Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

equitatus+n+m

  • 41 Parthicus

    Parthi, ōrum, m., = Parthoi, the Parthians, a Scythian people, situated to the north-east of the passes of the Caspian and south of Hyrcania, famed in antiquity as roving warriors and skilful archers, Just. 41, 1, 2; Cic. Att. 5, 18, 1; id. Phil. 11, 14; Verg. G. 4, 314; Hor. C. 2, 13, 18; id. S. 2, 1, 15; Ov. A. A. 1, 209:

    Parthis mendacior,

    Hor. Ep. 2, 1, 112; Tac. A. 2, 1; 6, 34; Vulg. Act. 2, 9.—In sing., Inscr. Orell. 2982.— Collect., the Parthian, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 5, 1:

    ecce! fugax Parthus,

    Ov. R. Am. 155:

    versis animosus equis,

    Hor. C. 1, 19, 12.—Hence,
    A.
    Parthus, a, um, adj., of or belonging to the Parthians, Parthian:

    eques,

    Cic. Fam. 9, 25, 1; Ov. Tr. 2, 228:

    manu,

    id. F. 5, 580:

    rex,

    Juv. 6, 407.—
    B.
    Parthĭa, ae, f., = Parthia, the country of the Parthians, Parthia, the mod. Kohestan, Plin. 6, 15, 17, § 44; Luc. 8, 350.—
    C.
    Par-thĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Parthians, Parthian, Parthic:

    equitatus,

    Flor. 4, 9, 3:

    regnum,

    Plin. 37, 2, 8, § 2:

    bellum,

    with the Parthians, Cic. Fam. 2, 10, 2; 12, 19, 2:

    damna,

    Luc. 1, 106:

    pellis,

    leather dyed of a scarlet-red, prepared by the Parthians, Dig. 39, 4, 16, § 7;

    hence, too: cingula,

    of Parthian leather, Claud. Rapt. Pros. 2, 94: PARTHICVS as a surname of the emperor Trajan, Inscr. Orell. 795 sq.; of the emperor Septimius Severus, ib. 905 sq. —
    D.
    Parthĭēnē, ēs, f., for Parthia, the [p. 1308] country of the Parthians, Parthiene, Parthia, Curt. 6, 2, 12; 6, 3, 3 et saep.—
    E.
    Parthĭēni, ōrum, another name for Parthi, the Parthians, Curt. 4, 12, 11; 9, 10, 17. —
    F.
    Parthĭcārĭus, a, um, adj., of or belonging to Parthian peltry or wares: negotiatores, Imp. Const. Cod. Just. 10, 47, 7:

    PRAETOR,

    one who had jurisdiction over the dealers in Parthian peltry, Inscr. Grut. 350, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Parthicus

  • 42 Parthiene

    Parthi, ōrum, m., = Parthoi, the Parthians, a Scythian people, situated to the north-east of the passes of the Caspian and south of Hyrcania, famed in antiquity as roving warriors and skilful archers, Just. 41, 1, 2; Cic. Att. 5, 18, 1; id. Phil. 11, 14; Verg. G. 4, 314; Hor. C. 2, 13, 18; id. S. 2, 1, 15; Ov. A. A. 1, 209:

    Parthis mendacior,

    Hor. Ep. 2, 1, 112; Tac. A. 2, 1; 6, 34; Vulg. Act. 2, 9.—In sing., Inscr. Orell. 2982.— Collect., the Parthian, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 5, 1:

    ecce! fugax Parthus,

    Ov. R. Am. 155:

    versis animosus equis,

    Hor. C. 1, 19, 12.—Hence,
    A.
    Parthus, a, um, adj., of or belonging to the Parthians, Parthian:

    eques,

    Cic. Fam. 9, 25, 1; Ov. Tr. 2, 228:

    manu,

    id. F. 5, 580:

    rex,

    Juv. 6, 407.—
    B.
    Parthĭa, ae, f., = Parthia, the country of the Parthians, Parthia, the mod. Kohestan, Plin. 6, 15, 17, § 44; Luc. 8, 350.—
    C.
    Par-thĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Parthians, Parthian, Parthic:

    equitatus,

    Flor. 4, 9, 3:

    regnum,

    Plin. 37, 2, 8, § 2:

    bellum,

    with the Parthians, Cic. Fam. 2, 10, 2; 12, 19, 2:

    damna,

    Luc. 1, 106:

    pellis,

    leather dyed of a scarlet-red, prepared by the Parthians, Dig. 39, 4, 16, § 7;

    hence, too: cingula,

    of Parthian leather, Claud. Rapt. Pros. 2, 94: PARTHICVS as a surname of the emperor Trajan, Inscr. Orell. 795 sq.; of the emperor Septimius Severus, ib. 905 sq. —
    D.
    Parthĭēnē, ēs, f., for Parthia, the [p. 1308] country of the Parthians, Parthiene, Parthia, Curt. 6, 2, 12; 6, 3, 3 et saep.—
    E.
    Parthĭēni, ōrum, another name for Parthi, the Parthians, Curt. 4, 12, 11; 9, 10, 17. —
    F.
    Parthĭcārĭus, a, um, adj., of or belonging to Parthian peltry or wares: negotiatores, Imp. Const. Cod. Just. 10, 47, 7:

    PRAETOR,

    one who had jurisdiction over the dealers in Parthian peltry, Inscr. Grut. 350, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Parthiene

  • 43 Parthieni

    Parthi, ōrum, m., = Parthoi, the Parthians, a Scythian people, situated to the north-east of the passes of the Caspian and south of Hyrcania, famed in antiquity as roving warriors and skilful archers, Just. 41, 1, 2; Cic. Att. 5, 18, 1; id. Phil. 11, 14; Verg. G. 4, 314; Hor. C. 2, 13, 18; id. S. 2, 1, 15; Ov. A. A. 1, 209:

    Parthis mendacior,

    Hor. Ep. 2, 1, 112; Tac. A. 2, 1; 6, 34; Vulg. Act. 2, 9.—In sing., Inscr. Orell. 2982.— Collect., the Parthian, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 5, 1:

    ecce! fugax Parthus,

    Ov. R. Am. 155:

    versis animosus equis,

    Hor. C. 1, 19, 12.—Hence,
    A.
    Parthus, a, um, adj., of or belonging to the Parthians, Parthian:

    eques,

    Cic. Fam. 9, 25, 1; Ov. Tr. 2, 228:

    manu,

    id. F. 5, 580:

    rex,

    Juv. 6, 407.—
    B.
    Parthĭa, ae, f., = Parthia, the country of the Parthians, Parthia, the mod. Kohestan, Plin. 6, 15, 17, § 44; Luc. 8, 350.—
    C.
    Par-thĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Parthians, Parthian, Parthic:

    equitatus,

    Flor. 4, 9, 3:

    regnum,

    Plin. 37, 2, 8, § 2:

    bellum,

    with the Parthians, Cic. Fam. 2, 10, 2; 12, 19, 2:

    damna,

    Luc. 1, 106:

    pellis,

    leather dyed of a scarlet-red, prepared by the Parthians, Dig. 39, 4, 16, § 7;

    hence, too: cingula,

    of Parthian leather, Claud. Rapt. Pros. 2, 94: PARTHICVS as a surname of the emperor Trajan, Inscr. Orell. 795 sq.; of the emperor Septimius Severus, ib. 905 sq. —
    D.
    Parthĭēnē, ēs, f., for Parthia, the [p. 1308] country of the Parthians, Parthiene, Parthia, Curt. 6, 2, 12; 6, 3, 3 et saep.—
    E.
    Parthĭēni, ōrum, another name for Parthi, the Parthians, Curt. 4, 12, 11; 9, 10, 17. —
    F.
    Parthĭcārĭus, a, um, adj., of or belonging to Parthian peltry or wares: negotiatores, Imp. Const. Cod. Just. 10, 47, 7:

    PRAETOR,

    one who had jurisdiction over the dealers in Parthian peltry, Inscr. Grut. 350, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Parthieni

  • 44 peditatus

    pĕdĭtātus, ūs, m. [pedes], foot-soldiers, foot, infantry (opp. equitatus, cavalry):

    aliquem peditatu, equitatu, copiis instruere,

    Cic. Phil. 5, 2, 6:

    equitatum peditatumque cogere,

    Caes. B. G. 5, 3.—In plur.: peditatibus et equitatibus celeriter iter faciens, Auct. B. Hisp. 37.

