-
1 immerenter
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1. -
2 immerens
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1. -
3 inmerens
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1. -
4 inmerenter
immĕrens ( inm-), entis (in tmesi:inque merentes,
Lucr. 2, 1104), adj. [inmereo], undeserving, not meriting, innocent ( poet. and in post-Aug. prose; cf.indignus): triste lignum, caducum In domini caput immerentis,
Hor. C. 2, 13, 11; id. Epod. 6, 1; 7, 19; Suet. Tit. 10:quaedam immerentia,
innocent, harmless things, Val. Max. 9, 12, 8:inscitum efferre injuriam tibi immerenti,
Ter. Hec. 5, 1, 14.— Subst.: im-mĕrens, entis, m., one who is innocent, does not deserve any thing:male mereri de inmerenti inscitiast,
Plaut. Curc. 1, 3, 29.— Adv.: immĕrenter ( inm-), undeservedly:a Philippo rege temulento immerenter damnata,
Val. Max. 6, 2, ext. 1.
Перевод: с латинского на английский
с английского на латинский- С английского на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский
- Французский