nec+(neque)+is

săpĭo, īvi or ĭi (sapui, Aug. Civ. Dei, 1, 10; id. Ep. 102, 10; but sapivi, Nov. ap. Prisc. p. 879 P.; id. ap. Non. 508, 21:

saPisti,

Mart. 9, 6, 7:

sapisset,

Plaut. Rud. 4, 1, 8), 3, v. n. and a. [kindr. with opos, saphês, and sophos], to taste, savor; to taste, smack, or savor of, to have a taste or flavor of a thing (cf. gusto).

Lit. (so only in a few examples).

Of things eaten or drunk:

oleum male sapiet,

Cato, R. R. 66, 1:

occisam saepe sapere plus multo suem,

Plaut. Mil. 2, 6, 104:

quin caseus jucundissime sapiat,

Col. 7, 8, 2:

nil rhombus nil dama sapit,

Juv. 11, 121.—With an acc. of that of or like which a thing tastes:

quis (piscis) saperet ipsum mare,

Sen. Q. N. 3, 18, 2:

cum in Hispaniā multa mella herbam eam sapiunt,

Plin. 11, 8, 8, § 18:

ipsum aprum (ursina),

Petr. 66, 6.— Poet.: anas plebeium sapit, has a vulgar taste, Petr. poët. 93, 2:

quaesivit quidnam saperet simius,

Phaedr. 3, 4, 3.—

Of that which tastes, to have a taste or a sense of taste (perh. so used for the sake of the play upon signif. II.):

nec sequitur, ut, cui cor sapiat, ei non sapiat palatus,

Cic. Fin. 2, 8, 24.—

Transf., of smell, to smell of or like a thing (syn.: oleo, redoleo; very rare): Cicero, Meliora, inquit, unguenta sunt, quae terram quam crocum sapiunt. Hoc enim maluit dixisse quam redolent. Ita est profecto;

illa erit optima, quae unguenta sapiat,

Plin. 17, 5, 3, § 38:

invenitur unguenta gratiosiora esse, quae terram, quam quae crocum sapiunt,

id. 13, 3, 4, § 21.—In a lusus verbb. with signif. II.: istic servus quid sapit? Ch. Hircum ab alis, Plaut. Ps. 2, 4, 47.—

Trop.

To taste or smell of, savor of, i. e.,

To resemble (late Lat.):

patruos,

Pers. 1, 11.—

To suggest, be inspired by:

quia non sapis ea quae Dei sunt,

Vulg. Matt. 16, 23; id. Marc. 8, 33.—

Altum or alta sapere, to be high-minded or proud:

noli altum sapere,

Vulg. Rom. 11, 20:

non alta sapientes,

id. ib. 12, 16.—

To have good taste, i.e. to have sense or discernment; to be sensible, discreet, prudent, wise, etc. (the predominant signif. in prose and poetry; most freq. in the P. a.).

Neutr., Plaut. Ps. 2, 3, 14:

si aequum siet Me plus sapere quam vos, dederim vobis consilium catum, etc.,

id. Ep. 2, 2, 73 sq.:

jam diu edepol sapientiam tuam abusa est haec quidem. Nunc hinc sapit, hinc sentit,

id. Poen. 5, 4, 30; cf.:

populus est moderatior, quoad sentit et sapit tuerique vult per se constitutam rem publicam,

Cic. Rep. 1, 42, 65;

so (with sentire),

Plaut. Am. 1, 1, 292; id. Bacch. 4, 7, 19; id. Merc. 2, 2, 24; id. Trin. 3, 2, 10 sq.; cf.:

qui sapere et fari possit quae sentiat,

Hor. Ep. 1, 4, 9; Plaut. Bacch. 1, 2, 14:

magna est admiratio copiose sapienterque dicentis, quem qui audiunt intellegere etiam et sapere plus quam ceteros arbitrantur,

Cic. Off. 2, 14, 48:

veluti mater Plus quam se sapere Vult (filium),

Hor. Ep. 1, 18, 27:

qui (puer) cum primum sapere coepit,

Cic. Fam. 14, 1, 1; Poët. ap. Cic. Fam. 7, 16, 1:

malo, si sapis, cavebis,

if you are prudent, wise, Plaut. Cas. 4, 4, 17; so,

si sapis,

id. Eun. 1, 1, 31; id. Men. 1, 2, 13; id. Am. 1, 1, 155; id. Aul. 2, 9, 5; id. Curc. 1, 1, 28 et saep.; Ter. Eun. 4, 4, 53; id. Heaut. 2, 3, 138:

si sapias,

Plaut. Merc. 2, 3, 39; 4, 4, 61; id. Poen. 1, 2, 138; Ter. Heaut. 3, 3, 33; Ov. H. 5, 99; 20, 174:

si sapies,

Plaut. Bacch. 4, 9, 78; id. Rud. 5, 3, 35; Ter. Heaut. 4, 4, 26; Ov. M. 14, 675:

si sapiam,

Plaut. Men. 4, 2, 38; id. Rud. 1, 2, 8:

si sapiet,

id. Bacch. 4, 9, 74:

si saperet,

Cic. Quint. 4, 16: hi sapient, * Caes. B. G. 5, 30: Ph. Ibo. Pl. Sapis, you show your good sense, Plaut. Mil. 4, 8, 9; id. Merc. 5, 2, 40:

hic homo sapienter sapit,

id. Poen. 3, 2, 26:

quae (meretrix) sapit in vino ad rem suam,

id. Truc. 4, 4, 1; cf. id. Pers. 1, 3, 28:

ad omnia alia aetate sapimus rectius,

Ter. Ad. 5, 3, 46:

haud stulte sapis,

id. Heaut. 2, 3, 82:

te aliis consilium dare, Foris sapere,

id. ib. 5, 1, 50:

pectus quoi sapit,

Plaut. Bacch. 4, 4, 12; id. Mil. 3, 1, 191; id. Trin. 1, 2, 53; cf.:

cui cor sapiat,

Cic. Fin. 2, 8, 24:

id (sc. animus mensque) sibi solum per se sapit, id sibi gaudet,

Lucr. 3, 145.—

Act., to know, understand a thing (in good prose usually only with general objects):

recte ego rem meam sapio,

Plaut. Ps. 1, 5, 81:

nullam rem,

id. Most. 5, 1, 45: qui sibi semitam non sapiunt, alteri monstrant viam, Poët. ap. Cic. Div. 1, 58, 132; Cic. Att. 14, 5, 1; Plaut. Mil. 2, 3, 65; cf.:

quamquam quis, qui aliquid sapiat, nunc esse beatus potest?

Cic. Fam. 7, 28, 1:

quantum ego sapio,

Plin. Ep. 3, 6, 1:

jam nihil sapit nec sentit,

Plaut. Bacch. 4, 7, 22:

nihil,

Cic. Tusc. 2, 19, 45:

plane nihil,

id. Div. in Caecil. 17, 55: nihil parvum, i. e. to occupy one ' s mind with nothing trivial (with sublimia cures), Hor. Ep. 1, 12, 15; cf.: cum sapimus patruos, i.e. resemble them, imitate them in severity, Pers. 1, 11. —

Prov.: sero sapiunt Phryges, are wise behind the time; or, as the Engl. saying is, are troubled with afterwit:

sero sapiunt Phryges proverbium est natum a Trojanis, qui decimo denique anno velle coeperant Helenam quaeque cum eā erant rapta reddere Achivis,

Fest. p. 343 Müll.:

in Equo Trojano (a tragedy of Livius Andronicus or of Naevius) scis esse in extremo, Sero sapiunt. Tu tamen, mi vetule, non sero,

Cic. Fam. 7, 16, 1.—Hence, să-pĭens, entis ( abl. sing. sapiente, Ov. M. 10, 622; gen. plur. sapientum, Lucr. 2, 8; Hor. S. 2, 3, 296;

but sapientium,

id. C. 3, 21, 14), P. a. (acc. to II.), wise, knowing, sensible, well-advised, discreet, judicious (cf. prudens).

In gen.:

ut quisque maxime perspicit, quid in re quāque verissimum sit, quique acutissime et celerrime potest et videre et explicare rationem, is prudentissimus et sapientissimus rite haberi solet,

Cic. Off. 1, 5, 16; cf.:

sapientissimum esse dicunt eum, cui quod opus sit ipsi veniat in mentem: proxume acceder illum, qui alterius bene inventis obtemperet,

id. Clu. 31, 84:

M. Bucculeius, homo neque meo judicio stultus et suo valde sapiens,

id. de Or. 1, 39, 179:

rex aequus ac sapiens,

id. Rep. 1, 26, 42; cf.:

Cyrus justissimus sapientissimusque rex,

id. ib. 1, 27, 43:

bonus et sapiens et peritus utilitatis civilis,

id. ib. 2, 29, 52:

o, Neptune lepide, salve, Neque te aleator ullus est sapientior,

Plaut. Rud. 2, 3, 29:

quae tibi mulier videtur multo sapientissima?

id. Stich. 1, 2, 66:

(Aurora) ibat ad hunc (Cephalum) sapiens a sene diva viro,

wise, discreet, Ov. H. 4, 96 Ruhnk.; so,

puella,

id. M. 10, 622:

mus pusillus quam sit sapiens bestia,

Plaut. Truc. 4, 4, 15; id. As. 3, 3, 114 et saep.—With gen. (analogous to gnarus, peritus, etc.):

qui sapiens rerum esse humanarum velit,

Gell. 13, 8, 2.— Subst.: săpĭens, entis, m., a sensible, shrewd, knowing, discreet, or judicious person:

semper cavere hoc sapientes aequissimumst,

Plaut. Rud. 4, 7, 20; cf.:

omnes sapientes suom officium aequom est colere et facere,

id. Stich. 1, 1, 38; id. Trin. 2, 2, 84:

dictum sapienti sat est,

id. Pers. 4, 7, 19; Ter. Phorm. 3, 3, 8; Plaut. Rud. 2, 4, 15 sq.:

insani sapiens nomen ferat, aequus iniqui,

Hor. Ep. 1, 6, 15:

sapiens causas reddet,

id. S. 1, 4, 115:

quali victu sapiens utetur,

id. ib. 2, 2, 63; 1, 3, 132.—In a lusus verbb. with the signif. of sapio, I., a person of nice taste:

qui utuntur vino vetere sapientes puto Et qui libenter veteres spectant fabulas,

good judges, connoisseurs, Plaut. Cas. prol. 5: fecundae [p. 1630] leporis sapiens sectabitur armos, Hor. S. 2, 4, 44.—As a surname of the jurists Atilius, C. Fabricius, M'. Curius, Ti. Coruncanius, Cato al., v. under B. fin. —

Of abstract things:

opera,

Plaut. Pers. 4, 5, 2:

excusatio,

Cic. Att. 8, 12, 2:

modica et sapiens temperatio,

id. Leg. 3, 7, 17:

mores,

Plaut. Rud. 4, 7, 25:

verba,

Ter. Ad. 5, 1, 7:

consilium,

Ov. M. 13, 433:

Ulixes, vir sapienti facundiā praeditus,

Gell. 1, 15, 3:

morus, quae novissima urbanarum germinat, nec nisi exacto frigore, ob id dicta sapientissima arborum,

Plin. 16, 25, 41, § 102.—

After the predominance of Grecian civilization and literature, particularly of the Grecian philosophy, like sophos, well acquainted with the true value of things, wise; and subst., a wise man, a sage (in Cic. saepiss.): ergo hic, quisquis est, qui moderatione et constantiā quietus animo est sibique ipse placatus ut nec tabescat molestiis nec frangatur timore nec sitienter quid expetens ardeat desiderio nec alacritate futili gestiens deliquescat;

is est sapiens quem quaerimus, is est beatus,

Cic. Tusc. 4, 17, 37:

sapientium praecepta,

id. Rep. 3, 4, 7:

si quod raro fit, id portentum putandum est: sapientem esse portentum est. Saepius enim mulam peperisse arbitror, quam sapientem fuisse,

id. Div. 2, 28, 61:

statuere quid sit sapiens, vel maxime videtur esse sapientis,

id. Ac. 2, 3, 9; cf. id. Rep. 1, 29, 45.—So esp. of the seven wise men of Greece:

ut ad Graecos referam orationem... septem fuisse dicuntur uno tempore, qui sapientes et haberentur et vocarentur,

Cic. de Or. 3, 34, 137:

eos vero septem quos Graeci sapientes nominaverunt,

id. Rep. 1, 7, 12:

sapienti assentiri... se sapientem profiteri,

id. Fin. 2,3, 7.—Ironically:

sapientum octavus,

Hor. S. 2, 3, 296.—With the Romans, an appellation of Lœlius: te, Laeli, sapientem et appellant et existimant. Tribuebatur hoc modo M. Catoni: scimus L. Atilium apud patres nostros appellatum esse sapientem, sed uterque alio quodam modo: Atilius, qui prudens esse in jure civili putabatur;

Cato quia multarum rerum usum habebat... propterea quasi cognomen jam habebat in senectute sapientis... Athenis unum accepimus et eum quidem etiam Apollinis oraculo sapientissimum judicatum,

Cic. Lael. 2, 6; cf.:

numquam ego dicam C. Fabricium, M'. Curium, Ti. Coruncanium, quos sapientes nostri majores judicabant, ad istorum normam fuisse sapientes,

id. ib. 5, 18:

ii, qui sapientes sunt habiti, M. Cato et C. Laelius,

id. Off. 3, 4, 16; Val. Max. 4, 1, ext. 7; Lact. 4, 1.—Hence, adv.: săpĭen-ter, sensibly, discreetly, prudently, judiciously, wisely:

recte et sapienter facere,

Plaut. Am. 1, 1, 133; id. Mil. 3, 3, 34:

consulere,

id. ib. 3, 1, 90:

insipienter factum sapienter ferre,

id. Truc. 4, 3, 33:

factum,

id. Aul. 3, 5, 3:

dicta,

id. Rud. 4, 7, 24:

quam sapienter jam reges hoc nostri viderint,

Cic. Rep. 2, 17, 31:

provisa,

id. ib. 4, 3, 3:

a majoribus prodita fama,

id. ib. 2, 2, 4:

considerate etiam sapienterque fecerunt,

id. Phil. 4, 2, 6; 13, 6, 13:

vives sapienter,

Hor. Ep. 1, 10, 44:

agendum,

Ov. M. 13, 377:

temporibus uti,

Nep. Epam. 3, 1; Hor. C. 4, 9, 48.— Comp.:

facis sapientius Quam pars latronum, etc.,

Plaut. Curc. 4, 3, 15; id. Poen. prol. 7:

nemo est, qui tibi sapientius suadere possit te ipso,

Cic. Fam. 2, 7, 1:

sapientius fecisse,

id. Brut. 42, 155.— Sup.:

quod majores nostros et probavisse maxime et retinuisse sapientissime judico,

Cic. Rep. 2, 37, 63.

tum, adv. demonstr., of time [pronom. demonstr. stems to-, ta-; Gr. to, seen in ita, tam, etc.; cf. quom or cum], then.

Referring to a time previously specified.

To a definite past time.

To a period of time in which something was or happened (opp. later periods) = illis temporibus:

is dictu'st ollis popularibus olim Qui tum vivebant homines,

Enn. Ann. v. 308 Vahl.:

quod tum erat res in pecore et locorum possessionibus, i. e. Romuli temporibus,

Cic. Rep. 2, 9, 16:

cum illi male dicerent, quod tum fieri licebat, i. e. Periclis temporibus,

id. de Or. 3, 34, 138:

erat omnino tum mos ut faciles essent in suum cuique tribuendo,

id. Brut. 21, 85; cf. id. Tusc. 1, 46, 111:

vastae tum in his locis solitudines erant,

Liv. 1, 4, 6; 2, 6, 8; 3, 29, 3; 4, 6, 12; 42, 62, 11;

44, 9, 4: ut tum erant tempora,

Nep. Att. 1, 2; 12, 3; Liv. 1, 3, 3; 1, 8, 4; 2, 7, 4; 2, 9, 8; 2, 50, 2; 2, 63, 6;

39, 6, 7 and 9.—With illis temporibus: nam jam tum illis temporibus fortius... loquebantur quam pugnabant,

Nep. Thras. 2, 4.—

Referring to a point of time, then, at that time:

insigneita fere tum milia militum octo Duxit,

Enn. Ann. v. 336 Vahl.: ut jacui exsurgo;

ardere censui aedis: ita tum confulgebant,

Plaut. Am. 5, 1, 15:

jam duo restabant fata tum,

id. Bacch. 4, 9, 35; id. Cist. 1, 3, 14: quot eras annos gnatus tum, quom, etc.? Me Septuennis, nam tum dentes mihi cadebant primulum, id. Men. 5, 9, 56; id. Merc. prol. 66; id. Most. 1, 2, 49; id. Am. 2, 1, 56; Ter. And. 1, 1, 82: sic igitur tum se levis ac diffusilis aether... undique flexit. Lucr. 5, 467; 5, 837; 5, 911; 5, 432;

5, 942: atque huic anno proximus Sulla consule et Pompejo fuit. Tum P. Sulpicii in tribunatu, cottidie contionantis, totum genus dicendi cognovimus,

Cic. Brut. 89, 306; id. Ac. 2, 22, 69:

scribit Eudemum Pheras venisse, quae erat urbs in Thessalia tum admodum nobilis,

id. Div. 1, 25, 53; id. Rep. 2, 37, 63:

hi tum in Asia rhetorum principes,

id. Brut. 91, 316; id. Sest. 11, 26; id. Planc. 37, 90; id. Quint. 61, 170; id. Fam. 9, 21, 2:

hoc tum veritus Caesar Pharum prehendit,

Caes. B. C. 3, 112:

eodem anno a Campanis Cumae, quam Graeci tum urbem tenebant, capiuntur,

Liv. 4, 44, 13; 1, 7, 14; 2, 9, 5;

2, 37, 7: praetores tum duos Latium habebat,

id. 8, 3, 9:

Aemilius, cujus tum fasces erant, dictatorem dixit,

id. 8, 12, 13; 5, 8, 4; 22, 46, 6;

1, 7, 12: tum Athenis perpetui archontes esse desierunt,

Vell. 1, 8, 3:

tum Cimbri et Teutoni transcendere Rhenum,

id. 2, 8, 3; Val. Max. 1, 5, 3; Tac. H. 4, 49; 3, 57:

non timido, non ignavo cessare tum licuit,

Curt. 3, 11, 5:

Archiae, qui tum maximum magistratum Thebis obtinebat,

Nep. Pelop. 3, 2; id. Phoc. 3, 3.—With in eo tempore: eum quem virile secus tum in eo tempore habebat, Asell. ap. Gell. 2, 13, 5.—Repeated by anaphora:

quae nox omnium temporum conjurationis acerrima fuit. Tum Catilinae dies exeundi, tum ceteris manendi condicio, tum descriptio... constituta est, tum tuus pater, etc.,

Cic. Sull. 18, 52; cf. Lucr. 5, 1377; 5, 1399.—

Esp., referring to a former state, implying that it no longer exists:

quaesivit ex lege illa Cornelia quae tum erat,

Cic. Clu. 20, 55:

cum sententias Oppianicus, quae tum erat potestas, palam ferri velle dixisset,

id. ib. 27, 75:

Caere, opulento tum oppido,

Liv. 1, 2, 3; 3, 52, 3:

praetores aerarii (nam tum a praetoribus tractabatur aerarium), etc.,

Tac. H. 4, 9.—

Expressly opposed to present time (hodie, nunc, hoc tempore, etc.; class. and very freq.; but in post-Aug. writers tunc is regularly used): prius non is eras qui eras;

nunc is factu's qui tum non eras,

Plaut. Trin. 4, 2, 138:

tu nunc tibi Id laudi ducis quod tum fecisti inopia?

Ter. Ad. 1, 2, 25; id. Hec. 3, 3, 48:

quae tabula, tum imperio tuo revulsa, nunc a me tamen reportata est,

Cic. Verr. 2, 2, 46, § 112:

tum imperator populi Romani deos patrios reportabat, nunc praetor ejusdem populi eosdem illos deos... auferebat,

id. ib. 2, 4, 35, § 77; cf. id. ib. 2, 4, 35, § 78; 2, 5, 20, § 51; id. Clu. 31, 86; id. Planc. 9, 22; id. Quint. 22, 71; id. Phil. 14, 8, 21; id. Leg. 2, 22, 57; Caes. B. C. 3, 17; Liv. 5, 3, 5; 6, 15, 11; 10, 9, 6.—

Opposed to another time specified:

itaque tum eos exire jussit. Post autem e provincia litteras ad conlegium misit, se, etc.,

Cic. N. D. 2, 4, 11:

itaque ut tum carere rege, sic pulso Tarquinio nomen regis audire non poterat,

id. Rep. 2, 30, 53; id. Mil. 21, 55:

sicut legatorum antea, ita tum novorum colonorum caede imbutis armis,

Liv. 4, 31, 7; 39, 22, 10; 9, 36, 1; 2, 52, 7; 4, 2, 10; 4, 57, 11;

21, 17, 1: et tum sicca, prius celeberrima fontibus, Ide,

Ov. M. 2, 218; Verg. A. 11, 33; Nep. Arist. 2, 3; id. Ham. 11, 7.—

In the historians in applying general statements or truths to the state of affairs spoken of: communi enim fit vitio naturae ut invisis atque incognitis rebus... vehementius exterreamur;

ut tum accidit,

Caes. B. C. 2, 4; 3, 68; id. B. G. 7, 3; 2, 6; id. B. C. 1, 80:

foedera alia aliis legibus, ceterum eodem modo omnia fiunt. Tum ita factum accepimus,

Liv. 1, 24, 4; 1, 32, 14; 21, 31, 12.—

Denoting coincidence or inner connection with an action before mentioned = a temporal clause (tum = cum hoc fieret), then, on that occasion:

quis tum non ingemuit?

