Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

victorious

  • 1 vīctor

        vīctor ōris, m    [1 VIC-], a conqueror, vanquisher, victor: quod (stipendium) victores victis imponere consuerint, Cs.: aut libertas parata victori est, aut mors proposita victo: victores bellorum civilium, in civil wars: tanti belli, L.: cum civili bello victor iratus respondit, etc.—In apposition, victorious, conquering: peius victoribus Sequanis, quam Aeduis victis accidisse, Cs.: galli (aves) victi silere solent, canere victores: victores Graii, O.: Marcellus armatus et victor, after his victory: abiere Romani ut victores, L.: victor virtute fuisset (i. e. vicisset), S.—Poet.: in curru victore veheris, triumphal, O.—Fig., a master, conqueror: animus libidinis et divitiarum victor, S.: Victor propositi, i. e. having accomplished, H.
    * * *
    I
    (gen.), victoris ADJ
    II
    conqueror; victor

    in apposition -- victorious, conquering

    Latin-English dictionary > vīctor

  • 2 opima

    ŏpīmus, a, um, adj. [ob, and obsolete pimo, to swell, make fat; akin to Gr. piôn, pimelê; cf. pinguis], fat, rich, plump, corpulent; of a country, etc., rich, fertile, fruitful.
    I.
    Lit.:

    regio opima et fertilis,

    Cic. Imp. Pomp. 6, 14:

    campus,

    Liv. 31, 41:

    arva,

    Verg. A. 2, 782:

    Larissa,

    Hor. C. 1, 7, 11:

    vitis,

    Plin. 14, 3, 4, § 36.—Of living beings:

    boves,

    Cic. Tusc. 5, 34, 100:

    victima,

    Plin. 10, 21, 24, § 49:

    habitus corporis,

    Cic. Brut. 16, 64:

    stabulis qualis leo saevit opimis,

    of fat cattle, Val. Fl. 6, 613.— Comp.:

    membra opimiora,

    Gell. 5, 14, 25.— Sup.:

    boves septem opimissimos,

    Tert. ad Nat. 2, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    Enriched, rich:

    opimus praedā,

    Cic. Verr. 2, 1, 50, § 132:

    accusatio,

    enriching, gainful, id. Fl. 33, 81:

    alterius macrescit rebus opimis,

    i. e. prosperity, Hor. Ep. 1, 2, 57:

    cadavera,

    from which their spoilers enrich themselves, Val. Fl. 3, 143:

    opus opimum casibus,

    rich in events, Tac. H. 1, 2.—
    B.
    In gen., rich, abundant, copious, sumptuous, noble, splendid: dote altili atque opimā, Plaut. Fragm. ap. Non. 72, 18:

    divitiae,

    id. Capt. 2, 2, 31:

    opima praeclaraque praeda,

    Cic. Rosc. Am. 3, 8:

    dapes,

    Verg. A. 3, 224:

    quaestus,

    Plin. 10, 51, 72, § 142:

    palma negata macrum, donata reducit opimum,

    Hor. Ep. 2, 1, 181:

    animam exhalare opimam,

    victorious, Juv. 10, 281. —So esp.:

    opima spolia,

    the arms taken on the field of battle by the victorious from the vanquished general, the spoils of honor, Liv. 1, 10; 4, 20; cf.:

    aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

    Verg. A. 6, 856.—Also, in gen., the arms taken from an enemy's general in single combat, Liv. 23, 46; Verg. A. 10, 449; cf. Fest. p. 186 Müll.:

    opimum belli decus,

    honorable, high, noble, Curt. 7, 4, 40:

    triumphus,

    Hor. C. 4, 4, 51:

    gloria,

    Val. Max. 4, 4, 10 fin. —As subst.: ŏpīma, ōrum, n., honorable spoils, Plin. Pan. 17.—
    C.
    In rhet., gross, overloaded:

    opimum quoddam et tamquam adipale dictionis genus,

    Cic. Or. 8, 25:

    Pindarus nimis opimā pinguique facundiā esse existimabatur,

    Gell. 17, 10, 8.— Hence, adv.: ŏpīmē, richly, sumptuously, splendidly (ante-class.):

    instructa domus opime atque opipare,

    Plaut. Bacch. 3, 1, 6; Varr. L. L. 5, § 92 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > opima

