-
1 προ-καλέω
προ-καλέω (s. καλέω), hervor- oder herausrufen, gew. med. zu sich heraus-, vorrufen; bes. zum Kampf herausfordern, Il. 13, 809 Od. 8, 142; u. mit dem Zusatze μαχέσασϑαι, Il. 3, 432. 7, 39. 50; auch πάντας προκαλέσσατο χάρμῃ, er forderte Alle zum Kampfe heraus, 7, 218. 285, Sp., προκαλεσάμενος τὸν Ἔρωτα κατεπάλαισεν εὐϑύς, Luc. D. D. 7, 3; εἰς ἀγῶνα, Conv. 20; τινὰ μάχῃ, Anacr. 12, 7. So οὐχ ἃ κρείττων ᾔδει ὤν, ταῠτα προὐκαλεῖτο τοὺς συνόντας, Xen. Cyr. 1, 4, 4; auch ἐς λόγους, Her. 4, 201; πρὸς τὸ συνδειπνεῖν, Plat. Conv. 217 c. – Uebh. auffordern, ermuntern, veranlassen, zu Etwas, τινὰ ἐς λόγους, ἐς σπονδάς, ἐπὶ συμμαχίαν, Thuc. 3, 34. 4, 19. 5, 43, u. mit doppeltem. acc. der Person u. der Sache, προκαλεῖσϑαί τινά τι, z. B. σπονδάς, εἰρήνην, Einen zum Frieden auffordern, ihm den Frieden vorschlagen, Ar. Ach. 627 Equ. 796; ἅπερ καὶ τὸ πρότερον ἤδη προὐκαλεσάμεϑα, wozu wir auch schon früher aufforderten, was wir vorschlugen, Thuc. 2, 72, vgl. 73; αὐτῶν προκαλεσαμένων, auf ihre eigene Aufforderung, 4, 20, u. öfter; πολλὰ καὶ δίκαια προκαλεῖσϑαί τινα, Dem. 30, 1; ἃ προὐκαλούμην αὐτόν, Plat. Euthyphr. 5 b, εἰπεῖν ἃ προκαλούμεϑα, Legg. X, 885 e. συγ γυμνάζεσϑαι αὐτὸν προὐκαλούμην, Conv. 217 b; προκαλεῖσϑαι ἐπὶ τιμωρίαν, auffordern, Rache zu nehmen, Dem. 21, 226. καὶ παρορμῆσαι, Pol. 1, 1, 4; τινὰ εἰς διαλύσεις. 1, 31, 4, u. öfter; Sp., χεῖλος προκαλούμενον φίλημα, die zum Kusse richtssprache = der Gegenpartei ein außergerichtliches Beweismittel zur Entscheidung eines Rechtsstreites in Vorschlag bringen, z. B. die Sache eines Schiedsrichter zu übergeben, Zeugen verhören, zulassen u. dgl. vgl. Antiph. 1, 6. 6, 23 ff.; τὴν ἐμὴν μὴτέρα τὸν αὐτὸν ὅρκον ὀμόσαι προὐκαλούμην, ich erbot mich, meine Mutter solle denselben Eid schwören, Dem. 55, 27, u. öfter; übh. vor Gericht fordern, προκαλοῠμαί δε τραύματος εἰς Ἄρειον πάγον, Luc. Tim. 46. – Sich auf Jem. berufen, an ihn appelliren, περὶ τῶν ἀμφισβητουμένων ἐπὶ Ῥωμαίους, Pol. 26, 2, 13.
