-
1 αἴτιον
-
2 αιτιον
τό причина Plat., Dem. -
3 αίτιον
αἴτιοςculpable: masc acc sgαἴτιοςculpable: neut nom /voc /acc sgαἴτιοςculpable: masc /fem acc sgαἴτιοςculpable: neut nom /voc /acc sgαἰτέωask: imperf ind act 3rd pl (doric)αἰτέωask: imperf ind act 1st sg (doric) -
4 αἴτιον
αἴτιοςculpable: masc acc sgαἴτιοςculpable: neut nom /voc /acc sgαἴτιοςculpable: masc /fem acc sgαἴτιοςculpable: neut nom /voc /acc sgαἰτέωask: imperf ind act 3rd pl (doric)αἰτέωask: imperf ind act 1st sg (doric) -
5 αιτίον
αἰτέωask: pres part act masc voc sg (doric)αἰτέωask: pres part act neut nom /voc /acc sg (doric) -
6 αἰτίον
αἰτέωask: pres part act masc voc sg (doric)αἰτέωask: pres part act neut nom /voc /acc sg (doric) -
7 αἴτιον
αἴτιον, der Grund, die Ursache -
8 αἴτιον
Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > αἴτιον
-
9 αίτιον
Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > αίτιον
-
10 αἴτιον
Ελληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > αἴτιον
-
11 συν-αίτιον
συν-αίτιον, τό, = συναιτία, Theophr.
-
12 αἴτιος
αἴτιος, 2 End. Ar. Plut. 547; wer Ursache von etwas ist, Schuld an etwas hat, bei Hom. oft im bösen Sinne; Od. 1, 348 τί τ' ἄρα φϑονέεις ἐρίηρον ἀοιδὸν τέρπειν ὅππῃ οἱ νόος ὄρνυται; οὔ νύ τ' ἀοιδοὶ αἴτιοι, ἀλλἀ ποϑι Ζεὺς αἴτιος, ὅς τε δίδωσιν ἀνδράσιν ἀλφηστῇσιν, ὅπως ἐϑέλῃσιν, ἑκάστῳ; – mit gen. 22, 48 κεῖται ὃς αἴτιος ἔπλετο πάντων; – mit dat. der Person 2, 87 σοὶ δ' οὔ τι μνηστῆρες Ἀχαιῶν αἴτιοί εἰσιν, vgl. 8, 311 Iliad. 1, 153. 3, 164; ἄλλος δ' οὔ τις μοι τόσον αἴτιος Οὐρανιώνων, ἀλλὰ φίλη μήτηρ Iliad. 21, 275; οὐ μέν τοι ἐγὼ τόσον αἴτιός εἰμι ὅσσον οἱ ἄλλοι πάντες 370; – τίνος οὐ σύ μοι τῶνδε αἴτιος Her. 1, 45. 76; Xen. Anab. 6, 6, 15; τοῠ πατρὸς αἴτιοι, die Mörder des Vaters, Aesch. Ch. 271. Ganz allgemein auch im guten Sinne Pind. P. 5, 25 ϑεὸν παντὶ αἴτιον ὑπερτιϑέμεν, Gott als den Urheber von Allem ansehen; πάντων αἴτιος καὶτῶνκακῶν καὶ τῶν ἀγαϑῶν. Ar. Plut. 182; τοῦτο τὸ ἀγαϑὸν αἴτιον ἐλευϑερίας Plat. Gorg. 452 d. Häufig bei Plat. dat. der Person: τούτου ὑμῖν αἴτιός ἐστι Γοργίας Plat. Men. 70 b; Soph. οὐ σύ μοι τούτων αἰτία El. 295; vgl. Ar. Ach. 616. Mit folgendem ὅτι Plat. Gorg. 520 b u. öfter; mit dem bloßen inf. Soph. Ant. 1173 οἱ ζῶντες αἴτιοι ϑανεῖν; vgl. Her. 2, 20. 26; Xen. 7, 5, 17; häufiger τοῠ mit inf., Her. 3, 12 u. Attiker; ὁ αἴτιος, der Schuldige, Aesch. Ch. 66. Compar. οἴει τι ἄλλο αἰτιώτερον εἶναι, meinst du, daß etwas mehr der Grund sei, Xen. Mem. 1, 6, 8; αἰτιώτατος ἐγένετο, er war die Hauptveranlassung, Thuc. 1, 74; Lys. 12, 65.
