invenio

in-vĕnĭo, vēni, ventum, 4, v. a. ( fut. invenibit for inveniet, Pompon. ap. Non. p. 479, 28), lit., to come or light upon a thing; to find, meet with (cf.: reperio, offendo).

Lit.:

neque domi, neque in urbe invenio quemquam, qui illum viderit,

Plaut. Am. 4, 1, 2; id. Aul. 4, 2, 13; cf. id. Stich. 1, 2, 53:

in agro populabundum hostem,

Liv. 3, 4, 7:

Scipio mortuus in cubiculo inventus est,

id. Epit. 59 fin.:

naves reliquas paratas ad navigandum invenit,

Caes. B. G. 5, 5:

tolerabiles oratores,

Cic. de Or. 1, 2: scis, Pamphilam meam inventam civem? is found to be a citizen ' s daughter, Ter. Eun. 5, 9, 6. — Sup.:

pleraque inventu rara ac difficilia,

Plin. 28, 1, 1, § 1; so Gell. 17, 12, 2. —

Trop.

To find out, to invent, effect:

quandam fallaciam,

Ter. Heaut. 3, 3, 35:

perniciem aliis, ac postremo sibi,

Tac. A. 1, 74.—Of an orator's faculty of invention:

tanta in eo inveniendi copia et eloquendi facultas,

Quint. 10, 1, 69: multa divinitus a majoribus nostris inventa atque instituta sunt, Auct. Or. pro Dom. 1.—

To find out, discover, ascertain, learn:

inveniebat ex captivis, Sabim flumen ab suis castris non amplius milia passuum decem abesse,

Caes. B. G. 2, 16:

conjurationem,

Cic. Cat. 3, 7:

apud auctores invenio eodem anno descisse Antiates,

Liv. 3, 23; 9, 45—

To find out, invent, devise, contrive how to do a thing:

ille quomodo crimen commenticium confirmaret, non inveniebat,

Cic. Rosc. Am. 15, 42:

Venus inveniet puero succumbere furtim,

i. e. will find out a way, Tib. 1 (8), 9, 35.—

To acquire, get, earn:

ut facillume Sine invidia laudem invenias,

Ter. And. 1, 1, 39:

qui primus hoc cognomen invenit,

Cic. Fin. 1, 7, 23:

ex quo illi gloria opesque inventae,

Sall. J. 70, 2:

laudem,

Just. 3, 7, 10; cf.:

gratiam apud aliquem,

Vulg. Luc. 1, 30.—

With se.

To show itself, appear:

postquam se dolor invenit,

Ov. H. 15, 113.—

To be at home in any thing:

minus se inveniunt,

i. e. are perplexed, Sen. Ben. 5, 12, 6:

nec medici se inveniunt,

Petr. 47.

to come upon, find, discover.

inventus, a, um, Part., from invenio.

inventus, ūs, m., only in abl. sing. [invenio], an invention (for inventio), Plin. 17, 21, 35, § 162.

nusquam, adv. [ne-usquam], nowhere, in no place.

Lit.:

nusquam invenio Naucratem,

Plaut. Am. 4, 1, 6:

fratrem nusquam invenio gentium,

Ter. Ad. 4, 2, 1; Plaut. Am. 2, 1, 73:

sive est illa scripta uspiam, sive nusquam,

Cic. Leg. 1, 15, 42; Liv. 1, 38; Verg. A. 4, 373:

nolite arbitrari me, cum a vobis discessero, nusquam aut nullum fore,

Cic. Sen. 22, 79 et saep.:

nusquam non,

everywhere, Plin. 24, 1, 1, § 1: nusquam alibi, nowhere else, Cic. Ac. prooem. 2, 32, 103; Liv. 39, 38, 1; 43, 9, 4:

nusquam quidquam,

nothing whatever, Plaut. As. 3, 3, 41.—

Transf.

On no occasion, nowhere, in nothing:

nusquam equidem quicquam deliqui,

Plaut. Men. 5, 2, 30:

praestabo sumptum nusquam melius poni posse,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 2.—

With verbs of motion, no whither, to no place, Plaut. Mil. 2, 5, 43; Ter. Eun. 2, 2, 50:

nusquam abeo,

id. Ad. 2, 2, 38; Auct. Her. 2, 2, 3.—

To or for nothing:

ut ad id omnia referri oporteat, ipsum autem nusquam,

Cic. Fin. 1, 9, 29:

plebem nusquam alio natam, quam ad serviendum,

Liv. 7, 18; so,

nusquam alio,

id. 4, 54, 7.—

Nusquam esse, not to exist, not to be (mostly poet. and in postclass. prose), Plaut. Mil. 4, 4, 62:

ergo nunc Dama sodalis Nusquam est,

Hor. S. 2, 5, 101; Dig. 47, 2, 38; Cic. Tusc. 1, 6, 11.

* * *

* * *

* * *

ăb, ā, abs, prep. with abl. This IndoEuropean particle (Sanscr. apa or ava, Etr. av, Gr. upo, Goth. af, Old Germ. aba, New Germ. ab, Engl. of, off) has in Latin the following forms: ap, af, ab (av), au-, a, a; aps, abs, as-. The existence of the oldest form, ap, is proved by the oldest and best MSS. analogous to the prep. apud, the Sanscr. api, and Gr. epi, and by the weakened form af, which, by the rule of historical grammar and the nature of the Latin letter f, can be derived only from ap, not from ab. The form af, weakened from ap, also very soon became obsolete. There are but five examples of it in inscriptions, at the end of the sixth and in the course of the seventh century B. C., viz.:

AF VOBEIS,

Inscr. Orell. 3114;

AF MVRO,

ib. 6601;

AF CAPVA,

ib. 3308;

AF SOLO,

ib. 589;

AF LYCO,

ib. 3036 ( afuolunt =avolant, Paul. ex Fest. p. 26 Mull., is only a conjecture). In the time of Cicero this form was regarded as archaic, and only here and there used in account-books; v. Cic. Or. 47, 158 (where the correct reading is af, not abs or ab), and cf. Ritschl, Monum. Epigr. p. 7 sq.—The second form of this preposition, changed from ap, was ab, which has become the principal form and the one most generally used through all periods—and indeed the only oue used before all vowels and h; here and there also before some consonants, particularly l, n, r, and s; rarely before c, j, d, t; and almost never before the labials p, b, f, v, or before m, such examples as ab Massiliensibus, Caes. B. C. 1, 35, being of the most rare occurrence.—By changing the b of ab through v into u, the form au originated, which was in use only in the two compounds aufero and aufugio for abfero, ab-fugio; aufuisse for afuisse, in Cod. Medic. of Tac. A. 12, 17, is altogether unusual. Finally, by dropping the b of ab, and lengthening the a, ab was changed into a, which form, together with ab, predominated through all periods of the Latin language, and took its place before all consonants in the later years of Cicero, and after him almoet exclusively.—By dropping the b without lengthening the a, ab occurs in the form a- in the two compounds a-bio and a-perio, q. v.—On the other hand, instead of reducing ap to a and a, a strengthened collateral form, aps, was made by adding to ap the letter s (also used in particles, as in ex, mox, vix). From the first, aps was used only before the letters c, q, t, and was very soon changed into abs (as ap into ab):

abs chorago,

Plaut. Pers. 1, 3, 79 (159 Ritschl):

abs quivis,

Ter. Ad. 2, 3, 1:

abs terra,

Cato, R. R. 51;

and in compounds: aps-cessero,

Plaut. Trin. 3, 1, 24 (625 R.); id. ib. 3, 2, 84 (710 R): abs-condo, abs-que, abs-tineo, etc. The use of abs was confined almost exclusively to the combination abs te during the whole ante-classic period, and with Cicero till about the year 700 A. U. C. (=B. C. 54). After that time Cicero evidently hesitates between abs te and a te, but during the last five or six years of his life a te became predominant in all his writings, even in his letters; consequently abs te appears but rarely in later authors, as in Liv. 10, 19, 8; 26, 15, 12;

and who, perhaps, also used abs conscendentibus,

id. 28, 37, 2; v. Drakenb. ad. h. l. (Weissenb. ab).—Finally abs, in consequence of the following p, lost its b, and became ds- in the three compounds aspello, as-porto, and as-pernor (for asspernor); v. these words.—The late Lat. verb abbrevio may stand for adbrevio, the d of ad being assimilated to the following b.The fundamental signification of ab is departure from some fixed point (opp. to ad. which denotes motion to a point).

In space, and,

Fig., in time and other relations, in which the idea of departure from some point, as from source and origin, is included; Engl. from, away from, out of; down from; since, after; by, at, in, on, etc.

Lit., in space: ab classe ad urbem tendunt, Att. ap. Non. 495, 22 (Trag. Rel. p. 177 Rib.):

Caesar maturat ab urbe proficisci,

Caes. B. G. 1, 7:

fuga ab urbe turpissima,

Cic. Att. 7, 21:

ducite ab urbe domum, ducite Daphnim,

Verg. E. 8, 68. Cicero himself gives the difference between ab and ex thus: si qui mihi praesto fuerit cum armatis hominibus extra meum fundum et me introire prohibuerit, non ex eo, sed ab ( from, away from) eo loco me dejecerit....Unde dejecti Galli? A Capitolio. Unde, qui cum Graccho fucrunt? Ex Capitolio, etc., Cic. Caecin. 30, 87; cf. Diom. p. 408 P., and a similar distinction between ad and in under ad.—Ellipt.: Diogenes Alexandro roganti, ut diceret, si quid opus esset: Nunc quidem paululum, inquit, a sole, a little out of the sun, Cic. Tusc. 5, 32, 92. —Often joined with usque:

illam (mulierem) usque a mari supero Romam proficisci,

all the way from, Cic. Clu. 68, 192; v. usque, I.—And with ad, to denote the space passed over: siderum genus ab ortu ad occasum commeant, from... to, Cic. N. D. 2, 19 init.; cf. ab... in:

venti a laevo latere in dextrum, ut sol, ambiunt,

Plin. 2, 47, 48, § 128.

Sometimes with names of cities and small islands, or with domus (instead of the usual abl.), partie., in militnry and nautieal language, to denote the marching of soldiers, the setting out of a flcet, or the departure of the inhabitants from some place:

oppidum ab Aenea fugiente a Troja conditum,

Cic. Verr. 2, 4, 33:

quemadmodum (Caesar) a Gergovia discederet,

Caes. B. G. 7, 43 fin.; so id. ib. 7, 80 fin.; Sall. J. 61; 82; 91; Liv. 2, 33, 6 al.; cf.:

ab Arimino M. Antonium cum cohortibus quinque Arretium mittit,

Caes. B. C. 1, 11 fin.; and:

protinus a Corfinio in Siciliam miserat,

id. ib. 1, 25, 2:

profecti a domo,

Liv. 40, 33, 2;

of setting sail: cum exercitus vestri numquam a Brundisio nisi hieme summa transmiserint,

Cic. Imp. Pomp. 12, 32; so id. Fam. 15, 3, 2; Caes. B. C. 3, 23; 3, 24 fin.:

classe qua advecti ab domo fuerant,

Liv. 8, 22, 6;

of citizens: interim ab Roma legatos venisse nuntiatum est,

Liv. 21, 9, 3; cf.:

legati ab Orico ad M. Valerium praetorem venerunt,

id. 24, 40, 2.

Sometimes with names of persons or with pronouns: pestem abige a me, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. v. 50 Vahl.):

Quasi ad adulescentem a patre ex Seleucia veniat,

Plaut. Trin. 3, 3, 41; cf.:

libertus a Fuflis cum litteris ad Hermippum venit,

Cic. Fl. 20, 47:

Nigidium a Domitio Capuam venisse,

id. Att. 7, 24:

cum a vobis discessero,

id. Sen. 22:

multa merces tibi defluat ab Jove Neptunoque,

Hor. C. 1, 28, 29 al. So often of a person instead of his house, lodging, etc.: videat forte hic te a patre aliquis exiens, from the father, i. e. from his house, Ter. Heaut. 2, 2, 6:

so a fratre,

id. Phorm. 5, 1, 5:

a Pontio,

Cic. Att. 5, 3 fin.:

ab ea,

Ter. And. 1, 3, 21; and so often: a me, a nobis, a se, etc., from my, our, his house, etc., Plaut. Stich. 5, 1, 7; Ter. Heaut. 3, 2, 50; Cic. Att. 4, 9, 1 al.

Transf., without the idea of motion. To designate separation or distance, with the verbs abesse, distare, etc., and with the particles longe, procul, prope, etc.

Of separation:

ego te afuisse tam diu a nobis dolui,

Cic. Fam. 2, 1, 2:

abesse a domo paulisper maluit,

id. Verr. 2, 4, 18, § 39:

tum Brutus ab Roma aberat,

Sall. C. 40, 5:

absint lacerti ab stabulis,

Verg. G. 4, 14.—

Of distance:

quot milia fundus suus abesset ab urbe,

Cic. Caecin. 10, 28; cf.:

nos in castra properabamus, quae aberant bidui,

id. Att. 5, 16 fin.; and:

hic locus aequo fere spatio ab castris Ariovisti et Caesaris aberat,

Caes. B. G. 1, 43, 1:

terrae ab hujusce terrae, quam nos incolimus, continuatione distantes,

Cic. N. D. 2, 66, 164:

non amplius pedum milibus duobus ab castris castra distabant,

Caes. B. C. 1, 82, 3; cf. id. lb. 1, 3, 103.—With adverbs: annos multos longinque ab domo bellum gerentes, Enn. ap. Non. 402, 3 (Trag. v. 103 Vahl.):

cum domus patris a foro longe abesset,

Cic. Cael. 7, 18 fin.; cf.:

qui fontes a quibusdam praesidiis aberant longius,

Caes. B. C. 3, 49, 5:

quae procul erant a conspectu imperii,

Cic. Agr. 2, 32, 87; cf.:

procul a castris hostes in collibus constiterunt,

Caes. B. G. 5, 17, 1; and:

tu procul a patria Alpinas nives vides,

Verg. E. 10, 46 (procul often also with simple abl.;

v. procul): cum esset in Italia bellum tam prope a Sicilia, tamen in Sicilia non fuit,

Cic. Verr. 2, 5, 2, § 6; cf.:

tu apud socrum tuam prope a meis aedibus sedebas,

id. Pis. 11, 26; and:

tam prope ab domo detineri,

id. Verr. 2, 2, 3, § 6.—So in Caesar and Livy, with numerals to designate the measure of the distance:

onerariae naves, quae ex eo loco ab milibus passuum octo vento tenebatur,

eight miles distant, Caes. B. G. 4, 22, 4; and without mentioning the terminus a quo: ad castra contenderunt, et ab milibus passunm minus duobus castra posuerunt, less than two miles off or distant, id. ib. 2, 7, 3; so id. ib. 2, 5, 32; 6, 7, 3; id. B. C. 1, 65; Liv. 38, 20, 2 (for which:

duo milia fere et quingentos passus ab hoste posuerunt castra,

id. 37, 38, 5). —

To denote the side or direction from which an object is viewed in its local relations,=a parte, at, on, in: utrum hacin feriam an ab laeva latus? Enn. ap. Plaut. Cist. 3, 10 (Trag. v. 38 Vahl.); cf.:

picus et cornix ab laeva, corvos, parra ab dextera consuadent,

Plaut. As. 2, 1, 12: clamore ab ea parte audito. on this side, Caes. B. G. 3, 26, 4: Gallia Celtica attingit ab Sequanis et Helvetiis flumen Rhenum, on the side of the Sequani, i. e. their country, id. ib. 1, 1, 5:

pleraque Alpium ab Italia sicut breviora ita arrectiora sunt,

on the Italian side, Liv. 21, 35, 11:

non eadem diligentia ab decumuna porta castra munita,

at the main entrance, Caes. B. G. 3, 25 fin.:

erat a septentrionibus collis,

on the north, id. ib. 7, 83, 2; so, ab oriente, a meridie, ab occasu; a fronte, a latere, a tergo, etc. (v. these words).

