milites+vr

praesĭdĭārĭus, a, um, adj. [praesidium].

Lit.

In gen., that serves for defence or protection (not in Cic. or Cæs.):

praesidiarii milites,

garrison soldiers, Liv. 29, 8; cf.:

dicti praesidiarii milites ante alios collocati qui erant, aut in alio loco praepositi, Fest. S. V. SVBSIDIVM, p. 306 Müll.: classis,

Ascon. ad Cic. Verr. 2, 1, 34, § 86.—

In partic., of or belonging to the governor of a province, gubernatorial (post-class.):

togam praesidiariam accepit (al. praesidariam),

Spart. Sev. 1.—

Subst.: praesĭdĭārĭum, ii, n., a garrison, Not. Tir. p. 56.—

Transf.:

praesidarii malleoli,

kept as a reserve in case the wine should fail, Col. 4, 15, 1:

palmes, i. q. resex,

id. 4, 21, 3.

praesĭdĭārĭus, a, um, adj. [praesidium].

Lit.

In gen., that serves for defence or protection (not in Cic. or Cæs.):

praesidiarii milites,

garrison soldiers, Liv. 29, 8; cf.:

dicti praesidiarii milites ante alios collocati qui erant, aut in alio loco praepositi, Fest. S. V. SVBSIDIVM, p. 306 Müll.: classis,

Ascon. ad Cic. Verr. 2, 1, 34, § 86.—

In partic., of or belonging to the governor of a province, gubernatorial (post-class.):

togam praesidiariam accepit (al. praesidariam),

Spart. Sev. 1.—

Subst.: praesĭdĭārĭum, ii, n., a garrison, Not. Tir. p. 56.—

Transf.:

praesidarii malleoli,

kept as a reserve in case the wine should fail, Col. 4, 15, 1:

palmes, i. q. resex,

id. 4, 21, 3.

prō-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. a., to follow (in a friendly or hostile manner), to accompany, attend; to follow after, pursue (class.; cf.: comitor, stipo).

Lit.:

novum maritum volo rus prosequi,

Plaut. Cas. 4, 2, 3:

eum milites electi circiter CXX. sunt prosecuti,

Caes. B. C. 3, 91:

Dianam ture odoribusque incensis prosecutae sunt,

Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77; id. Att. 6, 3, 6:

unum omnes illum prosequebantur,

Nep. Alc. 6, 3:

aliquem in domum,

Gell. 18, 1, 16:

exsequias,

to attend a funeral, Ov. Tr. 1, 8, 14; so,

defunctum in conditorium,

Petr. 111; cf.:

Bassus noster videtur mihi prosequi se,

to attend his own funeral, Sen. Ep. 30, 5:

lacrimis ad saevas prosequor usque fores,

Ov. Am. 1, 4, 62; Cic. Planc. 10, 26:

Aeneas Prosequitur lacrimans longe,

Verg. A. 6, 476; 12, 72.—In a hostile sense, to follow after, pursue:

fugientes prosequi,

Caes. B. C. 2, 41:

hostem,

id. ib. 2, 8:

novissimos multa millia passuum prosecuti,

id. B. G. 2, 11; 5, 9:

iste iratus hominem verbis vehementioribus prosequitur,

i. e. assailed, attacked, Cic. Verr. 2, 2, 29, § 73:

aliquem contumeliosis vocibus,

Caes. B. C. 1, 69:

speculatores, qui prosequerentur agmen, missi,

Liv. 27, 15; 30, 29:

armati qui eos prosequebantur,

Curt. 3, 13, 9:

aliquem lapidibus,

Petr. 90.—Of animals:

eādem cane anxie prosequente,

Just. 1, 4, 11; Sil. 4, 615.—With abl., of following with the eyes:

oculis abeuntem prosequor udis,

Ov. H. 12, 55; 5, 55:

aliquos visu,

Stat. Th. 5, 483.—

Transf., of inanim. and abstr. subjects, to follow, pursue; to accompany, attend:

prosequitur surgens a puppi ventus euntes,

Verg. A. 3, 130:

naves mitterent quae se prosequerentur,

Liv. 30, 25; cf.

exercitus,

id. 7, 33; Curt. 3, 3, 24:

datae duae triremes ad prosequendum,

Tac. H. 2, 9:

Cattos suos saltus Hercynius prosequitur simul atque deponit,

goes as far as their territory extends, and then ceases, id. G. 30:

eadem (existimatio Quintum) usque ad rogum prosequatur,

Cic. Quint. 31, 99; cf.:

(amici) mortui vivunt: tantus eos honos prosequitur amicorum,

id. Lael. 7, 23.—

Trop.

To honor, adorn, or present one with a thing, to bestow any thing upon one; constr. with abl., rarely with cum and abl.:

benevolentiā, aut misericordiā prosequi aliquem,

Cic. Brut. 1, 4:

aliquem honorificis verbis,

id. Tusc. 2, 25, 61:

virtutem alicujus gratā memoriā,

id. Phil. 14, 11, 30:

nomen alicujus grato animo,

id. ib. 4, 1, 3:

memoriam cujuspiam clamore et plausu,

id. ib. 10, 4, 8:

aliquem laudibus,

Liv. 9, 8:

aliquem beneficiis ac liberalitate,

Cic. Verr. 2, 3, 41, § 94:

cum me in illo tristi et acerbo luctu atque discessu non lacrimis solum tuis, sed animo, corpore, copiis prosecutus esses,

id. Planc. 30, 73; cf.:

reliquum est ut tuam profectionem amore prosequar, reditum spe exspectem,

id. Fam. 15, 21, 5:

delictum veniā,

Tac. A. 13, 35:

Maximum libenter apud te testimonio prosequar,

Plin. Ep. 10, 85 (17):

prosecuti cum donis legatos sunt,

Liv. 39, 55, 4:

decedentem domum cum favore ac laudibus prosecuti sunt,

id. 2, 31, 11:

Senatus gratias egit Caesari, quod et ipse cum summo honore mentionem ejus prosecutus esset,

Plin. Ep. 8, 6, 5; cf.:

aliquem uberrimo congiario,

Suet. Caes. 27:

milites,

id. Aug. 49.—

To pursue, continue, follow up, to go on or proceed with an idea or theme:

si (rem) non ad extremum, sed usque eo, quo opus erit, prosequemur,

Auct. Her. 1, 9, 14:

non prosequar longius,

Cic. Rosc. Am. 30, 83:

illius vero mortis opportunitatem benevolentiā prosequamur,

id. Brut. 1, 4:

pascua versu,

to describe at length, Verg. G. 3, 340:

stilo munificentiae rationem,

Plin. Ep. 1, 8, 8:

ut latius, quae cujusque adfectus natura sit, prosequamur,

Quint. 5, 8, 2; 2, 6, 1: uno libello carissimam mihi memoriam prosequi, Plin. Ep. 3, 10, 3: ex ordine domesticos motus, to pursue, go through with, describe in order, Flor 3, 12, 14:

similitudinem,

to follow up, Sen. Ep. 13, 3.— Absol., to proceed with one's speaking ( poet.):

prosequitur pavitans, et ficto pectore fatur,

Verg. A. 2, 107.

rĕ-porto, āvi, ātum, 1, v. a., to bear, carry, or bring back (class.; syn. refero).

Lit.

In gen.: alii vini amphoras, quas plenas tulerunt, eas argento repletas domum reportaverunt, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 4; so,

aurum ab Theotimo domum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 92:

candelabrum secum in Syriam,

Cic. Verr. 2, 4, 28, § 64:

infantem suam,

Quint. 6, 1, 39:

spolia opima Feretrio Jovi,

Flor. 1, 1, 11:

naves, quibus (milites) reportari possent,

Caes. B. G. 4, 29 fin.:

milites navibus in Siciliam,

id. B. C. 2, 43:

exercitum duobus commeatibus,

id. B. G. 5, 23:

legiones classe,

Tac. A. 1, 63; 4, 23:

exercitum Britanniā,

Cic. Att. 4, 17, 3; Just. 31, 3, 2:

exercitum,

Liv. 38, 50:

legiones,

id. 38, 42; 42, 34:

ducem,

Hor. Epod. 9, 24:

cineres Lolliae Paulinae,

Tac. A. 14, 12:

atrae massam picis urbe reportat,

Verg. G. 1, 275:

cubiculum me reporto,

App. M. 1, p. 114, 5: se ad Didium, to return, Auct. B. Hisp. 40, 2; for which, poet.:

reportare pedem (with redire),

Verg. A. 11, 764.— Poet., with an inanimate subject:

quos variae viae reportant,

lead back, Cat. 46, 11.—

In partic., as a victor, to carry off, bear away; to get, gain, obtain (cf. deporto):

nihil ex praedā domum suam,

Cic. Rep. 2, 9, 15:

a rege insignia victoriae, non victoriam,

id. Imp. Pomp. 3, 8:

nihil praeter laudem neque ex hostibus, neque a sociis,

id. Leg. 3, 8, 18:

gloriam ex proconsulatu Asiae,

Plin. Ep. 3, 7, 3:

veram ac solidam gloriam,

id. Pan. 16, 3:

triumphum (imperator), Plin. praef. § 30: praedam ac manubias suas ad decemviros, tamquam ad dominos, reportare,

Cic. Agr. 2, 23, 61:

praemium,

App. M. 11, p. 264, 1; cf.:

non reducti sumus in patriam, sicut nonnulli clarissimi cives, sed equis insignibus et curru aurato reportati,

Cic. Red. in Sen. 11, 28.—

Trop.

In gen., to bring back:

non ex litibus aestimatis tuis pecuniam domum, sed ex tuā calamitate cineri atque ossibus filii sui solatium vult aliquod reportare,

Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:

spem bonam certamque domum reporto,

Hor. C. S. 74:

(Echo) Ingeminat voces auditaque verba reportat,

gives back, returns, Ov. M. 3, 369:

gaudium parentibus,

Just. 11, 14, 12:

gaudia mente,

Stat. S. 1, 3, 13.—

In partic., to bring back, carry back an account; to report (mostly poet.;

not in Cic.): adytis haec tristia dicta reportat,

Verg. A. 2, 115:

pacem,

id. ib. 7, 285:

mea mandata,

Prop. 3, 6 (4, 5), 37:

fidem,

a certain account, Verg. A. 11, 511:

haud mollia ad socerum,

App. Mag. p. 323, 29.—With object-clause:

nuntius ingentes ignotā in veste reportat Advenisse viros,

Verg. A. 7, 167.

rĕ-tĭnĕo, ŭi, tentum, 2, v. a. [teneo].

(With the signif. of the re predominating.) To hold or keep back, not let go; to detain, retain; to restrain (class.; cf. restringo).

Lit.: Ep. Asta, abire hinc non sinam. Th. Quid nunc me retines? Plaut. Ep. 1, 1, 61:

quotiens foras ego ire volo, me retines, revocas,

id. Men. 1, 2, 5:

quid, malum, astas? Quin retines altrinsecus?

id. Mil. 2, 5, 36; id. Stich. 2, 3, 11:

te dexterā retinens manu Opsecro,

id. Capt. 2, 3, 82: si magis vis, eam omittam. Py. Nolo;

retine,

id. Mil. 4, 8, 27:

retine me,

id. Curc. 2, 3, 11; Ter. Heaut. 2, 4, 23:

concilium dimittit, Liscum retinet,

Caes. B. G. 1, 18:

homines,

Cic. Att. 13, 14, 1:

ab his fit initium retinendi Silii, etc.,

Caes. B. G. 3, 8; 3, 9; 3, 10 et saep.:

milites,

id. ib. 7, 47; 7, 52; cf.:

milites in loco,

id. B. C. 3, 92:

legiones ad urbem,

id. ib. 1, 2;

1, 9: cohortes apud se,

id. ib. 2, 19:

venit Varro ad me, et quidem id tempus, ut retinendus esset,

when he must be kept, Cic. Att. 13, 33, 4:

biduum tempestate retentus,

detained, Caes. B. C. 3, 102; cf. id. B. G. 7, 1; Plaut. Curc. 2, 1, 12; cf.:

aegre sunt retenti, quin oppidum irrumperent,

Caes. B. C. 2, 13 fin.:

vi me, vi inquam, Plancius et complexu suo retinuit,

Cic. Planc. 41, 100:

nisi jam profecti sunt, retinebis homines,

id. Att. 13, 14, 1:

euntem,

Ov. H. 18, 99:

aliquem vinclis,

id. R. Am. 213:

consulem,

Liv. 37, 51:

morbo retineri,

id. 34, 10;

v. also infra, B.: armorum parte tertiā celatà atque in oppido retentā,

Caes. B. G. 2, 32 fin.; 2, 33:

naves pro bonis Tarquiniorum ab Aristodemo retentae sunt,

i. e. as security, Liv. 2, 34, 4:

vinum portantes naves tempestatibus retentas esse,

id. 37, 27, 2; Plaut. Stich. 5, 4, 45:

mercedem,

to keep back, stop, id. As. 2, 4, 37:

alienum,

Cic. Fl. 23, 56:

lacrimas,

Ov. M. 1, 647:

manus ab ore,

id. ib. 9, 575 et saep.:

mulierem,

to hold, Plaut. Ep. 4, 1, 33; cf.:

mulierem per vim,

id. Bacch. 4, 8, 2:

arcum manu,

Cic. Verr. 2, 4, 34, § 74:

faculas sagittas,

Prop. 2, 29 (3, 27), 5; cf.:

injectā manu ferreā et retentā utrāque nave,

Caes. B. C. 1, 58:

sudor madidā veste retentus,

Mart. 5, 79, 3.—

Trop., to hold in check, keep within bounds, to restrain, check, repress, etc.: hoc servi esse officium reor, retinere at salutem (erum), Plaut. Aul. 4, 1, 8:

liberos retinere,

Ter. Ad. 1, 1, 33; Cic. Rep. 2, 25, 46; cf.:

moderantem cursum atque in suā potestate retinentem,

id. ib. 1, 29, 45:

gaudia,

Ov. M. 12, 285:

rabiem,

id. ib. 3, 566:

verba dolore,

id. ib. 10, 474:

aliquem in officio,

Cic. Rosc. Am. 25, 70:

animos sociorum in fide,

Liv. 25, 40:

retineri nequeo quin dicam ea, quae promeres,

Plaut. Trin. 3, 2, 15 (cf. supra, A.):

quae (varietas) vehementer animos hominum in legendo tuo scripto retinere possit... ordo ipse annalium mediocriter nos retinet,

binds, enchains, Cic. Fam. 5, 12, 4 and 5:

(picus) Ore suo volucres vagas retinere solebat,

Ov. M. 14, 340:

lingua retenta metu,

id. H. 11, 82:

retinentibus vobis, erumperem,

Curt. 6, 3, 5.—

(With the signif. of the verb predominant.) To hold fast, keep, retain, preserve, maintain, etc. (freq. only since the class. per.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. obtineo).

Lit.: potius mansuetudine et innocentiā imperatoris provinciam quam vi militum aut benignitate deorum retentam atque conservatam esse, Cato ap. Cic. Fam. 15, 5, 2:

oppidum,

Caes. B. G. 7, 21 fin.:

arces (Minerva),

to preserve, protect, Cat. 64, 8:

id egit, ut amicos observantiā, rem parsimoniā retineret,

Cic. Quint. 18, 59; cf.:

retinere servareque amicos,

Hor. S. 1, 1, 89:

summos cum infimis pari jure,

Cic. Off. 2, 12, 41:

Aegyptum,

Curt. 4, 1, 30:

regionem,

id. 6, 5, 21:

neque virtutem qui habet virtute retinetur in vitā,

Cic. Fin. 3, 18, 61 B. and K.: fortunam citius reperias quam retineas, Publ. Syr. 168 Rib. —

Trop.:

retinete (fidem), post factum ut laetemini,

Plaut. Rud. prol. 30:

existimo jus augurum... rei publicae causā conservatum ac retentum,

Cic. Div. 2, 35, 75; so,

jus suum,

id. Verr. 2, 3, 14, § 37; Caes. B. C. 1, 5:

statum suum,

Cic. Rep. 2, 23, 43:

pristinam virtutem,

Caes. B. G. 5, 48, 91; cf.:

vestigium pristinae dignitatis,

Cic. Sull. 32, 91:

officium,

id. Off. 3, 29, 105:

justitiam (with colere),

id. ib. 2, 12, 42 Beier; id. Inv. 1, 1, 3:

caritatem in pastores,

id. Lael. 19, 70:

utilitatem in amicitiā et fidem,

id. ib. 24, 88:

hunc morem usque adhuc,

id. Rep. 2, 20, 36; cf. id. ib. 2, 9, 16:

de finibus retentae defensaeque sententiae,

id. Tusc. 5, 30, 84:

gravitatem retinere, iracundiam pellere,

id. Off. 1, 38, 137:

ferociam animi in vultu,

Sall. C. 61, 4:

memoriam suae pristinae virtutis, tot secundissimorum proeliorum,

Caes. B. G. 2, 21; 7, 62:

aliquid memoriā,

Cic. Imp. Pomp. 7, 19; id. Rosc. Am. 12, 33:

commissa (aures),

Hor. Ep. 1, 18, 70 et saep.:

ut Palaemo et Telamo et Plato dicerentur, retinuerunt,

Quint. 1, 5, 60.— With ne, Cic. Rep. 2, 32, 56.—

Post-class. for memoriā retinere, to keep in mind, remember:

sive ille Hasdrubal est, sive quis alius, non retineo,

Gell. 17, 9, 16.—With object-clause:

retineo me dixisse,

Dig. 35, 1, 92 init. — Hence, rĕtĭnens, entis, P. a., holding fast, tenacious, observant of any thing (class.; cf. tenax); constr. with gen.:

homo sui juris dignitatisque retinens,

Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 11:

nimium equestris juris et libertatis,

id. Planc. 23, 55:

avitae nobilitatis,

Tac. A. 2, 38 fin.:

modestiae,

id. ib. 5, 11:

Seleuci conditoris (civitas),

i. e. retaining his institutions, id. ib. 6, 42; cf.:

antiqui moris,

id. ib. 16, 5 et saep. — Sup.:

proprietatum in verbis retinentissimus,

Gell. 10, 20, 10.

rĕ-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a.

To call back, recall (class. and freq., esp. in the trop. sense).

Lit.

In gen.:

quotiens foras ire volo, me retines, revocas,

Plaut. Men. 1, 2, 5; cf. Suet. Claud. 15 fin.:

de meo cursu rei publicae sum voce revocatus,

Cic. Fam. 10, 1, 1:

aliquem ex itinere,

id. Div. 2, 8, 20; Suet. Aug. 98; id. Tib. 21:

revocatus de exsilio Camillus,

Liv. 5, 46:

revocatum ex provinciā,

Suet. Claud. 1:

Caesar in Italiam revocabatur,

Caes. B. C. 2, 18 fin.:

spes Campanae defectionis Samnites rursus ad Caudium revocavit,

Liv. 9, 27:

quid me intro revocas?

Plaut. Rud. 5, 2, 12.— Absol.:

heus abiit: quin revocas?

Plaut. Ps. 1, 3, 12; id. Ep. 2, 2, 17; id. Truc. 1, 2, 19: exclusit; revocat;

redeam?

Ter. Eun. 1, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 264; Ter. Ad. 3, 2, 22; Liv. 30, 20: abeo;

et revocas nono post mense,

Hor. S. 1, 6, 61; Ov. M. 1, 503.—

Transf., of things, to draw or fetch back, to withdraw, turn back, etc.:

lumina revocata,

Ov. M. 7, 789:

oculos meos,

id. H. 16, 232:

cupidas manus,

id. A. A. 1, 452:

pedem ab alto,

Verg. A. 9, 125; cf.

gradum,

id. ib. 6, 128:

deficientem capillum a vertice,

to stroke back, Suet. Caes. 45:

habenas,

Sil. 16, 344:

manus post terga,

to bind, Sen. Thyest. 685:

proscissam terram in liram,

to bring back, restore, Col. 2, 10, 5; cf.:

in vitibus revocantur ea, quae, etc.,

are pruned, Cic. de Or. 2, 21, 88; v. infra, B. 1. — Poet.:

gelidos artus in vivum calorem,

Ov. M. 4, 248.—

In partic.

Milit. t. t.

To call back, recall; to call off, withdraw soldiers from a march or from any enterprise:

his rebus cognitis Caesar legiones equitatumque revocari atque itinere desistere jubet,

Caes. B. G. 5, 11:

insequentes nostros, ne longius prosequerentur, Sulla revocavit,

id. B. C. 3, 51; Liv. 25, 14:

quae receptui canunt, ut eos etiam revocent,

Cic. Rep. 1, 2, 3:

tardius revocati proelio excesserant,

Sall. C. 9, 4; cf. Verg. A. 5, 167:

equites,

Caes. B. C. 1, 80:

reliquas copias,

id. B. G. 7, 35:

naves omnes,

id. B. C. 3, 14:

hos certo signo,

id. ib. 1, 27 fin.;

1, 28: milites ab opere,

id. B. G. 2, 20:

legiones ab opere,

id. B. C. 1, 82:

aestus crescens revocaverat fatigatos,

Amm. 24, 4, 17.—

To recall to duty soldiers from a furlough:

milites,

Cic. Verr. 2, 5, 31, § 89:

veteranos,

Tac. H. 2, 82:

inter ceteros conveteranos suos revocatus,

Inscr. Orell. 3580.—

In gen., to call back, recall:

(Neptunus Tritona) jubet fluctus et flumina signo Jam revocare dato,

Ov. M. 1, 335.—

A theatrical t. t., to call for the repetition of a speech, a vocal performance, etc., to call back a player; to encore:

Livius (Andronicus), cum saepius revocatus vocem obtudisset, etc.,

Liv. 7, 2:

Diphilus tragoedus revocatus aliquoties a populo,

Val. Max. 6, 2, 9:

quoties ego hunc (sc. Archiam) vidi magnum numerum versuum dicere ex tempore! quoties revocatum eandem rem dicere commutatis verbis atque sententiis,

Cic. Arch. 8, 18:

revocatus praeco, iterum pronunciavit eadem,

Liv. 33, 32.—Also with an inanim. object:

cum Orestem fabulam doceret Euripides, primos tres versus revocasse dicitur Socrates,

to have encored, Cic. Tusc. 4, 29, 63. — Absol.:

revocasse et repeti coëgisse,

Plin. Ep. 3, 5, 12.— Impers. pass.:

nominatim sum appellatus in Bruto Tullius qui libertatem civibus stabiliverat. Milies revocatum est,

Cic. Sest. 58, 123.—

To recall from death, bring back to life:

quā servetis revocatum a morte Dareta,

Verg. A. 5, 476; cf.:

Paeoniis revocatum herbis et amore Dianae,

id. ib. 7, 769:

dysentericos a morte revocari,

Plin. 23, 6, 60, § 113.—

Trop.

In gen., to call back, recall, resume; to withdraw, retire; to regain, recover; to draw back, draw off or away; to withhold, restrain, etc.:

facilius sicut in vitibus revocantur ea, quae sese nimium profuderunt,

are checked, pruned, Cic. de Or. 2, 21, 88: et vires et corpus amisi: sed si morbum depulero, facile illa revocabo, will regain, recover, id. Fam. 7, 26, 2:

quae (studia) remissa temporibus, longo intervallo intermissa revocavi,

id. Tusc. 1, 1, 1; cf.:

quod, utcunque praetermissum, revocari non posset,

Liv. 44, 40:

praetermissa,

Plin. 18, 6, 8, § 44:

quae (philosophia) nunc prope dimissa revocatur,

Cic. Ac. 2, 4, 11:

veteres artes,

Hor. C. 4, 15, 12:

priscos mores,

Liv. 39, 41:

antiquam duramque militiam,

Tac. A. 1, 20 fin.:

quaedam exoleta,

Suet. Claud. 22:

omissa,

id. Vesp. 16; id. Dom. 4 et saep.:

nonnumquam animum incitatum revoco ipse et reflecto,

Cic. Sull. 16, 46; cf. id. Att. 13, 1:

vinolenti dubitant, haesitant, revocant se interdum,

recover themselves, bethink themselves, id. Ac. 2, 17, 52:

ut quaedam contra naturam depravata restituerentur et corrigerentur ab naturā, cum se ipsa revocasset aut arte atque medicinā,

had recovered herself, id. Div. 2, 46, 96:

revocare se non poterat familiaritate implicatus,

could not withdraw, id. Pis. 29, 70:

primae revocabo exordia pugnae,

Verg. A. 7, 40; cf. Sen. Ben. 7, 25, 2 al.:

revocari in memoriam somnii,

Just. 1, 5, 3; 7, 1, 8.— Poet., with inf.: nec tamen illa suae revocatur parcere famae, nor can she be induced, persuaded, etc., Prop. 1, 16, 11:

memoriam ad referendam gratiam admonitione revocare,

to bring, induce, Sen. Ben. 5, 25, 6: scalam nobis in memoriam revocare, Aug. Civ. Dei, 16, 38, 2; id. Serm. 280, 1:

in memoriam rursus revocatus,

Petr. 10:

revocat tua forma parentem (with recordor),

Sil. 16, 193:

magni est ingenii revocare mentem a sensibus,

Cic. Tusc. 1, 16, 38; cf.:

eos ab illā consuetudine,

id. Rep. 2, 13, 25:

quos (homines) spes praedandi studiumque bellandi ab agriculturā et cottidiano labore revocabat,

Caes. B. G. 3, 17:

aliquam a cupiditate,

Cic. Clu. 5, 12:

aliquem a turpissimo consilio,

id. Att. 3, 15, 4:

aliquem a tanto scelere,

id. Cat. 3, 5, 10; cf. id. ib. 1, 9, 22:

animum ab irā,

Ov. Tr. 2, 557:

jam lapsos ab errore,

Quint. 2, 6, 2:

perterritos animos a metu,

id. 2, 16, 8 et saep.:

ab errore ad rectiorem viam,

Lact. 1, 1, 21: cum ex saevis et perditis rebus ad meliorem statum fortuna revocatur, Cic. ap. Amm. 15, 5, 23:

disceptationem ab rege ad Romanos revocabant,

Liv. 41, 20:

rebus institutis ad humanitatem atque mansuetudinem revocavit animos hominum studiis bellandi jam immanes ac feros,

Cic. Rep. 2, 14, 27:

ad quam eos quasi formulam dicendi revocent,

id. Opt. Gen. 5, 15:

ad quae me exempla revocas,

id. Verr. 2, 3, 90, § 210; Quint. 10, 7, 32:

rem paene ad manus,

Cic. Clu. 49, 136:

me ad pristina studia revocavi,

id. Brut. 3, 11:

me ad meum munus pensumque revocabo,

id. de Or. 3, 30, 119:

se ad industriam,

id. Brut. 94, 323:

se rursus ad moestitiam,

id. Tusc. 3, 27, 64:

se ad se,

id. Ac. 2, 16, 51:

vilicum ad rationem,

compel to an account, Cato, R. R. 2, 2:

libertinos ingratos revocavit in servitutem,

Suet. Claud. 25:

fortunae possessionesque omnium in dubium incertumque revocabuntur,

Cic. Caecin. 27, 76:

ad spem consulatūs in partem revocandam aspirare non auderet,

to bring over to his side, Liv. 4, 35:

quod temporis hortorum aut villarum curae seponitur, in animum revocabo,

will transfer to my mind, Tac. A. 14, 54:

abi, Quo blandae juvenum te revocant preces (= a me ad se vocant, Orell.),

Hor. C. 4, 1, 7.—

In partic.