-
13 αἰτιάομαι
αἰτι-άομαι, used by Hom. only in [dialect] Ep. forms, [ per.] 3pl. αἰτιόωνται, opt. αἰτιόῳο, -ῳτο, inf. αἰτιάασθαι, [tense] impf. ἠτιάασθε, -όωντο: [dialect] Aeol. [tense] impf. [ per.] 2sg.Aαἰτίαο Lyr.Adesp.66
: [tense] fut. , Pl.Phd. 85d: [tense] aor. , Th.1.120, etc., [dialect] Ion.- ησάμενος Hdt.4.94
, : [tense] pf.ᾐτίᾱμαι D.19.215
, [dialect] Ion.- ίημαι Hp.Ep.17
(also in pass. sense, and [tense] aor. ᾐτιάθην always so, v. infr. 1.1): ([etym.] αἰτία):—accuse, censure, c. acc. pers.,τάχα κεν καὶ ἀναίτιον αἰτιόῳτο Il.11.654
, cf. Od. 20.135;ἀναίτιον αἰτιάασθαι Il.13.775
;θεοὺς βροτοὶ αἰτιόωνται Od. 1.32
, cf. E.Fr. 254;καί μ' τιάασθε ἕκαστος Il.16.202
, cf. S.OT 608, Lys.7.38, etc.;αἰ. ὡς μιαρούς Pl.R. 562d
; αἰ. τινά τινος to accuse of a thing, Hdt.5.27, Pl.R. 619c, D.21.104, etc.: c. inf., αἰ. τινὰ ποιεῖν τι accuse one of doing, Hdt.5.27, Pl.Criti. 120c, X.Mem.1.1.2; ; αἰ. τινὰ ὡς.. or ὅτι.., Th.1.120, X.An.3.1.7;αἰ. τινὰ περί τινος X.HG1.7.6
: c. acc. cogn., αἰ. αἰτίαν κατά τινος bring a charge against one, Antipho 6.27:— [voice] Pass., to be accused, [tense] aor. 1 ᾐτιάθην (always) Th.6.53, 8.68, X.HG2.1.32: [tense] pf.ᾐτίαμαι Th.3.61
: [tense] fut.αἰτιαθήσομαι D.C.37.56
.b in good sense, give one the credit of being, σὲ τίς αἰτιᾶται νομοθέτην ἀγαθὸν γεγονέναι; Pl.R. 599e, cf. 379c, Cra. 396d.2 c. acc. rei, lay to one's charge, impute,τοῦτο αἰ. X.Cyr.3.1.39
;ταῦτα D.19.215
: c. dupl. acc., ;Ar.
Ach. 514.II allege as the cause, οὐ τὸ αἴτιον αἰ. not to allege the real cause, Pl.R. 329b; τίνα ἔχεις αἰτιάσασθαι.. τούτου κύριον; ib. 508a;φωνάς τε.. καὶ ἄλλα μυρία αἰ. Id.Phd. 98e
; ;ὧν τὴν πενίαν αἰτιάσαιτ' ἄν τις D.18.263
; ;τὸ αὐτόματον Id.Ph. 196a25
.2 c. inf., allege,τὸν λόγον αἰ. δυσχερῆ εἶναι Pl.Prt. 333d
, cf. Men. 93d;αἰ. τι αἴτιον εἶναι Grg. 518d
; ἰλίγγους ἐκ φιλοσοφίας ἐγγίγνεσθαι allege by way of accusation that.., Id.R. 407c; τῆς ἱερᾶς χώρας ᾐτιᾶτο εἶναι he alleged that it was part of.., D. 18.150, cf. 37.12. (Late in [voice] Act., POxy.1032.51 (ii A. D.).)Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > αἰτιάομαι
-
14 αἴτιος
A culpable, responsible,ἐπεὶ οὔ τί μοι αἴτιοί εἰσιν Il.1.153
, cf. B.10.34, Hdt.7.214: [comp] Comp.αἰτιώτερος Th.4.20
: [comp] Sup., τοὺς αἰτιωτάτους the most guilty, Hdt.6.50;αἰ. τινος Id.3.52