Cic. Vatin. 13, 31:

ne tum quidem hominum venustatem et facetias perspicere potuisti? i. e. cum coronam auream imponebant,

id. Fl. 31, 76: apud imperitos tum illa dicta sunt;

nunc agendum est subtilius,

id. Fin. 4, 27, 74:

itaque tum Stajenus condemnatus est,

i. e. in that trial, id. Clu. 36, 101; id. Sen. 7, 22:

M. Porcius Cato qui, asper ingenio, tum lenem mitemque senatorem egit,

Liv. 45, 25; Val. Max. 8, 3, 3:

sed tum supplicia dis... decernuntur,

Tac. A. 3, 64; 3, 72:

Graecia tum potuit Priamo quoque flenda videri,

Ov. M. 14, 474.—

With the occasion referred to specified in the same clause: Manlius... ex petulanti scurra in discordiis civitatis ad eam columnam tum suffragiis populi pervenerat,

Cic. Clu. 13, 39:

emisti tum in naufragio hujus urbis... tum, inquam, emisti ut, etc.,

id. Prov. Cons. 4, 7.—Repeated by anaphora: et Capitolinis injecit sedibus ignes. Tum statua Nattae, tum simulacra deorum, Romulusque et Remus cum altrice belua vi fulminis icti conciderunt, Cic. Div. 2, 20, 45;

so repeated seven times,

id. Rep. 1, 40, 62.—

Redundant, the time of the action being clear without it (esp. in Cic.):

atque hoc tum judicio facto... tamen Avitus Oppianicum reum statim non facit,

Cic. Clu. 20, 56:

itaque tum ille inopia et necessitate coactus ad Caepasios confugit,

id. ib. 20, 57; id. Brut. 23, 90; 39, 145; 43, 161; cf. id. Sull. 18, 51, where tum redundant occurs six times successively.—

In oblique discourse, referring to the time of the speaker, = nunc in direct discourse:

quando autem se, si tum non sint, pares hostibus fore?

if they were not now so, Liv. 3, 62, 1:

(dixit Sempronius)... nec tum agrum plebi, sed sibi invidiam quaeri,

id. 4, 44, 9; 4, 57, 4:

moenia eos tum transcendere non Italiae modo, sed etiam urbis Romanae,

id. 21, 35, 9; 5, 21, 7 (in this use nunc is also freq.).—

Referring to indefinite time.

Then, at such a time of the year, day, etc., at such a season:

tum denique tauros in gregem redigo (after Lyra rises),

Varr. R. R. 2, 5, 12; 1, 35 fin.; Col. 11, 2, 87.—

With the force of an indefinite temporal clause, at such a time, in such circumstances, i. e. when such a thing happens as has happened:

qui (porci) a partu decimo die habentur puri, ab eo appellantur sacres, quod tum ad sacrificium idonei habentur primum,

Varr. R. R. 2, 4, 16; 2, 7, 13:

deinde cibum sequitur somnus... quia plurima tum se corpora conturbant (i. e. cum cibum ceperunt),

Lucr. 4, 957; 3, 599; 4, 892; 4, 919;

4, 1030: quam regionem cum superavit animus... finem altius se efferendi facit. Tum enim sui similem et levitatem et calorem adeptus... nullam in partem movetur,

Cic. Tusc. 1, 19, 43; 1, 31, 75; 3, 23, 55; 4, 24, 54; Tac. Dial. 7.—

With the force of a conditional clause, then, in this instance, if so: immo res omnis relictas habeo prae quod tu velis. Ph. Tum tu igitur, qua causa missus es ad portum, id expedi (i. e. si ita est), Plaut. Stich. 2, 2, 39; id. Most. 5, 1, 55; id. As. 1, 1, 93; 2, 2, 64; 3, 3, 36; id. Aul. 3, 6, 31; id. Capt. 3, 4, 108; 4, 2, 78: non potitus essem;

fuisset tum illos mi aegre aliquot dies,

Ter. Phorm. 1, 3, 7; id. Eun. 2, 2, 50; 5, 1, 23; id. Hec. 3, 5, 12:

ego C. Caesaris laudibus desim, quas, etc.? Tum hercule me confitear non judicium aliquod habuisse,

Cic. Planc. 39, 93: scribant aliquid Isocrateo more...;

tum illos existimabo non desperatione formidavisse genus hoc,

id. Or. 70, 235; id. Font. 21, 49 (17, 39); id. Tusc. 1, 35, 85; id. Fam. 9, 8, 2; Ov. H. 18 (19), 81: vellem tam ferax saeculum haberemus...;

tum ego te primus hortarer, etc.,

Plin. Ep. 4, 15, 8.—

Referring to future time.

To a definite time before mentioned:

ut sit satius perdere Quam aut nunc manere tam diu, aut tum persequi,

i. e. after my future return, Ter. Ad. 2, 2, 27:

jam nunc mente prospicio quae tum studia hominum, qui concursus futuri sint,

Cic. Div. in Caecin. 13, 42; id. Verr. 1, 13, 37; 1, 10, 30; id. Prov. Cons. 7, 17; id. Marcell. 9, 30:

tum meae... Vocis accedet bona pars,

Hor. C. 4, 2, 45.—

With the force of a conditional clause (cf. 3. b, supra), then, in this instance, if so: specta, tum scies. Plaut. Bacch. 4, 9, 100; cf.:

quom videbis, tum scies,

id. ib. 1, 2, 37: tuom incendes genus;

Tum igitur aquae erit tibi cupido, etc.,

id. Trin. 3, 2, 50; id. Curc. 2, 3, 17:

confer sudantes, ructantes, refertos epulis... tum intelleges, etc.,

Cic. Tusc. 5, 34, 100; id. Planc. 18, 45; id. Phil. 2, 45, 115:

agedum, dictatorem creemus... Pulset tum mihi lictorem qui sciet, etc.,

Liv. 2, 29, 12; Cic. Phil. 10, 3, 6; id. Or. 23, 78; 71, 235; Liv. 4, 22, 11; 5, 16, 10; 9, 11, 4.—

Referring to a time subsequent to a time mentioned, then, thereupon.

Simple sequence in time.

Time proper (only of an immediate sequence;

otherwise deinde, postea, etc., are used): tum cum corde suo divum pater atque hominum rex Effatur, etc.,

Enn. Ann. 179:

dico ei quo pactod eam viderim erilem nostram filiam sustollere. Extimuit tum illa,

Plaut. Cist. 2, 3, 9; id. Bacch. 3, 3, 29; id. As. 4, 1, 58: tum ille egens forte adplicat Primum ad Chrysidis patrem se. Ter. And. 5, 4, 21; id. Eun. 3, 1, 17; Cato, R. R. 48 (49); 135 (136); so id. ib. 112 (113): equos quinto anno... amittere binos (dentes);

tum renascentes eis sexto anno impleri,

Varr. R. R. 2, 7, 2 sq.: collo [p. 1909] cari jussit hominem in aureo lecto, abacosque complures ornavit... Tum ad mensam eximia forma pueros jussit consistere, eosque, etc., Cic. Tusc. 5, 21, 61:

dixerat hoc ille, cum puer nuntiavit venire ad eum Laelium... Tum Scipio e cubiculo est egressus, etc.,

id. Rep. 1, 12, 18; id. Div. 2, 66, 135; id. Clu. 14, 40; id. Cat. 3, 5, 10; id. Ac. 2, 5, 13; id. Div. 1, 35, 77:

hostes suos ab oppugnatione reduxerunt. Tum suo more conclamaverunt ut, etc.,

Caes. B. G. 5, 26; cf. id. ib. 7, 64; 5, 43 fin.;

5, 48: adsurgentem ibi regem cuspide ad terram adfixit. Tum spolia caputque abscisum spiculo gerens... hostes fudit,

Liv. 4, 19, 5; 5, 21, 1; 1, 26, 9; 1, 18, 10; 1, 20, 1; 1, 22, 6; 1, 28, 4; 1, 28, 9; 2, 24, 4;

3, 8, 11, etc.: tum Caesar cum exercitu Thessaliam petit,

Vell. 2, 52, 1; Val. Max. 5, 1, 3; Curt. 4, 3, 7; Tac. A. 3, 28; 11, 35; id. H. 4, 84; Ov. M. 2, 122; 4, 80; 7, 121; 10, 481; 14, 386; Flor. 1, 13, 12; Gell. 1, 19, 5; 1, 23, 5.—

In partic., foll. by an abl. absol.:

tum, prope jam perculsis aliis tribunis, A. Verginius Caesoni capitis diem dicit,

Liv. 3, 11, 9; 8, 32, 1; 10, 29, 12:

tum omni spe perdita, Meherdates dolo ejus vincitur, traditurque victori,

Tac. A. 12, 15; 12, 16:

tum, ferro extracto, confestim exanimatus est,

Nep. Epam. 9, 4.—

Implying a connection between two events, hence, under these circumstances, accordingly, thereupon:

at pater omnipotens ira tum percitus acri... Phaethonta... Deturbavit in terram,

Lucr. 5, 399:

madefactum iri Graeciam sanguine... tum neque te ipsum non esse commotum, Marcumque Varronem et M. Catonem... vehementer esse perterritos,

Cic. Div. 1, 32, 68; cf. id. ib. 1, 34, 76; Caes. B. G. 4, 25; cf. id. ib. 5, 49; 5, 51;

7, 59: quippe quibus nec domi spes prolis, nec cum finitimis conubia essent. Tum ex consilio patrum Romulus legatos circa vicinas gentes misit,

Liv. 1, 9, 2; 3, 26, 1; 3, 31, 7; 4, 45, 7.—

Enumeration of a series of events; the co-ordinate clauses introduced by tum... tum, or primum (primo)... deinde... tum, etc.

Succession of time proper:

ducem Hannibali unum e concilio datum (a Jove), tum ei ducem illum praecepisse ne respiceret, illum autem respexisse, tum visam beluam vastam, etc.,

Cic. Div. 1, 24, 49; 1, 27, 57; 2, 28, 58 sq.:

primo... deinde... tum... tum,

id. Fin. 1, 16, 50; 5, 23, 65; id. Tusc. 5, 2, 5:

primum... deinde... tum... postremo,

id. N. D. 2, 1, 3; 3, 3, 6: primum colonos inde Romanos expulit: inde in Latinam viam transgressus, etc., inde Lavinium recepit; tum deinceps Corbionem, Vitelliam;

postremum, etc.,

Liv. 2, 39, 4:

primi consules sub jugum missi, tum ut quisque gradu proximus erat, tum deinceps singulae legiones,

id. 9, 6, 1:

primo... deinde... tum... tum,

id. 21, 22, 8; id. praef. 9; 3, 28, 8: 5, 39, 7;

23, 23, 6: deinde... deinde... Tum... post quas, etc.,

Curt. 3, 3, 24: primum... deinde... deinde... tum... postea, Masur. Gabin. ap. Gell. 5, 13, 5; Gai. Inst. 4, 60.—

So in partic.: tum (also hic, et;

not deinde or postea), to denote the succession of speakers in dialogue: immo duas dabo, inquit adulescens... Tum senex ille: Si vis, inquit, quattuor sane dato,

Plaut. Stich. 4, 1, 46 dub.:

tum Piso... inquit, etc. Tum Quintus... inquit, etc. Hic ego... inquam, etc. Tum ille... inquit, etc. Tum Piso... inquit, etc. Et ille ridens... inquit, etc. Tum Piso exorsus est, etc.,

Cic. Fin. 5, 1, 2 sqq.:

tum Atticus... inquit, etc. Tum ille... inquit, etc. Tum Brutus, etc. Tum ille, etc. Tum Atticus, etc. Tum Pomponius... inquit, etc.,

id. Brut. 3, 11 sqq., and through the whole treatise; cf. id. Ac. 1, 2, 4; 1, 3, 9; 1, 4, 13; 1, 12, 43 and 44; 2, 19, 63; id. N. D. 1, 6, 15 sqq.; id. Rep. 1, 13, 19 sqq.; Liv. 7, 10, 2 sqq.; 23, 12, 8; Tac. Dial. 3; 15; 25; 42; Gell. 3, 1, 11 sqq.; 18, 1, 9 sqq.; Ov. M. 14, 594.—

Transf., of sequence or succession of thought, passing into mere co-ordination (v. C. 2. b, g), then... again... furthermore:

qui mi in cursu obstiterit, faxo vitae is obstiterit suae. Prius edico ne quis, etc. Tum pistores scrofipasci qui, etc. Tum piscatores.... Tum lanii autem qui, etc.,

Plaut. Capt. 4, 2, 28; 4, 2, 34; 4, 2, 39: (res familiaris) primum bene parta sit, tum quam plurimis se utilem praebeat, deinde augeatur ratione, diligentia, etc., Cic. Off. 1, 26, 92; id. Ac. 2, 47, 146; id. Tusc. 1, 28, 68 sq.; 5, 40, 117; id. Ac. 2, 10, 30; id. de Or. 1, 42, 190; id. Cat. 4, 3, 5; id. Agr. 1, 2, 5; id. Clu. 2, 6; Liv. 3, 26, 11.—

Hence, as co-ordinating conjunction, introducing an additional assertion, or thought.

Alone, = praeterea, and then, besides, also, moreover, on the other hand (freq. in ante-class. style and in Cic.;

rare in Livy and post-Aug. prose): argenti aurique advexit multum, lanam purpuramque multam... tum Babylonica peristromata, etc.,

Plaut. Stich. 2, 3, 54; id. Rud. 2, 4, 10; id. Bacch. 4, 3, 71; 4, 8, 17; id. Ps. 3, 2, 78; id. Aul. 1, 2, 6; 1, 3, 16; id. Men. 5, 5, 41; id. Mil. 4, 2, 13; id. Pers. 1, 3, 15; 4, 2, 3; Ter. And. 1, 5, 27; 1, 2, 21; 2, 3, 7; id. Eun. prol. 4; 5, 6, 15; id. Heaut. 2, 1, 16; Lucr. 4, 680; cf. id. 1, 494; 4, 1152:

magnum ingenium L. Luculli, magnumque optimarum artium studium, tum omnis ab eo percepta doctrina... caruit omnino rebus urbanis,

Cic. Ac. 2, 1, 1; 2, 14, 43; id. Div. 1, 24, 50; 1, 42, 94; id. de Or. 1, 46, 201; id. Off. 1, 6, 19; id. Fin. 1, 6, 21; 2, 16, 53; id. Leg. 1, 5, 17; 1, 9, 26; id. Rab. Post. 14, 40; id. Phil. 13, 12, 26:

altera ex parte Bellovaci instabant, alteram Camulogenus tenebat: tum legiones a praesidio interclusas maximum flumen distinebat,

Caes. B. G. 7, 59; id. B. C. 3, 49: naves convenerunt duae Punicae quinqueremes;

duae ab Heraclea triremes... tum quinque Rhodiae quadriremes,

Liv. 42, 56, 6; 1, 40, 4; Sen. Vit. Beat. 3, 4; Just. 5, 10, 3.—Sometimes connecting two terms of the same clause, with the force of cum... tum (v. infra, 3. d.):

quot me censes homines jam deverberasse, hospites tum civis?

Ter. Phorm. 2, 2, 14:

faciendum est igitur nobis ut... veteranorum, tum legionis Martiae quartaeque consensus... confirmetur,

Cic. Phil. 3, 3, 7; Liv. 28, 43, 1 (in co-ordination often with etiam, autem, and sometimes with praeterea and porro; v. III. infra).—

Tum as correlative of a preceding tum.

With an added assertion or thought: ita est haec hominum natio: voluptarii atque potatores, Tum sycophantae... plurimi In urbe habitant;

tum meretrices mulieres Nusquam perhibentur blandiores gentium,

Plaut. Men. 2, 1, 35; id. Ep. 2, 2, 28; id. Mil. 3, 1, 100; 3, 1, 102.—

Tum... tum = nunc... nunc (modo... modo), sometimes... sometimes, now... now, at one time... at another (freq. in Cic., not in Caes., rare in Liv., and very rare in postAug. writers):

tum huc, tum illuc inretitos impedit piscis,

Plaut. Truc. 1, 1, 17:

tum hoc mihi probabilius, tum illud videtur,

Cic. Ac. 2, 43, 134:

mihi... tum hoc tum illud probabilius videtur,

id. Off. 3, 7, 33; so id. Am. 4, 13; id. Sen. 13, 45; id. Top. 7, 31; id. N. D. 2, 19, 49:

(alvus) tum restringitur, tum relaxatur,

id. ib. 2, 54, 136; id. Rep. 3, 13 (14), 23; id. Leg. 2, 7, 16; id. Or. 63, 212; id. Sen. 3, 7; id. Inv. 1, 37, 66:

dictator tum appellare tum adhortari milites,

Liv. 8, 39, 4; Suet. Ner. 1; Gell. 1, 11, 15.—Tum may be repeated several times:

plerique propter voluptatem tum in morbos graves, tum in damna, tum in dedecora incurrunt,

Cic. Fin. 1, 14, 47; 3, 7, 26;

so three times,

id. N. D. 1, 12, 29; 1, 14, 37; 1, 15, 39; id. Inv. 1, 52, 98; id. Or. 3, 45, 177; id. Off. 1, 7, 22; id. Leg. 2, 17, 43; id. Top. 25, 96;

four times,

id. N. D. 1, 43, 120; 2, 20, 52; 2, 39, 101; id. Verr. 2, 4, 34, § 75;

five times,

id. N. D. 2, 5, 14; id. Inv. 1, 13, 17; 1, 41, 76; id. Verr. 2, 5, 36, § 94;

six times,

id. ib. 1, 53, 120;

seven times,

Quint. 9, 4, 133;

nine times,

Cic. N. D. 2, 50, 51.—And in chronological order (to be distinguished from the instances B. 2. a and g):

Atheniensium (rem publicam constituerunt) tum Theseus, tum Draco, tum Solo, tum Clisthenes, tum multi alii,

at different times, successively, Cic. Rep. 2, 1, 2.—

Preceded or followed by other co-ordinate words (alias, modo, aliquando, aut... aut, nunc... nunc):

ex quo intellegitur qualis ille sit quem tum moderatum, alias modestum, tum temperantem, alias constantem continentemque dicimus,

Cic. Tusc. 4, 16, 36:

tum... tum... aliquando,

id. Div. 2, 2, 6:

tum... tum... aut... aut,

id. Or. 61, 204:

modo... tum autem,

id. N. D. 2, 40, 142:

nunc... nunc... tum... tum,

Flor. 1, 17, 5.—

Tum... tum = et... et, both... and, not only... but also, partly... partly, without regard to time, the second term being frequently strengthened by etiam (mostly post-Aug.):

Milo Compsam oppugnans, ictusque lapide tum Clodio, tum patriae, quam armis petebat, poenas dedit,

Vell. 2, 68, 3:

Muciam et Fulviam, tum a patre, tum a viro utramque inclitam,

Val. Max. 9, 1, 8:

Caesar Pompejo tum proprias, tum etiam filiae lacrimas reddidit,

id. 5, 1, 10; Quint. 7, 3, 18; Sen. Q. N. 4, 2, 28; id. Clem. 1, 19, 2; Front. Aquaed. 1; Tac. A. 12, 33; Suet. Tit. 3; Nep. praef. 8;

and with etiam,

Val. Max. 2, 2, 8; 5, 9, 1; 7, 6 prooem.; Nep. Them. 2, 3.—

As correlative with a preceding cum, introducing particular after a universal or a stronger or more important assertion after a weaker or less important.

Connecting complete sentences with different predicates, cum... tum = as... so, while... (tum being not translated; ante-class. cum always with indic.; class. with subj. or indic.):

quom antehac te amavi, et mihi amicam esse crevi... tum id mihi hodie aperuisti,

Plaut. Cist. 1, 1, 2; id. Truc. 4, 1, 6:

quom id mihi placebat, tum uno ore omnes omnia Bona dicere,

Ter. And. 1, 1, 69; id. Phorm. 1, 4, 10:

quae cum res tota ficta sit pueriliter, tum ne efficit quidem quod vult,

Cic. Fin. 1, 6, 19; id. Tusc. 5, 39, 13; id. Fam. 13, 16, 1; and so with subj., id. N. D. 1, 1, 1; id. Off. 3, 2, 5; id. Lael. 7, 23; id. Brut. 39, 145; 11, 250:

cum omnium rerum simulatio est vitiosa, tum amicitiae repugnat maxime,

id. Lael. 25, 91; id. Div. 2, 27, 58; and so with indic., id. Planc. 33, 80; id. Tull. 4, 8; id. Div. in Caecil. 20, 65; id. Sest. 1, 2; id. Fam. 16, 4, 4:

haec cum merito ejus fieri intellegebat, tum magni interesse arbitrabatur, etc.,

Caes. B. G. 5, 4; 3, 16; id. B. C. 1, 58; Liv. 3, 34, 1; 4, 53, 4.—

Clauses with the same predicate, which is placed after the first clause (always with indic.):

nam mihi, cum multa eximie divineque videntur Athenae tuae peperisse, tum nihil melius illis mysteriis quibus, etc.,

Cic. Leg. 2, 14, 36; id. Tusc. 4, 18, 42; id. Phil. 2, 5, 12; Liv. 4, 46, 10; 6, 38, 10.—

Clauses with a common predicate placed before both co-ordinate terms, cum... tum = not only, but also; as... so especially:

visa est Arcesilae cum vera sententia, tum honesta et digna sapiente,

Cic. Ac. 2, 24, 77; id. Fin. 1, 16, 51; 2, 35, 119; 3, 1, 3:

movit patres conscriptos cum causa tum auctor,

Liv. 9, 10, 1; 4, 57, 2; Suet. Ner. 46 init. —

With a common predicate after both co-ordinate terms:

quom virum tum uxorem, di vos perdant,

Plaut. Men. 4, 2, 103:

luxuria cum omni aetati turpis tum senectuti foedissima est,

Cic. Off. 1, 34, 123; id. Clu. 59, 161; id. Verr. 2, 1, 34, § 86; id. N. D. 1, 21, 57; id. Deiot. 9, 26; id. Clu. 16, 46:

concitatos animos flecti quam frangi putabat cum tutius tum facilius esse,

Liv. 2, 23, 15; 6, 9, 8; 1, 57, 1; 10, 26, 13; Tac. Dial. 5.—With tum several times repeated:

quem pater moriens cum tutoribus et propinquis, tum legibus, tum aequitati magistratuum, tum judiciis vestris commendatum putavit,

Cic. Verr. 2, 1, 58, § 151; cf. esp. id. Planc. 40, 95. —

Tum, in this construction, is freq. strengthened,

By vero:

cum haec sunt videnda, tum vero illud est hominis magni, etc.,

in particular, Cic. Clu. 58, 159; id. Mur. 27, 55; id. Phil. 3, 5, 12; 7, 3, 9; cf. id. Or. 1, 23, 106; 3, 16, 60; Liv. 34, 39, 9; Quint. 12, 1, 25.—

By maxime, above all, most of all, especially, chiefly:

cum omnibus in rebus temeritas in adsentando turpis est, tum in eo loco maxime in quo ju dicandum est quantum, etc.,

Cic. Div. 1, 4, 7; id. Tusc. 4, 1, 1; 5, 12, 36; id. Rosc. Am. 25, 69:

cum infamia atque indignitas rei impediebat, tum maxime quod, etc.,

Caes. B. G. 7, 56; Sall. J. 43, 5; Liv. 1, 8, 2; Suet. Claud. 30; Quint. 6, 1, 29.—

By praecipue, especially, chiefly, above all:

cum omnium sociorum provinciarumque rationem diligenter habere debetis, tum praecipue Siciliae,

Cic. Verr. 2, 2, 1, § 2; id. Fam. 13, 11, 3:

fortuna quae plurimum potest cum in reliquis rebus, tum praecipue in bello,

Caes. B. C. 3, 68; Liv. 22, 43, 11; 1, 40, 3; Quint. 1, 1, 29; 1, 10, 13; 5, 10, 106; Plin. Ep. 4, 3, 2.—

By inprimis, chiefly, principally:

cum multa non probo, tum illud inprimis quod, etc.,

Cic. Fin. 1, 6, 18; id. Fam. 12, 22, 3.—

By cumprimis, chiefly, principally: quapropter bene cum superis de rebus habenda Nobis est ratio... tum cumprimis Unde anima atque animi constet [p. 1910] natura videndum, Lucr. 1, 131.—

By certe, especially, at least, assuredly:

at cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis,

Cic. Fin. 4, 5, 13; id. Fam. 7, 4; cf. Quint. 2, 1, 10.—

By nimirum, assuredly, undoubtedly:

cum plurimas... commoditates amicitia contineat, tum illa nimirum praestat omnibus quod, etc.,

Cic. Am. 7, 23. —

By etiam, besides, as well:

cum omnes omnibus ex terris homines improbos audacesque collegerat, tum etiam multos fortes viros et bonos... tenebat,

Cic. Cael. 6, 14; id. Ac. 2, 10, 31; id. Tusc. 1, 1, 2:

quos tu cum memoriter, tum etiam erga nos amice et benevole collegisti,

id. Fin. 1, 10, 34; id. Verr. 2, 3, 23, § 56:

cum sua virtute, tum etiam alienis vitiis,

id. Leg. 23, 67; id. Fin. 2, 12, 38; id. N. D. 2, 37, 95; id. de Or. 3, 60, 225; Liv. 1, 21, 2; 7, 23, 6; 7, 32, 10; Val. Max. 7, 2, 3; 3, 2, 10; 9, 6, 3; Quint. 9, 1, 20; 9, 4, 143.—

By quoque, also, besides, as well:

cum potestas major, tum vir quoque potestati par hostes trans Anienem submovere,

Liv. 4, 17, 11; 1, 22, 2; cf. Quint. 12, 10, 72.—

By et, also, besides, too:

cujus mortem cum luctus civitatis, tum et dictaturae undecim insignem fecere,

Just. 19, 1, 7.—

By praeterea, moreover, besides:

dicimus C. Verrem cum multa libidinose fecerit, tum praeterea quadringentiens sestertium ex Sicilia abstulisse,

Cic. Verr. 1, 18, 56.

