Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ad-cesso

  • 1 cesso

    cesso, āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [1. cedo]; lit., to stand back very much; hence, to be remiss in any thing, to delay, loiter, or, in gen., to cease from, stop, give over (indicating a blamable remissness; while desinere, intermittere, requiescere do not include that idea: cessat desidiosus, requiescit fessus, Don. ad Ter. Eun. 3, 1, 15. Diff. from cunctari in this, that the latter designates inaction arising from want of resolution, but cessare that which is the result of slothfulness; cf. Doed. Syn. 3, p. 300 sq.;

    class. in prose and poetry): paulum si cessassem,

    Ter. Eun. 4, 4, 5; 4, 6, 16; id. Ad. 4, 2, 49:

    si tabellarii non cessarint,

    Cic. Prov. Cons. 7, 15:

    in suo studio atque opere,

    id. Sen. 5, 13:

    ne quis in eo, quod me viderit facientem, cesset,

    Liv. 35, 35, 16; cf. id. 35, 18, 8:

    ab apparatu operum ac munitionum nihil cessatum,

    id. 21, 8, 1; 34, 16, 3; 31, 12, 2; Tac. A. 3, 28:

    quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

    whatever delay there was, Verg. A. 11, 288:

    audaciā,

    to be deficient in spirit, Liv. 1, 46, 6; cf.:

    nullo umquam officio,

    id. 42, 6, 8:

    ad arma cessantes Concitet,

    Hor. C. 1, 35, 15 et saep.—So in admonitions:

    quid cessas?

    Ter. And. 5, 6, 15; Tib. 2, 2, 10:

    quid cessatis?

    Curt. 4, 16, 5:

    quor cessas?

    Ter. Ad. 4, 5, 69; cf.: cessas in vota precesque ( poet. for cessas facere vota), Tros, ait, Aenea? cessas? Verg. A. 6, 51 sq.; Tib. 3, 6, 57.— With dat. incommodi: it dies;

    ego mihi cesso,

    i. e. to my own injury, Plaut. Ps. 1, 3, 12 Lorenz ad loc.; id. Ep. 3, 2, 8:

    sed ego nunc mihi cesso, qui non umerum hunc onero pallio,

    Ter. Phorm. 5, 6, 4.—
    b.
    With inf.:

    ego hinc migrare cesso,

    Plaut. Ep. 3, 2, 6 sq.:

    numquid principio cessavit verbum docte dicere?

    id. Pers. 4, 4, 3; so,

    alloqui,

    Ter. And. 2, 2, 6; 5, 2, 4:

    adoriri,

    id. Heaut. 4, 5, 9:

    pultare ostium,

    id. ib. 3, 1, 1; id. Phorm. 2, 3, 30:

    introrumpere,

    id. Eun. 5, 5, 26:

    detrahere de nobis,

    Cic. Att. 11, 11, 2:

    mori,

    Hor. C. 3, 27, 58 et saep.—
    II.
    In gen.
    A.
    To be inactive, idle, at leisure, to do nothing:

    cur tam multos deos nihil agere et cessare patitur? cur non rebus humanis aliquos otiosos deos praeficit?

    Cic. N. D. 3, 39, 93; cf. id. ib. 1, 9, 22; id. Off. 3, 1, 1: nisi forte ego vobis cessare nunc videor;

    cum bella non gero,

    id. de Sen. 6, 18:

    et si quid cessare potes, requiesce sub umbrā,

    Verg. E. 7, 10:

    cessabimus una,

    Prop. 3 (4), 23, 15; Ov. M. 4, 37:

    cur alter fratrum cessare et ludere et ungi praeferat, etc.,

    Hor. Ep. 2, 2, 183 (cessare otiari et jucunde vivere, Schol. Crucq.); so id. ib. 1, 7, 57:

    per hibernorum tempus,

    Liv. 36, 5, 1:

    cessatum usque adhuc est: nunc porro expergiscere,

    Ter. Ad. 4, 4, 23:

    cessatum ducere curam,

    put to rest, Hor. Ep. 1, 2, 31:

    non timido, non ignavo cessare tum licuit,

    Curt. 3, 11, 5.—
    b.
    Of things, to be at rest, to rest, be still, inactive, unemployed, or unused, etc.:

    si cessare putas rerum primordia posse, Cessandoque novos rerum progignere motus,

    Lucr. 2, 80 sq.:

    quid ita cessarunt pedes?

    Phaedr. 1, 9, 5:

    et grave suspenso vomere cesset opus,

    Tib. 2, 1, 6; Ov. F. 6, 348:

    Achilles cessare in Teucros pertulit arma sua,

    Prop. 2, 8, 30:

    cur Berecyntiae Cessant flamina tibiae,

    Hor. C. 3, 19, 19:

    cessat voluntas?

    id. ib. 1, 27, 13:

    cessat ira deae,

    Liv. 29, 18, 10:

    solas sine ture relictas Praeteritae cessasse ferunt Letoïdos aras,

    i. e. remained unsought, unapproached, Ov. M. 8, 278; cf.:

    at nunc desertis cessant sacraria lucis,

    Prop. 3 (4), 13, 47; and:

    cessaturae casae,

    Ov. F. 4, 804:

    cessans honor,

    a vacant office, Suet. Caes. 76.—
    (β).
    Of land, to lie uncultivated, fallow (cf. cessatio):

    alternis idem tonsas cessare novales,

    Verg. G. 1, 71; Plin. 18, 23, 52, § 191; cf. Suet. Aug. 42.— Pass.:

    cessata arva,

    Ov. F. 4, 617.— Trop., of a barren woman, Paul. Nol. Carm. 6, 48.—
    c.
    Sometimes cessare alicui rei, like vacare alicui rei, to have leisure for something, i.e. to attend to, apply one ' s self to:

    amori,

    Prop. 1, 6, 21.—
    B.
    Rarely (prob. not ante-Aug.), not to be at hand or present, to be wanting:

    cessat voluntas? non aliā bibam Mercede,

    Hor. C. 1, 27, 13:

    augendum addendumque quod cessat,

    Quint. 2, 8, 10.—Hence,
    2.
    Judic. t. t.
    a.
    Of persons, not to appear before a tribunal, to make default:

    culpāne quis an aliquā necessitate cessasset,

    Suet. Claud. 15 (where, [p. 323] just before, absentibus; cf.

    absum, 8.): quoties delator adesse jussus cessat,

    Dig. 49, 14, 2, § 4; so ib. 47, 10, 17, § 20.—
    b.
    Of things (a process, verdict), to be invalid, null, void:

    cessat injuriarum actio,

    Dig. 47, 10, 17, § 1:

    revocatio,

    ib. 42, 8, 10, § 1:

    edictum,

    ib. 39, 1, 1:

    senatus consultum,

    ib. 14, 6, 12 et saep.—
    C.
    Also rare, in a moral view, to depart from a right way, i.e. to mistake, err:

    ut scriptor si peccat... Sic qui multum cessat,

    Hor. A. P. 357:

    oratoris perfecti illius, ex nullā parte cessantis,

    Quint. 1, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > cesso

  • 2 cessō

        cessō āvī, ātus, āre, freq.    [1 cedo], to be remiss, delay, loiter, cease from, stop, give over: paulum, T.: odiosa cessas, you are delaying shamefully, T.: in suo studio: ab apparatu operum nihil cessatum, L.: Quidquid apud durae cessatum est moenia Troiae, whatever delay there was, V.: audaciā, to lack spirit, L.: quid cessas? Tb.: quor cessas? T.: cessas in vota? V.: ego nunc mihi cesso, i. e. to my hurt, T.: pultare ostium, T.: mori, H.—Of persons, to be inactive, be idle, be unoccupied, do nothing: cur deos cessare patitur? si quid cessare potes, V.: Dum cessant aliae, O.: cessare et ludere, H.: Cessatum usque adhuc est, T.: Semel hic cessavit, played truant, H.: amori, to have leisure for, Pr.—Of things, to be at rest, rest, be still, be inactive, be unused, pause, cease, stop: quid ita cessarunt pedes? Ph.: Cessat opus, O.: cessat ira deae, L.: cessasse ferunt aras, i. e. remained unsought, O.: Cessantem amphoram, i. e. long unopened, H.: cessaturae casae, O.: tonsas cessare novalīs, to lie fallow, V.: cessat voluntas? i. e. does he hesitate? H.: Cessata tempora cursu Corrigit, makes up for lost time, O.—Supin. acc.: cessatum ducere curam, lay at rest, H.
    * * *
    cessare, cessavi, cessatus V INTRANS
    be remiss/inactive; hold back, leave off, delay, cease from; rest; be free of

    Latin-English dictionary > cessō

  • 3 cesso

    to leave off, cease / linger, delay

    Latin-English dictionary of medieval > cesso

  • 4 ad-orior

        ad-orior ortus, īrī, dep.,    to approach as an enemy, fall upon, assail, assault, attack: a tergo Milonem: hominem tumultuosissime: tribunum gladiis: impeditos, Cs.: urbem vi, L.: oppugnatio eos atrocior adorta est, L. — To accost, address: cesso hunc adoriri, T. — To attack, undertake, engage in: nefas, V — With infin: dominam deducere, V.: virginem perlicere, L.

    Latin-English dictionary > ad-orior

  • 5 cessātiō

        cessātiō ōnis, f    [cesso], inactivity, idleness, absence of occupation: otiosa.
    * * *
    relaxation/rest/respite; period of disuse, inactivity; idleness, neglect; delay

    Latin-English dictionary > cessātiō

  • 6 cessātor

        cessātor ōris, m    [cesso], a loiterer, idler: in litteris: de libris: nequam et cessator, H.
    * * *
    idler, sluggard; dilatory person (L+S)

    Latin-English dictionary > cessātor

  • 7 adorior

    ăd-ŏrĭor, ortus, 4, v. dep. ( part. adorsus, Gell. 9, 2, 10; see the passage at the end of this art.; the second and third pers. of the pres. ind., acc. to the fourth conj.: adorīris, adorītur; forms analogous to orĕris, orĭtur, of the simple verb occur in Lucr. 3, 513; Lucil. ap. Prisc. p. 880 P.), to rise up for the purpose of going to some one or something, or of undertaking something great, difficult, or hazardous (clandestinely, artfully, when a hostile approach is spoken of; while aggredi indicates a direct, open attack from a distance: aggredimur de longinquo; adorimur ex insidiis et ex proximo; nam adoriri est quasi ad aliquem oriri, i. e. exsurgere, Don. ad Ter. Ad. 3, 3, 50; cf. the same ad Heaut. 4, 5, 9).
    I.
    In gen., to approach a person in order to address him, to ask something of him, to accost, etc. (cf. accedo, adeo):

    cesso hunc adoriri? (quasi de improviso alloqui, Don.),

    Ter. Heaut. 4, 5, 9:

    si ab eo nil fiet, tum hunc adorior hospitem,

    id. Phorm. 4, 2, 15.—
    II.
    Esp.
    A.
    To approach one with hostile intent, to assault, assail, Lucil. ap. Prisc. p. 886 P.:

    inermem tribunum gladiis,

    Cic. Sest. 37:

    a tergo Milonem,

    id. Mil. 10:

    navem,

    id. Verr. 2, 5, 34 fin.:

    impeditos adoriebantur,

    Caes. B. G. 4, 26:

    hos Conon adortus magno proelio fugat,

    Nep. Con. 4:

    urbem vi,

    Liv. 1, 53:

    oppugnatio eos aliquanto atrocior quam ante adorta est,

    id. 21, 11; cf.

    21, 28: praetorem ex improviso in itinere adortus,

    Tac. A. 4, 45:

    variis criminationibus,

    id. ib. 14, 52:

    minis,

    id. H. 1, 31:

    jurgio,

    Ter. Ad. 3, 3, 50:

    senatum,

    Suet. Caes. 9.—Also absol., Hirt. B. Afr. 69.—
    B.
    To enter upon any course of action, esp. to engage in or undertake any thing difficult or dangerous; with acc. or inf.:

    commutare animum quicumque adoritur,

    Lucr. 3, 515:

    ne convellere adoriamur ea, quae non possint commoveri,

    Cic. de Or. 2, 51, 205; id. Att. 13, 22: Hêrakleidion, si Brundisium salvi, adoriemur (sc. scribere), id. ib. 16, 2; Auct. Her. 2, 4:

    majus adorta nefas,

    Ov. P. 2, 2, 16:

    hi dominam Ditis thalamo deducere adorti,

    Verg. A. 6, 397; cf. id. ib. 7, 386; Cat. 63, 11.—So esp. in the histt., Nep. Dion. 6:

    hanc (Munychiam) bis tyranni oppugnare sunt adorti,

    id. Thras. 2, 5; so also Liv. 2, 51; 28, 3; 37, 5, 32; 40, 22; 43, 21; 44, 12; cf. also 3, 44: hanc virginem Appius pretio ac spe pellicere adortus.— Once in the form of the part. perf. adorsus:

    qui Hippiam tyrannum interficere adorsi erant,

    Gell. 9, 2, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > adorior

  • 8 assula

    assŭla (in many MSS. astŭla), ae, f. dim. [axis].
    I.
    A splinter, shaving, chip:

    at etiam cesso foribus facere hisce assulas,

    Plaut. Merc. 1, 2, 20:

    Melandrya vocantur quercūs assulis similia,

    Plin. 9, 15, 18, § 48:

    assula tenuis brevisque,

    id. 16, 11, 22, § 54. —Of marble, a chip, shiver, Vitr. 7, 6.—
    * II.
    A shingle, schidê: Bibacul. ap. Suet. Gram. 11.

