strict

ăpŭd ( apud down to the time of Caesar, Corp. Inscr. I. 30; I. 196; and after 45 B. C. both apud, Inscr. Orell. 206; 818, and aput, ib. 206; 15; 34; another form of apud was apor, Paul. ex Fest. p. 26 Mull. apud, Ritschl, Rib. in Trag. et Com. Rel., Mull. in Lucil., and Dietsch in Sall.; aput, Lachm., Fleck. in Plaut.; both apud and aput, Mull. in Cat. and Rib. in Verg.) [Corssen once regarded apud as connected with apisci, as juxta with jungo, Ausspr. I. p. 335, 1st ed., but afterwards, ib. 2d ed. I. p. 197, he adopted Pott's view, that it was comp. of Sanscr. api, = to, toward, near (Gr. epi), and ad, old form ar, which view the form apor favors, and thus its strict meaning would be on to, unto; v. infra, IV.]; prep. gov. acc., with, at, by, near (regularly with words denoting rest, and primarily of persons, while ad properly designates only direction, motion, extension, etc., and is chiefly used of places; the diff. between apud and penes is given in Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: apud et penes in hoc differunt, quod alterum personam cum loco significat, alterum personam et dominium ac potestatem; v. penes, and cf. Nep. Them. 7, 2: ad ephoros Lacedaemoniorum accessit, penes quos summum imperium erat, atque apud eos (v. infra, I. B. 2. a.) contendit, etc.; and for the difference between ad and apud, cf. Lucil. 9, 58 sq. Mull.: apud se longe alid est, neque idem valet ad se: Intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se; syn.: ad, prope, coram, inter, in with abl.; rare in early Lat.; very freq. in Plaut., less freq. in Ter., seven times in Verg., five times in Juv., three times in Catull., twice in Ov, and once in Hor. and Prop.; never in Tib. or Pers.; very freq. in Cic., the historians, and the Vulg.).

A.. In designating nearness in respect of persons, with, near: apud ipsum adstas, Att. ap. Non. p. 522, 25:

adsum apud te, genitor,

id. ib. p. 522, 32:

alteram (partem) apud me adponito,

Plaut. Trin. 4, 3, 60:

nunc hic apud te servio,

id. Capt. 2, 2, 62:

scriptorum non magnast copia apud me,

Cat. 68, 33 Mull.:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

Advocatum habemus apud Patrem,

ib. 1 Joan. 2, 1:

cum in lecto Crassus esset et apud eum Sulpicius sederet,

Cic. de Or. 2, 3, 12; so id. Pis. 26, and id. Rep. 3, 28.—

Esp.

a.. With a pron. or subst., apud me, te, se, aliquem, etc., with me, in my house, etc., in one's house, at the house of a person; Fr. chez moi, chez vous, chez soi, etc.:

Quis heri apud te? Naev., Com. Rel. p. 9 Rib.: dico eum esse apud me,

Plaut. Capt. 3, 2, 15; 4, 2, 73:

hic apud me hortum confodere jussi,

id. Aul. 2, 2, 66:

si commodumst, apud me, sis, volo,

Ter. Heaut. 1, 1, 110:

condixerant cenam apud me, Turp., Com. Rel. p. 108 Rib.: quid nunc virgo? Nempe apud test?

Plaut. Trin. 1, 2, 159:

Quid sibi volunt homines isti apud te?

Vulg. Num. 22, 9; ib. Matt. 26, 18:

cenabis bene apud me,

Cat. 13, 1:

apud me habitavit,

Cic. Clu. 33; id. Verr. 4, 111; 5, 77:

apud te cenavit,

id. Div. in Caecil. 58; id. Verr. 4, 49; id. Cael. 26; id. Deiot. 32:

in curia posita potius quam rure apud te, Titin., Com. Rel. p. 142 Rib.: mane apud me etiam hodie,

Vulg. Jud. 19, 9:

tenet intus apud se,

Lucil. 9, 59 Mull.:

Pompeius petiit, ut secum et apud se essem cotidie,

Cic. Att. 5, 6:

apud se fecit manere,

Vulg. Jud. 19, 7; ib. Luc. 11, 37:

de gladiis, quae apud ipsum erant deprehensa,

Cic. Cat. 3, 10:

Cum postridie apud eundem ventum exspectans manerem,

id. Phil. 1, 8:

mansit apud eum quattuor mensibus,

Vulg. Jud. 19, 2; ib. Act. 28, 14:

apud quem deversatus es,

Cic. Verr. 4, 37: apud nympham Calypsonem, Liv. And. ap. Prisc. p. 685 (cf. Hom. Od. 4, 557: Numphês en megaroisi Kalupsous):

habitasti apud Heium Messanae,

Cic. Verr. 4, 18; id. Cael. 51:

Fuisti apud Laecam illa nocte,

id. Cat. 1, 4, 9; id. de Or. 1, 22, 104; id. Att. 1, 8:

apud Ostorium Scapulam epulatur,

Tac. A. 14, 48:

apud Cornelium Primum juxta Velabrum delituit,

id. H. 3, 74; 1, 14:

Factum est, ut moraretur apud Simonem quendam,

Vulg. Act. 9, 43:

invenient hominem apud sororem tuam occultantem se,

Cic. Dom. 83:

qui apud te esset eductus,

id. Quinct. 69:

apud quem erat educatus,

id. Lael. 20, 75:

cum alter ejus filius apud matrem educaretur,

id. Clu. 27:

disciplina C. Cassii, apud quem educatus erat,

Tac. A. 15, 52:

se apud Q. Mucium jus civile didicisse,

id. Or. 30:

apud eosdem magistratus institutus,

Suet. Calig. 24:

servorum manus tamquam apud senem festinantes,

Tac. H. 1, 7:

in convivio apud regem,

id. A. 2, 57: Bene vale;

apud Orcum te videbo,

in the abode of Orcus, Plaut. As. 3, 3, 16:

sacrificasse apud deos, i. e. in templis deorum,

Tac. A. 11, 27:

frater apud Othonem militans,

in the army of Otho, id. H. 2, 26; so,

nec solum apud Caecinam (cognoscebatur id damnum composuisse),

id. ib. 2, 27:

quorum sint legati apud se,

in his camp, Caes. B. G. 4, 8; cf.:

Quos cum apud se in castris Ariovistus conspexisset,

id. ib. 1, 47:

dici hoc potest, Apud portitores eas (litteras) resignatas sibi,

at the custom-house, Plaut. Trin. 3, 3, 64; 3, 3, 80:

Quantillum argenti mihi apud trapezitam siet,

at the banker's, id. Capt. 1, 2, 90:

duo genera materiarum apud rhetoras tractantur, i. e. in scholis rhetorum, as he says just before,

Tac. Or. 35.—Apud me etc. is sometimes added to domi or in aedibus, or interchanges with domi: Me. Ubi namst, quaeso? Ch. Apud me domi, Ter. Heaut. 3, 1, 21:

a me insidias apud me domi positas esse dixerunt,

Cic. Sest. 41:

domi esse apud sese archipiratas dixit duos,

id. Verr. 5, 73; so Vulg. Gen. 27, 15:

quae (signa) cognovi apud istum in aedibus,

Cic. Verr. 1, 50:

esse illa signa domi suae, non esse apud Verrem,

id. ib. 4, 16:

nihil apud hanc lautum, pistor domi nullus,

id. Pis. 67; id. Clu. 165.—Hence,

Trop.: apud se esse, to be at home, i. e. to be in one's senses, be one's self, be sane (only in conversational lang.; most freq. in Ter.; cf. Gr. en heautôi einai, Ar. Vesp. 642; opp. vecors, amens esse, to be out of one's wits, beside one's self; so Gr. phrenôn exestanai, Eur. Or. 1021):

Sumne ego apud me?

Plaut. Mil. 4, 8, 36:

Non sum apud me,

Ter. Phorm. 1, 4, 26, and Afran., Com. Rel, p. 170 Rib.:

Prae iracundia, Menedeme, non sum apud me,

Ter. Heaut. 5, 1, 48:

Vix sum apud me: ita animus commotust metu, spe, gaudio,

id. And. 5, 4, 34:

Num tibi videtur esse apud sese?

id. Hec. 4, 4, 85 (quasi ob amorem meretricis insanus, Don.):

proin tu fac, apud te ut sies,

id. And. 2, 4, 5 (= ut praeparatus sis, Don.); Petr. 129.—

In respect of persons, in whose presence or before whom any thing is done or takes place, esp. of discussions or debates in which the persons have the right of decision (Web. Uebungsch. p. 33), before, in the presence of, = coram, ad.

Of civil or military affairs, before:

cum res agatur apud praetorem populi Romani et apud severissimos judices,

Cic. Arch. 3:

apud eosdem judices reus est factus,

id. Clu. 22, 59:

vis de his judicari apud me?

Vulg. Act. 25, 9:

accusavit fratres suos apud patrem,

ib. Gen. 37, 2; ib. 1 Macc. 7, 6; ib. Joan. 5, 45:

hoc, quod nunc apud pontifices agis,

Cic. Dom. 51; 117:

istud ne apud eum quidem dictatorem quisquam egit isto modo,

id. Lig. 12:

qui hanc causam aliquotiens apud te egit,

id. Quinct. 30; so id. Verr. 2, 100; 3, 114; id. Caecin. 69; id. Sest. 120:

(populus Romanus) mihi potestatem apud se agendi dedit,

id. Verr. 5, 173: Repulsior secunda collatione dixit Cato in ea, quae est contra Cornelium apud populum, Paul. ex Fest. p. 286 Mull.:

tutoresne defendent apud istius modi praetorem?

Cic. Verr. 1, 153; id. Clu. 126: apud te cum sim defensurus me, Vulg. Act. [p. 146] 26, 2:

omnia apud praetores gererentur,

Tac. Or. 38:

causam nescio quam apud judicem defendebat,

Cic. Clu. 74; so Tac. A. 3, 12; id. Or. 19:

apud te defendit alium in ea voluntate non fuisse, in qua te,

Cic. Lig. 6:

apud judicem causam dicere,

id. Quinct. 43; id. Verr. 1, 26; id. Sex. Rosc. 85:

apud aliquem dicere,

id. Lig. 6; id. Deiot. 4:

verba apud senatum fecit,

id. Verr. 2, 2, 20:

habita apud senatum oratione,

Tac. A. 12, 25; 6, 8:

haec apud patres disseruit,

id. ib. 2, 43; 4, 2;

4, 6: modeste apud vos socius populi Romani questus est,

Cic. Verr. 4, 18:

Quae est ergo apud Caesarem querella?

id. Lig. 25:

isne apud vos obtinebit causam, qui etc.,

id. Caecin. 38:

petita multa est apud eum praetorem,

id. Verr. 1, 155:

causam contra aliquem apud centumviros dicere,

id. de Or. 2, 23, 98; Tac. Or. 38:

numerus oratorum quot annis apud magistratus publice subscribitur,

Cic. Verr. 3, 120:

apud eorum quem qui manumitteretur,

Liv. 41, 9: apud proconsules aliquem manumittere, Marcian. ap. Dig. 1, 162.—

In extra judicial cases, before:

apud hunc confessus es et genus etc.,

Plaut. Capt. 2, 3, 52:

nullam causam dico, quin mihi Et parentum et libertatis apud te deliquio siet,

id. ib. 3, 4, 93:

apud erum qui (servos) vera loquitur,

id. Am. 2, 1, 43:

apud novercam querere,

id. Ps. 1, 3, 80:

ego apud parentem loquor,

Cic. Lig. 30:

plura fateri apud amicos,

Tac. A. 14, 62:

aliquid apud aliquem laudare,

Cic. Att. 2, 25; Tac. A. 13, 46; so Vulg. Gen. 12, 15:

aliquem apud aliquos vituperare,

Cic. Phil. 2, 11:

apud quem tu etiam nos criminari soles,

id. Vatin. 29.—

Of one's feelings, views, judgment, with, in the view or sight of, before.

With verbs:

apud Tenedios sanctissimus deus habetur,

Cic. Fl. 61; id. Verr. 1, 49:

quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur,

id. ib. 2, 126;

1, 69: si tutoris auctoritas apud te ponderis nihil habebat,

id. ib. 2, 55; id. Planc. 4:

apud judicem grave et sanctum esse ducetur,

id. Q. Rosc. 6:

Quae omnia apud nos partim infamia... ponuntur, Nep. praef. 5: justificatur apud Deum,

Vulg. Gal. 3, 11:

haec apud illos barbatos ridicula videbantur,

Cic. Mur. 26; id. Dom. 101:

unus dies apud Dominum (est) sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus,

Vulg. 2 Pet. 3, 8.—

With adjj.:

fuisti apud pontifices superior,

Cic. Dom. 4:

qui honos est apud Syracusanos amplissimus,

id. Verr. 4, 137; id. Font. 36:

quam clara (expugnatio) apud omnes,

id. Verr. 1, 50; 2, 50:

Satis clarus est apud timentem quisquis timetur,

Tac. H. 2, 76; id. Or. 7:

hoc est apud Graecos prope gloriosius quam Romae triumphasse,

Cic. Fl. 31; Tac. H. 5, 17:

quod aeque apud bonos miserum est,

id. ib. 1, 29:

quae justa sunt apud nos,

Vulg. 1 Macc. 11, 33; ib. Rom. 2, 13:

tunc eritis inculpabiles apud Dominum,

ib. Num. 32, 22:

si is pretio apud istum idoneus esset,

Cic. Verr. 2, 121.—

With substt.:

est tanta apud eos ejus fani religio atque antiquitas, ut etc.,

Cic. Verr. 1, 46:

tanta nominis Romani dignitas est apud omnes nationes, ut etc.,

id. ib. 5, 150:

qua (hic) apud omnes Siculos dignitate atque existimatione sit,

id. ib. 2, 111:

Dymnus modicae apud regem auctoritatis et gratiae,

Curt. 6, 72:

abominatio est uterque apud Deum,

Vulg. Prov. 17, 15.—Apud animum, apud animum meum, etc. sometimes stand for mihi, mecum, etc., or simply animo: Ea tute tibi subice et apud animum propone, before your mind, before you, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

ipsi primum statuerint apud animos, quid vellent,

Liv. 6, 39, 11:

Sic apud animum meum statuo,

Sall. de Ord. Rep. 2:

sic statuere apud animum meum possum,

Liv. 34, 2, 4.—So with pers. pron. in Vulg. after the Greek: haec apud se (pros heauton) oravit, within himself, to himself, Luc. 18, 11: Sciens apud semet ipsum (en heautôi), in himself, Joan. 6, 62: statui hoc ipsum apud me (emautôi), ne etc., with myself, 2 Cor. 2, 1; so, hoc cogitet apud se (eph heautou), ib. 10, 7.—

And simply before, in the presence of:

id apud vos proloquar,

Plaut. Capt. prol. 6:

nemo est meorum amicorum, apud quem expromere omnia mea occulta audeam,

Ter. Heaut. 3, 3, 14:

se jactant apud eos, quos inviti vident,

Cic. Fl. 61:

licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem etc.,

id. Off. 1, 22, 78: de vobis glorior apud Macedones, Vulg. 2 Cor. 9, 2:

plus quam apud vos commemorari velitis,

Cic. Caecin. 77:

non apud indoctos loquor,

id. Pis. 68:

ostendit, quae quisque de eo apud se dixerit,

Caes. B. G. 1, 19:

quid apud magnum loquerentur Achillem,

Ov. M. 12, 163:

neque raro neque apud paucos talia jaciebat,

Tac. A. 4, 7:

loqui de se apud aliquem,

Cic. Att. 1, 3:

mentiri apud aliquem,

Plaut. Poen. 1, 1, 24:

apud aliquem profiteri,

Curt. 7, 7, 24:

Non est nobis haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

Cic. Mur. 61:

Caesar apud milites contionatur,

Caes. B. C. 1, 7:

gratias agere alicui apud aliquem,

Cic. Sest. 4; so Tac. A. 15, 22:

si quid (in me) auctoritatis est, apud eos utar, qui etc.,

Cic. Imp. Pomp. 2; so id. Lig. 16, and id. Red. in Sen. 24:

Quae fundebat apud Samson lacrimas,

Vulg. Jud. 14, 16.—

Of a person with whom, in whose case something is, exists, is done, with, in the case of, often = in with abl.:

quom apud te parum stet fides,

Plaut. Ps. 1, 5, 62:

Et bene apud memores veteris stat gratia facti,

Verg. A. 4, 539:

At fides mihi apud hunc est,

Ter. Heaut. 3, 3, 10: De. Quid est? Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? id. Phorm. 5, 3, 27:

ut apud me praemium esse positum pietati scias,

id. Hec. 4, 2, 8:

alioqui mercedem non habebitis apud Patrem vestrum,

Vulg. Matt. 6, 1:

illa res quantam declarat ejusdem hominis apud hostes populi Romani auctoritatem,

Cic. Imp. Pomp. 46:

(eum) Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum,

Caes. B. G. 2, 14:

si M. Petrei non summa auctoritas apud milites exstitisset,

Cic. Sest. 12:

Pompei auctoritas apud omnes tanta est. quanta etc.,

id. Fl. 14; id. Phil. 13, 7:

ecquid auctoritatis apud vos socii populi Romani habere debeant,

id. Div. in Caecil. 17; so id. Verr. 2, 14; id. Mur 38:

(servi) apud eum sunt in honore et pretio,

id. Sex. Rosc. 77; id. Verr. 5, 157; id. Cat. 3, 2:

videmus quanta sit in invidia quantoque in odio apud quosdam virtus et industria,

id. Verr. 5, 181:

quo majore apud vos odio esse debet quam etc.,

id. ib. 1, 42:

domi splendor, apud exteras nationes nomen et gratia,

id. Clu. 154; id. Mur. 38:

Dumnorigem, magna apud plebem gratia,

Caes. B. G. 1, 18:

tanti ejus apud se gratiam esse ostendit, uti etc.,

id. ib. 1, 20:

certe apud te et hos, qui tibi adsunt, veritas valebit,

Cic. Quinct. 5; id. Div. in Caecil. 17; id. Lig. 30; id. Marcell. 14; id. Mil. 34:

utrum apud eos pudor atque officium aut timor valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

apud quem ut multum gratia valeret,

Nep. Con. 2, 1:

video apud te causas valere plus quam preces,

Cic. Lig. 31; so id. Lael. 4, 13, and Tac. H. 3, 36:

quod apud vos plurimum debebit valere,

Cic. Div. in Caecil. 11; so Caes. B. G. 1, 17, and Tac. H. 4, 73:

qui tantum auctoritate apud suos cives potuit, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 113:

speravit sese apud tales viros aliquid posse ad etc.,

id. Sex. Rosc. 141:

(eum) apud finitimas civitates largiter posse,

Caes. B. G. 1, 18:

quae (pecunia) apud me contra fidem meam nihil potuisset,

Cic. Verr. 1, 19:

quae (memoria) plus apud eum possit quam salus civitatis,

id. Phil. 5, 51; id. Verr. 3, 131:

qui apud eum plurimum poterat,

id. ib. 3, 130:

qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt,

id. Sex. Rosc. 4; so Caes. B. G. 1, 9.—So very rarely with adjj.:

faciles sunt preces apud eos, qui etc.,

Cic. Har. Resp. 63:

nihil me turpius apud homines fuisset,

id. Att. 2, 19:

apud quos miserum auxilium tolerabile miserius malum fecit,

Cels. 3, 23.—

Of persons, of inhabitants of cities or countries, among whom one is, or something is, is done or happens, among = inter:

CONSOL. QVEI. FVIT. APVD. VOS., Epit. Scip. ap. Grotef. Gr. II. p. 296: homines apud nos noti, inter suos nobiles,

Cic. Fl. 52:

Ut vos hic, itidem ille apud vos meus servatur filius,

Plaut. Capt. 2, 2, 11; 2, 2, 62:

qui (colonus) perigrinatur apud vos,

Vulg. Exod. 12, 49:

qui regnabat apud vos,

ib. 1 Macc. 12, 7; ib. Matt. 13, 56; ib. Luc. 9, 41:

si iste apud eos quaestor non fuisset,

Cic. Div. in Caecil. 4; 65:

Apud eos fuisse regem Divitiacum,

Caes. B. G. 2, 4; 2, 2:

qui (praetores) apud illos a populo creantur,

Cic. Fl. 44:

apud quos consul fuerat,

id. Div. in Caecil. 66; id. Verr. 2, 5; 4, 108:

apud inferos illi antiqui supplicia impiis constituta esse voluerunt,

id. Cat. 4, 8; id. Tusc. 1, 5, 10; so Vulg. Eccli. 14, 17: Sunt apud infernos tot milia formosarum, Prop. 3, 2, 63:

fateri quae quis apud superos distulit in seram commissa piacula mortem,

Verg. A. 6, 568;

Vel. 2, 48, 2: studiis militaribus apud juventutem obsoletis,

Cic. Font. 42:

qui apud socios nominis Latini censi essent,

Liv. 41, 9:

qui apud gentes solus praestat, Naev., Com. Rel. p. 25 Rib.: quae sacra apud omnes gentes nationesque fiunt,

Cic. Verr. 4, 109:

id (simulacrum) apud Segestanos positum fuisse,

id. ib. 4, 80:

si apud Athenienses non deerant qui rem publicam defenderent,

id. Sest. 141, and Nep. Milt. 6, 2:

ille est magistratus apud Siculos, qui etc.,

Cic. Verr. 2, 131:

si tu apud Persas deprehensus etc.,

id. ib. 5, 166:

Apud Helvetios longe nobilissimus fuit Orgetorix,

Caes. B. G. 1, 2:

apud omnes Graecos hic mos est, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 158, and id. Fragm. B. 7, 18 B. and K.:

quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut etc.,

Caes. B. G. 1, 50:

aliis Germanorum populis usurpatum raro apud Chattos in consensum vertit,

Tac. G. 31:

Cui (mihi) neque apud Danaos usquam locus (est),

Verg. A. 2, 71:

apud Nahanarvalos antiquae religionis lucus ostenditur,

Tac. G. 43; 32; 38; 44; id. H. 4, 56; 4, 61; id. A. 2, 1; 2, 45: apud Graecos magis quam in ceteris nationibus exculta est medicina, Cels. praef. 3, 9.—So of an army, in, with, where in with abl. is commonly used:

qui apud exercitum cum Lucio Lucullo est,

in the army under L. Lucullus, Cic. Verr. 4, 49; so id. Arch. 11:

apud exercitum mihi fueris tot annos,

id. Mur. 45:

quod Hannibalem etiam nunc cum imperio apud exercitum haberent,

in the army with a command, Nep. Hann. 7, 3:

simul manere apud exercitus Titum utile videbatur,

Tac. H. 5, 10:

quod XII. pondo argenti habuisset apud exercitum,

with his troops, Plin. 33, 4, 50, § 143.—

In designating the author of a work or of an assertion, apud aliquem, in, by, in the writings of, any one (the work itself being designated by in with abl.; as, de qua in Catone majore satis multa diximus, Cic. Off. 1, 42, 151:

Socraiem illum, qui est in Phaedro Platonis,

id. de Or. 1, 7, 28:

quo in libro,

id. ib. 1, 11, 47):

ut scriptum apud eundem Caelium est,

Cic. Div. 1, 26, 55:

apud Xenophontem autem moriens Cyrus major haec dicit,

id. Sen. 22, 79:

quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod etc.,

id. Off. 1, 9, 28:

apud Agathoclem scriptum in historia est,

id. Div. 1, 24, 50:

ut est apud poetam nescio quem,

id. Phil. 2, 65:

Quod enim est apud Ennium, etc.,

id. Off. 1, 8, 26:

de qua (ambitione) praeclare apud eundem est Platonem, simile etc.,

id. ib. 1, 25, 87:

Apud Varronem ita est, etc.,

Plin. 18, 35, 79, § 348:

ut video scriptum apud Graecos,

Cic. Scaur. 4:

invenio apud quosdam auctores,

Tac. H. 2, 37; so id. A. 1, 81; 3, 3:

reperio apud scriptores,

id. ib. 2, 88:

apud Solonem,

i. e. in his laws, Cic. Leg. 2, 26, 64:

cui bono est, si apud te Agamemnon diserte loquitur, i. e. in tragoediis tuis,

Tac. Or. 9. —Also of speakers:

apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur,

Tac. Agr. 22.—

a.. Est aliquid apud aliquem = est alicui aliquid, apud aliquem being equivalent to dat. of possessor:

quae (scientia auguralis) mihi videtur apud majores fuisse dupliciter, ut etc.,

Cic. Leg. 2, 13, 33:

juris civilis magnum usum apud multos fuisse,

id. Brut. 41, 152:

cum apud eum summum esset imperium populi,

Nep. Phoc. 2, 4:

omnis gratia, potentia, honos, divitiae apud illos sunt,

Sall. C. 20, 8:

par gloria apud Hannibalem hostesque Poenos erat,

Liv. 22, 30, 8:

apud quos nulla loricarum galearumve tegmina (erant),

Tac. A. 12, 35:

pecuniam ac dona majora apud Romanos (esse),

id. H. 4, 76:

minorem esse apud victos animum,

id. ib. 3, 1;

2, 75: quando quidem est apud te virtuti honos,

Liv. 2, 1, 15: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, Phoebus has his gifts with me, i. e. I have his gifts for Phoebus, Verg. E. 3, 62; so Hor. C. 3, 29, 5:

apud te est fons vitae,

Vulg. Psa. 35, 10:

apud Dominum (est) misericordia,

ib. ib. 129, 7.—

Est aliquid apud aliquem also simply denotes that something is in one's hands, in his power, at his disposal:

erat ei apud me pauxillulum Nummorum,

Ter. Phorm. 1, 1, 3:

negasse habere se (phaleras): apud alium quoque eas habuisse depositas,

Cic. Verr. 4, 29:

multa (signa) deposita apud amicos,

id. ib. 4, 36:

apud quem inventus est scyphus,

Vulg. Gen. 44, 16; ib. [p. 147] Exod. 22, 4; ib. Deut. 24, 12.—So also of persons:

te pix atra agitet apud carnuficem,

in the hands of, Plaut. Capt. 3, 4, 65:

qui (obsides) apud eum sint,

Caes. B. G. 1, 31; 1, 33.—

Apud aliquem = alicui, the dat. of indir. obj.:

remanet gloria apud me, Att., Trag. Rel. p. 194 Rib.: nihil apud Siculum, nihil apud civem Romanum tota in Sicilia reliquisse,

Cic. Verr. 4, 2:

si (cura rei publicae) apud Othonem relinqueretur,

Tac. H. 1, 13; 1, 20:

qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt,

Cic. Div. in Caecil. 8:

neque praemia caedis apud interfectorem mansura,

Tac. H. 2, 70; id. A. 15, 7:

fidens apud aliquem obligare,

Dig. 16, 1, 27.—So rarely with adjj.:

Essetne apud te is servos acceptissimus?

