Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

for+the+occasion

  • 61 canto

    canto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [cano], freq. in form, but mostly agrees in meaning with cano.
    I.
    Neutr., to produce melodious sounds (by the voice or an instrument), to sound, sing, play (class. in prose and poetry; rare in Cic.).
    A.
    Of men:

    Pamphilam Cantatum provocemus,

    Ter. Eun. 3, 1, 53:

    saltare et cantare,

    Cic. Cat. 2, 10, 23:

    neque enim vocum suavitate videntur aut novitate quădam cantandi revocare eos solitae (sirenes),

    id. Fin. 5, 18, 49:

    Arcades ambo Et cantare pares,

    Verg. E. 7, 5; 10, 32:

    cantando victus,

    id. ib. 3, 21; Tib. 2, 1, 66:

    adimam cantare severis,

    Hor. Ep. 1, 19, 9:

    ut (cantores) numquam inducant animum cantare rogati,

    id. S. 1, 3, 2; Suet. Tit. 3: non est Cantandum, there is no occasion for singing, i. e. for imagination, fiction, Juv. 4, 35.—Of an actor:

    cantante eo (Nerone) ne necessariă quidem causă excedere theatro licitum erat,

    Suet. Ner. 23; 20; id. Vesp. 4 al.; cf.

    under II. B. 2.: conducta veni, ut fidibus cantarem seni,

    Plaut. Ep. 3, 4, 64:

    structis avenis,

    Ov. M. 1, 677:

    ad chordarum sonum,

    Nep. Epam. 2, 1.—Less freq. of instrumental music, and only with abl. of the instrument (cf. cano):

    tibiis,

    Nep. Epam. 2, 1; id. ib. praef. § 1; Vulg. Luc. 7, 32:

    lituo, tubă,

    Gell. 20, 2, 2:

    calamo,

    Sen. Ben. 4, 6, 5: ad manum histrioni, in comedy, to sing and play while the actor accompanies the song with gestures or dancing, Liv. 7, 2, 10; cf. Val. Max. 2, 4, 4.— Pass. impers.:

    in caelo cantatur et psallitur,

    Arn. 3, 21.—Prov.:

    surdo,

    Prop. 4 (5), 8, 47, and ad surdas aures, Ov. Am. 3, 7, 61, to preach to deaf ears; cf. cano, II. B.—
    2.
    Of the singing pronunciation of an orator, to declaim in a singing tone, to sing, drawl: si cantas, male cantas, si legis, cantas, C. Caesar ap. Quint. 1, 8, 2; 11, 1, 56; 11, 3, 57; 11, 3, 58; 11, 3, 59; 11, 3, 60; cf. Juv. 10, 178.—Hence, to recite, declaim:

    quaecumque sedens modo legerat, haec eadem... cantabit versibus isdem,

    Juv. 7, 153.—
    B.
    Of birds and fowls:

    prius quam galli cantent,

    crow, Plaut. Mil. 3, 1, 96; so,

    deos gallis signum dedisse cantandi,

    Cic. Div. 2, 26, 57:

    cantantes aves,

    Prop. 4 (5), 9, 30.—
    C.
    Transf., of instruments, to sound, resound:

    pastoris bucina cantat,

    Prop. 4 (5), 10, 30:

    cantabat fanis, cantabat tibia ludis,

    Ov. F. 6, 659 sq. —
    II. A.
    With the song itself, carmen, versus, etc., as object, to sing, play, recite:

    carmina non prius Audita canto,

    Hor. C. 3, 1, 4:

    rustica verba,

    Tib. 2, 1, 52:

    Hymen cantatus,

    Ov. H. 12, 137; cf.:

    Hymenaeum qui cantent,

    Ter. Ad. 5, 7, 7:

    obscena,

    Ov. F. 3, 676.—
    B.
    With particular persons or things, the subjects of song, as objects, to sing, to celebrate or praise in song, sing of, write poetry upon, etc.:

    celebrem deum,

    Tib. 2, 1, 83:

    absentem amicam,

    Hor. S. 1, 5, 15:

    rivos,

    id. C. 2, 19, 11:

    convivia, proelia virginum,

    id. ib. 1, 6, 19:

    Augusti tropaea,

    id. ib. 2, 9, 19:

    Pythia (sc. certamina),

    id. A. P. 414:

    cantari dignus,

    Verg. E. 5, 54:

    per totum cantabimur orbem,

    Ov. Am. 1, 3, 25; 2, 17, 33; cf.:

    illa meis multum cantata libellis,

    Mart. 9, 50, 1:

    cantatus Achilles,

    Ov. Am. 2, 1, 29:

    laudes tuas,

    id. F. 2, 658. —Esp.,
    2.
    Of an actor, to represent a part, to act (cf. supra, I. A.):

    cantavit (Nero) Orestem matricidam, Oedipodem excaecatum, etc.,

    Suet. Ner. 21:

    Nioben,

    id. ib. 21:

    tragoedias,

    id. ib. 21:

    fabulam,

    id. ib. 46 fin.:

    epinicia,

    id. ib. 43 fin.
    C.
    Hence, because the oracles were of old uttered in verse, of any mysterious, prophetic, or warning utterance, to predict, warn, point out, indicate, make known, say:

    vera cantas? vana vellem,

    Plaut. Most. 4, 2, 64. —Of inanimate things:

    urna haec litterata est: ab se cantat cuja sit,

    Plaut. Rud. 2, 5, 21:

    civi inmoeni scin quid cantari solet?

    id. Trin. 2, 2, 69; id. Bacch. 4, 9, 61.—
    2.
    To bring something repeatedly to recollection, to reiterate, harp upon, forewarn of or against:

    haec dies noctes canto, ut caveas,

    Plaut. Trin. 2, 2, 12:

    harum mores,

    Ter. Heaut. 2, 3, 19:

    nam, ut scis, jam pridem istum canto Caesarem,

    Cic. Q. Fr. 2, 11 (13), 1:

    quid fati provida cantet avis,

    Tib. 2, 5, 12:

    quae me juvene utique cantare solebant,

    Quint. 8, 3, 76.—
    III.
    In the lang. of religion, as v. n. or a., to use enchantments, charms, incantations, to enchant, to charm, Cato, R. R. 160, 1; Varr. R. R. 1, 2, 27:

    frigidus in pratis cantando rumpitur anguis,

    Verg. E. 8, 71:

    cantata Luna,

    exorcised by magic, Prop. 4 (5), 5, 13:

    falx,

    Ov. H. 6, 84:

    herbae,

    id. M. 7, 98:

    ignis,

    Sil. 1, 430:

    tum quoque cantato densetur carmine caelum,

    an incantation, Ov. M. 14, 369.—
    B.
    To call forth, produce by charms:

    et chelydris cantare soporem,

    Sil. 8, 498:

    cantata umbra,

    Luc. 6, 767.

    Lewis & Short latin dictionary > canto

  • 62 usque

    usquĕ, adv. [us- for ubs-, from ubi with locative s; and que for qued, old abl. of quis; v. Corss. Ausspr. 2, 471; 838; cf.: quisque, usquam].
    I.
    Lit., all the way to or from any limit of space, time, etc. (cf.: fine, tenus); of place, all the way, right on, without interruption, continuously, constantly.
    A.
    With prepositions.
    1.
    With ab:

    qui a fundamento mihi usque movisti mare,

    Plaut. Rud. 2, 6, 55:

    usque a mari supero Romam proficisci,

    Cic. Clu. 68, 192:

    ex omnibus spectaculis usque a Capitolio plausus excitatus,

    id. Sest. 58, 124:

    usque a rubro mari,

    Nep. Hann. 2, 1.— Poet.:

    Dardaniam Siculo prospexit ab usque Pachyno,

    Verg. A. 7, 289 (sometimes as one word, v. abusque).—
    2.
    With ex:

    usque ex ultimā Syriā atque Aegypto navigare,

    Cic. Verr. 2, 5, 60, § 157. —
    3.
    With ad:

    usque a Dianio ad Sinopen navigaverunt,

    Cic. Verr. 2, 1, 34, § 87:

    ab imis unguibus usque ad verticem summum,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    usque ad Iconium,

    id. Fam. 3, 8, 4:

    ab Atticā ad Thessaliam usque,

    Plin. 4, 12, 21, § 63:

    usque ad Numantiam misit,

    Cic. Dejot. 7, 19:

    usque ad castra hostium accessit,

    Caes. B. G. 1, 51 ( poet. and post-Aug. ad usque; often as one word, v. adusque).—
    4.
    With in and acc.:

    cum ad eum usque in Pamphyliam legatos misissent,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 35:

    portūs usque in sinūs oppidis et ad urbis crepidines infusi,

    id. Rep. 3, 31, 43.—
    5.
    With trans:

    trans Alpes usque transfertur,

    Cic. Quint. 3, 12.—
    6.
    With sub and acc.:

    admōrunt oculis usque sub ora faces,

    Ov. Ib. 240 (236).—
    B.
    With adverbs of place:

    quod eos usque istinc exauditos putem,

    Cic. Att. 1, 14, 4.—
    2.
    Esp., with quaque (less correctly as one word, usquequaque; v. II. A. 3. e. and II. B. 3. infra), everywhere: non usque quaque idoneum invenias locum, ubi, etc., Afran. ap. Non. p. 518, 6 (Com. Rel. v. 198 Rib.):

    immo vero, quom usquequaque umbra'st, tamen Sol semper hic est,

    Plaut. Most. 3, 2, 79:

    mari terrāque illas usque quaque quaeritat,

    id. Poen. prol. 105:

    aut undique religionem tolle, aut usque quaque conserva,

    Cic. Phil. 2, 43, 110:

    effugere non est, Flacce, basiatores. Instant... occurrunt, et hinc et illinc, usquequaque, quacunque,

    Mart. 11, 98, 3; cf.:

    QVAQVE VSQVE,

    Inscr. Grut. 611, 13.—
    C.
    With acc. of the place whither, all the way to, as far as, to.
    1.
    With names of towns (class.; acc. to Reisig. Vorles. p. 216, usque ad Numantiam means all the way to the town, i. e. to its walls or gates: usque Numantiam, all the way to or into it, implying entrance of the town; cf.

    the passages cited infra): theatrum ita resonans, ut usque Romam significationes vocesque referantur,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42:

    Miletum usque? obsecro,

    Ter. Ad. 4, 5, 21.—
    2.
    With other names than those of towns (post-Aug.):

    ab hac (sc. Siciliā) Cretam usque Siculum (mare) vocat,

    Plin. 3, 5, 10, § 75:

    imperium usque extremos Orientis terminos prolatum,

    Just. 7, 1, 4:

    terminos usque Libyae,

    id. 1, 1, 5:

    ab Atticā Thessaliam usque,

    Plin. 4, 12, 21, § 63:

    ab eo usque Jovem,

    id. 2, 22, 20, § 84:

    horrendus ab astris Descendit vos usque fragor,

    Stat. Th. 11, 89.—
    II.
    Meton.
    A.
    Of time, all the time, continually, perpetually, all the while from or to a period, as long or as far as, until.
    1.
    With prepositions.
    a.
    With ab:

    mihi magna cum eo jam inde usque a pueritiā Fuit semper familiaritas,

    Ter. Heaut. 1, 2, 9:

    primus esses memoriter Progeniem nostram usque ab avo proferens,

    id. Phorm. 2, 3, 48:

    augures omnes usque a Romulo,

    Cic. Vatin. 8, 20:

    opinio jam usque ab heroicis ducta temporibus,

    from as far back as the heroic ages, id. Div. 1, 1, 1:

    usque a Thale Milesio,

    id. N. D. 1, 33, 91:

    bona paterna et avita et usque a nobis repetita,

    id. Cael. 14, 34.—
    b.
    With ad:

    usque a mane ad vesperum,

    Plaut. Am. 1, 1, 97:

    a mane ad noctem usque in foro dego diem,

    id. Most. 3, 1, 3:

    inde usque ad diurnam stellam crastinam potabimus,

    id. Men. 1, 2, 62; cf. Cic. Rep. 1, 16, 25:

    ille nihil difficilius esse dicebat, quam amicitiam usque ad extremum vitae diem permanere,

    id. Lael. 10, 33:

    deinceps retro usque ad Romulum,

    as far as, up to, id. Rep. 1, 37, 58.—
    2.
    With acc. (post-Aug.):

    paucae, aegre se defen dentes, usque tempora Alexandri Magni duraverunt,

    Just. 2, 4, 32:

    a rege Romulo usque Caesarem Augustum,

    Flor. 1, prooem. 1 (al. usque in).—
    3.
    With adverbs.
    a.
    With inde:

    pueritiae memoriam recordari ultimam, inde usque repetens, etc.,

    Cic. Arch. 1, 1.—
    b.
    With antehac:

    ut animus in spe usque antehac attentus fuit, Ita, etc.,

    Ter. And. 2, 1, 3.—
    c.
    With adhuc:

    quod occultatum'st usque adhuc nunc non potest,

    Plaut. Aul. 2, 3, 10:

    qui me tam leni passus animost usque adhuc facere, etc.,

    Ter. And. 1, 5, 27:

    cessatum usque adhuc est,

    until now, hitherto, id. Ad. 4, 4, 23:

    qui mos usque adhuc est retentus,

    Cic. Rep. 2, 20, 35:

    usque adhuc certe animum meum probastis,

    Suet. Dom. 18; v. adhuc, II. A.—
    d.
    With eo:

    tamen usque eo se tenuit, quoad, etc.,

    Cic. Dejot. 4, 11:

    usque eo animadverti eum jocari,

    id. Rosc. Am. 22, 60; v. 2. eo, II. C.—
    e.
    With quaque, continually, always:

    Chrusalus mihi usque quaque loquitur nec recte,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 83: usque quaque sapere oportet, Poët. ap. Cic. Fam. 7, 16, 1; so,

    usque quaque,

    Cat. 39, 2; Plin. Ep. 7, 20, 2; 1, 7, 5; Gell. 16, 3, 1:

    usquequaque, de hoc cum dicemus,

    whenever, Cic. Att. 4, 9, 1.—

    Opp. nusquam: atque hoc non alienum est, quod ad multa pertineat, ne aut nusquam aut usquequaque dicatur, hic admonere,

    Cic. Inv. 2, 21, 63.—
    f.
    With dum:

    usque dum regnum optinebit Juppiter,

    Plaut. Men. 5, 1, 28: conplebo familiam adeo usque satietatem dum capiet pater, id. Am. 1, 2, 9:

    usque id egi dudum, dum loquitur pater,

    Ter. Heaut. 5, 2, 30; Cato, R. R. 156:

    mihi quidem usque curae erit, quid agas, dum, quid egeris, sciero,

    Cic. Fam. 12, 19, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12; 2, 1, 6, § 16; Hor. C. 3, 30, 7; cf. dum, I. B. 1. b. —
    g.
    With interea:

    nam usque dum ille vitam colet Inopem... Interea usque illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 84 sqq.—
    h.
    With donec:

    ibo odorans quasi canis venaticus Usque donec persecutus volpem ero vestigiis,

    Plaut. Mil. 2, 2, 114. —
    k.
    With quoad:

    usque illum, quoad ei nuntiatum esset consules descendisse, omnibus exclusis commentatum, etc.,

    Cic. Brut. 22, 87:

    dandum ordeum, usque quoad erunt lactentes,

    Varr. R. R. 2, 7, 12.—
    1.
    With adeo:

    usque adeo in periculo fuisse, quoad, etc.,

    Cic. Sest. 38, 82; cf. Cato, R. R. 67:

    instare usque adeo, donec se adjurat,

    Plaut. Cist. 2, 3, 40; id. Rud. 3, 5, 32: usque adeo, dum, C. Gracch. ap. Gell. 10, 3, 5; cf. Plaut. Am. 1, 2, 10 sub f. supra.—
    m.
    With nunc (post-class.):

    nunc usque,

    to this day, Amm. 14, 2, 12:

    usque nunc,

    Hier. Ep. 3, 87.—
    B.
    In other relations.
    1.
    Of extent or degree, even to, quite up to, or as far as.
    a.
    Absol.:

    ego vapulando, ille verberando, usque ambo defessi sumus,

    Ter. Ad. 2, 2, 5 Fleck. (al. verberando usque, ambo:

    incerta est distinctio, Don. ad loc.): poenasque dedit usque superque (= usque eo quod satis esset),

    Hor. S. 1, 2, 65.—
    b.
    With ad:

    usque ad ravim poscam,

    Plaut. Aul. 2, 5, 10:

    usque ad necem,

    Ter. And. 1, 2, 28:

    hoc malum usque ad bestias perveniat,

    Cic. Rep. 1, 43, 67:

    usque ad eum finem, dum, etc.,

    id. Verr. 1, 6, 16; v. dum: assenserunt consules designati, omnes etiam consulares usque ad Pompeium, up to, i. e. except Pompey, Plin. Ep. 2, 11, 20.—
    c.
    With adeo:

    undique totis Usque adeo turbatur agris,

    to so great an extent, Verg. E. 1, 12.—
    d.
    With terminal adverbs:

    Anco regi familiaris est factus (sc. L. Tarquinius) usque eo, ut, etc.,

    Cic. Rep. 2, 20, 35; v. eo, under is fin.:

    usque quo non vis subici mihi?

    how long? Vulg. Exod. 10, 3; cf. quousque.—
    2.
    Right on, always, without stop, continuously, constantly, incessantly: Ep. Ne abeas, priusquam ego ad te venero. Ap. Usque opperiar, Plaut. Ep. 2, 2, 122:

    Ctesipho me pugnis miserum Usque occidit,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    an usque In nostrum jacies verba superba caput?

    Prop. 2, 8, 16:

    cantantes licet usque, minus via laedit, eamus,

    Verg. E. 9, 64; cf.:

    nec vidisse semel satis est, juvat usque morari,

    id. A. 6, 487:

    naturam expelles furcā, tamen usque recurret,

    Hor. Ep. 1, 10, 24.—Repeated:

    allatres licet usque nos et usque,

    Mart. 5, 60, 1:

    ergo, qui prius usque et usque et usque Furum scindere podices solebam,

    Auct. Priap. 78.—
    3.
    Esp.: usque quāque (less correctly as one word, usquequaque), in every thing, on every occasion:

    nolite usque quaque idem quaerere,

    Cic. Verr. 2, 5, 5, § 10:

    an hoc usque quaque, aliter in vitā?

    id. Fin. 5, 30, 91 Madv. ad loc.:

    et id usquequaque quantum sit appareat,

    in each particular, id. Or. 22, 73; Plin. Ep. 7, 12, 5:

    religionum usque quaque contemptor, praeter unius Deae Syriae,

    Suet. Ner. 56 init.

    Lewis & Short latin dictionary > usque

  • 63 casu

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > casu

  • 64 Casus

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Casus

  • 65 casus

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > casus

  • 66 fenestra

    fĕnestra, ae (also contr. festra, Enn. ap. Macr. S. 3, 12; Petr. Fragm. p. 872 Burm.; cf. Paul. ex Fest. p. 91, 6 Müll.), f. [root PHAN, in phainô, phaneros], an opening in the wall to admit the light, a window (orig. closed by two wooden shutters or by curtains, and not till the empire by sheets of mica, lapis specularis; cf.

    Dict. of Antiq. p. 520 sq.): neque fenestra, nisi clatrata,

    Plaut. Mil. 2, 4, 26:

    fenestras indere,

    id. Rud. 1, 1, 6:

    fenestrarum angustias quod reprehendis,

    Cic. Att. 2, 3, 2:

    bifores,

    Ov. P. 3, 3, 5: juncta, closed, * Hor. C. 1, 25, 1; cf.

    patulae,

    Ov. M. 14, 752:

    reticulatae,

    Varr. R. R. 3, 7, 3:

    se plena per insertas fundebat luna fenestras,

    Verg. A. 3, 152:

    diversas percurrens luna fenestras,

    Prop. 1, 3, 31 Burm. ad loc.:

    fenestram in arca facies,

    Vulg. Gen. 6, 16 et saep.—
    II.
    Transf.
    1.
    A loop-hole for arrows, etc.:

    (in turri) fenestras ad tormenta mittenda, in struendo reliquerunt,

    Caes. B. C. 2, 9 fin.
    2.
    The recess of a window:

    concludere in fenestram firmiter,

    Plaut. Cas. 1, 44.—
    3.
    A breach made by besiegers in a wall:

    excisa trabe firma cavavit Robora et ingentem lato dedit ore fenestram,

    Verg. A. 2, 482.—
    4.
    Of the senses, windows for intelligence:

    ut facile intelligi possit, animum et videre et audire, non eas partes, quae quasi fenestrae sint animi,

    Cic. Tusc. 1, 20, 46 —
    B.
    Poet., transf., of holes through the tips of the ears:

    natus ad Euphraten, molles quod in aure fenestrae Arguerint,

    Juv. 1, 104.—
    II.
    Trop., an entrance, admission, opportunity, inlet, occasion [p. 735] (very seldom):

    hui quantam fenestram ad nequitiam patefeceris!

    Ter. Heaut. 3, 1, 72: si hanc fenestram aperueritis, nihil aliud agi sinetis, Tiber. ap. Suet. Tib. 28.

    Lewis & Short latin dictionary > fenestra

  • 67 officium

    offĭcĭum, ii, n. [for opificium, opus and facio], qs. that which one does for another, a service, whether of free will or of (external or moral) necessity (class.; cf.: studium, beneficium, meritum, munus).
    I.
    A voluntary service, a kindness, favor, courtesy, rendered to one whose claim to it is recognized;

    while beneficium is a service rendered where there is no claim: officium esse filii, uxoris, earum personarum, quas necessitudo suscitat et ferre opem jubet,

    Sen. Ben. 3, 18, 1.
    A.
    In gen.:

    altera sententia est, quae definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus,

    Cic. Lael. 16, 58:

    odiosum sane genus hominum officia exprobrantium,

    id. ib. 20, 71:

    nihil est vicissitudine studiorum officiorumque jucundius,

    id. ib. 14, 49: filicem cum officio vicini decidere, so as to do him a service, Col. 2, 14, 6:

    summo officio praeditus homo,

    exceedingly obliging, Cic. Verr. 2, 1, 51, § 135. —
    B.
    In partic.
    1.
    A ceremonial observance, ceremony, attendance (on a festive or solemn occasion;

    mostly post-Aug.): officio togae virilis interfui,

    Plin. Ep. 1, 9, 2:

    sine solenni officio,

    Suet. Claud. 2:

    per sollenne nuptiarum celeberrimo officio deductum ad se,

    id. Ner. 28; cf. id. Claud. 26:

    ad officium venire,

    id. Calig. 25:

    relicto statim novorum consulum officio,

    id. Caes. 50:

    in officio salutationis,

    id. Aug. 27:

    vitans praeter navigantium officia,

    id. Tib. 12:

    officia prosequentium,

    id. Caes. 71:

    quod supremis in matrem officiis defuisset,

    at the payment of the last offices, at the funeral, Tac. A. 5, 2:

    officium cras Primo sole mihi peragendum in valle Quirini,

    a ceremonial visit, Juv. 2, 133 sq.; 3, 239.—
    2.
    In mal. part., compliance, favor, Prop. 3, 15, 24; Ov. Am. 1, 10, 46; 3, 7, 24; cf.

    virile,

    Theod. Prisc. 2, 11:

    puerile,

    Plaut. Cist. 4, 1, 5; Petr. 140.—
    II.
    In gen., an obligatory service, an obligation, duty, function, part, office (so most freq. in prose and poetry of all periods):

    nulla vitae pars neque publicis neque privatis neque forensibus neque domesticis in rebus, neque si tecum agas quid, neque, si cum altero contrahas, vacare oflicio potest: in eoque et colendo sita vitae est honestas omnis et in neglegendo turpitudo, etc.,

    Cic. Off. 1, 2, 4 sq.: perfectum officium rectum opinor vocemus, quod Graeci katorthôma: hoc autem commune kathêkon vocant, id. ib. 1, 3, 8;

    an id doles, quia illi suum officium non colunt, quom tu tuum facis?

