Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+go+to+ruin

  • 21 obitus

        obitus (ūs), m    [ob+1 I-], an approach, visit, T.—A going down, setting: siderum: signorum, V.—Downfall, ruin, destruction, death: regis: post eorum obitum, Cs.: Difficiles obitūs, painful death, V.: post obitum vestrum, ruin: dici beatus ante obitum nemo debet, O.
    * * *
    approaching; approach, visit; setting (of the sun, etc), death

    Latin-English dictionary > obitus

  • 22 occīdō

        occīdō cīdī, cīsus, ere    [ob+caedo], to strike down, knock down: me pugnis, T.—To cut down, cut off, kill, slay: si aliam (noxiam) admisero, occidito, T.: fortissime pugnans occiditur, Cs.: exercitūs occidione occisi, annihilated, L.: ad unum omnes, to the last man, L.: hominem, murder: modus hominis occidendi, form of murder: homines impune occidebantur, murders were committed: se occidere, commit suicide, Cu.—Fig., to plague to death, torture, torment, pester: occidis saepe rogando, H.: legendo, H.—To ruin, undo: me tuis fallaciis, T.
    * * *
    I
    occidere, occidi, occasus V
    fall, fall down; perish, die, be slain; be ruined/done for, decline, end
    II
    occidere, occidi, occisus V
    kill, murder, slaughter, slay; cut/knock down; weary, be the death/ruin of

    Latin-English dictionary > occīdō

  • 23 perniciēs

        perniciēs (not-tiēs), acc. em (gen. once iī, C.; dat. once iē, L., once iī, N.), f    [per+1 NEC-], destruction, death, ruin, overthrow, disaster, calamity, mischief: instructa ad perniciem, T.: senatoribus perniciem machinari, S.: opibus ad perniciem suam uti, Cs.: populi R.: in apertam perniciem incurrere: in nepotum Perniciem, H.: cuius (aestatis) insanabilis, L.— A pest, bane, curse: leno, pernicies adulescentium, T.: provinciae Siciliae, i. e. Verres: Pernicies barathumque macelli, H.
    * * *
    ruin; disaster; pest, bane; curse; destruction, calamity; mischief

    Latin-English dictionary > perniciēs

  • 24 pessum

        pessum adv.    [PED-], to the ground, to the bottom.—With dare, to send to the bottom, ruin, destroy, undo: me aut erum pessum dabunt (nuptiae), T.: sin (animus) ad inertiam pessum datus est, has been abandoned, S.—With ire, to be ruined: pessum ituros campos, Ta.
    * * *
    to the lowest part, to the bottom,

    pessum dare -- destroy, ruin

    Latin-English dictionary > pessum

  • 25 ruō

        ruō uī, ātus (P. fut. ruitūrus), ere    [1 RV-], to fall with violence, rush down, fall down, tumble down, go to ruin: caedebant pariter pariterque ruebant Victores victique, V.: ruere illa non possunt: tecta, tumble down, L.: Templa deum, H.: murus latius quam caederetur, L.: alta a culmine Troia, V.: ruit arduus aether, rain falls in torrents, V.: caelum in se, L.: ruit imbriferum ver, i. e. is ending, V.—Prov.: quid si nunc caelum ruat? i. e. what if the impossible happens? T.— To hasten, hurry, run, rush: id ne ferae quidem faciunt, ut ita ruant itaque turbent: (Pompeium) ruere nuntiant: Huc omnis turba ruebat, V.: ultro ruere ac se morti offerre, Ta.: in aquam, L.: in volnera ac tela, L.: ruebant laxatis habenis aurigae, Cu.: de montibus amnes, V.: per apertos flumina campos, O.: Nox ruit, i. e. hastens on, V.: antrum, Unde ruunt totidem voces, break forth, V.— To cause to fall, cast down, dash down, hurl to the ground, prostrate: Ceteros ruerem, agerem, T.: cumulos ruit harenae, levels, V.— To cast up, turn up, throw up, rake up: (mare) a sedibus (venti), V.: cinerem focis, V.: unde Divitias aerisque ruam acervos, H.—Fig., to fall, fail, sink, be ruined: ruere illam rem p.: sive ruet sive eriget rem p.— To rush, dash, hurry, hasten, run: ad interitum: pati reum ruere, L.: crudelitatis odio in crudelitatem, L.: In sua fata, O.: omnia fatis In peius, V.: Quo quo scelesti ruitis? H.: ut ferme fugiendo in media fata ruitur, L.
    * * *
    ruere, rui, rutus V
    destroy, ruin, overthrow; rush on, run; fall; charge (in + ACC); be ruined

    Latin-English dictionary > ruō

  • 26 sepeliō

        sepeliō pelīvī    (līsset, Pr.), pultus, īre, to bury, inter: hominem mortuom in urbe, XII Tabb. ap. C.: surge et sepeli natum, Att. ap. C.: Tarquinio sepulto: suorum corpora, L.—To burn, place on the funeral-pyre: sepultum Consentiae quod membrorum reliquum fuit, L.: Eumenem mortuum propinquis eius sepeliundum tradidit, N.—Fig., to bury, overwhelm, submerge, destroy, ruin, suppress: sepultā in patriā acervi civium: haec sunt in gremio sepulta consulatūs tui: dolorem, end: tunc, cum mea fama sepulta est, O.: nullus sum... sepultus sum, I'm lost, T.: urbs somno vinoque sepulta, V.: sepulta inertia, slumbering, H.
    * * *
    sepelire, sepelivi, sepultus V TRANS
    bury/inter; (Roman cremate + inter ashes); submerge, overcome; suppress; ruin

