Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ver-

  • 1 vēr

        vēr vēris, n    [1 VAS-], the spring: ineunte vere, in the early spring: Vere novo, V.: cum ver esse coeperat: ver proterit aestas, H.: Aetatis breve ver carpere, life's short spring-time, O.— Prov.: Vere prius flores, aestu numerabis aristas, O.—In the phrase, ver sacrum, an offering of the first fruits of spring, L.
    * * *
    spring; spring-time of life, youth

    Latin-English dictionary > vēr

  • 2 ver

    vēr, vēris (abl. veri, Col. 10, 129), n. [Gr. ear, êr, i. e. Wêr], the spring.
    I.
    Lit., Varr. L. L. 6, § 9 Müll.; id. R. R. 1, 28, 1; Plaut. Truc. 2, 4, 2; Lucr. 5, 737; Cic. Verr. 2, 5, 10, § 27; id. Lael. 19, 70:

    vere novo,

    Verg. G. 1, 43; Hor. C. 1, 4, 1; 4, 7, 9; 4, 12, 1:

    primo vere,

    at the beginning of spring, Cato, R. R. 50; Hor. C. 3, 7, 2.—Prov.:

    vere prius flores, aestu numerabis aristas,

    Ov. Tr. 4, 1, 57.—
    II.
    Transf., the productions of spring:

    cum breve Cecropiae ver populantur apes,

    Mart. 9, 14, 2.—So esp. freq., ver sacrum, a special offering presented from the firstlings of spring, which it was customary to vow in critical circumstances:

    ver sacrum vovendi mos fuit Italis. Magnis enim periculis adducti vovebant, quaecumque proximo vere nata essent apud se animalia immolaturos, etc.,

    Fest. p. 379 Müll.; cf. id. s. v. Mamertini, p. 158; id. s. v Sacrani, p. 321; Sisenn. ap. Non. 522, 17:

    ver sacrum vovendum, si bellatum prospere esset, etc.,

    Liv. 22, 9, 10; cf.

    the votive formula,

    id. 22, 10, 2; so id. 33, 44, 1; 34, 44, 1 sqq. Weissenb. ad loc.; Just. 24, 4, 1.—
    II.
    Trop., the spring-time of life, youth ( poet.):

    jucundum cum aetas florida ver ageret,

    Cat. 68, 16; Ov. M. 10, 85.

    Lewis & Short latin dictionary > ver

  • 3 ver

    veris
    spring, the production of spring.

    Latin-English dictionary of medieval > ver

  • 4 Una hirundo non facit ver

    One Swallow does not make Summer. (Horace)

    Latin Quotes (Latin to English) > Una hirundo non facit ver

  • 5 incipio

    incĭpĭo, cēpi, ceptum, 3 (archaic incepsit inceperit, Paul. ex Fest. p. 107 Müll.), v. a. and n. [in-capio; lit., to seize upon, lay hold of; opp. to desinere; hence, with the accessory idea of action), to begin to do something, to take in hand (syn. incoho; in class. prose, viz. in Cic., only in the tempp. press., while coepi is used in the tempp. perff.); constr. usually with the inf., less freq. absol., with the acc., ab, or adv. of place or time.
    I.
    Act.
    (α).
    With inf.:

    ut homines mortem vel optare incipiant vel certe timere desistant,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117:

    huic incipio sententiae diffidere,

    id. ib. 5, 1, 3:

    prius quam incipit tinnire,

    Plaut. As. 2, 4, 42:

    bella gerere,

    Cic. N. D. 2, 3, 9:

    leges neglegere,

    id. Rep. 1, 43 fin.:

    queri cum multis incipiunt,

    id. Verr. 2, 2, 23, § 56:

    nimis cito diligere,

    id. Lael. 21, 78:

    amare aliquem,

    id. ib. 16, 60:

    fossas complere,

    Caes. B. G. 5, 51, 4:

    rem frumentariam expedire,

    id. B. C. 1, 54, 4:

    triplicem aciem ducere,

    id. ib. 1, 64, 7;

    2, 30, 1: cum maturescere frumenta inciperent,

    id. ib. 6, 29, 4; cf. id. ib. 3, 49, 1:

    cum primum pabuli copia esse inciperet,

    id. B. G. 2, 2, 2; cf.:

    ictus erat, qua crus esse incipit,

    Ov. M. 6, 255; 8, 474; 15, 256:

    opes pellere dominatione,

    Sall. H. 3, 61, 3:

    si res explicare incipiam,

    Nep. Pelop. 1:

    Bessus agere gratias incipit,

    Curt. 5, 12, 1:

    cenare,

    Suet. Aug. 74:

    promovere scalas,

    Tac. A. 15, 4 fin.:

    si dormire incipis ortu luciferi,

    Juv. 8, 11:

    male quod mulier facere incepit, nisi id efficere perpetrat, etc.... Si bene facere incepit, etc. (shortly afterward, occeperunt),

    Plaut. Truc. 2, 5, 12 and 14:

    satis nequam sum, utpote qui hodie inceperim Amare,

    id. Rud. 2, 5, 5.—
    (β).
    Absol.:

    ut incipiendi ratio fuerit, ita sit desinendi modus,

    Cic. Off. 1, 37, 135; cf. Plin. Ep. 9, 4, 1; Sen. Ep. 116:

    dum incipimus,

    Quint. 11, 3, 144:

    dum deliberamus, quando incipiendum sit, incipere jam serum est,

    id. 12, 6, 3:

    in incipiendo, etc.,

    id. 11, 1, 6: ac statim sic rex incipit, thus begins (to speak), Sall. J. 109 fin.; cf.:

    nec sic incipies, ut scriptor cyclicus olim: Fortunam Priami, etc.,

    Hor. A. P. 136:

    sic incipit, with a foll. direct quotation,

    id. S. 2, 6, 79; Ov. M. 9, 281;

    and simply incipit,

    Hor. S. 1, 9, 21:

    sapere aude, Incipe,

    make a beginning, begin, id. Ep. 1, 2, 41; Juv. 4, 34:

    priusquam incipias, consulto opus est,

    Sall. C. 1, 6:

    turpe inceptu est,

    Ter. Phorm. 2, 4, 16:

    incipientes atque adhuc teneri (pueri),

    who are beginning to learn, beginners, Quint. 1, 2, 26:

    incipiens,

    id. 2, 5, 18; 2, 6, 5; 8 prooem. § 1; 3;

    10, 7, 18: quoties madidum ver incipit,

    Juv. 9, 52 al. —
    (γ).
    With acc. (once in Cic., once in Cæs., v. infra):

    facinus audax incipit,

    Plaut. Aul. 3, 4, 1:

    facinus,

    Sall. C. 20, 3:

    pugilatum,

    Plaut. Capt. 4, 2, 13:

    iter,

    id. Cas. 4, 4, 2:

    aliquid novi negotii,

    Ter. Phorm. 4, 4, 29:

    bellum (opp. deponere),

    Sall. J. 83, 1:

    tam prava,

    id. ib. 64, 2:

    indigna nobis,

    id. H. 2, 41, 8:

    opus,

    Liv. 7, 34, 13:

    bellum,

    id. 21, 21, 6; 26, 37, 9; 42, 43, 3:

    sementem,

    Verg. G. 1, 230:

    Maenalios versus,

    id. E. 8, 21:

    si id facere non potueris, quod, ut opinio mea fert, ne incipies quidem,

    Cic. Planc. 19, 48; Quint. 1, 12, 5:

    iter mihi incepi,

    Plaut. Cas. 2, 1, 16:

    tantum incepi operis,

    id. Men. 2, 3, 80:

    mandata,

    Tac. A. 12, 10; 4, 46:

    auspicia a parricidio,

    Just. 26, 2 init.: multa, Cat. ap. Gell. 16, 14, 2.— Pass.:

    tanta incepta res est,

    Plaut. Capt. 2, 1, 31:

    nuptiarum gratia haec sunt ficta atque incepta,

    Ter. And. 5, 1, 17; 3, 3, 7:

    si inceptam oppugnationem reliquissent,

    Caes. B. G. 7, 17, 6:

    quia dici extremum erat, proelium non inceptum,

    Sall. J. 21, 2:

    proelium incipitur,

    id. ib. 57, 3;