  • 3 opimus

    ŏpīmus, a, um, adj. [ob, and obsolete pimo, to swell, make fat; akin to Gr. piôn, pimelê; cf. pinguis], fat, rich, plump, corpulent; of a country, etc., rich, fertile, fruitful.
    I.
    Lit.:

    regio opima et fertilis,

    Cic. Imp. Pomp. 6, 14:

    campus,

    Liv. 31, 41:

    arva,

    Verg. A. 2, 782:

    Larissa,

    Hor. C. 1, 7, 11:

    vitis,

    Plin. 14, 3, 4, § 36.—Of living beings:

    boves,

    Cic. Tusc. 5, 34, 100:

    victima,

    Plin. 10, 21, 24, § 49:

    habitus corporis,

    Cic. Brut. 16, 64:

    stabulis qualis leo saevit opimis,

    of fat cattle, Val. Fl. 6, 613.— Comp.:

    membra opimiora,

    Gell. 5, 14, 25.— Sup.:

    boves septem opimissimos,

    Tert. ad Nat. 2, 8.—
    II.
    Trop.
    A.
    Enriched, rich:

    opimus praedā,

    Cic. Verr. 2, 1, 50, § 132:

    accusatio,

    enriching, gainful, id. Fl. 33, 81:

    alterius macrescit rebus opimis,

    i. e. prosperity, Hor. Ep. 1, 2, 57:

    cadavera,

    from which their spoilers enrich themselves, Val. Fl. 3, 143:

    opus opimum casibus,

    rich in events, Tac. H. 1, 2.—
    B.
    In gen., rich, abundant, copious, sumptuous, noble, splendid: dote altili atque opimā, Plaut. Fragm. ap. Non. 72, 18:

    divitiae,

    id. Capt. 2, 2, 31:

    opima praeclaraque praeda,

    Cic. Rosc. Am. 3, 8:

    dapes,

    Verg. A. 3, 224:

    quaestus,

    Plin. 10, 51, 72, § 142:

    palma negata macrum, donata reducit opimum,

    Hor. Ep. 2, 1, 181:

    animam exhalare opimam,

    victorious, Juv. 10, 281. —So esp.:

    opima spolia,

    the arms taken on the field of battle by the victorious from the vanquished general, the spoils of honor, Liv. 1, 10; 4, 20; cf.:

    aspice, ut insignis spoliis Marcellus opimis Ingreditur,

    Verg. A. 6, 856.—Also, in gen., the arms taken from an enemy's general in single combat, Liv. 23, 46; Verg. A. 10, 449; cf. Fest. p. 186 Müll.:

    opimum belli decus,

    honorable, high, noble, Curt. 7, 4, 40:

    triumphus,

    Hor. C. 4, 4, 51:

    gloria,

    Val. Max. 4, 4, 10 fin. —As subst.: ŏpīma, ōrum, n., honorable spoils, Plin. Pan. 17.—
    C.
    In rhet., gross, overloaded:

    opimum quoddam et tamquam adipale dictionis genus,

    Cic. Or. 8, 25:

    Pindarus nimis opimā pinguique facundiā esse existimabatur,

    Gell. 17, 10, 8.— Hence, adv.: ŏpīmē, richly, sumptuously, splendidly (ante-class.):

    instructa domus opime atque opipare,

    Plaut. Bacch. 3, 1, 6; Varr. L. L. 5, § 92 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > opimus

  • 4 Victor

    1.
    victor, ōris, m. [vinco].
    I.
    In gen., a conqueror, vanquisher, victor.
    A.
    Prop.
    1.
    Absol.:

    quod (sc. stipendium) victores victis imponere consuērint,

    Caes. B. G. 1, 44:

    multa victori, eorum arbitrio, per quos vicit, etiam invito facienda sunt,

    Cic. Fam. 4, 9, 3.—
    2.
    With gen.:

    omnium gentium victor,

    Cic. Pis. 7, 16:

    ille exercitus tot divitissimarum gentium victor,

    Curt. 10, 2, 11:

    Atheniensium,

    id. 3, 10, 4; 3, 10, 7; 6, 6, 4;

    7, 10, 6.—Esp., with belli or bellorum: ut meus victor vir belli clueat,

    Plaut. Am. 2, 2, 15:

    cujus belli (i. e. cum Antiocho) victor L. Scipio laudem adsumpsit, etc.,

    Cic. Mur. 14, 31:

    victores bellorum civilium vincere,

    id. Marcell. 4, 12; Tac. A. 1, 19:

    Camillus trium simul bellorum victor,

    Liv. 6, 4, 1:

    Paulum tanti belli victorem,

    id. 45, 36, 7; Vell. 2, 55, 2; Stat. Th. 9, 625:

    Macedones, tot bellorum in Europā victores,

    Curt. 3, 10, 4; Tac. H. 2, 28; 4, 58; cf.:

    omnis generis certaminum (Hercules),

    Vell. 1, 8, 2:

    pancratii,

    Plin. 34, 8, 19, § 79.—
    3.
    With abl.:

    cum civili bello victor iratus respondit, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 19, 56:

    bello civili victores victosque numquam coalescere,

    Tac. H. 2, 7 Halm (Ritter, belli civilis).—
    B.
    Fig. (rare;

    not in Cic.): animus libidinis et divitiarum victor,

    master of, Sall. J. 63, 2:

    victor propositi,

    successful in, Hor. Ep. 1, 13, 11.—
    II.
    Esp.
    A.
    Victor, the Conquering, the Victorious, an epithet of Jupiter, Inscr. Grut. 23, 8 sq.—Of Hercules, Macr. S. 8, 6.—
    B.
    In appos., = vincens, superior.
    1.
    Prop., victorious, conquering (cf. Zumpt, § 102, n. 2; Madv. § 60, obs. 2).
    a.
    Of living beings:

    tantum exercitum victorem,

    Caes. B. G. 7, 20 fin.:

    pejus victoribus Sequanis, quam Aeduis victis accidisse,

    id. ib. 1, 31:

    galli (aves) victi silere solent, canere victores,

    Cic. Div. 2, 26, 56:

    victores Graii,

    Ov. M. 13, 414:

    equus,

    Verg. G. 3, 499:

    taurus,

    Luc. 2, 605; cf. Verg. A. 2, 329; 10, 409; 11, 565; Ov. M. 2, 437.—Esp., with discedo, abeo, redeo, revertor, etc. (= the more freq. superior discedo, etc.):

    victores victis hostibus legiones reveniunt domum,

    Plaut. Am. 1, 1, 33:

    meminerant ad Alesiam magnam se inopiam perpessos... maximarum gentium victores discessisse,

    Caes. B. C. 3, 47:

    ita certe inde abiere Romani ut victores, Etrusci pro victis,

    Liv. 2, 7, 3; 34, 19, 2:

    nisi victores se redituros ex hac pugnā jurant,

    id. 2, 45, 13:

    victores reverterunt,

    id. 7, 17, 5; Suet. Aug. 1; 29; Val. Max. 1, 8, 5; 8, 7, 1.—
    b.
    With abl.:

    victor virtute fuisset,

    Sall. J. 55, 1.—
    2.
    Of things:

    abstulit has (sc. naves)... Aestus, et obnixum victor detrusit in Austrum,

    Luc. 9, 334.—
    B.
    Meton., of or belonging to a conqueror, triumphal:

    in curru, Caesar, victore veheris,

    Ov. Tr. 4, 2, 47.
    2.
    Victor, ōris, m.: S. Aurelius, a Roman historian of the fourth century A.D., Amm. 21, 10, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Victor

  • 5 victor

    1.
    victor, ōris, m. [vinco].
    I.
    In gen., a conqueror, vanquisher, victor.
    A.
    Prop.
    1.
    Absol.:

    quod (sc. stipendium) victores victis imponere consuērint,

    Caes. B. G. 1, 44:

    multa victori, eorum arbitrio, per quos vicit, etiam invito facienda sunt,

    Cic. Fam. 4, 9, 3.—
    2.
    With gen.:

    omnium gentium victor,

    Cic. Pis. 7, 16:

    ille exercitus tot divitissimarum gentium victor,

    Curt. 10, 2, 11:

    Atheniensium,

    id. 3, 10, 4; 3, 10, 7; 6, 6, 4;

    7, 10, 6.—Esp., with belli or bellorum: ut meus victor vir belli clueat,

    Plaut. Am. 2, 2, 15:

    cujus belli (i. e. cum Antiocho) victor L. Scipio laudem adsumpsit, etc.,

    Cic. Mur. 14, 31:

    victores bellorum civilium vincere,

    id. Marcell. 4, 12; Tac. A. 1, 19:

    Camillus trium simul bellorum victor,

    Liv. 6, 4, 1:

    Paulum tanti belli victorem,

    id. 45, 36, 7; Vell. 2, 55, 2; Stat. Th. 9, 625:

    Macedones, tot bellorum in Europā victores,

    Curt. 3, 10, 4; Tac. H. 2, 28; 4, 58; cf.:

    omnis generis certaminum (Hercules),

    Vell. 1, 8, 2:

    pancratii,

    Plin. 34, 8, 19, § 79.—
    3.
    With abl.:

    cum civili bello victor iratus respondit, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 19, 56:

    bello civili victores victosque numquam coalescere,

    Tac. H. 2, 7 Halm (Ritter, belli civilis).—
    B.
    Fig. (rare;

    not in Cic.): animus libidinis et divitiarum victor,

    master of, Sall. J. 63, 2:

    victor propositi,

    successful in, Hor. Ep. 1, 13, 11.—
    II.
    Esp.
    A.
    Victor, the Conquering, the Victorious, an epithet of Jupiter, Inscr. Grut. 23, 8 sq.—Of Hercules, Macr. S. 8, 6.—
    B.
    In appos., = vincens, superior.
    1.
    Prop., victorious, conquering (cf. Zumpt, § 102, n. 2; Madv. § 60, obs. 2).
    a.
    Of living beings:

    tantum exercitum victorem,

    Caes. B. G. 7, 20 fin.:

    pejus victoribus Sequanis, quam Aeduis victis accidisse,

    id. ib. 1, 31:

    galli (aves) victi silere solent, canere victores,

    Cic. Div. 2, 26, 56:

    victores Graii,

    Ov. M. 13, 414:

    equus,

    Verg. G. 3, 499:

    taurus,

    Luc. 2, 605; cf. Verg. A. 2, 329; 10, 409; 11, 565; Ov. M. 2, 437.—Esp., with discedo, abeo, redeo, revertor, etc. (= the more freq. superior discedo, etc.):

    victores victis hostibus legiones reveniunt domum,

    Plaut. Am. 1, 1, 33:

    meminerant ad Alesiam magnam se inopiam perpessos... maximarum gentium victores discessisse,

    Caes. B. C. 3, 47:

    ita certe inde abiere Romani ut victores, Etrusci pro victis,

    Liv. 2, 7, 3; 34, 19, 2:

    nisi victores se redituros ex hac pugnā jurant,

    id. 2, 45, 13:

    victores reverterunt,

    id. 7, 17, 5; Suet. Aug. 1; 29; Val. Max. 1, 8, 5; 8, 7, 1.—
    b.
    With abl.:

    victor virtute fuisset,

    Sall. J. 55, 1.—
    2.
    Of things:

    abstulit has (sc. naves)... Aestus, et obnixum victor detrusit in Austrum,

    Luc. 9, 334.—
    B.
    Meton., of or belonging to a conqueror, triumphal:

    in curru, Caesar, victore veheris,

    Ov. Tr. 4, 2, 47.
    2.
    Victor, ōris, m.: S. Aurelius, a Roman historian of the fourth century A.D., Amm. 21, 10, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > victor

  • 6 victrix

    victrix, ĭcis (abl. victrice, Cic. Phil. 13, 3, 7 al.;

    but victrici,

    Liv. 28, 6, 8; gen. plur. victricium, Tac. H. 2, 59; Suet. Tib. 14:

    victricum,

    Fest. p. 178, 26), f. [victor], she that is victorious, a conqueress, victress; adj., conquering, victorious.
    I.
    Lit.:

    victrices Athenae,

    Cic. Tusc. 1, 48, 116:

    manus victrix,

    id. Sest. 37, 79:

    victricia arma,

    Verg. A. 3, 54; so,

    arma,

    Just. 44, 5, 8:

    copiae, Auct. B. Alex. 40: naves,

    id. ib. 11; 25; Ov. M. 15, 754:

    manus,

    id. ib. 4, 739:

    dextra,

    id. ib. 8, 421:

    bella,

    Stat. S. 5, 2, 150:

    litterae,

    containing news of victory, Cic. Att. 5, 21, 2:

    tabellae,

    Ov. Am. 1, 11, 25:

    erat victrix res publica caesis Antonii copiis,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 10, 2; Manil. 2, 882.—
    II.
    Trop.:

    mater victrix filiae non libidinis,

    Cic. Clu. 5, 14:

    victrix causa deis placuit, sed victa Catoni,

    Luc. 1, 128:

    dea (Alecto),

    Verg. A. 7, 544; cf. Ov. M. 6, 283.

