Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

vanquished

  • 1 inimīcus

        inimīcus adj. with comp. and sup.    [2 in+amicus], unfriendly, hostile, inimical: capere inimicos homines, incur the enmity of, T.: inimicior eram huic quam Caesari: animo inimico venisse: Pompeio, S.: sibi omnīs esse inimicos, Cs.: Hannibal nomini Romano, N.: Dis inimice senex, hateful, H. —As subst, an enemy, foe: populi R. inimici, Cs.: quis plenior inimicorum fuit Mario: tamquam inimicum insectari, L.: cuiusquam: inimicissimus suus, his greatest enemy: animorum motūs inimicissimi mentis tranquillae.—Of an enemy, hostile: nomina, V.: insigne, spoils of a vanquished foe, V.: inter omnia inimica infestaque, L.—Hurtful, injurious, damaging: (naves) accipiunt inimicum imbrem, V.: lux propinquat, unfavorable, V.: odor nervis, H.: nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus.
    * * *
    I
    inimica -um, inimicior -or -us, inimicissimus -a -um ADJ
    unfriendly, hostile, harmful
    II
    enemy (personal), foe

    Latin-English dictionary > inimīcus

  • 2 Una salus victis nullam sperare salutem

    The one safety for the vanquished is to abandon hope of safety knowing there is no hope can give one the courage to fight and win

    Latin Quotes (Latin to English) > Una salus victis nullam sperare salutem

  • 3 Vae victis!

    Woe to the conquered! (vanquished) (Livy)

    Latin Quotes (Latin to English) > Vae victis!

  • 4 Victis honor

    Latin Quotes (Latin to English) > Victis honor

  • 5 Bebryces

    1.
    Bēbrȳ̆ces, cum (acc. -cas, Val. Fl. 4, 315), m., = Bebrukes, a people inhabiting Bebrycia, a province of Asia Minor, afterwards called Bithynia, Plin. 5, 30, 33, § 127; Val. Fl. 4, 315.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bēbrȳ̆cĭa, ae, f., = Bebrukia, the province inhabited by the Bebrycians, afterwards Bithynia, Sall. H. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 5, 373; Val. Fl. 5, 502; y long in Avien. Perieg. 974.—
    B. C.
    Bēbrȳ̆cĭus, a, um. adj., pertaining to the province Bebrycia, of Bebrycia:

    gens,

    Verg. A. 5, 373:

    regnum,

    Val. Fl. 4, 99:

    fretum,

    id. 4, 220.—
    2.
    Pertaining to King Bebryx: harena, upon which Pollux fought with Amycus, Stat. S. 4, 5, 28:

    nemus,

    in which Amycus lay in wait for foreigners, id. Th. 3, 352:

    cruor,

    the blood shed by him, Tert. Carm. Sod. 2.—Also pertaining to the Bithynian king Prusias:

    hospes,

    Sid. Carm. 2, 304.
    2.
    Bēbryces, cum, m., = Bebrukes [perh. of kindred origin with the preced.], a people in Gallia Narbonensis, on the Pyrenees, Sil. 3, 423 sq.—
    II.
    Derivv.
    A. B.
    Bēbrycĭus, a, um, adj., pertaining to King Bebryx, Bebrycian:

    aula,

    Sil. 3, 443:

    virgo,

    i. e. Pyrene, id. 3, 420.

    Lewis & Short latin dictionary > Bebryces

  • 6 Bebrycia

    1.
    Bēbrȳ̆ces, cum (acc. -cas, Val. Fl. 4, 315), m., = Bebrukes, a people inhabiting Bebrycia, a province of Asia Minor, afterwards called Bithynia, Plin. 5, 30, 33, § 127; Val. Fl. 4, 315.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bēbrȳ̆cĭa, ae, f., = Bebrukia, the province inhabited by the Bebrycians, afterwards Bithynia, Sall. H. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 5, 373; Val. Fl. 5, 502; y long in Avien. Perieg. 974.—
    B. C.
    Bēbrȳ̆cĭus, a, um. adj., pertaining to the province Bebrycia, of Bebrycia:

    gens,

    Verg. A. 5, 373:

    regnum,

    Val. Fl. 4, 99:

    fretum,

    id. 4, 220.—
    2.
    Pertaining to King Bebryx: harena, upon which Pollux fought with Amycus, Stat. S. 4, 5, 28:

    nemus,

    in which Amycus lay in wait for foreigners, id. Th. 3, 352:

    cruor,

    the blood shed by him, Tert. Carm. Sod. 2.—Also pertaining to the Bithynian king Prusias:

    hospes,

    Sid. Carm. 2, 304.
    2.
    Bēbryces, cum, m., = Bebrukes [perh. of kindred origin with the preced.], a people in Gallia Narbonensis, on the Pyrenees, Sil. 3, 423 sq.—
    II.
    Derivv.
    A. B.
    Bēbrycĭus, a, um, adj., pertaining to King Bebryx, Bebrycian:

    aula,

    Sil. 3, 443:

    virgo,

    i. e. Pyrene, id. 3, 420.

    Lewis & Short latin dictionary > Bebrycia

  • 7 Bebrycius

    1.
    Bēbrȳ̆ces, cum (acc. -cas, Val. Fl. 4, 315), m., = Bebrukes, a people inhabiting Bebrycia, a province of Asia Minor, afterwards called Bithynia, Plin. 5, 30, 33, § 127; Val. Fl. 4, 315.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bēbrȳ̆cĭa, ae, f., = Bebrukia, the province inhabited by the Bebrycians, afterwards Bithynia, Sall. H. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 5, 373; Val. Fl. 5, 502; y long in Avien. Perieg. 974.—
    B. C.
    Bēbrȳ̆cĭus, a, um. adj., pertaining to the province Bebrycia, of Bebrycia:

    gens,

    Verg. A. 5, 373:

    regnum,

    Val. Fl. 4, 99:

    fretum,

    id. 4, 220.—
    2.
    Pertaining to King Bebryx: harena, upon which Pollux fought with Amycus, Stat. S. 4, 5, 28:

    nemus,

    in which Amycus lay in wait for foreigners, id. Th. 3, 352:

    cruor,

    the blood shed by him, Tert. Carm. Sod. 2.—Also pertaining to the Bithynian king Prusias:

    hospes,

    Sid. Carm. 2, 304.
    2.
    Bēbryces, cum, m., = Bebrukes [perh. of kindred origin with the preced.], a people in Gallia Narbonensis, on the Pyrenees, Sil. 3, 423 sq.—
    II.
    Derivv.
    A. B.
    Bēbrycĭus, a, um, adj., pertaining to King Bebryx, Bebrycian:

    aula,

    Sil. 3, 443:

    virgo,

    i. e. Pyrene, id. 3, 420.

