Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

scelestus

  • 1 scelestus

    scĕlestus, a, um, adj. [scelus; like funestus, from funus], wicked, villanous, infamous, accursed, abominable; knavish, roguish; and subst., a wicked person, a knave, rogue, scoundrel, miscreant (freq. ante-class. in Plaut. and Ter.; after the class. per. sceleratus is more freq.; by Cic. not used of persons).
    I.
    Lit., of persons:

    ego sum malus, Ego sum sacer, scelestus,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 14:

    eheu, scelestus galeam in navi perdidi,

    id. Rud. 3, 5, 22:

    perjuravisti, sceleste,

    id. Ps. 1, 3, 120 sq.:

    o scelestum atque audacem hominem!

    Ter. Eun. 4, 4, 41; Plaut. Most. 3, 1, 36; id. Merc. 1, 90; id. Ps. 3, 2, 103 et saep.; Ter. Heaut. 5, 2, 17; id. Ad. 2, 1, 5; id. Eun. 1, 1, 26 al.; Sall. C. 51, 32; 52, 15; Quint. 2, 16, 2; Hor. C. 2, 4, 17; 3, 2, 31; 3, 11, 39; id. Epod. 7, 1.— Comp., Plaut. Aul. 3, 2, 5; id. Cist. 4, 1, 8; id. Bacch. 2, 3, 22 al.— Sup., Plaut. Am. 2, 1, 2.—As a term of reproach or abuse: sceleste, scelesta, etc., you knave! you wretch! sceleste. Plaut. Ps. 1, 3, 120; 1, 3. 126; Ter. And. 4, 4, 51; id Eun. 4, 4, 1; id. Heaut. 2, 3, 71:

    scelesta,

    Plaut. As. 1, 2, 23; id. Most. 1, 3, 26; Ter. Eun. 5, 1, 1; 5, 1, 16:

    scelesti,

    Plaut. Men. 5, 7, 28; cf. sup.:

    scelestissime, audes mihi praedicare id?

    you arrant rogue! id. Am. 2, 1, 11.—Of things:

    scelestum ac nefarium facinus,

    Cic. Rosc. Am. 13, 37:

    res scelesta, atrox, nefaria,

    id. ib. 22, 62:

    numquam quidquam facinus feci pejus neque scelestius,

    Plaut. Men. 3, 1, 2:

    scelesto facinori scelestiorem sermonem addidit,

    Liv. 5, 27:

    scelestae hae sunt aedes, impia est habitatio,

    Plaut. Most. 2, 2, 73:

    scelestior cena,

    id. Rud. 2, 6, 24:

    lingua,

    id. Am. 2, 1, 7:

    facta,

    id. Mil. 3, 1, 139:

    ser-vitus,

    id. Curc. 1, 1, 40:

    vacuam domum scelestis nuptiis fecisse,

    Sall. C. 15, 2:

    servitium,

    id. H. Fragm. 3, 61, 9 Dietsch:

    malitia,

    Phaedr. 2, 4, 5.—
    II.
    Transf., in Plaut. for sceleratus (B. 2.), baleful, calamitous, unlucky, unfortunate:

    scelestiorem ego annum argento faenori Numquam ullum vidi,

    Plaut. Most. 3, 1, 1:

    me (vidisti) adeo scelestum, qui, etc.,

    id. Rud. 4, 4, 123; id. Cas. 3, 5, 34:

    ne ego sum miser, Scelestus,

    id. Most. 3, 1, 36; id. Capt. 3, 5, 104; id. As. 5, 2, 6; id. Rud. 3, 5, 22; id. Men. 3, 1, 2; id. Cist. 4, 2, 17; cf.

    scelesta, vae te!

    Cat. 8, 15 Ellis ad loc.— Adv.: scĕlestē (acc. to. I.), wickedly, viciously, impiously, abominably, detestably:

    sceleste atque impie facere,

    Liv. 24, 25:

    parta bona,

    Plaut. Rud. 2, 6, 22:

    insimulare,

    Vell. 2, 60, 3:

    exercere arma,

    Val. Max. 5, 1, 3.— Comp.:

    interit pudor,

    Aug. Ep. 202.—Humorously: tu sceleste suspi-caris, ego aphelôs scripsi, roguishly, Cic. Att. 6, 1, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > scelestus

  • 2 scelestus

        scelestus adj. with comp.    [scelus], impious, wicked, villanous, infamous, accursed, knavish, roguish: homo, T.: homines scelestos necare, S.: sorores, H.—As subst m. and f an infamous person, wretch, miscreant, scoundrel: ne me attigas, Sceleste, T.: Quo scelesti ruitis? H.: mali atque scelesti, S.: scelesta, T.—Of things, accursed, abominable, infamous, shameful: facinus: scelestior sermo, L.: nuptiae, S.: malitia, Ph.
    * * *
    scelesta, scelestum ADJ
    infamous, wicked; accursed

    Latin-English dictionary > scelestus

  • 3 scelestus

    wicked, accurse, infamous, criminal.

    Latin-English dictionary of medieval > scelestus

  • 4 artifex

        artifex icis, m and f    [ars + FAC-], a master of an art, professional man, artist, artificer (used of a sculptor, musician, actor, etc.): artifices improbi, i. e. quacks, L.: dicendi, an orator: morbi, healer, Tb.—A maker, builder, author, contriver: mundi: operum, L.: figurae, O.: caedis, O. — A trickster, cunning deceiver, cheat: Artificis scelus, i. e. the wicked device, V.; cf. artificis scelus, i. e. artifex scelestus, V.: O artificem probum! T.— Apposit., a master, skilled, clever, ingenious, dexterous: artifices manūs, O.: talis negoti, S.: ad corrumpendum ingenium.— Artistic: boves, Pr.
    * * *
    I
    (gen.), artificis ADJ
    skilled, artistic; expert, practiced; cunning, artful; creative, productive
    II
    artist, actor; craftsman; master of an art; author, maker; mastermind, schemer

    Latin-English dictionary > artifex

  • 5 quam-quam

        quam-quam    (quanquam), conj, though, although, albeit, notwithstanding that: quamquam blandā voce vocabam: quamquam est scelestus, T.: quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen, etc., L.: Romani, quamquam fessi erant, S.: Quamquam festinas, non est mora longa, H.: quamquam alii dicant aeque caram esse, etc.: quamquam quid facturi fueritis dubitem: quamquam sint in quibusdam malis, tamen, etc.: Romanis, quamquam procul a patriā pugnarent, etc., L.: quamquam nonnullis leve visum ire putem, N.: quamquam nulla merita cuiquam ad dominationem pandere viam, L.—Ellipt.: acri viro, et quamquam advorso populi partium, famā tamen aequabili, S.: omnia illa, quamquam expetenda, etc.—In transitions, and yet, although, however, yet, nevertheless, notwithstanding: quamquam, quem potissimum Herculem colamus, scire sane velim: quamquam te quidem quid hoc doceam: Quamquam o! sed superent, etc., V.

    Latin-English dictionary > quam-quam

  • 6 scelestē

        scelestē adv.    [scelestus], wickedly, viciously, impiously, abominably, detestably: sceleste atque impie facta, L.: suspicari, roguishly.

    Latin-English dictionary > scelestē

  • 7 antecedens

    antĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go before, precede (in space), to take the lead, get the start; with dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.
    a.
    With dat.: ubi ambitionem virtuti videas antecedere, Titin. ap. Non. 499, 8:

    si huic rei illa antecedit, huic non antecedit,

    Cic. Top. 23.—
    b.
    With acc.:

    Pompeius expeditus antecesserat legiones,

    Cic. Att. 8, 9: biduo me Antonius antecessit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13; Curt. 4, 7, 15:

    antecedite me,

    Vulg. Gen. 32, 16; ib. 1 Reg. 9, 27; ib. Matt. 2, 9, and so Vulg. always.—
    c.
    Absol.:

    magnis itineribus antecessit,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 2, 6; Vell. 1, 4, 1:

    antecedente famā,

    Liv. 5, 37, 6: antecedens scelestus, * Hor. C. 3, 2, 31.—
    II.
    Fig.
    A.
    To precede, in time: haec (dies) ei antecessit, * Ter. Phorm. 3, 2, 40:

    exercitatio semper antecedere cibum debet,

    Cels. 1, 2.—
    B.
    To have the precedence of any one, to excel, surpass; with dat. and acc. (cf. Rudd. II. p. 136).
    a.
    With dat.:

    virtute regi antecesseris,

    Plaut. Ps. 1, 5, 118:

    quantum natura hominis pecudibus antecedit,

    Cic. Off. 1, 30, 105; so id. Brut. 21, 82.—
    b.
    With acc. of person or thing and abl. or abl. with in:

    scientiā atque usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    nemo eum in amicitiā antecessit,