-
2 καλέω
Grammatical information: v.Meaning: `call, by name = name (verb)' (Il.)Other forms: ep. also κικλήσκω, Aeol. κάλημι, Cypr. καλήζω, aor. καλέσ(σ)αι (Il.), pass. κληθῆναι (Archil.), fut. καλέω (IA. since Γ 383), καλῶ (Att.), καλέσω (young Att., hell.), perf. med. κέκλημαι with fut. κεκλήσομαι (Il.), act. κέκληκα (Ar.).Compounds: very often with prefix, e. g. ἀνα-, ἐν-, ἐκ-, ἐπι-, παρα-, προ-, προσ-, συν-, As 1. member in καλεσσί-χορος `calling to the dance' (Orph. L. 718; Schwyzer 443f.); on ὁμο-κλη ( ὀμ-), - κλέω, - άω s. v.Derivatives: With disyll. stem: 1. καλήτωρ adjunct of κῆρυξ `Caller' (Ω 577), also as PN (Ο 419) with Καλητορίδης (Ν 541); καλη- as in καλή-μεναι (Κ 125; Aeol. athemat. formation?), perhaps after κλη- (Schulze Q. 16f., Fraenkel Nom. ag. 1, 17), if not metrically lenghtned (Solmsen Unt. 17); diff. again Schwyzer 531 n. 7 (after καλέω etc. for κλη-); thus 2. Καλήσιος (Ζ 18); 3. κάλεσις = κλῆσις, `nominative' (gramm.). - With monosyll. stem: 4. κλῆσις `call, invitation, summons etc.' (Att. hell.), often from the prefixed verbs, e. g. ἐπίκλη-σις `surname' (Il.); 5. - κλημα, e. g. ἔγκλη-μα `reproach, accusation' (Att.) with ἐγκλήμων, - ματικός, - ματίζω etc. 6. κλητήρ, - ῆρος `herald, witness' (A., Att.); ὁμοκλη-τήρ `who calls' (Il.) from ὁμοκλη, - έω (s. v.); ἀνακλητήρια n. pl. `feast when a king is nominated' (Plb.); 7. κλήτωρ, - ορος `witness', also PN (hell.), after κλητήρ (Fraenkel Nom. ag. 1, 17f.; on καλήτωρ: κλητήρ Benveniste Noms d'agent 29, 40, 46). - 8. κλητός `called, invited, wellcome' (Hom.; Ammann Μνήμης χάριν 1, 14 a. 21) with κλητεύω `call to justice etc.' (Att.), ( ἀνα- etc.) - κλη-τικός; often from the prefixed verbs, e. g. ἔκκλη-τος ` called in' (IA. Dor.) with the collective abstract ἐκκλησία `(called) meeting' (IA.), `community, church' (LXX, NT); with ἐκκλησι-άζω and - αστής, - ασμός etc.; with nominal 1. member as compound [Zusammenbildung] in πολύ-κλη-τος `often called', i. e. `called on from many sides ' (Δ 438, Κ 420; diff., not convincing, Kronasser Sprache 3, 172f.). - 9. κλή-δην `by name' (Ι 11; cf. ἐξονομακλήδην); 10. ἐπίκλη-ν ` with (sur)name' (Pl.; Schwyzer 425). - Deverbative formation καλιστρέω = καλέω (D. 47, 60 from Harp., Call.; prob. first from a noun, cf. ἐλαστρέω and Schwyzer 706). - On κληΐζω, κληδών ( κλεη-, κληη-) s. κλέος.Etymology: The disyll. verbal stem in καλέ-σαι (analogical καλέσσαι), as in ὀλέ-σαι, ἀρό-σαι etc. (Schwyzer 752); with κλη- in κέ-κλη-μαι, κι-κλή-σκω, κλη-τός compare βλη- in βέ-βλη-μαι, βλη-τός, from zero grade *kl̥h₁-. Beside monosyllabic κλη- (beside καλέ-σαι) Latin has clā- ( clā- mare, clā- rus; beside calā-re). The present καλέ-ω is no doubt an innovation, prob. to καλέσαι (Fraenkel Mélanges Boisacq 1, 367; diff. on καλέω, καλέσαι Specht KZ 59, 85ff.). - (Not cognate are κέλαδος ` noise'.) The α-vowel in καλέ-σαι will go back to a sonantic l̥ ; the same vowel is found in Italic, Lat. calāre ` declare', Umbr. kařetu (\< * kalē- tōd); further the not fully explained OHG, OS halōn `call, fetch' (= calāre), Hitt. kalleš- `call', Skt. uṣā- kal-a- `call' (s. ἠϊκανός). As in the semant. close IE. * kan- (s. καναχή) the a is clearly very old (is it connected with the onomatop. charcater of the verb?). - Forms in Pok. 548ff.; further W.-Hofmann and Ernout-Meillet s. calō.Page in Frisk: 1,762-763Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > καλέω
-
3 ἀντι-προ-καλέομαι
ἀντι-προ-καλέομαι (s. καλέω), dagegen einen Vorschlag, Bedingungen machen, Dem. 37, 43; D. Hal.