Fig.

In time.

From a [p. 3] point of time, without reference to the period subsequently elapsed. After:

Exul ab octava Marius bibit,

Juv. 1,40:

mulieres jam ab re divin[adot ] adparebunt domi,

immediately after the sucrifice, Plaut. Poen. 3, 3, 4:

Caesar ab decimae legionis cohortatione ad dextrum cornu profectus,

Caes. B. G. 2, 25, 1:

ab hac contione legati missi sunt,

immediately after, Liv. 24, 22, 6; cf. id. 28, 33, 1; 40, 47, 8; 40, 49, 1 al.:

ab eo magistratu,

after this office, Sall. J. 63, 5:

a summa spe novissima exspectabat,

after the greatest hope, Tac. A. 6, 50 fin. —Strengthened by the adverbs primum, confestim, statim, protinus, or the adj. recens, immediately after, soon after:

ut primum a tuo digressu Romam veni,

Cic. Att. 1, 5, 4; so Suet. Tib. 68:

confestim a proelio expugnatis hostium castris,

Liv. 30, 36, 1:

statim a funere,

Suet. Caes. 85;

and followed by statim: ab itinere statim,

id. ib. 60:

protinus ab adoptione,

Vell. 2, 104, 3:

Homerus qui recens ab illorum actate fuit,

soon after their time, Cic. N. D. 3, 5; so Varr. R. R. 2, 8, 2; Verg. A. 6, 450 al. (v. also primum, confestim, etc.).—

Sometimes with the name of a person or place, instead of an action: ibi mihi tuae litterae binae redditae sunt tertio abs te die,

i. e. after their departure from you, Cic. Att. 5, 3, 1: in Italiam perventum est quinto mense a Carthagine Nov[adot ], i. e. after leaving (=postquam a Carthagine profecti sunt), Liv. 21, 38, 1:

secundo Punico (bello) Scipionis classis XL. die a securi navigavit,

i. e. after its having been built, Plin. 16, 39, 74, § 192. —Hence the poct. expression: ab his, after this (cf. ek toutôn), i. e. after these words, hereupon, Ov. M. 3, 273; 4, 329; 8, 612; 9, 764.

With reference to a subsequent period. From, since, after:

ab hora tertia bibebatur,

from the third hour, Cic. Phil. 2, 41:

infinito ex tempore, non ut antea, ab Sulla et Pompeio consulibus,

since the consulship of, id. Agr. 2, 21, 56:

vixit ab omni aeternitate,

from all eternity, id. Div. 1, 51, 115:

cum quo a condiscipulatu vivebat conjunctissime,

Nep. Att. 5, 3:

in Lycia semper a terrae motu XL. dies serenos esse,

after an earthquake, Plin. 2, 96, 98, § 211 al.:

centesima lux est haec ab interitu P. Clodii,

since the death of, Cic. Mil. 35, 98; cf.:

cujus a morte quintus hic et tricesimus annus est,

id. Sen. 6, 19; and:

ab incenso Capitolio illum esse vigesumiun annum,

since, Sall. C. 47, 2:

diebus triginta, a qua die materia caesa est,

Caes. B. C. 1, 36.—Sometimes joined with usque and inde:

quod augures omnes usque ab Romulo decreverunt,

since the time of, Cic. Vat. 8, 20:

jam inde ab infelici pugna ceciderant animi,

from the very beginning of, Liv. 2, 65 fin. —Hence the adverbial expressions ab initio, a principio, a primo, at, in, or from the beginning, at first; v. initium, principium, primus. Likewise ab integro, anew, afresh; v. integer.—Ab... ad, from (a time)... to:

ab hora octava ad vesperum secreto collocuti sumus,

Cic. Att. 7, 8, 4; cf.:

cum ab hora septima ad vesperum pugnatum sit,

Caes. B. G. 1, 26, 2; and:

a quo tempore ad vos consules anni sunt septingenti octoginta unus,

Vell. 1, 8, 4; and so in Plautus strengthened by usque:

pugnata pugnast usque a mane ad vesperum,

from morning to evening, Plaut. Am. 1, 1, 97; id. Most. 3, 1, 3; 3, 2, 80.—Rarely ab... in: Romani ab sole orto in multum diei stetere in acie, from... till late in the day, Liv. 27, 2, 9; so Col. 2, 10, 17; Plin. 2, 31, 31, § 99; 2, 103, 106, § 229; 4, 12, 26, § 89.

Particularly with nouns denoting a time of life:

qui homo cum animo inde ab ineunte aetate depugnat suo,

from an early age, from early youth, Plaut. Trin. 2, 2, 24; so Cic. Off. 2, 13, 44 al.:

mihi magna cum co jam inde a pueritia fuit semper famillaritas,

Ter. Heaut. 1, 2, 9; so,

a pueritia,

Cic. Tusc. 2, 11, 27 fin.; id. Fam. 5, 8, 4:

jam inde ab adulescentia,

Ter. Ad. 1, 1, 16:

ab adulescentia,

Cic. Rep. 2, 1:

jam a prima adulescentia,

id. Fam. 1, 9, 23:

ab ineunte adulescentia,

id. ib. 13, 21, 1; cf.

followed by ad: usque ad hanc aetatem ab incunte adulescentia,

Plaut. Trin. 2, 2, 20:

a primis temporibus aetatis,

Cic. Fam. 4, 3, 3:

a teneris unguiculis,

from childhood, id. ib. 1, 6, 2:

usque a toga pura,

id. Att. 7, 8, 5:

jam inde ab incunabulis,

Liv. 4, 36, 5:

a prima lanugine,

Suet. Oth. 12:

viridi ab aevo,

Ov. Tr. 4, 10, 17 al.;

rarely of animals: ab infantia,

Plin. 10, 63, 83, § 182.—Instead of the nom. abstr. very often (like the Greek ek paioôn, etc.) with concrete substantives: a pucro, ab adulescente, a parvis, etc., from childhood, etc.:

qui olim a puero parvulo mihi paedagogus fuerat,

Plaut. Merc. 1, 1, 90; so,

a pausillo puero,

id. Stich. 1, 3, 21:

a puero,

Cic. Ac. 2, 36, 115; id. Fam. 13, 16, 4 (twice) al.:

a pueris,

Cic. Tusc. 1, 24, 57; id. de Or. 1, 1, 2 al.:

ab adulescente,

id. Quint. 3, 12:

ab infante,

Col. 1, 8, 2:

a parva virgine,

Cat. 66, 26 al. —Likewise and in the same sense with adject.: a parvo, from a little child, or childhood, Liv. 1, 39, 6 fin.; cf.:

a parvis,

Ter. And. 3, 3, 7; Cic. Leg. 2, 4, 9:

a parvulo,

Ter. And. 1, 1, 8; id. Ad. 1, 1, 23; cf.:

ab parvulis,

Caes. B. G. 6, 21, 3:

ab tenero,

Col. 5, 6, 20;

and rarely of animals: (vacca) a bima aut trima fructum ferre incipit,

Varr. R. R. 2, 1, 13.

In other relations in which the idea of going forth, proceeding, from something is included.

In gen. to denote departure, separation, deterring, avoiding, intermitting, etc., or distance, difference, etc., of inanimate or abstract things. From: jus atque aecum se a malis spernit procul, Enn. ap. Non. 399, 10 (Trag. v. 224 Vahl.):

suspitionem et culpam ut ab se segregent,

Plaut. Trin. 1, 2, 42:

qui discessum animi a corpore putent esse mortem,

Cic. Tusc. 1, 9, 18:

hic ab artificio suo non recessit,

id. ib. 1, 10, 20 al.:

quod si exquiratur usque ab stirpe auctoritas,

Plaut. Trin. 1, 2, 180:

condicionem quam ab te peto,

id. ib. 2, 4, 87; cf.:

mercedem gloriae flagitas ab iis, quorum, etc.,

Cic. Tusc. 1, 15, 34:

si quid ab illo acceperis,

Plaut. Trin. 2, 2, 90:

quae (i. e. antiquitas) quo propius aberat ab ortu et divina progenie,

Cic. Tusc. 1, 12, 26:

ab defensione desistere,

Caes. B. C. 2, 12, 4:

ne quod tempus ab opere intermitteretur,

id. B. G. 7, 24, 2:

ut homines adulescentis a dicendi studio deterream,

Cic. de Or. 1, 25, 117, etc.—Of distance (in order, rank, mind, or feeling):

qui quartus ab Arcesila fuit,

the fourth in succession from, Cic. Ac. 1, 12, 46:

tu nunc eris alter ab illo,

next after him, Verg. E. 5, 49; cf.:

Aiax, heros ab Achille secundus,

next in rank to, Hor. S. 2, 3, 193:

quid hoc ab illo differt,

from, Cic. Caecin. 14, 39; cf.:

hominum vita tantum distat a victu et cultu bestiarum,

id. Off. 2, 4, 15; and:

discrepare ab aequitate sapientiam,

id. Rep. 3, 9 fin. (v. the verbs differo, disto, discrepo, dissideo, dissentio, etc.):

quae non aliena esse ducerem a dignitate,

Cic. Fam. 4, 7:

alieno a te animo fuit,

id. Deiot. 9, 24 (v. alienus). —So the expression ab re (qs. aside from the matter, profit; cf. the opposite, in rem), contrary to one's profit, to a loss, disadvantageous (so in the affirmative very rare and only ante-class.):

subdole ab re consulit,

Plaut. Trin. 2, 1, 12; cf. id. Capt. 2, 2, 88; more frequently and class. (but not with Cicero) in the negative, non, haud, ab re, not without advantage or profit, not useless or unprofitable, adcantageous:

haut est ab re aucupis,

Plaut. As. 1, 3, 71:

non ab re esse Quinctii visum est,

Liv. 35, 32, 6; so Plin. 27, 8, 35; 31, 3, 26; Suet. Aug. 94; id. Dom. 11; Gell. 18, 14 fin.; App. Dogm. Plat. 3, p. 31, 22 al. (but in Ter. Ad. 5, 3, 44, ab re means with respect to the money matter).

In partic.

To denote an agent from whom an action proceeds, or by whom a thing is done or takes place. By, and in archaic and solemn style, of. So most frequently with pass. or intrans. verbs with pass. signif., when the active object is or is considered as a living being: Laudari me abs te, a laudato viro, Naev. ap. Cic. Tusc. 4, 31, 67: injuria abs te afficior, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38:

a patre deductus ad Scaevolam,

Cic. Lael. 1, 1:

ut tamquam a praesentibus coram haberi sermo videretur,

id. ib. 1, 3:

disputata ab eo,

id. ib. 1, 4 al.:

illa (i. e. numerorum ac vocum vis) maxime a Graecia vetere celebrata,

id. de Or. 3, 51, 197:

ita generati a natura sumus,

id. Off. 1, 29, 103; cf.:

pars mundi damnata a rerum natura,

Plin. 4, 12, 26, § 88:

niagna adhibita cura est a providentia deorum,

Cic. N. D. 2, 51 al. —With intrans. verbs:

quae (i. e. anima) calescit ab eo spiritu,

is warmed by this breath, Cic. N. D. 2, 55, 138; cf. Ov. M. 1, 417: (mare) qua a sole collucet, Cic. Ac. 2, 105:

salvebis a meo Cicerone,

i. e. young Cicero sends his compliments to you, id. Att. 6, 2 fin.:

a quibus (Atheniensibus) erat profectus,

i. e. by whose command, Nep. Milt. 2, 3:

ne vir ab hoste cadat,

Ov. H. 9, 36 al. —A substantive or adjective often takes the place of the verb (so with de, q. v.):

levior est plaga ab amico quam a debitore,

Cic. Fam. 9, 16, 7; cf.:

a bestiis ictus, morsus, impetus,

id. Off. 2, 6, 19:

si calor est a sole,

id. N. D. 2, 52:

ex iis a te verbis (for a te scriptis),

id. Att. 16, 7, 5:

metu poenae a Romanis,

Liv. 32, 23, 9:

bellum ingens a Volscis et Aequis,

id. 3, 22, 2:

ad exsolvendam fldem a consule,

id. 27, 5, 6.—With an adj.:

lassus ab equo indomito,

Hor. S. 2, 2, 10:

Murus ab ingenic notior ille tuo,

Prop. 5, 1, 126:

tempus a nostris triste malis,

time made sad by our misfortunes, Ov. Tr. 4, 3, 36.—Different from per:

vulgo occidebantur: per quos et a quibus?

by whom and upon whose orders? Cic. Rosc. Am. 29, 80 (cf. id. ib. 34, 97: cujus consilio occisus sit, invenio; cujus manu sit percussus, non laboro); so,

ab hoc destitutus per Thrasybulum (i. e. Thrasybulo auctore),

Nep. Alc. 5, 4.—Ambiguity sometimes arises from the fact that the verb in the pass. would require ab if used in the active:

si postulatur a populo,

if the people demand it, Cic. Off. 2, 17, 58, might also mean, if it is required of the people; on the contrary: quod ab eo (Lucullo) laus imperatoria non admodum exspectabatur, not since he did not expect military renown, but since they did not expect military renown from him, Cic. Ac. 2, 1, 2, and so often; cf. Rudd. II. p. 213. (The use of the active dative, or dative of the agent, instead of ab with the pass., is well known, Zumpt, § 419. It is very seldom found in prose writers of the golden age of Roman liter.; with Cic. sometimes joined with the participles auditus, cognitus, constitutus, perspectus, provisus, susceptus; cf. Halm ad Cic. Imp. Pomp. 24, 71, and ad ejusdem, Cat. 1, 7 fin.; but freq. at a later period; e. g. in Pliny, in Books 2-4 of H. N., more than twenty times; and likewise in Tacitus seventeen times. Vid. the passages in Nipperd. ad Tac. A. 2, 49.) Far more unusual is the simple abl. in the designation of persons:

deseror conjuge,

Ov. H. 12, 161; so id. ib. 5, 75; id. M. 1, 747; Verg. A. 1, 274; Hor. C. 2, 4, 9; 1, 6, 2;

and in prose,

Quint. 3, 4, 2; Sen. Contr. 2, 1; Curt. 6, 7, 8; cf. Rudd. II. p. 212; Zumpt ad Quint. V. p. 122 Spalding.—Hence the adverbial phrase a se=uph heautou, sua sponte, of one's own uccord, spontaneously:

ipsum a se oritur et sua sponte nascitur,

Cic. Fin. 2, 24, 78:

(urna) ab se cantat quoja sit,

Plaut. Rud. 2, 5, 21 (al. eapse; cf. id. Men. 1, 2, 66); so Col. 11, 1, 5; Liv. 44, 33, 6.

With names of towns to denote origin, extraction, instead of gentile adjectives. From, of:

pastores a Pergamide,

Varr. R. R. 2, 2, 1:

Turnus ab Aricia,

Liv. 1, 50, 3 (for which Aricinus, id. 1, 51, 1):

obsides dant trecentos principum a Cora atque Pometia liberos,

Liv. 2, 22, 2; and poet.: O longa mundi servator ab Alba, Auguste, thou who art descended from the old Alban race of kings (=oriundus, or ortus regibus Albanis), Prop. 5, 6, 37.

