Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

overthrow

  • 1 everto

    ē-verto or - vorto, ti, sum, 3, v. a., to overturn, turn upside down (syn. demolior, destruo, extinguo, diruo, deleo, etc.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aequora ventis,

    to upturn, agitate, Verg. A. 1, 43; cf.

    aquas,

    Ov. H. 7, 42:

    mare,

    Sen. Ep. 4:

    campum,

    i. e. to plough, Val. Fl. 7, 75:

    cervices,

    to twist, Ter. Heaut. 2, 3, 131 Ruhnk.—More freq. and class. (not in Caes.),
    B.
    In partic.
    1.
    To overturn any thing from its position, to overthrow, upset, throw down:

    naviculam,

    Cic. de Or. 1, 38, 174; id. Par. 3, 1, 20; id. Fin. 4, 27 fin.; cf. id. Rep. 1, 34:

    pinum,

    Verg. G. 1, 256; Plin. 16, 31, 56 § 130; cf.

    poët.: Ismara,

    i. e. the trees of Ismarus, Stat. Th. 6, 107:

    currum,

    Curt. 4, 15; cf.

    equum,

    Prop. 4 (5), 10, 8.— Transf., of persons:

    eversus,

    thrown down, Plin. 21, 19, 77, § 132; 26, 13, 85, § 137.—Designating the term. ad quem:

    si quis Athon Pindumve revulsos Sede sua, totos in apertum everteret aequor,

    Ov. M. 11, 555; cf.:

    tecta in dominum,

    id. ib. 1, 231.—
    b.
    Transf., to overthrow, subvert, destroy:

    urbes (with diripere),

    Cic. Off. 1, 24:

    Carthaginem,

    id. Rep. 6, 11:

    Trojam,

    Ov. M. 13, 169:

    castellum,

    Hor. Ep. 2, 2, 34:

    funditus arces,

    Sil. 17, 376.—
    2.
    To turn out, drive out, expel a man from his possession:

    ut agro evortat Lesbonicum, quando evortit aedibus,

    Plaut. Trin. 3, 1, 15; so,

    adolescentem bonis,

    id. ib. 1, 2, 177:

    pupillum fortunis patriis,

    Cic. Verr. 2, 1, 51:

    eos fortunis omnibus,

    id. Div. in Caecil. 6, 21; id. Fl. 5:

    hunc funditus bonis,

    id. Rosc. Am. 39 fin.
    II.
    Trop. (Acc. to I. B.)
    A.
    To overturn, overthrow:

    ab imo summa,

    Lucr. 5, 163:

    aliquem non judicio neque disceptatione, sed vi atque impressione evertere,

    to ruin, Cic. Fam. 5, 2, 8:

    aliquem fortunis omnibus,

    id. Div. in Caec. 6, 21.—
    B.
    To overthrow completely, to subvert, ruin, destroy:

    funditus aratores,

    Cic. Verr. 2, 3, 18 fin.:

    funditus civitates,

    id. Pis. 35, 86:

    eversa per te et perdita civitas,

    id. ib. 24, 57; id. Lael. 7, 23; cf. Quint. 2, 16, 4; Verg. G. 1, 500:

    funditus amicitiam,

    Cic. Fin. 2, 25; cf.:

    penitus virtutem,

    id. ib. 3, 3:

    totum genus hoc regiae civitatis,

    id. Rep. 2, 29:

    leges, testamenta,

    id. Verr. 2, 2, 19; cf. id. Cat. 1, 7 fin.:

    constitutam philosophiam,

    id. Ac. 2, 5, 15; cf.

    definitionem,

    id. 2, 6 fin.:

    finitionem,

    Quint. 7, 3, 23:

    opus,

    id. 2, 17, 34:

    majestatem dictatoriam et disciplinam militarem,

    Liv. 8, 30 fin.:

    patrimonium,

    to waste, squander, Dig. 47, 6, 1:

    pietatem,

    Lucr. 3, 84:

    spem,

    Ov. M. 13, 623:

    Crassos, Pompeios,

    to ruin, Juv. 10, 108: titulum, to erase, Capit. Gord. Tert. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > everto