    Lewis & Short latin dictionary > peditatus

  • 45 Pompeius

    Pompējus (trisyl.) or Pompēïus (quadrisyl.), i, m., and Pompēja, ae, f., name of a Roman gens. So the famous Cn. Pompejus Magnus, the triumvir, Caes. B. C. 3, 86; Cic. Fam. 3, 4, 2; 13, 41, 1; id. Imp. Pomp. 1 sqq. et saep.—In fem., Pompeja, his sister, Cic. Fam. 5, 11, 2;

    another,

    his daughter, Hirt. B. Afr. 95, 3;

    a third,

    daughter of Q. Pompeius, wife of Julius Cœsar, divorced from him, Suet. Caes. 6; 74.— Hence,
    A.
    Pompējus ( Pompēïus), a, um, adj., of or belonging to a Pompey, Pompeian:

    domus,

    Ov. P. 4, 5, 9:

    lex,

    Caes. B. C. 3, 1:

    porticus,

    at Rome, Prop. 2, 23, 45 (3, 30, 11); cf. Plin. 35, 9, 35, § 59; Suet. Caes. 81:

    via,

    leading through Sicily, Cic. Verr. 2, 5, 66, § 169:

    ficus,

    Plin. 15, 18, 19, § 70.—
    B.
    Pompējānus, a, um, adj., of Pompey, Pompeian:

    equitatus,

    Caes. B. C. 3, 58:

    classis,

    id. ib. 3, 101:

    triumphi,

    Luc. 3, 166:

    caedes,

    id. 10, 350:

    porticus (usually called Pompeja porticus),

    Vitr. 5, 9:

    theatrum,

    Mart. 6, 9; 14, 29;

    hence also, Notus,

    which blew in Pompey's theatre, id. 11, 21: ficus (also called Pompeja ficus), Cloat. ap. Macr. S. 2, 16:

    partes,

    Sen. Ep. 71, 9.—
    2.
    Subst.: Pompējāni, ōrum, m., the adherents or soldiers of Pompey, Pompey's party, Pompey's troops, Caes. B. C. 3, 46; Vell. 2, 52, 4; Sen. Ira, 3, 30, 5.—In sing., Tac. A. 4, 34:

    Pompejanus Cilix,

    Luc. 4, 448.

    Lewis & Short latin dictionary > Pompeius

  • 46 Pompejus

    Pompējus (trisyl.) or Pompēïus (quadrisyl.), i, m., and Pompēja, ae, f., name of a Roman gens. So the famous Cn. Pompejus Magnus, the triumvir, Caes. B. C. 3, 86; Cic. Fam. 3, 4, 2; 13, 41, 1; id. Imp. Pomp. 1 sqq. et saep.—In fem., Pompeja, his sister, Cic. Fam. 5, 11, 2;

    another,

    his daughter, Hirt. B. Afr. 95, 3;

    a third,

    daughter of Q. Pompeius, wife of Julius Cœsar, divorced from him, Suet. Caes. 6; 74.— Hence,
    A.
    Pompējus ( Pompēïus), a, um, adj., of or belonging to a Pompey, Pompeian:

    domus,

    Ov. P. 4, 5, 9:

    lex,

    Caes. B. C. 3, 1:

    porticus,

    at Rome, Prop. 2, 23, 45 (3, 30, 11); cf. Plin. 35, 9, 35, § 59; Suet. Caes. 81:

    via,

    leading through Sicily, Cic. Verr. 2, 5, 66, § 169:

    ficus,

    Plin. 15, 18, 19, § 70.—
    B.
    Pompējānus, a, um, adj., of Pompey, Pompeian:

    equitatus,

    Caes. B. C. 3, 58:

    classis,

    id. ib. 3, 101:

    triumphi,

    Luc. 3, 166:

    caedes,

    id. 10, 350:

    porticus (usually called Pompeja porticus),

    Vitr. 5, 9:

    theatrum,

    Mart. 6, 9; 14, 29;

    hence also, Notus,

    which blew in Pompey's theatre, id. 11, 21: ficus (also called Pompeja ficus), Cloat. ap. Macr. S. 2, 16:

    partes,

    Sen. Ep. 71, 9.—
    2.
    Subst.: Pompējāni, ōrum, m., the adherents or soldiers of Pompey, Pompey's party, Pompey's troops, Caes. B. C. 3, 46; Vell. 2, 52, 4; Sen. Ira, 3, 30, 5.—In sing., Tac. A. 4, 34:

    Pompejanus Cilix,

    Luc. 4, 448.

    Lewis & Short latin dictionary > Pompejus

  • 47 post ea

    postĕā (in some edd. also separately, post ĕa), adv. [post- and acc. plur. ea, orig. eā, Corss. Ausspr. 1, 769].
    I.
    After this or that, hereafter, thereafter, afterwards:

    P. Considius, qui in exercitu P. Sullae, et postea in M. Crassi fuerat,

    Caes. B. G. 1, 21; Cic. N. D. 2, 35, 90; id. Brut. 3, 12:

    postea, cum mihi nihil scriberetur, verebar ne, etc.,

    id. Fam. 2, 19, 1:

    postea vero quam equitatus in conspectum venit,

    Caes. B. G. 4, 37; Cato, R. R. 156. —With abl. of difference of time (class.):

    postea aliquanto,

    a little while after, Cic. Inv. 2, 51, 154:

    paucis postea mensibus,

    id. Clu. 47, 130:

    brevi postea mortuus est,

    id. Verr. 2, 5, 54, § 142:

    non multo postea,

    not long after, id. Cat. 1, 6, 15:

    paulo postea,

    Amm. 26, 10, 5:

    multo postea,

    id. 28, 4, 3.— So with adv. of time (post-class.):

    non diu postea,

    Amm. 14, 11, 24:

    haud longe postea,

    id. 14, 7, 17:

    longe autem postea,

    id. 17, 4, 5.—With deinde, inde, or deinceps, then, [p. 1405] after that, afterwards:

    legati deinde postea missi ab rege,

    Liv. 41, 24:

    inde postea,

    id. 44, 24:

    postea deinceps,

    id. 45, 14.— postea quam (also as one word, posteaquam), after that (very freq. in Cic.):

    postea quam ego in Siciliam veni,

    Cic. Verr. 2, 2, 56, § 138:

    posteaquam honoribus inservire coepi,

    id. Off. 2, 1, 4; 3, 2, 8:

    postea quam nuntii venerint,

    Caes. B. G. 6, 10; 7, 82; 5, 32:

    posteaquam Agesilaum misere,

    Just. 6, 2, 7.—Rarely with pluperf.:

    postea quam tantam multitudinem conlegerat emblematum,

    Cic. Verr. 2, 4, 24, § 54 (cf. Zumpt, §

    507 b).—So, too, postea vero quam,

    Caes. B. G. 4, 37; Cic. Fam. 3, 7, 5; Sall. J. 29, 3; Nep. Dion, 4, 3 al.; cf.:

    postea autem quam ei nuntiatum est,

    Cic. Clu. 67, 192:

    postea (or post ea) loci for postea: post ea loci consul pervenit in oppidum,

    Sall. J. 102, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Afterwards, for then, besides (ante-class.), Plaut. Merc. 2, 3, 35; id. Most. 1, 3, 131 (dub.).—
    B.
    Then, in consequence of this:

    nonne haec justa tibi videntur postea?

    Ter. Ad. 4, 5, 26.—

    Hence, quid postea?

    what next? what further? what then? Ter. Eun. 4, 7, 23:

    quid postea, si Romae assiduus fui?

    Cic. Rosc. Am. 33, 94:

    at enim nemo post reges exactos de plebe consul fuit: quid postea?

    Liv. 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > post ea

  • 48 postea

    postĕā (in some edd. also separately, post ĕa), adv. [post- and acc. plur. ea, orig. eā, Corss. Ausspr. 1, 769].
    I.
    After this or that, hereafter, thereafter, afterwards:

    P. Considius, qui in exercitu P. Sullae, et postea in M. Crassi fuerat,

    Caes. B. G. 1, 21; Cic. N. D. 2, 35, 90; id. Brut. 3, 12:

    postea, cum mihi nihil scriberetur, verebar ne, etc.,

    id. Fam. 2, 19, 1:

    postea vero quam equitatus in conspectum venit,

    Caes. B. G. 4, 37; Cato, R. R. 156. —With abl. of difference of time (class.):

    postea aliquanto,

    a little while after, Cic. Inv. 2, 51, 154:

    paucis postea mensibus,

    id. Clu. 47, 130:

    brevi postea mortuus est,

    id. Verr. 2, 5, 54, § 142:

    non multo postea,

    not long after, id. Cat. 1, 6, 15:

    paulo postea,

    Amm. 26, 10, 5:

    multo postea,

    id. 28, 4, 3.— So with adv. of time (post-class.):

    non diu postea,

    Amm. 14, 11, 24:

    haud longe postea,

    id. 14, 7, 17:

    longe autem postea,

    id. 17, 4, 5.—With deinde, inde, or deinceps, then, [p. 1405] after that, afterwards:

    legati deinde postea missi ab rege,

    Liv. 41, 24:

    inde postea,

    id. 44, 24:

    postea deinceps,

    id. 45, 14.— postea quam (also as one word, posteaquam), after that (very freq. in Cic.):

    postea quam ego in Siciliam veni,

    Cic. Verr. 2, 2, 56, § 138:

    posteaquam honoribus inservire coepi,

    id. Off. 2, 1, 4; 3, 2, 8:

    postea quam nuntii venerint,

    Caes. B. G. 6, 10; 7, 82; 5, 32:

    posteaquam Agesilaum misere,

    Just. 6, 2, 7.—Rarely with pluperf.:

    postea quam tantam multitudinem conlegerat emblematum,

    Cic. Verr. 2, 4, 24, § 54 (cf. Zumpt, §

    507 b).—So, too, postea vero quam,

    Caes. B. G. 4, 37; Cic. Fam. 3, 7, 5; Sall. J. 29, 3; Nep. Dion, 4, 3 al.; cf.:

    postea autem quam ei nuntiatum est,

    Cic. Clu. 67, 192:

    postea (or post ea) loci for postea: post ea loci consul pervenit in oppidum,

    Sall. J. 102, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Afterwards, for then, besides (ante-class.), Plaut. Merc. 2, 3, 35; id. Most. 1, 3, 131 (dub.).—
    B.
    Then, in consequence of this:

    nonne haec justa tibi videntur postea?