    Nep. Alcib. 9, 3:

    maltha duritiam lapidis antecedens,

    Plin. 36, 24, 58, § 18.—
    c.
    Absol., to distinguish one's self, to become eminent:

    ut quisque honore et aetate antecedebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 64; so id. Inv. 2, 22.—Hence,
    1.
    antĕcēdens, entis, P. a.
    a.
    In gen.:

    hora,

    Cic. ad Octav. 3:

    annus,

    Plin. 13, 8, 16, § 59; so Suet. Tib. 5.—
    b.
    T. t. of philosophy, the antecedent (opp. consequens):

    causa,

    Cic. Fat. 11, 33; 15, 34.—In plur. as subst.: an-tĕcēdentĭa, ōrum, n.:

    locus ex antecedentibus,

    Cic. Top. 12; so id. Part. Or. 2; Quint. 5, 10, 45; 6, 3, 66.—
    2.
    antĕces-sus, a, um, P. a., that goes before; only in the connection, in antecessum dare, solvere, accipere, etc.; t. t., to give, pay, receive, etc., beforehand, in advance (postAug.):

    in antecessum dabo,

    Sen. Ep. 118:

    accipere,

    id. ib. 7:

    reponere,

    id. Ben. 4, 32:

    praedam dividere,

    Flor. 4, 12, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > antecedens

  • 8 antecedentia

    antĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go before, precede (in space), to take the lead, get the start; with dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.
    a.
    With dat.: ubi ambitionem virtuti videas antecedere, Titin. ap. Non. 499, 8:

    si huic rei illa antecedit, huic non antecedit,

    Cic. Top. 23.—
    b.
    With acc.:

    Pompeius expeditus antecesserat legiones,

    Cic. Att. 8, 9: biduo me Antonius antecessit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13; Curt. 4, 7, 15:

    antecedite me,

    Vulg. Gen. 32, 16; ib. 1 Reg. 9, 27; ib. Matt. 2, 9, and so Vulg. always.—
    c.
    Absol.:

    magnis itineribus antecessit,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 2, 6; Vell. 1, 4, 1:

    antecedente famā,

    Liv. 5, 37, 6: antecedens scelestus, * Hor. C. 3, 2, 31.—
    II.
    Fig.
    A.
    To precede, in time: haec (dies) ei antecessit, * Ter. Phorm. 3, 2, 40:

    exercitatio semper antecedere cibum debet,

    Cels. 1, 2.—
    B.
    To have the precedence of any one, to excel, surpass; with dat. and acc. (cf. Rudd. II. p. 136).
    a.
    With dat.:

    virtute regi antecesseris,

    Plaut. Ps. 1, 5, 118:

    quantum natura hominis pecudibus antecedit,

    Cic. Off. 1, 30, 105; so id. Brut. 21, 82.—
    b.
    With acc. of person or thing and abl. or abl. with in:

    scientiā atque usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    nemo eum in amicitiā antecessit,

    Nep. Alcib. 9, 3:

    maltha duritiam lapidis antecedens,

    Plin. 36, 24, 58, § 18.—
    c.
    Absol., to distinguish one's self, to become eminent:

    ut quisque honore et aetate antecedebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 64; so id. Inv. 2, 22.—Hence,
    1.
    antĕcēdens, entis, P. a.
    a.
    In gen.:

    hora,

    Cic. ad Octav. 3:

    annus,

    Plin. 13, 8, 16, § 59; so Suet. Tib. 5.—
    b.
    T. t. of philosophy, the antecedent (opp. consequens):

    causa,

    Cic. Fat. 11, 33; 15, 34.—In plur. as subst.: an-tĕcēdentĭa, ōrum, n.:

    locus ex antecedentibus,

    Cic. Top. 12; so id. Part. Or. 2; Quint. 5, 10, 45; 6, 3, 66.—
    2.
    antĕces-sus, a, um, P. a., that goes before; only in the connection, in antecessum dare, solvere, accipere, etc.; t. t., to give, pay, receive, etc., beforehand, in advance (postAug.):

    in antecessum dabo,

    Sen. Ep. 118:

    accipere,

    id. ib. 7:

    reponere,

    id. Ben. 4, 32:

    praedam dividere,

    Flor. 4, 12, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > antecedentia

  • 9 antecedo

    antĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go before, precede (in space), to take the lead, get the start; with dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.
    a.
    With dat.: ubi ambitionem virtuti videas antecedere, Titin. ap. Non. 499, 8:

    si huic rei illa antecedit, huic non antecedit,

    Cic. Top. 23.—
    b.
    With acc.:

    Pompeius expeditus antecesserat legiones,

    Cic. Att. 8, 9: biduo me Antonius antecessit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13; Curt. 4, 7, 15:

    antecedite me,

    Vulg. Gen. 32, 16; ib. 1 Reg. 9, 27; ib. Matt. 2, 9, and so Vulg. always.—
    c.
    Absol.:

    magnis itineribus antecessit,

    Caes. B. G. 7, 35; Liv. 2, 6; Vell. 1, 4, 1:

    antecedente famā,

    Liv. 5, 37, 6: antecedens scelestus, * Hor. C. 3, 2, 31.—
    II.
    Fig.
    A.
    To precede, in time: haec (dies) ei antecessit, * Ter. Phorm. 3, 2, 40:

    exercitatio semper antecedere cibum debet,

    Cels. 1, 2.—
    B.
    To have the precedence of any one, to excel, surpass; with dat. and acc. (cf. Rudd. II. p. 136).
    a.
    With dat.:

    virtute regi antecesseris,

    Plaut. Ps. 1, 5, 118:

    quantum natura hominis pecudibus antecedit,

    Cic. Off. 1, 30, 105; so id. Brut. 21, 82.—
    b.
    With acc. of person or thing and abl. or abl. with in:

    scientiā atque usu nauticarum rerum ceteros antecedunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    nemo eum in amicitiā antecessit,

    Nep. Alcib. 9, 3:

    maltha duritiam lapidis antecedens,

    Plin. 36, 24, 58, § 18.—
    c.
    Absol., to distinguish one's self, to become eminent:

    ut quisque honore et aetate antecedebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 64; so id. Inv. 2, 22.—Hence,
    1.
    antĕcēdens, entis, P. a.
    a.
    In gen.:

    hora,

    Cic. ad Octav. 3:

    annus,

    Plin. 13, 8, 16, § 59; so Suet. Tib. 5.—
    b.
    T. t. of philosophy, the antecedent (opp. consequens):

    causa,

    Cic. Fat. 11, 33; 15, 34.—In plur. as subst.: an-tĕcēdentĭa, ōrum, n.:

    locus ex antecedentibus,

    Cic. Top. 12; so id. Part. Or. 2; Quint. 5, 10, 45; 6, 3, 66.—
    2.
    antĕces-sus, a, um, P. a., that goes before; only in the connection, in antecessum dare, solvere, accipere, etc.; t. t., to give, pay, receive, etc., beforehand, in advance (postAug.):

    in antecessum dabo,

    Sen. Ep. 118:

    accipere,

    id. ib. 7:

    reponere,

    id. Ben. 4, 32:

    praedam dividere,

    Flor. 4, 12, 24 al.

    Lewis & Short latin dictionary > antecedo

  • 10 aucupor

    aucŭpor, ātus, 1, v. dep. and act. [auceps], to go bird-catching or fowling.
    I.
    Lit.:

    Alio loco ut seras ac colas silvam caeduam, alio ubi aucupare,

    Varr. R. R. 1, 23, 5; Dig. 41, 1, 3.—Also of taking bees:

    spes aucupandi examina,

    Col. 3, 8, 8.—
    II.
    Trop., to chase, give chase to, strive for, be on the look-out for, lie in wait for; watch for, etc. (a favorite figure in prose and poetry; in Cic. perh. twenty times;

    syn.: insidior, sequor): Viden scelestus ut aucupatur?

    how he gives chase? Plaut. Rud. 4, 4, 49:

    nos longis navibus tranquillitates aucupaturi eramus,

    Cic. Att. 6, 8, 4:

    tempus,

    id. Rosc Am. 8, 22:

    alicujus imbecillitatem,

    id. Fl. 37, 92:

    ut omni ex genere orationem aucuper, et omnis undique flosculos carpam atque delibem,

    id. Sest. 56, 119; id. Verr. 1, 3, 9; id. Or. 2, 7 fin.; 14, 59; 63, 256; 19, 63; id. Fin. 2, 22, 71:

    L. Cassio omnes ramusculos popularis aurae aucupante,

    id. Leg. 3, 16, 35; id. Fam. 5, 12, 6 al.: occasionem, Auct. B. Afr. 3 fin.: obtrectatione alienae scientiae famam sibi, Plin. H. N. praef. § 30;

    33, 2, 8, § 32: studium populi ac favorem,

    Flor. 3, 13, 1:

    reconditas voces,

    Suet. Aug. 86:

    absentiam alicujus,

    Just. 29, 4:

    somnos,

    Ov. H. 13, 107.
    a.
    Act. form aucŭpo, āre, to watch for, etc.: fructus verborum aures aucupant, Enn. ap. Non. p. 467, 14:

    prospectum aucupo, Pac. ib.: in consilio id reges Argivom aucupant, Att. ib.: id ego aucupavi, Titinn. ib.: Paulisper mane: Aucupemus ex insidiis clanculum quam rem gerant,

    Plaut. As. 5, 2, 31:

    num quis est, Sermonem nostrum qui aucupet,

    id. Most. 2, 2, 42; so Sen. Herc. Oet. 483:

    ex insidiis aucupa,

    Plaut. Men. 4, 1, 12:

    qui aucupet me quid agam,

    id. Mil. 4, 2, 5:

    Lepide, mecastor, aucupavi,

    id. Truc. 5, 72.—
    * b.
    Pass. form aucupor:

    Multa divulgata ac per rumorem vicissim aucupata discuntur,

    Lact. 5, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > aucupor

  • 11 bilinguis

    bĭlinguis, e, adj. [bis - lingua], twotongued, double-tongued.
    I.
    Lit., having two tongues; humorously, of voluptuous persons kissing, Plaut. Ps. 5, 1, 15; cf. id. Poen. 5, 4, 65.—
    B.
    Transf.
    1.
    Tibiae, with two keys, Varr. ap. Non. p. 229, 24.—
    2.
    Speaking two languages: bilinguis diglôssos, Gloss.: bilingues Bruttates Ennius dixit, quod Bruttii et Osce et Graece loqui soliti sint, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.; cf. Commod. p. 350:

    corvinus, Canusini more bilinguis,

    Hor. S. 1, 10, 30:

    sed jam bilingues erant, paulatim a domestico externo sermone degeneres,

    Curt. 7, 5, 29.—
    II.
    Trop.
    A.
    Double-tongued, hypocritical, deceitful, false, treacherous:

    tamquam proserpens bestia, est bilinguis et scelestus,

    Plaut. Pers. 2, 4, 28:

    edico prius, Ne duplicis habeatis linguas, ne ego bilinguis vos necem,

    id. Truc. 4, 3, 7 (cf. id. Poen. 5, 2, 74:

    bisulcilingua quasi proserpens bestia): quippe domum timet ambiguam Tyriosque bilinguis,

    Verg. A. 1, 661:

    homo,

    Phaedr. 2, 4, 25; Sil. 2, 56:

    os,

    Vulg. Prov. 8, 13:

    socii,

    Sil. 16, 157:

    insidiae,

    Claud. B. Gild. 284.—
    B.
    Fabulae, having a double meaning, allegorical, Arn. 5, p. 228.

    Lewis & Short latin dictionary > bilinguis

  • 12 fauces

    fauces, ium ( sing. nom. faux only in Cael. Aur. Tard. 2, 11, 127, =arteria aspera; cf. Varr. L. L. 10, § 78 Müll.; Charis. p. 72 P. —The abl. sing. fauce sometimes in poets: Ov. H. 9, 98; id. M. 14, 738; Hor. Epod. 14, 4; Phaedr. 1, 1, 3; 1, 8, 4; Mart. 7, 37, 6 al.), f. [cf. Sanscr. bhūka, hole, opening], the upper part of the throat, from the root of the tongue to the entrance of the gullet, the pharynx, throat, gullet (syn.: gula, guttur, jugulum).
    I.
    Lit.: summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus;

    quibus fauces non sunt, ne stomachus quidem est,

    Plin. 11, 37, 68, § 179:

    exigua in arteria sub ipsis faucibus lingula est, quae, cum spiramus, attollitur,

    Cels. 4, 1: (galli) favent faucibus russis cantu, Enn. ap. Cic. Div. 2, 26, 57 (Trag. v. 250 ed. Vahl.):

    sitis fauces tenet,

    Plaut. Most. 2, 1, 34:

    sitis fauces urit,

    Hor. S. 1, 2, 214:

    lippiunt fauces fame,

    Plaut. Curc. 2, 3, 39; 1, 2, 36:

    fauces tussientes,

    Cels. 5, 25, 11:

    nuces videntur fauces exasperare,

    Plin. 23, 8, 74, § 142:

    fauces tumentes strangulant vocem, etc.,

    Quint. 11, 3, 20:

    infirmatis faucibus, praeconis voce concionatus est,

    Suet. Aug. 84 fin.:

    propino tibi salutem plenis faucibus,

    Plaut. Stich. 3, 2, 16:

    merum ingurgitare faucibus plenis,

    id. Curc. 1, 2, 39:

    exscrea usque ex penitis faucibus,

    from the bottom of your throat, id. As. 1, 1, 28:

    alicui fauces prehendere,

    id. Most. 1, 3, 62; cf.:

    qui sacerdoti scelestus fauces interpresserit,

    id. Rud. 3, 2, 41:

    laqueo innectere fauces,

    to strangle, Ov. M. 10, 378; cf.

    also: ad necem secandasque novacula fauces,

    Suet. Calig. 23:

    fauces manu sua oppressit,

    id. ib. 12:

    retinens singulos et contortis faucibus convertens,

    id. Caes. 62.— Trop.:

    faucibus teneor,

    I am caught by the throat, I feel the knife at my throat, Plaut. Cas. 5, 3, 4; cf.:

    cum faucibus premeretur,

    Cic. Clu. 31, 84:

    Timarchides premit fauces defensionis tuae,

    id. Verr. 2, 3, 76, § 176: eripite nos ex faucibus eorum, quorum crudelitas, etc., from the jaws, Crass. ap. Cic. de Or. 1, 52, 225; cf. Cic. Q. Fr. 1, 1, 6, § 19:

    urbem totius belli ore ac faucibus ereptam esse,

    id. Arch. 9, 21:

    e mediis Orci faucibus ad hunc evasi modum,

    App. M. 7, p. 191:

    cum inexplebiles populi fauces exaruerunt libertatis siti,

    Cic. Rep. 1, 43:

    lupus fauce improba incitatus,

    i. e. voracity, Phaedr. 1, 2, 3.—
    II.
    Transf., of places:
    A.
    A narrow way, narrow inlet or outlet, an entrance, defile, pass (cf. angustiae): Corinthus posita in angustiis atque in faucibus Graeciae, in the mouth or entrance, Cic. Agr. 2, 32, 87:

    in Ciliciae angustissimis faucibus,

    Curt. 7, 4; cf.:

    qua fauces erant angustissimae portus,

    Caes. B. C. 1, 25, 5:

    portus,

    id. ib. 3, 24, 1;

    3, 39, 2: Masinissam persecutus in valle arta, faucibus utrimque obsessis, inclusit,

    Liv. 29, 32, 4:

    Aemilius sedens in faucibus macelli,

    Cic. Verr. 2, 2, 62, § 145; so,

    macelli,

    id. Quint. 6, 25:

    per fauces montis ut Aetnae Exspirent ignes,

    the crater, Lucr. 6, 630:

    cava flumina siccis faucibus, etc.,

    Verg. G. 4, 428:

    altae montis,

    Lucr. 6, 697:

    Nilus multis faucibus in Aegyptium mare se evomit,

    through many mouths, Plin. 5, 9, 10, § 54:

    Bospori,

    the Dardanelles, id. 6, 1, 1, § 4; Sil. 12, 127:

    cum fornacem facies, fauces praecipites deorsum facito,

    Cato, R. R. 38, 3: pictis e faucibus currus emittere, from the barriers, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 89 ed. Vahl.).—
    B.
    The jaws of the earth, gulf, abyss:

    patefactis terrae faucibus,

    Cic. N. D. 2, 37, 95.

    Lewis & Short latin dictionary > fauces

  • 13 interprimo

    inter-prĭmo, pressi, pressum, 3, v. a. [premo], to press or squeeze to pieces, to crush (ante- and post-class.).
    I.
    Lit.:

    qui sacerdoti scelestus faucis interpresserit,

    Plaut. Rud. 3, 2, 41.—
    II.
    Trop., to suppress, conceal, Min. Fel. Oct. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > interprimo

  • 14 praeceps

    praeceps, cĭpĭtis (old form praecĭ-pes, cĭpis, Plaut. Rud. 3, 3, 8; id. et Enn. ap. Prisc. p. 725 P. (Ann. v. 391 Vahl.; abl. praecipiti), adj. [prae-caput].
    I.
    Lit., headforemost, headlong (class.):

    praecipitem trahi,

    Plaut. Ps. 1, 5, 79:

    aliquem praecipitem deicere,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 86:

    praeceps ad terram datus,

    dashed to the ground, Liv. 31, 37:

    praeceps curru ab alto Desilit,

    Ov. M. 12, 128:

    hic se praecipitem tecto dedit,

    threw himself headlong from the roof, Hor. S. 1, 2, 41:

    aliquem in praeceps jacere,

    headlong, Tac. A. 4, 22; so,

    jacto in praeceps corpore,

    id. ib. 6, 49; cf.:

    in praeceps deferri,

    Liv. 5, 47.—For in praeceps, in late Lat., per praeceps occurs:

    abiit grex per praeceps in mare,

    Vulg. Matt. 8, 32; id. Judic. 5, 22.—Hence, of one going rapidly, headforemost, headlong:

    de ponte Ire praecipitem in lutum per caputque pedesque,

    Cat. 17, 9:

    se jacere praecipitem e vertice,

    id. 63, 244; Verg. A. 5, 860:

    ab equo praeceps decidit,

    Ov. Ib. 259:

    (apes) praecipites Cadunt,

    Verg. G. 4, 80:

    aliquem praecipitem agere,

    to drive headlong, Cic. Caecin. 21, 60; Verg. A. 5, 456:

    praecipites se fugae mandabant,

    Caes. B. G. 2, 24:

    Monoeten In mare praecipitem deturbat,

    Verg. A. 5, 175; cf.:

    praeceps amensque cucurri,

    Ov. M. 7, 844:

    praeceps Fertur,

    is borne headlong, rushes, Hor. S. 1, 4, 30:

    nuntii,

    Tac. H. 2, 6.—
    B.
    Transf., of inanim. things.
    1.
    Of localities, qs. that descend suddenly in front, i. e. downhill, steep, precipitous:

    in declivi ac praecipiti loco,

    Caes. B. G. 4, 33:

    via (opp. plana),

    Cic. Fl. 42, 105:

    saxa,

    Liv. 38, 23:

    fossae,

    Ov. M. 1, 97; Verg. A. 11, 888:

    iter,

    Ov. Tr. 4, 3, 74; cf.