  • 2 vorto

    ē-verto or - vorto, ti, sum, 3, v. a., to overturn, turn upside down (syn. demolior, destruo, extinguo, diruo, deleo, etc.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aequora ventis,

    to upturn, agitate, Verg. A. 1, 43; cf.

    aquas,

    Ov. H. 7, 42:

    mare,

    Sen. Ep. 4:

    campum,

    i. e. to plough, Val. Fl. 7, 75:

    cervices,

    to twist, Ter. Heaut. 2, 3, 131 Ruhnk.—More freq. and class. (not in Caes.),
    B.
    In partic.
    1.
    To overturn any thing from its position, to overthrow, upset, throw down:

    naviculam,

    Cic. de Or. 1, 38, 174; id. Par. 3, 1, 20; id. Fin. 4, 27 fin.; cf. id. Rep. 1, 34:

    pinum,

    Verg. G. 1, 256; Plin. 16, 31, 56 § 130; cf.

    poët.: Ismara,

    i. e. the trees of Ismarus, Stat. Th. 6, 107:

    currum,

    Curt. 4, 15; cf.

    equum,

    Prop. 4 (5), 10, 8.— Transf., of persons:

    eversus,

    thrown down, Plin. 21, 19, 77, § 132; 26, 13, 85, § 137.—Designating the term. ad quem:

    si quis Athon Pindumve revulsos Sede sua, totos in apertum everteret aequor,

    Ov. M. 11, 555; cf.:

    tecta in dominum,

    id. ib. 1, 231.—
    b.
    Transf., to overthrow, subvert, destroy:

    urbes (with diripere),

    Cic. Off. 1, 24:

    Carthaginem,

    id. Rep. 6, 11:

    Trojam,

    Ov. M. 13, 169:

    castellum,

    Hor. Ep. 2, 2, 34:

    funditus arces,

    Sil. 17, 376.—
    2.
    To turn out, drive out, expel a man from his possession:

    ut agro evortat Lesbonicum, quando evortit aedibus,

    Plaut. Trin. 3, 1, 15; so,

    adolescentem bonis,

    id. ib. 1, 2, 177:

    pupillum fortunis patriis,

    Cic. Verr. 2, 1, 51:

    eos fortunis omnibus,

    id. Div. in Caecil. 6, 21; id. Fl. 5:

    hunc funditus bonis,

    id. Rosc. Am. 39 fin.
    II.
    Trop. (Acc. to I. B.)
    A.
    To overturn, overthrow:

    ab imo summa,

    Lucr. 5, 163:

    aliquem non judicio neque disceptatione, sed vi atque impressione evertere,

    to ruin, Cic. Fam. 5, 2, 8:

    aliquem fortunis omnibus,

    id. Div. in Caec. 6, 21.—
    B.
    To overthrow completely, to subvert, ruin, destroy:

    funditus aratores,

    Cic. Verr. 2, 3, 18 fin.:

    funditus civitates,

    id. Pis. 35, 86:

    eversa per te et perdita civitas,

    id. ib. 24, 57; id. Lael. 7, 23; cf. Quint. 2, 16, 4; Verg. G. 1, 500:

    funditus amicitiam,

    Cic. Fin. 2, 25; cf.:

    penitus virtutem,

    id. ib. 3, 3:

    totum genus hoc regiae civitatis,

    id. Rep. 2, 29:

    leges, testamenta,

    id. Verr. 2, 2, 19; cf. id. Cat. 1, 7 fin.:

    constitutam philosophiam,

    id. Ac. 2, 5, 15; cf.

    definitionem,

    id. 2, 6 fin.:

    finitionem,

    Quint. 7, 3, 23:

    opus,

    id. 2, 17, 34:

    majestatem dictatoriam et disciplinam militarem,

    Liv. 8, 30 fin.:

    patrimonium,

    to waste, squander, Dig. 47, 6, 1:

    pietatem,

    Lucr. 3, 84:

    spem,

    Ov. M. 13, 623:

    Crassos, Pompeios,

    to ruin, Juv. 10, 108: titulum, to erase, Capit. Gord. Tert. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > vorto

  • 3 ē-vertō or ēvortō

        ē-vertō or ēvortō tī, sus, ere,    to overturn, upturn, turn upside down: navem: aequora ventis, V.: aquas, O.: eversas cervicīs tuas abstine, refrain from twisting your neck, T.—To overturn, overthrow, upset, throw down: bustum in foro: statuam: pinum, V.: tecta in dominum, O.—To turn out, drive out, expel, eject: pupillum fortunis patriis: hunc funditus bonis.—To overthrow, subvert, destroy: urbīs: castellum, H.—Fig., to overthrow, ruin, subvert, destroy, abolish: provincias: leges Caesaris: testamenta, iura: everso succurrere saeclo, V.: disciplinam, L.: spem, O.: Crassos, Pompeios, ruin, Iu.

    Latin-English dictionary > ē-vertō or ēvortō

  • 4 opprimō

        opprimō essī, essus, ere    [ob+premo], to press against, press together, press down, close: Os opprime, shut your mouth! T.: ora loquentis, close, O.: flammam in ore, repress: onere armorum oppressi, weighed down, Cs.: opprimi ruinā conclavis, be crushed: classem, sink: Tellus Sustulit oppressos voltūs, covered (by the sea), O.: omnibus unum Opprimere est animus, overwhelm, O.—Fig., to press upon, weigh down, burden, overwhelm: institit, oppressit, he prosecuted urgently, resistlessly: insontem oblato falso crimine, L.: opprimi aere alieno: metu, L.: oppressi somno, Cs.—To put down, suppress, quell, check, quash: quae oratio a censore opprimenda est: ea fraus oppressa magnā caede hostium, baffled, L.: litterae oppressae, multered: libertatem, subvert, N.: potentiam, overthrow: quaestionem, quash, L.—To overthrow, overwhelm, crush, overpower, prostrate, subdue: legionis opprimendae consilium, Cs.: nationem: Duxit ab oppressā Karthagine nomen, from the conquest of Carthage, H.—To fall upon, surprise, seize, catch: somnus virginem opprimit, T.: inscios Menapios, Cs.: incautos, L.: Antonium mors oppressit: muscam, Ph.: rostra, occupy: quem Fraude loci Oppressum rapit, betrayed, V.: si oppressa foret secura senectus (i. e. securus senex), Iu.—To hide, conceal, suppress: quod quo studiosius ab ipsis opprimitur et absconditur: iram, S.: ita eius rei oppressa mentio est, L.
    * * *
    opprimere, oppressi, oppressus V
    press down; suppress; overthrow; crush, overwhelm, fall upon, oppress

    Latin-English dictionary > opprimō

  • 5 prōflīgō

        prōflīgō āvī, ātus, āre    [1 FLAG-], to strike to the ground, cast down utterly, overthrow, overcome, conquer: aciem hostium: classem hostium, Cs.: hostīs, N.—Fig., to overthrow, ruin, destroy, crush: rem p.: tantas opes, N.— To bring to an end, finish, despatch, do away: bellum commissum ac profligatum conficere, L.: profligato fere Samnitium bello, L.: profligata iam haec quaestio est: omnia ad perniciem profligata.
    * * *
    profligare, profligavi, profligatus V
    overthrow, rout

    Latin-English dictionary > prōflīgō

  • 6 strages

    strāges, is, f. [sterno, II. B.], a throwing down, throwing to the ground, overthrowing; an overthrow; confusion, confused heap or mass (cf.: acervus, strues; not freq. till after the Aug. per., esp. in Liv.; not in Cæs.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    With gen.:

    strage armorum saepta via est,

    Liv. 35, 30:

    nemorum,

    Sil. 3, 205:

    ruinae,

    Liv. 42, 63:

    minarum,

    id. 37, 32:

    aedificiorum et hominum,

    Tac. A. 1, 76:

    obstantis molis,

    id. H. 1, 86:

    rerum in trepidatione nocturna passim relictarum,

    Liv. 10, 34:

    boum hominumque,

    id. 41, 21:

    canum volucrumque aviumque boumque,

    Ov. M. 7, 536:

    exercituum,

    Val. Max. 6, 6, ext. 1.—
    (β).
    Absol.:

    dabit ille (nimbus) ruinas Arboribus stragemque satis,

    Verg. A. 12, 454:

    atrox tempestas multis locis stragem fecit,

    Liv. 40, 2:

    strage ac ruinā fudere Gallos,

    id. 5, 43; cf. id. 4, 33.—
    B.
    Pregn., a mortal overthrow; a defeat, slaughter, massacre, butchery, carnage (syn.: caedes, clades): stragem horribilem caedemque vereri, Cic. poët. Div. 1, 12, 20; so (with caedes) Tac. A. 14, 36; Just. 10, 3, 1; Val. Max. 5, 6, 5; cf.:

    quantas acies stragemque ciebunt!

    Verg. A. 6, 829:

    confusae stragis acervus,

    id. ib. 6, 504:

    complere strage campos,

    Liv. 7, 24.—In plur.:

    strages facere,

    Cic. Phil. 3, 12, 31:

    strages edere,

    id. Leg. 3, 9, 22; id. Att. 1, 16, 1; Verg. A. 9, 526; 9, 784; Just. 33, 2, 2; cf.

    also II.: cruentae,

    Claud. Laud. Stil. 1, 132.—
    * II.
    Trop., overthrow, ruin, destruction:

    quas ego pugnas et quantas strages edidi!

    Cic. Att. 1, 16, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > strages

  • 7 ad-flīgō (aff-)

        ad-flīgō (aff-) īxī, īctus, ere,    to dash at, strike upon, throw down, overthrow: statuam: monumentum: si quo adflictae casu conciderunt (alces), Cs.: ad quos (scopulos) adflictam navem videres.— Meton., to damage, injure, shatter: tempestas naves adflixit, ita ut, etc., Cs.—Fig., to ruin, damage, injure, harass, distress, overthrow: senectus me: ad adfligendum equestrem ordinem, humiliating: qui (milites) cum uno genere morbi adfligerentur, were decimated: cum reflavit (fortuna), adfligimur, we are shipwrecked: amissi eius desiderio adflictus, distressed, Cu.: vectigalia bellis adfliguntur, suffer: causam susceptam, i. e. abandon a cause once undertaken.—To cast down, dishearten: animos metu.

    Latin-English dictionary > ad-flīgō (aff-)

  • 8 cāsus

        cāsus ūs (dat. cāsū, Cs.), m    [1 CAD-], a falling, falling down, fall: nivis casus terrorem adiecit, L.: Antiqui memor casūs, O.: graviore casu Decidunt, H.: casuque fuit miserabile carmen, in his fall, O.: concidit casu gravi, Ph.: altior, Iu.: loci casūs, i. e. destruction (by an earthquake), O. —Fig., of time, the end: sub casum hiemis, V.— A loss, fall, overthrow, ruin, failure: ex nostro casu hanc vitae viam pertimescere: ingredi sine casu aliquo, false step: gravis casus in servitium ex regno, S.: urbis Troianae, V. — Of events, an occurrence, event, accident, chance, emergency: novi casūs temporum: in eiusmodi casu, such an emergency, Cs.: ad talem casum perfugium, L.: si quos locus aut casus coniunxerat, S.: adversi, secundi, N.: magno accidit casu, Cs.: rariores: dubii, H.—A chance, occasion, opportunity: hoc ipso tempore et casu, Cs.: casūs mortis habere: praeclari facinoris casum dare, S.—An adverse event, misfortune, mishap, mischance, accident, calamity: meum casum tam horribilem: ne minimo quidem casu (dat.) locum relinquere, Cs.: sive alius casus lecto te adfixit, H.: Saturnini atque Gracchorum casus, i. e. death, Cs.: cum tantum senatorum sui quemque casūs absumpsissent, L.: Bomilcaris, S.: insontis amici, fate, V. — In gram., a case (of a noun).
    * * *
    I
    grammatical case; termination/ending (of words)
    II
    fall, overthrow; chance/fortune; accident, emergency, calamity, plight; fate

