    nostros omnia consequi potuisse, simul ut velle coepissent,

    id. Tusc. 4, 2, 5; id. Q. Fr. 2, 5, 3 (6, 2):

    simul ut, qui sint professi, videro, dicam,

    id. Planc. 6, 14; id. Att. 10, 4, 12:

    nam simul ut supero se totum lumine Cancer extulit, extemplo cedit delapsa Corona,

    id. Arat. 596 (349).—
    4.
    Simul et:

    simul et quid erit certi, scribam ad te,

    Cic. Att. 2, 20, 2:

    ego ad te statim habebo quod scribam, simul et videro Curionem,

    id. ib. 10, 4, 12:

    quam accepi simul et in Cumanum veni,

    id. ib. 10, 16, 4; 16, 11, 6; id. Q. Fr. 2, 6, 3. In all these passages the Cod. Med. has simul et, which the editors variously changed into simulatque, simulac, simul ut, simul; so,

    omne animal simul et ortum est, se ipsum diligit,

    Cic. Fin. 2, 11, 33, where the vulg. has simul ut, and Madv. reads simul [et] ortum.—
    5.
    Simul ubi:

    quod simul ubi conspexit, equites emisit,

    Liv. 4, 18, 7 dub. Weissenb. ad loc.—
    6.
    Simul alone, = simul atque:

    simul herbae inceperint nasci,

    Cato, R. R. 48:

    hic simul argentum repperit, cura sese expedivit,

    Ter. Phorm. 5, 4, 4: simul limen intrabo, illi extrabunt illico, Afran. ap. Non. 104, 21 (Com. Rel. v. 5 Rib.):

    simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

    Cic. Ac. 2, 27, 86:

    nostri, simul in arido constiterunt, in hostes impetum fecerunt,

    Caes. B. G. 4, 26 fin.:

    simul increpuere arma, hostis pedem rettulit,

    Liv. 6, 24, 1; cf. Cic. Tusc. 4, 6, 12; id. Fin. 3, 6, 21; id. Arat. 594 (349); Caes. B. C. 1, 30, 3; Liv. 3, 62, 6; 4, 18, 6; 4, 31, 5; 4, 32, 6; 5, 25, 11; 8, 32, 2; 21, 55, 9; 44, 8 med.; 44, 19; 44, 44 fin.; Curt. 3, 11, 4; Phaedr. 3, 16, 16; Hor. C. 1, 12, 27; 3, 4, 37; Verg. G. 4, 232; Ov. F. 1, 567.—Strengthened by primum:

    simul primum magistratio abiit, dicta dies est,

    Liv. 6, 1, 6:

    simul primum anni tempus navigabile praebuisset mare,

    id. 35, 44, 5 Weissenb. ad loc.; Suet. Caes. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > semol

  • 114 semul

    sĭmŭl (ante-class. also sĕmŭl, Plaut. Trin. prol. p. 97 Ritschl; v. infra; and sĕmŏl, C. I. L. 1175 fin.; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 96; cf. also simitu. The final l of simul was scarcely pronounced in the vulg. lang., and in comic poetry does not make position with an initial consonant following; v. Corss. Ausspr. 2, p. 643 sq.; Lorenz ad Plaut. Ps. 567), adv. [Sanscr. sama-; Gr. hama, homos]; cf. semel, = eodem tempore, una, at the same time, together, at once, as soon as.
    I.
    Referring, as temporal adverb, to plural nouns of the same sentence, and representing persons or things as acting, happening, etc., simultaneously.
    1.
    After a plural subject:

    hunc ambo in saxo semul sedent ejecti,

    Plaut. Rud. prol. 72:

    multa concurrunt simul,

    Ter. And. 3, 2, 31:

    (duo homines) simul cenare voluerunt,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    Zmyrnae cum simul essemus compluris dies,

    id. Rep. 1, 8, 13:

    tres simul soles effulserunt,

    Liv. 41, 21 fin.:

    tria simul agmina populabantur Indos,

    Curt. 9, 10, 7:

    duo simul hujusmodi personae Ciceroni obstiterunt,

    Quint. 11, 1, 69:

    Othonem multa simul exstimulabant,

    Tac. H. 1, 21; Cic. Fam. 9, 1, 2; id. Att. 5, 10, 5; Liv. 21, 33, 3; 41, 2 init.; Curt. 4, 15, 22.—Sometimes the logical subject is understood:

    multos modios salis simul (i. e. amicis) edendos esse,

    Cic. Lael. 19, 67.—Sometimes both the subject and predicate are understood:

    quare si simul (i. e. nos agere) placebit,

    Cic. Fam. 5, 19, 2.—
    2.
    With a plur. object:

    (Alcumena) uno partu duos peperit semul,

    Plaut. Am. 5, 2, 8:

    duas res simul nunc agere decretum'st mihi,

    Plaut. Merc. prol. 1:

    si duos consules simul ex Italia ejectos... res publica tenere potuisset,

    Cic. Phil. 13, 14, 29:

    ambo cum simul conspicimus,

    Liv. 40, 46 init.:

    simul omnibus portis erupit,

    id. 40, 48 fin.; cf. Auct. Her. 3, 12, 22; Liv. 8, 37, 5; 21, 60; 40, 30; 42, 7; Curt. 5, 9, 1; Quint. 10, 1, 76; 10, 3, 23; 10, 7, 16.—So with singular implying a plural:

    tota (urbs) simul exsurgere aedificiis coepit,

    Liv. 6, 4, 6:

    totam simul causam ponit ante oculos,

    Quint. 6, 1, 1.—After an adverb. implying a plural noun:

    igitur undique simul (i. e. ex omnibus locis simul) speculatores citi sese ostendunt,

    Sall. J. 101, 1.—
    3.
    Referring [p. 1703] to plural attributes:

    omnium simul rerum... discrimine proposito,

    Liv. 6, 35, 6:

    multarum simul civitatium legati Romam convenerunt,

    id. 43, 6, 1.—
    4.
    Referring to an attributive participle understood:

    multitudo plurium simul gentium (= simul eodem loco versantium),

    Liv. 44, 45:

    trium simul bellorum victor (= eodem tempore gestorum),

    id. 6, 4, 1:

    inter duo simul bella,

    id. 7, 27, 7:

    tot simul malis victi,

    Curt. 4, 4, 12.
    II.
    Referring to nouns, etc., connected by the preposition cum: simul cum = una cum (v. una, s. v. unus), together with:

    novi (illum) cum Calcha semul,

    Plaut. Men. 5, 2, 48:

    jube in urbem veniat jam tecum semul,

    id. Most. 4, 2, 26:

    qui ipsus equidem nunc primum istanc tecum conspicio semul?

    id. Am. 2, 2, 122:

    me misisti ad portum cum luci semul,

    id. Stich. 2, 2, 40:

    quae (amicitia) incepta a parvis cum aetate adcrevit simul,

    Ter. And. 3, 3, 7:

    simul consilium cum re amisti?

    id. Eun. 2, 2, 10:

    Critolaum simul cum Diogene venisse commemoras,

    Cic. Or. 2, 38, 100:

    Hortensius tecum simul pro Appio Claudio dixit,

    id. Brut. 64, 230:

    cum corporibus simul animos interire,

    id. Lael. 4, 13:

    vobiscum simul considerantis,

    id. Rep. 1, 46, 70:

    testamentum Cyri simul obsignavi cum Clodio,

    id. Mil. 18, 48:

    simul cum lege Aelia magistratum iniit,

    id. Att. 1, 16, 13:

    simul cum lumine pandit,

    id. Arat. 704 (452):

    simul cum moribus immutatur fortuna,

    Sall. C. 2, 5:

    cum anima simul,

    id. ib. 33, 4:

    simul cum occasu solis,

    id. J. 91, 2:

    simul cum dono designavit templi finis,

    Liv. 1, 10, 5:

    si (dictator) se (Fabium) simul cum gloria rei gestae extinxisset,

    id. 8, 31, 7:

    ut cresceret simul et neglegentia cum audacia hosti,

    id. 31, 36, 7; cf. Plaut. Am. 2, 2, 136; id. Aul. 4, 4, 28; id. Bacch. 4, 1, 5; id. Cist. 4, 2, 105; id. Ep. 1, 1, 39; id. Men. prol. 27; 2, 3, 54; 5, 1, 36; id. Merc. 2, 1, 31; id. Most. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 1, 13; id. Tusc. 3, 18, 40; id. de Or. 2, 33, 142; 3, 3, 10; id. Arch. 12, 30; id. Sest. 22, 50; id. Fam. 15, 4, 8; Liv. 1, 31, 3; Nep. 3, 2; 11, 3; 18, 3; 23, 6; Quint. 11, 3, 65; Hor. Epod. 1, 8; id. S. 1, 1, 58.—Strengthened by una:

    quippe omnes semul didicimus tecum una,

    Plaut. Poen. 3, 1, 50; cf. id. Most. 4, 3, 43.—With ellipsis of mecum:

    qui scribis morderi te interdum quod non simul sis,

    Cic. Att. 6, 2, 8.—Freq. cum eo (eis, etc.) must be supplied after simul, likewise, together with him, them, etc.:

    in vigiliam quando ibat miles, tum tu ibas semul (i. e. cum eo)?

    Plaut. Ps. 4, 7, 86:

    cum simul P. Rutilius venisset,

    Cic. Rep. 1, 11, 17:

    hos qui simul erant missi, fallere,

    id. Rosc. Am. 38, 110:

    prae metu ne simul (i. e. cum iis) Romanus irrumperet,

    Liv. 5, 13, 13:

    extra turbam ordinem conlocuntur semul (i. e. inter se),

    Plaut. Am. 1, 1, 69; cf. id. ib. 2, 2, 180; Cic. Pis. 34, 84; Liv. 6, 11, 5; Curt. 8, 13, 3.—Simul with abl. alone = cum with abl. ( poet. and in post-Aug. prose; cf. Gr. hama with dat.):

    simul his,

    Hor. S. 1, 10, 86:

    quippe simul nobis habitat,

    Ov. Tr. 5, 10, 29:

    his simul,

    Sil. 3, 268:

    Magnetibus simul transmissi,

    Tac. A. 4, 55:

    quindecimviri septemviris simul,

    id. ib. 3, 64; cf. id. ib. 6, 9; Sil. 5, 418; Sen. Troad. 1049.
    III.
    Referring to a preceding adverb. clause, at the same time, i.e. as that of the action described:

    juris ubi dicitur dies, simul patronis dicitur,

    Plaut. Men. 4, 2, 17:

    quamquam ego vinum bibo, at mandata hau consuevi semul bibere una (= bibere quom vinum bibo, una cum vino),

    id. Pers. 2, 1, 3:

    quando nihil sit (quod det), semul amare desinat,

    id. Ps. 1, 3, 73 Fleck.:

    ubi res prolatae sunt, quom rus homines eunt, semul prolatae res sunt nostris dentibus,

    id. Capt. 1, 1, 10; id. Ps. 4, 7, 84; cf.:

    domum numquam introibis, nisi feres pallam simul (i. e. cum introibis),

    Plaut. Men. 4, 2, 104.
    IV.
    Referring to two or more co-ordinate terms or facts representing these as simultaneous, and at the same time, and also, both... and ( at once), together.
    1.
    Referring to co-ordinate terms of the same sentence.
    a.
    Simul preceding all the coordinate terms which are connected by et, ac, atque, que, or by et... et (freq. in the histt.):

    semul flere sorbereque haud facile est,

    Plaut. Most. 3, 2, 104:

    Q. Hortensi ingenium simul aspectum et probatum est,

    Cic. Brut. 64, 228: Bomilcar, simul cupidus incepta patrandi, et timore socii anxius, Sall. J. 70, 5:

    dicenti lacrimae simul spiritum et vocem intercluserunt,

    Liv. 40, 16 init.:

    quae simul auxilio tribunicio et consensu plebis impediri coepta,

    id. 6, 27, 9:

    Lycios sub Rhodiorum simul imperio et tutela esse,

    id. 41, 6 fin.:

    Priverni qui simul a Fundanis ac Romanis defecerunt,

    id. 8, 19, 11:

    simul divinae humanaeque spei pleni pugnam poscunt,

    id. 10, 40, 1:

    eximio simul honoribus atque virtutibus,

    id. 6, 11, 3:

    obruit animum simul luctus metusque,

    id. 42, 28; 5, 26, 10; Val. Max. 5, 2, 6:

    simul ipsum Vitellium contemnebant metuebantque,

    Tac. H. 2, 92; cf. Liv. 3, 38, 12; 3, 50, 12; 5, 7, 3; 6, 18, 5; 6, 33, 9; 6, 40, 4; 9, 12, 4; 27, 51, 12; Caes. B. G. 7, 48; Curt. 5, 4, 30; Sen. Q. N. 2, 54, 2.—So with three or more co-ordinate terms, either all connected by et, Caes. B. G. 4, 24, 2; Quint. 1, 12, 3; 10, 7, 23;

    or asyndetic: nunc simul res, fides, fama, virtus, decus deseruerunt,

    Plaut. Most. 1, 2, 60.—
    b.
    Simul after all the coordinate terms (mostly ante-class.):

    nunc operam potestis ambo mihi dare et vobis simul,

    Plaut. Men. 5, 9, 40:

    faxo et operam et vinum perdiderit simul,

    id. Aul. 3, 6, 42:

    ut si quis sacrilegii et homicidii simul accusetur,

    Quint. 12, 1, 4; cf. Plaut. Capt. 3, 5, 92; id. Men. 3, 3, 16; Mart. 11, 58, 10.—
    c.
    Simul after the first of the co-ordinate terms (so not in Cic.):

    convenit regnum simul atque locos ut haberet,

    Naev. Bell. Pun. 1, 6, fr. 3:

    oculis simul ac mente turbatum,

    Liv. 7, 26, 5:

    quod ubi auditum simul visumque est,

    id. 8, 39, 7:

    pulvere simul ac sudore perfusum,

    Curt. 3, 5, 2:

    terrestri simul navalique clade,

    id. 4, 3, 14:

    vota nuncupabantur simul et solvebantur,

    Val. Max. 6, 9, ext. 5:

    qui ima simul ac summa foveret aequaliter,

    Sen. Ep. 90, 25; cf. Liv. 4, 32, 12; Curt. 3, 8, 23; 6, 5, 19; 8, 5, 1; Quint. 10, 1, 30.—In post-Aug. prose without any temporal idea, = as well as:

    populi Romani facta simul ac dicta memoratu digna... deligere constitui,

    Val. Max. 1 prol.; so id. 1, 1, 9.—
    d.
    Placed before the last term.
    (α).
    Simul et (= simul etiam), and at the same time, and also:

    Jugurtha, postquam oppidum Capsam aliosque locos munitos, simul et magnam pecuniam amiserat,

    Sall. J. 97, 1:

    Marium fatigantem de profectione, simul et invisum et offensum,

    id. ib. 73, 2:

    Marius hortandi causa, simul et nobilitatem exagitandi, contionem advocavit,

    id. ib. 84, 5:

    milites modesto imperio habiti, simul et locupletes,

    id. ib. 92, 2:

    Perseus cum adventu consulis, simul et veris principio strepere omnia cerneret,

    Liv. 44, 34 fin.; cf. Hor. C. 1, 20, 6.—
    (β).
    Simulque (rare):

    ut (materia) fragilis incumberet, simulque terra umore diluta,

    Curt. 8, 10, 25.—
    (γ).
    Simul, without any conjunction (so in Cic., but only poet.):

    Neptuno grates habeo et tempestatibus, semul Mercurio qui, etc.,

    Plaut. Stich. 3, 1, 3:

    Electra Stereopeque, simul sanctissima Maja,

    Cic. Arat. 270 (36):

    inter solis iter, simul inter flamina venti,

    id. ib. 342 (101):

    ambiguus consilii, num Dyrrhachium pedite atque equite, simul longis navibus mare clauderet,

    Tac. H. 2, 83. —
    e.
    Inserted in the last term ( poet.):

    memor Actae non alio rege puertiae, Mutataeque simul togae,

    Hor. C. 1, 36, 9;

    interea Maecenas advenit atque Coccejus, Capitoque simul Fontejus,

    id. S. 1, 5, 32.—
    2.
    Referring to two or more co-ordinate clauses or sentences.
    a.
    Et simul or simulque:

    contundam facta Talthybi, contem namque omnes nuntios, semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

    Plaut. Stich. 2, 1, 34:

    eamus, et de istac simul consilium volo capere una tecum,

    i. e. while going, Ter. Eun. 3, 5, 65:

    quod... et simul quia,

    Lucr. 5, 1181:

    ratio Ecquaenam fuerit origo... et simul ecquae sit finis, etc.,

    id. 5, 1213:

    sed iidem illi ita mecum loquuntur... et simul admonent quiddam quod cavebimus, etc.,

    Cic. Phil. 1, 11, 28:

    ex tuis litteris cognovi festinationem tuam, et simul sum admiratus cur, etc.,

    id. Fam. 7, 8, 1:

    emergit Nixi caput, et simul effert sese clara Fides et, etc.,

    id. Arat. 713 (460):

    postquam Rutilium consedisse accepit, simulque ex Jugurthae proelio clamorem augeri,

    Sall. J. 52, 6:

    equites ex equis desiliunt, simulque et hosti se opponunt, et animos peditum accendunt,

    Liv. 3, 62, 8:

    tum rigere omnibus corpora... et simul lassitudine et... fame etiam deficere,

    id. 21, 54, 9; 41, 3; Cic. Arat. 504 (259); 545 (299); Curt. 4, 2, 21; Quint. 2, 5, 13.—
    b.
    Simul with autem or enim, introducing the second sentence:

    salve! simul autem vale!

    Plaut. Merc. 5, 1, 1: augeamus sane suspicionem tuam;

    simul enim augebimus diligentiam,

    Cic. Marc. 7, 22.—
    c.
    Simul preceding co-ordinate sentences, generally connected by et... et, but also by a single copulative conjunction:

    simul enim et rei publicae consules, et propones ei exempla ad imitandum,

    Cic. Phil. 10, 2, 5:

    illa autem altera ratio quae simul et opinionem falsam tollit, et aegritudinem detrahit,

    id. Tusc. 4, 28, 60:

    simul et inopiam frumenti lenire, et ignaris omnibus parare,

    Sall. J. 91, 1:

    nullus portus erat qui simul et omnis onerarias caperet, et tecta legionibus praeberet,

    Liv. 32, 18, 3:

    simul et cohors invasit, et ex omnibus oppidi partibus... concurrerunt,

    id. 32, 24, 3: simul Metelli imagines dereptae, et missi qui Antonio nuntiarent. Tac. H. 3, 13; cf. Suet. Caes. 57.—
    3.
    Referring to co-ordinate clauses introduced by subordinating conjunctions:

    Mnesilochum ut requiram atque ut eum mecum ad te adducam semul,

    Plaut. Bacch. 3, 5, 2:

    tantum faciam ut notam apponam... et simul significem, etc.,

    Cic. Fam. 13, 6, 2:

    quod eo liberius ad te seribo, quia nostrae laudi favisti, simulque quod video non novitati esse invisum meae,

    id. ib. 1, 7, 8; 7, 10, 3.—If used in connecting dependent clauses, simul often stands for a co-ordinating conjunction; v. VI. infra.
    V.
    Introducing an independent sentence, at the same time, also, likewise (cf.: itaque, igitur, deinde, tum, etc.).
    1.
    Simul alone:

    ego Tiresiam consulam quid faciundum censeat: semul hanc rem ut facta est eloquar,

    Plaut. Am. 5, 1, 77:

    sequimini! simul circumspicite ne quis adsit arbiter,

    id. Mil. 4, 4, 1:

    alterum ipse efficiam ut attente audiatis. Simul illud oro: si, etc.,

    Cic. Phil. 2, 5, 10:

    hoc proprium virtutis existimant... simul hoc se fore tutiores arbitrantur,

    Caes. B. G. 6, 23:

    Valerio Samnitium legiones occurrunt... simul in Campanos stimulabat ira,

    Liv. 7, 32, 3:

    tibi (Apollo) decimam partem praedae voveo. Te simul, Juno, precor ut, etc.,

    id. 5, 21, 3.—
    2.
    More freq. simul et (= etiam):

    quia videbitur Magis verisimile id esse... simul et conficiam facilius ego quod volo,

    Ter. Heaut. 4, 5, 55:

    nolite committere ut in re tam inveterata quidquam novi sentiatis. Simul et illa omnia ante oculos vestros proponite, etc.,

    Cic. Balb. 28, 65:

    demonstravi haec Caecilio. Simul et illud ostendi, me ei satisfacturum,

    id. Att. 1, 1, 4:

    legati jam reverterant... simul venerant et ab rege Perseo oratores qui, etc.,

    Liv. 41, 19 med.:

    ipse ad Sycurium progressus, opperiri ibi hostium adventum statuit. Simul et frumentari passim exercitum jubet,

    id. 42, 54 fin.; cf. Plaut. Stich. 5, 5, 14; Cic. Or. 2, 85, 349; id. Q. Fr. 1, 1, 12, § 34; id. Prov. Cons. 15, 36; id. Balb. 25, 56; id. Arat. 618 (372); 628 (382); 707 (454); 721 (468); Caes. B. G. 1, 19; 6, 8; Sall. C. 30, 2; id. J. 100, 3; Liv. 8, 9, 13; 8, 32, 5; 10, 3, 2; 40, 32; 4, 49, 3; Tac. H. 1, 1; 1, 52; 2, 53; 3, 15; 3, 18; 3, 20; 3, 29; 3, 42; 3, 82.
    VI.
    Simul itself stands as co-ordinating conjunction, to connect dependent clauses represented as contemporaneous, and at the same time, and also (not ante-class.; rare in Cic.;

    freq. in the histt.): ei Verres possessionem negat se daturum, ne posset patronum suum juvare, simul ut esset poena quod, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 124:

    omnes vocat ad diripiendos Eburones, ut potius Gallorum vita quam legionarius miles periclitetur, simul ut... pro tali facinore stirps et nomen civitatis tollatur,

    Caes. B. G. 6, 34: quippe foedum hominem a republica procul esse volebat;

    simul quia boni complures praesidium in eo putabant,

    Sall. C. 19, 2:

    cujus de virtute, quia multi dixere, praetereundum puto, simul ne per insolentiam quis existumet memet studium meum laudando extollere,

    id. J. 4, 2:

    nihil horum... discere cum cerneret posse, simul et tirocinio et perturbatione juvenis moveretur, etc.,

    Liv. 39, 47:

    a sermone Graeco puerum incipere malo, quia Latinum vel nobis nolentibus perhibet, simul quia disciplinis quoque Graecis prius instruendus est,

    Quint. 1, 1, 12; Sall. J. 20, 1; Liv. 39, 33, 1; 8, 6, 11; Caes. B. C. 43, 2; Sall. C. 20, 3; 56, 5; Liv. 3, 50, 10; 40, 36 init.; Tac. H. 1, [p. 1704] 70;

    2, 15.—So, connecting participial expressions or adverbial phrases with dependent clauses: his amicis confisus Catilina, simul quod aes alienum ingens erat, et quod... opprimendae reipublicae consilium cepit,

    Sall. C. 16, 4:

    hi, quod res in invidia erat, simul et ab Numidis obsecrati,

    id. J. 25, 5:

    ob eam iram, simul ut praeda militem aleret, duo milia peditum... populari agrum jussit,

    Liv. 21, 52, 5; 3, 66, 3:

    equites praemisit speculatum, simul ut ignem exstinguerent,

    Curt. 4, 10, 11:

    Otho, quamquam turbidis rebus, etc., simul reputans non posse, etc.,

    Tac. H. 1, 83 init.:

    committere igitur eum (locum) non fidelissimis sociis noluit, simul quod ab illa parte urbis navibus aditus ex alto est,

    Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84; Liv. 9, 2, 5; Tac. H. 1, 70 fin.; 2, 28; 2, 30.
    VII.
    Simul. as co-ordinating conjunction, is frequently placed before each of the co-ordinate terms (simul... simul = hama men... hama de), partly... partly; not only... but at the same time (not anteAug.).
    1.
    With independent clauses:

    simul castra oppugnabantur, simul pars exercitus ad populandum agrum Romanum missa,

    Liv. 3, 5, 2:

    accolas Hannibal simul perlicit ad naves fabricandas, simul et ipsi traici exercitum cupiebant,

    id. 21, 26, 7:

    ab his simul custodes trucidari coepti, simul datum signum armatis ut ex insidiis concurrerent,

    id. 9, 25, 8:

    simul gratias agit, simul gratulatur quod, etc.,

    Curt. 6, 7, 15; cf. Verg. A. 1, 631 sq.; 2, 220 sqq.; 12, 268; Liv. 1, 9, 5.—
    2.
    With dependent clauses:

    venit ad quaerendum, simul quod non deducerent praesidia, simul quod in Bithyniam auxilia missi forent,

    Liv. 39, 46 fin.:

    Perseus cum audisset, simul Meliboeam a consulis exercitu oppugnari, simul classem Iolci stare,

    id. 44, 13 init.:

    consul ad Phylan ducit, simul ut praesidium firmaret, simul ut militi frumentum divideret,

    id. 44, 8, 1:

    simul questi... simul nuntiantes,

    id. 42, 46:

    plus quam imponebatur oneris recepi, simul ut pleniore obsequio demererer amantissimos mei, simul ne... alienis vestigiis insisterem, Quint. prooem. 3.—Rarely connecting a dependent clause with an independent sentence: Athenas ierant, simul ut pro legatione praemio esset honos, simul peritos legum peregrinarum ad condenda nova jura usui fore credebant,

    Liv. 3, 35, 5; cf. Verg. A. 12, 758.—
    3.
    Co-ordinating dependent clauses with adverbial phrases:

    Germani frequenter in castra venerunt, simul sui purgandi causa, simul ut de induciis impetrarent,

    Caes. B. G. 4, 13:

    Philippus, simul ne ocio miles deterior fieret, simul avertendae suspicionis causa... in Maedicam ducere pergit,

    Liv. 40, 21, 1. —
    4.
    Connecting single nouns or phrases belonging to the same predicate:

    cum simul fragor rupti pontis, simul clamor Romanorum impetum sustinuit,

    Liv. 2, 10, 10:

    ad se simul legatos, simul milites missos,

    id. 42, 52 med.:

    et Romae simul dilectu, simul tributo conferendo laboratum est,

    id. 5, 10, 3:

    increpando simul temeritatem, simul ignaviam,

    id. 2, 65, 4:

    tum vero si mul ab hostibus, simul ab iniquitate loco rum Poeni oppugnabantur,

    id. 21, 33, 5:

    inter simul complorationem feminarum, simul nefandam caedem,

    id. 41, 11:

    simul a mari, simul a terra ingredienti,

    id. 44, 12 med.; cf. Tac. A. 1, 49; 14, 40; id. Agr. 25; 36; 41; Verg. G. 3, 201; id. A. 1, 513; Hor. S. 2, 2, 73.
    VIII.
    Simul, in connection with ac, atque (also written in one word,

    sĭmŭlac

    , sĭmŭlatque), rarely with ut, and very rarely with et, is used as subordinating, temporal conjunction, as soon as. For simulac, etc., simul alone is freq.
    1.
    Simul ac: simul ac lacrimas de ore noegeo (i. e. candido) detersit, Liv. And. ap. Fest. p. 174 Mull.:

    Demenaetum simul ac conspexero hodie,

    Plaut. As. 2, 4, 73:

    non simul ac se ipse commovit, sensit quid intersit,

    Cic. Ac. 2, 16, 51:

    si simul ac procul conspexit armatos, recessisset,

    id. Caecil. 16, 46:

    dicebam, simul ac timere desisses, similem te futurum tui,

    id. Phil. 2, 35, 89:

    Alcibiades, simul ac se remiserat, dissolutus reperiebatur,

    Nep. Alcib. 1. 4:

    at mihi plaudo Ipse domi, simul ac nummos contemplor in arca,

    Hor. S. 1, 1, 67; cf. Cic. N. D. 1, 38, 108; id. Fam. 15, 16, 2; id. Planc. 41, 98; id. Phil. 4, 1, 1; id. Verr. 2, 2, 19, § 46; id. Or. 2, 27, 117; Verg. A. 4, 90; 12, 222; Ov. M. 2, 167; Hor. S. 1, 2, 33; 1, 4, 119; 1, 8, 21.—Strengthened by primum (= ut primum):

    simul ac primum ei occasio visa est, quaestor consulem deseruit,

    Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; so id. ib. 2, 1, 52, § 138; id. Phil. 4, 1, 1; Suet. Caes. 30; id. Ner. 43.—
    2.
    Simul atque:

    L. Clodius, simul atque introductus est, rem conficit,

    Cic. Clu. 14, 40:

    simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt,

    id. Mur. 10, 22:

    simul atque audivit ejus interitum, suo Marte res suas recuperavit,

    id. Phil. 2, 37, 95:

    simul atque enim se infiexit hic rex in dominatum injustiorem, fit continuo tyrannus,

    id. Rep. 2, 26, 49:

    simul atque sibi hic adnuisset, numeraturum se dicebat,

    id. Quint. 5, 18:

    qui, simul atque in oppidum venerat, inmittebantur illi continuo Cibyratici canes,

    id. Verr. 2, 4, 21, § 47:

    simul atque de Caesaris adventu cognitum est,

    Caes. B. G. 5, 3, 3; cf. Cic. Planc. 41, 98; id. Phil. 8, 10, 31; Suet. Caes. 29; id. Galb. 7.—
    3.
    Simul ut (v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 11, 33):

    simul ut experrecti sumus, visa illa contemnimus,

    Cic. Ac. 2, 16, 51:

    simul ut accepi a Seleuco litteras tuas, statim quaesivi, etc.,

    id. Fam. 6, 18, 1:

    nostros omnia consequi potuisse, simul ut velle coepissent,

    id. Tusc. 4, 2, 5; id. Q. Fr. 2, 5, 3 (6, 2):

    simul ut, qui sint professi, videro, dicam,

    id. Planc. 6, 14; id. Att. 10, 4, 12:

    nam simul ut supero se totum lumine Cancer extulit, extemplo cedit delapsa Corona,

    id. Arat. 596 (349).—
    4.
    Simul et:

    simul et quid erit certi, scribam ad te,

    Cic. Att. 2, 20, 2:

    ego ad te statim habebo quod scribam, simul et videro Curionem,

    id. ib. 10, 4, 12:

    quam accepi simul et in Cumanum veni,

    id. ib. 10, 16, 4; 16, 11, 6; id. Q. Fr. 2, 6, 3. In all these passages the Cod. Med. has simul et, which the editors variously changed into simulatque, simulac, simul ut, simul; so,

    omne animal simul et ortum est, se ipsum diligit,

    Cic. Fin. 2, 11, 33, where the vulg. has simul ut, and Madv. reads simul [et] ortum.—
    5.
    Simul ubi:

    quod simul ubi conspexit, equites emisit,

    Liv. 4, 18, 7 dub. Weissenb. ad loc.—
    6.
    Simul alone, = simul atque:

    simul herbae inceperint nasci,

    Cato, R. R. 48:

    hic simul argentum repperit, cura sese expedivit,

    Ter. Phorm. 5, 4, 4: simul limen intrabo, illi extrabunt illico, Afran. ap. Non. 104, 21 (Com. Rel. v. 5 Rib.):

    simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

    Cic. Ac. 2, 27, 86:

    nostri, simul in arido constiterunt, in hostes impetum fecerunt,

    Caes. B. G. 4, 26 fin.:

    simul increpuere arma, hostis pedem rettulit,

    Liv. 6, 24, 1; cf. Cic. Tusc. 4, 6, 12; id. Fin. 3, 6, 21; id. Arat. 594 (349); Caes. B. C. 1, 30, 3; Liv. 3, 62, 6; 4, 18, 6; 4, 31, 5; 4, 32, 6; 5, 25, 11; 8, 32, 2; 21, 55, 9; 44, 8 med.; 44, 19; 44, 44 fin.; Curt. 3, 11, 4; Phaedr. 3, 16, 16; Hor. C. 1, 12, 27; 3, 4, 37; Verg. G. 4, 232; Ov. F. 1, 567.—Strengthened by primum:

    simul primum magistratio abiit, dicta dies est,

    Liv. 6, 1, 6:

    simul primum anni tempus navigabile praebuisset mare,

    id. 35, 44, 5 Weissenb. ad loc.; Suet. Caes. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > semul

  • 115 simul

    sĭmŭl (ante-class. also sĕmŭl, Plaut. Trin. prol. p. 97 Ritschl; v. infra; and sĕmŏl, C. I. L. 1175 fin.; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 96; cf. also simitu. The final l of simul was scarcely pronounced in the vulg. lang., and in comic poetry does not make position with an initial consonant following; v. Corss. Ausspr. 2, p. 643 sq.; Lorenz ad Plaut. Ps. 567), adv. [Sanscr. sama-; Gr. hama, homos]; cf. semel, = eodem tempore, una, at the same time, together, at once, as soon as.
    I.
    Referring, as temporal adverb, to plural nouns of the same sentence, and representing persons or things as acting, happening, etc., simultaneously.
    1.
    After a plural subject:

    hunc ambo in saxo semul sedent ejecti,

    Plaut. Rud. prol. 72:

    multa concurrunt simul,

    Ter. And. 3, 2, 31:

    (duo homines) simul cenare voluerunt,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    Zmyrnae cum simul essemus compluris dies,

    id. Rep. 1, 8, 13:

    tres simul soles effulserunt,

    Liv. 41, 21 fin.:

    tria simul agmina populabantur Indos,

    Curt. 9, 10, 7:

    duo simul hujusmodi personae Ciceroni obstiterunt,

    Quint. 11, 1, 69:

    Othonem multa simul exstimulabant,

    Tac. H. 1, 21; Cic. Fam. 9, 1, 2; id. Att. 5, 10, 5; Liv. 21, 33, 3; 41, 2 init.; Curt. 4, 15, 22.—Sometimes the logical subject is understood:

    multos modios salis simul (i. e. amicis) edendos esse,

    Cic. Lael. 19, 67.—Sometimes both the subject and predicate are understood:

    quare si simul (i. e. nos agere) placebit,

    Cic. Fam. 5, 19, 2.—
    2.
    With a plur. object:

    (Alcumena) uno partu duos peperit semul,

    Plaut. Am. 5, 2, 8:

    duas res simul nunc agere decretum'st mihi,

    Plaut. Merc. prol. 1:

    si duos consules simul ex Italia ejectos... res publica tenere potuisset,

    Cic. Phil. 13, 14, 29:

    ambo cum simul conspicimus,

    Liv. 40, 46 init.:

    simul omnibus portis erupit,

    id. 40, 48 fin.; cf. Auct. Her. 3, 12, 22; Liv. 8, 37, 5; 21, 60; 40, 30; 42, 7; Curt. 5, 9, 1; Quint. 10, 1, 76; 10, 3, 23; 10, 7, 16.—So with singular implying a plural:

    tota (urbs) simul exsurgere aedificiis coepit,

    Liv. 6, 4, 6:

    totam simul causam ponit ante oculos,

    Quint. 6, 1, 1.—After an adverb. implying a plural noun:

    igitur undique simul (i. e. ex omnibus locis simul) speculatores citi sese ostendunt,

    Sall. J. 101, 1.—
    3.
    Referring [p. 1703] to plural attributes:

    omnium simul rerum... discrimine proposito,

    Liv. 6, 35, 6:

    multarum simul civitatium legati Romam convenerunt,

    id. 43, 6, 1.—
    4.
    Referring to an attributive participle understood:

    multitudo plurium simul gentium (= simul eodem loco versantium),

    Liv. 44, 45:

    trium simul bellorum victor (= eodem tempore gestorum),

    id. 6, 4, 1:

    inter duo simul bella,

    id. 7, 27, 7:

    tot simul malis victi,

    Curt. 4, 4, 12.
    II.
    Referring to nouns, etc., connected by the preposition cum: simul cum = una cum (v. una, s. v. unus), together with:

    novi (illum) cum Calcha semul,

    Plaut. Men. 5, 2, 48:

    jube in urbem veniat jam tecum semul,

    id. Most. 4, 2, 26:

    qui ipsus equidem nunc primum istanc tecum conspicio semul?

    id. Am. 2, 2, 122:

    me misisti ad portum cum luci semul,

    id. Stich. 2, 2, 40:

    quae (amicitia) incepta a parvis cum aetate adcrevit simul,

    Ter. And. 3, 3, 7:

    simul consilium cum re amisti?

    id. Eun. 2, 2, 10:

    Critolaum simul cum Diogene venisse commemoras,

    Cic. Or. 2, 38, 100:

    Hortensius tecum simul pro Appio Claudio dixit,

    id. Brut. 64, 230:

    cum corporibus simul animos interire,

    id. Lael. 4, 13:

    vobiscum simul considerantis,

    id. Rep. 1, 46, 70:

    testamentum Cyri simul obsignavi cum Clodio,

    id. Mil. 18, 48:

    simul cum lege Aelia magistratum iniit,

    id. Att. 1, 16, 13:

    simul cum lumine pandit,

    id. Arat. 704 (452):

    simul cum moribus immutatur fortuna,

    Sall. C. 2, 5:

    cum anima simul,

    id. ib. 33, 4:

    simul cum occasu solis,

    id. J. 91, 2:

    simul cum dono designavit templi finis,

    Liv. 1, 10, 5:

    si (dictator) se (Fabium) simul cum gloria rei gestae extinxisset,

    id. 8, 31, 7:

    ut cresceret simul et neglegentia cum audacia hosti,

    id. 31, 36, 7; cf. Plaut. Am. 2, 2, 136; id. Aul. 4, 4, 28; id. Bacch. 4, 1, 5; id. Cist. 4, 2, 105; id. Ep. 1, 1, 39; id. Men. prol. 27; 2, 3, 54; 5, 1, 36; id. Merc. 2, 1, 31; id. Most. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 1, 13; id. Tusc. 3, 18, 40; id. de Or. 2, 33, 142; 3, 3, 10; id. Arch. 12, 30; id. Sest. 22, 50; id. Fam. 15, 4, 8; Liv. 1, 31, 3; Nep. 3, 2; 11, 3; 18, 3; 23, 6; Quint. 11, 3, 65; Hor. Epod. 1, 8; id. S. 1, 1, 58.—Strengthened by una:

    quippe omnes semul didicimus tecum una,

    Plaut. Poen. 3, 1, 50; cf. id. Most. 4, 3, 43.—With ellipsis of mecum:

    qui scribis morderi te interdum quod non simul sis,

    Cic. Att. 6, 2, 8.—Freq. cum eo (eis, etc.) must be supplied after simul, likewise, together with him, them, etc.:

    in vigiliam quando ibat miles, tum tu ibas semul (i. e. cum eo)?

    Plaut. Ps. 4, 7, 86:

    cum simul P. Rutilius venisset,

    Cic. Rep. 1, 11, 17:

    hos qui simul erant missi, fallere,

    id. Rosc. Am. 38, 110:

    prae metu ne simul (i. e. cum iis) Romanus irrumperet,

    Liv. 5, 13, 13:

    extra turbam ordinem conlocuntur semul (i. e. inter se),

    Plaut. Am. 1, 1, 69; cf. id. ib. 2, 2, 180; Cic. Pis. 34, 84; Liv. 6, 11, 5; Curt. 8, 13, 3.—Simul with abl. alone = cum with abl. ( poet. and in post-Aug. prose; cf. Gr. hama with dat.):

    simul his,

    Hor. S. 1, 10, 86:

    quippe simul nobis habitat,

    Ov. Tr. 5, 10, 29:

    his simul,

    Sil. 3, 268:

    Magnetibus simul transmissi,

    Tac. A. 4, 55:

    quindecimviri septemviris simul,

    id. ib. 3, 64; cf. id. ib. 6, 9; Sil. 5, 418; Sen. Troad. 1049.
    III.
    Referring to a preceding adverb. clause, at the same time, i.e. as that of the action described:

    juris ubi dicitur dies, simul patronis dicitur,

    Plaut. Men. 4, 2, 17:

    quamquam ego vinum bibo, at mandata hau consuevi semul bibere una (= bibere quom vinum bibo, una cum vino),

    id. Pers. 2, 1, 3:

    quando nihil sit (quod det), semul amare desinat,

    id. Ps. 1, 3, 73 Fleck.:

    ubi res prolatae sunt, quom rus homines eunt, semul prolatae res sunt nostris dentibus,

    id. Capt. 1, 1, 10; id. Ps. 4, 7, 84; cf.:

    domum numquam introibis, nisi feres pallam simul (i. e. cum introibis),

    Plaut. Men. 4, 2, 104.
    IV.
    Referring to two or more co-ordinate terms or facts representing these as simultaneous, and at the same time, and also, both... and ( at once), together.
    1.
    Referring to co-ordinate terms of the same sentence.
    a.
    Simul preceding all the coordinate terms which are connected by et, ac, atque, que, or by et... et (freq. in the histt.):

    semul flere sorbereque haud facile est,

    Plaut. Most. 3, 2, 104:

    Q. Hortensi ingenium simul aspectum et probatum est,

    Cic. Brut. 64, 228: Bomilcar, simul cupidus incepta patrandi, et timore socii anxius, Sall. J. 70, 5:

    dicenti lacrimae simul spiritum et vocem intercluserunt,

    Liv. 40, 16 init.:

    quae simul auxilio tribunicio et consensu plebis impediri coepta,

    id. 6, 27, 9:

    Lycios sub Rhodiorum simul imperio et tutela esse,

    id. 41, 6 fin.:

    Priverni qui simul a Fundanis ac Romanis defecerunt,

    id. 8, 19, 11:

    simul divinae humanaeque spei pleni pugnam poscunt,

    id. 10, 40, 1:

    eximio simul honoribus atque virtutibus,

    id. 6, 11, 3:

    obruit animum simul luctus metusque,

    id. 42, 28; 5, 26, 10; Val. Max. 5, 2, 6:

    simul ipsum Vitellium contemnebant metuebantque,

    Tac. H. 2, 92; cf. Liv. 3, 38, 12; 3, 50, 12; 5, 7, 3; 6, 18, 5; 6, 33, 9; 6, 40, 4; 9, 12, 4; 27, 51, 12; Caes. B. G. 7, 48; Curt. 5, 4, 30; Sen. Q. N. 2, 54, 2.—So with three or more co-ordinate terms, either all connected by et, Caes. B. G. 4, 24, 2; Quint. 1, 12, 3; 10, 7, 23;

    or asyndetic: nunc simul res, fides, fama, virtus, decus deseruerunt,

    Plaut. Most. 1, 2, 60.—
    b.
    Simul after all the coordinate terms (mostly ante-class.):

    nunc operam potestis ambo mihi dare et vobis simul,

    Plaut. Men. 5, 9, 40:

    faxo et operam et vinum perdiderit simul,

    id. Aul. 3, 6, 42:

    ut si quis sacrilegii et homicidii simul accusetur,

    Quint. 12, 1, 4; cf. Plaut. Capt. 3, 5, 92; id. Men. 3, 3, 16; Mart. 11, 58, 10.—
    c.
    Simul after the first of the co-ordinate terms (so not in Cic.):

    convenit regnum simul atque locos ut haberet,

    Naev. Bell. Pun. 1, 6, fr. 3:

    oculis simul ac mente turbatum,

    Liv. 7, 26, 5:

    quod ubi auditum simul visumque est,

    id. 8, 39, 7:

    pulvere simul ac sudore perfusum,

    Curt. 3, 5, 2:

    terrestri simul navalique clade,

    id. 4, 3, 14:

    vota nuncupabantur simul et solvebantur,

    Val. Max. 6, 9, ext. 5:

    qui ima simul ac summa foveret aequaliter,

    Sen. Ep. 90, 25; cf. Liv. 4, 32, 12; Curt. 3, 8, 23; 6, 5, 19; 8, 5, 1; Quint. 10, 1, 30.—In post-Aug. prose without any temporal idea, = as well as:

    populi Romani facta simul ac dicta memoratu digna... deligere constitui,

    Val. Max. 1 prol.; so id. 1, 1, 9.—
    d.
    Placed before the last term.
    (α).
    Simul et (= simul etiam), and at the same time, and also:

    Jugurtha, postquam oppidum Capsam aliosque locos munitos, simul et magnam pecuniam amiserat,