    Lewis & Short latin dictionary > Bebrycius

  • 8 Bebryx

    1.
    Bēbrȳ̆ces, cum (acc. -cas, Val. Fl. 4, 315), m., = Bebrukes, a people inhabiting Bebrycia, a province of Asia Minor, afterwards called Bithynia, Plin. 5, 30, 33, § 127; Val. Fl. 4, 315.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Bēbrȳ̆cĭa, ae, f., = Bebrukia, the province inhabited by the Bebrycians, afterwards Bithynia, Sall. H. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 5, 373; Val. Fl. 5, 502; y long in Avien. Perieg. 974.—
    B. C.
    Bēbrȳ̆cĭus, a, um. adj., pertaining to the province Bebrycia, of Bebrycia:

    gens,

    Verg. A. 5, 373:

    regnum,

    Val. Fl. 4, 99:

    fretum,

    id. 4, 220.—
    2.
    Pertaining to King Bebryx: harena, upon which Pollux fought with Amycus, Stat. S. 4, 5, 28:

    nemus,

    in which Amycus lay in wait for foreigners, id. Th. 3, 352:

    cruor,

    the blood shed by him, Tert. Carm. Sod. 2.—Also pertaining to the Bithynian king Prusias:

    hospes,

    Sid. Carm. 2, 304.
    2.
    Bēbryces, cum, m., = Bebrukes [perh. of kindred origin with the preced.], a people in Gallia Narbonensis, on the Pyrenees, Sil. 3, 423 sq.—
    II.
    Derivv.
    A. B.
    Bēbrycĭus, a, um, adj., pertaining to King Bebryx, Bebrycian:

    aula,

    Sil. 3, 443:

    virgo,

    i. e. Pyrene, id. 3, 420.

    Lewis & Short latin dictionary > Bebryx

  • 9 decumbo

    dē-cumbo, cŭbŭi, 3, v. n.
    I.
    To lie down, sc. in bed or on a couch, to recline at table, to lie ill, be confined by sickness (good prose), Cato R. R. 156, 4:

    super lectum,

    Suet. Ner. 48:

    in aureo lecto,

    id. Caes. 49:

    hospes me ad cenam vocat. Venio, decumbo,

    Plaut. Merc. 1, 1, 98;

    so of reclining at table (cf. accumbo),

    id. Curc. 2, 3, 72; id. Stich. 5, 1, 6; Ter. Ph. 2, 2, 28; Cic. Verr. 2, 3, 25:

    familia decubuit,

    Sen. Ep. 96, 1; Gell. 18, 10, 2:

    febricitans,

    Vulg. Marc. 1, 30.—
    II.
    Of a vanquished gladiator, t. t., to fall, Cic. Tusc. 2, 17, 41; id. Phil. 3, 14, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > decumbo

  • 10 evinco

    ē-vinco, vici, victum, 3, v. a. (not anteAug.).
    I.
    To overcome completely, to conquer, vanquish:

    evicit omnia assuetus praedae miles,

    Liv. 10, 17 fin.:

    imbelles, Aeduos,

    Tac. A. 3, 46.—
    B.
    Transf. beyond the milit. sphere (freq.):

    lacrimis evicta,

    overcome, Verg. A. 4, 548:

    dolore,

    to induce, id. ib. 4, 474:

    precibus,

    Ov. F. 3, 688; Tac. A. 4, 57 fin.:

    blandimentis vitae,

    id. ib. 15, 64:

    donis,

    i. e. to bribe, id. ib. 12, 49 et saep.:

    in gaudium evicta domus,

    moved, Tac. H. 2, 64 fin.; cf.:

    ad miserationem,

    id. A. 11, 37:

    oppositas moles gurgite (amnis),

    Verg. A. 2, 497.—Of dangerous places, to pass by in safely:

    Charybdin remis (rates),

    Ov. M. 14, 76:

    fretum,

    id. ib. 15, 706:

    aequora,

    id. H. 18, 155:

    litora (Ponti),

    id. Tr. 1, 10, 33:

    os Ponti,

    Plin. 9, 31, 51, § 98:

    nubes (solis imago),

    Ov. M. 14, 769:

    somnos,

    id. ib. 1, 685:

    morbos,

    Col. 6, 5, 2:

    dolorem (with perferre),

    Sen. Cons. ad Polyb. 36:

    superbiam (miseratio),

    Liv. 9, 6: luridaque evictos effugit umbra rogos, vanquished, i. e. from which it has struggled free, Prop. 4 (5), 7, 2:

    platanus caelebs Evincet ulmos,

    i. e. will supplant them, Hor. C. 2, 15, 5; cf.:

    evincit herbas lupinum,

    Plin. 18, 21, 50, § 185.—Less freq.,
    II. A.
    In gen., with ut:

    evincunt instando, ut, etc.,

    Liv. 2, 4, 3; 38, 9, 7;

    so,

    id. 3, 41; 5, 26; Suet. Tib. 37.—With rel.-clause, Val. Fl. 1, 248.—
    2.
    In partic., jurid. t. t., to recover one's property by judicial decision:

    sive tota res evincatur sive pars, etc.,

    Dig. 21, 2; 1 sq.; cf. Cod. Just. 8, 45, and v. evictio.—
    * B.
    Transf., for convinco (2. b), to succeed in proving, to demonstrate, evince:

    si puerilius his ratio esse evincet amare,

    will evince, Hor. S. 2, 3, 250.

    Lewis & Short latin dictionary > evinco

  • 11 inimica

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimica

  • 12 inimicum

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicum

  • 13 inimicus

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicus

  • 14 invictus

    in-victus, a, um, adj. [2. in], unconquered, unsubdued, not vanquished; hence unconquerable, invincible; constr. with ab, in and abl. or acc., ad, contra, adversum, the simple abl., with gen. and inf. (class.).
    (α).
    With ab:

    invictum se a labore praestare,

    Cic. Off. 1, 20, 68:

    invictus a civibus hostibusque animus,

    Liv. 22, 26:

    Fabius prius ab illis invictum animum praestat,

    id. 22, 15, 1:

    vos, hoc est populus Romanus, invicti ab hostibus,

    Sall. J. 31, 20:

    a cupiditatibus animus,

    Liv. 39, 40; 22, 26 fin.
    (β).
    With in and abl.:

    spartum in aquis, marique invictum,

    Plin. 19, 2, 8, § 29.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in hostem et in mortem invictus animus,