Tum as correlative of dependent clauses (freq. in ante - class. writings and Cic., rare in post-Aug. writings).

With temporal clauses, introduced by cum, = at the time when, at a time when.

Referring to definite past time.

Tum as antecedent of cum:

jam tum cum primum jussit me ad se arcessier, Roget quis, Quid tibi cum illa?

Ter. Eun. 3, 3, 4; id. Heaut. 2, 3, 21:

qui (Hercules) tum dolore frangebatur cum immortalitatem ipsa morte quaerebat,

Cic. Tusc. 2, 8, 20:

bene apud majores nostros senatus tum cum florebat imperium decrevit ut, etc.,

id. Div. 1, 41, 91; id. Phil. 2, 44, 114; id. Div. 1, 17, 30; id. Verr. 2, 2, 66, § 160; id. Clu. 33, 89; id. Verr. 1, 2, 5; id. Brut. 2, 7; 23, 89; id. Off. 3, 27, 100; id. Agr. 2, 24, 64; id. Phil. 2, 39, 100; 3, 4, 11:

tum mittendos legatos fuisse cum Perseus Graecas urbes obsideret,

Liv. 45, 3, 7:

tum cum Vipereos sparsi... dentes,

Ov. M. 4, 572; id. H. 3, 23; Val. Max. 6, 1, 12.—After pluperf.:

nam tum cum in Asia res magnas permulti amiserant scimus Romae solutione impedita fidem concidisse,

Cic. Imp. Pomp. 7, 19; Val. Max. 3, 6, 1; 2, 8, 15 fin. —Tum inserted in the temporal clause:

cum Davo egomet vidi jurgantem ancillam... quom ibi me adesse neuter tum praesenserat,

Ter. And. 5, 1, 20.—

Tum, introducing the apodosis of the temporal clause (generally not transl. in Engl.).

Of coincident events, cum... tum = while: quom genui tum morituros scivi, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58, 132 (Trag. Rel. v. 361 Vahl.); Ter. Phorm. 3, 2, 18:

cum minime videbamur, tum maxime philosophabamur,

Cic. N. D. 1, 3, 6; id. Agr. 2, 11, 26; id. Cael. 26, 63; id. Phil. 3, 5, 13:

cum pavida mulier nullam opem videret, tum Tarquinius fateri amorem, orare, etc.,

Liv. 1, 58, 3; 5, 11, 4. —

Tum = deinde, usu. after a pluperf.:

id cum Sulla fecisset, tum ante oppidum Nolam Samnitium castra cepit,

Cic. Div. 1, 33, 72; id. Brut. 92, 319; id. Ac. 2, 3, 9; 2, 3, 15; id. Fin. 1, 8, 26; id. Tusc. 4, 20, 45; id. Div. 1, 25, 53; 2, 2, 7; id. Rep. 2, 25, 47; Liv. 21, 11, 8; cf. id. 1, 26, 7; 23, 22, 4.—Inserted in the apodosis:

cum jam humanae opes egestae a Veis essent, amoliri tum deum dona,

Liv. 5, 22, 3.—

Referring to definite present time:

quem esse negas, eundem esse dicis. Cum enim miserum esse dicis, tum eum qui non sit, dicis esse,

Cic. Tusc. 1, 6, 12.—

Referring to indefinite time.

As antecedent of the clause, = at the time when, at a time when, whenever: hominum inmortalis est infamia;

etiam tum vivit quom esse credas mortuam,

Plaut. Pers. 3, 1, 28; id. As. 1, 3, 55; id. Merc. 3, 2, 7; Cato, R. R. 31:

nec sibi enim quisquam tum se vitamque requirit Cum pariter mens et corpus sopita quiescunt,

Lucr. 3, 919; 4, 444; 4, 455;

4, 1166: omnis praedictio mali tum probatur cum ad praedictionem cautio adjungitur,

Cic. Div. 2, 25, 54; id. Fin. 2, 32, 104; id. N. D. 2, 3, 9: tum cum sine pondere suci Mobilibus ventis arida facta volant, Ov. H. 5, 109; Cic. Ac. 1, 12, 44; 2, 27, 88; id. Fin. 4, 8, 20; id. Tusc. 3, 9, 20; 5, 26, 73; id. N. D. 1, 4, 9; id. Off. 1, 27, 93.—Tum maxime... cum plurimum = eo magis quo magis:

eam (partem animi) tum maxime vigere cum plurimum absit a corpore,

Cic. Div. 1, 32, 70; so, cum maxime... tum maxime; v. b. a foll.—

Tum introducing the apodosis.

As coincident:

quom amamus, tum perimus,

Plaut. Truc. 1, 2, 94:

ulmus, cum folia cadunt, tum iterum tempestiva est,

Cato, R. R. 17; so id. ib. 155 (156):

cum ea quae quasi involuta fuerunt, aperti sunt, tum inventa dicuntur,

Cic. Ac. 2, 8, 26; id. Fin. 5, 10, 29; 1, 17, 57; id. N. D. 2, 52, 129; 1, 19, 49; id. Imp. Pomp. 6, 15.—Cum maxime... tum maxime = quo magis eo magis:

nam quom pugnabant maxume, ego tum fugiebam maxume,

Plaut. Am. 1, 1, 45:

quamobrem omnes, cum secundae res sunt maxume, tum maxume Meditari secum oportet, etc.,

Cic. Tusc. 3, 14, 30 poet. —

As subsequent:

ad legionem quom itum, adminiculum eis danunt tum jam aliquem cognatum suum,

Plaut. Most. 1, 2, 47:

eo cum accessit ratio argumentique conclusio... tum et perceptio eorum omnium apparet,

Cic. Ac. 2, 10, 30; 2, 41, 128; id. Fin. 5, 9, 24; 1, 20, 69; 5, 15, 41; id. Tusc. 1, 4, 8; 1, 24, 58; 3, 2, 3; id. N. D. 2, 48, 123; id. Div. 2, 19, 44.—

Referring to future time.

Tum as antecedent of cum:

quom mi haec dicentur dicta, tum tu, furcifer, quasi mus in medio pariete vorsabere,

Plaut. Cas. 1, 51; id. Bacch. 3, 4, 20:

non committam ut tum haec res judicetur cum haec frequentia Roma discesserit,

Cic. Verr. 1, 18, 54; id. Agr. 2, 17, 44; 2, 25, 67; id. Fin. 4, 22, 62; id. Tusc. 1, 20, 46; Liv. 23, 13, 4; 41, 10, 7; Ov. M. 2, 651; id. H. 15, 293; Nep. Them. 6, 5.—

Tum introducing the apodosis:

quom videbis, tum scies,

Plaut. Bacch. 1, 2, 37; 4, 6, 30:

de quo cum perpauca dixero, tum ad jus civile veniam,

Cic. Leg. 1, 12, 34; id. Clu. 2, 6; 4, 9; Liv. 3, 56, 10.—

With temporal clause, introduced by ubi.

Tum as antecedent of the clause (very rare):

vitem novellam resecare tum erit tempus ubi valebit,

Cato, R. R. 33:

tum tu igitur demum id adulescenti aurum dabis, ubi erit locata virgo in matrimonium?

Plaut. Trin. 3, 3, 52.—

Tum introducing the apodosis.

Referring to definite past time (tum always = deinde):

ubi eorum dolorem majorem quam ceterorum cognovi, tum meum animum in illos, tum mei consilii causam proposui, tum eos hortatus sum, etc.,

Cic. Verr. 2, 4, 63, § 140; Sall. J. 94, 3:

ubi illuxit, et Romanis Punica et Gallica arma cognita, tum dubitationem exemere,

Liv. 25, 10, 5; 1, 9, 10; 4, 57, 3; 9, 43, 16; 21, 25, 12; 23, 11, 4.—

Referring to indefinite time:

post ubi tempust promissa jam perfici, Tum coacti necessario se aperiunt,

Ter. And. 4, 1, 8: Cato, R. R. 3 init.; 17:

ubi jam morbi se flexit causa... Tum quasi vaccillans primum consurgit,

Lucr. 3, 503; 6, 129; 6, 526.—

Referring to future time:

otium ubi erit, tum tibi operam ludo et deliciae dabo,

Plaut. Rud. 2, 4, 13; id. Stich. 4, 2, 14:

ubi tu voles, Ubi tempus erit, sat habet si tum recipitur,

Ter. Eun. 3, 2, 32; Plaut. Truc. 4, 4, 18; id. Bacch. 4, 3, 72; id. Pers. 4, 7, 19; id. Cas. 3, 2, 27:

ut ubi id interrogando argumentis firmavero, tum testes ad crimen accommodem,

Cic. Verr. 1, 18, 55:

ubi haerere jam aciem videris, tum terrorem equestrem infer,

Liv. 6, 12, 10; 22, 55, 8.—

With a temporal clause introduced by postquam.

Tum as antecedent of the clause (very rare):

Flaminius qui ne quieto quidem hoste ipse quieturus erat, tum vero postquam res sociorum ante oculos prope suos ferri vidit, suum id dedecus ratus, etc.,

Liv. 22, 3, 7; Val. Max. 3, 8, 1 (v. infra, III. A. 2. a. b).—

Tum introducing the apodosis (always = deinde).

Referring to definite past time:

posteaquam e portu piratae exierunt, tum coeperunt quaerere homines, etc.,

Cic. Verr. 2, 5, 38, § 100; Sall. J. 106, 6; 84, 1; id. Cat. 51, 40 (al. tunc):

postquam satis virium collectum videbat, tum ex suis unum sciscitatum Romam ad patrem misit,

Liv. 1, 54, 5; 3, 66, 5; 6, 13, 4; 22, 48, 4; 25, 10, 6; Gell. 5, 3, 6.—

Referring to indefinite time: postquam vero commoditas quaedam... dicendi copiam consecuta est, tum ingenio freta malitia pervertere urbes adsuevit, Cic. Inv. 1, 2, 3.—

With a temporal clause introduced by ut.

Tum as antecedent of the clause (very rare):

tum vero ingentem gemitum dat Ut spolia, ut currus, utque ipsum corpus amici... conspexit,

Verg. A. 1, 485; cf. id. ib. 12, 218.—

Tum introducing the apodosis.

Of definite past time:

nam ut dudum adcurrimus ad Alcesimarchum... tum mi, puto, prae timore hic excidisse Cistellam,

Plaut. Cist. 4, 2, 46:

sed ut intellectum est quantam vim haberet accurata... oratio, tum etiam magistri dicendi multi subito exstiterunt,

Cic. Brut. 8, 30; id. Phil. 9, 4, 9; Liv. 24, 44, 10; id. 21, 54, 9; 23, 34, 6.—

Referring to future time:

neque ut quaeque res delata ad nos erit, tum denique scrutari locos debemus,

Cic. de Or. 2, 34, 146:

traditum esse ut quando aqua Albana abundasset, tum, si eam Romanus rite emisisset, victoriam de Vejentibus dari (= si quando),

Liv. 5, 15, 11 Weissenb. ad loc.—

With a temporal clause introduced by quando.

Tum as antecedent of the clause.

Of definite past time:

auctoritatem senatus exstare sentio, tum, quando Alexandro mortuo, legatos Tyrum misimus,

Cic. Agr. 2, 16, 41.—

Of future time:

at scire tum memento quando id quod voles habebis,

Plaut. Capt. 2, 1, 41; id. Mil. 3, 1, 213; id. Most. 3, 1, 136; id. Men. 5, 7, 57:

utinam tum essem natus quando Romani dona accipere coepissent,

Cic. Off. 2, 21, 75.—

Tum introducing the apodosis.

Of indefinite time (quando = whenever):

quando esurio tum crepant (intestina),

Plaut. Men. 5, 5, 27; id. Truc. 1, 1, 15; id. Ps. 4, 7, 85:

quando mulier dotem marito dabat, tum quae ex suis bonis retinebat reciperare dicebatur,

Gell. 17, 6, 6; 7 (6), 14, 4.—

Of future time:

at tu, quando habebis, tum dato,

Plaut. Men. 3, 3, 23:

quando ab eadem parte sol eodemque tempore iterum defecerit, tum signis omnibus ad principium revocatis, expletum annum habeto,

Cic. Rep. 6, 22, 24:

quando mihi usus venerit, tum quaeram ex te atque discam,

Gell. 6 (7), 17, 4.—

In the apodosis after simul ac:

an simul ac nubes successere, ipse in eas tum Descendit (Juppiter), prope ut hinc teli determinet ictus?

Lucr. 6, 402.—

With a temporal clause introduced by dum.

Tum as antecedent:

sanctius visum est nomen Augusti, ut scilicet jam tum dum colit terras, ipso numine ac titulo consecretur,

Flor. 2, 33, 66 (4, 12, 66).—

Tum introducing the apodosis:

dum habeat, tum amet,

Plaut. Truc. 2, 1, 23:

dum se glomerant... tum pondere turris Procubuit,

Verg. A. 9, 540.—

As antecedent of quamdiu:

qui cum tibi amicus non modo tum fuerit quamdiu tecum in provincia fuerit, verum etiam nunc sit cum, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58.—

Denoting a logical consequence after quando and cum:

quando ergo erga te benignus fui... tum te mihi benigne itidem addecet... referre gratiam,

Plaut. Rud. 5, 3, 35:

cum magnus numerus deesset, tum iste homo nefarius in eorum locum... substituere coepit cives Romanos,

Cic. Verr. 2, 5, 28, § 72.—

After relative clauses denoting time: qua tempestate Paris Helenam innuptis junxit nuptiis, Ego tum gravida expletis jam fere ad pariendum mensibus, Poet. ap. Cic. de Or. 3, 58, 219 (Trag. Rel. p. 246 Rib.).—

With conditional clauses.

With a conditional clause introduced by si, sin, ni (not nisi).

Tum as antecedent of clause:

tum pol ego interii, homo si ille abiit,

Plaut. Ps. 4, 1, 6; id. Men. 2, 2, 71; Ter. Heaut. 4, 3, 40:

si tenuis causa est, tum etiam argumentandi tenue filum,

Cic. Or. 36, 124; id. Rep. 1, 40, 62; 2, 9, 15; id. Fin. 1, 19, 63; id. N. D. 1, 6, 13; id. Verr. 2, 3, 47, § 112:

tum vero ego nequiquam Capitolium servaverim si civem in servitutem duci videam,

Liv. 6, 14, 4; 3, 9, 11; 6, 14, 4; 7, 34, 14; Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14; Gell. 2, 12, 1 sq.; 4, 13, 1; 14, 2, 21.—

Tum introducing the apodosis:

si triduum hoc hic erimus, tum arbores in te cadent,

Plaut. Men. 2, 3, 30; id. Rud. 5, 2, 59; 3, 4, 49; id. As. 1, 3, 89; id. Rud. 1, 3, 13; id. Ps. 4, 1, 1; 4, 1, 48 (39); Ter. Eun. 2, 3, 64; 3, 1, 17; id. Phorm. 1, 3, 19; Cato, R. R. 26; cf. id. ib. 27:

quod si, ut spero, cepero, tum vero litteras publice mittam,

Cic. Fam. 2, 10, 3; id. Div. 1, 44, 100; cf. id. Ac. 2, 10, 32; id. Fin. 2, 4, 79; id. N. D. 3, 36, 87; id. Rep. 1, 43, 66: id. [p. 1911] Rosc. Am. 49, 142:

si dimicandum erit, tum tu in novissimos te recipito,

Liv. 7, 40, 13; 8, 10, 12; Hor. S. 1, 2, 97; Ov. M. 7, 32.—

Esp., denoting the consequences of perjury in ancient formulas of oaths: si ego injuste illos homines dedier mihi exposco, tum patriae compotem me numquam siris esse,

Liv. 1, 32, 7; 1, 24, 8; 22, 53, 11; hence, quid si falles? Me. Tum Mercurius Sosiae iratus siet, Plaut. Am. 1, 1, 239; 3, 2, 52; id. Aul. 4, 10, 50; cf. also Liv. 3, 64, 10.—

With a condition contrary to fact.

Tum, antecedent of clause:

tum esset ostentum, si anguem vectis circumplicavisset,

Cic. Div. 2, 28, 62; id. Verr. 2, 2, 68, § 164:

tum id audirem si tibi soli viveres,

id. Marcell. 8, 25; id. Fin. 4, 13, 33; id. Div. 2, 35, 73.—

Tum introducing the apodosis:

si quidem me amaret, tum istuc prodesset,

Ter. Eun. 3, 1, 56:

quodsi omnia nobis quae ad victum pertinent. suppeditarentur, tum optimo quisque ingenio, totum se in cognitione et scientia collocaret,

Cic. Off. 1, 44, 158. —

After an abl. absol.

With perfect participles (= postquam or cum... tum), mostly with denique, vero, demum.

Referring to definite past time:

ut morte ejus nuntiata tum denique bellum confectum arbitraretur,

Cic. Mur. 16, 34:

sed confecto proelio tum vero cerneres quanta vis animi fuisset in exercitu Catilinae,

Sall. C. 61, 1:

ita rebus divinis peractis tum de bello deque republica dictator rettulit,

Liv. 22, 11, 1; 2, 29, 1; 2, 29, 3; 3, 56, 1; 5, 50, 8; Plin. 11, 20, 22, § 68.—

Referring to indefinite time:

hisce omnibus rebus consideratis, tum denique id quod primum est dicendum, postremum soleo cogitare, quo utar exordio,

Cic. Or. 2, 77, 315.—

Referring to future time (the abl. absol. = a fut. perf.):

ita prope XL. diebus interpositis tum denique se responsuros esse arbitrantur,

Cic. Verr. 1, 10, 31; 1, 18, 54; id. Fin. 4, 13, 32; id. Scaur. Fragm. 10, 22.—

With pres. participles (post-class.):

tacentibus cunctis, tum ipse (dixit), etc.,

Just. 12, 15, 6.

Particular connections.

With other particles of time.

Jam tum, already at that time, i. e. earlier than might be anticipated:

jam tum erat suspitio Dolo malo haec fieri,

Ter. Eun. 3, 3, 8; cf. id. ib. 4, 4, 58; id. Phorm. 5, 8, 34:

quippe etenim jam tum divom mortalia saecla Egregias animo facies vigilante videbant,

Lucr. 5, 1169; 5, 1037:

ut mihi jam tum divinasse ille (Romulus) videatur hanc urbem sedem aliquando summo esse imperio praebituram,

Cic. Rep. 2, 5, 10; 2, 7, 12; id. Div. 2, 57, 118; id. Tusc. 4, 2, 4:

jam tum in Palatio monte Lupercal hoc fuisse ludicrum ferunt,

Liv. 1, 5, 1; 1, 7, 16; 1, 41, 7; 10, 21, 14;

24, 49, 1: ut jam tum qualis futurus esset ostenderet,

Suet. Dom. 1; Curt. 4, 6, 29.—

Tum demum and tum denique, then only, then at length, then at last, not till then, i. e. later than might be expected, implying delayed action.

Tum demum.

In gen.:

adversisque in rebus noscere qui sit. Nam verae voces tum demum pectore ab imo Eiciuntur,

Lucr. 3, 58:

tum demum Liscus, oratione Caesaris adductus, quod antea tacuerat proponit,

Caes. B. G. 1, 17; 5, 33; Sall. J. 46, 1:

nec ante in campum degressi sunt quam, etc. Tum demum castra Etruscorum pro moenibus Fidenarum posita,

Liv. 4, 17, 12; 45, 12, 6; 2, 20, 11; 5, 39, 2; 23, 19, 15 et saep.; Val. Max. 1, 6, 10; 1, 7, 4; Curt. 3, 12, 12; Tac. A. 3, 18; 3, 47.—

In partic., referring to clauses introduced by cum, ubi, si, or abl. absol. (v. II. A. B. L. M.), denoting absolute restriction to the terms of the clause:

imo etiam ubi expolivero, magis hoc tum demum dices,

Plaut. Poen. 1, 1, 60:

tum demum mihi procax Academia videbitur si aut consenserint omnes, aut, etc.,

Cic. N. D. 1, 6, 13:

cum is Casilini eo die mansurum dixisset, tum demum cognitus est error,

Liv. 22, 13, 8; Vell. 2, 115, 4; Val. Max. 3, 8, 1 fin.; 7, 2, 4; Curt. 3, 11, 6; Plin. Ep. 8, 20, 7.—

Sometimes = nunc demum (anteclass.): victus es, Chaline. St. Tum nos demum vivere. Olympio. Gaudeo, Plaut. Cas. 2, 6, 65.—

Tum denique.

