Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

suādeō

  • 1 suadeo

    suādĕo, si, sum, 2 (scanned as a trisyl., sŭādent, Lucr. 4, 1157: suavis, Key, § 972), v. n. and a. [Sanscr. svad-, to taste, please; Gr. had-, handanô, to please; Lat. suavis, suadela, etc.; Germ. süsz; Engl. sweet], to advise, recommend, exhort, urge, persuade (freq. and class.; cf.: hortor, moneo).
    I.
    In gen., constr. absol., with dat. of pers., and with acc. rei, an obj.-clause, ut or ne, or the simple subj.; rarely with acc. pers.
    (α).
    Absol.:

    non jubeo, sed, si me consulis, suadeo,

    Cic. Cat. 1, 5, 13:

    instare, Suadere, orare,

    Ter. And. 4, 1, 37; Plaut. Rud. 3, 6, 37:

    recte suadere,

    Ter. Heaut. 5, 2, 43:

    pulchre,

    id. Phorm. 3, 3, 9:

    itane suades?

    id. Eun. 1, 1, 31:

    ita faciam, ut suades,

    Cic. Att. 11, 16, 1:

    male suadendo lacerant homines,

    Plaut. Curc. 4, 2, 22:

    bene suadere,

    Cic. Lael. 13, 44.—
    (β).
    With dat. pers.:

    an C. Trebonio persuasi? cui ne suadere quidem ausus essem,

    Cic. Phil. 2, 11, 27:

    alicui sapientius suadere,

    id. Fam. 2, 7, 1.—
    (γ).
    With acc. rei:

    modo quod suasit, dissuadet,

    Plaut. Cist. 2, 1, 10:

    pacem,

    Cic. Fam. 7, 3, 2:

    digito silentia,

    Ov. M. 9, 692:

    longe diversa,

    Vell. 2, 52, 2:

    asperiora,

    Suet. Caes. 14:

    quietem et concordiam,

    id. Oth. 8.—So with dat. pers.:

    quod tibi suadeam, suadeam meo patri,

    Plaut. Capt. 2, 1, 40:

    multa multis saepe suasit perperam,

    id. ib. 2, 2, 78:

    tu quod ipse tibi suaseris, idem mihi persuasum putato,

    Cic. Att. 13, 38, 2:

    quid mi igitur suades?

    Hor. S. 1, 1, 101.— Pass.:

    minus placet, magis quod suadetur: quod dissuadetur placet,

    Plaut. Trin. 3, 2, 44.—
    (δ).
    With inf. or obj.-clause (mostly poet.):

    vide ne facinus facias, cum mori suadeas,

    Cic. Fin. 2, 29, 95:

    nemo suaserit studiosis dicendi adulescentibus in gestu discendo elaborare,

    id. de Or. 1, 59, 251:

    Juturnam misero fateor succurrere fratri Suasi,

    Verg. A. 12, 814; Aus. Idyll. 2, 53:

    ne hoc quidem suaserim, uni se alicui proprie addicere,

    Quint. 10, 2, 24: praesidibus onerandas [p. 1771] tributo provincias suadentibus, Suet. Tib. 32.—With dat. pers.:

    nisi mihi ab adulescentiā suasissem, nihil esse in vitā magnopere expetendum nisi laudem,

    persuaded, convinced, Cic. Arch. 6, 14:

    suadebant amici nullam esse rationem, etc.,

    id. Caecin. 5, 15; Quint. 2, 5, 23.—Cf. pass.:

    nec potest aliquid suaderi perdere,

    Arn. 2, n. 26:

    Megadorus a sorore suasus ducere uxorem,

    Plaut. Aul. Arg. 1, v. 6.—
    (ε).
    With ut or ne:

    interea, ut decumbamus, suadebo,

    Plaut. As. 5, 2, 64; Cic. Att. 11, 16, 4:

    suadebimus, ut laudem humanitatis potius concupiscat,

    Quint. 5, 13, 6:

    orat, ut suadeam Philolacheti, Ut istas remittat sibi,

    Plaut. Most. 3, 2, 110; id. Ep. 3, 2, 19:

    postea me, ut sibi essem legatus non solum suasit, verum etiam rogavit,

    Cic. Prov. Cons. 17, 42; cf. in the foll. z:

    qui suadet, ne praecipitetur editio,

    Quint. Ep. ad Tryph. 1:

    cum acerrime suasisset Lepido, ne se cum Antonio jungeret,

    Vell. 2, 63, 2:

    suadere Prisco, ne supra principem scanderet,

    Tac. H. 4, 8 fin.
    (ζ).
    With simple subj.:

    proinde istud facias ipse, quod faciamus, nobis suades,

    Plaut. As. 3, 3, 54:

    suadeo cenemus,

    Petr. 35 fin.:

    se suadere, Pharnabazo id negotii daret,

    Nep. Con. 4, 1.—
    (η).
    With acc. pers. (very rare):

    ego neque te jubeo, neque veto neque suadeo,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 120:

    uxorem ejus tacite suasi ac denique persuasi, secederet paululum,

    App. M. 9, p. 228, 37; so,

    aliquem,

    Tert. Hab. Mul. 1; cf. also supra. e, the pass. Cic. Prov. Cons. 17, 42.—Hence, part. pass.:

    paucorum asseverationibus suasi,

    Arn. 1, 64.—
    (θ).
    With de and abl.:

    suasuri de pace,

    Quint. 3, 8, 14.—
    B.
    Transf., of things (mostly poet.), to urge, induce, impel:

    autumno suadente,

    Lucr. 1, 175:

    fames,

    Verg. A. 9, 340; 10, 724:

    suadente pavore,

    Sil. 7, 668; 12, 12:

    ita suadentibus annis,

    Plin. Ep. 3, 7, 6:

    verba suadentia,

    Stat. Th. 11, 435:

    tantum religio potuit suadere malorum!