    Just. 12, 15.—
    (δ).
    With ad:

    invictum ad vulnera corpus,

    Ov. M. 12, 167.—
    (ε).
    With contra:

    crocodilus contra omnes ictus cute invicta,

    Plin. 8, 25, 37, § 89.—
    (ζ).
    With adversus or adversum:

    adversum divitias invictum animum gerebat,

    Sall. J. 43, 5; so Sen. Helv. 5, 5; Tac. A. 15, 21.—
    (η).
    With simple abl.:

    armis invictus,

    Cic. Agr. 2, 35, 95:

    invicti viribus,

    Verg. A. 6, 394:

    certamine,

    Ov. M. 7, 792:

    cursu,

    id. ib. 8, 311:

    caestibus,

    id. ib. 5, 107:

    robore,

    Luc. 4, 608:

    invictaque bello dextera,

    Verg. A. 6, 878:

    dentes ignibus,

    Plin. 7, 6, 15, § 70. —
    (θ).
    With the gen. and inf. ( poet.):

    Cantaber hiemisque aestusque famisque Invictus, palmamque ex omni ferre labore,

    Sil. 3, 326.—
    (ι).
    With dat. cunctis, Luc. 4, 608; cf. Tac. Agr. 18.—
    (κ).
    Absol.:

    Germani,

    Caes. B. G. 1, 36:

    ambae invictae gentes,

    Verg. A. 12, 191: satis vixi, invictus enim morior, Epam. ap. Nep. Epam. 9, 4:

    Hannibal,

    Nep. Hann. 6, 1:

    nomen invicti imperatoris,

    Cic. Verr. 2, 4, 38, § 82:

    dux,

    Ov. Tr. 4, 2, 44; Luc. 5, 324; 10, 346:

    res publica,

    Cic. Par. 4, 29:

    imperium,

    Liv. Epit. 3:

    Palladis manus,

    Ov. Am. 3, 3, 28:

    virtus,

    id. P. 3, 4, 111:

    invictae opinionis exercitus,

    reputed invincible, Just. 33, 1, 3:

    adamas,

    impenetrable, Ov. P. 4, 12, 32.— Comp.:

    invictior ratio,

    irrefutable, Aug. de Immort. Anim. 8.— Sup.:

    omnes sciunt te unum in terra vivere virtute et forma et factis invictissumum,

    not to be surpassed, Plaut. Mil. 1, 1, 57; Symm. Ep. 10, 78.—Hence, invictē, adv., invincibly, irrefutably (eccl. Lat.):

    invictissime,

    Aug. Ep. 28.

    Lewis & Short latin dictionary > invictus

  • 15 jugum

    jŭgum, i, n. [kindred to Sanscr. yuga from yug-, jungere; Gr. zugon; v. jungo], a yoke for oxen, a collar for horses.
    I.
    Lit.:

    nos onera quibusdam bestiis, nos juga imponimus,

    Cic. N. D. 2, 60, 151:

    leones jugo subdere, et ad currum jungere,

    Plin. 8, 16, 21, § 55:

    (bos) juga detractans,

    Verg. G. 3, 57:

    tauris solvere,

    id. E. 4, 41:

    frena jugo concordia ferre,

    id. A. 3, 542; Ov. M. 12, 77:

    jugum excutere,

    Curt. 4, 15, 16.—
    B.
    Transf.
    1.
    A yoke, pair, team of draught-cattle:

    ut minus multis jugis ararent,

    Cic. Verr. 2, 3, 51, § 120; a pair of horses, Verg. A. 5, 147:

    aquilarum,

    a pair, Plin. 10, 4, 5, § 16.— Plur.:

    nunc sociis juga pauca boum,

    Juv. 8, 108; also for the chariot itself, Verg. A. 10, 594; Sil. 7, 683:

    curtum temone jugum,

    Juv. 10, 135.—
    2.
    A juger of land:

    in Hispania ulteriore metiuntur jugis: jugum vocant, quod juncti boves uno die exarare possint,

    Varr. R. R. 1, 10 (but in Plin. 18, 3, 3, § 9, the correct reading is jugerum; v. Sillig ad h. l.).—
    3.
    A beam, lath, or rail fastened in a horizontal direction to perpendicular poles or posts, a cross-beam, cross-rail:

    palmes in jugum insilit,

    Plin. 17, 22, 35, § 175:

    vineam sub jugum mittere,

    Col. 4, 22.—
    4.
    Esp. as the symbol of humiliation and defeat, a yoke, consisting of two upright spears, and a third laid transversely upon them, under which vanquished enemies were made to pass:

    cum male pugnatum apud Caudium esset, legionibus nostris sub jugum missis,

    Cic. Off. 3, 30, 109:

    exercitum sub jugum mittere,

    Caes. B. G. 1, 12; 1, 7; Quint. 3, 8, 3; Liv. 1, 26, 13; 2, 34, 9 al.; also,

    sub jugo mittere,

    id. 3, 28 fin.
    5.
    The constellation Libra:

    Romam, in jugo cum esset luna, natam esse dicebat,

    Cic. Div. 2, 47, 98.—
    6.
    The beam of a weaver's loom:

    tela jugo vincta est,

    Ov. M. 6, 55.—
    7.
    A rower's bench, Verg. A. 6, 411.—
    8.
    A height or summit of a mountain, a ridge; also, a chain of mountains:

    in immensis qua tumet Ida jugis,

    Ov. H. 5, 138:

    montis,

    Verg. E. 5, 76; Caes. B. C. 1, 70:

    suspectum jugum Cumis,

    Juv. 9, 57; 3, 191.—
    II.
    Trop., yoke, bonds of slavery, matrimony, etc.: Pa. Jamne ea fert jugum? Ph. Tam a me pudicast quasi soror mea, Plaut. Curc. 1, 1, 50:

    cujus a cervicibus jugum servile dejecerant,

    Cic. Phil. 1, 2, 6:

    Venus Diductos jugo cogit aëneo,

    Hor. C. 3, 9, 18:

    accipere,

    Just. 44, 5, 8:

    exuere,

    to shake off, Tac. Agr. 31:

    excutere,

    Plin. Pan. 11:

    nondum subacta ferre jugum valet Cervice,

    the yoke of marriage, Hor. C. 2, 5, 1. —Of misfortune:

    ferre jugum pariter dolosi,

    Hor. C. 1, 35, 28:

    pari jugo niti,

    to work with equal efforts, Plin. Ep. 3, 9, 9:

    calamitates terroresque mortalium sub jugum mittere,

    to subjugate, Sen. de Prov. 4 init.:

    felices, qui ferre incommoda vitae, nec jactare jugum vita didicere magistra,

    Juv. 13, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > jugum

  • 16 Marsya

    1.
    Marsyas and Marsya, ae, m., = Marsuas, a satyr who challenged Apollo to a trial of skill on the flute, and whom the latter vanquished and flayed alive, Liv. 38, 13, 6; Ov. F. 6, 705; id. M. 6, 383; App. Flor. 1, 3, p. 113; Luc. 3, 207; Stat. Th. 4, 186; near his statue in the Roman forum was the place for the transaction of business, Hor. S. 1, 6, 120; Mart. 2, 64, 8; Sen. de Ben. 6, 32, 1; cf. Juv. 9, 2.
    2.
    Marsyas, ae, m., the name of several rivers.
    I.
    A river in Greater Phrygia, which flows into the Mæander, now Tschinar Tchai, Ov. M. 6, 400; Liv. 38, 13, 6.—
    II.
    The name of two rivers in Syria, Plin. 5, 23, 19, § 81; id. 5, 24, 21, § 86.

