Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

inconvenient

  • 1 incommodus

    inconvenient, troublesome, irksome, disagreeable, unpleasant

    Latin-English dictionary of medieval > incommodus

  • 2 aliēnus

        aliēnus    [alius].    I. Adj. with comp. and sup, of another, belonging to another, not one's own, foreign, alien, strange: res: puer, the child of another, T.: mos, T.: menses, of other climes, V.: pecuniae: in alienis finibus decertare, Cs.: salus, of others, Cs.: alienis manibus, by the hands of others, L.: insolens in re alienā, in dealing with other men's property: mālis ridens alienis, i. e. a forced laugh, H.: mulier, another man's wife: alieni viri sermones, of another woman's husband, L.: vestigia viri alieni, one not my husband, L.: volnus, intended for another, V.: alienam personam ferre, to assume a false character, L.: cornua, i. e. those of a stag, O.: alieno Marte pugnare (equites), i. e. on foot, L.: aes alienum, another's money, i. e. debt: aes alienum alienis nominibus, debts contracted on the security of others, S.: recte facere alieno metu, fear of another, T.: crevit ex metu alieno audacia, another's fear, L.: sacerdotium genti haud alienum, foreign to, L. — Alien from, not related, not allied, not friendly, strange: ab nostrā familiā, T.: omnia alienissimis crediderunt, to utter strangers, Cs.: ne a litteris quidem alienus, not unversed in.—Strange, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, different from: dignitatis alicuius: neque aliena consili (domus), not inconvenient for consultation, S.: illi causae: alienum maiestate suā: aliena huius existimatione suspicio: domus magis his aliena malis, freer from, H.: alienum a vitā meā, T.: a dignitate: non alienum esse videtur, proponere, etc., Cs.: non alienum videtur,... docere, N. — Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to: (Caesar) a me: voluntates, unfriendliness: mens, hostility, S.: alieno a te animo: a causā nobilitatis, opposed to: a Murenā nullā re alienus, in nc respect unfriendly: alienum suis rationibus, dangerous to his plans, S.: alieno esse animo in Caesarem, Cs.: alieno loco proelium committunt, unfavorable, Cs.: alienissimo sibi loco conflixit, N. —Of time, unfitting, inconvenient, unfavorable, unseasonable: ad iudicium corrumpendum tempus: ad committendum proelium alienum esse tempus, Cs.: alieno tempore defendisse: alienore aetate, at a less suitable age, T.—Of the mind, estranged, disordered: illis aliena mens erat, qui, etc., S.—    II. Substt.:
    * * *
    I
    aliena -um, alienior -or -us, alienissimus -a -um ADJ
    foreign; unconnected; another's; contrary; unworthy; averse, hostile; mad
    II
    foreigner; outsider; stranger to the family; person/slave of another house

    Latin-English dictionary > aliēnus

  • 3 incommodō

        incommodō āvī, ātus, āre    [incommodus], to occasion inconvenience, be inconvenient, trouble, annoy: scientiā, etiam si incommodatura sit, gaudeant: mihi, T.: nihil alteri.
    * * *
    incommodare, incommodavi, incommodatus V
    inconvenience, obstruct, hinder; be inconvenient/troublesome, cause difficulty

    Latin-English dictionary > incommodō

  • 4 incommodo

    incommŏdo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [id.].
    I.
    Neutr., to occasion inconvenience or trouble to any one, to be inconvenient, troublesome, annoying (rare):

    alicui,

    Ter. And. 1, 1, 135:

    alicui nihil,

    Cic. Quint. 16, 51; id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10:

    ipsa scientia, etiam si incommodatura sit, gaudeant,

    id. Fin. 5, 19, 50; App. Mag. 8, p. 202, 10.— Pass. impers.:

    obnoxium eum dici, cui quid ab eo, cui esse obnoxius dicitur, incommodari et noceri potest,

    Gell. 7, 17, 3.—
    II.
    Act., to render inconvenient or troublesome, to incommode (post-class.):

    si quid aliud fiat, quod navigationem incommodet, difficiliorem faciat, vel prorsus impediat,

    Dig. 43, 12, 1, § 15:

    si incommodatur ad usum manus,

    ib. 21, 1, 14, § 6:

    usum,

    ib. 43, 21, 1, § 1.

    Lewis & Short latin dictionary > incommodo

  • 5 importūnus (inp-)

        importūnus (inp-) adj. with sup.    [1 PER-], unfit, unsuitable, inconvenient: tempus: vi regere patriam inportunum est, S.: machinationibus locus, S.—Troublesome, grievous, distressing: pauperies, H.: Caphareus, stormy, O.—Unmannerly, rude, harsh, churlish, cruel, savage: tyrannus: mulier: senex, T.: importunissimus hostis: dives et importunus, H.: eripiet curule Cui volet importunus ebur, H.: volucres, V.: Inportunus transvolat, etc., the ungovernable youth, H.—Cruel, worthless, unbridled: libidines: clades civitatis.

    Latin-English dictionary > importūnus (inp-)

  • 6 in-commodus

        in-commodus adj.    with comp. and sup, inconvenient, unsuitable, unfit, unseasonable, troublesome, disagreeable: iter, T.: non incommoda aestate statio, Cs.: valetudo: non incommodiore loco, quam, etc.: severitas morum, L.: navigare incommodumst, T.: aestimatio aratori: naves propugnatoribus, L.: in rebus eius incommodissimis: patrem incommodum esse filio, troublesome.

    Latin-English dictionary > in-commodus

  • 7 laevus

        laevus adj., λαιόσ, left, on the left side: manus: auris, O.: Pontus, to the left, O.: iter, V.: habena, H.: laevā parte, on the left, O.—As subst. n the left: fleximus in laevum cursūs, O.: In laevum conversus, Iu.: in laeva Italiae flexit iter, L.: Laeva tenent Thetis et Melite, the left, V.— Neut. As adv., on the left: Intonuit laevum, i. e. propitiously, V.: laevum extendere comas, Iu.— Fig., awkward, stupid, foolish, silly: mens, V.: o ego laevus, H.—Of ill omen, unfavorable, inconvenient, unfortunate, unlucky, bad, pernicious: Sirius laevo contristat lumine caelum, V.: Teque nec laevus vetat ire picus, H.: Numina, unfavorable gods, hostile deities, V.—In the language of augurs, fortunate, lucky, propitious (because the augur faced the south, and the east or propitious side was on the left; see sinister): omina: tonitru, O.
    * * *
    laeva, laevum ADJ
    left, on the left hand; from the left; unpropitious, unfavorable, harmful

    Latin-English dictionary > laevus

  • 8 per-incommodus

        per-incommodus adj.,    very inconvenient, highly troublesome: regiis, L.