Pregn.: ad aliquid, to apply, reduce, refer a thing to something as a standard (syn. referre) (Ciceron.):

impuri cujusdam et ambitiosi et omnia ad suam potentiam revocantis esse sententiam,

Cic. Lael. 16, 59:

misericordiā movetur, si is, qui audit, adduci potest, ut illa, quae de altero deplorentur, ad suas res revocet,

id. de Or. 2, 52, 211:

omnia ad artem et ad praecepta,

id. ib. 2, 11, 44:

omnia ad scientiam,

id. Fin. 2, 13, 43:

illa de urbis situ ad rationem,

id. Rep. 2, 11, 22:

rationem ad veritatem,

id. Off. 3, 21, 84:

rem ad illam rationem conjecturamque,

id. Dom. 6, 15.—

To recall, revoke, retract, cancel (not so till after the Aug. per.): si facta mihi revocare liceret. Ov. M. 9, 617:

promissum suum,

Sen. Ben. 4, 39, 2:

sententiam suam,

Dig. 48, 18, 1 fin.:

libertatem (shortly after: in servitutem retrahi),

Tac. A. 13, 26:

litteras,

Suet. Vesp. 8:

legatum ad quingenta,

id. Galb. 5.—

As law t. t.: domum, domum suam revocare, to appeal to a judge of one ' s own country or city: (legatis) revocandi domum suam jus datur, Dig. 5, 1, 2, §§ 3, 4, and 5.—

To ask back again, to invite in return: mutuo vocare, Non. (rare): domum suam istum non fere quisquam vocabat. Nec mirum;

qui neque in urbe viveret neque revocaturus esset,

Cic. Rosc. Am. 18, 52; Varr. ap. Non. 167, 14:

cum vulpem revocasset,

Phaedr. 1, 25, 7; Lact. 6, 12, 3.—Hence, transf.:

tribuni plebis quoniam adhuc praesens certamen contentionemque fugerunt: nunc in meam contionem prodeant, et, quo provocati ad me venire noluerunt, revocati saltem revertantur,

i. e. now that they are invited to come back, Cic. Agr. 3, 1, 1.—

To call again, summon anew (rare):

itaque hominem populus revocat, et retrahatur necesse est,

i. e. to answer a renewed accusation, Cic. Q. Fr. 2, 4 (6), 6:

tribuni de integro agere coeperunt revocaturosque se easdem tribus renuntiarunt,

Liv. 45, 36 fin.; cf. id. 40, 46:

refectum est convivium et rursus Quartilla ad bibendum revocavit,

challenged us again, Petr. 23:

convivam in diem posterum,

Suet. Claud. 32.

scrībo, psi, ptum, 3 ( perf. sync. scripsti, Plaut. As. 4, 1, 57: scripstis, Enn. ap. Non. 153, 28, or Trag. v. 239 Vahl.; inf. scripse, Aus. Sept. Sap. Lud. 1; cf. 2. dico init.), v. a. [root skrabh-, to dig; whence, Gr. graphô; Lat. scrobis, scrofa; cf. Germ. schreiben], prop., to scratch, grave, engrave with a sharp point; hence,

In gen.

Lit., to write, draw, or otherwise make lines, letters, figures, etc. (cf. scalpo):

in libro cum scribuntur calamo litterae,

Plaut. Ps. 1, 5, 131; cf. id. Bacch. 4, 4, 76 sq.:

litteras, tabellas,

id. Ps. 1, 1, 28:

(littera M) etiamsi scribitur, tamen parum exprimitur,

Quint. 9, 4, 40; cf. id. 1, 7, 28:

nostri praeceptores cervum servumque u et o litteris scripserunt,

id. 1, 7, 26; cf. id. 1, 7, 4; 1, 7, 20; 1, 7, 30; 12, 10, 28;

12, 10, 30: terra in augurum libris scripta cum r uno,

Varr. L. L. 5, § 21 Müll.:

hic carmen mediā scribe columnā,

Prop. 4 (5), 7, 83; cf.:

scribitur vestris Cynthia corticibus,

id. 1, 18, 22; Ov. M. 9, 527; Luc. 2, 343:

in aquā,

Cat. 68, 4; cf.

also: fac lapis his scriptus stet super ossa notis: hic jacet, etc.,

Tib. 1, 3, 54 (but the better reading is inscriptis):

scribere decore,

to write a good hand, Amm. 30, 9, 4:

erat scriptum ipsius manu,

Cic. Cat. 3, 5, 10:

suā manu scripsit,

Liv. 37, 10.—Of drawing, etc.:

si quis fugitivo stigmata scripserit,

has branded a runaway, Quint. 7, 4, 14; cf.: charaxat ambas ungulis scribentibus genas, Prud. steph. 10, 557:

totius vobis Frontem tabernae scipionibus scribam,

Cat. 37, 10:

(Diodotus Stoicus) geometriae munus tuebatur, verbis praecipiens discentibus, unde, quo quamque lineam scriberent,

Cic. Tusc. 5, 39, 113:

ut formam (porticus) secundum rationem loci scribas,

draw, design, Plin. Ep. 9, 39, 5; Stat. S. 1, 3, 9:

quae Attalicis variata per artem Aulaeis scribuntur acu,

i. e. are embroidered, Sil. 14, 660:

scripto radiat Germanicus auro, i. e. sculpto,

Juv. 6, 205; cf. Mart. 11, 5, 3.—

Trop.: memor essem? etiam nunc mihi Scripta illa dicta sunt in animo Chrysidis De Glycerio, graven, imprinted (syn.:

inscripta, insculpta),

Ter. And. 1, 5, 48:

arva sanguineo scribit rutilantia gyro,

Stat. Th. 11, 514.—

In partic., with the accessory idea of intellectual action, of written composition of every kind, to write, write down, compose, describe, depict; to draw up, communicate, announce in writing (syn.: compono, perscribo).

With acc.:

quoniam de re publicā multa quaesierint et scripserint,

Cic. Rep. 1, 7, 12:

Cn. Aufidius praetorius (caecus) Graecam scribebat historiam,

id. Tusc. 5, 38, 112; so,

historiam,

id. de Or. 2, 12, 51; id. Brut. 75, 262:

bellum,

Liv. 21, 1:

res gestas,

Hor. A. P. 74; id. Ep. 1, 3, 7 al.:

librum de rebus rusticis,

Cic. Sen. 15, 54:

scripsi etiam versibus tres libros de temporibus meis,

id. Fam. 1, 9, 23:

in Catone Majore, qui est scriptus ad te de senectute,

id. Lael. 1, 4:

carmen in aliquem,

id. de Or. 2, 86, 352:

Furius defensionem causae suae scripsit,

id. Verr. 2, 5, 43, § 112; cf. Quint. 2, 15, 29:

libellos,

Ov. Tr. 5, 12, 61; id. P. 4, 13, 19:

notas,

id. ib. 3, 2, 90:

Diphilus Hanc (fabulam) Graece scripsit,

Plaut. Cas. prol. 33; Ter. Heaut. prol. 43; id. Hec. prol. 6 (cf. also infra, d):

versus,

Lucr. 1, 24; Hor. S. 1, 9, 23; 1, 10, 60:

carmina,

id. ib. 2, 5, 74; id. Ep. 1, 19, 3:

poëmata,

id. ib. 2, 2, 66 et saep.; cf.: scripsere alii rem Versibus, Enn. ap. Cic. Brut. 19, 76 (Ann. v. 221 Vahl.):

formam et situm agri alicui,

to describe, Hor. Ep. 1, 16, 4 et saep.—Of written communications, letters, etc.:

epistulis tuis perdiligenter scriptis,

Cic. Att. 1, 11, 1; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 1:

haec scripsi properans,

Cic. Att. 2, 19, 5:

litteras, quas ad Pompeium scripsi, tibi misi,

id. ib. 3, 9, 3:

litterae extemplo Romam scriptae,

Liv. 41, 16:

plura ad te scribam, si, etc.,

Cic. Att. 11, 10, 3:

scriberem ad te de hoc plura, si Romae esses,

id. ib. 6, 4, 11:

haec ad te scripsi verbosius,

id. Fam. 7, 3, 5:

scriptā jam epistulā superiore,

id. ib. 1, 9, 26:

non quo haberem, quod tibi scriberem,

id. Att. 4, 4, a:

epistulam,

Plin. Ep. 7, 9, 8 et saep.:

scribere salutem,

to send a greeting, Plaut. Bacch. 4, 9, 77; cf.:

laudes atque gratias populo Romano,

Gell. 3, 8, 5.—With a personal object:

nullos habeo scriptos (homines), memini tamen,

written down, Plaut. Mil. 1, 1, 48:

per eum Marium, quem scripsissem,

Cic. Att. 12, 49, 1: quis Martem digne scripserit aut...Merionem aut...Tydiden? who could depict, represent, etc., Hor. C. 1, 6, 14; id. S. 2, 1, 16; cf. in the pass.:

scriberis Vario fortis et hostium Victor,

id. C. 1, 6, 1.—With two acc.: cum auctor pugnae se A. Cornelium Cossum consulem scripserit, subscribed himself, declared himself in the inscription to be, Liv. 4, 20, 11.—

With object-clause:

in foribus scribat occupatum esse se,

Plaut. As. 4, 1, 15:

ut Africanum avum meum scribit Cato solitum esse dicere,

Cic. Rep. 1, 17, 27; id. Att. 1, 8, 1; cf.:

Romae quod scribis sileri, ita putabam,

id. ib. 2, 13, 2:

quod ad te scripseram me in Epiro futurum,

id. ib. 3, 13, 1:

Graeceius ad me scripsit, C. Cassium sibi scripsisse, homines comparari, qui, etc.,

id. ib. 15, 8, 2:

Cicero quodam loco scribit, id esse optimum, etc.,

Quint. 11, 1, 92:

post paulo scribit, sibi millia quinque Esse domi chlamydum,

Hor. Ep. 1, 6, 43 et saep.—In pass., with nom. or acc.:

eadem haec avis scribitur conchis se solere complere, etc.,

Cic. N. D. 2, 49, 125: scribitur nobis, magnam veteranorum multitudinem Romam convenisse jam, etc., Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 2, 1:

scriptum est item, quaesivisse (Socratem), quid esset,

Cic. Div. 1, 54, 123.—

With rel.-clause:

nec scribis, quam ad diem te exspectemus,

Cic. Att. 3, 7, 1:

scribe aliquando ad nos, quid agas,

id. Fam. 7, 12, 2:

ad me Valerius scripsit... quem ad modum ducta esses, etc.,

id. ib. 14, 2, 2.—

Absol.:

quo (Platone) nemo in scribendo praestantior fuit,

Cic. Rep. 2, 11, 21; cf. id. ib. 3, 8, 13:

Demophilus scripsit, Marcus vortit barbare,

Plaut. As. prol. 11; id. Trin. prol. 19:

poëta quom primum ad scribendum animum appulit,

Ter. And. prol. 1; id. Heaut. prol. 7:

sumite materiem vestris, qui scribitis, aequam Viribus,

Hor. A. P. 38:

sic raro scribis, ut toto non quater anno Membranam poscas,

id. S. 2, 3, 1 et saep.:

Samiae, ut ibi (i. e. in oratione) scribit Laelius, capedines,

Cic. Rep. 6, 2, 11; cf. id. ib. 1, 16, 25:

ut, quemadmodum scribit ille, cottidiano, etc.,

id. ib. 6, 2, 8:

denique non video de tot scribentibus unum,

Ov. Tr. 2, 495.—So freq. of written communications, letters; usually with ad aliquem (less freq. alicui) or de aliquā re:

tv si, ut scribis, Kal. Jun. Romā profectus es, etc.,

Cic. Att. 3, 9, 3:

ego te, ut scribis, cito videbo,

id. ib. 3, 27:

nihil habeo, quod ad te scribam, scribo tamen, non ut te delectem, etc.,

id. ib. 14, 12, 3:

senatusconsultum si erit factum, scribes ad me,

id. ib. 5, 4, 2; cf.:

scripsi etiam ad Camillum, ad Lamiam,

id. ib. 5, 8, 3:

in quā (epistulā) de agro Campano scribis,

id. ib. 2, 16, 11:

ut nuper me scis scripsisse ad te de Varronis erga me officio, etc.,

id. ib. 2, 25, 1; cf.:

Hermae tui Pentelici, de quibus ad me scripsisti,

id. ib. 1, 8, 2; 1, 9, 2 et saep.— With ut, ne, etc.:

velim domum ad te scribas, ut mihi tui libri pateant,

Cic. Att. 4, 14, 1:

ad me scriberet, ut in Italiam quam primum venirem,

id. ib. 11, 7, 2; 5, 11, 6.— With dat.:

consules Fulvio, ut ex Falisco, Postumio, ut ex Vaticano exercitum ad Clusium admoveant, scribunt,

Liv. 10, 27; 42, 27; Tac. A. 1, 29.—With ne:

Scipioni scribendum, ne bellum remitteret,

Liv. 30, 23.—With simple subj.:

scribit Labieno, si rei publicae commodo facere posset, cum legione ad fines Nerviorum veniat,

Caes. B. G. 5, 46 fin. —In Tac. also, with inf.:

scribitur tetrarchis ac regibus, jussis Corbulonis obsequi,

Tac. A. 15, 25 fin. —In eccl. Lat. as a formula of quotation from the Scriptures:

scriptum est,

i. e. it is said in Holy Writ, Vulg. Matt. 4, 4; id. Luc. 19, 46; id. Rom. 11, 8 et saep.—

Publicists', milit., jurid., and business t. t., of written plans, drafts, and other writings of various import.

Publicists' t. t., to draw up, draught a law, decree, treaty, etc.:

quod proditum memoria est, X. viros, qui leges scripserint, etc.,

Cic. Rep. 2, 31, 54; so,

leges,

id. ib. 2, 36, 61; 2, 10, 18; id. Rosc. Am. 25, 70; id. de Or. 1, 19, 86; id. Inv. 1, 38, 68 al.; cf.

in a transf. signif.: cui non apparet, inopiam et miseriam civitatis istam legem scripsisse, etc.,

Liv. 34, 6 fin.; and:

testamentum, quod pietas, fides, pudor scripsit,

Plin. Ep. 8, 18, 7:

haec senatusconsulta non ignoro ab amicissimis ejus, cujus de honore agitur, scribi solere,

Cic. Fam. 15, 6, 2.—So very freq.: senatusconsulto scribendo, or simply scribendo adesse, or also, ad scribendum esse, to witness the drawing up of a decree of the Senate; to subscribe it: erat nobis dictum, te existimare, alicui senatusconsulto, quod contra dignitatem tuam fieret, scribendo Lamiam [p. 1648] affuisse, qui omnino consulibus illis numquam fuit ad scribendum, Cic. Fam. 12, 29, 2 Orell. N. cr.; cf.: senatusconsulta scribuntur apud familiarem meum (i. e. Caesarem). Et quidem cum in mentem venit (Caesari), ponor ad scribendum (i. e. he adds my signature to it), id. ib. 9, 15, 4:

quod me esse ad scribendum vides,

id. Att. 1, 19, 9; id. Fam. 9, 15, 3: S. C. auctoritas. Pridie Kal. Octob. in aede Apollinis scrib. affuerunt L. Domitius, etc., an official formula ap. Cic. Fam. 8, 8, 5 sq. (v. assum):

Boeotorum gentem numquam ad scribendum amicitiae foedus adduci potuisse,

to make, enter into, conclude, Liv. 42, 12.—

Milit. t. t.: scribere milites (legiones, supplementum, etc.), to enlist, enroll, levy:

milites,

Sall. J. 43, 3:

legiones,

id. C. 32, 1:

exercitui supplementum,

id. J. 39, 2:

supplementum legionibus,

Cic. Fam. 3, 3, 1; Liv. 8, 8:

exercitum,

id. 4, 43; 9, 8; 9, 19:

equites,

id. 10, 25; 21, 40; 35, 20:

socios navales,

id. 37, 2; so, too: sex milia colonorum Albam in Aequos, to enroll for the purpose of sending, to send, id. 10, 1:

socios scribere in urbem,

id. 4, 11, 4.—

Poet., transf.:

scribe tui gregis hunc,

enroll him among your retinue, Hor. Ep. 1, 9, 13.—

Jurid. and business t. t.: dicam scribere (alicui), like dikên graphein tini, to bring an action in writing against any one (v. dica); of a lawyer, to draw up legal instruments (complaints or charges, contracts, wills, etc.):

Servius hanc urbanam militiam respondendi, scribendi, cavendi secutus est,

Cic. Mur. 9, 19; id. Fam. 7, 14 Manut.; cf. id. Leg. 1, 4, 14:

omnia testamenta tu scribes unus,

id. de Or. 2, 6, 24; Dig. 28, 2, 25.—Hence, transf., with a personal object: aliquem heredem, to appoint or designate any one as heir:

testamentum palam fecerat et illum heredem et me scripserat,

Cic. Mil. 18, 48; cf.:

in testamento Ptolemaei patris heredes erant scripti, etc.,

Caes. B. C. 3, 108:

quem Micipsa testamento secundum heredem scripsit,

Sall. J. 65, 1; Auct. B. Alex. 33; Plin. Pan. 43, 1 sq.; Tac. A. 14, 31; Hor. S. 2, 5, 48; Juv. 3, 161; 9, 87:

aliquem coheredem,

Tac. Agr. 43 fin.:

aliquem exheredem,

to disinherit any one by will, Dig. 37, 4, 8, §§

1 and 6: aliquem tutorem liberis suis,

to appoint as guardian by will, Cic. Clu. 14, 41:

libertatem servo,

to bequeath to a slave his freedom, Dig. 29, 2, 71.—Of contracts, notes, drafts, etc.:

pulchre scripsti: scitum syngraphum!

Plaut. As. 4, 1, 57: nummos, usuras, etc. (alicui), to give a note or bond for:

scribit nummos,

id. ib. 2, 4, 34:

sibi creditam pecuniam,

Dig. 26, 7, 9, § 7:

genero usuras praestandas quasi ex dotis promissione,

ib. 4, 4, 17:

lecta est cautio hujusmodi: Lutius Titius scripsi, me accepisse a Publio Maevio quindecim mutua numerata mihi de domo, etc.,

ib. 12, 1, 40: scribe decem (tabulas) a Nerio, give ten notes or bonds drawn up by the usurer Nerius, Hor. S. 2, 3, 69. scriptos expendere nummos, v. l. ap. Hor. Ep. 2, 1, 105 (Hold. cautos); cf. rescribo.—Hence, scriptum, i, n., something written, viz.,

(Acc. to I.) A line; so only: duodecim scripta, a game played with colored stones (calculi) on a draught-board marked into spaces by twelve oblique lines: tibi concedo, quod in duodecim scriptis olim, ut calculum reducas, si te alicujus dati poenitet, Cic. Fragm. ap. Non. 170, 30; cf.:

in lusu duodecim scriptorum cum prior calculum promovisset essetque victus, etc.,

Quint. 11, 2, 38;

v. also scriptula, and Becker, Gall. 3, pp. 261 and 264 sq.: duodecim scriptis ludere,

Cic. de Or. 1, 50, 217.—

(Acc. to II.) A written composition, writing, treatise, book, work, etc. (most freq. in plur.):

ex scripto et sententiā controversia nascitur cum videtur scriptoris voluntas cum scripto ipso dissentire,

the writing, the written expression, Auct. Her. 1, 11, 19:

incredibile dictu est, quam multi Graeci de harum valvarum pulchritudine scriptum reliquerunt,

have left something written concerning it, speak of it in their writings, Cic. Verr. 2, 4, 56, § 124; so Quint. 6, 1, 7; cf. in plur., Cic. Rep. 1, 22, 36:

quod a Democrito et Platone in scriptis relictum esse dicunt,

id. de Or. 2, 46, 194:

utinam exstarent illa carmina, quae multis saeculis ante suam aetatem in epulis esse cantata, in Originibus scriptum reliquit Cato!

id. Brut. 19, 75: ut ipsis scriptis non ea mandaremus, id. Off. 2, 1, 3:

in quo libro scriptum hoc invenitur,

Quint. 1, 1, 15:

Hortensius erat memoriā tantā, ut quae secum commentatus esset, ea sine scripto verbis eisdem redderet, quibus cogitavisset,

without notes, Cic. Brut. 88, 301; cf. on the contrary: de scripto dicere, to speak or read from a written paper:

recitetur oratio, quae propter rei magnitudinem dicta de scripto est,

id. Planc. 30, 74; id. Phil. 10, 2, 5; id. Brut. 12, 46; id. Att. 4, 3, 3; id. Fam. 10, 13, 1:

laudavit pater scripto meo,

in a speech composed by me, id. Q. Fr. 3, 8, 5:

adire aliquem scripto,

Tac. H. 4, 39:

cum eorum inventis scriptisque se oblectent,

writings, Cic. Rep. 1, 17, 28:

ardeo cupiditate...nomen ut nostrum scriptis illustretur et celebretur tuis,

id. Fam. 5, 12, 1:

scripta recitare,

Hor. S. 1, 4, 75:

nosmet Lucili scripta legentes,

id. ib. 1, 10, 56:

Graecorum Scripta optima,

id. Ep. 2, 1, 29:

si non accipiet scriptum,

Ov. A. A. 1, 469:

debueram scripto certior esse tuo,

id. H. 6, 4.—

(Acc. to II. B. 1.) Scriptum legis, and simply scriptum, a written ordinance, a law:

quam tu mihi ex ordine recita de legis scripto populi Romani auctionem,

Cic. Agr. 2, 18, 48:

(Crassus) ita multa tum contra scriptum pro aequo et bono dixit, ut, etc.,

id. Brut. 39, 145; cf. id. Inv. 2, 46, 135; 2, 47, 138; cf.:

(senatus) scripto illo istius sententiam dicere vetabatur,

rescript, id. Dom. 26, 69.

sĭmŭl (ante-class. also sĕmŭl, Plaut. Trin. prol. p. 97 Ritschl; v. infra; and sĕmŏl, C. I. L. 1175 fin.; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 96; cf. also simitu. The final l of simul was scarcely pronounced in the vulg. lang., and in comic poetry does not make position with an initial consonant following; v. Corss. Ausspr. 2, p. 643 sq.; Lorenz ad Plaut. Ps. 567), adv. [Sanscr. sama-; Gr. hama, homos]; cf. semel, = eodem tempore, una, at the same time, together, at once, as soon as.

Referring, as temporal adverb, to plural nouns of the same sentence, and representing persons or things as acting, happening, etc., simultaneously.

After a plural subject:

hunc ambo in saxo semul sedent ejecti,

Plaut. Rud. prol. 72:

multa concurrunt simul,

Ter. And. 3, 2, 31:

(duo homines) simul cenare voluerunt,

Cic. Inv. 2, 4, 14:

Zmyrnae cum simul essemus compluris dies,

id. Rep. 1, 8, 13:

tres simul soles effulserunt,

Liv. 41, 21 fin.:

tria simul agmina populabantur Indos,

Curt. 9, 10, 7:

duo simul hujusmodi personae Ciceroni obstiterunt,

Quint. 11, 1, 69:

Othonem multa simul exstimulabant,

Tac. H. 1, 21; Cic. Fam. 9, 1, 2; id. Att. 5, 10, 5; Liv. 21, 33, 3; 41, 2 init.; Curt. 4, 15, 22.—Sometimes the logical subject is understood:

multos modios salis simul (i. e. amicis) edendos esse,

Cic. Lael. 19, 67.—Sometimes both the subject and predicate are understood:

quare si simul (i. e. nos agere) placebit,

Cic. Fam. 5, 19, 2.—

With a plur. object:

(Alcumena) uno partu duos peperit semul,

Plaut. Am. 5, 2, 8:

duas res simul nunc agere decretum'st mihi,

Plaut. Merc. prol. 1:

si duos consules simul ex Italia ejectos... res publica tenere potuisset,

Cic. Phil. 13, 14, 29:

ambo cum simul conspicimus,

Liv. 40, 46 init.:

simul omnibus portis erupit,

id. 40, 48 fin.; cf. Auct. Her. 3, 12, 22; Liv. 8, 37, 5; 21, 60; 40, 30; 42, 7; Curt. 5, 9, 1; Quint. 10, 1, 76; 10, 3, 23; 10, 7, 16.—So with singular implying a plural:

tota (urbs) simul exsurgere aedificiis coepit,

Liv. 6, 4, 6:

totam simul causam ponit ante oculos,

Quint. 6, 1, 1.—After an adverb. implying a plural noun:

igitur undique simul (i. e. ex omnibus locis simul) speculatores citi sese ostendunt,

Sall. J. 101, 1.—

Referring [p. 1703] to plural attributes:

omnium simul rerum... discrimine proposito,

Liv. 6, 35, 6:

multarum simul civitatium legati Romam convenerunt,

id. 43, 6, 1.—

Referring to an attributive participle understood:

multitudo plurium simul gentium (= simul eodem loco versantium),

Liv. 44, 45:

trium simul bellorum victor (= eodem tempore gestorum),

id. 6, 4, 1:

inter duo simul bella,

id. 7, 27, 7:

tot simul malis victi,

Curt. 4, 4, 12.