Plaut. Capt. 3, 5, 56:

non dicam amicum tuum, quod apud homines carissimum est,

Cic. Verr. 2, 110:

apud publicanos gratiosus fuisti,

id. ib. 2, 169; 4, 38; id. Fl. 76; id. Lig. 31: Apud homines hoc impossibile est;

apud Deum autem omnia possibilia sunt,

Vulg. Matt. 19, 26; ib. Marc. 10, 27.

Transf. In designations of place,

At, near, about, around, before (esp. freq. in the post-Aug. histt.) = ad, prope, circum, ante: tibi servi multi apud mensam adstant, Naev. ap. Prisc. p. 893 P. (Com. Rel. p. 10 Rib.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77:

Quid apud hasce aedis negotii est tibi?

id. Am. 1, 1, 194:

Quid illisce homines quaerunt apud aedis meas?

id. Most. 4, 2, 26; id. Trin. 4, 2, 25: apud ignem adsidere, Turp. ap. Non. p. 522, 26 (Com. Rel. p. 100 Rib.); Sisenn. ap. Non. p. 86, 16:

navem is fregit apud Andrum insulam,

Ter. And. 1, 3, 17:

apud Tenedum pugna illa navalis,

Cic. Arch. 21:

ut apud Salamina classem suam constituerent,

Nep. Them. 3, 4:

apud oppidum morati,

Caes. B. G. 2, 7:

agri in Hispania apud Karthaginem Novam,

Cic. Agr. 1, 5:

bellatum apud Actium,

Tac. H. 1, 1; 1, 72; 3, 76:

Pugnabant alii tardis apud Ilion armis,

Ov. R. Am. 163:

morabatur in castris apud Galgalam,

Vulg. Jos. 10, 6:

quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

Verg. A. 11, 288:

apud vetustam turrem, Att., Trag. Rel. p. 189 Rib.: apud castellum consedisse,

Tac. A. 4, 25:

Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

id. H. 3, 35:

apud vexillum tendentes,

id. A. 1, 17:

trepidatur apud naves,

id. H. 2, 15:

hostis est non apud Anienem, sed in urbe,

Cic. Mur. 84; id. Fam. 2, 10, 5:

quam detraxerat apud rapidum Simoenta sub Ilio alto,

Verg. A. 5, 261:

apud abunaantem amnem et rapidas undas Inachi, Att., Trag. Rel. p. 175 Rib.: apud gelidi flumina Hebri,

Verg. A. 12, 331:

octo apud Rhenum legiones,

Tac. A. 1, 3:

apud ripam Rheni,

id. ib. 2, 83:

probavi te apud Aquam Contradictionis,

Vulg. Psa. 80, 8:

repertus apud fretum Siciliae,

Tac. A. 6, 14:

propitiata Juno apud proximum mare,

id. ib. 15, 44:

apud promunturium Miseni consedit in villa,

id. ib. 6, 50:

Ut aput nivem et ferarum gelida stabula forem, for in nive etc.,

Cat. 63, 53 Mull.:

apud altaria deum pepigere,

before, Tac. A. 11, 9:

decernuntur supplicationes apud omnia pulvinaria,

id. ib. 14, 12 (cf.:

unum diem circa omnia pulvinaria supplicatio fuit,

Liv. 41, 9):

apud Caesaris effigiem procubuit,

Tac. A. 12, 17; 13, 23:

quartum apud lapidem substiterat,

id. ib. 15, 60:

laudavit ipse apud rostra (for pro rostris),

Tac. A. 16, 6; so, apud forum (cf.: ad forum under ad, I. A. 3., and in Gr. Sophocl. Trach. 371, pros mesêi agorai;

on the other hand,

id. ib. 423, en mesêi agorai; id. ib. 524, têlaugei par ochthôi): Quidam apud forum mihi vendidit, Pomp., Com. Rel. p. 250 Rib.: Ch. Qui scis? By. Apud forum modo e Davo audivi, Ter. And. 2, 1, 2; 1, 5, 18:

Capuae multa apud forum aedificia de caelo tacta,

Liv. 41, 9 (Weissenb., in foro):

quod (templum) apud forum holitorium C. Duilius struxerat,

Tac. A. 2, 49.—

At, in = in with abl. or gen. or abl. of place: CONSVLES SENATVM CONSOLVERVNT N. OCTOB. APVD AEDEM DVELONAI, S. C. de Bacch. I.; so,

ejus statuam majores apud aedem matris deum consecravisse,

Tac. A. 4, 64:

apud villam est,

Ter. Ad. 4, 1, 1; so Cic. Verr. 4, 22, 48:

Eum argentum sumpsisse apud Thebas ab danista fenore,

Plaut. Ep. 2, 2, 67:

deponere apud Solos in delubro pecuniam,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

ut rationes apud duas civitates possim relinquere,

id. Att. 6, 7, 2: qui mense Aprili apud Baias essent, id. Fragm. B. 13, 4, 1 B. and K.;

13, 4, 4 iid.: seditio militum coepta apud Sucronem,

Liv. 28, 29:

donum apud Antium statuitur,

Tac. A. 3, 71:

bellis civilibus Maecenatem equestris ordinis cunctis apud Romam atque Italiam praeposuit,

id. ib. 6, 11:

Titus in consecrando apud Memphim bove Apide diadema gestavit,

Suet. Tit. 5:

quod Judaeam praeterveniens apud Hierosolymam non supplicasset,

id. Aug. 93:

apud Mediolanum,

Lact. Mort. Persec. 48:

eum pugionem apud Capitolium consecravit,

Tac. A. 15, 74:

Equitum Romanorum locos sedilibus plebis anteposuit apud Circum,

id. ib. 15, 32:

quae (effigies) apud theatrum Pompei locaretur,

id. ib. 3, 72:

qui (rei) apud aerarium pependissent,

Suet. Dom. 9 Roth:

cujus (scientiae) apiscendae otium apud Rhodum magistrum Thrasullum habuit,

Tac. A. 6, 20; 4, 14; so Suet. Aug. 92; Eutr. 7, 13:

ut civitati Cibyraticae apud Asiam subveniretur,

Tac. A. 4, 13; 4, 18; 16, 15:

apud Pharsaliam,

Liv. Epit. 111:

apud Palaestinam,

Eutr. 7, 13:

qui erant apud Helladam,

Vulg. 1 Macc. 8, 9. —

Of time.

With words denoting time or occasion, in, at (rare):

apud saeclum prius,

Ter. Eun. 2, 2, 15:

aliquem apud judicium persequi,

at the trial, Cic. Verr. 4, 104.—

With words designating persons, with, among, in the time of:

hostis apud majores nostros is dicebatur, quem nunc etc.,

Cic. Off. 1, 12, 36:

fecerunt hoc multi apud majores nostros,

id. Verr. 2, 118; 5, 148:

Fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

id. Mur. 36; id. Off. 2, 24, 85; id. Lael. 2, 6:

Apud antiquos fuit Petron quidam, Cels. praef. 3, 9: aliam apud Fabricios, aliam apud Scipiones pecuniam (fuisse),

Tac. A. 2, 33.—

For ad with words implying motion (very rare):

APVT EVM PERVENIRE,

Inscr. Grut. 786, 5:

atque apud hunc eo vicinum,

Plaut. Mil. 2, 5, 70:

Bito apud aurificem,

Lucil. 30, 66 Mull.: apud legiones venit, Sall. Fragm. ap. Pomp. Commod. Don. p. 395 Lind.:

(naves) apud insulas longius sitas ejectae,

Tac. A. 2, 24:

qui apud Romanos de societate functus est legatione,

Vulg. 2 Macc. 4, 11.

(cf. ad, I. fin. b.)

It is sometimes placed after its subst.:

quae fiunt apud fabros, fictores, item alios apud,

Varr. L. L. 6, 78, p. 104 Mull.:

Is locus est Cumas aput,

Lucr. 6, 747 Lachm.:

montem apud Erycum,

Tac. A. 4, 43:

ripam apud Euphratis,

id. ib. 6, 31:

Misenum apud et Ravennam,

id. ib. 4, 5 (in Suet. Dom. 9 the editt. vary between aerarium apud and apud aerarium; the latter seems preferable, and is adopted by Oudend., Bremi, Baumg.-Crus., and Roth).—

It is sometimes placed between the subst. and adj.:

barbaras apud gentes,

Tac. A. 2, 88, 3, 26; 15, 60:

non modo Graecis in urbibus, sed Romana apud templa,

id. ib. 14, 14.—

Twice in Verg. it stands before the secondary adjunct of its subst.:

apud durae moenia Trojae, A. 11, 288: apud gelidi flumina Hebri,

ib. 12, 331. Apud is never found in compound words. V. more on this word in Hand, Turs. I. pp. 405-416.

artus (not arctus), a, um, adj. [v. arma], prop. fitted; hence,

Lit., close, strait, narrow, confined, short, brief:

exierunt regionibus artis,

Lucr. 6, 120:

claustra,

id. 1, 70; so id. 3, 808:

nec tamen haec ita sunt arta et astricta, ut ea laxare nequeamus,

Cic. Or. 65, 220:

artioribus apud populum Romanum laqueis tenebitur,

id. Verr. 2, 1, 5:

nullum vinculum ad astringendam fidem jure jurando majores artius esse voluerunt,

id. Off. 3, 31, 111:

compages,

Verg. A. 1, 293:

nexus,

Ov. M. 6, 242:

arto stipata theatro,

pressed together in a contracted theatre, Hor. Ep. 2, 1, 60:

toga,

a narrow toga without folds, id. ib. 1, 18, 30 (cf. exigua toga, id. ib. 1, 19, 13):

nimis arta convivia,

i. e. with too many guests, who are therefore compelled to sit close together, id. ib. 1, 5, 29 et saep.—Hence, subst.: artum, i, n., a narrow place or passage:

ventus cum confercit, franguntur in arto montes nimborum,

Lucr. 6, 158 Lachm.:

multiplicatis in arto ordinibus,

Liv. 2, 50; so id. 34, 15:

nec desilies imitator in artum,

nor, by imitating, leap into a close place, Hor. A. P. 134.—

Trop., strict, severe, scanty, brief, small:

sponte suā cecidit sub leges artaque jura,

subjected himself to the severity of the laws, Lucr. 5, 1147:

Additae leges artae et ideo superbae quasque etc.,

Plin. 16, 4, 5, § 12:

vincula amoris artissima,

Cic. Att. 6, 2: artior somnus, a sounder or deeper sleep, id. Rep. 6, 10:

arti commeatus,

Liv. 2, 34; Tac. H. 4, 26; cf.:

in arto commeatus,

id. ib. 3, 13:

artissimae tenebrae,

very thick darkness, Suet. Ner. 46 (for which, in class. Lat., densus, v. Bremi ad h. l., and cf. densus) al.—So, colligere in artum, to compress, abridge:

quae (volumina) a me collecta in artum,

Plin. 8, 16, 17, § 44.—Of hope, small, scanty:

spes artior aquae manantis,

Col. 1, 5, 2: ne spem sibi ponat in arto, diminish hope, expectation, [p. 169] Ov. M. 9, 683:

quia plus quam unum ex patriciis creari non licebat, artior petitio quattuor petentibus erat,

i. e. was harder, had less ground of hope, Liv. 39, 32; and of circumstances in life, etc., straitened, distressing, wretched, needy, indigent (so in and after the Aug. per. for the class. angustus):

rebus in artis,

Ov. P. 3, 2, 25:

artas res nuntiaret,

Tac. H. 3, 69:

tam artis afflictisque rebus,

Flor. 2, 6, 31; so Sil. 7, 310:

fortuna artior expensis,

Stat. S. 5, 3, 117:

ne in arto res esset,

Liv. 26, 17.— Adv.: artē (not arcte), closely, close, fast, firmly.

Lit.:

arte (manus) conliga,

Plaut. Ep. 5, 2, 29:

boves arte ad stipites religare,

Col. 6, 2, 5:

arte continere aliquid,

Caes. B. G. 7, 23:

aciem arte statuere,

Sall. J. 52, 6:

arte accubare,

Plaut. Stich. 4, 2, 39.— Comp.:

calorem artius continere,

Cic. N. D. 2, 9, 25:

artius astringi,

Hor. Epod. 15, 5:

signa artius conlocare,

Sall. C. 59, 2:

artius ire,

Curt. 4, 13, 34:

artius pressiusque conflictari,

Gell. 10, 6.— Sup.:

milites quam artissime ire jubet,

Sall. J. 68, 4:

artissime plantas serere,

Plin. 12, 3, 7, § 16.—

Trop.:

arte contenteque aliquem habere,

Plaut. As. 1, 1, 63; id. Merc. prol. 64:

arte et graviter dormire,

soundly, Cic. Div. 1, 28, 59:

arte appellare aliquem,

briefly, by shortening his name, Ov. P. 4, 12, 10:

artius adstringere rationem,

Cic. Fat. 14, 32:

abstinentiam artissime constringere,

Val. Max. 2, 2, 8.—

Transf.:

arte diligere aliquem,

strongly, deeply, Plin. Ep. 6, 8; so also id. ib. 2, 13.

artus, ūs, m. [id.], mostly plur. (artua, n., Plaut. Men. 5, 2, 102; quoted in Non. p. 191, 12.—Hence, dat. acc. to Vel. Long. p. 2229 P. and Ter. Scaur. p. 2260 P. artibus; yet the ancient grammarians give their decision in favor of artubus, which form is also supported by the best MSS.; cf. arcus.—The singular is found only in Luc. 6, 754; Val. Fl. 4, 310, and Prisc. p. 1219 P.).

A.. Lit., a joint:

molles commissurae et artus (digitorum),

Cic. N. D. 2, 60, 150:

suffraginum artus,

Plin. 11, 45, 101, § 248:

elapsi in pravum artus,

Tac. H. 4, 81:

dolor artuum,

gout, Cic. Brut. 60, 217.—Sometimes connected with membra, Plaut. Men. 5, 2, 102:

copia materiaï Cogitur interdum flecti per membra, per artus,

in every joint and limb, Lucr. 2, 282; 3, 703 al.; Suet. Calig. 28; cf.

Baumg.-Crus., Clavis ad Suet.: cernere laceros artus, truncata membra,

Plin. Pan. 52, 5.—

Trop., the muscular strength in the joints; hence, in gen., strength, power: Epicharmeion illud teneto;

nervos atque artus esse sapientiae, non temere credere,

Q. Cic. Petit. Cons. 10.—More freq.,

The limbs in gen. (very freq., esp. in the poets; in Lucr. about sixty times): cum tremulis anus attulit artubus lumen, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 36 Vahl.); so Lucr. 3, 7; cf. id. 3, 488; 6, 1189:

artubus omnibus contremiscam,

Cic. de Or. 1, 26, 121: dum nati (sc. Absyrti) dissupatos artus captaret parens, vet. poet. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67:

copia concita per artus Omnīs,

Lucr. 2, 267:

moribundi artus,

id. 3, 129 al.:

rogumque parari Vidit et arsuros supremis ignibus artus, etc.,

Ov. M. 2, 620 al.:

salsusque per artus Sudor iit,

Verg. A. 2, 173; 1, 173 al.:

veste strictā et singulos artus exprimente,

and showing each limb, Tac. G. 17:

artus in frusta concident,

Vulg. Lev. 1, 6; 8, 20;

ib. Job, 16, 8.—Of plants: stat per se vitis sine ullo pedamento, artus suos in se colligens,

its tendrils, Plin. 14, 1, 3, § 13, where Jahn reads arcus.

artus (not arctus), a, um, adj. [v. arma], prop. fitted; hence,

Lit., close, strait, narrow, confined, short, brief:

exierunt regionibus artis,

Lucr. 6, 120:

claustra,

id. 1, 70; so id. 3, 808:

nec tamen haec ita sunt arta et astricta, ut ea laxare nequeamus,

Cic. Or. 65, 220:

artioribus apud populum Romanum laqueis tenebitur,

id. Verr. 2, 1, 5:

nullum vinculum ad astringendam fidem jure jurando majores artius esse voluerunt,

id. Off. 3, 31, 111:

compages,

Verg. A. 1, 293:

nexus,

Ov. M. 6, 242:

arto stipata theatro,

pressed together in a contracted theatre, Hor. Ep. 2, 1, 60:

toga,

a narrow toga without folds, id. ib. 1, 18, 30 (cf. exigua toga, id. ib. 1, 19, 13):

nimis arta convivia,

i. e. with too many guests, who are therefore compelled to sit close together, id. ib. 1, 5, 29 et saep.—Hence, subst.: artum, i, n., a narrow place or passage:

ventus cum confercit, franguntur in arto montes nimborum,

Lucr. 6, 158 Lachm.:

multiplicatis in arto ordinibus,

Liv. 2, 50; so id. 34, 15:

nec desilies imitator in artum,

nor, by imitating, leap into a close place, Hor. A. P. 134.—

Trop., strict, severe, scanty, brief, small:

sponte suā cecidit sub leges artaque jura,

subjected himself to the severity of the laws, Lucr. 5, 1147:

Additae leges artae et ideo superbae quasque etc.,

Plin. 16, 4, 5, § 12:

vincula amoris artissima,

Cic. Att. 6, 2: artior somnus, a sounder or deeper sleep, id. Rep. 6, 10:

arti commeatus,

Liv. 2, 34; Tac. H. 4, 26; cf.:

in arto commeatus,

id. ib. 3, 13:

artissimae tenebrae,

very thick darkness, Suet. Ner. 46 (for which, in class. Lat., densus, v. Bremi ad h. l., and cf. densus) al.—So, colligere in artum, to compress, abridge:

quae (volumina) a me collecta in artum,

Plin. 8, 16, 17, § 44.—Of hope, small, scanty:

spes artior aquae manantis,

Col. 1, 5, 2: ne spem sibi ponat in arto, diminish hope, expectation, [p. 169] Ov. M. 9, 683:

quia plus quam unum ex patriciis creari non licebat, artior petitio quattuor petentibus erat,

i. e. was harder, had less ground of hope, Liv. 39, 32; and of circumstances in life, etc., straitened, distressing, wretched, needy, indigent (so in and after the Aug. per. for the class. angustus):

rebus in artis,

Ov. P. 3, 2, 25:

artas res nuntiaret,

Tac. H. 3, 69:

tam artis afflictisque rebus,

Flor. 2, 6, 31; so Sil. 7, 310:

fortuna artior expensis,

Stat. S. 5, 3, 117:

ne in arto res esset,

Liv. 26, 17.— Adv.: artē (not arcte), closely, close, fast, firmly.

Lit.:

arte (manus) conliga,

Plaut. Ep. 5, 2, 29:

boves arte ad stipites religare,

Col. 6, 2, 5:

arte continere aliquid,

Caes. B. G. 7, 23:

aciem arte statuere,

Sall. J. 52, 6:

arte accubare,

Plaut. Stich. 4, 2, 39.— Comp.:

calorem artius continere,

Cic. N. D. 2, 9, 25:

artius astringi,

Hor. Epod. 15, 5:

signa artius conlocare,

Sall. C. 59, 2:

artius ire,

Curt. 4, 13, 34:

artius pressiusque conflictari,

Gell. 10, 6.— Sup.:

milites quam artissime ire jubet,

Sall. J. 68, 4:

artissime plantas serere,

Plin. 12, 3, 7, § 16.—

Trop.:

arte contenteque aliquem habere,

Plaut. As. 1, 1, 63; id. Merc. prol. 64:

arte et graviter dormire,

soundly, Cic. Div. 1, 28, 59:

arte appellare aliquem,

briefly, by shortening his name, Ov. P. 4, 12, 10:

artius adstringere rationem,

Cic. Fat. 14, 32:

abstinentiam artissime constringere,

Val. Max. 2, 2, 8.—

Transf.:

arte diligere aliquem,

strongly, deeply, Plin. Ep. 6, 8; so also id. ib. 2, 13.

artus, ūs, m. [id.], mostly plur. (artua, n., Plaut. Men. 5, 2, 102; quoted in Non. p. 191, 12.—Hence, dat. acc. to Vel. Long. p. 2229 P. and Ter. Scaur. p. 2260 P. artibus; yet the ancient grammarians give their decision in favor of artubus, which form is also supported by the best MSS.; cf. arcus.—The singular is found only in Luc. 6, 754; Val. Fl. 4, 310, and Prisc. p. 1219 P.).

A.. Lit., a joint:

molles commissurae et artus (digitorum),

Cic. N. D. 2, 60, 150:

suffraginum artus,

Plin. 11, 45, 101, § 248:

elapsi in pravum artus,

Tac. H. 4, 81:

dolor artuum,

gout, Cic. Brut. 60, 217.—Sometimes connected with membra, Plaut. Men. 5, 2, 102:

copia materiaï Cogitur interdum flecti per membra, per artus,

in every joint and limb, Lucr. 2, 282; 3, 703 al.; Suet. Calig. 28; cf.