    Lewis & Short latin dictionary > assula

  • 9 at

    at or ast, conj. [Curtius connects the Sanscr. ati, ultra, nimis, the Gr. eti, the Lat. et, and at in atavus; Vanicek connects with these at, atque, and atqui. Thus the original idea of addition is prominent in eti, et, and atque; and the idea of opposition in at and atqui, which agree with at-ar in meaning as well as in form. After the same analogy, the Gr. pleon, more, has become plên, but; and the Lat. magis has passed into the same meaning in the Fr. mais and the Ital. mai. The confusion in MSS. between at, ac, and et, and between atque and atqui, was prob. caused as much by their connection in idea as in form] (it was sometimes, for the sake of euphony, written ad; cf. Quint. 12, 10; 12, 32; 1, 7, 5; Charis. p. 203 P., where, instead of at conjunctionem esse, ad vero praepositionem, the reading should be, ad conjunctionem esse, at vero praepositionem, Fr.; v. the pass. in its connection; cf. also Vel. Long. p. 2230 P.; Cassiod. p. 2287 P.; Mar. Vict. p. 2458 P. The form ast is found in the old laws; it occurs once in Trag. Rel., but never in Com. Rel. nor in Lucil.; at is found in Plautus about 280 times, and ast about 10 times; in Ter. at about 100 times, and ast once; in Hor. at 60 times, ast 3 times; in Verg. at 168 times, ast 16; in Juv. at 17 times, ast 7; Catull., Tibull., and Prop. use only at, and Pers. (Jahn) only ast; in prose, Cic. uses [p. 186] ast in his epistles. It joins to a previous thought a new one, either antithetical or simply different, and especially an objection; while sed denotes a direct opposition; and autem marks a transition, and denotes at once a connection and an opposition).
    I.
    In adding a diff., but not entirely opp. thought, a qualification, restriction, etc., moreover, but, yet; sometimes an emphasized (but never merely copulative) and.
    A.
    In gen.: SEI PARENTEM PVER VERBERIT AST OLE PLORASSIT PVER DIVEIS PARENTOM SACER ESTO, if the son strike his father, and the father complain, let the son, etc., Lex Serv. Tullii ap. Fest. s. v. plorare, p. 230 Müll.; Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Leg. 2, 24: Philosophari est mihi necesse, at paucis, but only in a few words, Enn., Trag. Rel. p. 65 Rib.:

    DIVOS ET EOS QVI CAELESTES, SEMPER HABITI COLVNTO... AST OLLA PROPTER QVAE etc.,

    Cic. Leg. 2, 8, 19; 3, 4, 11: hinc Remus auspicio se devovet atque secundam Solus avem servat. At Romulus pulcer in alto Quaerit Aventino, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 83 Vahl.); Plaut. Capt. 5, 4, 22:

    si ego hic peribo, ast ille, ut dixit, non redit,

    id. ib. 3, 5, 25:

    paret Amor dictis carae genetricis. At Venus Ascanio placidam per membra quietem Inrigat,

    Verg. A. 1, 691:

    (Aeneas) finem dedit ore loquendi. At, Phoebi nondum patiens, immanis in antro Bacchatur vates,

    id. ib. 6, 77; 11, 709 sq.: quo (odore) totum nati corpus perduxit;

    at illi Dulcis compositis spiravit crinibus aura,

    id. G. 4, 416; so id. ib. 4, 460; 4, 513; id. A. 3, 259; 3, 675; 7, 81; 8, 241; 9, 793; Prop. 4, 4, 15; 4, 7, 11; Luc. 3, 664; 4, 36 al.—Also in prose (chiefly post-Aug.):

    una (navis) cum Nasidianis profugit: at ex reliquis una praemissa Massiliam, etc.,

    Caes. B. C. 2, 7:

    ubi facta sunt, in unum omnia miscentur. At pastilli haec ratio est, etc.,

    Cels. 5, 17; 6, 18:

    quamquam insideret urbem proprius miles, tres urbanae, novem praetoriae cohortes Etruriā ferme Umbriāque delectae aut vetere Latio et coloniis antiquitus Romanis. At apud idonea provinciarum sociae triremes etc.,

    Tac. A. 4, 5; 4, 6:

    negavit aliā se condicione adlecturum, quam si pateretur ascribi albo, extortum sibi a matre. At illa commota etc.,

    Suet. Tib. 51; id. Calig. 15; 44; id. Vesp. 5; id. Dom. 4; id. Galb. 7 al.—In the enumeration of particulars:

    Cum alio cantat, at tamen alii suo dat digito litteras, Naev., Com. Rel. p. 20 Rib.: dant alios aliae (silvae) fetus: dant utile lignum Navigiis pinos... At myrtus validis hastilibus et bona bello Cornus,

    Verg. G. 2, 447:

    Nam neque tum stellis acies obtunsa videtur... At nebulae magis etc.,

    id. ib. 1, 401; 3, 87; id. A. 7, 691:

    Hic altā Sicyone, ast hic Amydone relictā, Hic Andro, etc.,

    Juv. 3, 69.— The Vulg. often uses at as a mere continuative, where even et or atque might stand: sciscitabur ab iis ubi Christus nasceretur. At illi dixerunt ei: In etc., Matt. 2, 5; 4, 20; 8, 32; 14, 29; 15, 34 et persaep.—In transition,
    B.
    Esp.,
    1.
    To a new narration, like the Gr. de; so the commencement of the fourth book of the Æneid: At regina gravi jam dudum saucia curā, etc. (the third book closes with the narrative of Æneas); so the beginning of the third book of the Thebaid of Statius: At non Aoniae moderator perfidus aulae, etc.; Verg. A. 4, 504; 5, 35; 5, 545; 5, 700; 5, 779; 6, 679; 7, 5; 8, 370; 8, 608; 9, 503; 10, 689; 11, 597; 12, 134 et saep.—Also in the postAug. histt. and other prose writers; so after speaking of the Ubii etc., Tac. says: At in Chaucis coeptavere seditionem praesidium agitantes etc., A. 1, 38; so ib. 4, 13; 12, 62; 14, 23 et saep.—
    2.
    To a wonderful, terrible, unexpected, or exciting occurrence or circumstance:

    clamores simul horrendos ad sidera tollit, etc.... At gemini lapsu delubra ad summa dracones Effugiunt,

    Verg. A. 2, 225; 3, 225:

    Lacte madens illic suberat Pan ilicis umbrae, Et facta agresti lignea falce Pales etc. At quā Velabri regio patet etc.,

    Tib. 2, 5, 33; Verg. G. 4, 471:

    consurgit Turnus in ensem et ferit. Exclamant Troes trepidique Latini, Arrectaeque amborum acies. At perfidus ensis Frangitur in medio,

    id. A. 12, 731; 10, 763:

    adusque Supremum tempus, ne se penuria victūs Opprimeret metuebat. At hunc liberta securi divisit medium,

    Hor. S. 1, 1, 99: Magnus quanto mucrone minatur Noctibus hibernis et sidera terret Orion. At sonipes habitus etc., Stat. S. 1, 1, 46.—
    3.
    To a passionate appeal, etc., in which case the antecedent clause is not expressed, but must be considered as existing in the mind of the speaker; cf. in Gr. alla su, su de.
    a.
    In passing to an interrogation, exhortation, request:

    At, scelesta, viden ut ne id quidem me dignum esse existumat?

    Plaut. As. 1, 2, 23; id. Aul. 1, 1, 8:

    At qui nummos tristis inuncat?

    Lucil. 15, 21 Müll.: Me. Sauream non novi. Li. At nosce sane, Plaut. As. 2, 4, 58: Ca. Non adest. Ps. At tu cita, id. Ps. 1, 1, 30:

    satis habeo, at quaeso hercle etiam vide,

    id. Merc. 5, 4, 53 (Ritschl, sat habeo. Sed):

    at unum hoc quaeso... Ut, etc.,

    id. Capt. 3, 5, 89:

    at tu, qui laetus rides mala nostra caveto Mox tibi,

    Tib. 1, 2, 87:

    Hunc ut Peleus vidit, At inferias, juvenum gratissime Crantor, Accipe, ait,

    Ov. M. 12, 367:

    at tu, nauta, vagae ne parce malignus arenae Ossibus et capiti inhumato Particulam dare,

    Hor. C. 1, 28, 23.—In prose:

    at vide quid succenseat,

    Cic. Fam. 7, 24, 2:

    itaque pulsus ego civitate non sum, quae nulla erat: at vide, quam ista tui latrocinii tela contempserim,

    id. Part. Or. 4, 1, 28; id. Dom. 44; App. M. 6, p. 179, 18.—
    b.
    In expressions of passion, astonishment, indignation, pain, etc.:

    At ut scelesta sola secum murmurat,

    Plaut. Aul. 1, 1, 13: Sc. Nunc quidem domi certost: certa res est Nunc nostrum opservare ostium, [ubi] ubist. Pa. At, Sceledre, quaeso, Ut etc., id. Mil. 2, 4, 46:

    At o deorum quidquid in caelo regit Terras et humanum genus, Quid iste fert tumultus?

    Hor. Epod. 5, 1:

    At tibi quanta domus rutila testudine fulgens, etc.,

    Stat. S. 2, 4, 11.—In prose:

    horum omnium studium una mater oppugnat: at quae mater?

    Cic. Clu. 70; id. Verr. 2, 2, 45:

    at per deos immortales! quid est, quod de hoc dici possit,

    id. ib. 2, 1, 46:

    institui senatores, qui omnia indicum responsa perscriberent. At quos viros!

    id. Sull. 42; id. Deiot. 19, 33:

    tangit et ira deos: at non impune feremus,

    Ov. M. 8, 279; 10, 724:

    at tibi Colchorum, memini, regina vacavi,

    id. H. 12, 1.—
    c.
    In indignant imprecations:

    At te di omnes cum consilio, Calve, mactāssint malo! Pomp., Com. Rel. p. 245 Rib.: At te Juppiter diique omnes perdant!

    Plaut. Most. 1, 1, 37:

    At te di deaeque faxint cum isto odio, Laches,

    Ter. Hec. 1, 2, 59:

    At te di perdant,

    id. Eun. 3, 1, 41:

    At tibi di dignum factis exitium duint,

    id. And. 4, 1, 42:

    At vobis male sit,

    Cat. 3, 13:

    At tibi, pro scelere, exclamat, pro talibus ausis Di... persolvant grates dignas et praemia reddant Debita!

    Verg. A. 2, 535.—In prose:

    At vos, ait, devota capita, respiciant di perjuriorum vindices,

    Just. 14, 4, 10.—
    d.
    Rarely of friendly inclination, disposition:

    At tibi di bene faciant omnes,

    Plaut. Pers. 4, 3, 18:

    At tibi di semper, adulescens, quisquis es, faciant bene,

    id. Men. 5, 7, 32:

    At tu, Catulle, destinatus obdura,

    Cat. 8, 19.—
    e.
    In entreaty:

    At vos, o superi, miserescite regis,

    Verg. A. 8, 572:

    at tu, pater deūm hominumque, hinc saltem arce hostes,

    Liv. 1, 12.—
    II.
    In adding an entirely opposite thought, but, but indeed, but on the other hand, on the contrary, etc. (the strictly class. signif. of the word).
    A.
    In gen.: at differentiam rerum significat: ut cum dicimus, Scipio est bellator, at M. Cato orator, Paul. ex Fest. p. 11 Müll.: splendet saepe, ast idem nimbis interdum nigret, Att., Trag. Rel. p. 170 Rib.: So. Mentire nunc. Me. At jam faciam, ut verum dicas dicere, Plaut. Am. 1, 1, 189: So. Per Jovem juro med etc. Me. At ego per Mercurium juro, tibi etc., id. ib. 1, 1, 280:

    Atque oppido hercle bene velle illud visus sum, Ast non habere quoi commendarem caprum,

    id. Merc. 2, 1, 22:

    fecit idem Themistocles... at idem Pericles non fecit,

    Cic. Att. 7, 11, 3:

    non placet M. Antonio consulatus meus, at placuit P. Servilio,

    id. Phil. 2, 5, 12:

    majores nostri Tusculanos Aequos... in civitatem etiam acceperunt, at Karthaginem et Numantiam funditus sustulerunt,

    id. Off. 1, 11, 35: brevis a naturā nobis vita data est;

    at memoria bene redditae vitae sempiterna,

    id. Phil. 14, 12, 32; id. Cat. 2, 2, 3; id. Leg. 2, 18:

    crebras a nobis litteras exspecta, ast plures etiam ipse mittito,

    id. Att. 1, 16 fin.: Rejectis pilis comminus gladiis pugnatum est. At Germani phalange factā impetus gladiorum exceperunt, Caes. B. G. 1, 52:

    Postquam Caesar dicendi finem fecit, ceteri verbo alius alii varie adsentiebantur. At M. Porcius Cato hujusce modi orationem habuit,

    Sall. C. 52, 1:

    hac iter Elysium nobis, at laeva... ad impia Tartara mittit,

    Verg. A. 6, 542: T. Ante leves ergo pascentur in aethere cervi... M. At nos hinc alii sitientīs ibimus Afros, id. E. 1, 65: Dam. Malo me Galatea petit, lasciva puella... Men. At mihi sese offert ultro meus ignis Amyntas, id. ib. 3, 66; 7, 35; 7, 55; id. G. 1, 219; 1, 242; 1, 370; 2, 151; 2, 184; 3, 331; 4, 18; 4, 180; id. A. 2, 35; 2, 687; 3, 424; 5, 264;