In giving the etymology of a name: eam rem (sc. legem, Gr. nomon) illi Graeco putant nomine a suum cuique tribuendo appellatam, ego nostro a legendo, Cic. Leg. 1, 6, 19: annum intervallum regni fuit: id ab re... interregnum appellatum, Liv. 1, 17, 6:

(sinus maris) ab nomine propinquae urbis Ambracius appellatus,

id. 38, 4, 3; and so Varro in his Ling. Lat., and Pliny, in Books 1-5 of H. N., on almost every page. (Cf. also the arts. ex and de.)

With verbs of beginning and repeating: a summo bibere, in Plaut. to drink in succession from the one at the head of the table:

da, puere, ab summo,

Plaut. As. 5, 2, 41; so,

da ab Delphio cantharum circum, id Most. 1, 4, 33: ab eo nobis causa ordienda est potissimum,

Cic. Leg. 1, 7, 21:

coepere a fame mala,

Liv. 4, 12, 7:

cornicem a cauda de ovo exire,

tail-foremost, Plin. 10, 16, 18:

a capite repetis, quod quaerimus,

Cic. Leg. 1, 6, 18 al.

With verbs of freeing from, defending, or protecting against any thing:

a foliis et stercore purgato,

Cato, R. R. 65 (66), 1:

tantumne ab re tuast oti tibi?

Ter. Heaut. 1, [p. 4] 1, 23; cf.:

Saguntini ut a proeliis quietem habuerant,

Liv. 21, 11, 5:

expiandum forum ab illis nefarii sceleris vestigiis,

Cic. Rab. Perd. 4, 11:

haec provincia non modo a calamitate, sed etiam a metu calamitatis est defendenda,

id. Imp. Pomp. 6, 14 (v. defendo):

ab incendio urbem vigiliis munitam intellegebat,

Sall. C. 32:

ut neque sustinere se a lapsu possent,

Liv. 21, 35, 12:

ut meam domum metueret atque a me ipso caveret,

Cic. Sest. 64, 133.

With verbs of expecting, fearing, hoping, and the like, ab =a parte, as, Cic. Att. 9, 7, 4: cum eadem metuam ab hac parte, since I fear the same from this side; hence, timere, metuere ab aliquo, not, to be afraid of any one, but, to fear something (proceeding from) from him:

el metul a Chryside,

Ter. And. 1, 1, 79; cf.:

ab Hannibale metuens,

Liv. 23, 36; and:

metus a praetore,

id. 23, 15, 7;

v. Weissenb. ad h. l.: a quo quidem genere, judices, ego numquam timui,

Cic. Sull. 20, 59:

postquam nec ab Romanis robis ulla est spes,

you can expect nothing from the Romans, Liv. 21, 13, 4.

With verbs of fastening and holding:

funiculus a puppi religatus,

Cic. Inv. 2, 51, 154:

cum sinistra capillum ejus a vertice teneret,

Q. Cic. Pet. Cons. 3.

Ulcisci se ab aliquo, to take vengeance on one:

a ferro sanguis humanus se ulciscitur,

Plin. 34, 14, 41 fin.

Cognoscere ab aliqua re to knoio or learn by means of something (different from ab aliquo, to learn from some one):

id se a Gallicis armis atque insignibus cognovisse,

Caes. B. G. 1, 22.

Dolere, laborare, valere ab, instead of the simple abl.:

doleo ab animo, doleo ab oculis, doleo ab aegritudine,

Plaut. Cist. 1, 1, 62:

a morbo valui, ab animo aeger fui,

id. Ep. 1, 2, 26; cf. id. Aul. 2, 2, 9:

a frigore et aestu ne quid laborent,

Varr. R. R. 2, 2, 17; so,

a frigore laborantibus,

Plin. 32, 10, 46, § 133; cf.:

laborare ab re frumentaria,

Caes. B. G. 7, 10, 1; id. B. C. 3, 9; v. laboro.

Where verbs and adjectives are joined with ab, instead of the simple abl., ab defines more exactly the respect in which that which is expressed by the verb or adj. is to be understood, in relation to, with regard to, in respect to, on the part of:

ab ingenio improbus,

Plaut. Truc. 4, 3, 59:

a me pudica'st,

id. Curc. 1, 1, 51:

orba ab optimatibus contio,

Cic. Fl. 23, 54; ro Ov. H. 6,156: securos vos ab hac parte reddemus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24 fin. (v. securus):

locus copiosus a frumento,

Cic. Att. 5, 18, 2; cf.:

sumus imparati cum a militibas tum a pecunia,

id. ib. 7, 15 fin.:

ille Graecus ab omni laude felicior,

id. Brut. 16, 63:

ab una parte haud satis prosperuin,

Liv. 1, 32, 2 al.;

so often in poets ab arte=arte,

artfully, Tib. 1, 5, 4; 1, 9, 66; Ov. Am. 2, 4, 30.

In the statement of the motive instead of ex, propter, or the simple abl. causae, from, out of, on account of, in consequence of: ab singulari amore scribo, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B fin.:

linguam ab irrisu exserentem,

thrusting out the tongue in derision, Liv. 7, 10, 5:

ab honore,

id. 1, 8; so, ab ira, a spe, ab odio, v. Drak. ad Liv. 24, 30, 1: 26, 1, 3; cf. also Kritz and Fabri ad Sall. J. 31, 3, and Fabri ad Liv. 21, 36, 7.

Especially in the poets instead of the gen.:

ab illo injuria,

Ter. And. 1, 1, 129:

fulgor ab auro,

Lucr. 2, 5:

dulces a fontibus undae,

Verg. G. 2, 243.

In indicating a part of the whole, for the more usual ex, of, out of:

scuto ab novissimis uni militi detracto,

Caes. B. G. 2, 25, 1:

nonnuill ab novissimis,

id. ib.; Cic. Sest. 65, 137; cf. id. ib. 59 fin.: a quibus (captivis) ad Senatum missus (Regulus).

In marking that from which any thing proceeds, and to which it belongs:

qui sunt ab ea disciplina,

Cic. Tusc. 2, 3, 7:

ab eo qui sunt,

id. Fin. 4, 3, 7:

nostri illi a Platone et Aristotele aiunt,

id. Mur. 30, 63 (in imitation of oi upo tinos).

To designate an office or dignity (with or without servus; so not freq. till after the Aug. period;

in Cic. only once): Pollex, servus a pedibus meus,

one of my couriers, Cic. Att. 8, 5, 1; so,

a manu servus,

a secretary, Suet. Caes. 74: Narcissum ab eplstulis ( secretary) et Pallantem a rationibus ( accountant), id. Claud. 28; and so, ab actis, ab admissione, ab aegris, ab apotheca, ab argento, a balneis, a bibliotheca, a codicillis, a jumentis, a potione, etc. (v. these words and Inscr. Orell. vol. 3, Ind. xi. p. 181 sq.).

The use of ab before adverbs is for the most part peculiar to later Latinity:

a peregre,

Vitr. 5, 7 (6), 8:

a foris,

Plin. 17, 24, 37; Vulg. Gen, 7, 16; ib. Matt. 23, 27:

ab intus,

ib. ib. 7, 15:

ab invicem,

App. Herb. 112; Vulg. Matt. 25, 32; Cypr. Ep. 63, 9: Hier. Ep. 18:

a longe,

Hyg. Fab. 257; Vulg. Gen. 22, 4; ib. Matt. 26, 58:

a modo,

ib. ib. 23, 39;

Hier. Vit. Hilar.: a nune,

Vulg. Luc. 1, 48:

a sursum,

ib. Marc. 15, 38.

Ab is not repeated like most other prepositions (v. ad, ex, in, etc.) with pron. interrog. or relat. after subst. and pron. demonstr. with ab:

Arsinoen, Stratum, Naupactum...fateris ab hostibus esse captas. Quibus autem hostibus? Nempe iis, quos, etc.,

Cic. Pis. 37, 91:

a rebus gerendis senectus abstrahit. Quibus? An iis, quae in juventute geruntur et viribus?

id. Sen. 6:

a Jove incipiendum putat. Quo Jove?

id. Rep. 1, 36, 56:

res publica, quascumque vires habebit, ab iis ipsis, quibus tenetur, de te propediem impetrabit,

id. Fam. 4, 13, 5.—

Ab in Plantus is once put after the word which it governs: quo ab, As. 1, 1, 106.—

It is in various ways separated from the word which it governs:

a vitae periculo,

Cic. Brut. 91, 313:

a nullius umquam me tempore aut commodo,

id. Arch. 6, 12:

a minus bono,

Sall. C. 2, 6:

a satis miti principio,

Liv. 1, 6, 4:

damnis dives ab ipsa suis,

Ov. H. 9, 96; so id. ib. 12, 18; 13, 116.—

The poets join a and que, making aque; but in good prose que is annexed to the following abl. (a meque, abs teque, etc.):

aque Chao,

Verg. G. 4, 347:

aque mero,

Ov. M. 3, 631:

aque viro,

id. H. 6, 156:

aque suis,

id. Tr. 5, 2, 74 al. But:

a meque,

Cic. Fam. 2, 16, 1:

abs teque,

id. Att. 3, 15, 4:

a teque,

id. ib. 8, 11, §

7: a primaque adulescentia,

id. Brut. 91, 315 al. —

A Greek noun joined with ab stands in the dat.: a parte negotiati, hoc est pragmatikê, removisse, Quint. 3, 7, 1.

In composition ab,

Retains its original signif.: abducere, to take or carry away from some place: abstrahere, to draw auay; also, downward: abicere, to throw down; and denoting a departure from the idea of the simple word, it has an effect apparently privative: absimilis, departing from the similar, unlike: abnormis, departing from the rule, unusual (different from dissimilis, enormis); and so also in amens=a mente remotus, alienus ( out of one's senses, without self-control, insane): absurdus, missounding, then incongruous, irrational: abutor (in one of its senses), to misuse: aborior, abortus, to miscarry: abludo; for the privative force the Latin regularly employs in-, v. 2. in.—

It more rarely designates completeness, as in absorbere, abutor ( to use up). (The designation of the fourth generation in the ascending or descending line by ab belongs here only in appearance; as abavus for quartus pater, great-great-grandfather, although the Greeks introduced upopappos; for the immutability of the syllable ab in abpatrnus and abmatertera, as well as the signif. Of the word abavus, grandfather's grandfather, imitated in abnepos, grandchild's grandchild, seems to point to a derivation from avi avus, as Festus, p. 13 Mull., explains atavus, by atta avi, or, rather, attae avus.)

af-flŭo (better adf-), xi, xum, 3, v. a. and n., to flow or run to or toward; with ad or dat.

Lit., of water:

aestus bis adfluunt bisque remeant,

Plin. 2, 97, 99, § 212:

Rhenus ad Gallicam ripam placidior adfluens,

Tac. A. 4, 6.—In the lang. of the Epicurean philos., of the flow of atoms from an object, as the cause of perception (cf. aestus, II. C.), Cic. N. D. 1, 19, 49.— Poet., of time: Maecenas meus adfluentes Ordinat annos, flowing on, increasing, = accrescentes, Hor. C. 4, 11, 19.—

Transf.

Of persons, to come to in haste, to hasten to, to run or flock to or toward (only poet. and in the histt. from the Aug. per.):

ingentem comitum adfluxisse Invenio numerum,

Verg. A. 2, 796:

copiae adfluebant,

Liv. 39, 31:

adfluentibus auxiliis Gallorum,

Tac. H. 4, 25:

multitudo adfluens,

id. A. 4, 41.— Of food, to flow down:

cibo adfluente,

Suet. Claud. 44.— Trop.:

si ea sola voluptas esset, quae ad eos (sensus) cum suavitate adflueret et inlaberetur,

Cic. Fin. 1, 11:

nihil ex istis locis litterarum adfluxit,

id. Q. Fr. 3, 3:

incautis amor,

Ov. R. A. 148:

opes adfluunt subito, repente dilabuntur,

Val. Max. 6, 9 fin. —

Aliquā re, to flow with a thing in rich abundance, to overflow with, to abound in, to have in abundance (more elevated than abundo; hence adfluens in Cic. Oratt. is much more freq. than abundans):

frumento,

Plaut. Ps. 1, 2, 57:

divitiis honore et laude,

Lucr. 6, 13:

voluptatibus,

Cic. Fin. 2, 28, 93:

cui cum domi otium atque divitiae adfluerent,

Sall. C. 36, 4:

ubi effuse adfluunt opes,

Liv. 3, 26.—Hence, afflŭ-ens ( adf-), entis, P. a., flowing abundantly with a thing, having in abundance or superfluity; abounding in; abundant, rich, copious, numerous: Asiatico ornatu, Liv. Andron. ap. Prisc. 1, 10:

unguentis,

Cic. Sest. 8:

urbs eruditissimis hominibus, liberalissimisque studiis adfluens,

id. Arch. 3; so id. Rosc. Com. 10; id. Verr. 2, 5, 54; id. Clu. 66; id. Agr. 2, 30; id. de Or. 3, 15; id. Off. 1, 43; id. Lael. 16 al.:

uberiores et adfluentiores aquae,

Vitr. 8, 1.— Poet.:

homo vestitu adfluens,

in ample, flowing robes, Phaedr. 5, 1, 22:

ex adfluenti,

in abundance, profusely, Tac. H. 1, 57 al. — Sup., Sol. c. 50; Aug. Conf. 2, 6.— Adv.: afflŭente ( adf-), richly, copiously, App. M. 4.— Comp., Cic. Tusc. 5, 6; Nep. Att. 14; Tac. A. 15, 54.

af-flŭo (better adf-), xi, xum, 3, v. a. and n., to flow or run to or toward; with ad or dat.

Lit., of water:

aestus bis adfluunt bisque remeant,

Plin. 2, 97, 99, § 212:

Rhenus ad Gallicam ripam placidior adfluens,

Tac. A. 4, 6.—In the lang. of the Epicurean philos., of the flow of atoms from an object, as the cause of perception (cf. aestus, II. C.), Cic. N. D. 1, 19, 49.— Poet., of time: Maecenas meus adfluentes Ordinat annos, flowing on, increasing, = accrescentes, Hor. C. 4, 11, 19.—

Transf.

Of persons, to come to in haste, to hasten to, to run or flock to or toward (only poet. and in the histt. from the Aug. per.):

ingentem comitum adfluxisse Invenio numerum,

Verg. A. 2, 796:

copiae adfluebant,

Liv. 39, 31:

adfluentibus auxiliis Gallorum,

Tac. H. 4, 25:

multitudo adfluens,

id. A. 4, 41.— Of food, to flow down:

cibo adfluente,

Suet. Claud. 44.— Trop.:

si ea sola voluptas esset, quae ad eos (sensus) cum suavitate adflueret et inlaberetur,

Cic. Fin. 1, 11:

nihil ex istis locis litterarum adfluxit,

id. Q. Fr. 3, 3:

incautis amor,

Ov. R. A. 148:

opes adfluunt subito, repente dilabuntur,

Val. Max. 6, 9 fin. —

Aliquā re, to flow with a thing in rich abundance, to overflow with, to abound in, to have in abundance (more elevated than abundo; hence adfluens in Cic. Oratt. is much more freq. than abundans):

frumento,

Plaut. Ps. 1, 2, 57:

divitiis honore et laude,

Lucr. 6, 13:

voluptatibus,

Cic. Fin. 2, 28, 93:

cui cum domi otium atque divitiae adfluerent,

Sall. C. 36, 4:

ubi effuse adfluunt opes,

Liv. 3, 26.—Hence, afflŭ-ens ( adf-), entis, P. a., flowing abundantly with a thing, having in abundance or superfluity; abounding in; abundant, rich, copious, numerous: Asiatico ornatu, Liv. Andron. ap. Prisc. 1, 10:

unguentis,

Cic. Sest. 8:

urbs eruditissimis hominibus, liberalissimisque studiis adfluens,

id. Arch. 3; so id. Rosc. Com. 10; id. Verr. 2, 5, 54; id. Clu. 66; id. Agr. 2, 30; id. de Or. 3, 15; id. Off. 1, 43; id. Lael. 16 al.:

uberiores et adfluentiores aquae,

Vitr. 8, 1.— Poet.:

homo vestitu adfluens,

in ample, flowing robes, Phaedr. 5, 1, 22:

ex adfluenti,

in abundance, profusely, Tac. H. 1, 57 al. — Sup., Sol. c. 50; Aug. Conf. 2, 6.— Adv.: afflŭente ( adf-), richly, copiously, App. M. 4.— Comp., Cic. Tusc. 5, 6; Nep. Att. 14; Tac. A. 15, 54.