    Lewis & Short latin dictionary > victrix

  • 7 corōnārius

        corōnārius adj.    [corona], for a crown: aurum, crown money (levied for a victorious general).
    * * *
    I
    coronaria, coronarium ADJ
    connected with/used for crowns/garlands/wreaths or the manufacture; of cornice
    II
    maker/seller of garlands/wreaths/crowns

    Latin-English dictionary > corōnārius

  • 8 dēgenerō

        dēgenerō āvī, ātus, āre    [degener], to be inferior to ancestors, decline, be degenerate: a vobis: Pandione nata, degeneras! O.: Macedones in Syros degenerarunt, L.—Fig., to fall off, decline, degenerate: ut consuetudo eum degenerare non sineret: ab hac virtute maiorum: a gravitate paternā: a parentibus, L.: in Persarum mores, L.: ad theatrales artes, Ta.: in perpetiendis suppliciis, Ta.— Poet. with acc, to dishonor, disgrace, fall short of: hanc (personam), O.: propinquos, Pr.: Equus degenerat palmas, i. e. has lost the victorious spirit, O.
    * * *
    I
    degenerare, degeneravi, degeneratus V INTRANS
    be inferior to ancestors/unworthy; deteriorate/decline; lower oneself; sink (to); fall away from/below the level; degenerate/revert (breeding)
    II
    degenerare, degeneravi, degeneratus V TRANS
    be unworthy (of), fall short of the standard set by; cause deterioration in

    Latin-English dictionary > dēgenerō

  • 9 (expūgnāx, ācis)

       (expūgnāx, ācis) adj.    [expugno], victorious, effectual.—Only comp: expugnacior herba, O.

    Latin-English dictionary > (expūgnāx, ācis)

  • 10 imperātor (inp-)

        imperātor (inp-) ōris, m    [impero], a commander-in-chief, general: imperatoris virtus, T.: invictus: partes imperatoris, Cs.: id est dominum, non inperatorem esse, S.— Imperator (a title conferred on a victorious general): Pompeius eo proelio Imperator est appellatus, Cs.—A commander, leader, chief, director, ruler, master: (Romani) binos imperatores sibi fecere, i. e. consuls, S.: inperator vitae mortalium animus est, S.— An epithet of Jupiter, C., L.—An emperor, chief of the empire: Traianus, Ta.

    Latin-English dictionary > imperātor (inp-)

  • 11 opīmus

        opīmus adj.,    fat, plump, corpulent: boves: me reducit opimum, H.—Rich, fertile, fruitful: regio: campi, L.: Larisa, H.—Fig., enriched, rich: praedā: accusatio, gainful: alterius macrescit rebus opimis, i. e, prosperity, H.—Rich, abundant, copious, sumptuous, noble, splendid: praeda: dapes, V.: opus casibus, i. e. crowded with changes of fortune, Ta.: animam exhalare opimam, victorious, Iu.: opima spolia, arms wrested by a general from a general, L.: cur non daret opima spolia victus aut victor caperet, i. e. engage in single conflict, L.: belli decus, noble, Cu.: triumphus, H.— In rhet., gross, overloaded: dictionis genus.
    * * *
    opima, opimum ADJ
    rich, fertile; abundant; fat, plump

    Latin-English dictionary > opīmus

  • 12 pervincō

        pervincō vīcī, vīctus, ere,    to conquer completely, be victorious: pervicit Vardanes, Ta.: pervicit Cato, carried his point: dominae mores, overcome, Pr.: quae pervincere voces Evaluere sonum, drown, H.—Fig., to effect, bring about, achieve: his orationibus pervicerunt, ut, etc., L.: pervicerunt remis, ut tenerent terram, brought it about, L.: illam non verbera pervicere, quin, etc., Ta.
    * * *
    pervincere, pervici, pervictus V
    conquer completely; carry (proposal), gain an objective, persuade