Baumg.-Crus., Clavis ad Suet.: cernere laceros artus, truncata membra,

Plin. Pan. 52, 5.—

Trop., the muscular strength in the joints; hence, in gen., strength, power: Epicharmeion illud teneto;

nervos atque artus esse sapientiae, non temere credere,

Q. Cic. Petit. Cons. 10.—More freq.,

The limbs in gen. (very freq., esp. in the poets; in Lucr. about sixty times): cum tremulis anus attulit artubus lumen, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 36 Vahl.); so Lucr. 3, 7; cf. id. 3, 488; 6, 1189:

artubus omnibus contremiscam,

Cic. de Or. 1, 26, 121: dum nati (sc. Absyrti) dissupatos artus captaret parens, vet. poet. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67:

copia concita per artus Omnīs,

Lucr. 2, 267:

moribundi artus,

id. 3, 129 al.:

rogumque parari Vidit et arsuros supremis ignibus artus, etc.,

Ov. M. 2, 620 al.:

salsusque per artus Sudor iit,

Verg. A. 2, 173; 1, 173 al.:

veste strictā et singulos artus exprimente,

and showing each limb, Tac. G. 17:

artus in frusta concident,

Vulg. Lev. 1, 6; 8, 20;

ib. Job, 16, 8.—Of plants: stat per se vitis sine ullo pedamento, artus suos in se colligens,

its tendrils, Plin. 14, 1, 3, § 13, where Jahn reads arcus.

austērus, a, um, adj. (auster, Scrib. Comp. 188; sup. austerrimus, Messala, Corv. Progen. Aug. 5), = austêros.

A.. Lit, of taste, harsh, sour, tart (not before the Aug. per.;

syn.: acer, acerbus, tristis, severus, molestus): vinum nigrum,

Cels. 3, 24:

austerior gustus,

Col. 12, 12, 2:

herba austero sapore,

Plin. 25, 5, 20, § 45:

vinum austerissimum,

Scrib. Comp. 142.—

Transf.

Of smell, pungent:

balsami sucus: odore austerus,

Plin. 12, 25, 54, § 120.—

Of color, deep, dark:

sunt autem colores austeri aut floridi,

Plin. 35, 6, 12, § 30.— Comp.:

(pictor) austerior colore et in austeritate jucundior,

Plin. 35, 11, 40, § 134.—

Trop.

Severe, rigid, strict, stern, austere (opp. mol lis, facilis, lenis;

scarcely before Cic.): illo austero more ac modo,

Cic. Cael. 14, 33; id. de Or. 3, 25, 98:

austerior et gravior esse potuisset,

id. Pis. 29, 71:

Nec gravis austeri poena cavenda viri,

Prop. 4, 13, 24:

homo austerus es,

Vulg. Luc. 19, 21; 19, 22.—Of discourse, severe, grave, serious:

ita sit noLis ornatus et suavis orator, ut suavitatem habeat austeram et solidam, non dulcem atque decoctam (the epithet borrowed from wine),

that he may have a severe and solid, not a luscious and effeminate sweetness, Cic. de Or. 3, 26, 103:

austera poëmata,

Hor. A. P. 342:

oratio,

Quint. 9, 4, 128 Spald.—Of style in statuary:

genus,

Plin. 34, 8, 19, § 66.—

As the opp. of kind, pleasant, severe, gloomy, sad, troublesome, hard, irksome (so first after the beginning of the Aug. per.):

labor,

Hor. S. 2, 2, 12:

Quaelibet austeras de me ferat urna tabellas,

Prop. 5, 11, 49:

aeger omnem austeram curationem recusans,

Plin. 24, 7, 28, § 43.— Adv.:

austērē, acc. to II., rigidly, austerely, severely: agit mecum austere et Stoice Cato, Cic. Mur. 35, 74.— Comp.: cum aliquo austerius agere, * Vulg. 2 Macc. 14, 30.

bŏnus (old form dŭonus, Carm. Sall. ap. Varr. L. L. 7, § 26 Mull.; cf. Paul. ex Fest. p. 67 Mull.), a, um, adj. [for duonus, cf. bellum, bis, and cf. root dvi-; hence deidô, deos], good; comp. melior, us [cf. Gr. mala, mallon], better; sup. optimus ( optumus, ante-class. and often class.) [root opof ops, opes; cf. copia, apiscor], best.

Attributively.

As adjunct of nouns denoting persons.

Vir bonus.

A man morally good (kalos kagathos):

quoniam boni me viri pauperant, improbi alunt,

Plaut. Poen. 5, 4, 60:

omnibus virtutibus instructos et ornatos tum sapientes, tum viros bonos dicimus,

Cic. Tusc. 5, 10, 28:

ille vir bonus qui... intolerabili dolore lacerari potius quam aut officium prodat aut fidem,

id. Ac. 2, 8, 23:

sive vir bonus est is qui prodest quibus potest, nocet nemini, certe istum virum bonum non facile reperimus,

id. Off. 3, 15, 64:

qui se ita gerunt ut eorum probitas, fides, integritas, etc.... hos viros bonos... appellandos putemus,

id. Lael. 5, 19:

non intellegunt se de callido homine loqui, non de bono viro,

id. Att. 7, 2, 4:

ut quisque est vir optimus, ita difficillime esse alios improbos suspicatur,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 12:

nec enim melior vir fuit Africano quisquam, nec clarior,

id. Lael. 2, 6; id. Leg. 1, 14, 41; 1, 18, 48; id. Planc. 4, 9; id. Par. 3, 1, 21; id. Marcell. 6, 20; id. Fam. 7, 21; id. Off. 2, 16, 57.—

An honest man:

justitia, ex qua viri boni nominantur,

Cic. Off. 1, 7, 21; 1, 44, 155; 2, 11, 39; 2, 12, 42; 2, 20, 71;

3, 12, 50: cum is sponsionem fecisset ni vir bonus esset,

id. ib. 3, 19, 77:

quoniam Demosthenes nec vir bonus esset, nec bene meritus de civitate,

id. Opt. Gen. 7, 20; cf. id. Rosc. Am. 40, 116.—

A man of good standing in the community:

id viri boni arbitratu deducetur,

Cato, R. R. 143; so id. ib. 149:

tuam partem viri bono arbitratu... dari oportet,

Dig. 17, 1, [p. 244] 35;

37, 6, 2, § 2: quem voles virum bonum nominato,

Cic. Verr. 2, 4, 25, § 55:

vir bonus est... quo res sponsore, et quo causae teste tenentur,

Hor. Ep. 1, 16, 40.—Hence, ironically of wealthy men:

praetores jus dicunt, aediles ludos parant, viri boni usuras perscribunt,

Cic. Att. 9, 12, 3.—

Ironically of bad men:

sed eccum lenonem Lycum, bonum virum,

Plaut. Poen. 5, 5, 52; Ter. Eun. 5, 3, 9; 4, 3, 18; id. Ad. 3, 4, 30:

expectabam quinam isti viri boni testes hujus manifesto deprehensi veneni dicerentur,

Cic. Cael. 26, 63:

nam socer ejus, vir multum bonus est,

id. Agr. 3, 3, 13;

so especially in addresses (mostly comic.): age tu, illuc procede, bone vir!

Plaut. Capt. 5, 2, 1; id. Curc. 5, 2, 12; id. Ps. 4, 7, 48; id. Pers. 5, 2, 11; Ter. And. 3, 5, 10; 5, 2, 5; id. Ad. 4, 2, 17; id. Eun. 5, 2, 11:

quid tu, vir optime? Ecquid habes quod dicas?

Cic. Rosc. Am. 36, 104.—

Sometimes boni viri = boni, in the sense of optimates (v. I. A. 3.):

bonis viris quid juris reliquit tribunatus C. Gracchi?

Cic. Leg. 3, 9, 20.—

As a conventional courtesy:

homines optimi non intellegunt, etc.,

Cic. Fin. 1, 7, 25:

bone accusator,

id. Rosc. Am. 21, 58:

sic illum amicum vocasti, quomodo omnes candidatos bonos viros dicimus,

gentlemen, Sen. Ep. 3, 1.—For bonus vir, a good husband, v. 3.; and for vir optimus, as a laudatory epithet, v. 5.—

Boni homines (rare) = boni, better classes of society, v. II. A. 3:

in foro infimo boni homines atque dites ambulant,

Plaut. Curc. 4, 1, 14.—

With nouns denoting persons in regard to their functions, offices, occupations, and qualities, denoting excellence:

bonus consul,

Liv. 4, 40, 6; 22, 39, 2 (different: consules duos, bonos quidem, sed dumtaxat bonos, amisimus, consuls of good sentiments, almost = bad consuls, Cic. ad Brut. 1, 3, 4):

boni tribuni plebis,

Cic. Phil. 1, 10, 25:

bonus senator,

id. Prov. Cons. 15, 37:

senator bonus,

id. Dom. 4, 8:

bonus judex,

id. Verr. 2, 4, 15, § 34:

bonus augur (ironically),

id. Phil. 2, 32, 80:

bonus vates,

Plaut. Mil. 3, 3, 27:

bonus imperator,

Sall. C. 60, 4:

bonus dux,

Quint. 12, 1, 43 (cf. trop.:

naturam, optimam ducem,

the best guide, Cic. Sen. 2, 5):

bonus miles,

Sall. C. 60, 4; Sen. Vit. Beat. 15, 5:

bonus orator,

Cic. Fin. 1, 3, 10:

optimus orator,

id. Opt. Gen. 1, 3:

poeta bonus,

id. de Or. 1, 3, 11; 2, 46, 194; id. Fin. 1, 3, 10:

scriptor bonus,

Quint. 10, 1, 104:

bonus advocatus,

id. 5, 13, 10:

bonus defensor,

id. 5, 13, 3:

bonus altercator,

a good debater, id. 6, 4, 10:

bonus praeceptor,

id. 5, 13, 44; 10, 5, 22:

bonus gubernator,

Cic. Ac. 2, 31, 100:

optimus opifex,

Hor. S. 1, 3, 133:

sutor bonus,

id. ib. 1, 3, 125:

actor optimus,

Cic. Sest. 57, 122:

cantor optimus est modulator,

Hor. S. 1, 3, 130:

melior gladiator,

Ov. Tr. 4, 6, 33: agricola (colonus, dominus) bonus, Cato, R. R. prooem.; Cic. Sen. 16, 56:

bonus paterfamilias,

a thrifty head of the house, Nep. Att. 13, 1:

bonus servus,

Plaut. Trin. 4, 3, 58; id. Am. 2, 1, 46; id. Men. 5, 6, 1; Cic. Mil. 22, 58:

dominus bonus,

Cato, R. R. 14:

bonus custos,

Plaut. Truc. 4, 3, 38.—Ironically, Ter. Phorm. 2, 1, 57:

filius bonus,

Plaut. Am. 3, 4, 9:

patres,

Quint. 11, 3, 178:

parens,

id. 6, prooem. 4: bonus (melior, optimus), viz. a good husband, Cic. Inv. 1, 31, 51 sq.; Liv. 1, 9, 15:

uxor melior,

Cic. Inv. 1, 31, 52:

amicus,

id. Fam. 2, 15, 3:

amicus optimus,

Plaut. Cas. 3, 3, 18:

optimus testis,

Cic. Fam. 7, 27, 2:

auctor, in two senses,

good authority, id. Att. 5, 12, 3;

and = bonus scriptor (post-class.),

Quint. 10, 1, 74.—Esp.:

bonus civis (rarely civis bonus): in re publica ea velle quae tranquilla et honesta sint: talem enim solemus et sentire bonum civem et dicere, Cic.-Off. 1, 34, 124: eaque est summa ratio et sapientia boni civis, commoda civium non divellere, atque omnes aequitate eadem continere,

id. ib. 2, 23, 83:

eum esse civem et fidelem et bonum,

Plaut. Pers. 1, 2, 15; Cic. Fam. 2, 8, 2; 1, 9, 10; 3, 12, 1; 6, 6, 11; id. Off. 1, 44, 155; Liv. 22, 39, 3; Sall. H. Fragm. 1, 10 Dietsch:

optimus et fortissimus civis,

Cic. Fam. 12, 2, 3; id. Sest. 17, 39.—

Bonus and optimus as epithets of the gods.

In gen.:

sed te bonus Mercurius perdat,

Plaut. Cas. 2, 3, 23:

fata... bonique divi,

Hor. C. 4, 2, 38:

divis orte bonis,

id. ib. 4, 5, 1:

O bone deus!

Scrib. Comp. 84 fin.: BONORVM DEORVM, Inscr. ap. Cic. N. D. 3, 34, 84: totidem, pater optime, dixi, Tu mihi da cives, referring to Jupiter, Ov. M. 7, 627.—

Optimus Maximus, a standing epithet of Jupiter:

(Juppiter) a majoribus nostris Optimus Maximus (nominatur), et quidem ante optimus, id est beneficentissimus, quam Maximus,

Cic. N. D. 2, 25, 64:

Jovem optimum et maximum ob eas res appellant, non quod, etc.,

id. ib. 3, 36, 87:

in templo Jovis Optimi Maximi,

id. Sest. 56, 129; id. Prov. Cons. 9, 22:

nutu Jovis Optimi Maximi,

id. Cat. 3, 9, 21; Liv. 1, 12, 7; id. 6, 16, 2.—

Di boni, O di boni, expressing indignation, sorrow, or surprise:

di boni, hunc visitavi antidhac!

Plaut. Ep. 4, 1, 16:

di boni, boni quid porto!

Ter. And. 2, 2, 1:

di boni, quid hoc morbi est,

id. Eun. 2, 1, 19; id. Heaut. 2, 3, 13; id. Ad. 3, 3, 86:

alter, O di boni, quam taeter incedebat!

Cic. Sest. 8, 19; id. Brut. 84, 288; id. Phil. 2, 8, 20; 2, 32, 80; id. Att. 1, 16, 5; 14, 21, 2; Val. Max. 3, 5, 1; Sen. Vit. Beat. 2, 3.—

Bona Dea, etc., v. 6.—

Optimus as a laudatory epithet.

Vir optimus:

per vos nobis, per optimos viros optimis civibus periculum inferre conantur,

Cic. Sest. 1, 2:

virum optimum et constantissimum M. Cispium,

id. ib. 35, 76:

fratrem meum, virum optimum, fortissimum,

id. ib.:

consolabor hos praesentes, viros optimos,

id. Balb. 19, 44; id. Planc. 21, 51; 23, 55; id. Mil. 14, 38; id. Marcell. 4, 10; id. Att. 5, 1, 5; Hor. S. 1, 6, 53.—

Femina bona, optima:

tua conjunx bona femina,

Cic. Phil. 3, 6, 16:

hujus sanctissimae feminae atque optimae pater,

id. ib. —

Senex, pater, frater, etc.:

optimus: parentes ejus, prudentissimi atque optimi senis,

Cic. Planc. 41, 97:

insuevit pater optimus hoc me,

Hor. S. 1, 4, 105; 2, 1, 12:

C. Marcelli, fratris optimi,

Cic. Fam. 4, 7, 6; id. Q. Fr. 2, 6 (8), 2; 2, 4, 2.—

With proper names ( poet.):

optimus Vergilius,

Hor. S. 1, 6, 54:

Maecenas optimus,

id. ib. 1, 5, 27:

optime Quinti,

id. Ep. 1, 16, 1.—

Esp. as an epithet of the Roman emperors:

quid tam civile, tam senatorium quam illud, additum a nobis Optimi cognomen?

Plin. Pan. 2, 7:

gratias, inquit, ago, optime Princeps!

Sen. Tranq. 14. 4:

ex epistula optimi imperatoris Antonini,

Gai. Inst. 1, 102; cf.:

bene te patriae pater optime Caesar,

Ov. F. 2, 637:

optime Romulae Custos gentis,

Hor. C. 4, 5, 1.—

Bonus and Bona, names of deities.

Bona Dea, the goddess of Chastity, whose temple could not be entered by males (cf. Macr. S. 1, 12; Lact. 1, 22):

Bonae Deae pulvinaribus,

Cic. Pis. 39, 95; id. Mil. 31, 86; id. Fam. 1, 9, 15; cf.

in mal. part.,

Juv. 2, 86 sq.; 6, 314 sq.; 6, 335 sq.—

Bonus Eventus, Varr. R. R. 1, 1 med.; Amm. 29, 6, 19; Inscr. Orell. 907; 1780 sq.—

Bona Fortuna:

si bona Fortuna veniat, ne intromiseris,

Plaut. Aul. 1, 3, 22:

Bonae Fortunae (signum),

Cic. Verr. 2, 4, 3, § 7:

FORTVNAE BONAE DOMESTICAE,

Inscr. Orell. 1743 sq. —

Bona Spes:

Spes Bona, obsecro, subventa mihi,

Plaut. Rud. 1, 4, 12:

BONAE SPEI,

Aug. Inscr. Grut. 1075, 1.—

BONA MENS, Inscr. Orell. 1818 sqq.:

Mens Bona, si qua dea es, tua me in sacraria dono,

Prop. 3, 24, 19.

With nouns denoting things.

Things concrete, denoting excellence:

navis bona dicitur non quae pretiosis coloribus picta est... sed stabilis et firma,

Sen. Ep. 76, 13:

gladium bonum dices, non cui auratus est balteus, etc., sed cui et ad secandum subtilis acies est, et, etc.,

id. ib. 76, 14:

id vinum erit lene et bono colore,

Cato, R. R. 109; Lucr. 2, 418; Ov. Am. 2, 7, 9:

tabulas... collocare in bono lumine,

Cic. Brut. 75, 261: ex quavis olea oleum... bonum fieri potest. Cato, R. R. 3:

per aestatem boves aquam bonam et liquidam bibant semper curato,

id. ib. 73; cf.:

bonae aquae, ironically compared to wine,

Prop. 2, 33 (3, 31), 28:

praedium bonum caelum habeat,

good temperature, Cato, R. R. 1:

bona tempestate,

in good weather, Cic. Q. Fr. 2, 2, 4:

(praedium) solo bono valeat,

by good soil, Cato, R. R. 1:

bonae (aedes) cum curantur male,

Plaut. Most. 1, 2, 24:

villam bonam,

Cic. Off. 3, 13, 55:

bonus pons,

Cat. 17, 5:

scyphi optimi (= optime facti),

Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

perbona toreumata,

id. ib. 2, 4, 18, §

38: bona domicilia,

comfortable residences, id. N. D. 2, 37, 95:

agrum Meliorem nemo habet,

Ter. Heaut. 1, 1, 12:

fundum meliorem,

Cic. Inv. 1, 31, 52: fundos optimos et fructuosissimos, id. Agr. 3, 4, 14:

equus melior,

id. Inv. 1, 31, 52:

bona cena,

Cat. 13, 3:

boni nummi,

good, not counterfeit, Plaut. As. 3, 3, 144; Cic. Off. 3, 23, 91:

super omnia vultus accessere boni,

good looks, Ov. M. 8, 678:

mulier bona forma,

of a fine form, Ter. Heaut. 3, 2, 13:

equus formae melioris,

Hor. S. 2, 7, 52:

tam bona cervix, simul ac jussero, demetur,

fine, beautiful, Suet. Calig. 33:

fruges bonae,

Cat. 34, 19:

ova suci melioris,

of better flavor, Hor. S. 2, 4, 13.— Trop.:

animus aequus optimum est aerumnae condimentum,

Plaut. Rud. 2, 3, 71: bona dextra, a lucky hand (cf.:

bonum omen, 2. e.),

Quint. 6, 3, 69:

scio te bona esse voce, ne clama nimis,

good, sound, loud voice, Plaut. Most. 3, 1, 43; so,

bona firmaque vox,

Quint. 11, 3, 13.—

Things abstract.

Of physical well-being:

ut si qui neget sine bona valetudine posse bene vivi,

Cic. Inv. 1, 51, 93; Sen. Vit. Beat. 22, 2; Lucr. 3, 102; Val. Max. 2, 5, 6; Quint. 10, 3, 26; 11, 2, 35 et saep.:

non bonus somnus de prandio est,

Plaut. Most. 3, 2, 8:

bona aetas,

prime of life, Cic. Sen. 14, 48:

optima aetate,

id. Fam. 10, 3, 3.—Ironically:

bona, inquis, aetate, etc.,

Sen. Ep. 76, 1.—

Of the mind and soul:

meliore esse sensu,

Cic. Sest. 21, 47:

optima indoles,

id. Fin. 5, 22, 61:

bona conscientia,

Quint. 6, 1, 33; 9, 2, 93; Sen. Vit. Beat. 20, 5:

bono ingenio me esse ornatam quam auro multo mavolo,

with a good heart, Plaut. Poen. 1, 2, 91; id. Stich. 1, 21, 59; Sall. C. 10, 5:

mens melior,

Ter. Ad. 3, 3, 78; Cic. Phil. 3, 5, 13; Liv. 39, 16, 5; Sen. Ben. 1, 11, 4; id. Ep. 10, 4; Pers. 2, 8; Petr. 61.—Personified, Prop. 3 (4), 24, 19; Ov. Am. 1, 2, 31:

duos optimae indolis filios,

Val. Max. 5, 7, 2; Sen. Ben. 6, 16, 6; Quint. 1, 2, 5:

bonum consilium,

Plaut. Merc. 2, 3, 6; id. Rud. 4, 3, 18; Cic. Off. 1, 33, 121:

bona voluntas,

a good purpose, Quint. 12, 11, 31:

memoria bona,

Cic. Att. 8, 4, 2:

bona ratio cum perdita... confligit,

id. Cat. 2, 11, 25:

bonae rationes,

Ter. Ad. 5, 3, 50:

pronuntiatio bona,

Auct. Her. 3, 15, 27.—

Of moral relations:

ego si bonam famam mihi servasso, sat ero dives,

Plaut. Most. 1, 3, 71; Cic. Sest. 66, 139; Liv. 6, 11, 7; Hor. S. 1, 2, 61 (cf. Cic. Att. 7, 26, 1;

v. e. infra): si ego in causa tam bona cessi tribuni plebis furori,

Cic. Sest. 16, 36; id. Planc. 36, 87; Ov. M. 5, 220:

fac, sis, bonae frugi sies,

of good, regular habits, Plaut. Curc. 4, 2, 35; id. Cas. 2, 4, 5; 2, 5, 19; id. Ps. 1, 5, 53; id. Truc. 1, 1, 13; id. Capt. 5, 2, 3 sq. (v. frux, II. B. 1. b.): vilicus disciplina bona utatur. Cato, R. R. 5:

bona studia,

moral pursuits, Auct. Her. 4, 17, 25:

quidquid vita meliore parasti,

Hor. S. 2, 3, 15: ad spem mortis melioris, an honorable death; so as an epithet of religious exercises:

Juppiter, te bonas preces precor,

Cato, R. R. 134; 139.—

Of external, artistic, and literary value and usefulness:

bono usui estis nulli,

Plaut. Curc. 4, 2, 15:

Optumo optume optumam operam das,

id. Am. 1, 1, 122:

bonam dedistis mihi operam,

a valuable service to me, id. Poen. 2, 3, 70; 3, 6, 11; id. Pers. 4, 7, 11; id. Rud. 3, 6, 11 (in a different sense: me bona opera aut mala Tibi inventurum esse auxilium argentarium, by fair or unfair means, id. Ps. 1, 1, 102;

v. e. infra): optima hereditas a patribus traditur liberis... gloria virtutis rerumque gestarum,

Cic. Off. 1, 33, 121:

bonum otium,

valuable leisure, Sall. C. 4, 1:

bonis versibus,

Cic. Ac. 2, 23, 74:

versus meliores,

Plaut. Trin. 3, 2, 81:

meliora poemata,

Hor. A. P. 303:

in illa pro Ctesiphonte oratione longe optima,

Cic. Or. 8, 26:

optimas fabulas,

id. Off. 1, 31, 114:

melius munus,

id. Ac. 1, 2, 7.—

Favorable, prosperous, lucky, fortunate:

de Procilio rumores non boni,

unfavorable rumors, Cic. Att. 4, 16, 5:

bona de Domitio, praeclara de Afranio fama est,

about their success in the war, id. ib. 7, 26, 1:

si fuisset in discipulo comparando meliore fortuna,

id. Pis. 29, 71; cf.

fortuna optima esse,

to be in the best pecuniary circumstances, id. ad Brut. 1, 1, 2:

occasio tam bona,

Plaut. Most. 2, 2, 9:

senex est eo meliore condicione quam adulesoens cum, etc.,

Cic. Sen. 19, 68; id. Fam. 4, 32:

bona navigatio,

id. N. D. 3, 34, 83;

esp. in phrase bona spes.—Object.: ergo in iis adulescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem quos, etc.,

Cic. Fin. 2, 35, 117.—Subject.:

ego sum spe bona,

Cic. Fam. 12, 28, 3; id. Cat. 2, 11, 25; [p. 245] id. Att. 14, 1 a, 3; id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16:

optima spe,

id. Fam. 12, 11, 2.—Pregn., = spes bonarum rerum, Sall. C. 21, 1;

v. C. 1. c. infra: meliora responsa,

more favorable, Liv. 7, 21, 6:

melior interpretatio,

Tac. H. 3, 65:

cum laude et bonis recordationibus,

id. A. 4, 38:

amnis Doctus iter melius,

i. e. less injurious, Hor. A. P. 68:

omen bonum,

a good, lucky omen, Cic. Pis. 13, 31; cf.

