Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

inimīcō

  • 1 inimīcō

        inimīcō —, —, āre    [inimicus], to make hostile, set at variance: miseras urbīs, H.
    * * *
    inimicare, inimicavi, inimicatus V

    Latin-English dictionary > inimīcō

  • 2 inimico

    ĭnĭmīco, 1, v. a. [inimicus], to make enemies, to set at variance ( poet. and rare):

    miseras inimicat urbes,

    Hor. C. 4, 15, 20:

    hostiles inimicant classica turmas,

    urge on to fight, Stat. Th. 2, 419:

    pectora,

    Aus. Ep. 24, 63; Sid. Ep. 5, 19.— Absol.:

    desine inimicari,

    Vulg. Eccli. 28, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > inimico

  • 3 De inimico non loquaris sed cogites

    Don't wish ill for your enemy; plan it

    Latin Quotes (Latin to English) > De inimico non loquaris sed cogites

  • 4 inimica

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimica

  • 5 inimicum

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicum

  • 6 inimicus

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicus

  • 7 ad-ferō (aff-)

        ad-ferō (aff-) attulī    (adt-), adlātus (all-), adferre (aff-), to bring, fetch, carry, convey, take, deliver: magnam partem ad te, T.: scyphos ad praetorem: Curio pondus auri: nuntium ei: donum in Capitolium: litterae ab urbe adlatae, L.: litteras a patre: huc scyphos, H.: adfertur muraena in patinā, is served, H.: peditem alvo, V.: ad consules lecticā adfertur, L.—Poet., of a person: te qui vivum casūs attulerint, V. — Esp., with pron reflex., to betake oneself, go, come: huc te adfers, V.: urbem Adferimur, V.: te verus mihi nuntius adfers? i. e. present yourself in your true person, V.—Adferre manūs, to lay on, use force, do violence: pro se quisque manūs adfert, defends himself forcibly.—Freq. with dat, to lay hands on, attack, assail: domino: pastoribus vim et manūs. —With dat. of thing, to do violence to, i. e. rob, plunder, pillage: templo: eis rebus. — Fig., to bring, introduce, carry, convey to, apply, employ, use, exert, exercise: genus sermonum adfert exile, i. e. employs: quod ad amicitiam populi R. adtulissent, i. e. had enjoyed before the alliance, Cs.: in re militari nova, i. e. to reorganize the army, N.: non minus ad dicendum auctoritatis, quam, etc.: auctoritatem in iudicium, exercise: bellum in patriam, O.: Iris alimenta nubibus adfert, brings, O. —Esp., vim alicui, to employ force against, compel: ut filiae suae vis adferretur, compulsion: praesidio armato, attack, L.—To bring tidings, bring word, carry news, report, announce: haud vana adtulere, L.: ad Scipionem perductus, quid adferret, expromit, explains what news he brought, L.: calamitatem ad aurīs imperatoris: subito adlatum periculum patriae: inimico nuntium, notify: ad illam attulisse se aurum quaerere: attulerunt quieta omnia esse, L.: rebellasse Etruscos adlatum est, L.: calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius adferret.—To carry, produce, cause, occasion, impart, render, give: agri plus adferunt quam acceperunt: detrimentum, Cs.: vobis populoque R. pacem: suspicionem multis: parricidae aliquid decoris, to lend lustre: difficultatem ad consilium capiendum, Cs.: aliquid melius, suggest: aliquid oratoriae laudis, attain: quod iniquitas loci adtulisset, i. e. the consequences, Cs.: tempus conloquio non dare magnam pacis desperationem adferebat, Cs.: natura adfert ut eis faveamus, etc., brings it about: (id) volvenda dies attulit, V. — To bring forward, allege, assign: causam, T.: nihil adferunt, qui negant, etc., say nothing to the point: rationes cur hoc ita sit: aetatem, to plead in excuse: cur credam adferre possum. — Aliquid, to contribute, help, assist, be of use: nihil ad communem fructum: vide si quid opis potest adferre huic, T.: precibus aliquid attulimus etiam nos, have been of some assistance by.

    Latin-English dictionary > ad-ferō (aff-)

  • 8 cōpulō

        cōpulō āvī, ātus, āre    [copula], to couple, bind, tie together, join, connect, unite: hominem cum beluā: altera ratis huic copulata est, L.: copulati in ius pervenimus, face to face. — Fig., to join, connect, unite: verba: voluntates nostras, to unite: concordiam, L.: futura cum praesentibus: se cum inimico: naturae copulatum somnium.
    * * *
    copulare, copulavi, copulatus V TRANS
    connect, join physically, couple; bind/tie together, associate, unite, ally

