Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

poison

  • 81 obcido

    1.
    occīdo ( obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem pugnis,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum,

    to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1:

    occisum ad mortem,

    wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.—
    B.
    In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.):

    L. Virginius filiam suā manu occidit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66:

    ejus copias,

    id. Phil. 14, 14, 36:

    ipse pro castris fortissime pugnans occiditur,

    Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio:

    ad unum omnes,

    to cut off all to the last man, Liv. 3, 23:

    aliquem veneno,

    to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1:

    occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatus... sed et is qui veneno Necatus dicitur,

    Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.:

    et occidet eum lingua viperae,

    Vulg. Job, 20, 16:

    occisa sunt in terrae motu,

    id. Apoc. 11, 13:

    dedistine ei gladium qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so,

    se occidere,

    Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.:

    occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit,

    Cic. de Or. 2, 74, 302.—
    II.
    Transf.
    A.
    To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare;

    not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas,

    Plaut. Ps. 4, 1, 21:

    aliā occidis fabulā,

    id. Men. 5, 5, 23:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5:

    legendo,

    id. A. P. 475.—
    B.
    To ruin, undo:

    occidisti me tuis fallaciis,

    Ter. Phorm. 4, 3, 67.—Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.):

    occisa est haec res, nisi, etc.,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7.— Sup.:

    occisissimus sum omnium, qui vivunt,

    I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.
    2.
    occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare):

    et alia Signa de caelo ad terram occidunt,

    Plaut. Rud. prol. 8: ut alii [p. 1251] super alios occiderent, Liv. 21, 35:

    arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent,

    id. 23, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda,

    Cat. 5, 4:

    Capra, Aquila, Canicula,

    Col. 11, 2, 94:

    occasura pars caeli,

    i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so,

    ante solem obcasum,

    before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41:

    donec lux occidat,

    Juv. 13, 158.—Fig.:

    non occidet ultra sol tuus,

    Vulg. Isa. 60, 20.—
    2.
    Pregn., to fall, perish, die (class.;

    syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    in bello,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    Eudemus proelians ad Syracusas occidit,

    id. Div. 1, 25, 53:

    sperans hostium saevitiā facile eum occasurum,

    Sall. J. 7, 2:

    occiderit ferro Priamus?

    Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659:

    minimo vulnere,

    Ov. M. 6, 265.—
    II.
    Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    A.
    Of persons:

    sin plane occidimus,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26:

    nulla sum, nulla sum: tota tota occidi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 1:

    occidimus funditus,

    Verg. A. 11, 413.—
    B.
    Of things:

    non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes,

    I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72:

    occidit spes nostra,

    is gone, id. Most. 2, 1, 2:

    lumen (oculorum),

    Lucr. 3, 414:

    dolus,

    Plaut. Truc. 2, 5, 6:

    causa,

    Lucr. 2, 790:

    rem publicam occidere,

    Cic. Dom. 30, 96:

    vita,

    id. Tusc. 1, 45, 109:

    occidit ornatus (mundi),

    perishes, id. Ac. 2, 38, 119:

    vestra beneficia occasura esse,

    id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.):

    ab oriente ad occidentem,

    Cic. N. D. 2, 66, 164:

    vel occidentis usque ad ultimum sinum,

    Hor. Epod. 1, 13:

    cui se oriens occidensque submiserat,

    Plin. 7, 30, 31, § 112:

    validissima in se civium arma viribus occidentis coepta,

    Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
    3.
    occīdo, for occedo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > obcido

  • 82 occido

    1.
    occīdo ( obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem pugnis,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum,

    to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1:

    occisum ad mortem,

    wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.—
    B.
    In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.):

    L. Virginius filiam suā manu occidit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66:

    ejus copias,

    id. Phil. 14, 14, 36:

    ipse pro castris fortissime pugnans occiditur,

    Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio:

    ad unum omnes,

    to cut off all to the last man, Liv. 3, 23:

    aliquem veneno,

    to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1:

    occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatus... sed et is qui veneno Necatus dicitur,

    Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.:

    et occidet eum lingua viperae,

    Vulg. Job, 20, 16:

    occisa sunt in terrae motu,

    id. Apoc. 11, 13:

    dedistine ei gladium qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so,

    se occidere,

    Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.:

    occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit,

    Cic. de Or. 2, 74, 302.—
    II.
    Transf.
    A.
    To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare;

    not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas,

    Plaut. Ps. 4, 1, 21:

    aliā occidis fabulā,

    id. Men. 5, 5, 23:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5:

    legendo,

    id. A. P. 475.—
    B.
    To ruin, undo:

    occidisti me tuis fallaciis,

    Ter. Phorm. 4, 3, 67.—Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.):

    occisa est haec res, nisi, etc.,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7.— Sup.:

    occisissimus sum omnium, qui vivunt,

    I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.
    2.
    occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare):

    et alia Signa de caelo ad terram occidunt,

    Plaut. Rud. prol. 8: ut alii [p. 1251] super alios occiderent, Liv. 21, 35:

    arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent,

    id. 23, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda,

    Cat. 5, 4:

    Capra, Aquila, Canicula,

    Col. 11, 2, 94:

    occasura pars caeli,

    i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so,

    ante solem obcasum,

    before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41:

    donec lux occidat,

    Juv. 13, 158.—Fig.:

    non occidet ultra sol tuus,

    Vulg. Isa. 60, 20.—
    2.
    Pregn., to fall, perish, die (class.;

    syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    in bello,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    Eudemus proelians ad Syracusas occidit,

    id. Div. 1, 25, 53:

    sperans hostium saevitiā facile eum occasurum,

    Sall. J. 7, 2:

    occiderit ferro Priamus?

    Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659:

    minimo vulnere,

    Ov. M. 6, 265.—
    II.
    Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    A.
    Of persons:

    sin plane occidimus,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26:

    nulla sum, nulla sum: tota tota occidi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 1:

    occidimus funditus,

    Verg. A. 11, 413.—
    B.
    Of things:

    non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes,

    I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72:

    occidit spes nostra,

    is gone, id. Most. 2, 1, 2:

    lumen (oculorum),

    Lucr. 3, 414:

    dolus,

    Plaut. Truc. 2, 5, 6:

    causa,

    Lucr. 2, 790:

    rem publicam occidere,

    Cic. Dom. 30, 96:

    vita,

    id. Tusc. 1, 45, 109:

    occidit ornatus (mundi),

    perishes, id. Ac. 2, 38, 119:

    vestra beneficia occasura esse,

    id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.):

    ab oriente ad occidentem,

    Cic. N. D. 2, 66, 164:

    vel occidentis usque ad ultimum sinum,

    Hor. Epod. 1, 13:

    cui se oriens occidensque submiserat,

    Plin. 7, 30, 31, § 112:

    validissima in se civium arma viribus occidentis coepta,

    Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
    3.
    occīdo, for occedo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > occido

  • 83 pharicon

    phārĭcon or - um, i, n., = pharikon, a kind of poison, so named from its inventor, Pharicus, Plin. 28, 10, 41, § 158.

    Lewis & Short latin dictionary > pharicon

  • 84 pharicum

    phārĭcon or - um, i, n., = pharikon, a kind of poison, so named from its inventor, Pharicus, Plin. 28, 10, 41, § 158.