Liv. praef. § 13: melius omen,

Ov. F. 1, 221;

optimum,

Cic. Fam. 3, 12, 2:

bona scaeva,

Plaut. Stich. 5, 2, 24:

auspicio optumo,

id. ib. 3, 2, 6; cf.:

memini bene, sed meliore Tempore dicam = opportuniore tempore,

Hor. S. 1, 9, 68.—

Of public affairs, si mihi bona re publica frui non licuerit, Cic. Mil. 34, 93:

optima res publica,

id. Or. 1, 1, 1; id. Phil. 1, 8, 19:

minus bonis temporibus,

id. Dom. 4, 8; so,

optimis temporibus,

id. Sest. 3, 6:

nostrae res meliore loco videbantur,

id. ad Brut. 1, 3, 1:

lex optima,

id. Pis. 16, 37; id. Sest. 64, 137; id. Phil, 1, 8, 19.—

Good = large, considerable:

bono atque amplo lucro,

Plaut. Am. prol. 6:

bona librorum copia,

Hor. Ep. 1, 18, 109; cf.:

bona copia cornu,

Ov. M. 9, 88; v. bona pars, C. 8. g.—

Noble; with genus, good family, noble extraction, honorable birth: quali me arbitraris genere prognatum? Eu. Bono, Plaut. Aul. 2, 2, 35; so id. Ep. 1, 2, 4; 2, 1, 3; id. Pers. 4, 4, 94:

si bono genere natus sit,

Auct. Her. 3, 7, 13.—

Referring to good-will, kindness, faithfulness, in certain phrases.

Bona venia or cum bona venia, with the kind permission of a person addressed, especially bona venia orare, expetere, etc.:

primum abs te hoc bona venia expeto,

Ter. Phorm. 2, 3, 31:

bona tua venia dixerim,

Cic. Leg. 3, 15, 34:

oravit bona venia Quirites, ne, etc.,

Liv. 7, 41, 3:

obsecro vos.. bona venia vestra liceat, etc.,

id. 6, 40, 10:

cum bona venia quaeso audiatis, etc.,

id. 29, 17, 6; Arn. c. Gent. 1, p. 5; cf.

. sed des veniam bonus oro = venia bona oro,

Hor. S. 2, 4, 5.—

Bona pax, without quarrelling:

bona pax sit potius,

let us have no quarrel about that, Plaut. Pers. 2, 2, 7;

so especially cum bona pace, or bona pace: Hannibal ad Alpis cum bona pace incolentium... pervenit,

without a difficulty with the inhabitants, Liv. 21, 32, 6; 21, 24, 5; 1, 24, 3; 28, 37, 4; 8, 15, 1; cf.: si bonam (pacem) dederitis, = a fair peace, under acceptable conditions, id. 8, 21, 4.—

Amicitia bona = bona fide servata, faithful, undisturbed friendship:

igitur amicitia Masinissae bona atque honesta nobis permansit,

Sall. J. 5, 5.—

Bona societas, alliance:

Segestes, memoria bonae societatis, impavidus,

Tac. A. 1, 58.

In particular phrases.

Bonae res.

= Vitae commoda, comforts of life, abstract or concrete:

concedatur bonis rebus homines morte privari,

Cic. Tusc. 1, 36, 87:

optimis rebus usus est,

he had every most desirable thing, Nep. Att. 18, 1.—

= Res secundae, opp. res adversae, prosperity:

bonis rebus tuis, meas irrides malas,

Plaut. Trin. 2, 4, 45:

in bonis rebus,

Hor. C. 2, 3, 2. —

Res bona = res familiaris bona, wealth ( poet.): in re bona esse, Laber. ap. Gell. 10, 17, 4.—Also an object of value:

homines quibus mala abunde omnia erant, sed neque res neque spes bona ulla,

who had no property, nor the hope of any, Sall. C. 21, 1. —

Costly things, articles of luxury:

capere urbem in Arabia plenam bonarum rerum,

Plaut. Pers. 4, 3, 46; 4, 4, 82:

nimium rei bonae,

id. Stich. 2, 3, 55:

ignorantia bonarum rerum,

Nep. Ages. 8, 5 ' bonis rebus gaudere, Hor. S. 2, 6, 110:

re bona copiosum esse,

Gell. 16, 19, 7.—

Moral, morally good:

illi cum res non bonas tractent,

Cic. Ac. 2, 33, 72:

ut de virtutibus et vitiis, omninoque de bonis rebus et malis quaererent,

id. ib. 1, 4, 15:

quid habemus in rebus bonis et malis explorati?

id. ib. 2, 42, 129; so id. Or. 1, 10, 42; id. Leg. 1, 22, 58:

quae tamen omnia dulciora fuint et moribus bonis et artibus,

id. Sen. 18, 65.—

In literary composition, important or interesting matter, subjects, or questions:

res bonas verbis electis dictas quis non legat?

Cic. Fin. 1, 3, 8:

studiis generorum, praesertim in re bona,

Plaut. Am. 8, 26.—

Bonae artes.

A good, laudable way of dealing:

qui praeclari facinoris aut artis bonae famam quaerit,

Sall. C. 2, 9:

huic bonae artes desunt, dolis atque fallaciis contendit,

id. ib. 11, 2:

quod is bonarum artium cupiens erat,

Tac. A. 6, 46.—

Liberal arts and sciences:

litteris aut ulli bonae arti,

Quint. 12, 1, 7:

conservate civem bonarum artium, bonarum partium, bonorum virorum,

Cic. Sest. 32, 77. —Esp.:

optimae artes: optimarum artium scientia,

Cic. Fin. 1, 3, 4; id. Ac. 2, 1, 1; id. Cael. 10, 24; id. Marcell. 1, 4.—

Bona fides, or fides bona.

Good faith, i. e. conscious honesty in acts or words: qui nummos fide bona solvit, who pays (the price of labor) in good faith, i. e. as it is honestly earned, Cato, R. R. 14:

dic, bona fide, tu id aurum non subripuisti?

Plaut. Aul. 4, 10, 46; 4, 10, 47; id. Capt. 4, 2, 111; id. Most. 3, 1, 137; id. Poen. 1, 3, 30; id. Pers. 4, 3, 16; id. Ps. 4, 6, 33:

si tibi optima fide omnia concessit,

Cic. Rosc. Am. 49, 144; Quint. 10, 3, 23.—Hence, bonae fidei vir, a conscientious man, Quint. 10, 7, 1.—

Jurid. t. t.

Good faith in contracts and legal acts in general, opposed to dolus malus, honesty and fairness in dealing with another:

ad fidem bonam statuit pertinere, notum esse emptori vitium quod nosset venditor,

Cic. Off. 3, 16, 67.—Hence, alienam rem bona fide emere, to buy, believing the seller to be the rightful owner, Dig. 41, 3, 10; 41, 3, 13, § 1. bonae fidei possessor (also possessio), believing that he is the rightful owner, ib. 5, 3, 25, § 11; 5, 3, 22; 41, 3, 15, § 2;

41, 3, 24: conventio contra bonam fidem et mores bonos,

ib. 16, 31, § 7: bonam fidem praestare, to be responsible for one ' s good faith, ib. 17, 1, 10 prooem.—Hence,

Bonae fidei actiones or judicia, actions in equity, i. e. certain classes of actions in which the strict civil law was set aside by the praetorian edict in favor of equity:

actiones quaedam bonae fidei sunt, quaedam stricti juris. Bonae fidei sunt haec: exempto vendito, locato conducto, etc.,

Just. Inst. 4, 6, 28, § 19.—In the republican time the praetor added in such actions to his formula for the judex the words ex fide bona, or, in full:

quidquid dare facere oportet ex fide bona,

Cic. Off. 3, 16, 66:

iste dolus malus et legibus erat vindicatus, et sine lege, judiciis in quibus additur ex fide bona,

id. ib. 3, 15, 61; cf. id. ib. 3, 17, 70.—

Bona verba.

Kind words:

Bona verba quaeso,

Ter. And. 1, 2, 33.—

Words of good omen (v. omen):

dicamus bona verba,

Tib. 2, 2, 1:

dicite suffuso ter bona verba mero,

Ov. F. 2, 638.—

Elegant or well-chosen expressions:

quid est tam furiosum quam verborum vel optimorum atque ornatissimorum sonitus inanis,

Cic. Or. 1, 12, 51:

verborum bonorum cursu,

id. Brut. 66, 233:

omnia verba sunt alicubi optima,

Quint. 10, 1, 9.—

Moral sayings:

non est quod contemnas bona verba et bonis cogitationibus plena praecordia,

Sen. Vit. Beat. 20, 1. —

Bona dicta.

Polite, courteous language:

hoc petere me precario a vobis jussit leniter dictis bonis,

Plaut. Am. prol. 25.—

Witticisms ( bon-mots): flammam a sapiente facilius ore in ardente opprimi, quam bona dicta teneat, Enn. ap. Cic. Or. 2, 54, 222:

dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus quibus solebam menstruales epulas ante adipiscier,

Plaut. Capt. 3, 1, 22:

ibo intro ad libros ut discam de dictis melioribus,

id. Stich. 2, 3, 75.—

Bona facta.

= bene facta (v. bene, I. B. 2. b.), laudable deeds:

nobilitas ambobus et majorum bona facta (sc. erant),

Tac. A. 3, 40.—

Bonum factum est, colloq., = bene est, bene factum est (v. bene, I. B. 2. b.):

bonum factum est, ut edicta servetis mea,

Plaut. Poen. prol. 16:

haec imperata quae sunt pro imperio histrico, bonum hercle factum (est) pro se quisque ut meminerit,

id. ib. 45.— Hence,

Elliptically, introducing commands which cannot be enforced, = if you will do so, it will be well:

peregrinis in senatum allectis, libellus propositus est: bonum factum, ne quis senatori novo curiam monstrare velit,

Suet. Caes. 80:

et Chaldaeos edicere: bonum factum, ne Vitellius... usquam esset,

id. Vit. 14:

hac die Carthaginem vici: bonum factum, in Capitolium eamus, et deos supplicemus,

Aur. Vict. 49; cf.:

o edictum, cui adscribi non poterit bonum factum,

Tert. Pud. 1.—

Bona gratia.

A friendly understanding:

cur non videmus inter nos haec potius cum bona Ut componantur gratia quam cum mala?

Ter. Phorm. 4, 3, 17; so,

per gratiam bonam abire,

to part with good feelings, Plaut. Mil. 4, 3, 33.—In jest: sine bona gratia abire, of things cast away, Plaut Truc. 2, 7, 15.—

Pleon., in the phrase bonam gratiam habere, = gratiam habere, to thank (v. B. 2. k.), Plaut. Rud. 2, 5, 32; id. Bacch. 4, 8, 99.—

Bona pars.

The well-disposed part of a body of persons:

ut plerumque fit, major pars (i. e. of the senate) meliorem vicit,

Liv. 21, 4, 1:

pars melior senatus ad meliora responsa trahere,

id. 7, 21, 6.—

The good party, i. e. the optimates (gen. in plur.):

civem bonarum partium,

Cic. Sest. 32, 77:

(fuit) meliorum partium aliquando,

id. Cael. 6, 13:

qui sibi gratiam melioris partis velit quaesitam,

Liv. 2, 44, 3.—Paronom.: (Roscius) semper partium in re publica tam quam in scaena optimarum, i. e. party and part in a drama, Cic. Sest. 56, 120.—

Of things or persons, a considerable part (cf. a good deal):

bonam partem ad te adtulit,

Ter. Eun. 1, 2, 43:

bonam partem sermonis in hunc diem esse dilatam,

Cic. Or. 2, 3, 14:

bonam magnamque partem exercitus,

Val. Max. 5, 2, ext. 4:

bona pars noctium,

Quint. 12, 11, 19:

bona pars hominum,

Hor. S. 1, 1, 61:

meae vocis... bona pars,

id. C. 4, 2, 46; so id. A. P. 297; Ov. P. 1, 8, 74:

melior pars diei,

Verg. A. 9, 156.—

Rarely, and mostly eccl. Lat.: optima pars, the best part or lot:

nostri melior pars animus est,

Sen. Q. N. 1, prooem. § 14; cf.:

quae pars optima est in homine,

best, most valuable, Cic. Tusc. 5, 23, 67:

major pars aetatis, certe melior reipublicae data sit,

Sen. Brev. Vit. 18, 1:

Maria optimam partem elegit, quae non auferetur ab ea,

Vulg. Luc. 10, 42.—

Adverb.:

bonam partem = ex magna parte,

Lucr. 6, 1249.—

Aliquem in optimam partem cognoscere, to know somebody from his most favorable side, Cic. Off. 2, 13, 46: aliquid in optimam partem accipere, to take something in good part, interpret it most favorably:

Caesar mihi ignoscit quod non venerim, seseque in optimam partem id accipere dicit,

id. Att. 10, 3 a, 2; id. ad Brut. 1, 2, 3:

quaeso ut hoc in bonam partem accipias,

id. Rosc. Am. 16, 45.—

Dies bonus or bona.

A day of good omen, a fortunate day (= dies laetus, faustus):

tum tu igitur die bono, Aphrodisiis, addice, etc.,

Plaut. Poen. 2, 49:

nunc dicenda bona sunt bona verba die,

Ov. F. 1, 72.—

A beautiful, serene day, Sen. Vit. Beat. 22, 3.—

Bonus mos.

Boni mores, referring to individuals, good, decent, moral habits:

nihil est amabilius quam morum similitudo bonorum,

Cic. Off. 1, 17, 56:

nam hic nimium morbus mores invasit bonos,

Plaut. Trin. 1, 1, 6:

domi militiaeque boni mores colebantur,

Sall. C. 9, 1:

propter ejus suavissimos et optimos mores,

Cic. Phil. 3, 5, 13:

cum per tot annos matronae optimis moribus vixerint,

Liv. 34, 6, 9:

mores meliores,

Plaut. Aul. 3, 5, 18.—

Bonus mos or boni mores, in the abstract, morality, the laws, rules of morality: ei vos morigerari mos bonu'st, it is a rule of morality that you should, etc., Plaut. Capt. 2, 1, 4:

ex optimo more et sanctissima disciplina,

Cic. Phil. 2, 28, 69:

neglegentia boni moris,

Sen. Ep. 97, 1.—Jurid. t. t.:

conventio, mandatum contra bonos mores,

in conflict with morality, Quint. 3, 1, 57; Dig. 16, 3, 1, § 7; Gai. Inst. 3, 157 et saep. —

Adverbial phrases.

Bono animo esse, or bonum animum habere.

To be of good cheer or courage:

bono animo es! Liberabit ille te homo,

Plaut. Merc 3, 1, 33; so id. Aul. 4, 10, 61; id. Mil. 4, 8, 32; id. Rud. 3, 3, 17; Ter. Eun. 1, 2, 4; id. Heaut. 4, 6, 18; id. Ad. 2, 4, 20; 3, 5, 1; 4, 2, 4; 4, 5, 62; id. Phorm. 5, 8, 72:

animo bono es,

Plaut. Ps. 1, 3, 103; id. Am. 2, 2, 48; 5, 2, 1:

bono animo es, inquit Scrofa, et fiscinam expedi,

Varr. R. R. 1, 26:

bono animo sint et tui et mei familiares,

Cic. Fam. 6, 18, 1; 6, 10, 29:

bono animo esse jubere eam consul,

Liv. 39, 13, 7:

habe modo bonum animum,

Plaut. Capt. 1, 2, 58; so id. Am. 1, 3, 47; id. Truc. 2, 6, 44; id. Aul. 2, 2, 15:

habe animum bonum,

id. Cas. 2, 6, 35; id. Ep. 2, 2, 1; 4, 2, 31:

bonum animum habe,

Liv. 45, 8, 5:

clamor ortus ut bonum animum haberet,

id. 8, 32, 1; so Sen. Ep. 87, 38.—

Bono animo esse, or facere aliquid, to be of a good or friendly disposition, or to do with good, honest intentions:

audire jubet vos imperator histricus, bonoque ut animo sedeant in subselliis qui, etc.,

Plaut. Poen. prol. 5: sunt enim (consules) [p. 246] optimo animo, summo consilio, of the best disposition, Cic. Phil. 3, 1, 2:

bono te animo tum populus Romanus... dicere existimavit ea quae sentiebatis, sed, etc.,

id. Imp. Pomp. 19, 56:

quod nondum bono animo in populum Romanum viderentur,

Caes. B. G. 1, 6; Quint. 7, 4, 15.—

Bonus animus, good temper, patience:

bonus animus in mala re dimidium mali est,

Plaut. Ps. 1, 5, 37:

vos etiam hoc animo meliore feratis,

Ov. M. 9, 433.—

Bono modo.

= placide, with composure, moderation:

si quis quid deliquerit, pro noxa bono modo vindicet,

Cato, R. R. 5:

haec tibi tam sunt defendenda quam moenia, mihi autem bono modo, tantum quantum videbitur,

Cic. Ac. 2, 44, 137.—

In a decent manner:

neu quisquam prohibeto filium quin amet... quod bono fiat modo,

Plaut. Merc. 5, 4, 62. —

Jure optimo or optimo jure, with good, perfect right:

te ipse jure optumo incuses licet,

Plaut. Most. 3, 2, 23; id. Rud. 2, 6, 53:

ut jure optimo me deserere posses,

Cic. Fam. 3, 8, 6; Sen. Ot. Sap. 2 (29), 2.—With pass. or intr. verb, deservedly:

ne jure optimo irrideamur,

Cic. Off. 1, 31, 111; cf. id. ib. 1, 42, 151; id. Marcell. 1, 4;

similarly, optimo judicio,

Val. Max. 2, 9, 2.

As subst.

bŏnus, boni, m.; of persons.

In sing. or plur. orig. = bonus vir, boni viri; v. I. A. 1. a. b, supra, a morally good man.

Plur.:

bonis quod bene fit haud perit,

Plaut. Rud. 4, 3, 2; id. Capt. 2, 2, 108; id. Trin. 2, 1, 55; id. Pers. 4, 5, 2:

melius apud bonos quam apud fortunatos beneficium collocari puto,

Cic. Off. 2, 20, 71:

verum esse ut bonos boni diligant, quamobrem... bonis inter bonos quasi necessariam (esse) benevolentiam,

id. Lael. 14, 50:

diverso itinere malos a bonis loca taetra... habere,

Sall. C. 52, 13; 7, 2; 52, 22:

oderunt peccare boni virtutis amore,

Hor. Ep. 1, 16, 52:

tam bonis quam malis conduntur urbes,

Sen. Ben. 4, 28, 4; so id. Vit. Beat. 15, 6; Quint. 9, 2, 76.—Rarely bŏnae, arum, f., good women:

quia omnes bonos bonasque adcurare addecet, etc.,

Plaut. Trin. 1, 2, 41.—

Sing.:

malus bonum malum esse volt ut sit sui similis,

Plaut. Trin. 2, 2, 8:

nec enim cuique bono mali quidquam evenire potest,

Cic. Tusc. 1, 41, 99; cf.:

qui meliorem audax vocet in jus,

Hor. S. 2, 5, 29.—

Bonus, a man of honor.

A brave man:

pro qua (patria) quis bonus dubitet mortem oppetere si ei sit profuturus?

Cic. Off. 1, 17, 57:

libertatem quam nemo bonus nisi cum anima simul amittat,

Sall. C. 33, 5:

fortes creantur fortibus et bonis,

Hor. C. 4, 4, 29 (opp. ignavi):

fama impari boni atque ignavi erant,

Sall. J. 57, 6; 53, 8; id. C. 11, 2. —

A gentleman:

quis enim umquam, qui paululum modo bonorum consuetudinem nosset, litteras ad se ab amico missas... in medium protulit?

Cic. Phil. 2, 4, 7.—

Boni, the better (i. e. higher) classes of society.

In gen. (of political sentiments, = optimates, opp. populares, seditiosi, perditi cives, etc.;

so usu. in Cic.): meam causam omnes boni proprie enixeque susceperant,

Cic. Sest. 16, 38:

audaces homines et perditi nutu impelluntur... boni, nescio quomodo, tardiores sunt, etc.,

id. ib. 47, 100:

ego Kal. Jan. senatum et bonos omnes legis agrariae... metu liberavi,

id. Pis. 2, 4:

etenim omnes boni, quantum in ipsis fuit, Caesarem occiderunt,

id. Phil. 2, 13, 29; id. Fam. 5, 2, 8; 5, 21, 2; id. Sest. 2, 5; 16, 36; 48, 103; id. Planc. 35, 86; id. Mil. 2, 5; id. Off. 2. 12, 43:

maledictis increpat omnes bonos,

Sall. C. 21, 4; 19, 2; 33, 3; Hirt. B. G. 8, 22; so,

optimi,

Cic. Leg. 3, 17, 37; and, ironically, boni identified with the rich:

bonorum, id est lautorum et locupletum,

id. Att. 8, 1, 3.—

Without reference to political views;

opp. vulgus (rare): nihil ego istos moror fatuos mores quibus boni dedecorant se,

Plaut. Trin. 2, 2, 22:

semper in civitate quibus opes nullae sunt bonis invident,

Sall. C. 37, 3:

elatus est sine ulla pompa funeris, comitantibus omnibus bonis, maxima vulgi frequentia,

Nep. Att. 22, 2.—So, mĕlĭōres, um, m., one ' s betters:

ut quaestui habeant male loqui melioribus,

Plaut. Poen. 3, 3, 13:

da locum melioribus,

Ter. Phorm. 3, 2, 37.—

Boni, bone, in addresses, as an expression of courtesy, Hor. S. 2, 2, 1; 2, 6, 51; 2, 6, 95; id. Ep. 2, 2, 37; ironice, id. S. 2, 3, 31.—

Optimus quisque = quivis bonus, omnes boni.

Referring to morality:

esse aliquid natura pulcrum quod optimus quisque sequeretur,

every good man, Cic. Sen. 13, 43:

qui ita se gerebant ut sua consilia optimo cuique probarent, optimates habebantur,

id. Sest. 45, 96; id. Off. 1, 43, 154; id. Fin. 1, 7, 24; id. Sest. 54, 115; and = even the best:

quare deus optimum quemque mala valetudine adficit?