    Latin-English dictionary > cōpulō

  • 9 grātia

        grātia ae, f    [gratus], favor, esteem, regard, liking, love, friendship, partiality: aeterna inter nos, T.: falsam gratiam inire, curry favor, T.: gratiā florens hominum: Pompei gratiam mihi conciliari putare: cum inimico reditus in gratiam, reconciliation: fides reconciliatae gratiae: si suam gratiam Romani velint, Cs.: a bonis omnibus summam inire gratiam: apud regem inita, L.: cum populo R. in gratiā esse: istuc impetro cum gratiā, with a good grace, T.: summa inter suos, Cs.: fratrum geminorum, harmony, H.: male sarta, interrupted friendship, H.: quantum gratiā valent, Cs.: improba, partiality, Iu.: cum gratiā imperatoris, to the satisfaction of, L.: provincia multas bonas gratias attulit, tokens of favor.— Charm, beauty, loveliness: formae, O.: neque abest facundis gratia dictis, O.— A favor, kindness, courtesy, service, obligation: hanc gratiam ut sibi des, T.: petivit in loco gratiae, ut, etc.: Boccho delicti gratiam facit, forgives, S.: pugnaturi in gratiam ducis, to please, L.: data in praeteritam iudici gratiam, for the favor shown him on the trial, L.— Thanks, thankfulness, gratitude, acknowledgment: est dis gratia, cum ita est, I thank, T.: veteris stat gratia facti, V.: illi debetur a me gratia maior, H.: annonae levatae gratiam tulit, received, L.: dis gratia, thank heaven, T.: ac Syro nil gratiae, no thanks to, T.: mirificas tibi apud me gratias egit, expressed: ei gratias egimus, thanked him: et non neglexisse habeo gratiam, am grateful, T.: sibi gratias habere, L.: maximas vobis gratias et agere et habere: alqd in gratiam habere, take as a favor, S.: meritam dis inmortalibus gratiam honoribus persolvere, express.—A return, requital, recompense (for a favor): pro eo (beneficio) gratiam repetere, L.: Nec nulla est inaratae gratia terrae, V.: tulisse potius iniuriam, quam retulisse gratiam, requited: praeclaram populo R. refers gratiam: omnibus referendā gratiā satisfacere, by a recompense: referre gratiam aliam non posse, quam, etc., L.: ut pro tantis eorum in rem p. meritis gratiae referantur.—Person., usu. plur, the graces, three goddesses of loveliness, attendants of Venus (Aglaia, Euphrosyne, and Thalia), H.— Sing collect.: non illi Gratia lecto, O. —Fig., a cause, reason, ground, occasion, motive, sake.—Only abl., usu. after a gen, in favor, on account, for the sake, for: bestiae hominum gratiā generatae: Nuptiarum gratiā haec sunt facta, T.: negoti gratiā properare, S.: dolorum effugiendorum gratiā: placandi gratiā, S.: exempli gratiā, for instance: verbi gratiā: eā gratiā Simulavi, ut, etc., for that reason, T.: id eā gratiā eveniebat, quod, etc., S.: quā gratiā Te arcessi iussi, ausculta, for what purpose, T.: Excludor, ille recipitur, quā gratiā? why? T.—Of persons, a favorite: ut unus gratia nostra fores, O.
    * * *
    porularity/esteem/credit (w/bona); unpopularity (w/mala); partiality/favoritism; favor/goodwill/kindness/friendship; influence; gratitude; thanks (pl.); Graces

    Latin-English dictionary > grātia

  • 10 inimīcus

        inimīcus adj. with comp. and sup.    [2 in+amicus], unfriendly, hostile, inimical: capere inimicos homines, incur the enmity of, T.: inimicior eram huic quam Caesari: animo inimico venisse: Pompeio, S.: sibi omnīs esse inimicos, Cs.: Hannibal nomini Romano, N.: Dis inimice senex, hateful, H. —As subst, an enemy, foe: populi R. inimici, Cs.: quis plenior inimicorum fuit Mario: tamquam inimicum insectari, L.: cuiusquam: inimicissimus suus, his greatest enemy: animorum motūs inimicissimi mentis tranquillae.—Of an enemy, hostile: nomina, V.: insigne, spoils of a vanquished foe, V.: inter omnia inimica infestaque, L.—Hurtful, injurious, damaging: (naves) accipiunt inimicum imbrem, V.: lux propinquat, unfavorable, V.: odor nervis, H.: nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus.
    * * *
    I
    inimica -um, inimicior -or -us, inimicissimus -a -um ADJ
    unfriendly, hostile, harmful
    II
    enemy (personal), foe

    Latin-English dictionary > inimīcus

  • 11 lūctuōsus

        lūctuōsus adj. with comp. and sup.    [luctus], full of sorrow, causing sorrow, sorrowful, lamentable, mournful: victoria, S.: nox meis omnibus: luctuosum est tradi alteri, luctuosius inimico: luctuosissimum exitium patriae: arma, H.— Feeling sorrow, sorrowful, sad: Hesperia, H.
    * * *
    luctuosa, luctuosum ADJ
    mournful; grievous

    Latin-English dictionary > lūctuōsus

  • 12 satius

        satius adj. n    [comp. of satis], more satisfying, better, more serviceable, fitter, preferable.—Only as predicate of a clause: tibi perdere Talentum satius est quam illo minam, T.: mergi freto satius illi insulae esse quam dedi inimico, L.: nonne satius est mutum esse quam dicere, etc.: Nonne fuit satius tristīs Amaryllidis iras pati? V.: terga impugnare hostium satius visum est, L.: satius putarunt in urbe eum comprehendi, thought it more expedient, N.
    * * *
    I
    rather; preferably
    II
    better, more serviceable/satisfactory; fitter, preferable; (COMP of satis)

    Latin-English dictionary > satius

  • 13 carpo

    carpo, psi, ptum, 3 [cf.: rapio, harpazô, karpos; Engl. grab, grip, grasp].
    I.
    Lit., of plants, flowers, fruits, etc., to pick, pluck, pluck off, cull, crop, gather (class.; in prose and poetry, esp. in the latter very freq.; syn. decerpere).
    A.
    In gen.:

    (flos) tenui carptus ungui,

    Cat. 62, 43; Hor. C. 3, 27, 44; Ov. M. 9, 342:

    ab arbore flores,

    id. ib. 9, 380; cf.

    infra, II.: rosam, poma,

    Verg. G. 4, 134:

    violas et papavera,

    id. E. 2, 47:

    violas, lilia,

    Ov. M. 5, 392:

    frondes uncis manibus,

    id. G. 2, 366:

    plenis pomaria ramis,

    Ov. H. 4, 29:

    vindemiam de palmite,

    Verg. G. 2, 90:

    fructus,

    id. ib. 2, 501:

    frumenta manu,

    id. ib. 3, 176.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of animals, to take something as nourishment (cf. Burm. ad Phaedr. 1, 28, 4); first, of nourishment from plants, to crop, pluck off, browse, graze on, etc. (syn. depascere); also of flesh, to eat, devour (rare):

    alia (animalia) sugunt, alia carpunt, alia vorant, alia mandunt,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    carpunt gramen equi,