    Sall. J. 97, 1:

    Marium fatigantem de profectione, simul et invisum et offensum,

    id. ib. 73, 2:

    Marius hortandi causa, simul et nobilitatem exagitandi, contionem advocavit,

    id. ib. 84, 5:

    milites modesto imperio habiti, simul et locupletes,

    id. ib. 92, 2:

    Perseus cum adventu consulis, simul et veris principio strepere omnia cerneret,

    Liv. 44, 34 fin.; cf. Hor. C. 1, 20, 6.—
    (β).
    Simulque (rare):

    ut (materia) fragilis incumberet, simulque terra umore diluta,

    Curt. 8, 10, 25.—
    (γ).
    Simul, without any conjunction (so in Cic., but only poet.):

    Neptuno grates habeo et tempestatibus, semul Mercurio qui, etc.,

    Plaut. Stich. 3, 1, 3:

    Electra Stereopeque, simul sanctissima Maja,

    Cic. Arat. 270 (36):

    inter solis iter, simul inter flamina venti,

    id. ib. 342 (101):

    ambiguus consilii, num Dyrrhachium pedite atque equite, simul longis navibus mare clauderet,

    Tac. H. 2, 83. —
    e.
    Inserted in the last term ( poet.):

    memor Actae non alio rege puertiae, Mutataeque simul togae,

    Hor. C. 1, 36, 9;

    interea Maecenas advenit atque Coccejus, Capitoque simul Fontejus,

    id. S. 1, 5, 32.—
    2.
    Referring to two or more co-ordinate clauses or sentences.
    a.
    Et simul or simulque:

    contundam facta Talthybi, contem namque omnes nuntios, semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

    Plaut. Stich. 2, 1, 34:

    eamus, et de istac simul consilium volo capere una tecum,

    i. e. while going, Ter. Eun. 3, 5, 65:

    quod... et simul quia,

    Lucr. 5, 1181:

    ratio Ecquaenam fuerit origo... et simul ecquae sit finis, etc.,

    id. 5, 1213:

    sed iidem illi ita mecum loquuntur... et simul admonent quiddam quod cavebimus, etc.,

    Cic. Phil. 1, 11, 28:

    ex tuis litteris cognovi festinationem tuam, et simul sum admiratus cur, etc.,

    id. Fam. 7, 8, 1:

    emergit Nixi caput, et simul effert sese clara Fides et, etc.,

    id. Arat. 713 (460):

    postquam Rutilium consedisse accepit, simulque ex Jugurthae proelio clamorem augeri,

    Sall. J. 52, 6:

    equites ex equis desiliunt, simulque et hosti se opponunt, et animos peditum accendunt,

    Liv. 3, 62, 8:

    tum rigere omnibus corpora... et simul lassitudine et... fame etiam deficere,

    id. 21, 54, 9; 41, 3; Cic. Arat. 504 (259); 545 (299); Curt. 4, 2, 21; Quint. 2, 5, 13.—
    b.
    Simul with autem or enim, introducing the second sentence:

    salve! simul autem vale!

    Plaut. Merc. 5, 1, 1: augeamus sane suspicionem tuam;

    simul enim augebimus diligentiam,

    Cic. Marc. 7, 22.—
    c.
    Simul preceding co-ordinate sentences, generally connected by et... et, but also by a single copulative conjunction:

    simul enim et rei publicae consules, et propones ei exempla ad imitandum,

    Cic. Phil. 10, 2, 5:

    illa autem altera ratio quae simul et opinionem falsam tollit, et aegritudinem detrahit,

    id. Tusc. 4, 28, 60:

    simul et inopiam frumenti lenire, et ignaris omnibus parare,

    Sall. J. 91, 1:

    nullus portus erat qui simul et omnis onerarias caperet, et tecta legionibus praeberet,

    Liv. 32, 18, 3:

    simul et cohors invasit, et ex omnibus oppidi partibus... concurrerunt,

    id. 32, 24, 3: simul Metelli imagines dereptae, et missi qui Antonio nuntiarent. Tac. H. 3, 13; cf. Suet. Caes. 57.—
    3.
    Referring to co-ordinate clauses introduced by subordinating conjunctions:

    Mnesilochum ut requiram atque ut eum mecum ad te adducam semul,

    Plaut. Bacch. 3, 5, 2:

    tantum faciam ut notam apponam... et simul significem, etc.,

    Cic. Fam. 13, 6, 2:

    quod eo liberius ad te seribo, quia nostrae laudi favisti, simulque quod video non novitati esse invisum meae,

    id. ib. 1, 7, 8; 7, 10, 3.—If used in connecting dependent clauses, simul often stands for a co-ordinating conjunction; v. VI. infra.
    V.
    Introducing an independent sentence, at the same time, also, likewise (cf.: itaque, igitur, deinde, tum, etc.).
    1.
    Simul alone:

    ego Tiresiam consulam quid faciundum censeat: semul hanc rem ut facta est eloquar,

    Plaut. Am. 5, 1, 77:

    sequimini! simul circumspicite ne quis adsit arbiter,

    id. Mil. 4, 4, 1:

    alterum ipse efficiam ut attente audiatis. Simul illud oro: si, etc.,

    Cic. Phil. 2, 5, 10:

    hoc proprium virtutis existimant... simul hoc se fore tutiores arbitrantur,

    Caes. B. G. 6, 23:

    Valerio Samnitium legiones occurrunt... simul in Campanos stimulabat ira,

    Liv. 7, 32, 3:

    tibi (Apollo) decimam partem praedae voveo. Te simul, Juno, precor ut, etc.,

    id. 5, 21, 3.—
    2.
    More freq. simul et (= etiam):

    quia videbitur Magis verisimile id esse... simul et conficiam facilius ego quod volo,

    Ter. Heaut. 4, 5, 55:

    nolite committere ut in re tam inveterata quidquam novi sentiatis. Simul et illa omnia ante oculos vestros proponite, etc.,

    Cic. Balb. 28, 65:

    demonstravi haec Caecilio. Simul et illud ostendi, me ei satisfacturum,

    id. Att. 1, 1, 4:

    legati jam reverterant... simul venerant et ab rege Perseo oratores qui, etc.,

    Liv. 41, 19 med.:

    ipse ad Sycurium progressus, opperiri ibi hostium adventum statuit. Simul et frumentari passim exercitum jubet,

    id. 42, 54 fin.; cf. Plaut. Stich. 5, 5, 14; Cic. Or. 2, 85, 349; id. Q. Fr. 1, 1, 12, § 34; id. Prov. Cons. 15, 36; id. Balb. 25, 56; id. Arat. 618 (372); 628 (382); 707 (454); 721 (468); Caes. B. G. 1, 19; 6, 8; Sall. C. 30, 2; id. J. 100, 3; Liv. 8, 9, 13; 8, 32, 5; 10, 3, 2; 40, 32; 4, 49, 3; Tac. H. 1, 1; 1, 52; 2, 53; 3, 15; 3, 18; 3, 20; 3, 29; 3, 42; 3, 82.
    VI.
    Simul itself stands as co-ordinating conjunction, to connect dependent clauses represented as contemporaneous, and at the same time, and also (not ante-class.; rare in Cic.;

    freq. in the histt.): ei Verres possessionem negat se daturum, ne posset patronum suum juvare, simul ut esset poena quod, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 124:

    omnes vocat ad diripiendos Eburones, ut potius Gallorum vita quam legionarius miles periclitetur, simul ut... pro tali facinore stirps et nomen civitatis tollatur,

    Caes. B. G. 6, 34: quippe foedum hominem a republica procul esse volebat;

    simul quia boni complures praesidium in eo putabant,

    Sall. C. 19, 2:

    cujus de virtute, quia multi dixere, praetereundum puto, simul ne per insolentiam quis existumet memet studium meum laudando extollere,

    id. J. 4, 2:

    nihil horum... discere cum cerneret posse, simul et tirocinio et perturbatione juvenis moveretur, etc.,

    Liv. 39, 47:

    a sermone Graeco puerum incipere malo, quia Latinum vel nobis nolentibus perhibet, simul quia disciplinis quoque Graecis prius instruendus est,

    Quint. 1, 1, 12; Sall. J. 20, 1; Liv. 39, 33, 1; 8, 6, 11; Caes. B. C. 43, 2; Sall. C. 20, 3; 56, 5; Liv. 3, 50, 10; 40, 36 init.; Tac. H. 1, [p. 1704] 70;

    2, 15.—So, connecting participial expressions or adverbial phrases with dependent clauses: his amicis confisus Catilina, simul quod aes alienum ingens erat, et quod... opprimendae reipublicae consilium cepit,

    Sall. C. 16, 4:

    hi, quod res in invidia erat, simul et ab Numidis obsecrati,

    id. J. 25, 5:

    ob eam iram, simul ut praeda militem aleret, duo milia peditum... populari agrum jussit,

    Liv. 21, 52, 5; 3, 66, 3:

    equites praemisit speculatum, simul ut ignem exstinguerent,

    Curt. 4, 10, 11:

    Otho, quamquam turbidis rebus, etc., simul reputans non posse, etc.,

    Tac. H. 1, 83 init.:

    committere igitur eum (locum) non fidelissimis sociis noluit, simul quod ab illa parte urbis navibus aditus ex alto est,

    Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84; Liv. 9, 2, 5; Tac. H. 1, 70 fin.; 2, 28; 2, 30.
    VII.
    Simul. as co-ordinating conjunction, is frequently placed before each of the co-ordinate terms (simul... simul = hama men... hama de), partly... partly; not only... but at the same time (not anteAug.).
    1.
    With independent clauses:

    simul castra oppugnabantur, simul pars exercitus ad populandum agrum Romanum missa,

    Liv. 3, 5, 2:

    accolas Hannibal simul perlicit ad naves fabricandas, simul et ipsi traici exercitum cupiebant,

    id. 21, 26, 7:

    ab his simul custodes trucidari coepti, simul datum signum armatis ut ex insidiis concurrerent,

    id. 9, 25, 8:

    simul gratias agit, simul gratulatur quod, etc.,

    Curt. 6, 7, 15; cf. Verg. A. 1, 631 sq.; 2, 220 sqq.; 12, 268; Liv. 1, 9, 5.—
    2.
    With dependent clauses:

    venit ad quaerendum, simul quod non deducerent praesidia, simul quod in Bithyniam auxilia missi forent,

    Liv. 39, 46 fin.:

    Perseus cum audisset, simul Meliboeam a consulis exercitu oppugnari, simul classem Iolci stare,

    id. 44, 13 init.:

    consul ad Phylan ducit, simul ut praesidium firmaret, simul ut militi frumentum divideret,

    id. 44, 8, 1:

    simul questi... simul nuntiantes,

    id. 42, 46:

    plus quam imponebatur oneris recepi, simul ut pleniore obsequio demererer amantissimos mei, simul ne... alienis vestigiis insisterem, Quint. prooem. 3.—Rarely connecting a dependent clause with an independent sentence: Athenas ierant, simul ut pro legatione praemio esset honos, simul peritos legum peregrinarum ad condenda nova jura usui fore credebant,

    Liv. 3, 35, 5; cf. Verg. A. 12, 758.—
    3.
    Co-ordinating dependent clauses with adverbial phrases:

    Germani frequenter in castra venerunt, simul sui purgandi causa, simul ut de induciis impetrarent,

    Caes. B. G. 4, 13:

    Philippus, simul ne ocio miles deterior fieret, simul avertendae suspicionis causa... in Maedicam ducere pergit,

    Liv. 40, 21, 1. —
    4.
    Connecting single nouns or phrases belonging to the same predicate:

    cum simul fragor rupti pontis, simul clamor Romanorum impetum sustinuit,

    Liv. 2, 10, 10:

    ad se simul legatos, simul milites missos,

    id. 42, 52 med.:

    et Romae simul dilectu, simul tributo conferendo laboratum est,

    id. 5, 10, 3:

    increpando simul temeritatem, simul ignaviam,

    id. 2, 65, 4:

    tum vero si mul ab hostibus, simul ab iniquitate loco rum Poeni oppugnabantur,

    id. 21, 33, 5:

    inter simul complorationem feminarum, simul nefandam caedem,

    id. 41, 11:

    simul a mari, simul a terra ingredienti,

    id. 44, 12 med.; cf. Tac. A. 1, 49; 14, 40; id. Agr. 25; 36; 41; Verg. G. 3, 201; id. A. 1, 513; Hor. S. 2, 2, 73.
    VIII.
    Simul, in connection with ac, atque (also written in one word,

    sĭmŭlac

    , sĭmŭlatque), rarely with ut, and very rarely with et, is used as subordinating, temporal conjunction, as soon as. For simulac, etc., simul alone is freq.
    1.
    Simul ac: simul ac lacrimas de ore noegeo (i. e. candido) detersit, Liv. And. ap. Fest. p. 174 Mull.:

    Demenaetum simul ac conspexero hodie,

    Plaut. As. 2, 4, 73:

    non simul ac se ipse commovit, sensit quid intersit,

    Cic. Ac. 2, 16, 51:

    si simul ac procul conspexit armatos, recessisset,

    id. Caecil. 16, 46:

    dicebam, simul ac timere desisses, similem te futurum tui,

    id. Phil. 2, 35, 89:

    Alcibiades, simul ac se remiserat, dissolutus reperiebatur,

    Nep. Alcib. 1. 4:

    at mihi plaudo Ipse domi, simul ac nummos contemplor in arca,

    Hor. S. 1, 1, 67; cf. Cic. N. D. 1, 38, 108; id. Fam. 15, 16, 2; id. Planc. 41, 98; id. Phil. 4, 1, 1; id. Verr. 2, 2, 19, § 46; id. Or. 2, 27, 117; Verg. A. 4, 90; 12, 222; Ov. M. 2, 167; Hor. S. 1, 2, 33; 1, 4, 119; 1, 8, 21.—Strengthened by primum (= ut primum):

    simul ac primum ei occasio visa est, quaestor consulem deseruit,

    Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; so id. ib. 2, 1, 52, § 138; id. Phil. 4, 1, 1; Suet. Caes. 30; id. Ner. 43.—
    2.
    Simul atque:

    L. Clodius, simul atque introductus est, rem conficit,

    Cic. Clu. 14, 40:

    simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt,

    id. Mur. 10, 22:

    simul atque audivit ejus interitum, suo Marte res suas recuperavit,

    id. Phil. 2, 37, 95:

    simul atque enim se infiexit hic rex in dominatum injustiorem, fit continuo tyrannus,

    id. Rep. 2, 26, 49:

    simul atque sibi hic adnuisset, numeraturum se dicebat,

    id. Quint. 5, 18:

    qui, simul atque in oppidum venerat, inmittebantur illi continuo Cibyratici canes,

    id. Verr. 2, 4, 21, § 47:

    simul atque de Caesaris adventu cognitum est,

    Caes. B. G. 5, 3, 3; cf. Cic. Planc. 41, 98; id. Phil. 8, 10, 31; Suet. Caes. 29; id. Galb. 7.—
    3.
    Simul ut (v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 11, 33):

    simul ut experrecti sumus, visa illa contemnimus,

    Cic. Ac. 2, 16, 51:

    simul ut accepi a Seleuco litteras tuas, statim quaesivi, etc.,

    id. Fam. 6, 18, 1:

    nostros omnia consequi potuisse, simul ut velle coepissent,

    id. Tusc. 4, 2, 5; id. Q. Fr. 2, 5, 3 (6, 2):

    simul ut, qui sint professi, videro, dicam,

    id. Planc. 6, 14; id. Att. 10, 4, 12:

    nam simul ut supero se totum lumine Cancer extulit, extemplo cedit delapsa Corona,

    id. Arat. 596 (349).—
    4.
    Simul et:

    simul et quid erit certi, scribam ad te,

    Cic. Att. 2, 20, 2:

    ego ad te statim habebo quod scribam, simul et videro Curionem,

    id. ib. 10, 4, 12:

    quam accepi simul et in Cumanum veni,

    id. ib. 10, 16, 4; 16, 11, 6; id. Q. Fr. 2, 6, 3. In all these passages the Cod. Med. has simul et, which the editors variously changed into simulatque, simulac, simul ut, simul; so,

    omne animal simul et ortum est, se ipsum diligit,

    Cic. Fin. 2, 11, 33, where the vulg. has simul ut, and Madv. reads simul [et] ortum.—
    5.
    Simul ubi:

    quod simul ubi conspexit, equites emisit,

    Liv. 4, 18, 7 dub. Weissenb. ad loc.—
    6.
    Simul alone, = simul atque:

    simul herbae inceperint nasci,

    Cato, R. R. 48:

    hic simul argentum repperit, cura sese expedivit,

    Ter. Phorm. 5, 4, 4: simul limen intrabo, illi extrabunt illico, Afran. ap. Non. 104, 21 (Com. Rel. v. 5 Rib.):

    simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

    Cic. Ac. 2, 27, 86:

    nostri, simul in arido constiterunt, in hostes impetum fecerunt,

    Caes. B. G. 4, 26 fin.:

    simul increpuere arma, hostis pedem rettulit,

    Liv. 6, 24, 1; cf. Cic. Tusc. 4, 6, 12; id. Fin. 3, 6, 21; id. Arat. 594 (349); Caes. B. C. 1, 30, 3; Liv. 3, 62, 6; 4, 18, 6; 4, 31, 5; 4, 32, 6; 5, 25, 11; 8, 32, 2; 21, 55, 9; 44, 8 med.; 44, 19; 44, 44 fin.; Curt. 3, 11, 4; Phaedr. 3, 16, 16; Hor. C. 1, 12, 27; 3, 4, 37; Verg. G. 4, 232; Ov. F. 1, 567.—Strengthened by primum:

    simul primum magistratio abiit, dicta dies est,

    Liv. 6, 1, 6:

    simul primum anni tempus navigabile praebuisset mare,

    id. 35, 44, 5 Weissenb. ad loc.; Suet. Caes. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > simul

  • 116 sine

    sĭne (old form or sēd; v. the foll.), prep. with abl. [si and ne; si, the demonstrative instrumental, and the negative ne;

    hence, nesi was also found,

    Fest. p. 165; cf. Rib. Beiträge, p. 15; Corss. Ausspr. 1, 201; 1, 778].
    I.
    Without.
    A.
    Form se (sed):

    socordia compositum videtur ex se, quod est sine, et corde, Fest. pp. 292 and 293 Müll.: sed pro sine inveniuntur posuisse antiqui,

    id. p. 336 ib.: SI PLVS MINVSVE SECVERVNT SE FRAVDE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 49: IM CVM ILLO SEPELIREI VRIVE SE FRAVDE ESTO, id. ap. Cic. Leg. 2, 24, 60:

    EAM PECVNIAM EIS SED FRAVDE SVA SOLVITO,

    Inscr. Grut. 509, 20.—
    B.
    Form sine:

    tu sine pennis vola,

    Plaut. As. 1, 1, 180:

    ne quoquam pedem Efferat sine custode,

    id. Capt. 2, 3, 97:

    ut (urbs) sine regibus sit,

    Cic. Rep. 1, 37, 58:

    sine ullo domino,

    id. ib. 1, 43, 67:

    sine ullo certo exemplari formāque rei publicae,

    id. ib. 2, 11, 22:

    sine ullius populi exemplo,

    id. ib. 2, 39, 66: sine ullā dubitatione; v. dubitatio;

    for which, less freq.: sine omni, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 2, 38; 4, 1, 20:

    sine omni malitiā,

    id. Bacch. 5, 2, 13; Ter. And. 2, 3, 17; Cic. de Or. 2, 1, 5; Ov. Tr. 4, 8, 33: sine dubio;

    v. dubius: pol si istuc faxis, haud sine poenā feceris,

    Plaut. Capt. 3, 5, 37; cf.:

    non sine magnā spe,

    Caes. B. G. 1, 44:

    non sine conscio Surgit marito,

    Hor. C. 3, 6, 29; cf.:

    non sine floribus,

    id. ib. 3, 13, 2:

    non sine multis lacrimis,

    id. ib. 3, 7, 7:

    non sine fistulā,

    id. ib. 4, 1, 24.—In poets often with a noun instead of an adjective or adverb; as, sine sanguine, bloodless; sine pondere, weightless; sine fine, endless; sine nomine, nameless; sine sidere, starless; sine viribus, powerless, feeble, etc.:

    ignea vis et sine pondere caeli,

    Ov. M. 1, 26; so id. ib. 2, 537; 3, 417; 5, 249; 7, 306; 7, 275; 7, 830; 8, 518; 11, 429; 15, 120; Verg. A. 3, 204; 5, 694; 6, 534; Hor. C. 4, 14, 32 al.—Hence, poet., sine pondere, like a noun in dat., for rebus sine pondere:

    pugnabant mollia cum duris, sine pondere habentia pondus,

    Ov. M. 1, 20.—Several times repeated:

    si sine vi et sine bello velint rapta tradere,

    Plaut. Am. 1, 1, 51; cf.:

    sine praesidio et sine pecuniā,

    Cic. Att. 8, 3, 5; and more freq. without et:

    eam confeci sine molestiā, Sine sumptu, sine dispendio,

    Ter. Eun. 5, 4, 6 and 7:

    hominem sine re, sine fide, sine spe, sine sede, sine fortunis, ore, linguā, manu, vita omni inquinatum,

    Cic. Cael. 32, 78:

    se solos sine vulnere, sine ferro, sine acie victos,

    Liv. 9, 5; v. Drak. ad Liv. 7, 2, 4.—With part. and subst. (rare):

    sine causā antecedente,

    Cic. Fat. 19, 43:

    sine externā et antecedente causā,

    id. ib. 11, 24:

    sine viso antecedente,

    id. ib. 19, 44:

    sine inpensā operā,

    Liv. 5, 4, 4; 7, 12, 11; 45, 25, 7; cf.:

    sine rest tutā potestate,

    id. 3, 52, 2 MSS. et Madv. (Weissenb. ex conj.: quā sibi non restitutā).—In epistolary style once without a case, referring to a preceding noun:

    age jam, cum fratre an sine?

    Cic. Att. 8, 3, 5.—With gerund (very rare):

    nec sine canendo tibicines dicti,

    Varr. L. L. 6, § 75 Müll.—Taking the place of a clause:

    armantur senes aut pueri, et numerus militum sine exercitūs robore expletur,

    i. e. without acquiring, Just. 5, 6, 3:

    exercitus ejus sine noxā discurrit,

    id. 12, 7, 8.—By the poets sometimes put after its case:

    flammā sine thura liquescere,

    Hor. S. 1, 5, 99:

    vitiis nemo sine nascitur,

    id. ib. 1, 3, 68.—
    II.
    In composition, se, or before a vowel, sed, denotes a going or taking aside, a departing, separating, etc.: secedo, secerno, segrego; seditio.

    Lewis & Short latin dictionary > sine

  • 117 sisto

    sisto, stĭti (Charis. p. 220, and Diom. p. 369, give steti for both sisto and sto, confining stiti to the compounds of both. But steti, as perfect of sisto, is late jurid. Lat., and perh. dub.;

    for steterant,

    Verg. A. 3, 110;

    steterint,

    id. ib. 3, 403; Liv. 8, 32, 12, belong to stare; cf. also Gell. 2, 14, 1 sqq.; and v. Neue, Formenl. 2, 461 sq.), stătum [root stă, strengthened by reduplication; cf. histêmi], used in two general senses, I. To cause to stand, place, = colloco, pono; II. To stand, be placed, = sto.
    I.
    Sistere, in gen., = collocare (in class. prose only in the partic. uses, v. A. 4. C. and D., infra).
    A.
    Causative, with acc.
    1.
    To place = facere ut stet; constr. with in and abl., with abl. alone, and with ad, super, etc., and acc.:

    O qui me gelidis in vallibus Haemi Sistat,

    Verg. G. 2, 489:

    tertia lux classem Cretaeis sistet in oris,

    id. A. 3, 117 (classis stat;

    v. sto): inque tuo celerem litore siste gradum,

    Ov. H. 13, 102 (cf. infra, III. 2. A.):

    jaculum clamanti (al. clamantis) sistit in ore,

    plants the dart in his face, Verg. A. 10, 323:

    disponit quas in fronte manus, medio quas robore sistat,

    Stat. Th. 7, 393:

    (equum ligneum) sacratā sistimus arā,

    Verg. A. 2, 245:

    aeternis potius me pruinis siste,

    Stat. Th. 4, 395: ut stata (est) lux pelago, as soon as light was set ( shone) on the sea, id. ib. 5, 476:

    victima Sistitur ante aras,

    Ov. M. 15, 132:

    quam (suem) Aeneas ubi... sistit ad aram,

    Verg. A. 8, 85:

    post haec Sistitur crater,

    Ov. M. 8, 669: vestigia in altero (monte) sisti (non posse), that no footprints can be placed ( made) on the other mountain, Plin. 2, 96, 98, § 211:

    cohortes expeditas super caput hostium sistit,

    Tac. H. 3, 77; cf. id. A. 12, 13; Stat. Th. 4, 445; Sil. 4, 612. —
    2.
    To place, as the result of guidance or conveyance; hence, to convey, to send, lead, take, conduct to, = facere ut veniat; constr. with in and abl., with abl. alone, and with advv. of place: officio meo ripā sistetur in illā Haec, will be carried by me to, etc., Ov. M. 9, 109:

    terrā sistēre petitā,

    id. ib. 3, 635:

    (vos) facili jam tramite sistam,

    Verg. A. 6, 676:

    ut eum in Syriā aut Aegypto sisterent orabat,

    to convey him to, Tac. H. 2, 9.—So with hic (= in with abl.) or huc (= in with acc.):

    hic siste patrem,

    Sen. Phoen. 121:

    Annam huc siste sororem,

    Verg. A. 4, 634.—
    3.
    To place an army in order of battle, draw up, = instruere:

    aciem in litore sistit,

    Verg. A. 10, 309; cf.:

    sistere tertiam decimam legionem in ipso aggere jubet,

    Tac. H. 3, 21.—
    4.
    Se sistere = to betake one's self, to present one's self, to come (so twice in Cicero's letters):

    des operam, id quod mihi affirmasti, ut te ante Kal. Jan., ubicumque erimus, sistas,

    Cic. Att. 3, 25:

    te vegetum nobis in Graeciā sistas,

    id. ib. 10, 16, 6 (cf. infra, E.):

    hic dea se primum rapido pulcherrima nisu Sistit,

    Verg. A. 11, 853.—
    5.
    With two acc. (cf.: praesto, reddo) = to cause to be in a certain condition, to place, etc.; often with dat. of interest (ante- and post-class., and poet.; cf.

    supra, 4.): ego vos salvos sistam,

    I will place you in safety, see you to a safe place, Plaut. Rud. 4, 4, 5:

    omnia salva sistentur tibi,

    all will be returned to you in good order, id. ib. 5, 3, 3; so,

    suam rem sibi salvam sistam,

    id. Poen. 5, 2, 123; cf.:

    rectius tacitas tibi res sistam, quam quod dictum est mutae mulieri,

    will keep your secrets, id. ib. 4, 2, 54:

    neque (dotem) incolumem sistere illi, et detraxe autument,

    that you deliver it entire to her, id. Trin. 3, 3, 15:

    cum te reducem aetas prospera sistet,

    Cat. 64, 238: tu modo servitio vacuum me siste (= praesta) superbo, set me free from, Prop. 4, 16 (3, 17), 42:

    tutum patrio te limine sistam,

    will see you safe home, Verg. A. 2, 620:

    praedā onustos triumphantesque mecum domos reduces sistatis,

    Liv. 29, 27, 3 Weissenb. ad loc.:

    Pelasgis siste levem campum,

    Stat. Th. 8, 328:

    modo se isdem in terris victorem sisterent,

    Tac. A. 2, 14:

    operā tuā sistas hunc nobis sanum atque validum,

    give him back to us, safe and sound, Gell. 18, 10, 7: ita mihi salvam ac sospitem rempublicam sistere in suā sede liceat, Aug. ap. Suet. Aug. 28.—
    b.
    Neutr, with double nom., = exsistere, to be, to become: judex extremae sistet vitaeque necisque, he will become a judge, etc., Manil. 4, 548 (dub.):

    tempora quod sistant propriis parentia signis,

    id. 3, 529 (dub.; al. sic stant; cf. infra, II.).—
    B.
    As neuter verb, to stand, rest, be placed, lie ( poet.);

    constr. like sto: ne quis mihi obstiterit obviam, nam qui obstiterit, ore sistet,

    will lie on his face, Plaut. Capt. 4, 2, 13 Brix ad loc.: (nemo sit) tantā gloriā... quin cadat, quin capite sistat, will be placed or stand on his head, id. Curc. 2, 3, 8:

    ibi crebro, credo, capite sistebant cadi,

    id. Mil. 3, 2, 36 Lorenz (Brix, hoc illi crebro capite):

    ipsum si quicquam posse in se sistere credis,

    to rest upon itself, Lucr. 1, 1057:

    neque posse in terrā sistere terram,

    nor can the earth rest upon itself, id. 2, 603:

    at conlectus aquae... qui lapides inter sistit per strata viarum,

    id. 4, 415:

    incerti quo fata ferant, ubi sistere detur,

    to rest, to stay, Verg. A. 3, 7; cf.:

    quaesitisque diu terris, ubi sistere detur,

    Ov. M. 1, 307. —
    C.
    As jurid. term.
    1.
    In both a causative and neuter sense = to produce in court, or to appear in court after being bound over by the judge or by promise to the adversary (vadimonium); constr. either absol. or with the dat. of the adversary to whom the promise is made (alicui sisti), to appear upon somebody's demand; also, in judicio sisti. The present active is either used reflexively (se sistere = to appear), or with a transitive object (sistere aliquem = to produce in court one in whose behalf the promise has been made). The present passive, sisti, sistendus, sistitur, = to appear or to be produced. The perfect act., stiti, stitisse, rarely the perfect passive, status sum, = to have appeared, I appeared. So in all periods of the language:

    cum autem in jus vocatus fuerit adversarius, ni eo die finitum fuerit negotium, vadimonium ei faciendum est, id est ut promittat se certo die sisti,