    Lucr. 1, 101:

    suadent cadentia sidera somnos,

    Verg. A. 2, 9: cui nulla malum sententia suadet, Ut faceret facinus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 248 Vahl.):

    me pietas matris potius commodum suadet sequi,

    Ter. Hec. 3, 5, 31:

    tua me virtus quemvis sufferre laborem Suadet,

    Lucr. 1, 142; 1, 175:

    saepe levi somnum suadebit inire susurro,

    Verg. E. 1, 56. —
    II.
    In partic., in publicists' lang.: suadere legem, rogationem, etc., to recommend, advocate, speak in favor of a proposed law or bill:

    legem Voconiam magnā voce et bonis lateribus suasi,

    Cic. Sen. 5, 14; so,

    legem,

    id. Brut. 23, 89; Liv. 45, 21 (opp. dissuadere):

    rogationem,

    Cic. Rep. 3, 18, 28; id. Off. 3, 30, 109; cf.:

    in hac rogatione suadendā,

    id. Mil. 18, 47:

    suadere de pace, bello, etc.,

    Quint. 3, 8, 14.— Absol.:

    in suadendo et dissuadendo tria primum spectanda,

    Quint. 3, 8, 15.—Hence, P. a. as subst.: suāsum, i, n., a persuasion, persuasive saying (late Lat.):

    serpentis suasa loquentis accepi,

    Tert. Gen. 103; cf. id. ad Uxor. 2, 1.— suādenter, adv., persuasively:

    loqui in litibus,

    Arn. 2, p. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > suadeo

  • 2 suādeō

        suādeō sī, sus, ēre    [SVAD-], to advise, recommend, exhort, urge, persuade: non iubeo, sed suadeo: recte, T.: ita faciam, ut suades: an C. Trebonio persuasi? cui ne suadere quidem ausus essem: coepi suadere pacem: digito silentia, O.: Quid mi suades? H.: vide ne facinus facias, cum mori suadeas: Iuturnam succurrere fratri, V.: sibi, nihil esse in vitā expetendum, etc., to be persuaded: suadebit tibi, ut hinc discedas: me, ut sibi essem legatus: se suadere, Pharnabazo id negoti daret, N.—Of things, to urge, induce, impel: leo per ovilia turbans, Suadet enim fames, V.: me pietas matris potius commodum suadet sequi, T.: tibi saepes somnum suadebit inire susurro, V.—Of proposed enactments, to recommend, advocate, promote, support: legem Voconiam magnā voce: suadendi dissuadendi legem potestas, L.
    * * *
    suadere, suasi, suasus V
    urge, recommend; suggest; induce; propose, persuade, advise

    Latin-English dictionary > suādeō

  • 3 suadeo

    to recommend, advise (a person)

    Latin-English dictionary of medieval > suadeo

  • 4 dis-suādeō

        dis-suādeō suāsī, suāsus, ēre,    to advise against, dissuade, oppose by argument, resist, object: cum ferret legem, dissuasimus nos: dissuadente Vercingetorige, Cs.: quam (legem): pacem, L.: captivos remittendos: de captivis: suis bellum, O.—Supin. acc.: multis dissuasum prodeuntibus, L.—Poet.: Hinc dissuadet amor, O.

    Latin-English dictionary > dis-suādeō

  • 5 per-suādeō

        per-suādeō suāsī, suāsus, ēre,    to convince, persuade: homo factus ad persuadendum: hoc persuadere, non interire animas, Cs.: velim tibi ita persuadeas, me, etc.: de paupertate: hoc tibi vere, H.: si scit et persuasus est, quid irascitur, Caec. ap. C.: quo (malo) viso atque persuaso, when one has seen it and been convinced of it: mihi persuaderi numquam potuit, animos... vivere, etc. —To prompt, induce, prevail upon, persuade: persuasit nox, amor, adulescentia, T.: huic praemiis persuadet, uti, etc., Cs.: huic Albinus persuadet, regnum ab senatu petat, S.: tibi Tellurem movere, V.: ei tyrannidis finem facere, N.: his persuaderi, ut... non poterat, Cs.: ea loca provinciae adiungere sibi persuasum habebant, Cs.: persuasus ille fecit, quod, etc., Ph.

    Latin-English dictionary > per-suādeō

  • 6 suasus

    1.
    suāsus, a, um, Part. of suadeo.
    2.
    suāsus, ūs, m. [suadeo], an advising, persuading (ante- and post-class.):

    ob meum suasum,

    Ter. Phorm. 5, 1, 3:

    per vim, vel per suasum,

    Dig. 9, 2, 9:

    jussu et increpitu ea expellens, non suasu,

    Tert. adv. Marc. 4, 8 (but not Plaut. Pers. 4, 4, 48; v. Ritschl ad loc.).

    Lewis & Short latin dictionary > suasus

  • 7 Suādēla

        Suādēla ae, f    [suadeo], the goddess of Persuasion, H.
    * * *

    Latin-English dictionary > Suādēla

  • 8 suāsus

        suāsus    P. of suadeo.

    Latin-English dictionary > suāsus

  • 9 consuadeo

    con-sŭādĕo, ēre, v. a., to advise or counsel strongly (Plautin.; cf.

    however, consuasor): id consuadeo,

    Plaut. Merc. 1, 2, 32:

    consuadet homini,

    id. Trin. 2, 4, 126:

    qui consuadet, vetat,

    id. ib. 3, 2, 46.—Of favorable auspices:

    picus et cornix ab laevā consuadent, etc.,

    Plaut. As. 2, 1, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > consuadeo

  • 10 D

    D, d (n. indecl., sometimes f. sc. littera), the flat dental mute, corresponding in character and sound to the English d and the Greek D, was the fourth letter of the Latin alphabet, and was called de: Ter. Maur. p. 2385 P., Auson. Idyll. 12, de Litt. Monos. 14. But at the end of a syllable, or after another consonant, its sound was sharpened, so that the grammarians often discuss the question whether d or t should be written, especially in conjunctions and prepositions. Illa quoque servata est a multis differentia, ut ad cum esset praepositio, d litteram, cum autem conjunctio, t acciperet (Quint. 1, 7, 5; cf. id. 1, 4, 16). Hence we may infer that some disputed this distinction, and that the sounds of ad and at must at least have been very similar (cf. also Terent. Scaur. p. 2250, Vel. Long. p. 2230 sq., Cassiod. p. 2287, 2291). Thus also aput, it, quit, quot, aliut, set, haut are found for apud, id, quid, quod, aliud, sed, haud. It would appear from the remarks of these authors that the last two words in particular, having a proclitic character, while they distinctly retained the d sound before an initial vowel in the following word, were pronounced before a consonant almost as set, haut (Mar. Vict. p. 2462 P., Vel. Long. l. l. v. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.). The use of t for d in the middle of a word, as Alexenter for Alexander, atnato for adnato, is very rare (cf. Wordsworth, Fragm. p. 486 sq.). On the other hand, the use of d for t, which sometimes appears in MSS. and inscrr., as ed, capud, essed, inquid (all of which occur in the Cod. palimps. of Cic. Rep.), adque, quodannis, sicud, etc., fecid, reliquid, etc. (all in inscriptions after the Augustan period), is to be ascribed to a later phonetic softening (cf. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.).
    II.
    As an initial, the letter d, in pure Latin words, suffers only a vowel after it; the single consonantal compound dr being found only in borrowed words, such as drama, Drusus, Druidae, etc., and in the two onomatopees drenso and drindio. Accordingly, the d of the initial dv, from du, was rejected, and the remaining v either retained unaltered (as in v iginti for du iginti; cf. triginta) or changed into b (as in b ellum, b is, b onus, for du ellum, du is, du onus; v. those words and the letter B). So too in and after the 4th century A.D., di before vowels was pronounced like j (cf. J ovis for Dj ovis, and J anus for Di anus); and hence, as the Greek di ( di) passed into dz, i. e. z (as in z a for d ia, and z eta for di aeta), we sometimes find the same name written in two or three ways, as Diabolenus, Jabolenus, Zabolenus; Jadera, Diadora, Zara. In many Greek words, however, which originally began with a y sound, d was prefixed by an instinctive effort to avoid a disagreeable utterance, just as in English the initial j has regularly assumed the sound of dj: thus Gr. zugon, i. e. diugon = L. jugum; and in such cases the d sound has been prefixed in Greek, not lost in Latin and other languages (v. Curt. Griech. Etym. p. 608 sq.).b. As a medial, d before most consonants undergoes assimilation; v. ad, no. II.; assum, init., and cf. iccirco, quippiam, quicquam, for idcirco, quidpiam, quidquam; and in contractions like cette from cedite, pelluviae from pediluviae, sella from sedela. In contractions, however, the d is sometimes dropped and a compensation effected by lengthening the preceding vowel, as scāla for scand-la. D before endings which begin with s was suppressed, as pes from ped-s, lapis from lapid-s, frons from frond-s, rasi from radsi, risi from rid-si, lusi from lud-si, clausi from claud-si; but in the second and third roots of cedo, and in the third roots of some other verbs, d is assimilated, as cessi, cessum, fossum, etc. D is also omitted before s in composition when another consonant follows the s, as ascendo, aspicio, asto, astringo, and so also before the nasal gn in agnatus, agnitus, and agnosco, from gnatus, etc.: but in other combinations it is assimilated, as assentio, acclamo, accresco; affligo, affrico; agglomero, aggrego; applico, approbo, etc. In tentum, from tendo, d is dropped to avoid the combination ndt or ntt, since euphony forbids a consonant to be doubled after another.g. Final d stood only in ad, apud, sed, and in the neuter pronouns quid, quod, illud, istud, and aliud, anciently alid. Otherwise, the ending d was considered barbarous, Prisc. p. 686 P.
    III.
    The letter d represents regularly an original Indo-Germanic d, in Greek d, but which in German becomes z, in Gothic t, and in Anglo-Saxon t: cf. Gr. hêdomai, Sanscr. svad, Germ. süss, Angl.-Sax. svēte (sweet), with Lat. suadeo; domare with Gr. damaô, Germ. zähmen, Eng. tame; domus with demô, timber, O. H. Germ. zimber; duo with duô, zwei, two. But it is also interchanged with other sounds, and thus sometimes represents—
    1.
    An original t: mendax from mentior; quadraginta, quadra, etc., from quatuor.—
    2.
    An original r: ar and ad; apur or apor and apud; meridies and medidies, audio and auris; cf. arbiter, from ad-beto; arcesso for ad-cesso.—
    3.
    An original l: adeps, Gr. aleipha; dacrima and lacrima, dingua and lingua; cf. on the contrary, olere for odere, consilium and considere, Ulixes from Odusseus (v. Corss. Ausspr. 1, 223).—
    4.
    An original s: Claudius, from the Sabine Clausus, medius and misos; and, on the contrary, rosa and rhodon. —
    5.
    A Greek th: fides, pistis; gaudere, gêtheô; vad-i-monium (from va-d-s, vadis), aethlon.
    IV.
    In the oldest period of the language d was the ending of the ablat. sing. and of the adverbs which were originally ablatives (cf. Ritschl, Neue Plaut. Excur. I.; Brix ad Plaut. Trin. Prol. 10): pu CNANDO, MARID, DICTATORED, IN ALTOD MARID, NAVALED PRAEDAD on the Col. Rostr.; DE SENATVOS SENTENTIAD (thrice) IN OQVOLTOD, IN POPLICOD, IN PREIVATOD, IN COVENTIONID, and the adverbs SVPRAD SCRIPTVM EST (thrice), EXSTRAD QVAM SEI, and even EXSTRAD VRBEM, in S. C. de Bacch. So intra-d, ultra-d, citra-d, contra-d, infra-d, supra-d; contro-d, intro-d, etc.; and probably interea-d, postea-d. Here too belongs, no doubt, the adverb FACILVMED, found in the last-mentioned inscription. But this use of the d became antiquated during the 3d century B.C., and is not found at all in any inscription after 186 B. C. Plautus seems to have used or omitted it at will (Ritschl, Neue Plaut. Excurs. p. 18: Corss. Ausspr. 1, 197; 2, 1008).
    2.
    D final was also anciently found—
    a.
    In the accus. sing. of the personal pronouns med, ted, sed: INTER SED CONIOVRASE and INTER SED DEDISE, for inter se conjuravisse and inter se dedisse, in the S. C. de Bacch. This usage was retained, at least as a license of verse, when the next word began with a vowel, even in the time of Plautus. But in the classic period this d no longer appears. —
    b.
    In the imperative mood;

    as estod,

    Fest. p. 230. The Oscan language retained this ending (v. Corss. Ausspr. 1, 206).—
    c.
    In the preposition se-, originally identical with the conjunction sed (it is retained in the compound seditio); also in red-, prod-, antid-, postid-, etc. ( redire, prodire, etc.); and in these words, too, it is a remnant of the ancient characteristic of the ablative (v. Corss. Ausspr. 1, 200 sq.; Roby, Lat. Gr. 1, 49).
    V.
    As an abbreviation, D usually stands for the praenomen Decimus; also for Deus, Divus, Dominus, Decurio, etc.; over epitaphs, D. M. = Diis Manibus; over temple inscriptions, D. O. M. = Deo Optimo Maxumo; in the titles of the later emperors, D. N. = Dominus Noster, and DD. NN. = Domini Nostri. Before dates of letters, D signified dabam, and also dies; hence, a. d. = ante diem; in offerings to the gods, D. D. = dono or donum dedit; D. D. D. = dat, dicat, dedicat, etc. Cf. Orell. Inscr. II. p. 457 sq.
    The Romans denoted the number 500 by D; but the character was then regarded, not as a letter, but as half of the original Tuscan numeral (or CI[C ]) for 1000.