    Verg. A. 9, 353; id. G. 2, 201; Ov. M. 1, 299:

    herbam,

    Verg. G. 3, 296; 3, 465; Ov. M. 13, 927:

    pabula,

    id. ib. 4, 217; id. F. 4, 750:

    alimenta,

    id. M. 15, 478:

    apes carpunt ex oleā arbore ceram, e fico mel, etc.,

    gather, Varr. R. R. 3, 16, 24 sq.; cf.:

    apis carpens thyma,

    Hor. C. 4, 2, 29.— Poet.:

    Invidia (personif. envy) summa cacumina carpit,

    Ov. M. 2, 792:

    nec carpsere jecur volucres,

    id. ib. 10, 43; cf. Phaedr. 1, 28, 4.—Sometimes transf., of men:

    prandium,

    Ter. Ad. 4, 2, 52:

    carpe cibos digitis,

    Ov. A. A. 3, 755: pisces, pulles, Mart. 3, 13, 1.—Also, to carve; hence the pun in Petr. 36 fin.
    2.
    Poet., of other things, to tear off, tear away:

    summas carpens media inter cornua saetas,

    Verg. A. 6, 245.—Of wool, to pluck; hence, poet., to spin:

    vellera,

    Verg. G. 4, 335:

    pensa,

    id. ib. 1, 390; Prop. 3 (4), 6, 16; Hor. C. 3, 27, 64:

    lana carpta,

    carded, Cels. 6, 6, 1 (hence, facete: stolidum pecus, to pluck, i. e. to fleece rich lovers, Prop. 2 (3), 16, 8; Ov. A. A. 1, 420):

    ex collo furtim coronas,

    to pull off, Hor. S. 2, 3, 256:

    crinem genasque,

    to tear, rend, lacerate, Val. Fl. 8, 7;

    so acc. to Servius's inaccurate account, in a fragment of the Twelve Tables: mulier faciem ne carpito,

    Serv. ad Verg. A. 12, 606 (instead of the real words: MVLIERES. GENAS. NE. RADVNTO.; cf.

    Dirks. Fragm. XII. Tab. p. 668): artus in parva frusta,

    Sen. Thyest. 1061.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Acc. to I. A.) To pluck, snatch, etc.:

    ut omni ex genere orationem aucuper, et omnes undique flosculos carpam atque delibem,

    Cic. Sest. 56, 119; id. de Or. 1, 42, 191:

    atque in legendo carpsi exinde quaedam,

    Gell. 9, 4, 5: oscula, to pluck, as it were, from the lips, to snatch, Prop. 1, 20, 27; Ov. H. 11, 117 Loers. N. cr.; id. M. 4, 358; Phaedr. 3, 8, 12 al.:

    basia,

    Mart. 5, 46, 1:

    gaudia,

    Ov. A. A. 3, 661:

    dulcia,

    Pers. 5, 151:

    regni commoda carpe mei,

    Ov. F. 3, 622:

    fugitivaque gaudia carpe,

    and snatch pleasures as they fly, Mart. 7, 47, 11:

    delicias,

    Prop. 2 (3), 34, 74.—
    B.
    Esp.
    1.
    (Acc. to I. B. 1.) In a good sense, to enjoy, use, make use of (mostly poet.;

    syn.: fruor, capio): breve ver et primos carpere flores,

    Ov. M. 10, 85 (cf.:

    flore aetatis frui,

    Liv. 21, 3, 4):

    illa mihi sedes, illic mea carpitur aetas,

    spent, lived, passed, Cat. 68, 35:

    diem,

    Hor. C. 1, 11, 8:

    honores virtutis,

    Val. Fl. 1, 177:

    auras vitales,

    Verg. A. 1, 388; cf. Sil. 3, 712:

    sub dio somnos,

    Verg. G. 3, 435:

    quietem,

    id. A. 7, 414:

    soporem,

    id. ib. 4, 522:

    noctes securas,

    Val. Fl. 5, 48; a poet. circumlocution for vivere, degere, etc.—
    b.
    In a bad sense.
    (α).
    To gnaw at or tear character or reputation, to carp at, slander, calumniate, revile:

    more hominum invident, in conviviis rodunt, in circulis vellicant: non illo inimico, sed hoc maledico dente carpunt,

    Cic. Balb. 26, 57:

    nam is carpebatur a Bibulo, Curione, Favonio,

    id. ad Q. Fr. 2, 3, 2:

    Paulum obtrectatio carpsit,

    Liv. 45, 35, 5:

    imperatorem,

    id. 44, 38, 2:

    quae non desierunt carpere maligni,

    Quint. 11, 1, 24:

    maligno sermone,

    Suet. Aug. 27:

    obliquis orationibus,

    id. Dom. 2:

    nonnihil vocibus,

    Caes. B. G. 3, 17:

    aliquem sermonibus,

    Liv. 7, 12, 12:

    sinistris sermonibus,

    Plin. Ep. 1, 9, 5:

    Ciceronem in his,

    Quint. 9, 4, 64:

    te ficto quaestu,

    Cat. 62, 36 and 37:

    et detorquere recte facta,

    Plin. Ep. 1, 8, 6:

    famam vitamque,

    id. Pan. 53, 4; Suet. Calig. 34.—
    (β).
    To rob of strength, to weaken, enfeeble, wear away, consume; or poet., with the idea extended (cf. absumo), to consume completely, to destroy:

    vires,

    Verg. G. 3, 215; Liv. 9, 27, 6:

    quid si carpere singula (jura) et extorquere... patiemini,

    id. 34, 3, 2;

    esp. of in ward care, anxiety, longing, etc.: at regina, gravi jamdudum saucia curā, Volnus alit venis et caeco carpitur igni,

    Verg. A. 4, 2; Ov. M. 3, 490; 10, 370:

    solane perpetua maerens carpere juventā?