Referring to nouns, etc., connected by the preposition cum: simul cum = una cum (v. una, s. v. unus), together with:

novi (illum) cum Calcha semul,

Plaut. Men. 5, 2, 48:

jube in urbem veniat jam tecum semul,

id. Most. 4, 2, 26:

qui ipsus equidem nunc primum istanc tecum conspicio semul?

id. Am. 2, 2, 122:

me misisti ad portum cum luci semul,

id. Stich. 2, 2, 40:

quae (amicitia) incepta a parvis cum aetate adcrevit simul,

Ter. And. 3, 3, 7:

simul consilium cum re amisti?

id. Eun. 2, 2, 10:

Critolaum simul cum Diogene venisse commemoras,

Cic. Or. 2, 38, 100:

Hortensius tecum simul pro Appio Claudio dixit,

id. Brut. 64, 230:

cum corporibus simul animos interire,

id. Lael. 4, 13:

vobiscum simul considerantis,

id. Rep. 1, 46, 70:

testamentum Cyri simul obsignavi cum Clodio,

id. Mil. 18, 48:

simul cum lege Aelia magistratum iniit,

id. Att. 1, 16, 13:

simul cum lumine pandit,

id. Arat. 704 (452):

simul cum moribus immutatur fortuna,

Sall. C. 2, 5:

cum anima simul,

id. ib. 33, 4:

simul cum occasu solis,

id. J. 91, 2:

simul cum dono designavit templi finis,

Liv. 1, 10, 5:

si (dictator) se (Fabium) simul cum gloria rei gestae extinxisset,

id. 8, 31, 7:

ut cresceret simul et neglegentia cum audacia hosti,

id. 31, 36, 7; cf. Plaut. Am. 2, 2, 136; id. Aul. 4, 4, 28; id. Bacch. 4, 1, 5; id. Cist. 4, 2, 105; id. Ep. 1, 1, 39; id. Men. prol. 27; 2, 3, 54; 5, 1, 36; id. Merc. 2, 1, 31; id. Most. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 1, 13; id. Tusc. 3, 18, 40; id. de Or. 2, 33, 142; 3, 3, 10; id. Arch. 12, 30; id. Sest. 22, 50; id. Fam. 15, 4, 8; Liv. 1, 31, 3; Nep. 3, 2; 11, 3; 18, 3; 23, 6; Quint. 11, 3, 65; Hor. Epod. 1, 8; id. S. 1, 1, 58.—Strengthened by una:

quippe omnes semul didicimus tecum una,

Plaut. Poen. 3, 1, 50; cf. id. Most. 4, 3, 43.—With ellipsis of mecum:

qui scribis morderi te interdum quod non simul sis,

Cic. Att. 6, 2, 8.—Freq. cum eo (eis, etc.) must be supplied after simul, likewise, together with him, them, etc.:

in vigiliam quando ibat miles, tum tu ibas semul (i. e. cum eo)?

Plaut. Ps. 4, 7, 86:

cum simul P. Rutilius venisset,

Cic. Rep. 1, 11, 17:

hos qui simul erant missi, fallere,

id. Rosc. Am. 38, 110:

prae metu ne simul (i. e. cum iis) Romanus irrumperet,

Liv. 5, 13, 13:

extra turbam ordinem conlocuntur semul (i. e. inter se),

Plaut. Am. 1, 1, 69; cf. id. ib. 2, 2, 180; Cic. Pis. 34, 84; Liv. 6, 11, 5; Curt. 8, 13, 3.—Simul with abl. alone = cum with abl. ( poet. and in post-Aug. prose; cf. Gr. hama with dat.):

simul his,

Hor. S. 1, 10, 86:

quippe simul nobis habitat,

Ov. Tr. 5, 10, 29:

his simul,

Sil. 3, 268:

Magnetibus simul transmissi,

Tac. A. 4, 55:

quindecimviri septemviris simul,

id. ib. 3, 64; cf. id. ib. 6, 9; Sil. 5, 418; Sen. Troad. 1049.

Referring to a preceding adverb. clause, at the same time, i.e. as that of the action described:

juris ubi dicitur dies, simul patronis dicitur,

Plaut. Men. 4, 2, 17:

quamquam ego vinum bibo, at mandata hau consuevi semul bibere una (= bibere quom vinum bibo, una cum vino),

id. Pers. 2, 1, 3:

quando nihil sit (quod det), semul amare desinat,

id. Ps. 1, 3, 73 Fleck.:

ubi res prolatae sunt, quom rus homines eunt, semul prolatae res sunt nostris dentibus,

id. Capt. 1, 1, 10; id. Ps. 4, 7, 84; cf.:

domum numquam introibis, nisi feres pallam simul (i. e. cum introibis),

Plaut. Men. 4, 2, 104.

Referring to two or more co-ordinate terms or facts representing these as simultaneous, and at the same time, and also, both... and ( at once), together.

Referring to co-ordinate terms of the same sentence.

Simul preceding all the coordinate terms which are connected by et, ac, atque, que, or by et... et (freq. in the histt.):

semul flere sorbereque haud facile est,

Plaut. Most. 3, 2, 104:

Q. Hortensi ingenium simul aspectum et probatum est,

Cic. Brut. 64, 228: Bomilcar, simul cupidus incepta patrandi, et timore socii anxius, Sall. J. 70, 5:

dicenti lacrimae simul spiritum et vocem intercluserunt,

Liv. 40, 16 init.:

quae simul auxilio tribunicio et consensu plebis impediri coepta,

id. 6, 27, 9:

Lycios sub Rhodiorum simul imperio et tutela esse,

id. 41, 6 fin.:

Priverni qui simul a Fundanis ac Romanis defecerunt,

id. 8, 19, 11:

simul divinae humanaeque spei pleni pugnam poscunt,

id. 10, 40, 1:

eximio simul honoribus atque virtutibus,

id. 6, 11, 3:

obruit animum simul luctus metusque,

id. 42, 28; 5, 26, 10; Val. Max. 5, 2, 6:

simul ipsum Vitellium contemnebant metuebantque,

Tac. H. 2, 92; cf. Liv. 3, 38, 12; 3, 50, 12; 5, 7, 3; 6, 18, 5; 6, 33, 9; 6, 40, 4; 9, 12, 4; 27, 51, 12; Caes. B. G. 7, 48; Curt. 5, 4, 30; Sen. Q. N. 2, 54, 2.—So with three or more co-ordinate terms, either all connected by et, Caes. B. G. 4, 24, 2; Quint. 1, 12, 3; 10, 7, 23;

or asyndetic: nunc simul res, fides, fama, virtus, decus deseruerunt,

Plaut. Most. 1, 2, 60.—

Simul after all the coordinate terms (mostly ante-class.):

nunc operam potestis ambo mihi dare et vobis simul,

Plaut. Men. 5, 9, 40:

faxo et operam et vinum perdiderit simul,

id. Aul. 3, 6, 42:

ut si quis sacrilegii et homicidii simul accusetur,

Quint. 12, 1, 4; cf. Plaut. Capt. 3, 5, 92; id. Men. 3, 3, 16; Mart. 11, 58, 10.—

Simul after the first of the co-ordinate terms (so not in Cic.):

convenit regnum simul atque locos ut haberet,

Naev. Bell. Pun. 1, 6, fr. 3:

oculis simul ac mente turbatum,

Liv. 7, 26, 5:

quod ubi auditum simul visumque est,

id. 8, 39, 7:

pulvere simul ac sudore perfusum,

Curt. 3, 5, 2:

terrestri simul navalique clade,

id. 4, 3, 14:

vota nuncupabantur simul et solvebantur,

Val. Max. 6, 9, ext. 5:

qui ima simul ac summa foveret aequaliter,

Sen. Ep. 90, 25; cf. Liv. 4, 32, 12; Curt. 3, 8, 23; 6, 5, 19; 8, 5, 1; Quint. 10, 1, 30.—In post-Aug. prose without any temporal idea, = as well as:

populi Romani facta simul ac dicta memoratu digna... deligere constitui,

Val. Max. 1 prol.; so id. 1, 1, 9.—

Placed before the last term.

Simul et (= simul etiam), and at the same time, and also:

Jugurtha, postquam oppidum Capsam aliosque locos munitos, simul et magnam pecuniam amiserat,

Sall. J. 97, 1:

Marium fatigantem de profectione, simul et invisum et offensum,

id. ib. 73, 2:

Marius hortandi causa, simul et nobilitatem exagitandi, contionem advocavit,

id. ib. 84, 5:

milites modesto imperio habiti, simul et locupletes,

id. ib. 92, 2:

Perseus cum adventu consulis, simul et veris principio strepere omnia cerneret,

Liv. 44, 34 fin.; cf. Hor. C. 1, 20, 6.—

Simulque (rare):

ut (materia) fragilis incumberet, simulque terra umore diluta,

Curt. 8, 10, 25.—

Simul, without any conjunction (so in Cic., but only poet.):

Neptuno grates habeo et tempestatibus, semul Mercurio qui, etc.,

Plaut. Stich. 3, 1, 3:

Electra Stereopeque, simul sanctissima Maja,

Cic. Arat. 270 (36):

inter solis iter, simul inter flamina venti,

id. ib. 342 (101):

ambiguus consilii, num Dyrrhachium pedite atque equite, simul longis navibus mare clauderet,

Tac. H. 2, 83. —

Inserted in the last term ( poet.):

memor Actae non alio rege puertiae, Mutataeque simul togae,

Hor. C. 1, 36, 9;

interea Maecenas advenit atque Coccejus, Capitoque simul Fontejus,

id. S. 1, 5, 32.—

Referring to two or more co-ordinate clauses or sentences.

Et simul or simulque:

contundam facta Talthybi, contem namque omnes nuntios, semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

Plaut. Stich. 2, 1, 34:

eamus, et de istac simul consilium volo capere una tecum,

i. e. while going, Ter. Eun. 3, 5, 65:

quod... et simul quia,

Lucr. 5, 1181:

ratio Ecquaenam fuerit origo... et simul ecquae sit finis, etc.,

id. 5, 1213:

sed iidem illi ita mecum loquuntur... et simul admonent quiddam quod cavebimus, etc.,

Cic. Phil. 1, 11, 28:

ex tuis litteris cognovi festinationem tuam, et simul sum admiratus cur, etc.,

id. Fam. 7, 8, 1:

emergit Nixi caput, et simul effert sese clara Fides et, etc.,

id. Arat. 713 (460):

postquam Rutilium consedisse accepit, simulque ex Jugurthae proelio clamorem augeri,

Sall. J. 52, 6:

equites ex equis desiliunt, simulque et hosti se opponunt, et animos peditum accendunt,

Liv. 3, 62, 8:

tum rigere omnibus corpora... et simul lassitudine et... fame etiam deficere,

id. 21, 54, 9; 41, 3; Cic. Arat. 504 (259); 545 (299); Curt. 4, 2, 21; Quint. 2, 5, 13.—

Simul with autem or enim, introducing the second sentence:

salve! simul autem vale!

Plaut. Merc. 5, 1, 1: augeamus sane suspicionem tuam;

simul enim augebimus diligentiam,

Cic. Marc. 7, 22.—

Simul preceding co-ordinate sentences, generally connected by et... et, but also by a single copulative conjunction:

simul enim et rei publicae consules, et propones ei exempla ad imitandum,

Cic. Phil. 10, 2, 5:

illa autem altera ratio quae simul et opinionem falsam tollit, et aegritudinem detrahit,

id. Tusc. 4, 28, 60:

simul et inopiam frumenti lenire, et ignaris omnibus parare,

Sall. J. 91, 1:

nullus portus erat qui simul et omnis onerarias caperet, et tecta legionibus praeberet,

Liv. 32, 18, 3:

simul et cohors invasit, et ex omnibus oppidi partibus... concurrerunt,

id. 32, 24, 3: simul Metelli imagines dereptae, et missi qui Antonio nuntiarent. Tac. H. 3, 13; cf. Suet. Caes. 57.—

Referring to co-ordinate clauses introduced by subordinating conjunctions:

Mnesilochum ut requiram atque ut eum mecum ad te adducam semul,

Plaut. Bacch. 3, 5, 2:

tantum faciam ut notam apponam... et simul significem, etc.,

Cic. Fam. 13, 6, 2:

quod eo liberius ad te seribo, quia nostrae laudi favisti, simulque quod video non novitati esse invisum meae,

id. ib. 1, 7, 8; 7, 10, 3.—If used in connecting dependent clauses, simul often stands for a co-ordinating conjunction; v. VI. infra.

Introducing an independent sentence, at the same time, also, likewise (cf.: itaque, igitur, deinde, tum, etc.).

Simul alone:

ego Tiresiam consulam quid faciundum censeat: semul hanc rem ut facta est eloquar,

Plaut. Am. 5, 1, 77:

sequimini! simul circumspicite ne quis adsit arbiter,

id. Mil. 4, 4, 1:

alterum ipse efficiam ut attente audiatis. Simul illud oro: si, etc.,

Cic. Phil. 2, 5, 10:

hoc proprium virtutis existimant... simul hoc se fore tutiores arbitrantur,

Caes. B. G. 6, 23:

Valerio Samnitium legiones occurrunt... simul in Campanos stimulabat ira,

Liv. 7, 32, 3:

tibi (Apollo) decimam partem praedae voveo. Te simul, Juno, precor ut, etc.,

id. 5, 21, 3.—

More freq. simul et (= etiam):

quia videbitur Magis verisimile id esse... simul et conficiam facilius ego quod volo,

Ter. Heaut. 4, 5, 55:

nolite committere ut in re tam inveterata quidquam novi sentiatis. Simul et illa omnia ante oculos vestros proponite, etc.,

Cic. Balb. 28, 65:

demonstravi haec Caecilio. Simul et illud ostendi, me ei satisfacturum,

id. Att. 1, 1, 4:

legati jam reverterant... simul venerant et ab rege Perseo oratores qui, etc.,

Liv. 41, 19 med.:

ipse ad Sycurium progressus, opperiri ibi hostium adventum statuit. Simul et frumentari passim exercitum jubet,

id. 42, 54 fin.; cf. Plaut. Stich. 5, 5, 14; Cic. Or. 2, 85, 349; id. Q. Fr. 1, 1, 12, § 34; id. Prov. Cons. 15, 36; id. Balb. 25, 56; id. Arat. 618 (372); 628 (382); 707 (454); 721 (468); Caes. B. G. 1, 19; 6, 8; Sall. C. 30, 2; id. J. 100, 3; Liv. 8, 9, 13; 8, 32, 5; 10, 3, 2; 40, 32; 4, 49, 3; Tac. H. 1, 1; 1, 52; 2, 53; 3, 15; 3, 18; 3, 20; 3, 29; 3, 42; 3, 82.

Simul itself stands as co-ordinating conjunction, to connect dependent clauses represented as contemporaneous, and at the same time, and also (not ante-class.; rare in Cic.;

freq. in the histt.): ei Verres possessionem negat se daturum, ne posset patronum suum juvare, simul ut esset poena quod, etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 47, § 124:

omnes vocat ad diripiendos Eburones, ut potius Gallorum vita quam legionarius miles periclitetur, simul ut... pro tali facinore stirps et nomen civitatis tollatur,

Caes. B. G. 6, 34: quippe foedum hominem a republica procul esse volebat;

simul quia boni complures praesidium in eo putabant,

Sall. C. 19, 2:

cujus de virtute, quia multi dixere, praetereundum puto, simul ne per insolentiam quis existumet memet studium meum laudando extollere,

id. J. 4, 2:

nihil horum... discere cum cerneret posse, simul et tirocinio et perturbatione juvenis moveretur, etc.,

Liv. 39, 47:

a sermone Graeco puerum incipere malo, quia Latinum vel nobis nolentibus perhibet, simul quia disciplinis quoque Graecis prius instruendus est,

Quint. 1, 1, 12; Sall. J. 20, 1; Liv. 39, 33, 1; 8, 6, 11; Caes. B. C. 43, 2; Sall. C. 20, 3; 56, 5; Liv. 3, 50, 10; 40, 36 init.; Tac. H. 1, [p. 1704] 70;

2, 15.—So, connecting participial expressions or adverbial phrases with dependent clauses: his amicis confisus Catilina, simul quod aes alienum ingens erat, et quod... opprimendae reipublicae consilium cepit,

Sall. C. 16, 4:

hi, quod res in invidia erat, simul et ab Numidis obsecrati,

id. J. 25, 5:

ob eam iram, simul ut praeda militem aleret, duo milia peditum... populari agrum jussit,

Liv. 21, 52, 5; 3, 66, 3:

equites praemisit speculatum, simul ut ignem exstinguerent,

Curt. 4, 10, 11:

Otho, quamquam turbidis rebus, etc., simul reputans non posse, etc.,

Tac. H. 1, 83 init.:

committere igitur eum (locum) non fidelissimis sociis noluit, simul quod ab illa parte urbis navibus aditus ex alto est,

Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84; Liv. 9, 2, 5; Tac. H. 1, 70 fin.; 2, 28; 2, 30.

Simul. as co-ordinating conjunction, is frequently placed before each of the co-ordinate terms (simul... simul = hama men... hama de), partly... partly; not only... but at the same time (not anteAug.).

With independent clauses:

simul castra oppugnabantur, simul pars exercitus ad populandum agrum Romanum missa,

Liv. 3, 5, 2:

accolas Hannibal simul perlicit ad naves fabricandas, simul et ipsi traici exercitum cupiebant,

id. 21, 26, 7:

ab his simul custodes trucidari coepti, simul datum signum armatis ut ex insidiis concurrerent,

id. 9, 25, 8:

simul gratias agit, simul gratulatur quod, etc.,

Curt. 6, 7, 15; cf. Verg. A. 1, 631 sq.; 2, 220 sqq.; 12, 268; Liv. 1, 9, 5.—

With dependent clauses:

venit ad quaerendum, simul quod non deducerent praesidia, simul quod in Bithyniam auxilia missi forent,

Liv. 39, 46 fin.:

Perseus cum audisset, simul Meliboeam a consulis exercitu oppugnari, simul classem Iolci stare,

id. 44, 13 init.:

consul ad Phylan ducit, simul ut praesidium firmaret, simul ut militi frumentum divideret,

id. 44, 8, 1:

simul questi... simul nuntiantes,

id. 42, 46:

plus quam imponebatur oneris recepi, simul ut pleniore obsequio demererer amantissimos mei, simul ne... alienis vestigiis insisterem, Quint. prooem. 3.—Rarely connecting a dependent clause with an independent sentence: Athenas ierant, simul ut pro legatione praemio esset honos, simul peritos legum peregrinarum ad condenda nova jura usui fore credebant,

Liv. 3, 35, 5; cf. Verg. A. 12, 758.—

Co-ordinating dependent clauses with adverbial phrases:

Germani frequenter in castra venerunt, simul sui purgandi causa, simul ut de induciis impetrarent,

Caes. B. G. 4, 13:

Philippus, simul ne ocio miles deterior fieret, simul avertendae suspicionis causa... in Maedicam ducere pergit,

Liv. 40, 21, 1. —

Connecting single nouns or phrases belonging to the same predicate:

cum simul fragor rupti pontis, simul clamor Romanorum impetum sustinuit,

Liv. 2, 10, 10:

ad se simul legatos, simul milites missos,

id. 42, 52 med.:

et Romae simul dilectu, simul tributo conferendo laboratum est,

id. 5, 10, 3:

increpando simul temeritatem, simul ignaviam,

id. 2, 65, 4:

tum vero si mul ab hostibus, simul ab iniquitate loco rum Poeni oppugnabantur,

id. 21, 33, 5:

inter simul complorationem feminarum, simul nefandam caedem,

id. 41, 11:

simul a mari, simul a terra ingredienti,

id. 44, 12 med.; cf. Tac. A. 1, 49; 14, 40; id. Agr. 25; 36; 41; Verg. G. 3, 201; id. A. 1, 513; Hor. S. 2, 2, 73.

Simul, in connection with ac, atque (also written in one word,

sĭmŭlac

, sĭmŭlatque), rarely with ut, and very rarely with et, is used as subordinating, temporal conjunction, as soon as. For simulac, etc., simul alone is freq.

Simul ac: simul ac lacrimas de ore noegeo (i. e. candido) detersit, Liv. And. ap. Fest. p. 174 Mull.:

Demenaetum simul ac conspexero hodie,

Plaut. As. 2, 4, 73:

non simul ac se ipse commovit, sensit quid intersit,

Cic. Ac. 2, 16, 51:

si simul ac procul conspexit armatos, recessisset,

id. Caecil. 16, 46:

dicebam, simul ac timere desisses, similem te futurum tui,

id. Phil. 2, 35, 89:

Alcibiades, simul ac se remiserat, dissolutus reperiebatur,

Nep. Alcib. 1. 4:

at mihi plaudo Ipse domi, simul ac nummos contemplor in arca,

Hor. S. 1, 1, 67; cf. Cic. N. D. 1, 38, 108; id. Fam. 15, 16, 2; id. Planc. 41, 98; id. Phil. 4, 1, 1; id. Verr. 2, 2, 19, § 46; id. Or. 2, 27, 117; Verg. A. 4, 90; 12, 222; Ov. M. 2, 167; Hor. S. 1, 2, 33; 1, 4, 119; 1, 8, 21.—Strengthened by primum (= ut primum):

simul ac primum ei occasio visa est, quaestor consulem deseruit,

Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; so id. ib. 2, 1, 52, § 138; id. Phil. 4, 1, 1; Suet. Caes. 30; id. Ner. 43.—

Simul atque:

L. Clodius, simul atque introductus est, rem conficit,

Cic. Clu. 14, 40:

simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt,

id. Mur. 10, 22:

simul atque audivit ejus interitum, suo Marte res suas recuperavit,

id. Phil. 2, 37, 95:

simul atque enim se infiexit hic rex in dominatum injustiorem, fit continuo tyrannus,

id. Rep. 2, 26, 49:

simul atque sibi hic adnuisset, numeraturum se dicebat,

id. Quint. 5, 18:

qui, simul atque in oppidum venerat, inmittebantur illi continuo Cibyratici canes,

id. Verr. 2, 4, 21, § 47:

simul atque de Caesaris adventu cognitum est,

Caes. B. G. 5, 3, 3; cf. Cic. Planc. 41, 98; id. Phil. 8, 10, 31; Suet. Caes. 29; id. Galb. 7.—

Simul ut (v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 11, 33):

simul ut experrecti sumus, visa illa contemnimus,

Cic. Ac. 2, 16, 51:

simul ut accepi a Seleuco litteras tuas, statim quaesivi, etc.,

id. Fam. 6, 18, 1:

nostros omnia consequi potuisse, simul ut velle coepissent,

id. Tusc. 4, 2, 5; id. Q. Fr. 2, 5, 3 (6, 2):

simul ut, qui sint professi, videro, dicam,

id. Planc. 6, 14; id. Att. 10, 4, 12:

nam simul ut supero se totum lumine Cancer extulit, extemplo cedit delapsa Corona,

id. Arat. 596 (349).—

Simul et:

simul et quid erit certi, scribam ad te,

Cic. Att. 2, 20, 2:

ego ad te statim habebo quod scribam, simul et videro Curionem,

id. ib. 10, 4, 12:

quam accepi simul et in Cumanum veni,

id. ib. 10, 16, 4; 16, 11, 6; id. Q. Fr. 2, 6, 3. In all these passages the Cod. Med. has simul et, which the editors variously changed into simulatque, simulac, simul ut, simul; so,

omne animal simul et ortum est, se ipsum diligit,

Cic. Fin. 2, 11, 33, where the vulg. has simul ut, and Madv. reads simul [et] ortum.—

Simul ubi:

quod simul ubi conspexit, equites emisit,

Liv. 4, 18, 7 dub. Weissenb. ad loc.—

Simul alone, = simul atque:

simul herbae inceperint nasci,

Cato, R. R. 48:

hic simul argentum repperit, cura sese expedivit,

Ter. Phorm. 5, 4, 4: simul limen intrabo, illi extrabunt illico, Afran. ap. Non. 104, 21 (Com. Rel. v. 5 Rib.):

simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

Cic. Ac. 2, 27, 86:

nostri, simul in arido constiterunt, in hostes impetum fecerunt,

Caes. B. G. 4, 26 fin.:

simul increpuere arma, hostis pedem rettulit,

Liv. 6, 24, 1; cf. Cic. Tusc. 4, 6, 12; id. Fin. 3, 6, 21; id. Arat. 594 (349); Caes. B. C. 1, 30, 3; Liv. 3, 62, 6; 4, 18, 6; 4, 31, 5; 4, 32, 6; 5, 25, 11; 8, 32, 2; 21, 55, 9; 44, 8 med.; 44, 19; 44, 44 fin.; Curt. 3, 11, 4; Phaedr. 3, 16, 16; Hor. C. 1, 12, 27; 3, 4, 37; Verg. G. 4, 232; Ov. F. 1, 567.—Strengthened by primum:

simul primum magistratio abiit, dicta dies est,

Liv. 6, 1, 6:

simul primum anni tempus navigabile praebuisset mare,

id. 35, 44, 5 Weissenb. ad loc.; Suet. Caes. 30.

sĭmŭl (ante-class. also sĕmŭl, Plaut. Trin. prol. p. 97 Ritschl; v. infra; and sĕmŏl, C. I. L. 1175 fin.; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 96; cf. also simitu. The final l of simul was scarcely pronounced in the vulg. lang., and in comic poetry does not make position with an initial consonant following; v. Corss. Ausspr. 2, p. 643 sq.; Lorenz ad Plaut. Ps. 567), adv. [Sanscr. sama-; Gr. hama, homos]; cf. semel, = eodem tempore, una, at the same time, together, at once, as soon as.

Referring, as temporal adverb, to plural nouns of the same sentence, and representing persons or things as acting, happening, etc., simultaneously.

