Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

make+things+go

  • 81 cesso

    cesso, āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [1. cedo]; lit., to stand back very much; hence, to be remiss in any thing, to delay, loiter, or, in gen., to cease from, stop, give over (indicating a blamable remissness; while desinere, intermittere, requiescere do not include that idea: cessat desidiosus, requiescit fessus, Don. ad Ter. Eun. 3, 1, 15. Diff. from cunctari in this, that the latter designates inaction arising from want of resolution, but cessare that which is the result of slothfulness; cf. Doed. Syn. 3, p. 300 sq.;

    class. in prose and poetry): paulum si cessassem,

    Ter. Eun. 4, 4, 5; 4, 6, 16; id. Ad. 4, 2, 49:

    si tabellarii non cessarint,

    Cic. Prov. Cons. 7, 15:

    in suo studio atque opere,

    id. Sen. 5, 13:

    ne quis in eo, quod me viderit facientem, cesset,

    Liv. 35, 35, 16; cf. id. 35, 18, 8:

    ab apparatu operum ac munitionum nihil cessatum,

    id. 21, 8, 1; 34, 16, 3; 31, 12, 2; Tac. A. 3, 28:

    quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

    whatever delay there was, Verg. A. 11, 288:

    audaciā,

    to be deficient in spirit, Liv. 1, 46, 6; cf.:

    nullo umquam officio,

    id. 42, 6, 8:

    ad arma cessantes Concitet,

    Hor. C. 1, 35, 15 et saep.—So in admonitions:

    quid cessas?

    Ter. And. 5, 6, 15; Tib. 2, 2, 10:

    quid cessatis?

    Curt. 4, 16, 5:

    quor cessas?

    Ter. Ad. 4, 5, 69; cf.: cessas in vota precesque ( poet. for cessas facere vota), Tros, ait, Aenea? cessas? Verg. A. 6, 51 sq.; Tib. 3, 6, 57.— With dat. incommodi: it dies;

    ego mihi cesso,

    i. e. to my own injury, Plaut. Ps. 1, 3, 12 Lorenz ad loc.; id. Ep. 3, 2, 8:

    sed ego nunc mihi cesso, qui non umerum hunc onero pallio,

    Ter. Phorm. 5, 6, 4.—
    b.
    With inf.:

    ego hinc migrare cesso,

    Plaut. Ep. 3, 2, 6 sq.:

    numquid principio cessavit verbum docte dicere?

    id. Pers. 4, 4, 3; so,

    alloqui,

    Ter. And. 2, 2, 6; 5, 2, 4:

    adoriri,

    id. Heaut. 4, 5, 9:

    pultare ostium,

    id. ib. 3, 1, 1; id. Phorm. 2, 3, 30:

    introrumpere,

    id. Eun. 5, 5, 26:

    detrahere de nobis,

    Cic. Att. 11, 11, 2:

    mori,

    Hor. C. 3, 27, 58 et saep.—
    II.
    In gen.
    A.
    To be inactive, idle, at leisure, to do nothing:

    cur tam multos deos nihil agere et cessare patitur? cur non rebus humanis aliquos otiosos deos praeficit?

    Cic. N. D. 3, 39, 93; cf. id. ib. 1, 9, 22; id. Off. 3, 1, 1: nisi forte ego vobis cessare nunc videor;

    cum bella non gero,

    id. de Sen. 6, 18:

    et si quid cessare potes, requiesce sub umbrā,

    Verg. E. 7, 10:

    cessabimus una,

    Prop. 3 (4), 23, 15; Ov. M. 4, 37:

    cur alter fratrum cessare et ludere et ungi praeferat, etc.,

    Hor. Ep. 2, 2, 183 (cessare otiari et jucunde vivere, Schol. Crucq.); so id. ib. 1, 7, 57:

    per hibernorum tempus,

    Liv. 36, 5, 1:

    cessatum usque adhuc est: nunc porro expergiscere,

    Ter. Ad. 4, 4, 23:

    cessatum ducere curam,

    put to rest, Hor. Ep. 1, 2, 31:

    non timido, non ignavo cessare tum licuit,

    Curt. 3, 11, 5.—
    b.
    Of things, to be at rest, to rest, be still, inactive, unemployed, or unused, etc.:

    si cessare putas rerum primordia posse, Cessandoque novos rerum progignere motus,

    Lucr. 2, 80 sq.:

    quid ita cessarunt pedes?

    Phaedr. 1, 9, 5:

    et grave suspenso vomere cesset opus,

    Tib. 2, 1, 6; Ov. F. 6, 348:

    Achilles cessare in Teucros pertulit arma sua,

    Prop. 2, 8, 30:

    cur Berecyntiae Cessant flamina tibiae,

    Hor. C. 3, 19, 19:

    cessat voluntas?

    id. ib. 1, 27, 13:

    cessat ira deae,

    Liv. 29, 18, 10:

    solas sine ture relictas Praeteritae cessasse ferunt Letoïdos aras,

    i. e. remained unsought, unapproached, Ov. M. 8, 278; cf.:

    at nunc desertis cessant sacraria lucis,

    Prop. 3 (4), 13, 47; and:

    cessaturae casae,

    Ov. F. 4, 804:

    cessans honor,

    a vacant office, Suet. Caes. 76.—
    (β).
    Of land, to lie uncultivated, fallow (cf. cessatio):

    alternis idem tonsas cessare novales,

    Verg. G. 1, 71; Plin. 18, 23, 52, § 191; cf. Suet. Aug. 42.— Pass.:

    cessata arva,

    Ov. F. 4, 617.— Trop., of a barren woman, Paul. Nol. Carm. 6, 48.—
    c.
    Sometimes cessare alicui rei, like vacare alicui rei, to have leisure for something, i.e. to attend to, apply one ' s self to:

    amori,

    Prop. 1, 6, 21.—
    B.
    Rarely (prob. not ante-Aug.), not to be at hand or present, to be wanting:

    cessat voluntas? non aliā bibam Mercede,

    Hor. C. 1, 27, 13:

    augendum addendumque quod cessat,

    Quint. 2, 8, 10.—Hence,
    2.
    Judic. t. t.
    a.
    Of persons, not to appear before a tribunal, to make default:

    culpāne quis an aliquā necessitate cessasset,

    Suet. Claud. 15 (where, [p. 323] just before, absentibus; cf.

    absum, 8.): quoties delator adesse jussus cessat,

    Dig. 49, 14, 2, § 4; so ib. 47, 10, 17, § 20.—
    b.
    Of things (a process, verdict), to be invalid, null, void:

    cessat injuriarum actio,

    Dig. 47, 10, 17, § 1:

    revocatio,

    ib. 42, 8, 10, § 1:

    edictum,

    ib. 39, 1, 1:

    senatus consultum,

    ib. 14, 6, 12 et saep.—
    C.
    Also rare, in a moral view, to depart from a right way, i.e. to mistake, err:

    ut scriptor si peccat... Sic qui multum cessat,

    Hor. A. P. 357:

    oratoris perfecti illius, ex nullā parte cessantis,

    Quint. 1, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > cesso

  • 82 commodo

    1.
    commŏdŏ, adv., v. commodus, adv. B. 2.
    2.
    commŏdo, āvi, ātum, 1, v. a. [1. commodus].
    I.
    To adjust according to a measure, to make fit, suitable, or right, to adapt, accommodate, put in order (ante-class. and post-Aug.):

    trapetum,

    Cato, R. R. 135 fin.; Col. 4, 22, 5; Cael. Aur. Tard. 4, 3 al.—
    B.
    Trop.:

    commoda loquelam tuam,

    Plaut. Cist. 4, 2, 75:

    ita praeceptorem eloquentiae... se commodaturum singulis,

    Quint. 2, 8, 4:

    si te commodaveris mihi,

    Sen. Ben. 2, 34, 2:

    (arithmetica) avaritiae commodat digitos,

    fits, adapts, id. Ep. 88, 10:

    (servi) nulli sceleri manus commodabunt,

    id. Ben. 3, 20, 2:

    operam suam Prisco ad turpissimum ministerium commodasse,

    Plin. Ep. 2, 11, 23:

    orationi oculos, vocem, manum,

    id. Pan. 71, 6.— Absol.:

    caecus claudo pede commodat,

    Aus. Epigr. 133.—
    II.
    Commodare aliquid ( alicui), to give something to one for his convenience or use, to give, bestow, lend (acc. to accurate jurid. distinction, of things that are themselves, in natura, to be returned, while mutuum dare is used of things for which an equivalent is given; cf. Dig. 44, 7, 1;

    freq. and class.): aquam hosti, operam civi,

    Plaut. Rud. 2, 4, 21 sq.; cf. Plin. Ep. 2, 11, 23:

    nam meritus de me est, quod queam illi ut commodem,

    Ter. Hec. 5, 1, 34:

    quibus tu quaecumque commodaris, erunt mihi gratissima,

    Cic. Fam. 13, 48 init.:

    quicquid sine detrimento possit commodari, id tribuatur vel ignoto,

    id. Off. 1, 16, 51:

    ut dando et accipiendo mutuandisque facultatibus et commodandis nullā re egeremus,

    id. ib. 2, 4, 15 B. and K.; cf. Non. p. 275, 15:

    paenulam,

    Quint. 6, 3, 64:

    testes falsos,

    to furnish, supply, Sall. C. 16, 2:

    manum morituro,

    Vell. 2, 70 fin.:

    aurum Caelio,

    Cic. Cael. 13, 32; cf. Quint. 5, 13,30:

    aedes ad nuptias,

    Auct. Her. 4, 51, 64:

    nomen suum alicui,

    Cic. Verr. 2, 4, 42, § 91; cf. Tac. A. 15, 53:

    vires suas aliis eas commodando, minuere,

    Liv. 34, 12, 5:

    sanguinem alienae dominationi,

    Tac. Agr. 32 Orell. N. cr.: parvis peccatis veniam, magnis severitatem, id. ib. 19: aurem patientem culturae, as in Engl., to lend an ear to, * Hor. Ep. 1, 1, 40; Ov. Am. 1, 8, 86; Stat. Th. 4, 75 (opp. donare):

    ut haec a virtute donata, cetera a fortunā commodata esse videantur,

    Cic. Marcell. 6, 19 al. —Hence,
    B.
    Of time for a payment, to grant, allow:

    ut rei publicae, ex quā crevissent, tempus commodarent,

    Liv. 23, 48, 10 Weissenb. ad loc.—
    C.
    Commodare alicui, aliquā re, in aliquā re, or absol., to please one, be kind or obliging to, to serve, favor (class.):

    ut omnibus rebus, quod sine molestiā tuā facere possis, ei commodes,

    Cic. Fam. 13, 35, 2; 13, 53, 1; cf.:

    alicui omnibus in rebus,

    id. ib. 13, 32, 2; and:

    commodare tantum ei in hac re,

    id. ib. 13, 37 fin.:

    si tuam ob causam cuiquam commodes,

    id. Fin. 2, 35, 117:

    ut eo libentius iis commodes,

    id. Fam. 13, 54: credetur;

    commodabo,

    Plaut. Pers. 2, 5, 19:

    publice commodasti,

    Cic. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    illis benignis usus est ad commodandum, id. ib, 2, 4, 3, § 6: studiis commodandi favetur,

    id. de Or. 2, 51, 207: cui ego quibus cumque rebus potero lubentissime commodabo, id. Fragm. ap. Non. p. 275, 17.—Hence, commŏdā-tum, i, n.; in the jurists,
    1.
    A thing lent, a loan:

    commodatum accipere,

    Dig. 13, 6, 3, § 3; cf. the whole title 6.—
    2.
    A contract for a loan, Dig. 13, 6, 1, § 1; 13, 6, 17, § 3; Gai Inst. 4, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > commodo

  • 83 contemno

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contemno

  • 84 contempno

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contempno

  • 85 contemte

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contemte

  • 86 contemtus

    con-temno (also contempno; cf. Ritschl Prol. ad Plaut. p. 103), tempsi (-temsi), temptum (-temtum), 3, v. a., to consider a person or thing as unimportant or of small value, to value little, esteem lightly, contemn, despise, disdain, defy, not to fear, etc. (very freq. in connection with irridere, despicere, non curare, pro nihilo ducere, etc.; opp.: expetere, efferre, timere, metuere, etc.; v. the foll. and cf. aspernor; fre[qacute]. and class. in prose and poetry).
    I.
    In gen.
    A.
    With things as objects:

    quodque ea, quae plerique vehementer expetunt, contemnant et pro nihilo ducant,

    Cic. Off. 1, 9, 28; id. Fin. 3, 9, 29:

    corporis voluptatem contemni et reici oportere,

    id. Off. 1, 30, 106:

    illum exercitum prae Gallicanis legionibus... magno opere contemno,

    id. Cat. 2, 3, 5:

    Romam prae suā Capuā irridebunt atque contemnent,

    id. Agr. 2, 35, 95:

    non usque eo L. Catilina rem publicam despexit atque contempsit, ut, etc.,

    id. Mur. 37, 78; cf. id. Verr. 1, 3, 9:

    quam (virtutem)... reliquā ex collatione facile est conterere atque contemnere,

    in consequence of, id. Tusc. 5, 30, 85:

    Isocrates videtur testimonio Platonis aliorum judicia debere contemnere,

    id. Or. 13, 41:

    magna sunt ea, quae dico: noli haec contemnere (= levia habere),

    esteem lightly, id. Div. in Caecil. 12, 39: nullam rem in me esse quam ille contemnat (= non timeat), nullam in se quam pertimescat, id. ib. 7, 23; cf.

    opp. metuere,

    id. Imp. Pomp. 15, 43:

    neque enim refutanda tantum, quae e contrario dicuntur, sed contemnenda, elevanda, ridenda sunt,

    Quint. 6, 4, 10 Spald.; cf. id. 4, 1, 38 al. (cf. under II.):

    imperium meum,

    Plaut. As. 2, 4, 10:

    tuum consilium,

    Ter. Hec. 1, 2, 15:

    mea dona,

    Lucr. 1, 48:

    murmura ponti,

    id. 3, 1045:

    praeclare res humanas,

    Cic. Fam. 5, 13, 1:

    parva ista,

    Liv. 6, 41, 8:

    laborem bene dicendi,

    Quint. 1, prooem. 14:

    metum jurisjurandi,

    id. 5, 6, 3:

    populi voces,

    Hor. S. 1, 1, 65:

    honores,

    id. ib. 2, 7, 85:

    cantus Apollineos prae se,

    Ov. M. 11, 155:

    Antoni gladios potuit contemnere (Cicero),

    Juv. 10, 123:

    paucitatem in hoste,

    Curt. 3, 3, 28.— Poet.:

    nullas illa suis contemnet fletibus aras,

    neglect, leave unvisited, Prop. 1, 4, 23. —
    (β).
    With inf.:

    non contemnas lippus inungi,

    Hor. Ep. 1, 1, 29; so,

    coronari Olympia,

    id. ib. 1, 1, 50:

    mori,

    Sen. Phoen. 197. —
    (γ).
    Absol.:

    ut irascatur judex... faveat, contemnat,

    Cic. Or. 38, 131; cf. Quint. 9, 1, 23.—
    (δ).
    In part. fut. pass.:

    quae (amplitudo animi) maxime eminet contemnendis et despiciendis doloribus,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    documenta in contemnendis animalibus,

    despicable, contemptible, Plin. 8, 29, 43, § 104. —Esp. freq. with a negative:

    (orationes) non contemnendae saneque tolerabiles,

    Cic. Brut. 79, 273; cf. under II.—
    b.
    Poet., of things as subjects, to defy, be safe from, not to fear, to make light of:

    adamantina saxa ictus contemnere sueta,

    Lucr. 2, 448; cf. id. 5, 380; 5, 1216; Tib. 1, 3, 37:

    contemnere ventos, of the island of Delos, because protected from the winds by the surrounding islands,

