Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

guttur+v

  • 21 Phinides

    Phīneus, ĕi and ĕos (Gr. acc. plur. Phineas, Mart. 9, 26, 10), m., = Phineus.
    I.
    King of Salmydessus, in Thrace. He possessed the gift of prophecy, but was struck with blindness for having deprived his sons of sight, upon a false accusation made against them by Idœa, their step-mother, Ov. M. 7, 3; Val. Fl. 4, 425; Hyg. Fab. 19; Serv. Verg. A. 3, 209; Ov. A. A. 1, 339; id. R. Am. 355.—
    2.
    Transf., a blind man, Mart. 9, 26, 10.—Hence,
    B.
    Phīnēïus and Phīnēus, a, um, adj., of or belonging to Phineus, Phinean:

    Phineïa domus,

    Verg. A. 3, 212:

    guttur,

    Ov. F. 6, 131:

    Phineum venenum,

    Petr. 136:

    aves,

    the Harpies, Sen. Thyest. 154.—
    2.
    Phīnīdes, ae, m., a male descendant of Phineus, Ov. Ib. 273.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Phinides

  • 22 raucus

    raucus, a, um, adj. [from root ru-, to make a loud noise, ravus], hoarse.
    I.
    Lit. (freq. and class.):

    rogitando sum raucus factus,

    Plaut. Ep. 2, 1, 16: expurigabo ad raucam ravim omnia, id. Fragm. ap. Non. 164, 19:

    nos raucos saepe attentissime audiri video: at Aesopum, si paulum irrauserit, explodi,

    Cic. de Or. 1, 61, 259; Prop. 1, 16, 39:

    cornices,

    Lucr. 6, 751:

    palumbes,

    Verg. E. 1, 58:

    cicadae,

    id. ib. 2, 12:

    fauces,

    Lucr. 6, 1189; cf.

    guttur,

    Ov. M. 2, 484:

    os aselli,

    id. F. 1, 433:

    vox (ranarum),

    id. M. 6, 377:

    garrulitas (picarum),

    id. ib. 5, 678:

    stridor (simiae),

    id. ib. 14, 100:

    quaere peregrinum vicinia rauca reclamat,

    screaming herself hoarse, Hor. Ep. 1, 17, 62; cf.

    circus,

    Juv. 8, 59 Rup.:

    causidici,

    Mart. 4, 8, 2:

    rogatores,

    id. 10, 5, 4:

    Codrus,

    Juv. 1, 2:

    cohors (Gallorum),

    id. 6, 514:

    illa (puella) sonat raucum quiddam,

    Ov. A. A. 3, 289; cf. the foll.— Poet., in gen., of the swan:

    dant sonitum rauci per stagna loquacia cygni,

    Verg. A. 11, 458.— Comp.:

    raucior,

    Mart. Cap. 1, § 28; Serv. ad Verg. A. 7, 704.—
    2.
    Transf., of inanimate things, hoarse, hollow, or deep sounding, harsh, rough, grating, etc. (only in the poets):

    cornu,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 41:

    cymbala,

    id. 3, 17 (4, 16), 36:

    tibia,

    id. 3, 10 (4, 9), 23:

    ossa (tubae),

    id. 4 (5), 3, 20; cf.

    aes (i. e. tuba),

    Verg. G. 4, 71 et saep.:

    murmur (undae),

    id. ib. 1, 109; cf. Hadria, Hor. C. 2, 14, 14:

    litus,

    Stat. Th. 5, 291:

    Aquilo,

    Mart. 1, 50, 20:

    tonitrua,

    Stat. Th. 2, 40:

    postes,

    Prop. 4 (5), 8, 49; cf. Ov. Am. 1, 6, 50: aes (i. e. scutum). Verg. A. 2, 545 et saep.:

    amnis Rauca sonans,

    id. ib. 9, 125; cf.:

    tumidus post flamina pontus Rauca gemit,

    Luc. 5, 217:

    arma raucum gemuere,

    Sil. 2, 245; cf. Ov. A. A. 3, 289.—
    II.
    Trop.:

    te vero nolo, nisi ipse rumor jam raucus erit factus, ad Baias venire,

    has become faint, died away, Cic. Fam. 9, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > raucus