In gen.:

tum denique tauros in gregem redigo,

Varr. R. R. 2, 5:

injecta glaeba tumulus is (locus) ubi humatus est vocatur, ac tum denique multa religiosa jura complectitur,

Cic. Leg. 2, 22, 57; id. Fin. 3, 22, 76; id. Tusc. 3, 26, 61: nequiquam temptati ut tum denique desisterent impediendo bello, Liv. 4, 55, 5; Ov. M. 4, 519; 7, 857; 10, 664.—

Referring to clauses with cum, etc. (v. II. A. B. L. M.):

tum denique homines nostra intellegimus bona quom quae in potestate habuimus ea amisimus,

Plaut. Capt. 1, 2, 33:

quo cum venerimus, tum denique vivemus,

Cic. Tusc. 1, 31, 75; 3, 31, 75; id. Leg. 2, 4, 10; id. Rep. 1, 6, 11; so,

tum denique si,

id. Fam. 14, 2, 3; id. Q. Fr. 1, 1, 10, § 29; id. Verr. 2, 2, 1, § 1:

indicandum primum fuisse, dein petendum praesidium, postremo ni impetraretur, tum denique querendum,

Liv. 23, 43, 2; Cato ap. Plin. 17, 18, 29, § 126 (for tum vero denique after ut, Cic. Phil. 9, 4, 9, v. II. D. 2. a).—

Tum primum (rarely primo), then for the first time:

tum genus humanum primum mollescere coepit,

Lucr. 5, 1014:

ludorum gratia quos tum primum anniversarios in circo facere constituisset,

Cic. Rep. 2, 7, 12; id. Sen. 21, 78; Caes. B. G. 7, 11:

ponte sublicio tum primum in Tiberi facto,

Liv. 1, 33, 6; 2, 41, 3; 39, 22, 2; 2, 20, 6; 39, 49, 4; Vell. 2, 37, 5; Tac. A. 2, 27; id. H. 4, 57; Curt. 3, 12, 26. —

With deinde, hic, postea, with consecutive force emphatic.

Deinde tum (very rare):

primum ea quae sumus acturi cogitare debemus, deinde tum dicere ac facere,

Varr. L. L. 6, 6, 62.—

Tum deinde.

= tum demum or tum denique, then at length, not till then, then only:

nonne optime patronus occurrat prius conviciis luxuriae, etc., tum deinde narret de bonis Pallae? etc.,

Quint. 4, 2, 27; 12, 10, 11:

emam, aedificabo, credam, exigam, honores geram: tum deinde lassam senectutem in otium referam,

Sen. Ep. 101, 4; Plin. 16, 44, 95, § 251.—So corresp. with cum:

quas cum solus pertulisset, tum deinde comitia collegae subrogando habuit,

Liv. 2, 8, 3 (Weissenb. demum, by conj.); Col. R. R. 1, 6, 13. —

= an emphatic deinde: nam praetermisit quod in prima parte sumere debuit;

tum deinde eodem ipso quod omiserat quasi proposito ad confirmandum aliud utitur,

Gell. 2, 8, 3; 13, 24 (23), 1; Just. 2, 1, 19.—

With hic:

hic tum repente Pacilius quidam accedit, ait, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94:

hic ego tum ad respondendum surrexi,

id. Clu. 18, 51; 27, 73:

hic tum injectus est hominibus scrupulus,

id. ib. 28, 76; id. Sest. 11, 25.—

Tum postea:

tum postea complorantibus nostris, dies quidem tandem inluxit,

Gell. 19, 1, 3; so id. 14, 3, 10 (for quid tum postea, v. D. 1.).—

With interim:

unum, alterum, tertium annum Sassia quiescebat... Tum interim, Q. Hortensio, Q. Metello coss.... despondet ei filiam suam,

Cic. Clu. 64, 179.—

With particles of emphasis.

Tum vero (sometimes tum enimvero or enimvero tum), then indeed, at that crisis, then if not before, etc., or merely = emphatic then, denoting either coincidence or sequence of action.

In gen.:

discedit a Melino Cluentia. Tum vero illa egregia mater palam exsultare... coepit,

Cic. Clu. 5, 14; 22, 61; id. Agr. 1, 1, 3; id. Verr. 2, 5, 41, § 107:

semper equidem magno cum metu incipio dicere... tum vero ita sum perturbatus ut, etc.,

id. Clu. 18, 51:

tum vero dubitandum non existimavit quin ad eos proficisceretur,

Caes. B. G. 2, 8; 5, 37; id. B. C. 1, 82; 2, 42:

Aruns Tarquinius et Tullia minor... junguntur nuptiis. Tum vero in dies infestior Tulli senectus... coepit esse,

Liv. 1, 47, 1; 2, 22, 6; 4, 49, 13; 10, 19, 12; 21, 45, 9; 21, 58, 5; Ov. M. 2, 227; 7, 685; Curt. 4, 13, 1; 3, 11, 5; Tac. Agr. 37.—And in enumerations:

deinde... post autem... tum vero ipsam veterem Karthaginem vendunt,

Cic. Agr. 1, 2, 5.—

As correlative of temporal or conditional clauses, and after abl. absol.:

quod ubi Romam est nuntiatum, senatui metum injecit ne tum vero sustineri nec in urbe seditio, nec in castris posset,

Liv. 5, 7, 4; Sall. J. 94, 3:

tum vero... si,

Cic. Fin. 1, 19, 63; Liv. 6, 14, 4 (v. II. M. 1. a, b).—With cum, Liv. 32, 12, 1:

quae postquam frustra temptata rogumque parari... vidit, Tum vero gemitus... Edidit,

Ov. M. 2, 621; Sall. J. 106, 6; 84, 1; id. Cat. 51, 40; v. C. 1. b. (so, tum vero denique after ut, Cic. Phil. 9, 4, 9; v. II. D. 2. and M. 1.).—

Tum quidem, at that time, thereupon, then at least (usu. opposed to a later time): dixit sibi in somnis visum esse, etc. Et tum quidem incolumis exercitum liberavit; post triennium autem devovit se, etc., Cic. Div. 1, 24, 51; so,

actum quidem,

id. Fl. 25, 59; id. Lael. 11, 39:

et tum quidem ab Dio Perseus in interiora regni recepit se... post dies paucos, etc.,

Liv. 42, 39, 1; 1, 57, 10; 3, 2, 10;

7, 17, 3.—Often in resuming the narrative after a digression: ac tum quidem regem... filium appellat,

Curt. 4, 7, 25.—Merely emphatic:

Duillio Cornelioque coss. etiam mari congredi ausus est. Tum quidem ipsa velocitas classis comparatae victoriae auspicium fuit,

Flor. 1, 18 (2, 2), 7; so id. 1, 22 (2, 6), 20; 1, 40 (3, 5), 12.—With cum, Tac. Dial. 11.—

Ne tum quidem, not even then:

num quis horum miser hodie? Ne tum quidem, post spiritum extremum,

Cic. Tusc. 1, 37, 89; id. Div. 1, 26, 55; id. Verr. 2, 2, 40, § 98:

ubi ne tum quidem eos prodire intellexit,

Caes. B. G. 1, 50; 7, 53; Tac. H. 5, 21; Curt. 3, 2, 18.—With cum:

ille vere ne tum quidem miser cum ab Oroete in crucem actus est,

Cic. Fin. 5, 30, 92; so id. Tusc. 5, 20, 57; id. Verr. 2, 5, 23, § 59; Liv. praef. 12; 39, 39, 11.—

Tum maxime (sometimes tum cummaxime).

Especially at that time, chiefly then: illi sumposia, nos convivia quod tum maxime simul vivitur, Cic. Fam. 9, 24, 35; id. Leg. 2, 11, 26.—With cum:

quae quidem vis tum maxime cognita est cum... M. Cato, legem suadens, in Galbam multa dixit,

Cic. Brut. 23, 89; id. Sest. 21, 47; id. Par. 4, 1, 29.—

Just then, just at that moment (not ante-Aug.):

regi, tum maxime captivos ex Illyrico vendenti,

Liv. 43, 20, 3; 1, 10, 1:

per totam aciem vulgatum est, castra amissa esse, et tum cummaxime ardere,

id. 40, 32, 1; so,

tum cummaxime,

id. 43, 7, 8:

corpus enim suum a caupone trucidatum tum maxime plaustro ad portam ferri,

Val. Max. 1, 7, ext. 10; 2, 10, 2; 3, 2, 2 fin.; Curt. 3, 4, 14; 6, 6, 10; Plin. 2, 63, 63, § 154; Quint. 2, 15, 30; 2, 61, 31; Suet. Caes. 65; id. Calig. 53.—So with cum:

et quod tum maxime Abydum oppugnaret cum rex ab Attalo et Rhodiis ultro se bello lacessitum diceret,

Liv. 31, 18, 2; Sen. Ira, 1, 15, 2.—

Strengthening the co-ordinate tum after cum, so especially; v. I. C. 3. e. b (for cum maxime... tum maxime and tum maxime... cum plurimum, v. II. A. 3. a. b.).—

Tum potissimum = tum maxime, just then (rare):

C. Caesar... tum potissimum acie commissa impeditos religione hostes vicit,

Front. Strat. 2, 1, 16.—

Etiam tum.

Even then:

etiam tum vivit cum esse credas mortuam,

Plaut. Pers. 3, 1, 28:

totum se Servilio etiam tum tradidit,

even then, at so late a time, Cic. Sest. 62, 130:

etiam tum cum verisimile erit,

id. Rosc. Am. 20, 57.— So with cum, Cic. Verr. 2, 1, 59, § 154; id. Dom. 13, 23; id. Sest. 38, 81.—

Still, as yet (also as one word; cf. etiamtum, and v. the foll. additional passages), Cic. Verr. 2, 4, 19, § 41; id. Fin. 3, 14, 48; id. Rep. 2, 12, 24; id. Arch. 3, 5; id. de Or. 2, 3, 12; id. Brut. 20, 80; id. Off. 2, 14, 47; Caes. B. C. 3, 93; Liv. 5, 40, 10; Val. Max. 9, 6, 3; Tac. A. 3, 72; Suet. Claud. 27 fin.; id. Dom. 22.—

And with a negation, = nondum: ipsa ego non longos etiam tum scissa capillos,

not yet long, Ov. H. 8, 79.—

Tum etiam.

Followed by si or cum, even if, even when:

atque equidem filium Tum etiam si nolit, cogam,

Ter. Ad. 5, 3, 65:

qui tum etiam cum... circumfusi erant caligine,

Cic. Tusc. 1, 19, 45.—

Then also, then too, besides:

tum etiam illud cogitatote, sic vivere Cornelium ut, etc.,

Cic. Balb. 28, 65; id. N. D. 1, 16, 43; so id. Leg. 1, 13, 35; id. Fin. 2, 16, 53; Col. 12 praef.—

Tum quoque.

Also then, then likewise, then as before, then as on another occasion mentioned before: ceu lapidem si Percutiat lapis aut ferrum;

nam tum quoque lumen Exsilit,

Lucr. 6, 162:

tum quoque homini plus tribui quam nescio cui necessitati,

Cic. Prov. Cons. 11, 28:

tum quoque multis milibus Latinorum in civitatem acceptis,

Liv. 1, 33, 5; 2, 52, 2; 21, 22, 4; Caes. B. C. 3, 37; Ov. M. 14, 369.—

Even then, = etiam tum (rare):

et tamen tum quoque se absentes triumphare credunt,

Liv. 45, 38, 13; 39, 41, 3; 39, 47, 11; Ov. H. 17 (18), 190.—

In orat. obliq. (v. I. A. 2.), even now:

quod si Romani tum quoque aequa aspernarentur,

Liv. 42, 62, 7. —

= sic quoque, even under the circumstances, even as it was, etc. (v. sic, V. 3.): ut si effugium patuisset in publicum, impleturae urbem tumultu fuerint. Tum quoque [p. 1912] aliquotiens integro corpore evaserunt, Liv. 24, 26, 13; 40, 16, 6; 43, 4, 1;

9, 13, 9: tum quoque, amputata dextra, navem sinistra comprehendit,

Just. 2, 9, 18.—

Tum ipsum = eo ipso tempore, at the very time, just then, even then (only in Cic. in four passages; cf.:

nunc ipsum): tota igitur ratio talium largitionum vitiosa est, temporibus necessaria, et tum ipsum... moderanda est,

Cic. Off. 2, 17, 60:

quem quidem cum sua voluntate ex patria Karthaginem revertisset, tum ipsum cum vigiliis et fame cruciaretur, clamat virtus beatiorem fuisse quam Thorium,

id. Fin. 2, 20, 65 Madv. ad loc.:

tum ipsum cum immolare velis extorum fieri mutatio potest,

id. Div. 1, 52, 118:

ita (oratores), non injuria, quotienscunque dicerent, id quod aliquando posset accidere, ne tum ipsum accideret, timere,

id. Or. 1, 27, 123.—

Tum with co-ordinating particles.

Tum autem.

= praeterea, and then, besides (v. I. C. 1.): turpilucricupidum te vocant cives tui;

tum autem sunt alii qui te volturium vocant,

Plaut. Trin. 1, 2, 64:

oves scabrae sunt... Tum autem Surorum nemo exstat qui ibi sex menses vixerit,

id. ib. 2, 4, 141; id. Mil. 4, 2, 13; id. Pers. 4, 2, 3; id. Poen. 5, 5, 34; 5, 7, 22; Ter. And. 1, 5, 34; id. Eun. 5, 9, 7; id. Hec. 2, 1, 14; 3, 2, 10:

tum autem qui non ipso honesto movemur... callidi sumus, non boni,

Cic. Leg. 1, 14, 41; id. Or. 1, 58, 247; 2, 19, 80.—

= tum... tum:

visne igitur inter hos populos inambulantes, tum autem residentes quaeramus eisdem de rebus?

Cic. Leg. 1, 5, 15.—

= eo tempore, with autem as connective:

tum illic autem Lemnius... uxorem duxit, etc.,

Plaut. Cist. 1, 3, 25:

tum autem ex omnibus montibus nives proluit,

Caes. B. C. 1, 48.—

But in this instance:

uxori emunda ancilla'st: tum autem pluscula Supellectile opus est,

Ter. Phorm. 4, 3, 60; 5, 7, 25 sq.—

For tum etiam, v. B. 7. b.—

Tum praeterea:

nam tui similis est probe. Tum praeterea talem, nisi tu, nulla pareret filium,

Ter. Heaut. 5, 3, 20; so id. Ad. 3, 2, 47; id. Phorm. 3, 2, 33; Cic. Verr. 1, 18, 56 (v. I. C. 3. e. l).—

Tum porro:

tum porro venti magnam quoque tollere partem Umoris possunt,

Lucr. 6, 623; 4, 829 (827).—

Quid tum?

In dialogue, what then? what next? what further? novi ego hos pugnos meos. Ca. Quid tum? Th. Quid tum? Rogitas? Hisce ego, si tu me inritaveris, placidum te hodie reddam, Plaut. Curc. 5, 3, 49; so id. As. 2, 2, 83; Ter. Eun. 2, 2, 47; 3, 5, 66; id. Phorm. 3, 3, 8.—And strengthened:

quid tum postea?

Plaut. Trin. 3, 3, 41; id. As. 2, 2, 68; 2, 2, 79; Ter. Eun. 2, 3, 78; 4, 2, 9; 4, 7, 23; id. Ad. 4, 5, 15; id. Hec. 4, 1, 36: videsne abundare me otio? A. Quid tum? Cic. Tusc. 2, 11, 26.—

In imitation of a dialogue:

at mulctantur bonis exsules. Quid tum? Parumne multa de toleranda paupertate dicuntur?

Cic. Tusc. 5, 37, 107; so id. Quint. 22, 72; 27, 84; id. Verr. 2, 4, 59, § 132; id. Dom. 47, 123; id. Dejot. 7, 22; id. Phil. 1, 10, 26; Hor. S. 2, 3, 230.—

As emphatic co-ordinative in quoting the different items of a document, law, etc.: quive in senatu sententiam dixit, dixerit. Quid tum? Qui eorum coiit, coierit, etc., what next? i. e. and then, listen! Cic. Clu. 54, 148; so id. Agr. 1, 5, 16; 3, 3, 11; id. Mur. 12, 26; id. Fl. 23, 55.—

Tum temporis = eo tempore (post class. and rare; cf.:

tunc temporis): postera die civitas principem suum, ac tum temporis consulem in foro expectabat,

Just. 31, 2, 6.

antĕ (old form anti, whence antidea, antideo, antidhac; v. antea, anteeo, and antehac) [Gr. anti, over against, facing, anta, antên; Sanscr. anti = over against; Germ. ant- in Ant-wort = Goth. anda-vaurdi, an answer, anda-nahti, the night before], prep. and adv. (acc. to Max. Victor. p. 1953, as prep. with the grave accent; as adv. with the acute on the last syl.).

Prep. with acc., before (syn.: prae, pro).

In space, or trop. in regard to estimation, judgment, or rank (usu. only of objects at rest. while prae is used of those in motion; cf. Herz. ad Caes. B. G. 1, 21; v. exceptions infra).

In space:

quem ante aedīs video,

Plaut. Am. 1, 1, 136:

ante ostium Me audivit stare,

Ter. And. 3, 1, 16; so Vulg. Lev. 1, 5:

Ornatas paulo ante fores,

Juv. 6, 227; so Vulg. Num. 3, 26:

ante meum limen,

Juv. 11, 190:

ante suum fundum,

Cic. Mil. 10:

ut ante suos hortulos postridie piscarentur,

id. Off. 3, 14, 58:

ante sepulcrales infelix adstitit aras,

Ov. M. 8, 480; so Verg. A. 1, 344; 3, 545; Juv. 10, 268:

ante altaria,

id. 8, 155; so Vulg. Deut. 26, 4; ib. Matt. 5, 24. —Of persons:

ante hosce deos erant arulae,

Cic. Verr. 2, 4, 3:

quīs ante ora patrum contigit oppetere,

Verg. A. 1, 95; id. G. 4, 477:

ipsius unam (navem) ante oculos pontus in puppim ferit,

id. A. 1, 114; 2, 531; 2, 773:

ante se statuit funditores,

Liv. 42, 58:

Flos Asiae ante ipsum,

Juv. 5, 56; Vulg. Matt. 17, 2:

si luditur alea pernox Ante Numantinos,

Juv. 8, 11.— Trop.:

ante oculos collocata,

Cic. de Or. 1, 43, 192:

ante oculos errat domus,

Ov. Tr. 3, 4, 57: [p. 128] causam ante eum diceret, before him as judge, Cic. Verr. 1, 3, 9:

donec stet ante judicium,

Vulg. Josh. 20, 6; ib. Marc. 13, 9.—And in eccl. Lat., after the Heb. and Hel. Gr., before, in the sight of, in the judgment of:

ante Dominum vilior fiam,

Vulg. 2 Reg. 6, 21 sq.:

non te justifices ante Deum,

ib. Eccli. 7, 5:

justi ambo ante Deum,

ib. Luc. 1, 6;

and fully: fecit Asa rectum ante conspectum Domini,

ib. 3 Reg. 15, 11; ib. Apoc. 12, 10.—Hence, homines ante pedes (in later Lat.), servants; cf. the annotators upon Juv. 7, 143.—With verbs of motion:

ante me ito,

Plaut. As. 3, 3, 70:

equitatum omnem ante se mittit,

Caes. B. G. 1, 21:

ante ceteras cohortes extra aciem procurrere,

id. B. C. 1, 55:

praecurrit ante omnes,

id. ib. 2, 34; so Nep. Dat. 3, 2; Liv. 7, 41; 45, 40 al.; Vulg. Lev. 27, 11; ib. 1 Reg. 12, 2.—

Trop. of preference in judgment, or regulations in respect to rank, before (this is properly the signification of prae, q. v.; hence more rare than that, and never used by Cic.): quem ante me diligo, before myself, more than myself, Balbus ap. Cic. Att. 8, 15.—So ante aliquem esse, to surpass, excel any one:

facundiā Graecos, gloriā belli Gallos ante Romanos fuisse,

Sall. C. 53, 3, ubi v. Corte and Kritz:

tum me vero et ante Alexandrum et ante Pyrrhum et ante omnes alios imperatores esse,

superior to, Liv. 35, 14:

necessitas ante rationem est,

necessity knows no law, Curt. 7, 7, 10.—Hence very freq. (but mostly poet. and post-class.),

Ante alios, ante omnes, ante ceteros, etc., before others, before all, etc., to designate a comparative relation;

also sometimes, for the sake of emphasis, with comparatives and superlatives: tibi, Neptune, ante alios deos gratias ago,

Plaut. Trin. 4, 1, 5; so Ov. M. 10, 120:

scito illum ante omnīs minumi mortalem preti,

Plaut. As. 5, 2, 8:

tua ante omnes experientia,

Tac. A. 2, 76; 1, 27; Liv. 1, 9:

Junoni ante omnīs candentis vaccae media inter cornua (pateram) fundit,

Verg. A. 4, 59:

Ipse est ante omnes,

Vulg. Col. 1, 17:

O felix una ante alias Priameïa virgo,

Verg. A. 3, 321:

ante omnes furor est insignis equarum,

id. G. 3, 266:

scelere ante alios immanior omnīs,

id. A. 1, 347; Liv. 5, 42:

ante alios pulcherrimus omnīs Turnus,

Verg. A. 7, 55; so Nep. Att. 3, 3; Liv. 1, 15; cf. Rudd. II. p. 82; II. p. 101; II. p. 305.—

Ante omnia.

Before all things, first of all:

alvus ante omnia ducitur,

Cels. 7, 30:

oportet autem ante omnia os nudare,

id. 8, 2:

Ante omnia instituit, ut etc.,

Suet. Ner. 32; id. Calig. 21:

Ante omnia autem, fratres, etc.,

Vulg. Jac. 5, 12; ib. 1 Petr. 4, 8.—

Comparatively, above all, especially, chiefty:

publica maestitia eo ante omnia insignis, quia matronae annum, ut parentem, eum luxerunt,

Liv. 2, 7; 7, 4:

quae natura multis et ante omnia ursis,

Plin. 8, 35, 53, § 125:

dulces ante omnia Musae,

the Muses pleasing above all things, Verg. G. 2, 475; id. E. 2, 72:

deformem et taetrum ante omnia vultum,

Juv. 10, 191.—

In entering upon the discussion of several particulars, or in adducing arguments, first of all, in the first place (similar to ac primum quidem, kai prôton men oun; cf. Spald. ad Quint. 4, 2, 4):

ante omnia quid sit rhetorice,

Quint. 2, 15, 1:

ante omnia igitur imitatio per se ipsa non sufficit,

id. 10, 2, 4; so id. 1, 2, 9; 4, 2, 40; 4, 2, 52; 5, 13, 6; 9, 1, 23.—

Of time.

Before: ANTE MERIDIEM CAVSAM CONICITO, Fragm. XII. Tab. ap. Auct. ad Her. 2, 13; cf.

Dirks. Transl. 177 sq.: ante lucem a portu me praemisisti domum,

Plaut. Am. 2, 1, 55; so Cic. de Or. 2, 64, 259; id. Inv. 2, 4, 15; Suet. Galb. 22; Vulg. Luc. 24, 22:

ante diem caupo sciet,

Juv. 9, 108:

ante brumam,

Ter. Phorm. 4, 4, 28:

ante noctem,

Hor. S. 1, 4, 51:

pereundum erit ante lucernas,

Juv. 10, 339:

ante haec omnia,

Vulg. Luc. 21, 12.— The designation of time is often expressed paraphrastically.