Sen. Prov. 4, 8.—

Of the educated classes:

adhibenda est quaedam reverentia adversus homines, et optimi cujusque et reliquorum,

Cic. Off. 1, 28, 99; cf. id. ib. 1, 25, 85:

Catilina plerisque consularibus, praeterea optumo cuique, litteras mittit,

Sall. C. 34, 2:

optimo cuique infesta libertas,

Sen. Ot. Sap. 8, 2 (32 fin.).—

Honorable, brave:

optumus quisque cadere et sauciari, ceteris metus augeri,

Sall. J. 92, 8.—

In gen., excellent:

optimus quisque facere quam dicere... malebat,

Sall. C. 8, 5.—

Distributively:

ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

to the best man in each instance, Sall. C. 2, 6.—

Referring to another superlative ( = quo quisque melior eo magis, etc.):

hic aditus laudis qui semper optimo cuique maxime patuit,

Cic. Imp. Pomp. 1, 1; so id. Lael. 4, 14; id. Inv. 2, 11, 36; Sen. Vit. Beat. 18, 1.—

Attributively, with a noun:

optimam quamque causam,

Cic. Sest. 43, 93:

optima quaeque dies,

Verg. G. 3, 66.

bŏnum, i, n., plur. bona; mĕlĭus, ōris, n.; optĭmum, i, n. (v. infra); of things in gen.

Bonum, or plur. bona, a good, or goods in a moral and metaphysical sense, a moral good, a blessing: sunt autem hae de finibus defensae sententiae: nihil bonum nisi honestum, ut Stoici; nihil bonum nisi voluptatem, ut Epicurus;

nihil bonum nisi vacuitatem doloris, ut Hieronymus... tria genera bonorum, maxima animi, secunda corporis, externa tertia, ut Peripatetici, etc.,

Cic. Tusc. 5, 30, 84 sq.:

quid est igitur bonum? Si quid recte fit et honeste et cum virtute, id bene fieri vere dicitur, et quod rectum et honestum et cum virtute est, id solum opinor bonum,

id. Par. 1, 1, 9:

ut quis intellegat, quid sit illud simplex et verum bonum quod non possit ab honestate sejungi,

id. Ac. 1, 2, 7:

non-est igitur voluptas bonum,

id. Fin. 1, 11, 39: finis bonorum et malorum (telos agathôn) = summa bona et mala:

sunt nonnullae disciplinae quae, propositis bonorum et malorum finibus, officium omne pervertant. Nam qui summum bonum sic instituit ut, etc.,

id. Off. 1, 2, 5; cf. id. Par. 1, 3, 14; id. Ac. 2, 9, 29; 2, 36, 114; 2, 42, 129; id. Fin. 1, 9, 29; 1, 12, 42; id. Tusc. 4, 31, 66; Sen. Vit. Beat. 24, 5; id. Ep. 117, 1 et saep.—

Bonum, what is valuable, beneficial, estimable, favorable, pleasant, physically or mentally:

quoi boni Tantum adfero quantum ipsus a diis optat,

Plaut. Capt. 4, 1, 9:

multa bona vobis volt facere,

will do you much good, id. Poen. 5, 4, 60; id. Am. prol. 43, 49; id. Pers. 4, 8, 4; 2, 3, 14; id. Cas. 2, 8, 32:

tum demum nostra intellegemus bona quom ea amisimus,

id. Capt. 1, 2, 33:

multa tibi di dent bona,

id. Poen. 1, 1, 80; cf. id. ib. 3, 3, 54; 3, 3, 74; id. Mil. 3, 1, 120; id. Men. 3, 3, 34; id. Pers. 4, 3, 23; id. Truc. 1, 2, 23; id. Merc. 1, 2, 40; id. Most. 1, 1, 47:

omnia Bona dicere,

to speak in the highest terms of one, Ter. And. 1, 1, 70:

sed ne vivus quidem bono caret, si eo non indiget,

Cic. Tusc. 1, 36, 88:

cum quaecumque bona Peripateticis, eadem Stoicis commoda viderentur,

id. ib. 5, 41, 120:

nihil enim boni nosti,

nothing that is good for any thing, id. Phil. 2, 7, 16:

mala pro bonis legere dementia est,

Sen. Vit. Beat. 6, 1; Val. Max. 5, 3, ext. 3 fin.; Hor. S. 1, 2, 73:

quia bonum sit valere,

a good thing, Cic. Fin. 4, 23, 62 (cf. III. A. 5. infra):

melius: quo quidem haud scio an... quidquam melius sit homini a dis immortalibus datum,

id. Lael. 6, 20:

meliora... Aristotelem de istis rebus scripsisse,

id. Or. 1, 10, 43:

optimum: difficillimum est formam exponere optimi,

id. ib. 11, 36.— Here belongs the phrase boni consulere;

v. consulo.—So after prepositions: in bonum vertere, v. under verto: in melius ire,

to change for the better, Tac. A. 12, 68.—In the same sense: in melius aliquid referre, or reflectere ( poet.), Verg. A. 1, 281; 11, 426; 10, 632:

ad melius transcurrere,

to pass over to something better, Hor. S. 2, 2, 82.—

Bonum or bona, prosperity:

fortiter malum qui patitur, idem post patitur bonum,

Plaut. As. 2, 2, 58:

nulli est homini perpetuum bonum,

id. Curc. 1, 3, 33:

unā tecum bona, mala tolerabimus,

Ter. Phorm. 3, 3, 23:

quibus in bonis fuerint et nunc quibus in malis sint, ostenditur ( = in secundis, in adversis rebus),

Cic. Inv. 1, 55, 107.—

Good qualities, gifts:

omnia adsunt bona, quem penes'st virtus,

Plaut. Am. 2, 2, 30:

magnis illi et divinis bonis hanc licentiam adsequebantur,

Cic. Off. 1, 41, 148:

nisi qui se suā gravitate et castimoniā... tum etiam naturali quodam bono defenderet, etc.,

id. Cael. 5, 11:

hunc meā sententiā divinis quibusdam bonis instructum atque ornatum puto,

id. ib. 17, 39:

non intellego quod bonum cuiquam sit apud tales viros profuturum,

id. Balb. 28, 63:

gaude isto tuo tam excellenti bono,

id. Marcell. 6, 19; so id. Imp. Pomp. 16, 49.—

Advantage, benefit:

si plus adipiscare, re explicatā, boni, quam addubitatā mali,

Cic. Off. 1, 24, 83:

saepe cogitavi bonine an mali plus adtulerit... eloquentiae studium,

id. Inv. 1, 1, 1; 2, 35, 106; id. Off. 2, 2, 5; id. Sest. 10, 24:

maximum bonum in celeritate ponebat,

Sall. C. 43, 4; so, bono publico (abl.), for the public good:

hoc ita si fit, publico fiat bono,

Plaut. Trin. 1, 2, 183; Liv. 2, 44, 3; Dig. 41, 3, 1.—

With aequum, what is fair and good, the fair ( thing), fairness, equity:

si bonum aequomque oras,

Plaut. Most. 3, 1, 149; so id. Pers. 3, 1, 71; id. Rud. 1, 2, 94; id. Men. 4, 2, 11:

si tu aliquam partem aequi bonique dixeris,

Ter. Phorm. 4, 3, 32; id. Heaut. 4, 1, 29; id. Ad. 1, 1, 39:

a quo vivo nec praesens nec absens quidquam aequi bonique impetravit,

Cic. Phil. 2, 37, 94.—Hence, aequo et bono, or ex aequo et bono, in ( with) fairness, in equity, Ter. Ad. 5, 9, 30; Auct. Her. 2, 10, 14; 2, 12, 18; 2, 13, 20; Gai. Inst. 3, 137: aequi bonique, as gen. of value, with facere:

istuc, Chreme, Aequi bonique facio,

I place a fair and proper value on it, Ter. Heaut. 4, 5, 40.—

Bona, one ' s property, fortunes, almost always denoting the whole of one's possessions.

In gen.:

paterna oportet reddi filio bona,

Plaut. Poen. 5, 2, 120:

bona sua med habiturum omnia,

id. Truc. 2, 4, 49; cf. id. ib. 2, 7, 6; 4, 2, 29; id. Rud. 2, 6, 22; id. Most. 1, 3, 77; id. Trin. 4, 4, 3; Ter. Eun. 2, 2, 4:

bona mea diripiebantur atque ad consulem deferebantur,

Cic. Sest. 24, 54:

cum de capite, civis et de bonis proscriptio ferretur,

id. ib. 30, 65:

bona, fortunas, possessiones omnium,

id. Caecin. 13, 38:

at mulctantur bonis exsules,

id. Tusc. 5, 37, 106; id. Off. 2, 23, 81; id. Par. 1, 1, 7; id. Sest. 19, 42; 43, 94; 52, 111; id. Phil. 2, 26, 64; Caes. B. G. 7, 3; Liv. 2, 3, 5; 2, 5, 5; 4, 15, 8; Tac. A. 2, 48; Quint. 6, 1, 19 et saep.—

Bonorum possessio, the possession of one ' s property by another.

Bonorum possessio in consequence of bonorum cessio, i. e. an assignment of one ' s property for the benefit of creditors, Dig. 42, tit. 3.—

Bonorum possessio granted by the prætor against a contumacious or insolvent debtor (in bona mittere, in bona ire jubere, bona possidere jubere, etc.); cf. Dig. 42, tit. 4:

postulat a Burrieno Naevius ut ex edicto bona possidere liceat,

Cic. Quint. 6, 25, and the whole of c. 8:

edixit... neu quis militis... bona possideret aut venderet,

Liv. 2, 24, 6:

bona proscribere,

to offer the property thus transferred for sale, Cic. Quint. 6, 25.—

Chiefly referring to the property of a defunct person (hereditas), where the prætor, till the heir had proved his right, granted a bonorum possessio secundum tabulas or contra tabulas, Dig. 37, tit. 4; 37, tit. 11.—

In bonis esse;

with reference to the older civil law, which distinguished between civil property (habere rem ex jure Quiritium) and natural property (rem in bonis habere, res in bonis est),

Gai. Inst. 2, 40, 41; Dig. 40, 12, 38, § 2; 37, 6, 2, § 1; 37, 6, 3, § 2; ib. Fragm. 1, 16; Gai. Inst. 1, 22; 1, 35; 1, 222; 1, 167; Dig. 1, 8, 1; 27, 10, 10:

neque bonorum possessorum, neque... res pleno jure fiunt, sed in bonis efficiuntur,

ib. Fragm. 3, 80.—Hence, nullam omnino arbitrabamur de eā hereditate controversiam eum habiturum, et est hodie in bonis, i. e. [p. 247] the bonorum possessio has been granted to him, which did not give full ownership, but effected only that the hereditas was in bonis. Cic. Fam. 13, 30, 1.

Predicative use.

With nouns or pronouns as subjects.

Bonum esse, to be morally good, honest:

nunc mihi bonae necessum est esse ingratiis, Quamquam esse nolo,

Plaut. Cist. 2, 3, 82:

bonam ego quam beatam me esse nimio dici mavolo,

id. Poen. 1, 2, 93; so id. Capt. 2, 1, 44; id. Men. 4, 2, 6; id. Rud. prol. 29:

itaque viros fortes magnanimos eosdem, bonos et simplices... esse volumus,

Cic. Off. 1, 19, 63; cf. id. ib. 3, 21, 84; id. Att. 15, 6, 1:

Cato esse quam videri bonus malebat,

Sall. C. 54, 5:

ut politiora, non ut meliora fiant ingenia,

Val. Max. 5, 4, ext. 5 fin. —

To be beneficial, prosperous, advantageous, valuable, favorable, serviceable, correct, with reference to both persons and things as subjects, and in regard to physical and mental relations:

jam istuc non bonumst,

Plaut. Merc. 2, 2, 29; Cato, R. R. 157:

oleum viridius et melius fiet,

id. ib. 3:

vinum ut alvum bonam faciat,

to correct the bowels, id. ib. 156:

quid est homini salute melius?

Plaut. As. 3, 3, 127:

non optuma haec sunt, verum meliora quam deterruma,

id. Trin. 2, 3, 1:

quid est quod huc possit quod melius sit accedere?

Cic. Fin. 1, 12, 41; 1, 18, 57; id. Tusc. 1, 41, 99:

in quo (vestitu), sicut in plerisque rebus, mediocritas optima est,

id. Off. 1, 36, 130; 2, 17, 59; id. Inv. 1, 31, 51; id. Or. 2, 6; 11, 36:

meliorem tamen militem... in futura proelia id certamen fecit,

Liv. 2, 51, 3:

parvus ut est cygni melior canor, ille gruum quam Clamor,

Lucr. 4, 181; 4, 191:

si meliora dies, ut vina, poemata reddit,

Hor. Ep. 2, 1, 34.—So in the optative formula:

quod bonum, faustum, felixque sit,

Liv. 1, 28, 7; 1, 17, 10; 39, 15, 1; 3, 54;

3, 34.—Also, quod bonum atque fortunatum mihi sit,

Plaut. Cas. 2, 6, 50;

and with a noun as subject: ut nobis haec habitatio Bona, fausta, felix, fortunataque evenat,

Plaut. Trin. 1, 2, 3.—

To be kind:

bonus cum probis'st (erus), malus cum malis,

Plaut. Most. 4, 1, 22:

hic si vellet bonus ac benignus Esse,

Hor. S. 1, 2, 52.—

With reference to the gods:

ecastor ambae (Fortuna et Salus sunt bonae,

Plaut. As. 3, 3, 129:

Palladis aut oculos ausa negare bonos (esse),

Prop. 3, 24, 12 (2, 28, 12).—

Bonum est (very rare for the class. bene est; v. bene).

Without a subject:

bonum sit!

may it be fortunate, favorable! Verg. E. 8, 106.—

With subject inf.:

nam et stulte facere, et stulte fabularier in aetate haud bonum est,

Plaut. Trin. 2, 4, 61:

bonum est pauxillum amare, insane non bonum est,

id. Curc. 1, 3,20.—

Melius est.

With subject inf.:

melius sanam est mentem sumere,

Plaut. Men. 5, 2, 51:

nihil sentire est melius quam tam prava sentire,

Cic. Ac. 2, 40, 125; cf. id. Fin. 1, 19, 62; id. Off. 1, 43, 156; so,

melius fuit, fuisset, or fuerat,

it would have been better, id. N. D. 3, 33; id. Sen. 23, 82; id. Off. 3, 25, 94:

proinde quiesse erit melius,

Liv. 3, 48, 3; 3, 41, 3; Verg. A. 11, 303.—

With subject inf.-clause:

meliu'st te quae sunt mandata tibi praevortier,

Plaut. Merc. 2, 3, 125; id. Men. 5, 9, 32.—

With ut-clause:

quid melius quam ut hinc intro abeam et me suspendam clanculum,

Plaut. Rud. 4, 4, 145; so id. Ps. 4, 7, 18.—

With subjectclause in the subjunctive:

nunc quid mihi meliu'st quam ilico hic opperiar erum,

Plaut. Rud. 2, 2, 22.—

Optimum est.

With subject inf.:

optimum visum est, captivos quam primum deportare,

Liv. 23, 34, 8:

si quis dicit optimum esse navigare,

Sen. Ot. Sap. 8, 4 (32 fin.); so, optimum fuit, it would have been better, and optimum erat, it would be better, Quint. 6, prooem. 3; 11, 2, 33; Hor. S. 2, 1, 7.—

With inf.-clause:

constituerunt optimum esse, domum suam quemque reverti,

Caes. B. G. 2, 10: optimum visum est, in fluctuantem aciem tradi equos, etc., Liv 6, 24, 10; 22, 27, 6.—

With ut and subj:

hoc vero optimum, ut is qui, etc., id ultimum bonorum, id ipsum quid et quale sit nesciat,

Cic. Fin. 2, 3, 6.—

With quod:

illa vero optima (sunt) quod cum Haluntium venisset Archagathum vocari jussit,

Cic. Verr. 2, 4, 23, § 51:

optimum vero (est) quod dictaturae nomen in perpetuum de re publica sustulisti,

id. Phil. 2, 36, 91.—

With second sup., in the phrase optumum factu est (where factu is redundant):

sed hoc mihi optumum factu arbitror,

Plaut. Stich. 1, 2, 16:

optimum factu esse duxerant frumento... nostros prohibere,

Caes. B. G. 4, 30:

optumum factu credens exercitum augere,

Sall. C. 32, 1 (Kritz, factum); 57, 5 (Kritz, factum).

Ellipt. use: di meliora, i. e. dent or velint, i. e. let the gods grant better things than what you say, etc.; God forbid! in full:

di melius duint,

Ter. Phorm. 5, 9, 16:

di meliora velint!

Ov. M. 7, 37.—Ellipt.:

di meliora! inquit,

Cic. Sen. 14, 47:

id ubi mulier audivit, perturbata, dii meliora inquit, etc.,

Liv. 39, 10, 2; 9, 9, 6; Verg. G. 3, 513;

similarly, di melius, i. e. fecerunt,

Val. Max. 6, 1, ext. 3.

With object expressed,

By dat.

= good, useful, beneficial for:

ambula, id lieni optumum est,

Plaut. Curc. 2, 1, 25:

quia vobis eadem quae mihi bona malaque esse intellexi,

Sall. C. 20, 3:

bona bello Cornus, jaculis, etc.,

Verg. G. 2, 447.—

= benignus or propitius, kind to:

vicinis bonus esto,

Cato, R. R. 4:

bene merenti mala es, male merenti bona es,

Plaut. As. 1, 2, 3:

vos o mihi Manes, Este boni,

Verg. A. 12, 647.—

= idoneus, fit for, adapted to:

qui locus vino optimus dicetur esse,

Cato, R. R. 6:

tum erit ei rei optumum tempus,

id. ib. 26:

terra cui putre solum, Optima frumentis,

Verg. G. 2, 205; 2, 319; 1, 286.—

With sum and dat., in the phrase alicui bono est, it is of service to one, profits him:

accusant in quibus occidi patrem Sex. Roscii bono fuit,

Cic. Rosc. Am. 5, 13:

bono fuisse Romanis adventum eorum constabat,

Liv. 7, 12, 4.—Hence, with rel. dat.: cui bono (est), for whose advantage it is:

quod si quis usurpet illud Cassianum cui bono fuerit, etc.,

Cic. Phil. 2, 14, 35:

cui bono fuisset,

id. Rosc. Am. 30, 84; id. Mil. 12, 32 Ascon. ad loc.; cf.

ellipt. form cui bono?

Prisc. p. 1208 P.—

With dat. gerund:

ager oleto conserundo qui in Favonium spectavit, aliis bonus nullus erit,

Cato, R. R. 6; Varr. R. R. 1, 24:

(mons) quia pecori bonus alendo erat,

Liv. 29, 31; 9, 10.—

By ad and acc.:

refert et ad quam rem bona aut non bona sit,

Varr. R. R. 1, 91:

occasio quaeritur idoneane fuerit ad rem adoriendam, an alia melior,

Auct. Her. 2, 4, 7:

non campos modo militi Romano ad proelium bonos, etc.,

Tac. A. 2, 14.

bŏnus (old form dŭonus, Carm. Sall. ap. Varr. L. L. 7, § 26 Mull.; cf. Paul. ex Fest. p. 67 Mull.), a, um, adj. [for duonus, cf. bellum, bis, and cf. root dvi-; hence deidô, deos], good; comp. melior, us [cf. Gr. mala, mallon], better; sup. optimus ( optumus, ante-class. and often class.) [root opof ops, opes; cf. copia, apiscor], best.

Attributively.

As adjunct of nouns denoting persons.

Vir bonus.

A man morally good (kalos kagathos):

quoniam boni me viri pauperant, improbi alunt,

Plaut. Poen. 5, 4, 60:

omnibus virtutibus instructos et ornatos tum sapientes, tum viros bonos dicimus,

Cic. Tusc. 5, 10, 28:

ille vir bonus qui... intolerabili dolore lacerari potius quam aut officium prodat aut fidem,

id. Ac. 2, 8, 23:

sive vir bonus est is qui prodest quibus potest, nocet nemini, certe istum virum bonum non facile reperimus,

id. Off. 3, 15, 64:

qui se ita gerunt ut eorum probitas, fides, integritas, etc.... hos viros bonos... appellandos putemus,

id. Lael. 5, 19:

non intellegunt se de callido homine loqui, non de bono viro,

id. Att. 7, 2, 4:

ut quisque est vir optimus, ita difficillime esse alios improbos suspicatur,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 12:

nec enim melior vir fuit Africano quisquam, nec clarior,

id. Lael. 2, 6; id. Leg. 1, 14, 41; 1, 18, 48; id. Planc. 4, 9; id. Par. 3, 1, 21; id. Marcell. 6, 20; id. Fam. 7, 21; id. Off. 2, 16, 57.—

An honest man:

justitia, ex qua viri boni nominantur,

Cic. Off. 1, 7, 21; 1, 44, 155; 2, 11, 39; 2, 12, 42; 2, 20, 71;

3, 12, 50: cum is sponsionem fecisset ni vir bonus esset,

id. ib. 3, 19, 77:

quoniam Demosthenes nec vir bonus esset, nec bene meritus de civitate,

id. Opt. Gen. 7, 20; cf. id. Rosc. Am. 40, 116.—

A man of good standing in the community:

id viri boni arbitratu deducetur,

Cato, R. R. 143; so id. ib. 149:

tuam partem viri bono arbitratu... dari oportet,

Dig. 17, 1, [p. 244] 35;

37, 6, 2, § 2: quem voles virum bonum nominato,

Cic. Verr. 2, 4, 25, § 55:

vir bonus est... quo res sponsore, et quo causae teste tenentur,

Hor. Ep. 1, 16, 40.—Hence, ironically of wealthy men:

praetores jus dicunt, aediles ludos parant, viri boni usuras perscribunt,

Cic. Att. 9, 12, 3.—

Ironically of bad men:

sed eccum lenonem Lycum, bonum virum,

Plaut. Poen. 5, 5, 52; Ter. Eun. 5, 3, 9; 4, 3, 18; id. Ad. 3, 4, 30:

expectabam quinam isti viri boni testes hujus manifesto deprehensi veneni dicerentur,

Cic. Cael. 26, 63:

nam socer ejus, vir multum bonus est,

id. Agr. 3, 3, 13;

so especially in addresses (mostly comic.): age tu, illuc procede, bone vir!

Plaut. Capt. 5, 2, 1; id. Curc. 5, 2, 12; id. Ps. 4, 7, 48; id. Pers. 5, 2, 11; Ter. And. 3, 5, 10; 5, 2, 5; id. Ad. 4, 2, 17; id. Eun. 5, 2, 11:

quid tu, vir optime? Ecquid habes quod dicas?

Cic. Rosc. Am. 36, 104.—

Sometimes boni viri = boni, in the sense of optimates (v. I. A. 3.):

bonis viris quid juris reliquit tribunatus C. Gracchi?

