-
1 ΔΊΚη
ΔΊΚη, ἡ, die Sitte, der Brauch, die Weise, das Recht; wahrscheinlich verwandt mit δείκνυμι, Wurzel Δικ-, vgl. das Latein. indĭco, dīco. – 1) die Sitte, der Brauch, die Weise, das Herkommen : ἥ τ' ἐστὶ δίκη βασιλήων Od. 4, 691; αὕτη δίκη ἐστὶ βροτῶν, ὅτε κέν τε ϑάνωσιν, das ist die Art und Weise, das Geschick der Sterblichen, 11, 218; δίκη δμώων, μνηστήρων, ϑεῶν, γερόντων, das eigenthümlich, herkömmlich den Sklaven, Greifen etc. Zukommende, Od. 14, 59. 18, 275. 19, 43. 24, 255; ἡ γὰρ δίκη, ὁππότε, so pflegt es zu gehen, wenn, 19, 168; ᾗπερ ἱππομαχίας δίκη Arr. An. 3, 15, 2. – Dah. δίκην, adv., nach Art u. Weise, wie; bes. bei Vergleichen mit lebenden Wesen, λακοιο δίκαν, wie ein Wolf, nach Wolfesart, Pind. P. 2, 84, der vollständiger τὰν Φιλοκτήταο δίκαν ἐφέπων ἐστρατεύϑη 1, 50 sagt, Schol. τρόπον μετερχόμενος seine Weise befolgend, wie Philoktet; κυνός, ἀγγέλου, ναυτίλων, Aesch. Ag. 3 Ch. 193. 200; πώλου δ. Soph. frg. 597; πολεμίων Eur. Hec. 1162; ὄρνιϑος, βοσκημάτων, τοξότου, Plat. Phaedr. 249 d Rep. IX, 586 a Legg. IV, 705 e; seltener bei leblosen Dingen, wie ὕδατος, ὀνειράτων, κύματος, Aesch. Spt. 85 Ag. 477. 1154; ἀγγείου δίκην πεπληρῶσϑαι Plat. Phaedr. 255 d; κρατῆρος δ. Legg. VI, 773 c; τυμπάνων Strab. XI p. 506; – κατά γε δίκην, Hippocr., gehörig. – 2) die Gerechtigkeit, personificirt als T. des Zeus u. der Themis, Hes. To. 902 u. a. D., bes. Tragg.; das göttliche u. menschliche Recht, ϑεῶν, δαιμόνων, Soph. Ant. 366. 912; der βία entgegengesetzt, Il. 16, 388; vgl. Od. 14, 84; Hes. O. 973; δίκης ἐπιδευές, des Rechts ermangelnd, es entbehrend, Il. 19, 180; δίκην ἰϑαντατα εἰπεῖν, am besten Recht sprechen, 18, 508; δίκας λαοῖς εὐϑανειν Pind. P. 4, 153; πειραίνειν I. 7, 24; δίκην παραβαίνειν, μιαίνειν, Aesch. Ag. 763. 1654; ἔξω τῆς δίκης βαίνειν Plat. Legg. IX, 876 e; vgl. Eur. Andr. 788. – Als adverbiale Vrbdgn merke man: ἐν δίκῃ, im Recht, gerecht; Soph. Tr. 1 958; Pind. Ol. 6, 12 u. öfter; Plat. Phaedr. 266 a Legg. XII, 945 d; σὺν δίκῃ, Aesch. Spt. 426; Soph. Tr. 978; Pind. P. 9, 99; Her. 1, 115; und eben so δίκῃ, Il. 23, 549; Soph. El. 70, öfter; Plat. Critia. 112 e; μετὰ δίκης, Legg. I, 643 e; κατὰ δίκην, Eur. Tr. 887; Plat. Legg. III, 696 d; διὰ δίκης πᾶν ἔπος ἔλακον Aesch. Ch. 776; πρὸς δίκης, Soph. Bl. 1202; der Ggstz ist παρὰ δίκην, Pind. Ol. 2, 18 I. 6, 47; Plat. Legg, VI, 757 e; ἄνευ δίκης, Aesch. Eum. 554; ἄτερ δίκης, Suppl. 