By a person who lived at the time:

jam ante Socratem,

before the time of, Cic. Ac. 1, 12, 44:

qui honos togato habitus ante me est nemini,

before me, before my time, id. Cat. 4, 3:

ante Jovem nulli subigebant arva coloni,

Verg. G. 1, 125:

vixere fortes ante Agamemnona Multi,

Hor. C. 4, 9, 25:

ante Helenam,

id. S. 1, 3, 107:

ante se,

Tac. H. 1, 50:

quod ante eum nemo,

Suet. Caes. 26 al. —

By other objects pertaining to a particular time: ante hoc factum, Plaut. Mil. 4, 8, 64:

ante has meas litteras,

i. e. before the receipt of this letter, Cic. Fam. 13, 17:

per hunc castissimum ante regiam injuriam sanguinem juro,

Liv. 1, 59:

ante mare et terras, et quod tegit omnia, caelum,

Ov. M. 1, 5:

ante sidus fervidum,

Hor. Epod. 1, 27:

ante cibum,

id. S. 1, 10, 61, and Juv. 6, 428:

Hoc discunt omnes ante alpha et beta,

before their A B C, id. 14, 209:

cur ante tubam tremor occupat artus?

Verg. A. 11, 424:

Tecum prius ergo voluta Haec ante tubas,

Juv. 1, 169.—Also by the designation of the office of a person:

ante aedilitatem meam,

Cic. Att. 12, 17:

ante sceptrum Dictaei regis,

Verg. G. 2, 536:

ante imperium ducis,

Flor. 4, 2, 66:

relictis multis filiis et in regno et ante regnum susceptis,

Just. 2, 10.—And by the designation of office in app. to the person:

mortuus est ante istum praetorem,

Cic. Verr. 1, 45, 115:

docuerant fabulas ante hos consules,

id. Brut. 18, 73:

cum ante illum imperatorem clipeis uterentur,

Nep. Iphicr. 1, 3:

quos ante se imperatorem nemo ausus sit aspicere,

id. Epam. 8, 3.—A part. perf. or fut. pass. is freq. added to such substantives for the sake of explanation:

ante hanc urbem conditam,

before the founding of this city, Cic. Tusc. 5, 3, 7 (opp. post urbem conditam):

non multo ante urbem captam,

id. Div. 1, 45:

ante Epaminondam natum,

Nep. Epam. 10, 4:

ante te cognitum multis orantibus opem tuli,

Sall. J. 110, 2:

ante decemviros creatos,

Liv. 3, 53 al. —

Hence particular phrases.

Ante tempus,

Before the right time:

ante tempus excitatis suis,

Liv. 31, 36.—

Before the appointed, proper, or lawful time:

factus est consul bis, primum ante tempus,

Cic. Lael. 3:

honores et ante tempus et quosdam novi generis cepit,

Suet. Aug. 26:

venisti ante tempus torquere nos?

Vulg. Matt. 8, 29 (cf. annus, II. D.).—

Ante diem, poet.,

Before the time:

Caesaribus virtus contigit ante diem,

Ov. A. A. 1, 184:

ante diem vultu gressuque superbo Vicerat aequales,

Stat. S. 2, 1, 108.—

Before the time destined by fate:

filius ante diem patrios inquirit in annos,

Ov. M. 1, 148:

hic dolor ante diem Pandiona misit ad umbras,

id. ib. 6, 675; id. A. A. 3, 739:

sed misera ante diem subitoque accensa furore, etc.,

Verg. A. 4, 697 (cf. Soph. Antig. 461: ei de tou chronou prosthen thanoumai). —

Ante hunc diem, with a negative:

istunc hominem numquam audivi ante hunc diem,

never before this day, never until now, Plaut. Ep. 3, 4, 60; 4, 2, 7:

neque umquam ante hunc diem,

Ter. Hec. 4, 4, 19; 5, 4, 23:

Novum crimen et ante hunc diem inauditum ad te Q. Tubero detulit,

Cic. Lig. 1, 1 (cf. Plaut. Trin. 5, 2, 17: neque eum ante usquam conspexi prius). —

Ante diem (abbrev. a. d.) with an ordinal number gives the date, not of the foregoing, but of the present day; e. g. ante diem quintum (a. d. V.) Kalendas Apriles, the fifth day before the calends of April. Orig. the ante belonged to Kalendas, and they said either, ante die quinto Kalendas (i. e. die quinto ante Kalendas), or ante diem quintum Kalendas; the latter phraseology became the prevailing one, and ante diem, being considered as one word, the prepp. in and ex could be prefixed; cf. Manut. ad Cic. Fam. 3, 12; Duker ad Liv. 27, 23; Rudd. II. p. 291; Madv. Gr. Suppl. I.; Drak. ad Liv. 45, 2, 12: me ante diem XIII. Kalendas Januarias principem revocandae libertatis fuisse, the thirteenth before the calends of January, i. e. the 20 th of Dec., Cic. Phil. 14, 7, 20: ante diem XII. Kalendas Novembres, the 21 st of Oct.: ante diem VI. Kalendas Novembres, the 27 th of Oct., id. Cat. 1, 3: ante diem VIII. Kalendas Decembres, the 24 th of Nov., id. Phil. 3, 8: a. d. IV. Id. Mart. (ante diem quartum Idus Martias), i. e. the 12 th of March, Liv. 40, 59: ante diem III. Non. Jan. M. Cicero natus est, i. e. on the 3 d of Jan., Gell. 15, 28 al.:

in ante diem quartum Kal. Dec. distulit,

Cic. Phil. 3, 8: caedem te optimatium contulisse in ante diem V. Kal. Nov., to the 28 th of Oct., id. Cat. 1, 3:

ex ante diem VII. Id. Febr.,

Varr. R. R. 1, 28, 1: nuntii venerant ex ante diem Non. Jun. usque ad prid. Kal. Sept., from the 3 d of June, Cic. Att. 3, 17:

supplicatio indicta est ante diem V. Id. Oct. cum eo die in quinque dies,

Liv. 45, 2, 12.—

Sometimes to designate the whole time until the passing moment:

ante id tempus et mari et terrā duces erant Lace daemonii,

Nep. Arist. 2, 3:

qui honos huic uni ante id tempus contigit,

id. Timoth. 2, 3:

invictus ante eam diem fuerat,

Curt. 5, 3, 22.—

Ante annos, before the destined time:

Ante suos annos occidit,

Ov. Am. 2, 2, 46:

Ante annos animumque gerens curamque virilem,

beyond his years, Verg. A. 9, 311 (cf.:

suos annos praeterire,

Sil. 4, 428; and:

annos transcendere factis,

id. 2, 348). —

Ante hoc, for antea, antehac, belongs to the later Latin:

ante hoc incognita,

Luc. 6, 116:

ante hoc domūs pars videntur,

Tac. G. 13.

Adv., of space and time (the latter most freq.).

Of space, before, in front, forwards: post me erat Aegina, ante Megara, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 9:

fluvius ab tergo, ante circaque velut ripa praeceps oram ejus omnem cingebat,

Liv. 27, 18; 22, 5:

coronatus stabit et ante calix,

Tib. 2, 5, 98:

plena oculis et ante et retro,

Vulg. Apoc. 4, 6.—Of motion (cf. supra, I. A. 1.):

si aut manibus ingrediatur quis aut non ante, sed retro,

Cic. Fin. 5, 12, 35:

pallida Tisiphone morbos agit ante metumque,

Verg. G. 3, 552.—

1.. Of time, before, previously (always in reference to another past time, while ante as prep. is used in reference to the present).

With verbs:

nonne oportuit Praescīsse me ante,

Ter. And. 1, 5, 4:

id te oro, ut ante eamus,

id. ib. 3, 3, 24;

very freq. in Cic.: quod utinam illi ante accidisset,

Cic. Phil. 11, 14:

quae ante acta sunt,

id. Verr. 1, 109:

sicut ante fecimus,

Vulg. Jos. 8, 5; ib. Jud. 16, 20:

fructus omnis ante actae vitae,

Cic. Marcell. 3; so Ov. M. 12, 115, and Tac. A. 6, 16:

apud vos ante feci mentionem,

Cic. Agr. 3, 4:

faciam hoc non novum, sed ab eis ante factum,

id. Verr. 1, 55; Verg. E. 9, 63; Juv. 3, 243; 15, 320:

illud de quo ante dixi,

Cic. Sex. Rosc. 116:

quos ante dixi,

id. Off. 2, 14, 50:

ut ante dixi,

id. Imp. Pomp. 16; id. Mil. 45:

quem ad modum ante dixi,

id. Sex. Rosc. 91:

additis, quae ante deliquerant,

Tac. A. 6, 9:

filium ante sublatum brevi amisit,

id. Agr. 6; id. G. 10; id. A. 11, 7; id. H. 2, 43.—And often accomp. by jam:

acceperam jam ante Caesaris litteras, ut etc.,

Cic. Phil. 2, 49; id. Marcell. 12; id. Verr. 2, 23.—Rarely accomp. by saepe.:

ut saepe ante fecerant,

Cic. Balb. 40; id. Rab. Post. 13.—

Rarely with adjj.:

non filius ante pudicus,

Juv. 3, 111:

quos acciverat, incertum, experiens an et ante gnavos,

Tac. A. 14, 7.—

Often with substt. in the abl. or acc. for a more accurate designation of time (cf. also abhinc with the abl. and acc.; in these cases ante was considered by the ancient critics as a prep., which could also govern the abl.; cf. Charis. p. 209 P.; Serv. ad Verg. E. 1, 30. The position of ante is sometimes before and sometimes after the subst., and sometimes between the numeral and the subst.):

illos septem et multis ante saeculis Lycurgum accepimus fuisse sapientes,

Cic. Tusc. 5, 3, 7:

etsi perpaucis ante diebus (i. e. before the departure of Theophilus, of whom mention is afterwards made) dederam Q. Mucio litteras ad te,

id. Fam. 4, 9:

paucis diebus ante,

id. Phil. 2, 40:

viginti annis ante,

id. Lael. 12, 42:

voverat eam annis undecim ante,

Liv. 40, 52, 4 (cf. id. 40, 51:

quae bello Ligustico ante annis octo vovisset): optimum erit ante annum scrobes facere,

a year before, Col. 4, 2; Plin. Ep. 8, 23, 7:

Tyron urbem ante annum Trojanae cladis condiderunt,

a year before the fall of Troy, Just. 18, 3, 5:

ante quadriennium amissus es,

four years previously, Tac. Agr. 45:

aliquot ante annos,

Suet. Caes. 12; v. id. ib. 81 al.—

With the advv. multo, paulo, aliquanto, tanto, quanto, and rarely permultum:

multo ante prospexi tempestatem futuram,

Cic. Fam. 4, 3, 3:

haud multo ante adventum,

Tac. Agr. 18.—And in the order ante multo:

ante multo a te didicerimus,

Cic. Sen. 2, 6:

Venisti paulo ante in senatum,

id. Cat. 1, 7, 16; id. Marcell. 7; id. Mil. 7; Tac. G. 41; id. H. 3, 68; Suet. Caes. 21; Vulg. Sap. 15, 8; ib. 2 Macc. 3, 30;

6, 29 et saep.—And in the order ante paulo: quae ante paulo perbreviter attigi,

Cic. Rep. 2, 4:

profectus est aliquanto ante furorem Catilinae,

id. Sull. 20, 56 bis; id. Verr. 1, 149.—And in the order ante aliquanto: ante aliquanto quam tu natus es, Cic. Fam. [p. 129] 10, 4; id. Vatin. 25; id. Verr. 2, 46:

tanto ante praedixeras,

id. Phil. 2, 33:

quod si Cleomenes non tanto ante fugisset,

id. Verr. 2, 5, 34; 5, 78, 89; id. Cat. 3, 17; id. de Or. 1, 7, 26; so Quint. 2, 4, 28:

quanto ante providerit,

Cic. Sest. 8:

permultum ante certior factus eram litteris,

id. Fam. 3, 11; cf. Prisc. p. 1191 P.—

Followed by quam (written also as one word, antequam; the form prius quam was more freq. in archaic Latin), sooner than; before.

With ind. pres.:

ante quam doceo id factum non esse, libet mihi,

Cic. Quinct. 48:

ante quam ad sententiam redeo, de me pauca dicam,

id. Cat. 4, 20; id. Mil. 7; id. Deiot. 7; id. Clu. 6.—

With ind. perf.:

memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum disserere,

Cic. Lael. 3, 11:

anno ipso ante quam natus est Ennius,

id. Brut. 18, 72:

ante aliquanto quam tu natus es,

id. Fam. 10, 3:

neque ante dimisit eum quam fidem dedit,

Liv. 39, 10:

ante quam ille est factus inimicus,

Cic. Phil. 12, 9.—

Rarely with fut. perf.:

ante provinciam sibi decretam audiet quam potuerit tempus ei rei datum suspicari,

Cic. Phil. 11, 24:

neque defatigabor ante quam... percepero,

id. de Or. 3, 36, 145.—

With subj. pres.:

ante quam veniat in Pontum, litteras ad Cn. Pompeium mittet,

Cic. Agr. 2, 53:

hac lege ante omnia veniunt, quam gleba una ematur,

id. ib. 2, 71; id. Sest. 15; id. Phil. 1, 1; Verg. E. 1, 60 sqq.; Vulg. Gen. 11, 4; ib. 4 Reg. 2, 9; ib. Matt. 6, 8.—

With subj. imperf.:

Romae et ad urbem, ante quam proficisceretur, quaerere coepit,

Cic. Verr. 2, 167:

qui (sol) ante quam se abderet, fugientem vidit Antonium,

id. Phil. 14, 27; 8, 1; id. Verr. 4, 147; Vulg. Gen. 2, 5; 13, 10; ib. Matt. 1, 18; ib. Joan. 8, 58.—

With subj. perf.:

ante vero quam sit ea res adlata, laetitiā frui satis est,

Cic. Phil. 14, 1:

domesticum malum opprimit ante quam prospicere potueris,

id. Verr. 1, 39; id. Sull. 44; id. Planc. 40:

nec ante vincere desierint quam Rubro mari inclusis quod vincerent defuerit,

Liv. 42, 52:

nec ante (barbam capillumque) dempserit quam vindicāsset,

Suet. Caes. 67.—

With subj. pluperf.:

se ante quam eam uxorem duxisset domum, sperāsse etc.,

Ter. Hec. 1, 2, 71:

qui ante quam de meo adventu audire potuissent, in Macedoniam perrexi,

Cic. Planc. 98:

ut consul ante fieret, quam ullum alium magistratum capere licuisset,

id. Imp. Pomp. 62; id. Quinct. 9; id. Verr. 2, 55; 2, 171.—

With inf.:

dici vix potest quam multa sint quae respondeatis ante fieri oportere, quam ad hanc rationem devenire,

Cic. Quinct. 54.—

With part.:

armati nullum ante finem pugnae quam morientes fecerunt,

Liv. 21, 15, 4 (on the use of these different constructions, v. Roby, §§ 1671, 1462, 1672 etc.; Draeger, Hist. Synt. II. pp. 589 sqq.;

and esp. Fischer, Gr. § 621). —In the poets sometimes with quam before ante: Respice item quam nil ad nos anteacta vetustas Temporis aeterni fuerit, quam nascimur ante,

Lucr. 3, 972:

Non ego signatis quicquam mandare tabellis, Ne legat id nemo quam meus ante, velim,

Tib. 4, 7, 8; Mart. 9, 36, 6.—Also in the poets sometimes pleon. ante—prius—quam:

sed mihi vel tellus optem prius ima dehiscat Ante, pudor, quam te violo aut tua jura resolvo,

Verg. A. 4, 24; so,

prius—quam— ante: Aut prius infecto deposcit praemia cursu, Septima quam metam triverit ante rota?

Prop. 3, 20, 25.—

For the designation of order, foll. by tum, deinde, etc., first, in the first place (only in later Lat. for the class. primum):

ut ante caput, deinde reliqua pars auferatur,

Cels. 7, 29:

et ante dicam de his, quae, etc.: tum, etc.,

id. 5, 26:

ante tonderi... deinde... tum, etc.,

id. 6, 6, 8; so Plin. 34, 13, 34, § 131 dub.—

Very rarely used as adj. (in imitation of the Greek):

neque enim ignari sumus ante malorum,

earlier, previous ills, Verg. A. 1, 198 (cf. tôn paros kakôn, Soph. O. T. 1423):

ille elegit, qui recipit ante meliorem,

Quint. Decl. 1, 14; cf. Liv. 24, 82, 5 (on this use of the adv., v. Kritz ad Sall. J. 76, 5).

In composition.

Of space, before, in front of, forwards: antepono, antefigo, antefero, antemitto.—

Fig. of preference, before, above: antepono.—

Of degree, before, above, more: antepotens, antepollens—

In designations of time only with adjj. and advv.: antelucanus, antemeridianus, antehac, antelucio.With verbs, ante is more correctly written separately: ante actus, ante factus, ante gestus, ante paro, etc., although editions differ in this respect. V. more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 361-390, and pp. 394-402.

antĕ (old form anti, whence antidea, antideo, antidhac; v. antea, anteeo, and antehac) [Gr. anti, over against, facing, anta, antên; Sanscr. anti = over against; Germ. ant- in Ant-wort = Goth. anda-vaurdi, an answer, anda-nahti, the night before], prep. and adv. (acc. to Max. Victor. p. 1953, as prep. with the grave accent; as adv. with the acute on the last syl.).

Prep. with acc., before (syn.: prae, pro).

In space, or trop. in regard to estimation, judgment, or rank (usu. only of objects at rest. while prae is used of those in motion; cf. Herz. ad Caes. B. G. 1, 21; v. exceptions infra).

In space:

quem ante aedīs video,

Plaut. Am. 1, 1, 136:

ante ostium Me audivit stare,

Ter. And. 3, 1, 16; so Vulg. Lev. 1, 5:

Ornatas paulo ante fores,

Juv. 6, 227; so Vulg. Num. 3, 26:

ante meum limen,

Juv. 11, 190:

ante suum fundum,

Cic. Mil. 10:

ut ante suos hortulos postridie piscarentur,

id. Off. 3, 14, 58:

ante sepulcrales infelix adstitit aras,

Ov. M. 8, 480; so Verg. A. 1, 344; 3, 545; Juv. 10, 268:

ante altaria,

id. 8, 155; so Vulg. Deut. 26, 4; ib. Matt. 5, 24. —Of persons:

ante hosce deos erant arulae,

Cic. Verr. 2, 4, 3:

quīs ante ora patrum contigit oppetere,

Verg. A. 1, 95; id. G. 4, 477:

ipsius unam (navem) ante oculos pontus in puppim ferit,

id. A. 1, 114; 2, 531; 2, 773:

ante se statuit funditores,

Liv. 42, 58:

Flos Asiae ante ipsum,

Juv. 5, 56; Vulg. Matt. 17, 2:

si luditur alea pernox Ante Numantinos,

Juv. 8, 11.— Trop.:

ante oculos collocata,

Cic. de Or. 1, 43, 192:

ante oculos errat domus,

Ov. Tr. 3, 4, 57: [p. 128] causam ante eum diceret, before him as judge, Cic. Verr. 1, 3, 9:

donec stet ante judicium,

Vulg. Josh. 20, 6; ib. Marc. 13, 9.—And in eccl. Lat., after the Heb. and Hel. Gr., before, in the sight of, in the judgment of:

ante Dominum vilior fiam,

Vulg. 2 Reg. 6, 21 sq.:

non te justifices ante Deum,

ib. Eccli. 7, 5:

justi ambo ante Deum,

ib. Luc. 1, 6;

and fully: fecit Asa rectum ante conspectum Domini,

ib. 3 Reg. 15, 11; ib. Apoc. 12, 10.—Hence, homines ante pedes (in later Lat.), servants; cf. the annotators upon Juv. 7, 143.—With verbs of motion:

ante me ito,

Plaut. As. 3, 3, 70:

equitatum omnem ante se mittit,

Caes. B. G. 1, 21:

ante ceteras cohortes extra aciem procurrere,

id. B. C. 1, 55:

praecurrit ante omnes,

id. ib. 2, 34; so Nep. Dat. 3, 2; Liv. 7, 41; 45, 40 al.; Vulg. Lev. 27, 11; ib. 1 Reg. 12, 2.—

Trop. of preference in judgment, or regulations in respect to rank, before (this is properly the signification of prae, q. v.; hence more rare than that, and never used by Cic.): quem ante me diligo, before myself, more than myself, Balbus ap. Cic. Att. 8, 15.—So ante aliquem esse, to surpass, excel any one:

facundiā Graecos, gloriā belli Gallos ante Romanos fuisse,

Sall. C. 53, 3, ubi v. Corte and Kritz:

tum me vero et ante Alexandrum et ante Pyrrhum et ante omnes alios imperatores esse,

superior to, Liv. 35, 14:

necessitas ante rationem est,

necessity knows no law, Curt. 7, 7, 10.—Hence very freq. (but mostly poet. and post-class.),

Ante alios, ante omnes, ante ceteros, etc., before others, before all, etc., to designate a comparative relation;

also sometimes, for the sake of emphasis, with comparatives and superlatives: tibi, Neptune, ante alios deos gratias ago,

Plaut. Trin. 4, 1, 5; so Ov. M. 10, 120:

scito illum ante omnīs minumi mortalem preti,

Plaut. As. 5, 2, 8:

tua ante omnes experientia,

Tac. A. 2, 76; 1, 27; Liv. 1, 9:

Junoni ante omnīs candentis vaccae media inter cornua (pateram) fundit,

Verg. A. 4, 59:

Ipse est ante omnes,

Vulg. Col. 1, 17:

O felix una ante alias Priameïa virgo,

Verg. A. 3, 321:

ante omnes furor est insignis equarum,

id. G. 3, 266:

scelere ante alios immanior omnīs,

id. A. 1, 347; Liv. 5, 42:

ante alios pulcherrimus omnīs Turnus,

Verg. A. 7, 55; so Nep. Att. 3, 3; Liv. 1, 15; cf. Rudd. II. p. 82; II. p. 101; II. p. 305.—

Ante omnia.