After a plural subject:

hunc ambo in saxo semul sedent ejecti,

Plaut. Rud. prol. 72:

multa concurrunt simul,

Ter. And. 3, 2, 31:

(duo homines) simul cenare voluerunt,

Cic. Inv. 2, 4, 14:

Zmyrnae cum simul essemus compluris dies,

id. Rep. 1, 8, 13:

tres simul soles effulserunt,

Liv. 41, 21 fin.:

tria simul agmina populabantur Indos,

Curt. 9, 10, 7:

duo simul hujusmodi personae Ciceroni obstiterunt,

Quint. 11, 1, 69:

Othonem multa simul exstimulabant,

Tac. H. 1, 21; Cic. Fam. 9, 1, 2; id. Att. 5, 10, 5; Liv. 21, 33, 3; 41, 2 init.; Curt. 4, 15, 22.—Sometimes the logical subject is understood:

multos modios salis simul (i. e. amicis) edendos esse,

Cic. Lael. 19, 67.—Sometimes both the subject and predicate are understood:

quare si simul (i. e. nos agere) placebit,

Cic. Fam. 5, 19, 2.—

With a plur. object:

(Alcumena) uno partu duos peperit semul,

Plaut. Am. 5, 2, 8:

duas res simul nunc agere decretum'st mihi,

Plaut. Merc. prol. 1:

si duos consules simul ex Italia ejectos... res publica tenere potuisset,

Cic. Phil. 13, 14, 29:

ambo cum simul conspicimus,

Liv. 40, 46 init.:

simul omnibus portis erupit,

id. 40, 48 fin.; cf. Auct. Her. 3, 12, 22; Liv. 8, 37, 5; 21, 60; 40, 30; 42, 7; Curt. 5, 9, 1; Quint. 10, 1, 76; 10, 3, 23; 10, 7, 16.—So with singular implying a plural:

tota (urbs) simul exsurgere aedificiis coepit,

Liv. 6, 4, 6:

totam simul causam ponit ante oculos,

Quint. 6, 1, 1.—After an adverb. implying a plural noun:

igitur undique simul (i. e. ex omnibus locis simul) speculatores citi sese ostendunt,

Sall. J. 101, 1.—

Referring [p. 1703] to plural attributes:

omnium simul rerum... discrimine proposito,

Liv. 6, 35, 6:

multarum simul civitatium legati Romam convenerunt,

id. 43, 6, 1.—

Referring to an attributive participle understood:

multitudo plurium simul gentium (= simul eodem loco versantium),

Liv. 44, 45:

trium simul bellorum victor (= eodem tempore gestorum),

id. 6, 4, 1:

inter duo simul bella,

id. 7, 27, 7:

tot simul malis victi,

Curt. 4, 4, 12.

Referring to nouns, etc., connected by the preposition cum: simul cum = una cum (v. una, s. v. unus), together with:

novi (illum) cum Calcha semul,

Plaut. Men. 5, 2, 48:

jube in urbem veniat jam tecum semul,

id. Most. 4, 2, 26:

qui ipsus equidem nunc primum istanc tecum conspicio semul?

id. Am. 2, 2, 122:

me misisti ad portum cum luci semul,

id. Stich. 2, 2, 40:

quae (amicitia) incepta a parvis cum aetate adcrevit simul,

Ter. And. 3, 3, 7:

simul consilium cum re amisti?

id. Eun. 2, 2, 10:

Critolaum simul cum Diogene venisse commemoras,

Cic. Or. 2, 38, 100:

Hortensius tecum simul pro Appio Claudio dixit,

id. Brut. 64, 230:

cum corporibus simul animos interire,

id. Lael. 4, 13:

vobiscum simul considerantis,

id. Rep. 1, 46, 70:

testamentum Cyri simul obsignavi cum Clodio,

id. Mil. 18, 48:

simul cum lege Aelia magistratum iniit,

id. Att. 1, 16, 13:

simul cum lumine pandit,

id. Arat. 704 (452):

simul cum moribus immutatur fortuna,

Sall. C. 2, 5:

cum anima simul,

id. ib. 33, 4:

simul cum occasu solis,

id. J. 91, 2:

simul cum dono designavit templi finis,

Liv. 1, 10, 5:

si (dictator) se (Fabium) simul cum gloria rei gestae extinxisset,

id. 8, 31, 7:

ut cresceret simul et neglegentia cum audacia hosti,

id. 31, 36, 7; cf. Plaut. Am. 2, 2, 136; id. Aul. 4, 4, 28; id. Bacch. 4, 1, 5; id. Cist. 4, 2, 105; id. Ep. 1, 1, 39; id. Men. prol. 27; 2, 3, 54; 5, 1, 36; id. Merc. 2, 1, 31; id. Most. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 1, 13; id. Tusc. 3, 18, 40; id. de Or. 2, 33, 142; 3, 3, 10; id. Arch. 12, 30; id. Sest. 22, 50; id. Fam. 15, 4, 8; Liv. 1, 31, 3; Nep. 3, 2; 11, 3; 18, 3; 23, 6; Quint. 11, 3, 65; Hor. Epod. 1, 8; id. S. 1, 1, 58.—Strengthened by una:

quippe omnes semul didicimus tecum una,

Plaut. Poen. 3, 1, 50; cf. id. Most. 4, 3, 43.—With ellipsis of mecum:

qui scribis morderi te interdum quod non simul sis,

Cic. Att. 6, 2, 8.—Freq. cum eo (eis, etc.) must be supplied after simul, likewise, together with him, them, etc.:

in vigiliam quando ibat miles, tum tu ibas semul (i. e. cum eo)?

Plaut. Ps. 4, 7, 86:

cum simul P. Rutilius venisset,

Cic. Rep. 1, 11, 17:

hos qui simul erant missi, fallere,

id. Rosc. Am. 38, 110:

prae metu ne simul (i. e. cum iis) Romanus irrumperet,

Liv. 5, 13, 13:

extra turbam ordinem conlocuntur semul (i. e. inter se),

Plaut. Am. 1, 1, 69; cf. id. ib. 2, 2, 180; Cic. Pis. 34, 84; Liv. 6, 11, 5; Curt. 8, 13, 3.—Simul with abl. alone = cum with abl. ( poet. and in post-Aug. prose; cf. Gr. hama with dat.):

simul his,

Hor. S. 1, 10, 86:

quippe simul nobis habitat,

Ov. Tr. 5, 10, 29:

his simul,

Sil. 3, 268:

Magnetibus simul transmissi,

Tac. A. 4, 55:

quindecimviri septemviris simul,

id. ib. 3, 64; cf. id. ib. 6, 9; Sil. 5, 418; Sen. Troad. 1049.

Referring to a preceding adverb. clause, at the same time, i.e. as that of the action described:

juris ubi dicitur dies, simul patronis dicitur,

Plaut. Men. 4, 2, 17:

quamquam ego vinum bibo, at mandata hau consuevi semul bibere una (= bibere quom vinum bibo, una cum vino),

id. Pers. 2, 1, 3:

quando nihil sit (quod det), semul amare desinat,

id. Ps. 1, 3, 73 Fleck.:

ubi res prolatae sunt, quom rus homines eunt, semul prolatae res sunt nostris dentibus,

id. Capt. 1, 1, 10; id. Ps. 4, 7, 84; cf.:

domum numquam introibis, nisi feres pallam simul (i. e. cum introibis),

Plaut. Men. 4, 2, 104.

Referring to two or more co-ordinate terms or facts representing these as simultaneous, and at the same time, and also, both... and ( at once), together.

Referring to co-ordinate terms of the same sentence.

Simul preceding all the coordinate terms which are connected by et, ac, atque, que, or by et... et (freq. in the histt.):

semul flere sorbereque haud facile est,

Plaut. Most. 3, 2, 104:

Q. Hortensi ingenium simul aspectum et probatum est,

Cic. Brut. 64, 228: Bomilcar, simul cupidus incepta patrandi, et timore socii anxius, Sall. J. 70, 5:

dicenti lacrimae simul spiritum et vocem intercluserunt,

Liv. 40, 16 init.:

quae simul auxilio tribunicio et consensu plebis impediri coepta,

id. 6, 27, 9:

Lycios sub Rhodiorum simul imperio et tutela esse,

id. 41, 6 fin.:

Priverni qui simul a Fundanis ac Romanis defecerunt,

id. 8, 19, 11:

simul divinae humanaeque spei pleni pugnam poscunt,

id. 10, 40, 1:

eximio simul honoribus atque virtutibus,

id. 6, 11, 3:

obruit animum simul luctus metusque,

id. 42, 28; 5, 26, 10; Val. Max. 5, 2, 6:

simul ipsum Vitellium contemnebant metuebantque,

Tac. H. 2, 92; cf. Liv. 3, 38, 12; 3, 50, 12; 5, 7, 3; 6, 18, 5; 6, 33, 9; 6, 40, 4; 9, 12, 4; 27, 51, 12; Caes. B. G. 7, 48; Curt. 5, 4, 30; Sen. Q. N. 2, 54, 2.—So with three or more co-ordinate terms, either all connected by et, Caes. B. G. 4, 24, 2; Quint. 1, 12, 3; 10, 7, 23;

or asyndetic: nunc simul res, fides, fama, virtus, decus deseruerunt,

Plaut. Most. 1, 2, 60.—

Simul after all the coordinate terms (mostly ante-class.):

nunc operam potestis ambo mihi dare et vobis simul,

Plaut. Men. 5, 9, 40:

faxo et operam et vinum perdiderit simul,

id. Aul. 3, 6, 42:

ut si quis sacrilegii et homicidii simul accusetur,

Quint. 12, 1, 4; cf. Plaut. Capt. 3, 5, 92; id. Men. 3, 3, 16; Mart. 11, 58, 10.—

Simul after the first of the co-ordinate terms (so not in Cic.):

convenit regnum simul atque locos ut haberet,

Naev. Bell. Pun. 1, 6, fr. 3:

oculis simul ac mente turbatum,

Liv. 7, 26, 5:

quod ubi auditum simul visumque est,

id. 8, 39, 7:

pulvere simul ac sudore perfusum,

Curt. 3, 5, 2:

terrestri simul navalique clade,

id. 4, 3, 14:

vota nuncupabantur simul et solvebantur,

Val. Max. 6, 9, ext. 5:

qui ima simul ac summa foveret aequaliter,

Sen. Ep. 90, 25; cf. Liv. 4, 32, 12; Curt. 3, 8, 23; 6, 5, 19; 8, 5, 1; Quint. 10, 1, 30.—In post-Aug. prose without any temporal idea, = as well as:

populi Romani facta simul ac dicta memoratu digna... deligere constitui,

Val. Max. 1 prol.; so id. 1, 1, 9.—

Placed before the last term.

Simul et (= simul etiam), and at the same time, and also:

Jugurtha, postquam oppidum Capsam aliosque locos munitos, simul et magnam pecuniam amiserat,

Sall. J. 97, 1:

Marium fatigantem de profectione, simul et invisum et offensum,

id. ib. 73, 2:

Marius hortandi causa, simul et nobilitatem exagitandi, contionem advocavit,

id. ib. 84, 5:

milites modesto imperio habiti, simul et locupletes,

id. ib. 92, 2:

Perseus cum adventu consulis, simul et veris principio strepere omnia cerneret,

Liv. 44, 34 fin.; cf. Hor. C. 1, 20, 6.—

Simulque (rare):

ut (materia) fragilis incumberet, simulque terra umore diluta,

Curt. 8, 10, 25.—

Simul, without any conjunction (so in Cic., but only poet.):

Neptuno grates habeo et tempestatibus, semul Mercurio qui, etc.,

Plaut. Stich. 3, 1, 3:

Electra Stereopeque, simul sanctissima Maja,

Cic. Arat. 270 (36):

inter solis iter, simul inter flamina venti,

id. ib. 342 (101):

ambiguus consilii, num Dyrrhachium pedite atque equite, simul longis navibus mare clauderet,

Tac. H. 2, 83. —

Inserted in the last term ( poet.):

memor Actae non alio rege puertiae, Mutataeque simul togae,

Hor. C. 1, 36, 9;

interea Maecenas advenit atque Coccejus, Capitoque simul Fontejus,

id. S. 1, 5, 32.—

Referring to two or more co-ordinate clauses or sentences.

Et simul or simulque:

contundam facta Talthybi, contem namque omnes nuntios, semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

Plaut. Stich. 2, 1, 34:

eamus, et de istac simul consilium volo capere una tecum,

i. e. while going, Ter. Eun. 3, 5, 65:

quod... et simul quia,

Lucr. 5, 1181:

ratio Ecquaenam fuerit origo... et simul ecquae sit finis, etc.,

id. 5, 1213:

sed iidem illi ita mecum loquuntur... et simul admonent quiddam quod cavebimus, etc.,

Cic. Phil. 1, 11, 28:

ex tuis litteris cognovi festinationem tuam, et simul sum admiratus cur, etc.,

id. Fam. 7, 8, 1:

emergit Nixi caput, et simul effert sese clara Fides et, etc.,

id. Arat. 713 (460):

postquam Rutilium consedisse accepit, simulque ex Jugurthae proelio clamorem augeri,

Sall. J. 52, 6:

equites ex equis desiliunt, simulque et hosti se opponunt, et animos peditum accendunt,

Liv. 3, 62, 8:

tum rigere omnibus corpora... et simul lassitudine et... fame etiam deficere,

id. 21, 54, 9; 41, 3; Cic. Arat. 504 (259); 545 (299); Curt. 4, 2, 21; Quint. 2, 5, 13.—

Simul with autem or enim, introducing the second sentence:

salve! simul autem vale!

Plaut. Merc. 5, 1, 1: augeamus sane suspicionem tuam;

simul enim augebimus diligentiam,

Cic. Marc. 7, 22.—

Simul preceding co-ordinate sentences, generally connected by et... et, but also by a single copulative conjunction:

simul enim et rei publicae consules, et propones ei exempla ad imitandum,

Cic. Phil. 10, 2, 5:

illa autem altera ratio quae simul et opinionem falsam tollit, et aegritudinem detrahit,

id. Tusc. 4, 28, 60:

simul et inopiam frumenti lenire, et ignaris omnibus parare,

Sall. J. 91, 1:

nullus portus erat qui simul et omnis onerarias caperet, et tecta legionibus praeberet,

Liv. 32, 18, 3:

simul et cohors invasit, et ex omnibus oppidi partibus... concurrerunt,

id. 32, 24, 3: simul Metelli imagines dereptae, et missi qui Antonio nuntiarent. Tac. H. 3, 13; cf. Suet. Caes. 57.—

Referring to co-ordinate clauses introduced by subordinating conjunctions:

Mnesilochum ut requiram atque ut eum mecum ad te adducam semul,

Plaut. Bacch. 3, 5, 2:

tantum faciam ut notam apponam... et simul significem, etc.,

Cic. Fam. 13, 6, 2:

quod eo liberius ad te seribo, quia nostrae laudi favisti, simulque quod video non novitati esse invisum meae,

id. ib. 1, 7, 8; 7, 10, 3.—If used in connecting dependent clauses, simul often stands for a co-ordinating conjunction; v. VI. infra.

Introducing an independent sentence, at the same time, also, likewise (cf.: itaque, igitur, deinde, tum, etc.).

Simul alone:

ego Tiresiam consulam quid faciundum censeat: semul hanc rem ut facta est eloquar,

Plaut. Am. 5, 1, 77:

sequimini! simul circumspicite ne quis adsit arbiter,

id. Mil. 4, 4, 1:

alterum ipse efficiam ut attente audiatis. Simul illud oro: si, etc.,

Cic. Phil. 2, 5, 10:

hoc proprium virtutis existimant... simul hoc se fore tutiores arbitrantur,

Caes. B. G. 6, 23:

Valerio Samnitium legiones occurrunt... simul in Campanos stimulabat ira,

Liv. 7, 32, 3:

tibi (Apollo) decimam partem praedae voveo. Te simul, Juno, precor ut, etc.,

id. 5, 21, 3.—

More freq. simul et (= etiam):

quia videbitur Magis verisimile id esse... simul et conficiam facilius ego quod volo,

Ter. Heaut. 4, 5, 55:

nolite committere ut in re tam inveterata quidquam novi sentiatis. Simul et illa omnia ante oculos vestros proponite, etc.,

Cic. Balb. 28, 65:

demonstravi haec Caecilio. Simul et illud ostendi, me ei satisfacturum,

id. Att. 1, 1, 4:

legati jam reverterant... simul venerant et ab rege Perseo oratores qui, etc.,

Liv. 41, 19 med.:

ipse ad Sycurium progressus, opperiri ibi hostium adventum statuit. Simul et frumentari passim exercitum jubet,

id. 42, 54 fin.; cf. Plaut. Stich. 5, 5, 14; Cic. Or. 2, 85, 349; id. Q. Fr. 1, 1, 12, § 34; id. Prov. Cons. 15, 36; id. Balb. 25, 56; id. Arat. 618 (372); 628 (382); 707 (454); 721 (468); Caes. B. G. 1, 19; 6, 8; Sall. C. 30, 2; id. J. 100, 3; Liv. 8, 9, 13; 8, 32, 5; 10, 3, 2; 40, 32; 4, 49, 3; Tac. H. 1, 1; 1, 52; 2, 53; 3, 15; 3, 18; 3, 20; 3, 29; 3, 42; 3, 82.

Simul itself stands as co-ordinating conjunction, to connect dependent clauses represented as contemporaneous, and at the same time, and also (not ante-class.; rare in Cic.;

freq. in the histt.): ei Verres possessionem negat se daturum, ne posset patronum suum juvare, simul ut esset poena quod, etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 47, § 124:

omnes vocat ad diripiendos Eburones, ut potius Gallorum vita quam legionarius miles periclitetur, simul ut... pro tali facinore stirps et nomen civitatis tollatur,

Caes. B. G. 6, 34: quippe foedum hominem a republica procul esse volebat;

simul quia boni complures praesidium in eo putabant,

Sall. C. 19, 2:

cujus de virtute, quia multi dixere, praetereundum puto, simul ne per insolentiam quis existumet memet studium meum laudando extollere,

id. J. 4, 2:

nihil horum... discere cum cerneret posse, simul et tirocinio et perturbatione juvenis moveretur, etc.,

Liv. 39, 47:

a sermone Graeco puerum incipere malo, quia Latinum vel nobis nolentibus perhibet, simul quia disciplinis quoque Graecis prius instruendus est,

Quint. 1, 1, 12; Sall. J. 20, 1; Liv. 39, 33, 1; 8, 6, 11; Caes. B. C. 43, 2; Sall. C. 20, 3; 56, 5; Liv. 3, 50, 10; 40, 36 init.; Tac. H. 1, [p. 1704] 70;

2, 15.—So, connecting participial expressions or adverbial phrases with dependent clauses: his amicis confisus Catilina, simul quod aes alienum ingens erat, et quod... opprimendae reipublicae consilium cepit,

Sall. C. 16, 4:

hi, quod res in invidia erat, simul et ab Numidis obsecrati,

id. J. 25, 5:

ob eam iram, simul ut praeda militem aleret, duo milia peditum... populari agrum jussit,

Liv. 21, 52, 5; 3, 66, 3:

equites praemisit speculatum, simul ut ignem exstinguerent,

Curt. 4, 10, 11:

Otho, quamquam turbidis rebus, etc., simul reputans non posse, etc.,

Tac. H. 1, 83 init.:

committere igitur eum (locum) non fidelissimis sociis noluit, simul quod ab illa parte urbis navibus aditus ex alto est,

Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84; Liv. 9, 2, 5; Tac. H. 1, 70 fin.; 2, 28; 2, 30.

Simul. as co-ordinating conjunction, is frequently placed before each of the co-ordinate terms (simul... simul = hama men... hama de), partly... partly; not only... but at the same time (not anteAug.).

With independent clauses:

simul castra oppugnabantur, simul pars exercitus ad populandum agrum Romanum missa,

Liv. 3, 5, 2:

accolas Hannibal simul perlicit ad naves fabricandas, simul et ipsi traici exercitum cupiebant,

id. 21, 26, 7:

ab his simul custodes trucidari coepti, simul datum signum armatis ut ex insidiis concurrerent,

id. 9, 25, 8:

simul gratias agit, simul gratulatur quod, etc.,

Curt. 6, 7, 15; cf. Verg. A. 1, 631 sq.; 2, 220 sqq.; 12, 268; Liv. 1, 9, 5.—

With dependent clauses:

venit ad quaerendum, simul quod non deducerent praesidia, simul quod in Bithyniam auxilia missi forent,

Liv. 39, 46 fin.:

Perseus cum audisset, simul Meliboeam a consulis exercitu oppugnari, simul classem Iolci stare,

id. 44, 13 init.:

consul ad Phylan ducit, simul ut praesidium firmaret, simul ut militi frumentum divideret,

id. 44, 8, 1:

simul questi... simul nuntiantes,

id. 42, 46:

plus quam imponebatur oneris recepi, simul ut pleniore obsequio demererer amantissimos mei, simul ne... alienis vestigiis insisterem, Quint. prooem. 3.—Rarely connecting a dependent clause with an independent sentence: Athenas ierant, simul ut pro legatione praemio esset honos, simul peritos legum peregrinarum ad condenda nova jura usui fore credebant,

Liv. 3, 35, 5; cf. Verg. A. 12, 758.—

Co-ordinating dependent clauses with adverbial phrases:

Germani frequenter in castra venerunt, simul sui purgandi causa, simul ut de induciis impetrarent,

Caes. B. G. 4, 13:

Philippus, simul ne ocio miles deterior fieret, simul avertendae suspicionis causa... in Maedicam ducere pergit,

Liv. 40, 21, 1. —

Connecting single nouns or phrases belonging to the same predicate:

cum simul fragor rupti pontis, simul clamor Romanorum impetum sustinuit,

Liv. 2, 10, 10:

ad se simul legatos, simul milites missos,

id. 42, 52 med.:

et Romae simul dilectu, simul tributo conferendo laboratum est,

id. 5, 10, 3:

increpando simul temeritatem, simul ignaviam,

id. 2, 65, 4:

tum vero si mul ab hostibus, simul ab iniquitate loco rum Poeni oppugnabantur,

id. 21, 33, 5:

inter simul complorationem feminarum, simul nefandam caedem,

id. 41, 11:

simul a mari, simul a terra ingredienti,

id. 44, 12 med.; cf. Tac. A. 1, 49; 14, 40; id. Agr. 25; 36; 41; Verg. G. 3, 201; id. A. 1, 513; Hor. S. 2, 2, 73.

Simul, in connection with ac, atque (also written in one word,

sĭmŭlac

, sĭmŭlatque), rarely with ut, and very rarely with et, is used as subordinating, temporal conjunction, as soon as. For simulac, etc., simul alone is freq.

Simul ac: simul ac lacrimas de ore noegeo (i. e. candido) detersit, Liv. And. ap. Fest. p. 174 Mull.:

Demenaetum simul ac conspexero hodie,

Plaut. As. 2, 4, 73:

non simul ac se ipse commovit, sensit quid intersit,

Cic. Ac. 2, 16, 51:

si simul ac procul conspexit armatos, recessisset,

id. Caecil. 16, 46:

dicebam, simul ac timere desisses, similem te futurum tui,

id. Phil. 2, 35, 89:

Alcibiades, simul ac se remiserat, dissolutus reperiebatur,

Nep. Alcib. 1. 4:

at mihi plaudo Ipse domi, simul ac nummos contemplor in arca,

Hor. S. 1, 1, 67; cf. Cic. N. D. 1, 38, 108; id. Fam. 15, 16, 2; id. Planc. 41, 98; id. Phil. 4, 1, 1; id. Verr. 2, 2, 19, § 46; id. Or. 2, 27, 117; Verg. A. 4, 90; 12, 222; Ov. M. 2, 167; Hor. S. 1, 2, 33; 1, 4, 119; 1, 8, 21.—Strengthened by primum (= ut primum):

simul ac primum ei occasio visa est, quaestor consulem deseruit,

Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; so id. ib. 2, 1, 52, § 138; id. Phil. 4, 1, 1; Suet. Caes. 30; id. Ner. 43.—

Simul atque:

L. Clodius, simul atque introductus est, rem conficit,

Cic. Clu. 14, 40:

simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt,

id. Mur. 10, 22:

simul atque audivit ejus interitum, suo Marte res suas recuperavit,

id. Phil. 2, 37, 95:

simul atque enim se infiexit hic rex in dominatum injustiorem, fit continuo tyrannus,

id. Rep. 2, 26, 49:

simul atque sibi hic adnuisset, numeraturum se dicebat,

id. Quint. 5, 18:

qui, simul atque in oppidum venerat, inmittebantur illi continuo Cibyratici canes,

id. Verr. 2, 4, 21, § 47:

simul atque de Caesaris adventu cognitum est,

Caes. B. G. 5, 3, 3; cf. Cic. Planc. 41, 98; id. Phil. 8, 10, 31; Suet. Caes. 29; id. Galb. 7.—

Simul ut (v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 11, 33):

simul ut experrecti sumus, visa illa contemnimus,

Cic. Ac. 2, 16, 51:

simul ut accepi a Seleuco litteras tuas, statim quaesivi, etc.,

id. Fam. 6, 18, 1:

nostros omnia consequi potuisse, simul ut velle coepissent,

id. Tusc. 4, 2, 5; id. Q. Fr. 2, 5, 3 (6, 2):

simul ut, qui sint professi, videro, dicam,

id. Planc. 6, 14; id. Att. 10, 4, 12:

nam simul ut supero se totum lumine Cancer extulit, extemplo cedit delapsa Corona,

id. Arat. 596 (349).—

Simul et:

simul et quid erit certi, scribam ad te,

Cic. Att. 2, 20, 2:

ego ad te statim habebo quod scribam, simul et videro Curionem,

id. ib. 10, 4, 12:

quam accepi simul et in Cumanum veni,

id. ib. 10, 16, 4; 16, 11, 6; id. Q. Fr. 2, 6, 3. In all these passages the Cod. Med. has simul et, which the editors variously changed into simulatque, simulac, simul ut, simul; so,

omne animal simul et ortum est, se ipsum diligit,

Cic. Fin. 2, 11, 33, where the vulg. has simul ut, and Madv. reads simul [et] ortum.—

Simul ubi:

quod simul ubi conspexit, equites emisit,

Liv. 4, 18, 7 dub. Weissenb. ad loc.—

Simul alone, = simul atque:

simul herbae inceperint nasci,

Cato, R. R. 48:

hic simul argentum repperit, cura sese expedivit,

Ter. Phorm. 5, 4, 4: simul limen intrabo, illi extrabunt illico, Afran. ap. Non. 104, 21 (Com. Rel. v. 5 Rib.):

simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

Cic. Ac. 2, 27, 86:

nostri, simul in arido constiterunt, in hostes impetum fecerunt,

Caes. B. G. 4, 26 fin.:

simul increpuere arma, hostis pedem rettulit,

Liv. 6, 24, 1; cf. Cic. Tusc. 4, 6, 12; id. Fin. 3, 6, 21; id. Arat. 594 (349); Caes. B. C. 1, 30, 3; Liv. 3, 62, 6; 4, 18, 6; 4, 31, 5; 4, 32, 6; 5, 25, 11; 8, 32, 2; 21, 55, 9; 44, 8 med.; 44, 19; 44, 44 fin.; Curt. 3, 11, 4; Phaedr. 3, 16, 16; Hor. C. 1, 12, 27; 3, 4, 37; Verg. G. 4, 232; Ov. F. 1, 567.—Strengthened by primum:

simul primum magistratio abiit, dicta dies est,

Liv. 6, 1, 6:

simul primum anni tempus navigabile praebuisset mare,

id. 35, 44, 5 Weissenb. ad loc.; Suet. Caes. 30.

sĭmŭl (ante-class. also sĕmŭl, Plaut. Trin. prol. p. 97 Ritschl; v. infra; and sĕmŏl, C. I. L. 1175 fin.; cf. Lorenz ad Plaut. Most. 96; cf. also simitu. The final l of simul was scarcely pronounced in the vulg. lang., and in comic poetry does not make position with an initial consonant following; v. Corss. Ausspr. 2, p. 643 sq.; Lorenz ad Plaut. Ps. 567), adv. [Sanscr. sama-; Gr. hama, homos]; cf. semel, = eodem tempore, una, at the same time, together, at once, as soon as.