    Lewis & Short latin dictionary > pharicum

  • 85 poclum

    pōcŭlum (contr. pōclum, Plaut. Curc. 2, 3, 80; 89; Arn. 5, 175), i, n. [from root po-, pot; Gr. pinô, v. potus].
    I.
    Lit., a drinking-vessel, a cup, goblet, bowl, beaker (class.;

    syn.: calix, cyathus): et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, Verg. E: 3, 44: poculum grande,

    Plaut. Curc. 2, 3, 89:

    magnis poculis aliquem invitare,

    id. Rud. 2, 3, 32:

    exhaurire poculum,

    to empty, Cic. Clu. 11, 31; so,

    ducere,

    Hor. C. 1, 17, 21:

    siccare,

    Petr. 92:

    poscunt majoribus poculis (sc. bibere),

    out of goblets, Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    stans extra poculum caper,

    i.e. in relief, Juv. 1, 76; cf. id. 5, 43.—Prov.:

    eodem poculo bibere,

    i. e. to undergo the same sufferings, Plaut. Cas. 5, 2, 52.—
    II.
    Transf.
    A.
    A drink, draught, potion (mostly poet.):

    si semel poculum amoris accepit meri,

    Plaut. Truc. 1, 1, 22:

    salsa pocula,

    sea-water, id. Rud. 2, 7, 31:

    pocula sunt fontes liquidi,

    Verg. G. 3, 529:

    amoris poculum,

    i. e. a philter, Hor. Epod. 5, 38; also,

    desiderii,

    id. ib. 17, 80:

    prae poculis nescientes,

    through drunkenness, Flor. 2, 10, 2:

    pocula praegustare,

    Juv. 6, 633:

    poculum ex vino,

    Vulg. Cant. 8, 2.—
    B.
    A drinking-bout, a carouse (class.):

    in ipsis tuis immanibus poculis,

    Cic. Phil. 2, 25, 63; cf.:

    is sermo, qui more majorum a summo adhibetur in poculis,

    while drinking, id. Sen. 14, 46.—
    C.
    A draught of poison, alicui poculum dare, Cic. Clu. 10, 30; Ov. M. 14, 295; Val. Fl. 2, 155.

    Lewis & Short latin dictionary > poclum

  • 86 poculum

    pōcŭlum (contr. pōclum, Plaut. Curc. 2, 3, 80; 89; Arn. 5, 175), i, n. [from root po-, pot; Gr. pinô, v. potus].
    I.
    Lit., a drinking-vessel, a cup, goblet, bowl, beaker (class.;

    syn.: calix, cyathus): et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, Verg. E: 3, 44: poculum grande,

    Plaut. Curc. 2, 3, 89:

    magnis poculis aliquem invitare,

    id. Rud. 2, 3, 32:

    exhaurire poculum,

    to empty, Cic. Clu. 11, 31; so,

    ducere,

    Hor. C. 1, 17, 21:

    siccare,

    Petr. 92:

    poscunt majoribus poculis (sc. bibere),

    out of goblets, Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    stans extra poculum caper,

    i.e. in relief, Juv. 1, 76; cf. id. 5, 43.—Prov.:

    eodem poculo bibere,

    i. e. to undergo the same sufferings, Plaut. Cas. 5, 2, 52.—
    II.
    Transf.
    A.
    A drink, draught, potion (mostly poet.):

    si semel poculum amoris accepit meri,

    Plaut. Truc. 1, 1, 22:

    salsa pocula,

    sea-water, id. Rud. 2, 7, 31:

    pocula sunt fontes liquidi,

    Verg. G. 3, 529:

    amoris poculum,

    i. e. a philter, Hor. Epod. 5, 38; also,

    desiderii,

    id. ib. 17, 80:

    prae poculis nescientes,

    through drunkenness, Flor. 2, 10, 2:

    pocula praegustare,

    Juv. 6, 633:

    poculum ex vino,

    Vulg. Cant. 8, 2.—
    B.
    A drinking-bout, a carouse (class.):

    in ipsis tuis immanibus poculis,

    Cic. Phil. 2, 25, 63; cf.:

    is sermo, qui more majorum a summo adhibetur in poculis,

    while drinking, id. Sen. 14, 46.—
    C.
    A draught of poison, alicui poculum dare, Cic. Clu. 10, 30; Ov. M. 14, 295; Val. Fl. 2, 155.