    Plaut. Stich. 1, 1, 34; id. ib. 1, 1, 39; id. Pers. 4, 4, 66:

    meminisse officium suum,

    to remember one's duty, id. Trin. 3, 2, 71.—Also, subject., a sense of duty:

    si quis aegre ferat nihil in se esse virtutis, nihil officii, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 28, 61:

    quicquid in eum judicii officiique contuleris,

    id. Fam. 10, 1 fin.:

    intellegere, utrum apud eos pudor atque officium an timor valeret,

    Caes. B. G. 1, 40, 14:

    suum facere,

    to do one's duty, Ter. Ad. 1, 1, 44:

    omnibus officiis amicitiae servatis,

    observe all the obligations of friendship, Cic. Fam. 5, 17, 3:

    exsequi,

    id. Att. 3, 15, 4:

    fungi officio,

    id. Fam. 3, 8, 3:

    satisfacere officio,

    to perform, id. Div. in Caecil. 14, 47:

    officium suum deserere,

    to disregard one's duty, not perform it, id. Off. 1, 9, 28:

    discedere ab officio,

    id. ib. 1, 10, 32:

    deesse officio suo,

    id. Fam. 7, 3, 1:

    officii duxit,

    considered it his duty, Suet. Tib. 11.—Of animals:

    canes funguntur officiis luporum,

    act the part of, Auct. Her. 4, 34, 46.—Of things:

    neque pes neque mens satis suum officium facit,

    Ter. Eun. 4, 5, 3: officium corporis, the function or property of a body, Lucr. 1, 336 and 362.—
    B.
    In partic.
    1.
    Lit., an official duty, a service, employment, business (class.):

    toti officio maritimo M. Bibulus praepositus cuncta administrabat,

    naval service, Caes. B. C. 3, 5 fin.; 3, 8:

    celeriter equitatus ad cotidianum itineris officium revertitur,

    id. ib. 1, 80:

    confecto legationis officio,

    id. ib. 3, 103:

    destringor officio,

    Plin. Ep. 7, 15, 1:

    officium (scribae),

    Nep. Eum. 1, 5.—
    2.
    Transf., an office, appointment (post-Aug.).
    a.
    Laboriosissimum et maximum, office, Plin. Pan. 91:

    nova officia excogitavit,

    Suet. Aug. 37; cf.:

    novum officium instituit a voluptatibus,

    id. Tib. 42:

    obligationes, quae non propriis viribus consistunt, neque officio judicis, neque praetoris imperio neque legis potestate confirmantur,

    Dig. 44, 7, 27:

    qui ex officio pro aliis interveniunt,

    by virtue of their office, ib. 21, 1, 31, § 14:

    ministerii,

    Vulg. Exod. 28, 35:

    sacerdotum,

    id. Num. 7, 8.—
    b.
    Transf., in concr.
    (α).
    The officials or attendants on a magistrate = officialium corpus (post-class.):

    sub praetextu adventus officiorum vel militum,

    Dig. 1, 18, 6; 21, 2, 74:

    deponere aliquid apud officium,

    ib. 2, 4. 17: officia palatina, officers at the imperial court, Treb. Poll. Gall. 17, 8.—
    (β).
    An office or court of a magistrate:

    ipse me Regulus convenit in praetoris officio,

    Plin. Ep. 1, 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > officium

  • 68 sero

    1.
    sĕro, sēvi, sătum, 3, v. a. [for seso, root sa-; Gr. saô, sêthô, to sift], to sow, plant (freq. and class.; syn.: planto, semino, consero).
    I.
    Lit., with acc., either of the plant, seed, etc., sown, or of the land cultivated:

    ubi tempus erit, effodito seritoque recte... Quae diligentius seri voles, in calicibus seri oportet,

    Cato, R. R. 133, 2: serendum viciam, lentem, cicerculam, etc., Varr. R. R. 1, 32, 2:

    oleam et vitem,

    Cic. Rep. 3, 9, 16:

    frumenta,

    Caes. B. G. 5, 14:

    ut tantum decumae sit, quantum severis: hoc est, ut quot jugera sint sata, totidem medimna decumae debeantur,

    Cic. Verr. 2, 3, 47, § 112:

    agri molliti et oblimati ad serendum,

    id. N. D. 2, 52, 130: serit arbores, quae alteri saeculo prosint, Caecil. ap. Cic. Tusc. 1, 14, 31; Cic. Sen. 7, 24; 17, 59:

    nullam sacrā vite prius severis arborem,

    Hor. C. 1, 18, 1; cf. id. ib. 3, 10, 6:

    semina,

    Verg. G. 1, 193: surculos, Auct. ap. Cic. de Or. 2, 69, 278:

    aliquid in inculto et derelicto solo,

    Cic. Brut. 4, 16:

    iste serendus ager,

    Ov. A. A. 2, 668:

    sulcos,

    Tib. 2, 3, 70:

    vera ratio serendi,

    Plin. 18, 25, 60, § 224.—Freq. in part. perf.:

    multa erant inter eum locum manu sata,

    Caes. B. C. 3, 44:

    saepe satas alio vidi traducere messes,

    Verg. E. 8, 99; id. G. 3, 176.—Hence, subst.: săta, ōrum, n., standing corn, crops, Verg. E. 3, 82; id. G. 1, 325; id. A. 2, 306; 12, 454; Ov. M. 1, 286; Plin. 16, 25, 39, § 94; Pall. 1, 43.—Prov.:

    mihi istic nec seritur nec metitur,

    i. e. I have no benefit from it, it's nothing to me, Plaut. Ep. 2, 2, 80.—
    B.
    Transf., of persons, to beget, bring forth, produce; only in part. perf. in pass. sense, begotten, sprung forth, born, etc.:

    Tertullae nollem abortum: tam enim Cassii sunt jam quam Bruti serendi,

    Cic. Att. 14, 20, 2; id. Leg. 1, 8, 24:

    non temere nec fortuito sati et creati sumus,

    id. Tusc. 1, 49, 118; cf. id. ib. 1, 25, 60; id. Univ. 12, 35:

    hic satus ad pacem,

    Prop. 3, 9, 19.—With ex: ex Tantalo ortus Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, Poët. ap. Quint. 9, 3, 57.— With de:

    Ilia cum Lauso de Numitore sati,

    Ov. F. 4, 54.—With ab:

    largo satos Curetas ab imbri,

    Ov. M. 4, 282.—With simple abl. (so most freq.):

    Camertem Magnanimo Volscente satum,

    Verg. A. 10, 562:

    sole satus Phaëthon,

    Ov. M. 1, 751:

    sata Tiresiā Manto,

    id. ib. 6, 157 et saep.:

    sate sanguine divum,

    sprung from, Verg. A. 6, 125:

    non sanguine humano sed stirpe divinā satum se esse,

    Liv. 38, 58, 7:

    o sate gente deum,

    Verg. A. 8, 36:

    matre satos unā,

    Ov. M. 5, 141; so,

    matre,

    id. F. 3, 799;

    Nereide,

    id. M. 12, 93; cf.:

    Bacchum vocant satumque iterum solumque bimatrem,

    id. ib. 4, 12.— Hence, satus (sata) aliquo, for a son (or daughter) of any one:

    satus Anchisa,

    i. e. Æneas, Verg. A. 5, 244; 5, 424; 6, 331;

    7, 152: Hammone satus,

    i. e. Iarbas, id. ib. 4, 198:

    satae Peliā,

    Ov. M. 7, 322:

    sati Curibus,

    sprung from, natives of Cures, id. ib. 14, 778.—
    II.
    Trop., to sow the seeds of any thing, to found, establish, to scatter, disseminate, propagate, produce, to cause, occasion, excite, etc.:

    leges, instituta, rem publicam,

    Cic. Tusc. 1, 14, 31:

    diuturnam rem publicam,

    to found, establish, id. Rep. 2, 3, 5:

    mores,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    aere vulnera vasta serebant,

    scattered, Lucr. 5, 1290; so,

    vulnera pugnantis tergo,

    Sil. 5, 235:

    lites,

    Plaut. Poen. 3, 2, 10:

    negotium,

    id. Most. 5, 1, 51; cf.:

    (Hamilcar) Romanum sevit puerili in pectore bellum,

    Sil. 1, 80:

    civiles discordias,

    Liv. 3, 40, 10:

    causam discordiarum,

    Suet. Calig. 26:

    crimina in senatum apud infimae plebis homines,

    Liv. 24, 23 fin.:

    invidiam in alios,

    Tac. H. 2, 86:

    rumores,

    Verg. A. 12, 228; Curt. 8, 9, 1:

    opinionem,

    Just. 8, 3, 8:

    sibi causas sollicitudinum,

    Sen. Ep. 104, 12.
    2.
    sĕro ( ui), tum, 3, v. a. [Sanscr. sarat, thread; Gr. seira, rope; cf.: eirô, herma, hormos; Lat. series, servus], to join or bind together, to plait, interweave, entwine, etc.
    I.
    Lit. (so only in part. perf.):

    accipiunt sertas nardo florente coronas,

    Luc. 10, 164; Cypr. Ep. 4, 3:

    flores,

    App. M. 4, p. 156, 4; 10, p. 254, 38:

    rosa,

    id. ib. 2, p. 121, 131:

    loricae,

    linked, Nep. Iph. 1 fin.; cf. Serv. Verg. A. 1, 421.—
    B.
    Subst.: serta, ōrum, n., wreaths of flowers, garlands (freq. and class.):

    arae sertis recentibus halant,

    Verg. A. 1, 417:

    coronae, serta,

    Plaut. As. 4, 1, 58; Lucr. 4, 1128; 4, 1174; Cic. Tusc. 3, 18, 43; id. Cat. 2, 5, 10; Cat. 6, 8; Verg. E. 6, 16; Tib. 1, 1, 12; 1, 2, 14; 1, 7, 52 et saep. al.—Rarely in sing.:

    roseo Venus aurea serto,

    Aus. Idyll. 6, 88.—Collat. form serta, ae, f. (sc. corona):

    cum tua praependent demissae in pocula sertae,

    Prop. 2, 33 (3, 31), 37; id. et Corn. Sev. ap. Charis. p. 83 P.—
    II.
    Trop., to join, connect, interweave; to combine, compose, contrive (class. but rare; syn.: jungo, cieo, instruo): seritote diem concorditer ambo, i. e. alternate according to the succession (in the government), Enn. ap. Charis. p. 177 P. (Ann. v. 110 Vahl.):

    ex aeternitate causa causam serens,

    joining in order, following, Cic. Fat. 12, 27:

    cujus (fati) lege immobilis rerum humanarum ordo seritur,

    is arranged, disposed, Liv. 25, 6:

    bella ex bellis serendo,

    by joining war to war, Sall. H. 4, 61, 20 Dietsch:

    tumultum ex tumultu, bellum ex bello serunt,

    id. ib. 1, 48, 7 ib.; cf. Liv. 21, 10; cf.:

    certamina cum Patribus,

    to join, engage in, id. 2, 1; so,

    certamina,

    id. 27, 12; 27, 41; 40, 48:

    crebra proelia,

    Tac. H. 5, 11: quod mihi servus sermonem serat, joins speech, i. e. bandies words with me, Plaut. Curc. 1, 3, 37; cf. id. Mil. 3, 1, 106:

    multa inter sese vario sermone serebant,

    Verg. A. 6, 160; Stat. Achill. 2, 38, id. Th. 6, 941:

    aliquid sermonibus occultis,

    Liv. 3, 43; 7, 39; 33, 32:

    secreta colloquia cum eo,

    id. 34, 61:

    populares orationes,

    to put together, compose, id. 10, 19; cf.:

    (Livius) ab saturis ausus est primus argumento fabulam serere,

    id. 7, 2, 8:

    quid seris fando moras?

    why are you contriving? Sen. Med. 281:

    negotium,

    to make, prepare, Plaut. Most. 5, 1, 51:

    crimina belli,

    Verg. A. 7, 339.
    3.
    sēro, āvi, ātum, 1, v. a. [sera], to fasten with a bolt, to bar: praeda nullo obstaculo serata, Ven. Fort. Vit. S. Menard. 6; cf. Prisc. p. 837 P.
    4.
    sērō̆, adv., v. serus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > sero

  • 69 ui

    1.
    sĕro, sēvi, sătum, 3, v. a. [for seso, root sa-; Gr. saô, sêthô, to sift], to sow, plant (freq. and class.; syn.: planto, semino, consero).
    I.
    Lit., with acc., either of the plant, seed, etc., sown, or of the land cultivated:

    ubi tempus erit, effodito seritoque recte... Quae diligentius seri voles, in calicibus seri oportet,

    Cato, R. R. 133, 2: serendum viciam, lentem, cicerculam, etc., Varr. R. R. 1, 32, 2:

    oleam et vitem,

    Cic. Rep. 3, 9, 16:

    frumenta,

    Caes. B. G. 5, 14:

    ut tantum decumae sit, quantum severis: hoc est, ut quot jugera sint sata, totidem medimna decumae debeantur,