    Latin-English dictionary > sepeliō

  • 27 collabor

    I
    collabi, collabsus sum V DEP
    collapse, fall down/in ruin; fall in swoon/exhaustion/death; slip/slink (meet)
    II
    collabi, collapsus sum V DEP
    collapse, fall down/in ruin; fall in swoon/exhaustion/death; slip/slink (meet)

    Latin-English dictionary > collabor

  • 28 conlabor

    I
    conlabi, conlabsus sum V DEP
    collapse, fall down/in ruin; fall in swoon/exhaustion/death; slip/slink (meet)
    II
    conlabi, conlapsus sum V DEP
    collapse, fall down/in ruin; fall in swoon/exhaustion/death; slip/slink (meet)

    Latin-English dictionary > conlabor

  • 29 absumo

    ab-sūmo, mpsi, mptum (not msi, mtum), 3, v. a.
    I.
    Orig., to take away; hence, to diminish by taking away. Of things, to consume, to annihilate; of persons, orig. to ruin, to corrupt; later, in a phys. sense, to kill. Thus Hercules, in the transl. of the Trachiniae, complains: sic corpus clade horribili absumptum extabuit, consumed, ap. Cic. Tusc. 2, 8, 20; so Philoctetes in a piece of Attius: jam jam absumor: conficit animam vis vulneris, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 7, 19 (Trag. Rel. p. 209 Rib.):

    jam ista quidem absumpta res erit: diesque noctesque estur, bibitur, etc.,

    Plaut. Most. 1, 3, 78:

    absumpti sumus, pater tuus venit,

    we are lost, undone! id. ib. 2, 1, 18; id. Am. 5, 1, 6:

    nisi quid tibi in tete auxili est, absumptus es,

    you are ruined, id. Ep. 1, 1, 76:

    dum te fidelem facere ero voluisti, absumptu's paene,

    id. Mil. 2, 4, 55:

    pytisando modo mihi quid vini absumpsit!

    has consumed, Ter. Heaut. 3, 1, 48; so,

    absumet heres Caecuba dignior,

    Hor. C. 2, 14, 25:

    mensas malis,

    Verg. A. 3, 257; cf. id. G. 3, 268; and:

    absumptis frugum alimentis,

    Liv. 23, 30, 3:

    urbem flammis,

    to consume, destroy, Liv. 30, 7, 9; cf. Vell. 2, 130; Plin. Ep. 10, 42:

    plures fame quam ferro absumpti,

    Liv. 22, 39, 14; cf.:

    quos non oppresserat ignis, ferro absumpti,

    killed, id. 30, 6, 6; and:

    multi ibi mortales ferro ignique absumpti sunt,

    id. 5, 7, 3; so,

    nisi mors eum absumpsisset,

    id. 23, 30 fin.; and:

    animam leto,

    Verg. A. 3, 654.—Absumi, to be killed:

    ubi nuper Epiri rex Alexander absumptus erat,

    Liv. 9, 17 fin. —Absumi in aliquid, to be used for any thing, to be changed into:

    dentes in cornua absumi,

    Plin. 11, 37, 45 fin.
    II.
    Fig., to ruin:

    cum ille et curā et sumptu absumitur,

    Ter. Phorm. 2, 2, 26:

    satietatem amoris,

    to consume, id. ib. 5, 5, 6.—Often of time:

    ne dicendo tempus absumam,

    spend, pass, Cic. Quint. 10; so,

    quattuor horas dicendo,

    Liv. 45, 37, 6:

    diem,

    Ov. Tr. 4, 10, 114:

    biduum inter cogitationes,

    Curt. 3, 6, 8:

    magnam partem aetatis in hoc,

    Quint. 12, 11, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > absumo

  • 30 conflicto

    conflicto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [id.].
    I.
    In gen., to strike together violently; hence, trop., mid., to fight with, contend or struggle with (rare):

    qui cum ingeniis conflictatur ejusmodi,

    Ter. And. 1, 1, 66; so,

    cum adversā fortunā,

    Nep. Pelop. 5, 1; Cic. Har. Resp. 19, 41:

    odio inter sese gravi conflictati sunt,

    Gell. 12, 8, 5:

    cornibus,

    with the wings of the army, Front. Strat. 2, 3, 5. —Once also act.:

    ut conflictares malo,

    Ter. Phorm. 3, 2, 20.—
    II.
    Esp., to strike forcibly to the earth, to ruin; so very rare in act.:

    qui plura per scelera rem publicam conflictavisset,

    Tac. A. 6, 48:

    fera sese conflictans maerore,

    Plin. 8, 17, 21, § 59; but very freq. and in good prose (most freq. in Tac., never in Quint.) in pass.: conflictari aliquā re, to be severely tormented, vexed, harassed, afflicted; to be brought to ruin:

    nos duriore (fortunā) conflictati videmur,

    Cic. Att. 10, 4, 4:

    judiciis turpibus,

    id. Fam. 9, 25, 3:

    honestiore judicio,

    id. Quint. 13, 44:

    superstitione,

    id. Leg. 1, 11, 32:

    iniquissimis verbis,

    id. Verr. 2, 3, 28, § 69:

    a quibus se putat diuturnioribus esse molestiis conflictatum,

    id. Fam. 6, 13, 3:

    magnis et multis incommodis,

    Auct. Her. 2, 24, 37:

    magna inopia necessariarum rerum (opp. abundare),

    Caes. B. C. 1, 52:

    gravi pestilentiā,

    id. ib. 2, 22:

    gravi morbo,

    Nep. Dion, 2, 4; Plin. 23, 1, 27, § 58; Suet. Claud. 2:

    iniquā valetudine,

    Plin. Ep. 1, 12, 4:

    multis difficultatibus,

    Liv. 40, 22, 8:

    saevis tempestatibus,

    Tac. Agr. 22; cf. Suet. Aug. 17; Tac. A. 1, 58 fin.:

    multis aemulis,

    id. ib. 6, 51:

    pervicaci accusatione,

    id. ib. 13, 33; 14, 50;