703; βίᾳ δίκης, 430; πέρα δίκης, Soph. El. 511; δίχα δίκης, Plut. Ages. 32. – Im plur. bei Hom. = Rechtspflege; Λυκίην εἴρυτο δίκῃσί τε καὶ σϑένεϊ ᾡ, Il. 16, 542; (Νέστωρ) πηρίοιδε δίκας ἠδὲ φρόνιν ἄλλων Od. 3, 244; vgl. 9, 215. 11, 570. So δίκαι σκολιαί, ungerechte Verwaltung des Rechts, Hes. O. 217. – 3) Rechtsfache, Proceß; δίκην κρίνειν, Aesch. Eum. 411. 446; Soph. Phil. 1850 u. A.; δίκην δικάζειν, Her. 3, 31 u. Folgde; δίκην κατ' ἄλλου ἀνδρὸς ἐψήφισαν Soph. Ai. 444; διὰ δίκης ἰὼν πατρί, anklagend, Ant. 738; die Vrbdgn ἐς δίκην ἄγειν, δίκην λαγχάνειν, αἱρεῖν, διώκειν, φεαγειν, ἐπεξέρχεσϑαι s. unker diesen Verbis; δίκην ἔχειν, einen Proceß haben, verklagt sein, Plut. Mar. 6; – die Proceßhandlung selbst, τῇ προτεραίᾳ τῆς δίκης Plat. Phaed. 58 b; πρὸ δίκης, von gerichtlicher Entscheidung, Is. 5, 10; Plut. Fab. 9; μετὰ τὴν δίκην, Is. 5, 9; δίκη γίγνεται, die Sache kommt zur richterlichen Entscheidung, Thuc. 2, 53; – δίκην μακρὰν λέγειν Ar. Vesp. 777, wie oft bei Rednern; Xen. Mem. 4, 8, 1 δίκην εἰπεῖν, causam dicere, seine Sache vor Gericht führen. – Bei den Athenern ist δίκη in engerem Sinne u. im Ggstz von γρᾳφή = die Privatklage. Vgl. Meier u. Schömann Att. Proceß S. 165 ff, – 4) die richterliche Entscheidung, Strafe, Buße; am gewöhnlichsten δίκην δοῠναι, Aesch. Prom. 9 Soph. Ant. 228 Her. 1. 2 u. A., die Strafe leiden, die Buße entrichten; auch ὑφέξειν, Soph. O. R. 552; Eur. Hec. 1253; τίνειν, Soph. El. 290; ἐκτίνειν, Her. 9, 94; Plat. Phaedr. 249 a; auch im plur., τίνεις ματρὸς δίκας Aesch. Or. 530; δίκην διδόναι ὑπό τινος, bestraft werden, Plat. Gorg. 525 b; δίκην διδόναι καὶ λαμβάνειν παρ' ἀλλήλων Her. 5, 88, allgemeiner, Recht geben u. empfangen; bes. von den athenischen Bundesgenossen, welche nach Athen kamen u. dort ihre Processe führen u. entscheiden lassen mußten, wie δίκας διδόναι ἤϑελον παρά τινι, sich einem Gerichte unterziehen, Thuc. 1, 28; δίκας τῶν διαφόρων ἀλλήλοις διδόναι καὶ δέχεσϑαι 1, 140. Aber Her. 1, 115 ist δίκην ἔλαβε er erhielt seine Strafe; – αἰτεῖν δίκην τῆς ἁρπαγῆς, φυγῆς, τοῦ φόνου, 1, 2. 4, 164. 8, 114; δίκην ἑλέσϑαι, ἔχειν, Genugthuung erhalten, haben, 9, 94; δίκην ἐπιϑεῖναι, ὀφλεῖν u. ä. s. unter den entsprechenden Verbis.