    Latin-English dictionary > per-incommodus

  • 9 importunus

    importuna, importunum ADJ
    inconvenient; annoying; rude; monstrous, unnatural; ruthless, cruel, hard

    Latin-English dictionary > importunus

  • 10 incommodus

    incommoda -um, incommodior -or -us, incommodissimus -a -um ADJ
    inconvenient, troublesome, annoying; disadvantageous; disagreeable; disobliging

    Latin-English dictionary > incommodus

  • 11 perincommodus

    perincommoda, perincommodum ADJ

    Latin-English dictionary > perincommodus

  • 12 alienum

    ălĭēnus, a, um [2. alius].
    I.
    Adj.
    A.
    In gen., that belongs to another person, place, object, etc., not one's own, another's, of another, foreign, alien (opp. suus): NEVE. ALIENAM. SEGETEM. PELLEXERIS., Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, and Serv. ad Verg. E. 8, 99: plus ex alieno jecore sapiunt quam ex suo, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Plaut. Mil. 2, 2, 111; cf. id. ib. 2, 2, 88, and Lind. ib. 2, 3, 3: quom sciet alienum puerum ( the child of another) tolli pro suo, Ter. Hec. 4, 1, 61:

    in aedīs inruit Alienas,

    id. Ad. 1, 2, 9; id. And. 1, 1, 125:

    alienae partes anni,

    Lucr. 1, 182; so Verg. G. 2, 149:

    pecuniis alienis locupletari,

    Cic. Rosc. Am. 47, 137:

    cura rerum alienarum,

    id. Off. 1, 9, 30; 2, 23, 83:

    alienos mores ad suos referre,

    Nep. Epam. 1, 1:

    in altissimo gradu alienis opibus poni,

    Cic. Sest. 20:

    semper regibus aliena virtus formidolosa est,

    Sall. C. 7, 2:

    amissis bonis alienas opes exspectare,

    id. ib. 58. 10 Herz.:

    aliena mulier,

    another man's wife, Cic. Cael. 37:

    mulier alieni viri sermonibus assuefacta,

    of another woman's husband, Liv. 1, 46:

    virtutem et bonum alienum oderunt,

    id. 35, 43:

    alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, alienā memoriā salutamus, alienā operā vivimus,

    Plin. 29, 1, 8, § 19:

    oportet enim omnia aut ad alienum arbitrium aut ad suum facere,

    Plin. Ep. 6, 14; so Suet. Claud. 2:

    alienum cursum alienumque rectorem, velut captā nave, sequi,

    Plin. Pan. 82, 3; Tac. A. 15, 1 fin.:

    pudicitiae neque suae neque alienae pepercit,

    Suet. Calig. 36:

    epistolas orationesque et edicta alieno formabat ingenio,

    i. e. caused to be written by another, id. Dom. 20:

    te conjux aliena capit,

    Hor. S. 2, 7, 46; 1, 1, 110; so id. ib. 1, 3, 116:

    vulnus,

    intended for another, Verg. A. 10, 781: aliena [p. 85] cornua, of Actæon transformed into a stag, Ov. M. 3, 139:

    alieno Marte pugnabant, sc. equites,

    i. e. without horses, as footmen, Liv. 3, 62: aes alienum, lit. another's money; hence, in reference to him who has it, a debt; cf. aes. So also:

    aliena nomina,

    debts in others' names, debts contracted by others, Sall. C. 35, 3.—
    B.
    Esp.
    1.
    In reference to relationship or friendship, not belonging to one, alien from, not related or allied, not friendly, inimical, strange, Plaut. Capt. 1, 2, 43:

    alienus est ab nostrā familiā,

    Ter. Ad. 3, 2, 28; id. Heaut. 5, 4, 6 Ruhnk.:

    multi ex finibus suis egressi se suaque omnia alienissimis crediderunt,

    to utter strangers, Caes. B. G. 6, 31:

    non alienus sanguine regibus,

    Liv. 29, 29; Vell. 2, 76.—

    Hence alienus and propinquus are antith.,

    Cic. Lael. 5, 19:

    ut neque amicis neque etiam alienioribus desim,

    id. Fam. 1, 9 Manut.:

    ut tuum factum alieni hominis, meum vero conjunctissimi et amicissimi esse videatur,

    id. ib. 3, 6.—
    2.
    Trop.: alienum esse in or ab aliquā re, to be a stranger to a thing, i. e. not to be versed in or familiar with, not to understand:

    in physicis Epicurus totus est alienus,

    Cic. Fin. 1, 6, 17:

    homo non alienus a litteris,

    not a stranger to, not unversed in, id. Verr. 2, 2, 26.—
    3.
    Foreign to a thing, i. e. not suited to it, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, inapposite, different from (opp. aptus); constr. with gen., dat., abl., and ab; cf. Burm. ad Ov. F. 1, 4; Manut. ad Cic. Fam. 9, 14, 5; Spald. ad Quint. 6, 3, 33; Zumpt, Gr. § 384.
    (α).
    With gen.:

    pacis (deorum),

    Lucr. 6, 69:

    salutis,

    id. 3, 832:

    aliarum rerum,

    id. 6, 1064:

    dignitatis alicujus,

    Cic. Fin. 1, 4, 11:

    neque aliena consili (sc. domus D. Bruti),

    convenient for consultation, Sall. C. 40, 5 Kritz al.—
    (β).
    With dat.:

    quod illi causae maxime est alienum,

    Cic. Caecin. 9, 24: arti oratoriae, Quint. prooem. 5; 4, 2, 62; Sen. Q. N. 4 praef.—
    (γ).
    With abl.:

    neque hoc dii alienum ducunt majestate suā,

    Cic. Div. 1, 38, 83:

    homine alienissimum,

    id. Off. 1, 13, 41:

    dignitate imperii,

    id. Prov. Cons. 8, 18:

    amicitiā,

    id. Fam. 11, 27:

    existimatione meā,

    id. Att. 6, 1:

    domus magis his aliena malis,

    farther from, Hor. S. 1, 9, 50:

    loco, tempore,

    Quint. 6, 3, 33.—
    (δ).
    With ab:

    alienum a vitā meā,

    Ter. Ad. 5, 8, 21: a dignitate rei publicae, Tib. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7:

    a sapiente,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    a dignitate,

    id. Fam. 4, 7:

    navigationis labor alienus non ab aetate solum nostrā, verum etiam a dignitate,

    id. Att. 16, 3.—
    (ε).
    With inf. or clause as subject:

    nec aptius est quidquam ad opes tuendas quam diligi, nec alienius quam timeri,

    Cic. Off. 2, 7, 23:

    non alienum videtur, quale praemium Miltiadi sit tributum, docere,

    Nep. Milt. 6, 1.—
    4.
    Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to:

    illum alieno animo a nobis esse res ipsa indicat,

    Ter. Ad. 3, 2, 40; Cic. Deiot. 9, 24:

    a Pyrrho non nimis alienos animos habemus,

    id. Lael. 8 fin.:

    sin a me est alienior,

    id. Fam. 2, 17:

    ex alienissimis amicissimos reddere,

    id. ib. 15, 4 al.:

    Muciani animus nec Vespasiano alienus,

    Tac. H. 2, 74.—Rar. transf. to things; as in the histt., alienus locus, a place or ground unfavorable for an engagement, disadvantageous (opp. suus or opportunus; cf.

    Gron. Obs. 4, 17, 275): alieno loco proelium committunt,

    Caes. B. G. 1, 15:

    alienissimo sibi loco contra opportunissimo hostibus conflixit,

    Nep. Them. 4, 5 Brem.—So of time unfitting, inconvenient, unfavorable, Varr. R. R. 3, 16:

    ad judicium corrumpendum tempus alienum,

    Cic. Verr. 1, 5; id. Caecin. 67:

    vir egregius alienissimo rei publicae tempore exstinctus,

    id. Brut. 1; id. Fam. 15, 14.—Of other things: alienum ( dangerous, perilous, hurtful) suis rationibus, Sall. C. 56, 5; Cels. 4, 5.—
    5.
    In medic. lang.
    a.
    Of the body, dead, corrupted, paralyzed (cf. alieno, II. B. 2.), Scrib. Comp. 201.—
    b.
    Of the mind, insane, mad (cf. alieno and alienatio):

    Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii conjurationis fuerant,

    Sall. C. 37, 1 Herz.—
    II.
    Subst.
    1.
    ălĭēnus, i, m., a stranger.
    a.
    One not belonging to one's house, family, or country:

    apud me cenant alieni novem,

    Plaut. Stich. 3, 2, 21:

    ut non ejectus ad alienos, sed invitatus ad tuos īsse videaris,

    Cic. Cat. 1, 9, 23:

    quas copias proximis suppeditari aequius est, eas transferunt ad alienos,

    id. Off. 1, 14: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, id. Am. 5, 19:

    quasi ad alienos durius loquebatur,

    Vulg. Gen. 42, 7:

    a filiis suis an ab alienis?

    ib. Matt. 17, 24:

    cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni,

    Cic. Lael. 5:

    quod alieno testimonium redderem, in eo non fraudabo avum meum,

    Vell. 2, 76.—
    b.
    One not related to a person or thing:

    in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

    Cic. Mil. 28, 76:

    vel alienissimus rusticae vitae, naturae benignitatem miretur,

    Col. 3, 21, 3.—
    2.
    ălĭēnum, i, n., the property of a stranger:

    Haec erunt vilici officia: alieno manum abstineant, etc.,

    Cato, R. R. 5, 1:

    alieno abstinuit,

    Suet. Tit. 7:

    ex alieno largiri,

    Cic. Fam. 3, 8, 8; so,

    de alieno largiri,

    Just. 36, 3, 9:

    alieni appetens, sui profugus,

    Sall. C. 5; Liv. 5, 5:

    in aliena aedificium exstruere,

    Cic. Mil. 27, 74 (cf.:

    in alieno solo aedificare,

    Dig. 41, 1, 7).— Plur.,
    a.
    The property of a stranger:

    quid est aliud aliis sua eripere, aliis dare aliena?

    Cic. Off. 2, 23; Liv. 30, 30: aliena pervadere, a foreign (in opp. to the Roman) province, Amm. 23, 1.—
    b.
    The affairs or interests of strangers: Men. Chreme, tantumue ab re tuast oti tibi, aliena ut cures, ea, quae nihil ad te attinent. Chrem. Homo sum;

    humani nihil a me alienum puto,

    Ter. Heaut. 1, 1, 23:

    aliena ut melius videant quam sua,

    id. ib. 3, 1, 95.—
    c.
    Things strange, foreign, not belonging to the matter in hand:

    Quod si hominibus bonarum rerum tanta cura esset, quanto studio aliena ac nihil profutura multumque etiam periculosa petunt, etc.,

    Sall. J. 1, 5; hence, aliena loqui, to talk strangely, wildly, like a crazy person:

    Quin etiam, sic me dicunt aliena locutum, Ut foret amenti nomen in ore tuum,

    Ov. Tr. 3, 19:

    interdum in accessione aegros desipere et aliena loqui,

    Cels. 3, 18 (v. alieniloquium).
    Comp. rare, but sup. very freq.; no adv. in use.