    Cic. Verr. 2, 3, 47, § 112:

    agri molliti et oblimati ad serendum,

    id. N. D. 2, 52, 130: serit arbores, quae alteri saeculo prosint, Caecil. ap. Cic. Tusc. 1, 14, 31; Cic. Sen. 7, 24; 17, 59:

    nullam sacrā vite prius severis arborem,

    Hor. C. 1, 18, 1; cf. id. ib. 3, 10, 6:

    semina,

    Verg. G. 1, 193: surculos, Auct. ap. Cic. de Or. 2, 69, 278:

    aliquid in inculto et derelicto solo,

    Cic. Brut. 4, 16:

    iste serendus ager,

    Ov. A. A. 2, 668:

    sulcos,

    Tib. 2, 3, 70:

    vera ratio serendi,

    Plin. 18, 25, 60, § 224.—Freq. in part. perf.:

    multa erant inter eum locum manu sata,

    Caes. B. C. 3, 44:

    saepe satas alio vidi traducere messes,

    Verg. E. 8, 99; id. G. 3, 176.—Hence, subst.: săta, ōrum, n., standing corn, crops, Verg. E. 3, 82; id. G. 1, 325; id. A. 2, 306; 12, 454; Ov. M. 1, 286; Plin. 16, 25, 39, § 94; Pall. 1, 43.—Prov.:

    mihi istic nec seritur nec metitur,

    i. e. I have no benefit from it, it's nothing to me, Plaut. Ep. 2, 2, 80.—
    B.
    Transf., of persons, to beget, bring forth, produce; only in part. perf. in pass. sense, begotten, sprung forth, born, etc.:

    Tertullae nollem abortum: tam enim Cassii sunt jam quam Bruti serendi,

    Cic. Att. 14, 20, 2; id. Leg. 1, 8, 24:

    non temere nec fortuito sati et creati sumus,

    id. Tusc. 1, 49, 118; cf. id. ib. 1, 25, 60; id. Univ. 12, 35:

    hic satus ad pacem,

    Prop. 3, 9, 19.—With ex: ex Tantalo ortus Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, Poët. ap. Quint. 9, 3, 57.— With de:

    Ilia cum Lauso de Numitore sati,

    Ov. F. 4, 54.—With ab:

    largo satos Curetas ab imbri,

    Ov. M. 4, 282.—With simple abl. (so most freq.):

    Camertem Magnanimo Volscente satum,

    Verg. A. 10, 562:

    sole satus Phaëthon,

    Ov. M. 1, 751:

    sata Tiresiā Manto,

    id. ib. 6, 157 et saep.:

    sate sanguine divum,

    sprung from, Verg. A. 6, 125:

    non sanguine humano sed stirpe divinā satum se esse,

    Liv. 38, 58, 7:

    o sate gente deum,

    Verg. A. 8, 36:

    matre satos unā,

    Ov. M. 5, 141; so,

    matre,

    id. F. 3, 799;

    Nereide,

    id. M. 12, 93; cf.:

    Bacchum vocant satumque iterum solumque bimatrem,

    id. ib. 4, 12.— Hence, satus (sata) aliquo, for a son (or daughter) of any one:

    satus Anchisa,

    i. e. Æneas, Verg. A. 5, 244; 5, 424; 6, 331;

    7, 152: Hammone satus,

    i. e. Iarbas, id. ib. 4, 198:

    satae Peliā,

    Ov. M. 7, 322:

    sati Curibus,

    sprung from, natives of Cures, id. ib. 14, 778.—
    II.
    Trop., to sow the seeds of any thing, to found, establish, to scatter, disseminate, propagate, produce, to cause, occasion, excite, etc.:

    leges, instituta, rem publicam,

    Cic. Tusc. 1, 14, 31:

    diuturnam rem publicam,

    to found, establish, id. Rep. 2, 3, 5:

    mores,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    aere vulnera vasta serebant,

    scattered, Lucr. 5, 1290; so,

    vulnera pugnantis tergo,

    Sil. 5, 235:

    lites,

    Plaut. Poen. 3, 2, 10:

    negotium,

    id. Most. 5, 1, 51; cf.:

    (Hamilcar) Romanum sevit puerili in pectore bellum,

    Sil. 1, 80:

    civiles discordias,

    Liv. 3, 40, 10:

    causam discordiarum,

    Suet. Calig. 26:

    crimina in senatum apud infimae plebis homines,

    Liv. 24, 23 fin.:

    invidiam in alios,

    Tac. H. 2, 86:

    rumores,

    Verg. A. 12, 228; Curt. 8, 9, 1:

    opinionem,

    Just. 8, 3, 8:

    sibi causas sollicitudinum,

    Sen. Ep. 104, 12.
    2.
    sĕro ( ui), tum, 3, v. a. [Sanscr. sarat, thread; Gr. seira, rope; cf.: eirô, herma, hormos; Lat. series, servus], to join or bind together, to plait, interweave, entwine, etc.
    I.
    Lit. (so only in part. perf.):

    accipiunt sertas nardo florente coronas,

    Luc. 10, 164; Cypr. Ep. 4, 3:

    flores,

    App. M. 4, p. 156, 4; 10, p. 254, 38:

    rosa,

    id. ib. 2, p. 121, 131:

    loricae,

    linked, Nep. Iph. 1 fin.; cf. Serv. Verg. A. 1, 421.—
    B.
    Subst.: serta, ōrum, n., wreaths of flowers, garlands (freq. and class.):

    arae sertis recentibus halant,

    Verg. A. 1, 417:

    coronae, serta,

    Plaut. As. 4, 1, 58; Lucr. 4, 1128; 4, 1174; Cic. Tusc. 3, 18, 43; id. Cat. 2, 5, 10; Cat. 6, 8; Verg. E. 6, 16; Tib. 1, 1, 12; 1, 2, 14; 1, 7, 52 et saep. al.—Rarely in sing.:

    roseo Venus aurea serto,

    Aus. Idyll. 6, 88.—Collat. form serta, ae, f. (sc. corona):

    cum tua praependent demissae in pocula sertae,

    Prop. 2, 33 (3, 31), 37; id. et Corn. Sev. ap. Charis. p. 83 P.—
    II.
    Trop., to join, connect, interweave; to combine, compose, contrive (class. but rare; syn.: jungo, cieo, instruo): seritote diem concorditer ambo, i. e. alternate according to the succession (in the government), Enn. ap. Charis. p. 177 P. (Ann. v. 110 Vahl.):

    ex aeternitate causa causam serens,

    joining in order, following, Cic. Fat. 12, 27:

    cujus (fati) lege immobilis rerum humanarum ordo seritur,

    is arranged, disposed, Liv. 25, 6:

    bella ex bellis serendo,

    by joining war to war, Sall. H. 4, 61, 20 Dietsch:

    tumultum ex tumultu, bellum ex bello serunt,

    id. ib. 1, 48, 7 ib.; cf. Liv. 21, 10; cf.:

    certamina cum Patribus,

    to join, engage in, id. 2, 1; so,

    certamina,

    id. 27, 12; 27, 41; 40, 48:

    crebra proelia,

    Tac. H. 5, 11: quod mihi servus sermonem serat, joins speech, i. e. bandies words with me, Plaut. Curc. 1, 3, 37; cf. id. Mil. 3, 1, 106:

    multa inter sese vario sermone serebant,

    Verg. A. 6, 160; Stat. Achill. 2, 38, id. Th. 6, 941:

    aliquid sermonibus occultis,

    Liv. 3, 43; 7, 39; 33, 32:

    secreta colloquia cum eo,

    id. 34, 61:

    populares orationes,

    to put together, compose, id. 10, 19; cf.:

    (Livius) ab saturis ausus est primus argumento fabulam serere,

    id. 7, 2, 8:

    quid seris fando moras?

    why are you contriving? Sen. Med. 281:

    negotium,

    to make, prepare, Plaut. Most. 5, 1, 51:

    crimina belli,

    Verg. A. 7, 339.
    3.
    sēro, āvi, ātum, 1, v. a. [sera], to fasten with a bolt, to bar: praeda nullo obstaculo serata, Ven. Fort. Vit. S. Menard. 6; cf. Prisc. p. 837 P.
    4.
    sērō̆, adv., v. serus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > ui

  • 70 gaudium

    gaudĭum, ii (apoc. form gau, like cael for caelum, do for domum: replet te laetificum gau, Enn. ap. Auson. Technop. 144; Ann. 451 Vahl.), n. [id.], inward joy, joy, gladness, delight (opp. laetitia, joy which shows itself externally).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Sing.:

    cum ratione animus movetur placide atque constanter, tum illud gaudium dicitur: cum autem inaniter et effuse animus exsultat, tum illa laetitia gestiens vel nimia dici potest, quam ita definiunt sine ratione animi elationem,

    Cic. Tusc. 4, 6, 13; Sall. C. 48, 1:

    voluptas dicitur etiam in animo... non dicitur laetitia nec gaudium in corpore,

    id. Fin. 2, 4, 13 (cf. under B.):

    veluti ex servitute erepta (plebs) gaudium atque laetitiam agitabat,

    Sall. C. 48, 1:

    exsultare laetitia, triumphare gaudio,

    Cic. Clu. 5, 14: meum factum probari abs te triumpho gaudio, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, A, 2:

    non possum non confiteri, cumulari me maximo gaudio, quod, etc.,

    Cic. Fam. 9, 14, 1:

    gaudio compleri, gaudio afficere,

    id. Fin. 5, 24, 69 sq.:

    tuis litteris perlectis exsilui gaudio,

    id. Fam. 16, 16, 1; cf.:

    cum tuas litteras legissem, incredibili gaudio sum elatus,

    id. ib. 10, 12, 2; id. Rep. 3, 30:

    gaudium, tristitiam ostendimus (manibus),

    Quint. 11, 3, 86:

    missa legatio quae gaudio fungeretur,

    to express their joy, offer their congratulations, Tac. H. 2, 55:

    prae gaudio ubi sim nescio,

    Ter. Heaut. 2, 3, 67; cf.:

    nimio gaudio paene desipere,

    Cic. Fam. 2, 9, 2:

    exclamare gaudio,

    Ter. Phorm. 5, 6, 30; cf.:

    lacrimare gaudio,

    id. Ad. 3, 3, 55: Ha. Gaudio ero vobis. Ad. At edepol nos voluptati tibi, Plaut. Poen. 5, 4, 47:

    quid illud gaudii est?

    Ter. And. 5, 5, 7.—With an object-genitive:

    gaudium periculosi saltus superati,

    Liv. 42, 55, 4.—
    (β).
    Plur.: quocum multa volup ac gaudia clamque palamque, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 247 Vahl.):

    cum me tantis affecistis gaudiis,

    Plaut. Poen. 5, 4, 105; more freq., the outward expressions of joy:

    feminarum praecipue et gaudia insignia erant et luctus,

    Liv. 22, 7, 12 (cf. sing.:

    gaudio exultans,

    id. 21, 42, 3):

    quibus gaudiis exsultabis?

    Cic. Cat. 1, 10, 26:

    ita varie per omnem exercitum laetitia, maeror, luctus atque gaudia agitabantur,

    Sall. C. 61 fin.:

    o qui complexus et gaudia quanta fuerunt!

    Hor. S. 1, 5, 43:

    gaudia prodentem vultum celare,

    id. ib. 2, 5, 104:

    in tacito cohibe gaudia clausa sinu,

    Prop. 2, 25 (3, 20), 30 (cf. gaudeo, II. A.):

    hunc scio mea solide gavisurum gaudia,

    Ter. And. 5, 5, 8:

    scin' me in quibus sim gaudiis?

    id. Eun. 5, 9, 5.—Prov.:

    Gaudia principium nostri sunt doloris,

    Ov. M. 7, 796.—
    B.
    In partic., sensual pleasure, delight, enjoyment (rare; not in Cic.; cf.

    above the passage,

    Cic. Fin. 2, 4, 13; usually in plur.):

    dediti corporis gaudiis per luxum et ignaviam aetatem agunt,

    Sall. J. 2, 4:

    mutua gaudia,

    Lucr. 4, 1205; 5, 854:

    communia,

    id. 4, 1196; cf. ib. 1106; Tib. 1, 5, 39; Hor. C. 3, 6, 28:

    non umquam reputant quanti sibi gaudia constent,

    Juv. 6, 365:

    vini atque cibi,

    id. 10, 204:

    cenae,

    id. 15, 41.—In sing.:

    mihi sibique pestiferum hinc abstulit gaudium,

    Liv. 1, 58, 8.—
    II.
    Transf., also, like our joy, for an object which produces joy, a cause or occasion of joy (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    ceterum hoc gaudium magna prope clade in Samnio foedatum est,

    Liv. 7, 34, 1:

    non animo solum patrio gratum munus, sed corpori quoque salubre gaudium (sc. reditus filii) fuit,

    id. 37, 37, 7:

    cupidus falsis attingere gaudia palmis, i. e. conjugem,

    Prop. 1, 19, 9:

    fugiunt tua gaudia,

    Ov. H. 15, 109; Phaedr. 4, 20, 27; Petr. 79, 10.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things:

    non omnes (arbores) florent, et sunt tristes quaedam, quaeque non sentiant gaudia annorum,

    Plin. 16, 25, 40, § 95:

    flos est gaudium arborum,

    id. ib.:

    adamas opum gaudium,

    id. 20 praef. § 2.