Cic. Leg. 3, 9, 20.—

As a conventional courtesy:

homines optimi non intellegunt, etc.,

Cic. Fin. 1, 7, 25:

bone accusator,

id. Rosc. Am. 21, 58:

sic illum amicum vocasti, quomodo omnes candidatos bonos viros dicimus,

gentlemen, Sen. Ep. 3, 1.—For bonus vir, a good husband, v. 3.; and for vir optimus, as a laudatory epithet, v. 5.—

Boni homines (rare) = boni, better classes of society, v. II. A. 3:

in foro infimo boni homines atque dites ambulant,

Plaut. Curc. 4, 1, 14.—

With nouns denoting persons in regard to their functions, offices, occupations, and qualities, denoting excellence:

bonus consul,

Liv. 4, 40, 6; 22, 39, 2 (different: consules duos, bonos quidem, sed dumtaxat bonos, amisimus, consuls of good sentiments, almost = bad consuls, Cic. ad Brut. 1, 3, 4):

boni tribuni plebis,

Cic. Phil. 1, 10, 25:

bonus senator,

id. Prov. Cons. 15, 37:

senator bonus,

id. Dom. 4, 8:

bonus judex,

id. Verr. 2, 4, 15, § 34:

bonus augur (ironically),

id. Phil. 2, 32, 80:

bonus vates,

Plaut. Mil. 3, 3, 27:

bonus imperator,

Sall. C. 60, 4:

bonus dux,

Quint. 12, 1, 43 (cf. trop.:

naturam, optimam ducem,

the best guide, Cic. Sen. 2, 5):

bonus miles,

Sall. C. 60, 4; Sen. Vit. Beat. 15, 5:

bonus orator,

Cic. Fin. 1, 3, 10:

optimus orator,

id. Opt. Gen. 1, 3:

poeta bonus,

id. de Or. 1, 3, 11; 2, 46, 194; id. Fin. 1, 3, 10:

scriptor bonus,

Quint. 10, 1, 104:

bonus advocatus,

id. 5, 13, 10:

bonus defensor,

id. 5, 13, 3:

bonus altercator,

a good debater, id. 6, 4, 10:

bonus praeceptor,

id. 5, 13, 44; 10, 5, 22:

bonus gubernator,

Cic. Ac. 2, 31, 100:

optimus opifex,

Hor. S. 1, 3, 133:

sutor bonus,

id. ib. 1, 3, 125:

actor optimus,

Cic. Sest. 57, 122:

cantor optimus est modulator,

Hor. S. 1, 3, 130:

melior gladiator,

Ov. Tr. 4, 6, 33: agricola (colonus, dominus) bonus, Cato, R. R. prooem.; Cic. Sen. 16, 56:

bonus paterfamilias,

a thrifty head of the house, Nep. Att. 13, 1:

bonus servus,

Plaut. Trin. 4, 3, 58; id. Am. 2, 1, 46; id. Men. 5, 6, 1; Cic. Mil. 22, 58:

dominus bonus,

Cato, R. R. 14:

bonus custos,

Plaut. Truc. 4, 3, 38.—Ironically, Ter. Phorm. 2, 1, 57:

filius bonus,

Plaut. Am. 3, 4, 9:

patres,

Quint. 11, 3, 178:

parens,

id. 6, prooem. 4: bonus (melior, optimus), viz. a good husband, Cic. Inv. 1, 31, 51 sq.; Liv. 1, 9, 15:

uxor melior,

Cic. Inv. 1, 31, 52:

amicus,

id. Fam. 2, 15, 3:

amicus optimus,

Plaut. Cas. 3, 3, 18:

optimus testis,

Cic. Fam. 7, 27, 2:

auctor, in two senses,

good authority, id. Att. 5, 12, 3;

and = bonus scriptor (post-class.),

Quint. 10, 1, 74.—Esp.:

bonus civis (rarely civis bonus): in re publica ea velle quae tranquilla et honesta sint: talem enim solemus et sentire bonum civem et dicere, Cic.-Off. 1, 34, 124: eaque est summa ratio et sapientia boni civis, commoda civium non divellere, atque omnes aequitate eadem continere,

id. ib. 2, 23, 83:

eum esse civem et fidelem et bonum,

Plaut. Pers. 1, 2, 15; Cic. Fam. 2, 8, 2; 1, 9, 10; 3, 12, 1; 6, 6, 11; id. Off. 1, 44, 155; Liv. 22, 39, 3; Sall. H. Fragm. 1, 10 Dietsch:

optimus et fortissimus civis,

Cic. Fam. 12, 2, 3; id. Sest. 17, 39.—

Bonus and optimus as epithets of the gods.

In gen.:

sed te bonus Mercurius perdat,

Plaut. Cas. 2, 3, 23:

fata... bonique divi,

Hor. C. 4, 2, 38:

divis orte bonis,

id. ib. 4, 5, 1:

O bone deus!

Scrib. Comp. 84 fin.: BONORVM DEORVM, Inscr. ap. Cic. N. D. 3, 34, 84: totidem, pater optime, dixi, Tu mihi da cives, referring to Jupiter, Ov. M. 7, 627.—

Optimus Maximus, a standing epithet of Jupiter:

(Juppiter) a majoribus nostris Optimus Maximus (nominatur), et quidem ante optimus, id est beneficentissimus, quam Maximus,

Cic. N. D. 2, 25, 64:

Jovem optimum et maximum ob eas res appellant, non quod, etc.,

id. ib. 3, 36, 87:

in templo Jovis Optimi Maximi,

id. Sest. 56, 129; id. Prov. Cons. 9, 22:

nutu Jovis Optimi Maximi,

id. Cat. 3, 9, 21; Liv. 1, 12, 7; id. 6, 16, 2.—

Di boni, O di boni, expressing indignation, sorrow, or surprise:

di boni, hunc visitavi antidhac!

Plaut. Ep. 4, 1, 16:

di boni, boni quid porto!

Ter. And. 2, 2, 1:

di boni, quid hoc morbi est,

id. Eun. 2, 1, 19; id. Heaut. 2, 3, 13; id. Ad. 3, 3, 86:

alter, O di boni, quam taeter incedebat!

Cic. Sest. 8, 19; id. Brut. 84, 288; id. Phil. 2, 8, 20; 2, 32, 80; id. Att. 1, 16, 5; 14, 21, 2; Val. Max. 3, 5, 1; Sen. Vit. Beat. 2, 3.—

Bona Dea, etc., v. 6.—

Optimus as a laudatory epithet.

Vir optimus:

per vos nobis, per optimos viros optimis civibus periculum inferre conantur,

Cic. Sest. 1, 2:

virum optimum et constantissimum M. Cispium,

id. ib. 35, 76:

fratrem meum, virum optimum, fortissimum,

id. ib.:

consolabor hos praesentes, viros optimos,

id. Balb. 19, 44; id. Planc. 21, 51; 23, 55; id. Mil. 14, 38; id. Marcell. 4, 10; id. Att. 5, 1, 5; Hor. S. 1, 6, 53.—

Femina bona, optima:

tua conjunx bona femina,

Cic. Phil. 3, 6, 16:

hujus sanctissimae feminae atque optimae pater,

id. ib. —

Senex, pater, frater, etc.:

optimus: parentes ejus, prudentissimi atque optimi senis,

Cic. Planc. 41, 97:

insuevit pater optimus hoc me,

Hor. S. 1, 4, 105; 2, 1, 12:

C. Marcelli, fratris optimi,

Cic. Fam. 4, 7, 6; id. Q. Fr. 2, 6 (8), 2; 2, 4, 2.—

With proper names ( poet.):

optimus Vergilius,

Hor. S. 1, 6, 54:

Maecenas optimus,

id. ib. 1, 5, 27:

optime Quinti,

id. Ep. 1, 16, 1.—

Esp. as an epithet of the Roman emperors:

quid tam civile, tam senatorium quam illud, additum a nobis Optimi cognomen?

Plin. Pan. 2, 7:

gratias, inquit, ago, optime Princeps!

Sen. Tranq. 14. 4:

ex epistula optimi imperatoris Antonini,

Gai. Inst. 1, 102; cf.:

bene te patriae pater optime Caesar,

Ov. F. 2, 637:

optime Romulae Custos gentis,

Hor. C. 4, 5, 1.—

Bonus and Bona, names of deities.

Bona Dea, the goddess of Chastity, whose temple could not be entered by males (cf. Macr. S. 1, 12; Lact. 1, 22):

Bonae Deae pulvinaribus,

Cic. Pis. 39, 95; id. Mil. 31, 86; id. Fam. 1, 9, 15; cf.

in mal. part.,

Juv. 2, 86 sq.; 6, 314 sq.; 6, 335 sq.—

Bonus Eventus, Varr. R. R. 1, 1 med.; Amm. 29, 6, 19; Inscr. Orell. 907; 1780 sq.—

Bona Fortuna:

si bona Fortuna veniat, ne intromiseris,

Plaut. Aul. 1, 3, 22:

Bonae Fortunae (signum),

Cic. Verr. 2, 4, 3, § 7:

FORTVNAE BONAE DOMESTICAE,

Inscr. Orell. 1743 sq. —

Bona Spes:

Spes Bona, obsecro, subventa mihi,

Plaut. Rud. 1, 4, 12:

BONAE SPEI,

Aug. Inscr. Grut. 1075, 1.—

BONA MENS, Inscr. Orell. 1818 sqq.:

Mens Bona, si qua dea es, tua me in sacraria dono,

Prop. 3, 24, 19.

With nouns denoting things.

Things concrete, denoting excellence:

navis bona dicitur non quae pretiosis coloribus picta est... sed stabilis et firma,

Sen. Ep. 76, 13:

gladium bonum dices, non cui auratus est balteus, etc., sed cui et ad secandum subtilis acies est, et, etc.,

id. ib. 76, 14:

id vinum erit lene et bono colore,

Cato, R. R. 109; Lucr. 2, 418; Ov. Am. 2, 7, 9:

tabulas... collocare in bono lumine,

Cic. Brut. 75, 261: ex quavis olea oleum... bonum fieri potest. Cato, R. R. 3:

per aestatem boves aquam bonam et liquidam bibant semper curato,

id. ib. 73; cf.:

bonae aquae, ironically compared to wine,

Prop. 2, 33 (3, 31), 28:

praedium bonum caelum habeat,

good temperature, Cato, R. R. 1:

bona tempestate,

in good weather, Cic. Q. Fr. 2, 2, 4:

(praedium) solo bono valeat,

by good soil, Cato, R. R. 1:

bonae (aedes) cum curantur male,

Plaut. Most. 1, 2, 24:

villam bonam,

Cic. Off. 3, 13, 55:

bonus pons,

Cat. 17, 5:

scyphi optimi (= optime facti),

Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

perbona toreumata,

id. ib. 2, 4, 18, §

38: bona domicilia,

comfortable residences, id. N. D. 2, 37, 95:

agrum Meliorem nemo habet,

Ter. Heaut. 1, 1, 12:

fundum meliorem,

Cic. Inv. 1, 31, 52: fundos optimos et fructuosissimos, id. Agr. 3, 4, 14:

equus melior,

id. Inv. 1, 31, 52:

bona cena,

Cat. 13, 3:

boni nummi,

good, not counterfeit, Plaut. As. 3, 3, 144; Cic. Off. 3, 23, 91:

super omnia vultus accessere boni,

good looks, Ov. M. 8, 678:

mulier bona forma,

of a fine form, Ter. Heaut. 3, 2, 13:

equus formae melioris,

Hor. S. 2, 7, 52:

tam bona cervix, simul ac jussero, demetur,

fine, beautiful, Suet. Calig. 33:

fruges bonae,

Cat. 34, 19:

ova suci melioris,

of better flavor, Hor. S. 2, 4, 13.— Trop.:

animus aequus optimum est aerumnae condimentum,

Plaut. Rud. 2, 3, 71: bona dextra, a lucky hand (cf.:

bonum omen, 2. e.),

Quint. 6, 3, 69:

scio te bona esse voce, ne clama nimis,

good, sound, loud voice, Plaut. Most. 3, 1, 43; so,

bona firmaque vox,

Quint. 11, 3, 13.—

Things abstract.

Of physical well-being:

ut si qui neget sine bona valetudine posse bene vivi,

Cic. Inv. 1, 51, 93; Sen. Vit. Beat. 22, 2; Lucr. 3, 102; Val. Max. 2, 5, 6; Quint. 10, 3, 26; 11, 2, 35 et saep.:

non bonus somnus de prandio est,

Plaut. Most. 3, 2, 8:

bona aetas,

prime of life, Cic. Sen. 14, 48:

optima aetate,

id. Fam. 10, 3, 3.—Ironically:

bona, inquis, aetate, etc.,

Sen. Ep. 76, 1.—

Of the mind and soul:

meliore esse sensu,

Cic. Sest. 21, 47:

optima indoles,

id. Fin. 5, 22, 61:

bona conscientia,

Quint. 6, 1, 33; 9, 2, 93; Sen. Vit. Beat. 20, 5:

bono ingenio me esse ornatam quam auro multo mavolo,

with a good heart, Plaut. Poen. 1, 2, 91; id. Stich. 1, 21, 59; Sall. C. 10, 5:

mens melior,

Ter. Ad. 3, 3, 78; Cic. Phil. 3, 5, 13; Liv. 39, 16, 5; Sen. Ben. 1, 11, 4; id. Ep. 10, 4; Pers. 2, 8; Petr. 61.—Personified, Prop. 3 (4), 24, 19; Ov. Am. 1, 2, 31:

duos optimae indolis filios,

Val. Max. 5, 7, 2; Sen. Ben. 6, 16, 6; Quint. 1, 2, 5:

bonum consilium,

Plaut. Merc. 2, 3, 6; id. Rud. 4, 3, 18; Cic. Off. 1, 33, 121:

bona voluntas,

a good purpose, Quint. 12, 11, 31:

memoria bona,

Cic. Att. 8, 4, 2:

bona ratio cum perdita... confligit,

id. Cat. 2, 11, 25:

bonae rationes,

Ter. Ad. 5, 3, 50:

pronuntiatio bona,

Auct. Her. 3, 15, 27.—

Of moral relations:

ego si bonam famam mihi servasso, sat ero dives,

Plaut. Most. 1, 3, 71; Cic. Sest. 66, 139; Liv. 6, 11, 7; Hor. S. 1, 2, 61 (cf. Cic. Att. 7, 26, 1;

v. e. infra): si ego in causa tam bona cessi tribuni plebis furori,

Cic. Sest. 16, 36; id. Planc. 36, 87; Ov. M. 5, 220:

fac, sis, bonae frugi sies,

of good, regular habits, Plaut. Curc. 4, 2, 35; id. Cas. 2, 4, 5; 2, 5, 19; id. Ps. 1, 5, 53; id. Truc. 1, 1, 13; id. Capt. 5, 2, 3 sq. (v. frux, II. B. 1. b.): vilicus disciplina bona utatur. Cato, R. R. 5:

bona studia,

moral pursuits, Auct. Her. 4, 17, 25:

quidquid vita meliore parasti,

Hor. S. 2, 3, 15: ad spem mortis melioris, an honorable death; so as an epithet of religious exercises:

Juppiter, te bonas preces precor,

Cato, R. R. 134; 139.—

Of external, artistic, and literary value and usefulness:

bono usui estis nulli,

Plaut. Curc. 4, 2, 15:

Optumo optume optumam operam das,

id. Am. 1, 1, 122:

bonam dedistis mihi operam,

a valuable service to me, id. Poen. 2, 3, 70; 3, 6, 11; id. Pers. 4, 7, 11; id. Rud. 3, 6, 11 (in a different sense: me bona opera aut mala Tibi inventurum esse auxilium argentarium, by fair or unfair means, id. Ps. 1, 1, 102;

v. e. infra): optima hereditas a patribus traditur liberis... gloria virtutis rerumque gestarum,

Cic. Off. 1, 33, 121:

bonum otium,

valuable leisure, Sall. C. 4, 1:

bonis versibus,

Cic. Ac. 2, 23, 74:

versus meliores,

Plaut. Trin. 3, 2, 81:

meliora poemata,

Hor. A. P. 303:

in illa pro Ctesiphonte oratione longe optima,

Cic. Or. 8, 26:

optimas fabulas,

id. Off. 1, 31, 114:

melius munus,

id. Ac. 1, 2, 7.—

Favorable, prosperous, lucky, fortunate:

de Procilio rumores non boni,

unfavorable rumors, Cic. Att. 4, 16, 5:

bona de Domitio, praeclara de Afranio fama est,

about their success in the war, id. ib. 7, 26, 1:

si fuisset in discipulo comparando meliore fortuna,

id. Pis. 29, 71; cf.

fortuna optima esse,

to be in the best pecuniary circumstances, id. ad Brut. 1, 1, 2:

occasio tam bona,

Plaut. Most. 2, 2, 9:

senex est eo meliore condicione quam adulesoens cum, etc.,

Cic. Sen. 19, 68; id. Fam. 4, 32:

bona navigatio,

id. N. D. 3, 34, 83;

esp. in phrase bona spes.—Object.: ergo in iis adulescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem quos, etc.,

Cic. Fin. 2, 35, 117.—Subject.:

ego sum spe bona,

Cic. Fam. 12, 28, 3; id. Cat. 2, 11, 25; [p. 245] id. Att. 14, 1 a, 3; id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16:

optima spe,

id. Fam. 12, 11, 2.—Pregn., = spes bonarum rerum, Sall. C. 21, 1;

v. C. 1. c. infra: meliora responsa,

more favorable, Liv. 7, 21, 6:

melior interpretatio,

Tac. H. 3, 65:

cum laude et bonis recordationibus,

id. A. 4, 38:

amnis Doctus iter melius,

i. e. less injurious, Hor. A. P. 68:

omen bonum,

a good, lucky omen, Cic. Pis. 13, 31; cf.

Liv. praef. § 13: melius omen,

Ov. F. 1, 221;

optimum,

Cic. Fam. 3, 12, 2:

bona scaeva,

Plaut. Stich. 5, 2, 24:

auspicio optumo,

id. ib. 3, 2, 6; cf.:

memini bene, sed meliore Tempore dicam = opportuniore tempore,

Hor. S. 1, 9, 68.—

Of public affairs, si mihi bona re publica frui non licuerit, Cic. Mil. 34, 93:

optima res publica,

id. Or. 1, 1, 1; id. Phil. 1, 8, 19:

minus bonis temporibus,

id. Dom. 4, 8; so,

optimis temporibus,

id. Sest. 3, 6:

nostrae res meliore loco videbantur,

id. ad Brut. 1, 3, 1:

lex optima,

id. Pis. 16, 37; id. Sest. 64, 137; id. Phil, 1, 8, 19.—

Good = large, considerable:

bono atque amplo lucro,

Plaut. Am. prol. 6:

bona librorum copia,

Hor. Ep. 1, 18, 109; cf.:

bona copia cornu,

Ov. M. 9, 88; v. bona pars, C. 8. g.—

Noble; with genus, good family, noble extraction, honorable birth: quali me arbitraris genere prognatum? Eu. Bono, Plaut. Aul. 2, 2, 35; so id. Ep. 1, 2, 4; 2, 1, 3; id. Pers. 4, 4, 94:

si bono genere natus sit,

Auct. Her. 3, 7, 13.—

Referring to good-will, kindness, faithfulness, in certain phrases.

Bona venia or cum bona venia, with the kind permission of a person addressed, especially bona venia orare, expetere, etc.:

primum abs te hoc bona venia expeto,

Ter. Phorm. 2, 3, 31:

bona tua venia dixerim,

Cic. Leg. 3, 15, 34:

oravit bona venia Quirites, ne, etc.,

Liv. 7, 41, 3:

obsecro vos.. bona venia vestra liceat, etc.,

id. 6, 40, 10:

cum bona venia quaeso audiatis, etc.,

id. 29, 17, 6; Arn. c. Gent. 1, p. 5; cf.

. sed des veniam bonus oro = venia bona oro,

Hor. S. 2, 4, 5.—

Bona pax, without quarrelling:

bona pax sit potius,

let us have no quarrel about that, Plaut. Pers. 2, 2, 7;

so especially cum bona pace, or bona pace: Hannibal ad Alpis cum bona pace incolentium... pervenit,

without a difficulty with the inhabitants, Liv. 21, 32, 6; 21, 24, 5; 1, 24, 3; 28, 37, 4; 8, 15, 1; cf.: si bonam (pacem) dederitis, = a fair peace, under acceptable conditions, id. 8, 21, 4.—

Amicitia bona = bona fide servata, faithful, undisturbed friendship:

igitur amicitia Masinissae bona atque honesta nobis permansit,

Sall. J. 5, 5.—

Bona societas, alliance:

Segestes, memoria bonae societatis, impavidus,

Tac. A. 1, 58.

In particular phrases.

Bonae res.

= Vitae commoda, comforts of life, abstract or concrete:

concedatur bonis rebus homines morte privari,

Cic. Tusc. 1, 36, 87:

optimis rebus usus est,

he had every most desirable thing, Nep. Att. 18, 1.—

= Res secundae, opp. res adversae, prosperity:

bonis rebus tuis, meas irrides malas,

Plaut. Trin. 2, 4, 45:

in bonis rebus,

Hor. C. 2, 3, 2. —

Res bona = res familiaris bona, wealth ( poet.): in re bona esse, Laber. ap. Gell. 10, 17, 4.—Also an object of value:

homines quibus mala abunde omnia erant, sed neque res neque spes bona ulla,

who had no property, nor the hope of any, Sall. C. 21, 1. —

Costly things, articles of luxury:

capere urbem in Arabia plenam bonarum rerum,

Plaut. Pers. 4, 3, 46; 4, 4, 82:

nimium rei bonae,

id. Stich. 2, 3, 55:

ignorantia bonarum rerum,

Nep. Ages. 8, 5 ' bonis rebus gaudere, Hor. S. 2, 6, 110:

re bona copiosum esse,

Gell. 16, 19, 7.—

Moral, morally good:

illi cum res non bonas tractent,

Cic. Ac. 2, 33, 72:

ut de virtutibus et vitiis, omninoque de bonis rebus et malis quaererent,

id. ib. 1, 4, 15:

quid habemus in rebus bonis et malis explorati?

id. ib. 2, 42, 129; so id. Or. 1, 10, 42; id. Leg. 1, 22, 58:

quae tamen omnia dulciora fuint et moribus bonis et artibus,

id. Sen. 18, 65.—

In literary composition, important or interesting matter, subjects, or questions:

res bonas verbis electis dictas quis non legat?

Cic. Fin. 1, 3, 8:

studiis generorum, praesertim in re bona,

Plaut. Am. 8, 26.—

Bonae artes.

A good, laudable way of dealing:

qui praeclari facinoris aut artis bonae famam quaerit,

Sall. C. 2, 9:

huic bonae artes desunt, dolis atque fallaciis contendit,

id. ib. 11, 2:

quod is bonarum artium cupiens erat,

Tac. A. 6, 46.—

Liberal arts and sciences:

litteris aut ulli bonae arti,

Quint. 12, 1, 7:

conservate civem bonarum artium, bonarum partium, bonorum virorum,

Cic. Sest. 32, 77. —Esp.:

optimae artes: optimarum artium scientia,

Cic. Fin. 1, 3, 4; id. Ac. 2, 1, 1; id. Cael. 10, 24; id. Marcell. 1, 4.—

Bona fides, or fides bona.

Good faith, i. e. conscious honesty in acts or words: qui nummos fide bona solvit, who pays (the price of labor) in good faith, i. e. as it is honestly earned, Cato, R. R. 14:

dic, bona fide, tu id aurum non subripuisti?

Plaut. Aul. 4, 10, 46; 4, 10, 47; id. Capt. 4, 2, 111; id. Most. 3, 1, 137; id. Poen. 1, 3, 30; id. Pers. 4, 3, 16; id. Ps. 4, 6, 33:

si tibi optima fide omnia concessit,

Cic. Rosc. Am. 49, 144; Quint. 10, 3, 23.—Hence, bonae fidei vir, a conscientious man, Quint. 10, 7, 1.—

Jurid. t. t.

