Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

morose

  • 1 mōrōsē

        mōrōsē adv.    [morosus], peevishly, captiously, morosely: ferre hominum ineptias.

    Latin-English dictionary > mōrōsē

  • 2 morose

    mōrōsē, adv., v. morosus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > morose

  • 3 morosus

    1.
    mōrōsus, a, um, adj. [mos; cf. Cic. Tusc. 4, 24, 54], peevish, fretful, wayward, capricious, captious, morose (syn.: tristis, severus, gravis, difficilis;

    class.): usque eo difficiles ac morosi sumus, ut nobis non satisfaciat ipse Demosthenes,

    Cic. Or. 29, 104:

    at sunt morosi et anxii, et iracundi et difficiles senes,

    id. Sen. 18, 65:

    canities,

    Hor. C. 1, 9, 17.—Of excessive care:

    circa corporis curam morosior,

    particular, fastidious, Suet. Caes. 45.—Of things concr. and abstr.:

    cupressus natu morosa,

    that grows with difficulty, Plin. 16, 33, 60, § 139:

    morbus,

    stubborn, Ov. A. A. 2, 323:

    caelandi subtilitas,

    anxious, painful, Plin. 35, prooem. §

    1: si tibi morosa prurigine verminat auris,

    Mart. 14, 23.—Hence, adv.: mōrōsē.
    1.
    Peevishly, fretfully, captiously, morosely (class.):

    morose ferre hominum ineptias,

    Cic. Brut. 67, 236.—
    2.
    Scrupulously, carefully:

    terram non morose legit,

    Plin. 18, 13, 34, § 128. — Comp.:

    pallium morosius ordinatum,

    Tert. Pall. 4.— Sup.:

    morosissime,

    Suet. Aug. 66.
    2.
    mŏrōsus, a, um, adj. [mora], lingering, slow, slow in coming (lato Lat.):

    cui morosum videtur quodcunque futurum est,

    Cassiod. in Psa. 34, 20:

    iter fieri morosum quod ad celeritatem est inventum,

    id. Var. 1, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > morosus

  • 4 acerbus

        acerbus adj. with comp. and sup.    [2 AC-].—In taste, harsh, bitter, unripe: uva, Ph. — Meton., to the senses, harsh, sharp, bitter: frigus, H.: recitator, of harsh voice, H. — Neut. plur. As adv.: acerba sonans, V. — Fig., of character and conduct, rough, harsh, violent, rigorous, crabbed, severe, repulsive, hard, morose: acerbus odistis et fugis, H.: occupat speciem taciturnus acerbi, morose, H.: convicium, Ph. — Neut. plur. As adv.: acerba fremens, chafing with rage, V. — Of things, events, etc., premature, crude, unripe: virginis aures, O.: funus, V.: mors, O. — Grievous, bitter, severe, oppressive, burdensome, distressing: dilectus, a rigid conscription, L.: acerba fata Romanos agunt, H.: volnus, V.: imperium acerbius, N.: luctus: mors acerbissima.— Subst: quidquid acerbi est, all the bitterness (of death), V.: tot acerba, V.
    * * *
    acerba -um, acerbior -or -us, acerbissimus -a -um ADJ
    harsh, strident, bitter, sour; unripe, green, unfinished; grievous; gloomy

    Latin-English dictionary > acerbus

  • 5 austērus

        austērus adj.    with comp., αὐστηρόσ, severe, rigid, morose, austero more ac modo: austerior et gravior.—Of style: suavitas, serious: poemata, H.—Burdensome: labor, H.
    * * *
    austera -um, austerior -or -us, austerissimus -a -um ADJ
    austere, plain; bitter, sour; dry (wine); sharp, pungent; dark, somber, morose

    Latin-English dictionary > austērus

  • 6 difficilis

        difficilis e, adj. with comp. and sup.    [dis- + facilis], hard, difficult, troublesome, impracticable, laborious, perilous: res, T.: facilia ex difficillimis redigere, Cs.: opus: locus: in locos difficilīs abire, S.: valles, Cs.: oppidum difficili ascensu: transitus, Cs.: aditūs, H.: tempus anni difficillimum, Cs.: difficili rei p. tempore, peril: casus difficilior, S.: difficilioribus usi tempestatibus, Cs: adversas (res) ferre difficile esset: non fuisse difficile cavere, Cs.—Prov.: difficile est, crimen non prodere voltu, O.—With supin. abl.: difficile factu est non probare: quo de genere difficile dictu est.— As subst n.: pati vel difficillima, the greatest hardships: in difficili esse, embarrassed, L.: ex difficili petenda, O.— Hard to manage, obstinate, captious, morose, surly: parens in liberos: Difficilem offendet garrulus, H.: senes: avunculus difficillimā naturā, N.: difficili bile tumet iecur, H.: Penelope procis, H.: precibus, O.: terrae, intractable, V.
    * * *
    difficile, difficilior -or -us, difficillimus -a -um ADJ
    difficult; hard; hard to manage, obstinate. intractable; morose