    74, 2: saxis proelium incipitur,

    Tac. H. 5, 17:

    satis cito incipi victoriam,

    id. ib. 2, 25; id. A. 2, 5; 2, 76; 12, 67 fin.:

    iter inceptum celerant,

    Verg. A. 8, 90:

    inceptumque decurre laborem,

    id. G. 2, 39:

    inceptum frustra summitte furorem,

    id. A. 12, 832:

    deus me vetat Inceptos iambos Ad umbilicum adducere,

    Hor. Epod. 14, 7:

    in re incipiunda ad defendendam noxiam,

    Ter. Phorm. 1, 4, 48:

    in contentionibus aut incipiendis aut finiendis,

    Quint. 11, 3, 128:

    a tantis princeps incipiendus erat,

    Ov. F. 5, 570.—
    (δ).
    With ab or an adv. of place or time:

    a Jove incipiendum putat,

    Cic. Rep. 1, 36 (acc. to the Gr. of Aratus, ek Dios archômestha):

    ab illis incipit uxor,

    Juv. 6, 348; Quint. 10, 1, 46:

    incipiamus ab iis,

    id. 9, 2, 6:

    semper ab excusatione aetatis incipientem,

    id. 6, 3, 76:

    potissimum incipiam ab ea parte,

    id. 3, 7, 1:

    optime manus a sinistra parte incipit, in dextra deponitur,

    id. 11, 3, 106:

    amicitia incepta a parvis cum aetate accrevit simul,

    Ter. And. 3, 3, 7.— Pass. impers.:

    optime incipitur a longis, recte aliquando a brevibus,

    Quint. 9, 4, 92.
    II.
    Neutr., to begin to be, to begin, commence (rare but class.); constr. with abl. instrum., or absol.
    (α).
    With abl.:

    tertius sinus Acrocerauniis incipit montibus,

    Plin. 4, 1, 1, § 1:

    censere ut principium anni inciperet mense Decembri,

    Tac. A. 13, 10:

    verbum petere quo incipiant,

    Quint. 10, 7, 21.—
    (β).
    Absol.:

    cum ver esse coeperat... cum rosam viderat, tum incipere ver arbitrabatur,

    Cic. Verr. 2, 5, 10, § 27:

    quoties incipit sensus aut desinit,

    Quint. 9, 4, 67:

    hic annus incipit vicesimus,

    Plaut. Capt. 5, 3, 3:

    narrationis incipit mihi initium,

    Ter. And. 4, 2, 26:

    jam tum inceperat turba inter eos,

    id. Eun. 4, 4, 58:

    tempus erat quo prima quies mortalibus aegris Incipit,

    Verg. A. 2, 269:

    mox Idumaea incipit et Palaestina,

    Plin. 5, 13, 14, § 68:

    epistula, quam incipiente febricula scripseras,

    Cic. Att. 7, 8, 2:

    incipientes curas principis onerari,

    Tac. A. 1, 19:

    incipiens adhuc et nondum adulta seditio,

    id. H. 1, 31:

    incipiens omnia sentit amor,

    Ov. A. A. 2, 648:

    Menander Syracusanus incipientis juventae,

    Plin. 8, 5, 5, § 14:

    incipiente aestate,

    id. 27, 13, 109, § 133:

    trixago incipientibus hydropicis efficax,

    id. 24, 15, 80, § 131:

    quem (honorem) et incipientes principes et desinentes adeo concupis cunt ut auferant,

    Plin. Pan. 57.—Hence, in-ceptum, i, n., a beginning, attempt, undertaking (freq. in historians and poets, but not in Cæs.;

    also rare in Cic.): cujus ego non modo factum, sed inceptum ullum conatumve contra patriam deprehendero,

    Cic. Cat. 2, 12, 27:

    servetur ad imum, Qualis ab incepto processerit (persona),

    from the beginning onwards, Hor. A. P. 127: permanere in incepto, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14 fin.:

    a quo incepto studioque me ambitio mala detinuerat,

    Sall. C. 4, 2:

    cujus neque consilium neque inceptum ullum frustra erat,

    id. J. 7, 6; cf.:

    ni ea res longius nos ab incepto traheret,

    the subject, id. ib. 7 fin.:

    absistere incepto,

    Liv. 31, 26, 5:

    desistere incepto,

    Verg. A. 1, 37:

    haerere in incepto,

    id. ib. 2, 654:

    peragere inceptum,

    id. ib. 4, 452; cf.:

    perficere inceptum,

    Sall. J. 11 fin.:

    piget incepti,

    Verg. A. 5, 678:

    nunc ad inceptum redeo,

    Sall. J. 4, 9; 42, 5:

    turpe inceptum est,

    Ter. Phorm. 2, 4, 16.— In plur.:

    cupidus incepta patrandi,

    Sall. J. 70, 5:

    juventus Catilinae inceptis favebat,

    id. C. 17, 6:

    incepta mea inpedivit,

    id. H. 4, 61, 12; cf.:

    inceptis annue, diva, meis,

    Ov. Am. 3, 2, 56; and:

    di nostra incepta secundent,

    Verg. A. 7, 259:

    gravia et magna professa,

    Hor. A. P. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > incipio

  • 6 annales

    annālis, e, adj. [annus].
    I.
    Continuing a year, annual:

    tempus, cursus,

    Varr. R. R. 1, 27, 1; so Dig. 14, 2, 1; 38, 17, 6.—
    II.
    A.. Relating to the year or the age: Lex Villia Annalis, the law passed B. C. 180 by L. Villius, which determined the age necessary for election to an office of state (for the quæstorship, 31; for the office of ædile, 37; for the praetorship, 40;

    and for the consulship, 43 years): legibus annalibus grandiorem aetatem ad consulatum constituebant,

    Cic. Phil. 5, 17; cf.:

    eo anno (573 A. U. C.) rogatio primum lata est ab L. Villio tribuno plebis, quot annos nati quemque magistratum peterent caperentque. Inde cognomen familiae inditum, ut annales appellarentur,

    Liv. 40, 44; cf. also Cic. de Or. 2, 65.—
    B.
    annālis, is (abl. reg. annali, Cic. Brut. 15, 58; Nep. Hann. 13, 1; but annalei, Varr. ap. Charis. 1, 17, p. 97:

    annale,

    Ascon. ad Cic. Pis. 22, 52; v. Neue, Formenl. I. p. 224), subst. m. (sc. liber), most freq. in plur.: an-nāles, ium (sc. libri), an historical work, in which the occurrences of the year are chronologically recorded, chronicles, annals (diff. from historia, a philosophical narration. following the internal relation of events, Ver. Fl. ap. Gell. 5, 18; cf. Cic. Or. 20).
    1.
    Spec., from the most ancient per. down to the time of the Gracchi, when a literature had been formed, each pontifex maximus wrote down the occurrences of his year on tablets, which were hung up in his dwelling for the information of the public. Such tablets, accordingly, received the name of Annales Maximi (not to be confounded with the Libri Pontificales sive Pontificii, which contained instructions and liturgies for the holy rites). See the class. passages, Cic. de Or. 2, 12, 51; id. Rep. 1, 16; Fest. s. v. maximi, and cf. Creuz. ad Cic. N. D. 1, 30; id. Leg. 1, 2; Niebuhr, Rom. Hist. 1, 277 sq. From these sources the Rom. histt. drew, and hence called their works, in gen., Annales. The most renowned among the annalists of the ancient period are Q. Fabius Pictor, M. Porcius Cato, and L. Calpurnius Piso (cf. Cic. de Or. 2, 12, 51); in the time of the emperors, Tacitus named one of his hist. works Annales, since in it the history of Rome, from the death of Aug. until the time of Nero, was given acc. to the annual succession of events; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 255 sq.; 301 sq.; 313 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 333, 1.—Annalis in sing., Cic. Att. 12, 23; id. Brut. 15; Nep. Hann. 13, 1; Plin. 7, 28, 29, § 101.—Adj., with liber, Ver. Fl. in the above-cited passage, and Quint. 6, 3, 68.—
    2.
    In gen., records, archives, history:

    carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae et annalium genus est,