ăd-huc, adv.

Prop., of place, to this place, hitherto, thus far (designating the limit, inclusive of the whole space traversed: hence often joined with usque; cf.

ad, A. 1. B.): conveniunt adhuc utriusque verba,

thus far, to this point, the statements of both agree, Plaut. Truc. 4, 3, 20:

adhuc ea dixi, causa cur Zenoni non fuisset,

Cic. Fin. 4, 16, 44; cf. Auct. Her. 1, 9, 16:

his oris, quas angulo Baeticae adhuc usque perstrinximus,

Mel. 3, 6, 1.—Hence, in the desig. of measure or degree, so far, to such a degree:

et ipse Caesar erat adhuc impudens, qui exercitum et provinciam invito senatu teneret,

Cic. Fam. 16, 11, 4; so Liv. 21, 18, 4; Quint. 2, 19, 2; 8, 5, 20.—More frequently,

Transf.

Of time, until now, hitherto, as yet (designating the limit, together with the period already passed; cf.

ad, 1. B.): res adhuc quidem hercle in tuto est,

Plaut. Merc. 2, 3, 48:

celabitur itidem ut celata adhuc est,

Ter. Phorm. 4, 3, 20:

sicut adhuc fecerunt, speculabuntur,

Cic. Cat. 1, 2, 6:

ille vidit non modo, quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae,

id. Fin. 5, 6, 16:

haec adhuc (sc. acta sunt): sed ad praeterita revertamur,

id. Att. 5, 20; so ib. 3, 14 fin.; 5, 17, 46; id. Agr. 3, 1, 1:

Britanni, qui adhuc pugnae expertes,

Tac. Agr. 37; so Curt. 7, 7, 8 al.—With usque or semper:

usque adhuc actum est probe,

Plaut. Mil. 2, 6, 107; so id. Ps. 4, 7, 14; Ter. And. 1, 5, 27; id. Ad. 4, 4, 23; 5, 4, 5; id. Hec. 4, 1, 29; Cic. Rep. 2, 20:

quod adhuc semper tacui et tacendum putavi,

Cic. de Or. 1, 26, 119.—With dum in subordinate propositions, for the purpose of more accurate desig. of time:

quae adhuc te carens, dum hic fui, sustentabam,

what I have endured during the whole time that I have been here, until now, Plaut. Capt. 5, 1, 4:

adhuc dum mihi nullo loco deesse vis, numquam te confirmare potuisti,

Cic. Fam. 16, 4; so ib. 18.—Hence the adverbial expression (occurring once in Plautus): adhuc locorum, until now, hitherto: ut adhuc locorum feci, faciam sedulo, Capt. 2, 3, 25.— Adhuc denotes not merely a limitation of time in the present, but also, though more rarely, like usque eo and ad id tempus, and the Engl. as yet, in the past:

adhuc haec erant, ad reliqua alacri tendebamus animo,

Cic. Div. 2, 2, 4:

Abraham vero adhuc stabat,

Vulg. Gen. 18, 22:

unam adhuc a te epistulam acceperam,

Cic. Att. 7, 2:

cum adhuc sustinuisset multos dies,

Vulg. Act. 18, 18:

scripsi etiam illud quodam in libello... disertos me cognōsse nonnullos, eloquentem adhuc neminem,

id. de Or. 1, 21:

una adhuc victoria Carus Metius censebatur,

Tac. Agr. 45.—

Adhuc non, or neque adhuc, not as yet, not to this time: nihil adhuc, nothing as yet, or not at all as yet: numquam adhuc, never as yet, never yet:

cupidissimi veniendi maximis injuriis affecti, adhuc non venerunt,

Cic. Verr. 2, 2, 27, 65:

me adhuc non legisse turpe utrique nostrum est,

id. Fam. 7, 24, 7; so id. 3, 8, 25; 6, 14; 14, 6, 2; Mart. 7, 89, 10:

cui neque fulgor adhuc nec dum sua forma recessit,

Verg. A. 11, 70:

nihil adhuc peccavit etiam,

Plaut. Pers. 4, 4, 78:

nihil adhuc est, quod vereare,

Ter. Heaut. 1, 2, 1:

sed quod quaeris, quando, qua, quo, nihil adhuc scimus,

Cic. Fam. 9, 7, 4; so 9, 17, 7; Caes. B. C. 3, 57; Nep. Milt. 5:

numquam etiam quicquam adhuc verborum est prolocutus perperam,

Plaut. Am. 1, 1, 92; cf. id. Capt. 5, 2, 7.—

For etiam nunc, yet, still; to denote continuance (apparently not used by Cic.):

stertis adhuc?

are you still snoring? Pers. 3, 58;

adhuc tranquilla res est,

it is still quiet, Ter. Ph. 3, 1, 15; so id. Ad. 1, 2, 42:

Ephesi regem est consecutus fluctuantem adhuc animo,

Liv. 33, 49, 7; so 21, 43, 14; Tac. A. 1, 8, 17; id. H. 2, 44, 73; 4, 17; id. Germ. 28; Suet. Aug. 56, 69; Plin. Ep. 4, 13, 1; Curt. 8, 6, 18: quinque satis fuerant; nam sex septemve libelli est nimium: quid adhuc ludere, Musa, juvat? why play still, still more, or further? Mart. 8, 3; so id. 4, 91.—

Hence also to denote that a thing is still remaining or existing:

at in veterum comicorum adhuc libris invenio,

I yet find in the old comic poets, Quint. 1, 7, 22:

quippe tres adhuc legiones erant,

were still left, Tac. H. 3, 9; so id. G. 34; id. Ann. 2, 26; Mart. 7, 44, 1.—With vb. omitted:

si quis adhuc precibus locus, exue mentem,

Verg. A. 4, 319.—

To denote that a thing has only reached a certain point, now first, just now: cum adhuc ( now for the first time) naso odos obsecutus es meo, da vicissim meo gutturi gaudium, Plaut. Curc. 1, 2, 9:

gangraenam vero, si nondum plane tenet, sed adhuc incipit, curare non difficillimum est,

Cels. 5, 26, 34; so Mart. 13, 102.—Hence, with deinde or aliquando following:

quam concedis adhuc artem omnino non esse, sed aliquando,

Cic. de Or. 1, 58, 246:

senatus priusquam edicto convocaretur ad curiam concurrit, obseratisque adhuc foribus, deinde apertis, tantas mortuo gratias agit, etc.,

Suet. Tit. 11; so Tac. A. 11, 23.—

To denote that a thing had reached a certain limit before another thing happened (in prose only after Livy), still, yet, while yet:

inconditam multitudinem adhuc disjecit,

he dispersed the multitude while yet unarranged, Tac. A. 3, 42.—

For etiam, insuper, praeterea, to denote that a thing occurs beside or along with another (belonging perhaps only to popular language, hence once in Plaut., and to the post-Aug. per.), besides, further, moreover:

addam minam adhuc istic postea,

Plaut. Truc. 5, 18:

unam rem adhuc adiciam,

Sen. Q. N. 4, 8:

sunt adhuc aliquae non omittendae in auro differentiae,

Plin. 33, 2, 10, § 37; so Quint. 2, 21, 6; 9, 4, 34; Val. Fl. 8, 429; Tac. A. 1, 17; id. Agr. 29; ib. 33; Flor. 1, 13, 17; Vulg. Amos, 4, 7; ib. Joan. 16, 12; ib. Heb. 11, 32.—

In later Lat. adhuc is used like etiam in the Cic. per., = eti, yet, still, for the sake of emphasis in comparisons; then, if it cnhances the comparative, it stands before it; but follows it, if that which the comp. expresses is added by way of augmentation; as, he has done a still greater thing, and he has still done a greater thing (this is the view of Hand, Turs. I. p. 166):

tum Callicles adhuc concitatior,

Quint. 2, 15, 28:

adhuc difficilior observatio est per tenores,

id. 1, 5, 22:

si marmor illi (Phidiae), si adhuc viliorem materiem obtulisses, fecisset, etc.,

Sen. Ep. 85, 34:

adhuc diligentius,

Plin. 18, 4: cui gloriae amplior [p. 36] adhuc ex opportunitate cumulus accessit, Suet. Tib. 17:

Di faveant, majora adhuc restant,

Curt. 9, 6, 23; so Quint. 10, 1, 99; Tac. G. 19; Suet. Ner. 10.

Adhuc sometimes = adeo, even (in the connection, et adhuc, -que adhuc; v. adeo, II.).

Ita res successit meliusque adhuc, Plaut. Bacch. 4, 9, 18:

Tellurem Nymphasque et adhuc ignota precatur flumina,

Verg. A. 7, 137:

Nil parvum sapias et adhuc sublimia cures,

Hor. Ep. 1, 12, 15; so ib. 2, 2, 114; Liv. 22, 49, 10; Sen. Ep. 49, 4.—

Absol.:

gens non astuta nec callida aperit adhuc secreta pectoris licentiā joci,

Tac. G. 22:

cetera similes Batavis, nisi quod ipso adhuc terrae suae solo et caelo acrius animantur,

ib. 29, 3 (cf.: ipse adeo under adeo, II., and at the end); so Stat. S. 1, 2, 55.—See more upon this word, Hand, Turs. I. pp. 156-167.

af-flŭo (better adf-), xi, xum, 3, v. a. and n., to flow or run to or toward; with ad or dat.

Lit., of water:

aestus bis adfluunt bisque remeant,

Plin. 2, 97, 99, § 212:

Rhenus ad Gallicam ripam placidior adfluens,

Tac. A. 4, 6.—In the lang. of the Epicurean philos., of the flow of atoms from an object, as the cause of perception (cf. aestus, II. C.), Cic. N. D. 1, 19, 49.— Poet., of time: Maecenas meus adfluentes Ordinat annos, flowing on, increasing, = accrescentes, Hor. C. 4, 11, 19.—

Transf.

Of persons, to come to in haste, to hasten to, to run or flock to or toward (only poet. and in the histt. from the Aug. per.):

ingentem comitum adfluxisse Invenio numerum,

Verg. A. 2, 796:

copiae adfluebant,

Liv. 39, 31:

adfluentibus auxiliis Gallorum,

Tac. H. 4, 25:

multitudo adfluens,

id. A. 4, 41.— Of food, to flow down:

cibo adfluente,

Suet. Claud. 44.— Trop.:

si ea sola voluptas esset, quae ad eos (sensus) cum suavitate adflueret et inlaberetur,

Cic. Fin. 1, 11:

nihil ex istis locis litterarum adfluxit,

id. Q. Fr. 3, 3:

incautis amor,

Ov. R. A. 148:

opes adfluunt subito, repente dilabuntur,

Val. Max. 6, 9 fin. —

Aliquā re, to flow with a thing in rich abundance, to overflow with, to abound in, to have in abundance (more elevated than abundo; hence adfluens in Cic. Oratt. is much more freq. than abundans):

frumento,

Plaut. Ps. 1, 2, 57:

divitiis honore et laude,

Lucr. 6, 13:

voluptatibus,

Cic. Fin. 2, 28, 93:

cui cum domi otium atque divitiae adfluerent,

Sall. C. 36, 4:

ubi effuse adfluunt opes,

Liv. 3, 26.—Hence, afflŭ-ens ( adf-), entis, P. a., flowing abundantly with a thing, having in abundance or superfluity; abounding in; abundant, rich, copious, numerous: Asiatico ornatu, Liv. Andron. ap. Prisc. 1, 10:

unguentis,

Cic. Sest. 8:

urbs eruditissimis hominibus, liberalissimisque studiis adfluens,

id. Arch. 3; so id. Rosc. Com. 10; id. Verr. 2, 5, 54; id. Clu. 66; id. Agr. 2, 30; id. de Or. 3, 15; id. Off. 1, 43; id. Lael. 16 al.:

uberiores et adfluentiores aquae,

Vitr. 8, 1.— Poet.:

homo vestitu adfluens,

in ample, flowing robes, Phaedr. 5, 1, 22:

ex adfluenti,

in abundance, profusely, Tac. H. 1, 57 al. — Sup., Sol. c. 50; Aug. Conf. 2, 6.— Adv.: afflŭente ( adf-), richly, copiously, App. M. 4.— Comp., Cic. Tusc. 5, 6; Nep. Att. 14; Tac. A. 15, 54.

af-flŭo (better adf-), xi, xum, 3, v. a. and n., to flow or run to or toward; with ad or dat.

Lit., of water:

aestus bis adfluunt bisque remeant,

Plin. 2, 97, 99, § 212:

Rhenus ad Gallicam ripam placidior adfluens,

Tac. A. 4, 6.—In the lang. of the Epicurean philos., of the flow of atoms from an object, as the cause of perception (cf. aestus, II. C.), Cic. N. D. 1, 19, 49.— Poet., of time: Maecenas meus adfluentes Ordinat annos, flowing on, increasing, = accrescentes, Hor. C. 4, 11, 19.—

Transf.

Of persons, to come to in haste, to hasten to, to run or flock to or toward (only poet. and in the histt. from the Aug. per.):

ingentem comitum adfluxisse Invenio numerum,

Verg. A. 2, 796:

copiae adfluebant,

Liv. 39, 31:

adfluentibus auxiliis Gallorum,

Tac. H. 4, 25:

multitudo adfluens,

id. A. 4, 41.— Of food, to flow down:

cibo adfluente,

Suet. Claud. 44.— Trop.:

si ea sola voluptas esset, quae ad eos (sensus) cum suavitate adflueret et inlaberetur,

Cic. Fin. 1, 11:

nihil ex istis locis litterarum adfluxit,

id. Q. Fr. 3, 3:

incautis amor,

Ov. R. A. 148:

opes adfluunt subito, repente dilabuntur,

Val. Max. 6, 9 fin. —

Aliquā re, to flow with a thing in rich abundance, to overflow with, to abound in, to have in abundance (more elevated than abundo; hence adfluens in Cic. Oratt. is much more freq. than abundans):

frumento,

Plaut. Ps. 1, 2, 57:

divitiis honore et laude,

Lucr. 6, 13:

voluptatibus,

Cic. Fin. 2, 28, 93:

cui cum domi otium atque divitiae adfluerent,

Sall. C. 36, 4:

ubi effuse adfluunt opes,

Liv. 3, 26.—Hence, afflŭ-ens ( adf-), entis, P. a., flowing abundantly with a thing, having in abundance or superfluity; abounding in; abundant, rich, copious, numerous: Asiatico ornatu, Liv. Andron. ap. Prisc. 1, 10:

unguentis,

Cic. Sest. 8:

urbs eruditissimis hominibus, liberalissimisque studiis adfluens,

id. Arch. 3; so id. Rosc. Com. 10; id. Verr. 2, 5, 54; id. Clu. 66; id. Agr. 2, 30; id. de Or. 3, 15; id. Off. 1, 43; id. Lael. 16 al.:

uberiores et adfluentiores aquae,

Vitr. 8, 1.— Poet.:

homo vestitu adfluens,

in ample, flowing robes, Phaedr. 5, 1, 22:

ex adfluenti,

in abundance, profusely, Tac. H. 1, 57 al. — Sup., Sol. c. 50; Aug. Conf. 2, 6.— Adv.: afflŭente ( adf-), richly, copiously, App. M. 4.— Comp., Cic. Tusc. 5, 6; Nep. Att. 14; Tac. A. 15, 54.