    Verg. A. 3, 77; cf. id. G. 2, 360:

    contemnunt mediam temeraria lina Charybdim,

    Juv. 5, 102.—
    B.
    With personal objects: a te contemni ac despici ac pro nihilo haberi senatum volunt, Cic. Fragm. ap. Non. p. 436, 27:

    contemni se putant (senes), despici, illudi,

    id. Sen. 18, 65; id. Off. 2, 10, 36:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    id. de Or. 3, 14, 54; Sall. H. 1, 41, 24 Dietsch; Liv. 22, 39, 20; Quint. 6, 2, 3:

    contemnere miser,

    Hor. S. 2, 3, 14 et saep. —Se contemnere, to put a small value upon one's self, to have an humble or low opinion of one's self. (opp.:

    sibi satisplacere),

    Plaut. Trin. 2, 2, 41; id. Mil. 4, 6, 21; and inversely: se non contemnere, to have a high regard for or estimate of one's self, Cic. Att. 12, 21, 5; id. Phil. 13, 7, 15; Liv. 4, 35, 9:

    nec (Batavi) tributis contemnuntur,

    are humiliated, Tac. G. 29.—
    (β).
    Absol.:

    quae res illis contemnentibus perniciei fuit,

    Nep. Thras. 2, 2.—
    b.
    In part. fut. pass.:

    ne T. quidem Postumius contemnendus in dicendo,

    Cic. Brut. 77, 269; 13, 51; id. Or. 69, 231:

    copiae neque numero neque genere hominum contemnendae,

    Caes. B. C. 3, 110:

    manus,

    i. e. considerable, Suet. Tib. 25.—
    II.
    Esp., to slight, speak contemptuously of, disparage:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    Cic. Mur. 7, 15; id. de Or. 1, 17, 75; 3, 16, 59: populi contemnere voces, Sic. Hor. S. 1, 1, 65.—Hence, contemptus ( - temtus), a, um, P. a., despised, despicable, contemptible, vile, abject (class.):

    comtemptus et abjectus homo,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    contempta ac sordida vita,

    id. Planc. 5, 12:

    a vili contemptoque,

    Quint. 6, 1, 16:

    res,

    Hor. C. 3, 16, 25 et saep.—With dat.:

    Trebellius per avaritiam ac sordes contemptus exercitui invisusque,

    Tac. H. 1, 60.— Comp.:

    quae vox potest esso contemptior, quam Milonis Crotoniatae?

    Cic. Sen. 9, 27; id. Phil. 3, 6, 16; id. Div. 2, 57, 117; Suet. Tib. 13; id. Ter. 2.— Sup.:

    contemptissimorum consulum levitas,

    Cic. Sest. 16, 36; so Quint. 12, 2, 2; Suet. Dom. 15.— Adv.: contemptē ( - temtē), contemptibly, despicably; only in comp. contemptius, Sen. Brev. Vit. 12, 1; Suet. Dom. 11 (but not Tac. H. 3, 47; v. contemptim).

    Lewis & Short latin dictionary > contemtus

  • 87 infectus

    1.
    infectus, a, um, adj. [2. in-factus].
    I.
    Not made or done, unwrought, unmade, undone, unperformed, unfinished (class.):

    ubi cognovit, opera quae facta infectaque sient,

    Cato, R. R. 2, 1:

    ea, quae sunt facta, infecta refert,

    Plaut. Am. 3, 2, 3:

    et id, quod indicatum non sit, pro infecto haberi oportere,

    Cic. Inv. 2, 27, 80:

    omnia pro infecto sint,

    let all be regarded as undone, Liv. 9, 11, 3:

    infecta pace,

    without having effected a peace, Ter. Eun. 1, 1, 8; Liv. 37, 1, 6; 32, 37, 5: damnum infectum, a loss which has not yet happened, but is only anticipated:

    qui in pariete communi demoliendo damni infecti (nomine) promiserit,

    Cic. Top. 4, 22; id. Verr. 2, 1, 56, § 146; so,

    damni infecti,

    Plin. 36, 2, 2, § 6; cf. Dig. 39, 2, 2; 43, 15, 1, § 5; Gai. 4, 31 al. (for Verg. A. 6, 742, v. inficio):

    infectis iis, quae agere destinaverat, ab urbe proficiscitur,

    without having accomplished those things, Caes. B. C. 1, 33; so,

    re infectā,

    without accomplishing the matter, id. B. G. 7, 17, 5; Liv. 9, 32, 6; Quint. 9, 3, 73; cf.:

    infecta dicta re eveniant tua,

    Plaut. Am. 2, 1, 85:

    infectis rebus,

    Sall. J. 28, 4; Nep. Milt. 7, 5; and:

    infecto negotio,

    Sall. J. 58 fin.:

    victoriā,

    without having gained the victory, Liv. 9, 23, 11:

    argentum,

    uncoined, id. 34, 10, 4; cf.

    aurum,

    Verg. A. 10, 528:

    infecta dona facere,

    to render unmade, to revoke, Plaut. Most. 1, 3, 27:

    infectum reddere,

    to make void, of no effect, id. ib. 4, 3, 23: facta atque infecta, things done and not done, i. e. true and false, Verg. A. 4, 190; Stat. Th. 3, 430:

    rudis atque infecta materies,

    unwrought, Petr. 114:

    telasque calathosque infectaque pensa reponunt,

    unfinished, Ov. M. 4, 10.—
    II.
    Impossible:

    nihil jam infectum Metello credens,

    Sall. J. 76, 1; so,

    mira et paene infecta,

    App. M. 1, p. 111, 25.
    2.
    infectus, a, um, Part., from inficio.
    3.
    infectus, ūs, m. [inficio], a dyeing (post-Aug.).—In abl.:

    lanarum,

    Plin. 8, 48, 73, § 193.

    Lewis & Short latin dictionary > infectus

  • 88 praetereo

    praetĕr-ĕo, īvi, and more freq. ĭi, ĭtum, īre ( fut. praeteriet, Vulg. Sap. 1, 8; id. Ecclus. 39, 37; Juvenc. 4, 159), v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To go by or past, to pass by:

    si nemo hac praeteriit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 15:

    ut arbitri sint, qui praetereant per vias,

    id. Merc. 5, 4, 46:

    praeteriens modo,

    in passing by, Ter. And. 1, 5, 18:

    quasi praeteriens satisfaciam universis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; cf. id. Brut. 54, 200:

    te praetereunte,

    Juv. 3, 275.—Of impers. and abstract subjects: nec, quae praeteriit, iterum revocabitur unda nec quae praeteriit hora;

    redire potest,

    Ov. A. A. 3, 63:

    nocte hac, quae praeteriit, proxima,

    Plaut. Merc. 2, 1, 3.—So of time:

    biennium praeteriit cum ille cubitum nullum processerit,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    tertius jam praeteriit annus, cum interim, etc.,

    Sen. Cons. ad Marc. 1, 7.—
    B.
    To be lost, disregarded, perish, pass away, pass without attention or fulfilment (late Lat.):

    aut unus apex non praeteribit de lege,

    Vulg. Matt. 5, 8:

    figura hujus mundi,

    id. 1 Cor. 7, 31; id. Eccl. 1, 4; 7, 1.—
    II.
    Act., to go by or past, to pass by, overtake, pass a person or thing.
    A.
    Lit.:

    praeterire pistrinum,

    Plaut. Capt. 4, 2, 27:

    jam hunc non ausim praeterire,

    id. As. 3, 4, 15:

    hortos,

    Cic. Fin. 5, 1, 3:

    jam hos cursu, jam praeterit illos,

    Verg. A. 4, 157:

    Maura Pudicitiae cum praeterit aram,

    Juv. 6, 308.— Pass.:

    praeterita est virgo,

    Ov. M. 10, 680.—Of inanim. subjects:

    ripas Flumina praetereunt,

    flow past their banks, Hor. C. 4, 7, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To pass by an evil, to escape a danger:

    nescis, quid mali Praeterieris,

    Ter. Hec. 3, 4, 4.—
    2.
    With neutr. adj., or a clause as subject, to escape one, i. e. to escape one's knowledge, be unknown to one:

    non me praeterit... me longius prolapsum esse,

    Cic. Caecin. 35, 101:

    sed te non praeterit, quam sit difficile,

    id. Fam. 1, 8, 2: nec dubitamus multa esse, quae et nos praeterierint, Plin. H. N. praef. § 18.—
    3.
    To pass by or over, i. e.
    a.
    To pass over, leave out, omit, not mention:

    quae nunc ego omnia praetereo ac relinquo,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106:

    ut hoc praeteream, quod, etc.,

    id. ib. 2, 3, 77, §

    178: omitto jurisdictionem contra leges, caedes relinquo, libidines praetereo,

    id. Prov. Cons. 3, 6:

    et quod paene praeterii, Bruti tui causā feci omnia,

    what I had nearly failed to mention, id. Att. 6, 3, 5:

    aliquid silentio,

    id. Brut. 22, 88:

    praeteream, referamne tuum... Dedecus?