    15, 50 al.: foedā hieme,

    id. H. 3, 59:

    saevissimā hieme,

    Plin. 18, 25, 57, § 209.—
    (β).
    Without abl.:

    ii (sc. milites) tantum conflictati sunt qui, etc.,

    Tac. H. 3, 82: filia Appii Caeci ap. Gell. 10, 6, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > conflicto

  • 31 labefacto

    lăbĕfacto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [id.], to cause to totter, to shake, to overthrow (syn.: quatio, concutio).
    I.
    Lit.:

    signum vectibus,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 49:

    horrea bellicis machinis,

    Suet. Ner. 38:

    aedium fundamenta, Cod. Th. 10, 19, 14: phalangii morsus genua labefactat,

    Plin. 29, 4, 27, § 86.—
    B.
    Transf., in gen., to injure, weaken, ruin, destroy:

    sensus,

    Lucr. 1, 694:

    onus gravidi ventris,

    to procure an abortion, Ov. Am. 2, 13, 1:

    colla boum,

    to hurt, gall, Col. 2, 2, 22.—
    II.
    Trop., to shake, throw down, overthrow, destroy, ruin, weaken (a favorite expression of Cic.):

    animam,

    Lucr. 6, 798:

    aliquem,

    Cic. Fam. 12, 25, 2; id. Dom. 12, 27; id. Div. in Caecil. 14, 44:

    alicujus consulatum,

    id. Mil. 13, 34:

    alicujus dignitatem,

    id. Rab. Post. 16, 44:

    invidiā verbi orationem,

    id. Fin. 1, 13, 43:

    Aristoteles primus species labefactavit, quas mirifice Plato erat amplexatus,

    id. Ac. 1, 9, 33:

    conjurationem,

    id. Cat. 4, 10, 22:

    causam ad judicem,

    id. Rosc. Com. 4, 13:

    fidem,

    Liv. 24, 20:

    opinionem,

    Cic. Clu. 2, 6; so, labefactare alone, to shake in purpose, move, cause to yield:

    me video ab ea astute labefactarier,

    Ter. Eun. 3, 3, 3:

    labefacto paulatim (sc. eum),

    Plaut. Merc. 2, 3, 68:

    non illam rarae labefactes munere vestis,

    corrupt, Cat. 69, 3, cf.:

    castimoniam viduae, Cod. Th. 9, 25, 1: rem publicam,

    Cic. Fin. 1, 13, 43:

    maximas res publicas ab adulescentibus labefactatas... reperietis,

    id. Sen. 6, 20; cf.:

    Carthaginem et Corinthum,

    id. Rep. 2, 4, 7: labefactarat [p. 1023] vehementer aratores superior annus, id. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    amicitiam aut justitiam labefactare atque pervertere,

    id. Fin. 3, 21, 70:

    leges ac jura,

    id. Caecin. 25, 70:

    alicujus fidem pretio,

    id. Clu. 68, 194:

    provinciarum fidem,

    Tac. A. 13, 21:

    (praecepta) labefactari aliqua parte,

    Quint. 2, 13, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > labefacto

  • 32 naufragium

    naufrăgĭum, ii, n. [for navifragium, from navis-frango], a shipwreck.
    I.
    Lit.:

    multi naufragia fecerunt,

    Cic. Fam. 16, 9, 1:

    naufragio perire,

    id. Deiot. 9, 25:

    naufragio interire,

    Caes. B. C. 3, 27:

    naufragio interceptus,

    Tac. A. 14, 3; Flor. 3, 10, 7:

    nullum conferri posse Naufragium velis ardentibus,

    Juv. 12, 22:

    pati,

    Sen. Herc. Oet. 118.—Prov.:

    naufragia alicujus ex terrā intueri,

    to behold the ruin of others from a position of safety, Cic. Att. 2, 7, 4 (cf. Lucr. 2, 1):

    naufragium in portu facere,

    i. e. to fail when on the verge of success, Quint. Decl. 12, 23.—
    B.
    Poet., transf.
    1.
    A storm:

    naufragiis magnis multisque coörtis,

    Lucr. 2, 552.—
    2.
    The remains of a shipwreck, a wreck:

    Eurus Naufragium spargens operit freta,

    Sil. 10, 323.—
    II.
    Trop., shipwreck, ruin, loss, destruction:

    naufragium fortunarum,

    Cic. Rab. Perd. 9, 25:

    luculenti patrimonii,

    id. Phil. 12, 8, 19:

    rei familiaris,

    id. Fam. 1, 9, 5:

    cum Gallica gens per Italiam naufragia sua latius traheret,

    defeats, Flor. 1, 13, 19: tabula ex naufragio, lit. a plank on which a shipwrecked person saves himself; hence, a means of deliverance, a solace, Cic. Att. 4, 18, 3.—
    B.
    Transf., the shattered remains, a wreck:

    naufragia Caesaris amicorum,

    Cic. Phil. 13, 2, 3: colligere naufragium rei publicae. id. Sest. 6, 15:

    credo mollia naufragiis litora posse dari,

    Ov. P. 1, 2, 62; 2, 9, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > naufragium