    Lewis & Short latin dictionary > D

  • 11 d

    D, d (n. indecl., sometimes f. sc. littera), the flat dental mute, corresponding in character and sound to the English d and the Greek D, was the fourth letter of the Latin alphabet, and was called de: Ter. Maur. p. 2385 P., Auson. Idyll. 12, de Litt. Monos. 14. But at the end of a syllable, or after another consonant, its sound was sharpened, so that the grammarians often discuss the question whether d or t should be written, especially in conjunctions and prepositions. Illa quoque servata est a multis differentia, ut ad cum esset praepositio, d litteram, cum autem conjunctio, t acciperet (Quint. 1, 7, 5; cf. id. 1, 4, 16). Hence we may infer that some disputed this distinction, and that the sounds of ad and at must at least have been very similar (cf. also Terent. Scaur. p. 2250, Vel. Long. p. 2230 sq., Cassiod. p. 2287, 2291). Thus also aput, it, quit, quot, aliut, set, haut are found for apud, id, quid, quod, aliud, sed, haud. It would appear from the remarks of these authors that the last two words in particular, having a proclitic character, while they distinctly retained the d sound before an initial vowel in the following word, were pronounced before a consonant almost as set, haut (Mar. Vict. p. 2462 P., Vel. Long. l. l. v. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.). The use of t for d in the middle of a word, as Alexenter for Alexander, atnato for adnato, is very rare (cf. Wordsworth, Fragm. p. 486 sq.). On the other hand, the use of d for t, which sometimes appears in MSS. and inscrr., as ed, capud, essed, inquid (all of which occur in the Cod. palimps. of Cic. Rep.), adque, quodannis, sicud, etc., fecid, reliquid, etc. (all in inscriptions after the Augustan period), is to be ascribed to a later phonetic softening (cf. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.).
    II.
    As an initial, the letter d, in pure Latin words, suffers only a vowel after it; the single consonantal compound dr being found only in borrowed words, such as drama, Drusus, Druidae, etc., and in the two onomatopees drenso and drindio. Accordingly, the d of the initial dv, from du, was rejected, and the remaining v either retained unaltered (as in v iginti for du iginti; cf. triginta) or changed into b (as in b ellum, b is, b onus, for du ellum, du is, du onus; v. those words and the letter B). So too in and after the 4th century A.D., di before vowels was pronounced like j (cf. J ovis for Dj ovis, and J anus for Di anus); and hence, as the Greek di ( di) passed into dz, i. e. z (as in z a for d ia, and z eta for di aeta), we sometimes find the same name written in two or three ways, as Diabolenus, Jabolenus, Zabolenus; Jadera, Diadora, Zara. In many Greek words, however, which originally began with a y sound, d was prefixed by an instinctive effort to avoid a disagreeable utterance, just as in English the initial j has regularly assumed the sound of dj: thus Gr. zugon, i. e. diugon = L. jugum; and in such cases the d sound has been prefixed in Greek, not lost in Latin and other languages (v. Curt. Griech. Etym. p. 608 sq.).b. As a medial, d before most consonants undergoes assimilation; v. ad, no. II.; assum, init., and cf. iccirco, quippiam, quicquam, for idcirco, quidpiam, quidquam; and in contractions like cette from cedite, pelluviae from pediluviae, sella from sedela. In contractions, however, the d is sometimes dropped and a compensation effected by lengthening the preceding vowel, as scāla for scand-la. D before endings which begin with s was suppressed, as pes from ped-s, lapis from lapid-s, frons from frond-s, rasi from radsi, risi from rid-si, lusi from lud-si, clausi from claud-si; but in the second and third roots of cedo, and in the third roots of some other verbs, d is assimilated, as cessi, cessum, fossum, etc. D is also omitted before s in composition when another consonant follows the s, as ascendo, aspicio, asto, astringo, and so also before the nasal gn in agnatus, agnitus, and agnosco, from gnatus, etc.: but in other combinations it is assimilated, as assentio, acclamo, accresco; affligo, affrico; agglomero, aggrego; applico, approbo, etc. In tentum, from tendo, d is dropped to avoid the combination ndt or ntt, since euphony forbids a consonant to be doubled after another.g. Final d stood only in ad, apud, sed, and in the neuter pronouns quid, quod, illud, istud, and aliud, anciently alid. Otherwise, the ending d was considered barbarous, Prisc. p. 686 P.
    III.
    The letter d represents regularly an original Indo-Germanic d, in Greek d, but which in German becomes z, in Gothic t, and in Anglo-Saxon t: cf. Gr. hêdomai, Sanscr. svad, Germ. süss, Angl.-Sax. svēte (sweet), with Lat. suadeo; domare with Gr. damaô, Germ. zähmen, Eng. tame; domus with demô, timber, O. H. Germ. zimber; duo with duô, zwei, two. But it is also interchanged with other sounds, and thus sometimes represents—
    1.
    An original t: mendax from mentior; quadraginta, quadra, etc., from quatuor.—
    2.
    An original r: ar and ad; apur or apor and apud; meridies and medidies, audio and auris; cf. arbiter, from ad-beto; arcesso for ad-cesso.—
    3.
    An original l: adeps, Gr. aleipha; dacrima and lacrima, dingua and lingua; cf. on the contrary, olere for odere, consilium and considere, Ulixes from Odusseus (v. Corss. Ausspr. 1, 223).—
    4.
    An original s: Claudius, from the Sabine Clausus, medius and misos; and, on the contrary, rosa and rhodon. —
    5.
    A Greek th: fides, pistis; gaudere, gêtheô; vad-i-monium (from va-d-s, vadis), aethlon.
    IV.
    In the oldest period of the language d was the ending of the ablat. sing. and of the adverbs which were originally ablatives (cf. Ritschl, Neue Plaut. Excur. I.; Brix ad Plaut. Trin. Prol. 10): pu CNANDO, MARID, DICTATORED, IN ALTOD MARID, NAVALED PRAEDAD on the Col. Rostr.; DE SENATVOS SENTENTIAD (thrice) IN OQVOLTOD, IN POPLICOD, IN PREIVATOD, IN COVENTIONID, and the adverbs SVPRAD SCRIPTVM EST (thrice), EXSTRAD QVAM SEI, and even EXSTRAD VRBEM, in S. C. de Bacch. So intra-d, ultra-d, citra-d, contra-d, infra-d, supra-d; contro-d, intro-d, etc.; and probably interea-d, postea-d. Here too belongs, no doubt, the adverb FACILVMED, found in the last-mentioned inscription. But this use of the d became antiquated during the 3d century B.C., and is not found at all in any inscription after 186 B. C. Plautus seems to have used or omitted it at will (Ritschl, Neue Plaut. Excurs. p. 18: Corss. Ausspr. 1, 197; 2, 1008).
    2.
    D final was also anciently found—
    a.
    In the accus. sing. of the personal pronouns med, ted, sed: INTER SED CONIOVRASE and INTER SED DEDISE, for inter se conjuravisse and inter se dedisse, in the S. C. de Bacch. This usage was retained, at least as a license of verse, when the next word began with a vowel, even in the time of Plautus. But in the classic period this d no longer appears. —
    b.
    In the imperative mood;

    as estod,

    Fest. p. 230. The Oscan language retained this ending (v. Corss. Ausspr. 1, 206).—
    c.
    In the preposition se-, originally identical with the conjunction sed (it is retained in the compound seditio); also in red-, prod-, antid-, postid-, etc. ( redire, prodire, etc.); and in these words, too, it is a remnant of the ancient characteristic of the ablative (v. Corss. Ausspr. 1, 200 sq.; Roby, Lat. Gr. 1, 49).
    V.
    As an abbreviation, D usually stands for the praenomen Decimus; also for Deus, Divus, Dominus, Decurio, etc.; over epitaphs, D. M. = Diis Manibus; over temple inscriptions, D. O. M. = Deo Optimo Maxumo; in the titles of the later emperors, D. N. = Dominus Noster, and DD. NN. = Domini Nostri. Before dates of letters, D signified dabam, and also dies; hence, a. d. = ante diem; in offerings to the gods, D. D. = dono or donum dedit; D. D. D. = dat, dicat, dedicat, etc. Cf. Orell. Inscr. II. p. 457 sq.
    The Romans denoted the number 500 by D; but the character was then regarded, not as a letter, but as half of the original Tuscan numeral (or CI[C ]) for 1000.