    Lewis & Short latin dictionary > Marsya

  • 17 Marsyas

    1.
    Marsyas and Marsya, ae, m., = Marsuas, a satyr who challenged Apollo to a trial of skill on the flute, and whom the latter vanquished and flayed alive, Liv. 38, 13, 6; Ov. F. 6, 705; id. M. 6, 383; App. Flor. 1, 3, p. 113; Luc. 3, 207; Stat. Th. 4, 186; near his statue in the Roman forum was the place for the transaction of business, Hor. S. 1, 6, 120; Mart. 2, 64, 8; Sen. de Ben. 6, 32, 1; cf. Juv. 9, 2.
    2.
    Marsyas, ae, m., the name of several rivers.
    I.
    A river in Greater Phrygia, which flows into the Mæander, now Tschinar Tchai, Ov. M. 6, 400; Liv. 38, 13, 6.—
    II.
    The name of two rivers in Syria, Plin. 5, 23, 19, § 81; id. 5, 24, 21, § 86.

    Lewis & Short latin dictionary > Marsyas

  • 18 opima

    ŏpīmus, a, um, adj. [ob, and obsolete pimo, to swell, make fat; akin to Gr. piôn, pimelê; cf. pinguis], fat, rich, plump, corpulent; of a country, etc., rich, fertile, fruitful.
    I.
    Lit.:

    regio opima et fertilis,

    Cic. Imp. Pomp. 6, 14:

    campus,

    Liv. 31, 41:

    arva,

    Verg. A. 2, 782:

    Larissa,

    Hor. C. 1, 7, 11:

    vitis,

    Plin. 14, 3, 4, § 36.—Of living beings:

    boves,

    Cic. Tusc. 5, 34, 100:

    victima,

    Plin. 10, 21, 24, § 49:

    habitus corporis,

    Cic. Brut. 16, 64:

    stabulis qualis leo saevit opimis,

    of fat cattle, Val. Fl. 6, 613.— Comp.:

    membra opimiora,

    Gell. 5, 14, 25.— Sup.:

    boves septem opimissimos,

    Tert. ad Nat. 2, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    Enriched, rich:

    opimus praedā,

    Cic. Verr. 2, 1, 50, § 132:

    accusatio,

    enriching, gainful, id. Fl. 33, 81:

    alterius macrescit rebus opimis,

    i. e. prosperity, Hor. Ep. 1, 2, 57:

    cadavera,

    from which their spoilers enrich themselves, Val. Fl. 3, 143:

    opus opimum casibus,

    rich in events, Tac. H. 1, 2.—
    B.
    In gen., rich, abundant, copious, sumptuous, noble, splendid: dote altili atque opimā, Plaut. Fragm. ap. Non. 72, 18:

    divitiae,

    id. Capt. 2, 2, 31:

    opima praeclaraque praeda,

    Cic. Rosc. Am. 3, 8:

    dapes,

    Verg. A. 3, 224:

    quaestus,

    Plin. 10, 51, 72, § 142:

    palma negata macrum, donata reducit opimum,

    Hor. Ep. 2, 1, 181:

    animam exhalare opimam,

    victorious, Juv. 10, 281. —So esp.:

    opima spolia,

    the arms taken on the field of battle by the victorious from the vanquished general, the spoils of honor, Liv. 1, 10; 4, 20; cf.:

    aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

    Verg. A. 6, 856.—Also, in gen., the arms taken from an enemy's general in single combat, Liv. 23, 46; Verg. A. 10, 449; cf. Fest. p. 186 Müll.:

    opimum belli decus,

    honorable, high, noble, Curt. 7, 4, 40:

    triumphus,

    Hor. C. 4, 4, 51:

    gloria,

    Val. Max. 4, 4, 10 fin. —As subst.: ŏpīma, ōrum, n., honorable spoils, Plin. Pan. 17.—
    C.
    In rhet., gross, overloaded:

    opimum quoddam et tamquam adipale dictionis genus,

    Cic. Or. 8, 25:

    Pindarus nimis opimā pinguique facundiā esse existimabatur,

    Gell. 17, 10, 8.— Hence, adv.: ŏpīmē, richly, sumptuously, splendidly (ante-class.):

    instructa domus opime atque opipare,

    Plaut. Bacch. 3, 1, 6; Varr. L. L. 5, § 92 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > opima

  • 19 opimus

    ŏpīmus, a, um, adj. [ob, and obsolete pimo, to swell, make fat; akin to Gr. piôn, pimelê; cf. pinguis], fat, rich, plump, corpulent; of a country, etc., rich, fertile, fruitful.
    I.
    Lit.:

    regio opima et fertilis,

    Cic. Imp. Pomp. 6, 14:

    campus,

    Liv. 31, 41:

    arva,

    Verg. A. 2, 782:

    Larissa,

    Hor. C. 1, 7, 11:

    vitis,

    Plin. 14, 3, 4, § 36.—Of living beings:

    boves,

    Cic. Tusc. 5, 34, 100:

    victima,

    Plin. 10, 21, 24, § 49:

    habitus corporis,

    Cic. Brut. 16, 64:

    stabulis qualis leo saevit opimis,

    of fat cattle, Val. Fl. 6, 613.— Comp.:

    membra opimiora,

    Gell. 5, 14, 25.— Sup.:

    boves septem opimissimos,

    Tert. ad Nat. 2, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    Enriched, rich:

    opimus praedā,

    Cic. Verr. 2, 1, 50, § 132:

    accusatio,

    enriching, gainful, id. Fl. 33, 81:

    alterius macrescit rebus opimis,

    i. e. prosperity, Hor. Ep. 1, 2, 57:

    cadavera,

    from which their spoilers enrich themselves, Val. Fl. 3, 143:

    opus opimum casibus,

    rich in events, Tac. H. 1, 2.—
    B.
    In gen., rich, abundant, copious, sumptuous, noble, splendid: dote altili atque opimā, Plaut. Fragm. ap. Non. 72, 18:

    divitiae,

    id. Capt. 2, 2, 31:

    opima praeclaraque praeda,

    Cic. Rosc. Am. 3, 8:

    dapes,

    Verg. A. 3, 224:

    quaestus,

    Plin. 10, 51, 72, § 142:

    palma negata macrum, donata reducit opimum,

    Hor. Ep. 2, 1, 181:

    animam exhalare opimam,

    victorious, Juv. 10, 281. —So esp.:

    opima spolia,

    the arms taken on the field of battle by the victorious from the vanquished general, the spoils of honor, Liv. 1, 10; 4, 20; cf.:

    aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

    Verg. A. 6, 856.—Also, in gen., the arms taken from an enemy's general in single combat, Liv. 23, 46; Verg. A. 10, 449; cf. Fest. p. 186 Müll.:

    opimum belli decus,

    honorable, high, noble, Curt. 7, 4, 40:

    triumphus,

    Hor. C. 4, 4, 51:

    gloria,

    Val. Max. 4, 4, 10 fin. —As subst.: ŏpīma, ōrum, n., honorable spoils, Plin. Pan. 17.—
    C.
    In rhet., gross, overloaded:

    opimum quoddam et tamquam adipale dictionis genus,

    Cic. Or. 8, 25:

    Pindarus nimis opimā pinguique facundiā esse existimabatur,

    Gell. 17, 10, 8.— Hence, adv.: ŏpīmē, richly, sumptuously, splendidly (ante-class.):

    instructa domus opime atque opipare,

    Plaut. Bacch. 3, 1, 6; Varr. L. L. 5, § 92 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > opimus

  • 20 recipio

    rĕ-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3 ( fut. apoc. recipie, for recipiam, Cato ap. Fest. p. 138 and 236 Müll.; v. dico init.:

    recepso, for recepero,

    Cat. 44, 19), v. a. [capio].
    I.
    To take back, get back, bring back; to retake, regain, recover.
    A.
    Lit. (very freq. and class.):

    dandis recipiendisque meritis,

    Cic. Lael. 8, 26:

    tu me sequere ad trapezitam... recipe actutum,

    Plaut. Curc. 5, 3, 49 (just before, ni argentum refers); cf.:

    centum talenta et credidisse eos constat, et non recepisse,

    Quint. 5, 10, 111; and (opp. mutuum dare) Mart. 3, 40, 4:

    si velit suos recipere, obsides sibi remittat,

    Caes. B. G. 3, 8 fin.:

    obsides,

    Suet. Aug. 21:

    reges,

    Liv. 2, 15:

    recepto amico,

    Hor. C. 2, 7, 27; 4, 2, 47. — Freq. of places, etc., once captured and lost, to retake:

    cum Tarento amisso... aliquot post annos Maximus id oppidum recepisset... nunquam ego (Tarentum) recepissem, nisi tu perdidisses,

    Cic. de Or. 2, 67, 273; cf. id. Sen. 4, 11:

    Lavinium,

    Liv. 2, 39;

    so of other things: recipere suas res amissas,

    Liv. 3, 63:

    praeda omnis recepta est,

    id. 3, 3:

    signa, quae ademerant Parthi,

    Suet. Tib. 9:

    arma,

    Liv. 9, 11; Curt. 4, 12, 17: pectore in adverso totum cui comminus ensem Condidit assurgenti, et multā morte recepit, drew out again, = retraxit, Verg. A. 9, 348; so,

    sagittam ab alterā parte,

    Cels. 7, 5, 2: suos omnes incolumes receperunt (sc. ex oppido in castra), drew off, withdrew, = reduxerunt, Caes. B. G. 7, 12 fin.; so,

    milites defessos,

    id. B. C. 1, 45 fin.:

    exercitum,

    Liv. 10, 42:

    equitatum navibus ad se intra munitiones,

    Caes. B. C. 3, 58:

    illum ego... medio ex hoste recepi,

    bore away, rescued, Verg. A. 6, 111.—
    b.
    With se, to draw back, withdraw from or to any place, to betake one ' s self anywhere; in milit. lang., to retire, retreat:

    se ex eo loco,

    Plaut. Aul. 4, 8, 10; cf.:

    se e fano,

    id. Poen. 4, 1, 5:

    se ex opere,

    id. Men. 5, 3, 7:

    se ex hisce locis,

    Cic. Verr. 2, 4, 10, § 21:

    se e Siciliā,

    id. Brut. 92, 318:

    se ex fugā,

    Caes. B. G. 7, 20 fin.; id. B. C. 3, 102:

    se inde,

    id. B. G. 5, 15:

    se hinc,

    id. B. C. 1, 45 et saep.:

    recipe te,

    Plaut. Trin. 4, 3, 8:

    se,

    Cic. Off. 3, 10, 45 (just before, reverti); Caes. B. C. 3, 45 (coupled with loco excedere); 3, 46; cf.:

    sui recipiendi facultas,

    id. B. G. 3, 4 fin.; 6, 37;

    for which: se recipiendi spatium,

    Liv. 10, 28:

    recipe te ad erum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 20:

    se ad dominum,

    id. ib. 4, 3, 1:

    se ad nos,

    Cic. Att. 4, 15, 2:

    se ad suos,

    Caes. B. G. 1, 46; 7, 82; id. B. C. 3, 38; 3, 50; 3, 52 fin.:

    se ad Caesarem (Allobroges, legati),

    id. B. G. 1, 11; 4, 38:

    se ad agmen,

    id. ib. 7, 13; id. B. C. 3, 75 fin.:

    se penitus ad extremos fines,

    id. B. G. 6, 10:

    se ad legionem,

    id. ib. 7, 50 fin.:

    se ad oppidum llerdam,

    id. B. C. 1, 45:

    se ad ordines suos,

    id. ib. 2, 41:

    se ad signa,

    id. B. G. 5, 34 fin.; id. B. C. 1, 43 fin.:

    se a pabulo ad stabulum,

    Plaut. Mil. 2, 3, 33:

    inde se in currus,

    Caes. B. G. 4, 33 fin.:

    se ex castris in oppidum,

    id. B. C. 2, 35:

    se in castra,

    id. B. G. 2. 11 fin.; 2, 24; 3, 6; 3, 26 fin.;

    4, 15 et saep.: se in fines,

    id. ib. 4, 16:

    se in Galliam,

    id. ib. 4, 19 fin.:

    se in montem,

    id. ib. 1, 25: se in antiquas munitiones, id. B. C. 3, 54 fin.:

    se in silvas ad suos,

    id. B. G. 2, 19:

    se in castra ad urbem,

    id. B. C. 2, 25; 2, 26; cf.:

    se retro in castra,

    Liv. 23, 36;

    and with this cf.: sese retro in Bruttios,

    id. 23, 37;

    and so, se, with rursus,

    Plaut. Capt. 1, 2, 25; id. Pers. 4, 5, 6; id. Rud. 4, 6, 19; Caes. B. G. 5, 34 fin.; id. B. C. 2, 41 et saep.:

    se in novissimos,

    Liv. 7, 40:

    se intra munitiones,

    Caes. B. G. 5, 44; cf.:

    se intra montes,

    id. B. C. 1, 65:

    se per declive,

    id. ib. 3, 51:

    se sub murum,

    id. ib. 2, 14:

    se trans Rhenum,

    id. B. G. 6, 41:

    se Larissam versus,

    id. B. C. 3, 97:

    se domum ex hostibus,

    Plaut. Am. 2, 2, 52:

    se domum,

    id. ib. 2, 2, 31; id. Capt. 1, 2, 25; id. Aul. 2, 1, 55:

    se Adrumetum,

    Caes. B. C. 2, 23:

    se Hispalim,

    id. ib. 2, 20:

    se Dyrrhachium ad Pompeium,

    id. ib. 3, 9 fin.:

    se illuc,

    Plaut. Most. 3, 1, 10; id. Merc. 5, 2, 40; id. Ps. 3, 1, 23 al.; cf.:

    se huc esum ad praesepim suam,

    id. Curc. 2, 1, 13:

    se eo,

    Caes. B. G. 1, 25 et saep. — In the same meaning, without se: neque sepulcrum, quo recipiat, habeat portum corporis, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 415 Vahl.); cf.