    Ov. F. 6, 319:

    ut nihil praeteream,

    Plin. 2, 98, 101, § 220:

    ne quid praetereatur,

    id. 16, 10, 20, § 50.—
    b.
    To pass over, omit, make no use of:

    locus, qui praeteritus neglegentiā est,

    Ter. Ad. prol. 14.—
    c.
    To pass over, to omit, leave out, in reading or writing, Mart. 13, 3, 8:

    litteras non modo, sed syllabas praeterit,

    Suet. Aug. 88.—
    d.
    To neglect or forget to do a thing, to omit, leave out, in action; with inf.:

    verum, quod praeterii dicere, neque illa matrem, etc.,

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    quod sciscitari paene praeterivi,

    App. M. 3, p. 139, 22.—With acc.:

    nullum genus crudelitatis praeterire,

    to leave unpractised, Cic. Phil. 3, 2, 4.— Pass.:

    tantā vi dixisse ut nulla pars orationis silentio praeteriretur,

    left without applause, Cic. Brut. 22, 88.—
    e.
    In elections. legacies, invitations, donations, etc., to pass over, take no notice of, to neglect, reject, exclude any one:

    populus solet nonnumquam dignos praeterire: nec, si a populo praeteritus est, etc.,

    Cic. Planc. 3, 8:

    cum sapiens et bonus vir suffragiis praeteritur,

    id. Tusc. 5, 19, 54:

    Philippus et Marcellus praetereuntur,

    were passed by, received no appointment, Caes. B. C. 1, 6:

    fratris filium praeteriit,

    has passed by, bequeathed nothing to, Cic. Phil. 2, 16, 41:

    me quoque Romani praeteriere patres,

    neglected me, forgot me, Ov. F. 5, 312:

    quid repente factum, Quod sum praeteritus vetus sodalis?

    Mart. 7, 86, 5:

    si eum (filium) silentio praeterierit, inutiliter testabitur,

    Gai. Inst. 2, 123.—
    f.
    To go beyond, to surpass, excel:

    hos nobilitate Mago Carthaginiensis praeteriit,

    Varr. R. R. 1, 1:

    virtus alios tua praeterit omnes,

    Ov. P. 4, 7, 51:

    ut Ajax praeteriit Telamonem,

    Juv. 14, 214.—
    g.
    To transgress:

    justum praeterit ira modum,

    due limits, Ov. F. 5, 304. —Hence,
    A.
    praetĕrĕunter, adv., in passing, cursorily (eccl. Lat.):

    loqui,

    Aug. Tractat. 118, in Joann.—
    B.
    praetĕrĭ-tus, a, um, P. a., gone by, past, past and gone, departed:

    nec praeteritum tempus unquam revertitur,

    Cic. Sen. 19, 69:

    aetas,

    id. ib. 2, 4:

    anni,

    Verg. A. 8, 560:

    nox, Prop 2, 11 (3, 6), 9: culpa,

    Ov. H. 20, 187:

    labor,

    Quint. 10, 7, 4:

    secula,

    id. 12, 4, 2:

    vita,

    Just. 42, 1:

    viri,

    dead and gone, departed, Prop. 2, 10, 52 (3, 5, 36):

    negotiantes veniā in praeteritum donavit,

    for the past, for their past conduct, Suet. Dom. 9:

    praeteritā noc. te,

    last night, Juv. 10, 235.—In gram.: tempus praeteritum, the past or preterit tense:

    quaedam verba etiam mutantur, ut fero in praeterito,

    Quint. 1, 4, 29.— Subst.: prae-tĕrĭta, ōrum, n., things gone by, the past:

    sevocatus animus a contagione corporis meminit praeteritorum, praesentia cernit, futura praevidet,

    Cic. Div. 1, 30, 63; id. Fat. 7, 14:

    monet ut in reliquum tempus omnes suspiciones vitet: praeterita se fratri condonare dicit,

    Caes. B. G. 1, 20:

    invidiam praeteritorum contemptu praesentium demere,

    Just. 21, 5, 10.—Prov.:

    praeterita mutare non possumus,

    Cic. Pis. 25, 59 init. —In partic., Praetĕrĭta, ōrum, n., things passed over (Gr. paraleipomena), a name of the books of Chronicles, because they contain what had been omitted in the books of Kings, Hier. Ep. 18, n. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > praetereo

  • 89 Praeterita

    praetĕr-ĕo, īvi, and more freq. ĭi, ĭtum, īre ( fut. praeteriet, Vulg. Sap. 1, 8; id. Ecclus. 39, 37; Juvenc. 4, 159), v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To go by or past, to pass by:

    si nemo hac praeteriit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 15:

    ut arbitri sint, qui praetereant per vias,

    id. Merc. 5, 4, 46:

    praeteriens modo,

    in passing by, Ter. And. 1, 5, 18:

    quasi praeteriens satisfaciam universis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; cf. id. Brut. 54, 200:

    te praetereunte,

    Juv. 3, 275.—Of impers. and abstract subjects: nec, quae praeteriit, iterum revocabitur unda nec quae praeteriit hora;

    redire potest,

    Ov. A. A. 3, 63:

    nocte hac, quae praeteriit, proxima,

    Plaut. Merc. 2, 1, 3.—So of time:

    biennium praeteriit cum ille cubitum nullum processerit,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    tertius jam praeteriit annus, cum interim, etc.,

    Sen. Cons. ad Marc. 1, 7.—
    B.
    To be lost, disregarded, perish, pass away, pass without attention or fulfilment (late Lat.):

    aut unus apex non praeteribit de lege,

    Vulg. Matt. 5, 8:

    figura hujus mundi,

    id. 1 Cor. 7, 31; id. Eccl. 1, 4; 7, 1.—
    II.
    Act., to go by or past, to pass by, overtake, pass a person or thing.
    A.
    Lit.:

    praeterire pistrinum,

    Plaut. Capt. 4, 2, 27:

    jam hunc non ausim praeterire,

    id. As. 3, 4, 15:

    hortos,

    Cic. Fin. 5, 1, 3:

    jam hos cursu, jam praeterit illos,

    Verg. A. 4, 157:

    Maura Pudicitiae cum praeterit aram,

    Juv. 6, 308.— Pass.:

    praeterita est virgo,

    Ov. M. 10, 680.—Of inanim. subjects:

    ripas Flumina praetereunt,

    flow past their banks, Hor. C. 4, 7, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To pass by an evil, to escape a danger:

    nescis, quid mali Praeterieris,

    Ter. Hec. 3, 4, 4.—
    2.
    With neutr. adj., or a clause as subject, to escape one, i. e. to escape one's knowledge, be unknown to one:

    non me praeterit... me longius prolapsum esse,

    Cic. Caecin. 35, 101:

    sed te non praeterit, quam sit difficile,

    id. Fam. 1, 8, 2: nec dubitamus multa esse, quae et nos praeterierint, Plin. H. N. praef. § 18.—
    3.
    To pass by or over, i. e.
    a.
    To pass over, leave out, omit, not mention:

    quae nunc ego omnia praetereo ac relinquo,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106:

    ut hoc praeteream, quod, etc.,

    id. ib. 2, 3, 77, §

    178: omitto jurisdictionem contra leges, caedes relinquo, libidines praetereo,

    id. Prov. Cons. 3, 6:

    et quod paene praeterii, Bruti tui causā feci omnia,

    what I had nearly failed to mention, id. Att. 6, 3, 5:

    aliquid silentio,

    id. Brut. 22, 88:

    praeteream, referamne tuum... Dedecus?