    Latin-English dictionary > difficilis

  • 7 amārus

        amārus adj.    with comp, bitter, pungent: salices, V.: calices amariores, Ct.: Doris, i. e. the brackish sea, V.—Fig., bitter, afflicting, sad: casūs, O.: amores dulces, V.— Plur n. as subst, bitternesses, bitter things: amara Temperat risu, H.: curarum, H. — Bitter, caustic, severe: dicta, O.— Relentless: hostis, V.—Morose, ill-natured: mulieres, T.: amariorem me senectus facit.
    * * *
    amara -um, amarior -or -us, amarissimus -a -um ADJ
    bitter, brackish, pungent; harsh, shrill; sad, calamitous; ill-natured, caustic

    Latin-English dictionary > amārus

  • 8 auster

        auster trī, m    [AVS-], the south wind: portus ab austro tutus, Cs.: vehemens: turbidus, H.: pluvius, O.: frigidus, V.: floribus austrum inmisi, have exposed to the parching blast, V.—The south country, the south: in aquilonis austrive partibus: mundus Libyae devexus in austros, south of Libya, V.
    * * *
    I
    austeris -e, austerior -or -us, austerrimus -a -um ADJ
    austere, plain; bitter, sour; dry (wine); sharp, pungent; dark, somber, morose
    II
    south; south wind; southern parts (pl.)

    Latin-English dictionary > auster

  • 9 sub-mōrōsus (summ-)

        sub-mōrōsus (summ-) adj.,    somewhat peevish, rather morose: quasi submorosa ridicula.

    Latin-English dictionary > sub-mōrōsus (summ-)

  • 10 trīstis

        trīstis e, adj. with comp. and sup.    [2 TER-], sad, sorrowful, mournful, dejected, melancholy, gloomy, downcast, disconsolate: quaerere ex te, quid tristis esses: tristis, demissus: tristīs adfatus amicos, H.: Sequanos tristīs, capite demisso, terram intueri, Cs.: tristis erat et me maestum videbat, Cu.— Gloomy, peevish, morose, sullen, illhumored: Navita (Charon), V.: dii, H.— Stern, harsh, severe: iudex: cum tristibus severe vivere. —Of things, bringing sorrow, melancholy, saddening, unhappy, sad, dismal, gloomy: ut tuum laetissimum diem cum tristissimo meo conferam: tristia ad recordationem exempla, L.: tristissuma exta: tristissimi exsili solacium, L.: Kalendae, H.: clades, H.: morbus, V.: ius sepulcri, O.: pars subiere feretro, Triste ministerium, V.: tristique palus inamabilis undā, V.—As subst n., a sad thing, pest, bane, sorrow: Triste lupus stabulis, V.: interdum miscentur tristia laetis, O.: nune ego mitibus Mutare quaero tristia, H.—Of taste, harsh, disagreeable, bitter: suci, V.: absinthia, O.—Of smell, offensive, foul: anhelitus oris, O.— Expressing sorrow, gloomy, sad, melancholy, stern, harsh: voltus tristior: Tristis severitas inest in voltu, T.: vita tristior: sermo (opp. iocosus), H.: tua tristia iussa, V.: sententia, O.: responsum, L.
    * * *
    tristis, triste ADJ
    sad, sorrowful; gloomy

    Latin-English dictionary > trīstis

  • 11 acedior

    acediari, acediatus sum V DEP
    be morose/peevish; be weary (Souter)

    Latin-English dictionary > acedior

  • 12 acedior

    ăcēdĭor, āri, 1, v. dep. [akêdia], to be morose, peevish, Vulg. Sir. 6, 26; 22, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > acedior

  • 13 acerbum

    ăcerbus, a, um, adj. [fr. 2. acer, like superbus fr. super, yet the short ă should be noticed], harsh to the taste, of every object which has an astringent effect upon the tongue (opp. suavis, Lucr. 4, 661 sq.).
    I.
    Prop.:

    Neptuni corpus acerbum,

    bitter, briny, Lucr. 2, 472; and esp. of unripe fruit, sharp, sour, harsh, and the like:

    uva primo est peracerba gustatu, deinde maturata dulcescit,

    Cic. de Sen. 15:

    saporum genera tredecim reperiuntur: acer, acutus, acerbus, acidus, salsus, etc.,

    Plin. 15, 27, 32; and since the harshness of fruit is always a sign of immaturity, so Varro, Cicero, Pliny, et al. use acerbus as a syn. for crudus, immaturus, unripe, crude, lit. and trop.: nondum matura uva est, nolo acerbam sumere, Phaed. 4, 2, 4; so Ov. Am. 2, 14, 24;

    and trop.: impolitae res et acerbae si erunt relictae,

    Cic. Prov. Cons. 14; cf. Gell. 13, 2.—Hence: virgo acerba, not yet marriageable, Varr. ap. Non. 247, 15; and esp. poet. (opp. to virgo matura, v. maturus): funus acerbum, as a translation of the Gr. thaWatos aôros (Eur. Orest. 1030), Auct. Or. pro Dom. 16:

    ante diem edere partus acerbos,

    premature, Ov. F. 4, 647. —
    B.
    Transf.
    (α).
    to sounds, harsh, hoarse, rough, shrill:

    serrae stridentis acerbum horrorem, Lucr, 2, 410: vox acerbissima,

    Auct. Her. 4, 47;
    (β).
    to feeling, sharp, keen:

    frigus,

    bitter, Hor. Ep. 1, 17, 53.
    II.
    Fig.
    A.
    Of men: Rough, coarse, repulsive, morose, violent, hard, rigorous, severe:

    melius de quibusdam acerbos inimicos mereri quam eos amicos, qui dulces videantur,