    trop.: iter ad malum praeceps ac lubricum,

    Cic. Rep. 1, 28, 44:

    loci,

    Col. 1, 2:

    mons,

    Plin. Pan. 16.—
    b.
    Subst.: praeceps, cĭpĭtis, n., a steep place, a precipice:

    turrim in praecipiti stantem,

    Verg. A. 2, 460:

    specus vasto in praeceps hiatu,

    Plin. 2, 45, 44, § 115:

    in praeceps pervenitur,

    Vell. 2, 3, 4:

    immane,

    Juv. 10, 107:

    altissimum,

    App. M. 4, p. 144 med. —In plur.:

    in praecipitia cursus iste deducit,

    Sen. Ep. 8, 4.—
    2.
    Sinking, declining:

    (in vitibus) praecipites palmites dicuntur, qui de hornotinis virgis enati in duro alligantur,

    Col. 5, 6, 33:

    sol Praecipitem lavit aequore currum,

    Verg. G. 3, 359:

    jam praeceps in occasum sol erat,

    Liv. 10, 42:

    dies,

    id. 4, 9; cf.:

    senectus,

    Curt. 6, 5, 3. —
    3.
    In gen., swift, rapid, rushing, violent ( poet.;

    syn.: celer, velox): praeceps Anio,

    Hor. C. 1, 7, 13:

    Boreas,

    Ov. M. 2, 185:

    nox,

    fleeting, transient, id. ib. 9, 485:

    procella,

    Stat. Th. 5, 419:

    oceani fragor,

    Val. Fl. 3, 404:

    letum,

    Sen. Hippol. 262:

    remedium,

    Curt. 3, 6, 2.—
    II.
    Trop., headlong, hasty, rash, precipitate.
    A.
    In gen. (class.):

    noster erus, qui scelestus sacerdotem anum praecipes Reppulit,

    Plaut. Rud. 3, 3, 10:

    sol jam praecipitans me quoque haec praecipitem paene evolvere coëgit,

    almost headlong, precipitately, Cic. de Or. 3, 55, 209:

    agunt eum praecipitem poenae civium Romanorum,

    chase, pursue, id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    praecipitem amicum ferri sinere,

    to rush into the abyss, id. Lael. 24, 89:

    quoniam ab inimicis praeceps agor,

    am pursued, Sall. C. 31, 9:

    praeceps celeritas dicendi,

    Cic. Fl. 20, 48: profectio, Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6: occumbunt multi letum... praecipe cursu, in rapid destruction, Enn. l. l.—With gen.:

    SI NON FATORVM PRAECEPS HIC MORTIS OBISSET,

    sudden as regards fate, Inscr. Grut. 695, 9, emended by Minervini in Bullet. Arch. Napol. III. 1845, p. 41 (but Minervini's assumption of a new adj., praeceps, from praecipio, anticipating fale, is unnecessary).—
    B.
    In partic.
    1.
    Rash, hasty, inconsiderate:

    homo in omnibus consiliis praeceps,

    Cic. Phil. 5, 13, 37: praeceps et effrenata mens, id. Cael. 15, 35:

    praeceps consilium et immaturum,

    Suet. Aug. 8:

    cogitatio,

    id. Calig. 48:

    audacia,

    Val. Max. 1, 6, 7.—
    2.
    Inclined to any thing:

    praeceps in avaritiam et crudelitatem animus,

    Liv. 26, 38:

    praeceps ingenio in iram,

    id. 23, 7:

    animus ad flagitia praeceps,

    Tac. A. 16, 21.—
    3.
    Dangerous, hazardous, critical:

    in tam praecipiti tempore,

    Ov. F. 2, 400.—Hence,
    b.
    Subst.: praeceps, cĭpĭtis, n.
    (α).
    Great danger, extremity, extreme danger, critical circumstances:

    se et prope rem publicam in praeceps dederat,

    brought into extreme danger, Liv. 27, 27:

    levare Aegrum ex praecipiti,

    Hor. S. 2, 3, 292:

    aeger est in praecipiti,

    Cels. 2, 6.—
    (β).
    The highest part, summit, sublimity (postAug.):

    omne in praecipiti vitium stetit,

    at its point of culmination, Juv. 1, 149:

    debet orator erigi, attolli, efferri, ac saepe accedere ad praeceps,

    to verge on the sublime, Plin. Ep. 9, 26, 2.—Hence, adv.: prae-ceps, headlong.
    1.
    Lit.:

    aliquem praeceps trahere,

    Tac. A. 4, 62:

    ex his fulgoribus quaedam praeceps eunt, similia prosilientibus stellis,

    Sen. Q. N. 1, 15, 2:

    moles convulsa dum ruit intus immensam vim mortalium praeceps trahit atque operit,

    Tac. A. 4, 62:

    toto praeceps se corpore ad undas Misit,

    Verg. A. 4, 253.—
    2.
    Trop.:

    eversio rei familiaris dignitatem ac famam praeceps dabat,

    brought into danger, Tac. A. 6, 17:

    praeceps in exsilium acti,

    suddenly, hastily, Amm. 29, 1, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > praeceps

  • 15 quamquam

    quam-quam ( quan-), conj., though, although, albeit; ante-class. always, and in class. prose regularly joined with indic.; by Cic. rarely with the subj., and usu. when the general idea would demand the subj. (as potential, conditional, consecutive, etc.; cf. Zumpt, Gram. § 574; Madv. § 361, A, 3; and v. esp. Fischer, Gram. 2, p. 696 sq.).
    (α).
    With indic.: quamquam blandā voce vocabam, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 50 Vahl.):

    quamquam libenter escis alienis studes,

    Plaut. Pers. 3, 1, 8; id. Mil. 4, 8, 44:

    quamquam est scelestus,

    Ter. Ad. 2, 1, 5:

    quamquam id est minime probandum,

    Cic. Rep. 1, 26, 42; 1, 4, 7; id. Ac. 2, 6, 16; 1, 9, 34:

    quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen, etc.,

    Liv. 10, 32:

    Romani, quamquam fessi erant,

    Sall. J. 53:

    quamquam festinas, non est mora longa,

    Hor. C. 1, 28, 35 et saep.—
    (β).
    With subj.:

    quamquam illa ipsa exclamatio Non potest melius sit velim crebra,

    Cic. de Or. 3, 26, 101:

    quamquam sint in quibusdam malis, tamen, etc.,

    id. Tusc. 5, 30, 85:

    quamquam ne id quidem suspicionem coitionis habuerit,

    although even that gave rise to no suspicion, id. Planc. 22, 53; id. de Or. 2, 1, 1:

    Romanis, quamquam procul a patriā pugnarent, etc.,

    Liv. 23, 29, 7:

    quamquam nonnullis leve visum iri putem,

    Nep. Att. 13. 6:

    quamquam moveretur his vocibus,

    Liv. 36, 34, 6 Weissenb. ad loc.; cf. id. 6, 9, 6; 45, 17, 7.—
    (γ).
    Ellipt., with an adj. or part.:

    bellum atque arma, quamquam vobis invisa, tamen quia Lepido placent, sumenda sunt,

    Sall. H. Fragm. 1, 48, 2:

    acri viro, et quamquam advorso populi partium, famá tamen aequabili,

    id. J. 43, 1 Dietsch:

    omnia illa, quamquam expetenda, etc.,

    Cic. Fin. 5, 23, 68:

    curam adhibere, quamquam difficili in re,

    id. Fam. 2, 7, 3; 5, 3, 4; Liv. 4, 53, 1 Weissenb. ad loc.—
    (δ).
    With a subj.-clause:

    quamquam ne impudicitiam quidem nunc abesse Pallante adultero,

    Tac. A. 12, 65, 3.—
    II.
    In partic., as a rhetor. particle of transition, inobjections made by the speaker himself, although, however, yet, nevertheless, notwithstanding:

    quamquam, quem potissimum Herculem colamus, scire sane velim,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    quamquam quid loquor,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    quamquam te quidem quid hoc doceam,

    id. de Or. 2, 47, 197; id. Phil. 2, 16, 42:

    quamquam o! sed superent, etc.,

    Verg. A. 5, 195.