    Latin-English dictionary > cāsus

  • 9 dēleō

        dēleō ēvī (dēlērat, C.; dēlēsset, L.), ētus, ēre    [de + LI-], to erase, efface, obliterate, blot out: epistulas: cum tabulas prehendisset, digito legata delevit: Non delenda carmina, H.: tabellas, O.: tabulas, Iu.—In gen., to abolish, destroy, annihilate, overthrow, raze, extinguish: urbīs: ante Carthaginem deletam, S.: Volscum nomen, L.: sepulcrum: dispersis ac pene deletis hostibus, Cs.: copias multis proeliis: homines morte deletos: Curionem: toto animante deleto.—Fig., to finish, put an end to, extinguish, abolish, annul: bella: decreta: ad delendam priorem ignominiam, L.: morte omnia deleri: omnis improbitas delenda: operis famam, O.: leges una rogatione.— To blot put, obliterate, efface: memoriam discordiarum oblivione: suspicionem ex animo: turpitudinem fugae virtute, Cs.
    * * *
    delere, delevi, deletus V TRANS
    erase, wipe/scratch/remove (letters/marks), wipe/blot out, expunge, delete; annihilate/exterminate, kill every member of a group; put end to, end/abolish; destroy completely, demolish/obliterate/crush; ruin; overthrow; nullify/annul

    Latin-English dictionary > dēleō

  • 10 dētrīmentum

        dētrīmentum ī, n    [de + 1 TER-], that which is worn away: ergastuli detrimenta (of men), wrecks of the work-house, Cu.— Wear and tear, loss, damage, detriment: exercitūs, Cs.: militum, Cs.: existimationis, N.: de te fieri detrimenti nil potest, T.: detrimenta communia: Detrimenta ridet, losses (of property), H.: adferre, to cause, Cs.: magnis inlatis detrimentis, Cs.: accipere, to suffer: militum, Cs.: res p. detrimentum fecit: in bonum vertere, Cs.: sine magno rei p. detrimento: alia facinora praedae magis quam detrimento fore S.: amicitiam populi R. sibi non detrimento esse, Cs.: quae detrimento nobis esse possint.—Esp., in the formula, by which unlimited power was intrusted to magistrates: dent operam consules, ne quid res p. detrimenti capiat, Cs.: ne quid detrimenti res p. accipiat.— The loss of a battle, defeat, overthrow: tot detrimentis acceptis, Cs.: parvulum, Cs.
    * * *
    diminishment, material reduction; detriment; harm/loss/damage; reverse/defeat; defeat, loss of battle; overthrow

    Latin-English dictionary > dētrīmentum

  • 11 labefactō

        labefactō āvī, ātus, āre, freq.    [labefacio], to cause to totter, shake, overthrow: signum vectibus. —Fig., to shake, throw down, overthrow, destroy, ruin, weaken: illius dignitatem: ad iudicem causam labefactari animadvertunt: labefactarat aratores superior annus: fidem pretio.— To weaken in purpose, move: ab eā astute labefactarier, T.
    * * *
    labefactare, labefactavi, labefactatus V
    shake; cause to waver; make unsteady, loosen; undermine

    Latin-English dictionary > labefactō

  • 12 per-vertō (-vortō)

       per-vertō (-vortō) tī, sus, ere,    to overturn, overthrow, throw down: arbusta, tecta.—Fig., to overthrow, subvert, abuse, misuse, destroy, ruin, undo, corrupt: amicitiam: omnia iura: hostium vim, suam: Contra fata deūm, perverso numine, reversing their will, V.—To trip up, put down, confute: me numquam ullo artificio: semet, Ta.: Germanici liberos, i. e. exclude from the succession, Ta.

    Latin-English dictionary > per-vertō (-vortō)

  • 13 prō-sternō

        prō-sternō strāvī, strātus, ere,    to strew before, spread out, cast down, throw to the ground, overthrow, prostrate: ceteros, T.: arbor prostravit multam pondere silvam, O.: se ad pedes meos: prostraverant se omnes humi, L.—Fig., to throw to the ground, overthrow, subvert, ruin, destroy: hostem: omnia cupiditate: adflicta et prostrata virtus: sic te ipse prosternes, ut, etc., abase.