Before all things, first of all:

alvus ante omnia ducitur,

Cels. 7, 30:

oportet autem ante omnia os nudare,

id. 8, 2:

Ante omnia instituit, ut etc.,

Suet. Ner. 32; id. Calig. 21:

Ante omnia autem, fratres, etc.,

Vulg. Jac. 5, 12; ib. 1 Petr. 4, 8.—

Comparatively, above all, especially, chiefty:

publica maestitia eo ante omnia insignis, quia matronae annum, ut parentem, eum luxerunt,

Liv. 2, 7; 7, 4:

quae natura multis et ante omnia ursis,

Plin. 8, 35, 53, § 125:

dulces ante omnia Musae,

the Muses pleasing above all things, Verg. G. 2, 475; id. E. 2, 72:

deformem et taetrum ante omnia vultum,

Juv. 10, 191.—

In entering upon the discussion of several particulars, or in adducing arguments, first of all, in the first place (similar to ac primum quidem, kai prôton men oun; cf. Spald. ad Quint. 4, 2, 4):

ante omnia quid sit rhetorice,

Quint. 2, 15, 1:

ante omnia igitur imitatio per se ipsa non sufficit,

id. 10, 2, 4; so id. 1, 2, 9; 4, 2, 40; 4, 2, 52; 5, 13, 6; 9, 1, 23.—

Of time.

Before: ANTE MERIDIEM CAVSAM CONICITO, Fragm. XII. Tab. ap. Auct. ad Her. 2, 13; cf.

Dirks. Transl. 177 sq.: ante lucem a portu me praemisisti domum,

Plaut. Am. 2, 1, 55; so Cic. de Or. 2, 64, 259; id. Inv. 2, 4, 15; Suet. Galb. 22; Vulg. Luc. 24, 22:

ante diem caupo sciet,

Juv. 9, 108:

ante brumam,

Ter. Phorm. 4, 4, 28:

ante noctem,

Hor. S. 1, 4, 51:

pereundum erit ante lucernas,

Juv. 10, 339:

ante haec omnia,

Vulg. Luc. 21, 12.— The designation of time is often expressed paraphrastically.

By a person who lived at the time:

jam ante Socratem,

before the time of, Cic. Ac. 1, 12, 44:

qui honos togato habitus ante me est nemini,

before me, before my time, id. Cat. 4, 3:

ante Jovem nulli subigebant arva coloni,

Verg. G. 1, 125:

vixere fortes ante Agamemnona Multi,

Hor. C. 4, 9, 25:

ante Helenam,

id. S. 1, 3, 107:

ante se,

Tac. H. 1, 50:

quod ante eum nemo,

Suet. Caes. 26 al. —

By other objects pertaining to a particular time: ante hoc factum, Plaut. Mil. 4, 8, 64:

ante has meas litteras,

i. e. before the receipt of this letter, Cic. Fam. 13, 17:

per hunc castissimum ante regiam injuriam sanguinem juro,

Liv. 1, 59:

ante mare et terras, et quod tegit omnia, caelum,

Ov. M. 1, 5:

ante sidus fervidum,

Hor. Epod. 1, 27:

ante cibum,

id. S. 1, 10, 61, and Juv. 6, 428:

Hoc discunt omnes ante alpha et beta,

before their A B C, id. 14, 209:

cur ante tubam tremor occupat artus?

Verg. A. 11, 424:

Tecum prius ergo voluta Haec ante tubas,

Juv. 1, 169.—Also by the designation of the office of a person:

ante aedilitatem meam,

Cic. Att. 12, 17:

ante sceptrum Dictaei regis,

Verg. G. 2, 536:

ante imperium ducis,

Flor. 4, 2, 66:

relictis multis filiis et in regno et ante regnum susceptis,

Just. 2, 10.—And by the designation of office in app. to the person:

mortuus est ante istum praetorem,

Cic. Verr. 1, 45, 115:

docuerant fabulas ante hos consules,

id. Brut. 18, 73:

cum ante illum imperatorem clipeis uterentur,

Nep. Iphicr. 1, 3:

quos ante se imperatorem nemo ausus sit aspicere,

id. Epam. 8, 3.—A part. perf. or fut. pass. is freq. added to such substantives for the sake of explanation:

ante hanc urbem conditam,

before the founding of this city, Cic. Tusc. 5, 3, 7 (opp. post urbem conditam):

non multo ante urbem captam,

id. Div. 1, 45:

ante Epaminondam natum,

Nep. Epam. 10, 4:

ante te cognitum multis orantibus opem tuli,

Sall. J. 110, 2:

ante decemviros creatos,

Liv. 3, 53 al. —

Hence particular phrases.

Ante tempus,

Before the right time:

ante tempus excitatis suis,

Liv. 31, 36.—

Before the appointed, proper, or lawful time:

factus est consul bis, primum ante tempus,

Cic. Lael. 3:

honores et ante tempus et quosdam novi generis cepit,

Suet. Aug. 26:

venisti ante tempus torquere nos?

Vulg. Matt. 8, 29 (cf. annus, II. D.).—

Ante diem, poet.,

Before the time:

Caesaribus virtus contigit ante diem,

Ov. A. A. 1, 184:

ante diem vultu gressuque superbo Vicerat aequales,

Stat. S. 2, 1, 108.—

Before the time destined by fate:

filius ante diem patrios inquirit in annos,

Ov. M. 1, 148:

hic dolor ante diem Pandiona misit ad umbras,

id. ib. 6, 675; id. A. A. 3, 739:

sed misera ante diem subitoque accensa furore, etc.,

Verg. A. 4, 697 (cf. Soph. Antig. 461: ei de tou chronou prosthen thanoumai). —

Ante hunc diem, with a negative:

istunc hominem numquam audivi ante hunc diem,

never before this day, never until now, Plaut. Ep. 3, 4, 60; 4, 2, 7:

neque umquam ante hunc diem,

Ter. Hec. 4, 4, 19; 5, 4, 23:

Novum crimen et ante hunc diem inauditum ad te Q. Tubero detulit,

Cic. Lig. 1, 1 (cf. Plaut. Trin. 5, 2, 17: neque eum ante usquam conspexi prius). —

Ante diem (abbrev. a. d.) with an ordinal number gives the date, not of the foregoing, but of the present day; e. g. ante diem quintum (a. d. V.) Kalendas Apriles, the fifth day before the calends of April. Orig. the ante belonged to Kalendas, and they said either, ante die quinto Kalendas (i. e. die quinto ante Kalendas), or ante diem quintum Kalendas; the latter phraseology became the prevailing one, and ante diem, being considered as one word, the prepp. in and ex could be prefixed; cf. Manut. ad Cic. Fam. 3, 12; Duker ad Liv. 27, 23; Rudd. II. p. 291; Madv. Gr. Suppl. I.; Drak. ad Liv. 45, 2, 12: me ante diem XIII. Kalendas Januarias principem revocandae libertatis fuisse, the thirteenth before the calends of January, i. e. the 20 th of Dec., Cic. Phil. 14, 7, 20: ante diem XII. Kalendas Novembres, the 21 st of Oct.: ante diem VI. Kalendas Novembres, the 27 th of Oct., id. Cat. 1, 3: ante diem VIII. Kalendas Decembres, the 24 th of Nov., id. Phil. 3, 8: a. d. IV. Id. Mart. (ante diem quartum Idus Martias), i. e. the 12 th of March, Liv. 40, 59: ante diem III. Non. Jan. M. Cicero natus est, i. e. on the 3 d of Jan., Gell. 15, 28 al.:

in ante diem quartum Kal. Dec. distulit,

Cic. Phil. 3, 8: caedem te optimatium contulisse in ante diem V. Kal. Nov., to the 28 th of Oct., id. Cat. 1, 3:

ex ante diem VII. Id. Febr.,

Varr. R. R. 1, 28, 1: nuntii venerant ex ante diem Non. Jun. usque ad prid. Kal. Sept., from the 3 d of June, Cic. Att. 3, 17:

supplicatio indicta est ante diem V. Id. Oct. cum eo die in quinque dies,

Liv. 45, 2, 12.—

Sometimes to designate the whole time until the passing moment:

ante id tempus et mari et terrā duces erant Lace daemonii,

Nep. Arist. 2, 3:

qui honos huic uni ante id tempus contigit,

id. Timoth. 2, 3:

invictus ante eam diem fuerat,

Curt. 5, 3, 22.—

Ante annos, before the destined time:

Ante suos annos occidit,

Ov. Am. 2, 2, 46:

Ante annos animumque gerens curamque virilem,

beyond his years, Verg. A. 9, 311 (cf.:

suos annos praeterire,

Sil. 4, 428; and:

annos transcendere factis,

id. 2, 348). —

Ante hoc, for antea, antehac, belongs to the later Latin:

ante hoc incognita,

Luc. 6, 116:

ante hoc domūs pars videntur,

Tac. G. 13.

Adv., of space and time (the latter most freq.).

Of space, before, in front, forwards: post me erat Aegina, ante Megara, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 9:

fluvius ab tergo, ante circaque velut ripa praeceps oram ejus omnem cingebat,

Liv. 27, 18; 22, 5:

coronatus stabit et ante calix,

Tib. 2, 5, 98:

plena oculis et ante et retro,

Vulg. Apoc. 4, 6.—Of motion (cf. supra, I. A. 1.):

si aut manibus ingrediatur quis aut non ante, sed retro,

Cic. Fin. 5, 12, 35:

pallida Tisiphone morbos agit ante metumque,

Verg. G. 3, 552.—

1.. Of time, before, previously (always in reference to another past time, while ante as prep. is used in reference to the present).

With verbs:

nonne oportuit Praescīsse me ante,

Ter. And. 1, 5, 4:

id te oro, ut ante eamus,

id. ib. 3, 3, 24;

very freq. in Cic.: quod utinam illi ante accidisset,

Cic. Phil. 11, 14:

quae ante acta sunt,

id. Verr. 1, 109:

sicut ante fecimus,

Vulg. Jos. 8, 5; ib. Jud. 16, 20:

fructus omnis ante actae vitae,

Cic. Marcell. 3; so Ov. M. 12, 115, and Tac. A. 6, 16:

apud vos ante feci mentionem,

Cic. Agr. 3, 4:

faciam hoc non novum, sed ab eis ante factum,

id. Verr. 1, 55; Verg. E. 9, 63; Juv. 3, 243; 15, 320:

illud de quo ante dixi,

Cic. Sex. Rosc. 116:

quos ante dixi,

id. Off. 2, 14, 50:

ut ante dixi,

id. Imp. Pomp. 16; id. Mil. 45:

quem ad modum ante dixi,

id. Sex. Rosc. 91:

additis, quae ante deliquerant,

Tac. A. 6, 9:

filium ante sublatum brevi amisit,

id. Agr. 6; id. G. 10; id. A. 11, 7; id. H. 2, 43.—And often accomp. by jam:

acceperam jam ante Caesaris litteras, ut etc.,

Cic. Phil. 2, 49; id. Marcell. 12; id. Verr. 2, 23.—Rarely accomp. by saepe.:

ut saepe ante fecerant,

Cic. Balb. 40; id. Rab. Post. 13.—

Rarely with adjj.:

non filius ante pudicus,

Juv. 3, 111:

quos acciverat, incertum, experiens an et ante gnavos,

Tac. A. 14, 7.—

Often with substt. in the abl. or acc. for a more accurate designation of time (cf. also abhinc with the abl. and acc.; in these cases ante was considered by the ancient critics as a prep., which could also govern the abl.; cf. Charis. p. 209 P.; Serv. ad Verg. E. 1, 30. The position of ante is sometimes before and sometimes after the subst., and sometimes between the numeral and the subst.):

illos septem et multis ante saeculis Lycurgum accepimus fuisse sapientes,

Cic. Tusc. 5, 3, 7:

etsi perpaucis ante diebus (i. e. before the departure of Theophilus, of whom mention is afterwards made) dederam Q. Mucio litteras ad te,

id. Fam. 4, 9:

paucis diebus ante,

id. Phil. 2, 40:

viginti annis ante,

id. Lael. 12, 42:

voverat eam annis undecim ante,

Liv. 40, 52, 4 (cf. id. 40, 51:

quae bello Ligustico ante annis octo vovisset): optimum erit ante annum scrobes facere,

a year before, Col. 4, 2; Plin. Ep. 8, 23, 7:

Tyron urbem ante annum Trojanae cladis condiderunt,

a year before the fall of Troy, Just. 18, 3, 5:

ante quadriennium amissus es,

four years previously, Tac. Agr. 45:

aliquot ante annos,

Suet. Caes. 12; v. id. ib. 81 al.—

With the advv. multo, paulo, aliquanto, tanto, quanto, and rarely permultum:

multo ante prospexi tempestatem futuram,

Cic. Fam. 4, 3, 3:

haud multo ante adventum,

Tac. Agr. 18.—And in the order ante multo:

ante multo a te didicerimus,

Cic. Sen. 2, 6:

Venisti paulo ante in senatum,

id. Cat. 1, 7, 16; id. Marcell. 7; id. Mil. 7; Tac. G. 41; id. H. 3, 68; Suet. Caes. 21; Vulg. Sap. 15, 8; ib. 2 Macc. 3, 30;

6, 29 et saep.—And in the order ante paulo: quae ante paulo perbreviter attigi,

Cic. Rep. 2, 4:

profectus est aliquanto ante furorem Catilinae,

id. Sull. 20, 56 bis; id. Verr. 1, 149.—And in the order ante aliquanto: ante aliquanto quam tu natus es, Cic. Fam. [p. 129] 10, 4; id. Vatin. 25; id. Verr. 2, 46:

tanto ante praedixeras,

id. Phil. 2, 33:

quod si Cleomenes non tanto ante fugisset,

id. Verr. 2, 5, 34; 5, 78, 89; id. Cat. 3, 17; id. de Or. 1, 7, 26; so Quint. 2, 4, 28:

quanto ante providerit,

Cic. Sest. 8:

permultum ante certior factus eram litteris,

id. Fam. 3, 11; cf. Prisc. p. 1191 P.—

Followed by quam (written also as one word, antequam; the form prius quam was more freq. in archaic Latin), sooner than; before.

With ind. pres.:

ante quam doceo id factum non esse, libet mihi,

Cic. Quinct. 48:

ante quam ad sententiam redeo, de me pauca dicam,

id. Cat. 4, 20; id. Mil. 7; id. Deiot. 7; id. Clu. 6.—

With ind. perf.:

memini Catonem anno ante quam est mortuus mecum disserere,

Cic. Lael. 3, 11:

anno ipso ante quam natus est Ennius,

id. Brut. 18, 72:

ante aliquanto quam tu natus es,

id. Fam. 10, 3:

neque ante dimisit eum quam fidem dedit,

Liv. 39, 10:

ante quam ille est factus inimicus,

Cic. Phil. 12, 9.—

Rarely with fut. perf.:

ante provinciam sibi decretam audiet quam potuerit tempus ei rei datum suspicari,

Cic. Phil. 11, 24:

neque defatigabor ante quam... percepero,

id. de Or. 3, 36, 145.—

With subj. pres.:

ante quam veniat in Pontum, litteras ad Cn. Pompeium mittet,

Cic. Agr. 2, 53:

hac lege ante omnia veniunt, quam gleba una ematur,

id. ib. 2, 71; id. Sest. 15; id. Phil. 1, 1; Verg. E. 1, 60 sqq.; Vulg. Gen. 11, 4; ib. 4 Reg. 2, 9; ib. Matt. 6, 8.—

With subj. imperf.:

Romae et ad urbem, ante quam proficisceretur, quaerere coepit,

Cic. Verr. 2, 167:

qui (sol) ante quam se abderet, fugientem vidit Antonium,

id. Phil. 14, 27; 8, 1; id. Verr. 4, 147; Vulg. Gen. 2, 5; 13, 10; ib. Matt. 1, 18; ib. Joan. 8, 58.—

With subj. perf.:

ante vero quam sit ea res adlata, laetitiā frui satis est,

Cic. Phil. 14, 1:

domesticum malum opprimit ante quam prospicere potueris,

id. Verr. 1, 39; id. Sull. 44; id. Planc. 40:

nec ante vincere desierint quam Rubro mari inclusis quod vincerent defuerit,

Liv. 42, 52:

nec ante (barbam capillumque) dempserit quam vindicāsset,

Suet. Caes. 67.—

With subj. pluperf.:

se ante quam eam uxorem duxisset domum, sperāsse etc.,

Ter. Hec. 1, 2, 71:

qui ante quam de meo adventu audire potuissent, in Macedoniam perrexi,

Cic. Planc. 98:

ut consul ante fieret, quam ullum alium magistratum capere licuisset,

id. Imp. Pomp. 62; id. Quinct. 9; id. Verr. 2, 55; 2, 171.—

With inf.:

dici vix potest quam multa sint quae respondeatis ante fieri oportere, quam ad hanc rationem devenire,

Cic. Quinct. 54.—

With part.:

armati nullum ante finem pugnae quam morientes fecerunt,

Liv. 21, 15, 4 (on the use of these different constructions, v. Roby, §§ 1671, 1462, 1672 etc.; Draeger, Hist. Synt. II. pp. 589 sqq.;

and esp. Fischer, Gr. § 621). —In the poets sometimes with quam before ante: Respice item quam nil ad nos anteacta vetustas Temporis aeterni fuerit, quam nascimur ante,

Lucr. 3, 972:

Non ego signatis quicquam mandare tabellis, Ne legat id nemo quam meus ante, velim,

Tib. 4, 7, 8; Mart. 9, 36, 6.—Also in the poets sometimes pleon. ante—prius—quam:

sed mihi vel tellus optem prius ima dehiscat Ante, pudor, quam te violo aut tua jura resolvo,

Verg. A. 4, 24; so,

prius—quam— ante: Aut prius infecto deposcit praemia cursu, Septima quam metam triverit ante rota?

Prop. 3, 20, 25.—

For the designation of order, foll. by tum, deinde, etc., first, in the first place (only in later Lat. for the class. primum):

ut ante caput, deinde reliqua pars auferatur,

Cels. 7, 29:

et ante dicam de his, quae, etc.: tum, etc.,

id. 5, 26:

ante tonderi... deinde... tum, etc.,

id. 6, 6, 8; so Plin. 34, 13, 34, § 131 dub.—

Very rarely used as adj. (in imitation of the Greek):

neque enim ignari sumus ante malorum,

earlier, previous ills, Verg. A. 1, 198 (cf. tôn paros kakôn, Soph. O. T. 1423):

ille elegit, qui recipit ante meliorem,

Quint. Decl. 1, 14; cf. Liv. 24, 82, 5 (on this use of the adv., v. Kritz ad Sall. J. 76, 5).

In composition.

Of space, before, in front of, forwards: antepono, antefigo, antefero, antemitto.—

Fig. of preference, before, above: antepono.—

Of degree, before, above, more: antepotens, antepollens—

In designations of time only with adjj. and advv.: antelucanus, antemeridianus, antehac, antelucio.With verbs, ante is more correctly written separately: ante actus, ante factus, ante gestus, ante paro, etc., although editions differ in this respect. V. more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 361-390, and pp. 394-402.

pătĭor, passus, 3, v. dep. ( act. archaic collat. form patiunto, Cic. Leg. 3, 4, 11: patias, Naev. ap. Diom. p. 395 P.) [cf. Greek PATh, PENTh-, pepontha, penthos], to bear, support, undergo, suffer, endure (syn.: fero, tolero).

Lit.

In gen.

Tu fortunatu's, ego miser:

patiunda sunt,

Plaut. Most. 1, 1, 46; id. Am. 3, 2, 64:

fortiter malum qui patitur, idem post potitur bonum,

id. As. 2, 2, 58 Ussing (al. patitur bonum):

o passi graviora!

Naev. 1, 24; Verg. A. 1, 199; Cic. Univ. 6:

belli injurias,

id. Phil. 12, 4, 9:

servitutem,

id. ib. 6, 7, 19:

toleranter dolores pati,

id. Tusc. 2, 18, 43:

gravissimum supplicium,

Caes. B. C. 2, 30:

omnia saeva,

Sall. J. 14, 10:

et facere et pati fortiter,

Liv. 2, 12:

haec patienda censeo potius, quam, etc.,

id. 21, 13:

Hannibal damnum haud aegerrime passus est,

id. 22, 41:

exilium,

Verg. A. 2, 638:

pauperiem,

Hor. C. 3, 2, 1. [p. 1315] aliae nationes servitutem pati possunt, populi Romani propria est libertas, Cic. Phil. 6, 7, 19:

extremam pati fortunam,

Caes. B. C. 2, 32:

aequo animo magnum morbum pati,

Sen. Ep. 66, 36:

mentietur in tormentis qui dolorem pati potest,

Quint. 5, 10, 70:

qui nec totam servitutem pati possunt, nec totam libertatem,

Tac. H. 1, 16:

non potest generosus animus servitutem pati,

Sen. Contr. 4, 24, 1:

hiemem et aestatem juxta pati,

Sall. J. 85, 33.—

Absol.:

dolor tristis res est... ad patiendum tolerandumque difficilis,

Cic. Tusc. 2, 7, 18; Ov. Am. 1, 8, 75.—

To suffer, have, meet with, be visited or afflicted with (mostly postAug.):

poenam,

Quint. 11, 3, 32; Plin. Ep. 2, 11, 20; Val. Max. 6, 2, 1; Sen. Contr. 1, 5, 6:

incommodum,

Quint. 11, 3, 32:

vim,

Suet. Ner. 29:

quicquid in captivum invenire potest, passurum te esse cogita,

Curt. 4, 6, 26:

mortem pati,

Lact. Epit. 50, 1; Sen. Ep. 94, 7:

indignam necem,

Ov. M. 10, 627:

mortem,

id. Tr. 1, 2, 42:

rem modicam,

Juv. 13, 143:

adversa proelia,

Just. 16, 3, 6:

infamiam,

Sen. Ep. 74, 2:

sterilitatem famemque,

Just. 28, 3, 1:

cladem pati (post-Aug. for cladem accipere, etc.),

Suet. Caes. 36 init.; so,

naufragium,

Sen. Herc. Oet. 118:

morbum,

Veg. 1, 17, 11; Gell. 17, 15, 6:

cruciatus corporis,

Sen. Suas. 6, 10:

ultima,

Curt. 3, 1, 6:

injuriam,

Sen. Ep. 65, 21:

ut is in culpā sit, qui faciat, non is qui patiatur injuriam,

Cic. Lael. 21, 78; cf.:

de tribus unum esset optandum: aut facere injuriam nec accipere... optimum est facere, impune si possis, secundum nec facere nec pati,

id. Rep. 3, 13, 23.—

In partic.

In mal. part., to submit to another's lust, to prostitute one's self, Plaut. Capt. 4, 2, 87; cf. Sall. C. 13, 3; Sen. Q. N. 1, 16; Petr. 25; 140.—

To suffer, to pass a life of suffering or privation ( poet.):

certum est in silvis inter spelaea ferarum Malle pati,

Verg. E. 10, 53:

novem cornix secula passa,

Ov. M. 7, 274; Luc. 5, 313; Sen. Thyest. 470. —

Transf.