    Lewis & Short latin dictionary > quamquam

  • 16 sacer

    săcer, sā̆cra, sā̆crum (ante-class. collat. form sacer, sacris, sacre; plur.:

    sacres porci,

    Plaut. Men. 2, 2, 16; id. Rud. 4, 6, 4; Varr. R. R. 2, 1, 20; 4, 16; sing. acc.: sacrem porcum, Fest. s. h. v. p. 318 Müll.), adj. [root sa-; Gr. saos, sôos, safe; whence Lat. sānus], dedicated or consecrated to a divinity, holy, sacred, = hieros (cf.: sanctus, augustus): Gallus Aelius ait, sacrum esse quocumque modo atque instituto civitatis consecratum sit, sive aedis, sive ara, sive signum, sive locus, sive pecunia, sive quid aliud quod dis dedicatum atque consecratum sit, Fest. s. v. sacer mons, p. 318 Müll.; cf.:

    quicquid destinatum est diis, sacrum vocatur,

    Macr. S. 3, 7:

    sacrae (res) sunt quae diis superis consecratae sunt: religiosae quae diis manibus relictae sunt,

    Gai. Inst. 2, 3.
    I.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    quicquam (opp. profanum),

    Plaut. Merc. 2, 3, 27; id. Trin. 2, 2, 8; cf.:

    aedificiis omnibus, publicis privatis sacris profanis, sic pepercit, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 54, § 129; so,

    locus sacer et profanus,

    id. Inv. 1, 26, 38; Auct. Her. 2, 4, 7; Quint. 5, 10, 38:

    miscebis sacra profanis,

    Hor. Ep. 1, 16, 54; id. A. P. 397; Nep. Them. 6, 5; Sall. C. 11, 6:

    villae signis et tabulis refertae partim publicis partim etiam sacris et religiosis,

    Cic. Leg. 3, 13, 31; so (with religiosus) id. Verr. 2, 4, 57, § 127; Suet. Tib. 61:

    mores autem rapere properant quā sacrum quā puplicum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 37:

    (legum) genera sunt tria, sacri, publici, privati juris,

    Quint. 2, 4, 33; cf. in the sup.:

    deprecor hoc unum per jura sacerrima lecti,

    Ov. H. 9, 159:

    aedes,

    Plaut. Am. 4, 1, 5; Cic. Fam. 13, 11, 1; Quint. 4, 2, 8; Ov. M. 14, 315:

    lucus late sacer,

    Verg. A. 5, 761:

    arvum Martis,

    Ov. M. 7, 101:

    ara,

    Plaut. Aul. 4, 1, 20:

    aurum,

    Liv. 5, 50; cf.

    pecunia (opp. privata),

    Quint. 4, 2, 8:

    arma,

    Liv. 24, 21:

    tus,

    Ov. M. 14, 130:

    sanguis (of the sacrificial victim),

    Cat. 68, 75:

    ales (so called from its use in augury),

    Verg. A. 11, 721:

    luces (with profestae),

    Hor. C. 4, 15, 25; cf.

    dies (with religiosus),

    Suet. Tib. 61:

    tempus,

    Hor. C. S. 4:

    commissum,

    a crime against religion, Cic. Leg. 2, 9 et saep.— Poet.: vitis (as sacred to Bacchus), Enn. ap. Charis. p. 214 P. (Trag. v. 149 Vahl.); Hor. C. 1, 18, 1; so,

    laurus,

    id. ib. 3, 4, 18; Verg. A. 7, 60:

    robur,

    Ov. M. 8, 752:

    aqua,

    Hor. C. 1, 1, 22:

    fontes,

    Ov. M. 2, 464; Verg. E. 1, 53:

    focus,

    Hor. Epod. 2, 43:

    Tarentum,

    id. C. 1, 28, 29:

    fines,

    Sil. 3, 501; cf.

    montes (the Alps, because not to be ascended by men),

    id. 4, 70;

    vates (because dedicated to Apollo),

    Hor. C. 4, 9, 28; Tib. 2, 5, 113; cf.:

    sacer interpresque deorum Orpheus,

    Hor. A. P. 391;

    and (for sanctus) of the divinity itself: Vesta,

    Prop. 3, 4 (4, 3), 11; so,

    Cybebe,

    id. 3 (4), 22, 3 (but in Liv. 3, 19: ut sacrosancti habeantur, quibus ipsi dii neque sacri neque sancti sunt, so used only on account of the lusus verbb. with sacrosancti;

    v. the context).—Sacer Mons,

    a hill about three miles from Rome, beyond the Anio, and on the right of the Via Nomentana, to which the Roman people retired during their controversy with the Senate, Liv. 2, 32; 3, 52; Cic. Rep. 2, 37, 63; id. Brut. 14, 54:

    os sacrum, quod imum ventrem sustinet,

    Cael. Aur. Tard. 1, 4: Sacra Via, or ( poet.) Sacer Clivus, a street in Rome leading from the Forum to the Capitol, Cic. Planc. 7, 17; id. Att. 4, 3, 3; Hor. S. 1, 9, 1; id. C. 4, 2, 35; Mart. 1, 70, 5;

    v. also via, I. A. 2.: sacer morbus,

    the epilepsy, Cael. Aur. Tard. 1, 4:

    sacer lapis,

    a stone landmark, a mere-stone, Liv. 41, 13: os sacrum, anatom. t. t., = Gr. hieron osteon, the lowest bone of the spine, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 24:

    litterae sacrae (eccl. Lat.),

    the Scriptures, Vulg. 2 Tim. 3, 15.—For its combinations with ignis, via, etc., v. those words.—
    (β).
    With gen. (class.):

    ego te sacram coronam surripuisse scio Jovis,

    Plaut. Men. 5, 5, 38; so,

    urna Veneris,

    id. Rud. 2, 5, 16 (for which:

    urna Veneria,

    id. ib. 2, 5, 18):

    Dianae celebris dies,

    Hor. C. 2, 12, 20:

    sepulcrum Batti veteris,

    Cat. 7, 6; cf. Plin. 8, 21, 31, § 76.—As a predicate: terra, ut focus domiciliorum, sacra deorum omnium est (a transl. of the Platon. Gê hiera pantôn theôn), Cic. Leg. 2, 18, 45:

    illa insula (sc. Delos) eorum deorum sacra putatur,

    id. Verr. 2, 1, 18, § 48.—
    (γ).
    With dat. (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.

    infra, II. A.): sacra Jovi quercus,

    Ov. M. 7, 623:

    esculus Jovi sacra,

    Plin. 16, 4, 5, § 11:

    Nymphis cervus,

    Ov. M. 10, 109:

    Cereri Polyphoetes (as a priest),

    Verg. A. 6, 484:

    pugionem templo Salutis detraxerat gestabatque velut magno operi sacrum,

    Tac. A. 15, 53:

    cupressus Diti sacra,

    Plin. 16, 33, 60, § 139:

    aesculus Jovi,

    id. 16, 4, 5, § 11.—As a predicate:

    Jani mensis, Qui sacer est imis Manibus,

    Ov. F. 2, 52, quercus antiqua, quae erat Marti sacra, Suet. Vesp. 5 (al. sacrata).—
    B.
    Transf., in gen., holy, sacred, awful, venerable (not till after the Aug. per., and very rare):

    silentium,

    Hor. C. 2, 13, 29:

    laedere amantes,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 11:

    lingua (Ciceronis),

    Mart. 5, 69, 7:

    Maro,

    id. 8. 56, 3:

    quaedam patris memoria,

    Quint. 11, 1, 59:

    O sacer et magnus vatum labor,

    Luc. 9, 983:

    heu sacri vatum errores,

    Sil. 8, 100.—So used of the emperors;

    disapproved of by Tiberius: (Tiberius) alium dicentem sacras ejus occupationes verba mutare et pro sacris laboriosas dicere coëgit,

    Suet. Tib. 27.—But soon after Tiberius in general use:

    auris Caesaris,

    Mart. 7, 99, 4:

    sacri lateris custos,

    id. 6, 76, 1:

    apud aures sacras mentitus est,

    Amm. 28, 6, 26 (cf.:

    se Imperatori mentitum,

    id. 28, 6, 26, § 21); and hence, for ecclesiastical: domus, comitatus, scrinia, largitiones, etc., in the law books et saep.
    II.
    In partic., with a bad accessory signif., devoted to a divinity for destruction, forfeited; and absol., accursed, criminal, impious, wicked.
    (α).
    With dat.: si quisquam aliuta faxit, ipsos Jovi sacer esto, Lex Numae ap. Fest. p. 6 Müll.; cf.: ut caput ejus Jovi sacrum esset, an ancient plebiscitum ap. Liv. 3, 55, 7:

    non alienum videtur, de condicione eorum hominum referre, quos leges sacros esse certis diis jubent, quod, cum cetera sacra violari nefas sit, hominem sacrum jus fuerit occidi, etc.,

    Macr. S. 3, 7.—
    (β).
    Absol.: homo sacer is est, quem populus judicavit ob maleficium; neque fas est eum immolari; sed qui occidit, parricidii non damnatur. Nam lege tribuniciā primā cavetur: si quis eum, qui eo plebei scito sacer sit, occiderit, parricida ne sit. Ex quo quivis homo malus atque improbus sacer appellari solet, Fest. s. v. sacer mons, p. 318 Müll.: PATRONVS SI CLIENTI FRAVDEM FECERIT SACER ESTO, LEX XII. Tab. ap. Serv. Verg. A. 6, 609;

    in imitation: uter aedilis fuerit, etc.... is intestabilis et sacer esto,

    Hor. S. 2, 3, 181:

    eum, qui cuiquam nocuerit, sacrum sanciri,

    Liv. 3, 55.—
    B.
    Transf., in gen., accursed, execrable, detestable, horrible, infamous, etc. (only poet. and in post-Aug. prose).
    a.
    Of persons:

    ego sum malus, Ego sum sacer, scelestus,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 14; Afran. ap. Non. 397, 22 (with malus); Lucil. ib. 397, 27.— Sup., Plaut. Most. 4, 2, 67:

    homo sacerrimus,

    id. Poen. prol. 90; id. Rud. 1, 2, 69; Turp. ap. Non. 397, 29 (with pessimus). —
    b.
    Of things: sacerrimum domicilium, Turp. ap. Non. 397, 30:

    di magni, horribilem et sacrum libellum,

    Cat. 14, 12:

    hircus alarum,

    id. 71, 1:

    auri fames,

    Verg. A. 3, 57 (for which:

    aurum fame,

    Plin. 33, 1, 3, § 6:

    venenum (Medeae),

    Val. Fl. 7, 165:

    nox,

    id. 8, 25:

    arma metu,

    id. 4, 185; cf.