    Verg. A. 4, 32:

    curā carpitur ista mei,

    Ov. A. A. 3, 680:

    aegra assiduo mens carpitur aestu,

    Val. Fl. 3, 305; Lucr. 9, 744; Sil. 15, 1:

    invidia carpit et carpitur unā,

    Ov. M. 2, 781; cf. Prop. 3 (4), 5, 3:

    non ego Tot tuos patiar labores carpere lividas Obliviones,

    to wear away, Hor. C. 4, 9, 33; cf.: otia corpus alunt, animus quoque pascitur illis;

    Inmodicus contra carpit utrumque labor,

    Ov. P. 1, 4, 21 sq.:

    aras etiam templaque demolitur et obscurat oblivio, neglegit carpitque posteritas,

    Plin. Pan. 55, 9:

    totum potest excedere quod potest carpi,

    Sen. N. Q. 2, 13, 2.—So,
    (γ).
    In milit. lang., to inflict injury upon an enemy (esp. by single, repeated attacks), to weaken, harass:

    agmen adversariorum,

    Caes. B. C. 1, 63:

    hostes carpere multifariam vires Romanas,

    Liv. 3, 5, 1; 22, 32, 2; 27, 46, 6; cf. id. 3, 61, 13 infra; Weissenb. ad Liv. 22, 16, 2; Tac. A. 12, 32; Luc. 4, 156:

    novissimum agmen,

    Caes. B. C. 1, 78 fin.:

    novissimos,

    Liv. 8, 38, 6:

    extrema agminis,

    id. 6, 32, 11. —
    2.
    To separate a whole into single parts, to cut to pieces, divide (syn.: dividere, distribuere): neque semper utendum est perpetuitate, sed saepe carpenda membris minutioribus [p. 295] oratio est, Cic. de Or. 3, 49, 190:

    in multas parvasque partes carpere exercitum,

    Liv. 26, 38, 2:

    summam unius belli in multa proelia parvaque,

    id. 3, 61, 13:

    Erymanthus... ab accolis rigantibus carpitur,

    is drawn off into canals, Curt. 8, 9, 410. —With a reference to the meaning
    (α).
    supra:

    si erunt plures qui ob innocentem condemnandum pecuniam acceperint, tu non animadvertes in omnis, sed carpes ut velis, et paucos ex multis ad ignominiam sortiere?

    distinguish, single out, Cic. Clu. 46, 129; cf.:

    in multorum peccato carpi paucos ad ignominiam,

    id. ib. —
    3.
    Viam, iter, etc., or with definite local substantives, terram, mare, litora, etc., to go, tread upon, pass over, navigate, sail along or through, to take or pursue one ' s way (syn. ire):

    viam,

    Verg. A. 6, 629; Hor. S. 2, 6, 93; Ov. M. 8, 208; 11, 139:

    iter,

    Hor. S. 1, 5, 95; Ov. H. 18, 34; id. M. 2, 549; 10, 709:

    supremum iter = mori,

    Hor. C. 2, 17, 12:

    gyrum,

    to go in a circle, Verg. G. 3, 191:

    fugam,

    to fly, Sil. 10, 62; cf.:

    prata fugā,

    Verg. G. 3, 142:

    pede viam,

    Ov. A. A. 2, 230:

    pede iter,

    id. F. 3, 604:

    pedibus terras, pontum remis,

    Prop. 1, 6, 33:

    pede campos,

    Ov. Tr. 1, 10, 23:

    mare,

    id. M. 11, 752:

    litora,

    id. ib. 12, 196;

    15, 507: aëra alis,

    id. ib. 4, 616; cf. Verg. G. 4, 311:

    aethera,

    Ov. M. 8, 219:

    carpitur acclivis per muta silentia trames,

    id. ib. 10, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > carpo

  • 14 concerto

    con-certo, āvi, ātum, 1, v. a., to contend with any one zealously or warmly (rare but class.; cf. aemulor).
    I.
    In gen.:

    te audio nescio quid concertasse cum ero,

    Ter. Ad. 2, 2, 3: pro explorato habebat, Ambiorigem proelio non esse concertaturum, * Caes. B. G. 6, 5:

    de regno,

    Suet. Aug. 21:

    aves nandi velocitate concertant,

    Col. 8, 15, 4.— Poet., with dat.:

    triclinia templis concertant,

    Manil. 5, 507.—
    II.
    Esp., to dispute, debate (only so in Cic.):

    (Pompeius) saepius cum hoste conflixit, quam quisquam cum inimico concertavit,

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28:

    cum aliquo verbo uno,

    id. Att. 3, 12, 2:

    cum Apolline de tripode,

    id. N. D. 3, 16, 42:

    concertantes super cenam de nobilitate generis,

    Suet. Calig. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > concerto

  • 15 conflo

    con-flo, āvi, ātum, 1, v. a., to blow together, to blow up, stir up.
    I.
    Of fire, to kindle, light.
    A.
    Prop.:

    ignem,

    Plaut. Rud. 3, 4, 59; Plin. 35, 11, 40, §§

    138 and 143: incendium,

    Liv. 26, 27, 6.—In medic. lang.:

    intestina conflata,

    inflamed, Cael. Aur. Tard. 3, 2, 18.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of the passions, to kindle, inflame:

    conflatus amore Ignis,

    Lucr. 1, 474:

    invidiam inimico,

    Cic. Cat. 1, 9, 23; id. Cael. 12, 29; Sall. C. 49, 4:

    conjurationem,

    Suet. Ner. 36: cf.:

    ingens ac terribile bellum,

    Vell. 2, 55; cf. Flor. 1, 24, 1.—
    2.
    In gen., to bring about, effect, accomplish, bring together, raise, procure; to produce, cause, occasion, etc. (a favorite trope in Cic. and the histt.):

    quibus ex rebus conflatur et efficitur id, quod quaerimus, honestum,

    Cic. Off. 1, 4, 14; cf. id. Cael. 5, 12:

    ut una ex duabus naturis conflata videatur,

    id. N. D. 2, 39, 100:

    saepe ex Malo principio magna familiaritas Conflata est,

    Ter. Eun. 5, 2, 36:

    rem divitiasque sanguine civili,

    Lucr. 3, 70:

    sensum communibus motibus,

    id. 3, 335; cf.:

    consensus conspirans et paene conflatus,

    melted together, united, Cic. Lig. 12, 34:

    testes odio, invidiā, gratiā, pecuniā,

    Quint. 5, 7, 23:

    injuriam novo scelere,

    Cic. Rosc. Am. 1, 1:

    exercitum,

    id. Phil. 4, 6, 15; Vell. 2, 74, 2; Flor. 3, 19, 10:

    pecuniam,

    Cic. Sest. 30, 66:

    aes alienum grande,

    Sall. C. 14, 2; 24, 3:

    accusationem et judicium,

    Cic. Verr. 2, 2, 47, § 116; cf.