Good faith in contracts and legal acts in general, opposed to dolus malus, honesty and fairness in dealing with another:

ad fidem bonam statuit pertinere, notum esse emptori vitium quod nosset venditor,

Cic. Off. 3, 16, 67.—Hence, alienam rem bona fide emere, to buy, believing the seller to be the rightful owner, Dig. 41, 3, 10; 41, 3, 13, § 1. bonae fidei possessor (also possessio), believing that he is the rightful owner, ib. 5, 3, 25, § 11; 5, 3, 22; 41, 3, 15, § 2;

41, 3, 24: conventio contra bonam fidem et mores bonos,

ib. 16, 31, § 7: bonam fidem praestare, to be responsible for one ' s good faith, ib. 17, 1, 10 prooem.—Hence,

Bonae fidei actiones or judicia, actions in equity, i. e. certain classes of actions in which the strict civil law was set aside by the praetorian edict in favor of equity:

actiones quaedam bonae fidei sunt, quaedam stricti juris. Bonae fidei sunt haec: exempto vendito, locato conducto, etc.,

Just. Inst. 4, 6, 28, § 19.—In the republican time the praetor added in such actions to his formula for the judex the words ex fide bona, or, in full:

quidquid dare facere oportet ex fide bona,

Cic. Off. 3, 16, 66:

iste dolus malus et legibus erat vindicatus, et sine lege, judiciis in quibus additur ex fide bona,

id. ib. 3, 15, 61; cf. id. ib. 3, 17, 70.—

Bona verba.

Kind words:

Bona verba quaeso,

Ter. And. 1, 2, 33.—

Words of good omen (v. omen):

dicamus bona verba,

Tib. 2, 2, 1:

dicite suffuso ter bona verba mero,

Ov. F. 2, 638.—

Elegant or well-chosen expressions:

quid est tam furiosum quam verborum vel optimorum atque ornatissimorum sonitus inanis,

Cic. Or. 1, 12, 51:

verborum bonorum cursu,

id. Brut. 66, 233:

omnia verba sunt alicubi optima,

Quint. 10, 1, 9.—

Moral sayings:

non est quod contemnas bona verba et bonis cogitationibus plena praecordia,

Sen. Vit. Beat. 20, 1. —

Bona dicta.

Polite, courteous language:

hoc petere me precario a vobis jussit leniter dictis bonis,

Plaut. Am. prol. 25.—

Witticisms ( bon-mots): flammam a sapiente facilius ore in ardente opprimi, quam bona dicta teneat, Enn. ap. Cic. Or. 2, 54, 222:

dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus quibus solebam menstruales epulas ante adipiscier,

Plaut. Capt. 3, 1, 22:

ibo intro ad libros ut discam de dictis melioribus,

id. Stich. 2, 3, 75.—

Bona facta.

= bene facta (v. bene, I. B. 2. b.), laudable deeds:

nobilitas ambobus et majorum bona facta (sc. erant),

Tac. A. 3, 40.—

Bonum factum est, colloq., = bene est, bene factum est (v. bene, I. B. 2. b.):

bonum factum est, ut edicta servetis mea,

Plaut. Poen. prol. 16:

haec imperata quae sunt pro imperio histrico, bonum hercle factum (est) pro se quisque ut meminerit,

id. ib. 45.— Hence,

Elliptically, introducing commands which cannot be enforced, = if you will do so, it will be well:

peregrinis in senatum allectis, libellus propositus est: bonum factum, ne quis senatori novo curiam monstrare velit,

Suet. Caes. 80:

et Chaldaeos edicere: bonum factum, ne Vitellius... usquam esset,

id. Vit. 14:

hac die Carthaginem vici: bonum factum, in Capitolium eamus, et deos supplicemus,

Aur. Vict. 49; cf.:

o edictum, cui adscribi non poterit bonum factum,

Tert. Pud. 1.—

Bona gratia.

A friendly understanding:

cur non videmus inter nos haec potius cum bona Ut componantur gratia quam cum mala?

Ter. Phorm. 4, 3, 17; so,

per gratiam bonam abire,

to part with good feelings, Plaut. Mil. 4, 3, 33.—In jest: sine bona gratia abire, of things cast away, Plaut Truc. 2, 7, 15.—

Pleon., in the phrase bonam gratiam habere, = gratiam habere, to thank (v. B. 2. k.), Plaut. Rud. 2, 5, 32; id. Bacch. 4, 8, 99.—

Bona pars.

The well-disposed part of a body of persons:

ut plerumque fit, major pars (i. e. of the senate) meliorem vicit,

Liv. 21, 4, 1:

pars melior senatus ad meliora responsa trahere,

id. 7, 21, 6.—

The good party, i. e. the optimates (gen. in plur.):

civem bonarum partium,

Cic. Sest. 32, 77:

(fuit) meliorum partium aliquando,

id. Cael. 6, 13:

qui sibi gratiam melioris partis velit quaesitam,

Liv. 2, 44, 3.—Paronom.: (Roscius) semper partium in re publica tam quam in scaena optimarum, i. e. party and part in a drama, Cic. Sest. 56, 120.—

Of things or persons, a considerable part (cf. a good deal):

bonam partem ad te adtulit,

Ter. Eun. 1, 2, 43:

bonam partem sermonis in hunc diem esse dilatam,

Cic. Or. 2, 3, 14:

bonam magnamque partem exercitus,

Val. Max. 5, 2, ext. 4:

bona pars noctium,

Quint. 12, 11, 19:

bona pars hominum,

Hor. S. 1, 1, 61:

meae vocis... bona pars,

id. C. 4, 2, 46; so id. A. P. 297; Ov. P. 1, 8, 74:

melior pars diei,

Verg. A. 9, 156.—

Rarely, and mostly eccl. Lat.: optima pars, the best part or lot:

nostri melior pars animus est,

Sen. Q. N. 1, prooem. § 14; cf.:

quae pars optima est in homine,

best, most valuable, Cic. Tusc. 5, 23, 67:

major pars aetatis, certe melior reipublicae data sit,

Sen. Brev. Vit. 18, 1:

Maria optimam partem elegit, quae non auferetur ab ea,

Vulg. Luc. 10, 42.—

Adverb.:

bonam partem = ex magna parte,

Lucr. 6, 1249.—

Aliquem in optimam partem cognoscere, to know somebody from his most favorable side, Cic. Off. 2, 13, 46: aliquid in optimam partem accipere, to take something in good part, interpret it most favorably:

Caesar mihi ignoscit quod non venerim, seseque in optimam partem id accipere dicit,

id. Att. 10, 3 a, 2; id. ad Brut. 1, 2, 3:

quaeso ut hoc in bonam partem accipias,

id. Rosc. Am. 16, 45.—

Dies bonus or bona.

A day of good omen, a fortunate day (= dies laetus, faustus):

tum tu igitur die bono, Aphrodisiis, addice, etc.,

Plaut. Poen. 2, 49:

nunc dicenda bona sunt bona verba die,

Ov. F. 1, 72.—

A beautiful, serene day, Sen. Vit. Beat. 22, 3.—

Bonus mos.

Boni mores, referring to individuals, good, decent, moral habits:

nihil est amabilius quam morum similitudo bonorum,

Cic. Off. 1, 17, 56:

nam hic nimium morbus mores invasit bonos,

Plaut. Trin. 1, 1, 6:

domi militiaeque boni mores colebantur,

Sall. C. 9, 1:

propter ejus suavissimos et optimos mores,

Cic. Phil. 3, 5, 13:

cum per tot annos matronae optimis moribus vixerint,

Liv. 34, 6, 9:

mores meliores,

Plaut. Aul. 3, 5, 18.—

Bonus mos or boni mores, in the abstract, morality, the laws, rules of morality: ei vos morigerari mos bonu'st, it is a rule of morality that you should, etc., Plaut. Capt. 2, 1, 4:

ex optimo more et sanctissima disciplina,

Cic. Phil. 2, 28, 69:

neglegentia boni moris,

Sen. Ep. 97, 1.—Jurid. t. t.:

conventio, mandatum contra bonos mores,

in conflict with morality, Quint. 3, 1, 57; Dig. 16, 3, 1, § 7; Gai. Inst. 3, 157 et saep. —

Adverbial phrases.

Bono animo esse, or bonum animum habere.

To be of good cheer or courage:

bono animo es! Liberabit ille te homo,

Plaut. Merc 3, 1, 33; so id. Aul. 4, 10, 61; id. Mil. 4, 8, 32; id. Rud. 3, 3, 17; Ter. Eun. 1, 2, 4; id. Heaut. 4, 6, 18; id. Ad. 2, 4, 20; 3, 5, 1; 4, 2, 4; 4, 5, 62; id. Phorm. 5, 8, 72:

animo bono es,

Plaut. Ps. 1, 3, 103; id. Am. 2, 2, 48; 5, 2, 1:

bono animo es, inquit Scrofa, et fiscinam expedi,

Varr. R. R. 1, 26:

bono animo sint et tui et mei familiares,

Cic. Fam. 6, 18, 1; 6, 10, 29:

bono animo esse jubere eam consul,

Liv. 39, 13, 7:

habe modo bonum animum,

Plaut. Capt. 1, 2, 58; so id. Am. 1, 3, 47; id. Truc. 2, 6, 44; id. Aul. 2, 2, 15:

habe animum bonum,

id. Cas. 2, 6, 35; id. Ep. 2, 2, 1; 4, 2, 31:

bonum animum habe,

Liv. 45, 8, 5:

clamor ortus ut bonum animum haberet,

id. 8, 32, 1; so Sen. Ep. 87, 38.—

Bono animo esse, or facere aliquid, to be of a good or friendly disposition, or to do with good, honest intentions:

audire jubet vos imperator histricus, bonoque ut animo sedeant in subselliis qui, etc.,

Plaut. Poen. prol. 5: sunt enim (consules) [p. 246] optimo animo, summo consilio, of the best disposition, Cic. Phil. 3, 1, 2:

bono te animo tum populus Romanus... dicere existimavit ea quae sentiebatis, sed, etc.,

id. Imp. Pomp. 19, 56:

quod nondum bono animo in populum Romanum viderentur,

Caes. B. G. 1, 6; Quint. 7, 4, 15.—

Bonus animus, good temper, patience:

bonus animus in mala re dimidium mali est,

Plaut. Ps. 1, 5, 37:

vos etiam hoc animo meliore feratis,

Ov. M. 9, 433.—

Bono modo.

= placide, with composure, moderation:

si quis quid deliquerit, pro noxa bono modo vindicet,

Cato, R. R. 5:

haec tibi tam sunt defendenda quam moenia, mihi autem bono modo, tantum quantum videbitur,

Cic. Ac. 2, 44, 137.—

In a decent manner:

neu quisquam prohibeto filium quin amet... quod bono fiat modo,

Plaut. Merc. 5, 4, 62. —

Jure optimo or optimo jure, with good, perfect right:

te ipse jure optumo incuses licet,

Plaut. Most. 3, 2, 23; id. Rud. 2, 6, 53:

ut jure optimo me deserere posses,

Cic. Fam. 3, 8, 6; Sen. Ot. Sap. 2 (29), 2.—With pass. or intr. verb, deservedly:

ne jure optimo irrideamur,

Cic. Off. 1, 31, 111; cf. id. ib. 1, 42, 151; id. Marcell. 1, 4;

similarly, optimo judicio,

Val. Max. 2, 9, 2.

As subst.

bŏnus, boni, m.; of persons.

In sing. or plur. orig. = bonus vir, boni viri; v. I. A. 1. a. b, supra, a morally good man.

Plur.:

bonis quod bene fit haud perit,

Plaut. Rud. 4, 3, 2; id. Capt. 2, 2, 108; id. Trin. 2, 1, 55; id. Pers. 4, 5, 2:

melius apud bonos quam apud fortunatos beneficium collocari puto,

Cic. Off. 2, 20, 71:

verum esse ut bonos boni diligant, quamobrem... bonis inter bonos quasi necessariam (esse) benevolentiam,

id. Lael. 14, 50:

diverso itinere malos a bonis loca taetra... habere,

Sall. C. 52, 13; 7, 2; 52, 22:

oderunt peccare boni virtutis amore,

Hor. Ep. 1, 16, 52:

tam bonis quam malis conduntur urbes,

Sen. Ben. 4, 28, 4; so id. Vit. Beat. 15, 6; Quint. 9, 2, 76.—Rarely bŏnae, arum, f., good women:

quia omnes bonos bonasque adcurare addecet, etc.,

Plaut. Trin. 1, 2, 41.—

Sing.:

malus bonum malum esse volt ut sit sui similis,

Plaut. Trin. 2, 2, 8:

nec enim cuique bono mali quidquam evenire potest,

Cic. Tusc. 1, 41, 99; cf.:

qui meliorem audax vocet in jus,

Hor. S. 2, 5, 29.—

Bonus, a man of honor.

A brave man:

pro qua (patria) quis bonus dubitet mortem oppetere si ei sit profuturus?

Cic. Off. 1, 17, 57:

libertatem quam nemo bonus nisi cum anima simul amittat,

Sall. C. 33, 5:

fortes creantur fortibus et bonis,

Hor. C. 4, 4, 29 (opp. ignavi):

fama impari boni atque ignavi erant,

Sall. J. 57, 6; 53, 8; id. C. 11, 2. —

A gentleman:

quis enim umquam, qui paululum modo bonorum consuetudinem nosset, litteras ad se ab amico missas... in medium protulit?

Cic. Phil. 2, 4, 7.—

Boni, the better (i. e. higher) classes of society.

In gen. (of political sentiments, = optimates, opp. populares, seditiosi, perditi cives, etc.;

so usu. in Cic.): meam causam omnes boni proprie enixeque susceperant,

Cic. Sest. 16, 38:

audaces homines et perditi nutu impelluntur... boni, nescio quomodo, tardiores sunt, etc.,

id. ib. 47, 100:

ego Kal. Jan. senatum et bonos omnes legis agrariae... metu liberavi,

id. Pis. 2, 4:

etenim omnes boni, quantum in ipsis fuit, Caesarem occiderunt,

id. Phil. 2, 13, 29; id. Fam. 5, 2, 8; 5, 21, 2; id. Sest. 2, 5; 16, 36; 48, 103; id. Planc. 35, 86; id. Mil. 2, 5; id. Off. 2. 12, 43:

maledictis increpat omnes bonos,

Sall. C. 21, 4; 19, 2; 33, 3; Hirt. B. G. 8, 22; so,

optimi,

Cic. Leg. 3, 17, 37; and, ironically, boni identified with the rich:

bonorum, id est lautorum et locupletum,

id. Att. 8, 1, 3.—

Without reference to political views;

opp. vulgus (rare): nihil ego istos moror fatuos mores quibus boni dedecorant se,

Plaut. Trin. 2, 2, 22:

semper in civitate quibus opes nullae sunt bonis invident,

Sall. C. 37, 3:

elatus est sine ulla pompa funeris, comitantibus omnibus bonis, maxima vulgi frequentia,

Nep. Att. 22, 2.—So, mĕlĭōres, um, m., one ' s betters:

ut quaestui habeant male loqui melioribus,

Plaut. Poen. 3, 3, 13:

da locum melioribus,

Ter. Phorm. 3, 2, 37.—

Boni, bone, in addresses, as an expression of courtesy, Hor. S. 2, 2, 1; 2, 6, 51; 2, 6, 95; id. Ep. 2, 2, 37; ironice, id. S. 2, 3, 31.—

Optimus quisque = quivis bonus, omnes boni.

Referring to morality:

esse aliquid natura pulcrum quod optimus quisque sequeretur,

every good man, Cic. Sen. 13, 43:

qui ita se gerebant ut sua consilia optimo cuique probarent, optimates habebantur,

id. Sest. 45, 96; id. Off. 1, 43, 154; id. Fin. 1, 7, 24; id. Sest. 54, 115; and = even the best:

quare deus optimum quemque mala valetudine adficit?

Sen. Prov. 4, 8.—

Of the educated classes:

adhibenda est quaedam reverentia adversus homines, et optimi cujusque et reliquorum,

Cic. Off. 1, 28, 99; cf. id. ib. 1, 25, 85:

Catilina plerisque consularibus, praeterea optumo cuique, litteras mittit,

Sall. C. 34, 2:

optimo cuique infesta libertas,

Sen. Ot. Sap. 8, 2 (32 fin.).—

Honorable, brave:

optumus quisque cadere et sauciari, ceteris metus augeri,

Sall. J. 92, 8.—

In gen., excellent:

optimus quisque facere quam dicere... malebat,

Sall. C. 8, 5.—

Distributively:

ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

to the best man in each instance, Sall. C. 2, 6.—

Referring to another superlative ( = quo quisque melior eo magis, etc.):

hic aditus laudis qui semper optimo cuique maxime patuit,

Cic. Imp. Pomp. 1, 1; so id. Lael. 4, 14; id. Inv. 2, 11, 36; Sen. Vit. Beat. 18, 1.—

Attributively, with a noun:

optimam quamque causam,

Cic. Sest. 43, 93:

optima quaeque dies,

Verg. G. 3, 66.

bŏnum, i, n., plur. bona; mĕlĭus, ōris, n.; optĭmum, i, n. (v. infra); of things in gen.

Bonum, or plur. bona, a good, or goods in a moral and metaphysical sense, a moral good, a blessing: sunt autem hae de finibus defensae sententiae: nihil bonum nisi honestum, ut Stoici; nihil bonum nisi voluptatem, ut Epicurus;

nihil bonum nisi vacuitatem doloris, ut Hieronymus... tria genera bonorum, maxima animi, secunda corporis, externa tertia, ut Peripatetici, etc.,

Cic. Tusc. 5, 30, 84 sq.:

quid est igitur bonum? Si quid recte fit et honeste et cum virtute, id bene fieri vere dicitur, et quod rectum et honestum et cum virtute est, id solum opinor bonum,

id. Par. 1, 1, 9:

ut quis intellegat, quid sit illud simplex et verum bonum quod non possit ab honestate sejungi,

id. Ac. 1, 2, 7:

non-est igitur voluptas bonum,

id. Fin. 1, 11, 39: finis bonorum et malorum (telos agathôn) = summa bona et mala:

sunt nonnullae disciplinae quae, propositis bonorum et malorum finibus, officium omne pervertant. Nam qui summum bonum sic instituit ut, etc.,

id. Off. 1, 2, 5; cf. id. Par. 1, 3, 14; id. Ac. 2, 9, 29; 2, 36, 114; 2, 42, 129; id. Fin. 1, 9, 29; 1, 12, 42; id. Tusc. 4, 31, 66; Sen. Vit. Beat. 24, 5; id. Ep. 117, 1 et saep.—

Bonum, what is valuable, beneficial, estimable, favorable, pleasant, physically or mentally:

quoi boni Tantum adfero quantum ipsus a diis optat,

Plaut. Capt. 4, 1, 9:

multa bona vobis volt facere,

will do you much good, id. Poen. 5, 4, 60; id. Am. prol. 43, 49; id. Pers. 4, 8, 4; 2, 3, 14; id. Cas. 2, 8, 32:

tum demum nostra intellegemus bona quom ea amisimus,

id. Capt. 1, 2, 33:

multa tibi di dent bona,

id. Poen. 1, 1, 80; cf. id. ib. 3, 3, 54; 3, 3, 74; id. Mil. 3, 1, 120; id. Men. 3, 3, 34; id. Pers. 4, 3, 23; id. Truc. 1, 2, 23; id. Merc. 1, 2, 40; id. Most. 1, 1, 47:

omnia Bona dicere,

to speak in the highest terms of one, Ter. And. 1, 1, 70:

sed ne vivus quidem bono caret, si eo non indiget,

Cic. Tusc. 1, 36, 88:

cum quaecumque bona Peripateticis, eadem Stoicis commoda viderentur,

id. ib. 5, 41, 120:

nihil enim boni nosti,

nothing that is good for any thing, id. Phil. 2, 7, 16:

mala pro bonis legere dementia est,

Sen. Vit. Beat. 6, 1; Val. Max. 5, 3, ext. 3 fin.; Hor. S. 1, 2, 73:

quia bonum sit valere,

a good thing, Cic. Fin. 4, 23, 62 (cf. III. A. 5. infra):

melius: quo quidem haud scio an... quidquam melius sit homini a dis immortalibus datum,

id. Lael. 6, 20:

meliora... Aristotelem de istis rebus scripsisse,

id. Or. 1, 10, 43:

optimum: difficillimum est formam exponere optimi,

id. ib. 11, 36.— Here belongs the phrase boni consulere;

v. consulo.—So after prepositions: in bonum vertere, v. under verto: in melius ire,

to change for the better, Tac. A. 12, 68.—In the same sense: in melius aliquid referre, or reflectere ( poet.), Verg. A. 1, 281; 11, 426; 10, 632:

ad melius transcurrere,

to pass over to something better, Hor. S. 2, 2, 82.—

Bonum or bona, prosperity:

fortiter malum qui patitur, idem post patitur bonum,

Plaut. As. 2, 2, 58:

nulli est homini perpetuum bonum,

id. Curc. 1, 3, 33:

unā tecum bona, mala tolerabimus,

Ter. Phorm. 3, 3, 23:

quibus in bonis fuerint et nunc quibus in malis sint, ostenditur ( = in secundis, in adversis rebus),

Cic. Inv. 1, 55, 107.—

Good qualities, gifts:

omnia adsunt bona, quem penes'st virtus,

Plaut. Am. 2, 2, 30:

magnis illi et divinis bonis hanc licentiam adsequebantur,

Cic. Off. 1, 41, 148:

nisi qui se suā gravitate et castimoniā... tum etiam naturali quodam bono defenderet, etc.,

id. Cael. 5, 11:

hunc meā sententiā divinis quibusdam bonis instructum atque ornatum puto,

id. ib. 17, 39:

non intellego quod bonum cuiquam sit apud tales viros profuturum,

id. Balb. 28, 63:

gaude isto tuo tam excellenti bono,

id. Marcell. 6, 19; so id. Imp. Pomp. 16, 49.—

Advantage, benefit:

si plus adipiscare, re explicatā, boni, quam addubitatā mali,

Cic. Off. 1, 24, 83:

saepe cogitavi bonine an mali plus adtulerit... eloquentiae studium,

id. Inv. 1, 1, 1; 2, 35, 106; id. Off. 2, 2, 5; id. Sest. 10, 24:

maximum bonum in celeritate ponebat,

Sall. C. 43, 4; so, bono publico (abl.), for the public good:

hoc ita si fit, publico fiat bono,

Plaut. Trin. 1, 2, 183; Liv. 2, 44, 3; Dig. 41, 3, 1.—

With aequum, what is fair and good, the fair ( thing), fairness, equity:

si bonum aequomque oras,

Plaut. Most. 3, 1, 149; so id. Pers. 3, 1, 71; id. Rud. 1, 2, 94; id. Men. 4, 2, 11:

si tu aliquam partem aequi bonique dixeris,

Ter. Phorm. 4, 3, 32; id. Heaut. 4, 1, 29; id. Ad. 1, 1, 39:

a quo vivo nec praesens nec absens quidquam aequi bonique impetravit,

Cic. Phil. 2, 37, 94.—Hence, aequo et bono, or ex aequo et bono, in ( with) fairness, in equity, Ter. Ad. 5, 9, 30; Auct. Her. 2, 10, 14; 2, 12, 18; 2, 13, 20; Gai. Inst. 3, 137: aequi bonique, as gen. of value, with facere:

istuc, Chreme, Aequi bonique facio,

I place a fair and proper value on it, Ter. Heaut. 4, 5, 40.—

Bona, one ' s property, fortunes, almost always denoting the whole of one's possessions.

In gen.:

paterna oportet reddi filio bona,

Plaut. Poen. 5, 2, 120:

bona sua med habiturum omnia,

id. Truc. 2, 4, 49; cf. id. ib. 2, 7, 6; 4, 2, 29; id. Rud. 2, 6, 22; id. Most. 1, 3, 77; id. Trin. 4, 4, 3; Ter. Eun. 2, 2, 4:

bona mea diripiebantur atque ad consulem deferebantur,

Cic. Sest. 24, 54:

cum de capite, civis et de bonis proscriptio ferretur,

id. ib. 30, 65:

bona, fortunas, possessiones omnium,

id. Caecin. 13, 38:

at mulctantur bonis exsules,

id. Tusc. 5, 37, 106; id. Off. 2, 23, 81; id. Par. 1, 1, 7; id. Sest. 19, 42; 43, 94; 52, 111; id. Phil. 2, 26, 64; Caes. B. G. 7, 3; Liv. 2, 3, 5; 2, 5, 5; 4, 15, 8; Tac. A. 2, 48; Quint. 6, 1, 19 et saep.—

Bonorum possessio, the possession of one ' s property by another.