    of a military retreat: si quo erat longius prodeundum aut celerius recipiendum,

    Caes. B. G. 1, 48 fin.; so without se after the verbum finitum several times in Plaut.:

    rursum in portum recipimus,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 60:

    dum recipis,

    id. Rud. 3, 6, 42:

    actutum face recipias,

    id. Merc. 2, 4, 30. —
    2.
    Transf.
    (α).
    In business lang., to keep back, retain, reserve (cf. Gell. 17, 6, 6):

    posticulum hoc recepit, quom aedis vendidit,

    Plaut. Trin. 1, 2, 157; so in a sale, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 55, 226; Cic. Top. 26, 100; Dig. 19, 1, 53; 8, 4, 10: mulier magnam dotem dat et magnam pecuniam recipit, Cato ap. Gell. 17, 6, 8. — With object-clause, Cato, R. R. 149, 2. — With dat.:

    aqua, itinere, actu domini usioni recipitur,

    Cato, R. R. 149, 2.—
    (β).
    To restore (late Lat.):

    urbem munitissimam,

    to fortify anew, Amm. 16, 3, 2. —
    B.
    Trop., to get back, bring back; to receive again, regain, recover:

    ut antiquam frequentiam recipere vastam ac desertam bellis urbem paterentur,

    Liv. 24, 3:

    jus,

    Quint. 5, 10, 118:

    et totidem, quot dixit, verba recepit,

    got back, Ov. M. 3, 384:

    quam (vitam) postquam recepi,

    received again, id. ib. 15, 535: anhelitum, to recover one ' s breath, Plaut. Ep. 2, 2, 21; id. Merc. 3, 4, 16; cf.

    spiritum,

    Quint. 11, 3, 55:

    animam,

    Ter. Ad. 3, 2, 26; Quint. 6, prooem. §

    13: a tanto pavore recipere animos,

    Liv. 21, 5, 16 Weissenb.:

    a pavore animum,

    id. 2, 50, 10:

    e pavore recepto animo,

    id. 44, 10, 1;

    for which: animos ex pavore,

    id. 21, 5 fin.:

    recepto animo,

    Curt. 6, 9, 2; 9, 5, 29:

    animum vultumque,

    Ov. F. 4, 615:

    mente receptā,

    Hor. Ep. 2, 2, 104:

    (vocem) ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipere,

    to bring it back, Cic. de Or. 1, 59, 251. —

    In zeugma (cf. I. A. supra): arma et animos,

    Curt. 4, 12, 17.—
    b.
    With se.
    (α).
    To betake one ' s self, withdraw, retire from or to any place:

    ad ingenium vetus versutum te recipis tuum,

    Plaut. As. 2, 1, 7:

    ad frugem bonam,

    Cic. Cael. 12, 28:

    ad reliquam cogitationem belli,

    Caes. B. C. 3, 17 fin.:

    se a voluptatibus in otium,

    Plin. Pan. 82, 8:

    se in principem,

    to resume his princely air, id. ib. 76, 5.— More freq.,
    (β).
    To recover, to collect one ' s self:

    difficulter se recipiunt,

    regain strength, Varr. R. R. 2, 5, 17:

    quae cum intuerer stupens, ut me recepi, Quis hic, inquam, etc.,

    Cic. Rep. 6, 18, 18:

    nullum spatium respirandi recipiendique se dedit,

    Liv. 10, 28:

    se ex terrore ac fugā,

    Caes. B. G. 2, 12:

    se ex timore,

    id. ib. 4, 34:

    se ex fugā,

    id. ib. 4, 27:

    nondum totā me mente recepi,

    Ov. M. 5, 275.
    II.
    (Acc. to re, I. b.) To take to one ' s self, admit, accept, receive; constr. with the simple acc., with ad, or in and acc., in and abl., with simple abl., with a local acc.
    A.
    Lit.
    (α).
    With simple acc.:

    quos homines quondam Laurentis terra recepit, Enn. ap. Prisc. p 762 P. (Ann. v. 35 Vahl.): (ego) excludor, ille recipitur,

    Ter. Eun. 1, 2, 79:

    aliquem,

    Cic. Off. 3, 11, 48:

    hic nulla munitio est, quae perterritos recipiat,

    Caes. B. G. 6, 39; cf.:

    hos tutissimus portus recipiebat,

    id. B. C. 3, 27; 1, 15; cf. id. ib. 3, 11 fin.;

    3, 35: eum Jugurtha accuratissime recepit,

    Sall. J. 16, 3:

    neque quisquam aut expulsus invidiosius aut receptus est laetius,

    Vell. 2, 45, 3; Quint. 7, 1, 14; 9, 2, 89:

    nisi nos vicina Trivici Villa recepisset,

    Hor. S. 1, 5, 80 [p. 1533] et saep.:

    quisnam istic fluvius est, quem non recipiat mare?

    Plaut. Curc. 1, 1, 86; cf. Caes. B. G. 4, 10; and:

    (Peneus) accipit amnem Orcon nec recipit,

    i. e. does not take it to itself, does not mingle with it, Plin. 4, 8, 15, § 31:

    equus frenum recepit,

    received, submitted to, Hor. Ep. 1, 10, 36:

    necesse erat, ab latere aperto tela recipi,

    Caes. B. G. 5, 35. —
    (β).
    With ad:

    recipe me ad te,

    Plaut. Cist. 3, 9; id. Am. 3, 2, 11; id. Rud. 2, 3, 20; id. Ps. 3, 6, 6; Ter. Heaut. 3, 3, 6; Suet. Caes. 63:

    aliquem ad epulas,

    Cic. Top. 5, 25; cf.:

    ad lusum,

    Suet. Ner. 11. —
    (γ).
    With in and acc.:

    recipe me in tectum,

    Plaut. Rud. 2, 7, 16:

    concubinam in aedes,

    id. Mil. 4, 3, 3:

    nos in custodiam tuam,

    id. Rud. 3, 3, 34:

    Tarquinium in civitatem,

    Cic. Rep. 2, 20, 35; id. Balb. 13, 31; Liv. 2, 5; Hor. Ep. 2, 1, 6:

    aliquem in ordinem senatorium,

    Cic. Phil. 7, 5, 15:

    aliquem in fidem,

    id. Fam. 13, 19, 2; id. Att. 15, 14, 3; Caes. B. G. 2, 15; 4, 22:

    aliquem in civitatem,

    Cic. Balb. 12, 29:

    aliquem in caelum,

    id. N. D. 3, 15, 39:

    aliquem in deditionem,

    Caes. B. G. 3, 21 fin.; Liv. 8, 13; Suet. Calig. 14 al.:

    aliquem in jus dicionemque,

    Liv. 21, 61:

    aliquem in amicitiam,

    Sall. J. 14, 5; 5, 4 Kritz N. cr.:

    aliquam in matrimonium,

    Suet. Caes. 50; Just. 9, 5, 9 et saep. —
    (δ).
    With in and abl. (rare and in purely local relations; v. Kritz ad Sall. J. 5, 4):

    aliquem in loco,

    Plaut. Stich. 5, 4, 3:

    loricati in equis recipiuntur, Auct. B. Hisp. 4, 2: sidera in caelo recepta,

    Ov. M. 2, 529 (but in Liv. 24, 32, 6, the correct read. is tuto Hexapylo, without in; v. Weissenb. ad h. l.). —
    (ε).
    With simple abl. (mostly in purely local relations):

    ut tuo recipias tecto servesque nos,

    Plaut. Rud. 1, 5, 18; so,

    aliquem tecto,

    Caes. B. G. 7, 66 fin.:

    exercitum tectis ac sedibus suis,

    Cic. Agr. 2, 33, 90:

    aliquem suis urbibus,

    id. Fl. 25, 61:

    aliquem civitate,

    id. Balb. 14, 32:

    aliquem finibus suis,

    Caes. B. G. 6, 6; 7, 20 fin.:

    aliquem oppido ac portu,

    id. B. C. 3, 12; 3, 102 fin.:

    aliquem moenibus,

    Sall. J. 28, 2:

    Romulus caelo receptus,

    Quint. 3, 7, 5:

    receptus Terra Neptunus,

    Hor. A. P. 63 et saep. —
    (ζ).
    With local acc.:

    me Acheruntem recipere Orcus noluit,

    Plaut. Most. 2, 2, 68:

    aliquem domum suam,

    Cic. Arch. 3, 5; cf.:

    aliquem domum ad se hospitio,

    Caes. B. C. 2, 20.—
    (η).
    Absol.:

    plerosque hi, qui receperant, celant,

    Caes. B. C. 1, 76.—
    2.
    Transf.
    a.
    In business lang., to take in, receive as the proceeds of any thing:

    dena milia sestertia ex melle,

    Varr. R. R. 3, 16, 11:

    pecuniam ex novis vectigalibus,

    Cic. Agr. 2, 23, 62:

    pecunia, quae recipi potest,

    id. ib. 2, 18, 47. —
    b.
    In gladiator's lang.: recipe ferrum, receive your death-blow, the cry of the people to a vanquished gladiator whom they were not inclined to spare, Cic. Sest. 37, 80; id. Tusc. 2, 17, 41 Kühn.; Sen. Tranq. 11, 1;

    for which: totum telum corpore,

    Cic. Rosc. Am. 12, 33; and:

    ense recepto,

    Luc. 2, 194 Corte.—
    c.
    Milit. t. t., to seize, capture, take possession of, occupy: mittit in Siciliam Curionem pro praetore cum legionibus duo;

    eundem, cum Siciliam recepisset, etc.,

    Caes. B. C. 1, 30:

    Praeneste non vi, sed per deditionem receptum est,

    Liv. 6, 29:

    Aegyptum sine certamine,

    Just. 11, 11, 1:

    eo oppido recepto,

    Caes. B. G. 7, 13 fin.:

    civitatem,

    id. ib. 6, 8; 7, 90; id. B. C. 1, 12; 1, 16; 1, 30;

    3, 16: Aetoliam,

    id. ib. 3, 55:

    rempublicam armis,

    Sall. C. 11, 4:

    Alciden terra recepta vocat,

    the subjugated earth, Prop. 5, 9, 38. —
    d.
    In the later medical lang., of medicines, to receive, i. e. be compounded of various ingredients:

    antidotos recipit haec: stoechados, marrubii, etc.,

    Scrib. Comp. 106; so id. ib. 27; 28; 37; 52 al. (hence the mod. Lat. receptum, receipt, and recipe).—
    B.
    Trop.
    1.
    To take to or upon one ' s self, to assume; to receive, accept, admit, allow, endechomai:

    non edepol istaec tua dicta nunc in aures recipio,

    Plaut. Cist. 2, 1, 34; cf. Quint. 11, 1, 91:

    jusjurandum,

    id. 5, 6, 1; 3; cf. id. 7, 1, 24: in semet ipsum religionem recipere, to draw upon one ' s self, Liv. 10, 40:

    quae legibus cauta sunt, quae persuasione in mores recepta sunt,

    admitted, Quint. 5, 10, 13; cf. id. 10, 7, 15:

    antiquitas recepit fabulas... haec aetas autem respuit,

    Cic. Rep. 2, 10; cf. Quint. 6, 4, 19:

    nec inconstantiam virtus recipit nec varietatem natura patitur,

    Cic. Rep. 3, 11, 18; cf. Vell. 2, 130, 3: non recipit istam Conjunctionem honestas, Cic. Off. 3, 33, 119:

    assentatio nocere nemini potest, nisi ei, qui eam recipit atque eă delectatur,

    id. Lael. 26, 97:

    timor misericordiam non recipit,

    Caes. B. G. 7, 26:

    casus recipere (res),

    to admit, be liable to, id. B. C. 1, 78; so,

    aliquem casum (res),

    id. ib. 3, 51:

    re jam non ultra recipiente cunctationem,

    Liv. 29, 24; Vell. 2, 52, 3:

    sed hoc distinctionem recipit,

    Just. Inst. 1, 12 pr.:

    si recipiatur poëtica fabulositas,

    Plin. 7, 28, 29, § 101:

    in hoc genere prorsus recipio hanc brevem annotationem,

    Quint. 10, 7, 31; cf. id. 8, 3, 31:

    nos necessarios maxime atque in usum receptos (tropos) exequemur,

    id. 8, 6, 2; cf. id. 8, 6, 32; 5, 11, 20; 11, 3, 104; so with a subj.-clause, id. 1, 3, 14; 6, 3, 103; Plin. 28, 2, 5, § 24 al.—
    (β).
    Of opinions, etc., to adopt, embrace (late Lat.):

    alicujus sententiam,

    Sulp. Sev. Chron. 2, 39, 1:

    opinionem,

    id. Dial. 1, 17, 5.—
    2.
    In partic.
    a.
    To take upon one ' s self, undertake, accept the performance of a task consigned or intrusted to one (whereas suscipio denotes, in gen., the voluntary undertaking of any action; cf.:

    spondeo, stipulor, polliceor): recepi causam Siciliae... ego tamen hoc onere suscepto et receptā causā Siciliensi amplexus animo sum aliquanto amplius. Suscepi enim causam totius ordinis, etc.,

    Cic. Verr. 2, 2, 1, § 1:

    in hoc judicio mihi Siculorum causam receptam, populi Romani susceptam esse videor,

    id. Div. in Caecil. 8, 26; and:

    in quo est illa magna offensio vel neglegentiae susceptis rebus vel perfidiae receptis,

    id. de Or. 2, 24, 101; cf. also Quint. 12, 1, 39:

    verebamini, ne non id facerem, quod recepissem semel?