    Cic. Lael. 24:

    posse enim asotos ex Aristippi, acerbos e Zenonis schola exire,

    for there may go forth sensualists from the school of Aristippus, crabbed fellows from that of Zeno, id. N. D. 3, 31 (cf. acriculus):

    acerbissimi feneratores,

    id. Att. 6, 1;

    so of adversaries or enemies,

    violent, furious, bitter, Cic. Fam. 1, 4:

    acerbissimus hostis,

    id. Cat. 4, 6 fin.; so id. Fam. 3, 8:

    acerbus odisti,

    Hor. S. 1, 3, 85 K. &

    H.: quid messes uris acerba tuas?

    Tib. 1, 2, 98 al. —
    B.
    Of things, harsh, heavy, disagreeable, grievous, troublesome, bitter, sad (very often, esp. in Cic.):

    ut acerbum est, pro benefactis cum mali messem metas!

    Plaut. Ep. 5, 2, 52; cf. Ter. Hec. 3, 1, 1; Att. ap. Non. 72, 29:

    in rebus acerbis,

    Lucr. 3, 54:

    acerbissimum supplicium,

    Cic. Cat. 4, 6:

    acerbissima vexatio,

    id. ib. 4, 1:

    acerba memoria temporis,

    id. Planc. 41: acerbissimā morte affectus, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2 al.—Hence acerbum funus (diff. from above), a bitter, painful death, Plaut. Am. 1, 1, 35:

    acerbum funus filiae,

    id. As. 3, 3, 5, and so Nep. Cim. 4: vita ejus fuit secura et mors acerba, afflicting, painful, unwelcome. —In the neutr. subst.: ăcer-bum, i, calamity, misfortune, Ov. Tr. 5, 2, 21; Verg. A. 12, 500—acerba, n. plur. adv. acc. to the Gr. idiom, Lucr. 5, 34 (cf. acuta et al.), several times imitated by Verg. A. 12, 398; 9, 794; id. G. 3, 149.— Adv.: ăcerbe, harshly, sharply, severely, etc., in the trop. signif. of the adj., Cic. Fam. 1, 5; id. N. D. 2, 33; id. Planc. 1:

    idem acerbe severus in filium,

    id. Off. 3, 31, 112; Liv. 3, 50. 12; 7, 3, 9; Tac. A. 2, 87 al.— Comp., Cic. Lael. 16; Suet. Tib. 25.— Sup., Cic. Att. 11, 1; Caes. B. C. 1, 2; also Cic. Planc. 35, 86, where, of an exclamation of severe grief, acerbissime for acerrime is defended against Lambinus and Ernesti by Wunder, Planc. l. c. p. 217; so B. & K.

    Lewis & Short latin dictionary > acerbum

  • 14 acerbus

    ăcerbus, a, um, adj. [fr. 2. acer, like superbus fr. super, yet the short ă should be noticed], harsh to the taste, of every object which has an astringent effect upon the tongue (opp. suavis, Lucr. 4, 661 sq.).
    I.
    Prop.:

    Neptuni corpus acerbum,

    bitter, briny, Lucr. 2, 472; and esp. of unripe fruit, sharp, sour, harsh, and the like:

    uva primo est peracerba gustatu, deinde maturata dulcescit,

    Cic. de Sen. 15:

    saporum genera tredecim reperiuntur: acer, acutus, acerbus, acidus, salsus, etc.,

    Plin. 15, 27, 32; and since the harshness of fruit is always a sign of immaturity, so Varro, Cicero, Pliny, et al. use acerbus as a syn. for crudus, immaturus, unripe, crude, lit. and trop.: nondum matura uva est, nolo acerbam sumere, Phaed. 4, 2, 4; so Ov. Am. 2, 14, 24;

    and trop.: impolitae res et acerbae si erunt relictae,

    Cic. Prov. Cons. 14; cf. Gell. 13, 2.—Hence: virgo acerba, not yet marriageable, Varr. ap. Non. 247, 15; and esp. poet. (opp. to virgo matura, v. maturus): funus acerbum, as a translation of the Gr. thaWatos aôros (Eur. Orest. 1030), Auct. Or. pro Dom. 16:

    ante diem edere partus acerbos,

    premature, Ov. F. 4, 647. —
    B.
    Transf.
    (α).
    to sounds, harsh, hoarse, rough, shrill:

    serrae stridentis acerbum horrorem, Lucr, 2, 410: vox acerbissima,

    Auct. Her. 4, 47;
    (β).
    to feeling, sharp, keen:

    frigus,

    bitter, Hor. Ep. 1, 17, 53.
    II.
    Fig.
    A.
    Of men: Rough, coarse, repulsive, morose, violent, hard, rigorous, severe:

    melius de quibusdam acerbos inimicos mereri quam eos amicos, qui dulces videantur,

    Cic. Lael. 24:

    posse enim asotos ex Aristippi, acerbos e Zenonis schola exire,

    for there may go forth sensualists from the school of Aristippus, crabbed fellows from that of Zeno, id. N. D. 3, 31 (cf. acriculus):

    acerbissimi feneratores,

    id. Att. 6, 1;

    so of adversaries or enemies,

    violent, furious, bitter, Cic. Fam. 1, 4:

    acerbissimus hostis,

    id. Cat. 4, 6 fin.; so id. Fam. 3, 8:

    acerbus odisti,

    Hor. S. 1, 3, 85 K. &

    H.: quid messes uris acerba tuas?