  • 33 obitus

    1.
    ŏbĭtus, a, um, Part., from obeo.
    2.
    ŏbĭtus, ūs ( gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. [obeo].
    I.
    A going [p. 1235] to, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra;

    ergo obitus aditus): civitatum multarum,

    App. M. 9, 13.—
    II.
    A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus).
    A.
    Of the heavenly bodies:

    solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque,

    Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187:

    lunae,

    id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393:

    stellarum ortus atque obitus,

    Cat. 66, 2:

    signorum obitus et ortus,

    Verg. G. 1, 257. —
    B.
    Pregn., downfall, ruin, destruction, death, etc. (syn. interitus):

    post obitum vel potius excessum Romuli,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; cf.

    of the same: post optimi regis obitum,

    id. ib. 1, 41, 64: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1:

    obitus consulum,

    id. Brut. 11, 10, 2:

    post eorum obitum,

    Caes. B. G. 2, 29 fin.:

    immaturus,

    Suet. Calig. 8:

    longum miserata dolorem Difficilesque obitus,

    her painful death, Verg. A. 4, 694:

    ducum,

    id. ib. 12, 501: post obitum occasumque nostrum, since my ruin (i. e. exile), Cic. Pis. 15, 34:

    omnium interitus atque obitus,

    id. Div. 2, 16, 37 (al. leg. ortus):

    dici beatus ante obitum nemo debet,

    Ov. M. 3, 137.—
    III.
    (Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > obitus

  • 34 pernicies

    pernĭcĭes, ēi (old form of the gen. pernicii or pernici, Sisenn. ap. Gell. 9, 14, 12, and ap. Non. 486, 30; Cic. Rosc. Am. 45, 131, acc. to Gell. 9, 14, 19, and acc. to Non. 486, 28. But Charis., p. 53 P., gives for the passages of Cicero above cited the form pernicies; cf.

    , also,

    Diom. p. 281 P.— Dat. pernicie, Liv. 5, 13, 5 Drak. N. cr.:

    pernicii,

    Nep. 8, 2; v. also, permities), f. [perneco], destruction, death, ruin, overthrow, disaster, calamity (syn.: exitium, labes).
    I.
    Lit.:

    quantā in pernicie siet,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 29:

    de pernicie populi Romani et exitio hujus urbis,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    videbam perniciem meam cum magnā calamitate rei publicae esse conjunctam,

    id. ib. 1, 5, 11:

    perniciem rei publicae moliens,

    id. ib. 1, 2, 5:

    cum tuā peste ac pernicie cumque eorum exitio, qui, etc.,

    id. ib. 1, 13, 33:

    incumbere ad perniciem alicujus,

    id. Mur. 28, 59:

    in apertam perniciem incurrere,

    id. N. D. 3, 27, 69:

    ad perniciem vocari,

    id. de Or. 2, 9, 35: Romanos inferendae pernicii causā venisse, Sisenn. ap. Gell. and Non. 1. 1.:

    alicui perniciem machinari,

    Sall. C. 18, 7:

    perniciem invenire sibi et aliis,

    Tac. A. 1, 74:

    pernicies in accusatorem vertit,

    id. ib. 11, 37; id. H. 3, 27:

    in nepotum Perniciem,

    Hor. C. 2, 13, 4.—
    II.
    Transf., concr., a person or thing that is ruinous or baleful, destruction, ruin, bane, pest:

    egredere, erilis pernicies, ex aedibus,

    Plaut. Most. 1, 1, 3 Lorenz (Ritschl, permicies):

    perlecebrae, pernicies, adulescentum exitium,

    id. As. 1, 2, 7:

    legirupa, pernicies adulescentum,

    id. Ps. 1, 3, 130; cf.:

    leno, pernicies communis adulescentium,

    Ter. Ad. 2, 1, 34:

    pernicies provinciae Siciliae,

    i. e. Verres, Cic. Verr. 1, 1, 2:

    illam perniciem exstinxit ac sustulit,

    i. e. Clodius, id. Mil. 31, 84:

    lymphae vini pernicies,

    Cat. 27, 5:

    eripite hanc pestem perniciemque mihi,

    id. 76, 20:

    pernicies et tempestas barathrumque macelli,

    Hor. Ep. 1, 15, 31.—Of animals, Col. 8, 14, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > pernicies

  • 35 pessum

    1.
    pessum, adv. [prob. contr. from pedis-versum, pexa, pedon, towards the feet; like susum, sursum, from sub-versum; hence, in gen.], to the ground, to the bottom, down (mostly ante-class. and postAug.; esp. freq. in the connection pessum ire and pessum dare).
    I.
    Lit.:

    nunc eam (cistellulam) cum navi scilicet abisse pessum in altum,

    Plaut. Rud. 2, 3, 64:

    quando abiit rete pessum,

    id. Truc. 1, 1, 15; and:

    ne pessum abeat (ratis),

    id. Aul. 4, 1, 12:

    multae per mare pessum Subsedere urbes,

    have gone to the bottom, been swallowed up, Lucr. 6, 589:

    ubi dulcem caseum demiseris in eam (muriam), si pessum ibit, etc. (opp. si innatabit),

    goes to the bottom, sinks, Col. 12, 6, 2 (cf. also the fig. taken from a ship, in II.):

    ut (lacus) folia non innatantia ferat, sed pessum et penitus accipiat,

    Mel. 3, 9, 2:

    sidentia pessum Corpora caesa tenent,

    Luc. 3, 674:

    quam celsa cacumina pessum Tellus victa dedit,

    sent to the bottom, id. 5, 616: pessum mergere pedes, Prud. praef. ap. Symm. 2, 36.—
    II.
    Trop.
    A.
    Pessum ire, and rarely pessum sidere, to fall to the ground, go to ruin; to sink, perish:

    quia miser non eo pessum, etc.,

    Plaut. Cist. 2, 1, 12:

    pessum ituros fecundissimos Italiae campos, si, etc.,

    Tac. A. 1, 79:

    pessum iere vitae pretia,

    Plin. H. N. 14 prooem. §

    5: vitia civitatis degenerantis et pessum suā mole sidentis,

    Sen. Const. Sap. 2, 3.—
    B.
    Pessum dare (less correctly, in one word, pessumdare or pessundare), rarely pessum premere, agere, deicere, to send to the bottom, to sink, ruin, destroy, undo; to put out of the world, put an end to: pessum dare aliquem verbis, Cic. Fragm. ap. Quint. 8, 6, 47:

    pessum dedisti me blandimentis tuis,

    Plaut. Rud. 2, 6, 23; id. Merc. 5, 2, 6:

    exemplum pessumum pessum date,

    do away with, remove, id. Rud. 3, 2, 3:

    quae res plerumque magnas civitates pessum dedit,

    Sall. J. 42, 4:

    quae, si non astu providentur, me aut erum pessum dabunt,

    Ter. And. 1, 3, 3:

    multos etiam bonos pessum dedit,

    Tac. A. 3, 66 fin.:

    ingentes hostium copias,

    Val. Max. 4, 4, 5:

    sin (animus) ad inertiam et voluptates corporis pessumdatus est,

    has sunk into indolence, Sall. J. 1, 4:

    aliquem pro suis factis pessumis pessum premere,

    Plaut. Most. 5, 2, 49: aetate pessum actā, i. e. brought to an end, Auct. ap. Lact. 1, 11:

    nec sum mulier, nisi eam pessum de tantis opibus dejecero,

    App. M. 5, p. 161, 22; cf. id. ib. 5, p. 163, 22.
    2.
    pessum, i, n. (collat. form pes-sus, i, m., Plin. Val. 1, 5 fin.; Theod. Prisc. 2, 5), = pesson, pessos, in medic. lang., a pessary, App. Herb. 121; Theod. Prisc. 3, 5 (in Cels. 5, 21, written as Greek).

    Lewis & Short latin dictionary > pessum

  • 36 populatio

    1.
    pŏpŭlātĭo, ōnis, f. [populor], a laying waste, ravaging, plundering, spoiling, devastation, etc. (not in Cic.).
    I.
    Lit.:

    populationem effuse facere,

    Liv. 2, 64.—In plur.:

    populationibus incursionibusque,

    Liv. 3, 3 fin.:

    hostem rapinis, pabulationibus populationibusque prohibere,

    Caes. B. G. 1, 15.—
    B.
    Transf.
    1.
    Concr., things plundered, plunder, booty:

    Veientes pleni populationum,

    Liv. 2, 43.—
    2.
    A ravaging, destroying done by animals:

    a populatione murium formicarumque frumenta defendere,

    Col. 2, 20; so,

    volucrum,

    id. 3, 21.—
    II.
    Trop., destruction, corruption, ruin (post-Aug.):

    morum,

    Plin. 9, 34, 53, § 104; of ruin through luxury, Col. 1, 5, 7.
    2.
    pŏpŭlātĭo, ōnis, f. [1. populus], population; concr., a people, a multitude (late Lat.):

    flebat populatio praesens,

    Sedul. 4, 275.

    Lewis & Short latin dictionary > populatio

  • 37 praecipito

    praecĭpĭto, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [praeceps], to throw or cast down headlong, to precipitate (class.; syn.. deicio, deturbo, proruo).
    I.
    Act.
    A.
    Lit.:

    pilae in mare praecipitatae,

    Nep. Alcib. 6 fin.:

    truncas rupes in tecta domosque,

    Stat. Th. 10, 881: currum scopulis, hurl or dash against, Ov. M. 15, 518:

    pinus,

    Stat. Achill. 2, 546.— Freq. with se or pass. in middle sense:

    se e Leucade,

    Cic. Tusc. 4, 18, 41:

    se a tecto,

    Sen. Ep. 4, 4:

    se de turri,

    Liv. 23, 37:

    sese in fossas,

    Caes. B. C. 3, 69:

    praecipitasse se quosdam constabat (sc. de muro),

    threw themselves from the wall, Liv. 23, 19, 6; Hor. S. 2, 3, 277:

    plerique semet ipsi praecipitaverunt,

    Liv. 21, 14, 1:

    se in Tiberim,

    id. 4, 12, 11; Caes. B. G. 4, 15; Curt. 4, 16, 16; 6, 6, 32;

    Auct. B. Alex. 18: ubi Nilus praecipitans se fragore auditum accolis aufert,

    Plin. 6, 29, 35, § 118:

    praecipitare volens etiam pulcherrima,

    to throw overboard, Juv. 12, 38.—Mid.:

    cum alii super vallum praecipitarentur,

    threw themselves down, Sall. J. 58, 6; Ov. F. 4, 164; id. M. 7, 760; 11, 556:

    lux Praecipitatur aquis,

    sinks in the ocean, sets, id. ib. 4, 92; cf.:

    hac te praecipitato,

    run this way, for life! Ter. Ad. 4, 2, 36.— Absol.: si quando iis (parvis) ludentes minamur, praecipitaturos alicunde, extimescunt, that we will throw them down from any place (= nos eos dejecturos), Cic. Fin. 5, 11, 31.—
    2.
    Transf., in gen., to bend a thing down:

    vitem,

    Cato, R. R. 32, 2:

    partem (vitis),

    Col. 4, 20, 4:

    palmitem,

    id. 5, 6, 33.—
    B.
    Trop.
    1.
    To throw, hurl, or cast down, to precipitate: [p. 1414] praecipitari ex altissimo dignitatis gradu, Cic. Dom. 37, 98; cf.:

    in tanta mala praeeipitatus ex patrio regno,

    Sall. J. 14, 23.— Esp. with reflex. pron.:

    semet ipse praecipitare,

    to hasten to ruin, destroy one's self, Sall. J. 41, 9:

    se in exitium,

    Cels. 3, 21:

    se in insidias,

    Liv. 3, 18, 7 dub. (Madv. omits se):

    furor iraque mentem Praecipitant,

    carry away, urge onward, sway violently, Verg. A. 2, 317:

    spem festinando praecipitare,

    Ov. P. 3, 1, 140:

    in senectam praecipitare,

    to cause to grow old prematurely, Plin. 17, 12, 19, § 94:

    quosdam praecipitat subjecta potentia magnae Invidiae,

    Juv. 10, 56.—In pass., Cic. Rep. 2, 23, 43: nox praecipitata, declining, i. e. drawing to a close, Ov. Tr. 1, 3, 47; cf.: aetas praecipitata (opp. adulescens), declining age, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 5.—
    2.
    To hasten, hurry a thing (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    quae Praecipitent obitum,

    hasten their setting, Cic. Arat. 349:

    vindemiam,

    Col. 3, 21, 10:

    consulta viri,

    Sil. 3, 166:

    ne praecipitetur editio,

    Quint. Ep. ad Tryph. 2:

    consilia raptim praecipitata,

    precipitate, Liv. 31, 32.— Poet.:

    moras,

    i. e. exchange delay for haste, Verg. A. 8, 443; 12, 699:

    Tiphyn pelago parari praecipitat,

    Val. Fl. 2, 390:

    cursum,

    Juv. 15, 78.—
    3.
    With acc. and inf., to hasten, press, urge to do any thing ( poet.):

    dare tempus Praecipitant curae,

    Verg. A. 11, 3:

    si praecipitant miserum cognoscere curae,

    Stat. Th. 1, 679. —
    II.
    Neutr., to hasten or rush down, to throw one's self down, rush headlong, sink rapidly, to fall (class., but only of involuntary falling; cf. I. A.).
    A.
    Lit.:

    praecipitare istuc quidem est, non descendere,

    Cic. N. D. 1, 32, 90:

    de montibus altis ad terram,

    Lucr. 4, 1021:

    ubi Nilus praecipitat ex altissimis montibus,

    Cic. Rep. 6, 18, 19; cf.:

    Fibrenus... statim praecipitat in Lirem,

    id. Leg. 2, 3, 6: and:

    in amni praecipitante,

    id. de Or. 3, 48, 186:

    nimbi In vada praecipitant,

    Verg. A. 9, 670; 11, 617:

    in fossam,

    Liv. 25, 11, 6; 7, 6, 9; 38, 2, 14;

    39, 2, 3: in insidias,

    id. 2, 51; 5, 18; Plin. 11, 24, 28, § 82:

    non fugis hinc praeceps, dum praecipitare potestas?

    Verg. A. 4, 565:

    sol praecipitans,

    Cic. de Or. 3, 55, 209:

    jam nox caelo Praecipitat,

    is sinking, draws to a close, Verg. A. 2, 9:

    hiems jam praecipitaverat,

    had closed, come to an end, Caes. B. C. 3, 25.—
    B.
    Trop.
    1.
    To fall down, to fall, rush, or sink to ruin:

    qui in amorem Praecipitavit, pejus perit quam si saxo saliat,

    Plaut. Trin. 2, 1, 31:

    praecipitantes impellere, certe est inhumanum,

    Cic. Rab. Post. 1, 2; so,

    praecipitantem impellamus,

    id. Clu. 26, 70:

    ubi non subest, quo praecipitet ac decidat,

    he may tumble down, id. Rep. 1, 45, 69:

    praecipitante re publicā,

    id. Sull. 1, 1; cf. id. ib. 31, 87; and:

    cum ad Cannas praecipitasset Romana res,

    Liv. 27, 40:

    ad exitium praecipitans,

    Cic. Att. 3, 15, 7.—
    2.
    To be too hasty:

    cum vitiosum sit adsentiri quicquam aut falsum aut incognitum, sustinenda est potius omnis adsensio, ne praecipitet, si temere processerit,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—Hence, praecĭpĭ-tanter, adv., hastily, precipitately:

    agens mannos ad villam,

    Lucr. 3, 1063.

    Lewis & Short latin dictionary > praecipito

  • 38 profligo

    1.
    prō-flīgo, āvi, ātum, 1, v. a., to strike or dash to the ground, to cast down utterly, overthrow, overcome, conquer (class.; syn.: sterno, prosterno).
    I.
    Lit.:

    inimicos profligare,

    Plaut. Mil. 2, 2, 75:

    copias hostium,

    Cic. Phil. 14, 14, 37:

    classem hostium,

    Caes. B. C. 2, 32:

    hostes,

    Nep. Dat. 6, 8:

    proelia,

    i. e. the warriors, Tac. A. 14, 36:

    aciem virorum,

    Sil. 11, 400; Tac. A. 13, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    To overthrow, ruin, destroy:

    rem publicam,

    Cic. de Or. 3, 1, 3:

    tantas opes,

    Nep. Pelop. 2, 3:

    undique se suosque profligante fortunā,

    Liv. 33, 19:

    valetudinem,

    Gell. 19, 5, 2.—
    B.
    To overwhelm, crush in spirit:

    quanti illum maerore afflictum esse et profligatum putatis,

    Cic. Cat. 2, 1, 2.—
    C.
    To bring almost to an end, to almost finish, despatch:

    bellum commissum ac profligatum conficere,

    Liv. 21, 40, 11:

    profligato fere Samnitium bello,

    id. 9, 29, 1; 28, 2, 11:

    profligatum bellum ac paene sublatum,

    Cic. Fam. 12, 30, 2:

    profligata jam haec, et paene ad exitum adducta quaestio est,

    id. Tusc. 5, 6, 15:

    omnia ad perniciem profligata,

    id. Rosc. Am. 13, 38:

    sperans, ante Vitellii adventum profligari plurimum posse,

    that it would be brought nearly to an end, Suet. Oth. 9:

    profligaverat bellum Judaicum Vespasianus,

    Tac. H. 2, 4; Flor 2, 15, 2; Just. 31, 7, 3; Sen. Ben. 7, 13, 2:

    profligatis in Africā rebus,

    Just. 22, 8, 1:

    victoriam,

    Front. Strat. 2, 3, 2:

    quantum profligatum sit,

    how far advanced, Just. 20, 4, 13; cf. Front. Strat. 2, 3, 20.—Hence, prōflīgātus, a, um, P. a.
    A.
    Wretched, miserable, vile (class.;

    syn. perditus): senatoria judicia perdita profligataque,

    Cic. Verr. 1, 3, 8.—
    B.
    In a moral sense, corrupt, dissolute, abandoned, profligate (class.):

    tu omnium mortalium profligatissime ac perditissime,

    Cic. Verr. 2, 3, 26, § 65:

    homines,

    id. Arch. 6, 14:

    omnia ad perniciem profligata atque perdita,

    id. Rosc. Am. 13, 38:

    profligatissimus quisque,

    Suet. Tib. 35.—
    C.
    Of time, advanced (post-Aug.):

    profligatae aetatis (homo),

    Sen. Ot. 2, 2 (al. Vit. Beat. 29, 2).—In neutr. absol.:

    in profligato esse,

    to be almost ended, Gell. 15, 5, 2.
    2.
    prō-flīgo, xi, ctum, 3, v. a., to strike down, ruin, destroy (post-class.):

    proflictae res,

    cast down, ruined, Gell. 15, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > profligo

  • 39 prolabor

    prō-lābor, lapsus, 3, v. n., to glide forward, to slide or slip along, to fall down (class.; in Cic. most freq. in a trop. sense).
    I.
    Lit.: at Canis ad caudam serpens prolabitur Argo, Cic. poët. N. D. 2, 44, 114; Prop. 1, 20, 47: ruit prolapsa moles, of the sea, Att. ap. Cic. N. D. 2, 35, 89:

    collapsus pons, usque alterius initium pontis prolabi eum leniter cogebat: alii elephanti pedibus insistentes, alii clunibus subsidentes prolabebantur,

    to slide along... slide forward, Liv. 44, 5 sqq.: velut si prolapsus cecidisset, terram osculo contigit. id. 1, 56:

    equus prolapsum per caput regem effudit,

    falling down, id. 27, 32:

    ex equo,

    id. 27, 27:

    ex arbore altā prolapsus,

    Plin. 27, 8, 45, § 69; Ov. Ib. 223; cf.:

    prolapsus in cloacae foramen,

    Suet. Gram. 2:

    prolapsa Pergama,

    fallen down, fallen to ruin, Verg. A. 2, 555:

    Laodicea tremore terrae prolapsa,

    Tac. A. 14, 27.—
    II.
    Trop.
    A.
    To go forward, go on, to proceed or come to, fall into any thing: me longius prolapsum esse, quam ratio vestri judicii postularit, have gone farther, i. e. have said more, Cic. Caecin. 35, 101:

    libenter ad istam orationem tecum prolaberer,

    would go on, be led on, id. Leg. 1, 20, 52:

    in misericordiam prolapsus est animus,

    Liv. 30, 12:

    in rabiem,

    Tac. A. 1, 31:

    ad seditiones,

    id. ib. 4, 18:

    ad jurgia,

    id. ib. 2, 10:

    ad superbiam,

    id. ib. 11, 17 fin.; Amm. 23, 6, 1.—
    B.
    To slip out, escape:

    ne quod ab aliquā cupiditate prolapsum verbum videatur,

    Cic. Font. 13, 28 (9, 18).—
    C.
    To fall, fail, err:

    timore,

    Cic. Quint. 24, 77:

    cupiditate,

    id. Att. 1, 17, 19:

    cupiditate regni,

    Liv. 40, 23:

    nimio juvandi mortales studio,

    Plin. 28, 8, 29, § 118.—
    D.
    To fall to decay, to sink, decline, go to ruin:

    huc unius mulieris libido est prolapsa, ut, etc.,

    Cic. Cael. 20, 47; cf.:

    eo prolapsi sunt mores, ut, etc.,

    Sen. Contr. 15:

    ita prolapsa est (juventus), ut coërcenda sit,

    Cic. Div. 2, 2, 4:

    ad id prolapsae,

    Tac. A. 12, 53:

    in aliquod dedecus,

    Val. Max. 2, 1, 5:

    prolapsum clade Romanum imperium,

    Liv. 23, 5, 14:

    rem temeritate ejus prolapsam restituit,

    id. 6, 22; 45, 19:

    studio magnificentiae,

    Tac. A. 3, 55.—
    E.
    To fall away from grace (eccl. Lat.), Vulg. Heb. 6, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > prolabor