-
2 δίκη
δίκη, ἡ, die Sitte, der Brauch, die Weise, das Recht; vgl. das Latein. indĭco, dīco. (1) die Sitte, der Brauch, die Weise, das Herkommen; αὕτη δίκη ἐστὶ βροτῶν, ὅτε κέν τε ϑάνωσιν, das ist die Art und Weise, das Geschick der Sterblichen; δίκη δμώων, μνηστήρων, ϑεῶν, γερόντων, das eigentümlich, herkömmlich den Sklaven, Greifen etc. Zukommende; ἡ γὰρ δίκη, ὁππότε, so pflegt es zu gehen, wenn. Dah. δίκην, adv., nach Art u. Weise, wie; bes. bei Vergleichen mit lebenden Wesen, λακοιο δίκαν, wie ein Wolf, nach Wolfesart. (2) die Gerechtigkeit, personifiziert als T. des Zeus u. der Themis; das göttliche u. menschliche Recht; der βία entgegengesetzt; δίκης ἐπιδευές, des Rechts ermangelnd, es entbehrend; δίκην ἰϑαντατα εἰπεῖν, am besten Recht sprechen. Als adverbiale Vrbdgn merke man: ἐν δίκῃ, im Recht, gerecht. Im plur. = Rechtspflege. So δίκαι σκολιαί, ungerechte Verwaltung des Rechts. (3) Rechtssache, Prozess; διὰ δίκης ἰὼν πατρί, anklagend, ; δίκην ἔχειν, einen Prozess haben, verklagt sein; die Prozesshandlung selbst, ; πρὸ δίκης, von gerichtlicher Entscheidung; δίκη γίγνεται, die Sache kommt zur richterlichen Entscheidung; δίκην εἰπεῖν, causam dicere, seine Sache vor Gericht führen. Bei den Athenern ist δίκη in engerem Sinne u. im Ggstz von γρᾳφή = die Privatklage. (4) die richterliche Entscheidung, Strafe, Buße; am gewöhnlichsten δίκην δοῠναι, die Strafe leiden, die Buße entrichten; δίκην διδόναι ὑπό τινος, bestraft werden; δίκην διδόναι καὶ λαμβάνειν παρ' ἀλλήλων, allgemeiner: Recht geben u. empfangen; bes. von den athenischen Bundesgenossen, welche nach Athen kamen u. dort ihre Prozesse führen u. entscheiden lassen mußten, wie δίκας διδόναι ἤϑελον παρά τινι, sich einem Gerichte unterziehen; δίκην ἔλαβε, er erhielt seine Strafe; δίκην ἑλέσϑαι, ἔχειν, Genugtuung erhalten, haben -
3 δίκη
A custom, usage, αὕτη δ. ἐστὶ βροτῶν this is the way of mortals, Od.11.218;ἡ γὰρ δ. ἐστὶ γερόντων 24.255
, etc.;ἥ τ' ἐστὶ δ. θείων βασιλήων 4.691
;ἡ γὰρ δμώων δ. ἐστίν 14.59
, etc.; ἡ γὰρ δ., ὁππότε .. this is always the way, when.., 19.168 (so in late Prose,ἥπερ ἱππομαχίας δ. Arr.An.3.15.2
); δίκαν ἐφέπειν τινός to imitate him, Pi.P.1.50; δ. ἐπέχειν τινός to be like.., Anon.Lond.6.18; normal course of nature,ἐκ τουτέων ὁ θάνατος οὐ γίνεται κατά γε δίκην, οὐδ' ἢν γένηται Hp.VC3
: hence,2 adverb. in acc. δίκην, in the way of, after the manner of, c. gen.,λύκοιο Pi.P.2.84
; ; ; in later Prose, Arist.Mu. 395b22, Luc. Dem.Enc.31, Alciphr.1.6, etc.: mostly of living creatures or persons, but also of things, as δίκην ὕδατος, ἀγγείου, A.Th.85 (lyr.), Pl. Phdr. 235d.II order, right, μή τι δίκης ἐπιδευές nothing short of what is fit, Il.19.180; opp. βία, might, 16.388; opp. σχέτλια ἔργα, Od.14.84; personified, Hes.Th. 902, A.Th. 662, etc.;Δίκης βωμός Id.Ag. 383
(lyr.), Eu. 539 (lyr.); Truth, Pi.P.8.71.3 Adverb. usages, duly, rightly,Il.