    Lewis & Short latin dictionary > alienum

  • 13 alienus

    ălĭēnus, a, um [2. alius].
    I.
    Adj.
    A.
    In gen., that belongs to another person, place, object, etc., not one's own, another's, of another, foreign, alien (opp. suus): NEVE. ALIENAM. SEGETEM. PELLEXERIS., Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, and Serv. ad Verg. E. 8, 99: plus ex alieno jecore sapiunt quam ex suo, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57; Plaut. Mil. 2, 2, 111; cf. id. ib. 2, 2, 88, and Lind. ib. 2, 3, 3: quom sciet alienum puerum ( the child of another) tolli pro suo, Ter. Hec. 4, 1, 61:

    in aedīs inruit Alienas,

    id. Ad. 1, 2, 9; id. And. 1, 1, 125:

    alienae partes anni,

    Lucr. 1, 182; so Verg. G. 2, 149:

    pecuniis alienis locupletari,

    Cic. Rosc. Am. 47, 137:

    cura rerum alienarum,

    id. Off. 1, 9, 30; 2, 23, 83:

    alienos mores ad suos referre,

    Nep. Epam. 1, 1:

    in altissimo gradu alienis opibus poni,

    Cic. Sest. 20:

    semper regibus aliena virtus formidolosa est,

    Sall. C. 7, 2:

    amissis bonis alienas opes exspectare,

    id. ib. 58. 10 Herz.:

    aliena mulier,

    another man's wife, Cic. Cael. 37:

    mulier alieni viri sermonibus assuefacta,

    of another woman's husband, Liv. 1, 46:

    virtutem et bonum alienum oderunt,

    id. 35, 43:

    alienis pedibus ambulamus, alienis oculis agnoscimus, alienā memoriā salutamus, alienā operā vivimus,

    Plin. 29, 1, 8, § 19:

    oportet enim omnia aut ad alienum arbitrium aut ad suum facere,

    Plin. Ep. 6, 14; so Suet. Claud. 2:

    alienum cursum alienumque rectorem, velut captā nave, sequi,

    Plin. Pan. 82, 3; Tac. A. 15, 1 fin.:

    pudicitiae neque suae neque alienae pepercit,

    Suet. Calig. 36:

    epistolas orationesque et edicta alieno formabat ingenio,

    i. e. caused to be written by another, id. Dom. 20:

    te conjux aliena capit,

    Hor. S. 2, 7, 46; 1, 1, 110; so id. ib. 1, 3, 116:

    vulnus,

    intended for another, Verg. A. 10, 781: aliena [p. 85] cornua, of Actæon transformed into a stag, Ov. M. 3, 139:

    alieno Marte pugnabant, sc. equites,

    i. e. without horses, as footmen, Liv. 3, 62: aes alienum, lit. another's money; hence, in reference to him who has it, a debt; cf. aes. So also:

    aliena nomina,

    debts in others' names, debts contracted by others, Sall. C. 35, 3.—
    B.
    Esp.
    1.
    In reference to relationship or friendship, not belonging to one, alien from, not related or allied, not friendly, inimical, strange, Plaut. Capt. 1, 2, 43:

    alienus est ab nostrā familiā,

    Ter. Ad. 3, 2, 28; id. Heaut. 5, 4, 6 Ruhnk.:

    multi ex finibus suis egressi se suaque omnia alienissimis crediderunt,

    to utter strangers, Caes. B. G. 6, 31:

    non alienus sanguine regibus,

    Liv. 29, 29; Vell. 2, 76.—

    Hence alienus and propinquus are antith.,

    Cic. Lael. 5, 19:

    ut neque amicis neque etiam alienioribus desim,

    id. Fam. 1, 9 Manut.:

    ut tuum factum alieni hominis, meum vero conjunctissimi et amicissimi esse videatur,

    id. ib. 3, 6.—
    2.
    Trop.: alienum esse in or ab aliquā re, to be a stranger to a thing, i. e. not to be versed in or familiar with, not to understand:

    in physicis Epicurus totus est alienus,

    Cic. Fin. 1, 6, 17:

    homo non alienus a litteris,

    not a stranger to, not unversed in, id. Verr. 2, 2, 26.—
    3.
    Foreign to a thing, i. e. not suited to it, unsuitable, incongruous, inadequate, inconsistent, unseasonable, inapposite, different from (opp. aptus); constr. with gen., dat., abl., and ab; cf. Burm. ad Ov. F. 1, 4; Manut. ad Cic. Fam. 9, 14, 5; Spald. ad Quint. 6, 3, 33; Zumpt, Gr. § 384.
    (α).
    With gen.:

    pacis (deorum),

    Lucr. 6, 69:

    salutis,

    id. 3, 832:

    aliarum rerum,

    id. 6, 1064:

    dignitatis alicujus,

    Cic. Fin. 1, 4, 11:

    neque aliena consili (sc. domus D. Bruti),

    convenient for consultation, Sall. C. 40, 5 Kritz al.—
    (β).
    With dat.:

    quod illi causae maxime est alienum,

    Cic. Caecin. 9, 24: arti oratoriae, Quint. prooem. 5; 4, 2, 62; Sen. Q. N. 4 praef.—
    (γ).
    With abl.:

    neque hoc dii alienum ducunt majestate suā,

    Cic. Div. 1, 38, 83:

    homine alienissimum,

    id. Off. 1, 13, 41:

    dignitate imperii,

    id. Prov. Cons. 8, 18:

    amicitiā,

    id. Fam. 11, 27:

    existimatione meā,

    id. Att. 6, 1:

    domus magis his aliena malis,

    farther from, Hor. S. 1, 9, 50:

    loco, tempore,

    Quint. 6, 3, 33.—
    (δ).
    With ab:

    alienum a vitā meā,

    Ter. Ad. 5, 8, 21: a dignitate rei publicae, Tib. Gracch. ap. Gell. 7, 19, 7:

    a sapiente,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    a dignitate,

    id. Fam. 4, 7:

    navigationis labor alienus non ab aetate solum nostrā, verum etiam a dignitate,

    id. Att. 16, 3.—
    (ε).
    With inf. or clause as subject:

    nec aptius est quidquam ad opes tuendas quam diligi, nec alienius quam timeri,

    Cic. Off. 2, 7, 23:

    non alienum videtur, quale praemium Miltiadi sit tributum, docere,

    Nep. Milt. 6, 1.—
    4.
    Averse, hostile, unfriendly, unfavorable to:

    illum alieno animo a nobis esse res ipsa indicat,

    Ter. Ad. 3, 2, 40; Cic. Deiot. 9, 24:

    a Pyrrho non nimis alienos animos habemus,

    id. Lael. 8 fin.:

    sin a me est alienior,

    id. Fam. 2, 17:

    ex alienissimis amicissimos reddere,

    id. ib. 15, 4 al.:

    Muciani animus nec Vespasiano alienus,

    Tac. H. 2, 74.—Rar. transf. to things; as in the histt., alienus locus, a place or ground unfavorable for an engagement, disadvantageous (opp. suus or opportunus; cf.