    6, 489: Ast ego nutrici non mando vota,

    Pers. 2, 39:

    ast illi tremat etc.,

    id. 6, 74:

    Ast vocat officium,

    id. 6, 27:

    At Jesus audiens ait,

    Vulg. Matt. 9, 12; 9, 22; 12, 3; 12, 48 et persaep.—
    a.
    In order to strengthen a contrast, sometimes (esp. in Plaut. and Ter.) with contra, e contrario, potius, etiam, vero.
    (α).
    With contra:

    Summis nitere opibus, at ego contra ut dissimilis siem,

    Lucil. 26, 19 Müll.:

    Ergo quod magnumst aeque leviusque videtur... At contra gravius etc.,

    Lucr. 1, 366; so id. 1, 570; 1, 1087; 2, 235: L. Opimius ejectus est e patriā: At contra bis Catilina absolutus est, Cic. Pis. 95; id. Verr. 5, 66; id. Sex. Rosc. 131; id. Quinct. 75:

    At tibi contra Evenit, etc.,

    Hor. S. 1, 3, 27:

    (Cornutus) taedio curarum mortem in se festinavit: at contra reus nihil infracto animo, etc.,

    Tac. A. 4, 28.—
    (β).
    With e contrario: apud nos mercenarii scribae existimantur;

    at apud illos e contrario nemo ad id officium admittitur, nisi, etc.,

    Nep. Eum. 1, 5:

    in locis siccis partibus sulcorum imis disponenda sunt semina, ut tamquam in alveolis maneant. At uliginosis e contrario in summo porcae dorso collocanda, etc.,

    Col. 11, 3, 44.—
    (γ).
    With potius:

    at satius fuerat eam viro dare nuptum potius,

    Plaut. Cist. 1, 1, 44:

    at potius serves nostram, tua munera, vitam,

    Ov. H. 3, 149.—
    (δ).
    With etiam: At etiam, furcifer, Male loqui mi audes? but do you even? etc., Plaut. Capt. 3, 4, 31; id. Trin. 4, 2, 151; id. Rud. 3, 4, 6:

    At etiam cubat cuculus. Surge, amator, i domum,

    but he is yet abed, id. As. 5, 2, 73; so id. Capt. 2, 3, 98; id. Mil. 4, 4, 6:

    Exi foras, sceleste. At etiam restitas, Fugitive!

    Ter. Eun. 4, 4, 1; 5, 6, 10: Proinde aut exeant, aut quiescant, etc.... at etiam sunt, Quirites, qui dicant, a me in exsilium ejectum esse Catilinam, on the contrary, there are indeed people who say. etc., Cic. Cat. 2, 6, 12; id. Phil. 2, 30, 76; id. Quinct. 56; id. Verr. 5, 77; id. Dom. 70 al.—
    (ε).
    With vero, but certainly:

    At vero aut honoribus aucti aut etc.,

    Cic. N. D. 3, 36, 87; id. Off. 2, 20, 70; 2, 23, 80; id. Fin. 1, 10, 33; id. Verr. 2, 5, 17 al.—
    (ζ).
    With certe:

    Numquam ego te, vitā frater amabilior, Aspiciam posthac. At certe semper amabo,

    Cat. 65, 11; 66, 25. —
    (η).
    So, quidem—at (very rare) = quidem —autem, Cic. Off. 1, 22, 75.—
    b.
    Ironically: Th. Quid valeam? Ly. At tu aegrota, si lubet, per me aetatem quidem, Plaut. Curc. 4, 3, 22:

    at, credo, mea numina tandem Fessa jacent,

    Verg. A. 7, 297; 7, 363; Ov. H. 1, 44.—
    B.
    Very freq. in adding an objection, from one's own mind or another's, against an assertion previously made, but, on the contrary, in opposition to this; sometimes, but one may say, it may be objected, and the like:

    Piscium magnam atque altilium vim interfecisti. At nego,

    Lucil. 28, 43 Müll.:

    Quid tandem te impedit? Mosne majorum? At persaepe etiam privati in hac re publicā perniciosos cives morte multārunt. An leges, quae de civium Romanorum supplicio rogatae sunt? At numquam in hac urbe etc.,

    Cic. Cat. 1, 11, 28:

    Appellandi tempus non erat? At tecum plus annum vixit. In Galliā agi non potuit? At et in provinciā jus dicebatur et etc.,

    id. Quinct. 41:

    Male judicavit populus. At judicavit. Non debuit. At potuit. Non fero. At multi clarissimi cives tulerunt,

    id. Planc. 11:

    sunt, quos signa, quos caelatum argentum delectant. At sumus, inquiunt, civitatis principes,

    id. Part. Or. 5, 2, 36; id. Fin. 4, 25, 71; id. Verr. 2, 2 fin.:

    quid porro quaerendum est? Factumne sit? At constat: A quo? At patet,

    id. Mil. 6, 15; id. Phil. 2, 9: convivium vicinorum cotidie compleo, quod ad multam noctem, quam maxime possumus, vario sermone producimus. At non est voluptatum tanta quasi titillatio in senibus. Credo: sed ne desideratio quidem, [p. 187] id. Sen. 14, 47:

    multo magnus orator praestat minutis imperatoribus. At prodest plus imperator. Quis negat?

    id. Brut. 73, 256; id. Div. 2, 29, 62; 2, 31, 67; 2, 32, 69 al.:

    Maxime Juppiter! At in se Pro quaestu sumptum facit hic,

    Hor. S. 1, 2, 18 al. — In this case freq. strengthened,
    a.
    By pol, edepol, hercule: At pol ego neque florem neque flocces volo mihi, Caecil., Com. Rel. p. 67 Rib.: So. Non edepol volo profecto. Me. At pol profecto ingratiis, Plaut. Am. 1, 1, 215; so id. As. 2, 2, 34; 4, 2, 14; id. Capt. 3, 4, 64; id. Cas. 2, 3, 15; id. Cist. 4, 2, 70; id. Trin. 2, 4, 73: Ha. Gaudio ero vobis. Ad. At edepol nos voluptati tibi, id. Poen. 5, 4, 61; 3, 1, 68:

    At hercule aliquot annos populus Romanus maximā parte imperii caruit,

    Cic. Imp. Pomp. 54; id. Sex. Rosc. 50:

    at hercle in eā controversiā, quae de Argis est, superior sum,

    Liv. 34, 31:

    At, Hercule, reliquis omnibus etc.,

    Plin. 7, 50, 51, § 169:

    At, hercules, Diodorus et in morbo etc.,

    id. 29, 6, 39, § 142:

    At hercule Germanicum Druso ortum etc.,

    Tac. A. 1, 3; 1, 17; 1, 26;

    3, 54: At, hercules, si conscius fuissem etc.,

    Curt. 6, 10, 20 al. —
    b.
    By enim, which introduces a reason for the objection implied in at, but certainly, but surely, but indeed, etc., alla gar: At enim tu nimis spisse incedis, Naev., Com. Rel. p. 16 Rib.; Turp. id. p. 93: at enim nimis hic longo sermone utimur;

    Diem conficimus,

    Plaut. Trin. 3, 3, 78:

    At enim istoc nil est magis etc.,

    Ter. Heaut. 4, 3, 21:

    At enim vereor, inquit Crassus, ne haec etc.,

    Cic. de Or. 3, 49, 188:

    cum dixisset Sophocles, O puerum pulchrum, Pericle. At enim praetorem, Sophocle, decet non solum manus, sed etiam oculos abstinentes habere, etc.,

    id. Off. 1, 40, 144 Beier; so id. Mur. 35, 74; id. Inv. 2, 17, 52 al.:

    at enim inter hos ipsos existunt graves controversiae,

    id. Quinct. 1; so id. Imp. Pomp. 17, 51; 20, 60; id. Phil. 2, 2, 3; id. Ac. 2, 17, 52:

    At enim cur a me potissimum hoc praesidium petiverunt?

    id. Div. in Caecil. 4, 15:

    At enim quis reprehendet, quod in parricidas rei publicae decretum erit?

    Sall. C. 51, 25 Kritz:

    At enim quid ita solus ego circum curam ago?

    Liv. 6, 15; 34, 32:

    At enim eo foedere, quod etc.,

    id. 21, 18; 34, 31; 39, 37: At enim nova nobis in fratrum filias conjugia;

    sed etc.,

    Tac. A. 12, 6.—
    c.
    By tamen: Jam id peccatum primum magnum, magnum, at humanum tamen, Ter. Ad. 4, 5, 53: Hi secretis sermonibus... conveniunt;

    nam publice civitas talibus inceptis abhorrebat. At tamen interfuere quidam etc.,

    Tac. H. 4, 55:

    At certe tamen, inquiunt, quod etc.,

    Cat. 10, 14.—
    C.
    With a preced. negative, sometimes no antithesis is appended by at, but it is indicated that if what has been said is not true, yet at least something else is true, but yet; sometimes with tamen, but yet; or certe, but at least, yet at least:

    Nolo victumas: at minimis me extis placare volo,

    Plaut. Ps. 1, 3, 95:

    Si tibi non cordi fuerant conubia nostra,... At tamen in vostras potuisti ducere sedes,

    Cat. 64, 158 sq.:

    Non cognoscebantur foris, at domi: non ab alienis, at a suis,

    Cic. Ac. 2, 11, 56:

    Liceat haec nobis, si oblivisci non possumus, at tacere,

    id. Fl. 25, 61:

    Si genus humanum et mortalia temnitis arma, At sperate deos memores fandi atque nefandi,

    Verg. A. 1, 543; so id. ib. 4, 615, and 6, 406. —With certe:

    Haec erant... quorum cognitio studiosis juvenibus si non magnam utilitatem adferet, at certe, quod magis petimus, bonam voluntatem,

    Quint. 12, 11, 31; Cels. 2, 15; Suet. Calig. 12, al.—
    D.
    The antithesis is sometimes not so much in the clause appended by at, as in the persons or things introduced in it; so,
    (α).
    Esp. freq. in conditional clauses with si, si non, si minus, etiam si, etc.; cf. Herm. ad Viger. 241: Si ego hic peribo, ast ille, ut dixit, non redit; At erit mi hoc factum mortuo memorabile, if I perish here, but he does not return, yet etc., Plaut. Capt. 3, 5, 26; id. Bacch. 2, 3, 131:

    si ego digna hac contumeliā Sum maxime, at tu indignus qui faceres tamen,

    Ter. Eun. 5, 2, 25:

    Si tu oblitus es, at di meminerunt,

    Cat. 30, 11:

    si non eo die, at postridie,

    Cato, R. R. 2, 1:

    si non paulo, at aliquanto (post petīsses),

    Cic. Quinct. 40; 97; id. Mil. 93 al.:

    quanta tempestas invidiae nobis, si minus in praesens, at in posteritatem impendeat,

    id. Cat. 1, 22; id. Verr. 5, 69; id. Clu. 15: qui non possit, etiam si sine ullā suspitione, at non sine argumento male dicere, id. Cael. 3, 8.—
    (β).
    With etsi:

    ei, etsi nequāquam parem illius ingenio, at pro nostro tamen studio meritam gratiam referamus,

    Cic. de Or. 3, 4, 14; Tac. Or. 19.—
    (γ).
    With quod si:

    Quod si nihil cum potentiore juris humani relinquitur inopi, at ego ad deos confugiam,

    Liv. 9, 1; Tac. A. 1, 67.—
    E.
    At, like autem and de, sometimes serves simply to introduce an explanation: cum Sic mutilus miniteris. At illi foeda cicatrix etc., now an ugly scar etc., Hor. S. 1, 5, 60. —
    F.
    And also like de in Hom. and Hdt., it sometimes introduces an apodosis,
    a.
    With si: Bellona, si hobie nobis victoriam duis, ast ego templum tibi voveo, if to-day thou bestow victory, then I etc., ean—de, Liv. 10, 19.—
    b.
    With quoniam: Nunc, quoniam tuum insanabile ingenium est, at tu tuo supplicio doce etc., since your disposition is past cure, at least etc., epei—de, Liv. 1, 28.
    A.
    At is sometimes repeated at the beginning of several clauses,
    a.
    In opposition each to the preceding clause: Soph. Tu quidem haut etiam octoginta's pondo. Paegn. At confidentiā Militia illa militatur multo magis quam pondere. At ego hanc operam perdo, Plaut. Pers. 2, 2, 47 sq.:

    Si ego hic peribo, ast ille, ut dixit, non redit: At erit mi hoc factum mortuo memorabile,

    id. Capt. 3, 5, 25 sq.; id. As. 5, 2, 6 sqq. (Cic., in Quir. 7 and 10, opposes at to sed, and Tac., in A. 12, 6, sed to at).—
    b.
    In opposition to some common clause preceding:

    At etiam asto? At etiam cesso foribus facere hisce assulas?

    Plaut. Merc. 1, 2, 20: Quid tum esse existimas judicatum? Certe gratīs judicāsse. At condemnārat; at causam totam non audierat;

    at in contionibus etc.,

    Cic. Caecin. 113:

    Sit flagitiorum omnium princeps: at est bonus imperator, at felix,

    id. Verr. 5, 4; id. Sest. 47; id. Fragm. B. 16, 5 B. and K.: Nefarius Hippias Pisistrati filius arma contra patriam ferens;

    at Sulla, at Marius, at Cinna recte, imo jure fortasse,

    id. Att. 9, 10, 3: At non formosa est, at non bene culta puella;

    At, puto, non votis saepe petita meis?