23.542, Pl.Criti. 112e;ἐν δίκᾳ Pi.O.6.12
, cf.S.Tr. 1069, etc.;σὺν δίκῃ Thgn.197
, Pi.P.9.96, A.Th. 444, etc.;κατὰ δίκην Hdt. 7.35
, E.Tr. 888, etc.;μετὰ δίκης Pl.Lg. 643e
;πρὸς δίκης S.OT 1014
, El. 1211 (but πρὸς δίκας on the score of justice, Id.OC 546 (lyr.));διαὶ δίκας A.Ch. 641
;ἐκ δίκης Herod.4.77
: opp.παρὰ δίκαν Pi.O.2.18
, etc.;ἄνευ δίκης A.Eu. 554
;πέρα δίκης Id.Pr.30
; (lyr.); δίχα δίκης without trial, Plu.Ages.32; πρὸ δίκης in preference to legal proceedings, Th.1.141.III judgement, δίκην ἰθύντατα εἰπεῖν give judgement most righteously (cf. ἰθύς), Il.18.508: esp. in pl., ;περὶ οἶδε δίκας Od.3.244
, etc.;δίκαι σκολιαί Hes.Op. 219
, 250;κρῖνε εὐθεῖαν δίκην A.Eu. 433
.IV after Hom., of proceedings instituted to determine legal rights, hence,1 lawsuit, Pl.Euthphr.2a, D.18.210, etc.; prop. private suit or action, opp. γραφή (q. v.), Lys.1.44, etc.;ἐκαλοῦντο αἱ γραφαὶ δίκαι, οὐ μέντοι αἱ δίκαι καὶ γραφαί Poll.8.41
; οἱ δίκην ἔχοντες the parties to a suit, IG7.21.8 ([place name] Megara), cf. Plu.Cic. 17.2 trial of the case,πρὸ δίκης Is.5.10
, etc.;μέχρι τοῦ δίκην γενέσθαι Th.2.53
; court by which it was tried, .b δίκην εἰπεῖν to plead a cause, X.Mem.4.8.1;δ. μακρὰν λέγειν Ar.V. 776
, cf. Men.Epit.12.3 the object or consequence of the action, atonement, satisfaction, penalty, δίκην ἐκτίνειν, τίνειν, Hdt.9.94, S.Aj. 113: adverbially in acc.,τοῦ δίκην πάσχεις τάδε; A.Pr. 614
; freq. δίκην or δίκας διδόναι suffer punishment, i. e. make amends (but δίκας δ., in A.Supp. 703 (lyr.), to grant arbitration);δίκας διδόναι τινί τινος Hdt.1.2
, cf. 5.106; , etc.; also ἀντί or ὑπέρ τινος, Ar.Pl. 433, Lys.3.42; also δίκην διδόναι ὑπὸ θεῶν to be punished by.., Pl. Grg. 525b; but δίκας ἤθελον δοῦναι they consented to submit to trial, Th.1.28; δίκας λαμβάνειν sts. = δ. διδόναι, Hdt.1.115;δίκην ἀξίαν ἐλάμβανες E.Ba. 1312
, Heracl. 852; more freq. its correlative, inflict punishment, take vengeance, Lys.1.29, etc.;λαβεῖν δίκην παρά τινος D.21.92
, cf.9.2, etc.; so δίκην ἔχειν to have one's punishment, Antipho 3.4.9, Pl.R. 529c (but ἔχω τὴν δ. have satisfaction, Id.Ep. 319e;παρά τινος Hdt.1.45
); δίκας or δίκην ὑπέχειν stand trial, Id.2.118, cf. S. OT 552;δίκην παρασχεῖν E.Hipp.50
; θανάτου δίκην ὀφλεῖν ὑπό τινος to incur the death penalty, Pl.Ap. 39b;δίκας λαγχάνειν τινί D.21.78
; δίκης τυχεῖν παρά τινος ib.142; δίκην ὀφείλειν, ὀφλεῖν, Id.21.77, 47.63;ἐρήμην ὀφλεῖν τὴν δ. Antipho 5.13