    Lewis & Short latin dictionary > gaudium

  • 71 isthic

    1.
    istic (not isthic), aec, oc, and uc, pron. demonstr. [for iste-ce; v. Neue, Formenl. II. p. 211 sqq.], this same, this, the very (person or thing).
    I.
    In gen.
    A.
    Substantively:

    isne istic fuit, quem vendidisti?

    Plaut. Capt. 5, 3, 10:

    quid istic narrat,

    Ter. Phorm. 5, 8, 6; id. Heaut. 3, 3, 18.—
    B.
    With a subst., usually with special reference to the person addressed, that of yours, that mentioned by or related to you (cf. iste):

    istac lege filiam tuam sponden mihi dari?

    Plaut. Trin. 5, 2, 38:

    cum istoc ornatu,

    id. Curc. 1, 1, 2:

    istic labor,

    id. Truc. 2, 6, 40:

    haud istoc modo solita se me ante appellare,

    as you now do, id. ib. 1, 2, 60:

    istaec praeda,

    id. Rud. 4, 7, 16:

    istic servus,

    id. Ps. 2, 4, 47: Sos. Egone? Amph. Tu istic, you yourself, id. Am. 2, 1, 25:

    quis istic est qui deos tam parvi pendit?

    id. Rud. 3, 2, 36:

    istaec miseria,

    id. ib. 2, 1, 45:

    malum istoc,

    id. Bacch. 3, 1, 15:

    istaec res,

    Ter. Hec. 4, 2, 17:

    circum istaec loca commorari,

    Cic. Att. 8, 12, C, 1.—
    C.
    Esp., in neutr. sing. and plur.:

    si istuc ita est,

    Varr. R. R. 1, 2:

    istuc quidem considerabo,

    Cic. Ac. 1, 4:

    ergo istoc magis, quia vanilocu's, vapulabis,

    so much the more, Plaut. Am. 1, 1, 222:

    istoc vilius,

    Ter. Ad. 5, 9, 24:

    dicitur, quidem, istuc, inquit, a Cotta,

    Cic. Div. 1, 5, 8:

    istuc fractum,

    id. Pis. 26, 62:

    non posse istaec sic abire,

    id. Att. 14, 1.—With gen.:

    quid istuc est verbi?

    Plaut. Curc. 1, 1, 32:

    istuc aeta tis homo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 58; id. Phorm. 5, 8, 1.—
    II.
    Esp., with the demonstr. particle ce, and in interrogations cine:

    istucine interminata sum hinc abiens tibi?

    Ter. Eun. 5. 1, 14; Plaut. Ps. 3, 2, 58:

    istocine pacto me adjutas?

    id. ib. 1, 1, 81:

    istaece ridicularia,

    id. Truc. 3, 2, 16.—Hence,
    2.
    istic (old form isti, Plaut. Capt. 2, 2, 28 Brix ad loc.; id. Ep. 5, 2, 56; Verg. A. 2, 661; 10, 557 Rib.), adv. [for isti-ce], there, in that place, here.
    I.
    Lit., of place:

    cave cuiquam indicassis aurum meum esse istic,

    Plaut. Aul. 4, 2, 1:

    Heus! vos pueri! Quid istic agitis?

    id. Most. 4, 2, 30:

    quid istic habitat,

    id. Cist. 2, 3, 55:

    intellego te re istic prodesse: hic ne verbo quidem levare me posse,

    Cic. Att. 3, 12, 3:

    ibi malis esse... quam istic ubi, etc.,

    id. Fam. 1, 10; 7, 13, 2; 14, 14, 2:

    istic nunc metuende jace,

    Verg. A. 10, 557; Liv. 7, 40 fin.:

    quid istic tibi negoti est?

    Ter. And. 5, 2, 8:

    tu istic mane,

    id. Eun. 5, 2, 70. —
    II.
    Transf., herein, i. e. in this affair, on this occasion:

    neque istic, neque alibi,

    Ter. And. 2, 5, 9: Ausculta. Phi. Istic sum, id. Hec. 1, 2, 39:

    istic sum, inquit, exspectoque quid respondeas,

    I am listening, Cic. Fin. 5, 26, 78 fin.: rem publicam ut vos istic expedistis, ita, pro nostrā parte, etc., i. e. on that side, on your side, Cassiod. ap. Cic. Fam. 12, 13, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > isthic

  • 72 istic

    1.
    istic (not isthic), aec, oc, and uc, pron. demonstr. [for iste-ce; v. Neue, Formenl. II. p. 211 sqq.], this same, this, the very (person or thing).
    I.
    In gen.
    A.
    Substantively:

    isne istic fuit, quem vendidisti?

    Plaut. Capt. 5, 3, 10:

    quid istic narrat,

    Ter. Phorm. 5, 8, 6; id. Heaut. 3, 3, 18.—
    B.
    With a subst., usually with special reference to the person addressed, that of yours, that mentioned by or related to you (cf. iste):

    istac lege filiam tuam sponden mihi dari?

    Plaut. Trin. 5, 2, 38:

    cum istoc ornatu,

    id. Curc. 1, 1, 2:

    istic labor,

    id. Truc. 2, 6, 40:

    haud istoc modo solita se me ante appellare,

    as you now do, id. ib. 1, 2, 60:

    istaec praeda,

    id. Rud. 4, 7, 16:

    istic servus,

    id. Ps. 2, 4, 47: Sos. Egone? Amph. Tu istic, you yourself, id. Am. 2, 1, 25:

    quis istic est qui deos tam parvi pendit?

    id. Rud. 3, 2, 36:

    istaec miseria,

    id. ib. 2, 1, 45:

    malum istoc,

    id. Bacch. 3, 1, 15:

    istaec res,

    Ter. Hec. 4, 2, 17:

    circum istaec loca commorari,

    Cic. Att. 8, 12, C, 1.—
    C.
    Esp., in neutr. sing. and plur.:

    si istuc ita est,

    Varr. R. R. 1, 2:

    istuc quidem considerabo,

    Cic. Ac. 1, 4:

    ergo istoc magis, quia vanilocu's, vapulabis,

    so much the more, Plaut. Am. 1, 1, 222:

    istoc vilius,

    Ter. Ad. 5, 9, 24:

    dicitur, quidem, istuc, inquit, a Cotta,

    Cic. Div. 1, 5, 8:

    istuc fractum,

    id. Pis. 26, 62:

    non posse istaec sic abire,

    id. Att. 14, 1.—With gen.:

    quid istuc est verbi?

    Plaut. Curc. 1, 1, 32:

    istuc aeta tis homo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 58; id. Phorm. 5, 8, 1.—
    II.
    Esp., with the demonstr. particle ce, and in interrogations cine:

    istucine interminata sum hinc abiens tibi?

    Ter. Eun. 5. 1, 14; Plaut. Ps. 3, 2, 58:

    istocine pacto me adjutas?

    id. ib. 1, 1, 81:

    istaece ridicularia,

    id. Truc. 3, 2, 16.—Hence,
    2.
    istic (old form isti, Plaut. Capt. 2, 2, 28 Brix ad loc.; id. Ep. 5, 2, 56; Verg. A. 2, 661; 10, 557 Rib.), adv. [for isti-ce], there, in that place, here.
    I.
    Lit., of place:

    cave cuiquam indicassis aurum meum esse istic,

    Plaut. Aul. 4, 2, 1:

    Heus! vos pueri! Quid istic agitis?

    id. Most. 4, 2, 30:

    quid istic habitat,

    id. Cist. 2, 3, 55:

    intellego te re istic prodesse: hic ne verbo quidem levare me posse,

    Cic. Att. 3, 12, 3:

    ibi malis esse... quam istic ubi, etc.,

    id. Fam. 1, 10; 7, 13, 2; 14, 14, 2:

    istic nunc metuende jace,

    Verg. A. 10, 557; Liv. 7, 40 fin.:

    quid istic tibi negoti est?

    Ter. And. 5, 2, 8:

    tu istic mane,

    id. Eun. 5, 2, 70. —
    II.
    Transf., herein, i. e. in this affair, on this occasion:

    neque istic, neque alibi,

    Ter. And. 2, 5, 9: Ausculta. Phi. Istic sum, id. Hec. 1, 2, 39:

    istic sum, inquit, exspectoque quid respondeas,

    I am listening, Cic. Fin. 5, 26, 78 fin.: rem publicam ut vos istic expedistis, ita, pro nostrā parte, etc., i. e. on that side, on your side, Cassiod. ap. Cic. Fam. 12, 13, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > istic

  • 73 moventer

    mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2 ( sync., mōstis for movistis, Mart. 3, 67, 1;

    mōrunt for moverunt,

    Sil. 14, 141), v. a. and n. [Sanscr. mīv, set in motion; Gr. ameibô, change; cf.: momentum, mutare].
    I.
    Act., to move, stir, set in motion; to shake, disturb, remove, etc. (syn.: cieo, agito, ago, molior).
    A.
    Lit.:

    movit et ad certos nescia membra modos,

    Tib. 1, 7, 38:

    ut festis matrona moveri jussa diebus,

    to dance, Hor. A. P. 232: moveri Cyclopa, to represent a Cyclop by dancing (gesticulating), id. Ep. 2, 2, 125:

    et fila sonantia movit,

    struck, Ov. M. 10, 89:

    citharam cum voce,

    id. ib. 5, 112:

    tympana,

    id. H. 4, 48; to disturb:

    novis Helicona cantibus,

    Manil. Astron. 1, 4:

    signum movere loco,

    to move from the place, Cic. Div. 1, 35, 77:

    os,

    Cels. 8, 2:

    gradum,

    i. e. to go forward, advance, Sen. Thyest. 420: se, to move or bestir one's self:

    move ocius te,

    Ter. And. 4, 3, 16:

    praecepit eis, ne se ex eo loco moverent,

    not to stir from the spot, Liv. 34, 20; Caes. B. G. 3, 15: castra, to break up, remove:

    postero die castra ex eo loco movent,

    Caes. B. G. 1, 15;

    ellipt. without castra: postquam ille Canusio moverat,

    Cic. Att. 9, 1, 1:

    movisse a Samo Romanos audivit,

    Liv. 37, 28, 4.— Pass. reflex.:

    priusquam hostes moverentur,

    Liv. 37, 19, 18:

    hostem statu,

    to drive from his position, dislodge, id. 30, 18:

    aliquem possessione,

    Cic. Verr. 2, 1, 45, § 116:

    heredes,

    to eject, id. Off. 3, 19, 76:

    tribu centurionem,

    to turn out, expel, id. de Or. 2, 67, 272; so,

    aliquem de senatu,

    id. Clu. 43, 122;

    the same also without senatu,

    Hor. S. 1, 6, 20:

    senatorio loco,

    to degrade, Liv. 39, 42, 6:

    ex agro,

    Cic. Fam. 13, 5, 2:

    move abs te moram,

    remove, cast off, Plaut. Capt. 4, 2, 10:

    consulem de sententiā,

    to cause to recede, to dissuade, Liv. 3, 21:

    litteram,

    to take away, Cic. Fin. 3, 22, 74.—Prov.:

    omnis terras, omnia maria movere,

    to turn the world upside down, Cic. Att. 8, 11, 2.—
    2.
    Transf.
    a.
    To excite, occasion, cause, promote, produce; to begin, commence, undertake:

    exercitatione sudor movetur,

    is promoted, produced, Cels. 2, 17:

    alvum,

    Cato, R. R. 115:

    dolorem,

    id. ib. 7, 4:

    lacrimas,

    to cause, Quint. 6, 1, 26:

    fletum populo,

    Cic. de Or. 1, 53, 228:

    risum,

    id. ib. 2, 62, 281:

    alicui exspectationem,

    id. Att. 2, 14, 1:

    indignationem,

    Liv. 4, 50, 1:

    misericordiam,

    Cic. de Or. 2, 69, 278:

    suspicionem,

    id. Part. 33, 114:

    ego istaec moveo, aut curo?

    begin, commence, Ter. And. 5, 4, 18:

    bellum,

    Cic. Off. 1, 11, 37; Liv. 23, 48, 6:

    jam pugna se moverat,

    was going on, Curt. 8, 14, 6:

    cantūs,

    Verg. A. 10, 163:

    tantum decus,

    begin, Manil. Astron. 1, 42; cf. Verg. A. 7, 45:

    nominis controversiam,

    to begin, Tac. Dial. 25 init.; cf. Cels. 3, 3, § 25; Dig. 37, 10, 4:

    litem,

    ib. 4, 3, 33:

    actionem,

    ib. 19, 1, 10:

    mentionem rei,

    to make mention, Liv. 28, 11, 9:

    sacra,

    Val. Fl. 3, 540:

    movere ac moliri aliquid,

    to undertake any thing that excites disturbance, Liv. 23, 39:

    ne quid moveretur,

    id. 35, 13.—
    b.
    To shake, to cause to waver, to alter:

    alicujus sententiam,

    to change, cause to waver, Cic. Att. 7, 3, 6:

    sententiam regis,

    Liv. 35, 42, 6.—
    c.
    To present, offer an oblation:

    ferctum Jovi moveto,

    Cato, R. R. 134.—
    d.
    To disturb, concern, trouble, torment one:

    men moveat cimex Pantilius?