    Tac. G. 2:

    annalibus traditum (est) coram rege,

    Vulg. Esth. 2, 23:

    annales priorum temporum,

    ib. ib. 6, 1.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > annales

  • 7 annalia

    annālis, e, adj. [annus].
    I.
    Continuing a year, annual:

    tempus, cursus,

    Varr. R. R. 1, 27, 1; so Dig. 14, 2, 1; 38, 17, 6.—
    II.
    A.. Relating to the year or the age: Lex Villia Annalis, the law passed B. C. 180 by L. Villius, which determined the age necessary for election to an office of state (for the quæstorship, 31; for the office of ædile, 37; for the praetorship, 40;

    and for the consulship, 43 years): legibus annalibus grandiorem aetatem ad consulatum constituebant,

    Cic. Phil. 5, 17; cf.:

    eo anno (573 A. U. C.) rogatio primum lata est ab L. Villio tribuno plebis, quot annos nati quemque magistratum peterent caperentque. Inde cognomen familiae inditum, ut annales appellarentur,

    Liv. 40, 44; cf. also Cic. de Or. 2, 65.—
    B.
    annālis, is (abl. reg. annali, Cic. Brut. 15, 58; Nep. Hann. 13, 1; but annalei, Varr. ap. Charis. 1, 17, p. 97:

    annale,

    Ascon. ad Cic. Pis. 22, 52; v. Neue, Formenl. I. p. 224), subst. m. (sc. liber), most freq. in plur.: an-nāles, ium (sc. libri), an historical work, in which the occurrences of the year are chronologically recorded, chronicles, annals (diff. from historia, a philosophical narration. following the internal relation of events, Ver. Fl. ap. Gell. 5, 18; cf. Cic. Or. 20).
    1.
    Spec., from the most ancient per. down to the time of the Gracchi, when a literature had been formed, each pontifex maximus wrote down the occurrences of his year on tablets, which were hung up in his dwelling for the information of the public. Such tablets, accordingly, received the name of Annales Maximi (not to be confounded with the Libri Pontificales sive Pontificii, which contained instructions and liturgies for the holy rites). See the class. passages, Cic. de Or. 2, 12, 51; id. Rep. 1, 16; Fest. s. v. maximi, and cf. Creuz. ad Cic. N. D. 1, 30; id. Leg. 1, 2; Niebuhr, Rom. Hist. 1, 277 sq. From these sources the Rom. histt. drew, and hence called their works, in gen., Annales. The most renowned among the annalists of the ancient period are Q. Fabius Pictor, M. Porcius Cato, and L. Calpurnius Piso (cf. Cic. de Or. 2, 12, 51); in the time of the emperors, Tacitus named one of his hist. works Annales, since in it the history of Rome, from the death of Aug. until the time of Nero, was given acc. to the annual succession of events; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 255 sq.; 301 sq.; 313 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 333, 1.—Annalis in sing., Cic. Att. 12, 23; id. Brut. 15; Nep. Hann. 13, 1; Plin. 7, 28, 29, § 101.—Adj., with liber, Ver. Fl. in the above-cited passage, and Quint. 6, 3, 68.—
    2.
    In gen., records, archives, history:

    carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae et annalium genus est,

    Tac. G. 2:

    annalibus traditum (est) coram rege,

    Vulg. Esth. 2, 23:

    annales priorum temporum,

    ib. ib. 6, 1.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > annalia

  • 8 annalis

    annālis, e, adj. [annus].
    I.
    Continuing a year, annual:

    tempus, cursus,

    Varr. R. R. 1, 27, 1; so Dig. 14, 2, 1; 38, 17, 6.—
    II.
    A.. Relating to the year or the age: Lex Villia Annalis, the law passed B. C. 180 by L. Villius, which determined the age necessary for election to an office of state (for the quæstorship, 31; for the office of ædile, 37; for the praetorship, 40;

    and for the consulship, 43 years): legibus annalibus grandiorem aetatem ad consulatum constituebant,

    Cic. Phil. 5, 17; cf.:

    eo anno (573 A. U. C.) rogatio primum lata est ab L. Villio tribuno plebis, quot annos nati quemque magistratum peterent caperentque. Inde cognomen familiae inditum, ut annales appellarentur,

    Liv. 40, 44; cf. also Cic. de Or. 2, 65.—
    B.
    annālis, is (abl. reg. annali, Cic. Brut. 15, 58; Nep. Hann. 13, 1; but annalei, Varr. ap. Charis. 1, 17, p. 97:

    annale,

    Ascon. ad Cic. Pis. 22, 52; v. Neue, Formenl. I. p. 224), subst. m. (sc. liber), most freq. in plur.: an-nāles, ium (sc. libri), an historical work, in which the occurrences of the year are chronologically recorded, chronicles, annals (diff. from historia, a philosophical narration. following the internal relation of events, Ver. Fl. ap. Gell. 5, 18; cf. Cic. Or. 20).
    1.
    Spec., from the most ancient per. down to the time of the Gracchi, when a literature had been formed, each pontifex maximus wrote down the occurrences of his year on tablets, which were hung up in his dwelling for the information of the public. Such tablets, accordingly, received the name of Annales Maximi (not to be confounded with the Libri Pontificales sive Pontificii, which contained instructions and liturgies for the holy rites). See the class. passages, Cic. de Or. 2, 12, 51; id. Rep. 1, 16; Fest. s. v. maximi, and cf. Creuz. ad Cic. N. D. 1, 30; id. Leg. 1, 2; Niebuhr, Rom. Hist. 1, 277 sq. From these sources the Rom. histt. drew, and hence called their works, in gen., Annales. The most renowned among the annalists of the ancient period are Q. Fabius Pictor, M. Porcius Cato, and L. Calpurnius Piso (cf. Cic. de Or. 2, 12, 51); in the time of the emperors, Tacitus named one of his hist. works Annales, since in it the history of Rome, from the death of Aug. until the time of Nero, was given acc. to the annual succession of events; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 255 sq.; 301 sq.; 313 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 333, 1.—Annalis in sing., Cic. Att. 12, 23; id. Brut. 15; Nep. Hann. 13, 1; Plin. 7, 28, 29, § 101.—Adj., with liber, Ver. Fl. in the above-cited passage, and Quint. 6, 3, 68.—
    2.
    In gen., records, archives, history:

    carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae et annalium genus est,

    Tac. G. 2:

    annalibus traditum (est) coram rege,

    Vulg. Esth. 2, 23:

    annales priorum temporum,

    ib. ib. 6, 1.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > annalis

  • 9 Caesar

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesar

  • 10 Caesariani

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesariani

  • 11 Caesarianum

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesarianum

  • 12 verto

    verto ( vorto), ti, sum, 3 ( inf. vortier, Plaut. Rud. 3, 6, 48; Lucr. 1, 710; 2, 927; 5, 1199 al.), v. a. and n. [Sanscr. root vart-, to apply one's self, turn; cf. vart-ukas, round].
    I.
    Act., to turn, to turn round or about (syn.: verso, contorqueo).
    A.
    Lit.:

    (luna) eam partem, quaecumque est ignibus aucta, Ad speciem vertit nobis,

    Lucr. 5, 724:

    speciem quo,

    id. 4, 242:

    ora huc et huc,

    Hor. Epod. 4, 9:

    terga,

    Ov. Tr. 3, 5, 6:

    gradu discedere verso,

    id. M. 4, 338:

    verso pede,

    id. ib. 8, 869:

    pennas,

    i. e. to fly away, Prop. 2, 24, 22 (3, 19, 6):

    cardinem,

    Ov. M. 14, 782:

    fores tacito cardine,

    Tib. 1, 6, 12: cadum, to turn or tip up, Hor. C. 3, 29, 2:

    versā pulvis inscribitur hastā,

    inverted, Verg. A. 1, 478:

    verte hac te, puere,

    Plaut. Ps. 1, 3, 29; cf.:

    verti me a Minturnis Arpinum versus,

    Cic. Att. 16, 10, 1:

    cum haesisset descendenti (virgini) stola, vertit se et recollegit,

    Plin. Ep. 4, 11, 9:

    ante tuos quotiens verti me, perfida, postes,

    Prop. 1, 16, 43:

    Pompeiani se verterunt et loco cesserunt,

    turned about, wheeled about, fled, Caes. B. C. 3, 51; cf.:

    vertere terga,

    to turn one's back, run away, betake one's self to flight, id. B. G. 1, 53; 3, 21; id. B. C. 1, 47; 3, 63 fin.; Liv. 1, 14, 9; cf.