To suffer, bear, allow, permit, let (syn.:

sino, permitto): illorum delicta,

Hor. S. 1, 3, 141.—With acc. and inf.:

neque tibi bene esse patere, et illis, quibus est, invides,

Plaut. Ps. 4, 7, 36; Ter. Phorm. 3, 3, 3:

siquidem potes pati esse te in lepido loco,

Plaut. Poen. 3, 3, 83:

ista non modo homines, sed ne pecudes quidem passurae esse videntur,

Cic. Cat. 2, 9, 20:

nobiscum versari jam diutius non potes: non feram, non patiar, non sinam,

id. ib. 1, 5, 10:

quantum illius ineuntis aetatis meae patiebatur pudor,

id. de Or. 2, 1, 3:

nullo se implicari negotio passus est,

id. Lig. 1, 3:

duo spondei non fere se jungi patiuntur,

Quint. 9, 4, 101:

aut persuasurum se aut persuaderi sibi passurum,

Liv. 32, 36, 2:

ut vinci se consensu civitatis pateretur,

id. 2, 2, 9; 6, 23, 8; Curt. 8, 9, 23.—With acc.:

neque enim dilationem pati tam vicinum bellum poterat,

Liv. 1, 14, 6:

recentis animi alter (consul)... nullam dilationem patiebatur,

id. 21, 52, 2.—With quin:

non possum pati, Quin tibi caput demulceam,

Ter. Heaut. 4, 5, 13:

nullum patiebatur esse diem, quin in foro diceret,

Cic. Brut. 88, 302.— Poet. with part.:

nec plura querentem Passa,

Verg. A. 1, 385; 7, 421 (= passa queri, etc.).—Hence, facile, aequo animo pati, to be well pleased or content with, to acquiesce in, submit to: aegre, iniquo animo, moleste pati, to be displeased, offended, indignant at:

quaeso aequo animo patitor,

Plaut. As. 2, 2, 108:

apud me plus officii residere facillime patior,

Cic. Fam. 5, 7, 2; 1, 9, 21:

consilium meum a te probari... facile patior,

id. Att. 15, 2, 2; id. Verr. 2, 3, 2, § 5:

cum indigne pateretur nobilis mulier... in conventum suam mimi filiam venisse,

id. ib. 2, 5, 12, §

31: periniquo patiebar animo, te a me digredi,

id. Fam. 12, 18, 1; Liv. 4, 18.—

To submit:

patior quemvis durare laborem,

Verg. A. 8, 677:

pro quo bis patiar mori,

Hor. C. 3, 9, 15.—

To experience, undergo, to be in a certain state of mind or temper:

nonne quiddam pati furori simile videatur,

Quint. 1, 2, 31.—

In gram., to be passive, to have a passive sense:

(verbum) cum haberet naturam patiendi,

a passive nature, Quint. 1, 6, 10:

modus patiendi,

id. 1, 6, 26; 9, 3, 7.— Hence, pătĭens, entis, P. a., bearing, supporting, suffering, permitting.

Lit.:

amnis navium patiens,

i. e. navigable, Liv. 21, 31, 10:

vomeris,

Verg. G. 2, 223: vetustatis, lasting, Plin. 11, 37, 76, § 196:

equus patiens sessoris,

Suet. Caes. 61.—

Transf.

That has the quality of enduring, patient:

nimium patiens et lentus existimor,

Cic. de Or. 2, 75, 305:

animus,

Ov. P. 4, 10, 9.— Comp.:

meae quoque litterae te patientiorem lenioremque fecerunt,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 14.— Sup.:

patientissimae aures,

Cic. Lig. 8, 24:

patientissimus exercitus,

Caes. B. C. 3, 96.—

That has the power of endurance, firm, unyielding, hard ( poet.):

patiens aratrum,

Ov. Am. 1, 15, 31:

saxo patientior illa Sicano,

Prop. 1, 16, 29.—Hence, adv.: pătĭenter, patiently:

alterum patienter accipere, non repugnanter,

Cic. Lael. 25, 91:

patienter et fortiter ferre aliquid,

id. Phil. 11, 3, 7:

patienter et aequo animo ferre difficultates,

Caes. B. C. 3, 15:

prandere olus,

Hor. Ep. 1, 17, 13.— Comp.:

patientius alicujus potentiam ferre,

Cic. Fam. 1, 8, 4.— Sup.:

patientissime ferre aliquid,

Val. Max. 4, 3, 11.

quīn, conj. [abl. quī and ne].

As an interrog. particle, why not? wherefore not? (only in exhortation or remonstrance; not in inquiring for a fact; cf.: quidni, cur non).

Usu. with indic. pres.:

quid stas, lapis? Quin accipis?

Ter. Heaut. 4, 7, 4:

quin experimur,

id. Phorm. 3, 3, 5 Fleck. (Umpf experiemur):

quin continetis vocem?

Cic. Rab. Perd. 6, 18:

quin potius pacem aeternam Exercemus?

Verg. A. 4, 99:

quin igitur ulciscimur Graeciam?

Curt. 5, 7, 4:

quin conscendimus equos?

why not mount our horses? Liv. 1, 57.—

With imper.:

quin me aspice et contempla,

Plaut. Most. 1, 3, 16:

quin uno verbo dic, quid est, quod me velis,

just say in one word! Ter. And. 1, 1, 18:

quin tu hoc crimen obice ubi licet agere,

i. e. you had better, Cic. Rosc. Com. 9, 25. —

With subj. only in orat. obliq.:

quin illi congrederentur acie inclinandamque semel fortunae rem darent,

Liv. 3, 61, 14; 4, 43, 11; 40, 40, 4.—

Transf.

As a rel. particle, prop. quī or qui ne, and mostly where the rel. stands for a nom. masc. or for abl. of time, who... not, that not, but that, but, often = Engl. without and a participial clause.

In gen.:

curiosus nemo est quin sit malevolus,

Plaut. Stich. 2, 1, 54:

neque aequom est occultum id haberi, quin participem te,

id. Aul. 2, 1, 13; id. Cas. 2, 8, 68:

nulla causast quin me condones cruci,

id. Rud. 4, 4, 26:

ut nullo modo Introire possem, quin me viderent,

Ter. Eun. 5, 2, 2:

facere non possum, quin ad te mittam,

I cannot forbear sending to you, Cic. Att. 12, 27, 3:

cum causae nihil esset, quin secus indicaret,

id. Quint. 9, 32:

nihil abest, quin sim miserrimus,

id. Att. 11, 15, 3:

neminem conveni, quin omnes mihi maximas gratias agant,

id. Fam. 9, 14, 1:

nemo est, quin ubivis quam ibi ubi est, esse malit,

id. ib. 6, 1, 1:

repertus est nemo quin mori diceret satius est,

id. Verr. 2, 2, 36, § 88:

nemo, qui aliquo esset in numero, scripsit orationem quin redigeret omnis sententias, etc.,

id. Or. 61, 208:

nihil praetermisi, quin enucleate ad te scriberem,

id. Q. Fr. 3, 3, 1:

neque ullus flare ventus poterat quin aliquā ex parte secundum cursum haberent,

Caes. B. C. 3, 47:

nulli ex itinere excedere licebat quin ab equitatu Caesaris exciperetur,

without being cut off, id. ib. 1, 79:

nullum fere tempus intermiserunt, quin trans Rhenum legatos mitterent,

without sending, id. B. G. 5, 55:

in castello nemo fuit omnino militum quin vulneraretur,

id. B. C. 3, 53:

quid recusare potest, quin et socii sibi consulant,

Liv. 32, 21: vix superat, quin triumphus decernatur, it wants little that, Quadrig. ap. Gell. 17, 13, 5:

paene factum est, quin castra relinquerentur,

i.e. they were very near deserting their camp, id. ib. 17, 13, 5.— So quin (= quī non) stands for a rel. abl. of time:

neque ullum fere tempus intercessit quin aliquem de motu Gallorum nuntium acciperet,

Caes. B. G. 5, 53.— More rarely quin stands for quae non, quod non, etc.: nulla est civitas quin ad id tempus partem senatus Cordubam mitteret. Caes. B. C. 2, 19:

nulla fuit Thessaliae civitas quin Caesari pareret,

id. ib. 3, 81:

nulla (natura), quin suam vim retineat,

Cic. Fin. 4, 13, 32:

horum autem nihil est quin intereat,

id. N. D. 3, 12, 30; id. Rep. 1, 2, 2: nihil est quin male narrando possit depravari, Ter. [p. 1513] Phorm. 4, 4, 16:

nihil tam difficilest quin investigare possiet,

id. Heant. 4, 2, 8:

cum nemo esset, quin hoc se audisse liquido diceret,

Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136:

Messanam nemo venit, quin viderit,

id. ib. 2, 4, 4, §

7: nego ullam picturam fuisse, quin inspexerit,

id. ib. 2, 4, 1, § 1; cf. Gell. 17, 13, 2 sq., and Cato ap. Gell. ib. § 3.— 2. Esp. after words expressing hesitation (usu. with neg.):

non dubitaturum, quin cederet, Cic Mil. 23, 63: nolite dubitare, quin,

id. Imp. Pomp. 23, 68:

et vos non dubitatis, quin,

id. Agr. 2, 26, 69:

dubitatis, Quirites, quin hoc tantum boni in rem publicam conferatis?

id. Imp. Pomp. 16, 49. —

Much more freq. after words expressing doubt, ignorance, etc.:

non dubitabat, quin,

Cic. Att. 6, 2, 3:

cave dubites, quin,

id. Fam. 5, 20, 6:

non dubitabat quin... non posset,

id. Att. 5, 11, 7; id. Tusc. 1, 36, 88:

non esse dubium, quin... possent,

no doubt that, Caes. B. G. 1, 4; Ter. And. 2, 3, 17:

neque abest suspicio, quin,

a suspicion that, Caes. B. G. 1, 4:

quis ignerat, quin?

who is ignorant that? who does not know that? Cic. Fl. 27, 64:

dies fere nullus est, quin hic Satyrus domum meam ventitet,

hardly a day passes that he does not come, id. Att. 1, 1, 3.—

That not, as if not, as though not:

non quin ipse dissentiam, sed quod,

not but that, Cic. Fam. 4, 7, 1: non quin breviter reddi responsum potuerit, Liv 2, 15. —

For corroboration.

But, indeed, really, verily, of a truth:

Hercle quin tu recte dicis,

Plaut. Merc. 2, 3, 77: credo;

neque id injuria: quin Mihi molestum est,

Ter. Heaut. 3, 3, 20:

te nec hortor, nec rogo, ut domum redeas, quin hinc ipse evolare cupio,

Cic. Fam. 7, 30, 1.— Esp. in reaching a climax or adding a stronger assertion or proof: quin etiam, yea indeed, nay even:

credibile non est, quantum scribam die: quin etiam noctibus,

Cic. Att. 13, 26, 3; 14, 21, 3:

quin etiam necesse crit cupere et optare, ut, etc.,

id. Lael. 16, 59:

quin etiam voces jactare,

Verg. A. 2, 768: mortem non esse metuendam, quin etiam si, etc., nay, not even if, etc., Lact. 3, 27 fin.; cf.:

quin et Atridas Priamus fefellit,

Hor. C. 1, 10, 13.—

Rather, yea rather:

nihil ea res animum militaris viri imminuit, quin contra plus spei naotus,

Liv. 35, 26.—

In corrections, nay, rather:

non potest dici satis quantum in illo sceleris fuerit, Quin sic attendite, judices, etc.,

Cic. Mil. 29, 78 sq. (cf. Halm ad loc., and Lorenz ad Plaut. Most. 164).

rătĭo, onis (abl. rationi, Lucr. 6, 66), f. [reor, ratus], a reckoning, account, calculation, computation.

Lit.

Sing.: Les. Nequaquam argenti ratio conparet tamen. Sta. Ratio quidem hercle adparet: argentum oichetai, Plaut. Trin. 2, 4, 15 sq.:

rationem putare... bene ratio accepti atque expensi inter nos convenit,

id. Most. 1, 3, 141; 146; cf.: ad calculos vocare amicitiam, ut par sit ratio acceptorum et datorum, Cic. Lael. 16, 58:

itur, putatur ratio cum argentario... Ubi disputata est ratio cum argentario,

Plaut. Aul. 3, 5, 53 sq.:

dextera digitis rationem computat,

id. Mil. 2, 2, 49:

magna ratio C. Verruci,

Cic. Verr. 2, 2, 77, § 188:

direptio ejus pecuniae, cujus ratio in aede Opis confecta est,

id. Phil. 5, 6, 16; cf.:

quibus in tabulis nominatim, ratio confecta erat, qui numerus domo exisset, etc.,... Quarum omnium rerum summa erat, etc.,

Caes. B. G. 1, 29: auri ratio constat: aurum in aerario est, the account agrees, i. e. is correct, Cic. Fl. 28, 69 (v. consto):

decumo post mense, ut rationem te dictare intellego,

to make the reckoning, Plaut. Am. 2, 2, 38 (al. ductare):

rationem ducere,

to make a computation, to compute, calculate, reckon, Cic. Verr. 2, 2, 52, § 129; so, rationem habere, to take an account, make a computation:

omnium proeliorum,

Caes. B. C. 3, 53; cf.:

hujus omnis pecuniae conjunctim ratio habetur,

id. B. G. 6, 19; and:

piratarum,

Cic. Verr. 2, 5, 28, § 71:

rationem inire,

to cast up, reckon, calculate, Caes. B. G. 7, 71, 4:

quattuor minae periere, ut ratio redditur,

Plaut. Men. 1, 3, 23; cf.:

tibi ego rationem reddam?

id. Aul. 1, 1, 6; id. Trin. 2, 4, 114:

rationem referre,

Cic. Verr. 2, 1, 39, § 98:

rationem repetere de pecuniis repetundis,

id. Clu. 37, 104: Py. Quanta istaec hominum summa est? Ar. Septem millia. Py. Tantum esse oportet:

recte rationem tenes,

Plaut. Mil. 1, 1, 47 et saep.:

drachumae, quas de ratione debuisti,

according to the account, id. Trin. 2, 4, 24:

grandem (pecuniam) quemadmodum in rationem inducerent, non videbant,

how they should bring it into their accounts, Cic. Verr. 2, 1, 41, § 106.—

Plur.: rationes putare argentariam, frumentariam, pabuli causa quae parata sunt;

rationem vinariam, oleariam, quid venierit, etc.,

Cato, R. R. 2, 5:

rationes ad aerarium continuo detuli... quas rationes si cognoris, intelleges, etc.,

Cic. Pis. 25, 61:

ut rationes cum publicanis putarent,

id. Att. 4, 11, 1:

rationes a colono accepit,

id. Caecin. 32, 94:

quid opus est? inquam. Rationes conferatis. Assidunt, subducunt, ad nummum convenit,

id. Att. 5, 21, 12:

rationes referre... rationes deferre,

id. Fam. 5, 20, 2:

Romani pueri longis rationibus assem Discunt in partes centum diducere,

Hor. A. P. 325 et saep.:

A RATIONIBVS,

an accountant, Inscr. Orell. 1494; 2973; 2986; 4173 et saep. (cf. ab).—

Transf.

A list, roll, register (rare):

cedo rationem carceris, quae diligentissime conficitur, quo quisque die datus in custodiam, quo mortuus, quo necatus sit,

Cic. Verr. 2, 5, 57, § 147:

rationes imperii, ab Augusto proponi solitas, sed a Tiberio intermissas, publicavit (sc. Caligula),

Suet. Calig. 16 ( = breviarium) totius imperii, id. Aug. 101 fin.:

rationarium imperii,

id. ib. 28.—

A sum, number (rare), Plaut. Trin. 2, 4, 11:

nunc lenonum et scortorum plus est fere Quam olim muscarum est. Ea nimia est ratio,

id. Truc. 1, 1, 49:

pro ratione pecuniae liberalius est Brutus tractatus quam Pompeius,

Cic. Att. 6, 3, 5; cf. II. B. 1. c. infra.—

A business matter, transaction, business; also, a matter, affair, in gen. (a favorite word of Cicero):

res rationesque eri Ballionis curo,

Plaut. Ps. 2, 2, 31:

res rationesque vestrorum omnium,

id. Am. prol. 4:

re ac ratione cum aliquo conjunctus,

Cic. Verr. 2, 2, 70, § 172:

de tota illa ratione atque re Gallicana inter se multa communicare,

id. Quint. 4, 15:

cum (Druides) in reliquis fere rebus, publicis privatisque rationibus, Graecis utantur litteris,

Caes. B. G. 6, 14 (metaphrast. pragmasi):

ratio nummaria,

Cic. Att. 10, 11, 2:

aeraria ratio,

id. Quint. 4, 15:

ratio domestica... bellica,

id. Off. 1, 22, 76:

quod ad popularem rationem attinet,

id. Fam. 1, 2, 4:

rationes familiares componere,

Tac. A. 6, 16 fin.:

fori judiciique rationem Messala suscepit,

Cic. Rosc. Am. 51, 149; cf.:

in explicandis rationibus rerum civilium,

id. Rep. 1, 8, 13:

rationes civitatis,

id. ib. 1, 6, 11:

quantos aestus habet ratio comitiorum... nihil fallacius ratione tota comitiorum,

id. Mur. 17, 35:

propter rationem Gallici belli,

id. Prov. Cons. 8, 19; so id. ib. 8, 14, 35:

ad omnem rationem humanitatis,

id. Mur. 31, 66: in hac ratione quid res, quid causa, quid tempus ferat, tu facillime perspicies, id. Fam. 1, 7, 6 fin.:

ad eam rationem existimabam satis aptam naturam meam,

id. Att. 9, 11, A, 1.—

Pregn.: meae (tuae, etc.) rationes, my ( thy, etc.) interest, my ( thy, etc.) advantage (cf. in Engl. to find one's account in any thing):

me ad ejus rationes adjungo, quem tu in meis rationibus tibi esse adjungendum putasti,

Cic. Fam. 1, 8, 2; cf.:

exemplum meis alienissimum rationibus,

id. Corn. Fragm. 1, 7 B. and K.:

consideres, quid tuae rationes postulent,

Sall. C. 44, 5: servitia repudiabat... alienum suis rationibus existimans videri causam civium cum servis fugitivis communicasse, inconsistent with his policy or interests, id. ib. 56, 5:

si meas rationes unquam vestrae saluti anteposuissem,

Cic. Red. ad Quir. 1, 1.

Trop., a reckoning, account, computation:

postquam hanc rationem cordi ventrique edidi,

presented this reckoning, Plaut. Aul. 2, 7, 12:

itidem hic ut Acheronti ratio accepti scribitur,

i.e. things are taken only, nothing is given back, id. Truc. 4, 2, 36:

nomen (comoediae) jam habetis, nunc rationes ceteras Accipite,

an account of the rest, id. Poen. prol. 55; cf.:

census quom sum, juratori recte rationem dedi,

id. Trin. 4, 2, 30; so,

rationem dare, for the more usual rationem reddere,

Varr. L. L. 6, § 86 Mull.; Cic. Verr. 2, 1, 36, § 92 Zumpt:

(argentarii) ratione utuntur,

make a reckoning, settle up, Plaut. Cas. prol. 27:

cum eam mecum rationem puto,

go into that calculation, think over the matter, id. ib. 3, 2, 25; cf.:

frustra egomet mecum has rationes puto,

Ter. Ad. 2, 1, 54:

(Medea et Atreus) inita subductaque ratione nefaria scelera meditantes,

Cic. N. D. 3, 29, 71:

quod posteaquam iste cognovit hanc rationem habere coepit,

to make the following calculation, reflection, id. Verr. 2, 5, 39, § 101; cf.: totius rei consilium his rationibus explicavit, ut si, etc.,... si, etc.,... sin, etc., drew the plan of the whole undertaking according to the following calculation, that if, etc., Caes. B. C. 3, 78;

and herewith cf.: rationem consilii mei accipite,

id. ib. 3, 86:

ut habere rationem possis, quo loco me convenias, etc.,

that you may calculate, Cic. Fam. 3, 6, 6:

semper ita vivamus, ut rationem reddendam nobis arbitremur,

id. Verr. 2, 2, 11, § 28; cf.:

nihil est, quod minus ferendum sit, quam rationem ab altero vitae reposcere eum, qui non possit suae reddere,

id. Div. in Caecil. 9, 28;

and with this cf.: si gravius quid acciderit, abs te rationem reposcent,

will call you to account, Caes. B. G. 5, 30: clarorum virorum atque magnorum non minus otii, quam negotii rationem exstare oportere, an account must be capable of being given, Cato ap. Cic. Planc. 27, 66:

tam otii quam negotii rationem reddere majores censuisse,

Col. 11 fin.: eam condicionem esse imperandi, ut non aliter ratio constet, quam si uni reddatur, that the account is not correct unless, etc., Tac. A. 1, 6 fin.:

mirum est quam singulis diebus in urbe ratio aut constet aut constare videatur,

Plin. Ep. 1, 9, 1; 1, 5, 16 et saep.; cf. Just. praef. 5.—

Transf.

Relation, reference, respect to a thing:

(agricolae) habent rationem cum terra, quae nunquam recusat imperium,

have an account, have to do, have dealings with the earth, Cic. Sen. 15, 51; cf.:

ubi ratio cum Orco habetur,

Varr. R. R. 1, 4, 3;

for which: ubi sit cum Orco ratio ponenda,

Col. 1, 3, 2:

cum omnibus Musis rationem habere cogito,

Cic. Att. 2, 5, 2:

cum hac (muliere) aliquid adulescentem hominem habuisse rationis,

id. Cael. 20, 50; cf. id. Verr. 2, 2, 77, § 190. omnes, quibuscum ratio huic aut est aut fuit, assunt, defendunt, id. Quint. 23, 75; cf.

. quae ratio tibi cum eo intercesserat?

id. Rosc. Com. 14, 41:

pacis vero quae potest esse cum eo ratio, in quo est incredibilis crudelitas, fides nulla?

id. Phil. 4, 6, 14:

quod si habenda cum M. Antonii latrocinio pacis ratio fuit, etc.,

id. ib. 12, 7, 17:

fontes ad nostrorum annalium rationem veteres, ad ipsorum sane recentes,

in respect to our annals, id. Brut. 13, 49.—

Pregn., a respect, regard, concern, consideration, care for a thing (usu. in the connection habere and ducere alicujus rei rationem): ad hanc rationem quoniam maximam vim natura habet, fortuna proximam: utriusque omnino habenda ratio est in deligendo genere vitae, Cic. Off. 1, 33, 120:

quorum (civium Romanorum) nobis pro vestra sapientia, Quirites, habenda est ratio diligenter,

id. Imp. Pomp. 7, 17:

(deos) piorum et impiorum habere rationem,

id. Leg. 2, 7, 15:

cujus absentis rationem haberi proximis comitiis populus jussisset,

Caes. B. C. 1, 9; so,

absentis,

id. ib. 1, 32; 3, 82 fin.:

sauciorum et aegrorum habita ratione,

id. ib. 3, 75:

moneret, frumenti rationem esse habendam,

Hirt. B. G. 8, 34;

so (al. frumentandi), rationem habere,

Caes. B. G. 7, 75 Oud.; cf. id. ib. 7, 71:

alicujus vel dignitatis vel commodi rationem non habere,

Cic. de Or. 2, 4, 17: ut summae rei publicae rationem habeamus, Pompeius ap. Cic. Att. 8, 12, c, 3:

alicujus salutis rationem habere,

i. e. to regard, care for, be concerned about, Caes. B. G. 7, 71; so id. B. C. 1, 20:

turpissimae fugae rationem habere,

id. ib. 2, 31:

ut in ceteris habenda ratio non sui solum sed etiam aliorum, sic, etc.,

Cic. Off. 1, 39, 139:

proinde habeat rationem posteritatis et periculi sui,

Caes. B. C. 1, 13:

habere nunc se rationem officii pro beneficiis Caesaris,

id. B. G. 5, 27:

non ullius rationem sui commodi ducit,

Cic. Rosc. Am. 44, 128:

cum hujusce periculi tum ceterorum quoque officiorum et amicitiarum ratio,

id. Clu. 42, 117:

omnis hac in re habenda ratio et diligentia est, ut, etc.,

id. Lael. 24, 89; cf.:

didici ex tuis litteris, te omnibus in rebus habuisse rationem, ut mihi consuleres,

id. Fam. 3, 5, 1:

habeo rationem, quid a populo Romano acceperim,

bring into consideration, consider, id. Verr. 2, 5, 14, § 36:

ut habere rationem possis, quo loco me salva lege Cornelia convenias, ego veni, etc.,

id. Fam. 3, 6, 6:

neque illud rationis habuisti, eam provinciam ad summam stultitiam nequitiamque venisse,

id. Verr. 2, 5, 15, § 38; cf.:

hoc rationis habebant, facere eos nullo modo posse, ut, etc.,

id. ib. 2, 2, 29, e70.—

Relation to a thing, i. e.