    judicia,

    Liv. 3, 36, 8:

    egestatem rei familiaris luxuriā,

    Flor. 4, 1, 1:

    cladem hominum generi,

    Lucr. 6, 1091:

    alicui periculum,

    Cic. Sull. 4, 13:

    alicui negotium,

    id. Verr. 2, 2, 54, § 135:

    in se tantum crimen,

    id. ib. 2, 2, 29, § 73.—
    II.
    Meton. (causa pro effectu), to melt, fuse metals, etc., to melt down (most freq. after the Aug. per.):

    argentum, aes Cyprium et sulphur in fictili,

    Plin. 33, 9, 46, § 131; 7, 56, 57, § 197:

    argentum (fulmine),

    Sen. Q. N. 2, 31, 1; Dig. 41, 1, 7, § 8:

    simulacra ex argento et auro fabricata,

    Suet. Ner. 32:

    argenteas statuas,

    id. Aug. 52; Plin. 34, 6, 14, § 30:

    vasa aurea,

    Suet. Aug. 71:

    coronam auream,

    id. Galb. 12:

    falces in ensem,

    Verg. G. 1, 508:

    victorias aureas in usum belli,

    Quint. 9, 2, 92: vitrum, i. e. make glass, Hadr. Imp. ap. Vop. Saturn. 8, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > conflo

  • 16 copulatum

    cōpŭlo, āvi, ātum, 1 ( part. perf., contr. cōplata, Lucr. 6, 1088; dep. collat. form cō-pŭlor, āri, v. I. A. b. infra), v. a. [copula], to couple, bind, or tie together, to join, connect, unite (class.; most freq. in Cic.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    With cum:

    hominem cum beluā,

    Cic. Ac. 2, 45, 139 fin.:

    caput et corpus cum aliquo,

    Plaut. Poen. 1, 2, 130. —
    (β).
    With inter se:

    inter se quaedam possint coplata teneri,

    Lucr. 6, 1088.—
    (γ).
    With dat.:

    aurum auro,

    Lucr. 6, 1078:

    utrimque Armeniae majori Sophene copulatur,

    Plin. 6, 13, 16, § 41.—
    (δ).
    With ad:

    caput animalis ad pedem,

    Veg. 3, 49, 2.—
    (ε).
    With simple acc.:

    diversae insociabilesque arborum naturae copulantur,

    Plin. 17, 19, 30, § 137; Mart. 12, 43, 8.—
    b.
    In dep. form:

    adeunt, consistunt, copulantur dexteras,

    Plaut. Aul. 1, 2, 38 Wagn. ad loc.; cf. Non. p. 476, 16; 479, 24, and Prisc. p. 797 P., and Ussing ad loc. (others explain dexteras as acc. of the part, or Gr. acc.).—
    B.
    Esp., to confront:

    copulati in jus pervenimus,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148.—
    2.
    Mid., to associate with:

    cave siris cum filiā meā copulari hanc,

    Plaut. Ep. 3, 3, 20.—
    II.
    Trop., to join, connect, unite.
    (α).
    With cum:

    sermonem cum aliquo,

    Plaut. Poen. 3, 3, 42:

    futura cum praesentibus,

    Cic. Fin. 2, 14, 45:

    honestatem cum voluptate,

    id. Ac. 2, 45, 139:

    equestrem ordinem cum senatu,

    id. Phil. 2, 8, 19:

    se cum inimico,

    id. Sest. 64, 133.—
    (β).
    With inter se:

    ah haec inter se jungi copularique possint?

    Cic. de Or. 1, 51. 222.—
    (γ).
    With dat.:

    quid naturae copulatum habuit Alcibiadis somnium?

    Cic. Div. 2, 69, 143.—
    (δ).
    With acc. only:

    libenter copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, etc.,

    Cic. Or. 45, 154; cf.:

    verba copulata (opp. simplicia),

    id. ib. 32, 115:

    constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur,

    id. Part. Or. 6, 21; Quint. 2, 4, 30; cf.

    id. prooem. § 13: voluntates nostras,

    to unite, Cic. Fam. 3, 4, 2; cf.

    concordiam,

    Liv. 4, 43, 11:

    matrimonium,

    Just. 1, 10 pr.; Dig. 12, 4, 6 pr.; cf.:

    copulari matrimonio,

    ib. 24, 1, 32; cf. ib. 1, 9, 8;

    and, taedis,

    Sen. Herc. Fur. 493.—Hence,
    1.
    cōpŭlātus, a, um, P. a., joined together, united, connected:

    nihil est animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71: verba, v. supra, II. d.—
    * Comp.:

    nihil amabilius nec copulatius quam morum similitudo bonorum,

    Cic. Off. 1, 17, 56.—‡ Sup., Inscr. de Lyon, p. 477, 3.— Adv.: cōpŭlātē, connectedly (late Lat.):

    copulate dictum est (diequinti),

    Gell. 10, 24, 1; 17, 7 fin.
    2.
    cōpŭlātum, i, n., a joint sentence, the Gr. sumpeplegmenon, called also conjunctum, Gell. 16, 8, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > copulatum