    Tib. 1, 2, 98 al. —
    B.
    Of things, harsh, heavy, disagreeable, grievous, troublesome, bitter, sad (very often, esp. in Cic.):

    ut acerbum est, pro benefactis cum mali messem metas!

    Plaut. Ep. 5, 2, 52; cf. Ter. Hec. 3, 1, 1; Att. ap. Non. 72, 29:

    in rebus acerbis,

    Lucr. 3, 54:

    acerbissimum supplicium,

    Cic. Cat. 4, 6:

    acerbissima vexatio,

    id. ib. 4, 1:

    acerba memoria temporis,

    id. Planc. 41: acerbissimā morte affectus, Serv. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2 al.—Hence acerbum funus (diff. from above), a bitter, painful death, Plaut. Am. 1, 1, 35:

    acerbum funus filiae,

    id. As. 3, 3, 5, and so Nep. Cim. 4: vita ejus fuit secura et mors acerba, afflicting, painful, unwelcome. —In the neutr. subst.: ăcer-bum, i, calamity, misfortune, Ov. Tr. 5, 2, 21; Verg. A. 12, 500—acerba, n. plur. adv. acc. to the Gr. idiom, Lucr. 5, 34 (cf. acuta et al.), several times imitated by Verg. A. 12, 398; 9, 794; id. G. 3, 149.— Adv.: ăcerbe, harshly, sharply, severely, etc., in the trop. signif. of the adj., Cic. Fam. 1, 5; id. N. D. 2, 33; id. Planc. 1:

    idem acerbe severus in filium,

    id. Off. 3, 31, 112; Liv. 3, 50. 12; 7, 3, 9; Tac. A. 2, 87 al.— Comp., Cic. Lael. 16; Suet. Tib. 25.— Sup., Cic. Att. 11, 1; Caes. B. C. 1, 2; also Cic. Planc. 35, 86, where, of an exclamation of severe grief, acerbissime for acerrime is defended against Lambinus and Ernesti by Wunder, Planc. l. c. p. 217; so B. & K.

    Lewis & Short latin dictionary > acerbus

  • 15 amarum

    ămārus, a, um, adj. [cf. ômos; Sanscr. āmas = raw, amlas = sour; Germ. Ampfer = sorrel, Curtius; cf. Heb., mar = bitter], bitter (syn. acerbus).
    I.
    Lit., of tasto (opp. dulcis):

    absinthi latex,

    Lucr. 1, 941; 4, [p. 101] 15:

    amara atque aspera,

    id. 2, 404:

    sensusjudicat dulce, amarum,

    Cic. Fin. 2, 12; so id. N. D. 3, 13:

    salices,

    pungent, Verg. E. 1, 79: Doris amara, brackish, i. e. the sea, id. ib. 10, 5:

    os,

    bitter taste in the mouth, Cels. 1, 3:

    calices amariores,

    i. e. harsh wine, Cat. 27, 2:

    aquae amarissimae,

    Vulg. Num. 5, 18.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of the hearing, rough, sharp, shrill (cf. acer):

    sonitus,

    Stat. Th. 10, 553, and,
    2.
    Of smell, disagreeable, offensive:

    fructus amarus odore,

    Plin. 18, 12, 30, § 122.—
    II.
    Trop.
    A.
    Calamitous, unpleasant, sad (mostly poet.):

    amara dies et nectis amarior umbra,

    Tib. 2, 4, 11:

    casus,

    Ov. Tr. 5, 4, 15; so,

    amara mors,

    Vulg. 1 Reg. 15, 32:

    amores dulces aut amari,

    Verg. E. 3, 110:

    amarissimae leges necessitatis,

    Val. Max. 7, 6:

    amaritudo mea amarissima,

    Vulg. Isa. 38, 17.— Subst. plur., bitterness, bitter things:

    et amara laeto Temperet risu,

    Hor. C. 2, 16, 26:

    amara curarum,

    id. ib. 4, 12, 19.—
    B.
    Of speech, bitter, biting, acrimonious, sarcastic, caustic, severe:

    dictis amaris,

    Ov. Tr. 3, 11, 31; so,

    scriptis,

    id. P. 4, 14, 37:

    hostis,

    Verg. A. 10, 900:

    sales,

    Quint. 10, 1, 117.—
    C.
    Of conduct, morose, ill - natured, sour, irritable: mulieres, * Ter. Hec. 4, 4, 88:

    amariorem me senectus facit,

    Cic. Att. 14, 21.— Adv., bitterly, in three forms:
    a.
    ămārē, Plaut. Truc. 1, 2, 78; Sen. Ben. 5, 23; Vulg. Isa. 22, 4; ib. Matt. 26, 75.— Comp., Macr. Somn. Scip. 2, 1.— Sup., Suet. Tib. 54.—
    * b.
    ămā-rĭter, Hier. Ep. 23.—
    c.
    ămārum, App. M. 6, p. 178, 26; Amm. 21, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > amarum