    also: hostem in fugam,

    to put to flight, rout, id. 30, 33, 16;

    Auct. B. Afr. 17: iter retro,

    Liv. 28, 3, 1:

    hiems (piscis) ad hoc mare,

    Hor. Epod. 2, 52: fenestrae in viam versae, turned or directed towards, looking towards, Liv. 1, 41, 4; cf.:

    mare ad occidentem versum,

    id. 36, 15, 9:

    Scytharum gens ab oriente ad septentrionem se vertit,

    Curt. 7, 7, 3:

    (Maeander) nunc ad fontes, nunc in mare versus,

    Ov. M. 8, 165: terram aratro, to turn up or over, to plough, etc., Hor. S. 1, 1, 28:

    ferro terram,

    Verg. G. 1, 147:

    glaebas (aratra),

    Ov. M. 1, 425; 5, 477:

    solum bidentibus,

    Col. 4, 5:

    agros bove,

    Prop. 3, 7, 43 (4, 6, 43):

    collem,

    Col. 3, 13, 8:

    freta lacertis (in rowing),

    Verg. A. 5, 141:

    ex illā pecuniā magnam partem ad se vortit,

    Cic. Div. in Caecil. 17, 57.—Mid.: vertier ad lapidem, to turn or incline one's self towards, Lucr. 5, 1199:

    congressi... ad caedem vertuntur,

    Liv. 1, 7, 2; so,

    versi in fugam hostes,

    Tac. H. 2, 26; cf.:

    Philippis versa acies retro,

    Hor. C. 3, 4, 26:

    sinit hic violentis omnia verti Turbinibus,

    to whirl themselves about, Lucr. 5, 503:

    magnus caeli si vortitur orbis,

    id. 5, 510:

    vertitur interea caelum,

    revolves, Verg. A. 2, 250:

    squamarum serie a caudā ad caput versā,

    reaching, Plin. 28, 8, 30, § 119.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to turn:

    ne ea, quae reipublicae causa egerit, in suam contumeliam vertat,

    Caes. B. C. 1, 8:

    in suam rem litem vertendo,

    Liv. 3, 72, 2:

    usum ejus (olei) ad luxuriam vertere Graeci,

    Plin. 15, 4, 5, § 19; cf.:

    aliquid in rem vertere,

    turn to account, make profitable, Dig. 15, 3, 1 sqq.:

    edocere, quo sese vertant sortes,

    Enn. Trag. v. 64 Vahl.; Verg. A. 1, 671:

    ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā,

    Cic. Fam. 7, 6, 1:

    idque omen in Macedonum metum verterunt Tyrii,

    Curt. 4, 2, 13:

    in religionem vertentes comitia biennic habita,

    making a matter of religious scruple, Liv. 5, 14, 2:

    aquarum insolita magnitudo in religionem versa,

    id. 30, 38, 10; cf. id. 26, 11, 3:

    id ipsum quod iter belli esset obstructum, in prodigium et omen imminentium cladium vertebatur,

    Tac. H. 1, 86 fin.:

    vertere in se Cotyi data,

    to appropriate, id. A. 2, 64:

    perii! quid agam? quo me vertam?

    Ter. Hec. 4, 1, 1:

    quo se verteret, non habebat,

    Cic. Phil. 2, 29, 74; id. Div. 2, 72, 149:

    Philippus totus in Persea versus,

    inclined towards him, Liv. 40, 5, 9:

    toti in impetum atque iram versi,

    id. 25, 16, 19:

    si bellum omne eo vertat,

    id. 26, 12, 13:

    di vortant bene, Quod agas,

    cause to turn out well, prosper, Ter. Hec. 1, 2, 121; cf. infra, II. B.; so,

    in melius somnia,

    Tib. 3, 4, 95.—
    2.
    In partic.
    a.
    To turn, i. e. to change, aller, transform (syn. muto):

    Juppiter In Amphitruonis vortit sese imaginem,

    Plaut. Am. prol. 121:

    in anginam ego nunc me velim vorti,

    id. Most. 1. 3, 61:

    omnes natura cibos in corpora viva Vertit,

    Lucr. 2, 880: vertunt se fluvii frondes et pabula laeta In pecudes; vertunt pecudes [p. 1978] in corpora nostra Naturam, id. 2, 875 sq.; cf.:

    cum terra in aquam se vertit,

    Cic. N. D. 3, 12, 31:

    verte omnis tete in facies,

    Verg. A. 12, 891:

    ego, quae memet in omnia verti,

    id. ib. 7, 309:

    tot sese vertit in ora,

    id. ib. 7, 328:

    inque deum de bove versus erat,

    Ov. F. 5, 616:

    Auster in Africum se vertit,

    Caes. B. C. 3, 26 fin.; cf. Liv. 30, 24, 7:

    semina malorum in contrarias partes se vertere,

    Cic. Div. 2, 14, 33:

    omnia versa et mutata in pejorem partem,

    id. Rosc. Am. 36, 103:

    cur nunc tua quisquam Vertere jussa potest,

    Verg. A. 10, 35:

    hic continentiam et moderationem in superbiam ac lasciviam vertit,

    Curt. 6, 6, 1; cf.:

    fortuna hoc militiae probrum vertit in gloriam,

    id. 9, 10, 28:

    versus civitatis status,

    Tac. A. 1, 4:

    versis ad prospera fatis,

    Ov. H. 16, 89: solum, to change one's country, i. e. to emigrate or go into exile, Cic. Balb. 11, 28; Amm. 15, 3, 11 et saep.; v. solum. —With abl. (rare and poet.):

    nullā tamen alite verti Dignatur,

    Ov. M. 10, 157; cf.

    muto.—Prov.: in fumum et cinerem vertere,

    to turn into smoke, dissipate, Hor. Ep. 1, 15, 39.—Mid.:

    omnia vertuntur: certe vertuntur amores,

    Prop. 2, 8, 7 (9):

    saevus apertam In rabiem coepit verti jocus,

    Hor. Ep. 2, 1, 149.—
    b.
    To exchange, interchange: nos divitem istum meminimus adque iste pauperes nos;

    vorterunt sese memoriae,

    Plaut. Truc. 2, 1, 11; cf.:

    vorsis gladiis depugnarier,

    id. Cas. 2, 5, 36.—
    c.
    Of literary productions, to turn into another language, to translate (syn.:

    transfero, interpretor, reddo): Philemo scripsit, Plautus vortit barbare,

    Plaut. Trin. prol. 19:

    si sic verterem Platonem, ut verteruntnostri poëtae fabulas,

    Cic. Fin. 1, 3, 7:

    verti etiam multa de Graecis,

    id. Tusc. 2, 11, 26:

    annales Acilianos ex Graeco in Latinum sermonem vertit,

    Liv. 25, 39, 12.—
    d.
    To ply:

    stimulos sub pectore vertit Apollo,

    i. e. stimulates the fury, Verg. A. 6, 101.—
    e.
    In partic., like our to turn upside down, i. e. to overturn, overthrow, subvert, destroy (= everto):

    Callicratidas cum multa fecisset egregie, vertit ad extremum omnia,

    Cic. Off. 1, 24, 84:

    agerent, verterent cuncta,

    Tac. H. 1, 2; id. A. 2, 42; 3, 36:

    Cycnum Vi multā,

    Ov. M. 12, 139:

    fluxas Phrygiae res fundo,

    Verg. A. 10, 88; 1, 20; 2, 652:

    vertere ab imo moenia Trojae,

    id. ib. 5, 810:

    Ilion fatalis incestusque judex... vertit in pulverem,

    Hor. C. 3, 3, 20:

    proceras fraxinos,

    id. ib. 3, 25, 16:

    ab imo regna,

    Sen. Hippol. 562:

    Penates,

    id. Troad. 91:

    puppem,

    Luc. 3, 650:

    fortunas,

    Amm. 28, 3, 1.—
    f.
    Mid., from the idea of turning round in a place, to be engaged in, to be in a place or condition; also to turn, rest, or depend upon a thing:

    jam homo in mercaturā vortitur,

    Plaut. Most. 3, 1, 109:

    res in periculo vortitur,

    id. Merc. 1, 2, 12; Phaedr. 2, 8, 19; so,

    res vertitur in majore discrimine,

    Liv. 6, 36, 7:

    ipse catervis Vertitur in mediis,

    Verg. A. 11, 683:

    omnia in unius potestate ac moderatione vertentur,

    Cic. Verr. 1, 7, 20; so,

    spes civitatis in dictatore,

    Liv. 4, 31, 4:

    totum id in voluntate Philippi,

    id. 37, 7, 8:

    causa in jure,

    Cic. Brut. 39, 145:

    hic victoria,

    Verg. A. 10, 529:

    cum circa hanc consultationem disceptatio omnis verteretur,

    Liv. 36, 7, 1:

    puncto saepe temporis maximarum rerum momenta verti,

    id. 3, 27, 7.— Impers.:

    vertebatur, utrum manerent in Achaico concilio Lacedaemonii, an, etc.,

    Liv. 39, 48, 3.—
    g.
    To ascribe, refer:

    quae fuerunt populis magis exitio quam fames morbique, quaeque alia in deum iras velut ultima malorum vertunt,

    Liv. 4, 9, 3 Weissenb. ad loc.:

    cum omnium secundorum adversorumque in deos verterent,

    id. 28, 11, 1.—
    h.
    = considero; exercitum majorum more vortere, Sall. ap. Serv. ad Verg. A. 5, 408 dub. (Sall. H. inc. 51 Dietsch ad loc.).
    II. A.
    Lit.:

    depulsi aemulatione alio vertunt,

    Tac. A. 1, 18:

    eoque audaciae provectum ut verteret, etc.,

    id. ib. 4, 10:

    utinam mea vocula dominae vertat in auriculas!

    Prop. 1, 16, 28:

    versuros extemplo in fugam omnes ratus,

    Liv. 38, 26, 8 (but in Lucr. 5, 617 the correct read. is cancri se ut vortat).—
    B.
    Trop., to turn, change, etc.:

    jam verterat fortuna,

    Liv. 5, 49, 5:

    libertatem aliorum in suam vertisse servitutem conquerebantur,

    id. 2, 3, 3:

    totae solidam in glaciem vertere lacunae,

    Verg. G. 3, 365: verterat pernicies in accusatorem, Tac. A. 11, 37:

    quod si esset factum, detrimentum in bonum verteret,

    Caes. B. C. 3, 73 fin.:

    ea ludificatio veri in verum vertit,

    Liv. 26, 6, 16: talia incepta, ni in consultorem vertissent, reipublicae pestem factura, against, Sall. H. inc. 89 Dietsch:

    neque inmerito suum ipsorum exemplum in eos versurum,

    Liv. 7, 38, 6:

    si malus est, male res vortunt, quas agit,

    turn out badly, Plaut. Pers. 4, 1, 5; so,

    quae res tibi vertat male,

    Ter. Ad. 2, 1, 37:

    quod bene vertat, castra Albanos Romanis castris jungere jubet (= cum bonis omnibus),

    Liv. 1, 28, 1; 3, 62, 5; 3, 35, 8:

    quod bene verteret,

    Curt. 5, 4, 12; 7, 11, 14:

    hos illi (quod nec vertat bene), mittimus haedos,

    Verg. E. 9, 6.—
    b.
    Annus, mensis vertens, the course or space of a year, of a month:

    anno vertente sine controversiā (petisses),

    Cic. Quint. 12, 40; so,

    anno vertente,

    id. N. D. 2, 20, 53; Nep. Ages. 4, 4; cf.:

    apparuisse numen deorum intra finem anni vertentis,

    Cic. Phil. 13, 10, 22:

    tu si hanc emeris, Numquam hercle hunc mensem vortentem, credo, servibit tibi,

    Plaut. Pers. 4, 4, 76; Macr. S. 1, 14.—
    (β).
    Pregn.: annus vertens, the great year or cycle of the celestial bodies (a space of 15,000 solar years), Cic. Rep. 6, 22, 24.—Hence, ver-sus ( vors-), or (much less freq.) ver-sum ( vors-), adv., turned in the direction of, towards a thing; usu. after the name of a place to which motion is directed (orig. a part., turned towards, facing, etc., and so always in Livy; cf. Liv. 1, 18, 6 Weissenb. ad loc.; 1, 41, 4; 9, 2, 15).
    A.
    Form versus (vors-).
    1.
    After ad and acc.:

    T. Labienum ad Oceanum versus... proficisci jubet,

    Caes. B. G. 6, 33: ad Alpes versus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    ad Cercinam insulam versus, Auct. B. Afr. 8, 3: ad Cordubam versus, Auct. B. Hisp. 11: modo ad Urbem, modo in Galliam versus,

    Sall. C. 56, 4. —
    2.
    After in and acc.:

    in agrum versus,

    Varr. R. R. 3, 5, 10:

    in forum versus,

    Cic. Lael. 25, 96:

    in Arvernos versus,

    Caes. B. G. 7, 8: si in urbem versus venturi erunt, Traj. ap. Plin. Ep. 10, 78 (82), 3.—
    3.
    After acc. alone (class. only with names of towns and small islands):

    verti me a Minturnis Arpinum versus,

    Cic. Att. 16, 10, 1:

    Brundisium versus,

    id. Fam. 11, 27, 3:

    Ambraciam versus,

    Caes. B. C. 3, 36:

    Massiliam versus,

    id. ib. 2, 3:

    Narbonem versus,

    id. B. G. 7, 7.—
    4.
    After other advv.:

    deorsum versus,

    Cato, R. R. 156, 4:

    sursum versus,

    Cic. Or. 39, 135:

    dimittit quoquo versus legationes,

    Caes. B. G. 7, 4:

    ut quaedam vocabula utroque versus dicantur,

    Gell. 5, 12, 10; cf. the adverbs deorsum, sursum, etc.—
    B.
    Form versum (vors-).
    1.
    After ad and acc.:

    animadvertit fugam ad se versum fieri,

    Sall. J. 58, 4.—
    2.
    After other advv.:

    cunas rursum vorsum trahere,

    Plaut. Am. 5, 1, 60 (63):

    lumbis deorsum versum pressis,

    Varr. R. R. 2, 7, 5:

    vineam sursum vorsum semper ducito,

    Cato, R. R. 33, 1:

    cum undique versum circumfluat,

    Gell. 12, 13, 20:

    utroque vorsum rectum est ingenium meum,

    Plaut. Capt. 2, 3, 8.
    Versus is said by many lexicons to be also a prep.
    , but no ancient authority can be safely cited for this use. The true readings are:

    in Italiam versus,

    Cic. Fam. 4, 12, 1:

    adversus aedem,

    Liv. 8, 20, 8:

    in forum versus,

    Plin. 10, 43, 60, § 121; and perh. in oppidum, Auct. B. Hisp. 21.