-
4 ἐκ-προ-καλέομαι
ἐκ-προ-καλέομαι (s. καλέω), zu sich herausrufen, herauskommen lassen; ἐκπροκαλεσσαμένη μεγάρων, aus dem Palaste, Od. 2, 400; sp. D; Ap. Rh. 4, 353; Orph. H. 6, 1 ἄστρων ἱερὸν σέλας, anrufen.
-
5 προκαλέω
προ-καλέω, hervor- oder herausrufen, gew. med. zu sich heraus-, vorrufen; bes. zum Kampf herausfordern; auch πάντας προκαλέσσατο χάρμῃ, er forderte alle zum Kampfe heraus. Übh. auffordern, ermuntern, veranlassen, zu etwas; σπονδάς, εἰρήνην, einen zum Frieden auffordern, ihm den Frieden vorschlagen; ἅπερ καὶ τὸ πρότερον ἤδη προὐκαλεσάμεϑα, wozu wir auch schon früher aufforderten, was wir vorschlugen; αὐτῶν προκαλεσαμένων, auf ihre eigene Aufforderung; προκαλεῖσϑαι ἐπὶ τιμωρίαν, auffordern, Rache zu nehmen; χεῖλος προκαλούμενον φίλημα, die zum Kusse auffordernde Lippe; in der Gerichtssprache = der Gegenpartei ein außergerichtliches Beweismittel zur Entscheidung eines Rechtsstreites in Vorschlag bringen, z. B. die Sache eines Schiedsrichter zu übergeben, Zeugen verhören, zulassen; τὴν ἐμὴν μὴτέρα τὸν αὐτὸν ὅρκον ὀμόσαι προὐκαλούμην, ich erbot mich, meine Mutter solle denselben Eid schwören; übh. vor Gericht fordern. Sich auf jem. berufen, an ihn appellieren -
6 προκαλεω
(преимущ. med.)1) вызывать, бросать вызов(τινα μάχεσθαι и τινα χάρμῃ Hom.; τινα μάχῃ Anacr.; τινα εἰς ἀγῶνα Plat.)
προκαλεῖσθαί τινα εἰς λόγους Plat. — вызывать кого-л. на разговор (ср. 3)2) обращаться с призывом, призыватьπροκαλεῖσθαι εὐγένειάν τινος Eur. — взывать к чьему-л. благородству
3) звать, приглашать(πρὸς τὸ συνδειπνεῖν Plat.; πρὸς τέν θήραν Arst.; ἐς σπονδὰς καὴ διάλυσιν πολέμου Thuc.; ἐπὴ τιμωρίαν Dem.)
προκαλεῖσθαί τινα ἐς λόγους Her. — приглашать кого-л. для переговоров (ср. 1)4) (раньше) предлагать(τι Thuc.; τινά τι Arph., Plat., Dem.)
ἐπιεικῆ καὴ μέτρια προκαλεῖσθαι Plut. — делать справедливые и умеренные предложения5) юр. вызывать(εἰς μαρτυρίαν Dem.)
; προκαλεῖσθαί τινά τινος εἰς Ἄρειον πάγον Luc. вызывать кого-л. на суд по обвинению в чем-л.6) призывать в свидетели, ссылатьсяπροκαλεῖσθαι ἐπί τινα περί τινος Polyb. — ссылаться на кого-л. в связи с чем-л.
7) вызывать, причинять8) возбуждать, раздражать(ἀλλήλους NT.)
-
7 ἐκπροκαλέω
ἐκ-προ-καλέω: only aor. mid. part., ἐκπροκαλεσσαμένη, having called him forth to herself, Od. 2.400†.A Homeric dictionary (Greek-English) (Ελληνικά-Αγγλικά ομηρικό λεξικό) > ἐκπροκαλέω
См. также в других словарях:
ЕВАНГЕЛИЕ. ЧАСТЬ II — Язык Евангелий Проблема новозаветного греческого Дошедшие до нас оригинальные тексты НЗ написаны на древнегреч. языке (см. ст. Греческий язык); существующие версии на др. языках это переводы с греческого (или с др. переводов; о переводах… … Православная энциклопедия