  • 17 copulo

    cōpŭlo, āvi, ātum, 1 ( part. perf., contr. cōplata, Lucr. 6, 1088; dep. collat. form cō-pŭlor, āri, v. I. A. b. infra), v. a. [copula], to couple, bind, or tie together, to join, connect, unite (class.; most freq. in Cic.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    With cum:

    hominem cum beluā,

    Cic. Ac. 2, 45, 139 fin.:

    caput et corpus cum aliquo,

    Plaut. Poen. 1, 2, 130. —
    (β).
    With inter se:

    inter se quaedam possint coplata teneri,

    Lucr. 6, 1088.—
    (γ).
    With dat.:

    aurum auro,

    Lucr. 6, 1078:

    utrimque Armeniae majori Sophene copulatur,

    Plin. 6, 13, 16, § 41.—
    (δ).
    With ad:

    caput animalis ad pedem,

    Veg. 3, 49, 2.—
    (ε).
    With simple acc.:

    diversae insociabilesque arborum naturae copulantur,

    Plin. 17, 19, 30, § 137; Mart. 12, 43, 8.—
    b.
    In dep. form:

    adeunt, consistunt, copulantur dexteras,

    Plaut. Aul. 1, 2, 38 Wagn. ad loc.; cf. Non. p. 476, 16; 479, 24, and Prisc. p. 797 P., and Ussing ad loc. (others explain dexteras as acc. of the part, or Gr. acc.).—
    B.
    Esp., to confront:

    copulati in jus pervenimus,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148.—
    2.
    Mid., to associate with:

    cave siris cum filiā meā copulari hanc,

    Plaut. Ep. 3, 3, 20.—
    II.
    Trop., to join, connect, unite.
    (α).
    With cum:

    sermonem cum aliquo,

    Plaut. Poen. 3, 3, 42:

    futura cum praesentibus,

    Cic. Fin. 2, 14, 45:

    honestatem cum voluptate,

    id. Ac. 2, 45, 139:

    equestrem ordinem cum senatu,

    id. Phil. 2, 8, 19:

    se cum inimico,

    id. Sest. 64, 133.—
    (β).
    With inter se:

    ah haec inter se jungi copularique possint?

    Cic. de Or. 1, 51. 222.—
    (γ).
    With dat.:

    quid naturae copulatum habuit Alcibiadis somnium?

    Cic. Div. 2, 69, 143.—
    (δ).
    With acc. only:

    libenter copulando verba jungebant, ut sodes pro si audes, etc.,

    Cic. Or. 45, 154; cf.:

    verba copulata (opp. simplicia),

    id. ib. 32, 115:

    constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur,

    id. Part. Or. 6, 21; Quint. 2, 4, 30; cf.

    id. prooem. § 13: voluntates nostras,

    to unite, Cic. Fam. 3, 4, 2; cf.

    concordiam,

    Liv. 4, 43, 11:

    matrimonium,

    Just. 1, 10 pr.; Dig. 12, 4, 6 pr.; cf.:

    copulari matrimonio,

    ib. 24, 1, 32; cf. ib. 1, 9, 8;

    and, taedis,

    Sen. Herc. Fur. 493.—Hence,
    1.
    cōpŭlātus, a, um, P. a., joined together, united, connected:

    nihil est animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71: verba, v. supra, II. d.—
    * Comp.:

    nihil amabilius nec copulatius quam morum similitudo bonorum,

    Cic. Off. 1, 17, 56.—‡ Sup., Inscr. de Lyon, p. 477, 3.— Adv.: cōpŭlātē, connectedly (late Lat.):

    copulate dictum est (diequinti),

    Gell. 10, 24, 1; 17, 7 fin.
    2.
    cōpŭlātum, i, n., a joint sentence, the Gr. sumpeplegmenon, called also conjunctum, Gell. 16, 8, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > copulo

  • 18 crudelitas

    crūdēlĭtas, ātis, f. [crudelis], harshness, severity, cruelty, barbarity (in good prose and very freq.):

    crudelitas est atrocitas animi in exigendis poenis,

    Sen. Clem. 2, 4, 1:

    crudelitas est inclinatio ad asperiora,

    id. ib. 2, 4, 3:

    ista in nostros homines crudelitas,

    Cic. Verr. 2, 5, 88, § 150; id. Off. 2, 8, 27; 3, 11, 46; id. Sest. 65, 135; id. Phil. 11, 3, 8; id. Rep. 1, 3, 5; Caes. B. G. 7, 77; Sall. C. 51, 14; Nep. Alcib. 4, 4; Liv. 3, 53, 7; 42, 8, 5 et saep.; Prud. Perieg. 2291 al.:

    in meo inimico crudelitatem exprompsisti tuam,

    Cic. Mil. 13, 33:

    crudelitatem exercere in vivo,

    id. Phil. 11, 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > crudelitas

  • 19 dens

    dens, dentis ( gen. plur. usually dentium, but dentum is approved by Varr. L. L. 7, 38, 67), m. [root in Sanscr. dantas, Gr. odous, Goth. tunthus, Germ. Zahn, and Engl. tooth; cf. edo, Engl. eat], a tooth.
    I.
    Prop.: cui auro dentes juncti escunt, XII. Tab. 10, 9; Plin. 11, 37, 61, § 160 sq.; Cels. 8, 1; Cic. N. D. 2, 54; Isid. 11, 1, 52:

    primores,

    the front teeth, Plin. 7, 16, 15, § 68;

    also called adversi acuti,

    Cic. N. D. 2, 54:

    praecisores,

    Isid. 11, 1, 52;

    and in beasts: rapaces,

    Veg. Vet. 6, 1, 1:

    canini,

    the canine teeth, eye-teeth, Varr. R. R. 2, 7, 3; Cels. 8, 1; Plin. 11, 37, 61, § 160;

    in horses: columellares,

    Varr. R. R. 2, 7, 2; Plin. 11, 37, 61, § 160:

    maxillares,

    the jaw-teeth, grinders, Cels. 8, 1; called also genuini, Cic. l. l.;

    and molares, Isid. l. l. et saep.: dentes scalpere,

    Plin. 30, 4, 9, § 27:

    fricare,

    id. ib.:

    scariphare,

    id. 28, 11, 49, § 179; cf. id. 30, 3, 8, § 21:

    mobiles confirmare,

    id. 28, 11, 49, § 178; cf.:

    mobiles stabilire,

    id. 32, 7, 26, § 80:

    eximere,

    to extract, Cels. 6, 9; so,

    evellere,

    Plin. 30, 3, 8, § 25:

    extrahere,

    id. 32, 7, 26, § 79:

    excutere,

    Juv. 16, 10 et saep.:

    dens Indus,

    i. e. the elephant's, Ov. M. 8, 288; hence for ivory, id. ib. 11, 167;

    also called dens Libycus,

    Prop. 2, 31, 12 (3, 29, 12 M.):