    Lewis & Short latin dictionary > verto

  • 13 agō

        agō ēgī, āctus (old inf pass. agier), ere    [1 AG-], to put in motion, move, lead, drive, tend, conduct: bos Romam acta, L.: capellas, V.: pecus visere montīs, H.: ante se Thyum, N.: in exsilium, L.: Iris nubibus acta, borne on, V.: alqm in crucem, to crucify: Illum aget Fama, will carry, H.: quo hinc te agis? whither are you going? T.: se primus agebat, strode in front, V.: capellas potum, V.—Prov.: agas asellum, i. e. if you can't afford an ox, drive an ass. — Pass., to go, march: quo multitudo agebatur, L.: citius agi vellet agmen, march on quicker, L.: raptim agmine acto, L.— Esp., to drive away, carry off, steal, rob, plunder: pecoris praedas, S.; freq. with ferre, to rob, plunder: ferre agere plebem plebisque res, L.: res sociorum ferri agique vidit, L.—To chase, pursue, hunt: apros, V.: cervum, V. — Fig.: dum haec crimina agam ostiatim, track out from house to house: ceteros ruerem, agerem, T.: palantīs Troas, V.—To move, press, push forward, advance, bring up: multa undique portari atque agi, Cs.: vineis ad oppidum actis, pushed forward, Cs.: moles, Cu.: cloaca maxima sub terram agenda, to be carried under ground, L.: cuniculos ad aerarium, drive: per glaebas radicibus actis, O.: pluma in cutem radices egerit, struck deep root, O.: vera gloria radices agit: tellus Fissa agit rimas, opens in fissures, O.: in litus navīs, beached, L.: navem, to steer, H.: currūs, to drive, O.: per agmen limitem ferro, V.: vias, make way, V.: (sol) amicum Tempus agens, bringing the welcome hour (of sunset), H.—To throw out, stir up: spumas ore, V.: spumas in ore: se laetus ad auras Palmes agit, shoots up into the air, V.—Animam agere, to expire: nam et agere animam et efflare dicimus; cf. et gestum et animam ageres, i. e. exert yourself in gesturing and risk your life. — Fig., to lead, direct, guide: (poëmata), animum auditoris, H.— To move, impel, excite, urge, prompt, induce, rouse, drive: quae te Mens agit in facinus? O.: ad illa te, H.: eum praecipitem: viros spe praedae diversos agit, leads astray, S.: bonitas, quae nullis casibus agitur, N.: quemcunque inscitia veri Caecum agit, blinds, H.: quibus actus fatis, V.: seu te discus agit, occupies, H.: nos exquirere terras, V.: desertas quaerere terras agimur, V. — To pursue for harm, persecute, disturb, vex, attack, assail: reginam stimulis, V.: agentia verba Lycamben, H.: diris agam vos, H.: quam deus ultor agebat, O.—To pursue, carry on, think, reflect, deliberate, treat, represent, exhibit, exercise, practise, act, perform, deliver, pronounce: nihil, to be idle: omnia per nos, in person: agendi tempus, a time for action: industria in agendo: apud primos agebat, fought in the van, S.: quae continua bella agimus, are busy with, L.: (pes) natus rebus agendis, the metre appropriate to dramatic action, H.: Quid nunc agimus? what shall we do now? T.: quid agam, habeo, i. e. I know what to do, T.: quid agitur? how are you? T.: quid agis, dulcissime rerum? i. e. how are you? H.: vereor, quid agat Ino, what is to become of: quid agis? what do you mean? nihil agis, it is of no use, T.: nihil agis, dolor, quamvis, etc.: cupis abire, sed nihil agis, usque tenebo, you cannot succeed, H.: ubi blanditiis agitur nihil, O.—Esp., hoc or id agere, to give attention to, mind, heed: hocine agis, an non? are you attending? T.: id quod et agunt et moliuntur, their purpose and aim: qui id egerunt, ut gentem conlocarent, etc., aimed at this: sin autem id actum est, ut, etc., if it was their aim: summā vi agendum esse, ut, etc., L.: certiorem eum fecit, id agi, ut pons dissolveretur, it was planned, N.: Hoc age, ne, etc., take care, H.: alias res agis, you are not listening, T.: aliud agens ac nihil eius modi cogitans, bent on other plans: animadverti eum alias res agere, paid no attention: vides, quam alias res agamus, are otherwise occupied: populum aliud nunc agere, i. e. are indifferent.—To perform, do, transact: ne quid negligenter: suum negotium, attend to his own business: neque satis constabat, quid agerent, what they were at, Cs.: agentibus divina humanaque consulibus, busy with auspices and affairs, L.: per litteras agere, quae cogitas, carry on, N.: (bellum) cum feminis, Cu.: conventum, to hold an assize: ad conventūs agendos, to preside at, Cs.: census actus eo anno, taken, L.— Of public transactions, to manage, transact, do, discuss, speak, deliberate: quae (res) inter eos agi coeptae, negotiations begun, Cs.: de condicionibus pacis, treat, L.: quorum de poenā agebatur, L.— Hence, agere cum populo, of magistrates, to address the people on a law or measure (cf. agere ad populum, to propose, bring before the people): cum populo de re p.—Of a speaker or writer, to treat, discuss, narrate: id quod agas, your subject: bella per quartum iam volumen, L.: haec dum agit, during this speech, H.—In law, to plead, prosecute, advocate: lege agito, go to law, T.: causam apud iudices: aliter causam agi, to be argued on other grounds: cum de bonis et de caede agatur, in a cause relating to, etc.: tamquam ex syngraphā agere cum populo, to litigate: ex sponso egit: agere lege in hereditatem, sue for: crimen, to press an accusation: partis lenitatis et misericordiae, to plead the cause of mercy: ii per quos agitur, the counsel: causas, i. e. to practise law: me agente, while I am counsel: ii apud quos agitur, the judges; hence, of a judge: rem agere, to hear: reos, to prosecute, L.: alqm furti, to accuse of theft. —Pass., to be in suit, be in question, be at stake: non capitis eius res agitur, sed pecuniae, T.: aguntur iniuriae sociorum, agitur vis legum.—To represent, act, perform, of an orator: cum dignitate.—Of an actor: fabulam, T.: partīs, to assume a part, T.: Ballionem, the character of: gestum agere in scena, appear as actors: canticum, L. — Fig.: lenem mitemque senatorem, act the part of, L.: noluit hodie agere Roscius: cum egerunt, when they have finished acting: triumphum, to triumph, O.: de classe populi R. triumphum, over, etc.: ex Volscis et ex Etruriā, over, etc., L.: noctu vigilias, keep watch: alta silentia, to be buried in silence, O.: arbitria victoriae, to exercise a conqueror's prerogative, Cu.: paenitentiam, to repent, Cu.: oblivia, to forget, O.: gratias (poet. grates) agere, to give thanks, thank: maximas tibi gratias: alcui gratias quod fecisset, etc., Cs.: grates parenti, O. — Of time, to spend, pass, use, live through: cum dis aevom: securum aevom, H.: dies festos, celebrate: ruri vitam, L.: otia, V.: quartum annum ago et octogesimum, in my eightyfourth year: ver magnus agebat orbis, was experiencing, V.— Pass: mensis agitur hic septimus, postquam, etc., going on seven months since, T.: bene acta vita, well spent: tunc principium anni agebatur, L.: melior pars acta (est) diei, is past, V. — Absol, to live, pass time, be: civitas laeta agere, rejoiced, S.—Meton., to treat, deal, confer, talk with: quae (patria) tecum sic agit, pleads: haec inter se dubiis de rebus, V.: Callias quidam egit cum Cimone, ut, etc., tried to persuade C., N.: agere varie, rogando alternis suadendoque coepit, L.—With bene, praeclare, male, etc., to deal well or ill with, treat or use well or ill: praeclare cum eis: facile est bene agere cum eis.— Pass impers., to go well or ill with one, be well or badly off: intelleget secum esse actum pessime: in quibus praeclare agitur, si, etc., who are well off, if, etc.—Poet.: Tros Tyriusque mihi nullo discrimine agetur, will be treated, V.— Pass, to be at stake, be at hazard, be concerned, be in peril: quasi mea res minor agatur quam tua, T.: in quibus eorum caput agatur: ibi rem frumentariam agi cernentes, L.: si sua res ageretur, if his interests were involved: agitur pars tertia mundi, is at risk, O.: non agitur de vectigalibus, S.—Praegn., to finish, complete, only pass: actā re ad fidem pronius est, after it is done, L.: iucundi acti labores, past: ad impediendam rem actam, an accomplished fact, L.— Prov.: actum, aiunt, ne agas, i. e. don't waste your efforts, T.: acta agimus: Actum est, it is all over, all is lost, T.: iam de Servio actum rati, L.: acta haec res est, is lost, T.: tantā mobilitate sese Numidae agunt, behave, S.: ferocius agunt equites, L.: quod nullo studio agebant, because they were careless, Cs.: cum simulatione agi timoris iubet, Cs.—Imper. as interj, come now, well, up: age, da veniam filio, T.: en age, rumpe moras, V.: agite dum, L.: age porro, tu, cur, etc.? age vero, considerate, etc.: age, age, iam ducat: dabo, good, T.: age, sit ita factum.
    * * *
    agere, egi, actus V
    drive, urge, conduct; spend (time w/cum); thank (w/gratias); deliver (speech)