Referring, as temporal adverb, to plural nouns of the same sentence, and representing persons or things as acting, happening, etc., simultaneously.

After a plural subject:

hunc ambo in saxo semul sedent ejecti,

Plaut. Rud. prol. 72:

multa concurrunt simul,

Ter. And. 3, 2, 31:

(duo homines) simul cenare voluerunt,

Cic. Inv. 2, 4, 14:

Zmyrnae cum simul essemus compluris dies,

id. Rep. 1, 8, 13:

tres simul soles effulserunt,

Liv. 41, 21 fin.:

tria simul agmina populabantur Indos,

Curt. 9, 10, 7:

duo simul hujusmodi personae Ciceroni obstiterunt,

Quint. 11, 1, 69:

Othonem multa simul exstimulabant,

Tac. H. 1, 21; Cic. Fam. 9, 1, 2; id. Att. 5, 10, 5; Liv. 21, 33, 3; 41, 2 init.; Curt. 4, 15, 22.—Sometimes the logical subject is understood:

multos modios salis simul (i. e. amicis) edendos esse,

Cic. Lael. 19, 67.—Sometimes both the subject and predicate are understood:

quare si simul (i. e. nos agere) placebit,

Cic. Fam. 5, 19, 2.—

With a plur. object:

(Alcumena) uno partu duos peperit semul,

Plaut. Am. 5, 2, 8:

duas res simul nunc agere decretum'st mihi,

Plaut. Merc. prol. 1:

si duos consules simul ex Italia ejectos... res publica tenere potuisset,

Cic. Phil. 13, 14, 29:

ambo cum simul conspicimus,

Liv. 40, 46 init.:

simul omnibus portis erupit,

id. 40, 48 fin.; cf. Auct. Her. 3, 12, 22; Liv. 8, 37, 5; 21, 60; 40, 30; 42, 7; Curt. 5, 9, 1; Quint. 10, 1, 76; 10, 3, 23; 10, 7, 16.—So with singular implying a plural:

tota (urbs) simul exsurgere aedificiis coepit,

Liv. 6, 4, 6:

totam simul causam ponit ante oculos,

Quint. 6, 1, 1.—After an adverb. implying a plural noun:

igitur undique simul (i. e. ex omnibus locis simul) speculatores citi sese ostendunt,

Sall. J. 101, 1.—

Referring [p. 1703] to plural attributes:

omnium simul rerum... discrimine proposito,

Liv. 6, 35, 6:

multarum simul civitatium legati Romam convenerunt,

id. 43, 6, 1.—

Referring to an attributive participle understood:

multitudo plurium simul gentium (= simul eodem loco versantium),

Liv. 44, 45:

trium simul bellorum victor (= eodem tempore gestorum),

id. 6, 4, 1:

inter duo simul bella,

id. 7, 27, 7:

tot simul malis victi,

Curt. 4, 4, 12.

Referring to nouns, etc., connected by the preposition cum: simul cum = una cum (v. una, s. v. unus), together with:

novi (illum) cum Calcha semul,

Plaut. Men. 5, 2, 48:

jube in urbem veniat jam tecum semul,

id. Most. 4, 2, 26:

qui ipsus equidem nunc primum istanc tecum conspicio semul?

id. Am. 2, 2, 122:

me misisti ad portum cum luci semul,

id. Stich. 2, 2, 40:

quae (amicitia) incepta a parvis cum aetate adcrevit simul,

Ter. And. 3, 3, 7:

simul consilium cum re amisti?

id. Eun. 2, 2, 10:

Critolaum simul cum Diogene venisse commemoras,

Cic. Or. 2, 38, 100:

Hortensius tecum simul pro Appio Claudio dixit,

id. Brut. 64, 230:

cum corporibus simul animos interire,

id. Lael. 4, 13:

vobiscum simul considerantis,

id. Rep. 1, 46, 70:

testamentum Cyri simul obsignavi cum Clodio,

id. Mil. 18, 48:

simul cum lege Aelia magistratum iniit,

id. Att. 1, 16, 13:

simul cum lumine pandit,

id. Arat. 704 (452):

simul cum moribus immutatur fortuna,

Sall. C. 2, 5:

cum anima simul,

id. ib. 33, 4:

simul cum occasu solis,

id. J. 91, 2:

simul cum dono designavit templi finis,

Liv. 1, 10, 5:

si (dictator) se (Fabium) simul cum gloria rei gestae extinxisset,

id. 8, 31, 7:

ut cresceret simul et neglegentia cum audacia hosti,

id. 31, 36, 7; cf. Plaut. Am. 2, 2, 136; id. Aul. 4, 4, 28; id. Bacch. 4, 1, 5; id. Cist. 4, 2, 105; id. Ep. 1, 1, 39; id. Men. prol. 27; 2, 3, 54; 5, 1, 36; id. Merc. 2, 1, 31; id. Most. 1, 2, 17; Cic. Ac. 1, 1, 13; id. Tusc. 3, 18, 40; id. de Or. 2, 33, 142; 3, 3, 10; id. Arch. 12, 30; id. Sest. 22, 50; id. Fam. 15, 4, 8; Liv. 1, 31, 3; Nep. 3, 2; 11, 3; 18, 3; 23, 6; Quint. 11, 3, 65; Hor. Epod. 1, 8; id. S. 1, 1, 58.—Strengthened by una:

quippe omnes semul didicimus tecum una,

Plaut. Poen. 3, 1, 50; cf. id. Most. 4, 3, 43.—With ellipsis of mecum:

qui scribis morderi te interdum quod non simul sis,

Cic. Att. 6, 2, 8.—Freq. cum eo (eis, etc.) must be supplied after simul, likewise, together with him, them, etc.:

in vigiliam quando ibat miles, tum tu ibas semul (i. e. cum eo)?

Plaut. Ps. 4, 7, 86:

cum simul P. Rutilius venisset,

Cic. Rep. 1, 11, 17:

hos qui simul erant missi, fallere,

id. Rosc. Am. 38, 110:

prae metu ne simul (i. e. cum iis) Romanus irrumperet,

Liv. 5, 13, 13:

extra turbam ordinem conlocuntur semul (i. e. inter se),

Plaut. Am. 1, 1, 69; cf. id. ib. 2, 2, 180; Cic. Pis. 34, 84; Liv. 6, 11, 5; Curt. 8, 13, 3.—Simul with abl. alone = cum with abl. ( poet. and in post-Aug. prose; cf. Gr. hama with dat.):

simul his,

Hor. S. 1, 10, 86:

quippe simul nobis habitat,

Ov. Tr. 5, 10, 29:

his simul,

Sil. 3, 268:

Magnetibus simul transmissi,

Tac. A. 4, 55:

quindecimviri septemviris simul,

id. ib. 3, 64; cf. id. ib. 6, 9; Sil. 5, 418; Sen. Troad. 1049.

Referring to a preceding adverb. clause, at the same time, i.e. as that of the action described:

juris ubi dicitur dies, simul patronis dicitur,

Plaut. Men. 4, 2, 17:

quamquam ego vinum bibo, at mandata hau consuevi semul bibere una (= bibere quom vinum bibo, una cum vino),

id. Pers. 2, 1, 3:

quando nihil sit (quod det), semul amare desinat,

id. Ps. 1, 3, 73 Fleck.:

ubi res prolatae sunt, quom rus homines eunt, semul prolatae res sunt nostris dentibus,

id. Capt. 1, 1, 10; id. Ps. 4, 7, 84; cf.:

domum numquam introibis, nisi feres pallam simul (i. e. cum introibis),

Plaut. Men. 4, 2, 104.

Referring to two or more co-ordinate terms or facts representing these as simultaneous, and at the same time, and also, both... and ( at once), together.

Referring to co-ordinate terms of the same sentence.

Simul preceding all the coordinate terms which are connected by et, ac, atque, que, or by et... et (freq. in the histt.):

semul flere sorbereque haud facile est,

Plaut. Most. 3, 2, 104:

Q. Hortensi ingenium simul aspectum et probatum est,

Cic. Brut. 64, 228: Bomilcar, simul cupidus incepta patrandi, et timore socii anxius, Sall. J. 70, 5:

dicenti lacrimae simul spiritum et vocem intercluserunt,

Liv. 40, 16 init.:

quae simul auxilio tribunicio et consensu plebis impediri coepta,

id. 6, 27, 9:

Lycios sub Rhodiorum simul imperio et tutela esse,

id. 41, 6 fin.:

Priverni qui simul a Fundanis ac Romanis defecerunt,

id. 8, 19, 11:

simul divinae humanaeque spei pleni pugnam poscunt,

id. 10, 40, 1:

eximio simul honoribus atque virtutibus,

id. 6, 11, 3:

obruit animum simul luctus metusque,

id. 42, 28; 5, 26, 10; Val. Max. 5, 2, 6:

simul ipsum Vitellium contemnebant metuebantque,

Tac. H. 2, 92; cf. Liv. 3, 38, 12; 3, 50, 12; 5, 7, 3; 6, 18, 5; 6, 33, 9; 6, 40, 4; 9, 12, 4; 27, 51, 12; Caes. B. G. 7, 48; Curt. 5, 4, 30; Sen. Q. N. 2, 54, 2.—So with three or more co-ordinate terms, either all connected by et, Caes. B. G. 4, 24, 2; Quint. 1, 12, 3; 10, 7, 23;

or asyndetic: nunc simul res, fides, fama, virtus, decus deseruerunt,

Plaut. Most. 1, 2, 60.—

Simul after all the coordinate terms (mostly ante-class.):

nunc operam potestis ambo mihi dare et vobis simul,

Plaut. Men. 5, 9, 40:

faxo et operam et vinum perdiderit simul,

id. Aul. 3, 6, 42:

ut si quis sacrilegii et homicidii simul accusetur,

Quint. 12, 1, 4; cf. Plaut. Capt. 3, 5, 92; id. Men. 3, 3, 16; Mart. 11, 58, 10.—

Simul after the first of the co-ordinate terms (so not in Cic.):

convenit regnum simul atque locos ut haberet,

Naev. Bell. Pun. 1, 6, fr. 3:

oculis simul ac mente turbatum,

Liv. 7, 26, 5:

quod ubi auditum simul visumque est,

id. 8, 39, 7:

pulvere simul ac sudore perfusum,

Curt. 3, 5, 2:

terrestri simul navalique clade,

id. 4, 3, 14:

vota nuncupabantur simul et solvebantur,

Val. Max. 6, 9, ext. 5:

qui ima simul ac summa foveret aequaliter,

Sen. Ep. 90, 25; cf. Liv. 4, 32, 12; Curt. 3, 8, 23; 6, 5, 19; 8, 5, 1; Quint. 10, 1, 30.—In post-Aug. prose without any temporal idea, = as well as:

populi Romani facta simul ac dicta memoratu digna... deligere constitui,

Val. Max. 1 prol.; so id. 1, 1, 9.—

Placed before the last term.

Simul et (= simul etiam), and at the same time, and also:

Jugurtha, postquam oppidum Capsam aliosque locos munitos, simul et magnam pecuniam amiserat,

Sall. J. 97, 1:

Marium fatigantem de profectione, simul et invisum et offensum,

id. ib. 73, 2:

Marius hortandi causa, simul et nobilitatem exagitandi, contionem advocavit,

id. ib. 84, 5:

milites modesto imperio habiti, simul et locupletes,

id. ib. 92, 2:

Perseus cum adventu consulis, simul et veris principio strepere omnia cerneret,

Liv. 44, 34 fin.; cf. Hor. C. 1, 20, 6.—

Simulque (rare):

ut (materia) fragilis incumberet, simulque terra umore diluta,

Curt. 8, 10, 25.—

Simul, without any conjunction (so in Cic., but only poet.):

Neptuno grates habeo et tempestatibus, semul Mercurio qui, etc.,

Plaut. Stich. 3, 1, 3:

Electra Stereopeque, simul sanctissima Maja,

Cic. Arat. 270 (36):

inter solis iter, simul inter flamina venti,

id. ib. 342 (101):

ambiguus consilii, num Dyrrhachium pedite atque equite, simul longis navibus mare clauderet,

Tac. H. 2, 83. —

Inserted in the last term ( poet.):

memor Actae non alio rege puertiae, Mutataeque simul togae,

Hor. C. 1, 36, 9;

interea Maecenas advenit atque Coccejus, Capitoque simul Fontejus,

id. S. 1, 5, 32.—

Referring to two or more co-ordinate clauses or sentences.

Et simul or simulque:

contundam facta Talthybi, contem namque omnes nuntios, semulque cursuram meditabor ad ludos Olympios,

Plaut. Stich. 2, 1, 34:

eamus, et de istac simul consilium volo capere una tecum,

i. e. while going, Ter. Eun. 3, 5, 65:

quod... et simul quia,

Lucr. 5, 1181:

ratio Ecquaenam fuerit origo... et simul ecquae sit finis, etc.,

id. 5, 1213:

sed iidem illi ita mecum loquuntur... et simul admonent quiddam quod cavebimus, etc.,

Cic. Phil. 1, 11, 28:

ex tuis litteris cognovi festinationem tuam, et simul sum admiratus cur, etc.,

id. Fam. 7, 8, 1:

emergit Nixi caput, et simul effert sese clara Fides et, etc.,

id. Arat. 713 (460):

postquam Rutilium consedisse accepit, simulque ex Jugurthae proelio clamorem augeri,

Sall. J. 52, 6:

equites ex equis desiliunt, simulque et hosti se opponunt, et animos peditum accendunt,

Liv. 3, 62, 8:

tum rigere omnibus corpora... et simul lassitudine et... fame etiam deficere,

id. 21, 54, 9; 41, 3; Cic. Arat. 504 (259); 545 (299); Curt. 4, 2, 21; Quint. 2, 5, 13.—

Simul with autem or enim, introducing the second sentence:

salve! simul autem vale!

Plaut. Merc. 5, 1, 1: augeamus sane suspicionem tuam;

simul enim augebimus diligentiam,

Cic. Marc. 7, 22.—

Simul preceding co-ordinate sentences, generally connected by et... et, but also by a single copulative conjunction:

simul enim et rei publicae consules, et propones ei exempla ad imitandum,

Cic. Phil. 10, 2, 5:

illa autem altera ratio quae simul et opinionem falsam tollit, et aegritudinem detrahit,

id. Tusc. 4, 28, 60:

simul et inopiam frumenti lenire, et ignaris omnibus parare,

Sall. J. 91, 1:

nullus portus erat qui simul et omnis onerarias caperet, et tecta legionibus praeberet,

Liv. 32, 18, 3:

simul et cohors invasit, et ex omnibus oppidi partibus... concurrerunt,

id. 32, 24, 3: simul Metelli imagines dereptae, et missi qui Antonio nuntiarent. Tac. H. 3, 13; cf. Suet. Caes. 57.—

Referring to co-ordinate clauses introduced by subordinating conjunctions:

Mnesilochum ut requiram atque ut eum mecum ad te adducam semul,

Plaut. Bacch. 3, 5, 2:

tantum faciam ut notam apponam... et simul significem, etc.,

Cic. Fam. 13, 6, 2:

quod eo liberius ad te seribo, quia nostrae laudi favisti, simulque quod video non novitati esse invisum meae,

id. ib. 1, 7, 8; 7, 10, 3.—If used in connecting dependent clauses, simul often stands for a co-ordinating conjunction; v. VI. infra.

Introducing an independent sentence, at the same time, also, likewise (cf.: itaque, igitur, deinde, tum, etc.).

Simul alone:

ego Tiresiam consulam quid faciundum censeat: semul hanc rem ut facta est eloquar,

Plaut. Am. 5, 1, 77:

sequimini! simul circumspicite ne quis adsit arbiter,

id. Mil. 4, 4, 1:

alterum ipse efficiam ut attente audiatis. Simul illud oro: si, etc.,

Cic. Phil. 2, 5, 10:

hoc proprium virtutis existimant... simul hoc se fore tutiores arbitrantur,

Caes. B. G. 6, 23:

Valerio Samnitium legiones occurrunt... simul in Campanos stimulabat ira,

Liv. 7, 32, 3:

tibi (Apollo) decimam partem praedae voveo. Te simul, Juno, precor ut, etc.,

id. 5, 21, 3.—

More freq. simul et (= etiam):

quia videbitur Magis verisimile id esse... simul et conficiam facilius ego quod volo,

Ter. Heaut. 4, 5, 55:

nolite committere ut in re tam inveterata quidquam novi sentiatis. Simul et illa omnia ante oculos vestros proponite, etc.,

Cic. Balb. 28, 65:

demonstravi haec Caecilio. Simul et illud ostendi, me ei satisfacturum,

id. Att. 1, 1, 4:

legati jam reverterant... simul venerant et ab rege Perseo oratores qui, etc.,

Liv. 41, 19 med.:

ipse ad Sycurium progressus, opperiri ibi hostium adventum statuit. Simul et frumentari passim exercitum jubet,

id. 42, 54 fin.; cf. Plaut. Stich. 5, 5, 14; Cic. Or. 2, 85, 349; id. Q. Fr. 1, 1, 12, § 34; id. Prov. Cons. 15, 36; id. Balb. 25, 56; id. Arat. 618 (372); 628 (382); 707 (454); 721 (468); Caes. B. G. 1, 19; 6, 8; Sall. C. 30, 2; id. J. 100, 3; Liv. 8, 9, 13; 8, 32, 5; 10, 3, 2; 40, 32; 4, 49, 3; Tac. H. 1, 1; 1, 52; 2, 53; 3, 15; 3, 18; 3, 20; 3, 29; 3, 42; 3, 82.

Simul itself stands as co-ordinating conjunction, to connect dependent clauses represented as contemporaneous, and at the same time, and also (not ante-class.; rare in Cic.;

freq. in the histt.): ei Verres possessionem negat se daturum, ne posset patronum suum juvare, simul ut esset poena quod, etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 47, § 124:

omnes vocat ad diripiendos Eburones, ut potius Gallorum vita quam legionarius miles periclitetur, simul ut... pro tali facinore stirps et nomen civitatis tollatur,

Caes. B. G. 6, 34: quippe foedum hominem a republica procul esse volebat;

simul quia boni complures praesidium in eo putabant,

Sall. C. 19, 2:

cujus de virtute, quia multi dixere, praetereundum puto, simul ne per insolentiam quis existumet memet studium meum laudando extollere,

id. J. 4, 2:

nihil horum... discere cum cerneret posse, simul et tirocinio et perturbatione juvenis moveretur, etc.,

Liv. 39, 47:

a sermone Graeco puerum incipere malo, quia Latinum vel nobis nolentibus perhibet, simul quia disciplinis quoque Graecis prius instruendus est,

Quint. 1, 1, 12; Sall. J. 20, 1; Liv. 39, 33, 1; 8, 6, 11; Caes. B. C. 43, 2; Sall. C. 20, 3; 56, 5; Liv. 3, 50, 10; 40, 36 init.; Tac. H. 1, [p. 1704] 70;

2, 15.—So, connecting participial expressions or adverbial phrases with dependent clauses: his amicis confisus Catilina, simul quod aes alienum ingens erat, et quod... opprimendae reipublicae consilium cepit,

Sall. C. 16, 4:

hi, quod res in invidia erat, simul et ab Numidis obsecrati,

id. J. 25, 5:

ob eam iram, simul ut praeda militem aleret, duo milia peditum... populari agrum jussit,

Liv. 21, 52, 5; 3, 66, 3:

equites praemisit speculatum, simul ut ignem exstinguerent,

Curt. 4, 10, 11:

Otho, quamquam turbidis rebus, etc., simul reputans non posse, etc.,

Tac. H. 1, 83 init.:

committere igitur eum (locum) non fidelissimis sociis noluit, simul quod ab illa parte urbis navibus aditus ex alto est,

Cic. Verr. 2, 5, 32, § 84; Liv. 9, 2, 5; Tac. H. 1, 70 fin.; 2, 28; 2, 30.

Simul. as co-ordinating conjunction, is frequently placed before each of the co-ordinate terms (simul... simul = hama men... hama de), partly... partly; not only... but at the same time (not anteAug.).

With independent clauses:

simul castra oppugnabantur, simul pars exercitus ad populandum agrum Romanum missa,

Liv. 3, 5, 2:

accolas Hannibal simul perlicit ad naves fabricandas, simul et ipsi traici exercitum cupiebant,

id. 21, 26, 7:

ab his simul custodes trucidari coepti, simul datum signum armatis ut ex insidiis concurrerent,

id. 9, 25, 8:

simul gratias agit, simul gratulatur quod, etc.,

Curt. 6, 7, 15; cf. Verg. A. 1, 631 sq.; 2, 220 sqq.; 12, 268; Liv. 1, 9, 5.—

With dependent clauses:

venit ad quaerendum, simul quod non deducerent praesidia, simul quod in Bithyniam auxilia missi forent,

Liv. 39, 46 fin.:

Perseus cum audisset, simul Meliboeam a consulis exercitu oppugnari, simul classem Iolci stare,

id. 44, 13 init.:

consul ad Phylan ducit, simul ut praesidium firmaret, simul ut militi frumentum divideret,

id. 44, 8, 1:

simul questi... simul nuntiantes,

id. 42, 46:

plus quam imponebatur oneris recepi, simul ut pleniore obsequio demererer amantissimos mei, simul ne... alienis vestigiis insisterem, Quint. prooem. 3.—Rarely connecting a dependent clause with an independent sentence: Athenas ierant, simul ut pro legatione praemio esset honos, simul peritos legum peregrinarum ad condenda nova jura usui fore credebant,

Liv. 3, 35, 5; cf. Verg. A. 12, 758.—

Co-ordinating dependent clauses with adverbial phrases:

Germani frequenter in castra venerunt, simul sui purgandi causa, simul ut de induciis impetrarent,

Caes. B. G. 4, 13:

Philippus, simul ne ocio miles deterior fieret, simul avertendae suspicionis causa... in Maedicam ducere pergit,

Liv. 40, 21, 1. —

Connecting single nouns or phrases belonging to the same predicate:

cum simul fragor rupti pontis, simul clamor Romanorum impetum sustinuit,

Liv. 2, 10, 10:

ad se simul legatos, simul milites missos,

id. 42, 52 med.:

et Romae simul dilectu, simul tributo conferendo laboratum est,

id. 5, 10, 3:

increpando simul temeritatem, simul ignaviam,

id. 2, 65, 4:

tum vero si mul ab hostibus, simul ab iniquitate loco rum Poeni oppugnabantur,

id. 21, 33, 5:

inter simul complorationem feminarum, simul nefandam caedem,

id. 41, 11:

simul a mari, simul a terra ingredienti,

id. 44, 12 med.; cf. Tac. A. 1, 49; 14, 40; id. Agr. 25; 36; 41; Verg. G. 3, 201; id. A. 1, 513; Hor. S. 2, 2, 73.

Simul, in connection with ac, atque (also written in one word,

sĭmŭlac

, sĭmŭlatque), rarely with ut, and very rarely with et, is used as subordinating, temporal conjunction, as soon as. For simulac, etc., simul alone is freq.

Simul ac: simul ac lacrimas de ore noegeo (i. e. candido) detersit, Liv. And. ap. Fest. p. 174 Mull.:

Demenaetum simul ac conspexero hodie,

Plaut. As. 2, 4, 73:

non simul ac se ipse commovit, sensit quid intersit,

Cic. Ac. 2, 16, 51:

si simul ac procul conspexit armatos, recessisset,

id. Caecil. 16, 46:

dicebam, simul ac timere desisses, similem te futurum tui,

id. Phil. 2, 35, 89:

Alcibiades, simul ac se remiserat, dissolutus reperiebatur,

Nep. Alcib. 1. 4:

at mihi plaudo Ipse domi, simul ac nummos contemplor in arca,

Hor. S. 1, 1, 67; cf. Cic. N. D. 1, 38, 108; id. Fam. 15, 16, 2; id. Planc. 41, 98; id. Phil. 4, 1, 1; id. Verr. 2, 2, 19, § 46; id. Or. 2, 27, 117; Verg. A. 4, 90; 12, 222; Ov. M. 2, 167; Hor. S. 1, 2, 33; 1, 4, 119; 1, 8, 21.—Strengthened by primum (= ut primum):

simul ac primum ei occasio visa est, quaestor consulem deseruit,

Cic. Verr. 2, 1, 13, § 34; so id. ib. 2, 1, 52, § 138; id. Phil. 4, 1, 1; Suet. Caes. 30; id. Ner. 43.—

Simul atque:

L. Clodius, simul atque introductus est, rem conficit,

Cic. Clu. 14, 40:

simul atque increpuit suspicio tumultus, artes ilico nostrae conticescunt,

id. Mur. 10, 22:

simul atque audivit ejus interitum, suo Marte res suas recuperavit,

id. Phil. 2, 37, 95:

simul atque enim se infiexit hic rex in dominatum injustiorem, fit continuo tyrannus,

id. Rep. 2, 26, 49:

simul atque sibi hic adnuisset, numeraturum se dicebat,

id. Quint. 5, 18:

qui, simul atque in oppidum venerat, inmittebantur illi continuo Cibyratici canes,

id. Verr. 2, 4, 21, § 47:

simul atque de Caesaris adventu cognitum est,

Caes. B. G. 5, 3, 3; cf. Cic. Planc. 41, 98; id. Phil. 8, 10, 31; Suet. Caes. 29; id. Galb. 7.—

Simul ut (v. Madv. ad Cic. Fin. 2, 11, 33):

simul ut experrecti sumus, visa illa contemnimus,

Cic. Ac. 2, 16, 51:

simul ut accepi a Seleuco litteras tuas, statim quaesivi, etc.,

id. Fam. 6, 18, 1:

nostros omnia consequi potuisse, simul ut velle coepissent,

id. Tusc. 4, 2, 5; id. Q. Fr. 2, 5, 3 (6, 2):

simul ut, qui sint professi, videro, dicam,

id. Planc. 6, 14; id. Att. 10, 4, 12:

nam simul ut supero se totum lumine Cancer extulit, extemplo cedit delapsa Corona,

id. Arat. 596 (349).—

Simul et:

simul et quid erit certi, scribam ad te,

Cic. Att. 2, 20, 2:

ego ad te statim habebo quod scribam, simul et videro Curionem,

id. ib. 10, 4, 12:

quam accepi simul et in Cumanum veni,

id. ib. 10, 16, 4; 16, 11, 6; id. Q. Fr. 2, 6, 3. In all these passages the Cod. Med. has simul et, which the editors variously changed into simulatque, simulac, simul ut, simul; so,

omne animal simul et ortum est, se ipsum diligit,

Cic. Fin. 2, 11, 33, where the vulg. has simul ut, and Madv. reads simul [et] ortum.—

Simul ubi:

quod simul ubi conspexit, equites emisit,

Liv. 4, 18, 7 dub. Weissenb. ad loc.—

Simul alone, = simul atque:

simul herbae inceperint nasci,

Cato, R. R. 48:

hic simul argentum repperit, cura sese expedivit,

Ter. Phorm. 5, 4, 4: simul limen intrabo, illi extrabunt illico, Afran. ap. Non. 104, 21 (Com. Rel. v. 5 Rib.):

simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

Cic. Ac. 2, 27, 86:

nostri, simul in arido constiterunt, in hostes impetum fecerunt,

Caes. B. G. 4, 26 fin.:

simul increpuere arma, hostis pedem rettulit,

Liv. 6, 24, 1; cf. Cic. Tusc. 4, 6, 12; id. Fin. 3, 6, 21; id. Arat. 594 (349); Caes. B. C. 1, 30, 3; Liv. 3, 62, 6; 4, 18, 6; 4, 31, 5; 4, 32, 6; 5, 25, 11; 8, 32, 2; 21, 55, 9; 44, 8 med.; 44, 19; 44, 44 fin.; Curt. 3, 11, 4; Phaedr. 3, 16, 16; Hor. C. 1, 12, 27; 3, 4, 37; Verg. G. 4, 232; Ov. F. 1, 567.—Strengthened by primum:

simul primum magistratio abiit, dicta dies est,

Liv. 6, 1, 6:

simul primum anni tempus navigabile praebuisset mare,

id. 35, 44, 5 Weissenb. ad loc.; Suet. Caes. 30.

sollĭcĭto ( sōlĭ-), āvi, ātum, 1, v. a. [sollicitus], to disturb, stir, agitate, move; to distress, harass, make uneasy, vex, solicit, tempt, seduce, attract, induce.