  • 40 subverto

    sub-verto ( - vorto), ti, sum, 3, v. a., to turn upside down; to upset, overturn, overthrow (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    lupinum aratro,

    Col. 11, 2, 44:

    mensam,

    Suet. Ner. 47:

    statuas,

    id. Calig. 34:

    tantas operum moles,

    Ov. F. 6, 645:

    silvam,

    Luc. 3, 436:

    subversi montes,

    Sall. C. 13, 1:

    Arisbe terrarum motu subversa,

    Plin. 5, 31, 39, § 139:

    Silvani simulacrum,

    id. 15, 18, 20, § 77:

    obices portarum,

    Tac. A. 13, 39. — Absol., Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 17:

    calceus olim Si pede major erit, subvertet,

    Hor. Ep. 1, 10, 43. —
    II.
    Trop., to overthrow, ruin, destroy, subvert:

    subversa jacebat Pristina majestas soliorum,

    overthrown, subverted, Lucr. 5, 1136:

    subversa Crassorum et Orphiti domus,

    Tac. H. 4, 42:

    florentes privignos per occultum,

    Tac. A. 4, 71 fin.:

    aliquem,

    to ruin, undo, Ter. Ad. 5, 3, 51:

    avaritia fidem, probitatem ceterasque artes bonas subvertit,

    Sall. C. 10, 4:

    leges ac libertatem,

    id. H. 1, 48, 10 Dietsch:

    imperium,

    id. ib. 1, 48, 8:

    ad ea quae majores pepererunt, subvortunda,

    id. ib. 1, 41, 3:

    decretum consulis,

    id. J. 30, 1:

    leges,

    Tac. A. 2, 36:

    jura,

    id. ib. 4, 30:

    scriptam legem,

    Quint. 7, 7, 6:

    omnia praejudicia,

    id. 5, 11, 13:

    interpretationem adversarii (opp. confirmare),

    id. 7, 6, 2:

    artem orandi,

    id. 9, 4, 3:

    testamentum,

    Val. Max. 7, 8, 1:

    antiquiora beneficia,

    Plin. Ep. 3, 4, 6:

    omnis domus delatorum interpretationibus,

    Tac. A. 3, 25:

    opes,

    Luc. 8, 273:

    quaesitum imperium brevis momenti culpā,

    Just. 6, 3, 8:

    patriae mores,

    id. 12, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > subverto

См. также в других словарях:

  • Ruin theory — Ruin theory, sometimes referred to as collective risk theory, is a branch of actuarial science that studies an insurer s vulnerability to insolvency based on mathematical modeling of the insurer s surplus.The theory permits the derivation and… …   Wikipedia

  • ruin — n Ruin, havoc, devastation, destruction are comparable when they mean the bringing about of disaster or what is left by a disaster. They are general terms which do not definitely indicate the cause or the effect yet suggest the kind of force… …   New Dictionary of Synonyms

  • Ruin — Ru in, n. [OE. ruine, F. ruine, fr. L. ruina, fr. ruere, rutum, to fall with violence, to rush or tumble down.] 1. The act of falling or tumbling down; fall. [Obs.] His ruin startled the other steeds. Chapman. [1913 Webster] 2. Such a change of… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ruin value — (German: Ruinenwert ) is the concept that a building be designed such that if it eventually collapsed, it would leave behind aesthetically pleasing ruins that would last far longer without any maintenance at all. The idea was pioneered by Albert… …   Wikipedia

  • ruin — [ro͞o′ən] n. [ME ruine < OFr < L ruina < ruere, to fall, hurl to the ground < IE * ereu < base * er , to set in motion, erect > RUN, RISE] 1. Archaic a falling down, as of a building, wall, etc. 2. [pl.] the remains of a fallen… …   English World dictionary

  • Ruin — Ru in, v. t. [imp. & p. p. {Ruined};p. pr. & vb. n. {Ruining}.] [Cf. F. ruiner, LL. ruinare. See {Ruin}, n.] To bring to ruin; to cause to fall to pieces and decay; to make to perish; to bring to destruction; to bring to poverty or bankruptcy; to …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ruin Jonny’s Bar Mitzvah — Ruin Jonny’s Bar Mitzvah …   Википедия

  • Ruin — Ru in, v. i. To fall to ruins; to go to ruin; to become decayed or dilapidated; to perish. [R.] [1913 Webster] Though he his house of polished marble build, Yet shall it ruin like the moth s frail cell. Sandys. [1913 Webster] If we are idle, and… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ruin (publishing house) — Ruin is a Swedish publishing house, well known for high quality books, mostly translations from various languages. It was established in 1996 by Harald Hultqvist, Nils Håkanson, Carl Ehrenkrona, Jon Smedsaas and Staffan Vahlquist. Ruin has… …   Wikipedia

  • Ruin — Sm Zustand der Vernichtung erw. fremd. Erkennbar fremd (17. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus frz. ruine, dieses aus l. ruīna Zusammensturz, Trümmer ; Ruine. Verb: ruinieren; Adjektiv: ruinös.    Ebenso nndl. ruïne, ne. ruin, nschw. ruin, nnorw. ruin …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • ruin — adjetivo 1. (antepuesto / pospuesto) Uso/registro: elevado. Que es malvado y despreciable: Alicia es una persona ruin. Alberto me ha escrito una carta ruin. Tus ruines palabras se me quedaron grabadas en la memoria. 2. Uso/registro: elevado. Que… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»