    Latin-English dictionary > pervincō

  • 13 succēdō

        succēdō cessī, cessus, ere    [sub+cedo], to go below, come under, enter: tectum, cui succederet: tectis nostris, V.: Rex iussae succedit aquae, O.: tumulo, i. e. to be buried, V.— To go from under, go up, mount, ascend: alto caelo, V.: in arduum, L.: hoc itinere est fons, quo mare succedit longius, Cs.: muros, L.— To follow, follow after, take the place of, relieve, succeed, receive by succession: ut integri defatigatis succederent, Cs.: integri fessis successerunt, L.: succedam ego vicarius tuo muneri: proelio, L.: non solum, quod tibi succederetur, sed, etc.: in stationem, Cs.: in paternas opes, L.: in Pompei locum heres: Aspicit in teretes lignum succedere suras, O.: ad alteram partem, come next, Cs.— To approach, draw near, march on, advance, march up: sub montem, Cs.: ad hostium latebras, L.: temere moenibus, L.: portas, Cs.: murum, L.: ubicumque iniquo successum erat loco, L.—Fig., to come under, submit to: omnes sententiae sub acumen stili succedant necesse est: Succedoque oneri, take up, V.— To follow, follow after, succeed: successit ipse magnis (oratoribus): horum aetati successit Isocrates: Tertia post illas successit aënea proles, O.: orationi, quae, etc., i. e. speak after: male gestis rebus alterius successum est, to another's bad administration, L.— To go on well, be successful, prosper, succeed: quando hoc bene successit, T.: quod res nulla successerat, Cs.: cum neque satis inceptum succederet, L.: voti Phoebus succedere partem Mente dedit, V.: Hac non successit; aliā adgrediemur viā, T.: si ex sententiā successerit: cui (fraudi) quoniam parum succedit, L.: successurumque Minervae Indoluit, O.: nolle successum non patribus, L.: ubicumque iniquo successum erat loco, had been victorious under disadvantages of position, L.
    * * *
    succedere, successi, successus V
    climb; advance; follow; succeed in

    Latin-English dictionary > succēdō

  • 14 superō

        superō āvī, ātus, āre    [superus], to go over, rise above, overtop, surmount, transcend: capite et cervicibus, V.: has (turrīs) altitudo puppium ex barbaris navibus superabat, Cs.: ut aqua genua vix superaret, L.: Posterior partīs superat mensura priores, O.— To go over, rise above, mount, ascend, surmount, overtop: ardua montis Per deserta iugo superans, passing over the summit, V.: (tempestas) summas ripas fluminis superavit, Cs.: munitiones, L.: montīs, V.: Caucasum, Cu.: tantum itineris, traverse, Ta.: regionem castrorum, go beyond, Cs.: insidias circa ipsum iter locatas, L.: superant (Parnasi) cacumina nubes, O.— To sail by, pass, double, weather: promunturium, L.: Euboeam, N.: cursu Isthmon, O.: Regna Liburnorum, V.—Poet.: musarum scopulos, Enn. ap. C.— To exceed, be in excess, overrun, be abundant, abound: in quo superare mendosum est: quae Iugurthae fesso superaverant, had been too much for, S.: superante multitudine, L.: superat gregibus dum iuventas, V.: uter igitur est divitior, cui deest an cui superat?— To be left over, remain, survive: quae superaverunt animalia capta, immolant, Cs.: quod superaret pecuniae: nihil ex raptis commeatibus superabat, L.: si de quincunce remota est Uncia, quid superat? H.: vitā, survive, Cs.: Quid puer Ascanius? superatne? V.: quid igitur superat, quod purgemus? L.—In war, to be victorious, overcome, subdue, conquer, vanquish: superavit postea Cinna cum Mario: maximas nationes, Cs.: exercitūs regios: navali praelio superati, Cs.: ferro incautum, V.: bello Asiam, N.— To extend beyond: clamor superat inde castra hostium, L.—Fig., to have the upper hand, be superior, excel, overcome, surpass: numero hostis, virtute Romanus superat, L.: superans animis, i. e. exulting, V.: hostes equitatu superare, N.: superat sententia Sabini, Cs.— To surpass, excel, exceed, outdo, outstrip, transcend: quaerit, quā se virtute Plancius superarit: doctrinā Graecia nos superabat: Phoebum canendo, V.: Duritiā ferrum, O.: cursu canem, H.: non dubitabam, quin hanc epistulam fama esset celeritate superatura, will outstrip. —To master, overcome, suppress, defeat, subdue, surmount: hanc (orationem) diligens scriptura superabit: necessitas quam ne dii quidem superant, to which not even the gods are superior, L.: superanda omnis fortuna ferendo est, V.
    * * *
    superare, superavi, superatus V
    overcome, conquer; survive; outdo; surpass, be above, have the upper hand