ălĭbī, adv. [contr. from aliubi; aliusibi], elsewhere.

A.. Elsewhere, otherwhere, somewhere else, in or at another place, = alio loco, allothi (very freq. in the post-Aug. per., esp. in Pliny; in Cic. only twice, and then in connection with nusquam and nec usquam. Never in Hor. or Juv.; in the other poets rare): St. Hiccine nos habitare censes? Ch. Ubinam ego alibi censeam? Plaut. Trin. 4, 3, 72:

scio equidem alibi jam animum tuum,

id. Truc. 4, 4, 13:

alibi gentium et civitatum,

App. Flor. p. 356, 6; cf. id. ib. 360, 4.—Hence,

Esp.

Alibi... alibi (even several times), in one place... in another; here... there = hic... illic;

hence also sometimes hic or illic... alibi: alibi pavorem, alibi gaudium ingens facit,

Liv. 3, 18; 8, 32; Sen. Ep. 98 al.:

exercitus, trifariam dissipatus, alibi primum, alibi postremum agmen, alibi impedimenta, inter vepres delituit,

Liv. 38, 46; Plin. 2, 3, 3, § 8; so id. 5, 27, 27, § 99 al.:

hic segetes, illic veniunt felicius uvae, Arborei fetus alibi,

Verg. G. 1, 54; Plin. 10, 50, 71, § 146. Once alibi... deinde, Curt. 7, 4, 26.—

Joined with words of the same origin (alius; v. alius, aliter, etc.): alibi alius or aliter, one here, another there; one in this, the other in that manner:

esse alios alibi congressus materiaï, Qualis hic est,

that matter has elsewhere other combinations, similar to that of the world, Lucr. 3, 1065:

exprobrantes suam quisque alius alibi militiam,

Liv. 2, 23:

pecora diversos alium alibi pascere jubet,

id. 9, 2; so id. 44, 33:

alius alibi projectus,

Vulg. Sap. 18, 18:

medium spatium torrentis, alibi aliter cavati,

Liv. 44, 35.—

Alibi atque alibi, at one time here, at another there; now here, now there (cf. aliubi, B.):

haec (aqua) alibi atque alibi utilior nobilitavit loca gloriā ferri,

Plin. 34, 14, 41, § 144.—

With negatives, nec, non, nusquam, nec usquam:

nec tam praesentes alibi cognoscere divos,

Verg. E. 1, 42:

asperrima in hac parte dimicatio est, nec alibi dixeris magis mucrone pugnari,

Quint. 6, 4, 4:

nusquam alibi,

Cic. Ac. 2, 32, 103:

omnis armatorum copia dextrā sinistrā ad equum, nec usquam alibi,

id. Att. 13, 52. And instead of a negative, an interrogation implying it:

num alibi quam in Capitolio?

Liv. 5, 52.—

Alibi quam, indicating comparison, elsewhere than, commonly with a neg., non, nusquam, etc., nowhere else than:

qui et alibi quam in Nilo nascitur,

Plin. 32, 10, 43, § 125:

posse principem alibi quam Romae fieri,

Tac. H. 1, 4; id. A. 15, 20:

faciliusque laudes vestras alibi gentium quam apud vos praedicārim,

App. Flor. p. 360, 4:

nusquam alibi quam in Macedoniā,

Liv. 43, 9:

ne alibi quam in armis animum haberent,

id. 10, 20; Tac. A. 1, 77: nec alibi quam in Germaniā, * Suet. Aug. 23; so Col. R. R. 8, 11, 8.—

Transf. from place to other objects.

Otherwise, in something else, in other things, in other respects:

si alibi plus perdiderim, minus aegre habeam,

Plaut. Bacch. 5, 1, 16:

neque istic neque alibi tibi erit usquam in me mora,

Ter. And. 2, 5, 9; id. Heaut. 2, 3, 38:

nec spem salutis alibi quam in pace,

Liv. 30, 35, 11:

alibi quam in innocentiā spem habere,

id. 7, 41:

alibi quam mos permiserit,

otherwise, in other things, than custom allows, Quint. 11, 1, 47; 4, 1, 53.—

Of persons, elsewhere, with some other one (very rare):

priusquam hanc uxorem duxi, habebam alibi (sc. apud meretricem) animum amori deditum,

Ter. Hec. 3, 1, 14: Quantum militum transportatum sit, apud auctores discrepat: alibi decem milia peditum, duo milia ducentos [p. 84] equites, alibi parte plus dimidiā rem auctam invenio, Liv. 29, 25:

interdum alibi est hereditas, alibi tutela,

Dig. 26, 4, 1; so, in designating another place in an author, Quint. 4, 2, 110; 8, 3, 21 al.—

In post-Aug. prose sometimes, like alias (v. that word), for alioqui, otherwise:

rhinocerotes quoque, rarum alibi animal, in iisdem montibus erant,

an animal otherwise rare, Curt. 9, 1, 5:

nemus opacum arboribus alibi inusitatis,

with trees else rare, id. 9, 1, 13.

ăpŭd ( apud down to the time of Caesar, Corp. Inscr. I. 30; I. 196; and after 45 B. C. both apud, Inscr. Orell. 206; 818, and aput, ib. 206; 15; 34; another form of apud was apor, Paul. ex Fest. p. 26 Mull. apud, Ritschl, Rib. in Trag. et Com. Rel., Mull. in Lucil., and Dietsch in Sall.; aput, Lachm., Fleck. in Plaut.; both apud and aput, Mull. in Cat. and Rib. in Verg.) [Corssen once regarded apud as connected with apisci, as juxta with jungo, Ausspr. I. p. 335, 1st ed., but afterwards, ib. 2d ed. I. p. 197, he adopted Pott's view, that it was comp. of Sanscr. api, = to, toward, near (Gr. epi), and ad, old form ar, which view the form apor favors, and thus its strict meaning would be on to, unto; v. infra, IV.]; prep. gov. acc., with, at, by, near (regularly with words denoting rest, and primarily of persons, while ad properly designates only direction, motion, extension, etc., and is chiefly used of places; the diff. between apud and penes is given in Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: apud et penes in hoc differunt, quod alterum personam cum loco significat, alterum personam et dominium ac potestatem; v. penes, and cf. Nep. Them. 7, 2: ad ephoros Lacedaemoniorum accessit, penes quos summum imperium erat, atque apud eos (v. infra, I. B. 2. a.) contendit, etc.; and for the difference between ad and apud, cf. Lucil. 9, 58 sq. Mull.: apud se longe alid est, neque idem valet ad se: Intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se; syn.: ad, prope, coram, inter, in with abl.; rare in early Lat.; very freq. in Plaut., less freq. in Ter., seven times in Verg., five times in Juv., three times in Catull., twice in Ov, and once in Hor. and Prop.; never in Tib. or Pers.; very freq. in Cic., the historians, and the Vulg.).

A.. In designating nearness in respect of persons, with, near: apud ipsum adstas, Att. ap. Non. p. 522, 25:

adsum apud te, genitor,

id. ib. p. 522, 32:

alteram (partem) apud me adponito,

Plaut. Trin. 4, 3, 60:

nunc hic apud te servio,

id. Capt. 2, 2, 62:

scriptorum non magnast copia apud me,

Cat. 68, 33 Mull.:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

Advocatum habemus apud Patrem,

ib. 1 Joan. 2, 1:

cum in lecto Crassus esset et apud eum Sulpicius sederet,

Cic. de Or. 2, 3, 12; so id. Pis. 26, and id. Rep. 3, 28.—

Esp.

a.. With a pron. or subst., apud me, te, se, aliquem, etc., with me, in my house, etc., in one's house, at the house of a person; Fr. chez moi, chez vous, chez soi, etc.:

Quis heri apud te? Naev., Com. Rel. p. 9 Rib.: dico eum esse apud me,

Plaut. Capt. 3, 2, 15; 4, 2, 73:

hic apud me hortum confodere jussi,

id. Aul. 2, 2, 66:

si commodumst, apud me, sis, volo,

Ter. Heaut. 1, 1, 110:

condixerant cenam apud me, Turp., Com. Rel. p. 108 Rib.: quid nunc virgo? Nempe apud test?

Plaut. Trin. 1, 2, 159:

Quid sibi volunt homines isti apud te?

Vulg. Num. 22, 9; ib. Matt. 26, 18:

cenabis bene apud me,

Cat. 13, 1:

apud me habitavit,

Cic. Clu. 33; id. Verr. 4, 111; 5, 77:

apud te cenavit,

id. Div. in Caecil. 58; id. Verr. 4, 49; id. Cael. 26; id. Deiot. 32:

in curia posita potius quam rure apud te, Titin., Com. Rel. p. 142 Rib.: mane apud me etiam hodie,

Vulg. Jud. 19, 9:

tenet intus apud se,

Lucil. 9, 59 Mull.:

Pompeius petiit, ut secum et apud se essem cotidie,

Cic. Att. 5, 6:

apud se fecit manere,

Vulg. Jud. 19, 7; ib. Luc. 11, 37:

de gladiis, quae apud ipsum erant deprehensa,

Cic. Cat. 3, 10:

Cum postridie apud eundem ventum exspectans manerem,

id. Phil. 1, 8:

mansit apud eum quattuor mensibus,

Vulg. Jud. 19, 2; ib. Act. 28, 14:

apud quem deversatus es,

Cic. Verr. 4, 37: apud nympham Calypsonem, Liv. And. ap. Prisc. p. 685 (cf. Hom. Od. 4, 557: Numphês en megaroisi Kalupsous):

habitasti apud Heium Messanae,

Cic. Verr. 4, 18; id. Cael. 51:

Fuisti apud Laecam illa nocte,

id. Cat. 1, 4, 9; id. de Or. 1, 22, 104; id. Att. 1, 8:

apud Ostorium Scapulam epulatur,

Tac. A. 14, 48:

apud Cornelium Primum juxta Velabrum delituit,

id. H. 3, 74; 1, 14:

Factum est, ut moraretur apud Simonem quendam,

Vulg. Act. 9, 43:

invenient hominem apud sororem tuam occultantem se,

Cic. Dom. 83:

qui apud te esset eductus,

id. Quinct. 69:

apud quem erat educatus,

id. Lael. 20, 75:

cum alter ejus filius apud matrem educaretur,

id. Clu. 27:

disciplina C. Cassii, apud quem educatus erat,

Tac. A. 15, 52:

se apud Q. Mucium jus civile didicisse,

id. Or. 30:

apud eosdem magistratus institutus,

Suet. Calig. 24:

servorum manus tamquam apud senem festinantes,

Tac. H. 1, 7:

in convivio apud regem,

id. A. 2, 57: Bene vale;

apud Orcum te videbo,

in the abode of Orcus, Plaut. As. 3, 3, 16:

sacrificasse apud deos, i. e. in templis deorum,

Tac. A. 11, 27:

frater apud Othonem militans,

in the army of Otho, id. H. 2, 26; so,

nec solum apud Caecinam (cognoscebatur id damnum composuisse),

id. ib. 2, 27:

quorum sint legati apud se,

in his camp, Caes. B. G. 4, 8; cf.:

Quos cum apud se in castris Ariovistus conspexisset,

id. ib. 1, 47:

dici hoc potest, Apud portitores eas (litteras) resignatas sibi,

at the custom-house, Plaut. Trin. 3, 3, 64; 3, 3, 80:

Quantillum argenti mihi apud trapezitam siet,

at the banker's, id. Capt. 1, 2, 90:

duo genera materiarum apud rhetoras tractantur, i. e. in scholis rhetorum, as he says just before,

Tac. Or. 35.—Apud me etc. is sometimes added to domi or in aedibus, or interchanges with domi: Me. Ubi namst, quaeso? Ch. Apud me domi, Ter. Heaut. 3, 1, 21:

a me insidias apud me domi positas esse dixerunt,

Cic. Sest. 41:

domi esse apud sese archipiratas dixit duos,

id. Verr. 5, 73; so Vulg. Gen. 27, 15:

quae (signa) cognovi apud istum in aedibus,

Cic. Verr. 1, 50:

esse illa signa domi suae, non esse apud Verrem,

id. ib. 4, 16:

nihil apud hanc lautum, pistor domi nullus,

id. Pis. 67; id. Clu. 165.—Hence,

Trop.: apud se esse, to be at home, i. e. to be in one's senses, be one's self, be sane (only in conversational lang.; most freq. in Ter.; cf. Gr. en heautôi einai, Ar. Vesp. 642; opp. vecors, amens esse, to be out of one's wits, beside one's self; so Gr. phrenôn exestanai, Eur. Or. 1021):

Sumne ego apud me?

Plaut. Mil. 4, 8, 36:

Non sum apud me,

Ter. Phorm. 1, 4, 26, and Afran., Com. Rel, p. 170 Rib.:

Prae iracundia, Menedeme, non sum apud me,

Ter. Heaut. 5, 1, 48:

Vix sum apud me: ita animus commotust metu, spe, gaudio,

id. And. 5, 4, 34:

Num tibi videtur esse apud sese?

id. Hec. 4, 4, 85 (quasi ob amorem meretricis insanus, Don.):

proin tu fac, apud te ut sies,

id. And. 2, 4, 5 (= ut praeparatus sis, Don.); Petr. 129.—

In respect of persons, in whose presence or before whom any thing is done or takes place, esp. of discussions or debates in which the persons have the right of decision (Web. Uebungsch. p. 33), before, in the presence of, = coram, ad.

Of civil or military affairs, before:

cum res agatur apud praetorem populi Romani et apud severissimos judices,

Cic. Arch. 3:

apud eosdem judices reus est factus,

id. Clu. 22, 59:

vis de his judicari apud me?

Vulg. Act. 25, 9:

accusavit fratres suos apud patrem,

ib. Gen. 37, 2; ib. 1 Macc. 7, 6; ib. Joan. 5, 45:

hoc, quod nunc apud pontifices agis,

Cic. Dom. 51; 117:

istud ne apud eum quidem dictatorem quisquam egit isto modo,

id. Lig. 12:

qui hanc causam aliquotiens apud te egit,

id. Quinct. 30; so id. Verr. 2, 100; 3, 114; id. Caecin. 69; id. Sest. 120:

(populus Romanus) mihi potestatem apud se agendi dedit,

id. Verr. 5, 173: Repulsior secunda collatione dixit Cato in ea, quae est contra Cornelium apud populum, Paul. ex Fest. p. 286 Mull.:

tutoresne defendent apud istius modi praetorem?