; δίκην φεύγειν try to escape it, be the defendant in the trial (opp. διώκειν prosecute), D. 38.2; δίκας αἰτέειν demand satisfaction, τινός for a thing, Hdt.8.114;δ. ἐπιτιθέναι τινί Id.1.120
; τινός for a thing, Antipho 4.1.5;δίκαι ἐπιφερόμεναι Arist.Pol. 1302b24
;δίκας ἀφιέναι τινί D.21.79
; δίκας ἑλεῖν, v. ἔρημος 11; δίκην τείσασθαι, v. τίνω 11;δὸς δὲ δίκην καὶ δέξο παρὰ Ζηνί h.Merc. 312
; δίκας διδόναι καὶ λαμβάνειν παρ' ἀλλήλων, of communities, submit causes to trial, Hdt.5.83;δίκην δοῦναι καὶ λαβεῖν ἐν τῷ δήμῳ X.Ath.1.18
, etc.; δίκας δοῦναι καὶ δέξασθαι submit differences to a peaceful settlement, Th.5.59.V Pythag. name for three, Plu.2.381f, Theol.Ar.12; for five, ib.31. (Cf. Skt. diś-, diśā 'direction', 'quarter of the heavens'.) -
4 δίκη
δίκη: usage, custom, hence right, justice; αὕτη δίκη ἐστὶ βροτῶν, the ‘inevitable way,’ Od. 11.218 ; μνηστήρων οὐχ ἥδε δίκη τὸ πάροιθε τέτυκτο, Od. 18.275; ἣ γὰρ δίκη, ὁππότε πάτρης | ἧς ἀπέῃσιν ἀνήρ, Od. 19.168; δίκῃ ἠμείψατο, ‘in the way of justice,’ ‘with an appeal to justice,’ Il. 23.542; pl., judgments, decisions, Od. 11.570.A Homeric dictionary (Greek-English) (Ελληνικά-Αγγλικά ομηρικό λεξικό) > δίκη
-
5 δικη
дор. δίκα (ῐ) ἥ1) обычай, укладαὕτη δ. ἐστὴ βροτῶν Hom. — так уж повелось у людей;
см. δίκην2) право, справедливость, законность Hom., Hes., Pind.σκολιέ δ. тж. pl. Hes. — беззаконие;
ἔξω τῆς δίκης Plat. — беззаконно;ἔχειν πρὸς δίκας τι Soph. — не быть лишенным законного основания;δ. ἐστὴ ποιεῖν τι Aesch. — наш долг - делать что-л.;δίκῃ Hom., Soph., Plat., ἐν δίκῃ Pind., Soph., Plat., σὺν δίκῃ Pind., Aesch., Her., μετὰ δίκης Plat., πρὸς δίκας Soph., κατὰ δίκην Her., Eur., Plat.; — по справедливости, по праву или законно;παρὰ δίκην Pind., ἄνευ δίκης и δίκης ἄτερ Aesch., πέρα δίκης Aesch., Soph., βίᾳ δίκας Aesch. или δίχα δίκης Plut. — несправедливо, беззаконно3) судебное дело, судебный процесс, тяжба ( частная)δίκαι ἴδιαι καὴ γραφαί Lys., Dem.; — частно-гражданские и уголовные процессы;
δίκην κρίνειν Aesch., Soph.; — вершить суд, судить;δίκην διώκειν Dem. — преследовать по суду;εἰς δίκην ἄγειν Dem. — привлекать к судебной ответственности;δίκην φεύγειν Dem. — быть привлеченным к судебной ответственности;δίκην εἰπεῖν Xen. — вести судебное дело (ср. 4)4) судебное решение, приговор(δίκην εἰπεῖν Hom. - ср. 3)
5) решение, веление, закон(δαιμόνων Soph.)