    Ov. Am. 3, 7, 1 sq. Merk.:

    At quam sunt similes, at quam formosus uterque!

    id. F. 2, 395: rideri possit eo quod Rusticius tonso toga defluit: at est bonus ut melior vir Non alius quisquam; at tibi amicus;

    at ingenium ingens Inculto latet hoc sub corpore,

    Hor. S. 1, 3, 30 sqq. (cf. sed—

    sed,

    Cat. 64, 141; Juv. 5, 61; 8, 149; and a similar use of alla in Hellenistic Greek, as alla—alla, 2 Cor. 2, 17: alla—alla —alla, 1 Cor. 6, 11).—
    B.
    Though regularly occupying the first place in its clause or sentence, it sometimes stands second (cf. atque fin.):

    Saepius at si me, Lycida formose, revisas,

    Verg. E. 7, 67; id. G. 3, 331:

    Tutior at quanto merx est in classe secundā,

    Hor. S. 1, 2, 47:

    Mentior at si quid, etc.,

    id. ib. 1, 8, 37:

    Gramineis ast inde toris discumbitur,

    Val. Fl. 8, 255:

    Major at inde etc.,

    Stat. Th. 4, 116.—See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 417-451; Wagner, Quaest. XXXVII. ad Verg. IV. pp. 581- 585.

    Lewis & Short latin dictionary > at

  • 10 autem

    autem, conj. [v. aut init. ], on the other hand, but, yet, however, nevertheless; sometimes an emphasized and (it is never found at the beginning of a clause, but after one or more words; v. fin.; like at, it joins to a preceding thought a new one, either entirely antithetical or simply different; it differs from the restricting sed in like manner with at; v. at init., and cf.: [Popilius imperator tenebat provinciam;

    in cujus exercitu Catonis filius tiro militabat. Cum autem Popilio videretur unam dimittere legionem, Catonis quoque filium... dimisit. Sed cum amore pugnandi in exercitu permansisset, Cato ad Popilium scripsit, etc.],

    Cic. Off. 1, 11, 36 B. and K. (most freq. in philos. lang.; rare in the histt., being used by Caes. only 59 times, by Sall. 23, and by Tac. 31; and very rare in the poets).
    I.
    In joining an entirely antithetical thought, on the contrary, but = at quidem, at vero, se sê, esp. freq. with the pronouns ego, tu, ille, qui, etc.:

    Ait se obligāsse crus fractum Aesculapio, Apollini autem bracchium,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    Nam injusta ab justis impetrari non decet, Justa autem ab injustis petere insipientiast,

    id. Am. prol. 35:

    ego hic cesso, quia ipse nihil scribo: lego autem libentissime,

    Cic. Fam. 16, 22; id. de Or. 1, 25, 115; Plaut. Men. 2, 1, 43: i sane cum illo, Phrygia;

    tu autem, Eleusium, Huc intro abi ad nos,

    id. Aul. 2, 5, 7; id. Capt. 2, 3, 4; id. Bacch. 4, 8, 58; id. Mil. 4, 4, 13; id. Ep. 5, 2, 7; Cic. Ac. 2, 19, 61:

    mihi ad enarrandum hoc argumentumst comitas, Si ad auscultandum vostra erit benignitas. Qui autem auscultare nolit, exsurgat foras,

    Plaut. Mil. 2, 1, 3; so id. Ep. 2, 2, 95; id. Capt. 3, 4, 24:

    Quid tu aïs, Gnatho? Numquid habes quod contemnas? Quid tu autem, Thraso?

    Ter. Eun. 3, 2, 22: e principio oriuntur omnia;

    ipsum autem nullā ex re aliā nasci potest,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54.—
    II.
    In joining a thought that is simply different.
    A.
    In gen., on the other hand, but, moreover.
    a.
    Absol., as the Gr. se:

    Vehit hic clitellas, vehit hic autem alter senex,

    Plaut. Most. 3, 2, 91:

    cum Speusippum, sororis filium, Plato philosophiae quasi heredem reliquisset, duo autem praestantissimos studio atque doctrinā, Xenocratem Chalcedonium et Aristotelem Stagiritem, etc.,

    Cic. Ac. 1, 4, 17; id. Off. 1, 5, 16:

    Alexandrum consultum, cui relinqueret regnum, voluisse optimum deligi, judicatum autem ab ipso optimum Perdiccam, cui anulum tradidisset,

    Curt. 10, 6, 16:

    Atque haec in moribus. De benevolentiā autem, quam etc.,

    Cic. Off. 1, 15, 46 sq.; 1, 23, 81: Sed poëtae quid quemque deceat ex personā judicabunt;

    nobis autem personam imposuit natura etc.,

    id. ib. 1, 28, 97; 1, 28, 98; 1, 43, 152: Quod semper movetur aeternum est;

    quod autem motum adfert alicui etc.,

    id. Tusc. 1, 23, 53; 1, 28, 68 sq.; 1, 30, 74; 1, 36, 87.—So sometimes when one conditional sentence is opposed to another, si—sin autem, in Gr. ei men— ei se:

    Nam si supremus ille dies non exstinctionem, sed commutationem adfert loci, quid optabilius? Sin autem etc.,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117; 1, 49, 118 al.—In adducing an example of a rule:

    Et Demosthenes autem ad Aeschinem orationem in prooemio convertit, et M. Tullius etc.,

    Quint. 4, 1, 66 Spald.;

    also in passing from a particular to a general thought: Et sane plus habemus quam capimus. Insatiabilis autem avaritia est etc.,

    Curt. 8, 8, 12.—
    b.
    Preceded by quidem, as in Gr. men—se (perh. most freq. in Cicero's philosophical works, under the influence of Greek style): Et haec quidem hoc modo;

    nihil autem melius extremo,

    Cic. Tusc. 1, 41, 99:

    Sed nunc quidem valetudini tribuamus aliquid, cras autem etc.,

    id. ib. 1, 49, 119; id. Off. 1, 7, 24; and thus in Tac. several times, but only in Ann. and Or.: bene intellegit ceteros quidem iis niti... Marcellum autem et Crispum attulisse etc., Or. 8; 18 bis; 25; A. 3, 53; 3, 73;

    4, 28.—So often in transitions from one subject to another: Ac de inferendā quidem injuriā satis dictum est. Praetermittendae autem defensionis etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 27 sq.; 1, 13, 41; 1, 45, 160.—So very often in Vulg. in direct reproduction of men—se: Ego quidem baptizo vos in aquā in paenitentiam; qui autem post me etc., Matt. 3, 11; 9, 37; 13, 23; 13, 32; 17, 11 sq.; 23, 28; 25, 33; 26, 24. —
    B.
    Esp.
    1.
    In any kind of transition:

    M. Antonius in eo libro, quem unum reliquit, disertos ait se vidisse multos, eloquentem omnino neminem. Vir autem acerrimo ingenio (sic enim fuit) multa etc.,

    Cic. Or. 5, 18:

    hic (pater) prout ipse amabat litteras, omnibus doctrinis, quibus puerilis aetas impertiri debet, filium erudivit: erat autem in puero summa suavitas oris,

    Nep. Att. 1, 2;

    also in questions: Quid autem magno opere Oppianicum metuebat, etc.,

    Cic. Clu. 60, 167. Freq. several times repeated:

    Expetuntur autem divitiae cum ad usus vitae necessarios, tum ad perfruendas voluptates: in quibus autem major est animus, in iis pecuniae cupiditas spectat ad opes, etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 24 and 25; cf. Wopkens, Lectt. Tull. pp. 53 and 122: Orbis situm dicere adgredior... Dicam autem alias plura et exactius, Mel. prooem. 2.—
    2.
    In repeating a word from a previous clause, in continuing a train of thought:

    admoneri me satis est: admonebit autem nemo alius nisi rei publicae tempus,

    Cic. Pis. 38, 94: disces quam diu voles;

    tam diu autem velle debebis, quoad etc.,

    id. Off. 1, 1, 2:

    nunc quod agitur, agamus: agitur autem, liberine vivamus an mortem obeamus,

    id. Phil. 11, 10, 24. —So esp. in impassioned discourse, Plant. Mil. 3, 1, 84:

    humanum amare est, humanum autem ignoscere est,

    id. Merc. 2, 2, 48; id. Ps. 4, 8, 1:

    quot potiones mulsi! quot autem prandia!

    id. Stich. 1, 3, 68; id. Ep. 5, 2, 6:

    quā pulchritudine urbem, quibus autem opibus praeditam, servitute oppressam tenuit civitatem,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57.—
    3.
    Like sed, vero, igitur, etc., in resuming a train of thought interrupted by a parenthesis:

    Omnino illud honestum, quod ex animo excelso magnificoque quaerimus, animi efficitur non corporis viribus: exercendum tamen corpus et ita adficiendum est, ut oboedire consilio rationique possit in exsequendis negotiis et in labore tolerando: honestum autem id, quod exquirimus, totum est positum in animi curā, etc.,

    Cic. Off. 1, 23, 79; 1, 43, 153.—
    4.
    In introducing a parenthetical clause itself: quae autem nos ut recta aut recte facta dicamus, si placet (illi autem appellant katorthômata) omnes numeros virtutis continent, Cic. Fin. 3, 7, 24:

    quod vitium effugere qui volet (omnes autem velle debent) adhibebit etc.,

    id. Off. 1, 6, 18; 1, 33, 120; id. Tusc. 1, 33, 80; 1, 36, 88:

    In primis foedera ac leges (erant autem eae duodecim tabuiae et quaedam regiae leges) conquiri etc.,

    Liv. 6, 1, 10; Curt. 4, 6, 2:

    ex hoc Quodcumque est (minus est autem quam rhetoris aera) Discipuli custos praemordet,

    Juv. 7, 217.—
    5.
    In enumerations, for the purpose of adding an important circumstance:

    magnus dicendi labor, magna res, magna dignitas, summa autem gratia,

    but, and indeed, Cic. Mur. 13, 29:

    animis omnes tenduntur insidiae... vel ab eā, quae penitus in omni sensu implicata insidet, imitatrix boni, voluptas, malorum autem mater omnium,

    yea, the parent of all evil, id. Leg. 1, 17, 47; id. N. D. 2, 22, 58:

    docet ratio mathematicorum, luna quantum absit a proxumā Mercurii stellā, multo autem longius a Veneris,

    id. Div. 2, 43, 91.—
    6.
    In the syllogism, to introduce the minor proposition (the assumptio or propositio minor; cf. atque, IV. 9., and atqui, II. D.), now, but; but now:

    Aut hoc, aut illud: hoc autem non, igitur illud. Itemque: aut hoc, aut illud: non autem hoc: illud igitur,

    Cic. Top. 14, 56:

    Si lucet, lucet: lucet autem, lucet igitur,

    id. Ac. 2, 30, 96:

    Si dicis te mentiri verumque dicis, mentiris: dicis autem te mentiri verumque dicis: mentiris igitur,

    id. ib.; id. Top. 2, 9; id. Tusc. 5, 16, 47.—
    7.
    Like the Gr. se or sê in adding an emphatic question (freq. in the comic poets), but, indeed.
    a.
    In gen.:

    Quem te autem deum nominem?

    Plaut. As. 3, 3, 126:

    Perii: quid hoc autemst mali?

    Ter. Eun. 5, 7, 5:

    Quī istuc? Quae res te sollicitat autem?

    id. Heaut. 2, 3, 10:

    Quae autem divina? Vigere, sapere, invenire, meminisse,

    Cic. Tusc. 1, 26, 65: Quo modo autem moveri animus ad appetendum potest, si id, quod videtur, non percipitur? pôs sê, id. Ac. 2, 8, 25:

    Quo modo autem tibi placebit JOVEM LAPIDEM jurare, cum scias etc.,

    id. Fam. 7, 12, 2:

    Veni ad Caesarem: quis est autem Caesar?

    Flor. 3, 10, 11.—So in exclamations:

    Quantā delectatione autem adficerer, cum etc.,

    Cic. Tusc. 1, 41, 98.—
    b.
    In questions implying rebuke, reproach: Ba. Metuo credere. Ps. Credere autem? eho, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 70: Th. Ego non tangam meam? Ch. Tuam autem, furcifer? yours do you say? yours indeed! Ter. Eun. 4, 7, 28.—
    c.
    In a question where a correction is made: Num quis testis Postumum appellavit? testis autem? ( witness did I say?) num accusator? Cic. Rab. Post. 5, 10:

    Alio me vocat numerosa gloria tua: alio autem? quasi vero etc.,

    Plin. Pan. 28:

    Quid tandem isti mali in tam tenerā insulā non fecissent? non fecissent autem? imo quid ante adventum meum non fecerunt?

    Cic. Att. 6, 2; 5, 13; 7, 1: Adimas etiam Hispanias? Et si inde cessero, in Africam transcendes. Transcendes autem dico? Liv. 21, 44, 7 Weissenb.—
    8.
    And in questions sed autem are sometimes both used, especially by the comic poets, but indeed, but now, like the Gr. alla—se Alla pou se boulei kathezomenoi anagnômen; Plat. Phaedr. 228 E.):

    Sed autem quid si hanc hinc apstulerit quispiam Sacram urnam Veneris?