    Lewis & Short latin dictionary > d

  • 12 dissuadeo

    dis-suādĕo, si, sum, 2, v. a.—A pub. law t. t., to advise against, dissuade, oppose by argument, resist a proposition.
    I.
    Prop. (class.).
    (α).
    With acc.:

    quis enim umquam tam secunda contione legem agrariam suasit, quam ego dissuasi?

    Cic. Agr. 2, 37, 101; so,

    legem,

    Vell. 2, 32:

    pacem,

    Liv. 30, 37:

    poenam suam,

    Tac. A. 13, 26 et saep.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    qui non modo non censuerit captivos remittendos, verum etiam dissuaserit,

    Cic. Off. 3, 27, 101.—
    (γ).
    With de:

    cum praesertim (senatum) de captivis dissuasurus esset,

    Cic. Off. 3, 30, 110.—
    (δ).
    With ne: dissuasuri, ne hanc legem accipiatis, C. Gracch. ap. Gell. 11, 10, 4; Gell. 7, 2, 10.—
    (ε).
    With inf.:

    societatem cum rege Pyrrho inire dissuasit,

    Suet. Tib. 2.—
    (ζ).
    Absol.:

    (C. Papirius) cum ferret legem de tribunis plebis reficiendis, dissuasimus nos,

    Cic. Lael. 25, 96; * Caes. B. G. 7, 15 fin.; Vell. 2, 31 fin.; Quint. 2, 4, 33 al.—
    II.
    Transf. beyond the public sphere:

    quod dissuadetur placet,

    Plaut. Trin. 3, 2, 44; cf. id. Cist. 2, 1, 10:

    certum studiorum facere delectum nemo dissuaserit,

    Quint. 2, 8, 7; so with acc. and inf., id. 4, 2, 121; and absol., Plaut. As. 5, 2, 81; Suet. Aug. 8; Ov. M. 1, 619; 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > dissuadeo

  • 13 horto

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > horto

  • 14 hortor

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > hortor

  • 15 impetro

    impĕtro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. impetrarier, Plaut. Rud. 3, 3, 40; inf. fut. act. impetrassere, id. Aul. 4, 7, 6; id. Cas. 2, 3, 53; id. Mil. 4, 3, 35; id. Stich. 1, 2, 23), v. a. [in-patro], to accomplish, effect, bring to pass; to get, obtain, procure, esp. by exertion, request, entreaty (class.; cf.: obtineo, adipiscor, consequor).
    I.
    In gen., constr. with acc., ut, ne, the simple subj., or absol.
    (α).
    With acc.:

    quod volui, ut volo, impetravi per amicitiam et gratiam a Philocomasio,

    Plaut. Mil. 4, 5, 1:

    istuc confido a fratre me impetrassere,

    id. Aul. 4, 7, 6:

    a me istam exceptionem numquam impetrabunt,

    Cic. Ac. 2, 30, 97:

    ei Dolabella rogatu meo civitatem a Caesare impetravit,

    id. Fam. 13, 36, 1:

    decet abs te id impetrarier,

    Plaut. Rud. 3, 3, 40:

    in omni re considerandum est et quid postules ab amico et quid patiare a te impetrari,

    Cic. Lael. 20, 76; cf. id. ib. 11, 38:

    dum id impetrant,

    Plaut. Capt. 2, 1, 37; 1, 2, 17:

    cum istuc, quod postulo, impetro cum gratia,

    Ter. And. 2, 5, 11; id. Ad. 3, 4, 44:

    uti ea, quae vellent, impetrarent,

    Caes. B. G. 1, 31, 2:

    (chorus) Impetrat et pacem et locupletem frugibus annum,

    Hor. Ep. 2, 1, 137:

    restitutionem patris,

    Quint. 7, 1, 42; 11, 3, 4:

    provinciam,

    id. 6, 3, 68: post impetratam studiis meis [p. 903] quietem, id. Prooem. §

    1: impetrato Fortis Augusti reditu,

    Hor. C. 4, 2, 42.—
    (β).
    With ut, ne, or the simple subj.: Cl. Quid, si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea Ut eam illi permittat? St. Quid si ego ab armigero impetro, Eam illi permittat? atque hoc, credo, impetrassere, Plaut. Cas. 2, 3, 51 sq.:

    impetrabis igitur a Caesare, ut, etc.,

    Cic. Att. 9, 2, A, 1; Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26:

    a Sequanis impetrat, ut per fines suos ire Helvetios patiantur,

    Caes. B. G. 1, 9 fin.:

    verbisne istis, ut pugnent, te impetraturum credis,

    Liv. 2, 46, 6:

    postremo impetravi, ut ne quid ei succenseat,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 4:

    suadeo, a te impetres, ne sis nugax,

    Petr. 52:

    tandem impetravi abiret,

    Plaut. Trin. 2, 4, 190.— Pass. impers.: aegre ab iis impetratum est summa tribunorum plebis contentione, ut in senatu recitarentur (litterae);

    ut vero ex litteris ad senatum referretur, impetrari non potuit,

    Caes. B. C. 1, 1, 1; Plin. 16, 32, 59, § 136.—In abl. of the part. perf.:

    impetrato, ut manerent,

    Liv. 9, 30, 10; Vell. 2, 107, 2.—
    (γ). * With acc.
    and inf.:

    Agrippina in oppidum Ubiorum veteranos coloniamque deduci impetrat,

    Tac. A. 12, 27.—
    (δ).
    Absol.:

    incipere multo est quam impetrare facilius,

    Plaut. Poen. 5, 2, 14:

    hilarus exit, impetravit,

    id. Mil. 4, 4, 62; id. As. 3, 3, 131: Ca. Jus hic orat. Ly. Impetrabit te advocato atque arbitro, id. Trin. 5, 2, 37:

    quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse, cum, etc.?