    Numida,

    Ov. P. 4, 9, 28;

    and Erythraeus,

    Mart. 13, 100.—
    2.
    Prov.
    a.
    Albis dentibus deridere aliquem, i. e. to laugh heartily at a person (so as to show one's teeth), Plaut. Ep. 3, 3, 48.—
    b.
    Venire sub dentem, to fall into the jaws, under the clutches of, Petr. 58, 6.—
    c.
    Dentem pro dente, tooth for tooth, Vulg. Matt. 5, 38.—
    B.
    Meton. of things resembling a tooth, a tooth, point, spike, prong, tine, fluke, etc.:

    aratri,

    Col. 2, 4, 6; Verg. G. 2, 423 al.; cf. Varr. L. L. 5, § 135 Müll.: (irpicis) acc. to id. ib.:

    pectinis,

    id. ib.; Tib. 1, 9, 68: (clavi) id. 1, 2, 18:

    serrae,

    Plin. 16, 43, 83, § 227; Vitr. 1, 5; cf. Ov. M. 8, 246, and 6, 58;

    hence, in architecture, the walls indentated like the teeth of a saw, which connected the two main walls,

    Vitr. 6, 11:

    forcipis,

    id. 10, 2: (ancorae) Verg. A. 6, 3;

    for falx (vinitorum),

    the pruning-hook, id. G. 2, 406 et saep.—
    II.
    Trop., the tooth of envy, envy, ill-will:

    more hominum invident, in conviviis rodunt, in circulis vellicant: non illo inimico sed hoc maledico dente carpunt,

    Cic. Balb. 26:

    invidus,

    Hor. Od. 4, 3, 16:

    ater,

    id. Epod. 6, 15.—
    B.
    Of a destroying power:

    leti sub dentibus ipsis,

    Lucr. 1, 852; cf.

    of time: vitiataque dentibus aevi consumere omnia,

    Ov. M. 15, 235;

    and of water: aqua dentes habet,

    Petr. 42;

    of malice: malignitatis dentes vitare,

    Val. Max. 4, 7, extr. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > dens

  • 20 deprecatus

    dē-prĕcor, ātus, 1, v. dep. a.
    I.
    To avert, ward off (from one's self or others) by earnest prayer; to deprecate; also to pray, to intercede for the averting of any evil, or to obtain pardon for any transgression (cf. Gell. 6, 16, 3).
    A.
    In gen. (for syn. cf.: averto, averrunco, avoco, revoco —freq. and class.), constr. with the acc. (rei v. personae), the inf., the acc. and inf., ne, quominus, quin, and absol.
    (α).
    With acc. rei:

    ullam ab sese calamitatem,

    Cic. Verr. 2, 1, 60 fin.; cf.:

    ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer,

    id. Cat. 1, 11: quibus servitutem mea miseria deprecor? Enn. ap. Gell. 6, 16, 9; cf.:

    ego meae cum vitae parcam, letum inimico deprecer?

    id. ib. §

    10: qui nullum genus supplicii deprecatus est neque recusavit,

    Cic. Tusc. 2, 22, 52:

    mortem,

    Caes. B. G. 7, 40, 6; cf.:

    non jam mortem neque aerumnas, tantummodo inimici imperium et cruciatus corporis deprecor,

    Sall. J. 24, 10:

    periculum,

    Caes. B. C. 1, 5; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3 (with refugere), Liv. 3, 58:

    poenam,

    id. 40, 15:

    ignominiam,

    id. 27, 20 fin.:

    iram senatus,

    id. 39, 35:

    praecipiendi munus,

    Quint. 2, 12, 12 et saep.—Of abstract subjects:

    Claudii invidiam Gracchi caritas deprecabatur,

    averted, Cic. Rep. 6, 2 (ap. Gell. 6, 16, 11; and Non. 290, 17).—
    (β).
    With acc. pers., usually in the sense of praying:

    quem deprecarentur, cum omnes essent sordidati?

    Cic. Sest. 12: in hoc te deprecor, ne, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1:

    Patres, ne festinarent decernere, etc.,

    Liv. 34, 59:

    senatum litteris deprecatus est, ne, etc.,

    Suet. Caes. 29:

    dispensatorem deprecati sumus, ut, etc.,

    Petr. 30, 9:

    deos mala (opp. bona rogare),

    Sen. Q. N. 2, 33; cf.:

    hoc superos, hoc te quoque deprecor,

    Val. Fl. 8, 53:

    numina versu,

    Petr. 133, 2: Dominum, Vulg. [p. 552] Esth. 14, 3 et saep.—Less freq. in the sense of averting:

    lecto te solum, lecto te deprecor uno,

    Prop. 2, 34, 17 (3, 32, 7 M.).—
    (γ).
    With inf.:

    umbram accipere,

    Stat. Th. 8, 116; Luc. 9, 213.—
    * (δ).
    With acc. and inf., to plead in excuse:

    postquam errasse regem et Jugurthae scelere lapsum deprecati sunt,

    Sall. J. 104, 4.—
    (ε).
    With ne:

    primum deprecor, ne me, etc.,

    Cic. Fin. 2, 1:

    unum petere ac deprecari... ne se armis despoliaret,

    Caes. B. G. 2, 31, 4:

    spem ne nostram fieri patiare caducam, deprecor,

    Ov. H. 15 (16), 170; cf. no., b; so,

    opp. to postulo ut,

    Liv. 40, 15, 8.—And with the dat. of the person for whom one entreats: deprecari alicui ne vapulet, Plaut. As. grex 5.—
    (ζ).
    With quominus:

    neque illum se deprecari, quominus pergat,

    Liv. 3, 9, 10 (but non precarere is the true reading in Cic. Fin. 2, 24, 79 fin.).—So very rarely
    (η).
    with quin:

    quin gravedinem ipsi ferat frigus,

    Cat. 44, 18.—
    (θ).
    With ut (rarely):

    deprecatus esse dicitur, ut se tertium in amicitiam reciperent,

    Lact. 5, 17, 23; cf.