    Plaut. Rud. 2, 5, 15;

    and separated: Sed quid haec hic autem tam diu ante aedīs stetit?

    id. Truc. 2, 3, 14:

    Attat Phaedriae Pater venit. Sed quid pertimui autem, belua?

    Ter. Phorm. 4, 2, 11: Sed quid ego haec autem nequiquam ingrata revolvo? * Verg. A. 2, 101.—Once ast autem: ast autem tenui [p. 212] quae candent lumine Phatnae, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 1170 P. (IV. 2, p. 555 Orell.).—
    9.
    With interjections:

    Heia autem inimicos!

    Plaut. Am. 3, 2, 20:

    Ecce autem litigium,

    but lo! id. Men. 5, 2, 34; so id. Curc. 1, 2, 41; id. Most. 2, 1, 35; id. Mil. 2, 2, 48; id. Most. 3, 1, 131; 3, 1, 146:

    Ecce autem alterum,

    Ter. Eun. 2, 3, 6 Ruhnk.:

    Ecce autem subitum divortium,

    Cic. Clu. 5, 14; so id. Verr. 2, 5, 34; id. Leg. 1, 2, 5; id. Rep. 1, 35, 55; id. Or. 9, 30:

    Ecce autem aliud minus dubium,

    Liv. 7, 35, 10:

    Eccere autem capite nutat,

    Plaut. Mil. 2, 2, 52; so id. Pers. 2, 4, 29:

    eccui autem non proditur [revertenti]?

    Cic. Mur. 33, 68.
    In good prose writers autem is usu.
    placed after the first word of a clause; but if several words, a subst. and prep., the verb esse with the predicate, a word with a negative, etc., together form one idea, then autem stands after the second or third word. But the poets, especially the comic poets, allow themselves greater liberty, and sometimes place this particle, without any necessity in the nature of the clause, in the third, fourth, or fifth place; but autem is never found in good writers at the beginning of a clause or sentence; cf. Quint. 1, 5, 39. See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 558-588.

    Lewis & Short latin dictionary > autem

  • 11 cedo

    1.
    cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. and a. [perh. for cecado, redupl. from cado], to go, i. e. to be in motion, move, walk, go along.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit. (rare, and only poet.: for which, in the common lang., incedo);

    candidatus cedit hic mastigia,

    Plaut. Cas. 2, 8, 10:

    non prorsus, verum transvorsus cedit, quasi cancer,

    id. Ps. 4, 1, 45; cf. id. ib. 1, 3, 74; Hor. S. 2, 1, 65.—More freq.,
    B.
    Trop.
    1.
    Like ire, to have some result, to eventuate, happen, result, turn out, to work; and, acc. to its connection, to turn out well or ill, to succeed or fail:

    gesta quae prospere ei cesserunt,

    Nep. Timoth. 4, 6; Sall. C. 26, 5; Tac. A. 1, 28:

    cetera secundum eventum proelii cessura,

    id. H. 3, 70; Suet. Aug. 91; Gell. 4, 5, 4:

    bene,

    Hor. S. 2, 1, 31; Ov. M. 8, 862; Plin. Pan. 44 fin.:

    optime,

    Quint. 10, 7, 14:

    male,

    Hor. S. 2, 1, 31; and:

    male alicui,

    Ov. M. 10, 80; Suet. Claud. 26; cf. Verg. A. 12, 148; Quint. 10, 2, 16:

    utcumque cesserit,

    Curt. 7, 4, 16; cf. Suet. Calig. 53; Tac. Agr. 18:

    parum,

    Suet. Claud. 34:

    opinione tardius,

    id. Ner. 33:

    pro bono,

    id. Tit. 7:

    in vanum (labor),

    Sen. Hippol. 183. —
    2.
    Cedere pro aliquā re, to be equivalent to, to go for something, to be the price of:

    oves, quae non peperint, binae pro singulis in fructu cedent,

    Cato, R. R. 150, 2; Col. 12, 14; Tac. G. 14; Pall. Sept. 1, 4.—
    II.
    In partic.
    A.
    In respect to the terminus a quo.
    1.
    To go from somewhere, to remove, withdraw, go away from, depart, retire (freq. and class.):

    cedunt de caelo corpora avium,

    Enn. Ann. 96 Vahl.:

    quia postremus cedis,

    Plaut. Men. 5, 7, 29:

    ego cedam atque abibo,

    Cic. Mil. 34, 93:

    cedens carinā,

    Cat. 64, 249; cf. id. 64, 53:

    quoquam,

    Lucr. 5, 843:

    aliquo sucus de corpore cessit,

    id. 3, 223:

    coma de vertice,

    Cat. 66, 39:

    e toto corpore anima,

    Lucr. 3, 210:

    ex ingratā civitate,

    Cic. Mil. 30, 81:

    e patriā,

    id. Phil. 10, 4, 8:

    patriā,

    id. Mil. 25, 68:

    Italiā,

    id. Phil. 10, 4, 8; Nep. Att. 9, 2; Tac. A. 2, 85 fin.
    b.
    Milit. t. t.:

    de oppidis,

    to abandon, go away from, Cic. Att. 7, 22, 2:

    loco,

    to yield, give up his post, Nep. Chabr. 1, 2; Liv. 2, 47, 3; Tac. G. 6; Suet. Aug. 24 et saep.:

    ex loco,

    Liv. 3, 63, 1:

    ex acie,

    id. 2, 47, 2.—
    c.
    In commercial lang. t. t.: foro, to withdraw from the market, i. e. to give up business, be insolvent, stop payment, Dig. 16, 3, 7, § 2; Sen. Ben. 4, 39, 2; Juv. 11, 50.—So also,
    d.
    Bonis or possessionibus (alicui), to give up or cede one ' s property or interest (in favor of a person):

    alicui hortorum possessione,

    Cic. Mil. 27, 75; so id. Off. 2, 23, 82; cf. Suet. Tib. 10; id. Caes. 72; id. Ner. 35; id. Gram. 11.— Hence of debtors, to make over their property instead of payment; cf. Dig. 42, 3, tit. de cessione bonorum.—
    2.
    Pregn. (cf. abeo, II.), to pass away, disappear; and specif.,
    a.
    Of men, to die:

    vitā,

    Cic. Tusc. 1, 15, 35; Hor. S. 1, 1, 119:

    e vita,

    Cic. Brut. 1, 4; Plin. Pan. 43, 4; cf.

    senatu,

    to withdraw from, Tac. A. 2, 48; 11, 25.—
    b.
    Of time, to pass away, vanish:

    horae quidem cedunt et dies et menses et anni,

    Cic. Sen. 19, 69. —
    c.
    Of other things: pudor ex pectore cessit, Lucil. ap. Non. p. 250, 26:

    memoriā,

    Liv. 2, 33, 9 (for which:

    excedere memoriā,

    Liv. 7, 32, 15; and:

    excedere e memoriā,

    id. 26, 13, 5):

    non Turno fiducia cessit,

    Verg. A. 9, 126:

    cedant curaeque metusque,

    Stat. S. 1, 2, 26 et saep.; cf. cesso.—
    3.
    Trop.: cedere alicui or absol., to yield to one (to his superiority), to give the preference or precedence, give place to, submit to (class.; esp. freq. in the histt., of the weaker party, withdrawing, fleeing from).
    a.
    To yield to, give place to:

    quācumque movemur, (aër) videtur quasi locum dare et cedere,

    Cic. N. D. 2, 33, 83:

    cedebat victa potestas,

    Lucr. 5, 1271:

    ubi vinci necesse est, expedit cedere,

    Quint. 6, 4, 16; 11, 1, 17; 12, 10, 47; cf. Sall. J. 51, 1:

    Viriatho exercitus nostri imperatoresque cesserunt,

    Cic. Off. 2, 11, 40; Nep. Ham. 1, 2; Sall. J. 51, 4; Liv. 2, 10, 7; Tac. A. 1, 56; 4, 51; Suet. Tib. 16 et saep.:

    Pelides cedere nescius,

    Hor. C. 1, 6, 6:

    di, quibus ensis et ignis Cesserunt,

    i. e. who remained unhurt in the destruction of Troy, Ov. M. 15, 862:

    eidem tempori, ejusdem furori, eisdem consulibus, eisdem minis, insidiis, periculis,

    Cic. Sest. 29, 63; so,

    fortunae,

    Sall. C. 34, 2:

    invidiae ingratorum civium,

    Nep. Cim. 3, 2:

    majorum natu auctoritati,

    id. Timoth. 3, 4:

    nocti,

    Liv. 3, 17, 9, and 3, 60, 7; 4, 55, 5; cf. Quint. 5, 11, 9:

    loco iniquo, non hosti cessum,

    Liv. 8, 38, 9:

    oneri,

    Quint. 10, 1, 24:

    vincentibus vitiis,

    id. 8, 3, 45:

    malis,

    Verg. A. 6, 95 et saep.—
    b.
    To yield to in rank, distinction, etc., i. e. to be inferior to:

    cum tibi aetas nostra jam cederet, fascesque summitteret,

    Cic. Brut. 6, 22:

    nullā aliā re nisi immortalitate cedens caelestibus,

    id. N. D. 2, 61, 153:

    neque multum cedebant virtute nostris,

    Caes. B. G. 2, 6; Quint. 1, 6, 36: Picenis cedunt pomis Tiburtia suco;

    Nam facie praestant,

    Hor. S. 2, 4, 70; so,

    anseribus (candore),

    Ov. M. 2, 539:

    laudibus lanificae artis,

    id. ib. 6, 6;

    5, 529: cum in re nullā Agesilao cederet,

    Nep. Chabr. 2, 3; Quint. 10, 1, 108:

    alicui de aliquā re,

    Plin. 35, 10, 36, § 80:

    alicui re per aliquid,

    id. 33, 3, 19, § 59.— Impers.:

    ut non multum Graecis cederetur,

    Cic. Tusc. 1, 3, 5; Liv. 24, 6, 8. —
    c.
    To comply with the wishes, to yield to one:

    cessit auctoritati amplissimi viri vel potius paruit,

    Cic. Lig. 7, 21; cf. Tac. A. 12, 5:

    precibus,

    Cic. Planc. 4, 9:

    cessit tibi blandienti Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15;

    cf,

    id. Ep. 1, 18, 43 sq.; Verg. A. 2, 704; 3, 188; Ov. M. 6, 32; 6, 151; 9, 13;

    9, 16: omnes in unum cedebant,

    Tac. A. 6, 43; 3, 16; cf. id. ib. 12, 10 and 41.—Hence,
    4.
    Act.: cedere (alicui) aliquid = concedere, to grant, concede, allow, give up, yield, permit something to some one:

    permitto aliquid iracundiae tuae, do adulescentiae, cedo amicitiae, tribuo parenti,

    Cic. Sull. 16, 46:

    multa multis de jure suo,

    id. Off. 2, 18, 64:

    currum ei,

    Liv. 45, 39, 2:

    victoriam hosti,

    Just. 32, 4, 7:

    alicui pellicem et regnum,

    id. 10, 2, 3:

    imperium,

    id. 22, 7, 4:

    possessionem,

    Dig. 41, 2, 1:

    in dando et cedendo loco,

    Cic. Brut. 84, 290.—Also with a clause as object, Stat. Th. 1, 704 (but in Hor. Ep. 2, 1, 67, read credit).—And with ut and subj.:

    hac victoriā contenta plebes cessit patribus, ut in praesentiā tribuni crearentur, etc.,

    Liv. 6, 42, 3; Tac. A. 12, 41: non cedere with quominus, Quint. 5, 7, 2.—
    B.
    In respect to the terminus ad quem, to arrive, attain to, come somewhere:

    cedunt, petunt,

    Plaut. Aul. 3, 5, 43:

    ibi ad postremum cedit miles, aes petit,

    id. ib. 3, 5, 52.—
    2.
    Trop.:

    hoc cedere ad factum volo,

    come to its execution, Plaut. Capt. 2, 2, 102.—
    C.
    Cedere alicui or in aliquem, to come to, fall ( as a possession) to one, to fall to his lot or share, [p. 308] accrue:

    ut is quaestus huic cederet,

    Cic. Verr. 2, 2, 70, § 170:

    captiva corpora Romanis cessere,

    Liv. 31, 46, 16:

    nolle ominari quae captae urbi cessura forent,

    id. 23, 43, 14; Verg. A. 3, 297; 3, 333; 12, 17; 12, 183; Hor. C. 3, 20, 7; Ov. M. 5, 368; 4, 533:

    undae cesserunt piscibus habitandae,

    id. ib. 1, 74 al.:

    alicui in usum,

    Hor. S. 2, 2, 134:

    Lepidi atque Antonii arma in Augustum cessere,

    Tac. A. 1, 1; so id. H. 3, 83; id. Agr. 5; id. A. 2, 23:

    aurum ex hostibus captum in paucorum praedam cessisse,

    Liv. 6, 14, 12; Curt. 7, 6, 16; Tac. A. 15, 45; for which: cedere praedae (dat.) alicujus, Liv. 43, 19, 12; and:

    praeda cedit alicui,

    Hor. C. 3, 20, 7:

    ab Tullo res omnis Albana in Romanum cesserit imperium,

    Liv. 1, 52, 2; Hor. Ep. 2, 2, 174:

    in dicionem M. Antonii provinciae cesserant,

    Tac. H. 5, 9.—
    D.
    Cedere in aliquid, like abire in aliquid (v. abeo, II.), to be changed or to pass into something, to be equivalent to or become something:

    poena in vicem fidei cesserat,

    Liv. 6, 34, 2; cf.:

    temeritas in gloriam cesserat,

    Curt. 3, 6, 18; Plin. 35, 10, 36, § 91; Tac. H. 2, 59 fin.; id. G. 36; Plin. Pan. 83, 4:

    in proverbium,

    Plin. 23, 1, 23, § 42:

    in exemplorum locum,

    Quint. 5, 11, 36.—Hence, * cēdenter, adv. of the part. pres. cedens (not used as P. a.), by yielding, Cael. Aur. Acut. 3, 16, 129.
    2.
    cĕdo, old imperat. form, whose contr. plur. is cette (cf. Prob. II. p. 1486 P.; Non. p. 84, 31 sq.) [compounded of the particle -ce and the root da-; v. 1. do], hither with it! here! give! tell, say (implying great haste, familiarity, authority, and so differing from praebe, dic, etc.); cf. Key, § 731.
    I.
    In gen., hither with it, give or bring here.
    (α).
    With acc.:

    cette manus vestras measque accipite,

    Enn. Trag. 320 Vahl.:

    cedo aquam manibus,

    give water! Plaut. Most. 1, 3, 150:

    puerum, Phidippe, mihi cedo: ego alam,

    Ter. Hec. 4, 4, 86:

    tuam mi dexteram,

    Plaut. Curc. 2, 3, 28; so Ter. Heaut. 3, 1, 84; and:

    cette dextras,

    Plaut. Merc. 5, 4, 4:

    senem,

    bring hither the old man, Ter. Phorm. 2, 2, 7:

    convivas,

    Plaut. Ps. 3, 2, 101:

    quemvis arbitrum,

    Ter. Ad. 1, 2, 43: eum aliquis cette in conspectum, Att. ap. Non. p. 85, 1:

    cedo illum,

    Phaedr. 5, 2, 6.—
    (β).
    Absol.: Al. En pateram tibi: eccam. Am. Cedo mi, Plaut. Am. 2, 2, 146. —
    II.
    Esp.
    A.
    Let us hear, tell, out with it:

    age, age, cedo istuc tuom consilium: quid id est?

    Ter. Heaut. 2, 3, 91:

    unum cedo auctorem tui facti, unius profer exemplum,

    Cic. Verr 2, 5, 26, § 67:

    cedo mihi unum, qui, etc.,

    id. ib. 2, 3, 12, § 29: cedo, si vos in eo loco essetis, quid aliud fecissetis? Cato ap. Quint. 9, 2, 21: cedo, cujum puerum hic apposuisti? dic mihi. Ter. And. 4, 4, 24; cf. Naev. ap. Cic. Sen. 6, 20; Ter. Eun. 1, 2, 82; Pac. ap. Non. p. 85, 6; Cic. Part. Or. 1, 3:

    cedo igitur, quid faciam,

    Ter. And. 2, 3, 9; cf. Cic. Div. 2, 71, 146; id. Verr. 2, 2, 43, § 106: cedo, si conata peregit, tell how, if, etc., Juv. 13, 210; so id. 6, 504.—With dum:

    cedo dum, en unquam audisti, etc.?

    Ter. Phorm. 2, 2, 15.—
    B.
    In respect to action, cedo = fac, ut, grant that, let me:

    cedo ut bibam,

    Plaut. Most. 2, 1, 26:

    cedo ut inspiciam,

    id. Curc. 5, 2, 54:

    ego, statim, cedo, inquam si quid ab Attico,

    Cic. Att. 16, 13, a, 1.—
    C.
    For calling attention, lo! behold! well! cedo mihi leges Atinias, Furias, Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109:

    cedo mihi ipsius Verris testimonium,

    id. ib. 2, 1, 33, § 84; id. N. D. 1, 27, 75; cf. id. Brut. 86, 295; id. Sest. 50, 108:

    haec cedo ut admoveam templis, et farre litabo,

    Pers. 2, 75:

    cedo experiamur,

    App. Mag. p. 298, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > cedo

  • 12 cessatio

    cessātĭo, ōnis, f. [cesso].
    I.
    A tarrying, delaying:

    non datur cessatio,

    Plaut. Poen. 4, 2, 103.—Hence,
    II.
    Inactivity, idling, cessation, omission, idleness:

    furtum cessationis quaerere,

    Q. Cic. Fam. 16, 26, 2:

    cessatio libera atque otiosa,

    Cic. Leg. 1, 3, 10 Orell. N. cr.:

    pugnae,

    Gell. 1, 25, 8:

    Epicurus nihil cessatione melius existimat... deum sic feriatum volumus cessatione torpere, etc.,

    Cic. N. D. 1, 36, 102; 1, 37, 102.—

    So in jurid. lang.,

    a punishable delay, Dig. 37, 2, 6.—And of ground, a lying fallow, Col. 2, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > cessatio

  • 13 cessim

    cessim ( cossim), adv. [cesso; cf. coxim], bending or turning in; hence, also, turned backwards, backwards (mostly anteand post-class.): cum domum ab Ilio cessim revertero, Varr. ap. Non. p. 247, 26;

    p. 276, 9: cessim ire,

    Dig. 9, 2, 52, § 2; Just. 2, 12, 7: lagena orificio cessim ( obliquely) dehiscente patescens, App. M. 2, p. 121, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > cessim

  • 14 concesso

    con-cesso, āvi, 1, v. a., to cease, leave off, desist (ante- and post-class., and very rare):

    lavari aut fricari,

    Plaut. Poen. 1, 2, 9:

    quid ego hic properans concesso pedibus, linguā largior?

    id. As. 2, 2, 24; Front. Ep. ad M. Antonin. Aug. 1, 2.—Of things as subjects:

    concessavit praeceptum,

    Tert. Fug. Pers. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > concesso

  • 15 cunctor

    cunctor (in many MSS. and edd. also contor), ātus, 1 (archaic inf. cunctarier, Lucr. 3, 67), v. dep. [cf. Sanscr. çank, to be anxious; Gr. oknos], to delay action (from deliberation or indolence), to linger, loiter, hesitate, doubt (freq. and class.); constr. absol., with the inf. or a subj.-clause.
    I.
    Of personal subjects.
    (α).
    Absol., so the verse of Ennius upon the dictator Q. Fab. Maximus Cunctator: unus homo nobis cunctando restituit rem, Enn. ap. Cic. Off. 1, 24, 84 (Ann. v. 313 Vahl.; also cited Cic. Sen. 4, 10; id. Att. 2, 19, 2; Liv. 30, 26, 9);

    imitated by Verg., A. 6, 846,

    Ov. F. 2, 242 (the idea contained in cunctando is expressed by sedendo, Varr. R. R. 1, 2, 2; cf.:

    sedendo et cunctando bellum gerebat,

    Liv. 22, 24, 10;

    and by non pugnando,

    Plin. 22, 5, 5, § 10):

    assequor omnia si propero, si cunctor amitto,

    Cic. Att. 10, 8, 5:

    an etiam tunc quiesceretis, cunctaremini, timeretis?

    id. Sest. 38, 81; cf.:

    ne quis cesset... qui cunctatus fuerit, etc.,

    Liv. 35, 35, 17, and v. cesso:

    nostris militibus cunctantibus, Desilite, inquit, etc.,

    Caes. B. G. 4, 25:

    alius alium exspectantes cunctamini,

    Sall. C. 52, 28; Ov. M. 8, 753 et saep.:

    in vitā cunctatur et haeret,

    Lucr. 3, 407; cf. Cic. Tusc. 1, 46, 111:

    inter metum et iram cunctatus,

    Tac. A. 2, 66:

    ille inter pudorem et iram cunctatus,

    id. ib. 14, 49:

    cunctante ad ea Mithridate,

    id. ib. 12, 46:

    ut ad laborem capessendum nihil cunctentur,

    Gell. 2, 29, 12.— Impers. pass.:

    nec cunctatum apud latera,

    Tac. A. 3, 46:

    non esse cunctandum,

    Cic. Fam. 1, 7, 5:

    non cunctandum neque cessandum esse,

    Liv. 35, 18, 8.—
    (β).
    With inf.:

    non est cunctandum profiteri, hunc, etc.,

    Cic. Univ. 3 fin.:

    utrisque cunctantibus periculum summae rerum facere,

    Liv. 25, 39, 18; 31, 7, 5:

    ne cunctetur ipse propius accedere,

    Sall. C. 44, 6; id. J. 13, 6; Col. 8, 15 fin.; Suet. Caes. 70; id. Vesp. 16:

    ne cunctaretur Agrippam morte adficere,

    Tac. A. 1, 6.—
    (γ).
    With rel.-clause (rare):

    vos cunctamini etiam nunc, quid faciatis?

    Sall. C. 52, 25:

    diu cunctatus an, etc.,

    Suet. Caes. 81; id. Aug. 8:

    primum cunctati, utrumne... an, etc.,

    id. Caes. 80:

    non cunctandum existimavit quin, etc.,

    Caes. B. G. 3, 23 fin.
    II.
    Poet. transf., of things as subjects:

    tardum cunctatur olivum,

    runs slowly, Lucr. 2, 392:

    refrigescit cunctando plaga,

    id. 4, 703:

    turpis contemptus et acris egestas... videntur cunctarier,

    id. 3, 67; cf.:

    cunctatur et amnis Rauca sonans revocatque pedem Tiberinus ab alto,

    Verg. A. 9, 124.—Hence, cunctans, antis, P. a., delaying, lingering, dilatory, slow, tardy.
    1.
    Of persons (post-Aug. and rare):

    erat cunctantior cautiorque,

    Plin. Ep. 9, 13, 6; cf. id. ib. 2, 16, 4:

    ad dimicandum cunctantior,

    Suet. Caes. 60; cf.:

    familia cunctans ad opera,

    Col. 11, 1, 14:

    naturā ac senectā cunctantior,

    Tac. H. 3, 4.—With acc. respect.:

    alternos aegro cunctantem poplite gressus,

    Val. Fl. 2, 93.—
    2.
    Of things, tenacious, tough, slow, resisting, etc. ( poet. and rare):

    mellis cunctantior actus,

    Lucr. 3, 193:

    corripit Aeneas extemplo avidusque refringit Cunctantem (ramum),

    Verg. A. 6, 211:

    glaebas cunctantis exspecta,

    id. G. 2, 236:

    corda viri,

    Val. Fl. 3, 693:

    ira,

    Stat. Th. 5, 680.— Adv.: cunctanter, slowly, with delay (rare), Liv. 1, 36, 4; 10, 4, 8; Tac. H. 2, 52 al.— Comp., Suet. Galb. 12; id. Caes. 19; Tac. A. 1, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctor

  • 16 D

    D, d (n. indecl., sometimes f. sc. littera), the flat dental mute, corresponding in character and sound to the English d and the Greek D, was the fourth letter of the Latin alphabet, and was called de: Ter. Maur. p. 2385 P., Auson. Idyll. 12, de Litt. Monos. 14. But at the end of a syllable, or after another consonant, its sound was sharpened, so that the grammarians often discuss the question whether d or t should be written, especially in conjunctions and prepositions. Illa quoque servata est a multis differentia, ut ad cum esset praepositio, d litteram, cum autem conjunctio, t acciperet (Quint. 1, 7, 5; cf. id. 1, 4, 16). Hence we may infer that some disputed this distinction, and that the sounds of ad and at must at least have been very similar (cf. also Terent. Scaur. p. 2250, Vel. Long. p. 2230 sq., Cassiod. p. 2287, 2291). Thus also aput, it, quit, quot, aliut, set, haut are found for apud, id, quid, quod, aliud, sed, haud. It would appear from the remarks of these authors that the last two words in particular, having a proclitic character, while they distinctly retained the d sound before an initial vowel in the following word, were pronounced before a consonant almost as set, haut (Mar. Vict. p. 2462 P., Vel. Long. l. l. v. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.). The use of t for d in the middle of a word, as Alexenter for Alexander, atnato for adnato, is very rare (cf. Wordsworth, Fragm. p. 486 sq.). On the other hand, the use of d for t, which sometimes appears in MSS. and inscrr., as ed, capud, essed, inquid (all of which occur in the Cod. palimps. of Cic. Rep.), adque, quodannis, sicud, etc., fecid, reliquid, etc. (all in inscriptions after the Augustan period), is to be ascribed to a later phonetic softening (cf. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.).
    II.
    As an initial, the letter d, in pure Latin words, suffers only a vowel after it; the single consonantal compound dr being found only in borrowed words, such as drama, Drusus, Druidae, etc., and in the two onomatopees drenso and drindio. Accordingly, the d of the initial dv, from du, was rejected, and the remaining v either retained unaltered (as in v iginti for du iginti; cf. triginta) or changed into b (as in b ellum, b is, b onus, for du ellum, du is, du onus; v. those words and the letter B). So too in and after the 4th century A.D., di before vowels was pronounced like j (cf. J ovis for Dj ovis, and J anus for Di anus); and hence, as the Greek di ( di) passed into dz, i. e. z (as in z a for d ia, and z eta for di aeta), we sometimes find the same name written in two or three ways, as Diabolenus, Jabolenus, Zabolenus; Jadera, Diadora, Zara. In many Greek words, however, which originally began with a y sound, d was prefixed by an instinctive effort to avoid a disagreeable utterance, just as in English the initial j has regularly assumed the sound of dj: thus Gr. zugon, i. e. diugon = L. jugum; and in such cases the d sound has been prefixed in Greek, not lost in Latin and other languages (v. Curt. Griech. Etym. p. 608 sq.).b. As a medial, d before most consonants undergoes assimilation; v. ad, no. II.; assum, init., and cf. iccirco, quippiam, quicquam, for idcirco, quidpiam, quidquam; and in contractions like cette from cedite, pelluviae from pediluviae, sella from sedela. In contractions, however, the d is sometimes dropped and a compensation effected by lengthening the preceding vowel, as scāla for scand-la. D before endings which begin with s was suppressed, as pes from ped-s, lapis from lapid-s, frons from frond-s, rasi from radsi, risi from rid-si, lusi from lud-si, clausi from claud-si; but in the second and third roots of cedo, and in the third roots of some other verbs, d is assimilated, as cessi, cessum, fossum, etc. D is also omitted before s in composition when another consonant follows the s, as ascendo, aspicio, asto, astringo, and so also before the nasal gn in agnatus, agnitus, and agnosco, from gnatus, etc.: but in other combinations it is assimilated, as assentio, acclamo, accresco; affligo, affrico; agglomero, aggrego; applico, approbo, etc. In tentum, from tendo, d is dropped to avoid the combination ndt or ntt, since euphony forbids a consonant to be doubled after another.g. Final d stood only in ad, apud, sed, and in the neuter pronouns quid, quod, illud, istud, and aliud, anciently alid. Otherwise, the ending d was considered barbarous, Prisc. p. 686 P.
    III.
    The letter d represents regularly an original Indo-Germanic d, in Greek d, but which in German becomes z, in Gothic t, and in Anglo-Saxon t: cf. Gr. hêdomai, Sanscr. svad, Germ. süss, Angl.-Sax. svēte (sweet), with Lat. suadeo; domare with Gr. damaô, Germ. zähmen, Eng. tame; domus with demô, timber, O. H. Germ. zimber; duo with duô, zwei, two. But it is also interchanged with other sounds, and thus sometimes represents—
    1.
    An original t: mendax from mentior; quadraginta, quadra, etc., from quatuor.—
    2.
    An original r: ar and ad; apur or apor and apud; meridies and medidies, audio and auris; cf. arbiter, from ad-beto; arcesso for ad-cesso.—
    3.
    An original l: adeps, Gr. aleipha; dacrima and lacrima, dingua and lingua; cf. on the contrary, olere for odere, consilium and considere, Ulixes from Odusseus (v. Corss. Ausspr. 1, 223).—
    4.
    An original s: Claudius, from the Sabine Clausus, medius and misos; and, on the contrary, rosa and rhodon. —
    5.
    A Greek th: fides, pistis; gaudere, gêtheô; vad-i-monium (from va-d-s, vadis), aethlon.
    IV.
    In the oldest period of the language d was the ending of the ablat. sing. and of the adverbs which were originally ablatives (cf. Ritschl, Neue Plaut. Excur. I.; Brix ad Plaut. Trin. Prol. 10): pu CNANDO, MARID, DICTATORED, IN ALTOD MARID, NAVALED PRAEDAD on the Col. Rostr.; DE SENATVOS SENTENTIAD (thrice) IN OQVOLTOD, IN POPLICOD, IN PREIVATOD, IN COVENTIONID, and the adverbs SVPRAD SCRIPTVM EST (thrice), EXSTRAD QVAM SEI, and even EXSTRAD VRBEM, in S. C. de Bacch. So intra-d, ultra-d, citra-d, contra-d, infra-d, supra-d; contro-d, intro-d, etc.; and probably interea-d, postea-d. Here too belongs, no doubt, the adverb FACILVMED, found in the last-mentioned inscription. But this use of the d became antiquated during the 3d century B.C., and is not found at all in any inscription after 186 B. C. Plautus seems to have used or omitted it at will (Ritschl, Neue Plaut. Excurs. p. 18: Corss. Ausspr. 1, 197; 2, 1008).
    2.
    D final was also anciently found—
    a.
    In the accus. sing. of the personal pronouns med, ted, sed: INTER SED CONIOVRASE and INTER SED DEDISE, for inter se conjuravisse and inter se dedisse, in the S. C. de Bacch. This usage was retained, at least as a license of verse, when the next word began with a vowel, even in the time of Plautus. But in the classic period this d no longer appears. —
    b.
    In the imperative mood;

    as estod,

    Fest. p. 230. The Oscan language retained this ending (v. Corss. Ausspr. 1, 206).—
    c.
    In the preposition se-, originally identical with the conjunction sed (it is retained in the compound seditio); also in red-, prod-, antid-, postid-, etc. ( redire, prodire, etc.); and in these words, too, it is a remnant of the ancient characteristic of the ablative (v. Corss. Ausspr. 1, 200 sq.; Roby, Lat. Gr. 1, 49).
    V.
    As an abbreviation, D usually stands for the praenomen Decimus; also for Deus, Divus, Dominus, Decurio, etc.; over epitaphs, D. M. = Diis Manibus; over temple inscriptions, D. O. M. = Deo Optimo Maxumo; in the titles of the later emperors, D. N. = Dominus Noster, and DD. NN. = Domini Nostri. Before dates of letters, D signified dabam, and also dies; hence, a. d. = ante diem; in offerings to the gods, D. D. = dono or donum dedit; D. D. D. = dat, dicat, dedicat, etc. Cf. Orell. Inscr. II. p. 457 sq.
    The Romans denoted the number 500 by D; but the character was then regarded, not as a letter, but as half of the original Tuscan numeral (or CI[C ]) for 1000.

    Lewis & Short latin dictionary > D

  • 17 d

    D, d (n. indecl., sometimes f. sc. littera), the flat dental mute, corresponding in character and sound to the English d and the Greek D, was the fourth letter of the Latin alphabet, and was called de: Ter. Maur. p. 2385 P., Auson. Idyll. 12, de Litt. Monos. 14. But at the end of a syllable, or after another consonant, its sound was sharpened, so that the grammarians often discuss the question whether d or t should be written, especially in conjunctions and prepositions. Illa quoque servata est a multis differentia, ut ad cum esset praepositio, d litteram, cum autem conjunctio, t acciperet (Quint. 1, 7, 5; cf. id. 1, 4, 16). Hence we may infer that some disputed this distinction, and that the sounds of ad and at must at least have been very similar (cf. also Terent. Scaur. p. 2250, Vel. Long. p. 2230 sq., Cassiod. p. 2287, 2291). Thus also aput, it, quit, quot, aliut, set, haut are found for apud, id, quid, quod, aliud, sed, haud. It would appear from the remarks of these authors that the last two words in particular, having a proclitic character, while they distinctly retained the d sound before an initial vowel in the following word, were pronounced before a consonant almost as set, haut (Mar. Vict. p. 2462 P., Vel. Long. l. l. v. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.). The use of t for d in the middle of a word, as Alexenter for Alexander, atnato for adnato, is very rare (cf. Wordsworth, Fragm. p. 486 sq.). On the other hand, the use of d for t, which sometimes appears in MSS. and inscrr., as ed, capud, essed, inquid (all of which occur in the Cod. palimps. of Cic. Rep.), adque, quodannis, sicud, etc., fecid, reliquid, etc. (all in inscriptions after the Augustan period), is to be ascribed to a later phonetic softening (cf. Corss. Ausspr. 1, 191 sq.).
    II.
    As an initial, the letter d, in pure Latin words, suffers only a vowel after it; the single consonantal compound dr being found only in borrowed words, such as drama, Drusus, Druidae, etc., and in the two onomatopees drenso and drindio. Accordingly, the d of the initial dv, from du, was rejected, and the remaining v either retained unaltered (as in v iginti for du iginti; cf. triginta) or changed into b (as in b ellum, b is, b onus, for du ellum, du is, du onus; v. those words and the letter B). So too in and after the 4th century A.D., di before vowels was pronounced like j (cf. J ovis for Dj ovis, and J anus for Di anus); and hence, as the Greek di ( di) passed into dz, i. e. z (as in z a for d ia, and z eta for di aeta), we sometimes find the same name written in two or three ways, as Diabolenus, Jabolenus, Zabolenus; Jadera, Diadora, Zara. In many Greek words, however, which originally began with a y sound, d was prefixed by an instinctive effort to avoid a disagreeable utterance, just as in English the initial j has regularly assumed the sound of dj: thus Gr. zugon, i. e. diugon = L. jugum; and in such cases the d sound has been prefixed in Greek, not lost in Latin and other languages (v. Curt. Griech. Etym. p. 608 sq.).b. As a medial, d before most consonants undergoes assimilation; v. ad, no. II.; assum, init., and cf. iccirco, quippiam, quicquam, for idcirco, quidpiam, quidquam; and in contractions like cette from cedite, pelluviae from pediluviae, sella from sedela. In contractions, however, the d is sometimes dropped and a compensation effected by lengthening the preceding vowel, as scāla for scand-la. D before endings which begin with s was suppressed, as pes from ped-s, lapis from lapid-s, frons from frond-s, rasi from radsi, risi from rid-si, lusi from lud-si, clausi from claud-si; but in the second and third roots of cedo, and in the third roots of some other verbs, d is assimilated, as cessi, cessum, fossum, etc. D is also omitted before s in composition when another consonant follows the s, as ascendo, aspicio, asto, astringo, and so also before the nasal gn in agnatus, agnitus, and agnosco, from gnatus, etc.: but in other combinations it is assimilated, as assentio, acclamo, accresco; affligo, affrico; agglomero, aggrego; applico, approbo, etc. In tentum, from tendo, d is dropped to avoid the combination ndt or ntt, since euphony forbids a consonant to be doubled after another.g. Final d stood only in ad, apud, sed, and in the neuter pronouns quid, quod, illud, istud, and aliud, anciently alid. Otherwise, the ending d was considered barbarous, Prisc. p. 686 P.
    III.
    The letter d represents regularly an original Indo-Germanic d, in Greek d, but which in German becomes z, in Gothic t, and in Anglo-Saxon t: cf. Gr. hêdomai, Sanscr. svad, Germ. süss, Angl.-Sax. svēte (sweet), with Lat. suadeo; domare with Gr. damaô, Germ. zähmen, Eng. tame; domus with demô, timber, O. H. Germ. zimber; duo with duô, zwei, two. But it is also interchanged with other sounds, and thus sometimes represents—
    1.
    An original t: mendax from mentior; quadraginta, quadra, etc., from quatuor.—
    2.
    An original r: ar and ad; apur or apor and apud; meridies and medidies, audio and auris; cf. arbiter, from ad-beto; arcesso for ad-cesso.—
    3.
    An original l: adeps, Gr. aleipha; dacrima and lacrima, dingua and lingua; cf. on the contrary, olere for odere, consilium and considere, Ulixes from Odusseus (v. Corss. Ausspr. 1, 223).—
    4.
    An original s: Claudius, from the Sabine Clausus, medius and misos; and, on the contrary, rosa and rhodon. —
    5.
    A Greek th: fides, pistis; gaudere, gêtheô; vad-i-monium (from va-d-s, vadis), aethlon.
    IV.
    In the oldest period of the language d was the ending of the ablat. sing. and of the adverbs which were originally ablatives (cf. Ritschl, Neue Plaut. Excur. I.; Brix ad Plaut. Trin. Prol. 10): pu CNANDO, MARID, DICTATORED, IN ALTOD MARID, NAVALED PRAEDAD on the Col. Rostr.; DE SENATVOS SENTENTIAD (thrice) IN OQVOLTOD, IN POPLICOD, IN PREIVATOD, IN COVENTIONID, and the adverbs SVPRAD SCRIPTVM EST (thrice), EXSTRAD QVAM SEI, and even EXSTRAD VRBEM, in S. C. de Bacch. So intra-d, ultra-d, citra-d, contra-d, infra-d, supra-d; contro-d, intro-d, etc.; and probably interea-d, postea-d. Here too belongs, no doubt, the adverb FACILVMED, found in the last-mentioned inscription. But this use of the d became antiquated during the 3d century B.C., and is not found at all in any inscription after 186 B. C. Plautus seems to have used or omitted it at will (Ritschl, Neue Plaut. Excurs. p. 18: Corss. Ausspr. 1, 197; 2, 1008).
    2.
    D final was also anciently found—
    a.
    In the accus. sing. of the personal pronouns med, ted, sed: INTER SED CONIOVRASE and INTER SED DEDISE, for inter se conjuravisse and inter se dedisse, in the S. C. de Bacch. This usage was retained, at least as a license of verse, when the next word began with a vowel, even in the time of Plautus. But in the classic period this d no longer appears. —
    b.
    In the imperative mood;

    as estod,

    Fest. p. 230. The Oscan language retained this ending (v. Corss. Ausspr. 1, 206).—
    c.
    In the preposition se-, originally identical with the conjunction sed (it is retained in the compound seditio); also in red-, prod-, antid-, postid-, etc. ( redire, prodire, etc.); and in these words, too, it is a remnant of the ancient characteristic of the ablative (v. Corss. Ausspr. 1, 200 sq.; Roby, Lat. Gr. 1, 49).
    V.
    As an abbreviation, D usually stands for the praenomen Decimus; also for Deus, Divus, Dominus, Decurio, etc.; over epitaphs, D. M. = Diis Manibus; over temple inscriptions, D. O. M. = Deo Optimo Maxumo; in the titles of the later emperors, D. N. = Dominus Noster, and DD. NN. = Domini Nostri. Before dates of letters, D signified dabam, and also dies; hence, a. d. = ante diem; in offerings to the gods, D. D. = dono or donum dedit; D. D. D. = dat, dicat, dedicat, etc. Cf. Orell. Inscr. II. p. 457 sq.
    The Romans denoted the number 500 by D; but the character was then regarded, not as a letter, but as half of the original Tuscan numeral (or CI[C ]) for 1000.