Subject., course, conduct, procedure, mode, manner, method, fashion, plan, etc. (cf. consilium):

nunc sic rationem incipissam, hanc instituam astutiam, ut, etc.,

Plaut. Mil. 2, 2, 82; cf. id. ib. 3, 1, 175 sqq.:

ubi cenas hodic, si hanc rationem instituis?

Plaut. Stich. 3, 1, 26; id. Truc. 1, 1, 3:

tua ratio est, ut secundum binos ludos mihi respondere incipias: mea, ut ante primos ludos comperendinem. Ita fiet, ut tua ista ratio existimetur astuta, meum hoc consilium necessarium,

Cic. Verr. 1, 11, 34; cf.:

ratio viaque defensionis,

id. Verr. 2, 5, 1, § 4:

itaque in praesentia Pompeii insequendi rationem omittit,

Caes. B. C. 1, 30:

mea autem ratio in dicendo haec esse solet, ut, etc.,

Cic. de Or. 2, 72, 292:

haec in philosophia ratio contra omnia disserendi,

id. N. D. 1, 5, 11:

dicendi,

id. Or. 32, 114; id. de Or. 3, 15, 56; cf.:

aliquot ante annis inita ratio est, ut, etc.,

id. Rep. 2, 36, 61:

ut, quo primum occurreretur, vix ratio iniri possit,

Caes. B. G. 7, 24:

quia reponendarum (tegularum) nemo artifex inire rationem potuerit,

Liv. 42, 3 fin. —In plur.:

hoc aditu laudis non mea me voluntas sed meae vitae rationes ab ineunte aetate susceptae prohibuerunt,

plan of life, Cic. Imp. Pomp. 1, 1:

de rationibus rerum publicarum aut constituendarum aut tuendarum,

id. Rep. 1, 6, 11.—

Object., relation, condition, nature, kind, sort, fashion, way, etc. (cf. modus):

sed ratio ordoque agminis aliter se habebat ac Belgae ad Nervios detulerant,

Caes. B. G. 2, 19; cf.:

ut rei militaris ratio atque ordo postulabat,

id. ib. 2, 22; so,

rei militaris,

id. ib. 4, 23:

ratio atque usus belli,

the art and practice of war, id. ib. 4, 1; id. B. C. 1, 76 fin.; 2, 18; 3, 17 et saep. al.; cf.:

novae rationes bellandi,

id. ib. 3, 50:

ratio equestris proelii,

id. B. G. 5, 16:

quorum operum haec erat ratio, etc.,

id. B. C. 1, 25; cf.: rationem pontis hanc instituit;

tigna bina, etc.,

id. B. G. 4, 17:

serpit per omnium vitas amicitia, nec ullam aetatis degendae rationem patitur esse expertem sui,

Cic. Lael. 23, 87; cf.:

ita ratio comparata est vitae naturaeque nostrae, ut, etc.,

id. ib. 27, 101; id. Ac. 2, 43, 132:

civitas (Platonis) non quae possit esse, sed in qua ratio rerum civilium perspici posset,

id. Rep. 2, 30, 52 init.; cf.:

reliqui disseruerunt de generibus et de rationibus civitatum,

id. ib. 2, 11, 22;

1, 8, 13: quam creberrimis litteris faciam ut tibi nota sit omnis ratio dierum atque itinerum meorum,

id. Fam. 3, 5, 4: quoniam eadem est ratio juris in utroque, id. Rep. 3, 12, 21; cf.:

haec eadem ratio est in summa totius Galliae,

Caes. B. G. 6, 11 fin.:

ab nostris eadem ratione, qua pridie, resistitur,

id. ib. 5, 40; id. B. C. 3, 100; cf. id. ib. 3, 101:

docet, longe alia ratione esse bellum gerendum atque antea sit gestum,

id. B. G. 7, 14:

hoc si Romae fieri posset, certe aliqua ratione expugnasset iste,

Cic. Verr. 2, 2, 52, ee130:

quid refert, qua me ratione cogatis?

id. Lael. 8, 26:

quod fuit illis conandum atque omni ratione efficiendum,

Caes. B. C. 1, 65 fin.; 1, 67 fin.:

simili ratione Pompeius in suis castris consedit,

id. ib. 3, 76:

auxilium ferri nulla ratione poterat,

id. ib. 1, 70:

nec quibus rationibus superare possent, sed quem ad modum uti victoria deberent, cogitabant,

id. ib. 3, 83 fin.; 3, 58; 3, 18 fin. et saep.—

With gen. of a subst. in circumlocution for the subst. itself (v. Zumpt, Gram. §

678): vereor ne oratio mea aliena ab judiciorum ratione esse videatur,

Cic. Verr. 2, 4, 49, ee109:

multa autem propter rationem brevitatis praetermittenda,

id. ib. 2, 1, 40, ee

103: quantas perturbationes et quantos aestus habet ratio comitiorum?

id. Mur. 17, 35:

nihil fallacius ratione tota comitiorum,

id. ib. 17, 36:

praedicere tempestatum rationem et praedonum,

id. ib. 2, 4:

tota ratio talium largitionum genere vitiosa est,

id. Off. 2, 17, 60.—

Pregn., that faculty of the mind which forms the basis of computation and calculation, and hence of mental action in general, i. e. judgment, understanding, reason: duplex est vis animorum atque natura: una pars in appetitu posita est, quae est hormê Graece, quae hominem huc et illuc rapit;

altera in ratione, quae docet et explanat, quid faciendum, quid fugiendum sit. Ita fit, ut ratio praesit, appetitus obtemperet,

Cic. Off. 1, 28, 101:

homo, quod rationis est particeps, per quam consequentia cernit, causas rerum videt earumque progressus et quasi antecessiones non ignorat, similitudines comparat rebusque praesentibus adjungit atque annectit futuras, facile totius vitae cursum videt ad eamque degendam praeparat res necessarias. Eademque natura vi rationis hominem concilia homini et ad orationis et ad vitae societatem, etc.,

id. ib. 1, 4, 11 sq.:

haud scio, an melius fuerit, humano generi motum istum celerem cogitationis, acumen, sollertiam, quam rationem vocamus, non dari omnino quam tam munifice et tam large dari, etc.,

id. N. D. 2, 27, 69:

lex est ratio summa, insita in natura, quae jubet ea, quae facienda sunt, prohibetque contraria. Eadem ratio, cum est in hominis mente confirmata et confecta, lex est,

id. Leg. 1, 6, 18:

ut, quos ratio non posset, eos ad officium religio duceret,

id. N. D. 1, 42, 118:

mens et ratio et consilium in senibus est,

id. Sen. 19, 67; cf. Liv. 28, 28:

si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit, si ratio, consilium, prudentia, Pompeius antistat,

Cic. Rep. 3, 18, 28; cf. id. Quint. 16, 53; and:

si ratio et prudentia curas aufert,

Hor. Ep. 1, 11, 25:

quibus in rebus temeritas et casus, non ratio nec consilium valet,

Cic. Div. 2, 41, 85; cf.:

illa de urbis situ revoces ad rationem quae a Romulo casu aut necessitate facta sunt,

id. Rep. 2, 11, 22; and:

moneo ut agentem te ratio ducat, non fortuna,

Liv. 22, 39 fin.: mulier abundat audacia;

consilio et ratione deficitur,

Cic. Clu. 65, 184:

Ariovistum magis ratione et consilio quam virtute vicisse. Cui rationi contra homines barbaros locus fuisset, etc.,

Caes. B. G. 1, 40: arma amens capio;

nec sat rationis in armis,

Verg. A. 2, 314:

rationis egens,

id. ib. 8, 299 et saep.:

iracundia dissidens a ratione,

Cic. Rep. 1, 38, 60:

majora quam hominum ratio consequi possit,

id. ib. 1, 10, 15:

quantum ratione provideri poterat,

Caes. B. G. 7, 16 fin.:

quantumque in ratione esset, exploratum habuit,

Hirt. B. G. 8, 6 init.:

nec majore ratione bellum administrari posse,

Caes. B. C. 7, 21:

minari divisoribus ratio non erat,

it was not reasonable, was contrary to reason, Cic. Verr. 1, 9, 24; so, nulla ratio est, with an objectclause, id. Caecin. 5, 15; so,

too, minime rationis est,

Col. 3, 5, 3; cf. with dat.:

Vitellianus exercitus, cui acquiescere Cremonae ratio fuit,

which, as reason dictated, ought to have rested at Cremona, Tac. H. 3, 22:

quod domi te inclusisti, ratione fecisti,

reasonably, sensibly, judiciously, Cic. Att. 12, [p. 1527] 14, 3.—

The reasonable cause of a thing, a ground, motive, reason:

ratio est causa, quae demonstrat, verum esse id, quod intendimus, brevi subjectione. Rationis confirmatio est ea, quae pluribus argumentis corroborat breviter expositam rationem,

Auct. Her. 2, 18, 28:

quid tandem habuit argumenti aut rationis res, quamobrem, etc.,

Cic. Verr. 2, 2, 47, § 115; cf.:

nostra confirmare argumentis ac rationibus: deinde contraria refutare,

id. de Or. 2, 19, 80:

noverit orator argumentorum et rationum locos,

id. Or. 14, 44 (v. also argumentum):

si mei consilii causam rationemque cognoverit,

id. Div. in Caecil. 1, 1; cf.:

ad eam sententiam cum reliquis causis haec quoque ratio eos deduxit, quod, etc.,

Caes. B. G. 2, 10 fin.:

quam habet rationem, non quaero aequitatis, sed ipsius improbitatis atque impudentiae?... facti, si non bonam, at aliquam rationem afferre,

Cic. Verr. 2, 3, 85, e196; cf.:

deinde nihil rationis affert, quamobrem, etc.,

id. Caecin. 33, 96:

non deest hoc loco copia rationum, quibus docere velitis, humanas esse formas deorum: primum quod, etc.... deinde quod, etc.... tertiam rationem affertis, quod, etc.,

id. N. D. 1, 27, 76:

et quidem, cur sic opinetur, rationem subicit,

id. Div. 2, 50, 104:

idcirco minus existimo te nihil nisi summa ratione fecisse,

id. Att. 8, 11, D, §

5: nunc non modo agendi rationem nullam habeo, sed ne cogitandi quidem,

id. Fam. 4, 13, 3:

rationes in ea disputatione a te collectae vetabant me rei publicae penitus diffidere,

id. Fam. 5, 13, 3; cf. id. Ac. 2, 36, 116:

rationibus conquisitis de voluptate et dolore disputandum putant,

id. Fin. 1, 9, 31; cf.:

quod cum disputando rationibusque docuisset,

id. Rep. 1, 16, 25:

his rationibus tam certis tamque illustribus opponuntur ab his, qui contra disputant primum labores, etc.,

id. ib. 1, 3, 4 et saep.:

num parva causa aut prava ratio est?

reason, excuse, Ter. Eun. 3, 5, 27.—

In rhet., a showing cause, argument, reasoning in support of a proposition:

ratio est, quae continet causam, quae si sublata sit, nihil in causa controversiae relinquatur, hoc modo: Orestes si accusetur matricidii, nisi hoc dicat, Jure feci, illa enim patrem meum occiderat, non habet defensionem,

Cic. Inv. 1, 13, 18:

ad propositum subjecta ratio, et item in distributis supposita ratio,

id. de Or. 3, 54, 207; cf. Quint. 3, 11, 4; 5, 14, 1; 16; 7, 8, 3.—

Reasonableness, reason, propriety, law, rule, order, conformity, etc.:

in omnibus, quae ratione docentur et via, primum constituendum est, quid quidque sit, etc.,

in a reasonable, regular manner, Cic. Or. 33, 116; cf.:

ut ratione et via procedat oratio,

id. Fin. 1, 9, 29:

modo et ratione aliquid facere (along with recte atque ordine facere),

id. Quint. 7, 28; cf.:

quae res Nec modum habet neque consilium, ratione modoque Tractari non vult,

Hor. S. 2, 3, 266:

nihil est, quod ratione et numero moveri possit sine consilio,

Cic. N. D. 2, 16, 43:

intervallis imparibus, sed tamen pro rata parte ratione distinctis,

divided proportionally by rule, id. Rep. 6, 18, 18; cf.:

ex summis et infimis et mediis interjectis ordinibus ut sonis moderata ratione civitas concinit,

in symmetrical proportion, id. ib. 2, 42, 69:

in quo defuit fortasse ratio, sed tamen vincit ipsa rerum publicarum natura saepe rationem,

order, system, id. ib. 2, 33, 57;

5, 5, 7: declinatio si cum ratione fiet,

reasonably, id. Tusc. 4, 6, 13:

ratio et distributio,

a reasonable division, Q. Cic. Pet. Cons. 1, 1.—

A theory, doctrine, or system based upon reason; science, and (less freq.), subject., knowledge:

erat enim tunc haec nova et ignota ratio, solem lunae oppositum solere deficere,

Cic. Rep. 1, 16, 25; cf.:

nova et a nobis inventa ratio,

id. ib. 1, 8, 13;

2, 39, 66: si animum contulisti in istam rationem et quasi artem,

id. ib. 1, 23, 37; cf.:

omnes tacito quodam sensu sine ulla arte aut ratione, quae sint in artibus ac rationibus recta ac prava dijudicant,

id. de Or. 3, 50, 195; id. Brut. 74, 258:

continet enim totam hanc quaestionem ea ratio, quae est de natura deorum,

id. Div. 1, 51, 117:

Epicuri ratio, quae plerisque notissima est,

doctrine, system, philosophy, id. Fin. 1, 5, 13; cf.:

Stoicorum ratio disciplinaque,

id. Off. 3, 4, 20:

Cynicorum ratio,

id. ib. 1, 41, 148; so id. Fin. 3, 20, 68: ratio vivendi... ratio civilis et disciplina populorum, the art of living... statesmanship, id. Rep. 3, 3, 4; cf.:

etiamsi cui videbitur illa in optimis studiis et artibus quieta vitae ratio beatior, haec civilis laudabilior est certe et illustrior,

id. ib. 3, 3, 4:

improba navigii ratio tum caeca jacebat,

Lucr. 5, 1004: saltationis ac musicae rationis studiosi, Col. prooem. e3 al.—Subject., knowledge:

si qua (est in me) exercitatio dicendi aut si hujus rei ratio aliqua, ab optimarum artium studiis ac disciplina profecta,

Cic. Arch. 1, 1.—

A view or opinion resting upon reasonable grounds:

mea sic est ratio,

Ter. Ad. 1, 1, 43; cf.:

inventus est nemo, cujus non haec et sententia esset et oratio, non esse metuendum, etc.... Haec cum omnes sentirent et cum in eam rationem pro suo quisque sensu ac dolore loqueretur,

Cic. Verr. 2, 1, 27, § 68 sq.; and with this cf. id. Att. 1, 11, 1:

cujus ratio etsi non valuit,

Nep. Milt. 3, 6 (just before: hujus cum sententiam plurimi essent secuti).—

In philos. lang., a production of proof, argumentation, reasoning: (Epicurus) tollit definitiones; nihil de dividendo ac partiendo docet;

non, quo modo efficiatur concludaturque ratio, tradit,

Cic. Fin. 1, 7, 22; cf. id. Div. 2, 10, 25; id. de Or. 2, 38, 158:

ratio ipsa coget, et ex aeternitate quaedam esse vera et ea non esse nexa causis aeternis, etc.,

id. Fat. 16, 38; cf.:

ergo, ubi tyrannus est, ibi non vitiosam ut heri dicebam, sed, ut nunc ratio cogit, dicendum est, plane nullam esse rem publicam,

id. Rep. 3, 31, 43.

usurpo, āvi, ātum, 1, v. a. [perh. contr. from usu rapio, to seize to one's own use], to take into use; to make use of; to use, employ, apply, practise, exercise, enjoy (class.; cf. utor).

In gen.:

inter novam rem verbum usurpabo vetus,

Plaut. Cist. 2, 1, 29:

nomen tantum virtutis usurpas: quid ipsa valeat, ignoras,

Cic. Par. 2, 17:

at quam crebro usurpat Et consul, et Antonius!

id. Phil. 2, 28, 70; cf.:

praeclare est hoc usurpatum a doctissimis,

id. Par. 5, 1, 33:

peregrinae condicionis homines vetuit usurpare Romana nomina, duntaxat gentilicia,

Suet. Claud. 25: o barathrum! ubi nunc es? ut ego te usurpem lubens! I would occupy thee ( cast myself into thee), Plaut. Bacch. 1, 2, 41:

hoc genus poenae saepe in improbos cives hac in re publicā esse usurpatum recordatur,

Cic. Cat. 4, 4, 7:

conclusio, quā credo usuros veteres illos fuisse, si jam nota atque usurpata res esset,

id. Or. 51, 169:

id nunc jure imperii nostri quotannis usurpatum,

id. Verr. 2, 5, 20, § 51; consolationes, a sapientissimis viris usurpatae, id. Fam. 5, 16, 3:

paucas tribus ad usurpandam libertatem vocare,

id. Agr. 2, 7, 17:

officium, quod semper usurpavi,

id. Lael. 2, 8:

quis est, qui C. Fabricii, M'. Curii non um caritate aliquā benevolentiae memoriam usurpet?

who does not cherish the memory of, id. ib. 8, 28:

nec patrum nec avorum memoriā quemquam id jus usurpasse,

Liv. 27, 8, 9:

solita munia,

Tac. H. 4, 49 fin.:

modo comitatem et temperantiam, saepius violentiam ac libidines usurpans,

id. A. 11, 16:

otium post labores,

id. ib. 14, 55:

nec puduit has vestis usurpare etiam viros,

Plin. 11, 23, 27, § 78:

sibi quisque dominorum usurpat servitutem,

Dig. 8, 6, 6, § 1.—With de:

sed de hoc post erit usurpandum, cum de poëtis dicemus,

Varr. L. L. 6, § 52 Müll.— Impers.: usurpatum est, it is usual, customary; with a foll. ut, Dig. 50, 13, 1, § 6: quod in quibusdam provinciis usurpatur, Co. 2, 2, 22.—

In partic.

Aliquid oculis, auribus, etc., to take possession or cognizance of, i. e. to perceive, observe, etc., through the senses (ante-class.):

nec calidos aestus tuimur, nec frigora quimus Usurpare oculis,

Lucr. 1, 301:

advenio ex Seleuciā, Macedoniā atque Arabiā, Quas ego neque oculis neque pedibus umquam usurpavi meis,

I have never seen nor set foot in, Plaut. Trin. 4, 2, 4:

aliquid sensibus,

Lucr. 4, 975:

unde meae usurpant aures sonitum?

Plaut. Cas. 3, 5, 9.—

In jurid. lang., to get possession of, to acquire, obtain a thing:

amissam possessionem ex jure civili surculo defringendo,

Cic. de Or. 3, 28, 110:

nec interest is qui usurpaverit (possessionem) dominus sit, necne,

Dig. 41, 3, 5:

mercatores, qui de fundis fiscalibus mercari consuerunt, nullam immunitatem solvendi publici vectigalis usurpare possunt,

ib. 39, 4, 9, § 8.— Abscl.: Mucium dicere solitum, lege non isse usurpatum mulierem, quae, cum Kal. Jan. apud virum matrimonii causā esse coepisset, a. d. IIII. Kal. Jan. sequentis usurpatum isset;

non enim posse impleri trinoctium, quod abesse a viro usurpandi causa ex XII. tabulis deberet, because, unless absent from him at least three full days of the year, she became subject to him as his wife by prescription,

Gell. 3, 2, 12 sq. Weiss (Herz. legi: non esse usurpatam mulierem); cf. Macr. S. 1, 3, 9; Serv. ad Verg. G. 1, 31; Gai Inst. 1, 111; Gell. 18, 6, 8 sq.—

To assume or appropriate unlawfully, to usurp (not ante-Aug.):

civitatem Romanam usurpantes securi percussit,

Suet. Claud. 25:

dominium totius loci,

Cod. Just. 8, 10, 8:

cognomina,

Plin. 35, 10, 36, § 71:

illicitum collegium,

Dig. 47, 22, 2:

cujus jus tyranni quaque usurparunt,

Liv. 34, 32, 2:

alienam possessionem,

id. 33, 40, 5:

possessionem Armeniae,

Tac. A. 14, 26.—

To make use of or be acquainted with under any name, i. e. to name or call, to speak of habitually, adopt, assume in words or speech (cf. nuncupo):

Jovem atque Junonem, reliquos, quos fratres inter se agnatosque usurpari atque appellari videmus,

Cic. Univ. 11:

soleo saepe ante oculos ponere idque libenter crebris usurpare sermonibus, omnis posse, etc.,

id. Marcell. 2, 5:

Graecum verbum usurpavi,

id. Phil. 1, 1, 1:

admonet saepe usurpatae Dionysi tyranni vocis, quā, etc.,

Liv. 24, 22, 8:

saepe eum usurpasse vocem, multo miserius seni exilium esse,

id. 2, 40, 11:

tabulata instituenda sunt: hoc enim nomine usurpant agricolae ramos truncosque prominentes,

Col. 5, 6, 11:

C. Laelius, is, qui Sapiens usurpatur,

Cic. Off. 2, 11, 40; Vulg. Deut. 5, 11:

cum hoc decere... quod semper usurpamus in omnibus dictis et factis..cum hoc, inquam, decere dicimus,

speak of, insist on, Cic. Or. 22, 73.