    Cic. Lael. 11, 39:

    si id ita fecisset... si non impetraret, etc.,

    Caes. B. G. 1, 35, 4:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    id. ib. 6, 2, 2:

    simul, ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

    id. ib. 4, 13, 5; id. B. C. 1, 22 fin.; cf.:

    sperare, ab eo de sua ac militum salute impetrare posse,

    id. B. G. 5, 36, 3; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2.—Esp.: impetras, you have your request, i. e. I will do as you desire, nolo ames. Pae. Facile impetras, Plaut. Pers. 2, 2, 63: adpropera! age, amabo! Mu. Impetras, abeo, id. Cas. 2, 2, 39; cf. id. Ep. 2, 2, 119; id. Cas. 2, 3, 17.—
    II.
    Esp.
    A.
    Like impetrio:

    exstat annalium memoria, sacris quibusdam et precationibus vel cogi fulmina vel impetrari, etc.,

    Plin. 2, 53, 54, § 140.—
    B.
    In mal. part., to obtain, get possession of:

    ut superior sis mihi quam quisquam qui impetrant,

    Plaut. Men. 1, 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > impetro

  • 16 inpetro

    impĕtro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. impetrarier, Plaut. Rud. 3, 3, 40; inf. fut. act. impetrassere, id. Aul. 4, 7, 6; id. Cas. 2, 3, 53; id. Mil. 4, 3, 35; id. Stich. 1, 2, 23), v. a. [in-patro], to accomplish, effect, bring to pass; to get, obtain, procure, esp. by exertion, request, entreaty (class.; cf.: obtineo, adipiscor, consequor).
    I.
    In gen., constr. with acc., ut, ne, the simple subj., or absol.
    (α).
    With acc.:

    quod volui, ut volo, impetravi per amicitiam et gratiam a Philocomasio,

    Plaut. Mil. 4, 5, 1:

    istuc confido a fratre me impetrassere,

    id. Aul. 4, 7, 6:

    a me istam exceptionem numquam impetrabunt,

    Cic. Ac. 2, 30, 97:

    ei Dolabella rogatu meo civitatem a Caesare impetravit,

    id. Fam. 13, 36, 1:

    decet abs te id impetrarier,

    Plaut. Rud. 3, 3, 40:

    in omni re considerandum est et quid postules ab amico et quid patiare a te impetrari,

    Cic. Lael. 20, 76; cf. id. ib. 11, 38:

    dum id impetrant,

    Plaut. Capt. 2, 1, 37; 1, 2, 17:

    cum istuc, quod postulo, impetro cum gratia,

    Ter. And. 2, 5, 11; id. Ad. 3, 4, 44:

    uti ea, quae vellent, impetrarent,

    Caes. B. G. 1, 31, 2:

    (chorus) Impetrat et pacem et locupletem frugibus annum,

    Hor. Ep. 2, 1, 137:

    restitutionem patris,

    Quint. 7, 1, 42; 11, 3, 4:

    provinciam,

    id. 6, 3, 68: post impetratam studiis meis [p. 903] quietem, id. Prooem. §

    1: impetrato Fortis Augusti reditu,

    Hor. C. 4, 2, 42.—
    (β).
    With ut, ne, or the simple subj.: Cl. Quid, si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea Ut eam illi permittat? St. Quid si ego ab armigero impetro, Eam illi permittat? atque hoc, credo, impetrassere, Plaut. Cas. 2, 3, 51 sq.:

    impetrabis igitur a Caesare, ut, etc.,

    Cic. Att. 9, 2, A, 1; Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26:

    a Sequanis impetrat, ut per fines suos ire Helvetios patiantur,

    Caes. B. G. 1, 9 fin.:

    verbisne istis, ut pugnent, te impetraturum credis,

    Liv. 2, 46, 6:

    postremo impetravi, ut ne quid ei succenseat,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 4:

    suadeo, a te impetres, ne sis nugax,

    Petr. 52:

    tandem impetravi abiret,

    Plaut. Trin. 2, 4, 190.— Pass. impers.: aegre ab iis impetratum est summa tribunorum plebis contentione, ut in senatu recitarentur (litterae);

    ut vero ex litteris ad senatum referretur, impetrari non potuit,

    Caes. B. C. 1, 1, 1; Plin. 16, 32, 59, § 136.—In abl. of the part. perf.:

    impetrato, ut manerent,

    Liv. 9, 30, 10; Vell. 2, 107, 2.—
    (γ). * With acc.
    and inf.:

    Agrippina in oppidum Ubiorum veteranos coloniamque deduci impetrat,

    Tac. A. 12, 27.—
    (δ).
    Absol.:

    incipere multo est quam impetrare facilius,

    Plaut. Poen. 5, 2, 14:

    hilarus exit, impetravit,

    id. Mil. 4, 4, 62; id. As. 3, 3, 131: Ca. Jus hic orat. Ly. Impetrabit te advocato atque arbitro, id. Trin. 5, 2, 37:

    quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse, cum, etc.?

    Cic. Lael. 11, 39:

    si id ita fecisset... si non impetraret, etc.,

    Caes. B. G. 1, 35, 4:

    cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    id. ib. 6, 2, 2:

    simul, ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,

    id. ib. 4, 13, 5; id. B. C. 1, 22 fin.; cf.:

    sperare, ab eo de sua ac militum salute impetrare posse,

    id. B. G. 5, 36, 3; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2.—Esp.: impetras, you have your request, i. e. I will do as you desire, nolo ames. Pae. Facile impetras, Plaut. Pers. 2, 2, 63: adpropera! age, amabo! Mu. Impetras, abeo, id. Cas. 2, 2, 39; cf. id. Ep. 2, 2, 119; id. Cas. 2, 3, 17.—
    II.
    Esp.
    A.
    Like impetrio:

    exstat annalium memoria, sacris quibusdam et precationibus vel cogi fulmina vel impetrari, etc.,

    Plin. 2, 53, 54, § 140.—
    B.
    In mal. part., to obtain, get possession of:

    ut superior sis mihi quam quisquam qui impetrant,

    Plaut. Men. 1, 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > inpetro

  • 17 insuasabilitas

    insuāsăbĭlĭtas, ātis, f. [2. in-suadeo], the incapacity to be persuaded, Hier. Eph. 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > insuasabilitas

  • 18 malesuadus

    mălĕsuādus, a, um, adj. [male-suadeo], ill-advising, seductive ( poet.):

    Illa hanc corrumpit mulierem viti malesuada plena,

    Plaut. Most. 1, 3, 56 Lorenz ad loc. (al. vitilena):

    interpres,

    Sid. Ep. 7, 5.— Transf., of inanim. and abstr. things;

    of wine: malesuadi pocula succi,

    Paul. Nol. Carm. 6, 69:

    Fames,

    Verg. A. 6, 276.