    Latin-English dictionary > prō-sternō

  • 14 strāgēs

        strāgēs is, f    [STRAG-], an overthrow, destruction, ruin, defeat, slaughter, massacre, butchery, carnage: strages efficere: horribilis, C. poët.: quantas acies stragemque ciebunt! V.: complere strage campos, L.: ferro strages edere, V.— A confused heap, disordered mass, waste, wreck: dabit ille (nimbus) ruinas Arboribus stragemque satis, V.: tempestas stragem fecit, L.: strage armorum saepta via est, L.: rerum relictarum, L.: canum volucrumque, O.
    * * *
    overthrow; massacre, slaughter, cutting down; havoc; confused heap

    Latin-English dictionary > strāgēs

  • 15 sub-vertō (-vortō)

       sub-vertō (-vortō) tī, sus, ere,    to turn upside down, upset, overturn, overthrow: calceus Si pede maior erit, subvertet, H.: tantas operum moles, O.: subvorsi montes, S.—Fig., to overthrow, ruin, destroy, subvert: nos, undo, T.: decretum consulis, S.: iura, T.

    Latin-English dictionary > sub-vertō (-vortō)

  • 16 casu

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > casu

  • 17 Casus

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Casus

  • 18 casus

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > casus

  • 19 labefacto

    lăbĕfacto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [id.], to cause to totter, to shake, to overthrow (syn.: quatio, concutio).
    I.
    Lit.:

    signum vectibus,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 49:

    horrea bellicis machinis,

    Suet. Ner. 38:

    aedium fundamenta, Cod. Th. 10, 19, 14: phalangii morsus genua labefactat,

    Plin. 29, 4, 27, § 86.—
    B.
    Transf., in gen., to injure, weaken, ruin, destroy:

    sensus,

    Lucr. 1, 694:

    onus gravidi ventris,

    to procure an abortion, Ov. Am. 2, 13, 1:

    colla boum,

    to hurt, gall, Col. 2, 2, 22.—
    II.
    Trop., to shake, throw down, overthrow, destroy, ruin, weaken (a favorite expression of Cic.):

    animam,

    Lucr. 6, 798:

    aliquem,

    Cic. Fam. 12, 25, 2; id. Dom. 12, 27; id. Div. in Caecil. 14, 44:

    alicujus consulatum,

    id. Mil. 13, 34:

    alicujus dignitatem,

    id. Rab. Post. 16, 44:

    invidiā verbi orationem,

    id. Fin. 1, 13, 43:

    Aristoteles primus species labefactavit, quas mirifice Plato erat amplexatus,

    id. Ac. 1, 9, 33:

    conjurationem,

    id. Cat. 4, 10, 22:

    causam ad judicem,

    id. Rosc. Com. 4, 13:

    fidem,

    Liv. 24, 20:

    opinionem,

    Cic. Clu. 2, 6; so, labefactare alone, to shake in purpose, move, cause to yield:

    me video ab ea astute labefactarier,

    Ter. Eun. 3, 3, 3:

    labefacto paulatim (sc. eum),

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    non illam rarae labefactes munere vestis,

    corrupt, Cat. 69, 3, cf.:

    castimoniam viduae, Cod. Th. 9, 25, 1: rem publicam,

    Cic. Fin. 1, 13, 43:

    maximas res publicas ab adulescentibus labefactatas... reperietis,

    id. Sen. 6, 20; cf.:

    Carthaginem et Corinthum,

    id. Rep. 2, 4, 7: labefactarat [p. 1023] vehementer aratores superior annus, id. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    amicitiam aut justitiam labefactare atque pervertere,

    id. Fin. 3, 21, 70:

    leges ac jura,

    id. Caecin. 25, 70:

    alicujus fidem pretio,

    id. Clu. 68, 194:

    provinciarum fidem,

    Tac. A. 13, 21:

    (praecepta) labefactari aliqua parte,

    Quint. 2, 13, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > labefacto

  • 20 obprimo

    opprĭmo ( obp-), essi, essum, 3, v. a. [ob-premo], to press against, press together; to press down (class.; syn. obruo).
    I.
    Lit.:

    voluit deus ora loquentis Opprimere,

    to close, Ov. M. 3, 295: oculos, to press together, i. e. close the eyes, sc. of a dying person, Val. Max. 2, 6, 8:

    fauces manu,

    Suet. Calig. 12: flammam in ore, to repress, Enn. ap. Cic. de Or. 2, 54, 122 (Trag. v. 437 Vahl.).— To press down:

    taleam pede,

    to press into the ground, Cato, R. R. 45; Plaut. Ps. 5, 1, 27:

    opprimi ruinā conclavis,

    to be crushed, Cic. Div. 2, 8, 20:

    terrā oppressus,

    id. ib. 2, 23, 51:

    classem,

    to sink, id. Imp. Pomp. 12, 33:

    senem injectu multae vestis,

    to smother, stifle, Tac. A. 6, 50; so,

    dormiens oppressit eum,

    Vulg. 3 Reg. 3, 19; Varr. R. R. 2, 4, 14.—
    B.
    Transf.:

    oppressit jaculo redeuntem ad frena leonem,

    struck down, Val. Fl. 3, 24.—
    II.
    Trop.
    A.
    To press together; to close, shut:

    os opprime,

    shut your mouth! hold your tongue! Plaut. As. 3, 2, 40; Ter. Phorm. 5, 8, 93.—
    B.
    To press or bear down:

    opprimi onere,

    Cic. Rosc. Am. 4.—
    C.
    To put down, suppress, quell, check, quash:

    quae oratio a censore opprimenda est,

    Cic. Fin. 2, 10, 30:

    sine tumultu rem omnem oppressere,

    Liv. 2, 4:

    tumultum,

    id. 31, 11:

    fraudem,

    to baffle, thwart, id. 26, 6; Vulg. Lev. 24, 16.—
    D.
    To overthrow, overwhelm, crush, overpower, prostrate, subdue:

    reliquias hujus belli,

    Cic. Fam. 10, 20, 3:

    Graeciam,

    Nep. Them. 8, 2:

    nationem,

    Cic. Font. 12, 36:

    invidiam acerbitate,

    Nep. Dion. 6:

    libertatem,

    to put an end to, destroy, id. Alcib. 3, 3:

    ut exstinctae potius amicitiae, quam oppressae esse videantur,

    Cic. Lael. 21, 78:

    aliquem iniquo judicio,

    id. Quint. 2, 7:

    intolerandam potentiam,

    to overthrow, id. Rosc. Am. 13, 36: aliquem, to crush one with false accusations, Liv. 2, 52; cf.:

    insontem oblato falso crimine,

    id. 1, 51:

    quaestionem,

    id. 26, 15:

    si oppressa foret secura senectus (i. e. securus senex),

    Juv. 10, 75:

    litteras,

    to utter indistinctly, to mumble, Cic. Off. 1, 37, 133.—In gen., to have the upper hand, get the best of it, be victorious, Plaut. Mil. 4, 5, 10.—
    E.
    To load, overwhelm, bear down, overcome: opprimi aere alieno, Cic. Cat. 2, 4, 8:

    mvidiā,

    id. ib. 2, 2, 4:

    totius corporis doloribus,

    id. Fam. 9, 14, 3:

    metu,

    Liv. 24, 33:

    timore,

    Caes. B. G. 4, 15:

    senatus oppressus et afflictus,

    Cic. Red. in Sen. 7, 18.—
    F.
    To fall upon, surprise, take by surprise, come upon unexpectedly, seize, catch (syn.:

    adorior, invado): occasionem opprimere,

    to seize, embrace, Plaut. As. 2, 2, 15:

    imprudentem,

    Ter. And. 1, 3, 22:

    incautos,

    Liv. 26, 12:

    Antonium mors oppressit,

    Cic. Verr. 2, 3, 91, § 213:

    ne subito a me opprimantur (sc. interrogando),

    id. ib. 2, 4, 67, §

    150: oppressi luce copias instruunt, Auct. B. G. 8, 14: rostra,

    to make one's self master of, occupy, Cic. Clu. 40, 110.—
    G.
    To bury, hide, conceal, suppress:

    quod quo studiosius ab ipsis opprimitur et absconditur, eo magis eminet et apparet,

    Cic. Rosc. Am. 41, 121:

    iram,

    Sall. J. 72, 1:

    ita ejus rei oppressa mentio est,

    Liv. 23, 22:

    infamiam,

    Just. 12, 13, 10. —
    H.
    To force a woman, commit a rape upon (late Lat.), Vulg. 2 Reg. 13, 12; 14, 32; id. Gen. 34, 2; id. Ezech. 2, 2; 11.

    Lewis & Short latin dictionary > obprimo

См. также в других словарях:

  • Overthrow — may refer to: Overthrow, a change in government, often achieved by force or through a coup. The 5th October Overthrow, or Bulldozer Revolution, the events of 2000 that led to the downfall of Slobodan Milošević in the former Yugoslavia. Overthrow… …   Wikipedia

  • Overthrow — O ver*throw , v. t. [imp. {Overthrew}; p. p. {Overthrown}; p. pr. & vb. n. {Overthrowing}.] 1. To throw over; to overturn; to upset; to turn upside down. [1913 Webster] His wife overthrew the table. Jer. Taylor. [1913 Webster] 2. To cause to fall …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Overthrow — O ver*throw , n. 1. The act of overthrowing; the state of being overthrown; ruin. [1913 Webster] Your sudden overthrow much rueth me. Spenser. [1913 Webster] 2. (a) (Baseball) The act of throwing a ball too high, as over a player s head. (b)… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • overthrow — (v.) early 14c., to knock down, from OVER (Cf. over) + THROW (Cf. throw) (v.). Figurative sense of to cast down from power, defeat is attested from late 14c. Related: Overthrown; overthrowing. Earlier in same senses was overwerpen to overturn… …   Etymology dictionary

  • overthrow — I verb abolish, adfligere, be victorious over, break up, bring down, cast down, conquer, defeat, deicere, dethrone, diruere, disrupt, eradicate, exterminate, extirpate, fell, invert, master, nullify, obliterate, obviate, overmaster, overpower,… …   Law dictionary

  • overthrow — vb 1 *overturn, subvert, upset, capsize Analogous words: *throw, cast, fling, hurl, toss 2 rout, surmount, overcome, vanquish, *conquer, defeat, beat, lick, subdue, subjugate, reduce …   New Dictionary of Synonyms

  • overthrow — [v] defeat, destroy abolish, beat, bring down, bring to ruin, conquer, crush, demolish, depose, dethrone, do away with, eradicate, exterminate, knock down, knock over, level, liquidate, oust, overcome, overpower, overrun, overturn, overwhelm,… …   New thesaurus

  • overthrow — ► VERB (past overthrew; past part. overthrown) 1) remove forcibly from power. 2) put an end to through force. 3) throw (a ball) further than the intended distance. ► NOUN 1) a defeat or removal from power. 2) …   English terms dictionary

  • overthrow — [ō΄vər thrō′; ] also, and for n.always, [ō′vər thrō΄] vt. overthrew, overthrown, overthrowing 1. to throw or turn over; upset 2. to overcome; conquer; end 3. to throw a ball or the like beyond (the intended receiver or target) n. 1. an… …   English World dictionary

  • overthrow — 01. In January of 1937, 13 leading Communists were sentenced to death for taking part in a plot, allegedly led by Leon Trotsky, to [overthrow] the Soviet government, and kill its leaders. 02. The general population seems to support the coup which …   Grammatical examples in English

  • overthrow — {{Roman}}I.{{/Roman}} noun ADJECTIVE ▪ attempted ▪ violent VERB + OVERTHROW ▪ bring about, lead to ▪ plot …   Collocations dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»