    Hor. S. 1, 10, 78:

    Armeniosne movet, Romana potentia cujus Sit ducis?

    Luc. 7, 282; cf. Val. Fl. 7, 131. intoleranda vis aestūs omnium ferme corpora movit, Liv. 25, 26:

    strepitu fora vestra,

    Juv. 2, 52.—
    e.
    Of plants, to put forth:

    si se gemmae nondum moveant,

    do not yet appear, Col. 11, 2, 26: de palmite gemma movetur, [p. 1169] is produced, Ov. Tr. 3, 12, 13.—
    f.
    To exert, exercise:

    inter principia condendi hujus operis, movisse numen ad indicandam tanti imperii molem traditur deos,

    Liv. 1, 55, 3 (cf.:

    se movere, I. A. supra): artis opem,

    Ov. F. 6, 760.—
    g.
    = mutare, to change, transform:

    quorum Forma semel mota est,

    Ov. M. 8, 729:

    nihil motum antiquo probabile est,

    Liv. 34, 54, 8.—
    h.
    In mal. part., Plaut. Am. 4, 1, 43.—
    B.
    Trop., to move, affect, excite, inspire:

    ut pulcritudo corporis movet oculos et delectat,

    charms, Cic. Off. 1, 28, 98:

    quae me causae moverint,

    id. Att. 11, 5, 1:

    fere fit, quibus quisque in locis miles inveteravit, uti multum earum regionum consuetudine moveatur,

    is much affected, influenced, Caes. B. C. 1, 44:

    aliquem ad bellum,

    to stir up, excite, Liv. 35, 12, 5:

    movet feroci juveni animum conploratio sororis,

    stirs his anger, id. 1, 26, 3; cf. id. 21, 38, 3; 23, 31, 11:

    numina Dianae,

    to irritate, provoke, Hor. Epod. 17, 3:

    multa movens animo,

    to revolve, ponder, meditate, Verg. A. 3, 34:

    moverat plebem oratio consulis,

    had stirred, made an impression on, Liv. 3, 20:

    judicum animos,

    Quint. 6, 2, 1:

    acutule moveri,

    keenly affected, Aug. Conf. 3, 7: neque illud me movet, quod, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, A. 2:

    affectus,

    Quint. 6, 1, 7:

    moveor etiam ipsius loci insolentiā,

    Cic. Deiot. 2, 5:

    nil moveor lacrimis,

    Prop. 3, 23, 25 (4, 25, 5):

    absiste moveri,

    be not disturbed, Verg. A. 6, 399:

    quos sectis Bellona lacertis Saeva movet,

    inspires, Luc. 1, 565 (al. monet):

    ut captatori moveat fastidia,

    excites nausea in, Juv. 10, 202.—
    II.
    Neutr., to move itself, move (very rare):

    terra dies duodequadraginta movit,

    an earthquake, Liv. 35, 40, 7; 40, 59, 7.—In pass.:

    reptile quod movetur,

    which moves itself, Vulg. Gen. 1, 26 saep.—Hence,
    A.
    mŏvens, entis, P. a., movable (class.): ex eā praedā, quae rerum moventium sit, movable things (as clothes, arms, furniture), Liv. 5, 25, 6:

    voluptas,

    that consists in motion, Cic. Fin. 2, 10, 31:

    furtum rerum moventium,

    Gell. 11, 18, 13.— Plur. subst.:

    quaedam quasi moventia,

    motives, Cic. Tusc. 5, 24, 68.—Hence, adv.: mŏventer, movingly, affectingly (late Lat.), Schol. Bob. ad Cic. Mil. 7, n. 4.—
    B.
    mōtus, a, um, P. a., moved, affected, disturbed ( poet. and in post-class. prose):

    Ithaci digressu mota Calypso,

    Prop. 1, 15, 9:

    dictis,

    Ov. Tr. 4, 10, 23:

    precibus,

    Curt. 6, 5, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > moventer

  • 74 moveo

    mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2 ( sync., mōstis for movistis, Mart. 3, 67, 1;

    mōrunt for moverunt,

    Sil. 14, 141), v. a. and n. [Sanscr. mīv, set in motion; Gr. ameibô, change; cf.: momentum, mutare].
    I.
    Act., to move, stir, set in motion; to shake, disturb, remove, etc. (syn.: cieo, agito, ago, molior).
    A.
    Lit.:

    movit et ad certos nescia membra modos,

    Tib. 1, 7, 38:

    ut festis matrona moveri jussa diebus,

    to dance, Hor. A. P. 232: moveri Cyclopa, to represent a Cyclop by dancing (gesticulating), id. Ep. 2, 2, 125:

    et fila sonantia movit,

    struck, Ov. M. 10, 89:

    citharam cum voce,

    id. ib. 5, 112:

    tympana,

    id. H. 4, 48; to disturb:

    novis Helicona cantibus,

    Manil. Astron. 1, 4:

    signum movere loco,

    to move from the place, Cic. Div. 1, 35, 77:

    os,

    Cels. 8, 2:

    gradum,

    i. e. to go forward, advance, Sen. Thyest. 420: se, to move or bestir one's self:

    move ocius te,

    Ter. And. 4, 3, 16:

    praecepit eis, ne se ex eo loco moverent,

    not to stir from the spot, Liv. 34, 20; Caes. B. G. 3, 15: castra, to break up, remove:

    postero die castra ex eo loco movent,

    Caes. B. G. 1, 15;

    ellipt. without castra: postquam ille Canusio moverat,

    Cic. Att. 9, 1, 1:

    movisse a Samo Romanos audivit,

    Liv. 37, 28, 4.— Pass. reflex.:

    priusquam hostes moverentur,

    Liv. 37, 19, 18:

    hostem statu,

    to drive from his position, dislodge, id. 30, 18:

    aliquem possessione,

    Cic. Verr. 2, 1, 45, § 116:

    heredes,

    to eject, id. Off. 3, 19, 76:

    tribu centurionem,

    to turn out, expel, id. de Or. 2, 67, 272; so,

    aliquem de senatu,

    id. Clu. 43, 122;

    the same also without senatu,

    Hor. S. 1, 6, 20:

    senatorio loco,

    to degrade, Liv. 39, 42, 6:

    ex agro,

    Cic. Fam. 13, 5, 2:

    move abs te moram,

    remove, cast off, Plaut. Capt. 4, 2, 10:

    consulem de sententiā,

    to cause to recede, to dissuade, Liv. 3, 21:

    litteram,

    to take away, Cic. Fin. 3, 22, 74.—Prov.:

    omnis terras, omnia maria movere,

    to turn the world upside down, Cic. Att. 8, 11, 2.—
    2.
    Transf.
    a.
    To excite, occasion, cause, promote, produce; to begin, commence, undertake:

    exercitatione sudor movetur,

    is promoted, produced, Cels. 2, 17:

    alvum,

    Cato, R. R. 115:

    dolorem,

    id. ib. 7, 4:

    lacrimas,

    to cause, Quint. 6, 1, 26:

    fletum populo,

    Cic. de Or. 1, 53, 228:

    risum,

    id. ib. 2, 62, 281:

    alicui exspectationem,

    id. Att. 2, 14, 1:

    indignationem,

    Liv. 4, 50, 1:

    misericordiam,

    Cic. de Or. 2, 69, 278:

    suspicionem,

    id. Part. 33, 114:

    ego istaec moveo, aut curo?

    begin, commence, Ter. And. 5, 4, 18:

    bellum,

    Cic. Off. 1, 11, 37; Liv. 23, 48, 6:

    jam pugna se moverat,

    was going on, Curt. 8, 14, 6:

    cantūs,

    Verg. A. 10, 163:

    tantum decus,

    begin, Manil. Astron. 1, 42; cf. Verg. A. 7, 45:

    nominis controversiam,

    to begin, Tac. Dial. 25 init.; cf. Cels. 3, 3, § 25; Dig. 37, 10, 4:

    litem,

    ib. 4, 3, 33:

    actionem,

    ib. 19, 1, 10:

    mentionem rei,

    to make mention, Liv. 28, 11, 9:

    sacra,

    Val. Fl. 3, 540:

    movere ac moliri aliquid,

    to undertake any thing that excites disturbance, Liv. 23, 39:

    ne quid moveretur,

    id. 35, 13.—
    b.
    To shake, to cause to waver, to alter:

    alicujus sententiam,

    to change, cause to waver, Cic. Att. 7, 3, 6:

    sententiam regis,

    Liv. 35, 42, 6.—
    c.
    To present, offer an oblation:

    ferctum Jovi moveto,

    Cato, R. R. 134.—
    d.
    To disturb, concern, trouble, torment one:

    men moveat cimex Pantilius?

    Hor. S. 1, 10, 78:

    Armeniosne movet, Romana potentia cujus Sit ducis?

    Luc. 7, 282; cf. Val. Fl. 7, 131. intoleranda vis aestūs omnium ferme corpora movit, Liv. 25, 26:

    strepitu fora vestra,

    Juv. 2, 52.—
    e.
    Of plants, to put forth:

    si se gemmae nondum moveant,

    do not yet appear, Col. 11, 2, 26: de palmite gemma movetur, [p. 1169] is produced, Ov. Tr. 3, 12, 13.—
    f.
    To exert, exercise:

    inter principia condendi hujus operis, movisse numen ad indicandam tanti imperii molem traditur deos,

    Liv. 1, 55, 3 (cf.:

    se movere, I. A. supra): artis opem,

    Ov. F. 6, 760.—
    g.
    = mutare, to change, transform:

    quorum Forma semel mota est,

    Ov. M. 8, 729:

    nihil motum antiquo probabile est,

    Liv. 34, 54, 8.—
    h.
    In mal. part., Plaut. Am. 4, 1, 43.—
    B.
    Trop., to move, affect, excite, inspire:

    ut pulcritudo corporis movet oculos et delectat,

    charms, Cic. Off. 1, 28, 98:

    quae me causae moverint,

    id. Att. 11, 5, 1:

    fere fit, quibus quisque in locis miles inveteravit, uti multum earum regionum consuetudine moveatur,

    is much affected, influenced, Caes. B. C. 1, 44:

    aliquem ad bellum,

    to stir up, excite, Liv. 35, 12, 5:

    movet feroci juveni animum conploratio sororis,

    stirs his anger, id. 1, 26, 3; cf. id. 21, 38, 3; 23, 31, 11:

    numina Dianae,

    to irritate, provoke, Hor. Epod. 17, 3:

    multa movens animo,

    to revolve, ponder, meditate, Verg. A. 3, 34:

    moverat plebem oratio consulis,

    had stirred, made an impression on, Liv. 3, 20:

    judicum animos,

    Quint. 6, 2, 1:

    acutule moveri,

    keenly affected, Aug. Conf. 3, 7: neque illud me movet, quod, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, A. 2:

    affectus,

    Quint. 6, 1, 7:

    moveor etiam ipsius loci insolentiā,

    Cic. Deiot. 2, 5:

    nil moveor lacrimis,

    Prop. 3, 23, 25 (4, 25, 5):

    absiste moveri,

    be not disturbed, Verg. A. 6, 399:

    quos sectis Bellona lacertis Saeva movet,

    inspires, Luc. 1, 565 (al. monet):

    ut captatori moveat fastidia,

    excites nausea in, Juv. 10, 202.—
    II.
    Neutr., to move itself, move (very rare):

    terra dies duodequadraginta movit,

    an earthquake, Liv. 35, 40, 7; 40, 59, 7.—In pass.:

    reptile quod movetur,

    which moves itself, Vulg. Gen. 1, 26 saep.—Hence,
    A.
    mŏvens, entis, P. a., movable (class.): ex eā praedā, quae rerum moventium sit, movable things (as clothes, arms, furniture), Liv. 5, 25, 6:

    voluptas,

    that consists in motion, Cic. Fin. 2, 10, 31:

    furtum rerum moventium,

    Gell. 11, 18, 13.— Plur. subst.:

    quaedam quasi moventia,

    motives, Cic. Tusc. 5, 24, 68.—Hence, adv.: mŏventer, movingly, affectingly (late Lat.), Schol. Bob. ad Cic. Mil. 7, n. 4.—
    B.
    mōtus, a, um, P. a., moved, affected, disturbed ( poet. and in post-class. prose):

    Ithaci digressu mota Calypso,

    Prop. 1, 15, 9:

    dictis,

    Ov. Tr. 4, 10, 23:

    precibus,

    Curt. 6, 5, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > moveo

  • 75 molior

    mōlĭor, ītus, 4 ( inf. molirier for moliri, Lucr. 5, 934), v. dep. n. and a. [moles].
    I.
    Neutr.
    A.
    To set one's self or one's powers in motion, to make exertions, exert one's self, to endeavor, struggle, strive, toil, etc. (rare but class.;

    syn.: conor, nitor): viden ut misere moliuntur?