    Lewis & Short latin dictionary > malesuadus

  • 19 moneo

    mŏnĕo, ŭi, ĭtum, 2 ( inf. pres. pass. monerier, Plaut. Capt. 2, 3, 36; perf. subj. moneris pro monueris, Pac. ap. Non. 507, 24 sq.; cf. Trag. Rel. p. 66 Rib.; likewise: di monerint meliora, Pac. ap. Non. l. l. p. 74 Rib.), v. a. [causative from the root men; whence memini, q. v., mens, mentio; lit. to cause to think].
    I.
    Lit., to remind, put in mind of, bring to one's recollection; to admonish, advise, warn, instruct, teach (syn.: hortor, suadeo, doceo): bene mones; tute ipse cunctas, Enn. ap. Non. 469, 25 (Com. v. 3 Vahl.):

    ea (auctoritas) adhibeatur ad monendum non modo aperte, sed etiam acriter,

    Cic. Lael. 13, 44:

    melius nos Zenonis praecepta monent,

    Juv. 15, 107.—
    (β).
    Aliquem de re:

    oro, ut Terentiam moneatis de testamento,

    Cic. Att. 11, 16, 5; id. Q. Fr. 2, 3, 6.—
    (γ).
    Aliquem aliquid:

    Fabius ea me ex tuis mandatis monuit,

    Cic. Fam. 3, 3, 1:

    id ipsum, quod me mones,

    id. Att. 14, 19, 1:

    sed eos hoc moneo, desinant furere,

    id. Cat. 2, 9, 20:

    vos quo pauca monerem advocavi,

    Sall. C. 58, 3; id. H. 2, 96, 8.— Hence also in pass., moneri aliquid:

    ut moneatur semper servos homo officium suam,

    Plaut. Stich. 1, 2, 1:

    nec ea, quae ab eā (naturā) monemur, audimus,

    Cic. Lael. 24, 88; cf. infra. x.—
    (δ).
    Aliquem alicujus rei (post-Aug., and only in Tac.; cf.:

    admoneo, commonefacio): Caecina milites temporis ac necessitatis monet,

    Tac. A. 1, 67 Nipperd. ad loc.:

    Plancinam Augusta monuit Agrippinam insectandi,

    id. ib. 2, 43.—
    (ε).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    monere te atque hortari, ut in rem publicam incumberes,

    Cic. Fam. 10, 1, 2:

    monet ut suspiciones vitet,

    Caes. B. G. 1, 20: moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, manus Cic. Verr. 1, 12, 36:

    moneo obtestorque ut, etc.,

    Sall. J. 10, 3; 49, 2; id. H. 4, 61, 23:

    vos, ne amittatis, etc.,

    id. J. 31, 25:

    Macedonas monebat, ne multitudine hostium... moverentur,

    Just. 11, 13:

    quamquam edicto monuisset ne quis quietem ejus interrumperet,

    Tac. A. 4, 67 init.
    (ζ).
    With an object- or rel.-clause:

    (Caesar) monuit ejus diei victoriam in earum cohortium virtute constare,

    Caes. B. C. 3, 89, 4:

    moneret rationem frumenti esse habendam,

    Hirt. B. G. 8, 34:

    Cerealis propinquos monebat fortunam belli mutare, etc.,

    Tac. H. 5, 24:

    Arminius colligi suos et propinquare silvis monitos vertit,

    id. A. 1, 63:

    ultro struebantur qui monerent perfugere ad Germaniae exercitus,

    id. ib. 4, 67 fin.:

    Radamistum obpugnationem celerare,

    id. ib. 12, 46; 13, 37; 16, 11; id. H. 4, 33:

    si te unum illud monuerimus, artem sine assiduitate dicendi non multum juvare,

    Auct. Her. 1, 1, 1:

    moneo, quid facto opus sit,

    Ter. Ad. 3, 4, 65:

    res monet cavere, consultare,

    Sall. C. 52, 3:

    alio properare tempus monet,

    id. J. 19, 2.— Pass.:

    cum Nicanorem insidiari Piraeo a Dercillo moneretur,

    Nep. Phoc. 2, 4.—
    b.
    Of inanim. and abstr. subjects:

    res ipsa monebat tempus esse,

    Cic. Att. 10, 8, 1:

    (sol) caecos instare tumultus Saepe monet,

    Verg. G. 1, 464:

    immortalia ne speres, monet annus,

    Hor. C. 4, 7, 7:

    natura monet festinare,

    Plin. 18, 25, 60, § 227:

    ut monet ira,

    Sall. H. 2, 41, 8:

    ratio ipsa monet amicitias comparare,

    Cic. Fin. 1, 20, 66.—
    II.
    Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Without the accessory notion of reminding or admonishing, in gen., to teach, instruct, tell, inform, point out; also, to announce, predict, foretell:

    tu vatem, tu diva, mone,

    instruct thy bard, Verg. A. 7, 42:

    velut divinitus mente monitā,

    Liv. 26, 19:

    hoc moneas precor,

    Ov. F. 4, 247:

    amici somnio monitus,

    Suet. Aug. 91:

    reddebant parvuli, quae monebantur,

    what they were taught, Plin. Pan. 26:

    vates Helenus cum multa horrenda moneret,

    announced, foretold, Verg. A. 3, 712; cf.:

    ante sinistra cavā monuisset ab ilice cornix, etc.,

    id. E. 9, 15:

    quid augurales alites vel cantus monerent,

    Amm. 28, 1:

    recte monemur, causas non utique ab ultimo esse repetendas,

    Quint. 5, 10, 83.—
    B.
    To punish, chastise (only in Tacitus):

    puerili verbere moneri,

    Tac. A. 5, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > moneo

  • 20 persuadeo

    per-suādĕo, si, sum, 2, v. a., to bring over by talking, to convince of the truth of any thing, to persuade (cf. convinco).
    I.
    In gen., constr. absol., with an obj.-clause and dat., rarely with acc. of the person:

    oratoris officium est dicere ad persuadendum accommodate,

    Cic. de Or. 1, 31, 138:

    imprimis hoc volunt persuadere, non interire animas,

    Caes. B. G. 6, 14:

    velim tibi ita persuadeas, me, etc.,

    Cic. Fam. 11, 5, 3:

    hoc cum mihi non modo confirmasset, sed etiam persuasisset,

    id. Att. 16, 5, 2:

    ne si forte de paupertate non persuaseris, sit aegritudini concedendum,

    id. Tusc. 4, 27, 59; Hor S. 1, 6, 8; Verg. G. 2, 315: quis te persuasit, Enn. ap. Serv. Verg. A. 10, 10 (p. 175, n. 4 Vahl.).— Pass. pers. (rare):

    cum animus auditoris persuasus esse videtur ab eis, qui, etc.,

    Auct. Her. 1, 6, 9:

    si persuasus auditor fuerit,

    id. ib. 1, 6, § 10: si scit et persuasus est, quid irascitur, etc., Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 2.— Pass. impers.:

    corrupti sunt quibus persuasum sit foedissimum hostem justissimo bello prosequi,

    Cic. Phil. 13, 17, 35:

    mihi persuaderi numquam potuit, animos... vivere, etc.,

    id. Sen. 22, 80. persuasum habere, v. P. a. infra.—
    II.
    In partic., to prompt, induce, prevail upon, persuade to do any thing (class.); usually constr. with alicui, ut, or ne; rarely (and post-Aug.) aliquem or with an obj.-clause:

    persuasit nox, amor, adulescentia,

    Ter. Ad. 3, 4, 24:

    metuebat ne sibi persuaderes, ut, etc.,

    Plaut. Truc. 1, 2, 98:

    huic magnis praemiis pollicitationibusque persuadent, uti, etc.,

    Caes. B. G. 3, 18:

    huic Albinus persuadet, regnum ab senatu petat,

    Sall. J. 35, 2:

    duo sunt tempora, quibus aliquid contra Caesarem Pompeio suaserim, unum, ne, etc.... alterum ne, etc.... quorum si utrumvis persuasissem, etc.,