    Ov. F. 6, 319:

    ut nihil praeteream,

    Plin. 2, 98, 101, § 220:

    ne quid praetereatur,

    id. 16, 10, 20, § 50.—
    b.
    To pass over, omit, make no use of:

    locus, qui praeteritus neglegentiā est,

    Ter. Ad. prol. 14.—
    c.
    To pass over, to omit, leave out, in reading or writing, Mart. 13, 3, 8:

    litteras non modo, sed syllabas praeterit,

    Suet. Aug. 88.—
    d.
    To neglect or forget to do a thing, to omit, leave out, in action; with inf.:

    verum, quod praeterii dicere, neque illa matrem, etc.,

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    quod sciscitari paene praeterivi,

    App. M. 3, p. 139, 22.—With acc.:

    nullum genus crudelitatis praeterire,

    to leave unpractised, Cic. Phil. 3, 2, 4.— Pass.:

    tantā vi dixisse ut nulla pars orationis silentio praeteriretur,

    left without applause, Cic. Brut. 22, 88.—
    e.
    In elections. legacies, invitations, donations, etc., to pass over, take no notice of, to neglect, reject, exclude any one:

    populus solet nonnumquam dignos praeterire: nec, si a populo praeteritus est, etc.,

    Cic. Planc. 3, 8:

    cum sapiens et bonus vir suffragiis praeteritur,

    id. Tusc. 5, 19, 54:

    Philippus et Marcellus praetereuntur,

    were passed by, received no appointment, Caes. B. C. 1, 6:

    fratris filium praeteriit,

    has passed by, bequeathed nothing to, Cic. Phil. 2, 16, 41:

    me quoque Romani praeteriere patres,

    neglected me, forgot me, Ov. F. 5, 312:

    quid repente factum, Quod sum praeteritus vetus sodalis?

    Mart. 7, 86, 5:

    si eum (filium) silentio praeterierit, inutiliter testabitur,

    Gai. Inst. 2, 123.—
    f.
    To go beyond, to surpass, excel:

    hos nobilitate Mago Carthaginiensis praeteriit,

    Varr. R. R. 1, 1:

    virtus alios tua praeterit omnes,

    Ov. P. 4, 7, 51:

    ut Ajax praeteriit Telamonem,

    Juv. 14, 214.—
    g.
    To transgress:

    justum praeterit ira modum,

    due limits, Ov. F. 5, 304. —Hence,
    A.
    praetĕrĕunter, adv., in passing, cursorily (eccl. Lat.):

    loqui,

    Aug. Tractat. 118, in Joann.—
    B.
    praetĕrĭ-tus, a, um, P. a., gone by, past, past and gone, departed:

    nec praeteritum tempus unquam revertitur,

    Cic. Sen. 19, 69:

    aetas,

    id. ib. 2, 4:

    anni,

    Verg. A. 8, 560:

    nox, Prop 2, 11 (3, 6), 9: culpa,

    Ov. H. 20, 187:

    labor,

    Quint. 10, 7, 4:

    secula,

    id. 12, 4, 2:

    vita,

    Just. 42, 1:

    viri,

    dead and gone, departed, Prop. 2, 10, 52 (3, 5, 36):

    negotiantes veniā in praeteritum donavit,

    for the past, for their past conduct, Suet. Dom. 9:

    praeteritā noc. te,

    last night, Juv. 10, 235.—In gram.: tempus praeteritum, the past or preterit tense:

    quaedam verba etiam mutantur, ut fero in praeterito,

    Quint. 1, 4, 29.— Subst.: prae-tĕrĭta, ōrum, n., things gone by, the past:

    sevocatus animus a contagione corporis meminit praeteritorum, praesentia cernit, futura praevidet,

    Cic. Div. 1, 30, 63; id. Fat. 7, 14:

    monet ut in reliquum tempus omnes suspiciones vitet: praeterita se fratri condonare dicit,

    Caes. B. G. 1, 20:

    invidiam praeteritorum contemptu praesentium demere,

    Just. 21, 5, 10.—Prov.:

    praeterita mutare non possumus,

    Cic. Pis. 25, 59 init. —In partic., Praetĕrĭta, ōrum, n., things passed over (Gr. paraleipomena), a name of the books of Chronicles, because they contain what had been omitted in the books of Kings, Hier. Ep. 18, n. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Praeterita

  • 90 praeterita

    praetĕr-ĕo, īvi, and more freq. ĭi, ĭtum, īre ( fut. praeteriet, Vulg. Sap. 1, 8; id. Ecclus. 39, 37; Juvenc. 4, 159), v. n. and a.
    I.
    Neutr.
    A.
    To go by or past, to pass by:

    si nemo hac praeteriit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 15:

    ut arbitri sint, qui praetereant per vias,

    id. Merc. 5, 4, 46:

    praeteriens modo,

    in passing by, Ter. And. 1, 5, 18:

    quasi praeteriens satisfaciam universis,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; cf. id. Brut. 54, 200:

    te praetereunte,

    Juv. 3, 275.—Of impers. and abstract subjects: nec, quae praeteriit, iterum revocabitur unda nec quae praeteriit hora;

    redire potest,

    Ov. A. A. 3, 63:

    nocte hac, quae praeteriit, proxima,

    Plaut. Merc. 2, 1, 3.—So of time:

    biennium praeteriit cum ille cubitum nullum processerit,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    tertius jam praeteriit annus, cum interim, etc.,

    Sen. Cons. ad Marc. 1, 7.—
    B.
    To be lost, disregarded, perish, pass away, pass without attention or fulfilment (late Lat.):

    aut unus apex non praeteribit de lege,

    Vulg. Matt. 5, 8:

    figura hujus mundi,

    id. 1 Cor. 7, 31; id. Eccl. 1, 4; 7, 1.—
    II.
    Act., to go by or past, to pass by, overtake, pass a person or thing.
    A.
    Lit.:

    praeterire pistrinum,

    Plaut. Capt. 4, 2, 27:

    jam hunc non ausim praeterire,

    id. As. 3, 4, 15:

    hortos,

    Cic. Fin. 5, 1, 3:

    jam hos cursu, jam praeterit illos,

    Verg. A. 4, 157:

    Maura Pudicitiae cum praeterit aram,

    Juv. 6, 308.— Pass.:

    praeterita est virgo,

    Ov. M. 10, 680.—Of inanim. subjects:

    ripas Flumina praetereunt,

    flow past their banks, Hor. C. 4, 7, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To pass by an evil, to escape a danger:

    nescis, quid mali Praeterieris,

    Ter. Hec. 3, 4, 4.—
    2.
    With neutr. adj., or a clause as subject, to escape one, i. e. to escape one's knowledge, be unknown to one:

    non me praeterit... me longius prolapsum esse,

    Cic. Caecin. 35, 101:

    sed te non praeterit, quam sit difficile,

    id. Fam. 1, 8, 2: nec dubitamus multa esse, quae et nos praeterierint, Plin. H. N. praef. § 18.—
    3.
    To pass by or over, i. e.
    a.
    To pass over, leave out, omit, not mention:

    quae nunc ego omnia praetereo ac relinquo,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106:

    ut hoc praeteream, quod, etc.,

    id. ib. 2, 3, 77, §

    178: omitto jurisdictionem contra leges, caedes relinquo, libidines praetereo,

    id. Prov. Cons. 3, 6:

    et quod paene praeterii, Bruti tui causā feci omnia,

    what I had nearly failed to mention, id. Att. 6, 3, 5:

    aliquid silentio,

    id. Brut. 22, 88:

    praeteream, referamne tuum... Dedecus?

    Ov. F. 6, 319:

    ut nihil praeteream,

    Plin. 2, 98, 101, § 220:

    ne quid praetereatur,

    id. 16, 10, 20, § 50.—
    b.
    To pass over, omit, make no use of:

    locus, qui praeteritus neglegentiā est,

    Ter. Ad. prol. 14.—
    c.
    To pass over, to omit, leave out, in reading or writing, Mart. 13, 3, 8:

    litteras non modo, sed syllabas praeterit,

    Suet. Aug. 88.—
    d.
    To neglect or forget to do a thing, to omit, leave out, in action; with inf.:

    verum, quod praeterii dicere, neque illa matrem, etc.,

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    quod sciscitari paene praeterivi,

    App. M. 3, p. 139, 22.—With acc.:

    nullum genus crudelitatis praeterire,

    to leave unpractised, Cic. Phil. 3, 2, 4.— Pass.:

    tantā vi dixisse ut nulla pars orationis silentio praeteriretur,

    left without applause, Cic. Brut. 22, 88.—
    e.
    In elections. legacies, invitations, donations, etc., to pass over, take no notice of, to neglect, reject, exclude any one:

    populus solet nonnumquam dignos praeterire: nec, si a populo praeteritus est, etc.,

    Cic. Planc. 3, 8:

    cum sapiens et bonus vir suffragiis praeteritur,

    id. Tusc. 5, 19, 54:

    Philippus et Marcellus praetereuntur,

    were passed by, received no appointment, Caes. B. C. 1, 6:

    fratris filium praeteriit,

    has passed by, bequeathed nothing to, Cic. Phil. 2, 16, 41:

    me quoque Romani praeteriere patres,

    neglected me, forgot me, Ov. F. 5, 312:

    quid repente factum, Quod sum praeteritus vetus sodalis?