  • 16 amarus

    ămārus, a, um, adj. [cf. ômos; Sanscr. āmas = raw, amlas = sour; Germ. Ampfer = sorrel, Curtius; cf. Heb., mar = bitter], bitter (syn. acerbus).
    I.
    Lit., of tasto (opp. dulcis):

    absinthi latex,

    Lucr. 1, 941; 4, [p. 101] 15:

    amara atque aspera,

    id. 2, 404:

    sensusjudicat dulce, amarum,

    Cic. Fin. 2, 12; so id. N. D. 3, 13:

    salices,

    pungent, Verg. E. 1, 79: Doris amara, brackish, i. e. the sea, id. ib. 10, 5:

    os,

    bitter taste in the mouth, Cels. 1, 3:

    calices amariores,

    i. e. harsh wine, Cat. 27, 2:

    aquae amarissimae,

    Vulg. Num. 5, 18.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of the hearing, rough, sharp, shrill (cf. acer):

    sonitus,

    Stat. Th. 10, 553, and,
    2.
    Of smell, disagreeable, offensive:

    fructus amarus odore,

    Plin. 18, 12, 30, § 122.—
    II.
    Trop.
    A.
    Calamitous, unpleasant, sad (mostly poet.):

    amara dies et nectis amarior umbra,

    Tib. 2, 4, 11:

    casus,

    Ov. Tr. 5, 4, 15; so,

    amara mors,

    Vulg. 1 Reg. 15, 32:

    amores dulces aut amari,

    Verg. E. 3, 110:

    amarissimae leges necessitatis,

    Val. Max. 7, 6:

    amaritudo mea amarissima,

    Vulg. Isa. 38, 17.— Subst. plur., bitterness, bitter things:

    et amara laeto Temperet risu,

    Hor. C. 2, 16, 26:

    amara curarum,

    id. ib. 4, 12, 19.—
    B.
    Of speech, bitter, biting, acrimonious, sarcastic, caustic, severe:

    dictis amaris,

    Ov. Tr. 3, 11, 31; so,

    scriptis,

    id. P. 4, 14, 37:

    hostis,

    Verg. A. 10, 900:

    sales,

    Quint. 10, 1, 117.—
    C.
    Of conduct, morose, ill - natured, sour, irritable: mulieres, * Ter. Hec. 4, 4, 88:

    amariorem me senectus facit,

    Cic. Att. 14, 21.— Adv., bitterly, in three forms:
    a.
    ămārē, Plaut. Truc. 1, 2, 78; Sen. Ben. 5, 23; Vulg. Isa. 22, 4; ib. Matt. 26, 75.— Comp., Macr. Somn. Scip. 2, 1.— Sup., Suet. Tib. 54.—
    * b.
    ămā-rĭter, Hier. Ep. 23.—
    c.
    ămārum, App. M. 6, p. 178, 26; Amm. 21, 9 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > amarus

  • 17 Cato

    Căto, ōnis, m. [1. catus], a cognomen of several celebrated Romans in the gens Porcia, Valeria, Vettia al.
    I.
    M. Porcius Cato the elder, distinguished as a rigid judge of morals; hence with the appel. Censorius;

    whose most celebrated works were the Origines and De Re Rustica,

    Cic. de Or. 3, 33, 135; Liv. 31, 1 sqq.; Plin. 7, 27, 28, § 100; 7, 30, 31, § 112; cf., concerning him, Bernhardy, Röm. Litt. p. 521 sq.; 650; Bähr, Lit. Gesch. p. 515; 258; 354 al.;

    Ellendt, Cic. Brut. p. xix.-xxv.—As appel. of a severe judge,

    Mart. 1, prooem. fin.; Phaedr. 4, 7, 21.—Hence,
    B.
    Cătōnĭānus, a, um, adj., of Cato:

    familia,

    Cic. Q. Fr. 4, 6, 5:

    aetas,

    Sen. Tranq. 7, 5:

    illa (i. e. praecepta),

    id. Ep. 94, 27:

    lingua,

    i. e. of high morality, Mart. 9, 27, 14.—
    II.
    His descendant, M. Porcius Cato the younger, the enemy of Cœsar, who committed suicide after the battle of Pharsalia, at Utica; hence with the appel. Uticensis.—
    B.
    Cătōnīni, ōrum, m., the adherents or friends of Cato, Cic. Fam. 7, 25, 1; cf. catonium.—Concerning both, and the Porcian family in gen., v. Gell. 13, 20 Hertz, p. 19 Bip.—On account of their serious and austere character, serious, or gloomy, morose men are called Catones, Sen. Ep. 120, 19; cf. Juv. 2, 40; Phaedr. 4, 7, 21; Petr. 132.—
    III.
    Valerius Cato, a celebrated grammarian of Gaul, and poet of the time of Sulla, Cat. 56; Ov. Tr. 2, 436; Suet. Gram. 2; 4; 11.—
    IV.
    Dionysius Cato, author of the Disticha de moribus, prob. about the time of Constantine; v. the Disticha, with the Sententiae of Syrus, at the end of the Fabulae of Phaedrus, Bip.