    pavor,

    id. 1, 798:

    insania,

    Stat. Th. 10, 804:

    morbus,

    i. e. epilepsy, Cael. Aur. Tard. 1, 4.—With dat.:

    ut immerentis fluxit in terram Remi Sacer nepotibus cruor,

    Hor. Epod. 7, 20.— Comp. and adv. do not appear (as for the comp. v. Varr. L. L. 8, § 77 Müll.).—Hence, subst.: sā̆crum, i, n., something consecrated; a holy or sacred thing, a sacred vessel or utensil; a sanctuary, a temple; a religious act, a sacrifice, etc.; in plur. in gen., sacred rites, religious worship, religion (both of the State and of single races and families; and even of individuals; v. infra, b; class.; most freq. in plur.).
    A.
    Lit.
    (α).
    Sing.:

    sacrum sacrove commendatum qui cleperit rapsitque parricida esto,

    Cic. Leg. 2, 9, 22:

    ubi sacro manus sis admolitus,

    Plaut. As. 3, 2, 24:

    omne sacrum rapiente dextrā,

    Hor. C. 3, 3, 52:

    metuens velut contingere sacrum,

    id. S. 2, 3, 110:

    apud Cluacinae sacrum,

    Plaut. Curc. 4, 1, 10; Quint. 1, 4, 6:

    Minervae,

    Dict. Cret. 5, 12 fin.:

    theatrum veluti quoddam illius sacri templum vocabimus,

    Quint. 3, 8, 29: [p. 1611] quae (sacerdos Cereris) Graecum illud sacrum monstraret et faceret, Cic. Balb. 24, 55:

    sacrum Herculi facere,

    Liv. 1, 7:

    facere Junoni,

    Prop. 4 (5), 9, 43:

    facto per Magos sacro,

    Suet. Ner. 34:

    sollemne sacrum conficere,

    Flor. 1, 13, 16:

    ita se habet sacrum (Suovetaurilia),

    Quint. 1, 5, 67:

    arma lecta conici in acervum jussit consul sacrumque id Vulcano cremavit,

    Liv. 41, 12:

    sacrum piaculare fieri,

    id. 29, 19:

    sollemne Apollinis sacrum,

    Suet. Aug. 94; Ov. M. 12, 33:

    pyrā sacri sub imagine factā,

    id. ib. 14, 80:

    nec de lucernā fas est accendi sacrum,

    Phaedr. 4, 11, 13:

    neve initianto, nisi ut assolet, Cereri, Graeco sacro,

    according to the Grecian rites, Cic. Leg. 2, 9, 21; cf.:

    vetabo, qui Cereris sacrum Vulgarit arcanae,

    Hor. C. 3, 2, 26:

    morientibus operire (oculos) rursusque in rogo patefacere, Quiritium ritu sacrum est,

    Plin. 11, 37, 55, § 150:

    in sacro est,

    id. 18, 12, 30, § 118.—
    (β).
    Plur.: sacra deosque penates.. ex aedibus suis eripuisse dixit, sacred vessels or utensils, holy things, Cic. Verr. 2, 2, 5, § 13; cf. Liv. 5, 40:

    sacra omnia proferre, Auct. B. Alex. 32, 3: portabant canistris,

    Ov. M. 2, 713:

    Troïa,

    Tib. 2, 5, 40:

    velut qui Junonis sacra ferret,

    Hor. S. 1, 3, 11; cf.

    of the same,

    Verg. A. 2, 293; 2, 717 Heyne; Ov. F. 1, 527; id. H. 7, 80; 7, 158:

    cumque suis penetralia sacris,

    i. e. the images of the gods, Penates, id. M. 1, 287:

    jactata aequoribus sacra,

    Hor. C.4,4,54:

    pueri Sacra canunt,

    sacred songs, Verg. A. 2, 239; cf. Ov. Tr. 4, 10, 19:

    sacra ordine in mensā Penatium deorum Ponuntur,

    sacred gifts, offerings, Naev. B. Pun. 1, 11:

    neve ulla vitiorum sacra sollemnia obeunto,

    Cic. Leg. 2, 8, 19:

    sicut in sollemnibus sacris fieri consuevit,

    Sall. C. 22, 2:

    qui (Mercurius) sacris anniversariis coleretur,

    Cic. Verr. 2, 4, 39, § 84 (for which:

    sacrificiis anniversariis colebatur,

    id. ib. 2, 4, 57, §

    128: sacris e principum numero pontifices quinque praefecit,

    id. Rep. 2, 14, 26:

    (Romulus) sacra diis aliis Albano ritu, Graeco Herculi facit,

    Liv. 1, 7; cf.:

    sacra Jovi facturus erat,

    Ov. M. 3, 26:

    sacra Jovi Stygio Perficere,

    Verg. A. 4, 638:

    ipse (Numa) plurima sacra obibat,

    Liv. 1, 20:

    densi circumstant sacra ministri,

    Ov. M. 2, 717:

    arcana sacra,

    Hor. Epod. 5, 52; Ov. M. 10, 436:

    fera,

    id. ib. 13, 454:

    nefanda,

    id. ib. 10, 228:

    mystica,

    id. H. 2, 42:

    horrida,

    Sil. 3, 140:

    veneranda,

    id. 7, 382:

    casta,

    Stat. Achill. 1, 370.
    a.
    Divine worship or religion in gen.: publica sacra, quae publico sumptu pro populo fiunt, quaeque pro montibus, pagis, curiis, sacellis: at privata, quae pro singulis hominibus, familiis, gentibus fiunt, Fest. pp. 244 and 245 Müll.; Liv. 5, 52:

    quo foedere (Romulus) et Sabinos in civitatem ascivit, sacris communicatis,

    Cic. Rep. 2, 7, 13:

    quod per populum errari fas non erat propter religionem sacrorum,

    id. Agr. 2, 7, 18; so,

    religio sacrorum,

    id. Fl. 28, 69:

    sacra Cereris conficere,

    id. Balb. 24, 55; so,

    Cereris,

    Hor. S. 2, 8, 14 (cf. supra, a fin.):

    Eleusina,

    Suet. Claud. 23:

    Junonis,

    Hor. S. 1, 3, 11:

    Orphica,

    rites, solemnity, festival, Cic. N. D. 3, 23, 58:

    Bacchia,

    Ov. M. 3, 518:

    trieterica Bacchi,

    id. ib. 6, 587:

    Dianae,

    id. ib. 7, 94;

    15, 489: Isidis,

    Suet. Oth. 12 et saep.—
    b.
    The private religious rites of a gens, a family, etc. (observed by the Romans with the greatest care):

    sacra privata perpetua manento,

    Cic. Leg. 2, 9, 22; cf. id. ib. 2, 19, 47:

    an gentilicia sacra ne in bello quidem intermitti, publica sacra et Romanos deos etiam in pace deseri placet?

    Liv. 5, 52:

    ut ne morte patris familias sacrorum memoria occideret,

    Cic. Leg. 2, 19, 48:

    docebant (antiqui) tribus modis sacris adstringi,

    id. ib. 2, 20, 49:

    magnum est eadem habere monumenta majorum, eisdem uti sacris, sepulcra habere communia,

    id. Off. 1, 17, 55; cf.:

    ut qui natus sit, ignoret, cujus sanguinis, quorum sacrorum sit,

    Liv. 4,2:

    sacra interire illi (majores) noluerunt,

    Cic. Mur. 12, 27:

    sacrorum alienatio,

    id. Or. 42, 144 (v. alienatio); cf. sing.:

    sacrum familiare,

    Macr. S. 1, 16:

    nuptialia,

    marriage solemnities, Quint. 1, 7, 28;

    called also jugalia,

    Ov. M. 7, 700; cf. respecting the sacra privata of the Romans, Savigny, in his Zeitschr. 2, p. 397 sq.—
    c.
    Poet., poems (as sacred to the Muses):

    mihi jam puero caelestia sacra placebant, Inque suum furtim Musa trahebat opus,

    Ov. Tr. 4, 10, 19:

    vatum,

    Pers. prol. 7:

    Maronis,

    Mart. 7, 63, 5. —
    2.
    Prov.
    a.
    Inter sacrum saxumque stare, to stand between the victim and the knife, i. e. to be between the door and the wall, to be in great straits, Plaut. Capt. 3, 4, 84; cf.:

    inter sacrum et saxum positus,

    App. M. 11, p. 271 fin.
    b.
    Hereditas sine sacris, i. e. a great profit without trouble, = a rose without thorns, meat without bone, etc. (because the keeping up of the sacra privata was attended with great expense), Plaut. Capt. 4, 1, 8, and id. Trin. 2, 4, 83; cf. Fest. p. 290 Müll.—
    B.
    Transf., in gen. (the figure being borrowed from secret religious rites), in plur.: sacra, secrets, mysteries (not till after the Aug. period, and very rare):

    sacra tori coitusque novos referebam,

    Ov. M. 7, 709:

    peregisse mihi videor sacra tradentium artes,

    Quint. 5, 14, 27 (cf.:

    omnes fere, qui legem dicendi, quasi quaedam mysteria, tradiderunt,

    id. 5, 13, 60):

    litterarum colere,

    id. 10, 1, 92:

    studiorum profanare,

    Tac. Or. 11.