    Ter. Ad. 4, 5, 26.—

    Hence, quid postea?

    what next? what further? what then? Ter. Eun. 4, 7, 23:

    quid postea, si Romae assiduus fui?

    Cic. Rosc. Am. 33, 94:

    at enim nemo post reges exactos de plebe consul fuit: quid postea?

    Liv. 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > postea

  • 49 postea quam

    postĕā (in some edd. also separately, post ĕa), adv. [post- and acc. plur. ea, orig. eā, Corss. Ausspr. 1, 769].
    I.
    After this or that, hereafter, thereafter, afterwards:

    P. Considius, qui in exercitu P. Sullae, et postea in M. Crassi fuerat,

    Caes. B. G. 1, 21; Cic. N. D. 2, 35, 90; id. Brut. 3, 12:

    postea, cum mihi nihil scriberetur, verebar ne, etc.,

    id. Fam. 2, 19, 1:

    postea vero quam equitatus in conspectum venit,

    Caes. B. G. 4, 37; Cato, R. R. 156. —With abl. of difference of time (class.):

    postea aliquanto,

    a little while after, Cic. Inv. 2, 51, 154:

    paucis postea mensibus,

    id. Clu. 47, 130:

    brevi postea mortuus est,

    id. Verr. 2, 5, 54, § 142:

    non multo postea,

    not long after, id. Cat. 1, 6, 15:

    paulo postea,

    Amm. 26, 10, 5:

    multo postea,

    id. 28, 4, 3.— So with adv. of time (post-class.):

    non diu postea,

    Amm. 14, 11, 24:

    haud longe postea,

    id. 14, 7, 17:

    longe autem postea,

    id. 17, 4, 5.—With deinde, inde, or deinceps, then, [p. 1405] after that, afterwards:

    legati deinde postea missi ab rege,

    Liv. 41, 24:

    inde postea,

    id. 44, 24:

    postea deinceps,

    id. 45, 14.— postea quam (also as one word, posteaquam), after that (very freq. in Cic.):

    postea quam ego in Siciliam veni,

    Cic. Verr. 2, 2, 56, § 138:

    posteaquam honoribus inservire coepi,

    id. Off. 2, 1, 4; 3, 2, 8:

    postea quam nuntii venerint,

    Caes. B. G. 6, 10; 7, 82; 5, 32:

    posteaquam Agesilaum misere,

    Just. 6, 2, 7.—Rarely with pluperf.:

    postea quam tantam multitudinem conlegerat emblematum,

    Cic. Verr. 2, 4, 24, § 54 (cf. Zumpt, §

    507 b).—So, too, postea vero quam,

    Caes. B. G. 4, 37; Cic. Fam. 3, 7, 5; Sall. J. 29, 3; Nep. Dion, 4, 3 al.; cf.:

    postea autem quam ei nuntiatum est,

    Cic. Clu. 67, 192:

    postea (or post ea) loci for postea: post ea loci consul pervenit in oppidum,

    Sall. J. 102, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Afterwards, for then, besides (ante-class.), Plaut. Merc. 2, 3, 35; id. Most. 1, 3, 131 (dub.).—
    B.
    Then, in consequence of this:

    nonne haec justa tibi videntur postea?

    Ter. Ad. 4, 5, 26.—

    Hence, quid postea?

    what next? what further? what then? Ter. Eun. 4, 7, 23:

    quid postea, si Romae assiduus fui?

    Cic. Rosc. Am. 33, 94:

    at enim nemo post reges exactos de plebe consul fuit: quid postea?

    Liv. 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > postea quam

  • 50 praefulgeo

    prae-fulgĕo, si, 2, v. n., to beam or shine forth, to shine greatly, to glitter before or in front of (rare before the Aug. per.).
    I.
    Lit.:

    nitor smaragdi collo praefulget tuo (sc. pavonis),

    Phaedr. 3, 18, 7:

    equus praefulgens unguibus aureis,

    Verg. A. 8, 553:

    equitatus phaleris praefulgens,

    Gell. 5, 5, 3.—
    II.
    Trop.: ne splendore praefulgeant, shine or glitter too much, Auct. Her. 3, 19, 32:

    militarium (rerum) praefulgent nomina,

    Vell. 1, 14, 1:

    praefulgebant Cassius atque Brutus,

    Tac. A. 3, 76:

    Poppaeus Sabinus consulari decore praefulgens,

    id. ib. 13, 45:

    enituit et praefulsit decori et honesti dignitas,

    Gell. 12, 5, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > praefulgeo

  • 51 protero

    prō-tĕro, trīvi, trītum, 3, v. a.
    * I.
    To drive forth, drive away:

    ver proterit aestas Interitura,

    i. e. supplants, Hor. C. 4, 7, 9.—
    II.
    To tread under foot, trample down, wear away, crush, bruise (class.; syn. proculco).
    A.
    Lit.:

    aliquem pedibus,

    Plaut. Truc. 2, 2, 13:

    homines elephantis proterendos substravit,

    Val. Max. 2, 7, 14:

    januam limā,

    i. e. to destroy, Plaut. Men. 1, 1, 9:

    equitatus aversos proterere incipit,

    Caes. B. C. 2, 41:

    agmina curru,

    Verg. A. 12, 330:

    florentia arva,

    Ov. M. 2, 791:

    adversum rota proterit agmen,

    Sil. 2, 175:

    ulmus labens proterit uvas,

    Stat. Th. 8, 747:

    seges torrefacta proteritur,

    Col. 2, 21, 3.—
    B.
    Transf., in gen., to overthrow, beat, crush, defeat, destroy:

    Marte Poenos,

    Hor. C. 3, 5, 34:

    protrita hostium acies,

    Tac. H. 2, 26:

    aliquem proterere et conculcare,

    to maltreat, abuse, trample upon, Cic. Fl. 2, 22, 53; cf.:

    pati urbem proteri atque conculcari,

    Auct. Her. 4, 53, 66:

    ruinā suā proteri,

    Vell. 2, 91, 4:

    umbram,

    Ov. Tr. 3, 11, 25:

    omnia ferro,

    Just. 24, 4, 6:

    barbaram plebem,

    Amm. 15, 4, 12. —Hence, prōtrītus, a, um, P.a., worn out (by rubbing); hence, of words, of frequent use, common, trite, vulgar (post-class.):

    verba,

    Gell. 5, 21, 4; 12, 2, 1; 18, 4, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > protero

  • 52 recens

    rĕcens, entis ( abl. sing., regularly, recenti; but in the poets sometimes recente, e. g. Cat. 63, 7; Ov. F. 4, 346 al.— Gen. plur., regularly, recentium:

    recentum,

    Hor. C. 1, 10, 2; Sil. 15, 601), adj. [re and cand-; cf.: candeo, candor; Gr. kainos, kaiô], that has not long existed, fresh, young, recent (opp. vetus, and differing from novus; v. antiquus init. (freq. and class.):

    quod si veteris contumeliae oblivisci vellet: num etiam recentium injuriarum memoriam deponere posse?

    Caes. B. G. 1, 14; 5, 54:

    (Verres) cum e provinciā recens esset invidiāque et infamiā non recenti sed vetere ac diuturnā flagraret,

    Cic. Verr. 1, 2, 5:

    Regini quidam eo venerunt, Romā sane recentes,

    directly from Rome, id. Att. 16, 7, 1:

    omnis conglutinatio recens aegre, inveterata facile divellitur,

    id. Sen. 20, 72; cf. id. Tusc. 4, 17, 39:

    sed hanc ipsam recentem novam devoravit,

    id. Fam. 11, 21, 2; cf. Quint. 8, 3, 34:

    viri,

    Cic. Mur. 8, 17:

    (piscis) nequam est, nisi recens,

    Plaut. As. 1, 3, 26; cf. id. Ps. 4, 7, 25:

    catuli,

    just whelped, young, Varr. R. R. 3, 12, 4:

    tonsae (oves),

    newly shorn, id. ib. 2, 11, 7:

    caespites,

    Caes. B. C. 3, 96; cf.

    flores,

    Hor. C. 3, 27, 43; Ov. F. 4, 346:

    herbae,

    id. ib. 5, 123:

    serta,

    Verg. A. 1, 417:

    prata,

    fresh, green, id. ib. 6, 674 Serv.:

    sanguis,

    newly shed, Cat. 63, 7: sol, poet. for the rising sun, the east, Pers. 5, 54:

    proelium,

    Caes. B. G. 4, 13 fin.:

    victoria,

    id. ib. 1, 31 fin.;

    5, 47: clades,

    Liv. 2, 22, 4 Drak. N. cr.:

    pollicitatio,

    Caes. B. C. 1, 57 fin.:

    arma,

    fresh, newly whetted, Ov. M. 8, 370:

    umbrae,

    of those newly deceased, id. ib. 4, 434:

    animae,

    id. ib. 8, 488;

    anima,

    id. ib. 15, 846 et saep.; cf.: non erit in te Deus recens, newly devised, and hence false, Vulg. Psa. 80, 9.— Comp.:

    epistula recentior,

    Cic. Fam. 3, 11, 1:

    recentiore memoriā,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    unus ex amicis recentioribus,

    Quint. 6, 3, 92.— Sup.:

    recentissima tua est epistula Kal. data,

    Cic. Att. 8, 15, 3:

    recentissima quaeque sunt correcta et emendata maxime,

    id. Ac. 1. 4, 13:

    Senones recentissimi advenarum,

    Liv. 5, 35.—
    (β).
    With ab, immediately after, fresh from, shortly after, etc.:

    pullum asininum a partu recentem subiciunt equae,

    newly foaled, Varr. R. R. 2, 8, 2:

    Homerus, qui recens ab illorum aetate fuit,

    Cic. N. D. 3, 5:

    recens a vulnere Dido,

    i. e. with her wound still fresh, Verg. A. 6, 450:

    Poenum recentem ab excidio opulentissimae urbis Iberum transire,

    Liv. 21, 16 fin.:

    alti spiritus viros, ut ita dicam, a diis recentes,

    Sen. Ep. 90, 44:

    haec vox, a quā recens sum: sonat adhuc et vibrat in auribus meis,

    id. Prov. 3, 3.—
    (γ).
    With in and abl., or (more freq.) with simple abl.:

    alius alio recentior sit in dolore,

    Auct. Her. 2, 7, 10:

    quod comitatum Agrippinae longo maerore fessum obvii et recentes in dolore anteibant,

    yet fresh in grief, whose grief was still fresh, Tac. A. 3, 1 fin.: quaedam (verba) in usu perquam recentia, Quint. 8, 3, 34:

    ut erat recens dolore et irā,

    Tac. A. 1, 41 fin.; so,

    recens praeturā,

    id. ib. 4, 52:

    stipendiis,

    ib. ib. 15, 59:

    caede,

    id. H. 3, 19:

    victoriā,

    id. ib. 3, 77.—
    (δ).
    With ad and acc.:

    recentes sumus ad id quod incipimus,

    Quint. 1, 12, 5.—
    b.
    Recenti re, while the matter is fresh, forthwith, immediately:

    quid si recenti re aedes pultem,

    Plaut. Poen. 3, 4, 18:

    re recenti,

    id. Trin. 4, 3, 8; Cic. Verr. 2, 1, 53, § 139;

    for which also, recenti negotio,

    id. ib. 2, 1, 39, § 101;

    and, in recenti,

    Dig. 48, 19, 25.—
    c.
    Recentiores ( subst. and adj.), the moderns (said of authors):

    attulisti aliud humanius horum recentiorum,

    modern writers, Cic. Fin. 2, 26, 82; Plin. 12, 17, 37, § 74; also,

    Graeci recentiores,

    modern, id. 4, 16, 30, § 103.—
    II.
    Trop., fresh in strength, not exhausted by fatigue, vigorous:

    ut integri et recentes defatigatis succederent,

    Caes. B. G. 5, 16 fin.; so,

    integer et recens (opp.: fusus et saucius),

    Flor. 3, 1, 13;

    and in the order: recentes atque integri (opp. defatigati),

    Caes. B. G. 7, 48 fin.;

    and, opp. defessi,

    id. B. C. 3, 94; id. B. G. 7, 25:

    equitatus,

    id. ib. 7, 9:

    recens animus (consulis),

    Liv. 21, 52:

    equi,

    id. 29, 34 (along with integrae vires); 38, 25 (opp. fessi); Ov. M. 2, 63:

    clamor,

    Plin. Pan. 23, 5.— Comp.: sauciis ac defatigatis integros recentioribusque viribus subministrare, Auct. B. Afr. 78, 6. — Hence, advv.: recens and recenter, lately, freshly, newly, just, recently, etc.
    (α).
    Form rĕcens (not in Cic. or Cæs.):

    puerum recens natum,

    Plaut. Cist. 1, 2, 17:

    captum hominem,

    id. Capt. 3, 5, 60:

    scaena perfusa croco,

    Lucr. 2, 416:

    exstinctum lumen,

    id. 6, 792:

    coria recens detracta,

    Sall. H. 4, 2 Dietsch:

    inter recens domitos,

    id. ib. 3, 53: portentum conflatum est recens, Bass. ap. Gell. 15, 4, 3:

    beluae recens captae,

    Liv. 38, 17, 15; 2, 22, 4:

    acceptum vulnus,

    Tac. A. 2, 21:

    perdomita Hispania,

    id. ib. 4, 5:

    cognita,

    id. ib. 4, 69 et saep.:

    condita Roma,

    Suet. Tib. 1.—
    (β).
    Form rĕcen-ter (post-class.):

    capti turdi,

    Pall. 1, 26, 2:

    lecta poma,

    id. 5, 4 fin.
    b.
    Sup.:

    quam recentissime stercorato solo,

    Plin. 18, 23, 53, § 192; so,

    res gestae,

    Just. 30, 4, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > recens

  • 53 relinquo

    rĕ-linquo, līqui, lictum, 3, v. a.
    I.
    (With the idea of the re predominating.) To leave behind (cf. desero, omitto).
    A.
    In gen., to leave behind by removing one's self; to leave, move away from; to leave, abandon (a person or thing).
    1.
    Lit.:

    puerum apud matrem domi,

    Plaut. Men. prol. 28:

    ipse abiit foras, me reliquit pro atriensi in sedibus,

    id. Poen. 5, 5, 4:

    me filiis Relinquont quasi magistrum,

    Ter. Phorm. 1, 2, 22:

    dicerent non me plane de provinciā decessisse, quoniam alterum me reliquissem,

    Cic. Fam. 2, 15, 4:

    C. Fabium legatum cum legionibus II. castris praesidio relinquit,

    Caes. B. G. 7, 40:

    cum me servum in servitute pro te hic reliqueris,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75; cf. id. ib. 5, 1, 18:

    fratrem, sc. in provinciā,

    Cic. Fam. 2, 15, 4:

    post tergum hostem relinquere,

    Caes. B. G. 4, 22; cf. id. ib. 7, 11:

    ille omnibus precibus petere contendit, ut in Galliā relinqueretur,

    might be left behind, id. ib. 5, 6:

    greges pecorum... sub opacā valle reliquit,

    Ov. M. 11, 277 et saep.:

    ea causa miles hic reliquit symbolum,

    Plaut. Ps. 1, 1, 53:

    hic exemplum reliquit ejus,

    id. ib. 2, 2, 56:

    (Hecuba) Hectoris in tumulo canum de vertice crinem... relinquit,

    leaves behind, Ov. M. 13, 428:

    (cacumina silvae) limum tenent in fronde relictum,

    left behind, remaining, id. ib. 1, 347.— To leave behind one's self by moving away:

    longius delatus aestu, sub sinistrā Britanniam relictam conspexit,

    Caes. B. G. 5, 8:

    jamque hos, jamque illos, populo mirante, relinquit,

    Sil. 16, 503; cf. in pass., to remain or be left behind, Lucr. 5, 626.—
    2.
    Trop.: hanc eram ipsam excusationem relicturus ad Caesarem, was about to leave behind me just this excuse (for my departure), Cic. Att. 9, 6, 1:

    aculeos in animis,

    id. Brut. 9, 38:

    quod coeptum est dici, relinquitur in cogitatione audientium,

    Auct. Her. 4, 30, 41:

    aetate relictā,

    Ov. M. 7, 170:

    repetat relicta,

    Hor. Ep. 1, 7, 97.—

    Of rank or merit: (Homerus) omnes sine dubio et in omni genere eloquentiae procul a se reliquit,

    Quint. 10, 1, 51.—
    B.
    In partic.
    1. a.
    Lit.:

    ea mortua est: reliquit filiam adulescentulam,

    Ter. Heaut. 3, 3, 41:

    cum pauper cum duobus fratribus relictus essem,

    Varr. R. R. 3, 16, 2; cf.:

    pauper jam a majoribus relictus,

    Nep. Epam. 2, 1:

    agri reliquit ei non magnum modum,

    Plaut. Aul. prol. 13:

    heredem testamento reliquit hunc P. Quintium,

    Cic. Quint. 4, 15:

    cum ei testamento sestertiūm milies relinquatur,

    id. Off. 3, 24, 93:

    non, si qui argentum omne legavit, videri potest signatam quoque pecuniam reliquisse,

    Quint. 5, 11, 33:

    qui mihi reliquit haec quae habeo omnia,

    Ter. Eun. 1, 2, 40:

    cedo, quid reliquit Phania,

    id. Hec. 3, 5, 8 and 13:

    fundos decem et tres reliquit,

    Cic. Rosc. Am. 7, 20:

    aliquantum aeris alieni,

    id. Quint. 4, 15:

    servus aut donatus aut testamento relictus,

    Quint. 5, 10, 67:

    alicui arva, greges, armenta,

    Ov. M. 3, 585:

    se testamento liberum relictum,

    Dig. 21, 1, 17, § 16.—
    b.
    Trop., to leave, leave behind one:

    consiliorum ac virtutum nostrarum effigiem,

    Cic. Arch. 12, 30:

    qui sic sunt, haud multum heredem juvant, Sibi vero hanc laudem relinquont: vixit, dum vixit, bene,

    Ter. Hec. 3, 5, 11:

    rem publicam nobis,

    Cic. Rep. 1, 46, 70; cf.:

    statum civitatis,

    id. ib. 1, 21, 34; id. Par. 1, 2, 10:

    opus alicui,

    id. Rep. 1, 22, 35: memoriam [p. 1558] aut brevem aut nullam, id. Off. 2, 16, 55:

    monumentum audaciae suae aeternum,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 129:

    quae scripta nobis summi ex Graeciā sapientissimique homines reliquerunt,

    id. Rep. 1, 22, 35:

    scriptum in Originibus,

    id. Brut. 19, 75:

    scripta posteris,

    Quint. 1, praef. 1:

    in scriptis relictum,

    Cic. de Or. 2, 46, 194:

    orationes reliquit et annales,

    id. Brut. 27, 106:

    duo tantum volumina,

    Suet. Gram. 7:

    librum de suis rebus imperfectum,

    id. ib. 12; cf.:

    si non omnia vates Ficta reliquerunt,

    Ov. M. 13, 734:

    pater, o relictum Filiae nomen,

    Hor. C. 3, 27, 34.—
    2.
    To leave a thing behind; to leave remaining; to allow or permit to remain, to let remain, leave; pass., to be left, to remain.
    a.
    Lit.:

    nihil relinquo in aedibus, Nec vas, nec vestimentum,

    Ter. Heaut. 1, 1, 88:

    multis autem non modo granum nullum, sed ne paleae quidem ex omni fructu atque ex annuo labore relinquerentur,