6) тж. pl. возмездие, кара, наказаниеδίκην διδόναι Her., Soph., τίνειν Her., ἐκτίνειν и ὑπέχειν Soph. — подвергаться наказанию;
δίκας αἰτέειν τοῦ φόνου τινός Her. — требовать удовлетворения за чьё-л. убийство;δίκας δοῦναι καὴ δέξασθαι Thuc. (тж. παρ΄ ἀλλήλων Her.) — урегулировать взаимные претензии;ἔχειν τέν δίκην Plat. — получать удовлетворение, но тж. Xen., Plat.; — нести наказание, Plut. иметь судебный процесс, т.е. быть обвиняемым7) ( в пифагорейской философии) триада, троица Plut. -
6 δίκη
Grammatical information: f.Meaning: `(the) way (of), custom, right, judgement, justice, lawsuit, trial, punishment' (Il.).Derivatives: Dimin. δικίδιον (Ar.; see Fournier Les verbes "dire" 116). - δίκαιος `right(ly)' (Il.); with δικαιότης `justice' (X.) and δικαιοσύνη `id.' (Ion.-Att.; see Porzig Satzinhalte 225), with sec. δικαιόσυνος (of Zeus); denominative δικαιόω `consider right, judge' (Ion.-Att.) with δικαίωμα `act of right' and δικαίωσις `lawsuit, punishment'; also δικαιωτήριον `place of punishment' (Pl. Phdr. 249a; like δεσμωτήριον etc.) and δικαιωτής `judge' (Plu.) - δικανικός `belonging to trials', often depreciative (Att.); the basis only in H.: δικανούς τοὺς περὶ τὰς δίκας διατρίβοντας H. The long ᾱ (Ar. Pax 534) acc. to Chantraine Anales de filcl 6, 45ff. from νεᾱνικός; see also Björck Alpha impurum 256f., 279f. - δικαϊκός `rightly' (M. Ant.). - Denomin. δικάζω `judge', Med. `go to law' (Il.; διαδικάζω Att.); from it δικαστής `judge' (Ion.-Att.) with δικαστικός `belonging to a judge\/justice' (Pl.) and δικαστεία `office of δικαστής' (inscr.); rare δικαστήρ `id.' (Locr., Pamph. etc.), f. δικάστρια (Luc.), with δικαστήριον `lawcourt' (Ion.-Att.) with the dimin. δικαστηρίδιον (Ar.) and δικαστηριακός (Phld.); from δικάζω also δικαστύς (Epigr. Samos; Fraenkel 1, 32 A. 2), δικασμός (Ph.), δικασία (Aq.; διαδικασία Att.), διαδίκασμα (Lys.), δίκασις (sch.). - Privative compound ἄδικος `unrightly' with ἀδικία and ἀδικέω, from where ἀδίκημα (al Ion.-Att.). - On the hypostasis ἀδικίου `because of unjustice' see Wackernagel Synt. 2, 288; on ἀδίκιον Wackernagel-Debrunner Philol. 95, 190f.Origin: IE [Indo-European] [188] *deiḱ- `show'Etymology: Though identical with Skt. diśā (ep.) `direction, part of heaven', δίκη is independent. Prob. from a root noun, seen in Skt. díś- `direction', also `way' and preserved in Lat. dic-is causā (Wackernagel in W.-Hofmann 1, 860). Kretschmer Glotta 32, 2 thinks that δίκη replaced an old word for `right', Lat. iūs, Skt. (Ved.) yóṣ `hail, luck'. The connection with right is old and also seen in Latin ( dicis causa, iūdex) and Germanic, s. δείκνυμι. - Diff. on δίκη Palmer Trans. Phil. Soc. 1950, 149ff. S. Kretschmer Glotta 13, 267f. Monograph D. Loenen. Dikè. Een histor. semant. Analyse. Amsterdam 1948 (Mededel. Nederl. Ak. v. Wet. Letterk. NR 11: 6).Page in Frisk: 1,393-394Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > δίκη
-
7 Δίκη
Δίκηcustom: fem nom /voc sg (attic epic ionic)——————Δίκηcustom: fem dat sg (attic epic ionic) -
8 δίκη