    Lewis & Short latin dictionary > Cato

  • 18 difficilis

    dif-fĭcĭlis, e (old form difficul, like facul, famul, simul, etc., Varr. ap. Non. 111, 25), adj. [facilis; hence, far from easy to do, to accomplish, to bear, etc.; v. facilis], hard, difficult, troublesome (very freq. and class.).
    I.
    In gen.:

    nulla est tam facilis res, quin difficilis siet, quom invitus facias,

    Ter. Heaut. 4, 6, 1; cf. Plaut. Trin. 3, 2, 20; and:

    sacrorum diligentiam difficilem, apparatum perfacilem esse voluit,

    Cic. Rep. 2, 14 Mos.:

    quae facilia ex difficillimis animi magnitudo redegerat,

    Caes. B. G. 2, 27, fin.:

    quam graves, quam difficiles plerisque videntur calamitatum societates!

    Cic. Lael. 17 fin.:

    res arduae ac difficiles,

    id. Inv. 2, 54, 163; cf. id. Or. 10; id. Tusc. 3, 34 fin.; Plin. 17, 4, 3, § 28:

    contortae res et difficiles,

    Cic. de Or. 1, 58 fin.:

    quam scopuloso difficilique in loco verser,

    id. Div. in Caecil. 11, 35; cf.:

    in locos difficiles abire,

    Sall. J. 87 fin. Kritz.:

    iter angustum et difficile,

    Caes. B. G. 1, 6; id. B. C. 1, 65, 3:

    valles,

    id. ib. 1, 68, 2:

    difficili et arduo ascensu,

    id. ib. 3, 34; Cic. Verr. 2, 4, 23:

    difficilis atque impedita palus,

    Caes. B. G. 7, 19:

    transitus,

    id. ib. 6, 7, 5:

    aditus,

    id. ib. 7, 36; Hor. S. 1, 9, 56:

    tempus anni difficillimum,

    Caes. B. C. 1, 48, 5:

    difficili rei publicae tempore,

    Cic. de Imp. Pomp. 21:

    difficillimo reip. tempore,

    id. Phil. 5, 13, 36; cf. id. Caecin. 4, 11:

    difficilioribus usi tempestatibus,

    Caes. B. C. 3, 15, 4:

    partus,

    Plin. 24, 5, 13, § 22:

    urina,

    id. 23, 9, 83, § 165:

    venter,

    id. 22, 13, 15, §

    33 et saep.: (Macer et Lucretius) alter humilis, alter difficilis,

    Quint. 10, 1, 87 Frotsch.:

    nimium difficile est reperiri amicum,

    Plaut. Trin. 3, 1, 20;

    so with a subjectclause,

    Ter. And. 1, 3, 6; Lucr. 1, 138; Cic. Lael. 6, 22; 8, 26; 10, 33 et saep.; Caes. B. G. 1, 14, 2; 7, 58, 2; id. B. C. 1, 50 fin. et saep.; cf.:

    difficile ad fidem est in tam antiqua re, quot pugnaverint ceciderintve exacto affirmare numero,

    Liv. 3, 5, 12:

    difficile est longum subito deponere amorem,

    Cat. 77, 13.—Prov.:

    difficile est, crimen non prodere vultu,

    Ov. M. 2, 447:

    difficile est, tristi fingere mente jocum,

    Tib. 3, 7, 2:

    (rebus) difficilibus ad eloquendum,

    Cic. Off. 1, 35, 126:

    ad percipiendum,

    Quint. 8 prooem. § 4.—With supin.:

    difficile factu est,

    Cic. Rep. 1, 43; so,

    factu,

    id. Off. 1, 21, 71; id. N. D. 3, 1; id. Univ. 11:

    dictu,

    id. Lael. 3, 12; 7, 23; id. Fam. 1, 7, 2:

    aditu (locus),

    Sall. J. 91 fin. Kritz.—With dat.:

    fructus difficilis concoctioni,

    Plin. 23, 8, 79, § 151.—With gerund.:

    in difficili esse,

    Liv. 3, 65, 11; cf.:

    in facili esse,

    id. 3, 8, 9; so,

    in difficili rem esse,

    Cels. 5, 26 fin.:

    ille casus in difficili est, si, etc.,

    Dig. 28, 2, 29, § 15.
    II.
    In partic., of character, hard to manage or to please, obstinate, captious, morose, surly:

    difficiles ac morosi,

    Cic. Or. 29 fin.; cf. id. Fin. 1, 18, 61; Att. ap. Non. 407, 25; Hor. S. 2, 5, 90; id. A. P. 173:

    senex,

    Ter. Heaut. 3, 2, 24; cf.:

    moderati nec difficiles nec inhumani senes,

    Cic. de Sen. 3, 7:

    sunt morosi et anxii et iracundi et difficiles senes,

    id. ib. 18, 65:

    avunculus difficillimā naturā,

    Nep. Att. 5; cf.:

    difficili bile tumet jecur,

    Hor. C. 1, 13, 4: parens in liberos difficilis, Att. ap. Cic. N. D. 3, 29, 72:

    Penelopen difficilem procis,

    Hor. C. 3, 10, 11:

    vocanti,

    id. ib. 3, 7, 32:

    Gradivo,

    Ov. A. A. 2, 566:

    precibus,

    id. P. 2, 2, 20.— Trop.:

    terrae,

    intractable, Verg. G. 2, 179. —Prov.:

    difficilem oportet aurem habere ad crimina,

    deaf, inaccessible, Pub. Syr. 133 (Rib.).— Adv., in three forms (but the use of the adv. is mostly avoided by the best authors, difficile est taking its place, v. supra).
    (α).
    diffĭcĭlē, with difficulty (perh. not ante-Aug.), Vell. 2, 63, 3; Plin. 11, 18, 19, § 62; 27, 12, 94, § 120; Suet. Gramm. 11; Just. 27, 3, 2; Pall. Jan. 7; Tert. Apol. 48.—
    (β).
    diffĭculter, with difficulty (the usual form), Caes. B. C. 1, 62; Sall. C. 14, 5; Liv. 1, 52, 4; 42, 54, 3; Tac. A. 12, 35; Suet. Claud. 41; Quint. 1, 3, 3 al.—
    (γ).
    diffĭcĭl-ĭter, with difficulty (rare), Cic. Ac. 2, 16, 49 and 50; Col. 5, 3, 1; 5, 7, 1; Lact. Mort. Pers. 9, 7.—
    b.
    Comp.:

    difficilius,

    Caes. B. G. 7, 58; Quint. 1, 12, 8; 11, 2, 28; Plin. 22, 21, 28, § 56; Suet. Caes. 29; id. Ner. 43 al.—
    c.
    Sup.:

    difficillime,

    Cic. Lael. 17, 64; Plin. 16, 33, 60, § 139; 19, 7, 35, § 117 al.

    Lewis & Short latin dictionary > difficilis

  • 19 importunus

    importūnus ( inp-), a, um, adj. [from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence], unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).
    I.
    In gen. (rare):

    num importunum tempus in tanto otio?

    Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum):

    aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus,

    Sall. J. 92, 7:

    importuna locorum,

    Sil. 3, 540; cf.:

    Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat,

    Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18:

    vi quidem regere patriam aut parentis importunum est,

    Sall. J. 3, 2.—
    II.
    ln partic., pregn.
    A.
    Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare):

    quom illi inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 8:

    neque alius importunior acutiorque morbus est,

    Cels. 4, 3:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 16, 37:

    Caphareus,

    stormy, Ov. M. 14, 481.—
    B.
    With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
    1.
    Of living beings:

    tam enim esse clemens tyrannus quam rex importunus potest,

    Cic. Rep. 1, 33:

    importunus atque amens tyrannus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    crudelis atque importuna mulier,

    id. Clu. 63, 177:

    tam importunus tamque crudelis,

    id. Fin. 1, 10, 35:

    crudelissimus atque importunissimus tyrannus,

    Liv. 29, 17, 20:

    uxor importuna atque incommoda,

    Plaut. As. 1, 1, 47:

    senex,

    Ter. Heaut. 1, 2, 23:

    importunissimus hostis,

    Cic. Cat. 2, 6, 12:

    decemviri,

    Liv. 5, 2, 8:

    plebeii quam fuerint importuni, vides,

    Cic. Fam. 9, 21 fin.:

    locutores,

    Gell. 1, 15, 1:

    dives et importunus,

    Hor. Ep. 2, 2, 185:

    eripiet curule cui volet importunus ebur,

    id. ib. 1, 6, 54:

    volucres,

    Verg. G. 1, 470; Hor. S. 1, 8, 6; cf.:

    ales (bubo), i. e. infausta,

    Verg. A. 12, 864.—
    2.
    Of things:

    immanis atque importuna natura,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    libidines,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    111: clades civitatis,

    id. Brut. 97, 332:

    mors,

    Ov. Am. 3, 9, 19:

    sitis famesque argenti,

    Hor. Ep. 1, 18, 23:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6. — Adv.: importunē ( inp-), unsuitably, unseasonably; rudely, violently:

    confidere suis testibus et importune insistere,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    repetere,

    Dig. 13, 6, 17:

    immittere versum de Pyrrho,

    Gell. 10, 16, 18:

    vexare civitates tyrannica crudelitate,

    Just. 42, 1.— Comp.:

    insultare veritati,

    Lact. 5, 2. — Sup.:

    facere,

    Gell. 20, 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > importunus

  • 20 inportunus

    importūnus ( inp-), a, um, adj. [from porto, qs. not conducive, not proper; opp. opportunus; hence], unfit, unsuitable, inconvenient (cf.: molestus, intempestivus, praeposterus).
    I.
    In gen. (rare):

    num importunum tempus in tanto otio?