Lit., to stir, put in lively motion, move violently, disturb, shake, exercise ( poet. and in post-Aug. prose).

Histri tela manu jacientes sollicitabant, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 438 Vahl.): myropolas omnes sollicito;

ubicumque unguentum est, ungor,

keep them busy, Plaut. Cas. 2, 3, 10:

nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis.. ex sedibus,

Lucr. 5, 162:

pinnisque repente sollicitant divum nocturno tempore lucos,

id. 4, 1008; 2, 965: teneram ferro sollicitavit humum, stirred, i. e. by the plough, Tib. 1, 7, 30; so,

tellurem,

Verg. G. 2, 418:

herbae, Quas tellus, nullo sollicitante (i. e. eam) dabat,

Ov. F. 4, 396:

remis freta,

Verg. G. 2, 503:

spicula dextrā,

id. A. 12, 404:

totum tremoribus orbem,

Ov. M. 6, 699:

stamina docto Pollice, pregn.,

excite by handling, id. ib. 11, 169 (v. II. B. 1. infra):

stomachum vomitu, alvum purgatione,

to move, Cels. 1 praef. fin.: mox, velut aurā sollicitante, provecti longius, as if a breeze were moving us on, Quint. 12, prooem. 2:

hic (spiritus naturae), quamdiu non... pellitur, jacet innoxius... ubi illum extrinsecus superveniens causa sollicitat, compellitque et in artum agit, etc.,

stirs up, Sen. Q. N. 6, 18, 2:

sollicitavit aquas remis,

Claud. Rapt. Pros. 1, 2:

lucus, qui primus anhelis sollicitatur equis,

id. Idyll. 1, 3:

seu remige Medo sollicitatur Athos,

id. Ruf. 1, 336:

Maenalias feras,

to hunt, Ov. Am. 1, 7, 14:

ne salebris sollicitentur apes,

Col. 9, 8, 3.—Of a river:

cum Danubius non jam radices nec media montium stringit, sed juga ipsa sollicitat,

Sen. Q. N. 3, 27, 9.—In mal. part., Ov. Am. 3, 7, 74; Mart. 11, 22, 4; 11, 46, 4; Petr. 20, 2.—

To produce by stirring, excite, cause to come forth, to arouse, draw out (rare): radices in ipsā arbore sollicitando, by starting roots from the tree (cf. the context), Plin. 17, 13, 21, § 98; cf.:

sollicitatur id in nobis quod diximus ante semen,

Lucr. 4, 1037.—

Trop., = sollicitum facere.

With the notion of distress, to cause distress, anxiety, uneasiness, to distress, disturb.

Of the body (very rare and poet.):

mala copia Aegrum sollicitat stomachum,

distresses, Hor. S. 2, 2, 43. —

Of the mind; constr. with acc. of person, with animum, etc.

To fill with apprehension, cause fear, suspense of the mind, and anxiety for the future; and pass., = sollicitum esse, to be distressed, to torment one's self:

nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis,

Plaut. Aul. 1, 1, 26: certo scio, non ut Flamininum sollicitari te, Tite, sic noctesque diesque, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

jamdudum equidem sentio, suspicio quae te sollicitet,

Plaut. Bacch. 4, 7, 50:

sicine me atque illam operā tuā nunc miseros sollicitarier?

Ter. And. 4, 2, 6: egon' id timeo? Ph. Quid te ergo aliud sollicitat? id. Eun. 1, 2, 82; so id. Heaut. 2, 3, 10:

aut quid sit id quod sollicitere ad hunc modum?

id. Hec. 4, 4, 54:

me autem jam et mare istuc et terra sollicitat,

Cic. Q. Fr. 3, 3, 1:

an dubitas quin ea me cura (pro genero et filio) vehementissime sollicitet?

id. Fam. 2, 16, 5:

multa sunt quae me sollicitant anguntque,

id. Att. 1, 18, 1:

ne cujus metu sollicitaret animos sociorum,

Liv. 45, 28 med.:

cum Scipionem exspectatio successoris sollicitaret,

id. 30, 36 fin.:

desiderantem quod satis est neque Tumultuosum sollicitat mare, Nec, etc.,

Hor. C. 3, 1, 26; cf. Mart. 7, 54, 2.—With de:

de posteris nostris et de illā immortalitate rei publicae sollicitor, quae, etc.,

Cic. Rep. 3, 29, 41.— Hence, like verbs of fearing, with ne, that ( lest):

et Quibus nunc sollicitor rebus! ne aut ille alserit, Aut uspiam ceciderit, etc.,

Ter. Ad. 1, 1, 11:

sollicitari se simulans, ne in ejus perniciem conspirarent,

Amm. 14, 7, 9.—Also with quod, like verbs of emotion:

me illa cura sollicitat angitque vehementer, quod... nihil a te, nihil ex istis locis... affluxit,

Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.—

More rarely, to grieve, afflict, make wretched:

istuc facinus quod tuom sollicitat animum, id ego feci,

Plaut. Aul. 4, 10, 8:

sed erile scelus me sollicitat,

id. Rud. 1, 3, 19: cur meam senectutem hujus sollicito amentiā? why do I make my old age miserable by, etc., Ter. And. 5, 3, 16:

haec cura (ob miserum statum rei publicae) sollicitat et hunc meum socium,

Cic. Brut. 97, 331.—With subject-clause:

nihil me magis sollicitat quam... non me ridere tecum,

Cic. Fam. 2, 12, 1.—

To disturb the rest or repose of a person or community, to trouble, harass, = perturbare:

quid me quaeris? quid laboras? quid hunc sollicitas?

Plaut. Ep. 5, 2, 15; so,

quae roget, ne se sollicitare velis,

Ov. A. A. 1, 484:

temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant, et semper sollicitant,

Cic. Fin. 1, 16, 50:

anxitudo, prona ad luctum et maerens, semperque ipsa se sollicitans,

id. Rep. Fragm. 2, 41, 68:

quoniam rebellando saepius nos sollicitant,

Liv. 8, 13, 13:

finitimi populi, qui castra, non urbem positam in medio ad sollicitandam omnium pacem crediderant,

to disturb the peace, id. 1, 21, 2:

unde neque ille sollicitare quietae civitatis statum possit,

id. 21, 10, 12; so,

pacem,

id. 34, 16 fin.:

ira Jovis sollicitati prava religione,

id. 1, 31, 8:

ea cura quietos (deos) sollicitat,

Verg. A. 4, 380:

alium ambitio numquam quieta sollicitat,

Sen. Cons. Polyb. 4 (23), 2:

eum non metus sollicitabit,

id. ib. 9 (28), 4: (voluptas) licet alia ex aliis admoveat, quibus totos partesque nostri sollicitet, id. Vit. Beat. 5, 4:

et magnum bello sollicitare Jovem,

Ov. F. 5, 40:

sollicitatque feros non aequis viribus hostes,

Luc. 4, 665:

ut me nutricibus, me aviae educanti, me omnibus qui sollicitare illas aetates solent, praeferret,

Quint. 6, prooem. § 8: sollicitare manes, to disturb the dead by mentioning their names:

parce, precor, manes sollicitare meos,

Ov. Tr. 3, 11, 32; cf.:

cur ad mentionem defunctorum testamur, memoriam eorum a nobis non sollicitari?

Plin. 28, 2, 5, § 23.—Hence, pregn.:

sollicito manes,

I disturb the dead, Ov. M. 6, 699:

sollicitare umbras = ciere, citare, in necromancy,

Manil. 1, 93.—

Without the idea of distress or uneasiness.

To stir, rouse, excite, incite ( poet. and in post-Aug. prose):

unicus est de quo sollicitamur honor,

Ov. F. 6, 10, 76:

sollicitatque deas,

id. M. 4, 473:

vanis maritum sollicitat precibus,

id. ib. 9, 683:

quoque Musarum studium a nocte silenti Sollicitare solet, Claud. VI. Cons. Hon. praef. 12: cupidinem lentum sollicitas,

Hor. C. 4, 13, 6:

labris quae poterant ipsum sollicitare Jovem,

Mart. 66, 16:

me nova sollicitat, me tangit serior aetas,

Ov. Am. 2, 4, 45:

deinde (luxuria) frugalitatem professos sollicitat,

Sen. Ep. 56, 10.—Hence,

To attract, to tempt, to invite ( poet. and in post-Aug. prose):

si quis dotatam uxorem habet, eum hominem sollicitat sopor,

Plaut. Most. 3, 2, 15 Lorenz:

nullum sollicitant haec, Flacce, toreumata canem,

Mart. 12, 74, 5:

cum, mira specie, feminarum sollicitaret oculos,

Val. Max. 4, 5, 1 ext.:

non deest forma quae sollicitet oculos,

Sen. Ep. 88, 7:

in his (praediis venalibus) me multa sollicitant,

Plin. Ep. 3, 19, 1:

quibuscum delinimentis potest animos omnium sollicitat,

Just. 21, 1, 5:

omni studio sollicitatum spe regni,

id. 8, 3, 8:

in Graeciam Philippus cum venisset, sollicitatus paucarum civitatum direptione (i. e. spe diripiendi),

id. 9, 1:

sollicitati praeda,

id. 23, 1, 10; 2, 13 fin.:

te plaga lucida caeli... sollicitet,

Stat. Th. 1, 27:

magno praemio sollicitatus,

bribed, Front. Strat. 3, 6, 4.—So, to attract the attention, occupy the mind:

ut vix umquam ita sollicitari partibus earum debeamus ut non et summae meminerimus,

Quint. 11, 3, 151.—

Transf., to incite one to do something.

To urge to wrong-doing, to inveigle, seduce, incite, stimulate, provoke, tempt, abet (class.).

Absol.:

servum sollicitare verbis, spe promissisque corrumpere, contra dominum armare,

Cic. Deiot. 11, 30:

non sollicitabit rursus agrarios?

id. Phil. 7, 6, 18:

sollicitant homines imperitos Saxo et Cafo,

id. ib. 10, 10, 22: necare eandem voluit: quaesivit venenum;

sollicitavit quos potuit,

id. Cael. 13, 31:

Milo... quos ex aere alieno laborare arbitrabatur, sollicitabat,

Caes. B. C. 3, 22: quos ingenti pecuniae spe sollicitaverant vestri (sc. to murder Philip), Curt. 4, 1, 12:

ipsam ingentibus sollicitare datis,

Ov. M. 6, 463:

pretio sperare sollicitari animos egentium,

Cic. Cat. 4, 8, 17; Liv. 2, 42, 6; Nep. Paus. 3, 6.—So esp. milit. t. t.,= temptare (freq. in the historians), to strive to win over, tempt, instigate, incite to defection, attack, etc.:

ad sollicitandas civitates,

Caes. B. G. 7, 63:

Germanos Transrhenanos sollicitare dicebantur,

id. ib. 5, 2; so id. B. C. 3, 21; id. B. G. 5, 55; 6, 2; 7, 53;

7, 54: servitia urbana sollicitare,

Sall. C. 24 fin.:

nobilissimos Hispanos in Italiam ad sollicitandos populares... miserunt,

Liv. 24, 49, 8:

vicinos populos haud ambigue sollicitari,

id. 8, 23, 2:

ad continendas urbes, quas illinc Eumenes, hinc Romani sollicitabant,

id. 37, 8, 5:

num sollicitati animi sociorum ab rege Perseo essent,

id. 42, 19 fin.:

omnes sollicitatos legationibus Persei, sed egregie in fide permanere,

id. 42, 26 fin.; so,

diu,

id. 31, 5, 8; 40, 57, 2; 41, 23, 7;

45, 35, 8: interim qui Persas sollicitarent mittuntur,

Curt. 5, 10, 9; Suet. Oth. 5; id. Ner. 13; id. Tit. 9; Nep. Paus. 3, 6.—

With ad and acc.:

in servis ad hospitem necandum sollicitatis,

Cic. Cael. 21, 51:

servum ad venenum dandum,

id. Clu. 16, 47:

opifices et servitia ad Lentulum eripiendum,

Sall. C. 50, 1:

qui ultro ad transeundum hostes vocabant sollicitabantque,

Liv. 25, 15, 5.—After in:

cum milites ad proditionem, amicos ad perniciem meam pecunia sollicitet,

Curt. 4, 11, 1.—

With ut: civitates sollicitant [p. 1722] ut in libertate permanere vellent, Caes. B. G. 3, 8:

se sollicitatum esse ut regnare vellet,

Cic. Fam. 15, 2, 6:

missis ad accolas Histri, ut in Italiam irrumperent sollicitandos, Liv 39, 35: Darei litterae quibus Graeci milites sollicitabantur ut regem interficerent,

Curt. 4, 10, 16.—

With gen., gerund., and causa:

comperi legatos Allobrogum tumultus Gallici excitandi causa a P. Lentulo esse sollicitatos,

Cic. Cat. 3, 2, 4.—

With in and acc. (post-class.;

the prevailing constr. in Just.): amicum in adulterium uxoris sollicitatum,

Just. 1, 7, 18:

Alexander in Italiam sollicitatus,

urgently invited, id. 12, 2, 1:

Iones sollicitare in partes suas statuit,

id. 2, 12, 1:

qui Peloponnenses in societatem armorum sollicitaret,

id. 13, 5; so id. 13, 5, 10; 32, 4, 1; 29, 4, 5. —

With acc. of abstract objects ( poet.):

nuptae sollicitare fidem (= nuptam sollicitare ad fidem violandam),

to make attempts against, Ov. H. 16 (17), 4; cf. id. Am. 3, 1, 50; id. M. 6, 463; 7, 721; id. P. 3, 3, 50.—

In gen., without implying an evil purpose, to induce, incite, stimulate, solicit, urge, invite, exhort, move ( poet. and in postAug. prose):

antequam est ad hoc opus (historiam scribendi) sollicitatus,

induced to undertake this work, Quint. 10, 1, 74:

quae Hecubae maritum posset ad Hectoreos sollicitare rogos,

Mart. 6, 7, 4:

cum, sollicitatus ex urbe Roma (a Mithridate), praecepta pro se mitteret,

Plin. 25, 2, 3, § 6:

sollicitandi (parentes) ad hunc laborem erant,

it was necessary to give inducements to the parents to undertake this labor, Sen. Ben. 3, 11, 1:

cum juventutem ad imitationem sui sollicitaret,

id. Cons. Helv. 10, 10:

alios Orientis regis ut idem postularent sollicitare temptavit,

Suet. Dom. 2:

juvenum... corpora nunc pretio, nunc ille hortantibus ardens sollicitat dictis,

Stat. Th. 2, 485:

sollicitat tunc ampla viros ad praemia cursu celeres,

id. ib. 6, 550:

ut per praecones susceptores sollicitarent,

Just. 8, 3, 8:

Alexander in Italiam a Tarentinis sollicitatus,

id. 12, 2, 1:

avaritia sollicitatus (= permotus),

id. 32, 2, 1:

sollicitatoque juvene ad colloquium,

allured him to the conference, id. 38, 1, 9:

hoc maxime sollicitatus ad amicitiam,

Plin. 6, 22, 24, § 85:

serpentes sollicitant ad se avis,

id. 8, 23, 35, § 85:

hyaena ad sollicitandos canes,

id. 8, 30, 44, § 106:

velut vacua possessione sollicitatus,

Just. 31, 3, 2:

remansit in caelibatu, neque sollicitari ulla condicione amplius potuit (i. e. ad uxorem ducendam),

Suet. Galb. 5:

quod me, tamquam tirunculum, sollicitavit ad emendum (signum),

Plin. Ep. 3, 6, 4:

ut ex copia studiosorum circumspicias praeceptores quos sollicitare possimus (sc. ut huc veniant),

id. 4, 13, 11.—With inf. ( poet.):

finemque expromere rerum sollicitat superos,

urgently implores to disclose the issue, Luc. 5, 69:

cum rapiant mala facta bonos... sollicitor nullos esse putare deos,

Ov. Am. 3, 8, 36; cf.:

sollicitat spatium decurrere amoris,

Lucr. 4, 1196.—With ne:

maritum sollicitat precibus, ne spem sibi ponat in arte,

Ov. M. 9, 683.

sto, stĕti, stătum, 1 (scanned stĕtĕrunt, Verg. A. 2, 774; 3, 48; Ov. H. 7, 166; Prop. 2, 8, 10), v. n. [root sta-; Sanscr. sthā, sthalam, locus; Gr. sta-, histêmi, to set, place; statêr, weight; O. H. Germ. stām; Goth. standa; Engl. stand], to stand, in opposition to sitting, walking, or lying prostrate, to stand still, remain standing, stand upright.

Lit.

In gen.:

hos quos videtis stare hic captivos duos, Illi qui astant, hi stant ambo, non sedent,

Plaut. Capt. prol. 1 sq.; cf.:

cum virgo staret et Caecilia in sellā sederet,

Cic. Div. 1, 46, 104:

si iste ibit, ito: stabit, astato simul,

Plaut. Ps. 3, 2, 74:

abi intro, noli stare,

id. Mil. 4, 3, 36; so (opp. ire) id. Merc. 3, 3, 21; id. Mil. 4, 2, 95; 4, 9, 10; id. Pers. 3, 3, 43; 4, 4, 50; Ter. Eun. 3, 2, 6; 3, 2, 12:

i: quid stas, lapis?

id. Heaut. 4, 7, 3:

ante aedes,

Plaut. Am. 2, 1, 56; 1, 1, 250; 2, 2, 35; id. Truc. 2, 3, 14:

ante ostium,

Ter. Eun. 5, 2, 4; id. And. 3, 1, 17; id. Hec. 3, 4, 14; 5, 4, 14:

ante oculos,

Ov. Am. 1, 5, 17:

ad januam,

Cic. de Or. 2, 86, 353:

ad undam,

Verg. G. 4, 356:

orantem juxta,

Stat. Th. 11, 618:

hic foris,

Plaut. Men. 2, 3, 12:

hinc procul,

Ter. Hec. 4, 3, 1:

propter in occulto,

Cic. Clu. 28, 78; cf.:

qui proximi steterant,

Caes. B. G. 5, 35, 3:

propius,

Hor. A. P. 361:

sta ilico,

Ter. Phorm. 1, 4, 18:

qui frequentissimi in gradibus concordiae steterunt,

Cic. Phil. 7, 8, 21:

stans pede in uno,

Hor. S. 1, 4, 10 et saep.—Of things:

ita statim stant signa,

Plaut. Am. 1, 1, 120:

quorum statuae steterunt in Rostris,

Cic. Phil. 9, 2, 4:

statua,

id. Div. 1, 34, 75:

signa ad impluvium, ad valvas Junonis,

id. Verr. 2, 1, 23, § 61:

stabat acuta silex,

Verg. A. 8, 233:

columna,

Hor. C. 1, 35, 14:

cerea effigies,

id. S. 1, 8, 32; cf. poet.:

aeneus ut stes,

id. ib. 2, 3, 183.— Pass. impers.: Ps. Statur hic ad hunc modum. Sim. Statum vide hominis, Plaut. Ps. 1, 5, 44: Gn. Quid agitur? Pa. Statur, Ter. Eun. 2, 2, 40:

confecto munerum cursu moriar stando,

Amm. 24, 3, 7.—Prov.:

inter sacrum saxumque sto, nec quid faciam scio,

i.e. I am in a pinch, Plaut. Capt. 3, 4, 84; v. sacrum.—

In partic.

Pregn., to stand firm or immovable; to last, remain, continue: cui nec arae patriae domi stant; fractae et disjectae jacent, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 115 Vahl.):

nec domus ulla nec urbs stare poterit,

Cic. Lael. 7, 23:

stantibus Hierosolymis,

id. Fl. 28, 69:

ut praeter spem stare muros viderunt,

Liv. 38, 5:

urbem innoxiam stare incolumem pati,

id. 31, 31, 15:

hasta, quae radice novā, non ferro stabat adacto,

stuck fast, remained fixed, Ov. M. 15, 562:

missum stetit inguine ferrum,

id. ib. 5, 132; cf. id. ib. 5, 34;

8, 415: stat glacies iners,

Hor. C. 2, 9, 5:

aquae,

Ov. M. 4, 732:

longā stare senectā,

Sil. 3, 94:

cornus stetit inter tempora frontis,

id. 4, 142.—

To remain, tarry, linger any where (cf. moror):

paulisper stetimus in illā ganearum tuarum nidore atque fumo,

Cic. Pis. 6, 13:

hos quos video volitare in foro, quos stare ad curiam,

id. Cat. 2, 3, 5: cur non aut stantem comprehenderint, aut fugientem consecuti sint, remaining in the city, id. Cael, 28, 67;

so (opp. fugio),

id. Tusc. 2, 23, 54:

cum gladiis in conspectu senatus,

id. Phil. 2, 4, 8:

qui domi stare non poterant,

id. Fl. 6, 13:

(meretrix) olente in fornice stans,

Hor. S. 1, 2, 30; cf. Ov. Am. 1, 10, 21; Juv. 10, 239; cf.

of minerals not attracted by the magnet: pondere enim fretae partim stant, quod genus aurum,

Lucr. 6, 1058. —

In milit. lang.

To stand in the ranks or under arms, to fight:

quisque uti steterat, jacet obtinetque ordinem,

Plaut. Am. 1, 1, 86: ut sustinere corpora plerique nequeuntes arma sua quisque stantes incumberet, Sall. ap. Serv. Verg. A. 9, 229 (H. 3, 72 Dietsch):

cum milites a mane diei jejuni sub armis stetissent defatigati, Auct. B. Afr. 42, 3: primo haud impari stetere acie,

Liv. 26, 44:

in Asia totius Asiae steterunt vires,

id. 37, 58: in acie, Auct. B. Hisp. 28 fin.:

pars acie stabat, Auct. B. Afr. 51, 6: stetit acies in armis,

Sen. Phoen. 389; cf.:

stetit ordine certo Infelix acies,

Luc. 7, 2, 16.—

Pregn., to stand firm in fight, stand one's ground, maintain the contest (opp. abjecto scuto fugere), Cic. Tusc. 2, 23, 54; cf.:

in acie stare ac pugnare (opp. in castra refugere),

Liv. 22, 60, 25:

Tarquiniensis, novus hostis non stetit solum, sed etiam ab suā parte Romanum pepulit,

id. 2, 6, 11:

comminus,

Caes. B. C. 1, 47:

inque gradu stetimus, certi non cedere,

Ov. M. 9, 43; cf.:

contra leonem,

Spart. Carac. 5.—

Transf., of a battle, to last, hold out, continue (a favorite expression of Livy):

ibi aliquamdiu atrox pugna stetit,

Liv. 29, 2:

diu pugna neutro inclinata stetit,

id. 27, 2:

ita anceps dicitur certamen stetisse,

id. 8, 38:

primo stetit ambiguā spe pugna,

id. 7, 7.—

Nautical t. t., to lie, to lie or ride at anchor:

ante hostium portus in salo stare,

Liv. 37, 16;

Auct. B. Afr. 62: naves regiae in sinu Maliaco,

Liv. 36, 20:

classis instructa in portu,

id. 37, 11:

classis in salo ad Leptim, Auct. B. Afr. 62, 4: litore puppes,

Verg. A. 6, 901.—

Of servants, to stand, wait, attend (very rare): neque pueri eximiā facie stabant, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 2:

sto exspectans, si quid mihi imperent,

Ter. Eun. 3, 5, 46:

ad cyathum et vinum,

Suet. Caes. 49; cf.:

ad pedes,

id. Galb. 22.—

Of buildings, cities, etc., to stand finished, be erected (mostly poet.):

intra annum nova urbs stetit,

Liv. 6, 4, 6:

jam stabant Thebae,

Ov. M. 3, 131:

moenia jam stabant,

id. F. 3, 181:

stet Capitolium Fulgens,

Hor. C. 3, 3, 42:

aedificant muros... Stabat opus,

Ov. M. 11, 205:

jam stare ratem,

Val. Fl. 1, 96.—

Of the countenance, to be unmoved, to be at rest ( poet.):

stat num quam facies,

Luc. 5, 214:

stant ora metu,

are rigid, Val. Fl. 4, 639; cf.:

cur ad patrios non stant tua lumina vultus,

Stat. Th. 10, 693.—

To stand up, stand upright, stand on end; to bristle up, stiffen, etc. ( poet. and in post-Aug. prose): papillae, Lucil. ap. Non. 391, 26:

mammae,

Plin. 28, 19, 77, § 249:

steterunt comae,

Verg. A. 2, 774; 3, 48; Ov. M. 7, 631; cf. id. ib. 10, 425:

crines fulvi pulvere,

Stat. Th. 3, 326:

setae,

Ov. M. 8, 286:

in vertice cristae,

id. ib. 6, 672:

aristae,

id. ib. 10, 655:

stantes oculi,

prominent, Ov. F. 6, 133:

oculis rigentibus et genis stantibus,

fixed, Plin. 23, 1, 24, § 49. —In mal. part., Mart. 3, 73, 2; App. M. 2, p. 117, 39; Auct. Priap. 75, 2.—Rarely of fluids, to coagulate, stiffen:

sanguis stetit,

Sen. Oedip. 585.—

With abl., to stand out with, be thick with, full of any thing (mostly poet.): stant pulvere campi, Enn. ap. Porphyr. ad Hor. C. 1, 9, 1 (Ann. v. 592 Vahl.): cupressi Stant rectis foliis, id. ap. Philarg. ad Verg. G. 2, 444 (Ann. v. 268 ib.): stat sentibu' fundus, Lucil. ap. Don. Ter. And. 4, 2, 16; Titin. ap. Non. 391, 21; so,

ager sentibus,

Caecil. ib. 391, 23:

vides ut altā stet nive candidum Soracte,

Hor. C. 1, 9, 1: caelum caligine stat, Sisenn. ap. Non. 392, 8:

pulvere caelum,

Verg. A. 12, 408:

pulvereo globo astra,

Stat. Th. 7, 124:

stant lumina (Charontis) flammā,

Verg. A. 6, 300:

stant pulvere Syrtes,

Claud. Laud. Stil. 1, 257.