Cic. Verr. 1, 153; id. Clu. 126: apud te cum sim defensurus me, Vulg. Act. [p. 146] 26, 2:

omnia apud praetores gererentur,

Tac. Or. 38:

causam nescio quam apud judicem defendebat,

Cic. Clu. 74; so Tac. A. 3, 12; id. Or. 19:

apud te defendit alium in ea voluntate non fuisse, in qua te,

Cic. Lig. 6:

apud judicem causam dicere,

id. Quinct. 43; id. Verr. 1, 26; id. Sex. Rosc. 85:

apud aliquem dicere,

id. Lig. 6; id. Deiot. 4:

verba apud senatum fecit,

id. Verr. 2, 2, 20:

habita apud senatum oratione,

Tac. A. 12, 25; 6, 8:

haec apud patres disseruit,

id. ib. 2, 43; 4, 2;

4, 6: modeste apud vos socius populi Romani questus est,

Cic. Verr. 4, 18:

Quae est ergo apud Caesarem querella?

id. Lig. 25:

isne apud vos obtinebit causam, qui etc.,

id. Caecin. 38:

petita multa est apud eum praetorem,

id. Verr. 1, 155:

causam contra aliquem apud centumviros dicere,

id. de Or. 2, 23, 98; Tac. Or. 38:

numerus oratorum quot annis apud magistratus publice subscribitur,

Cic. Verr. 3, 120:

apud eorum quem qui manumitteretur,

Liv. 41, 9: apud proconsules aliquem manumittere, Marcian. ap. Dig. 1, 162.—

In extra judicial cases, before:

apud hunc confessus es et genus etc.,

Plaut. Capt. 2, 3, 52:

nullam causam dico, quin mihi Et parentum et libertatis apud te deliquio siet,

id. ib. 3, 4, 93:

apud erum qui (servos) vera loquitur,

id. Am. 2, 1, 43:

apud novercam querere,

id. Ps. 1, 3, 80:

ego apud parentem loquor,

Cic. Lig. 30:

plura fateri apud amicos,

Tac. A. 14, 62:

aliquid apud aliquem laudare,

Cic. Att. 2, 25; Tac. A. 13, 46; so Vulg. Gen. 12, 15:

aliquem apud aliquos vituperare,

Cic. Phil. 2, 11:

apud quem tu etiam nos criminari soles,

id. Vatin. 29.—

Of one's feelings, views, judgment, with, in the view or sight of, before.

With verbs:

apud Tenedios sanctissimus deus habetur,

Cic. Fl. 61; id. Verr. 1, 49:

quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur,

id. ib. 2, 126;

1, 69: si tutoris auctoritas apud te ponderis nihil habebat,

id. ib. 2, 55; id. Planc. 4:

apud judicem grave et sanctum esse ducetur,

id. Q. Rosc. 6:

Quae omnia apud nos partim infamia... ponuntur, Nep. praef. 5: justificatur apud Deum,

Vulg. Gal. 3, 11:

haec apud illos barbatos ridicula videbantur,

Cic. Mur. 26; id. Dom. 101:

unus dies apud Dominum (est) sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus,

Vulg. 2 Pet. 3, 8.—

With adjj.:

fuisti apud pontifices superior,

Cic. Dom. 4:

qui honos est apud Syracusanos amplissimus,

id. Verr. 4, 137; id. Font. 36:

quam clara (expugnatio) apud omnes,

id. Verr. 1, 50; 2, 50:

Satis clarus est apud timentem quisquis timetur,

Tac. H. 2, 76; id. Or. 7:

hoc est apud Graecos prope gloriosius quam Romae triumphasse,

Cic. Fl. 31; Tac. H. 5, 17:

quod aeque apud bonos miserum est,

id. ib. 1, 29:

quae justa sunt apud nos,

Vulg. 1 Macc. 11, 33; ib. Rom. 2, 13:

tunc eritis inculpabiles apud Dominum,

ib. Num. 32, 22:

si is pretio apud istum idoneus esset,

Cic. Verr. 2, 121.—

With substt.:

est tanta apud eos ejus fani religio atque antiquitas, ut etc.,

Cic. Verr. 1, 46:

tanta nominis Romani dignitas est apud omnes nationes, ut etc.,

id. ib. 5, 150:

qua (hic) apud omnes Siculos dignitate atque existimatione sit,

id. ib. 2, 111:

Dymnus modicae apud regem auctoritatis et gratiae,

Curt. 6, 72:

abominatio est uterque apud Deum,

Vulg. Prov. 17, 15.—Apud animum, apud animum meum, etc. sometimes stand for mihi, mecum, etc., or simply animo: Ea tute tibi subice et apud animum propone, before your mind, before you, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

ipsi primum statuerint apud animos, quid vellent,

Liv. 6, 39, 11:

Sic apud animum meum statuo,

Sall. de Ord. Rep. 2:

sic statuere apud animum meum possum,

Liv. 34, 2, 4.—So with pers. pron. in Vulg. after the Greek: haec apud se (pros heauton) oravit, within himself, to himself, Luc. 18, 11: Sciens apud semet ipsum (en heautôi), in himself, Joan. 6, 62: statui hoc ipsum apud me (emautôi), ne etc., with myself, 2 Cor. 2, 1; so, hoc cogitet apud se (eph heautou), ib. 10, 7.—

And simply before, in the presence of:

id apud vos proloquar,

Plaut. Capt. prol. 6:

nemo est meorum amicorum, apud quem expromere omnia mea occulta audeam,

Ter. Heaut. 3, 3, 14:

se jactant apud eos, quos inviti vident,

Cic. Fl. 61:

licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem etc.,

id. Off. 1, 22, 78: de vobis glorior apud Macedones, Vulg. 2 Cor. 9, 2:

plus quam apud vos commemorari velitis,

Cic. Caecin. 77:

non apud indoctos loquor,

id. Pis. 68:

ostendit, quae quisque de eo apud se dixerit,

Caes. B. G. 1, 19:

quid apud magnum loquerentur Achillem,

Ov. M. 12, 163:

neque raro neque apud paucos talia jaciebat,

Tac. A. 4, 7:

loqui de se apud aliquem,

Cic. Att. 1, 3:

mentiri apud aliquem,

Plaut. Poen. 1, 1, 24:

apud aliquem profiteri,

Curt. 7, 7, 24:

Non est nobis haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

Cic. Mur. 61:

Caesar apud milites contionatur,

Caes. B. C. 1, 7:

gratias agere alicui apud aliquem,

Cic. Sest. 4; so Tac. A. 15, 22:

si quid (in me) auctoritatis est, apud eos utar, qui etc.,

Cic. Imp. Pomp. 2; so id. Lig. 16, and id. Red. in Sen. 24:

Quae fundebat apud Samson lacrimas,

Vulg. Jud. 14, 16.—

Of a person with whom, in whose case something is, exists, is done, with, in the case of, often = in with abl.:

quom apud te parum stet fides,

Plaut. Ps. 1, 5, 62:

Et bene apud memores veteris stat gratia facti,

Verg. A. 4, 539:

At fides mihi apud hunc est,

Ter. Heaut. 3, 3, 10: De. Quid est? Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? id. Phorm. 5, 3, 27:

ut apud me praemium esse positum pietati scias,

id. Hec. 4, 2, 8:

alioqui mercedem non habebitis apud Patrem vestrum,

Vulg. Matt. 6, 1:

illa res quantam declarat ejusdem hominis apud hostes populi Romani auctoritatem,

Cic. Imp. Pomp. 46:

(eum) Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum,

Caes. B. G. 2, 14:

si M. Petrei non summa auctoritas apud milites exstitisset,

Cic. Sest. 12:

Pompei auctoritas apud omnes tanta est. quanta etc.,

id. Fl. 14; id. Phil. 13, 7:

ecquid auctoritatis apud vos socii populi Romani habere debeant,

id. Div. in Caecil. 17; so id. Verr. 2, 14; id. Mur 38:

(servi) apud eum sunt in honore et pretio,

id. Sex. Rosc. 77; id. Verr. 5, 157; id. Cat. 3, 2:

videmus quanta sit in invidia quantoque in odio apud quosdam virtus et industria,

id. Verr. 5, 181:

quo majore apud vos odio esse debet quam etc.,

id. ib. 1, 42:

domi splendor, apud exteras nationes nomen et gratia,

id. Clu. 154; id. Mur. 38:

Dumnorigem, magna apud plebem gratia,

Caes. B. G. 1, 18:

tanti ejus apud se gratiam esse ostendit, uti etc.,

id. ib. 1, 20:

certe apud te et hos, qui tibi adsunt, veritas valebit,

Cic. Quinct. 5; id. Div. in Caecil. 17; id. Lig. 30; id. Marcell. 14; id. Mil. 34:

utrum apud eos pudor atque officium aut timor valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

apud quem ut multum gratia valeret,

Nep. Con. 2, 1:

video apud te causas valere plus quam preces,

Cic. Lig. 31; so id. Lael. 4, 13, and Tac. H. 3, 36:

quod apud vos plurimum debebit valere,

Cic. Div. in Caecil. 11; so Caes. B. G. 1, 17, and Tac. H. 4, 73:

qui tantum auctoritate apud suos cives potuit, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 113:

speravit sese apud tales viros aliquid posse ad etc.,

id. Sex. Rosc. 141:

(eum) apud finitimas civitates largiter posse,

Caes. B. G. 1, 18:

quae (pecunia) apud me contra fidem meam nihil potuisset,

Cic. Verr. 1, 19:

quae (memoria) plus apud eum possit quam salus civitatis,

id. Phil. 5, 51; id. Verr. 3, 131:

qui apud eum plurimum poterat,

id. ib. 3, 130:

qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt,

id. Sex. Rosc. 4; so Caes. B. G. 1, 9.—So very rarely with adjj.:

faciles sunt preces apud eos, qui etc.,

Cic. Har. Resp. 63:

nihil me turpius apud homines fuisset,

id. Att. 2, 19:

apud quos miserum auxilium tolerabile miserius malum fecit,

Cels. 3, 23.—

Of persons, of inhabitants of cities or countries, among whom one is, or something is, is done or happens, among = inter:

CONSOL. QVEI. FVIT. APVD. VOS., Epit. Scip. ap. Grotef. Gr. II. p. 296: homines apud nos noti, inter suos nobiles,

Cic. Fl. 52:

Ut vos hic, itidem ille apud vos meus servatur filius,

Plaut. Capt. 2, 2, 11; 2, 2, 62:

qui (colonus) perigrinatur apud vos,

Vulg. Exod. 12, 49:

qui regnabat apud vos,

ib. 1 Macc. 12, 7; ib. Matt. 13, 56; ib. Luc. 9, 41:

si iste apud eos quaestor non fuisset,

Cic. Div. in Caecil. 4; 65:

Apud eos fuisse regem Divitiacum,

Caes. B. G. 2, 4; 2, 2:

qui (praetores) apud illos a populo creantur,

Cic. Fl. 44:

apud quos consul fuerat,

id. Div. in Caecil. 66; id. Verr. 2, 5; 4, 108:

apud inferos illi antiqui supplicia impiis constituta esse voluerunt,

id. Cat. 4, 8; id. Tusc. 1, 5, 10; so Vulg. Eccli. 14, 17: Sunt apud infernos tot milia formosarum, Prop. 3, 2, 63:

fateri quae quis apud superos distulit in seram commissa piacula mortem,

Verg. A. 6, 568;

Vel. 2, 48, 2: studiis militaribus apud juventutem obsoletis,

Cic. Font. 42:

qui apud socios nominis Latini censi essent,

Liv. 41, 9:

qui apud gentes solus praestat, Naev., Com. Rel. p. 25 Rib.: quae sacra apud omnes gentes nationesque fiunt,

Cic. Verr. 4, 109:

id (simulacrum) apud Segestanos positum fuisse,

id. ib. 4, 80:

si apud Athenienses non deerant qui rem publicam defenderent,

id. Sest. 141, and Nep. Milt. 6, 2:

ille est magistratus apud Siculos, qui etc.,

Cic. Verr. 2, 131:

si tu apud Persas deprehensus etc.,

id. ib. 5, 166:

Apud Helvetios longe nobilissimus fuit Orgetorix,

Caes. B. G. 1, 2:

apud omnes Graecos hic mos est, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 158, and id. Fragm. B. 7, 18 B. and K.:

quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut etc.,

Caes. B. G. 1, 50:

aliis Germanorum populis usurpatum raro apud Chattos in consensum vertit,

Tac. G. 31:

Cui (mihi) neque apud Danaos usquam locus (est),

Verg. A. 2, 71:

apud Nahanarvalos antiquae religionis lucus ostenditur,

Tac. G. 43; 32; 38; 44; id. H. 4, 56; 4, 61; id. A. 2, 1; 2, 45: apud Graecos magis quam in ceteris nationibus exculta est medicina, Cels. praef. 3, 9.—So of an army, in, with, where in with abl. is commonly used:

qui apud exercitum cum Lucio Lucullo est,

in the army under L. Lucullus, Cic. Verr. 4, 49; so id. Arch. 11:

apud exercitum mihi fueris tot annos,

id. Mur. 45:

quod Hannibalem etiam nunc cum imperio apud exercitum haberent,

in the army with a command, Nep. Hann. 7, 3:

simul manere apud exercitus Titum utile videbatur,

Tac. H. 5, 10:

quod XII. pondo argenti habuisset apud exercitum,

with his troops, Plin. 33, 4, 50, § 143.—

In designating the author of a work or of an assertion, apud aliquem, in, by, in the writings of, any one (the work itself being designated by in with abl.; as, de qua in Catone majore satis multa diximus, Cic. Off. 1, 42, 151:

Socraiem illum, qui est in Phaedro Platonis,

id. de Or. 1, 7, 28:

quo in libro,

id. ib. 1, 11, 47):

ut scriptum apud eundem Caelium est,

Cic. Div. 1, 26, 55:

apud Xenophontem autem moriens Cyrus major haec dicit,

id. Sen. 22, 79:

quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod etc.,

id. Off. 1, 9, 28:

apud Agathoclem scriptum in historia est,

id. Div. 1, 24, 50:

ut est apud poetam nescio quem,

id. Phil. 2, 65:

Quod enim est apud Ennium, etc.,

id. Off. 1, 8, 26:

de qua (ambitione) praeclare apud eundem est Platonem, simile etc.,

id. ib. 1, 25, 87:

Apud Varronem ita est, etc.,

Plin. 18, 35, 79, § 348:

ut video scriptum apud Graecos,

Cic. Scaur. 4:

invenio apud quosdam auctores,

Tac. H. 2, 37; so id. A. 1, 81; 3, 3:

reperio apud scriptores,

id. ib. 2, 88:

apud Solonem,

i. e. in his laws, Cic. Leg. 2, 26, 64:

cui bono est, si apud te Agamemnon diserte loquitur, i. e. in tragoediis tuis,

Tac. Or. 9. —Also of speakers:

apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur,

Tac. Agr. 22.—

a.. Est aliquid apud aliquem = est alicui aliquid, apud aliquem being equivalent to dat. of possessor:

quae (scientia auguralis) mihi videtur apud majores fuisse dupliciter, ut etc.,

Cic. Leg. 2, 13, 33:

juris civilis magnum usum apud multos fuisse,

id. Brut. 41, 152:

cum apud eum summum esset imperium populi,

Nep. Phoc. 2, 4:

omnis gratia, potentia, honos, divitiae apud illos sunt,

Sall. C. 20, 8:

par gloria apud Hannibalem hostesque Poenos erat,

Liv. 22, 30, 8:

apud quos nulla loricarum galearumve tegmina (erant),

Tac. A. 12, 35:

pecuniam ac dona majora apud Romanos (esse),

id. H. 4, 76:

minorem esse apud victos animum,

id. ib. 3, 1;

2, 75: quando quidem est apud te virtuti honos,

Liv. 2, 1, 15: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, Phoebus has his gifts with me, i. e. I have his gifts for Phoebus, Verg. E. 3, 62; so Hor. C. 3, 29, 5:

apud te est fons vitae,

Vulg. Psa. 35, 10:

apud Dominum (est) misericordia,

ib. ib. 129, 7.—

Est aliquid apud aliquem also simply denotes that something is in one's hands, in his power, at his disposal:

erat ei apud me pauxillulum Nummorum,

Ter. Phorm. 1, 1, 3:

negasse habere se (phaleras): apud alium quoque eas habuisse depositas,

Cic. Verr. 4, 29:

multa (signa) deposita apud amicos,

id. ib. 4, 36:

apud quem inventus est scyphus,

Vulg. Gen. 44, 16; ib. [p. 147] Exod. 22, 4; ib. Deut. 24, 12.—So also of persons:

te pix atra agitet apud carnuficem,

in the hands of, Plaut. Capt. 3, 4, 65:

qui (obsides) apud eum sint,

Caes. B. G. 1, 31; 1, 33.—

Apud aliquem = alicui, the dat. of indir. obj.:

remanet gloria apud me, Att., Trag. Rel. p. 194 Rib.: nihil apud Siculum, nihil apud civem Romanum tota in Sicilia reliquisse,

Cic. Verr. 4, 2:

si (cura rei publicae) apud Othonem relinqueretur,

Tac. H. 1, 13; 1, 20:

qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt,

Cic. Div. in Caecil. 8:

neque praemia caedis apud interfectorem mansura,

Tac. H. 2, 70; id. A. 15, 7:

fidens apud aliquem obligare,

Dig. 16, 1, 27.—So rarely with adjj.:

Essetne apud te is servos acceptissimus?