    Cic. de Or. 2, 5, 20 B. and K. (al. inopportunum):

    aggeribus turribusque et aliis machinationibus locus inportunus,

    Sall. J. 92, 7:

    importuna locorum,

    Sil. 3, 540; cf.:

    Armeniam petunt, id temporis importunam, quia hiems occipiebat,

    Tac. A. 12, 12: etenim est in eo loco sedes huic nostro non importuna sermoni, Crass. ap. Cic. de Or. 3, 5, 18:

    vi quidem regere patriam aut parentis importunum est,

    Sall. J. 3, 2.—
    II.
    ln partic., pregn.
    A.
    Troublesome, grievous, distressing, dangerous (rare):

    quom illi inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 8:

    neque alius importunior acutiorque morbus est,

    Cels. 4, 3:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 16, 37:

    Caphareus,

    stormy, Ov. M. 14, 481.—
    B.
    With respect to character, indecorous, unmannerly, uncivil, rude, morose, harsh, churlish, cruel, savage (class.; syn.: crudelis, immanis; opp. clemens).
    1.
    Of living beings:

    tam enim esse clemens tyrannus quam rex importunus potest,

    Cic. Rep. 1, 33:

    importunus atque amens tyrannus,

    id. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    crudelis atque importuna mulier,

    id. Clu. 63, 177:

    tam importunus tamque crudelis,

    id. Fin. 1, 10, 35:

    crudelissimus atque importunissimus tyrannus,

    Liv. 29, 17, 20:

    uxor importuna atque incommoda,

    Plaut. As. 1, 1, 47:

    senex,

    Ter. Heaut. 1, 2, 23:

    importunissimus hostis,

    Cic. Cat. 2, 6, 12:

    decemviri,

    Liv. 5, 2, 8:

    plebeii quam fuerint importuni, vides,

    Cic. Fam. 9, 21 fin.:

    locutores,

    Gell. 1, 15, 1:

    dives et importunus,

    Hor. Ep. 2, 2, 185:

    eripiet curule cui volet importunus ebur,

    id. ib. 1, 6, 54:

    volucres,

    Verg. G. 1, 470; Hor. S. 1, 8, 6; cf.:

    ales (bubo), i. e. infausta,

    Verg. A. 12, 864.—
    2.
    Of things:

    immanis atque importuna natura,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 8:

    libidines,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    111: clades civitatis,

    id. Brut. 97, 332:

    mors,

    Ov. Am. 3, 9, 19:

    sitis famesque argenti,

    Hor. Ep. 1, 18, 23:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6. — Adv.: importunē ( inp-), unsuitably, unseasonably; rudely, violently:

    confidere suis testibus et importune insistere,

    Cic. Ac. 2, 25, 80:

    repetere,

    Dig. 13, 6, 17:

    immittere versum de Pyrrho,

    Gell. 10, 16, 18:

    vexare civitates tyrannica crudelitate,

    Just. 42, 1.— Comp.:

    insultare veritati,

    Lact. 5, 2. — Sup.:

    facere,

    Gell. 20, 6, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > inportunus

См. также в других словарях:

  • Morose — Mo*rose (m[ o]*r[=o]s ), a. [L. morosus, prop., excessively addicted to any particular way or habit, fr. mos, moris, manner, habit, way of life: cf. F. morose.] 1. Of a sour temper; sullen and austere; ill humored; severe. A morose and affected… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • morose — (adj.) 1530s gloomy, from L. morosus morose, peevish, hypercritical, fastidious, from mos (gen. moris) habit, custom (see MORAL (Cf. moral) (adj.)). In English, manners by itself means (good) manners, but here the implication in Latin is (bad)… …   Etymology dictionary

  • morose — index disconsolate, lugubrious, pessimistic Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • morose — glum, gloomy, saturnine, dour, *sullen, surly, sulky, crabbed Analogous words: splenetic, choleric, *irascible, testy, cranky, cross: peevish, snappish, waspish, petulant, *irritable: brusque, gruff (see BLUFF) …   New Dictionary of Synonyms

  • morose — [adj] depressed, pessimistic acrimonious, blue*, brusque, cantankerous, choleric, churlish, crabbed*, crabby*, cranky*, cross, dolorous, dour, down, down in the dumps*, down in the mouth*, frowning, gloomy, glum, grouchy, gruff, harsh, having… …   New thesaurus

  • morose — ► ADJECTIVE ▪ sullen and ill tempered. DERIVATIVES morosely adverb moroseness noun. ORIGIN Latin morosus peevish …   English terms dictionary

  • morose — [mə rōs′] adj. [L morosus, peevish, fretful, fastidious < mos (gen. moris), manner: see MOOD1] 1. ill tempered; gloomy, sullen, etc. 2. characterized by gloom morosely adv. moroseness n …   English World dictionary

  • morose — 1. morose [ mɔroz ] adj. • 1615; lat. morosus ♦ Qui est d une humeur chagrine, que rien ne peut égayer. ⇒ 1. chagrin, 1. morne, renfrogné , sombre, triste; dépressif. « C était la conscience de sa vie manquée qui lui donnait un air morose »… …   Encyclopédie Universelle

  • morose — (mo rô z ) adj. Qui est d humeur chagrine. •   Amis, hier, j étais faible et morose, L aimable fée apparaît à mes yeux, BÉRANG. Tailleur..    Il se dit des choses. Humeur, caractère morose. •   Anacréon, chargé du poids des ans moroses, Pour… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • MOROSE — adj.des deux genres Chagrin, difficile, bizarre. C est un homme très morose. Caractère, humeur morose …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • MOROSE — adj. des deux genres Qui est d’une humeur chagrine. C’est un homme très morose. Par extension, Caractère, humeur morose …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»