    Lewis & Short latin dictionary > sacer

  • 17 sceleste

    scĕlestē, adv., v. scelestus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > sceleste

  • 18 scelus

    scĕlus, ĕris, n. [Sanscr. root skhal, to fall, akin to khal-, to deceive; cf. Goth. skal, to owe], an evil deed; a wicked, heinous, or impious action; a crime, sin, enormity, wickedness (the strongest general term for a morally bad act or quality; very freq. both in sing. and plur.; cf. nefas).
    I.
    Lit.
    1.
    Absol.:

    facinus est vincire civem Romanum, scelus verberare, prope parricidium necare,

    Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170; cf. so (opp. to flagitia and delicta) Tac. G. 12:

    majus in sese scelus concipere nefariis sceleribus coöpertus,

    Cic. Verr. 2, 1, 4, § 9; id. Rosc. Am. 13, 37:

    detestabile scelus,

    id. Lael. 8, 27:

    scelus atque perfidia,

    id. Rosc. Am. 38, 109; so (with perfidia) id. Phil. 11, 2, 5; id. Att. 2, 22, 2; 3, 13, 2; Sall. J. 107, 2; Liv. 40, 39 al.; cf. (with audacia) Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170; (with furor) id. ib. 2, 5, 62, § 161; (with avaritia) id. ib. 2, 5, 9, § 24; id. Clu. 8, 23:

    documentum Persarum sceleris,

    id. Rep. 3, 9, 15:

    ex hac parte pudor pugnat, illinc petulantia... hinc pietas, illinc scelus,

    id. Cat. 2, 11, 25:

    scelus est igitur, nocere bestiae, quod scelus qui velit, etc.,

    id. Rep. 3, 11, 19:

    quid mali aut sceleris fingi aut excogitari potest, quod, etc.,

    id. Cat. 2, 4, 7:

    nefario scelere concepto,

    id. Verr. 2, 4, 32, § 72:

    concipere in se,

    id. ib. 2, 1, 4, §

    9 (v. supra): tantum sceleris admittere,

    id. Att. 9, 10, 3:

    scelus nefarium facere,

    id. de Or. 1, 51, 221; cf. id. Rosc. Am. 9, 25:

    perficere,

    id. Clu. 68, 194:

    scelus an-helare,

    id. Cat. 2, 1, 1:

    moliri,

    id. Att. 7, 11, 1:

    edere,

    id. Phil. 13, 9, 21; cf.:

    edere in aliquem,

    id. Sest. 27, 58:

    suscipere,

    id. Phil. 11, 1, 2:

    scelere se alligare,

    id. Fl. 17, 41:

    scelere astringi,

    id. Sest. 50, 108:

    scelere obstringi,

    id. Verr. 2, 4, 32, § 71:

    obrui,

    Liv. 3, 19 et saep.—
    2.
    With gen. obj.:

    scelus legatorum contra jus gentium interfectorum,

    the crime of murdering their deputies, Liv. 4, 32.—Prov.:

    vulgo dicitur: Scelera non habere consilium,

    Quint. 7, 2, 44.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of animals or inanimate things (post-Aug.; perh. only in Plin.), a bad quality, vicious nature, a vice, fault: nec bestiarum solum ad nocendum scelera [p. 1641] sunt, sed interim aquarum quoque et locorum, Plin. 25, 3, 6, § 20:

    maximum salamandrae,

    id. 29, 4, 23, § 74:

    Scythae sagittas tingunt viperină sanie... inremediabile id scelus,

    id. 11, 53, 115, § 279.—
    B.
    Concr., in vulgar lang. as a term of reproach, rascal, scoundrel, villain, rogue; and of women, drab, baggage, etc.: minime miror, navis si fracta tibi, Scelus te et sceleste parta quae vexit bona, Plant. Rud. 2, 6, 22; id. Am. 2, 1, 7; id. Bacch. 5, 1, 9; id. Mil. 3, 2, 14; 3, 2, 27; id. Pers. 4, 9, 6; Ter. And. 2, 1, 17; 4, 1, 42; id. Eun. 5, 4, 19; id. Ad. 5, 1, 6; 5, 1, 12 al.; cf.:

    scelus viri,

    you scoundrel of a man, Plaut. Truc. 2, 7, 60.— With a masc. pron.:

    is me scelus attondit, etc.,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 9:

    ubi illic est scelus, quid me perdidit?

    Ter. And. 3, 5, 1; cf.:

    scelus, quemnam hic laudat?

    id. ib. 5, 2, 3.—
    C.
    In Plaut., Ter., and Mart., a mishap (qs. arising from wickedness), a misfortune, calamity (cf. sceleratus, B. 2., and scelestus, II.):

    perdidi unum filium puerum quadrimum... Major potitus hostium est: quod hoc est scelus!

    Plaut. Capt. 3, 5, 104: Pa. Quid hoc est sceleris? Ch. Perii, Ter. Eun. 2, 3, 34 Ruhnk.; Mart. 7, 14, 1.—
    D.
    A natural catastrophe: scelera naturae, i. e. earthquakes, inundations, etc., Plin. 2, 93, 95, § 206.

    Lewis & Short latin dictionary > scelus

  • 19 servos

    1.
    servus, a, um, adj. [referred by the ancients to servo:

    servi ex eo appellati sunt, quod imperatores servos vendere, ac per hoc servare, nec occidere solent,

    Just. Inst. 1, 3, 3; but prob. from root svar-; Lith. svaras, a weight; cf. Gr. herma; O. H. Germ. swari, burdensome; Germ. schwer, heavy; cf. also serius], slavish, servile, subject.
    I.
    In gen.
    A.
    With homo (= 2. servus;

    mostly ante-class.): non decet superbum esse hominem servom,

    Plaut. As. 2, 4, 64; id. Mil. 2, 6, 80; id. Stich. 1, 2, 1; 5, 4, 10; id. Ep. 1, 1, 58; 3, 1, 7; Ter. Phorm. 2, 1, 62.—
    B.
    With other subjects (not freq. till after the Aug. per.):

    octo milia liberorum servorumque capitum sunt capta,

    Liv. 29, 29:

    corpori, quod servum fortuna erat, vim fecit,

    id. 38, 24:

    Graeciae urbes servae et vectigales (opp. liberae),

    id. 34, 58:

    civitas,

    id. 25, 31:

    Lacedaemon,

    id. 34, 41:

    serva manus,

    Ov. F. 6, 558:

    o imitatores, servum pecus!

    Hor. Ep. 1, 19, 19:

    serva aqua, i. e. servorum,

    Ov. Am. 1, 6, 26; cf. Petr. 71:

    servam operam, linguam liberam herus me jussit habere,

    Plaut. Pers. 2, 4, 9:

    omnia non serva et maxime regna hostilia ducunt (Romani),

    Sall. H. 4, 61, 17 Dietsch:

    reges serva omnia et subjecta imperio suo esse velint,

    Liv. 37, 54; 42, 46: statu libera quicquid peperit, hoc servum heredis est, Dig. 40, 7, 16.—
    II.
    Jurid. t. t., of buildings, lands, etc., liable to certain burdens, subject to a servitude:

    libera (praedia) meliore jure sunt quam serva,

    Cic. Agr. 3, 2, 9:

    fundus,

    Dig. 8, 6, 6:

    aedes,

    ib. 8, 2, 35:

    area,

    ib. 8, 2, 34 al.; cf. servio, II. B., and servitus, II B.—Hence,
    2.
    servus ( - ŏs), i, m., and serva, ae, f., a slave, servant, serf, serving-man; a female slave, maid-servant.
    A.
    Masc. (syn.: famulus, mancipium), Enn. ap. Non. 471, 19 (Com. v. 5 Vahl.); Cato ap. Gell. 10, 3, 17: servi, ancillae, id. ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 Müll.; cf.:

    Ulixes domi etiam contumelias servorum ancillarumque pertulit,

    Cic. Off. 1, 31, 113:

    servus armiger,

    Plaut. Cas. 2, 3, 39:

    dotalis,

    id. As. 1, 1, 72:

    frugi,

    id. Aul. 4, 1, 1:

    graphicus et quantivis pretii,

    id. Ep. 3, 3, 29:

    nequam et malus,

    id. Poen. 5, 2, 70:

    scelestus, infidelis,

    id. Trin. 2, 4, 126:

    peculiosus,

    id. Rud. 1, 2, 24:

    peculiaris,

    id. Capt. prol. 20:

    fallax,

    Ov. Am. 1, 15, 17:

    servus a pedibus,

    Cic. Att. 8, 5, 1:

    a manu,

    Suet. Caes. 74:

    aliquem servum sibi habere ad manum,

    Cic. de Or. 3, 60, 225: publici, public slaves, S. C. ap. Front. Aquaed. 100; Varr. ap. Gell. 13, 13, 4; Cic. Phil. 8, 8, 24; Liv. 9, 29 fin. et saep.; cf. Dig. 1, 5, 5.—Prov.: quot servi, tot hostes, Sinn. Capito ap. Fest. s. v. quot, p. 261 Müll.; cf. Sen. Ep. 47, 3; Macr. S. 1, 11 med. —Esp.: poenae servus, a slave of punishment, i. e. condemned to servile labor, Just. Inst. 1, 12, 3; Dig. 48, 19, 17.—
    2.
    Trop.:

    vidit enim eos, qui se judiciorum dominos dici volebant, harum cupiditatum esse servos,