Plaut. Capt. 3, 5, 56:

non dicam amicum tuum, quod apud homines carissimum est,

Cic. Verr. 2, 110:

apud publicanos gratiosus fuisti,

id. ib. 2, 169; 4, 38; id. Fl. 76; id. Lig. 31: Apud homines hoc impossibile est;

apud Deum autem omnia possibilia sunt,

Vulg. Matt. 19, 26; ib. Marc. 10, 27.

Transf. In designations of place,

At, near, about, around, before (esp. freq. in the post-Aug. histt.) = ad, prope, circum, ante: tibi servi multi apud mensam adstant, Naev. ap. Prisc. p. 893 P. (Com. Rel. p. 10 Rib.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77:

Quid apud hasce aedis negotii est tibi?

id. Am. 1, 1, 194:

Quid illisce homines quaerunt apud aedis meas?

id. Most. 4, 2, 26; id. Trin. 4, 2, 25: apud ignem adsidere, Turp. ap. Non. p. 522, 26 (Com. Rel. p. 100 Rib.); Sisenn. ap. Non. p. 86, 16:

navem is fregit apud Andrum insulam,

Ter. And. 1, 3, 17:

apud Tenedum pugna illa navalis,

Cic. Arch. 21:

ut apud Salamina classem suam constituerent,

Nep. Them. 3, 4:

apud oppidum morati,

Caes. B. G. 2, 7:

agri in Hispania apud Karthaginem Novam,

Cic. Agr. 1, 5:

bellatum apud Actium,

Tac. H. 1, 1; 1, 72; 3, 76:

Pugnabant alii tardis apud Ilion armis,

Ov. R. Am. 163:

morabatur in castris apud Galgalam,

Vulg. Jos. 10, 6:

quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

Verg. A. 11, 288:

apud vetustam turrem, Att., Trag. Rel. p. 189 Rib.: apud castellum consedisse,

Tac. A. 4, 25:

Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

id. H. 3, 35:

apud vexillum tendentes,

id. A. 1, 17:

trepidatur apud naves,

id. H. 2, 15:

hostis est non apud Anienem, sed in urbe,

Cic. Mur. 84; id. Fam. 2, 10, 5:

quam detraxerat apud rapidum Simoenta sub Ilio alto,

Verg. A. 5, 261:

apud abunaantem amnem et rapidas undas Inachi, Att., Trag. Rel. p. 175 Rib.: apud gelidi flumina Hebri,

Verg. A. 12, 331:

octo apud Rhenum legiones,

Tac. A. 1, 3:

apud ripam Rheni,

id. ib. 2, 83:

probavi te apud Aquam Contradictionis,

Vulg. Psa. 80, 8:

repertus apud fretum Siciliae,

Tac. A. 6, 14:

propitiata Juno apud proximum mare,

id. ib. 15, 44:

apud promunturium Miseni consedit in villa,

id. ib. 6, 50:

Ut aput nivem et ferarum gelida stabula forem, for in nive etc.,

Cat. 63, 53 Mull.:

apud altaria deum pepigere,

before, Tac. A. 11, 9:

decernuntur supplicationes apud omnia pulvinaria,

id. ib. 14, 12 (cf.:

unum diem circa omnia pulvinaria supplicatio fuit,

Liv. 41, 9):

apud Caesaris effigiem procubuit,

Tac. A. 12, 17; 13, 23:

quartum apud lapidem substiterat,

id. ib. 15, 60:

laudavit ipse apud rostra (for pro rostris),

Tac. A. 16, 6; so, apud forum (cf.: ad forum under ad, I. A. 3., and in Gr. Sophocl. Trach. 371, pros mesêi agorai;

on the other hand,

id. ib. 423, en mesêi agorai; id. ib. 524, têlaugei par ochthôi): Quidam apud forum mihi vendidit, Pomp., Com. Rel. p. 250 Rib.: Ch. Qui scis? By. Apud forum modo e Davo audivi, Ter. And. 2, 1, 2; 1, 5, 18:

Capuae multa apud forum aedificia de caelo tacta,

Liv. 41, 9 (Weissenb., in foro):

quod (templum) apud forum holitorium C. Duilius struxerat,

Tac. A. 2, 49.—

At, in = in with abl. or gen. or abl. of place: CONSVLES SENATVM CONSOLVERVNT N. OCTOB. APVD AEDEM DVELONAI, S. C. de Bacch. I.; so,

ejus statuam majores apud aedem matris deum consecravisse,

Tac. A. 4, 64:

apud villam est,

Ter. Ad. 4, 1, 1; so Cic. Verr. 4, 22, 48:

Eum argentum sumpsisse apud Thebas ab danista fenore,

Plaut. Ep. 2, 2, 67:

deponere apud Solos in delubro pecuniam,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

ut rationes apud duas civitates possim relinquere,

id. Att. 6, 7, 2: qui mense Aprili apud Baias essent, id. Fragm. B. 13, 4, 1 B. and K.;

13, 4, 4 iid.: seditio militum coepta apud Sucronem,

Liv. 28, 29:

donum apud Antium statuitur,

Tac. A. 3, 71:

bellis civilibus Maecenatem equestris ordinis cunctis apud Romam atque Italiam praeposuit,

id. ib. 6, 11:

Titus in consecrando apud Memphim bove Apide diadema gestavit,

Suet. Tit. 5:

quod Judaeam praeterveniens apud Hierosolymam non supplicasset,

id. Aug. 93:

apud Mediolanum,

Lact. Mort. Persec. 48:

eum pugionem apud Capitolium consecravit,

Tac. A. 15, 74:

Equitum Romanorum locos sedilibus plebis anteposuit apud Circum,

id. ib. 15, 32:

quae (effigies) apud theatrum Pompei locaretur,

id. ib. 3, 72:

qui (rei) apud aerarium pependissent,

Suet. Dom. 9 Roth:

cujus (scientiae) apiscendae otium apud Rhodum magistrum Thrasullum habuit,

Tac. A. 6, 20; 4, 14; so Suet. Aug. 92; Eutr. 7, 13:

ut civitati Cibyraticae apud Asiam subveniretur,

Tac. A. 4, 13; 4, 18; 16, 15:

apud Pharsaliam,

Liv. Epit. 111:

apud Palaestinam,

Eutr. 7, 13:

qui erant apud Helladam,

Vulg. 1 Macc. 8, 9. —

Of time.

With words denoting time or occasion, in, at (rare):

apud saeclum prius,

Ter. Eun. 2, 2, 15:

aliquem apud judicium persequi,

at the trial, Cic. Verr. 4, 104.—

With words designating persons, with, among, in the time of:

hostis apud majores nostros is dicebatur, quem nunc etc.,

Cic. Off. 1, 12, 36:

fecerunt hoc multi apud majores nostros,

id. Verr. 2, 118; 5, 148:

Fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

id. Mur. 36; id. Off. 2, 24, 85; id. Lael. 2, 6:

Apud antiquos fuit Petron quidam, Cels. praef. 3, 9: aliam apud Fabricios, aliam apud Scipiones pecuniam (fuisse),

Tac. A. 2, 33.—

For ad with words implying motion (very rare):

APVT EVM PERVENIRE,

Inscr. Grut. 786, 5:

atque apud hunc eo vicinum,

Plaut. Mil. 2, 5, 70:

Bito apud aurificem,

Lucil. 30, 66 Mull.: apud legiones venit, Sall. Fragm. ap. Pomp. Commod. Don. p. 395 Lind.:

(naves) apud insulas longius sitas ejectae,

Tac. A. 2, 24:

qui apud Romanos de societate functus est legatione,

Vulg. 2 Macc. 4, 11.

(cf. ad, I. fin. b.)

It is sometimes placed after its subst.:

quae fiunt apud fabros, fictores, item alios apud,

Varr. L. L. 6, 78, p. 104 Mull.:

Is locus est Cumas aput,

Lucr. 6, 747 Lachm.:

montem apud Erycum,

Tac. A. 4, 43:

ripam apud Euphratis,

id. ib. 6, 31:

Misenum apud et Ravennam,

id. ib. 4, 5 (in Suet. Dom. 9 the editt. vary between aerarium apud and apud aerarium; the latter seems preferable, and is adopted by Oudend., Bremi, Baumg.-Crus., and Roth).—

It is sometimes placed between the subst. and adj.:

barbaras apud gentes,

Tac. A. 2, 88, 3, 26; 15, 60:

non modo Graecis in urbibus, sed Romana apud templa,

id. ib. 14, 14.—

Twice in Verg. it stands before the secondary adjunct of its subst.:

apud durae moenia Trojae, A. 11, 288: apud gelidi flumina Hebri,

ib. 12, 331. Apud is never found in compound words. V. more on this word in Hand, Turs. I. pp. 405-416.

consŭlo, lŭi, ltum, 3, v. n. and a. [from con and root sal-; cf. consul and consilium].

To consider, reflect, deliberate, take counsel, reflect upon, consult.

Neutr.

In gen.

Absol.: quid nunc? etiam consulis? do you still deliberate, i. e. hesitate? Plaut. Trin. 2, 4, 171; cf. id. Truc. 2, 4, 75 Speng.: ne quid in consulendo adversi eveniat, Cato ap. Gell. 7, 3, 14:

consulto opus est,

there is need of deliberation, Sall. C. 1, 6:

dum tempus consulendi est,

Ter. Hec. 5, 1, 19:

satis facere consulentibus,

Cic. Or. 42, 143:

ut omnium rerum vobis ad consulendum potestas esset,

Liv. 8, 13, 18:

ut tot uno tempore motibus animi turbati trepidarent magis quam consulerent,

id. 21, 16, 2:

praesidium consulenti curiae,

Hor. C. 2, 1, 14 et saep.—

With in and acc.:

consulere in longitudinem,

to take thought for the future, Ter. Heaut. 5, 2, 10:

in commune,

for the common good, id. And. 3, 3, 16; Liv. 32, 21, 1; Tac. A. 12, 5; id. Agr. 12; Curt. 5, 9, 14;

and in the same sense: in medium,

Verg. A. 11, 335; Liv. 24, 22, 15; Tac. H. 2, 5; Luc. 5, 46:

in unum,

Tac. H. 1, 68; 4, 70:

in publicum (opp. suscipere proprias simultates),

Plin. Ep. 9, 13, 21; Tac. A. 1, 24.—

With de and abl.:

bello confecto de Rhodiis consultum est,

Sall. C. 51, 5; so,

de communibus negotiis,

id. J. 105, 1:

de salute suorum,

Cic. Sull. 22, 63:

omnibus de rebus,

Tac. A. 4, 40.—

With ut or ne:

consulere vivi ac prospicere debemus, ut illorum (liberorum) solitudo munita sit,

Cic. Verr. 2, 1, 58, § 153:

tu ne qua manus se attollere nobis A tergo possit, custodi et consule longe,

Verg. A. 9, 322.— Impers.:

ut urbi... satis esset praesidii, consultum atque provisum est,

Cic. Cat. 2, 12, 26:

ne deficerent, consulendum esse,

Cels. 3, 4, 31.—

Esp., consulere alicui or alicui rei, to take care for some person or thing, to be mindful of, take care of, look to, have regard for, to counsel or consult for:

tuae rei bene consulere cupio,

Plaut. Trin. 3, 2, 9:

quid me fiat, parvi pendis, dum illi consulas,

Ter. Heaut. 4, 3, 37:

qui parti civium consulunt, partem neglegunt,

Cic. Off. 1, 25, 85: consulere eorum commodis et utilitati salutique [p. 442] servire, id. Q. Fr. 1, 1, 9, § 27; so,

famae, pudicitiae tuae,

id. Phil. 2, 2, 3:

dignitati meae,

id. Fam. 11, 29, 1:

suae vitae,

Caes. B. G. 7, 12:

receptui sibi,

id. B. C. 3, 69:

reipublicae juxta ac sibi,

Sall. C. 37, 8; id. J. 58, 2; Hor. Ep. 1, 17, 1:

timori magis quam religioni,

Caes. B. C. 1, 67; cf.:

magis irae quam famae,

Sall. C. 51, 7:

qui mi consultum optime velit esse,

Ter. Phorm. 1, 3, 1: mi ires consultum male? to counsel evil or badly, Plaut. Bacch. 3, 6, 36; so,

male patriae,

Nep. Epam. 10, 1; id. Phoc. 2, 2.—With si:

melius consulet (sibi), si, etc.,

Cels. 1, 3, 55.—

Consulere aliquem (or aliquid), to consult with one, to ask his opinion or advice, to ask counsel of, to consult, question (for the sake of advice).

In gen.:

cum te consuluissem, quid mihi faciendum esse censeres,

Cic. Fam. 11, 29, 1:

te, qui philosophum audis,

id. ib. 9, 26, 1:

Apellem tragoedum, uter, etc.,

Suet. Calig. 33 al. —Of inanim. objects:

speculum suum,

Ov. A. A. 3, 136; cf.:

spectatas undas, quid se deceat,

id. M. 4, 312:

nares, an olerent aera Corinthōn,

Mart. 9, 60, 11:

diem de gemmis, etc.,

Ov. A. A. 1, 251 sq.:

animum nostrum,

Quint. 4, 2, 52:

aures meas,

id. 9, 4, 93:

suas vires,

id. 10, 2, 18 al. —With two accs.:

ibo et consulam hanc rem amicos, quid faciundum censeant,

Plaut. Men. 4, 3, 26:

nec te id consulo,

Cic. Att. 7, 20, 2:

consulere prudentiorem coepi aetates tabularum,

Petr. 88.—Freq.,

Esp. as t. t.