    Cic. Phil. 2, 10, 24:

    numquam tamen haec felicitas illi persuasit neglegentiam,

    led him into negligence, Sen. Exc. Contr. 3, praef. 5:

    omnia nobis mala solitudo persuadet,

    Sen. Ep. 25, 5:

    persuasit ei tyrannidis finem facere,

    Nep. Dion. 3, 3:

    nec arare terram aut expectare annum tam facile persuaseris, etc.,

    Tac. G. 14 fin.:

    quis Romanis primus persuaserit navem conscendere?

    Sen. Brev. Vit. 13, 4:

    frigidāque etiam hibernis algoribus persuasit,

    Plin. 29, 1, 5, § 10:

    aliquā die te persuadeam, ut, etc.,

    Petr. 46.— Impers. pass.:

    his persuaderi, ut, etc., non poterat,

    Caes. B. G. 2, 10:

    persuasum est facere,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 93; cf.:

    tibi quidquam persuaderi potuisse,

    Cic. Fam. 11, 28, 1:

    tibi persuasum habere, for sibi persuaderi: ea loca provinciae adjungere sibi persuasum habebant,

    Caes. B. G. 3, 2 fin.; v. Zumpt, Gr. § 407, n. 1; § 634.—Hence, P. a.: persuāsus, a, um, fixed, established, settled. —Sup.: quod mihi persuasissimum est, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 9, 2.—Esp., in phrase persuasum habere, to be convinced, regard as settled:

    quia persuasum habuerunt, animas hominum immortalis esse,

    Val. Max. 2, 6, 10: comperi persuasissimum habuisse eum, with obj.clause, Suet. Ner. 29:

    at nos e diverso fumi amaritudine vetustatem indui persuasum habemus,

    Plin. 23, 1, 22, § 40:

    persuasum habeo posse fieri ut, etc.,

    Plin. Ep. 1, 20, 9; Col. 1, 1, 4; 4, 3, 3 al.

    Lewis & Short latin dictionary > persuadeo

См. также в других словарях:

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Schulaussprache des Lateinischen — Dieser Artikel oder Absatz stellt die Situation in Deutschland dar. Hilf mit, die Situation in anderen Ländern zu schildern. Die Schulaussprache des Lateinischen ist das heute in der deutschen Schule gelernte und gesprochene Latein. Es ist ein… …   Deutsch Wikipedia

  • New Latin — Latinitas nova Linnaeus s Systema Naturae is a famous New Latin text. Spoken in …   Wikipedia

  • Scansion — La scansion est proprement l action de scander un vers, c est à dire d en analyser la métrique ou plus précisément, d en déterminer le schéma métrique ou modèle. Par extension, la déclamation du vers pour faire ressortir ce schéma métrique est… …   Wikipédia en Français

  • ανδάνω — ἁνδάνω (Α) 1. (προσ.) είμαι αρεστός σε κάποιον, τέρπω, ευχαριστώ 2. απρόσ. (για σύνολο ανθρώπων) νομίζω, έχω τη γνώμη. [ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. ανήκει στην οικογένεια των ήδομαι, ηδύς κ.λπ. Δεν παρατηρείται ακριβής αντιστοιχία με τ. άλλων γλωσσών συνδέεται… …   Dictionary of Greek

  • ԽՈՐՀՐԴԱԿՑԵՄ — (եցի.) NBH 1 0978 Chronological Sequence: 11c, 12c ն.չ. συμβουλεύω consulo, consulto, suadeo. Խորհրդակից լինել վասն առնելոյ ինչ. խորհուրդ կամ խրատ տալ. յորդորել. գրգռել. *Ո՞վ էք դուք, որ զայսպիսի իրս խորհրդակցէքընդ իս, եւ ուսուցանէք. Ոսկ. յհ. ՟Ա …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՀԱՃԵՄ — (եցի.) NBH 2 0010 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c ն. πείθω suadeo, persuadeo ἰκανόω satisfacio δυσωπέω flecto, exoro Համոզել. ամոքել. հաւանեցուցանել. հաշտ առնել. զիջուցանել. կամակատար լինել՝ առ ʼի հաճոյ լինել.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՀԱՄՈԶԵՄ — (եցի.) NBH 2 0029 Chronological Sequence: Early classical, 8c, 10c, 11c, 13c ն. πείθω suadeo եւն. Ամոքել. համոքսել. ողոքել. յորդորել. հաւանեցուցանել. խաղաղել. ... *Մարտեան ընդ միմեանս երկոքեան յանդի, եւ ոչ ոք էր՝ որ համոզէր ʼի մէջ նոցա. ՟Բ. Թագ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՀԱՒԱՏԱՑՈՒՑԱՆԵՄ — (ցուցի.) NBH 2 0078 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c ն. πείθω suadeo. Տալ հաւատալ. հաւանեցուցանել. համոզել. եւ Հաւատարիմ առնել. հաւտացընել. ... *Հաւատացուցանէր զնա նենգութեամբ. ՟Բ. Մակ. ՟Դ. 34: *Կամելով զոք… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՄԽԻԹԱՐԵՄ — (եցի.) NBH 2 0283 Chronological Sequence: Unknown date, 6c ն. παρακαλέω (որ թարգմանի եւ Աղաչել.) consolor. adhortor, recreo, suadeo եւ advoco, oro, obsecro, intercedo եւն. παραμυθέω mulceo verbis, sedo, medeor. Մխիթար տալ կամ մատուցանել. սփոփել.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՍԱԴՐԵՄ — (եցի.) NBH 2 0683 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 8c, 10c, 13c ն. πείθω suadeo, persuadeo, suggero. (լծ. սատարել. եւ լտ. սուա՛տէօ ). Յորդորել, հրապուրել. թելադիր լինել. գրգռել, դրդել. առաջարկել. եւ Ձեռնատու լինել. յանձնել, ապսպարել,… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»