Trop.

In gen., to stand: mentes, rectae quae stare solebant, Enn. ap. Cic. Sen. 6, 16 (Ann. v. 208 Vahl.):

stetisse ipsum in fastigio eloquentiae,

Quint. 12, 1, 20.—

In partic.

Pregn., to stand one's ground, stand firm or unshaken; to endure, persevere, persist, abide, continue:

moribus antiquis res stat Romana virisque, Enn. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 21 (Ann. v. 492 Vahl.): disciplinam militarem, quā stetit ad hanc diem Romana res, solvisti,

Liv. 8, 7:

res publica staret,

Cic. Phil. 2, 10, 24; cf. id. Cat. 2, 10, 21:

stante urbe et curiā,

id. Planc. 29, 71:

ut eo neglecto civitas stare non possit,

id. Cael. 1, 1:

utinam res publica stetisset, quo coeperat statu,

id. Off. 2, 1, 3:

qui illam (rem publicam) cadere posse stante me non putārant,

id. Fam. 6, 6, 2:

ut stante re publicā facere solebamus,

id. Off. 2, 1, 3:

neque enim aliter stare possemus,

id. Sest. 45, 97:

per quos homines ordinesque steterim, quibusque munitus fuerim, non ignoras,

id. Fam. 13, 29, 7; cf.:

eorum auxilio, qui me stante stare non poterant,

id. ib. 7, 2, 3:

respublica stetit virtute tuā,

Liv. 4, 40:

stetit regnum puero,

id. 1, 3:

dum stetimus,

Ov. Tr. 1, 9, 17:

stamus animis,

Cic. Att. 5, 18, 2:

stas animo,

Hor. S. 2, 3, 213:

Gabinium sine provinciā stare non posse,

could not hold out, subsist, Cic. Pis. 6, 12; cf. id. Fl. 6, 14; Suet. Oth. 5:

nedum sermonum stet honos,

Hor. A. P. 69.—Hence, nearly—esse, tantā stat praedita culpā (natura), Lucr. 5, 199:

pausam stare fragori,

id. 1, 747.—

(Acc. to its use as a milit. t. t., v. supra, I. B. 3.) To maintain the contest:

cum in senatu pulcherrime staremus,

Cic. Fam. 1, 4, 1.—

Stare in aliquā re, simply aliquā re, and post-class. also alicui rei, to stand firm, persist, persevere; to rest, abide, adhere to, continue in a thing.

In aliquā re:

si in fide non stetit,

Cic. Rab. Perd. 10, 28:

sin in eo non stat,

id. Att. 2, 4, 1:

stare oportet in eo, quod sit judicatum,

id. Fin. 1, 14, 47:

in sententiā,

Liv. 4, 44.—

With abl.:

eā omnes stant sententiā,

Plaut. Curc. 2, 1, 35:

suis stare judiciis,

Cic. Tusc. 5, 28, 81:

censoris opinione,

id. Clu. 47, 132:

alicujus decreto,

Caes. B. G. 6, 13:

stare conditionibus,

Cic. Att. 7, 15, 2:

stare conventis,

id. Off. 3, 25, 95:

stare jurejurando,

Quint. 5, 6, 4:

nihil quo stat loco stabit, omnia sternet abducetque vetustas,

Sen. ad Marc. 26, 4.— Pass. impers.:

stabitur consilio,

Liv. 7, 35:

etsi priore foedere staretur,

id. 21, 19:

famā rerum standum est,

id. 7, 6.—

With dat.:

arbitri sententiae stare,

Dig. 4, 7, 23 fin.:

voluntati patris,

ib. 26, 7, 3; 36, 3, 6:

rei judicatae,

ib. 42, 1, 32:

emptioni,

ib. 19, 1, 13; ib. 4, 8, 27 (five times) et saep.—

Stat sententia, aliquid, or, impersonally, stat ( alicui), the determination stands or holds good; I ( thou, he, etc.) am determined: Pa. Vide quid agas. Ph. Stat sententia, Ter. Eun. 2, 1, 18:

Hannibal, postquam ipsi sententia stetit, pergere ire,

Liv. 21, 30:

stat sententia tradere mecum Dotalem patriam,

Ov. M. 8, 67:

modo nobis stet illud, unā vivere in studiis nostris,

Cic. Fam. 9, 2, 5:

stat pectore fixum, Aeetae sociare manus,

Val. Fl. 5, 289:

nos in Asiam convertemus: neque adhuc stabat, quo potissimum,

Cic. Att. 3, 14, 2:

mihi stat alere morbum,

Nep. Att. 21, 6:

quos ut seponi stetit,

Sil. 3, 68:

stat, casus renovare omnes,

Verg. A. 2, 750. —

In aliquā re, or simply aliquā re, to rest on, be fixed on, depend upon, etc.:

omnis in Ascanio stat cura parentis,

Verg. A. 1, 646:

regnum fraternā stare concordiā,

Liv. 45, 19:

quā (disciplinā) stetit Romana res,

id. 8, 7:

hac arte (i.e. bello) in patriā steti,

id. 5, 44, 2; Val. Fl. 3, 673; Verg. A. 2, 163:

magis famā quam vi stare res suas,

Tac. A. 6, 30:

apud quos virtute quam pecuniā res Romana melius stetit,

id. H. 2, 69 fin.:

famā bella stare,

Curt. 3, 8, 7.—

In theatr. lang., of plays and actors, to stand, i.e. to please, take, succeed:

quod si intellegeret, cum stetit olim nova (fabula), Actoris operā magis stetisse quam suā,

Ter. Phorm. prol. 9 sq.:

partim vix steti, id. Hec. prol. alt. 7: securus, cadat an recto stat fabula talo,

Hor. Ep. 2, 1, 176:

illi, scripta quibus comoedia prisca viris est, Hoc stabant, hoc sunt imitandi,

id. S. 1, 10, 17.—

Stare, ab, cum, or pro aliquo, or aliquā re, or with adv. loci, to stand by, on the side of, adhere to a person or thing, take the part of:

ut nemo contra civium perditorum dementiam a senatu et a bonorum causā steterit constantius,

Cic. Brut. 79, 273:

a se potius quam ab adversariis,

id. Inv. 1, 43, 81:

a mendacio contra verum,

id. ib. 1, 3, 4:

a contrariā ratione,

Auct. Her. 4, 2, 4:

cum di prope ipsi cum Hannibale starent,

Liv. 26, 41, 17; 5, 38:

stabat cum eo senatus majestas,

id. 8, 34, 1:

nobiscum adversus bar, baros,

Nep. Ages. 5, 4:

si pro meā patriā ista virtus staret,

Liv. 2, 12:

pro jure gentium,

id. 38, 25:

pro vobis adversus reges stetimus,

id. 45, 22, 10; 23, 8, 3 Fabri ad loc.:

pro Jubā atque Afris,

Quint. 11, 1, 80:

pro signis,

Ov. A. A. 1, 200:

quamvis duces non essent praesentes, staret tamen pro partibus invicta fortuna ultoris,

Flor. 4, 7, 10:

hic primo pro Pompei partibus, mox simulatione contra Pompeium stetit,

Vell. 2, 48, 4:

voluptas pro iisdem partibus standi,

Sen. Vit. Beat. 4, 1; cf.:

et dii quoque pro meliore stant causā,

Curt. 4, 1, 13:

hinc stas, illinc causam dicis,

Plaut. Men. 4, 2, 48:

unde stetisset, eo se victoria transferret,

Just. 5, 4, 12: non semper vostra evortet: nunc Juppiter hac stat, stands at your side, stands by you, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565.—So with in:

Graeci, qui in Darei partibus steterant,

Curt. 3, 11, 18.—

Stare per aliquem, to stand to one's account, be chargeable or owing to one; to lie at one's door, be one's fault; followed by a negative consequence or effect, expressed by quin, [p. 1763] quominus, or ne.

With quin:

quoniam per eum non stetisset, quin praestaretur, etc.,

Liv. 2, 31, 11 Weissenb.ad loc.—

With quominus (freq.):

si poterit fieri, ut ne pater per me stetisse credat, Quominus haec fierent nuptiae, volo: sed si id non poterit, Id faciam in proclivi quod est, per me stetisse, ut credat,

Ter. And. 4, 2, 16 sq.:

Caesar ubi cognovit per Afranium stare, quominus proelio dimicaretur,

Caes. B. C. 1, 41:

graviter eam rem tulerunt, quod stetisse per Trebonium, quominus oppido potirentur, videbatur,

id. ib. 2, 13; so,

nec, quominus perpetua cum eis amicitia esset, per populum Romanum stetisse,

Liv. 8, 2, 2; 9, 14, 1; 6, 33, 2; 44, 14, 12.—

With ne:

ne praestaremus per vos stetit, qui, etc.,

Liv. 45, 23, 6:

non per milites stetisse, ne vincerent,

id. 3, 61, 2:

quasi per ipsum staret, ne redderetur,

Suet. Aug. 28.—Rarely without the negation; so with ut:

per quam (ignorantiam) stetit, ut tibi obligarer,

Plin. Ep. 10, 6 (22), 2; cf. Ter. And. 4, 2, 17 supra; absol.:

id est, non per me stetit, sed per illud,

Quint. 3, 6, 78; with subj.-clause:

si per eum non stetit, parere defuncti voluntati,

Dig. 32, 1, 36.—

Of price, to stand one in, to come to, to cost (mostly post-Aug.):

Periclum vitae meae tuo stat periculo,

Plaut. Capt. 3, 5, 82:

Polybius scribit, centum talentis eam rem Achaeis stetisse,

Liv. 34, 50; cf.:

sit argumento tibi gratis stare navem,

Cic. Verr. 2, 5, 19, § 48:

haud illi stabunt Aeneia parvo Hospitia,

Verg. A. 10, 494:

quae neque magno Stet pretio,

Hor. S. 1, 2, 122:

multo sanguine ac vulneribus ea Poenis victoria stetit,

Liv. 23, 30:

haud scio an magno detrimento certamen staturum fuerit,

id. 3, 60:

utrique vindicta libertatis morte stetit,

Vell. 2, 64, 3:

heu quanto regnis nox stetit una tuis?

Ov. F. 2, 812 et saep.:

nulla pestis humano generi pluris stetit,

Sen. Ira, 1, 2, 1.

sŭus, a, um (old form sos, sa, sum; dat. plur. sis, Enn. ap. Fest. p. 301 Mull.; acc. sas. id. ib. p. 325 ib.; cf. Paul. ex Fest. p. 47; Schol. Pers. 1, 108; sing. sam for suam, Fest. p. 47 Mull.;

so for suo, C. I. L. 5, 2007. In ante-class. verse su- with the following vowel freq. forms one syllable,

Plaut. Merc. 1, 1, 48; id. Ps. 1, 3, 5; Ter. And. 1, 1, 68; Lucr. 1, 1022; v. Neue, Formenl. 2, 189 sqq.), pron. poss., 3 d pers. [root SVA-; Sanscr. sva, own; cf. sui; Gr. seWo-, whence sphe, etc., and he; cf. heos], of or belonging to himself, herself, etc.; his own, her own, etc.; his, her, its, their; one ' s; hers, theirs.

Ordinary possessive use his, etc. (cf. the similar use of the pers. pron. sui, q. v.).

With antecedent in the same sentence.

The antecedent a subject-nominative, expressed or understood.

His:

Caesar copias suas divisit,

Caes. B. C. 3, 97:

ille in sua sententia perseverat,

id. ib. 1, 72:

tantam habebat suarum rerum fiduciam,

id. ib. 2, 37:

cum sceleris sui socios Romae reliquisset,

Cic. Cat. 3, 1, 3:

cur ego non ignoscam si anteposuit suam salutem meae?

id. Pis. 32, 79; id. Phil. 2, 18, 45; id. Mil. 10, 27; id. Fam. 15, 14, 1:

Hanno praefecturam ejus (i.e. Muttinis) filio suo (Hannonis) dedit,

Liv. 26, 40, 7:

imperat princeps civibus suis,

Sen. Clem. 1, 16, 2:

nemo rem suam emit,

id. Ben. 7, 4, 8.—

Her:

mea Glycerium suos parentes repperit,

Ter. And. 5, 6, 5:

utinam haec ignoraret suum patrem,

id. Phorm. 5, 6, 34:

si nunc facere volt era officium suom,

Plaut. Cas. 2, 8, 72:

ne eadem mulier cum suo conjuge honestissimum adulescentem oppressisse videatur,

Cic. Cael. 32, 78:

si omnibus suis copiis excellentem virum res publica armasset,

id. Phil. 13, 16, 32.—

Its:

omne animal, simul et ortum est, et se ipsum et omnes partes suas diligit,

Cic. Fin. 2, 11, 33:

cum mea domus ardore suo deflagrationem Italiae toti minaretur,

id. Planc. 40, 95.—

Their: (legiones) si consulem suum reliquerunt, vituperandae sunt Cic. Phil. 5, 2, 4:

mittent aliquem de suo numero,

id. ib. 11, 10, 25:

rationem illi sententiae suae non fere reddebant,

id. Tusc. 1, 17, 38:

qui agellos suos redimere a piratis solebant,

id. Verr. 2, 3, 37, § 85:

edicunt ut ad suum vestitum senatores redirent,

id. Sest. 14, 32:

suis finibus eos prohibent,

Caes. B. G. 1, 1: Allobrogibus sese persuasuros existimabant ut per suos (Allobrogum) fines eos (Helvetios) ire paterentur, id. id. 1, 6;

and distributively: ac naves onerariae LXIII. in portu expugnatae, quaedam cum suis oneribus, frumento, armis, aere, etc.,

some with their several cargoes, Liv. 26, 47, 9.—

With a subject-clause as antecedent:

id sua sponte apparebat tuta celeribus consiliis praepositurum,

was selfevident, Liv. 22, 38, 13:

ad id quod sua sponte satis collectum animorum erat, indignitate etiam Romani accendebantur,

id. 3, 62, 1:

secutum tamen sua sponte est ut vilior ob ea regi Hannibal et suspectior fieret,

id. 35, 14, 4. —

With subject-acc. as antecedent:

hanc dicam Athenis advenisse cum aliquo amatore suo, Plant. Mil. 2, 2, 86: doceo gratissimum esse in sua tribu Plancium,

Cic. Planc. 19, 47:

cupio eum suae causae confidere,

id. Sest. 64, 135:

suspicari debuit (Milo), eum (Clodium) ad villam suam (Clodii) deversurum,

id. Mil. 19, 51: Medeam praedicant in fuga fratris sui membra dissipavisse, id. Imp. Pomp. 9, 22:

(dixit) Caesarem pro sua dignitate debere et studium et iracundiam suam reipublicae dimittere,

Caes. B. C. 1, 8.—

With object-acc. as antecedent.

Suus being an adjunct of the subject (generally rendered in Engl. by a pass. constr.):

hunc pater suus de templo deduxit,

he was taken from the temple by his father, Cic. Inv. 2, 17, 52:

hunc sui cives e civitate ejecerunt,

id. Sest. 68, 142:

Alexandrum uxor sua... occidit,

id. Inv. 2, 49, 144:

illum ulciscentur mores sui,

id. Att. 9, 12, 2:

quodsi quem natura sua... forte deficiet,

id. Or. 1, 14:

utrumque regem sua multitudo consalutaverat,

Liv. 1, 7, 1:

quas (urbes) sua virtus ac dii juvent, magnas sibi opes facere,

id. 1, 9, 3; 1, 7, 15; 6, 33, 5:

quos nec sua conscientia impulerit, nec, etc.,

id. 26, 33, 3; 25, 14, 7:

consulem C. Marium servus suus interemit,

Val. Max. 6, 8, 2:

quis non Vedium Pollionem pejus oderat quam servi sui?

Sen. Clem. 1, 18, 2:

sera dies sit qua illum gens sua caelo adserat,

id. Cons. Poll. 12 (31), 5.—With the antecedent understood from the principal sentence:

ita forma simili pueri ut mater sua internoscere (sc. eos) non posset,

Plaut. Men. prol. 19; and with suus as adjunct both of the subject and of the antecedent: jubet salvere suos vir uxorem suam, id. merc. 4, 3, 11. —

With impers. verbs:

sunt homines, quos libidinis infamiaeque suae neque pudeat neque taedeat,

Cic. Verr. 1, 12, 35:

video fore ut inimicos tuos poeniteat intemperantiae suae,

id. Fam. 3, 10, 1:

si Caesarem beneficii sui poeniteret,

id. Lig. 10, 29; so id. Agr. 2, 11, 26:

jam ne nobilitatis quidem suae plebejos poenitere,

Liv. 10, 7, 8:

militem jam minus virtutis poenitere suae,

id. 22, 12, 10.—

As adjunct of other members of the sentence:

ad parentes suos ducas Silenium,

Plaut. Cist. 2, 3, 86. nam is illius filiam conicit in navem clam matrem suam (i.e. filiae), id. Mil. 2, 1, 34:

eosdem ad quaestoris sui aut imperatoris, aut commilitonum suorum pericula impulistis,

Cic. Phil. 13, 17, 34:

totum enim ex sua patria sustulisti,

id. Verr. 2, 5, 49, § 127; id. Or. 3, 32, 126: quem (Hammonium) tibi etiam suo nomine ( on his own account) commendo... itaque peto a te ut ejus procuratorem et ipsum suo nomine diligas, id. Fam. 13, 21, 2:

Caesar Fabium in sua remittit hiberna,

Caes. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 24:

introire ad Ciceronem, et domi suae imparatum confodere,

Sall. C. 28, 1:

suis flammis delete Fidenas,

i. e. the flames kindled by the Fidenates, Liv. 4, 33, 5:

suo igni involvit hostes,

Tac. A. 14, 30:

quid Caesarem in sua fata inmisit?

Sen. Ep. 94, 65; id. Q. N. 1, praef. 7; cf.

with antecedent supplied from preceding sentence: non destiti rogare et petere (sc. Brutum) mea causa, suadere et hortari sua,

Cic. Att. 6, 2, 7.—

With dat. as antecedent.

As adjunct of subject (cf. 4. supra):

suus rex reginae placet,

a queen likes her own king, Plaut. Stich. 1, 2, 76:

ei nunc alia ducenda'st domum, sua cognata Lemniensis,

id. Cist. 1, 1, 101:

Autronio nonne sodales, non collegae sui... defuerunt?

Cic. Sull. 2, 7:

si ceteris facta sua recte prosunt,

id. Cat. 3, 12, 27:

cui non magistri sui atque doctores, cui non... locus ipse... in mente versetur?

id. Planc. 33, 81:

haec omnia plane... Siculis erepta sunt: primum suae leges, etc.,

id. Verr. 2, 2, 13, § 33:

Romanis multitudo sua auxit animum,

Liv. 21, 50, 4:

sicuti populo Romano sua fortuna labet,

id. 42, 50, 7:

Lanuvinis sacra sua reddita,

id. 8, 14, 2:

vilitas sua illis detrahit pretium,

Sen. Ben. 4, 29, 2:

nemo est cui felicitas sua satisfaciat,

id. Ep. 115, 17:

labor illi suus restitutus est,

id. Brev. Vit. 20, 3:

magnitudo sua singulis constat,

id. Q. N. 1, 1, 10:

tantum sapienti sua, quantum Dec omnis aetas patet,

id. Ep. 53, 11. —

With antecedent supplied from principal sentence: mater quod suasit sua Adulescens mulier fecit, i.e. ei,

Ter. Hec. 4, 4, 38.—

Of other words:

regique Thebano regnum stabilivit suum,

Plaut. Am. 1, 1, 40:

mittam hodie huic suo die natali malam rem magnam,

id. Ps. 1, 3, 5:

ego Metello non irascor, neque ei suam vacationem eripio,

Cic. Verr. 2, 2, 68, § 164:

desinant insidiari domui suae consuli,

id. Cat. 1, 13, 32:

quibus ea res honori fuerit a suis civibus,

id. Mil. 35, 96: Scipio suas res Syracusanis restituit, Liv. [p. 1824] 29, 1, 17:

nos non suas (leges Lacedaemoniis arbitror) ademisse, sed nostras leges dedisse,

id. 39, 37, 6:

Graccho et Tuditano provinciae Lucani et Galliae cum suis exercitibus prorogatae,

id. 25, 3, 5.—

With gen., abl., or object of a prep. as antecedent:

nec illius animi aciem praestringit splendor sui nominis,

Cic. Rab. Post. 16, 43:

nolite a sacris patriis Junonis Sospitae domesticum et suum consulem avellere,

id. Mur. 41, 90:

quamvis tu magna mihi scripseris de Bruti adventu ad suas legiones,

id. Att. 14, 13, 12:

suae legis ad scriptum ipsam quoque sententiam adjungere,

the meaning of their law to which they refer, id. Inv. 2, 49, 147:

cum ambitio alterius suam primum apud eos majestatem solvisset,

Liv. 22, 42, 12:

nunc causam instituendorum ludorum ab origine sua repetam,

Val. Max. 2, 4, 4:

Jubam in regno suo non locorum notitia adjuvet, non popularium pro rege suo virtus,

Sen. Ep. 71, 10; id. Ben. 7, 6, 3; id. Clem. 1, 3, 4.—Esp. with cujusque as antecedent:

in qua deliberatione ad suam cujusque naturam consilium est omne revocandum,

Cic. Off. 1, 33, 119 (v. II. D. 2. infra).— Abl.:

operam dare ut sua lex ipso scripto videatur niti,

Cic. Inv. 2, 49, 147 (cf. supra):

(Caesar reperiebat) ad Galbam propter justitiam prudentiamque suam totius belli summam deferri,

Caes. B. G. 2, 4:

credere, ad suum concilium a Jove deos advocari,

Sen. Q. N. 2, 42, 1.—

With predic. nom. as antecedent:

sapientissimi artis suae professores sunt a quibus et propria studia verecunde et aliena callide administrantur,

Val. Max. 8, 12, 1.—

With appositive noun.

With gram. subject as antecedent:

hoc Anaximandro, populari ac sodali suo, non persuasit,

Cic. Ac. 2, 37, 118:

vidit fortissimum virum, inimicissimum suum,

id. Mil. 9, 25:

(hic) fuit in Creta contubernalis Saturnini, propinqui sui,

id. Planc. 11, 27:

ut non per L. Crassum, adfinem suum... causam illam defenderit,

id. Balb. 21, 49:

ne cum hoc T. Broccho, avunculo, ne cum ejus filio, consobrino suo, ne nobiscum vivat,

id. Lig. 4, 11:

Caesar mittit ad eum A. Clodium, suum atque illius familiarem,

Caes. B. C. 3, 57.—

With object as antecedent:

Dicaearchum cum Aristoxeno, aequali et condiscipulo suo, omittamus,

Cic. Tusc. 1, 18, 41:

tres fratres optimos, non solum sibi ipsos, neque nobis, necessariis suis, sed etiam rei publicae condonavit,

id. Lig. 12, 36:

Varroni, quem, sui generis hominem,... vulgus extrahere ad consulatum nitebatur,

Liv. 22, 34, 2.—

With appositive noun as antecedent:

si P. Scipionem, clarissimum virum, majorumque suorum simillimum res publica tenere potuisset,

Cic. Phil. 13, 14, 29:

M. Fabi Ambusti, potentis viri cum inter sui corporis homines, tum ad plebem, etc.,

Liv. 6, 34, 5:

C. vero Fabricii, et Q. Aemilii Papi, principum saeculi sui, domibus argentum fuisse confitear oportet,

Val. Max. 4, 4, 3.—

In participial clauses.