    Ter. Phorm. 5, 7, 9:

    causam Sex. Roscii,

    Cic. Rosc. Am. 1, 2:

    mandatum,

    id. ib. 38, 112:

    officium,

    id. Verr. 2, 5, 71, § 183:

    curam ad se,

    Suet. Tit. 6.—
    b.
    To take an obligation upon one ' s self, to pledge one ' s self, pass one ' s word, be surety for a thing, to warrant, promise, engage a thing to any one, = anadechomai (a favorite word of Cic., esp. in his Epistles): Pe. Tute unus si recipere hoc ad te dicis... Pa. Dico et recipio Ad me, Plaut. Mil. 2, 2, 74; cf.:

    ad me recipio: Faciet,

    Ter. Heaut. 5, 5, 12:

    promitto in meque recipio, fore eum, etc.,

    Cic. Fam. 13, 10, 3; cf.:

    spondeo in meque recipio eos esse, etc.,

    id. ib. 13, 17, 3.—With obj.-clause:

    promitto, recipio, spondeo, C. Caesarem talem semper fore civem, qualis hodie sit,

    Cic. Phil. 5, 18, 51; so with hoc, id. Fam. 13, 50, 2 (with spondeo); 6, 12, 3; 13, 41, 2 (with confirmo); id. Att. 5, 13, 2; Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 4; Liv. 7, 14 Drak.; 33, 13 fin.:

    pro Cassio et te, si quid me velitis recipere, recipiam,

    Cic. Fam. 11, 1, 4. — With de:

    de aestate polliceris vel potius recipis,

    Cic. Att. 13, 1, 2; Liv. 40, 35; cf.

    also: sed fidem recepisse sibi et ipsum et Appium de me,

    had given him a solemn assurance, Cic. Att. 2, 22, 2.— With dat. (after the analogy of promitto, polliceor, spondeo):

    ea, quae tibi promitto ac recipio,

    Cic. Fam. 5, 8, 5; cf.: omnia ei et petenti recepi et ultro pollicitus sum, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 1; 7, 1:

    mihi,

    id. ib. 10, 13, 3; Caes. B. C. 3, 82 fin.:

    quid sibi is de me recepisset, in memoriam redegit,

    Cic. Fam. 1, 9, 9.—With dat. and obj.-clause:

    mihi in Cumano diligentissime se, ut annui essemus, defensurum receperat,

    Cic. Att. 5, 17, 5;

    so,

    id. Fam. 6, 12, 3 Manut. (with confirmare); 13, 72, 1; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 17, 1; Caes. B. C. 3, 17; Suet. Caes. 23 fin.
    c.
    In jurid. lang.: recipere nomen, of the prætor, to receive or entertain a charge against one, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94; 2, 2, 42, § 102; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2; Val. Max. 3, 7, 9;

    for which: recipere reum,

    Tac. A. 2, 74 fin.; 4, 21:

    aliquem inter reos,

    id. ib. 3, 70; 13, 10. —Hence,
    A.
    rĕceptus, a, um, P. a. (acc. to II. B. 1.), received, usual, current, customary (post-class. and very rare):

    auctoritas receptior,

    Tert. adv. Marc. 4, 5: scriptores receptissimi, Sol. praef.—
    B.
    rĕceptum, i, n. subst. (acc. to II. B. 2. b.), an engagement, obligation, guaranty:

    satis est factum Siculis, satis promisso nostro ac recepto,

    Cic. Verr. 2, 5, 53, § 139; cf.:

    promissum et receptum intervertit,

    id. Phil. 2, 32, 79.

    Lewis & Short latin dictionary > recipio

См. также в других словарях:

  • Vanquished — Vanquish Van quish, v. t. [imp. & p. p. {Vanquished}; p. pr. & vb. n. {Vanquishing}.] [OE. venquishen, venquissen, venkisen,F. vaincre, pret. vainquis, OF. veintre, pret. venqui, venquis (cf. an OF. infin. vainquir), fr. L. vincere; akin to AS.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • vanquished — un·vanquished; …   English syllables

  • vanquished — adjective Defeated …   Wiktionary

  • vanquished — van·quish || væŋkwɪʃ v. win; conquer, defeat …   English contemporary dictionary

  • VANQUISHED — …   Useful english dictionary

  • List of Charmed characters — The triquetra symbol used frequently on Charmed to represent the Power of Three The following is a list of characters from the Charmed universe, including the Warner Bros. television series Charmed and its spin off material. The characters were… …   Wikipedia

  • Major villains in Charmed — The Charmed Triquetra symbol from the Book of Shadows. Main articles: Charmed, List of Charmed characters, and List of Charmed episodes This article is a time ordered survey of the influence of major evil figures and powers during the eight year… …   Wikipedia

  • Triad (Charmed) — Infobox Charmed group Title=The Triad Caption=Steven J. Oliver, Leland Crooke Søren Oliver as The Triad First=Magic Hour Last=Forever Charmed Creator=Brad Kern Name=The Triad Purpose=Attaining ultimate power, attaining rulership of the Underworld …   Wikipedia

  • Magadha Kingdom — This article is about the kingdom of Magadha in Indian epic literature. For the historical kingdom, see Magadha. Magadha was a kingdom ruled by non Vedic kings. Jarasandha was the greatest among them during epic times. His capital was Rajagriha… …   Wikipedia

  • The Source (Charmed) — This article is about the first on screen incarnation of The Source. For other characters named The Source , see: Cole Turner and The Seer. Infobox Charmed Character The Half Faced Source. Title=The Source First=All Hell Breaks Loose… …   Wikipedia

  • Kamboja Kingdom — Kamboja or Kamvoja is one of the western kingdoms in the epic Mahabharata. Western kingdoms were cold countries and people used blankets. They also reared sheep and drank sheep milk. Kamboja Horses were of excellent quality. Their horses and even …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»