    Mart. 7, 86, 5:

    si eum (filium) silentio praeterierit, inutiliter testabitur,

    Gai. Inst. 2, 123.—
    f.
    To go beyond, to surpass, excel:

    hos nobilitate Mago Carthaginiensis praeteriit,

    Varr. R. R. 1, 1:

    virtus alios tua praeterit omnes,

    Ov. P. 4, 7, 51:

    ut Ajax praeteriit Telamonem,

    Juv. 14, 214.—
    g.
    To transgress:

    justum praeterit ira modum,

    due limits, Ov. F. 5, 304. —Hence,
    A.
    praetĕrĕunter, adv., in passing, cursorily (eccl. Lat.):

    loqui,

    Aug. Tractat. 118, in Joann.—
    B.
    praetĕrĭ-tus, a, um, P. a., gone by, past, past and gone, departed:

    nec praeteritum tempus unquam revertitur,

    Cic. Sen. 19, 69:

    aetas,

    id. ib. 2, 4:

    anni,

    Verg. A. 8, 560:

    nox, Prop 2, 11 (3, 6), 9: culpa,

    Ov. H. 20, 187:

    labor,

    Quint. 10, 7, 4:

    secula,

    id. 12, 4, 2:

    vita,

    Just. 42, 1:

    viri,

    dead and gone, departed, Prop. 2, 10, 52 (3, 5, 36):

    negotiantes veniā in praeteritum donavit,

    for the past, for their past conduct, Suet. Dom. 9:

    praeteritā noc. te,

    last night, Juv. 10, 235.—In gram.: tempus praeteritum, the past or preterit tense:

    quaedam verba etiam mutantur, ut fero in praeterito,

    Quint. 1, 4, 29.— Subst.: prae-tĕrĭta, ōrum, n., things gone by, the past:

    sevocatus animus a contagione corporis meminit praeteritorum, praesentia cernit, futura praevidet,

    Cic. Div. 1, 30, 63; id. Fat. 7, 14:

    monet ut in reliquum tempus omnes suspiciones vitet: praeterita se fratri condonare dicit,

    Caes. B. G. 1, 20:

    invidiam praeteritorum contemptu praesentium demere,

    Just. 21, 5, 10.—Prov.:

    praeterita mutare non possumus,

    Cic. Pis. 25, 59 init. —In partic., Praetĕrĭta, ōrum, n., things passed over (Gr. paraleipomena), a name of the books of Chronicles, because they contain what had been omitted in the books of Kings, Hier. Ep. 18, n. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > praeterita

  • 91 quiesco

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quiesco

  • 92 Quieta

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Quieta

  • 93 quieti

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quieti

  • 94 quietum

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quietum

  • 95 recuso

    rĕ-cūso, āvi, ātum, 1 ( gen. plur. of the part. pres. recusantūm, Verg. A. 7, 16), v. a. [causa].
    I.
    In gen., to make an objection against, in statement or reply; to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do a thing, etc. (freq. and class.; cf.: abnuo, renuo, denego); constr. with acc., an inf., an object-clause, with de, ne, quin, quominus, or absol.
    (α).
    With acc.: uxorem, * Ter. Hec. 3, 1, 16; Hor. S. 1, 4, 50:

    me judicem,

    Tac. Or. 5 al.; cf.:

    populum Romanum disceptatorem,

    Cic. Fl. 38, 97:

    populi Romani amicitiam,

    Caes. B. G. 1, 44:

    nec quae pepigere recusent,

    Verg. A. 12, 12:

    nullum periculum communis salutis causā,

    Caes. B. G. 7, 2; so,

    nullum periculum,

    id. ib. 7, 19; id. B. C. 3, 26:

    laborem,

    id. ib. 1, 68 fin.; Quint. 11, 3, 26; 12, 11, 10:

    nihil nisi hiberna,

    Caes. B. G. 5, 41:

    legumina,

    id. B. C. 3, 47 fin.:

    servitutem,

    Sall. J. 31, 20:

    vincla (leones),

    Verg. A. 7, 16:

    jussa,

    id. ib. 5, 749 et saep.:

    nihil tibi a me postulanti recusabo,

    Cic. de Or. 2, 29, 128; so,

    psalteria virginibus probis,

    Quint. 1, 10, 31:

    nihil de poenā,

    Cic. Planc. 1, 3; cf.:

    de stipendio,

    Caes. B. G. 1, 44:

    qui quod ab altero postularent, in se recusarent,

    id. B. C. 1, 32, 5:

    Ptolemaeus recusabat regem Aridaeum,

    rejected, Just. 13, 2, 11. —

    Of things: terra numquam recusat imperium,

    Cic. Sen. 15, 51:

    genua impediunt cursumque recusant,

    Verg. A. 12, 747:

    rapax ignis non umquam alimenta recusat,

    Ov. M. 8, 837:

    (falsae gemmae) recusant limae probationem,

    Plin. 37, 13, 76, § 200 et saep. —
    (β).
    With inf. (in class. prose, only in negative sentences or questions implying a negative):

    mori recusare,

    Caes. B. G. 3, 22; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 6; 10, 17, 2; Anton. ap. Cic. Phil. 8, 8, 25; Liv. 22, 60, 17:

    hoc facere,

    id. 5, 53, 9:

    ad minora se demittere, Quint. prooem. § 5: prodere voce suā quemquam aut opponere morti,

    Verg. A. 2, 126:

    praeceptis parere,

    id. ib. 2, 607:

    quicquam tentare,

    id. ib. 11, 437:

    tibi comes ire,

    id. ib. 2. 704:

    facere ipse,

    Hor. Ep. 2, 1, 208; Plin. [p. 1538] Pan. 5; Curt. 6, 11, 36; Just. 14, 1, 6.—

    Of things: pedes vitiosum ferre recusant Corpus,

    Hor. S. 2, 7, 108; so id. Ep. 2, 1, 259; id. A. P. 39.—
    (γ).
    With object-clause:

    non rem (medicam) antiqui damnabant, sed artem. Maxime vero quaestum esse manipretio vitae recusabant,

    Plin. 29, 1, 8, § 16:

    Velinum lacum obstrui recusantes,

    refusing to permit, Tac. A. 1, 79; cf. infra, II.—
    (δ).
    With de:

    de judiciis transferendis recusare,

    Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—
    (ε).
    With ne:

    Servilius et recusare et deprecari, ne iniquis judicibus... judicium capitis in se constitueretur,

    Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    sententiam ne diceret, recusavit,

    id. Off. 3, 27, 100:

    reliqui... ne unus omnes antecederet, recusarent,

    Caes. B. C. 3, 82 fin.
    (ζ).
    With quin:

    si absim, haud recusem, quin mihi male sit,

    Plaut. Curc. 1, 3, 8:

    non possumus, quin alii a nobis dissentiant, recusare,

    Cic. Ac. 2, 3, 7:

    non recuso quin, etc.,

    id. Fam. 6, 18, 4; id. Rosc. Am. 3, 8; Caes. B. C. 3, 45 fin.:

    neque recusare... quin armis contendant,

    id. B. G. 4, 7; Liv. 8, 7, 19.—
    (η).
    With quominus:

    nec recusabo, quominus omnes mea legant,

    Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Div. in Caecil. 10, 31:

    ... quominus perpetuo sub illorum dicione essent,

    Caes. B. G. 1, 31:

    neque recusavit quo minus poenam subiret,

    Nep. Epam. 8, 2.—
    (θ).
    Absol.:

    non recuso, non abnuo, etc.,

    Cic. Mil. 36, 100:

    recusandi aut deprecandi causā legatos mittere,

    Caes. B. G. 5, 6; Verg. E. 3, 29 et saep. —
    II.
    In partic.
    1.
    To refute, disprove:

    nativitatis mendacium,

    Tert. adv. Marc. 3, 11.—
    2.
    In jurid. lang., to protest against a complaint; to object, take exception, plead in defence:

    causa omnis, in quā pars altera agentis est, altera recusantis,

    Quint. 3, 10, 1:

    numquid recusas contra me?