.2 Subst., αἴτιος, ὁ, the accused, the culprit, A.Ch.70, etc.; οἱ αἴ. τοῦ πατρός they who have sinned against my father, ib. 273:—c. gen. rei, οἱ αἴ. τοῦ φόνου ib. 117, cf. S.Ph. 590, Hdt.4.200.II responsible for, c. gen. rei, Hdt.1.1, etc. ; αἴτιός τινός τινι being the cause of a thing to a person, Lys.13.57, cf. D.23.54, Isoc.8.100: c. inf.,αἴ. τὸν ἠέρα ξηρὸν εἶναι Hdt.2.26
;τοῦ μὴ φαλακροῦσθαι Id.3.12
, etc.;αἴ. θανεῖν S.Ant. 1173
;αἰ. πεμφθῆναι ἄγγελον Antipho 5.23
, cf. Lys.13.82;αἴτιος τὸ σὲ ἀποκρίνασθαι Pl.La. 190e
: [comp] Comp.,τοῦ.. ἐλευθέραν εἶναι.. αἰτιώτερον D.24.5
, cf. 51.21: [comp] Sup. αἰτιώτατος, ἐν τῷ στενῷ ναυμαχῆσαι mainly instrumental in causing the sea-fight, Th.1.74;αἰ. τοῦ μὴ ἀποθανεῖν D.20.42
;- ώτατόν τι καὶ τελέως δραστικόν Phld.D.1.23
. -
15 συνεκτικός
A fit for holding together,ἡ τῶν ὅλων σ. αἰτία Arist.Mu. 397b9
; τὸ ς. Plu.2.735f; τὸ ἐν ἑνὶ πάντων ς. Jul.Or.4.135c;σ. τόνος Plu.2.946c
; σ. αἴτιον, in Stoic Philos., οὗ παρόντος μένει τὸ ἀποτέλεσμα καὶ αἰρομένου αἴρεται, Stoic.2.121, cf. 273; σ. αἰτία ib.144;σ. αἴτιον νοσήματος Gal.15.111
;σ. δύναμις Id.7.525
, cf. 1.85, 9.2, Sor.2.3; τὰ σ. τῶν λόγων the essence of the argument, A.D. Adv.141.21; τὸ -κώτατον δόγμα the most essential.., Ph.1.283; - κώτατα the most essential doctrines, Iamb.VP32.226;- κώτατον κεφάλαιον Vett.Val.172.28
; σ. τᾶς σωφροσύνας Phintys ap.Stob.4.23.61 ([comp] Sup.); of the soul, σ. ἑαυτῆς self- maintaining, Hierocl.p.29 A.; v. συνακτικός 1.1.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > συνεκτικός
-
16 προ-ξενέω
προ-ξενέω, Jemandes πρόξενος od. Gastfreund von Staatswegen sein, τινός; Xen. Hell. 6, 4, 24; οὔτε γὰρ προξενῶ τῶν ἀνδρῶν, οὔτ' ἰδίᾳ ξένος αὐτῶν οὐδείς ἐστί μοι, Dem. 15, 15. Dah. = einem Fremden als πρόξενος beistehen, ihn vertreten, vertheidigen u. übh. Jemandes Gönner sein, sich seiner annehmen, πειράσομαί σου προξενεῖν, Eur. Med. 724; Ar. Thesm. 576. – Dah. Jemandem Etwas verschaffen, vermitteln, ἐλπίς, ἥτις καὶ ϑράσος τι προξενεῖ Soph. Trach. 723, vgl. O. R. 1483, Schol. αἴτιον γενέσϑαι; auch ὡς νῠν πᾶν τελοῠντι προξένει, Soph. O. C. 466, gewähre; ἡμεῖς ἄλλα προξενήσομεν, Eur. Ion 335; ἄνδρα προὐξένησε τῷ υἱεῖ διδάσκαλον μουσικῆς, Plat. Lach. 180 e; Xen. sagt An. 6, 3, 14 ἴστε με οὐδένα πω κίνδυνον προξενήσαντα ὑμῖν ἐϑελούσιον; vgl. Apol. 7 u. Ael. V. H. 13, 33, ἡ τύχη προὐξένησεν αὐτῇ οὐ τῆς γνώμης, ἀλλὰ τοῠ κάλλους ἄξια. – Empfehlen, οἷον ἄνϑρωπον προὐξένησεν ἡμῖν, Dem. 37, 11, u. öfter; προξενεῖν τινί τινα, Einem ein Mädchen zur Frau verschaffen, Long. 3, 26; Himer. or. 1, 11.