The antecedent being the logical subject of the participle, and other than the principal subject:

credamus igitur Panaetio, a Platone suo dissentienti ( = qui dissentiebat),

Cic. Tusc. 1, 32, 79:

ea Sex. Roscium, expulsum ex suis bonis, recepit domum,

id. Rosc. Am. 10, 27:

diffidentemque rebus suis confirmavit,

id. Imp. Pomp. 9, 23:

Dejotarum ad me venientem cum omnibus copiis suis, certiorem feci, etc.,

id. Fam. 15, 4, 7; id. Cat. 4, 9, 18: si hominis et suis et populi Romani ornamentis amplissimi ( being greatly distinguished) causam repudiassem, id. Mur. 4, 8:

stupentes tribunos et suam jam vicem magis anxios quam, etc., liberavit consensus populi Romani,

Liv. 8, 35, 1; 22, 42, 8:

manet in folio scripta querela suo ( = quam scripsit),

Ov. F. 5, 224; cf. in abl. absol.:

et ipsis (hostibus) regressis in castra sua,

Liv. 22, 60, 9:

quibus (speculis) si unum ostenderis hominem, populus adparet, unaquaque parte faciem exprimente sua,

Sen. Q. N. 1, 5, 5.—

The logical subject of the participle, being also the principal subject:

sic a suis legionibus condemnatus irrupit in Galliam,

Cic. Phil. 10, 10, 21:

hunc agrum patres nostri, acceptum a majoribus suis ( = quem acceperant), perdiderunt,

id. Agr. 2, 31, 84:

ut in suis ordinibus dispositi dispersos adorirentur,

Caes. B. C. 3, 92: Appius, odium in se aliorum suo in eos metiens odio, haud ignaro, inquit, imminet fortuna, Liv. 3, 54, 3:

ipsa capit Condita in pharetra ( = quae condiderat) tela minora sua,

Ov. F. 2, 326; cf. in abl. absol.:

Sopater, expositis suis difficultatibus ( = cum exposuisset, etc.): Timarchidem... perducit,

Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69:

Caesar, primum suo deinde omnium ex conspectu remotis equis, etc.,

Caes. B. G. 1, 25:

Campani, audita sua pariter sociorumque clade, legatos ad Hannibalem miserunt,

Liv. 25, 15, 1:

(Appius) deposito suo magistratu... domum est reductus,

id. 4, 24, 7; 3, 35, 9; 9, 10, 13; 9, 41, 9.—

The antecedent being the principal subject, not the logical subject of the participle:

M. Papirius dicitur Gallo, barbam suam (i.e. Papirii) permulcenti,... iram movisse,

Liv. 5, 41, 9: cum Gracchus, verecundia deserendi socios, implorantis fidem suam populique Romani, substitisset. id. 23, 36, 8; cf. in abl. absol.:

si sine maximo dedecore, tam impeditis suis rebus, potuisset emori,

Cic. Rab. Post. 10, 29; id. Mil. 14, 38; id. Planc. 21, 51; id. Clu. 14, 42:

ita (consul) proelio uno accidit Vestinorum res, haudquaquam tamen incruento milite suo (consulis),

Liv. 8, 29, 12; cf.

with antecedent to be supplied: Campani, cum, robore juventutis suae acciso, nulla (sc. eis) propinqua spes esset, etc.,

id. 7, 29, 7.—

In gerund. construction. ( a) With subject as antecedent:

mihi ipsa Roma ad complectendum conservatorem suum progredi visa est,

Cic. Pis. 22, 52.—

With object, the logical subjects of the gerund as antecedent:

cur iis persequendi juris sui... adimis potestatem?

Cic. Div. in Caecil. 6, 21:

si senatui doloris sui de me declarandi potestas esset erepta,

id. Sest. 23, 51:

nec tribunis plebis (spatium datur) sui periculi deprecandi,

Caes. B. C. 1, 5.—

With antecedent dependent on the gerund:

eamque rem illi putant a suum cuique tribuendo appellatam,

Cic. Leg. 1, 6, 19.—

As adjunct of a noun dependent on a subjectinf., with its logical subject as antecedent:

magnum Miloni fuit, conficere illam pestem nulla sua invidia?

Cic. Mil. 15, 40:

neque enim fuit Gabinii, remittere tantum de suo nec regis, imponere tantum plus suis,

his claim, id. Rab. Post. 11, 31:

Piso, cui fructum pietatis suae neque ex me neque a populo Romano ferre licuit,

id. Sest. 31, 68:

ei cujus magis intersit, vel sua, vel rei publicae causa vivere,

id. Off. 3, 23, 90:

sapientis est consilium explicare suum de maximis rebus,

id. Or. 2, 81, 333; id. Mil. 15, 41.—With logical subject understood:

totam Italiam suis colonis ut complere (sc. eis) liceat, permittitur,

Cic. Agr. 2, 13, 34:

maximum (sc. eis) solacium erit, propinquorum eodem monumento declarari, et virtutem suorum, et populi Romani pietatem,

id. Phil. 14, 13, 35.

Without gram. antec., one ' s, one ' s own.

Dependent on subject-inff.:

ejusdem animi est, posteris suis amplitudinem nobis quam non acceperit tradere, et memoriam prope intermortuam generis sui, virtute renovare,

Cic. Mur. 7, 16:

siquidem atrocius est, patriae parentem quam suum occidere,

id. Phil. 2, 13, 31:

miliens perire est melius quam in sua civitate sine armorum praesidio non posse vivere,

id. ib. 2, 44, 112: quanto est honestius, alienis injuriis quam suis commoveri, one ' s own, id. Verr. 2, 3, 72, § 169:

contentum suis rebus esse maximae sunt certissimaeque divitiae,

id. Par. 6, 51:

ut non liceat sui commodi causa nocere alteri,

id. Off. 3, 5, 23:

detrahere de altero sui commodi causa,

id. ib. 3, 5, 24:

suis exemplis melius est uti,

Auct. Her. 4, 1, 2:

levius est sua decreta tollere quam aliorum,

Liv. 3, 21. 5; 39, 5, 2;

29, 37, 11: satius est vitae suae rationes quam frumenti publici nosse,

Sen. Brev. Vit. 18, 3:

quanto satius est sua mala exstinguere quam aliena posteris tradere?

id. Q. N. 3, praef. 5:

cum initia beneficiorum suorum spectare, tum etiam exitus decet,

id. Ben. 2, 14, 2; 3, 1, 5:

Romani nominis gloriae, non suae, composuisse illa decuit,

Plin. 1, prooem. § 16.—With 1 st pers. plur., as indef. antecedent: cum possimus ab Ennio sumere... exemplum, videtur esse arrogantia illa relinquere, et ad sua devenire, to one ' s own = to our own, Auct. Her. 4, 1, 2.—

Without a subject-inf.:

omnia torquenda sunt ad commodum suae causae... sua diligenter narrando,

Cic. Inv. 1, 21, 30: ut in ceteris habenda ratio non sua (al. sui) solum, sed etiam aliorum, id. Off. 1, 39, 139:

erat Dareo mite ac tractabile ingenium, nisi suam naturam plerumque fortuna corrumperet (suam not referring to Dareo),

Curt. 3, 2, 17 MSS. (Foss, mansuetam). — With 1 st pers. plur., as indef. antecedent (cf. 1. supra):

non erit ista amicitia sed mercatura quaedam utilitatum suarum,

Cic. N. D. 1, 44, 122; cf.: pro suo possidere, II. A. 2. a. g; and Cic. Off. 2, 21, 73, II. A. 2. b. a; cf. also II. B. 1. a; II. B. 5. c.; II. B. 7. b.; II. C. 8. b. b infra.

With antec. in a previous sentence. Here ejus, eorum, earum are used for his, her, their, unless the clause is oblique in regard to the antecedent, i. e. the antecedent is conceived as the author of the statement.

In clauses dependent on a verbum sentiendi or dicendi, expressed or understood, referring to the grammatical or logical subject of the verb.

In infinitive clauses:

(Clodius) Caesaris potentiam suam potentiam esse dicebat,

Cic. Mil. 32, 88:

(Caelius) a sua (causa) putat ejus (i.e. Ascitii) esse sejunctam,

id. Cael. 10, 24:

ipsos certo scio non negare ad haec bona Chrysogonum accessisse impulsu suo (referring to ipsos),

id. Rosc. Am. 37, 107:

hostes viderunt,... suorum tormentorum usum spatio propinquitatis interire,

Caes. B. C. 2, 16:

docent, sui judicii rem non esse,

id. ib. 1, 13.—The reference of suus may be ambiguous, esp. if an infinitive is dependent on another:

hoc Verrem dicere ajebant, te... opera sua consulem factum, i.e. Verris, though grammatically it might refer to the subj. of aiebant,

Cic. Verr. 1, 10, 29:

(Ariovistus) dixit neminem secum sine sua pernicie contendisse,

Caes. B. G. 1, 36; cf. the context with, in all, eleven reflexive pronouns referring to four different antecedents (populus Romanus, Ariovistus, Caesar, nemo); cf.

also: occurrebat ei, mancam praeturam suam futuram consule Milone,

Cic. Mil. 9, 25; 32, 88; Liv. 3, 42, 2.—

Suus in a clause dependent on inf.:

scio equidem, ut, qui argentum afferret atque expressam imaginem suam (i.e. militis) huc ad nos, cum eo ajebat velle mitti mulierem,

Plaut. Ps. 2, 2, 55:

isti bonorum emptores arbitrantur, vos hic sedere qui excipiatis eos qui de suis (i.e. emptorum) manibus effugerint,

Cic. Rosc. Am. 52, 151:

Siculi venisse tempus ajebant ut commoda sua defenderem,

id. Div. in Caecil. 1, 3:

ut tunc tandem sentiret recuperanda esse quae prius sua culpa amissa forent,

Liv. 44, 8, 4. —

Ambiguous: velle Pompejum se Caesari purgatum, ne ea quae reipublicae causa egerit (Pompejus) in suam (i.e. Caesaris) contumeliam vertat (where suam might be referred to Pompejus),

Caes. B. C. 1, 8.—

In oblique clauses introduced by ut or ne, or clauses subordinate to such:

Cassius constituit ut ludi absente te fierent suo nomine,

Cic. Att. 15, 11, 2:

postulat ut ad hanc suam praedam tam nefariam adjutores vos profiteamini,

id. Rosc. Am. 2, 6:

Nasidius eos magnopere hortatur ut rursus cum Bruti classe, additis suis (i.e. Nasidii) auxiliis confligant,

Caes. B. C. 2, 3:

(regem) denuntiasse sibi ut triduo regni sui decederent finibus,

Liv. 42, 25, 12:

Sabinae mulieres, hinc patres, hinc viros orantes, ne parricidio macularent partus suos (i.e. mulierum),

id. 1, 13, 2:

Patron praecepit suis ut arma induerent, ad omne imperium suum parati,

Curt. 5, 11, 1.—With reflex. pron., referring to a different antecedent:

ad hanc (Laidem) Demosthenes clanculum adit, et ut sibi copiam sui faceret, petit,

Gell. 1, 8, 5. —

In subordinate clauses introduced by quin or quod:

(Dejotarus) non recusat quin id suum facinus judices,

Cic. Deiot. 15, 43; so id. ib. 4, 15;

16, 45: parietes hujus curiae tibi gratias agere gestiunt, quod futura sit illa auctoritas in his majorum suorum et suis sedibus,

id. Marcell. 3, 10:

quidni gauderet quod iram suam nemo sentiret?

Sen. Troad. 3, 13:

querenti quod uxor sua e fico se suspendisset,

Quint. 6, 3, 88;

and with intentional ambiguity: cum Proculejus quereretur de filio quod is mortem suam expectaret,

id. 9, 3, 68. —

In interrogative clauses:

si, quod officii sui sit, non occurrit animo, nihil umquam omnino aget,

Cic. Ac. 2, 8, 25:

ut non auderet iterum dicere quot milia fundus suus abesset ab urbe,

id. Caecin. 10, [p. 1825] 28:

donec sciat unisquisque quid sui, quid alieni sit,

Liv. 6, 27, 8:

rex ignarus, quae cum Hannibale legatis suis convenisset, quaeque legati ejus ad se allaturi fuissent,

id. 23, 39, 2:

postquam animadvertit quantus agminis sui terror esset,

id. 43, 19, 5. —

In a virtually oblique clause.

In final clause, introduced by ut, ne, or rel., referring to the subject of the purpose:

me a portu praemisit domum, ut haec nuntiem uxori suae,

Plaut. Am. 1, 1, 41:

quasi Appius ille Caecus viam muniverit, non qua populus uteretur, sed ubi impune sui posteri latrocinarentur, i. e. Appii,

Cic. Mil. 7, 17:

quae gens ad Caesarem legatos mise. rat, ut suis omnibus facultatibus uteretur,

Caes. B. C. 3, 80:

inde castra movent, ne qua vis sociis suis ab Romano exercitu inferri possit,

Liv. 43, 23, 5:

(Romani) Albam a fundamentis proruerunt, ne memoria originum suarum exstaret,

id. 26, 13, 16:

oppidani nuntios Romam, qui certiorem de suo casu senatum facerent, misere,

id. 6, 33, 7; cf.:

tanto intervallo ab hostibus consedit, ut nec adventus suus propinquitate nimia nosci posset, et, etc.,

Liv. 10, 20, 7:

Datames locum delegit talem ut non multum obesse multitudo hostium suae paucitati posset,

Nep. Dat. 7, 3:

quid si gubernator a diis procellas petat ut gratior ars sua periculo fiat?

Sen. Ben. 6, 25, 4. —

In other dependent clauses represented as conceived by an antecedent in the principal sentence:

Sulla, si sibi suus pudor ac dignitas non prodesset, nullum auxilium requisivit ( = negavit se defendi velle, si, etc.),

Cic. Sull. 5, 15:

Paetus omnes libros quos frater suus reliquisset mihi donavit ( = dixit se donare libros quos, etc.),

id. Att. 2, 1, 12:

non enim a te emit, sed, priusquam tu suum sibi venderes, ipse possedit ( = potitus est, ne, etc.),

id. Phil. 2, 37, 96:

Africanus, si sua res ageretur, testimonium non diceret,

id. Rosc. Am. 36, 3:

ille ipse (Pompejus) proposuit epistulam illam, in qua est Pro tuis rebus gestis amplissimis. Amplioribusne quam suis, quam Africani?

id. Att. 8, 9, 2:

spiritus dabat (Manlio) quod... vinculorum suorum invidiam dictator fugisset,

Liv. 6, 18, 4:

(Numa) Camenis eum lucum sacravit, quod earum ibi concilia cum conjuge sua Egeria essent,

id. 1, 21, 3:

adulescens deos omnis invocare ad gratiam illi pro se referendam, quoniam sibi nequaquam satis facultatis pro suo animo atque illius erga se esset,

id. 26, 50, 4 (cf. D. 1. a. infra).

In the place of ejus.

In clauses virtually oblique, but with indicative, being conceived by the antecedent (hence suus, not ejus), but asserted as fact by the author (hence indicative, not subjunctive):

Cicero tibi mandat ut Aristodemo idem respondeas, quod de fratre suo (Ciceronis) respondisti,

Cic. Att. 2, 7, 4:

oriundi ab Sabinis, ne, quia post Tatii mortem ab sua parte non erat regnatum, imperium amitterent, sui corporis creari regem volebant,

Liv. 1, 17, 2:

C. Caesar villam pulcherrimam, quia mater sua aliquando in illa custodita erat, diruit,

Sen. Ira, 3, 21, 5:

Philemonem, a manu servum, qui necem suam per venenum inimicis promiserat, non gravius quam simplici morte punivit,

Suet. Caes. 74; cf.:

quomodo excandescunt si quid e juba sua decisum est,

Sen. Brev. Vit. 12, 3.—

To avoid ambiguity:

petunt rationes illius (Catilinae) ut orbetur consilio res publica, ut minuatur contra suum (i.e. Catilinae) furorem imperatorum copia (instead of ejus, which might be referred to res publica),

Cic. Mur. 39, 83:

equites a cornibus positos, cum jam pelleretur media peditum suorum acies, incurrisse ab lateribus ferunt,

Liv. 1, 37, 3.—

Colloquially and in epistolary style suus is used emphatically instead of ejus, with the meaning own, peculiar: deinde ille actutum subferret suus servus poenas Sosia, his own slave (opp. Mercury, who personates Sosias), Plaut. Am. 3, 4, 19: mira erant in civitatibus ipsorum furta Graecorum quae magistratus sui fecerant, their own magistrates ( = ipsorum), Cic. Att. 6, 2, 5:

in quibus (litteris Bruti) unum alienum summa sua prudentia (est), ut spectem ludos suos,

his peculiar prudence, id. ib. 15, 26, 1; so,

quod quidem ille (Nero) decernebat, quorumdam dolo ad omina sui exitus vertebatur,

Tac. A. 16, 24; cf. II. A. 1. b and g; II. A. 2. a. b; II. B. 3.—

Without particular emphasis (mostly ante- and post-class. and poet.):

tum erit tempestiva cum semen suum maturum erit,

Cato, R. R. 31:

vitis si macra erit, sarmenta sua concidito minute,

id. ib. 37:

qui sic purgatus erit, diuturna valetudine utatur, neque ullus morbus veniet, nisi sua culpa,

id. ib. 157:

Cimon in eandem invidiam incidit quam pater suus,

Nep. Cim. 3, 1:

id qua ratione consecutus sit (Lysander) latet. Non enim virtute sui exercitus factum est, etc.,

id. Lys. 1, 2:

ipse sub Esquiliis, ubi erat regia sua, Concidit,

Ov. F. 6, 601:

quodque suus conjux riguo collegerat horto, Truncat olus foliis,

id. M. 8, 646; so id. ib. 15, 819.

In partic.

As substt.

sui, suorum, m., his, their (etc.) friends, soldiers, fellow-beings, equals, adherents, followers, partisans, posterity, slaves, family, etc., of persons in any near connection with the antecedent.

(Corresp. to the regular usage, I. A. B. C.) Cupio abducere ut reddam (i.e. eam) suis, to her family, friends, Ter. Eun. 1, 2, 77; cf. id. ib. 1, 2, 66:

cum animus societatem caritatis coierit cum suis, omnesque natura conjunctos suos duxerit,

fellow-beings, Cic. Leg. 1, 23, 60:

mulier ingeniosa praecepit suis omnia Caelio pollicerentur,

her slaves, id. Cael. 25, 62:

quo facilius et nostras domos obire, et ipse a suis coli possit,

his friends, id. ib. 7, 18:

qua gratiam beneficii vestri cum suorum laude conjungant,

their family, id. Agr. 2, 1, 1:

vellem hanc contemptionem pecuniae suis reliquisset,

to his posterity, id. Phil. 3, 6, 16:

cum divisurum se urbem palam suis polliceretur,

his partisans, id. ib. 13, 9, 19:

Caesar, cohortatus suos, proelium commisit,

Caes. B. G. 1, 25; so,

Curio exercitum reduxit, suis omnibus praeter Fabium incolumibus,

id. B. C. 2, 35:

Caesar receptui suorum timens,

id. ib. 3, 46:

certior ab suis factus est, praeclusas esse portas,

id. ib. 2, 20:

omnium suorum consensu, Curio bellum ducere parabat,

id. ib. 2, 37: so,

Pompejus suorum omnium hortatu statuerat proelio decertare,

id. ib. 3, 86:

Caesar Brundisium ad suos severius scripsit,

to his officers, id. ib. 3, 25:

naviculam conscendit cum paucis suis,

a few of his followers, id. ib. 3, 104:

multum cum suis consiliandi causa secreto praeter consuetudinem loqueretur,

id. ib. 1, 19:

nupsit Melino, adulescenti inprimis inter suos et honesto et nobili,

his equals, associates, Cic. Clu. 5, 11:

rex raptim a suis in equum impositus fugit,

his suite, Liv. 41, 4, 7:

subsidio suorum proelium restituere,

comrades, id. 21, 52, 10:

feras bestias... ad opem suis ferendam avertas,

their young, id. 26, 13, 12:

abstulit sibi in suos potestatem,

his slaves, Sen. Ira, 3, 12, 6:

Besso et Nabarzani nuntiaverant sui regem... interemptum esse,

their fellow - conspirators, Curt. 5, 12, 14. — Very rarely sing.:

ut bona mens suis omnibus fuerit. Si quem libido abripuit, illorum eum, cum quibus conjuravit, non suum judicet esse,

Liv. 39, 16, 5.—

Irregular use (acc. to I. D.): sui = ejus amici, etc. (freq.;

the absolute use of ejus in this sense being inadmissible): quasi vero quisquam dormiat? ne sui quidem hoc velint, non modo ipse (sui = ejus amici, liberi),

Cic. Tusc. 1, 38, 92:

is (annus) ejus omnem spem... morte pervertit. Fuit hoc luctuosum suis, acerbum patriae, etc.,

id. Or. 3, 2, 8:

quadrigas, quia per suos ( = ipsius milites) agendae erant, in prima acie locaverat rex,

Liv. 37, 41, 8:

auctoritatem Pisistrati qui inter suos ( = ejus cives) maxima erat,

id. 37, 12:

quo cum multitudine adversariorum sui superarentur, ipse fuit superior, etc.,

Nep. Hann. 8, 4; v. g.—

Without antecedent (cf. I. B. supra): quoties necesse est fallere aut falli a suis, by one ' s friends, Sen. Phoen. 493.—

Sing.: sŭa, suae. f., a sweetheart, mistress (rare): illam suam suas res sibi habere jussit. Cic. Phil. 2, 28. 69:

cedo quid hic faciet sua?

Ter. Heaut. 2, 3, 92.—

sŭum, i, n., and more freq. sŭa, suorum, n. plur., = one ' s property.

Lit.:

nec suom adimerem alteri,

his property, his own, Plaut. Trin. 2, 2, 38 (34):

nunc si ille salvos revenit, reddam suom sibi (v. D. 3. a. infra),

id. ib. 1, 2, 119:

illum studeo quam facillime ad suum pervenire,

Cic. Fam. 13, 26, 4:

populi Romani hanc esse consuetudinem ut socios sui nihil deperdere velit,

Caes. B. G. 1, 43; cf. Cic. Rab. Post. 11, 3, I. A. 11. supra:

nec donare illi de suo dicimur,

Sen. Ben. 7, 4, 2; so esp. with quisque; v. infra — Hence, de suo = per se, or sua sponte;

(stellae) quae per igneos tractus labentia inde splendorem trahant caloremque, non de suo clara,

Sen. Q. N. 7, 1, 6. —

Trop.:

meum mihi placebat, illi suum (of a literary essay),

Cic. Att. 14, 20, 3: suom quemque decet, his own manners, etc., Plaut. Stich. 5, 4, 11; so, expendere oportet quid quisque habeat sui ( what peculiarities) nec velle experiri quam se aliena deceant;

id enim maxime quemque decet quod est cujusque maxime suum,

Cic. Off. 1, 31, 113.—

Jurid. term: aliquid pro suo possidere, to possess in the belief of one ' s legal right:

pro suo possessio tale est, cum dominium nobis acquiri putamus. Et ea causa possidemus ex qua acquiritur, et praeterea pro suo,

Dig. 41, 10, 1;

so without an antecedent, and referring to a first person: item re donata, pro donato et pro suo possideo,

ib. 41, 10, 1; v. the whole tit. ib. 42, 10 (Pro suo); cf. ib. 23, 3, 67; cf. C., infra fin.;

similarly: usucapere pro suo = acquire dominion by a possession pro suo, Fragm. Vat. 111: res pro suo, quod justam causam possidendi habet, usucapit,

id. ib. 260; Dig. 41, 3, 27. —

One ' s property:

Roscius tibi omnia sua praeter animam tradidit,

Cic. Rosc. Am. 50, 146:

qui etiam hostibus externis victis sua saepissime reddiderunt,

id. Agr. 1, 6, 19:

tu autem vicinis tuis Massiliensibus sua reddis,

id. Att. 14, 14, 6:

Remi legatos miserunt qui dicerent se suaque omnia in fidem atque potestatem populi Romani permittere,

Caes. B. G. 2, 3, 2; 1, 11, 2; 2, 13, 2:

ipsi milites alveos informes quibus se suaque transveherent, faciebant,

their baggage, Liv. 21, 26, 9:

docere eos qui sua permisere fortunae,

Sen. Q. N. 3, praef. 7; so without an antecedent, one ' s own property (cf. I. B. 2. supra):

hanc ob causam maxime ut sua tenerentur res publicae constitutae sunt,

Cic. Off. 2, 21, 73;

rarely = eorum res: quod vero etiam sua reddiderint (i.e. Gallis),

Liv. 39, 55, 3. —

One ' s own affairs:

aliena ut melius videant et dijudicent Quam sua,

Ter. Heaut. 3, 1, 96:

cognoscunt... immobile agmen et sua quemque molientem,

Liv. 10, 20, 8:

omnia ei hostium non secus quam sua nota erant,

id. 22, 41, 5:

aliena cum suis perdidit,

Sen. Ben. 7, 16, 3.— Absol., referring to a noun fem.: sua (finxit) C. Cassius ( = suas persuasiones; cf.

the context),

Quint. 6, 3, 90.

Predicative uses: suum esse, facere, fieri, putare, etc., like a gen. poss., to be, etc., the property, or under the dominion, control, power of the antecedent.

Of property in things.

Corporeal:

scripsit causam dicere Prius aurum quare sit suum,

Ter. Eun. prol. 11:

nihil erat cujusquam quod non hoc anno suum fore putabat (Clodius),

Cic. Mil. 32, 87:

quia suum cujusque fit, eorum quae natura fuerant communia quod cuique obtigit, id quisque teneat,

id. Off. 1, 7, 21:

Juba suam esse praedicans praedam,

Caes. B. C. 3, 84:

gratum sibi populum facturum, si omnes res Neapolitanorum suas duxissent,

Liv. 22, 32, 8: libros esse dicimus Ciceronis;

eosdem Dorus librarius suos vocat,

Sen. Ben. 7, 6, 1:

cum enim istarum personarum nihil suum esse possit,

since these persons can own nothing, Gai. Inst. 2, 96; cf. Dig. 1, 7, 15 pr.—Virtually predicative:

referas ad eos qui suam rem nullam habent ( = rem quae sua sit),

nothing of their own, Cic. Phil. 2, 6, 15:

qui in potestate nostra est, nihil suum habere potest,

Gai. Inst. 2, 84. — ( b) Of literary works:

quae convenere in Andriam ex Perinthia Fatetur transtulisse, atque usum pro suis ( = quasi sua essent),

Ter. And. prol. 14:

potest autem... quae tum audiet... ingenue pro suis dicere,

his own thoughts, Quint. 12, 3, 3.—

Of a country or people:

suum facere = suae dicionis facere: commemorat ut (Caesar) magnam partem Italiae beneficio atque auctoritate eorum suam fecerit,

Caes. B. C. 2, 32:

in quam (Asiam) jam ex parte suam fecerit,

Liv. 44, 24, 4:

crudelissima ac superbissima gens sua omnia suique arbitrii facit,

id. 21, 44, 5.—

Trop.:

omnia sua putavit quae vos vestra esse velletis,

Cic. Phil. 11, 12, 27:

non meminit, illum exercitum senatus populique Romani esse, non suum,

id. ib. 13, 6, 4: [p. 1826] probavit, non rempublicam suam esse, sed se reipublicae, Sen. Clem. 1, 19, 8;

so of incorporeal things: hi si velint scire quam brevis eorum vita sit, cogitent ex quota parte sua sit,

how much of it is their own, id. Brev. Vit. 19, 3; so, suum facere, to appropriate:

prudentis est, id quod in quoque optimum est, si possit, suum facere,

Quint. 10, 2, 26:

quaeremus quomodo animus (hanc virtutem) usu suam faciat,

Sen. Clem. 1, 3, 1.—