    Latin-English dictionary > agō

  • 14 carpō

        carpō psī, ptus, ere    [CARP-], to pick, pluck, pluck off, cull, crop, gather: flores, H.: rosam, V.: manibus frondes, V.: frumenta manu, V. — To take ( as nourishment), crop, pluck off, browse, graze on: gramen, V.: pabula, O.: (apis) thyma, H.: Invidia summa cacumina carpit, O.: (prandium) quod erit bellissumum, pick dainties, T.—To tear off, tear away, pluck off, pull out (poet.): inter cornua saetas, V.: vellera, to spin, V.: pensum, H.: ex collo coronas, to pull off, H. — Fig., to pluck, snatch: flosculos (orationis): luctantia oscula, to snatch, O.—To enjoy, seize, use, make use of: breve ver, O.: diem, redeem, H.: auras vitalīs, V.: quietem, V.—To gnaw at, tear, blame, censure, carp at, slander, calumniate, revile: maledico dente: militum vocibus nonnihil carpi, Cs.: alquem sermonibus, L.: opus, O.—To weaken, enfeeble, wear away, consume, destroy: regina caeco carpitur igni, V.: invidia carpit et carpitur unā, O.: Tot tuos labores, i. e. to obscure the fame of, H.—In war, to inflict injury upon, weaken, harass: agmen adversariorum, Cs.: vires Romanas, L.: extrema agminis, L. — To cut to pieces, divide: carpenda membris minutioribus oratio: in multas partīs exercitum, L.—To take apart, single out: tu non animadvertes in omnes, sed carpes ut velis: carpi paucos ad ignominiam. — To go, tread upon, pass over, navigate, sail through, take one's way. viam, V.: supremum iter (i. e. mori), H.: gyrum, to go in a circle, V.: mare, O.: Carpitur acclivis trames, O.
    * * *
    carpere, carpsi, carptus V TRANS
    seize/pick/pluck/gather/browse/tear off; graze/crop; tease/pull out/card (wool); separate/divide, tear down; carve; despoil/fleece; pursue/harry; consume/erode

    Latin-English dictionary > carpō

  • 15 (coepiō)

       (coepiō) coepī, coeptus, ere    [com- + 1 AP-], to begin, commence: non Prius olfecissem, quam ille quicquam coeperet? T.: mecum cogitare, T.: cum ver esse coeperat: Fluctus coepit albescere, V.: oppugnare, Cs.: alia fieri coepere, S.: cum Lacedaemoniis pugnari coepit, N.: urbanus haberi, H.: res agi coepta est: ante petitam esse pecuniam, quam esset coepta deberi: obsidione coepti premi hostes, L.: bello premi sunt coepti, N.: mitescere discordiae intestinae coeptae, L.: si quicquam hic turbae coeperis, T.: illud, quod coepimus, videamus: illa quae coepta sunt ab isto: coeptum bellum foret, S.: se non ante coepturum, quam, etc., L.: perge quo coepisti (sc. ire): dimidium facti, qui coepit, habet, H.: ita coepit tyrannus (sc. dicere), L.: Ilioneus placido sic pectore coepit, V.: coepit cum talia vates (sc. fari), V. — P. coeptus, begun, commenced, undertaken: consilium fraude coeptum, L.: iussis Carmina coepta tuis, V.: quaedam (animalia) modo coepta, in process of creation, O.: mors, sought, O. — Of things, to begin, be begun, take a beginning, commence, originate, arise: post, ubi silentium coepit... verba facit, etc., S.: cum deditio coepit, S.: pugna coepit, L.

    Latin-English dictionary > (coepiō)

  • 16 cum or (earlier) quom (not quum)

        cum or (earlier) quom (not quum) conj.    [1 CA-].    I. Prop., of time (cum temporale), constr. with indic. in an independent assertion; with subj. in a subordinate statement.—Fixing a point of time, when, at the time when: Lacrumo, quom in mentem venit, now that, T.: auditis, cum ea breviter dicuntur: eo cum venio: Postera cum lustrabat terras dies, V.: cum contionem habuit: cum proxime Romae fui: cum Italia vexata est: cum stellas fugarat dies, V.: quom non potest haberi, cupis, T.: tempus cum pater iacebat: eo tempore, cum necesse erat: memini noctis illius, cum pollicebar: tunc, cum adempta sunt arma, L.: etiam tum, cum verisimile erit, latratote, not until: cum peroraro, tum requiratis: cum signum dedero, tum invadite, L.: sese, cum opus esset, signum daturum, Cs.: sua bona, cum causae dicendae data facultas sit, tum se experturum, L. — Fixing or defining a period of time, when, while, during the time that, as, as long as, after: Alium esse censes nunc me, atque olim quom dabam? T.: risum vix tenebam, cum comparabas, etc.: tum, cum illum exterminari volebam, putabam, etc.: Hasdrubal, cum haec gerebantur, apud Syphaeum erat, L.—Of repeated action, when, whenever, at times when, as often as, always... when, if: omnes, quom valemus, recta consilia aegrotis damus, T.: cum permagna praemia sunt, est causa peccandi: Cum furit... Profuit aestūs avertere, V.: cum cogniti sunt, retinent caritatem: cum rosam viderat, tum incipere ver arbitrabatur, never until.—In clauses stating a fact, the point or period of time fixed by the main sentence (cum inversum), when, at the time when, and at this time, and meanwhile, and yet: longe iam abieram, quom sensi, T.: dies nondum decem intercesserant, cum filius necatur: Vix ea fatus erat, cum scindit se nubes, V.: multum diei processerat, cum etiamtum eventus in incerto erat, S.: nondum lucebat, cum scitum est: iamque hoc facere apparabant, cum matres procurrerunt, Cs.: Et iam phalanx ibat... flammas cum puppis Extulerat, V.: anni sunt octo, cum interea invenitis, etc.: cum interim milites domum obsidere coeperunt: nondum centum anni sunt, cum lata lex est.—Describing a time by natural events, when, while, as soon as: ipsi, cum iam dilucesceret, deducuntur: cum lux adpropinquaret.—In narration, describing the occasion or circumstances of an action (cum historicum), when, on the occasion that, under the circumstances that, while, after.—With imperf: Magistratus quom ibi adesset, occeptast agi, T.: Marius, cum secaretur, vetuit se adligari: Caesar cum ab hoste non amplius abesset... legati revertuntur, Cs.: heri, cum vos non adessetis: cum ad tribum Polliam ventum est, et praeco cunctaretur, ‘cita,’ inquit, etc., L.: Socrates, cum XXX tyranni essent, pedem portā non extulit, as long as: vidi, Cum tu terga dares, O.: is cum interrogaretur... respondit.—With maxime, just as, precisely when: Caesar, cum maxime furor arderet Antoni, exercitum comparavit: cum maxime agmen explicaretur, adoriuntur, L. — With perf: hic pagus, cum domo exisset, Cassium interfecerat, Cs.: cum domos vacuas fecissent, iunguntur nuptiis, L.: cum fanum expilavisset, navigabat Syracusas. — Of repeated occasions, when, whenever, on every occasion that, as often as.—With imperf: dispersos, cum longius procederent, adoriebatur, Cs.: saepe, cum aliquem videret, etc., on seeing, N.: numquam est conspectus, cum veniret. — With pluperf: Cum cohortes ex acie procucurrissent, Numidae effugiebant, Cs.: qui cum in convivium venisset: quantum obfuit multis, cum fecissent, etc.—Describing a time named in the principal sentence, when, such that, in which: Si ullum fuit tempus quom ego fuerim, etc., T.: fuit antea tempus, cum Galli superarent, Cs.: vigesimo anno, cum tot praetores in provinciā fuissent: eodem anno, cum omnia infida essent, L.: biduum supererat, cum frumentum metiri oporteret, in which, Cs.: fuit cum arbitrarer, etc.: audivi cum diceret, etc.—    II. Meton., of identical actions, when, in that, by the fact that: Qui quom hunc accusant, Naevium accusant, T.: quae cum taces, nulla esse concedis: quod cum facit, iudicat, etc.: senatum intueri videor, cum te videor, L.: loco ille motus est, cum ex urbe est depulsus: quod cum dederis, illud dederis, ut, etc.: illa scelera, cum eius domum evertisti (which you committed) in uprooting: purgatio est cum factum conceditur, culpa removetur.—In hypothesis, assuming a fact, when, if: ad cuius fidem confugiet, cum per eius fidem laeditur, etc.—Contrary to fact, when, if, if at such a time: haec neque cum ego dicerem, neque cum tu negares, magni momenti nostra esset oratio: quod esset iudicium, cum tres... adsedissent?—Explaining a feeling, etc., that, because, for: Dis habeo gratiam, Quom adfuerunt liberae, T.: gratulor tibi, cum tantum vales. — As connective, correl. with tum, while, when; cum... tum, as... so, both... and, and besides, while... especially: Quom id mihi placebat, tum omnes bona dicere, T.: cum omnes eo convenerant, tum navium quod ubique fuerat coëgerant, Cs.: qui cum multa providit, tum quod te consulem non vidit: movit patres cum causa, tum auctor, L.—In the adverb. phrase cum maxime, with ellips. of predicate, in the highest degree, most: hanc Amabat, ut quom maxime, tum Pamphilus, as much as ever, T.: ea, quae fiunt cum maxime, i. e. at this very moment: sed cum maxime tamen hoc significabat, precisely this: quae multos iam annos, et nunc cum maxime, cupit.—    III. Praegn., giving a cause or reason (cum causale), when, since, because, inasmuch as, seeing that, in that, in view of the fact that: haud invito sermo mi accessit tuos, Quom... intellego, T.: Deos quaeso ut sit superstes, Quom veritust facere, etc., T.: an pater familiarissimis suscensuit, cum Sullam laudarent? for praising: quae cum ita sint, videamus, etc.: cum longinqua instet militia, commeatum do, L.: cum tanta multitudo tela conicerent, potestas erat, etc., Cs.: cum esset egens, coepit, etc.: Caesar cum constituisset hiemare in continenti, obsides imperat, Cs.—So often nunc cum, now that, since in fact: nunc vero cum sit unus Pompeius.—Often with praesertim, especially since, more than all when: nam puerum non tollent... Praesertim quom sit, etc., T.: cum praesertim vos aliam miseritis.—With quippe, since evidently, since of course: nihil est virtute amabilius... quippe cum propter virtutem diligamus, etc. — In contrasts, when, while, whereas, while on the contrary, and yet (cum adversativum): finem faciam dicundi, quom ipse finem non facit? T.: quo tandem ore mentionem facitis... cum fateamini, etc.: cum maximis eum rebus liberares... culpam relinquebas: simulat se confiteri, cum interea aliud machinetur.—In concessions, when, although, notwithstanding (cum concessivum): nil quom est, nil defit tamen, T.: pecuniam facere cum posset, non statuit: cum aquae vim vehat ingentem (Druentia), non tamen navium patiens est, L.: patrem meum, cum proscriptus non esset, ingulastis: quam causam dixerat, cum annos ad quinquaginta natus esset?