-
17 πυνθάνομαι
πυνθάνομαι (ΠΥΘ), altpoet. auch πεύϑ ομαι; fut. πεύσομαι, selten πευσοῠμαι, Aesch. Prom. 987, Theocr. 3, 51, vgl. Eur. Hipp. 1104; aor. ἐπυϑόμην, πυϑέσϑαι ( πύϑευ Her. 3, 68), ep. auch mit der Reduplication πεπυϑοίατο; perf. πέπυσμαι, πέπυσαι, Plat. Prot. 310 b, u. ep. πέπυσσαι, Od. 11, 494; das praes. πυνϑάνομαι hat Hom. Od. 2, 315, u. das impf. ἐπυνϑανόμην 13, 256, sonst immer πεύϑομαι u. impf. πευϑόμην (vielleicht mit dem Vorigen zusammenhangend, eigtl. ergründen); – fragen, erfragen, erforschen, erkunden, vernehmen; καὶ ἄλλων μῠϑον ἀκούων πυνϑάνομαι, Od. 2, 315; – c. accus., ὅσσα δ' ἐνὶ μεγάροισι καϑήμενος ἡμετέροισιν πεύϑομαι, Od. 3, 187; πεύϑετο γὰρ Κύπρονδε μέγα κλέος, er vernahm nach Kypros hin den Ruhm, Il. 11, 21; κήρυξ ἐπεύϑετο βουλάς, Od. 4, 677; πεύϑετο γὰρ οὗ παιδὸς ὄλεϑρον u. ä. oft Hom.; κέλαδον, Il. 18, 530; ἐπὴν εὖ πάντα πύϑηαι, Od. 4, 494; τάδε πευϑόμενος κακὰ ἔργα, Od.. 17, 158; u. c. partic., εἰ γὰρ ἐγὼ πυϑόμην ταύτην ὁδὸν ὁρμαίνοντα, 4, 732, hätte ich erfahren, daß er diese Reise vorhabe; vgl. ὡς ἐπύϑετο τοὺς Ἕλληνας ἀποιχομένους, Her. 9, 58; ὅταν τὰ λοιπὰ πυνϑάνηται κακά, Aesch. Prom. 965; πεύσῃ δὲ χάρμα μεῖζον, Ag. 257; ἐὰν ϑνήσκοντας ἢ τετρωμένους πύϑησϑε, Spt. 225; πᾶσαν πυϑέσϑαι τῶνδ' ἀλήϑειαν πέρι, Soph. Tr. 91; πεπυσμένη πάρει πάϑημα τοὐμόν, 140; τάχ' ἄν με πύϑοισϑε σισωσμένον. Ai. 677; πέπυσται τὸν ἐμὸν ἐκϑετον γοιον, Eur. Andr. 70; u. in Prosa, οὐ γάρ τί πω πάντα σαφῶς πεπύσμεϑα, Plat. Charm. 153 c; u. Sp., πεπυσμένοι τὰ γεγονότα, Pol. 4, 73, 1; περί τινος, Her. 2, 75; Xen. An. 5, 5, 25; ὑπέρ τινος, Soph. O. R. 1444; – τινός τι, von Einem, durch ihn Etwas hören, erfahren, Etwas aus Jemandes Munde hören, πολλάκι γὰρ τόγε μητρὸς ἐπεύϑετο, Il. 17, 408; Od. 10, 537; ἄνακτος αὐτοῠ πάντα πεύσομαι λόγον, Aesch. Ag. 585; οὐδεὶς ὅτου πευσόμεϑα τἀκεῖ πράγματα, Ar. Av. 1120, vgl. Ach. 204; u. in Prosa, τὸ γὰρ αἴτιον αὐτῶν πεύσεσϑε, Plat. Critia. 113 a; auch ἐκείνων πευσόμεϑα πῶς λέγουσιν, Rep. VII, 530 e, vgl. Euthyphr. 4 c; – τινός, ἦ μάλα λυγρῆς πεύσεαι ἀγγελίης, du wirst eine sehr traurige Nachricht zu hören bekommen, Il. 18, 19; ἀγγελιάων πεύσεται, Od. 2, 256; ἔρχεο πευσόμενος πατρός, von dem Vater, über den Vater Etwas zu erfahren, 1, 281. 15, 270; ἄλοχος δ' οὔπω τι πέπυστο Ἕκτορος, Il. 22, 437; auch hier tritt ein partic. hinzu, πυϑέσϑην ἡνιόχοιο πεσόντος, sie merkten, daß der Rosselenker fiel, von den Rossen gesagt, Il. 17, 227, vgl. 377; εἴ κεν τοῠ πατρὸς ἀποφϑιμένοιο πυϑοίμην, 19, 322; ϑέλων δὲ τῶνδε πεύσεται λόγων, Aesch. Ch. 754; ἀγγέλων πεπυσμένοι, Suppl. 