    Plaut. Poen. 5, 6, 18:

    tu me ad verbum vocas: non ante venio, quam recusaro... Quoniam satis recusavi, veniam jam quo vocas,

    Cic. Caecin. 28, 8 sq.:

    cum reus recusare vellet, sub usuris creditam esse pecuniam, etc.,

    Dig. 17, 1, 48; cf. recusatio, II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > recuso

  • 96 resisto

    rĕ-sisto, stĭti, 3, v. n.
    I.
    To stand back, remain standing anywhere (cf. resideo); to stand still, halt, stop, stay; to stay behind, remain, continue (class.; less freq. than consistere).
    A.
    Lit.: dabo mega kakon, nisi resistis... Mane... Mane atque asta, Plaut. Cas. 3, 6, 10; cf. id. Truc. 4, 2, 38; 41:

    Resiste!

    Stop! Halt! Ter. And. 2, 2, 7; id. Phorm. 5, 6, 10; Poët. ap. Sen. Ep. 89, 6:

    quaeso ubinam illic restitit miles modo?

    Plaut. Poen. 2, 22; cf.:

    ubi restiteras?

    id. Ps. 4, 1, 9:

    heus! heus! tibi dico, Chaerea, inquit, restiti,

    Ter. Eun. 2, 3, 46; 2, 3, 12:

    ubi ille saepius appellatus aspexit ac restitit,

    Caes. B. C. 2, 35; cf.:

    ad haec revocantis verba resistit,

    Ov. M. 1, 503:

    ad omnes municipiorum villarumque amoenitates,

    Tac. H. 2, 87:

    restitere Romani, tamquam caelesti voce jussi,

    Liv. 1, 12, 7:

    neque certum inveniri poterat, obtinendine Brundisii causā ibi remansisset... an inopiā navium ibi restitisset,

    Caes. B. C. 1, 25:

    postero die cum duabus legionibus in occulto restitit,

    id. B. G. 7, 35:

    Jubam revocatum finitimo bello restitisse in regno,

    id. B. C. 2, 38: Vettius negabat, se umquam cum Curione restitisse, that he had stopped (to talk), Cic. Att. 2, 24, 2 (al. constitisse):

    nihil est ubi lapsi resistamus,

    id. Mur. 39, 84:

    hostes dat in fugam, sic ut omnino pugnandi causă restiterit nemo,

    Caes. B. G. 5, 51 fin.:

    qui restitissent (sc. in urbe),

    Cic. Cat. 3, 2, 3; Liv. 37, 21:

    nec ante restitit, quam, etc.,

    id. 2, 59:

    cernes saepe resistere equos,

    Ov. Tr. 4, 2, 54.—
    b.
    Transf., of things:

    sidus nusquam resistens,

    Sen. Q. N. 1, praef. med.:

    rota,

    id. Med. 744:

    proluvies ventris,

    Col. 6, 7, 4.—
    B.
    Trop.:

    nec resistet (vita) extra fores limenque carceris,

    Cic. Tusc. 5, 28, 80:

    quod optabile, id expetendum: quod expetendum, laudabile: deinde reliqui gradus. Sed ego in hoc resisto,

    I stop at this, pause here, id. Fin. 4, 18, 50; cf. Quint. 9, 3, 55; cf.:

    ad thalami clausas, Musa, resiste fores,

    Ov. A. A. 2, 704:

    incipit effari mediāque in voce resistit,

    Verg. A. 4, 76:

    cursus ad singula vestigia resistit,

    Quint. 10, 7, 14:

    resistens ac salebrosa oratio,

    id. 11, 2, 46 Spald.:

    verba resistunt,

    Ov. H. 13, 121:

    in secundo loco,

    Plin. Pan. 10, 4.—
    II.
    To withstand, oppose, resist; to make opposition or resistance (so most freq.; cf.: repugno, adversor).
    A.
    Esp. in milit. lang., constr. usu. with dat. or absol.
    (α).
    With dat.:

    cum legiones hostibus resisterent,

    Caes. B. G. 2, 22:

    paulisper nostris,

    id. ib. 4, 14:

    venientibus, signa inferentibus,

    id. B. C. 1, 55; 1, 82 fin.:

    eruptionibus,

    id. B. G. 7, 24 fin.:

    repentinae Gallorum conjurationi,

    id. ib. 5, 27.— Pass. impers.:

    alicui in acie,

    Nep. Hann. 5, 4:

    neque ulla multitudine in unum locum coactā, resisti posse Romanis,

    Hirt. B. G. 8, 2. —
    (β).
    Absol.:

    resistere neque deprecari,

    Caes. B. G. 4, 7; 2, 23; 4, 12;

    5, 7 et saep.: acerrime,

    id. ib. 7, 62:

    audacius,

    id. ib. 2, 26:

    fortiter,

    id. ib. 3, 21:

    fortissime,

    id. ib. 4, 12:

    aegre,

    id. B. C. 3, 63:

    caeco Marte resistunt,

    Verg. A. 2, 335:

    nihil de resistendo cogitabat,

    Caes. B. C. 2. 34: ibi resistere ac propulsare, Sall. J. 51, 1:

    nedum resistendi occasionem fuerit habiturus,

    Curt. 7, 4, 4.— Impers. pass.:

    ab nostris eādem ratione quā pridie resistitur,

    Caes. B. G. 5, 40; so,

    resisti,

    id. ib. 1, 37; id. B. C. 3, 63.—
    B.
    In gen.:

    omnia consilia consulatūs mei, quibus illi tribuno plebis pro re publicā restitissem,

    Cic. de Or. 2, 11, 48:

    alicui rei publicae causā,

    id. Fam. 5, 2, 6:

    injuriis,

    id. ib. 1, 5, b, 2:

    fortiter dolori ac fortunae,

    id. ib. 5, 17, 3; cf.:

    vix dolori,

    id. ib. 4, 6, 1:

    defensioni,

    i. e. to reply to, id. Verr. 2, 5, 1, § 1:

    factioni inimicorum,

    Sall. C. 34, 2:

    sceleri,

    Ov. M. 10, 322:

    resistere et repugnare contra veritatem non audet,

    Cic. Rosc. Com. 17, 51.— Impers. pass.:

    omnibus his (sententiis) resistitur,

    Caes. B. C. 1, 4; Cic. Lael. 12, 41; Quint. 4, 2, 14; 6, 4, 10:

    cui nec virtute resisti potest,

    Ov. M. 9, 200 al. — Absol.: restitit et pervicit Cato, Cic. Att. 2, 1, 8; Caes. B. C. 3, 21:

    resistentibus collegis,

    Sall. J. 37, 2:

    patricii contra vi resistunt,

    Liv. 3, 13 Drak. N. cr.:

    ne qua sibi statua poneretur, restitit,

    Nep. Att. 3, 2.— Impers. pass.:

    cum a Cottā primisque ordinibus acriter resisteretur,

    Caes. B. G. 5, 30:

    vix deorum opibus, quin obruatur Romana res, resisti posse,

    Liv. 4, 43. —
    b.
    Transf., of things:

    (plaustra) adversus tempestatem nocentem non resistunt,

    Varr. R. R. 1, 13, 2; cf.:

    (fundamenta) valenter resistent contra ea, quae, etc.,

    Col. 1, 5, 9:

    (Symplegades) Quae nunc immotae perstant ventisque resistunt,

    Ov. M. 15, 339; cf.:

    indejecta domus tanto malo,

    id. ib. 1, 288:

    radices frigori,

    Plin. 19, 5, 23, § 68:

    silex vehementer igni,

    id. 36, 22, 49, § 169:

    haec gemmarum genera scalpturae,

    id. 37, 7, 30, § 104. — Hence, of medicines, to resist, act against a disease:

    amiantus veneficiis resistit omnibus,

    Plin. 36, 19, 31, § 139; 23, 8, 80, § 152; 30, 11, 28, § 93 al.:

    vis tribunicia libidini restitit consulari,

    Cic. Agr. 2, 6.— Absol.:

    ut ripae fluminis cedunt aut prominentia montium resistunt,

    projecting mountains advance into it, Tac. A. 2, 16:

    ni vis humana resistat,

    Lucr. 5, 207:

    mollis ac minime resistens ad calamitates perferendas mens eorum est,

    Caes. B. G. 3, 19 fin.
    III.
    To rise again (very rare, and only trop.; syn. resurgo): post ex fluvio fortuna resistet, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 47 Vahl.):

    nihil est jam, unde nos reficiamus, aut ubi lapsi resistamus,

    we can raise ourselves up, rise again, Cic. Mur. 39, 84.