    Gron. Obs. 4, 17, 275): alieno loco proelium committunt,

    Caes. B. G. 1, 15:

    alienissimo sibi loco contra opportunissimo hostibus conflixit,

    Nep. Them. 4, 5 Brem.—So of time unfitting, inconvenient, unfavorable, Varr. R. R. 3, 16:

    ad judicium corrumpendum tempus alienum,

    Cic. Verr. 1, 5; id. Caecin. 67:

    vir egregius alienissimo rei publicae tempore exstinctus,

    id. Brut. 1; id. Fam. 15, 14.—Of other things: alienum ( dangerous, perilous, hurtful) suis rationibus, Sall. C. 56, 5; Cels. 4, 5.—
    5.
    In medic. lang.
    a.
    Of the body, dead, corrupted, paralyzed (cf. alieno, II. B. 2.), Scrib. Comp. 201.—
    b.
    Of the mind, insane, mad (cf. alieno and alienatio):

    Neque solum illis aliena mens erat, qui conscii conjurationis fuerant,

    Sall. C. 37, 1 Herz.—
    II.
    Subst.
    1.
    ălĭēnus, i, m., a stranger.
    a.
    One not belonging to one's house, family, or country:

    apud me cenant alieni novem,

    Plaut. Stich. 3, 2, 21:

    ut non ejectus ad alienos, sed invitatus ad tuos īsse videaris,

    Cic. Cat. 1, 9, 23:

    quas copias proximis suppeditari aequius est, eas transferunt ad alienos,

    id. Off. 1, 14: cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni, id. Am. 5, 19:

    quasi ad alienos durius loquebatur,

    Vulg. Gen. 42, 7:

    a filiis suis an ab alienis?

    ib. Matt. 17, 24:

    cives potiores quam peregrini, propinqui quam alieni,

    Cic. Lael. 5:

    quod alieno testimonium redderem, in eo non fraudabo avum meum,

    Vell. 2, 76.—
    b.
    One not related to a person or thing:

    in longinquos, in propinquos, in alienos, in suos irruebat,

    Cic. Mil. 28, 76:

    vel alienissimus rusticae vitae, naturae benignitatem miretur,

    Col. 3, 21, 3.—
    2.
    ălĭēnum, i, n., the property of a stranger:

    Haec erunt vilici officia: alieno manum abstineant, etc.,

    Cato, R. R. 5, 1:

    alieno abstinuit,

    Suet. Tit. 7:

    ex alieno largiri,

    Cic. Fam. 3, 8, 8; so,

    de alieno largiri,

    Just. 36, 3, 9:

    alieni appetens, sui profugus,

    Sall. C. 5; Liv. 5, 5:

    in aliena aedificium exstruere,

    Cic. Mil. 27, 74 (cf.:

    in alieno solo aedificare,

    Dig. 41, 1, 7).— Plur.,
    a.
    The property of a stranger:

    quid est aliud aliis sua eripere, aliis dare aliena?

    Cic. Off. 2, 23; Liv. 30, 30: aliena pervadere, a foreign (in opp. to the Roman) province, Amm. 23, 1.—
    b.
    The affairs or interests of strangers: Men. Chreme, tantumue ab re tuast oti tibi, aliena ut cures, ea, quae nihil ad te attinent. Chrem. Homo sum;

    humani nihil a me alienum puto,

    Ter. Heaut. 1, 1, 23:

    aliena ut melius videant quam sua,

    id. ib. 3, 1, 95.—
    c.
    Things strange, foreign, not belonging to the matter in hand:

    Quod si hominibus bonarum rerum tanta cura esset, quanto studio aliena ac nihil profutura multumque etiam periculosa petunt, etc.,

    Sall. J. 1, 5; hence, aliena loqui, to talk strangely, wildly, like a crazy person:

    Quin etiam, sic me dicunt aliena locutum, Ut foret amenti nomen in ore tuum,

    Ov. Tr. 3, 19:

    interdum in accessione aegros desipere et aliena loqui,

    Cels. 3, 18 (v. alieniloquium).
    Comp. rare, but sup. very freq.; no adv. in use.

    Lewis & Short latin dictionary > alienus

  • 14 importunus

    importūnus ( inp-), a, um, adj. [from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence], unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).
    I.
    In gen. (rare):

    num importunum tempus in tanto otio?

    Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum):

    aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus,

    Sall. J. 92, 7:

    importuna locorum,

    Sil. 3, 540; cf.:

    Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat,

    Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18:

    vi quidem regere patriam aut parentis importunum est,

    Sall. J. 3, 2.—
    II.
    ln partic., pregn.
    A.
    Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare):

    quom illi inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 8:

    neque alius importunior acutiorque morbus est,

    Cels. 4, 3:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 16, 37:

    Caphareus,

    stormy, Ov. M. 14, 481.—
    B.
    With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
    1.
    Of living beings:

    tam enim esse clemens tyrannus quam rex importunus potest,

    Cic. Rep. 1, 33:

    importunus atque amens tyrannus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    crudelis atque importuna mulier,

    id. Clu. 63, 177:

    tam importunus tamque crudelis,

    id. Fin. 1, 10, 35:

    crudelissimus atque importunissimus tyrannus,

    Liv. 29, 17, 20:

    uxor importuna atque incommoda,

    Plaut. As. 1, 1, 47:

    senex,

    Ter. Heaut. 1, 2, 23:

    importunissimus hostis,

    Cic. Cat. 2, 6, 12:

    decemviri,

    Liv. 5, 2, 8:

    plebeii quam fuerint importuni, vides,

    Cic. Fam. 9, 21 fin.:

    locutores,

    Gell. 1, 15, 1:

    dives et importunus,

    Hor. Ep. 2, 2, 185:

    eripiet curule cui volet importunus ebur,

    id. ib. 1, 6, 54:

    volucres,

    Verg. G. 1, 470; Hor. S. 1, 8, 6; cf.:

    ales (bubo), i. e. infausta,

    Verg. A. 12, 864.—
    2.
    Of things:

    immanis atque importuna natura,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    libidines,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    111: clades civitatis,

    id. Brut. 97, 332:

    mors,

    Ov. Am. 3, 9, 19:

    sitis famesque argenti,

    Hor. Ep. 1, 18, 23:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6. — Adv.: importunē ( inp-), unsuitably, unseasonably; rudely, violently:

    confidere suis testibus et importune insistere,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    repetere,

