ĭnĭmīcĭter

ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.

Adj.

Of persons:

quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

quam inimico vultu intuitur,

Plaut. Capt. 3, 4, 25:

inter omnia inimica infestaque,

Liv. 22, 39, 13:

Clodius inimicus est nobis,

Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

Hannibal nomini Romano,

Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

animorum motus inimicissimi mentis,

Cic. Tusc. 4, 15, 34.—

Of inanim. things, hurtful, injurious:

raphani dentibus inimici,

Plin. 19, 5, 26, § 86:

(naves) accipiunt inimicum imbrem,

Verg. A. 1, 123:

odor nervis,

Hor. S. 2, 4, 53:

maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

brassica stomacho inimicissima,

Plin. 20, 9, 38, § 96.—

Like hostilis, hostile:

nomina,

Verg. A. 11, 84:

tela,

id. ib. 11, 809:

insigne,

spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

terra,

id. ib. 10, 295:

natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

Liv. 44, 24, 2:

in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

id. 22, 39, 13.—

ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

Liv. 39, 28, 13:

paternus,

hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—

ĭnĭ-mīca, ae, f.:

cujusquam inimica,

Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin. — Adv., in two forms.

ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

vide quam tecum agam non inimice,

Cic. Phil. 2, 14, 34:

insectari aliquem,

id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

infestius aut inimicius consulere,

Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

inimicissime contendere,

Cic. Quint. 21, 66.—

ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.

Adj.

Of persons:

quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

quam inimico vultu intuitur,

Plaut. Capt. 3, 4, 25:

inter omnia inimica infestaque,

Liv. 22, 39, 13:

Clodius inimicus est nobis,

Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

Hannibal nomini Romano,

Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

animorum motus inimicissimi mentis,

Cic. Tusc. 4, 15, 34.—

Of inanim. things, hurtful, injurious:

raphani dentibus inimici,

Plin. 19, 5, 26, § 86:

(naves) accipiunt inimicum imbrem,

Verg. A. 1, 123:

odor nervis,

Hor. S. 2, 4, 53:

maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

brassica stomacho inimicissima,

Plin. 20, 9, 38, § 96.—

Like hostilis, hostile:

nomina,

Verg. A. 11, 84:

tela,

id. ib. 11, 809:

insigne,

spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

terra,

id. ib. 10, 295:

natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

Liv. 44, 24, 2:

in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

id. 22, 39, 13.—

ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

Liv. 39, 28, 13:

paternus,

hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—

ĭnĭ-mīca, ae, f.:

cujusquam inimica,

Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin. — Adv., in two forms.

ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

vide quam tecum agam non inimice,

Cic. Phil. 2, 14, 34:

insectari aliquem,

id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

infestius aut inimicius consulere,

Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

inimicissime contendere,

Cic. Quint. 21, 66.—

ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.

Adj.

Of persons:

quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

quam inimico vultu intuitur,

Plaut. Capt. 3, 4, 25:

inter omnia inimica infestaque,

Liv. 22, 39, 13:

Clodius inimicus est nobis,

Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

Hannibal nomini Romano,

Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

animorum motus inimicissimi mentis,

Cic. Tusc. 4, 15, 34.—

Of inanim. things, hurtful, injurious:

raphani dentibus inimici,

Plin. 19, 5, 26, § 86:

(naves) accipiunt inimicum imbrem,

Verg. A. 1, 123:

odor nervis,

Hor. S. 2, 4, 53:

maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

brassica stomacho inimicissima,

Plin. 20, 9, 38, § 96.—

Like hostilis, hostile:

nomina,

Verg. A. 11, 84:

tela,

id. ib. 11, 809:

insigne,

spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

terra,

id. ib. 10, 295:

natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

Liv. 44, 24, 2:

in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

id. 22, 39, 13.—

ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

Liv. 39, 28, 13:

paternus,

hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—

ĭnĭ-mīca, ae, f.:

cujusquam inimica,

Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin. — Adv., in two forms.

ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

vide quam tecum agam non inimice,

Cic. Phil. 2, 14, 34:

insectari aliquem,

id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

infestius aut inimicius consulere,

Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

inimicissime contendere,

Cic. Quint. 21, 66.—

ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.