δίκηcustom: fem nom /voc sg (attic epic ionic)——————δίκηcustom: fem dat sg (attic epic ionic)δικεῖνthrow: aor subj mp 2nd sgδικεῖνthrow: aor subj act 3rd sg -
9 δίκη
δίκη, ης, ἡ (Hom.+; ins, pap, LXX; TestAbr A 2 p. 78, 18 [Stone p. 4] δίκην ‘like’; TestSol 1:9 and ApcSed 3:1 ‘complaint’ or ‘charge’; Philo, Joseph., Just., Ath. [the last also δίκην ‘like’]; loanw. in rabb. Originally=‘direction, way’, hence adverbial acc. δίκην ‘in manner of, like’ w. gen.; Hom.=what is right, esp. in terms of custom or usage.)① punishment meted out as legal penalty, punishment, penalty (Pre-Socr., Trag.+; pap, e.g. UPZ 1, 13 [IV B.C.]; PFay 21, 24 [II A.D.]; LXX) δίκην τίνειν (Trag.; Pla.; Epict. 3, 24, 4; 3, 26, 20; Plut., Mor. 553f; 559d; 561b; 592e; Aelian, VH 9, 8; Philo, Spec. Leg. 3, 175, Mos. 1, 245; Just., A I, 17, 4; Ath., R. 74, 2) pay a penalty, suffer punishment, be punished τὶ of or with someth. 2 Th 1:9; Hm 2:5; Hs 9, 19, 3. Also δ. διδόναι (freq. Trag.+; Jos., C. Ap. 2, 143, Vi. 343; Just., D. 1:5) D 1:5 (δ. διδόναι of divine punishment also Diod S 16, 31, 4. But s. RKraft, The Didache and Barnabas ’65, p. 141 will be called to account) and δ. ὑπέχειν (not infreq. since Soph., Oed. Rex 552; also Diog. L. 3, 79; Jos., Ant. 14, 45; 168) Jd 7; δ. αἰτεῖσθαι κατά τινος Ac 25:15 v.l.② Justice personified as a deity Ac 28:4 (Soph., Ant. 538 ἀλλʼ οὐκ ἐάσαι τοῦτο γʼ ἡ Δίκη σʼ, ἐπεὶ κτλ.; Ael. Aristid. 52 p. 606 D.; Arrian, Anab. 4, 9, 7 Δίκη as πάρεδρος of Zeus; Pind., O. 7, 17 al.; Pla., Leg. 716a; Plotin. V 8, 4, 40ff; Damasc., Vi. Isid. 138; Procop. Soph., Ep. 17; 149; Herm. Wr. p. 420, 1 Sc.; 4 Macc; Philo; Joseph.; Warnecke, Romfahrt 118f).—RHirzel, Themis, Dike u. Verwandtes 1907; WJaeger, Paideia ’34, 144ff (s. Eng. tr. ’39, vol. 1, 68); DLoenen, Dike ’48; Kl. Pauly II 24–26.—B. 1358. DELG. LfgrE s.v. (lit.). DDD 476–80. M-M. TW. Spicq. Sv. S. δικάζω. -
10 Δικη
-
11 δίκη
η1) суд, судебный процесс, судебное дело, тяжба;δίκη ερήμην — заочное судебное разбирательство;
δίκη κατ' αντιμωλίαν — очное судебное разбирательство;
έξοδα τής δίκης — судебные издержки;
κερδίζω (χάνω) την δίκη — выигрывать (проигрывать) судебный процесс;
2) отмщение; воздаяние; -
12 δίκη
ἡ δίκη ['правда'] 1. право (ср. синдикат); 2. суд, процесс; 3. наказание (ср. лат. dico) -
13 Δίκῃ
Βλ. λ. Δίκη -
14 δίκῃ
Βλ. λ. δίκη -
15 δίκη
{сущ., 4}правосудие, справедливость, законность;3. суд, осуждение, наказание. В Деян. 28:4 говорится либо о языческой богине Правосудия, либо об олицетворенном правосудии Бога, либо просто об осуждении, т.е. наказании.Ссылки: Деян. 25:15; 2Фес. 1:9; Иуд. 1:7. LXX: 5358 ( םקנ).*▲ ключ.сл.Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > δίκη
-
16 δίκη
{сущ., 4}правосудие, справедливость, законность;3. суд, осуждение, наказание. В Деян. 28:4 говорится либо о языческой богине Правосудия, либо об олицетворенном правосудии Бога, либо просто об осуждении, т.е. наказании.Ссылки: Деян. 25:15; 2Фес. 1:9; Иуд. 1:7. LXX: 5358 ( םקנ).*▲ ключ.сл.Греческо-русский лексикон Нового Завета с номерами Стронга и греческой Симфонией > δίκη
-
17 δίκη