    Dig. 13, 6, 17:

    immittere versum de Pyrrho,

    Gell. 10, 16, 18:

    vexare civitates tyrannica crudelitate,

    Just. 42, 1.— Comp.:

    insultare veritati,

    Lact. 5, 2. — Sup.:

    facere,

    Gell. 20, 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > importunus

  • 15 incommodus

    I.
    Adj.
    A.
    Of things (class. and freq.):

    iter,

    Ter. Hec. 3, 4, 1:

    res,

    id. ib. 4, 2, 27: valetudo, Cic. Brut. 34, 130:

    colloquium pro re nata non incommodum,

    id. Att. 14, 6, 1:

    ne voce quidem incommodā,

    Liv. 3, 14, 6:

    severitas morum,

    id. 27, 31, 7:

    conflictatio turbae,

    Quint. 3, 8, 29; 1, 7, 16:

    eorum controversiam non incommodum videtur cum utrorumque ratione exponere,

    Cic. Inv. 1, 34, 57:

    naves propugnatoribus incommodae,

    Liv. 30, 10, 15.— Comp.:

    ut actori incommodior esset exhibitio,

    Dig. 10, 4, 11: incommodioris condicionis homines, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 1. — Sup.:

    in rebus ejus incommodissimis,

    Cic. Clu. 59, 161. —
    B.
    Of persons, troublesome (rare but class.):

    aliquid huic responde, commode, ne incommodus nobis sit,

    Plaut. Poen. 1, 2, 189 (but not in Bacch. 3, 2, 17;

    v. Ritschl ad h. l.): idem facilem et liberalem patrem incommodum esse amanti filio disputat,

    Cic. N. D. 3, 29, 73.—
    II.
    Subst.: incommŏdum, i, n., inconvenience, trouble, disadvantage, detriment, injury, misfortune (freq. and class.):

    quom ejus incommodum tam aegre feras,

    Plaut. Capt. 1, 2, 43:

    nostro incommodo detrimentoque, si est ita necesse, doleamus,

    Cic. Brut. 1, 4:

    qui locus est talis, ut plus habeat adjumenti quam incommodi,

    id. de Or. 2, 24, 102:

    non modo incommodi nihil ceperunt, sed etiam... in quaestu sunt versati,

    id. Verr. 2, 3, 46, § 109:

    timet, ne ipse aliquo afficiatur incommodo,

    id. Off. 1, 7, 24:

    accidit repentinum incommodum: tanta enim tempestas cooritur, ut, etc.,

    Caes. B. C. 1, 48, 1:

    ab officio abduci incommodo,

    Cic. Lael. 2, 8; cf.

    ellipt.: nec id incommodo tuo (sc. feceris),

    id. Att. 12, 47, 1:

    quae res magnum nostris attulit incommodum,

    Caes. B. C. 3, 63, 5:

    quid iniquitas loci habeat incommodi,

    id. B. G. 7, 45, 9:

    si quid importetur nobis incommodi,

    Cic. Off. 2, 5, 18:

    ex eo concursu navium magnum esse incommodum acceptum,

    Caes. B. G. 5, 10 fin.; cf.:

    ut acceptum incommodum virtute sarciretur (shortly before: detrimentum acceptum),

    id. B. C. 3, 73, 4:

    reiciendi, deminuendi, devitandive incommodi causa,

    Cic. Inv. 2, 5, 18: incommodum inter eos (socios) commune est, loss (opp. lucrum), Gai. Inst. 3, 150.—Rarely with gen. rei:

    commoveri incommodo valetudinis,

    Cic. Att. 7, 7, 3; cf.

    morbi,

    id. Mur. 23, 47.—In plur.:

    multis incommodis difficultatibusque affectus,

    id. Div. in Caecil. 3, 8; id. N. D. 1, 9 fin.; id. Lael. 13, 48:

    tot incommodis conflictati,

    Caes. B. G. 5, 35, 5; id. B. C. 3, 10, 6.— With gen.:

    corporum,

    i. e. diseases, Plin. 24, 17, 102, § 162:

    pulmonum,

    id. 28, 7, 21, § 75:

    vesicae,

    id. 27, 12, 101, § 126:

    ferre incommoda vitae,

    Juv. 13, 21. —
    III.
    Adv.: incommŏdē, inconveniently, incommodiously, unfortunately, unseasonably:

    fores Hae sonitu suo moram mihi obiciunt incommode,

    Plaut. Trin. 5, 1, 8; Ter. Eun. 2, 3, 37:

    posse pro re nata te non incommode ad me in Albanum venire,

    Cic. Att. 7, 8, 2:

    accidit,

    Caes. B. G. 5, 33, 4:

    adversari,

    Liv. 4, 8, 6.— Comp.:

    cum illo quidem actum optime est: mecum incommodius,

    Cic. Lael. 4, 15.— Sup.:

    incommodissime navigare,

    Cic. Att. 5, 9, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > incommodus

  • 16 inportunus

    importūnus ( inp-), a, um, adj. [from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence], unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).
    I.
    In gen. (rare):

    num importunum tempus in tanto otio?

    Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum):

    aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus,

    Sall. J. 92, 7:

    importuna locorum,

    Sil. 3, 540; cf.:

    Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat,

    Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18:

    vi quidem regere patriam aut parentis importunum est,

    Sall. J. 3, 2.—
    II.
    ln partic., pregn.
    A.
    Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare):

    quom illi inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 8:

    neque alius importunior acutiorque morbus est,

    Cels. 4, 3:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 16, 37:

    Caphareus,

    stormy, Ov. M. 14, 481.—
    B.
    With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
    1.
    Of living beings:

    tam enim esse clemens tyrannus quam rex importunus potest,

    Cic. Rep. 1, 33:

    importunus atque amens tyrannus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    crudelis atque importuna mulier,

    id. Clu. 63, 177:

    tam importunus tamque crudelis,

    id. Fin. 1, 10, 35:

    crudelissimus atque importunissimus tyrannus,

    Liv. 29, 17, 20:

    uxor importuna atque incommoda,

    Plaut. As. 1, 1, 47:

    senex,

    Ter. Heaut. 1, 2, 23:

    importunissimus hostis,

    Cic. Cat. 2, 6, 12:

    decemviri,

    Liv. 5, 2, 8:

    plebeii quam fuerint importuni, vides,

    Cic. Fam. 9, 21 fin.:

    locutores,

    Gell. 1, 15, 1:

    dives et importunus,

    Hor. Ep. 2, 2, 185:

    eripiet curule cui volet importunus ebur,

    id. ib. 1, 6, 54:

    volucres,

    Verg. G. 1, 470; Hor. S. 1, 8, 6; cf.:

    ales (bubo), i. e. infausta,

    Verg. A. 12, 864.—
    2.
    Of things:

    immanis atque importuna natura,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    libidines,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    111: clades civitatis,

    id. Brut. 97, 332:

    mors,

    Ov. Am. 3, 9, 19:

    sitis famesque argenti,

    Hor. Ep. 1, 18, 23:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6. — Adv.: importunē ( inp-), unsuitably, unseasonably; rudely, violently:

    confidere suis testibus et importune insistere,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    repetere,

    Dig. 13, 6, 17:

    immittere versum de Pyrrho,

    Gell. 10, 16, 18:

    vexare civitates tyrannica crudelitate,

    Just. 42, 1.— Comp.:

    insultare veritati,

    Lact. 5, 2. — Sup.:

    facere,

    Gell. 20, 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > inportunus

  • 17 intempestivus

    in-tempestīvus, a, um, adj., untimely, unseasonable, inopportune, inconvenient.
    I.
    Lit.:

    postes intempestivos excisos credo,

    Plaut. Most. 3, 2, 141:

    imbres,

    Lucr. 2, 873; 929; 6, 1101:

    amicitia numquam intempestiva est,

    Cic. Lael. 6:

    epistula,

    id. Att. 4, 14:

    cupido,

    Ov. M. 10, 689:

    intempestivā turbantes festa Minervā,

    i. e. by their unseasonable spinning, id. ib. 4, 33:

    immodica et intempestiva libido,

    Vell. 2, 68, 4:

    quid hoc joco intempestivius,

    Val. Max. 7, 8, 9:

    gula,

    gratified at unseasonable times, Suet. Vit. 13:

    intempestivo partu extracto,

    premature, Amm. 23, 2, 17.—
    II.
    Transf., that acts or does a thing unseasonably:

    anseres continuo clamore intempestivi,

    Plin. 18, 35, 87, § 363.— Adv. in two forms.
    1.
    Form intempestīvē, out of season, unseasonably:

    accedere,

    Cic. Off. 1, 25:

    adire ad aliquem,

    id. Fam. 11, 16; Liv. 45, 21:

    fovere vulnera mentis,

    Ov. P. 4, 11, 19; Phaedr. 3, 19, 12:

    juvare,

    Tac. A. 2, 23.—
    2.
    Form intempestīvīter, unseasonably:

    dicere,

    Gell. 4, 20 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > intempestivus

  • 18 laevus

    laevus, a, um, adj. [cf. Gr. laios], left, on the left side (mostly poet.; syn.: sinister, scaevus).
    I.
    Lit.: ut idem nunc sit laevus;

    et e laevo sit mutua dexter,

    Lucr. 4, 301 (325):

    manus,

    Cic. Ac. 2, 47, 145:

    ab laeva manu,

    Plaut. Aul. 4, 3, 1: habeo equidem hercle oculum. Py. At laevom dico, Plaut. Mil. 4, 7, 24:

    latus,

    Ov. M. 12, 415: auris id. ib. 12, 336:

    pes,

    id. ib. 12, 101:

    umerus,

    id. H. 9, 62:

    Pontus,

    lying to the left, id. P. 4, 9, 119:

    iter,

    Verg. A. 5, 170:

    habena,

    Hor. Ep. 1, 15, 12:

    amnis,

    the left bank, Tac. A. 2, 8:

    laevā in parte mamillae,

    Juv. 7, 159. —
    B. 1.
    laeva, ae, f.
    (α).
    (Sc. manus.) The left hand:

    opsecro te hanc per dexteram, perque hanc sororem laevam,

    Plaut. Poen. 3, 1, 9:

    Ilionea petit dextrā, laevāque Serestum,

    Verg. A. 1, 611; id. ib. 2, 552;

    7, 188: cognovi clipeum laevae gestamina nostrae,

    Ov. M. 15, 163; id. ib. 4, 782;

    8, 321: hinc factum est ut usus anulorum exemtus dexterae, in laevam relegaretur,

    Macr. S. 7, 13, 11; so,

    dextera laevaque,

    Juv. 6, 561; 658.—
    (β).
    (Sc. pars.) The left side:

    laevam cuncta cohors remis ventisque petivit,

    Verg. A. 3, 563:

    laevam pete,

    go to the left, Ov. M. 3, 642.—Esp. freq. adv.: laevā, on the left side, on the left:

    dextrā montibus, laevā Tiberi amne saeptus,

    on the left, Liv. 4, 32:

    dextrā laevāque duo maria claudunt,

    id. 21, 43: so, a laevā: Diana facem jacit a laeva, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. Rel. v. 55 Vahl.); Vulg. Exod. 14, 22.—So, ad laevam, in laevam, to the left, on the left: ante, et pone;

    ad laevam, et ad dexteram,

    Cic. Univ. 13:

    si in laevam detorserit,

    Plin. 28, 8, 27, § 93.—
    2.
    In neutr.: laevum, on the left ( poet.):

    intonuit laevum,

    Verg. A. 2, 693; 9, 631:

    laevum extendere comas,

    Juv. 6, 495: in laevum, adverbially, to the left:

    fleximus in laevum cursus,

    Ov. Tr. 1, 10, 17:

    dixit in laevum conversus,

    Juv. 4, 120 (Jahn, in laevam).— Plur.: laeva, ōrum, n., places lying on the left:

    laeva tenent Thetis et Melite,

    Verg. A. 5, 825:

    Thracen et laeva Propontidos intrat,

    Ov. F. 5, 257.—
    II.
    Trop.
    A.
    Awkward, stupid, foolish, silly:

    si mens non laeva fuisset,

    Verg. E. 1, 16; id. A. 2, 54:

    o ego laevus, Qui purgor bilem sub verni temporis horam,

    Hor. A. P. 301.—
    B.
    Of ill omen, unfavorable, inconvenient; unfortunate, unlucky, bad, pernicious:

    Sirius laevo contristat lumine caelum,

    Verg. A. 10, 275:

    peccatum fateor, cum te sic tempore laevo Interpellarim,

    Hor. S. 2, 4, 4:

    teque nec laevus vetat ire picus,

    id. C. 3, 27, 15:

    laevo monitu pueros producit avaros,

    Juv. 14, 228:

    omen,

    Val. Fl. 6, 70:

    ignis,

    i. e. a pestilence, Stat. Th. 1, 634; Claud. Idyll. 2, 92; Sil. 1, 464 Rupert; so,

    numina laeva (opp. dextra or propitia),

    unfavorable gods, hostile deities, Verg. G. 4, 7 Jahn and Forbig. ad loc.:

    impia Cappadocum tellus et numine laevo Visa tibi,

    Mart. 6, 85, 3; Sil. 14, 494; 15, 512; Arn. adv. Gent. 3, 26.—
    C.
    In the language of augurs, fortunate, lucky, propitious (because the Romans, by turning their faces to the south, had the eastern signs on their left hand;

    v. sinister): laeva prospera existimantur, quoniam laevā parte mundi ortus est,

    Plin. 2, 54, 55, § 142; cf. Liv. 1, 18:

    omina,

    Phaedr. 3, 18, 12:

    tonitru dedit omina laevo Juppiter,

    Ov. F. 4, 833; cf. Verg. A. 2, 693; 9, 631 (I. B. 2 supra).—Hence, adv.: laevē, awkwardly, wrongly ( poet.), Hor. Ep. 1, 7, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > laevus

  • 19 perincommodus

    pĕr-incommŏdus, a, um, adj., very inconvenient, very troublesome or annoying:

    alicui,

    Liv. 37, 41, 3.— Adv.: pĕrin-commŏdē, very inconveniently, very unfortunately:

    accidit perincommode, quod, etc.,

    Cic. Att. 1, 17, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > perincommodus

См. также в других словарях:

  • inconvénient — [ ɛ̃kɔ̃venjɑ̃ ] n. m. • 1220 adj. « qui ne convient pas »; lat. inconveniens 1 ♦ Vx Accident fâcheux; désagrément, embarras. 2 ♦ Mod. Conséquence, suite fâcheuse d une action, d une situation donnée. Situation qui entraîne des inconvénients… …   Encyclopédie Universelle

  • inconvénient — inconvénient, ente 1. (in kon vé ni an, an t ) adj. Terme vieilli. Qui ne convient pas. •   Encore n a t il pas été inconvénient que les choses n arrivassent pas tout d un coup à la plus haute élévation, BALZAC le Prince, ch. 15. •   Et si ses… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • inconvenient — INCONVENIÉNT, inconveniente, s.n. Neajuns, dezavantaj; dificultate, obstacol, piedică. [pr.: ni ent] – Din fr. inconvénient, lat. inconveniens, ntis. Trimis de valeriu, 21.07.2003. Sursa: DEX 98  INCONVENIÉNT s. 1. v. dificultate. 2. v.… …   Dicționar Român

  • inconvenient — Inconvenient, Infortunium, Casus aduersi. Un inconvenient et malencontre qui vient soudainement, Nimbus. Cet inconvenient nous est survenu, Illud incommodum accessit nobis. Un inconvenient advenu en un proces, et dont on ne se doutoit aucunement …   Thresor de la langue françoyse

  • inconvenient — Inconvenient. s. m. Accident fascheux. Je suis marry de l inconvenient qui vous est arrivé. Il se prend pour difficulté, suite fascheuse dans les choses qu on projette, ou qu on execute. Tomber d un inconvenient dans un autre. éviter un… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • inconvenient — UK US /ˌɪnkənˈviːniənt/ adjective ► causing problems or difficulties: inconvenient hour/moment/time »They rescheduled the meeting for a very inconvenient time. »I can call back later if it s inconvenient. »an inconvenient detail/fact/truth …   Financial and business terms

  • Inconvenient — In con*ven ient, a. [L. inconveniens unbefitting: cf. F. inconv[ e]nient. See {In } not, and {Convenient}.] [1913 Webster] 1. Not becoming or suitable; unfit; inexpedient. [1913 Webster] 2. Not convenient; giving trouble, uneasiness, or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • inconvenient — (adj.) late 14c., injurious, dangerous, from O.Fr. inconvénient (13c.), from L. inconvenientem (nom. inconveniens) unsuitable, not accordant, dissimilar, from in not, opposite of (see IN (Cf. in ) (1)) + convenientem (see CONVENIENT (Cf.… …   Etymology dictionary

  • inconvenient — index ill advised, inopportune, undesirable, unfavorable, unfit, unsuitable, untimely Burton s Legal Thesaurus. William C. Bur …   Law dictionary

  • inconvenient — [adj] bothersome, troublesome annoying, awkward, cumbersome, detrimental, difficult, disadvantageous, discommoding, discommodious, disturbing, embarrassing, incommodious, inexpedient, inopportune, pestiferous, prejudicial, remote, tiresome,… …   New thesaurus

  • inconvenient — [in΄kən vēn′yənt] adj. [OFr < L inconveniens] not convenient; specif., a) not favorable to one s comfort; difficult to do, use, or get to; causing trouble or bother; unhandy b) Obs. not appropriate inconveniently adv …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»