    Lewis & Short latin dictionary > d

  • 18 desino

    dē-sĭno, sĭi (rarely īvi, Sol. 35, 4, v. Neue, Form. II. 404; also, sync. perf.:

    desit,

    Mart. 6, 26, 3:

    desisse,

    Cic. Fam. 9, 24, 2; Suet. Ner. 33; 46; Gell. 15, 16, 2:

    desissem, Catull. 36, 5 al.: DESI, dissyl.,

    Inscr. Orell. 71), sĭtum, 3, v. a. and n.—Prop., to put or set down; hence, to leave off, give over, cease, desist (opp. coepi, the construction of which it for the most part follows; cf. for syn.: cesso, cunctor, tergiversor, defugio, haesito, moror, tardor; desisto, omitto, intermitto, praetermitto, praetereo, etc.).
    I.
    Act.
    (α).
    With inf. act.:

    illud jam mirari desino,

    Cic. de Or. 2, 14, 59:

    te uti teste,

    id. Rep. 1, 39:

    commemorare eos,

    id. ib. 1, 1:

    amare,

    Plaut. Bac. 1, 1, 67:

    lacessere,

    Ter. Eun. prol. 16:

    maledicere,

    id. And. prol. 22: de compositione loqui, *Caes. B. C. 3, 19 fin. et saep.—Less freq.,
    (β).
    with inf. pass.:

    ubi ipsi Desierunt vorti,

    Lucr. 4, 403:

    moveri,

    Cic. Rep. 6, 25:

    fieri,

    id. Att. 1, 19, 9:

    cerni,

    Quint. 8, 5, 29:

    quaeri ab eo,

    id. 11, 3, 6:

    inquiri,

    Ov. M. 6, 616 al. —
    (γ).
    With acc. (mostly poet.):

    artem,

    Cic. Fam. 7, 1, 4; Suet. Tib. 36; Gell. 15, 16, 2:

    seditionem,

    id. 2, 12, 3:

    versus,

    Verg. E. 8, 61; cf.

    plura,

    id. ib. 5, 19;

    9, 66: Titania bella,

    Sil. 12, 725: lugubres voces, Ap. Mag. 5, p.170 al.—
    B.
    Pass. (usually in the tempp. perff.):

    veteres orationes a plerisque legi sunt desitae,

    Cic. Brut. 32, 123; cf. id. Off. 2, 8, 27; and:

    Persei numquam desitum celebrari nomen,

    Liv. 42, 49:

    censores creari desitos,

    Suet. Aug. 37:

    sermone abhinc multis annis jam desito,

    Gell. 1, 10, 2:

    nectier postea desitum,

    Cic. Rep. 2, 34; cf. id. Fin. 2, 13, 43: coeptum per eos qui volebant, desitum est per hunc, qui decessit, id. Cornel. Fragm. ap. Prisc. p. 809 P.— In the pres.:

    tunc bene desinitur,

    Ov. A. A. 1, 411.—
    II.
    Neutr., to cease, stop, end, close (not freq. till after the Aug. period).
    A.
    In gen.:' omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere, Sall. J. 83, 2:

    ferrea primum desinet gens,

    Verg. E. 4, 9:

    desierant imbres,

    Ov. M. 5, 285:

    desinat ira,

    id. H. 3, 89:

    cetera, fragilia et caduca occidunt desinuntque,

    perish, Plin. Ep. 2, 10, 4 et saep.:

    cauda desinit in piscem,

    Ov. M. 4, 727; cf. Hor. A. P. 4; Verg. A. 10, 211; Sen. Ep. 92, 10; 24, 26: Plin. 8, 33, 51, § 121:

    (gemma) ad vini colorem accedens, prius quam eum degustet, in viola desinit fulgor,

    Plin. 37, 9, 40, § 121:

    Pyrenaeus desinens,

    i. e. their extreme end, Flor. 4, 12, 46.—
    A.
    With abl. and in:

    in quo desinimus,

    Ov. M. 8, 597; or abl. alone:

    desine quaeso communibus locis,

    Cic. Ac. 2, 25, 80.—With gen., poet. (like the Gr. pauein and lêgein):

    querelarum,

    Hor. Od. 2, 9, 17:

    irae,

    Sil. 10, 84.— Absol.: Mi. Ah! pergisne? De. Jam jam desino, Ter. Ad. 5, 3, 67:

    ut incipiendi (sc. sermonem) ratio fuerit, ita sit desinendi modus,

    Cic. Off. 1, 37 fin.;

    so opp. incipere,

    Quint. 9, 2, 19; 11, 3, 35:

    quo ex genere coeperis translationes, hoc desinas,

    id. 8, 6, 50: cantasse eum publice Oedipodem exsulem atque in hoc desisse versu: Thanein m anôige, etc., Suet. Ner. 46 fin.:

    a praeceptis incipio, desino in exemplis,

    Sen. Cons. ad Marc. 2, 1.—In colloq. lang. desine sometimes like the Gr. paue (cf. Lidd. and Scott, under pauô, no. II.), leave off! give over! stop! be still! etc.: Ba. Heu, heu, heu! Ps. Desine, Plaut. Ps. 5, 2, 51; so Ter. And. 5, 6, 8; id. Eun. 2, 3, 56 al. —
    B.
    Esp., in rhetor., of the close of a period, to end, close:

    illa, quae similiter desinunt, etc.,

    Cic. de Or. 3, 54; cf. Quint. 9, 3, 79; 9, 4, 42 et saep.; cf. cado, no. II.

    Lewis & Short latin dictionary > desino

  • 19 impertio

    impertio ( inp-; also impartio, Liv. 38, 36), īvi or ĭi, ītum (old fut. impertibis, Nov. ap. Non. 27, 33; Com. Fragm. v. 12 Rib.), 4 (also in the dep. form im-pertior; inf. impertiri, Ter. Ad. 3, 2, 22; Verg. Cat. 15; App. M. 3, p. 215 al.), v. a. [in-partio], to share with another, to communicate, bestow, impart a thing (class.; a favorite word of Cic.; cf. communico, participo, partior).—With dat.:

    si quam praestantiam virtutis, ingenii, fortunae consecuti sunt, impertiant ea suis communicentque cum proximis,

    Cic. Lael. 19, 70:

    oneris mei partem nemini impertio,

    id. Sull. 3, 9:

    te exorabo, ut mihi quoque et Catulo tuae suavitatis aliquid impertias,

    id. de Or. 2, 4, 16:

    imperti etiam populo potestatis aliquid,

    id. Rep. 2, 28; id. Fragm. ap. Non. 37, 27:

    si aliquid impertivit tibi sui consilii,

    id. Fam. 5, 2, 9:

    unum diem festum Marcellis,

    id. Verr. 2, 2, 21, § 51:

    dolorem suum nobis,

    id. Att. 2, 23, 2: molestias senectutis suae vestris familiis, id. Fragm. ap. Non. 37, 25 (Rep. 5, 8 Mos.):

    Terentia impertit tibi multam salutem,

    salutes thee heartily, id. Att. 2, 12, 4:

    hominibus indigentibus de re familiari,

    id. Off. 2, 15, 54:

    talem te et nobis impertias,

    wouldst show, id. Rosc. Am. 4, 11:

    a te peto, ut aliquid impertias temporis huic quoque cogitationi,

    id. Att. 9, 11, A, 3:

    tantum temporis huic studio,

    id. Balb. 1, 3:

    aures studiis honestis,

    Tac. A. 14, 21:

    aliquid suorum studiorum philosophiae quoque,

    Cic. Fin. 5, 2, 6: meum laborem hominum periculis sublevandis, id. Mur. 4, 8:

    aliis gaudium suum,

    Liv. 27, 51, 4:

    conjugibus liberisque tam laetum nuntium,

    id. 27, 51, 7.— With ad:

    nihil tuae prudentiae ad salutem meam,

    Cic. Att. 3, 15, 7:

    (ignis) ceteris naturis omnibus salutarem impertit et vitalem calorem,

    id. N. D. 2, 10, 27.—In pass.:

    huic plausus maximi, signa praeterea benevolentiae permulta a bonis impertiuntur,

    Cic. Att. 2, 18, 1:

    viro forti collegae meo laus impertitur,

    id. Cat. 3, 6, 14:

    pro his impertitis oppugnatum patriam nostram veniunt,

    i. e. for these favors, benefits, Liv. 21, 41, 13. — Absol.: quibus potest, impertit, Lucil. ap. Non. 37, 22:

    si quid novisti rectius istis, candidus imperti: si non, his utere mecum,

    Hor. Ep. 1, 6, 68.—
    II.
    Transf.: aliquem aliqua re, to make one a sharer or partaker in any thing, to present him with (very rare;

    not in Cic.): advenientem peregre erum suum Stratippoclem Salva impertit salute Epidicus,

    greets, wishes health, Plaut. Epid. 1, 2, 23:

    Parmenonem suum plurima salute,

    Ter. Eun. 2, 2, 40; cf. Plaut. Ps. 1, 5, 40:

    obsecret, se ut nuntio hoc impertiam,

    id. Stich. 2, 1, 27:

    neque quemquam osculo impertiit, ac ne resalutatione quidem,

    Suet. Ner. 37:

    solos numquam donis impertiendos putavit,

    id. Aug. 25:

    reliquit eum nullo praeter auguralis sacerdotii honore impertitum,

    id. Claud. 4.— Pass.:

    doctrinis, quibus puerilis aetas impertiri debet,

    Nep. Att. 1, 2.— In dep. form:

    cesso eram hoc malo impertiri propere?

    Ter. Ad. 3, 2, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > impertio

  • 20 incessabilis

    incessābĭlis, e, adj. [2. in-cesso], unceasing, incessant (post-class.):

    labor,

    Mart. Cap. 1, 14; Cael. Aur. Tard. 4, 6.— Adv.: in-cessābĭlĭter, incessantly, Mart. Cap. 9, 303; Hier. Ep. 64.

    Lewis & Short latin dictionary > incessabilis

См. также в других словарях:

  • cesso — / tʃɛs:o/ s.m. [der. di cessare, nel sign. ant. di allontanare , cessarsi ritirarsi ]. 1. (pop.) [locale, spec. modesto, in cui si trovano i servizi igienici] ▶◀ bagno, (volg.) cacatoio, gabinetto, latrina, orinatoio, (volg.) pisciatoio, (disus.) …   Enciclopedia Italiana

  • cesso — 1cès·so s.m. CO 1a. colloq., gabinetto, latrina: andare al cesso Sinonimi: bagno, cacatoio, gabinetto, latrina, orinatoio, pisciatoio, ritirata, toilette, vespasiano. 1b. estens., colloq., luogo o cosa sporca o brutta: la tua camera è un cesso,… …   Dizionario italiano

  • cesso — {{hw}}{{cesso}}{{/hw}}s. m. (pop.) Latrina, ritirata …   Enciclopedia di italiano

  • cesso — pl.m. cessi …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • cesso — s. m. 1. (pop.) latrina, ritirata, camerino, gabinetto, bagno, toilette (fr.), water (ingl.), cacatoio (raro, volg.) 2. (est., fam.) bruttone, mostro, cozza (fig.) …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • Quan plau auant la messo, touto la semmano nou cesso —   Traduction: Quand il pleut avant la messe, toute la semaine, elle ne cesse …   Proverbes Gascons

  • Vene — Ve̱ne [aus lat. vena, Gen.: venae = Blutader] w; , n, in fachspr. Fügungen: Ve̱na, Mehrz.: Ve̱nae: Blutader, Bezeichnung für diejenigen Blutgefäße, die (mit Ausnahme der vier Lungenvenen) im Gegensatz zu den Arterien sauerstoffarmes, verbrauchtes …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • Nukleus — Nụ|kle|us [aus lat. nucleus, Gen.: nuclei = Kern] m; , ...lei [...le i], in fachspr. Fügungen der anatomischen Nomenklatur: Nụ|cle|us, Mehrz.: ...lei [...le i]: 1) Zellkern (Biol.). 2) Nervenkern, Anhäufung von Nervenzellen bestimmter Funktion… …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • Laurent Alexandre Laissac — Pour les articles homonymes, voir Laissac (homonymie). Alexandre Laissac …   Wikipédia en Français

  • cessare — [lat. cessare, frequent. di cedĕre cedere , supino cessum ] (io cèsso, ecc.). ■ v. intr. (aus. essere nel sign. 1, avere nel sign. 2) 1. [assol., con sogg. inanimato, avere termine (generalm. con la possibilità di ricominciare): il rumore cessò d …   Enciclopedia Italiana

  • latrina — s.f. [dal lat. latrina, da lavatrina, der. di lavare lavare ]. 1. (disus.) [locale con impianto igienico, spec. a uso pubblico] ▶◀ bagno, (pop.) cesso, gabinetto, (eufem., non com.) licet, toilette, toletta, [nei treni] ritirata. ‖ water. 2. (fig …   Enciclopedia Italiana

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»