    Cic. Verr. 2, 3, 48, § 114:

    nihil de tanto patrimonio,

    id. Rosc. Am. 3, 10:

    equitatus partem illi adtribuit, partem sibi reliquit,

    Caes. B. G. 7, 34:

    angustioribus portis relictis,

    id. ib. 7, 70;

    41: unam (filiam) minimamque relinque,

    leave to me, Ov. M. 6, 299:

    jam pauca aratro jugera regiae Moles relinquent,

    Hor. C. 2, 15, 2:

    dapis meliora relinquens,

    id. S. 2, 6, 89:

    magis apta tibi tua dona relinquam,

    id. Ep. 1, 7, 43:

    haec porcis hodie comedenda relinquis,

    id. ib. 1, 7, 19; cf.:

    habitanda fana Apris reliquit,

    id. Epod. 16, 20:

    relinquebatur una per Sequanos via,

    remained, Caes. B. G. 1, 9; cf.:

    unā ex parte leniter acclivis aditus relinquebatur,

    id. ib. 2, 29:

    se cum paucis relictum videt,

    Sall. C. 60, 7:

    nec aliud dicionis Atheniensium praeter ipsam urbem reliquit,

    Just. 5, 7, 3.—
    b.
    Trop.:

    quasi corpori reliqueris Tuo potestatem coloris ulli capiendi mala,

    Plaut. Truc. 2, 2, 37:

    quam igitur relinquis populari rei publicae laudem?

    Cic. Rep. 3, 35, 48:

    ut vobis non modo dignitatis retinendae, sed ne libertatis quidem recuperandae spes relinquatur,

    id. Agr. 1, 6, 17:

    ceterorum sententiis semotis, relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio,

    id. Fin. 2, 14, 44; cf.:

    ne qua spes in fugā relinqueretur,

    Caes. B. G. 1, 51:

    nullā provocatione ad populum contra necem et verbera relicta,

    Cic. Rep. 2, 37, 62; Hor. S. 1, 10, 51:

    quis igitur relictus est objurgandi locus?

    Ter. And. 1, 1, 127; cf.:

    nihil est preci loci relictum,

    id. ib. 3, 4, 22; id. Phorm. 3, 3, 14;

    and, in another sense: plane nec precibus nostris nec admonitionibus relinquit locum,

    i. e. he leaves no occasion for them, renders them superfluous, Cic. Fam. 1, 1, 2:

    ne cui iniquo relinqueremus vituperandi locum,

    id. Q. Fr. 2, 4, 1:

    Aedui nullum sibi ad cognoscendum spatium relinquunt,

    Caes. B. G. 7, 42:

    spatium deliberandi,

    Nep. Eun, 12, 3:

    vita turpis ne morti quidem honestae locum relinquit,

    Cic. Quint. 15, 49; Plaut. Cas. 2, 3, 33; cf. Cic. Brut. 72, 253 (v. Bernhardy ad loc.):

    vita relicta est tantum modo,

    Ov. P. 4, 16, 49:

    quod munitioni castrorum tempus relinqui volebat,

    Caes. B. G. 5, 9 fin.:

    mihi consilium et virtutis vestrae regimen relinquite,

    Tac. H. 1, 84:

    suspicionem alicui relinquere,

    Suet. Caes. 86:

    aliquem veniae vel saevitiae alicujus,

    Tac. H. 1, 68 fin.:

    aliquem poenae,

    Plin. Ep. 2, 11, 20:

    aliquem poenae,

    Ov. M. 7, 41: leto, poenaeque, id. id. 14, 217; cf.:

    urbem direptioni et incendiis,

    to give up, surrender, abandon, Cic. Fam. 4, 1, 2:

    neu relinquas hominem innocentem ad alicujus tui dissimilis quaestum,

    do not leave, id. ib. 13, 64:

    aliquid in alicujus spe,

    id. Div. in Caecil. 8, 26; cf. id. ib. 4, 16. — Poet., with obj.-clause:

    (metus) Omnia suffundens mortis nigrore, neque ullam Esse voluptatem liquidam puramque relinquit,

    Lucr. 3, 40; 1, 703; Ov. M. 14, 100:

    dum ex parvo nobis tantundem haurire relinquas,

    Hor. S. 1, 1, 52; Sil. 3, 708: nihil relinquitur nisi fuga, there is nothing left, nothing remains, but, etc., Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6:

    relinquitur illud, quod vociferari non destitit, non debuisse, etc.,

    Cic. Fl. 34, 85; cf.:

    mihi nihil relicti quicquam aliud jam esse intellego,

    Plaut. Merc. 3, 4, 81.— Impers. relinquitur, with ut (Zumpt, Gram. §

    621): relinquitur, ut, si vincimur in Hispaniā, quiescamus,

    it remains, that, Cic. Att. 10, 8, 2; cf.: relinquebatur, ut neque longius ab agmine legionum discedi Caesar pateretur, Caes. B. G. 5, 19 fin. — In a logical conclusion: relinquitur ergo, ut omnia tria genera sint causarum, hence it follows that, etc., Cic. Inv. 1, 9, 12; id. Div. 2, 5, 14.—
    3.
    With double predicate, to leave a thing behind in a certain state; to leave, let remain, suffer to be, etc.:

    eum Plautus locum Reliquit integrum,

    has left untouched, Ter. Ad. prol. 10:

    praesertim cum integram rem et causam reliquerim,

    have left unaltered, Cic. Att. 5, 21, 13; cf.:

    Scaptius me rogat, ut rem sic relinquam,

    id. ib. 5, 21, 13, §

    12: Morini, quos Caesar in Britanniam proficiscens pacatos reliquerat,

    Caes. B. G. 4, 37; cf.:

    amici, quos incorruptos Jugurtha reliquerat,

    Sall. J. 103, 2:

    reliquit (eam) Incertam et tristi turbatam volnere mentis,

    Verg. A. 12, 160:

    (naves) in litore deligatas ad ancoram relinquebat,

    Caes. B. G. 5, 9:

    erat aeger in praesidio relictus,

    id. ib. 6, 38:

    in mediis lacerā nave relinquor aquis,

    Ov. P. 2, 3, 28:

    quod insepultos reliquissent eos, quos, etc.,

    Cic. Rep. 4, 8, 26; 2, 11, 21:

    aliquid incohatum,

    id. ib. 1, 35, 55; cf.:

    inceptam oppugnationem,

    to give up, abandon, quit, Caes. B. G. 7, 17:

    incoepta fila,

    Ov. M. 6, 34:

    infecta sacra,

    id. ib. 6, 202:

    opus incoeptum,

    id. A. A. 2, 78:

    verba imperfecta,

    id. H. 13, 13:

    pro effectis relinquunt, vixdum incohata,

    Quint. 5, 13, 34:

    aliquid injudicatum,

    id. 10, 1, 67:

    aliquid neglectum,

    id. 1, 1, 29:

    incertum,

    id. 2, 10, 14:

    tantas copias sine imperio,

    Caes. B. G. 7, 20 init.; cf.:

    sine ture aras,

    Ov. M. 8, 277:

    verbum in ambiguo,

    Lucr. 4, 1137:

    mulierem nullam nominabo: tantum in medio relinquam,

    Cic. Cael. 20, 48; cf.:

    correptio in dubio relicta,

    Quint. 7, 9, 13.
    II.
    (With the idea of the verb predominant.) To leave behind one, to leave, go away from; to forsake, abandon, desert a person or thing.
    A.
    In gen.
    1.
    Lit.:

    ubi illaec obsecrost quae me hic reliquit,

    Plaut. Truc. 2, 6, 32: relinquamus nebulonem hunc, Scip. Afr. ap. Gell. 4, 18, 3; cf.:

    non ego te hic lubens relinquo neque abeo abs te,

    Plaut. Am. 1, 3, 33:

    domum propinquosque reliquisse,

    Caes. B. G. 1, 44; cf. id. ib. 1, 30:

    relictis locis superioribus,

    Hirt. B. G. 8, 36:

    loci relinquendi facultas,

    Caes. B. G. 3, 4 fin.:

    Ilio relicto,

    Hor. C. 1, 10, 14:

    urbes,

    id. ib. 2, 20, 5:

    moenia,

    id. Epod. 17, 13:

    litus relictum Respicit,

    Ov. M. 2, 873:

    Roma relinquenda est,

    id. Tr. 1, 3, 62:

    colles clamore relinqui (sc.: a bubus),

    were left behind, Verg. A. 8, 216 Wagn.:

    limen,

    id. ib. 5, 316:

    mensas,

    id. ib. 3, 213:

    dominos,

    Cat. 61, 51:

    volucres Ova relinquebant,

    Lucr. 5, 802 et saep.—
    2.
    Trop.: me somnu' reliquit, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 52 Vahl.); cf.:

    quem vita reliquit,

    Lucr. 5, 63: reliquit aliquem vita, for to die, Ov. M. 11, 327:

    ubi vita tuos reliquerit artus,

    id. Ib. 339;

    for which, also, reversely: animam relinquam potius, quam illas deseram,

    Ter. Ad. 3, 4, 52; so,

    vitam,

    Verg. G. 3, 547; cf. Tac. A. 4, 34:

    lucem,

    Verg. A. 4, 452:

    lumen vitale,

    Ov. M. 14, 175:

    consitus sum senectute, vires Reliquere,

    Plaut. Men. 5, 2, 6:

    aliquem animus,

    id. Mil. 4, 8, 37; Caes. B. G. 6, 38:

    animus reliquit euntem,

    Ov. M. 10, 459:

    aliquem anima,

    Nep. Eum. 4, 2:

    ab omni honestate relictus,

    abandoned, destitute of, Cic. Rab. Perd. 8, 23:

    ab alterā (quartanā) relictum esse,

    id. Att. 8, 6, 3; cf. Hor. S. 2, 3, 290.—
    B.
    In partic., pregn., to leave in the lurch; to forsake, abandon, desert, etc. (v. desero, destituo, prodo).
    1.
    Lit.:

    qui... Reliquit deseruitque me,

    has forsaken me, has given me the slip, Plaut. Most. 1, 3, 45; cf.:

    reliquit me homo atque abiit,

    Ter. And. 4, 4, 5:

    succurrere relictae,

    Verg. A. 9, 290.—

    Of the forsaking of a lover by his mistress,

    Plaut. Truc. 2, 4, 64; Tib. 3, 6, 40; Prop. 1, 6, 8; Ov. H. 10, 80; id. M. 8, 108:

    paucos, qui ex fugā evaserant, reliquerunt,

    i. e. let them escape, Caes. B. G. 3, 19. — Of things, to leave, give up, abandon, etc.:

    argentum si relinquo ac non peto, etc.,

    Plaut. Aul. 1, 2, 31:

    auctores signa relinquendi et deserendi castra,

    Liv. 5, 6; cf.:

    relictā non bene parmulā,

    Hor. C. 2, 7, 10.—
    2.
    Trop., to leave, let alone, give up, resign, neglect, forsake, abandon, relinquish:

    rem et causam et utilitatem communem non relinquere solum, sed etiam prodere,

    Cic. Caecin. 18, 50 (for which:

    derelinquo jam communem causam,

    id. ib. 35, 103):

    jus suum dissolute,

    id. ib. 36, 103:

    affectum, cum ad summum perduxerimus,

    Quint. 6, 1, 29:

    (puella) Quod cupide petiit, mature plena reliquit,

    Hor. Ep. 2, 1, 100: eum rogato, ut relinquat alias res et huc veniat, to leave or lay aside every thing else, Plaut. Rud. 4, 6, 8; cf.:

    omnibus relictis rebus,

    id. Cist. 1, 1, 6; so,

    relictis rebus (omnibus),

    id. Ep. 4, 2, 35; id. Truc. 2, 1, 25; Ter. And. 2, 5, 1; id. Eun. 1, 2, 86; id. Heaut. 4, 7, 12; Lucr. 3, 1071; Cic. de Or. 3, 14, 51; Caes. B. C. 3, 102; cf.

    also: res omnes relictas habeo prae quod tu velis,

    Plaut. Stich. 2, 2, 38:

    omnia relinques, si me amabis, cum, etc.,

    Cic. Fam. 2, 14:

    et agrorum et armorum cultum,

    to give up, abandon, neglect, id. Rep. 2, 4, 7:

    si tu ea relinquis et deseris,

    id. Verr. 2, 4, 36, § 80:

    studium exquirendi,

    id. Ac. 1, 3, 7:

    agrum alternis annis,

    to suffer to lie fallow, Varr. R. R. 1, 44, 3:

    loca relicta,

    uncultivated, wild lands, Front. Limit. p. 42 Goes.; so,

    relictae possessiones,

    Cic. Agr. 1, 1, 3:

    milites bellum illud, quod erat in manibus, reliquisse,

    abandoned, relinquished, id. Rep. 2, 37, 63; cf. possessionem, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    obsidionem,

    to raise the siege, Liv. 5, 48:

    caedes relinquo, libidines praetereo,

    leave unmentioned, Cic. Prov. Cons. 3, 6:

    consulto relinquere (locum), opp. praetermittere,

    id. Off. 3, 2, 9; cf.:

    hoc certe neque praetermittendum neque relinquendum est,

    id. Cat. 3, 8, 18; and:

    audistis haec, judices, quae nunc ego omnia praetereo et relinquo,

    id. Verr. 2, 3, 44, § 106;

    in this sense also,

    id. Brut. 45, 165; cf. id. ib. 19, 76; Hor. A. P. 150:

    cur injurias tuas conjunctas cum publicis reliquisti?

    left unnoticed, uncensured, Cic. Verr. 2, 1, 33, § 84; cf.:

    vim et causam efficiendi reliquerunt,

    id. Fin. 1, 6, 18:

    vos legatum omni supplicio interfectum relinquetis?

    id. Imp. Pomp. 5, 11:

    quis est, qui vim hominibus armatis factam relinqui putet oportere,

    id. Caecin. 3, 9.— Poet., with obj.clause:

    quod si plane contueare, mirari multa relinquas,

    leave off, cease, Lucr. 6, 654.

    Lewis & Short latin dictionary > relinquo

  • 54 separo

    sē-păro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. paro], to disjoin, sever, part, divide, separate (class. and freq., esp. in the trop. sense; cf.: divido, dirimo, disjungo, secludo).
    I.
    Lit.
    (α).
    With ab:

    senatoria subsellia a populari consessu,

    Cic. Corn. Fragm. 12, p. 449 Orell.:

    separat Aonios Oetaeis Phocis ab arvis,

    Ov. M. 1, 313:

    Asiam ab Europā,

    Plin. 4, 12, 26, § 87:

    separandos a cetero exercitu ratus,

    Curt. 7, 2, 35.—
    (β).
    With abl. ( poet.):

    Seston Abydenā separat urbe fretum,

    Ov. Tr. 1, 10, 28:

    separat (spatium) aethere terram,

    Luc. 4, 75; 9, 524;

    natura nos ceteris separatos animalibus sola homines fatetur,

    Diom. 275 P.—
    (γ).
    With simple acc., Cic. Agr. 2, 32, 87; cf.:

    nec nos mare separat ingens,

    Ov. M. 3, 448:

    in ipsis Europam Asiamque separantis freti angustiis,

    Plin. 9, 15, 20, § 50;

    equitum magno numero ex omni populi summā separato,

    Cic. Rep. 2, 22, 39:

    Thessalorum omnis equitatus separatus erat,

    separated, divided, Liv. 42, 55 fin., Dig. 34, 2, 19, § 2.— Pass.:

    ut corpora gentis illius separata sint in alias civitates, ingenia vera solis Atheniensium muris clausa existimes,

    Vell. 1, 18, 1.—
    II.
    Trop., to treat or consider separately; to distinguish, except.
    (α).
    With ab:

    multi Graeci a perpetuis suis historiis ea bella separaverunt,

    Cic. Fam. 5, 12, 2:

    cogitatione magis a virtute potest quam re separari,

    id. Off. 1, 27, 95, suum consilium ab reliquis separare, Caes. B. G. 7, 63 fin.:

    ob separata ab se consilia,

    Liv. 23, 20, 4:

    nihil est, quod se ab Aetolis separent,

    id. 38, 43, 12:

    orato rem, quem a bono viro non separo,

    Quint. 2, 21, 12;

    saepe a figuris ea (vitia) separare difficile est,

    id. 1, 5, 5.—
    (β).
    With simple acc.:

    separemus officium dantis testes et refellentis,

    Quint. 5, 7, 9:

    miscenda sit an separanda narratio,

    id. 4, 2, 101; cf. id. 12, 2, 13; cf.:

    virtus ipsa, separatā utilitate,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34: oratio ac vis forensis, ut idem separetur Cato, ita universa erupit sub Tullio, ut, etc., i. e. if Cato again be excepted (shortly before:

    praeter Catonem),

    Vell. 1, 17, 3.—Hence, sēpărātus, a, um, P. a., separated, separate, distinct, particular, different.
    (α).
    With ab:

    quaestiones separatae a complexu rerum,

    Quint. 5, 8, 6. —
    (β).
    With abl.:

    (animalia) separata alienis,

    Vell. 1, 16, 2.—
    (γ).
    Absol.:

    ista aliud quoddam separatum volumen exspectant,

    Cic. Att. 14, 17, 6; so id. Verr. 2, 1, 17, § 45 Zumpt N cr.:

    neutrum vitiosum separatum est, sed compositione peccatur,

    Quint. 1, 5, 35:

    quid separata, quid conjuncta (verba) exigant,

    id. 8, 3, 15:

    eorum nullum ipsum per se separatum probo,

    Cic. Rep. 1, 35, 54 Mos. N. cr.:

    privati ac separati agr: apud eos nihil est,

    Caes. B. G. 4, 1; cf.:

    separatae singulis sedes et sua cuique mensa,

    Tac. G. 22:

    separati epulis, discreti cubilibus,

    id. H. 5, 5:

    (exordium) separatum, quod non ex ipsā causā ductum est, nec,

    Cic. Inv. 1, 18, 26: tu (Bacchus) separatis uvidus in jugis (i. e. remotis), distant, remote, Hor C. 2, 19, 18.— Comp.:

    intellectus,

    Tert. Anim. 18 fin.—Sup. does not occur. —Hence, * adv.: sēpărātē, separately, apart:

    separatius adjungi,

    Cic. Inv. 2, 51, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > separo

  • 55 socialis

    sŏcĭālis, e, adj. [socius], of or belonging to companionship.
    I.
    In gen., companionable, sociable, social (so not ante-Aug.):

    homo sociale animal,

    Sen. Ben. 7, 1, 8:

    beneficium dare socialis res est,

    id. ib. 5, 11, 4:

    amicitiae,

    App. M. 5, p. 171, 20.—
    II.
    In partic.
    A.
    Of or belonging to allies or confederates, allied, confederate (the class. signif. of the word):

    lex,

    Cic. Div. in Caecil. 5, 18:

    lex judiciumque,

    id. Verr. 2, 2, 6, § 15:

    foedus,

    Liv. 34, 57:

    exercitus,

    i. e. of the allies, id. 31, 21:

    coetus,

    id. 7, 25:

    equitatus,

    id. 26, 5; so,

    turmae,

    Tac. A. 4, 73:

    copiae (opp. legiones),

    i. e. auxiliaries, id. ib. 12, 31:

    bellum,

    the war of the allies, Liv. Epit. 71 fin.; Flor. 3, 18, 1; Juv. 5, 31:

    cuncta socialia prospere composita,

    the affairs of the allies, Tac. A. 2, 57.—
    B.
    In Ovid several times like conjugialis, of marriage, conjugal, nuptial:

    amor socialis,

    Ov. M. 7, 800;

    (with foedus maritum),

    id. P. 3, 1, 73:

    Livia sic tecum sociales compleat annos,

    id. Tr. 2, 161:

    foedera,

    id. M. 14, 380; id. H. 4, 17:

    torus,

    id. F. 2, 729:

    jura,

    id. Am. 3, 11, 45:

    sacra,

    id. H. 21, 155:

    carmina, i. e. epithalamium,

    id. ib. 12, 139.—Hence, adv.: sŏ-cĭālĭter, socially: non ut de sede secundā Cederet aut quartā socialiter (iambus), for the sake of company (perh. hap. eirêm.), Hor. A. P. 258.

    Lewis & Short latin dictionary > socialis

  • 56 strepo

    strĕpo, ui, 3, v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit., to make a noise; to rattle, rustle, rumble, murmur, hum, roar, etc. (mostly poet. and in post-Aug. prose;

    syn.: fremo, strideo): cum Achivi coepissent Inter se strepere, * Cic. poët. Div. 1, 16, 29: vocibus truculentis,

    Tac. A. 1, 25:

    apes in alvo strepunt,

    Plin. 11, 10, 10, § 26; cf. id. 11, 17, 17, § 54.—Of musical instruments ( poet.):

    rauco strepuerunt cornua cantu,

    Verg. A. 8, 2; so,

    litui,

    Hor. C. 2, 1, 18:

    fluvii strepunt Hibernā nive turgidi,

    id. ib. 4, 12, 3.—Of arms, etc.:

    strepit assiduo cava tempora circum Tinnitu galea,

    Verg. A. 9, 808:

    lancea,

    Val. Fl. 6, 302:

    tonitrua,

    Sil. 15, 145.—

    Of the place in which the sound is heard: strepit omnis murmure campus,

    Verg. A. 6, 709:

    omnia terrore ac tumultu,

    Liv. 25, 25, 9; cf. id. 21, 11, 6:

    urbs apparatu belli,

    id. 26, 51, 7; cf. Tac. H. 2, 84:

    aures clamoribus plorantium,

    Liv. 22, 14, 8:

    placidum aequor mille navium, remis,

    Tac. A. 2, 23:

    armorum paratu provinciae,

    id. H. 2, 84:

    mons tibiarum cantu tympanorumque sonitu,

    Plin. 5, 1, 1, § 7.—
    B.
    Trop.:

    Scythici equitatūs equorum gloriā strepunt,

    ring, resound with the glory, Plin. 8, 42, 64, § 156:

    intra Albanam arcem sententia Messalini strepebat,

    i. e. was not heard beyond, Tac. Agr. 45.—
    II.
    Act. (very rare):

    haec cum sub ipso vallo portisque streperent,

    bawled out, vociferated, Liv. 2, 45, 5:

    strepens immania,

    making strenuous accusations, Amm. 16, 6, 1:

    qui (lucus) Capitolium montem strepit,

    fills with rustling, Front. Ep. ad M. Caes. 3, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > strepo

  • 57 sumptus

    1.
    sumptus, a, um, Part. of sumo.
    2.
    sumptus,, ūs ( gen. sumpti, Cato, R. R. 22, 3; Lucil., Turp., Caecil., and Varr. ap. Non. 484, 30 sq.; Turp. ib. 132, 16; Plaut. Trin. 2, 1, 21; id. Cas. 2, 7, 2), m. [sumo, II. D.], expense, cost, charge (class.; used alike in sing. and plur.; cf.

    impendium): at tibi tanto sumptui esse mihi molestum'st,

    Plaut. Mil. 3, 1, 78:

    quor tu his rebus sumptum suggeris,

    Ter. Ad. 1, 1, 37; 3, 3, 16; 5, 3, 21:

    sine sumptu tuo,

    id. Eun. 5, 8, 46:

    perpetuos sumptus suppeditare, nec solum necessarios, sed etiam liberales,

    Cic. Off. 2, 12, 42:

    illud te rogo, sumptu ne parcas,

    id. Fam. 16, 4, 2:

    extra modum sumptu et magnificentiā prodire,

    id. Off. 1, 39, 140; cf.:

    sumptus epularum,

    id. Tusc. 5, 34, 97:

    quid sumptūs in eam rem aut laboris insumpserit,

    id. Inv. 2, 38, 113:

    ad incertum casum et eventum certus quotannis labor et certus sumptus impenditur,

    id. Verr. 2, 3, 98, § 227:

    sumptum in rem militarem facere,

    id. Fam. 12, 30, 4:

    omnino nullus in imperio meo sumptus factus est,

    id. Att. 6, 2, 4:

    nulli sumptūs, nulla jactura,

    id. Cael. 16, 38; cf. id. Att. 5, 21, 5:

    adventus noster nemini ne minimo quidem fuit sumptui,

    id. ib. 5, 14, 2:

    sumptum nusquam melius posse poni,

    id. Q. Fr. 3, 1, 2, § 3:

    exiguus sumptus aedilitatis fuit,

    id. Off. 2, 17, 59:

    quaestores sumptum, quem oportebat dari, non dederunt,

    id. Inv. 2, 29, 87:

    si qui suo sumptu functus esset officio,

    id. Fam. 3, 8, 3:

    magnum numerum equitatūs suo sumptu alere,

    Caes. B. G. 1, 18:

    publico sumptu,

    Liv. 40, 38, 6:

    oppida publico Sumptu decorare,

    Hor. C. 2, 15, 19:

    quom tolerare hujus sumptus non queat,

    Ter. Heaut. 3, 2, 33:

    ubi videbit tantos sibi sumptus domi Cottidianos fieri,

    id. ib. 5, 4, 5;

    5, 1, 57: unde in eos sumptus pecunia erogaretur,

    Liv. 1, 20, 5:

    in his immanibus jacturis infinitisque sumptibus,

    Cic. Off. 2, 16, 56:

    minuendi sunt sumptus,

    id. Leg. 2, 23, 59:

    sumptus, quos in cultum praetorum socii facere soliti erant, circumcisi aut sublati,

    Liv. 32, 27, 4: servi qui opere rustico Faciundo facile sumptum exercerent suum, could pay their expenses, i. e. the cost of keeping them, Ter. Heaut. 1, 1, 91:

    non amplius in singulas cenas sumptus esse facturos,

    Gell. 2, 24, 2:

    cenarum,

    id. 2, 24, 12; 2, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > sumptus

  • 58 tractus

    1.
    tractus, a, um, Part. and P. a. of traho.
    2.
    tractus, ūs, m. [traho], a drawing, dragging, hauling, pulling, drawing out, trailing.
    I.
    Lit. (mostly poet.):

    tractu gementem Ferre rotam,

    Verg. G. 3, 183:

    tractu taurea terga domant,

    Val. Fl. 6, 359:

    modicus tractus (al. tractatus),

    Plin. 9, 46, 70, § 153:

    aut si qua incerto fallet te littera tractu,

    stroke, Prop. 4 (5), 3, 5:

    continuus subitarum tractus aquarum,

    i. e. a drinking, Luc. 4, 368; cf.:

    aëra pestiferum tractu,

    i.e. a drawing in, inhalation, id. 7, 412:

    repetitaque longo Vellera mollibat nebulis aequantia tractu,

    Ov. M. 6, 21: harenam fluctus trahunt... Syrtes ab tractu nominatae, i. e. from Gr. surô, = traho;

    because of this drawing,

    Sall. J. 78, 3:

    (risus) interdum quodam etiam corporis tractu lacessitur,

    i. e. movement, Quint. 6, 3, 7.—Of a serpent, a drawing itself along, a creeping, crawling:

    squameus in spiram tractu se colligit anguis,

    Verg. G. 2, 154; Ov. M. 15, 725; Claud. B. Get. 22; id. II. Cons. Stil. 172.—
    2.
    Concr., a train, track, course:

    nonne vides longos flammarum ducere tractus,

    long trains, Lucr. 2, 207: flammarum, Verg. G. 1, 367; Luc. 2, 270: (Phaëthon) longo per aëra tractu Fertur, in a long train (of fire), Ov. M. 2, 320:

    longo per multa volumina tractu Aestuat unda minax,

    Luc. 5, 565; so of the course of the moon, Cic. Div. 2, 46, 97;

    of the Nile,

    Luc. 10, 257:

    (Cydnus) leni tractu e fontibus labens puro solo excipitur,

    Curt. 3, 4, 8:

    aquarum,

    id. 5, 3, 2:

    ut arborum tractu equitatus hostium impediretur,

    Nep. Milt. 5, 3;

    of the wind,

    Val. Fl. 1, 614; cf. Manil. 1, 532; 3, 366. —
    B.
    Transf., a space drawn out, i. e. a stretch, extent, tract of a thing (class.):

    castrorum,

    Liv. 3, 28, 1:

    cujus (urbis) is est tractus ductusque muri, ut, etc.,

    Cic. Rep. 2, 6, 11 Moser N. cr.:

    cum mediae jaceant immensis tractibus Alpes,

    Luc. 2, 630; and Claud. Rapt. Pros. 3, 9. —
    2.
    Concr., of places, a territory, district, region, tract of land (class.;

    syn.: regio, plaga): oppidi,

    Caes. B. C. 3, 112:

    corruptus caeli tractus,

    Verg. A. 3, 138 Serv.:

    tractus ille celeberrimus Venafranus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    tractus uter plures lepores, uter educet apros,

    Hor. Ep. 1, 15, 22:

    tractu surgens oleaster eodem,

    Verg. G. 2, 182:

    genera (vitium) separari ac singulis conseri tractibus, utilissimum,

    Plin. 17, 22, 35, § 187; Flor. 1, 15, 2.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., course, progress, movement:

    tractus orationis lenis et aequabilis,

    course, movement, current, Cic. de Or. 2, 13, 54; cf.:

    in omni corpore, totoque, ut ita dixerim, tractu (orationis),

    Quint. 9, 4, 61:

    cetera continuo magis orationis tractu decurrunt,

    id. 5, 8, 2.—
    2.
    Of time, space, lapse, period:

    quod neque clara suo percurrere fulmina cursu Perpetuo possint aevi labentia tractu,

    Lucr. 1, 1004; 5, 1216:

    eodem tractu temporum nituerunt oratores, etc.,

    Vell. 2, 9, 1:

    aetatis,

    Val. Max. 8, 13, ext. 2:

    hoc legatum Cum voluerit, tractum habet, quamdiu vivat is, a quo, etc.,

    duration, period, Dig. 32, 1, 11. —
    B.
    In partic., a drawing out, protracting, lengthening, protraction, extension, length:

    quanta haesitatio tractusque verborum!

    drawling, Cic. de Or. 2, 50, 202:

    pares elocutionum,

    Quint. 4, 2, 118:

    illa (historia) tractu et suavitate atque etiam dulcedine placet,

    extent, copiousness, Plin. Ep. 5, 8, 10.—
    2.
    Of time:

    durante tractu et lentitudine mortis,

    Tac. A. 15, 64:

    belli,

    id. ib. 15, 10.—
    3.
    In gram.:

    in tractu et declinatione talia sunt, qualia apud Ciceronem beatitas et beatitudo,

    a lengthening in derivation, Quint. 8, 3, 32 Spald.

    Lewis & Short latin dictionary > tractus

  • 59 trepartitus

    trĭpartītus or - pertītus, a, um, Part. [ter-partior], divided or divisible into three parts, threefold, tripartite (rare, but good prose):

    ea causa tripertita erit in accusatione,

    Cic. Verr. 2, 3, 5, § 12:

    qui tripertitas orbis terrarum oras atque regiones notavit,

    id. Sest. 61, 129:

    tripartita ab iis inducitur ratio bonorum,

    id. Ac. 1, 5, 21:

    divisio tripartita (al. tripertita),

    id. Off. 3, 2, 9:

    exercitus,

    Tac. A. 2, 74:

    jus privatum, quod tripartitum est,

    Just. Inst. 1, 1, 4.— Substt
    1.
    Trĭpertīta, ōrum, n., the title of a treatise by Sex. Aelius:

    exstat illius (Sex. Aelii) liber, qui inscribitur Tripertita,

    Dig. 1, 2, 2, § 38.—
    2.
    Trĭpertīta, ae, f., the title of a comedy by Novius, Non. 218, 15.— Adv.: trĭpartītō ( - pertītō), in or into three parts:

    qui bona dividit tripertito,

    Cic. Tusc. 5, 13, 40:

    tripartito divisus equitatus,

    Caes. B. G. 7, 67; Hirt. B. G. 8, 33:

    Caesar partitis copiis... adit tripartito,

    Caes. B. G. 6, 6:

    aggreditur urbem,

    Liv. 21, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > trepartitus

  • 60 tripartitus

    trĭpartītus or - pertītus, a, um, Part. [ter-partior], divided or divisible into three parts, threefold, tripartite (rare, but good prose):

    ea causa tripertita erit in accusatione,

    Cic. Verr. 2, 3, 5, § 12:

    qui tripertitas orbis terrarum oras atque regiones notavit,

    id. Sest. 61, 129:

    tripartita ab iis inducitur ratio bonorum,

    id. Ac. 1, 5, 21:

    divisio tripartita (al. tripertita),

    id. Off. 3, 2, 9:

    exercitus,

    Tac. A. 2, 74:

    jus privatum, quod tripartitum est,

    Just. Inst. 1, 1, 4.— Substt
    1.
    Trĭpertīta, ōrum, n., the title of a treatise by Sex. Aelius:

    exstat illius (Sex. Aelii) liber, qui inscribitur Tripertita,

    Dig. 1, 2, 2, § 38.—
    2.
    Trĭpertīta, ae, f., the title of a comedy by Novius, Non. 218, 15.— Adv.: trĭpartītō ( - pertītō), in or into three parts:

    qui bona dividit tripertito,

    Cic. Tusc. 5, 13, 40:

    tripartito divisus equitatus,

    Caes. B. G. 7, 67; Hirt. B. G. 8, 33:

    Caesar partitis copiis... adit tripartito,

    Caes. B. G. 6, 6:

    aggreditur urbem,

    Liv. 21, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > tripartitus

См. также в других словарях:

  • Equitātus — (lat.), bei den Römern die Reiterei; auch die Ritterschaft (s. Ritter) …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • КОННИЦА —    • Equitatus.          У древних варварских народов мы видим вместо К. частью боевые колесницы. Одни лишь персы, бывшие первоначально кочевниками, смотрели на К. как на ядро своего войска, и это перешло к позднейшим парфянам. В Греции в… …   Реальный словарь классических древностей

  • ВОЙСКО —    • Exercïtus.     I. У греков.          Об определенной организации войска, какая заключается в понятии слова exercitus, в героическое время еще не может быть и речи. Позднейшее же устройство войска у греков представляло совершенное отражение… …   Реальный словарь классических древностей

  • ANTUATES — populi circa Rhodanum, finitimi Allobrogibus et Genevae. Vide Nantuates. Ita enim legendum videtur. Hodie provinc. est Sabaudiae, cum titulo Ducatus. Comprehendit Balliviatus de Termer et Gaillard, cum terris S. Victoris, et Capituli. Vulgo le… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Prefect — This article is about the title. For the car, see Ford Prefect. For the literary character, see Ford Prefect (character). Prefect (from the Latin praefectus, perfect participle of praeficere: make in front , i.e., put in charge) is a magisterial… …   Wikipedia

  • HMM-161 — Infobox Military Unit unit name= Marine Medium Helicopter Squadron 161 caption= HMM 161 insignia dates= *January 15, 1951 present country= United States allegiance= branch= USMC type= Medium lift helicopter squadron role= Assault Support size=… …   Wikipedia

  • Portrait du cardinal d'Auvergne — Henri Oswald de La Tour d Auvergne Artiste Hyacinthe Rigaud Année 1732 Technique huile sur toile Dimensions (H × L) …   Wikipédia en Français

  • Legio X Gemina — Escudo de la Legio X Gemina a principios del siglo V, según la Notitia Dignitatum occ. Activa Desde el 70 a. C. hasta el siglo V …   Wikipedia Español

  • РУССКИЙ УКАЗАТЕЛЬ СТАТЕЙ — Абант Άβας Danaus Абанты Άβαντες Абарис Άβαρις Абдера Abdera Абдулонома Абдул Abdulonymus Абелла Abella Абеллинум Abellinum Абеона Abeona Абидос или Абид… …   Реальный словарь классических древностей

  • ГИППАРХ —     I.    • Hipparchus,           Ίππαρχος,        1. см. Hippias, Гиппий;        2. поэт новой аттической комедии. Сохранились отрывки 4 х драм, напечатанные Meineke, com. Graec. IV, 431 слл.;        3. знаменитый математик и астроном, родился в …   Реальный словарь классических древностей

  • ГИППАРХ —     I.    • Hipparchus,           Ίππαρχος,        1. см. Hippias, Гиппий;        2. поэт новой аттической комедии. Сохранились отрывки 4 х драм, напечатанные Meineke, com. Graec. IV, 431 слл.;        3. знаменитый математик и астроном, родился в …   Реальный словарь классических древностей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»