  • 23 salebra

    săl_bra, ae (orig. adj., sc. via), f. [salio], a jolting-place, roughness in a road.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    demonstrant astra salebras,

    Prop. 3, 16 (4, 15), 15; Hor. Ep. 1, 17, 53; Mart. 9, 58, 5:

    salebris sollicitari,

    Col. 9, 8, 3.—
    II.
    Transf.:

    senile guttur salebris spiritŭs praegravavit,

    irregular breathing, panting, Val. Max. 9, 12, ext. 6.—
    III.
    Trop.
    A.
    Of speech, harshness, roughness, ruggedness (class.):

    proclivi currit oratio: venit ad extremum: haeret in salebră,

    i.e. it sticks fast, Cic. Fin. 5, 28, 84; plur.:

    Herodotus sine ullis salebris fluit,

    id. Or. 12, 39:

    numquam in tantas salebras incidisset,

    id. Fin. 2, 10, 30; Mart. 11, 90, 2.—
    * B.
    Salebra tristitiae, i. e. a cloud of sadness, Val. Max. 6, 9, ext. 5.

    Lewis & Short latin dictionary > salebra

  • 24 senilis

    sĕnīlis, e, adj. [senex], of or belonging to old people, aged, senile (freq. and class.):

    Tages puerili specie dicitur visus, sed senili fuisse prudentiā,

    Cic. Div. 2, 23, 50; cf.

    partes (opp. viriles),

    Hor. A. P. 176:

    senile aliquid (opp. adulescentis aliquid),

    Cic. Sen. 11, 38:

    corpus,

    id. Sest. 22, 50:

    artus,

    Ov. M. 7, 250:

    vultus,

    id. ib. 8, 528:

    genae,

    id. ib. 8, 210:

    guttur,

    Hor. Epod. 3, 2:

    ruga,

    Ov. F. 5, 58:

    statua incurva,

    of an old man, Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87:

    anni,

    Ov. M. 7, 163; 13, 66; and poet.: hiems (as the last, latest season of the year), id. ib. 15, 212:

    animus,

    Liv. 10, 22:

    stultitia,

    Cic. Sen. 11, 36:

    auctoritas morum,

    Quint. 11, 1, 32:

    artes,

    Tac. A. 3, 8:

    adoptio,

    id. ib. 1, 7 fin.:

    senile illud facinus,

    that wicked old woman, App. M. 4, p. 148, 9.—
    * Adv.: sĕnīlĭter, after the manner of an old person:

    tremere,

    Quint. 1, 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > senilis

  • 25 seniliter

    sĕnīlis, e, adj. [senex], of or belonging to old people, aged, senile (freq. and class.):

    Tages puerili specie dicitur visus, sed senili fuisse prudentiā,

    Cic. Div. 2, 23, 50; cf.

    partes (opp. viriles),

    Hor. A. P. 176:

    senile aliquid (opp. adulescentis aliquid),

    Cic. Sen. 11, 38:

    corpus,

    id. Sest. 22, 50:

    artus,

    Ov. M. 7, 250:

    vultus,

    id. ib. 8, 528:

    genae,

    id. ib. 8, 210:

    guttur,

    Hor. Epod. 3, 2:

    ruga,

    Ov. F. 5, 58:

    statua incurva,

    of an old man, Cic. Verr. 2, 2, 35, § 87:

    anni,

    Ov. M. 7, 163; 13, 66; and poet.: hiems (as the last, latest season of the year), id. ib. 15, 212:

    animus,

    Liv. 10, 22:

    stultitia,

    Cic. Sen. 11, 36:

    auctoritas morum,

    Quint. 11, 1, 32:

    artes,

    Tac. A. 3, 8:

    adoptio,

    id. ib. 1, 7 fin.:

    senile illud facinus,

    that wicked old woman, App. M. 4, p. 148, 9.—
    * Adv.: sĕnīlĭter, after the manner of an old person:

    tremere,

    Quint. 1, 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > seniliter

  • 26 sitis

    sĭtis, is (abl. site, Ven. Carm. 2, 13, 3; acc. sitem, Prud. steph. 2, 250), f. [etym. dub.; perh. akin with siccus], thirst (class.; used only in sing.).
    I.
    Lit.:

    demum fodere puteum, ubi sitis fauces tenet,

    Plaut. Most. 2, 1, 33; cf.:

    tibi cum fauces urit sitis,

    Hor. S. 1, 2, 114:

    siti sicca sum,

    Plaut. Curc. 1, 2, 26:

    anum interfecero siti fameque atque algu,

    id. Most. 1, 3, 36; id. Rud. 2, 2, 7; cf.:

    cum cibo et potione fames sitisque depulsa est,

    Cic. Fin. 1, 11, 37:

    explere diuturnam sitim,

    id. Sen. 8, 26; cf.:

    ut sitim nostro possis explere cruore,

    Ov. Tr. 3, 11, 57:

    ubi quarta sitim caeli collegerit hora,

    excited, Verg. G. 3, 327:

    fessa labore sitim collegerat,

    had become thirsty, Ov. M. 5, 446:

    sitim tolerare,

    Tac. G. 4:

    exstinguere sitim,

    Ov. M. 7, 569:

    restinguere,

    Verg. E. 5, 47:

    pellere,

    Hor. C. 2, 2, 14; Stat. Th. 5, 1:

    finire,

    Hor. Ep. 2, 2, 146:

    sedare,

    Lucr. 2, 663; 4, 850; 5, 945; Ov. M. 3, 415:

    famem ac sitim sedare,

    Plin. 11, 53, 119, § 284; Tac. H. 2, 49:

    levare,

    Ov. M. 12, 156; 15, 322:

    relevare,

    id. ib. 6, 354 al.:

    compescere,

    id. ib. 4, 102:

    deponere,

    id. ib. 4, 98:

    defendere fonte,

    Sil. 7, 170:

    avertere,

    id. 8, 572:

    reprimere,

    Curt. 7, 5, 7:

    pomi sitim faciunt,

    provoke, Plin. 23, 7, 70, § 135:

    sucus, qui sitim stimulet,

    id. 23, 7, 67, § 132:

    sitim adferunt (fici),

    id. 23, 7, 63, § 121:

    accendit,

    id. 11, 2, 1, § 3; Curt. 7, 5, 2:

    in lassitudine et in siti,

    Plin. 22, 24, 51, § 111:

    excessit sitim potio,

    was more than enough for, Cels. 1, 2:

    ardere siti,

    Claud. in Ruf. 1, 104:

    sitis arida guttur Urit,

    Ov. M. 11, 129.—
    B.
    Transf., of things (places, plants, etc.), dryness, drought, aridity ( poet. and in post-Aug. prose):

    et Canis arenti torreat arva siti,

    Tib. 1, 4, 42; Verg. G. 2, 353:

    deserta siti regio,

    id. A. 4, 42:

    haurit sitis ignea campos,

    Stat. Th. 4, 699:

    sitis aestatis restinguitur fontibus, i. e. of plants,

    Col. 11, 3, 9; Plin. 19, 2, 8, § 29 al.—
    II.
    Trop., strong or ardent desire, greediness, thirst:

    cupiditatis sitis,

    Cic. Par. 1, 1, 6.—With gen. obj.:

    libertatis,

    Cic. Rep. 1, 43, 66:

    cruoris,

    Ov. M. 13, 768:

    argenti sitis importuna famesque,

    Hor. Ep. 1, 18, 23:

    sitis major famae quam virtutis,

    Juv. 10, 140:

    audiendi,

    Quint. 6, 3, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > sitis

  • 27 tremulus

    trĕmŭlus, a, um, adj. [tremo].
    I.
    Lit., shaking, quaking, quivering, trembling, tremulous ( poet. and in post-Aug. prose):

    anus,

    Plaut. Curc. 1, 3, 3; cf.:

    incurvus, tremulus, labiis demissis, gemens,

    Ter. Eun. 2, 3, 45:

    manus annisque metuque,

    Ov. M. 10, 414; so,

    anni,

    Prop. 4 (5), 7, 73:

    tempus,

    Cat. 61, 161:

    passus (senilis hiemis),

    Ov. M. 15, 212:

    artus,

    Lucr. 3, 7:

    manus,

    Plin. 14, 22, 28, § 142:

    guttur, Cic. poët. Div. 1, 8, 14: ut mare fit tremulum, tenui cum stringitur aura,

    Ov. H. 11, 75:

    harundo,

    id. M. 11, 190:

    canna,

    id. ib. 6, 326:

    cupressus,

    Petr. 131: flamma, Cic. poët. N. D. 2, 43, 110; Verg. E. 8, 105; cf.:

    jubar ignis,

    Lucr. 5, 696:

    ignes,

    id. 4, 405:

    lumen,

    Verg. A. 8, 22:

    motus,

    Lucr. 3, 301:

    horror,

    Prop. 1, 5, 15:

    lorum,

    Luc. 4, 444:

    colores,

    Claud. in Ruf. 2, 356:

    equi,

    i.e. restless, spirited, Nemes. Cyn. 256 (cf. Verg. G. 3, 84 and 250).— Subst.: sacopenium sanat vertigines, tremulos, opisthotonicos, i.e. shaking or trembling in the joints, Plin. 20, 18, 75, § 197; 20, 9, 34, § 85; 23, 4, 47, § 92.—In neutr., adverb.:

    (puella) tam tremulum crissat,

    tremblingly, Mart. 14, 203, 1. —
    II.
    Transf., act., that causes one to shake or shiver:

    frigus,

    Cic. Arat. 68.—
    * Adv.: trĕmŭlē, tremblingly, App. M. 5, p. 168, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > tremulus

  • 28 uro

    ūro, ussi, ustum, 3, v. a. [for uso from root us; cf. Gr. euô, to singe; auô, to kindle], to burn (class.).
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    (sacer ignis) urit corpore serpens Quamcumque arripuit partem,

    Lucr. 6, 660:

    urere ne possit calor amplius aridus artus,

    id. 4, 871:

    calidum hoc est: etsi procul abest, urit male,

    Plaut. Most. 3, 1, 81:

    urit odoratam nocturna in lumina cedrum,

    Verg. A. 7, 13:

    homines in usum nocturni luminis,

    Tac. A. 15, 44:

    picem et ceras alimentaque cetera flammae,

    Ov. M. 14, 533.—
    2.
    In partic.
    a.
    To burn up, destroy by fire, consume (syn. cremo):

    hominem mortuum, inquit lex in XII., in urbe ne sepelito neve urito,

    Cic. Leg. 2, 23, 58 Mos.; so XII. Tab. ib. 2, 24, 60:

    flamma cum corpora fulva leonum soleat torrere atque urere,

    Lucr. 5, 898 (902): in corpore si quid ejusmodi est, quod reliquo corpori noceat, id uri secarique patimur, Cic. Phil. 8, 5, 15:

    agros,

    Liv. 26, 21, 15:

    urbes hostium,

    Tac. H. 2, 12:

    superbas Carthaginis arces,

    Hor. Epod. 7, 6:

    Achaïcus Ignis Iliacas domos,

    id. C. 1, 15, 35; cf.:

    usto ab Ilio,

    id. Epod. 10, 13:

    ustis navibus,

    id. ib. 9, 8:

    neglectis urenda filix innascitur agris,

    id. S. 1, 3, 37:

    cum frondibus uritur arbos,

    Ov. M. 2, 212 et saep.:

    acanthi radices ustis laxatisque mire prosunt,

    burned, scorched, Plin. 22, 22, 34, § 76:

    a sole usti,

    id. 23, 4, 42, § 85:

    ecce sexus infirmus se uri perpetitur,

    Lact. 5, 13, 14:

    urbis hostium,

    Tac. H. 2, 12:

    praedas,

    id. A. 4, 48:

    regionem,

    Curt. 4, 9, 8; 4, 14, 2.—
    b.
    Of encaustic painting, to burn in (very rare):

    picta coloribus ustis puppis,

    Ov. F. 4, 275:

    tabulam coloribus,

    id. ib. 3, 831.—
    B.
    Transf.
    1.
    To burn, i. e. to scorch, parch, dry up; to sting or pain acutely (syn. torreo):

    videmus ceteras partes incultas (terrarum), quod aut frigore rigeant aut urantur calore,

    Cic. Tusc. 1, 28, 69:

    cum Sol gravis ureret arva,

    Ov. M. 6, 339:

    terras (Sol),

    id. ib. 4, 194:

    campum (seges),

    Verg. G. 1, 77 sq.:

    solum (cicer),

    Plin. 18, 12, 32, § 124:

    vineas (fimum suillum),

    id. 17, 27, 46, § 258:

    urentes harenae,

    Hor. C. 3, 4, 31;

    v. Orell. ad h. l.: sitis usserat herbas,

    Ov. F. 4, 299:

    sitis arida guttur Urit,

    id. M. 11, 130:

    fauces urit sitis,

    Hor. S. 1, 2, 114:

    nec febribus uror anhelis,

    Ov. P. 1, 10, 5:

    pestilentia urens simul urbem atque agros,

    Liv. 10, 47, 6:

    dysenteria si urat,

    Plin. 28, 9, 33, § 128: calx urit, discutit, extrahit, burns, heats (when taken as a medicine), id. 36, 24, 57, § 180:

    uri, vinciri, ferroque necari,

    Sen. Ep. 37, 1:

    hae sunt, quarum Delicias et panniculus bombycinus urit,

    oppresses, Juv. 6, 260.—
    2.
    To rub sore; to gall, fret, chafe, corrode:

    calceus... si pede minor, uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    si te gravis uret sarcina chartae,

    id. ib. 1, 13, 6:

    teneros urit lorica lacertos,

    Prop. 4 (5), 3, 23:

    uri virgis,

    Hor. S. 2, 7, 58:

    loris non ureris,

    id. Ep. 1, 16, 47:

    antiqua terebra urit eam partem quam perforat: Gallica excavat nec urit,

    Col. Arb. 8, 3:

    ut prensos urant juga prima juvencos,

    Ov. R. Am. 235. —
    3.
    To pinch with cold; to nip, blast, wither:

    pernoctant venatores in nive, in montibus uri se patiuntur,

    Cic. Tusc. 2, 17, 40:

    Scythae continuis frigoribus uruntur,

    Just. 2, 2, 9:

    iis, quae frigus usserit, sunt remedio,

    Plin. 22, 25, 57, § 119; Ov. Tr. 3, 2, 8; id. F. 1, 680:

    urebant montana nives,

    Luc. 4, 52; Val. Fl. 2, 287.—
    II.
    Trop., to burn, inflame, consume with passion; in pass., to burn, glow, be heated, be inflamed, be enamored; of love or lust:

    me tamen urit amor,

    Verg. E. 2, 68:

    Daphnis me malus urit,

    id. ib. 8, 83:

    vires urit videndo Femina,

    id. G. 3, 215:

    urit me Glycerae nitor, Urit grata protervitas,

    Hor. C. 1, 19, 5 sq. — Pass.:

    uritur infelix Dido,

    Verg. A. 4, 68: Hor. Epod. 14, 13; Ov. M. 1, 496; 3, 464; 7, 22;

    13, 763 al.: meum jecur urere bilis,

    Hor. S. 1, 9, 66:

    ira communiter urit utrumque,

    id. Ep. 1, 2, 13.— Pass.:

    uror, seu, etc.,

    Hor. C. 1, 13, 9.—Of envy:

    urit fulgore suo,

    Hor. Ep. 2, 1, 13.—
    B.
    Transf.
    1.
    To vex, annoy:

    uro hominem,

    I gall the fellow, Ter. Eun. 2, 2, 42; cf. pass.:

    id nunc his cerebrum uritur, Me esse hos trecentos Philippos facturum lucri,

    Plaut. Poen. 3, 5, 25. —
    2.
    In gen., to disturb, harass, annoy, oppress:

    eos bellum Romanum urebat,

    Liv. 10, 17, 1; cf. pass.:

    quo (bello) Italia urebatur,

    id. 27, 39, 9:

    labor aliquem urens,

    id. 36, 23, 5:

    captos legibus ure tuis,

    Ov. Am. 1, 8, 70:

    populum gravis urebat infesto mari annona,

    Vell. 2, 77, 1:

    urebat nobilem populum ablatum mare,

    Flor. 2, 6, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > uro

См. также в других словарях:

  • GUTTUR — animae canalis, Plin. Graece λάρυγξ, βρόγχος, et τραχεῖα αρτηρία, canna pulmonis et aspera arteria, ex Heb. Gap desc: Hebrew fortasse a sono glutientis. Plin. l. XI. c. 37. Homini tantum et vibus intumescit, aquarum quae potantur vitio,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Guttur — (lat.), 1) (Anat.), Gurgel, Kehle; daher Gutturales, Kehllaute, s.u. Laute; 2) (Bot.), die Kehle od. Gurgel, die Vertiefung auf der äußern Fläche an der Unterlippe der maskirten Blume, dem Gaumen (Palatum) entsprechend, dessen Aushöhlung sie… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • guttur — gut·tur (gutґər) [L.] fauces …   Medical dictionary

  • •guttur — i (L). The throat …   Dictionary of word roots and combining forms

  • guttur — …   Useful english dictionary

  • Guttur. appl. — gutturi applicandus( a um), to be applied to the throat …  

  • guttural — guttural, ale, aux [ gytyral, o ] adj. • 1542; du lat. guttur « gosier » 1 ♦ Qui appartient au gosier. Artère gutturale. 2 ♦ Émis par le gosier. ⇒ rauque. Toux, voix gutturale. Son guttural. ♢ Phonét. Vieilli Consonne gutturale, et n. f. une… …   Encyclopédie Universelle

  • goitre — [ gwatr ] n. m. • 1530; goyetre 1492; a. fr. goitron « gorge » XIIe; lat. pop. °gutturio, onis, de guttur « gorge » ♦ Gonflement de la partie antérieure du cou, résultant d une augmentation de volume de la glande thyroïde, dans sa totalité ou… …   Encyclopédie Universelle

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • gutural — (Del lat. guttur, uris, garganta.) ► adjetivo 1 ANATOMÍA De la garganta: ■ debido a la operación, ahora sólo puede emitir sonidos guturales. ► adjetivo/ sustantivo femenino 2 LINGÜÍSTICA Se aplica al sonido consonántico que se articula tocando el …   Enciclopedia Universal

  • gutturale — ● guttural, gutturale, gutturaux adjectif (latin guttur, uris, gosier) Qui est émis du fond de la gorge ; rauque : Cris gutturaux. ● guttural, gutturale, gutturaux (expressions) adjectif (latin guttur, uris, gosier) Vieux. Consonne gutturale ou… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»