    supra,

    Petr. 30, 9.—
    (ι).
    Absol.:

    pro amico, pro republica deprecari,

    Cic. Sest. 12 fin.; cf. Suet. Claud. 21; id. Vit. 14:

    arma deponat, roget, deprecetur,

    Cic. Phil. 5, 1, 3; id. Or. 40, 138; Caes. B. G. 4, 7, 3; Quint. 5, 13, 2; *Verg. A. 12, 931 al.—
    B.
    In relig. lang., to imprecate: diras devotiones in eum deprecata, Ap. M. 9, p. 227.—
    2.
    Transf.:

    quasi non totidem mox deprecor illi Assidue,

    execrate, Cat. 92, 3 (dictum est quasi detestor vel exsecror vel depello vel abominor, Gell. 6, 16, 5).—
    II.
    To pray for, intercede in behalf of (that which is in danger):

    vitam alicujus ab aliquo,

    Cic. Sull. 26; cf. vitam sibi, Auct. B. Afr. 89, 3;

    paucos dies exsolvendo donativo deprecatum,

    Tac. H. 1, 41:

    quos senatus non ad pacem deprecandam, sed ad denuntiandum bellum miserat,

    Cic. Fam. 12, 24. Also with personal objects:

    a vobis deprecor custodem salutis meae,

    Cic. Planc. 42, 102:

    nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur,

    id. Agr. 2, 36 fin.:

    te assiduae lacrimae C. Marcelli deprecantur,

    id. Fam. 4, 7 fin. —Sometimes, by zeugma, deprecor is used in both senses, I. and II., with different objects: non mortem sed dilationem mortis deprecantur, Justin. 11, 9, 14; Gronov. ad loc.
    dēprĕcātus, in pass. signif.:

    deprecatum bellum,

    Just. 8, 5, 4: deprecato summo numine, Ap. M. 11, p. 270.

    Lewis & Short latin dictionary > deprecatus

См. также в других словарях:

  • inimico — i·ni·mì·co agg., s.m. LE nemico: pugna pur fra gli inimici avolto (Tasso), a l inimico aprì le porte (Carducci); l inimiche vele (Ariosto); così inimico tempo correndo (Boccaccio) Contrari: amico. {{line}} {{/line}} DATA: 2Є metà XIII sec. ETIMO …   Dizionario italiano

  • inimico — pl.m. inimici sing.f. inimica pl.f. inimiche …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • Freund (Subst.) — 1. Allermanns (Allerwelts) Freund, niemands Freund (jedermanns Geck). – Simrock, 2750; Winckler, X, 16; Eiselein, 185; Kirchhofer, 354; Reinsberg III, 143. Dem Allerweltsfreunde empfiehlt W. Müller: »Willst du der Leute Liebling sein, sei… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Feind — 1. Als Feind kann ich viel schaden und als Freund viel nützen. – Eiselein, 165. 2. Arme Feind, arme Herren vnd Schmachwort verachtet kein weiser Mann. – Henisch, 1052. 3. Auch den kleinen Feind muss man nicht verachten. 4. Auch vom Feinde kann… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • O'Higginismo — Bernardo O Higgins. O Higginista se dice en sentido del partidario o seguidor del patriota chileno Bernardo O Higgins, pero en sentido histórico se refiera a un bando o partido político específico, activo en las décadas de los años 1820s y 1830s …   Wikipedia Español

  • Giuseppe Gazzaniga — (October 5, 1743 February 1, 1818) was a member of the Neapolitan school of opera composers. He composed fiftyone operas and is considered to be one of the last Italian opera buffa composers. BiographyBorn in Verona, Gazzaniga was initially… …   Wikipedia

  • The opera corpus — is a list of nearly 2,500 works by more than 775 individual opera composers. Some of the works listed below are still being performed today   but many are not. The principal works of the major composers are given as well as those of historical… …   Wikipedia

  • Giovanni Bertati — (Martellago, Italy, 10 July 1735 – Venice, Italy, 1815), an Italian librettist.In 1763, Bertati wrote his first libretto, La morte di Dimone ( The Death of Dimone ), set to music by Antonio Tozzi. Two years later, L isola della fortuna ( The… …   Wikipedia

  • Baldassare Galuppi — (* 18. Oktober 1706 in Burano bei Venedig; † 3. Januar 1785 in Venedig) war als italienischer Komponist von zentraler Bedeutung für die Entwicklung der opera buffa seiner Zeit, aber auch einer der wichtigsten Vertreter der opera seria. Nach… …   Deutsch Wikipedia

  • Baldassaro Galuppi — Baldassare Galuppi (* 18. Oktober 1706 in Burano bei Venedig; † 3. Januar 1785 in Venedig) war als italienischer Komponist von zentraler Bedeutung für die Entwicklung der opera buffa seiner Zeit, aber auch einer der wichtigsten Vertreter der… …   Deutsch Wikipedia

  • Baldassarre Galuppi — Baldassare Galuppi (* 18. Oktober 1706 in Burano bei Venedig; † 3. Januar 1785 in Venedig) war als italienischer Komponist von zentraler Bedeutung für die Entwicklung der opera buffa seiner Zeit, aber auch einer der wichtigsten Vertreter der… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»