    Plaut. Curc. 1, 3, 32:

    agam per me ipse et moliar,

    Cic. Fam. 6, 10, 2:

    nōsti mores mulierum: Dum moliuntur, dum comuntur, annus est,

    Ter. Heaut. 2, 2, 11:

    horam amplius jam in demoliendo signo permulti homines moliebantur,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 95.—
    B.
    To set one's self in motion, endeavor to depart, to depart:

    molientem hinc Hannibalem,

    Liv. 28, 44:

    dum naves moliuntur a terra,

    id. 37, 11:

    in quam (insulam) gladiatores navibus molientes,

    Tac. H. 2, 35.—
    II.
    Act.
    A.
    To labor upon any thing, exert one's self at or upon, set in motion, work an instrument or engine; to work any thing (cf. ago; class.).
    1.
    Nihil enim agit (vita deorum),... nulla opera molitur, Cic. N. D. 1, 19, 51:

    res dura et regni novitas me talia cogant moliri,

    Verg. A. 1, 564: validam in vites molire bipennem, to work, i. e. wield, id. G. 4, 331: ancoras, to work, i. e. hoist the anchor, weigh anchor, Liv. 28, 17:

    agricola incurvo terram molitus aratro,

    i. e. to work, cultivate, till the ground, Verg. G. 1, 494; Col. 1 praef. 17;

    11, 2, 19: erro molirier arva,

    Lucr. 5, 932: fores, to work, i. e. to force, to break open, Tac. A. 1, 39; 2, 82; Liv. 23, 18, 2; 24, 46, 5:

    Atharrias ad Philotam missus clausum aditum domus moliebatur,

    Curt. 6, 8, 20:

    habenas,

    to guide, Verg. A. 12, 327:

    fulmina molitur dextrā,

    hurls, id. G. 1, 329:

    ignem,

    id. A. 10, 131:

    opera,

    to begin work, Col. 11, 2, 2:

    aliquid sub divo moliri potest,

    id. 1, 8, 9.—
    2.
    To set in motion, bestir, rouse, cause to remove, displace (syn.:

    deicio, deturbo): montes suā sede,

    displaces, Liv. 9, 3:

    corpora ex somno moliebantur,

    aroused, id. 36, 24, 3:

    onera objecta,

    id. 25, 36.—
    3.
    To build, make, erect, construct (syn.:

    condo, fundo, construo): muros,

    to build, Verg. A. 3, 132:

    classem,

    id. ib. 3, 6:

    arcem,

    id. ib. 1, 424:

    atrium,

    Hor. C. 3, 1, 46:

    aedem,

    Flor. 1, 7:

    locum,

    prepares, Verg. A. 7, 158:

    pocula de inimicorum capitibus hominum,

    to construct, make, Sol. 15.—
    B.
    Trop., to endeavor to do; to undertake, attempt, set about any thing (cf.:

    aggredior, apparo): nec ea, quae agunt, molientes cum labore operoso,

    performing, doing, Cic. N. D. 2, 23, 59:

    viam clipei molita per oras,

    made its way, Verg. A. 10, 477:

    inde datum molitur iter,

    id. ib. 6, 477:

    jamque alio moliris iter,

    Stat. S. 5, 2, 61:

    viam et gressus,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 278; 3, 438: animum, to form or acquire for one's self, Ov. A. A. 2, 119:

    laborem,

    to undertake, Verg. A. 4, 233:

    struere et moliri aliquid calamitatis alicui,

    to try to bring upon, Cic. Clu. 64, 178:

    fortissimis atque optimis civibus periculum moliri,

    id. Sest. 1, 1:

    pestem patriae nefarie,

    id. Cat. 2, 1, 1:

    perniciem rei publicae,

    id. ib. 1, 2, 5: insidias avibus, to lay snares, Verg. G. 1, 271:

    crimina et accusatorem,

    to bring about, find out, Tac. A. 12, 22:

    triumphos,

    Ov. M. 14, 719:

    fugam,

    Verg. A. 2, 109:

    moram,

    to cause, make, occasion, id. ib. 1, 414:

    opem extremam alicui,

    Val. Fl. 6, 431:

    dolos apertos,

    to devise, id. 5, 249:

    bellum in animo,

    to design, meditate, Vell. 2, 46:

    Athenienses urbem ex integro condere moliuntur,

    Just. 2, 15, 1:

    mundum efficere moliens deus,

    attempting, Cic. Univ. 4:

    fallere,

    Val. Fl. 3, 491:

    de occupando regno moliens,

    striving to usurp the government, Cic. Rep. 2, 35, 60:

    nuptias,

    to bring about, Tac. A. 12, 3:

    apud judices oratione molienda sunt amor, odium, etc.,

    are to be excited, called forth, Cic. de Or. 2, 51, 206:

    tumorem,

    Col. 6, 17:

    vorandi facultatem,

    Cels. 1, 3:

    fidem moliri coepit,

    began to meddle with, disturb, Liv. 6, 11, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > molior

  • 76 praebeo

    praebĕo, ŭi, ĭtum (old inf. praeberier, Plaut. Poen. 1, 1, 49; id. Am. 4, 2, 7), 2, v. a. [contr. from praehibeo, q. v. from prae-habeo], to hold forth, reach out, proffer, offer (class., esp. in the trop. signif.; syn.: ministro, suppedito, suggero).
    I.
    Lit.:

    canis parvulo praebens ubera,

    Just. 1, 4:

    cibum de manu,

    Col. 9, 1, 6: collum cultris, Juv [p. 1411] 10, 269:

    praebenda gladio cervix,

    id. 10, 345:

    jugulum,

    Sen. Agam. 973:

    cervicem,

    Petr. 97:

    os ad contumeliam,

    Liv. 4, 35:

    verberibus manus,

    Ov. A. A. 1, 16:

    aures,

    to give ear, listen, attend, Liv. 38, 52; Vulg.Sap. 6, 3: aurem, id. Job, 6, 28.—
    II.
    Transf., in gen., to give, grant, furnish, supply:

    aurum, vestem, purpuram Bene praebeo, nec quicquam eges,

    Plaut. Men. 1, 2, 11:

    panem,

    Nep. Them. 10, 3:

    sumptum,

    Just. 31, 4, 1:

    spectaculum,

    Sall. J. 14, 23:

    sponsalia,

    Cic. Q. Fr. 2, 6, 1: vicem, to supply the place of:

    vicem postium,

    to supply the place of posts, serve as posts, Plin. 8, 10, 10, § 31:

    eundem usum,

    id. 28, 11, 49, § 179.—
    B.
    Trop., to give, grant, furnish, render, cause, make, occasion; to show, exhibit, represent; and with se, to show, approve, behave one's self in a certain manner:

    operam reipublicae,

    Liv. 5, 4:

    materiam seditionis,

    id. 3, 46:

    honorem alicui,

    Plin. 15, 4, 5, § 19 (al. perhibuit):

    fidem alicui in periculis,

    Nep. Att. 4, 4.—Esp. with se and acc. of adj.:

    se talem alicui, qualem, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 4, 11:

    in re misericordem et in testimonio religiosum se praebuit,

    id. Caecin. 10, 26:

    Pompeius se auctorem meae salutis praebuit,

    id. Sest. 50, 107:

    in eo vehementer se moderatum praebere,

    id. Off. 2, 21, 73:

    se in malis hominem praebuit,

    id. Fam. 15, 17, 3:

    se dignum suis majoribus,

    id. ib. 2, 18, 3:

    in eos, qui ea perficere voluerunt, me severum vehementemque praebeo,

    id. Cat. 4, 6, 12:

    me similem in utroque praebui,

    towards both, id. Sull. 8, 16.—With nom. of adj. (very rare):

    ut vobis videtur, praebebit se periculis fortis,

    Sen. Ep. 85, 26.—With abl.:

    pari se virtute praebuit,

    Nep. Dat. 2, 1:

    in eo magistratu pari diligentiā se Hannibal praebuit,

    id. Hann. 7, 5.—So, also, without se:

    Phormio in hac re ut aliis strenuum hominem praebuit,

    Ter. Phorm. 3, 1, 12; so, too, in neutr. signif. of a woman, to surrender herself to her lover:

    odi quae praebet, quia sit praebere necesse,

    Ov. A. A. 2, 685:

    praebere se legibus,

    i. e. to resign one's self to, submit to, Sen. Ep. 70, 9:

    praebere causam tollendi indutias,

    to give, Liv. 30, 4:

    suspicionem insidiarum,

    Nep. Dat. 10, 3:

    spem impunitatis aut locum peccandi,

    Col. 11, 1:

    gaudium et metum,

    Liv. 25, 27:

    tumultum,

    id. 28, 1:

    opinionem timoris,

    Caes. B. G. 3, 17:

    sonitum,

    Liv. 7, 36:

    caput argutae historiae,

    matter for an entertaining story, Prop. 3 (4), 20, 28:

    ludos,

    to furnish sport, Ter. Eun. 5, 6, 9.—With an obj.-clause, to permit, allow, let a thing be done ( poet.):

    quae toties rapta est, praebuit ipsa rapi,

    suffered herself to be carried off, Ov. H. 5, 132.—Hence, praebĭta, ōrum, n., what is furnished for support, allowance (postAug.):

    annua,

    Col. 1, 8, 17:

    praebitis annuis privavit,

    Suet. Tib. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > praebeo

  • 77 querela

    quĕrēla or quĕrella, ae, f. [queror], a complaining, complaint (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Ingen.:

    intervenit nonnullorum querelis,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 2:

    hominum vel admiratio vel querela,

    id. Lael. 1, 2:

    inveterata,

    id. ib. 10, 36:

    epistula plena querelarum,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    longae,

    Ov. F. 4, 83:

    vestrum beneficium nonnullam habet querelam,

    gives some occasion for complaint, Cic. Fam. 10, 28, 1:

    his de tot tantisque injuriis,

    id. Sest. 30, 64:

    cui sunt inauditae cum Deiotaro querelae tuae?

    id. Deiot. 3, 9:

    querela Lucretiae patris ac propinquorum,

    id. Rep. 2, 25, 46:

    QVI VIXIT SINE VLLA QVERELA CVM CONIVGE,

    without any complaint, Inscr. Grut. 480, 5.—With obj.-gen.:

    frontis tui,

    Cic. Pis. 1, 1:

    querela temporum,

    against the times, id. Fam. 2, 16, 1:

    aequalium meorum,

    id. Sen. 3, 7.— With quod:

    an quod a sociis eorum non abstinuerim, justam querelam habent,

    Liv. 32, 34, 5.—With obj.clause:

    falsa est querela, paucissimis hominibus vim percipiendi, quae tradantur, esse concessam,

    Quint. 1, 1, 1. —
    B.
    In partic., a complaint, accusation (postAug.):

    advocati flagitabant, uti judex querelam inspiceret,

    Petr. 15:

    frequentes,

    Dig. 5, 2, 1:

    instituere,

    to institute, ib. 5, 2, 8; 5, 2, 21; Val. Max. 9, 10, 2. —
    II.
    Transf.
    A.
    A plaintive song for lulling children to sleep:

    longa somnum suadere querela,

    Stat. Th. 5, 616. —
    B.
    A plaintive sound, plaintive note, plaint; of animals or instruments. —

    Of swans: tollunt lugubri voce querellam,

    Lucr. 4, 546.—

    Of frogs: et veterem in limo ranae cecinere querellam,

    Verg. G. 1, 378; cf. id. A. 8, 215.—Of doves, Plin. 10, 34, 52, § 104.— Of the plaintive tones of the tibia:

    dulcesque querellas, Tibia quas fundit,

    Lucr. 4, 584; 5, 1384.—
    C.
    A pain that occasions complaining, a complaint, disease, malady:

    pulmonis ac viscerum querelas levare,

    Sen. Q. N. 3, 1, 3; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 18 (29), 1.