    Latin-English dictionary > cum or (earlier) quom (not quum)

  • 17 fōrmōsus (fōrmōnsus)

        fōrmōsus (fōrmōnsus) adj. with comp. and sup.    [forma], finely formed, beautiful, handsome: pyramidis (forma) videtur esse formosior: virgines formosissimae: Vis formosa videri, H.: Formosi pecoris custos formosior ipse, V.: omnium aetatis suae formosissimus, N.: tempus (i. e. ver), O.: oculis, O.: nihil<*>est virtute formosius.—As subst f.: formosae nomen habebam, the beauty, O.

    Latin-English dictionary > fōrmōsus (fōrmōnsus)

  • 18 imbrifer

        imbrifer era, erum, adj.    [imber+1 FER-], rain-bringing, raing: Austri, O.: ver, V.
    * * *
    imbrifera, imbriferum ADJ
    rain-bringing, rainy

    Latin-English dictionary > imbrifer

  • 19 incipiō

        incipiō cēpī, ceptus, ere    [1 in+capio], to take hold, take in hand, begin: ut incipiendi ratio fuerit, ita sit desinendi modus: Incipe, et consere dextram (i. e. the fight), V.: unde incipiam?: sic rex incipit (i. e. to speak), S.: Incipe, Mopse, prior, V.: sic incipit (with direct quotation), H.: Incipit huic, in answer to, O.: sapere aude, Incipe, H.: priusquam incipias, consulto opus est, S.: novi Negoti (alqd), T.: tam prava, S.: bellum, L.: Maenalios versūs, V.: Nuptiarum gratiā haec sunt facta atque incepta, T.: duobus inceptis verbis: incepta oppugnatio, Cs.: proelium incipitur, S.: iter inceptum celerant, V.: Inceptos iambos Ad umbilicum adducere, H.: In re incipiundā, T.: a tantis princeps incipiendus erat, O.: a Iove incipiendum putat: ab illis incipit uxor, Iu.: unde potius incipiam, quam ab eā civitate?: ante quam dicere incipio: rem frumentariam expedire, Cs.: cum primum pabuli copia esse inciperet, Cs.: effari, V.: dormire, fall asleep, Iu.—To have a beginning, begin, originate, arise: tum incipere ver arbitrabatur: Narrationis incipit mihi initium, T.: incipiente febriculā.
    * * *
    incipere, incepi, inceptus V
    begin; start, undertake

    Latin-English dictionary > incipiō

  • 20 intellēctus

        intellēctus ūs, m    [1 LEG-], a perception, discernment: hiems et ver intellectum ac vocabula habent, i. e. are recognized, Ta.
    * * *
    comprehension/understanding; recognition/discerning; intelect; meaning/sense

    Latin-English dictionary > intellēctus

См. также в других словарях:

  • ver — [ vɛr ] n. m. • v. 1170; verme « larve » 980; lat. vermis 1 ♦ VER ou VER DE TERRE : lombric terrestre (et tout annélide qui lui ressemble), petit animal allongé au corps cylindrique et mou, dépourvu de pattes. « Il fallait le nourrir [le… …   Encyclopédie Universelle

  • ver — (vêr) s. m. 1°   Nom donné communément au lombric terrestre et à tout animal qui offre une conformation analogue à celle de ce lombric. •   J ai été jusqu à couper un même ver en vingt six portions, dont la plupart ont repris, et dont plusieurs… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • ver — ver, de buen ver adj. atractiva. ❙ «Es una señora aun de cierto buen ver...» C. J. Cela, La colmena. ❙ «Tomo anfetaminas, vivo con mi abuela y estoy de buen ver.» Metal Hurlant, 1981. ❙ «Si es usted una dama de buen ver...» J. Giménez Arnau, Cómo …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • ver — → ver(se). ver(se) 1. Como transitivo, ‘percibir [algo] por medio de la vista’ y ‘mirar o examinar [algo]’; y, como intransitivo pronominal, ‘encontrarse en un determinado lugar, estado o situación’. Verbo irregular: v. conjugación modelo (→… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • Ver-T — Nombre público Ver T Tipo DVB T Programación Generalista Propietario Uniprex TV País …   Wikipedia Español

  • ver — VER. s. m. Petit insecte rempant, qui n a ny vertebres, ny os. Un gros ver. un petit ver. ver de terre. il s engendre des vers dans les boyaux. un enfant qui a des vers. de la poudre à vers. de la poudre pour les vers. les vers qui se mettent à… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Ver — or VER may refer to:* Voluntary Export Restraints in international trade * Ver is the Latin word for spring. * Ver (command), a shell command.There are communes that have the name Ver in France: *Ver, in the Manche département *Ver lès Chartres,… …   Wikipedia

  • ver- — [f ] im Verb, unbetont und nicht trennbar, sehr produktiv; Die Verben mit ver werden nach folgendem Muster gebildet: verhungern verhungerte verhungert 1 verwendet, um aus einem Adj. ein Verb zu machen; ver drückt aus, dass jemand etwas in den… …   Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache

  • Ver — Ver, eine sehr alte Partikel, in der Deutschen sowohl, als allen mit derselben verwandten Sprachen, welche ehedem auch für sich allein üblich war; aber jetzt nur noch in der Ableitung vorkommt, wo sie von einer sehr mannigfaltigen Bedeutung ist,… …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • Ver — ist der Name folgender geographischer Objekte: Ver (Manche), Gemeinde im französischen Département Manche Ver lès Chartres, Gemeinde im französischen Département Eure et Loir Ver sur Launette, Gemeinde im französischen Département Oise Ver sur… …   Deutsch Wikipedia

  • ver... — ver...: In dem Präfix »ver...« (mhd. ver , ahd. fir , far , mnd. vör , vor ) sind mehrere Vorsilben zusammengeflossen, die im Got. als faír »heraus «, faúr »vor , vorbei « und fra »weg « noch getrennt sind, vgl. z. B. die außergerm.… …   Das Herkunftswörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»