    Gai. 4, 184:

    fit ut Alfenus promittat, Naevio sisti Quinctium,

    that Quinctius would be forthcoming upon Naevius's complaint, Cic. Quint. 21, 67; cf. id. ib. 8, 30 (v. infra, B.):

    testificatur, P. Quinctium non stitisse, et se stitisse,

    id. ib. 6, 25:

    quin puellam sistendam promittat (= fore ut puella sistatur in judicio),

    Liv. 3, 45, 3:

    interrogavit quisquam, in quem diem locumque vadimonium promitti juberet, et Scipio manum ad ipsam oppidi, quod obsidebatur, arcem protendens: Perendie sese sistant illo in loco,

    Gell. 7, 1, 10:

    si quis quendam in judicio sisti promiserit, in eādem causā eum debet sistere,

    Dig. 2, 11, 11:

    si servum in eādem causā sistere promiserit, et liber factus sistatur,... non recte sistitur,

    ib. 2, 9, 5:

    sed si statu liberum sisti promissum sit, in eādem causā sisti videtur, quamvis liber sistatur,

    ib. 2, 9, 6:

    cum quis in judicio sisti promiserit, neque adjecerit poenam si status non esset,

    ib. 2, 6, 4:

    si quis in judicio secundum suam promissionem non stitit,

    ib. 2, 11, 2, § 1; cf. ib. 2, 5, 1; 2, 8, 2; 2, 11, 2, § 3.—
    2.
    Vadimonium sistere, to present one's self in court, thus keeping the solemn engagement (vadimonium) made to that effect; lit., to make the vadimonium stand, i. e. effective, opp. deserere vadimonium = not to appear, to forfeit the vadimonium. The phrase does not occur in the jurists of the Pandects, the institution of the vadimonium being abolished by Marcus Aurelius. It is found in the following three places only: quid si vadimonium capite obvoluto stitisses? Cat. ap. Gell. 2, 14, 1: ut Quinctium sisti Alfenus promitteret. Venit Romam Quinctius;

    vadimonium sistit,

    Cic. Quint. 8, 30:

    ut nullum illa stiterit vadimonium sine Attico,

    Nep. Att. 9; Gai. 4, 185; cf. diem sistere under status, P. a. infra.—
    D.
    Transf., out of judicial usage, in gen., = to appear or present one's self, quasi ex vadimonio; constr. absol. or with dat. of the person entitled to demand the appearance:

    ubi tu es qui me vadatus's Veneriis vadimoniis? Sisto ego tibi me, et mihi contra itidem ted ut sistas suadeo (of a lover's appointment),

    Plaut. Curc. 1, 3, 5; so,

    tibi amatorem illum alacrem vadimonio sistam,

    produce, App. M. 9, p. 227, 14:

    nam promisimus carnufici aut talentum magnum, aut hunc hodie sistere,

    Plaut. Rud. 3, 4, 73:

    vas factus est alter ejus sistendi, ut si ille non revertisset, moriendum esset sibi,

    Cic. Off. 3, 10, 45. —
    E.
    Fana sistere, acc. to Festus anciently used, either = to place ( secure and fix places for) temples in founding a city, or to place the couches in the lectisternia:

    sistere fana, cum in urbe condendā dicitur, significat loca in oppido futurorum fanorum constituere: quamquam Antistius Labeo, in commentario XV. juris pontificii ait fana sistere esse lectisternia certis locis et diebus habere,

    Fest. p. 267 Lind. To this usage Plaut. perh. alludes:

    apud illas aedis sistendae mihi sunt sycophantiae,

    the place about that house I must make the scene of my tricks, Plaut. Trin. 4, 2, 25.—
    F.
    Sistere monumenta, etc., or sistere alone, to erect statues, etc. (= statuere; post-class. and rare;

    mostly in Tac.): ut apud Palatium effigies eorum sisteret,

    Tac. A. 15, 72:

    cum Augustus sibi templum sisti non prohibuisset,

    id. ib. 4 37:

    at Romae tropaea de Parthis arcusque sistebantur,

    id. ib. 15, 18:

    monuere ut... templum iisdem vestigiis sisteretur,

    id. H. 4, 53:

    sistere monumenta,

    Aus. Ep. 24, 55: Ast ego te... Carthaginis arce Marmoreis sistam templis (cf. histanai tina), Sil. 8, 231; v. statuo.
    II.
    Sistere = to cause what is tottering or loose to stand firm, to support or fasten; and neutr., to stand firm.
    A.
    Causative (rare;

    perh. not in class. prose) = stabilire: sucus... mobilis (dentes) sistit,

    Plin. 20, 3, 8, § 15; and trop.: hic (Marcellus) rem Romanam magno turbante tumultu Sistet (cf.: respublica stat;

    v. sto),

    Verg. A. 6, 858; cf.:

    non ita civitatem aegram esse, ut consuetis remediis sisti posset,

    Liv. 3, 20, 8 (where sisti may be impers.; v. infra, III. C.).—
    B.
    Neutr., to stand firm, to last, = stare:

    nec mortale genus, nec divum corpora sancta Exiguom possent horai sistere tempus,

    Lucr. 1, 1016: qui rem publicam sistere negat posse, nisi ad equestrem ordinem judicia referantur, Cotta ap. Cic. Verr. 2, 3, 96, § 223.—
    2.
    Neutr., to stand firm, to resist:

    nec quicquam Teucros Sustentare valet telis, aut sistere contra,

    Verg. A. 11, 873; so with dat. = resistere:

    donec Galba, inruenti turbae neque aetate neque corpore sistens, sella levaretur,

    Tac. H. 1, 35; cf. sisti = resistere, III. B. 1. f. infra.
    III.
    Sistere = to stand still, and to cause to stand still.
    A.
    Neutr. = stare (rare; in Varr., Tac., and the poets).
    a.
    To stand still:

    solstitium dictum est quod sol eo die sistere videatur,

    Varr. L. L. 5, p. 53 (Bip.):

    sistunt amnes,

    Verg. G. 1, 479:

    incurrit, errat, sistit,

    Sen. Herc. Oet. 248.—
    b.
    To remain, stop:

    Siste! Quo praeceps ruis?

    Sen. Thyest. 77; id. Oedip. 1050:

    vis tu quidem istum intra locum sistere?

    will you remain in that position? Tac. A. 4, 40.—
    c.
    Trop., to stop, not to go any farther:

    depunge, ubi sistam,

    Pers. 6, 79:

    nec in Hectore tracto sistere,

    to stop at the dragging of Hector, Stat. Achill. 1, 7.—
    d.
    To cease (dub.):

    hactenus sistat nefas' pius est,

    if his crime ceases here, he will be pious, Sen. Thyest. 744 (perh. act., to stop, end).—
    B.
    Causative (not ante-Aug.; freq. in Tac., Plin., and the poets).
    1.
    To arrest, stop, check an advancing motion.
    a.
    With gradum:

    plano sistit uterque gradum,

    arrest their steps, Prop. 5 (4), 10, 36; Verg. A. 6, 465:

    siste properantem gradum,

    Sen. Herc. Fur. 772:

    repente sistunt gradum,

    Curt. 4, 6, 14. —With pedem, Ov. R. Am. 80.—
    b.
    With fugam, to stop, stay, check, stem, arrest the flight:

    fugam foedam siste,

    Liv. 1, 12, 5:

    si periculo suo fugam sistere posset,

    id. 30, 12, 1; so Curt. 8, 14, 37; 4, 16, 2; 8, 3, 2; Tac. A. 12, 39.—
    c.
    Of vehicles, horses, etc.:

    esseda siste,

    Prop. 2, 1, 76:

    equos,

    Verg. A. 12, 355:

    quadrijugos,

    Stat. Achill. 2, 429; so id. Th. 5, 364.—
    d.
    With iter, to arrest the advance of an army, to halt:

    exercitus iter sistit,

    Tac. H. 3, 50.—
    e.
    With bellum, to halt (cf. infra, D.):

    Aquilejae sisti bellum expectarique Mucianum jubebat,

    Tac. H. 3, [p. 1712] 8.—
    f.
    Of living objects, in gen.
    (α).
    To arrest their course, make them halt:

    aegre coercitam legionem Bedriaci sistit,

    Tac. H. 2, 23:

    festinantia sistens Fata,

    staying the hurrying Fates, Stat. S. 3, 4, 24.—So, se sistere with ab, to desist from:

    non prius se ab effuso cursu sistunt,

    Liv. 6, 29, 3; hence, to arrest by wounding, i. e. to wound or kill:

    aliquem cuspide,

    Sil. 1, 382; 1, 163; so,

    cervum vulnere sistere,

    id. 2, 78.—
    (β).
    To stop a hostile attack of persons, to resist them, ward them off:

    ut non sisterent modo Sabinas legiones, sed in fugam averterent,

    Liv. 1, 37, 3:

    ibi integrae vires sistunt invehentem se jam Samnitem,

    id. 10, 14, 18:

    nec sisti vis hostium poterat,

    Curt. 5, 3, 11:

    nec sisti poterant scandentes,

    Tac. H. 3, 71; 5, 21. —
    g.
    Trop., to stop the advance of prices:

    pretia augeri in dies, nec mediocribus remediis sisti posse,

    Tac. A. 3, 52.—
    2. a.
    Of water:

    sistere aquam fluviis,

    Verg. A. 4, 489:

    amnis, siste parumper aquas,

    Ov. Am. 3, 6, 2:

    quae concita flumina sistunt,

    id. M. 7, 154:

    sistito infestum mare,

    calm, Sen. Agam. 523; cf. Ov. M. 7, 200; id. H. 6, 87; Plin. 28, 8, 29, § 118.—
    b.
    Of blood and secretions:

    (ea) quibus sistitur sanguis parari jubet,

    Tac. A. 15, 54:

    sanguinem,

    Plin. 20, 7, 25, § 59; 28, 18, 73, § 239; 27, 4, 5, § 18:

    haemorrhoidum abundantiam,

    id. 27, 4, 5, § 19:

    fluctiones,

    id. 20, 8, 27, § 71, 34, 10, 23, § 105; 35, 17, 57, § 195:

    nomas,

    id. 30, 13, 39, § 116; 24, 16, 94, § 151:

    mensis,

    id. 23, 6, 60, § 112:

    vomitiones,

    id. 20, 20, 81, § 213:

    alvum bubus,

    id. 18, 16, 42, § 143:

    alvum,

    stop the bowels, id. 23, 6, 60, § 113; 22, 25, 59, § 126; 20, 5, 18, § 37:

    ventrem,

    id. 20, 23, 96, § 256; Mart. 13, 116.—
    3.
    To arrest the motion of life, make rigid:

    ille oculos sistit,

    Stat. Th. 2, 539.—
    4.
    To end, put an end to (= finem facere alicui rei); pass., to cease:

    querelas,

    Ov. M. 7, 711:

    fletus,

    id. ib. 14, 835:

    lacrimas,

    id. F. 1, 367; 480; 6, 154:

    minas,

    id. Tr. 1, 2, 60:

    opus,

    id. H. 16 (17), 266; id. M. 3, 153:

    labores,

    id. ib. 5, 490:

    furorem,

    Stat. Th. 5, 663:

    furialem impetum,

    Sen. Med. 157; id. Agam. 203:

    pace tamen sisti bellum placet,

    Ov. M. 14, 803:

    antequam summa dies spectacula sistat,

    id. F. 4, 387:

    sitim sistere,

    to allay, id. P. 3, 1, 18:

    nec primo in limine sistit conatus scelerum,

    suppresses, Stat. S. 5, 2, 86:

    ruinas,

    to stop destruction, Plin. Pan. 50, 4:

    ventum,

    to ward off, turn the wind, id. Ep. 2, 17, 17;

    (motus terrae) non ante quadraginta dies sistuntur, = desinunt,

    Plin. 2, 82, 84, § 198.—
    5.
    Sistere with intra = to confine, keep within:

    transgresso jam Alpes Caecina, quem sisti intra Gallias posse speraverant,

    Tac. H. 2, 11:

    dum populatio lucem intra sisteretur,

    provided the raids were confined to day-time, id. A. 4, 48. —
    C.
    Impers. and trop., to arrest or avoid an impending misfortune, or to stand, i. e. to endure; generally in the form sisti non potest (more rarely: sisti potest) = it cannot be endured, a disaster cannot be avoided or met (once in Plaut.; freq. in Liv.; sometimes in Tac.; cf., in gen., Brix ad Plaut. Trin. 720; Drak. ad Liv. 3, 16, 4; Weissenb. ad Liv. 2, 29, 8; Gronov. ad Liv. 4, 12, 6; Beneke ad Just. 11, 1, 6).
    1.
    Without a subject, res or a noun of general import being understood:

    quid ego nunc agam, nisi ut clipeum ad dorsum accommodem, etc.? Non sisti potest,

    it is intolerable, Plaut. Trin. 3, 2, 94:

    totam plebem aere alieno demersam esse, nec sisti posse nisi omnibus consulatur,

    Liv. 2, 29, 8:

    si domestica seditio adiciatur, sisti non posse,

    the situation will be desperate, id. 45, 19, 3:

    si quem similem priore anno dedissent, non potuisse sisti,

    id. 3, 9, 8:

    vixque concordiā sisti videbatur,

    that the crisis could scarcely be met, even by harmonious action, id. 3, 16, 4:

    qualicunque urbis statu, manente disciplinā militari sisti potuisse,

    these evils were endurable, id. 2, 44, 10: exercitum gravi morbo affectari, nec sisti potuisse ni, etc., it would have ended in disaster, if not, etc., id. 29, 10, 1:

    qui omnes populi si pariter deficiant, sisti nullo modo posse,

    Just. 11, 1, 6 Gronov. ad loc.; cf. Liv. 3, 20, 8 supra, II. A. 1.— Rarely with a subject-clause understood: nec jam sisti poterat, and it was no longer tolerable, i. e. that Nero should disgrace himself, etc., Tac. A. 14, 14.—
    2.
    Rarely with quin, to prevent etc. (pregn., implying also the stopping of something; cf.

    supra, III. B. 1.): neque sisti potuit quin et palatium et domus et cuncta circum haurirentur (igni),

    Tac. A. 15, 39.—Hence, stătus, a, um, P. a., as attribute of nouns, occurs in several conventional phrases, as relics of archaic usage.
    A.
    Status (condictusve) dies cum hoste, in the XII. Tables, = a day of trial fixed by the judge or agreed upon with the adversary;

    esp., a peregrinus (= hostis),

    Cic. Off. 1, 12, 37. It presupposes a phrase, diem sistere, prob.=vadimonium sistere (v. supra, I. C. 2.). Such an appointment was an excuse from the most important public duties, even for soldiers from joining the army, Cinc. ap. Gell. 16, 4, 4.—