    Lewis & Short latin dictionary > querela

  • 78 querella

    quĕrēla or quĕrella, ae, f. [queror], a complaining, complaint (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Ingen.:

    intervenit nonnullorum querelis,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 2:

    hominum vel admiratio vel querela,

    id. Lael. 1, 2:

    inveterata,

    id. ib. 10, 36:

    epistula plena querelarum,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    longae,

    Ov. F. 4, 83:

    vestrum beneficium nonnullam habet querelam,

    gives some occasion for complaint, Cic. Fam. 10, 28, 1:

    his de tot tantisque injuriis,

    id. Sest. 30, 64:

    cui sunt inauditae cum Deiotaro querelae tuae?

    id. Deiot. 3, 9:

    querela Lucretiae patris ac propinquorum,

    id. Rep. 2, 25, 46:

    QVI VIXIT SINE VLLA QVERELA CVM CONIVGE,

    without any complaint, Inscr. Grut. 480, 5.—With obj.-gen.:

    frontis tui,

    Cic. Pis. 1, 1:

    querela temporum,

    against the times, id. Fam. 2, 16, 1:

    aequalium meorum,

    id. Sen. 3, 7.— With quod:

    an quod a sociis eorum non abstinuerim, justam querelam habent,

    Liv. 32, 34, 5.—With obj.clause:

    falsa est querela, paucissimis hominibus vim percipiendi, quae tradantur, esse concessam,

    Quint. 1, 1, 1. —
    B.
    In partic., a complaint, accusation (postAug.):

    advocati flagitabant, uti judex querelam inspiceret,

    Petr. 15:

    frequentes,

    Dig. 5, 2, 1:

    instituere,

    to institute, ib. 5, 2, 8; 5, 2, 21; Val. Max. 9, 10, 2. —
    II.
    Transf.
    A.
    A plaintive song for lulling children to sleep:

    longa somnum suadere querela,

    Stat. Th. 5, 616. —
    B.
    A plaintive sound, plaintive note, plaint; of animals or instruments. —

    Of swans: tollunt lugubri voce querellam,

    Lucr. 4, 546.—

    Of frogs: et veterem in limo ranae cecinere querellam,

    Verg. G. 1, 378; cf. id. A. 8, 215.—Of doves, Plin. 10, 34, 52, § 104.— Of the plaintive tones of the tibia:

    dulcesque querellas, Tibia quas fundit,

    Lucr. 4, 584; 5, 1384.—
    C.
    A pain that occasions complaining, a complaint, disease, malady:

    pulmonis ac viscerum querelas levare,

    Sen. Q. N. 3, 1, 3; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 18 (29), 1.

    Lewis & Short latin dictionary > querella

  • 79 semen

    sēmen, ĭnis, n. [root sa-, sē-; cf.: sero, sevi; Saturnus, sator, etc.].
    I.
    Seed.
    1.
    Of plants, Cato, R. R. 17; 27; 31 fin.; 34; Varr. R. R. 1, 40 sq.:

    semen manu spargere,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    terra semen excepit,

    id. Sen. 15, 51; id. N. D. 2, 32, 81; Ov. M. 1, 108; 7, 623 et saep.—
    2.
    Of men, animals, etc., Plaut. Am. 5, 2, 9; Varr. R. R. 2, 2, 4; 2, 3, 4; 3, 7, 10 al.; Lucr. 4, 1031; 4, 1034 sq.; Cels. 4, 19; Ov. M. 1, 748; 15, 760 et saep.—
    3.
    Poet., of the elements of other bodies (of fire, water, stones, etc.):

    ignis semina convolvunt e nubibus,

    Lucr. 6, 201 sq.; 6, 444; 6, 507;

    6, 841: quaerit pars semina flammae in venis silicis,

    Verg. A. 6, 6; Ov. M. 11, 144 et saep.:

    in animis quasi virtutum igniculi et semina,

    Cic. Fin. 5, 7, 18; so id. Div. 1, 3, 6:

    alicujus quaestionis,

    Liv. 40, 19.—
    B.
    kat exochên, spelt-seed, spelt, Plin. 18, 8, 19, § 82; 18, 24, 55, § 198; Col. 2, 12, 1; cf. Isid. Orig. 17, 3, 6.—
    II.
    Transf.
    A.
    A shoot used for propagating; a graft, scion, set, slip, cutting, Varr. R. R. 1, 40, 5; Verg. G. 2, 354; Col. 3, 3, 4; 3, 4, 1; 5, 10, 1 et saep.—
    2.
    A stock, race (very rare):

    genus ac semen,

    Cic. Agr. 2, 35, 95; so (with genus) id. Phil. 4, 5, 13:

    ipsa regio semine orta,

    Liv. 1, 47:

    videndum, ut boni seminis pecus habeas,

    Varr. R. R. 2, 2, 4.—
    3.
    Posterity, progeny, offspring, child ( poet.):

    non tulit in cineres labi sua Phoebus eosdem Semina, sed natum flammis Eripuit,

    Ov. M. 2, 629; so,

    semina,

    id. ib. 10, 470; 15, 216; id. F. 2, 383; id. Tr. 2, 415; Sen. Herc. Fur. 987; Vulg. Gen. 15, 5 et saep.—
    II.
    Trop., as in all languages, seed, i. e. origin, occasion, ground, cause; of persons, an author, prompter, insligator, etc. (class.).
    (α).
    Sing. (the predom. signif. in Cic.):

    stirps ac semen malorum omnium,

    Cic. Cat. 1, 12, 30:

    bellorum civilium semen et causa,

    id. Off. 2, 8, 29, cf. ut in seminibus est causa arborum et stirpium:

    sic hujus belli semen ut fuisti (for which, just before: causam belli in personā tuā constitisse),

    id. Phil. 2, 22, 55:

    sceleris,

    Plaut. Rud. 2, 2, 21.—
    (β).
    Plur.:

    in animis, quasi virtutum igniculi atque semina,

    Cic. Fin. 5, 7, 18:

    quod et Zeno in suis commentariis quasi semina quaedam sparsisset,

    id. Div. 1, 3, 6:

    si virtutes sunt, ad quas nobis initia quaedam ac semina sunt concessa naturā,

    Quint. 2, 20, 6:

    loquaces, seditiosos, semina discordiarum (tribunos plebis),

    Liv. 3, 19, 5:

    vix tamen illa semina erant futurae luxuriae,

    the small beginnings, id. 39, 6, 9; cf. id. 40, 19, 9:

    discordiae,

    Tac. H. 1, 53; 4, 18 fin.:

    belli,

    id. A. 4, 27; 16, 7:

    rebellionis,

    id. ib. 11, 19:

    motus,

    id. ib. 3, 41. futuri exitii, id. ib. 4, 60:

    ejus facultatis,

    Quint. 2, 20, 6:

    quamquam semina ejus (translationis) quaedam apud Aristotelen reperiuntur,

    id. 3, 6, 60:

    quaedam probationum,

    id. 4, 2, 54:

    veteris eloquentiae,

    Tac. Or. 33; Sen. Ep. 90, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > semen

  • 80 triumphus

    triumphus (in the earliest per. written triumpus; v. the foll.; and cf. Cic. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 20; and the letter P), i, m. [cf. thriambos, a hymn in honor of Bacchus].
    I.
    TRIVMPE, an exclamation used in the solemn processions of the Arval brothers: ENOS MARMOR IVVATO. TRIVMPE, TRIVMPE, TRIVMPE, Carm. Fratr. Arv. ap. Inscr. Orell. 2270.—
    II.
    A solemn and magnificent entrance of a general into Rome after having obtained an important victory, a triumphal procession, triumph (cf. Smith, Antiq. 1163 sqq.):

    disseres de triumpho. Quid tandem habet iste currus? quid vincti ante currum duces! quid simulacra oppidorum? quid aurum? etc.,

    Cic. Pis. 25, 60; cf. Liv. 34, 52, 4; cf. id. 3, 29, 4:

    triumphum deportare,

    Cic. Off. 1, 22, 78:

    ne in triumpho duceretur,

    id. Tusc. 5, 40, 118:

    Gallos Caesar in triumphum ducit,

    Suet. Caes. 80:

    senatus cum triumphum Africano decerneret,

    id. Fin. 4, 9, 22:

    de classe populi Romani triumphum agere,

    id. Verr. 2, 5, 39, § 100; Liv. 45, 38, 11:

    triumphum ex Etruriā agere,

    id. 6, 7, 4: deportare triumphum ex provinciā, Nep. Cato, 2:

    Boiorum triumphi spem collegae reliquit,

    for a victory over the Boii, Liv. 33, 37, 10; cf.:

    Pharsalicae pugnae ne triumphum quidem egit,

    Cic. Phil. 14, 8, 23:

    per triumphum aliquem ducere,

    id. Verr. 2, 5, 26, § 67; Sall. H. 4, 61, 8 Dietsch:

    triumpho clarissimo urbem est invectus,

    Liv. 30, 45, 2:

    elephantos ducere in triumpho,

    Plin. 7, 43, 45, § 139: (res) justissimi triumphi, i. e. worthy of a triumph, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 3:

    qui (Pompeius) tot habet triumphos, quot orae sunt partesque terrarum,

    Cic. Balb. 4, 9:

    albi greges... Romanos ad templa deūm duxere triumphos,

    i. e. were carried before the processions, Verg. G. 2, 148.—The shout of the soldiery and the multitude on occasion of these triumphal processions was:

    Io triumphe,

    Hor. C. 4, 2, 49 and 50; id. Epod. 9, 21; 9, 23; cf. Liv. 45, 38, 12; Suet. Caes. 49; 51.—
    B.
    Trop., a triumph, victory:

    ut repulsam tuam triumphum suum duxerint,

    Cic. Vatin. 16, 39: luxuriae ( gen. subj.), Plin. 37, 2, 6, § 14:

    de se ipso,

    Just. 14, 4, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > triumphus

См. также в других словарях:

  • Dressed for the Occasion — Studio album by The Mitchell Brothers …   Wikipedia

  • For the life of me — For For, prep. [AS. for, fore; akin to OS. for, fora, furi, D. voor, OHG. fora, G. vor, OHG. furi, G. f[ u]r, Icel. fyrir, Sw. f[ o]r, Dan. for, adv. f[ o]r, Goth. fa[ u]r, fa[ u]ra, L. pro, Gr. ?, Skr. pra . [root] 202. Cf. {Fore}, {First},… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • For the reason that — For For, prep. [AS. for, fore; akin to OS. for, fora, furi, D. voor, OHG. fora, G. vor, OHG. furi, G. f[ u]r, Icel. fyrir, Sw. f[ o]r, Dan. for, adv. f[ o]r, Goth. fa[ u]r, fa[ u]ra, L. pro, Gr. ?, Skr. pra . [root] 202. Cf. {Fore}, {First},… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • for the nonce — Nonce Nonce (n[o^]ns), n. [For the nonce, OE. for the nones, a corruption of for then ones, where n. in then is a relic of AS. m in [eth]am, dat. of the article and demonstrative pronoun, E. the. See {For}, {Once}, and {The}.] The one or single… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods — The United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods (abbrev. CISG) [United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods, Vienna, 11 April 1980, S.Treaty Document Number 98 9 (1984), UN Document… …   Wikipedia

  • Good Friday Prayer for the Jews — The Good Friday Prayer for the Jews is a controversial prayer in the Christian, particularly Roman Catholic, liturgy.Alleged antisemitismIn the form used before 1955 it ran like this:: Let us pray also for the faithless Jews: that Almighty God… …   Wikipedia

  • Wexner Center for the Arts — The Wexner Center for the Arts is a contemporary art gallery and research laboratory for the arts at The Ohio State University in Columbus, Ohio, USA. It commissions new work and provides for artist residencies, in addition to presenting… …   Wikipedia

  • Tracts for the Times — John Henry Newman John Henry Newman Le cardinal John Henry Newman, né à Londres le 21 février 1801, et décédé le 11 août 1890, était un ecclésiastique …   Wikipédia en Français

  • Music for "The Knee Plays" — Soundtrack album by David Byrne Released May 1985 (See …   Wikipedia

  • The Mitchell Brothers — For the EastEnders characters, see Phil Mitchell and Grant Mitchell. The Mitchell Brothers are a rap group from London, England. They consist of cousins Owura Nyanin (a.k.a. Tony Mitchell) from Manor Park and Kofi Hanson (Teddy Mitchell) from… …   Wikipedia

  • The Magic Flute — For other uses, see The Magic Flute (disambiguation). Wolfgang Amadeus Mozart …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»