182; – παρά τινος, von Einem erfahren, Aesch. Prom. 990; auch ἀπό τινος, Ch. 726; πρός τινος, Her. 9, 58; ἔκ τινος, 7, 182; ταῠτα παρ' αὐτῶν πυνϑάνο υ, Plat. Lach. 187 b, u. öfter; vgl. εὖ ἔχει τὰ τῆς σῆς τέχνης παρὰ σοῠ πυνϑάνεσϑαι, Gorg. 455 c; παρὰ τῶν λεγόντων πευστέον, τί λέγουσιν, Soph. 244 b; er verbindet auch πυνϑάνομαι καὶ ἐρωτῶ, Hipp. min. 372 c; vgl. noch Euthyd. 295 c, οὐ τοίνυν ἀποκρινοῠμαι πρότερον πρὶν ἂν πύϑωμαι, u. so oft = fragen; auch ὁ αἰσϑόμενος καὶ πυϑόμενος vrbdn, Legg. VI, 762 d.
-
18 παρ-ομοίωσις
παρ-ομοίωσις, ἡ, Verähnlichung, bes. der neben einander stehenden Glieder eines Redesatzes, der Ausgänge der Sätze oder Verse, Arist. rhet. 3, 9 erkl. ἂν ὅμοια τὰ ἔσχατα ἔχῃ ἑκάτερον τῶν κώλων, ἢ ἐν ἀρχῇ ἢ ἐπὶ τελευτῆς, und führt als Beispiele an δωρητοί τ' ἐπέλοντο παραῤῥητοί τ' ἐπέεσσιν Il. 9, 522 u. ῴήϑησαν αὐτὸν παιδίον τετοκέναι, ἀλλ' αὐτοῦ αἴτιον γεγονέναι. So auch D. Hal. de Lys. 14 de Isocr. 2.
-
19 τίνω
τίνω, nur praes. u. impf., die übrigen tempp. werden von τίω gebildet (w. m. s.), – büßen, eine Buße entrichten; τιμὴν τίνειν, Il. 3, 289; ϑωὴν τίνειν, Od. 2, 193; τοιάςδε ποινὰς ἀμπλακημάτων τίνω, Aesch. Prom. 112. 176. 623; ἀντὶ δὲ πληγῆς φονίας φονίαν πληγὴν τινέτω, Ch. 311; τίνει ταύτην δίκην, Eur. Or. 7; auch ἀδικίας τίνοντες, lon 447; übh. eine Schuld abtragen, ζωάγρια τίνειν, Il. 18, 407; ὕβριν, einen Frevel abbüßen, Od. 24, 352; δίκην τίνουσι, Plat. Theaet. 177 a; βλάβην, Legg. VIII, 943 e, u. oft; δίκην τῆς τροφῆς, Phaed. 81 d; ποινάς, Xen. Cyr. 6, 1, 11. – Aber auch χάριν τίνειν, Aesch. Prom. 987 Ag. 796; vgl. Soph. ἱκέτης δαιμόνων ἀφιγμένος γῇ τῇδε κἀμοὶ δασμὸν οὐ σμικρὸν τίνει, O. C. 641; εὖ πάσχειν, παϑόντα δ' οὐκ ἐπίστασϑαι τίνειν, vergelten, 1205; u. so auch pass., εὐεργέταν ἀμοιβαῖς τίνεσϑαι, Pind. P. 2, 24; τίνοι γ' ἂν τῇ τεϑνηκυίᾳ τροφάς, Eur. Or. 109. – Med. τίνομαι, bei Hom. im praes. nur τίνυμαι (s. oben), eigtl. sich bezahlen lassen, dah. Einen wegen eines Vergehens büßen lassen, τινά, Her. 1, 10 u. oft; τινὰ ὑπέρ τινος, 1, 27. 73; τινά τινος, Theogn. 204; dah. strafen, züchtigen, und mit dem acc. der Sache, rächen, Hes. Th. 165. 472 Sc. 17; τὸν αἴτιον τίνοι' ἄν, Soph. G. C. 1000. – [Ι ist bei den Epikern lang, bei den Attikern in der Regel kurz, z. B. Aesch. Prom. 112 Soph. O. C. 1203 Eur. Or. 7; so auch Solon 5, 31; Pind. P. 2, 24 und Anth.]