    Hence, transf.: si status condictus cum hoste intercedit dies, tamen est eundum quo imperant,

    i. e. under all circumstances we must go, Plaut. Curc. 1, 1, 5.—
    B.
    In certain phrases, appointed, fixed, regular (cf. statutus, with which it is often confounded in MSS.):

    status dies: tres in anno statos dies habere quibus, etc.,

    Liv. 39, 13, 8:

    stato loco statisque diebus,

    id. 42, 32, 2; so id. 5, 52, 2; 27, 23 fin.:

    stato lustri die,

    Sen. Troad. 781:

    status sacrificii dies,

    Flor. 1, 3, 16:

    statum tempus, statā vice, etc.: lunae defectio statis temporibus fit,

    Liv. 44, 37 init.; so id. 28, 6, 10:

    stato tempore,

    Tac. A. 12, 13; id. H. 4, 81; Plin. 11, 37, 65, § 173:

    stata tempora (partus),

    Stat. Achill. 2, 673:

    adeo in illā plagā mundus statas vices temporum mutat,

    Curt. 8, 19, 13; so id. 9, 9, 9; 5, 1, 23; so, feriae, etc.: feriae statae appellabantur quod certo statutoque die observarentur, Paul. ex Fest. p. 69 Lind.:

    stata quinquennia,

    Stat. S. 5, 3, 113:

    stata sacra or sacrificia: stata sacrificia sunt quae certis diebus fieri debent,

    Fest. p. 264 Lind.:

    proficiscuntur Aeniam ad statum sacrificium,

    Liv. 40, 4, 9; 23, 35, 3; 5, 46, 2; 39, 13, 8; Cic. Mil. 17, 45:

    solemne et statum sacrificium (al. statutum),

    id. Tusc. 1, 47, 113; so Liv. 23, 35, 3:

    stata sacra,

    Ov. F. 2, 528; Stat. Th. 1, 666:

    stata foedera,

    id. ib. 11, 380:

    status flatus,

    Sen. Ben. 4, 28:

    stati cursus siderum,

    Plin. 18, 29, 69, § 291 (different: statae stellae = fixed stars, Censor. D. N. 8, belonging to II. 2. supra): statae febres, intermittent fevers, returning regularly, Plin. 28, 27, 28, § 107.—
    C.
    Moderate, average, normal:

    inter enim pulcherrimam feminam et deformissimam media forma quaedam est, quae et a nimio pulcritudinis periculo et a summo deformitatis odio vacat, qualis a Q. Ennio perquam eleganti vocabulo stata dicitur...Ennius autem eas fere feminas ait incolumi pudicitia esse quae statā formā forent,

    Gell. 5, 11, 12 -14 (v. Enn. Trag. p. 133 Vahl.).

    Lewis & Short latin dictionary > sisto

  • 118 sobrius

    sōbrĭus ( sōbrĕus), a, um ( comp. sobrior, Laber. ap. Charis. p. 64; elsewhere not compared), adj. [cf. Gr. sôphrôn, saos; Lat. sanus], not drunk, sober (freq. and class.).
    I.
    Lit., opp. vinolentus, Cic. Ac. 2, 17, 52; so id. Or. 28, 99;

    opp. vino madens,

    Plaut. Truc. 4, 4, 2;

    opp. madidus,

    id. Am. 3, 4, 18; cf. Hor. S. 2, 3, 5; Cato Utic. ap. Suet. Caes. 53; and ap. Quint. 8, 2, 9;

    opp. ebrius,

    Sen. Ep. 18, 4 (with siccus); Mart. 3, 16, 3;

    opp. temulentus,

    Tac. A. 13, 15 et saep.:

    male sobrius, i. e. ebrius,

    Tib. 1, 10, 51; Ov. F. 6, 785.—
    B.
    Transf., of things ( poet. and post-Aug. prose; cf.

    ebrius): pocula,

    Tib. 1, 6, 28 (24):

    lympha mixta mero,

    id. 2, 1, 46:

    nox,

    in which there was no drinking, Prop. 3, 17 (4, 16), 11; cf.

    convictus,

    Tac. A. 13, 15:

    uva,

    not intoxicating, Plin. 14, 3, 4, § 31:

    rura,

    that furnish no wine, Stat. S. 4, 2, 37; cf. Suet. Dom. 7:

    sobrium vicum Romae dictum putant, vel quod in eo nulla taberna fuerit, vel quod in eo Mercurio lacte, non vino supplicabatur, Fest. pp. 296 and 297 Müll.: non sobria verba,

    i. e. of a drunken person, Mart. 1, 28, 5:

    paupertas,

    Claud. IV. Cons. Hon. 411:

    lares pauperes nostros, sed plane sobrios revisamus,

    App. M. 5, p. 163, 31.—
    II.
    In gen., sober, moderate, temperate, continent:

    parcus ac sobrius,

    Ter. Ad. 1, 2, 15: vigilans ac sollers, sicca, sana, sobria, Afran. ap. Non. 21, 33 (Com. Rel. p. 148 Rib.):

    homines frugi ac sobrii,

    Cic. Verr. 2, 3, 27, § 67:

    auream quisquis mediocritatem Diligit... caret invidendā Sobrius aulā,

    Hor. C. 2, 10, 8; Vell. 2, 63, 1:

    non aestimatur voluptas illa Epicuri, quam sobria et sicca sit,

    Sen. Vit. Beat. 12, 4:

    corda,

    Stat. S. 5, 1, 78:

    vetus illa Romana virtus et sobria,

    Amm. 15, 4, 3;

    opp. libidinosus,

    Lact. 3, 26, 7.—
    B.
    Trop., of the mind, sober, even-minded, clever, sensible, prudent, reasonable, cautious (syn.:

    mentis compos, sanus): satin' sanus es aut sobrius?

    Ter. Heaut. 4, 3, 29; cf.:

    satis credis sobriam esse,

    id. Eun. 4, 4, 36:

    tu homo non es sobrius,

    id. And. 4, 4, 39:

    vigilantes homines, sobrii, industrii,

    Cic. Cael. 31, 74: [p. 1715] diligentes et memores et sobrii oratores, id. de Or. 2, 32, 140;

    opp. iracundus,

    Vell. 2, 41, 1:

    alte sobria ferre pedem,

    prudently, Ov. Am. 1, 12, 6.—Of things:

    opera Proba et sapiens et sobria,

    Plaut. Pers. 4, 5, 2:

    ingenium siccum ac sobrium,

    Sen. Ep. 114, 3:

    violenta et rapida Carneades dicebat, modesta Diogenes et sobria,

    Gell. 7, 14, 10.—Hence, adv.: sōbrĭē (acc. to II. A. and B.).
    1.
    Moderately, temperately, frugally: vivere (with parce, continenter, severe;

    opp. diffluere luxuriā),

    Cic. Off. 1, 30, 106.—
    2.
    Prudently, sensibly, circumspectly, = prudenter:

    ut hoc sobrie agatur,

    Plaut. Capt. 2, 1, 29:

    curare aliquid,

    id. Mil. 3, 1, 215:

    hanc rem accurare,

    id. Ps. 4, 1, 29; id. Pers. 4, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > sobrius

  • 119 sperata

    spēro, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To hope (something desirable), to look for, trust, expect; to promise or flatter one's self (the predom. signif. of the word; syn.: confido, exspecto).
    (α).
    Absol.: spero, si speres quicquam prodesse potes sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

    quoad Pompeius in Italiā fuit, sperare non destiti,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    sperat animus,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 36:

    ut neque accusator timere neque reus sperare debuerit,

    Cic. Clu. 7, 20:

    jubes bene sperare et bono esse animo,

    id. Deiot. 14, 38:

    Attica nostra quid agat, scire cupio: etsi tuae litterae recte sperare jubent,

    id. Att. 13, 17:

    tu jam, ut spero et ut promittis, aderis,

    id. ib. 16, 3, 4:

    omnia experiar et, ut spero, assequar... Sed, ut spero, valebis,

    id. ib. 7, 2, 6:

    ut mihi detis hanc veniam accommodatam huic reo, vobis, quemadmodum spero, non molestam,

    id. Arch. 2, 3:

    Argyrippus exorari spero poterit, ut sinat, etc.,

    Plaut. As. 5, 2, 67; cf.: Ch. Non usus veniet, spero. Sy. Spero hercle ego quoque, Ter. Heaut. 3, 2, 42:

    interea fiet aliquid, spero,

    id. And. 2, 1, 14: salvus sit;

    spero,

    id. Ad. 3, 3, 57.—
    (β).
    With acc.:

    his omnibus victoriam sperantibus pacis nomen adferemus,

    Cic. Phil. 12, 5, 10:

    consulatum,

    id. ib. 12, 6, 14:

    gloriam sperabit a latronum gregibus,

    id. ib. 12, 10, 26: magis adversos rerum exitus metuens quam sperans secundos, id. Fam. 6, 14, 1:

    id ego et speraram prudentiā tuā fretus, et, ut confiderem, fecerunt tuae litterae,

    id. ib. 12, 18: a quo nihil speres boni rei publicae, quia non vult;

    nihil metuas mali, quia non audet,

    id. Att. 1, 13, 2:

    a quo genere hominum victoriam sperasset,

    Caes. B. C. 3, 96 fin.:

    omnia ex victoriā et ex suā liberalitate sperarent,

    id. ib. 3, 6; cf. id. ib. 3, 60:

    quibus (tormentis) ipsi magna speravissent,

    id. ib. 2, 16 fin.:

    spero meliora,

    Cic. Att. 14, 16, 3:

    aliquid sibi,

    id. Tusc. 1, 36, 86; Sall. C. 37, 6:

    bona alicuius,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    hoc sperans, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 85:

    sperare victoriam ab aliquo,

    id. B. C. 3, 96: quod sapienter speravimus, perseveranter consectari, have expected, Col. praef. §

    29: sperata gloria (opp. parta),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15; Liv. 28, 41, 6:

    sperata praeda,

    Caes. B. G. 6, 8:

    spem speratam quom optulisti,

    Plaut. Merc. 5, 2, 2:

    civitatem optandam magis quam sperandam quam minimam posuit,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; Liv. 4, 15, 5:

    exitum malis sperare,

    Sall. C. 40, 2:

    amicitiam, regnum,

    id. J. 24, 5:

    mortem honestam,

    id. H. 2, 41, 2 Dietsch:

    salutem,

    id. C. 58, 16:

    spes,

    Curt. 5, 10, 1:

    mali poenam, Lact. de Ira, 16, 8: perpetuam felicitatem,

    Suet. Aug. 94; id. Vesp. 12; Sen. Ira, 3, 31, 2; Just. 21, 2, 5:

    sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem bene praeparatum Pectus,

    Hor. C. 2, 10, 13:

    grata superveniat, quae non sperabitur hora,

    id. Ep. 1, 4, 14 et saep.: dis sum fretus, deos sperabimus, we will hope or trust in the gods, Plaut. Cas. 2, 5, 38; cf. id. Mil. 4, 5, 10; id. Cist. 2, 3, 52.—
    (γ).
    With obj.-clause (so most freq.; usually with inf. fut.; less freq. but class. with inf. pres. or perf.).—With inf. fut.:

    ego me confido liberum fore, tu te numquam speras,

    Plaut. Pers. 2, 4, 15; Cic. Rep. 1, 20, 33:

    ex quibus sperant se maximum fructum esse capturos,

    id. Lael. 21, 79:

    quod amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam fore, etc.,

    id. ib. 4, 15:

    tu fac animo forti magnoque sis, speresque fore, ut, etc.,

    id. Fam. 1, 5, 6 fin.; cf.:

    spero fore, ut contingat id nobis,

    id. Tusc. 1, 34, 82 et saep.— With inf. pres.:

    qui istoc te speras modo Potesse dissimulando infectum hoc reddere,

    Plaut. Most. 4, 3, 22:

    spero me habere, qui hunc excruciem,

    Ter. Eun. 5, 3, 11:

    sperat se a me avellere,

    id. ib. 3, 3, 14:

    totius Galliae sese potiri posse sperant,

    Caes. B. G. 1, 3:

    spero, quae tua prudentia est, et hercule, ut me jubet Acastus, confido te jam, ut volumus, valere,

    Cic. Att. 6, 9, 1:

    sperabam tuum adventum appropinquare,

    id. Fam. 4, 6, 3:

    speremus, nostrum nomen volitare et vagari latissime,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    spero te mihi ignoscere, si, etc.,

    id. Fam. 1, 6, 2:

    spero esse, ut volumus,

    id. Att. 12, 6 b, 4:

    ita quiddam spero nobis profici, cum, etc.,

    id. ib. 1, 1; Sall. H. 4, 61, 2 Dietsch:

    speramus carmina fingi posse,

    Hor. A. P. 331: neque ego hanc abscondere furto Speravi, ne finge, fugam, I did not hope or expect, Verg. A. 4, 338.—So esp. when used like Engl. hope, in the sense trust, believe:

    spero nostram amicitiam non egere testibus,

    Cic. Fam. 2, 2:

    id enim deos immortalis spero aequissimum judicare,

    id. Phil. 11, 15, 39; cf. infra, II. fin. —With inf. perf.:

    speravi miser Ex servitute me exemisse filium,

    Plaut. Capt. 3, 5, 99:

    me ejus spero fratrem propemodum Jam repperisse,

    Ter. Eun. 1, 2, 123:

    sperabam jam defervisse adulescentiam,

    id. Ad. 1, 2, 72: spero tibi me causam probasse;

    cupio quidem certe,

    Cic. Att. 1, 1, 4:

    spero cum Crassipede nos confecisse,

    id. Q. Fr. 2, 4, 2:

    et tum mirifice sperabat se esse locutum,

    Cat. 84, 3:

    sperasse libertatem se civium suorum emisse,

    Liv. 4, 15, 6:

    sperabam ita notata me reliquisse genera, etc.,

    Cic. Fam. 7, 32, 1; id. Att. 2, 21, 2; 10, 7, 3. —Ellipt.:

    qui semper vacuam, semper amabilem Sperat (sc. te fore),

    Hor. C. 1, 5, 11.—
    (δ).
    With ut and subj.:

    quoniam, ut salvum vellent tyrannum, sperare non poterat,

    Liv. 34, 27, 3:

    ut patiatur... nec sperandum ulli nec concupiscendum est,

    Sen. ad Polyb. 18, 6; Just. 5, 3, 3.—() In a Greek construction, with fut. part.:

    visura et quamvis numquam speraret Ulixen, etc. (for se visuram esse),

    Prop. 2, 9, 7 Paley ad loc.—
    (ζ).
    With de (very rare):

    neque de otio nostro spero jam,

    Cic. Att. 9, 7, 5; id. Verr. 2, 1, 2, § 6: de eo bene sperare (with obj.clause, cf. g supra), Nep. Milt. 1, 1.—
    II.
    To look for, expect, apprehend that which is undesired, elpizô (rare, and mostly poet.;

    in Cic. only with non, and ironically): nam quod tu speres, propulsabo facile,

    Ter. And. 2, 3, 21:

    mihi non hoc miserae sperare jubebas, Sed conubia laeta,

    Cat. 64, 140:

    haec merui sperare? dabis mihi, perfida, poenas,

    Prop. 2, 5, 3:

    hunc ego si potui tantum sperare dolorem, Et perferre, soror, potero,

    Verg. A. 4, 419 (cf. Quint. 8, 2, 3); cf. Flor. 3, 1, 1:

    haec adeo ex illo mihi jam speranda fuerunt Tempore, cum, etc.,

    Verg. A. 11, 275:

    mene efferre pedem, genitor, te posse relicto Sperasti?