    Cic. Verr. 2, 1, 22, § 58:

    neque tam servi illi dominorum, quam tu libidinum,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    112: omnium libidinum servi,

    Plin. Ep. 8, 22, 1:

    adulescens libertorum suorum libertus servorumque servus,

    Vell. 2, 73, 1:

    servus potestatis,

    Cic. Cael. 32, 79; cf.

    also the doubtful reading: legum omnes servi sumus ut liberi esse possimus,

    id. Clu. 53, 146 (where B. and K. have omnes servimus).—
    B.
    Fem. (mostly anteclass. for ancilla):

    servae sint istae an liberae,

    Plaut. Rud. 4, 4, 62:

    ego serva sum,

    id. Cist. 4, 2, 99; id. Pers. 4, 4, 63; id. Poen. 5, 4, 31:

    serva nata,

    id. Rud. 1, 3, 37:

    servum servaque natum regnum occupasse,

    Liv. 1, 47 fin.:

    serva Briseis,

    Hor. C. 2, 4, 3 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > servos

  • 20 servus

    1.
    servus, a, um, adj. [referred by the ancients to servo:

    servi ex eo appellati sunt, quod imperatores servos vendere, ac per hoc servare, nec occidere solent,

    Just. Inst. 1, 3, 3; but prob. from root svar-; Lith. svaras, a weight; cf. Gr. herma; O. H. Germ. swari, burdensome; Germ. schwer, heavy; cf. also serius], slavish, servile, subject.
    I.
    In gen.
    A.
    With homo (= 2. servus;

    mostly ante-class.): non decet superbum esse hominem servom,

    Plaut. As. 2, 4, 64; id. Mil. 2, 6, 80; id. Stich. 1, 2, 1; 5, 4, 10; id. Ep. 1, 1, 58; 3, 1, 7; Ter. Phorm. 2, 1, 62.—
    B.
    With other subjects (not freq. till after the Aug. per.):

    octo milia liberorum servorumque capitum sunt capta,

    Liv. 29, 29:

    corpori, quod servum fortuna erat, vim fecit,

    id. 38, 24:

    Graeciae urbes servae et vectigales (opp. liberae),

    id. 34, 58:

    civitas,

    id. 25, 31:

    Lacedaemon,

    id. 34, 41:

    serva manus,

    Ov. F. 6, 558:

    o imitatores, servum pecus!

    Hor. Ep. 1, 19, 19:

    serva aqua, i. e. servorum,

    Ov. Am. 1, 6, 26; cf. Petr. 71:

    servam operam, linguam liberam herus me jussit habere,

    Plaut. Pers. 2, 4, 9:

    omnia non serva et maxime regna hostilia ducunt (Romani),

    Sall. H. 4, 61, 17 Dietsch:

    reges serva omnia et subjecta imperio suo esse velint,

    Liv. 37, 54; 42, 46: statu libera quicquid peperit, hoc servum heredis est, Dig. 40, 7, 16.—
    II.
    Jurid. t. t., of buildings, lands, etc., liable to certain burdens, subject to a servitude:

    libera (praedia) meliore jure sunt quam serva,

    Cic. Agr. 3, 2, 9:

    fundus,

    Dig. 8, 6, 6:

    aedes,

    ib. 8, 2, 35:

    area,

    ib. 8, 2, 34 al.; cf. servio, II. B., and servitus, II B.—Hence,
    2.
    servus ( - ŏs), i, m., and serva, ae, f., a slave, servant, serf, serving-man; a female slave, maid-servant.
    A.
    Masc. (syn.: famulus, mancipium), Enn. ap. Non. 471, 19 (Com. v. 5 Vahl.); Cato ap. Gell. 10, 3, 17: servi, ancillae, id. ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 Müll.; cf.:

    Ulixes domi etiam contumelias servorum ancillarumque pertulit,

    Cic. Off. 1, 31, 113:

    servus armiger,

    Plaut. Cas. 2, 3, 39:

    dotalis,

    id. As. 1, 1, 72:

    frugi,

    id. Aul. 4, 1, 1:

    graphicus et quantivis pretii,

    id. Ep. 3, 3, 29:

    nequam et malus,

    id. Poen. 5, 2, 70:

    scelestus, infidelis,

    id. Trin. 2, 4, 126:

    peculiosus,

    id. Rud. 1, 2, 24:

    peculiaris,

    id. Capt. prol. 20:

    fallax,

    Ov. Am. 1, 15, 17:

    servus a pedibus,

    Cic. Att. 8, 5, 1:

    a manu,

    Suet. Caes. 74:

    aliquem servum sibi habere ad manum,

    Cic. de Or. 3, 60, 225: publici, public slaves, S. C. ap. Front. Aquaed. 100; Varr. ap. Gell. 13, 13, 4; Cic. Phil. 8, 8, 24; Liv. 9, 29 fin. et saep.; cf. Dig. 1, 5, 5.—Prov.: quot servi, tot hostes, Sinn. Capito ap. Fest. s. v. quot, p. 261 Müll.; cf. Sen. Ep. 47, 3; Macr. S. 1, 11 med. —Esp.: poenae servus, a slave of punishment, i. e. condemned to servile labor, Just. Inst. 1, 12, 3; Dig. 48, 19, 17.—
    2.
    Trop.:

    vidit enim eos, qui se judiciorum dominos dici volebant, harum cupiditatum esse servos,

    Cic. Verr. 2, 1, 22, § 58:

    neque tam servi illi dominorum, quam tu libidinum,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    112: omnium libidinum servi,

    Plin. Ep. 8, 22, 1:

    adulescens libertorum suorum libertus servorumque servus,

    Vell. 2, 73, 1:

    servus potestatis,

    Cic. Cael. 32, 79; cf.

    also the doubtful reading: legum omnes servi sumus ut liberi esse possimus,

    id. Clu. 53, 146 (where B. and K. have omnes servimus).—
    B.
    Fem. (mostly anteclass. for ancilla):

    servae sint istae an liberae,

    Plaut. Rud. 4, 4, 62:

    ego serva sum,

    id. Cist. 4, 2, 99; id. Pers. 4, 4, 63; id. Poen. 5, 4, 31:

    serva nata,

    id. Rud. 1, 3, 37:

    servum servaque natum regnum occupasse,

    Liv. 1, 47 fin.:

    serva Briseis,

    Hor. C. 2, 4, 3 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > servus

См. также в других словарях:

  • scelestus — index felon Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Scelestic — Sce*les tic, a. [L. scelestus, from scelus wickedness.] Evil; wicked; atrocious. [Obs.] Scelestic villainies. Feltham. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Anolis — Taxobox name = Anolis image width = 250px image caption = A green anole, Anolis carolinensis regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Reptilia ordo = Squamata familia = Polychrotidae genus = Anolis genus authority = (Daudin, 1802)… …   Wikipedia

  • Mushroomhead — Origin Cleveland, Ohio, USA Genres Alternative metal, industrial metal, heavy metal, electro industrial Years active 1993–present Labels …   Wikipedia

  • Liste griechischer Phrasen/Iota — Iota Inhaltsverzeichnis 1 Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· 2 ἰδιώτης …   Deutsch Wikipedia

  • Jason Popson — (né le 2 novembre 1971 à Cleveland) est un chanteur américain connu pour avoir incarné J.MANN au sein du groupe de metal alternatif Mushroomhead. Il était la voix forte et violente. Il était également reconnu par son maquillage simple… …   Wikipédia en Français

  • Mage : l'Éveil — Mage : l Éveil (en:Mage: The Awakening en anglais) est un jeu de rôle contemporain fantastique, publié par White Wolf Publishing et édité en français par Hexagonal. Son univers de jeu est le Monde des ténèbres 2. À ce titre, il n a aucun… …   Wikipédia en Français

  • felon — fel·on / fe lən/ n [Anglo French felon fel, literally, evildoer, from Old French, probably of Germanic origin]: one who has committed a felony Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. felon …   Law dictionary

  • Chronica parva Ferrariensis — The Chronica parva Ferrariensis was a short chronicle of the history of Ferrara up to 1264 written by Riccobaldo da Ferrara in the years 1313 17. The chronicler tends to laud the good old days , and deprecate contemporary Ferrara as fallen away… …   Wikipedia

  • Mage: The Awakening — cover Designer(s) Bill Bridges, Conrad Hubbard Publisher(s) White Wolf Publication date August 29, 2005 …   Wikipedia

  • ÉPILEPSIE — Le mot «épilepsie» (du verbe 﨎神晴凞見猪見益﨎晴益, saisir), désignait autrefois toutes les crises au cours desquelles un sujet était privé, à l’improviste, de ses sens, c’est à dire au cours desquelles il perdait soudainement connaissance. Ambroise Paré a …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»