-
20 τᾄτιον
См. также в других словарях:
αἰτίον — αἰτέω ask pres part act masc voc sg (doric) αἰτέω ask pres part act neut nom/voc/acc sg (doric) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
αἴτιον — αἴτιος culpable masc acc sg αἴτιος culpable neut nom/voc/acc sg αἴτιος culpable masc/fem acc sg αἴτιος culpable neut nom/voc/acc sg αἰτέω ask imperf ind act 3rd pl (doric) αἰτέω ask imperf ind act 1st sg (doric) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
вина — ВИН|А (1167), Ы с. 1.Причина, повод: ˫Аκο ѥже... ||...зълѣ гл҃ати и клеветати. вражьды и ненависти. рати начѩло вина бываѥть. Изб 1076, 99 об. 100; Вьсемоу ли грѣхоу и блоудоу оубо. вина ѥсть ди˫аволъ. Там же, 190; обави виноу ѥ˫а же ради прииде … Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.)
повиньныи — (138) пр. 1.Являющийся причиной чегол.: сь льстьць къ симъ. всего бл҃га и зъла. повиньна быти б҃а проповѣда. (αἴτιον) КЕ XII, 274б; манихеане… си равьнѹмощьнѹ. и противьновьрстѹ хѹлѧть б҃жства ово ѹбо свѣта. ово же тьмы повиньни сл҃нце и лѹнѹ… … Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.)
виноватыи — (65) пр. 1.Виновный, провинившийся в чем л.; признаваемый виновным: виноватъ ли боудеть своѩ емоу волѩ. или правъ боудѣть. а •і҃• гри(в). сѣрѣбра за соромъ емоу възѩти. Гр 1239 (смол.); Оже кто оубьѥть женоу то тѣмь же судомь соудити. ˫ако же и… … Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.)
виновьныи — (14) пр. 1.Виновный в чем л.; являющийся причиной чего л.: аще ли они намъ тако же пакостѩть. мы бываѥмъ пакости тѣхъ виновни и грѣхъ на насъ въстѣкаѥть. (αἴτιοι) ПНЧ 1296, 23 об.; тѣмь оубо злыи свѣстию. ѡц҃а сво||ѥго быти б҃а гл҃ть. ничто же… … Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.)
αιτιατός — ή, ό (Α αἰτιατός, ή, όν) [αἰτιῶμαι] αυτός που προκύπτει από κάποια αιτία 2. το ουδ. ως ουσ. τὸ αιτιατόν το αποτέλεσμα αιτίας, σε αντίθεση προς το αἴτιον* μσν. υπαίτιος, ένοχος. [ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. αἰτιατός παράγεται είτε απευθείας από το ο. αἰτιῶμαι ως … Dictionary of Greek
ИОАНН ДАМАСКИН — Прп. Иоанн Дамаскин. Икона. Нач. XIV в. (скит св. Анны на Афоне) Прп. Иоанн Дамаскин. Икона. Нач. XIV в. (скит св. Анны на Афоне) [греч. ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκήνος, ὁ Χρυσορρόας, лат. Ioannes Damascenus] (2 я пол. VII в., Дамаск до 754 г.), прп. (пам … Православная энциклопедия
ИОАНН (ЗИЗИУЛАС) — Иоанн (Зизиулас [греч. ᾿Ιωάννης Ζηζιούλας] (род. 10.01.1931, с. Катафийон, близ г. Козани, Греция), митр. Пергамский (с 1986), богослов. Жизнь Иоанн (Зизиулас), митр. Пергамский, на конференции «Святитель Василий Великий отец и учитель Церкви» в… … Православная энциклопедия
Nenano — Phthora Nenano (gr. φθορά νενανῶ, also νενανὼ) is the name of one of the two extra modes in the Byzantine Octoechos an eight mode system, which was created by a reform of the Monastery Agios Sabas, near Jerusalem, during the seventh century.… … Wikipedia
Four causes — Part of a series on Aristotelianism … Wikipedia