    Latin-English dictionary > superō

  • 15 superus

        superus adj.    [super].— Posit, that is above, upper, higher: ad superos deos potius quam ad inferos pervenisse: spectatores superarum rerum atque caelestium: Omnes caelicolas, omnes supera alta tenentes, V.: deorum domus, O.: mare, i. e. the Adriatic and Ionian Sea (opp. mare inferum, the lower or Etruscan Sea): superas evadere ad auras, i. e. of the upper world, V.: aurae, O.— Plur m. as subst. (with gen plur. superūm, V., O.), they who are above (opp. inferi): multum fleti ad superos, i. e. the living, V.—Esp., the gods above, celestial deities: Quae superi manesque dabant, V.: Pro superi, O.: Contemptrix superum, O.: superis deorum Gratus et imis, H.— Plur n. as subst, the heavenly bodies, celestial things: lunam, stellas, supera denique omnia stare censet.— Higher places (sc. loca): supera semper petunt, tend upwards: supera ardua linquens, the upper world, V.—Comp. superior, n us, gen. ōris, of place, higher, upper: superiorem partem collis castris compleverant, Cs.: tota domus vacat superior, the upper part of: labrum superius, the upper lip, Cs.: de loco superiore dicere, i. e. from the tribunal: causam cum agam de loco superiore, i. e. from the rostra: multos et ex superiore et ex aequo loco sermones habitos, i. e. in formal discourses and in conversation: ex loco superiore proeliabantur, from an eminence, Cs.: ex superiore et ex inferiore scripturā docendum, what is written above and below, i. e. the context: posteriori superius non iungitur. — Plur n. as subst: superiora muri, the upper parts (opp. ima), Cu.—Of time or order, former, past, previous, preceding: superiores solis defectiones: superioribus diebus, Cs.: in superiore vitā: pars legis: superius facinus novo scelere vincere: superioris more crudelitatis uti, N.: nuptiae, former marriage: vir, first husband.—Of age, older, elder, senior, more advanced, former: omnis iuventus omnesque superioris aetatis, Cs.: superior Africanus, the Elder.—Plur. m. as subst, elders, older men: superiorum aetas.—Fig., in a contest, victorious, conquering, stronger, superior: hostīs equitatu superiores esse intellegebat, Cs.: se quo impudentius egerit, hoc superiorem discessurum: semper discessit superior, N.: superiorem Appium in causā fecit, L.—Of quality or condition, higher, more distinguished, greater, better, superior: ii, qui superiores sunt, submittere se debent in amicitiā: premendoque superiorem sese extollebat, L.: pecuniis: honoris gradu.—Sup. suprēmus, highest, loftiest, topmost (poet.; cf. summus).—Partit.: clamore supremos Inplerunt montīs, the mountain-tops, V.: supremo In monte, on the summit, H.—Fig., of time or order, last, latest, extreme, final: Supremo te sole domi manebo, at sunset, H.: in te suprema salus, last hope, V.: Supremam bellis imposuisse manum, the finishing hand, O.—Of rank or degree, highest, greatest, most exalted, supreme, extreme: supreme Iuppiter, T.: macies, V.— The last of life, last, closing, dying, final: supremo vitae die: amplissime supremo suo die efferri: nec... Supremā citius die, i. e. not until death, H.: supplicium, i. e. the penalty of death: iter, H.: lumen, V.: sociam tori vocat ore supremo, with dying breath, O.: honor, i. e. the funeral rites, V.: tori, i. e. biers, O.: Troiae sorte supremā, V.—As subst n.: Ventum ad supremum est, to the last moment, V.: suprema ferre, i. e. the funeral offerings, V.
    * * *
    I
    supera -um, superior -or -us, supremus -a -um ADJ
    above, high; higher, upper, of this world; greatest, last, highest
    II
    gods (pl.) on high, celestial deities; those above

    Latin-English dictionary > superus

  • 16 vīctrīx

        vīctrīx icis, abl. īce, rarely īcī ( gen plur. -īcium, Ta.), f    [victor], that she is victorious, a conqueress, victress: erat victrix res p. caesis Antoni copiis: victrices Athenae: victricia arma, V.: litterae, reporting a victory: tabellae, O.—Fig.: mater victrix filiae non libidinis, controlling: Iunonem victrix (Allecto) adfatur, V.
    * * *
    I
    (gen.), victricis ADJ
    II