    id. ib. 2, 658; cf. Suet. Caes. 60:

    si genus humanum et mortalia temnitis arma, At sperate deos memores fandi atque nefandi,

    expect, fear, Verg. A. 1, 543:

    exstinguine mea Speravi te posse manu,

    Val. Fl. 3, 295:

    aliquod in Africā bellum,

    Flor. 3, 1, 1:

    jam quartanam sperantibus aegris,

    Juv. 4, 57.—With a negative particle: Sc. Moneo ego te: te deseret ille aetate et satietate. Ph. Non spero. Sc. Insperata accidunt magis saepe quam quae speres, Plaut. Most. 1, 3, 40: id quod non spero, Afran ap. Charis. p. 195 P.:

    sin a vobis, id quod non spero, deserar,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10: te tam mobili in me meosque esse animo non sperabam, Q. Metell. ap. Cic. Fam. 5, 1, 2:

    non speravi te sequi,

    Stat. Th. 6, 139.—Ironically:

    quoniam haec satis spero vobis molesta videri,

    Cic. de Or. 3, 13, 51.—Hence, spērātus, a, um, P. a., that is hoped or longed for; as subst.: spērātus, i, m.; spērāta, ae, f., a betrothed, intended, a lover; a bride (ante- and post-class.): curre et nuntia Venire me et mecum speratum adducere, Afran. ap. Non. 174, 31:

    sperata, salve,

    Plaut. Poen. 5, 4, 97; so, sperata, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, 7, 71; Afran. ap. Non. 174, 33; Arn. 4, 140; Hyg. Fab. 31; 33.—Once also of a wife not seen for a long time:

    Amphitruo uxorem salutat laetus speratam suam,

    Plaut. Am. 2, 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > sperata

  • 120 spero

    spēro, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To hope (something desirable), to look for, trust, expect; to promise or flatter one's self (the predom. signif. of the word; syn.: confido, exspecto).
    (α).
    Absol.: spero, si speres quicquam prodesse potes sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

    quoad Pompeius in Italiā fuit, sperare non destiti,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    sperat animus,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 36:

    ut neque accusator timere neque reus sperare debuerit,

    Cic. Clu. 7, 20:

    jubes bene sperare et bono esse animo,

    id. Deiot. 14, 38:

    Attica nostra quid agat, scire cupio: etsi tuae litterae recte sperare jubent,

    id. Att. 13, 17:

    tu jam, ut spero et ut promittis, aderis,

    id. ib. 16, 3, 4:

    omnia experiar et, ut spero, assequar... Sed, ut spero, valebis,

    id. ib. 7, 2, 6:

    ut mihi detis hanc veniam accommodatam huic reo, vobis, quemadmodum spero, non molestam,

    id. Arch. 2, 3:

    Argyrippus exorari spero poterit, ut sinat, etc.,

    Plaut. As. 5, 2, 67; cf.: Ch. Non usus veniet, spero. Sy. Spero hercle ego quoque, Ter. Heaut. 3, 2, 42:

    interea fiet aliquid, spero,

    id. And. 2, 1, 14: salvus sit;

    spero,

    id. Ad. 3, 3, 57.—
    (β).
    With acc.:

    his omnibus victoriam sperantibus pacis nomen adferemus,

    Cic. Phil. 12, 5, 10:

    consulatum,

    id. ib. 12, 6, 14:

    gloriam sperabit a latronum gregibus,

    id. ib. 12, 10, 26: magis adversos rerum exitus metuens quam sperans secundos, id. Fam. 6, 14, 1:

    id ego et speraram prudentiā tuā fretus, et, ut confiderem, fecerunt tuae litterae,

    id. ib. 12, 18: a quo nihil speres boni rei publicae, quia non vult;

    nihil metuas mali, quia non audet,

    id. Att. 1, 13, 2:

    a quo genere hominum victoriam sperasset,

    Caes. B. C. 3, 96 fin.:

    omnia ex victoriā et ex suā liberalitate sperarent,

    id. ib. 3, 6; cf. id. ib. 3, 60:

    quibus (tormentis) ipsi magna speravissent,

    id. ib. 2, 16 fin.:

    spero meliora,

    Cic. Att. 14, 16, 3:

    aliquid sibi,

    id. Tusc. 1, 36, 86; Sall. C. 37, 6:

    bona alicuius,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    hoc sperans, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 85:

    sperare victoriam ab aliquo,

    id. B. C. 3, 96: quod sapienter speravimus, perseveranter consectari, have expected, Col. praef. §

    29: sperata gloria (opp. parta),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15; Liv. 28, 41, 6:

    sperata praeda,

    Caes. B. G. 6, 8:

    spem speratam quom optulisti,

    Plaut. Merc. 5, 2, 2:

    civitatem optandam magis quam sperandam quam minimam posuit,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; Liv. 4, 15, 5:

    exitum malis sperare,

    Sall. C. 40, 2:

    amicitiam, regnum,

    id. J. 24, 5:

    mortem honestam,

    id. H. 2, 41, 2 Dietsch:

    salutem,

    id. C. 58, 16:

    spes,

    Curt. 5, 10, 1:

    mali poenam, Lact. de Ira, 16, 8: perpetuam felicitatem,

    Suet. Aug. 94; id. Vesp. 12; Sen. Ira, 3, 31, 2; Just. 21, 2, 5:

    sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem bene praeparatum Pectus,

    Hor. C. 2, 10, 13:

    grata superveniat, quae non sperabitur hora,

    id. Ep. 1, 4, 14 et saep.: dis sum fretus, deos sperabimus, we will hope or trust in the gods, Plaut. Cas. 2, 5, 38; cf. id. Mil. 4, 5, 10; id. Cist. 2, 3, 52.—
    (γ).
    With obj.-clause (so most freq.; usually with inf. fut.; less freq. but class. with inf. pres. or perf.).—With inf. fut.:

    ego me confido liberum fore, tu te numquam speras,

    Plaut. Pers. 2, 4, 15; Cic. Rep. 1, 20, 33:

    ex quibus sperant se maximum fructum esse capturos,

    id. Lael. 21, 79:

    quod amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam fore, etc.,

    id. ib. 4, 15:

    tu fac animo forti magnoque sis, speresque fore, ut, etc.,

    id. Fam. 1, 5, 6 fin.; cf.:

    spero fore, ut contingat id nobis,

    id. Tusc. 1, 34, 82 et saep.— With inf. pres.:

    qui istoc te speras modo Potesse dissimulando infectum hoc reddere,

    Plaut. Most. 4, 3, 22:

    spero me habere, qui hunc excruciem,

    Ter. Eun. 5, 3, 11:

    sperat se a me avellere,

    id. ib. 3, 3, 14:

    totius Galliae sese potiri posse sperant,

    Caes. B. G. 1, 3:

    spero, quae tua prudentia est, et hercule, ut me jubet Acastus, confido te jam, ut volumus, valere,

    Cic. Att. 6, 9, 1:

    sperabam tuum adventum appropinquare,

    id. Fam. 4, 6, 3:

    speremus, nostrum nomen volitare et vagari latissime,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    spero te mihi ignoscere, si, etc.,

    id. Fam. 1, 6, 2:

    spero esse, ut volumus,

    id. Att. 12, 6 b, 4:

    ita quiddam spero nobis profici, cum, etc.,

    id. ib. 1, 1; Sall. H. 4, 61, 2 Dietsch:

    speramus carmina fingi posse,

    Hor. A. P. 331: neque ego hanc abscondere furto Speravi, ne finge, fugam, I did not hope or expect, Verg. A. 4, 338.—So esp. when used like Engl. hope, in the sense trust, believe:

    spero nostram amicitiam non egere testibus,

    Cic. Fam. 2, 2:

    id enim deos immortalis spero aequissimum judicare,

    id. Phil. 11, 15, 39; cf. infra, II. fin. —With inf. perf.:

    speravi miser Ex servitute me exemisse filium,

    Plaut. Capt. 3, 5, 99:

    me ejus spero fratrem propemodum Jam repperisse,

    Ter. Eun. 1, 2, 123:

    sperabam jam defervisse adulescentiam,

    id. Ad. 1, 2, 72: spero tibi me causam probasse;

    cupio quidem certe,

    Cic. Att. 1, 1, 4:

    spero cum Crassipede nos confecisse,

    id. Q. Fr. 2, 4, 2:

    et tum mirifice sperabat se esse locutum,

    Cat. 84, 3:

    sperasse libertatem se civium suorum emisse,

    Liv. 4, 15, 6:

    sperabam ita notata me reliquisse genera, etc.,

    Cic. Fam. 7, 32, 1; id. Att. 2, 21, 2; 10, 7, 3. —Ellipt.:

    qui semper vacuam, semper amabilem Sperat (sc. te fore),

    Hor. C. 1, 5, 11.—
    (δ).
    With ut and subj.:

    quoniam, ut salvum vellent tyrannum, sperare non poterat,

    Liv. 34, 27, 3:

    ut patiatur... nec sperandum ulli nec concupiscendum est,

    Sen. ad Polyb. 18, 6; Just. 5, 3, 3.—() In a Greek construction, with fut. part.:

    visura et quamvis numquam speraret Ulixen, etc. (for se visuram esse),

    Prop. 2, 9, 7 Paley ad loc.—
    (ζ).
    With de (very rare):

    neque de otio nostro spero jam,

    Cic. Att. 9, 7, 5; id. Verr. 2, 1, 2, § 6: de eo bene sperare (with obj.clause, cf. g supra), Nep. Milt. 1, 1.—
    II.
    To look for, expect, apprehend that which is undesired, elpizô (rare, and mostly poet.;

    in Cic. only with non, and ironically): nam quod tu speres, propulsabo facile,

    Ter. And. 2, 3, 21:

    mihi non hoc miserae sperare jubebas, Sed conubia laeta,

    Cat. 64, 140:

    haec merui sperare? dabis mihi, perfida, poenas,

    Prop. 2, 5, 3:

    hunc ego si potui tantum sperare dolorem, Et perferre, soror, potero,

    Verg. A. 4, 419 (cf. Quint. 8, 2, 3); cf. Flor. 3, 1, 1:

    haec adeo ex illo mihi jam speranda fuerunt Tempore, cum, etc.,

    Verg. A. 11, 275:

    mene efferre pedem, genitor, te posse relicto Sperasti?

    id. ib. 2, 658; cf. Suet. Caes. 60:

    si genus humanum et mortalia temnitis arma, At sperate deos memores fandi atque nefandi,

    expect, fear, Verg. A. 1, 543:

    exstinguine mea Speravi te posse manu,

    Val. Fl. 3, 295:

    aliquod in Africā bellum,

    Flor. 3, 1, 1:

    jam quartanam sperantibus aegris,

    Juv. 4, 57.—With a negative particle: Sc. Moneo ego te: te deseret ille aetate et satietate. Ph. Non spero. Sc. Insperata accidunt magis saepe quam quae speres, Plaut. Most. 1, 3, 40: id quod non spero, Afran ap. Charis. p. 195 P.:

    sin a vobis, id quod non spero, deserar,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10: te tam mobili in me meosque esse animo non sperabam, Q. Metell. ap. Cic. Fam. 5, 1, 2:

    non speravi te sequi,

    Stat. Th. 6, 139.—Ironically:

    quoniam haec satis spero vobis molesta videri,

    Cic. de Or. 3, 13, 51.—Hence, spērātus, a, um, P. a., that is hoped or longed for; as subst.: spērātus, i, m.; spērāta, ae, f., a betrothed, intended, a lover; a bride (ante- and post-class.): curre et nuntia Venire me et mecum speratum adducere, Afran. ap. Non. 174, 31:

    sperata, salve,

    Plaut. Poen. 5, 4, 97; so, sperata, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, 7, 71; Afran. ap. Non. 174, 33; Arn. 4, 140; Hyg. Fab. 31; 33.—Once also of a wife not seen for a long time:

    Amphitruo uxorem salutat laetus speratam suam,

    Plaut. Am. 2, 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > spero

См. также в других словарях:

  • pędem — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł. {{/stl 8}}{{stl 7}} bardzo szybko; pośpiesznie (zwykle o ruchu) : {{/stl 7}}{{stl 10}}Biec pędem do autobusu. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • pedem referre — index retreat Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • pedem ponere — To place the foot upon; to enter upon and take possession of land …   Ballentine's law dictionary

  • ad pédem lítterae — ad pedem litterae (pronunc. [ad pédem lítere]) Expresión latina, al pie de la letra. * * * ad pédem lítterae. (Loc. lat.). loc. adv. al pie de la letra …   Enciclopedia Universal

  • Alterum pedem in cymba Charontis habere. — Alterum pedem in (sepulchro) cymba Charontis habere. См. Одной ногой в могиле …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • ad pédem lítterae — (Loc. lat.). loc. adv. al pie de la letra …   Diccionario de la lengua española

  • Sine Jove nec pedem move. — См. Без Бога ни до порога …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Qui mihi pedem opponerent. — См. Подставить ногу …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • PES — nc in limine offendat, cavere iussit Veterum superstitio. Mali enim ominis id habebatur, Si exituro limen insonuisset, Pes haesisset, Plin. l. 2. c. 7. Vide Plut. in Demetrio et in Gracchis, Val. Max. l. 1. c. 4. de eod. Graccho etc. Sueton. in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CALCEI — Initio nascentis Rei publ. Romanae, non modo servi, sed et Senatores ipsi nudis incedebant pedibus: et licet haec ἀνυποδυσία, paupertatis videretur indicium, nihilominus clari quoque Imperatores, magnique Duces, in patientis animi tolerantiaeque… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • pęd — m IV, D. u, Ms. pęddzie; lm M. y 1. blm «bardzo szybkie posuwanie się naprzód, pędzenie, bieg, lot; bardzo szybki ruch, funkcjonowanie czegoś» Gwałtowny, niepowstrzymany, szalony, żywiołowy pęd. Pęd pociągu, maszyny. Pęd powietrza, wody, wiatru.… …   Słownik języka polskiego

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»