Bonorum possessio in consequence of bonorum cessio, i. e. an assignment of one ' s property for the benefit of creditors, Dig. 42, tit. 3.—

Bonorum possessio granted by the prætor against a contumacious or insolvent debtor (in bona mittere, in bona ire jubere, bona possidere jubere, etc.); cf. Dig. 42, tit. 4:

postulat a Burrieno Naevius ut ex edicto bona possidere liceat,

Cic. Quint. 6, 25, and the whole of c. 8:

edixit... neu quis militis... bona possideret aut venderet,

Liv. 2, 24, 6:

bona proscribere,

to offer the property thus transferred for sale, Cic. Quint. 6, 25.—

Chiefly referring to the property of a defunct person (hereditas), where the prætor, till the heir had proved his right, granted a bonorum possessio secundum tabulas or contra tabulas, Dig. 37, tit. 4; 37, tit. 11.—

In bonis esse;

with reference to the older civil law, which distinguished between civil property (habere rem ex jure Quiritium) and natural property (rem in bonis habere, res in bonis est),

Gai. Inst. 2, 40, 41; Dig. 40, 12, 38, § 2; 37, 6, 2, § 1; 37, 6, 3, § 2; ib. Fragm. 1, 16; Gai. Inst. 1, 22; 1, 35; 1, 222; 1, 167; Dig. 1, 8, 1; 27, 10, 10:

neque bonorum possessorum, neque... res pleno jure fiunt, sed in bonis efficiuntur,

ib. Fragm. 3, 80.—Hence, nullam omnino arbitrabamur de eā hereditate controversiam eum habiturum, et est hodie in bonis, i. e. [p. 247] the bonorum possessio has been granted to him, which did not give full ownership, but effected only that the hereditas was in bonis. Cic. Fam. 13, 30, 1.

Predicative use.

With nouns or pronouns as subjects.

Bonum esse, to be morally good, honest:

nunc mihi bonae necessum est esse ingratiis, Quamquam esse nolo,

Plaut. Cist. 2, 3, 82:

bonam ego quam beatam me esse nimio dici mavolo,

id. Poen. 1, 2, 93; so id. Capt. 2, 1, 44; id. Men. 4, 2, 6; id. Rud. prol. 29:

itaque viros fortes magnanimos eosdem, bonos et simplices... esse volumus,

Cic. Off. 1, 19, 63; cf. id. ib. 3, 21, 84; id. Att. 15, 6, 1:

Cato esse quam videri bonus malebat,

Sall. C. 54, 5:

ut politiora, non ut meliora fiant ingenia,

Val. Max. 5, 4, ext. 5 fin. —

To be beneficial, prosperous, advantageous, valuable, favorable, serviceable, correct, with reference to both persons and things as subjects, and in regard to physical and mental relations:

jam istuc non bonumst,

Plaut. Merc. 2, 2, 29; Cato, R. R. 157:

oleum viridius et melius fiet,

id. ib. 3:

vinum ut alvum bonam faciat,

to correct the bowels, id. ib. 156:

quid est homini salute melius?

Plaut. As. 3, 3, 127:

non optuma haec sunt, verum meliora quam deterruma,

id. Trin. 2, 3, 1:

quid est quod huc possit quod melius sit accedere?

Cic. Fin. 1, 12, 41; 1, 18, 57; id. Tusc. 1, 41, 99:

in quo (vestitu), sicut in plerisque rebus, mediocritas optima est,

id. Off. 1, 36, 130; 2, 17, 59; id. Inv. 1, 31, 51; id. Or. 2, 6; 11, 36:

meliorem tamen militem... in futura proelia id certamen fecit,

Liv. 2, 51, 3:

parvus ut est cygni melior canor, ille gruum quam Clamor,

Lucr. 4, 181; 4, 191:

si meliora dies, ut vina, poemata reddit,

Hor. Ep. 2, 1, 34.—So in the optative formula:

quod bonum, faustum, felixque sit,

Liv. 1, 28, 7; 1, 17, 10; 39, 15, 1; 3, 54;

3, 34.—Also, quod bonum atque fortunatum mihi sit,

Plaut. Cas. 2, 6, 50;

and with a noun as subject: ut nobis haec habitatio Bona, fausta, felix, fortunataque evenat,

Plaut. Trin. 1, 2, 3.—

To be kind:

bonus cum probis'st (erus), malus cum malis,

Plaut. Most. 4, 1, 22:

hic si vellet bonus ac benignus Esse,

Hor. S. 1, 2, 52.—

With reference to the gods:

ecastor ambae (Fortuna et Salus sunt bonae,

Plaut. As. 3, 3, 129:

Palladis aut oculos ausa negare bonos (esse),

Prop. 3, 24, 12 (2, 28, 12).—

Bonum est (very rare for the class. bene est; v. bene).

Without a subject:

bonum sit!

may it be fortunate, favorable! Verg. E. 8, 106.—

With subject inf.:

nam et stulte facere, et stulte fabularier in aetate haud bonum est,

Plaut. Trin. 2, 4, 61:

bonum est pauxillum amare, insane non bonum est,

id. Curc. 1, 3,20.—

Melius est.

With subject inf.:

melius sanam est mentem sumere,

Plaut. Men. 5, 2, 51:

nihil sentire est melius quam tam prava sentire,

Cic. Ac. 2, 40, 125; cf. id. Fin. 1, 19, 62; id. Off. 1, 43, 156; so,

melius fuit, fuisset, or fuerat,

it would have been better, id. N. D. 3, 33; id. Sen. 23, 82; id. Off. 3, 25, 94:

proinde quiesse erit melius,

Liv. 3, 48, 3; 3, 41, 3; Verg. A. 11, 303.—

With subject inf.-clause:

meliu'st te quae sunt mandata tibi praevortier,

Plaut. Merc. 2, 3, 125; id. Men. 5, 9, 32.—

With ut-clause:

quid melius quam ut hinc intro abeam et me suspendam clanculum,

Plaut. Rud. 4, 4, 145; so id. Ps. 4, 7, 18.—

With subjectclause in the subjunctive:

nunc quid mihi meliu'st quam ilico hic opperiar erum,

Plaut. Rud. 2, 2, 22.—

Optimum est.

With subject inf.:

optimum visum est, captivos quam primum deportare,

Liv. 23, 34, 8:

si quis dicit optimum esse navigare,

Sen. Ot. Sap. 8, 4 (32 fin.); so, optimum fuit, it would have been better, and optimum erat, it would be better, Quint. 6, prooem. 3; 11, 2, 33; Hor. S. 2, 1, 7.—

With inf.-clause:

constituerunt optimum esse, domum suam quemque reverti,

Caes. B. G. 2, 10: optimum visum est, in fluctuantem aciem tradi equos, etc., Liv 6, 24, 10; 22, 27, 6.—

With ut and subj:

hoc vero optimum, ut is qui, etc., id ultimum bonorum, id ipsum quid et quale sit nesciat,

Cic. Fin. 2, 3, 6.—

With quod:

illa vero optima (sunt) quod cum Haluntium venisset Archagathum vocari jussit,

Cic. Verr. 2, 4, 23, § 51:

optimum vero (est) quod dictaturae nomen in perpetuum de re publica sustulisti,

id. Phil. 2, 36, 91.—

With second sup., in the phrase optumum factu est (where factu is redundant):

sed hoc mihi optumum factu arbitror,

Plaut. Stich. 1, 2, 16:

optimum factu esse duxerant frumento... nostros prohibere,

Caes. B. G. 4, 30:

optumum factu credens exercitum augere,

Sall. C. 32, 1 (Kritz, factum); 57, 5 (Kritz, factum).

Ellipt. use: di meliora, i. e. dent or velint, i. e. let the gods grant better things than what you say, etc.; God forbid! in full:

di melius duint,

Ter. Phorm. 5, 9, 16:

di meliora velint!

Ov. M. 7, 37.—Ellipt.:

di meliora! inquit,

Cic. Sen. 14, 47:

id ubi mulier audivit, perturbata, dii meliora inquit, etc.,

Liv. 39, 10, 2; 9, 9, 6; Verg. G. 3, 513;

similarly, di melius, i. e. fecerunt,

Val. Max. 6, 1, ext. 3.

With object expressed,

By dat.

= good, useful, beneficial for:

ambula, id lieni optumum est,

Plaut. Curc. 2, 1, 25:

quia vobis eadem quae mihi bona malaque esse intellexi,

Sall. C. 20, 3:

bona bello Cornus, jaculis, etc.,

Verg. G. 2, 447.—

= benignus or propitius, kind to:

vicinis bonus esto,

Cato, R. R. 4:

bene merenti mala es, male merenti bona es,

Plaut. As. 1, 2, 3:

vos o mihi Manes, Este boni,

Verg. A. 12, 647.—

= idoneus, fit for, adapted to:

qui locus vino optimus dicetur esse,

Cato, R. R. 6:

tum erit ei rei optumum tempus,

id. ib. 26:

terra cui putre solum, Optima frumentis,

Verg. G. 2, 205; 2, 319; 1, 286.—

With sum and dat., in the phrase alicui bono est, it is of service to one, profits him:

accusant in quibus occidi patrem Sex. Roscii bono fuit,

Cic. Rosc. Am. 5, 13:

bono fuisse Romanis adventum eorum constabat,

Liv. 7, 12, 4.—Hence, with rel. dat.: cui bono (est), for whose advantage it is:

quod si quis usurpet illud Cassianum cui bono fuerit, etc.,

Cic. Phil. 2, 14, 35:

cui bono fuisset,

id. Rosc. Am. 30, 84; id. Mil. 12, 32 Ascon. ad loc.; cf.

ellipt. form cui bono?

Prisc. p. 1208 P.—

With dat. gerund:

ager oleto conserundo qui in Favonium spectavit, aliis bonus nullus erit,

Cato, R. R. 6; Varr. R. R. 1, 24:

(mons) quia pecori bonus alendo erat,

Liv. 29, 31; 9, 10.—

By ad and acc.:

refert et ad quam rem bona aut non bona sit,

Varr. R. R. 1, 91:

occasio quaeritur idoneane fuerit ad rem adoriendam, an alia melior,

Auct. Her. 2, 4, 7:

non campos modo militi Romano ad proelium bonos, etc.,

Tac. A. 2, 14.

calcŭlus, i, m. dim. [2. calx; cf. Paul. ex Fest. p. 46].

In gen., a small stone, a pebble:

conjectis in os calculis,

Cic. de Or. 1, 61, 261:

Demosthenes calculos linguā volvens dicere domi solebat,

Quint. 11, 3, 54; Vitr. 7, 2:

argilla et dumosis calculus arvis,

gravel in the thorny fields, Serv. ad Verg. G. 2, 180; Plin. 4, 8, 15, § 37; 28, 9, 33, § 124.—

Trop., of discourse:

qui tenui venulā per calculos fluunt,

Quint. 12, 10, 25.—

Esp.

A stone in the bladder or kidneys, the gravel, stone, Cels. 7, 26:

curare,

Plin. 20, 21, 86, § 234:

comminuere et eicere,

id. 20, 4, 13, § 23; cf.

eicere,

Suet. Aug. 80:

movere,

Plin. 20, 22, 91, § 248:

exturbare,

id. 20, 10, 42, § 109:

frangere,

id. 22, 21, 29, § 59:

rumpere,

id. 23, 8, 80, § 153. —

A draughtsman, a stone or counter used in playing draughts. called duodecim scripta, in which, as in chess, by driving a piece from one square to another, the person beaten could not finally move at all (ad incitas redactus est):

in lusu duodecim scriptorum cum prior calculum promovisset, etc.,

Quint. 11, 2, 38; cf. Ov. A. A. 2, 207; 3, 357; id. Tr. 2, 478; Plin. Ep. 7, 24, 5; Mart. 14, 20; Isid. Orig. 18, 67:

calculorum ludus,

Cael. Aur. Tard. 1, 5, 165.—

Trop.: calculum reducere, to take back a move: tibi concedo, quod in XII. scriptis solemus, ut calculum reducas, si te alicujus dati paenitet, Cic. ap. Non. p. 170, 28 (Hortens. Fragm. 51 B. and K.): quā re nunc saltem ad illos calculos revertamur, quos tum abjecimus, i. e. those principles of action, id. Att. 8, 12, 5.—

A stone used in reckoning on the counting-board; hence meton., a reckoning, computing, calculating:

calculi et rationes,

Quint. 11, 3, 59; 7, 4, 35; 8, 3, 14;

12, 11, 18 Spald.: calculos subducere,

to compute, reckon, cast up, Cic. Fin. 2, 19, 60:

ponere,

Col. 3, 3, 7:

ponere cum aliquo,

Plin. Pan. 20, 5:

de posteris cogitanti in condicionibus deligendus ponendus est calculus,

id. ib. 1, 14, 9:

amicitiam ad calculos vocare,

to subject to an accurate reckoning, hold to a strict account, Cic. Lael. 16, 58:

si ad calculos eum respublica vocet,

settles accounts, reckons, Liv. 5, 4, 7:

revocare aliquid ad calculos,

Val. Max. 4, 7, 1:

ratio calculorum,

Col. 1, 3, 8.—

Trop.:

cum aliquā re parem calculum ponere,

i.e. to render equal for equal, Plin. Ep. 5, 2, 1:

quos ego movi calculos,

considerations which I have suggested, id. ib. 2, 19, 9.—

In the most ancient per., a stone used in voting; a vote, sentence, decision, suffrage; a white one for assent or acquittal, a black for denial or condemnation; cf. Ov. M. 15, 41 sq.; App. M. 10, p. 242.— Hence judicialis, Imp. Just. Cod. 3, 1, 12: deteriorem reportare, i. e. an adverse decision, Impp. Diocl. et Max. Cod. 7, 62, 10:

calculis omnibus,

by a unanimous vote, App. M. 7, p. 191, 21.— Trop.:

si modo tu fortasse errori nostro album calculum adjeceris,

i. e. approve, Plin. Ep. 1, 2, 5.—

The Thracians were accustomed to preserve the recollection of fortunate occurrences by white stones, and of unfortunate by black, Plin. 7, 40, 41, § 131.—Hence,

Trop.:

o diem laetum, notandumque mihi candidissimo calculo!

i. e. a most happy day! Plin. Ep. 6, 11, 3; cf. Mart. 12, 34, 9, § 53; Pers. 2, 1 sq.—

In late Lat., a small weight: calculus constat ex granis ciceris duobus, Auct. Ponder ap. Goes. Agr. p. 322 (in Isid. Orig. 16, 25, 8, called calcus).

castus, a, um, adj. [i. e. cas-tus, partic., kindr. to Sanscr. çludh, to cleanse; Gr. kath-aros; Germ. keusch, heiter; cf. the opp. in-ces-tus, impure, Bopp, Gloss. 351, 6; Pott. 1, 252].

In gen., morally pure, unpolluted, spotless, guiltless, = purus, integer (gen. in respect to the person himself, while candidus signifies pure, just, in respect to other men; v. Doed. Syn. p. 196 sq.;

class. in prose and poetry): castus animus purusque,

Cic. Div. 1, 53, 121; cf.:

vita purissima et castissima,

id. Rosc. Com. 6, 17; and:

quis hoc adulescente castior? quis modestior? quis autem illo qui maledicit impurior?

id. Phil. 3, 6, 15:

perjurum castus (fraudasse dicatur),

id. Rosc. Com. 7, 21:

castissimum quoque hominem ad peccandum potuisse impellere,

id. Inv. 2, 11, 36:

nulli fas casto sceleratum insistere limen,

Verg. A. 6, 563:

populus Et frugi castusque verecundusque,

Hor. A. P. 207:

qui (animi) se integros castosque servavissent,

Cic. Tusc. 1, 30, 72; cf. id. Font. 10, 22; id. Cael. 18, 42:

M. Crassi castissima domus,

id. ib. 4, 9:

signa,

signs, indications of innocence, Ov. M. 7, 725:

fides,

inviolable, Sil. 13, 285:

Saguntum,

id. 3, 1.—With ab:

decet nos esse a culpā castos,

Plaut. Poen. 5, 4, 23; so,

res familiaris casta a cruore civili,

Cic. Phil. 13, 4, 8.—

In respect to particular virtues.

Most freq., esp. in poetry, in regard to sexual morality, pure, chaste, unpolluted, virtuous, continent:

Latona,

Enn. Trag. 424 Vahl.; cf.

Minerva,

Hor. C. 3, 3, 23; Cat. 16, 5; 62, 23; Tib. 1, 3, 83; Ov. M. 2, 544; 2, 711:

hostia = Iphigenia,

Lucr. 1, 98:

Bellerophon,

Hor. C. 3, 7, 15:

matres,

Verg. A. 8, 665:

maritae,

Ov. F. 2, 139.— With ab:

castus ab rebus venereis,

Col. 9, 14, 3.—Of inanimate things:

lectulus,

Cat. 64, 87:

cubile,

id. 66, 83:

flos virginis,

id. 62, 46:

gremium,

id. 65, 20:

vultus,

Ov. M. 4, 799:

domus,

Cat. 64, 385; Hor. C. 4, 5, 21 al.—

Trop., of style, free from barbarisms, pure:

Caius Caesar sermonis praeter alios suae aetatis castissimi,

Gell. 19, 8, 3.—

In a religious respect, pious, religious, holy, sacred, = pius:

hac casti maneant in religione nepotes,

Verg. A. 3, 409 Wagn.—

So, Aeneas (for which elsewhere pius in Verg.),

Hor. C. S. 42:

sacerdotes,

Verg. A. 6, 661:

et sanctus princeps,

Plin. Pan. 1, 3:

ego qui castam contionem, sanctum campum defendo (in respect to the preceding: in Campo Martio, comitiis centuriatis auspicato in loco),

Cic. Rab. Perd. 4, 11.—Of things: sacrae, religiosae castaeque res, Varr. ap. Non. p. 267, 8:

haud satis castum donum deo,

Cic. Leg. 2, 18, 45; cf.

festa,

Ov. Am. 3, 13, 3:

taedae,

Verg. A. 7, 71 Serv.:

ara castis Vincta verbenis,

Hor. C. 4, 11, 6:

crines,

Ov. M. 15, 675:

laurus,

Tib. 3, 4, 23:

castior amnis (sc. Musarum),

Stat. S. 4, 7, 12; cf.:

castum flumen (on account of the nymphs),

Claud. III. Cons. Stil. 260:

luci,

Hor. C. 1, 12, 59:

nemus,

Tac. G. 40:

pura castaque mens,

Plin. Pan. 3 fin.: casta mola genus sacrificii, quod Vestales virgines faciebant, Paul. ex Fest. p. 65 Müll.—As epith. ornans of poetry, since it is used in defence of the Deity: casta poesis, Varr. ap. Non. p. 267, 14 (it is erroneously explained by Non. by suavis, jucundus).—

Hence, subst.: castum, i, n., a festival, or period of time consecrated to a god, during which strict continence was enjoined, Fest. p. 124, 25 Müll.:

Isidis et Cybeles,

Tert. Jejun. 16.—

In respect to the property and rights of others, free from, abstinent, disinterested: manus, Varr. ap. Non. p. 267, 12:

homo castus ac non cupidus,

Cic. Sest. 43, 93:

castissimus homo atque integerrimus,

id. Fl. 28, 68.— Adv.: castē.

(Acc. to I.) Purely, spotlessly, without stain, uprightly:

agere aetatem suam,

Plaut. Trin. 2, 4, 149:

et integre vivere,

Cic. Fin. 4, 23, 63; id. Imp. Pomp. 1, 2.—

(Acc. to II. A.) Chastely, virtuously: caste se habere a servis, C. Gracch. ap. Gell. 15, 12, 3:

tueri eloquentiam ut adultam virginem,

Cic. Brut. 95, 330.—Of language, properly, correctly, classically:

caste pureque linguā Latinā uti,

Gell. 17, 2, 7.—

(Acc. to II. B.) Piously, religiously:

placare deos,

Ov. P. 2, 1, 33; cf. Cic. N. D. 1, 2, 3; Suet. Aug. 6.— Comp., Liv. 10, 7, 5.— Sup., Cic. Fam. 14, 4, 1.

castus, ūs (abl. heterocl. casto, Tert. Jejun. 16; Fest. s. v. minuitur, p. 154, 6 Müll.), m. [1. castus], ante- and post-class. for castimonia, an abstinence from sensual enjoyments on religious grounds, Naev. ap. Non. p. 197, 16; Varr. ib.; Gell. 10, 15, 1; Arn. 5, p. 167.

dē-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [CLINO = klinô], orig. to bend from the straight path; to turn aside or away (freq. and class.).

Lit.

Act.:

ego modo declinavi paullum me extra viam,

Plaut. Aul. 4, 8, 11; cf.:

sese rectā regione viai,

Lucr. 2, 250; and: se a terris omnia numina, Poët. ap. Suet. Aug. 70:

lumina, Catull. 64, 91: agmen,

Liv. 1, 28; 36, 23:

nares in alteram partem,

Cels. 8, 5.— Poet. of the eyes, to bend down, i. e. to lower, close them in sleep: nec dulci declinat lumina somno, * Verg. A. 4, 185.—

Neutr.:

paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem,

Cic. Fin. 5, 2, 5; id. Att. 14, 17, 2; Liv. 38, 20, 8.—So of the oblique motion of atoms (corresp. with oblique ferri): si omnes atomi declinabunt, nullae umquam cohaerescent;

sive aliae declinabunt, aliae suo nutu recte ferentur, etc.,

Cic. Fin. 1, 6, 19 sq.; cf. id. Fat. 9, 18 (preceded by cur Epicurus atomos de via deducat):

quae nova causa in natura est, qua declinet atomus? 20, 46 (the reading quae declinet atomum is wrong),

id. N. D. 1, 25.—

Trop.

In gen.

Act., to turn aside: neque (mulierem) declinatam quicquam ab aliarum ingenio ullam reperias, who has departed, deviated, * Ter. Hec. 2, 1, 3; cf.:

quaedam verborum flgurae paulum figuris sententiarum declinantur,

Quint. 9, 3, 88; id. 10, 3, 33:

neque spe, neque metu declinatus animus,

id. 12, 1, 16:

Cato literas Graecas aetate jam declinata didicit,

in the decline of life, id. 12, 11, 23. —

Neutr., to turn aside, deviate, turn away:

de via,

Cic. Lael. 17; cf.:

de statu suo,

id. Clu. 38, 106:

a religione officii,

id. Verr. 2, 3, 1:

a malis (opp. appetere bona),

id. Tusc. 4, 6, 13:

a parvis delictis diligentius,

id. Off. 1, 40 fin.:

aliquantulum a proposito,

id. Or. 40, 138:

a recto itinere (oratio),

Quint. 4, 3, 14 al.:

gemma paulum declinans a topazio in aurum,

passing, Plin. 37, 8, 34, § 113:

ut eo revocetur unde huc declinavit oratio,

digressed, Cic. de Or. 2, 38; cf. id. Leg. 1, 21 fin.:

quantum in Italiam declinaverat belli,

Liv. 28, 1:

in asperam Pholoen,

Hor. Od. 1, 33, 7:

in pejus,

Quint. 10, 2, 16:

ad discendum jus,

Quint. 12, 3, 9; cf. id. 7, 2, 30.— Absol.:

declinasse me paululum et praesentes fluctus fugisse,

Cic. Sest. 34:

paulatim amor,

decreases, Ov. M. 9, 460:

dies coeperat declinare,

Vulg. Luc. 9, 12. —