    Latin-English dictionary > vīctrīx

  • 17 vincō

        vincō vīcī, vīctus, ere    [1 VIC-].—In war, to conquer, overcome, get the better of, defeat, subdue, vanquish, be victorious: ut qui vicissent, iis quos vicissent imperarent, Cs.: navalibus pugnis Carthaginiensīs.—To prevail, succeed, overcome, win: iudicio: Fabio vel indice vincam, H.: factum est; vincimur, T.: Vicit iter durum pietas, made easy, V.: virgam, to win, V.: vicit tamen in Senatu pars illa, quae, etc., S.: cum in senatu vicisset sententia, quae, etc., L.: Othonem vincas volo, to outbid. —To overcome, overwhelm, prevail over: (naves) neu turbine venti Vincantur, V.: flammam gurgitibus, extinguish, O.: Vincunt aequora navitae, master, H.: Victaque concessit prisca moneta novae, O.: Blanda quies furtim victis obrepsit ocellis, O.: ubi aëra vincere summum Arboris... potuere sagittae, i. e. surmount, V.: viscera flammā, i. e. to cook, V.—To outlast, survive: (Aesculus) Multa virum volvens durando saecula vincit, V.: vivendo vici mea fata, V.—Fig., to prevail, be superior, convince, refute, constrain, overcome: naturam studio, Cs.: vincit ipsa rerum p. natura saepe rationem: vinci a voluptate: peccavi, fateor, vincor, T.: victus patris precibus lacrimisque, L.: est qui vinci possit, H.: Victus amore pudor, O.: victus animi respe<*>t, V.: Ergo negatum vincor ut credam, am constrained, H.: verbis ea vincere, i. e. to express worthily, V.—To overmatch, surpass, exceed, excel: terrae magnitudinem: morum inmanitate beluas: mulierculam mollitiā, H.: Scribere, quod Cassi opuscula vincat, H.—To prove triumphantly, show conclusively, demonstrate: si doceo non ab Habito, vinco ab Oppianico, prove (the fact): vici unam rem... vici alteram, I have established one point: vince deinde, bonum virum fuisse Oppianicum: Vincet enim stultos ratio insanire nepotes, H.: Nec vincet ratio hoc, tantumdem ut peccet idemque Qui, etc., H.—To prevail, gain the point, carry the day: cui si esse in urbe tuto licebit, vicimus: Vicimus et meus est, O.: vincite, si ita voltis, have your way, Cs.: viceris, enjoy your victory, T.
    * * *
    vincere, vici, victus V
    conquer, defeat, excel; outlast; succeed

    Latin-English dictionary > vincō

  • 18 victoriosus

    victoriosa, victoriosum ADJ

    Latin-English dictionary > victoriosus

  • 19 In hoc signo vinces

    In this sign, you will be victorious. (Eusebios)

    Latin Quotes (Latin to English) > In hoc signo vinces

  • 20 laurifer

    carrying laurel, crowned with laurel / tiumphant, victorious

    Latin-English dictionary of medieval > laurifer

См. также в других словарях:

  • Victorious — Genre Teen sitcom Created by Dan Schneider Starring …   Wikipedia

  • Victorious — Vic*to ri*ous, a. [L. victoriosus: cf. F. victorieux. See {Victory}.] Of or pertaining to victory, or a victor being a victor; bringing or causing a victory; conquering; winning; triumphant; as, a victorious general; victorious troops; a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • victorious — index prevailing (having superior force), successful Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • victorious — (adj.) late 14c., from L.L. victoriosus having many victories, from victoria (see VICTORY (Cf. victory)). Related: Victoriously; victoriousness …   Etymology dictionary

  • victorious — [adj] successful, winning arrived, champion, conquering, on top, prizewinning, triumphant, vanquishing; concept 528 Ant. failing, losing, unsuccessful …   New thesaurus

  • victorious — ► ADJECTIVE ▪ having won a victory; triumphant. DERIVATIVES victoriously adverb …   English terms dictionary

  • victorious — [vik tôr′ē əs] adj. [ME < L victoriosus] 1. having won a victory; winning; triumphant 2. of, typical of, or bringing about victory victoriously adv …   English World dictionary

  • Victorious — Seriendaten Deutscher Titel Victorious …   Deutsch Wikipedia

  • Victorious — Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada, como revistas especializadas, monografías, prensa diaria o páginas de Internet fidedignas. Puedes añadirlas así o avisar al autor pr …   Wikipedia Español

  • victorious — adj. VERBS ▪ be, come out, emerge, prove ▪ Osborne emerged victorious after the second round of voting. ADVERB ▪ eventually, ultimately …   Collocations dictionary

  • Victorious — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Victorious peut faire référence à: HMS Victorious (S29), un sous marin Victorious, une série télévisée Victor Matussiere, Réalisateur, Chef Opétrateur,… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»