    Lewis & Short latin dictionary > resisto

  • 97 acuo

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuo

  • 98 acuta

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuta

  • 99 adsevero

    as-sĕvēro ( ads-, Ritschl, B. and K., Halm), āvi, ātum, 1, v. a. [severus].
    I.
    A.. Lit., to do any thing with earnestness, [p. 179] to do or pursue earnestly (opp. jocari, Cic. Brut. 85, 293; rare in early Latin;

    syn.: affirmo, confirmo, assero, dico): quae est ista defensio? utrum adseveratur in hoc an tentatur?

    is this matter conducted in earnest? Cic. Verr. 2, 2, 10.—Hence, of discourse, to assert strongly or firmly, to declare positively, to affirm (in the class. per. only in prose; with this word in this sense, cf. the Engl. to assure; the Germ. versichern; the Gr. ischurizomai, bebaioô; and the Lat. confirmo, adfirmo): neminem eorum haec adseverare audias, * Plaut. Mil. 3, 1, 164:

    pulchre adseverat sese ab Oppianico destitutum,

    Cic. Clu. 26, 72:

    unum illud firmissime adseverabat in exsilium se iturum,

    id. Att. 10, 14:

    periti rerum adseverant non ferre (Arabiam) tantum, etc.,

    Plin. 12, 18, 41, § 83 Jan (others adstruxerunt, v. astruo fin.):

    Halicarnasii mille et ducentos per annos nullo motu terrae nutavisse sedes suas adseveraverant,

    Tac. A. 4, 55; 6, 28; 12, 42; 14, 16; id. H. 2, 80:

    constantissime adseveravit fore, ut etc.,

    Suet. Vesp. 5.—Also, de aliquā re:

    neque hoc meum, de quo tanto opere hoc libro adseveravi, umquam adfirmabo esse verius quam tuum,

    Cic. Or. 71, 237:

    quem ad modum adversarius de quāque re adseveret,

    id. Brut. 57, 208:

    neminem ullā de re posse contendere neque adseverare,

    id. Ac. 2, 11, 35.—Of inanimate things, to make known, to show, prove, demonstrate:

    adseverant magni artus Germanicam originem,

    Tac. Agr. 11.—
    B.
    In Tac., of conduct (cf. asseveratio):

    viri gravitatem adseverantes,

    assuming an air of gravity, Tac. A. 13, 18. —
    II.
    In App., to make grave or serious:

    frontem,

    App. M. 3, p. 135, 10, and 8, p. 203, 24.— Advv.: adsĕvēranter and adsĕ-vērātē, with asseveration, earnestly, emphatically.
    A.
    Form adsĕvēranter:

    loqui valde adseveranter,

    Cic. Att. 15, 19, 2. — Comp.:

    Haec Antiochus fere multo etiam adseverantius (dixit),

    Cic. Ac. 2, 19, 61.—
    B.
    Form adsĕvērātē:

    tragoedias scite atque adseverate actitavit,

    earnestly, Gell. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > adsevero

  • 100 assevero

    as-sĕvēro ( ads-, Ritschl, B. and K., Halm), āvi, ātum, 1, v. a. [severus].
    I.
    A.. Lit., to do any thing with earnestness, [p. 179] to do or pursue earnestly (opp. jocari, Cic. Brut. 85, 293; rare in early Latin;

    syn.: affirmo, confirmo, assero, dico): quae est ista defensio? utrum adseveratur in hoc an tentatur?

    is this matter conducted in earnest? Cic. Verr. 2, 2, 10.—Hence, of discourse, to assert strongly or firmly, to declare positively, to affirm (in the class. per. only in prose; with this word in this sense, cf. the Engl. to assure; the Germ. versichern; the Gr. ischurizomai, bebaioô; and the Lat. confirmo, adfirmo): neminem eorum haec adseverare audias, * Plaut. Mil. 3, 1, 164:

    pulchre adseverat sese ab Oppianico destitutum,

    Cic. Clu. 26, 72:

    unum illud firmissime adseverabat in exsilium se iturum,

    id. Att. 10, 14:

    periti rerum adseverant non ferre (Arabiam) tantum, etc.,

    Plin. 12, 18, 41, § 83 Jan (others adstruxerunt, v. astruo fin.):

    Halicarnasii mille et ducentos per annos nullo motu terrae nutavisse sedes suas adseveraverant,

    Tac. A. 4, 55; 6, 28; 12, 42; 14, 16; id. H. 2, 80:

    constantissime adseveravit fore, ut etc.,

    Suet. Vesp. 5.—Also, de aliquā re:

    neque hoc meum, de quo tanto opere hoc libro adseveravi, umquam adfirmabo esse verius quam tuum,

    Cic. Or. 71, 237:

    quem ad modum adversarius de quāque re adseveret,

    id. Brut. 57, 208:

    neminem ullā de re posse contendere neque adseverare,

    id. Ac. 2, 11, 35.—Of inanimate things, to make known, to show, prove, demonstrate:

    adseverant magni artus Germanicam originem,

    Tac. Agr. 11.—
    B.
    In Tac., of conduct (cf. asseveratio):

    viri gravitatem adseverantes,

    assuming an air of gravity, Tac. A. 13, 18. —
    II.
    In App., to make grave or serious:

    frontem,

    App. M. 3, p. 135, 10, and 8, p. 203, 24.— Advv.: adsĕvēranter and adsĕ-vērātē, with asseveration, earnestly, emphatically.
    A.
    Form adsĕvēranter:

    loqui valde adseveranter,

    Cic. Att. 15, 19, 2. — Comp.:

    Haec Antiochus fere multo etiam adseverantius (dixit),

    Cic. Ac. 2, 19, 61.—
    B.
    Form adsĕvērātē:

    tragoedias scite atque adseverate actitavit,

    earnestly, Gell. 6, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > assevero

См. также в других словарях:

  • make things hum — To set things going briskly • • • Main Entry: ↑hum …   Useful english dictionary

  • make things worse — make matters/things/worse phrase used for talking about something that makes a bad situation worse These new crops are making matters worse by destroying traditional agriculture. Thesaurus: to make something worsesynonym …   Useful english dictionary

  • make things hot for — ► make it (or things) hot for informal stir up trouble for. Main Entry: ↑hot …   English terms dictionary

  • make things difficult (for someone) — make life/things/difficult (for someone) phrase to cause problems for someone My boss seems to enjoy making life difficult for me. Thesaurus: to cause problems for someone or somethingsynonym Main entry …   Useful english dictionary

  • make things smooth for a person — make something easier for a person, pave the way for someone …   English contemporary dictionary

  • make things hum — See: KEEP THINGS HUMMING …   Dictionary of American idioms

  • make things hum — See: KEEP THINGS HUMMING …   Dictionary of American idioms

  • make\ things\ hum — See: keep things humming …   Словарь американских идиом

  • Cradle to Cradle: Remaking the Way We Make Things — For the design theory, see Cradle to Cradle Design. Cradle to Cradle: Remaking the Way We Make Things   …   Wikipedia

  • make it hot for someone — make it (or things) hot for someone informal make things unpleasant for someone; persecute …   Useful english dictionary

  • make a bed — To tidy and put in order the bedclothes on a bed • • • Main Entry: ↑bed * * * make a bed phrase to arrange the covers on a bed so that they are tidy Remember to make your bed before you leave for school. Thesaurus: to make things cleaner or… …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»