In the lang. of religion, to consult a deity, an oracle, omens, etc.:

Apollinem de re,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

deum consuluit auguriis, quae suscipienda essent,

Liv. 1, 20, 7:

deos hominum fibris,

Tac. A. 14, 30 fin.:

Phoebi oracula,

Ov. M. 3, 9; Suet. Vesp. 5:

Tiresiam conjectorem,

Plaut. Am. 5, 1, 76:

haruspicem,

Cic. Div. 2, 4, 11; Suet. Tib. 63; Cato, R. R. 5, 4:

vates nunc extis, nunc per aves,

Liv. 2, 42, 10:

Cumaeam anum,

Ov. F. 4, 158:

avem primum visam augur,

id. ib. 1, 180:

spirantia exta,

Verg. A. 4, 64; so,

trepidantia exta,

Ov. M. 15, 576:

sacras sortes,

id. ib. 11, 412:

Etrusci haruspices male consulentes,

Gell. 4, 5, 5.— Pass. impers.:

si publice consuletur... sin privatim,

Tac. G. 10. —With dependent question:

senatus pontificum collegium consuli jussit, num omne id aurum in ludos consumi necessum esset,

Liv. 39, 5, 9:

consulti per ludibrium pontifices, an concepto necdum edito partu rite nuberet,

Tac. A. 1, 10.—

In judic. lang., to ask advice of a lawyer, to consult, etc.:

quam inanes domus eorum omnium, qui de jure civili consuli solent,

Cic. Verr. 2, 1, 46, § 120:

consuli quidem te a Caesare scribis: sed ego tibi ab illo consuli mallem,

id. Fam. 7, 11, 2:

si jus consuleres, peritissimus,

Liv. 39, 40, 6:

munus hoc eorum qui consuluntur,

i. e. who are skilled in the law, Cic. Leg. 1, 4, 14; so id. Quint. 16, 53.—

With dependent question: consulens eum, an seni jam testato suaderet ordinare suprema judicia,

Quint. 6, 3, 92.—The formula usual in asking advice was, licet consulere? Cic. Mur. 13, 28; cf. Hor. S. 2, 3, 192.—

In publicists' lang., to take counsel with the competent authorities, to consult:

Quirites, utrum, etc.,

Liv. 31, 7, 2; so,

senatum,

Sall. J. 28, 2:

senatum de foedere,

id. ib. 39, 2;

62, 10: populum de ejus morte,

Cic. Mil. 7, 16:

plebem in omnia (tribuni),

Liv. 6, 39, 2 al. —

Aliquid.

To take counsel or deliberate upon something, to consider:

est consulere quiddam quod tecum volo,

Plaut. Most. 5, 1, 53; id. Pers. 5, 2, 63:

rem delatam consulere ordine non licuit,

Liv. 2, 28, 2; so,

consulere et explorare rem,

Cic. Att. 2, 16, 4:

consulis rem nulli obscuram,

Verg. A. 11, 344 al.:

bis repulsi Galli quid agant consulunt,

Caes. B. G. 7, 83.—

To advise something, to give advice:

tun' consulis quicquam?

Ter. Ad. 1, 2, 47; id. Phorm. 1, 3, 22.— Absol.:

ab re consulit blandiloquentulus,

advises to his hurt, Plaut. Trin. 2, 1, 17.

Sometimes meton. (causa pro effectu).

To take a resolution, resolve, conclude, determine.

Neutr.; constr. absol. or with de aliquo or in aliquem:

de nullis quam de vobis infestius aut inimicius consuluerunt,

Liv. 28, 29, 8; so,

de perfugis gravius quam de fugitivis,

id. 30, 43, 13:

in humiliores libidinose crudeliterque consulebatur,

id. 3, 36, 7; so,

crudeliter in deditos victosque,

id. 8, 13, 15; cf. Tac. Agr. 16. —

Act.:

quid in concilio consuluistis?

Plaut. Bacch. 1, 1, 6:

animum ego inducam tamen, ut illud, quod tuam in rem bene conducat, consulam,

id. Cist. 3, 4: ne quid gravius de salute tuā consulas, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16, 1:

pessime istuc in te atque in illum consulis,

Ter. Heaut. 3, 1, 28:

quae reges irā inpulsi male consuluerint,

Sall. C. 51, 4:

nisi quod de uxore potuit honestius consuli,

id. J. 95, 3.— Pass. impers.:

aliter mihi de illis ac de me ipso consulendum est,

Cic. Att. 7, 13, 3.—

With the access. idea of judging, in the connection boni, optimi aliquid consulere, to excuse, take in good part, interpret favorably; be contented, pleased, or satisfied with:

sit consul a consulendo vel a judicando: nam et hoc consulere veteres vocaverunt, unde adhuc remanet illud Rogat boni consulas, id est bonum judices,

Quint. 1, 6, 32; cf. Paul. ex Fest. p. 41, 8 Müll.: nemo hoc rex ausus est facere, eane fieri bonis, bono genere gnatis boni consulitis? Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

boni consulendum,

Varr. L. L. 7, § 40 Müll.:

tu haec quaeso consule missa boni,

Ov. P. 3, 8, 24; cf. id. Tr. 4, 1, 106; so,

nostrum laborem,

Quint. 6, prooem. § 16; Plin. Ep. 7, 12, 3:

hoc munus,

Sen. Ben. 1, 1, 8; id. Prov. 2, 4; id. Ep. 9, 20; 17, 9; 88, 17:

quaerebat argentum avaritia: boni consuluit interim invenisse minium,

Plin. 33, prooem. 2, § 4;

8, 16, 17, § 44: boni et optimi consulere,

App. M. 8, p. 205, 28.— Hence,

consultus, a, um, P. a.

Well considered or weighed, deliberated upon, maturely pondered:

bene consultum consilium surripitur saepissume, si minus, etc.,

Plaut. Mil. 3, 1, 5 sq.:

ipsi omnia, quorum negotium est, consulta ad nos et exquisita deferunt,

Cic. de Or. 1, 58, 250: neque eam usquam invenio, neque quo eam, neque quā quaeram consultum'st, I know neither, etc., Plaut. Rud. 1, 4, 6:

operā consultā,

with mature reflection, Gell. 7 (6), 17, 3;

in the same sense, consulto consilio,

Paul. Sent. 1, 9, 6:

consultius est huic poenalem quoque stipulationem subjungere,

it is better. more advantageous, Dig. 2, 15, 15.—

(Acc. to I. B. 1.) Knowing, skilful, experienced, practised, esp. in law; skilled or learned in the law:

non ille magis juris consultus quam justitiae fuit,

Cic. Phil. 9, 5, 10:

juris atque eloquentiae,

Liv. 10, 22, 7:

consultissimus vir omnis divini atque humani juris,

id. 1, 18, 1; cf. Gell. 1, 13, 10:

insanientis sapientiae,

Hor. C. 1, 34, 3:

universae disciplinae,

Col. 11, 1, 12.—Hence, subst.: consultus, i, m., a lawyer:

tu consultus modo rusticus,

Hor. S. 1, 1, 17; id. Ep 2, 2, 87; 2, 2, 159; Ov. A. A. 1, 83.— Esp. with juris, often written as one word, jūrisconsultus, i, m., v. h. v.— Absol.:

ut natura non disciplinā consultus esse videatur,

Cic. Caecin. 27, 78:

consultorum alterum disertissimum, disertorum alterum consultissimum fuisse,

id. Brut. 40, 148:

consultiores sibimet videntur Deo,

Tert. adv. Marc. 2, 2.—

Subst.: consultum, i, n.

(Acc. to I. B. 1. b.) A consultation, inquiry of a deity:

Sostratus (sacerdos) ubi laeta et congruentia exta magnisque consultis annuere deam videt, etc.,

Tac. H. 2, 4.—

(Acc. to II.) A decree, decision, resolution, plan; so first, Senatus consultum, or in one word, Senatusconsul-tum, a decree of the Senate (most freq. in all periods; the senatus consulta were not, like the plebiscita, the supreme law of the republic; but under the emperors, all new laws took this form, v. esp. Sandars, Introd., Just. Inst. § 15;

1, 2, 5),

Sall. C. 42, 3; Cic. Verr. 2, 4, 66, § 149:

senatus consultum est quod senatus jubet atque constituit, nam cum auctus esset populus Romanus... aequum visum est senatum vice populi consuli,

Just. Inst. 1, 2, 5;

for which, consulta Patrum,

Hor. Ep. 1, 16, 41. —Of a decree of the Sicilian council:

ne senatus consultum Siculi homines facere possent,

Cic. Verr. 2, 4, 65, § 146.—Also in other connections:

facta et consulta fortium et sapientium,

Cic. Leg. 1, 24, 62; cf.:

facta consultaque Alexandri,

Sall. H. 3, 7 Dietsch:

consulta et decreta,

id. J. 11, 5:

consulta sese omnia cum illo integra habere,

all objects of consultation, plans, id. ib. 108, 2; cf.:

ab occultis cavendum hominibus consultisque,

plans, Liv. 25, 16, 4; and:

approbare collegam consulta,

id. 10, 39, 10:

dum consulta petis,

responses, oracles, divinations, Verg. A. 6, 151:

tua magna,

decisions, id. ib. 11, 410; so,

mollia,

Tac. A. 1, 40:

mala,

id. ib. 6, 6:

ex consulto factum,

purposely, voluntarily, Auct. Her. 2, 30, 49.—Hence, adv., considerately, deliberately, designedly, on purpose.

Form consultō (class. in prose and poetry):

utrum perturbatione aliquā animi an consulto et cogitata fiat injuria,

Cic. Off. 1, 8, 27; Plaut. Poen. 3, 5, 43; Cic. N. D. 1, 31, 85; id. Leg. 1, 8, 25; Caes. B. G. 5, 16; 5, 37; Sall. J. 60, 5; 64, 5; Quint. 8, 4, 19; Tac. A. 4, 16; Suet. Caes. 56; * Hor. S. 1, 10, 14 al. —

Form consultē (mostly ante- and post-class.):

qui consulte, docte atque astute cavet,

Plaut. Rud. 4, 7, 14:

caute atque consulte gesta,

Liv. 22, 38, 11; Spart. Had. 2.— Comp., Liv. 22, 24, 3; Tac. H. 2, 24. — Sup., Capitol. Pert. 7.

dē-prĕhendo or dēprendo (v. prehendo; cf. Quint. 9, 4, 59), di, sum, 3, v. a.

To take or snatch away, esp. any thing which is in motion; to seize upon, catch (freq. and class.—For syn. cf.: invenio, reperio, nanciscor; offendo, aperio, patefacio, detego; incido, consequor, assequor, etc.).

Lit.:

deprehensus ex itinere Cn. Magius,

Caes. B. C. 1, 24, 4:

in ipso fluminis vado deprehensus,

id. B. G. 5, 58, 6:

in agris,

id. ib. 6, 30:

in ponte,

Sall. C. 45:

nuntiorum pars deprehensa,

Caes. B. G. 5, 45; cf.:

deprehensis internuntiis,

id. B. C. 3, 112 fin.: tabellarios deprendere litterasque intercipere, Cassius ap. Cic. Fam. 12, 12; and:

litterae deprehensae,

intercepted, Liv. 2, 4:

onerarias naves,

to seize, take possession of, Caes. B. C. 1, 36, 2; so id. B. G. 7, 58, 4; id. B. C. 1, 26 al.:

volucres jaculis,

Sil. 16, 566:

cursu deprendere telum,

Stat. Th. 6, 568:

subito deprehensus locutus est,

taken by surprise, Sen. Ep. 11, 1.—

Transf. of inanimate subjects. So, esp. freq. of storms:

deprensa navigia,

caught, overtaken by, Lucr. 6, 429; cf. Catull. 25, 13; Verg. A. 5, 52; id. G. 4, 421; Ov. M. 11, 663; Curt. 7, 4 et saep.—

In a wider sense, to catch, overtake, surprise, apprehend, detect, find out, discover any one, esp. in doing any thing wrong.

Lit.:

deprehendi in aliquo manifesto scelere,

Cic. Verr. 2, 5, 43; so,

in maximo scelere,

Sall. C. 46, 2; 50, 4:

in facinore manifesto,

Cic. Brut. 68 fin.:

in alio maleficio,

id. Inv. 2, 4, 14:

in adulterio,

id. de Or. 2, 68, 275; Vulg. Johan. 8, 3 et saep.:

dolis deprehensus,

Plaut. Bac. 4, 9, 26:

nocte ferro deprehensus,

Quint. 7, 6, 8:

sine duce et sine equitatu deprehensis hostibus,

Caes. B. G. 7, 52, 2:

(mulier) deprensa,

caught in the act, Hor. S. 1, 2, 131; 134; 1, 4, 114:

in mendacio,

Quint. 5, 7, 30:

aliquos flentes,

id. ib. 7, 9, 11: agendi subita necessitate deprehensi, id. 1, 12, 4; 1, 8, 21:

aliquem occisum, Suet,

Caes. 35 et saep.—

Of inanimate objects:

venenum,

Cic. Clu. 7, 20; cf. id. ib. 16, 47 sq.; Liv. 42, 17:

res furtiva in domo deprehensa,

Quint. 5, 13, 49; cf.

sacrilegium,

id. 8, 6, 26.—

Trop.

To comprehend, perceive, understand, detect, discover, discern, observe (chiefly post-Aug. in prose, esp. in Quint.):

cujus ego facinora oculis prius quam opinione, manibus ante quam suspicione deprehendi,

Cic. Cael. 6 fin.:

quid si me stultior ipso deprenderis?

Hor. S. 2, 7, 43:

hominum erga se mentes,

Suet. Calig. 60:

falsas gemmas,

Plin. 37, 13, 76, § 198:

quam naturam ejus Pythagoras Samius primus deprehendit,

id. 2, 8, 6, § 37; 2, 9, 6, § 43; 9, 28, 44, § 86; Cels. 3, 18; 7 praef.; Plin. Ep. 4, 20, 3:

falsa facilius deprehendere et refellere,

Quint. 12, 1, 34:

quod vix a lectore deprehenditur,

id. 4, 2, 59:

in Livio Patavinitatem,

id. 1, 5, 56; cf. id. 3, 8, 69; 5, 13, 23 et saep.—

With acc. et inf.:

species diversas esse facile est deprehendere,

Quint. 9, 2, 44:

quosdam mitti,

Suet. Aug. 44:

deprehenditur vitiose loqui,

Quint. 1, 6, 7.—

To overtake, equal, imitate:

juvenemque puer deprehende parentem,

Stat. S. 4, 4, 74.—

To find, discover, come upon (always implying mental action, post-Aug.):

extra carmen non deprendas,

Quint. 1, 5, 18:

quod in epistolis Augusti deprehenditur,

id. 1, 7, 22; 8, 6, 71:

apud Ciceronem mira figurarum mixtura deprehenditur,

id. 9, 3, 40.—

With the predominant idea of restricting the free movement of an object, to impede, to check, to bring into a strait.

Lit.:

inter quas (latebras) deprehensus hostis,

Curt. 7, 4, 4:

in fovea,

id. 5, 3, 19:

flamina deprensa silvis,

i. e. impeded, confined, Verg. A. 10, 98:

viae deprensus in aggere serpens,

id. ib. 5, 273; cf. id. ib. 8, 247; Quint. 12, 2, 14. —

Trop., to bring into a strait, to embarrass:

deprehensum me plane video atque sentio,

Cic. de Or. 1, 48; id. Verr. 2, 4, 12 fin.:

deprensi pudorem explicant,

Quint. 6, 3, 100:

(testes) plus deprehensi nocent, quam firmi et interriti profuissent,

id. 5, 7, 11 al.