-ης + ἡ N 1 4-0-6-9-20=39 Ex 21,20; Lv 26,25; Dt 32,41.43; Ez 25,12penalty Hos 13,14νηπίων δίκην ἀφρόνων in the way of children of no understanding (as adv.) Wis 12,24; ἀποδώσω δίκην τοῖς ἐχθροῖς I will take vengeance on (my) enemies, I will render judgement to (my) enemies Dt 32,41; ἐκδικοῦσαν δίκην executing vengeance (semit., rendering MT נקם נקם) Lv 26,25*Hos 13,14 ἡ δίκη σου your cause (cpr. Ex 18,16)-דברך? for MT דבריך your plaguesCf. SPICQ 1982, 120-122; WALTERS 1973 35(Hos 13,14); →NIDNTT; TWNT -
18 δίκη
правосудие, справедливость, законность; суд, осуждение, наказание; в Деян 28:4 говорится либо о языческой богине Правосудия, либо об олицетворенном правосудии Бога, либо просто об осуждении, т.е. наказании; LXX: (נקם).Ελληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > δίκη
-
19 δίκη
наказание; -
20 δίκη
[дики] ουσ θ суд, судебный процесс.
См. также в других словарях:
Δίκη — custom fem nom/voc sg (attic epic ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δίκη — custom fem nom/voc sg (attic epic ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Δίκῃ — Δίκη custom fem dat sg (attic epic ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δίκῃ — δίκη custom fem dat sg (attic epic ionic) δικεῖν throw aor subj mp 2nd sg δικεῖν throw aor subj act 3rd sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
δίκη — Με τον όρο δ. υποδηλώνεται το σύνολο των πράξεων οι οποίες αποτελούν την ιδιαίτερη εκείνη νομική σχέση που ονομάζεται δικονομική σχέση και αναπτύσσεται μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών και των δικαστικών οργάνων του κράτους προς τον σκοπό της… … Dictionary of Greek
δίκη — η 1. η δικαστική υπόθεση: Θα περάσω από δίκη αύριο. 2. δίκαιη τιμωρία … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)
αικίας δίκη — Κατά την αρχαιότητα, ειδική δίκη του αττικού δικαίου, για την περίπτωση σωματικής κάκωσης με πρόθεση να ταπεινωθεί ο κακοποιούμενος. Ο παθών είχε δικαίωμα να ζητήσει αποζημίωση από την Ηλιαία, και από την έγκλησή του δεν χωρούσε παραίτηση … Dictionary of Greek
όνου σκιάς δίκη — Περίφημη παροιμιώδης φράση των αρχαίων Ελλήνων, που λέγεται για όσους φιλονικούν ανόητα. Η φράση αναφέρεται στον ακόλουθο μύθο: Ένας Αθηναίος έμπορος νοίκιασε έναν γάιδαρο και ξεκίνησε για τα Μέγαρα. Επειδή κουράστηκε στη διαδρομή, θέλησε να… … Dictionary of Greek
ДИКА, ДИКЭ — •Δίκη. I. Богиня справедливости, дочь Зевса и Фемиды, одной из Гор (Ώραι; Hesiod. theog. 901), покровительница права и судов. Когда судья нарушает право, она обвиняет его перед престолом Зевса, с которым… … Реальный словарь классических древностей
Дика — • Δίκη. I. Богиня справедливости, дочь Зевса и Фемиды, одной из Гор (Ώραι; Hesiod. theog. 901), покровительница права и судов. Когда судья нарушает право, она обвиняет его перед престолом Зевса, с которым она восседает вместе (πάρεδρος).… … Реальный словарь классических древностей
δίκηι — δίκῃ , δίκη custom fem dat sg (attic epic ionic) δίκῃ , δικεῖν throw aor subj mp 2nd sg δίκῃ , δικεῖν throw aor subj act 3rd sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