    Lewis & Short latin dictionary > poculum

  • 87 Styx

    Styx, ygis and ygos, f., = Stux.
    I.
    A fountain in Arcadia, the icy-cold water of which caused death, Plin. 2, 103, 106, § 231; Sen. Q. N. 3, 25, 1; Vitr. 8, 3, 16; Just. 12, 14, 7; Curt. 10, 10, 17.—
    II.
    In mythology, a river in the infernal regions, by which the gods swore, Cic. N. D. 3, 17, 43; Verg. G. 4, 480; Ov. M. 12, 322; id. A. A. 1, 635; Sil. 13, 570; Stat. Th. 8, 30; id. Achill. 1, 269 al.— Hence, poet., the infernal regions, the lower world, Verg. G. 1, 243; Ov. M. 10, 13; id. P. 4, 8, 60; id. Tr. 5, 2, 74; Mart. 4, 60, 4; and for poison:

    miscuit undis Styga Sidoniis,

    Sen. Oedip. 163.—Hence,
    1.
    Stygĭus, a, um, adj., of or belonging to the Styx, Stygian; and poet., of or belonging to the lower world, infernal:

    palus,

    Verg. A. 6, 323:

    aquae,

    id. ib. 6, 374:

    torrens,

    Ov. M. 3, 290:

    cymba,

    i. e. of Charon, Verg. G. 4, 506; so,

    carina,

    id. A. 6, 391:

    Juppiter,

    i. e. Pluto, id. ib. 4, 638; cf. id. ib. 6, 252:

    frater,

    id. ib. 9, 104:

    Juno,

    i.e. Proserpine, Stat. Th. 4, 526:

    canes,

    Luc. 6, 733:

    manes,

    Val. Fl. 1, 730:

    umbrae,

    Ov. M. 1, 139.—Hence, poet., deadly, fatal, pernicious, awful, etc.:

    vis,

    Verg. A. 5, 855; cf.

    nox,

    i. e. death, Ov. M. 3, 695:

    bubo,

    id. ib. 15, 791 et saep.—
    * 2.
    Stygĭālis, e, adj., Stygian:

    sacra,

    Verg. Cir. 373.

    Lewis & Short latin dictionary > Styx

  • 88 tabes

    tābes, is, f. [root in Gr. têkô, etakên, to melt; suffix as in plebes, pubes], a wasting away, melting, dwindling, consumption [p. 1832] corruption, putrefaction; a wasting disease, consumption, decline; plague, pestilence.
    I.
    Lit. (class.;

    syn. lues): aegritudo (habet) tabem, cruciatum, afflictationem, foeditatem,

    Cic. Tusc. 3, 13, 27:

    fames lenta nos consumit tabe,

    Plin. 2, 63, 63, § 156:

    atrox hiems seu parum provisi commeatus et orta ex utroque tabes,

    Tac. A. 12, 50:

    orta per Aegyptum,

    id. H. 5, 3:

    per tabem tot annorum omnibus consumptis,

    Liv. 40, 29, 5:

    cadaveris,

    Suet. Vit. 10; Luc. 2, 166; 7, 809:

    corpora... seu tabe vetustas Abstulerit,

    Ov. M. 15, 156:

    multorum tabe mensum mortuum,

    Liv. 3, 24, 4:

    arborum,

    Plin. 17, 24, 37, § 225:

    soli,

    barrenness, id. 8, 21, 33, § 79:

    tanta vis morbi, uti tabes, plerosque civium animos invaserat,

    like a consuming fever, Sall. C. 36, 5; cf.:

    tanta vis avaritiae, velut tabes, invaserat, etc.,

    id. J. 32, 4; id. Fragm. ap. Fest. p. 359; Liv. 2, 23, 6; cf. id. 7, 22, 5.— Trop.:

    tabes crescentis fenoris,

    Liv. 7, 38, 7:

    infecit ea tabes legionum quoque motas jam mentes,

    Tac. H. 1, 26; 5, 3:

    oculorum,

    id. ib. 4, 81; Ov. M. 2, 807:

    quos durus amor crudeli tabe peredit,

    Verg. A. 6, 442; Cels. 3, 22. —
    II.
    Transf., concr., the moisture of a melting or decaying substance, corruption (rare, and perh. not ante-Aug.):

    tabes liquentis nivis,

    Liv. 21, 36, 6; cf. Sen. Q. N. 4, 2; so,

    sanguinis,

    Liv. 30, 34, 10:

    funesta veneni,

    Ov. M. 3, 49:

    tinctaque mortiferā tabe sagitta madet,

    poison, id. P. 3, 1, 26:

    pituitae,

    Plin. 7, 16, 15, § 70:

    putri arboris,

    id. 15, 19, 21, § 80:

    cujus aceti asperitas visque in tabem margaritas resolvit,

    id. 9, 35, 58, § 120.

    Lewis & Short latin dictionary > tabes

  • 89 tento

    tento or tempto, āvi, ātum, 1 ( part. gen. plur. tentantum, Verg. G. 2, 247), v. freq. a. [tendo], to handle, touch, feel a thing (class.; cf.: tango, tracto).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rem manu,

    Auct. Her. 4, 49, 62:

    manibus pectora,

    Ov. M. 10, 282; 10, 289:

    loca feminarum digitis,

    Col. 8, 11, 8:

    ficum rostro,

    Ov. F. 2, 254:

    flumen vix pede (with attingere),

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    quadratum,

    Lucr. 4, 234:

    caput in tenebris,

    Phaedr. 3, 10, 26:

    pullos singulos,

    Col. 8, 5, 17:

    invisos amictus,

    Verg. G. 3, 563:

    aciem pugionum,

    Suet. Ner. 49; cf.:

    acumen stili,

    id. Rhet. 5:

    bracchia emittit temptanti maria similis Sarpedon,

    Plin. 5, 27, 27, § 98:

    pullos,

    Col. 8, 5, 17; 8, 11, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In medic. lang.:

    venas,

    to feel the pulse, Quint. 11, 3, 88; Suet. Tib. 72; Ov. H. 20, 139.—
    2.
    To try the strength of, make an attempt upon, i. e. to attack, assail (cf.: aggredior, adorior).
    (α).
    Of warfare:

    scalis et classe moenia oppidi tentans,

    Caes. B. C. 3, 40:

    opera nostra,

    id. B. G. 7, 73:

    urbem,

    Liv. 33, 5, 3; 26, 38, 5:

    munitiones,

    id. 9, 35, 1:

    moenia Aiexandriae,

    id. 45, 11:

    Achaiam,

    Caes. B. C. 3, 55 Britanniam, Suet. Claud. 17:

    aggredi et tentare,

    Vell. 2, 113, 3:

    aliquem auxiliis Thraciae,

    Flor. 2, 14, 4.—
    (β).
    Of disease, poison, etc.:

    animi valentes morbo tentari non possunt, corpora possunt,

    Cic. Tusc. 4, 14, 31; cf.:

    gravis auctumnus omnem exercitum valetudine tentaverat,

    Caes. B. C. 3, 2:

    temptari a morbo,

    Plin. 24, 19, 113, § 174:

    praecordiorum inflatione tentari,

    Suet. Aug. 81:

    tentatus est motiunculis levibus,

    id. Vesp. 24; Hor. S. 2, 3, 163; id. Ep. 1, 6, 28; Verg. G. 3, 441 al.:

    vina temptant caput,

    attack, affect, Plin. 23, 1, 20, § 35.— Absol.:

    temptantis aquas non nocere,

    unwholesome, Plin. 20, 7, 26, § 68; cf. Verg. G. 2, 94.—
    II.
    Transf., to try; to prove, put to the test; to attempt, essay a course of action, etc. (so most freq.; syn.: experior, periclitor).
    A.
    In gen., constr. with acc., with inf., with rel.-clause, with ut, or absol.
    (α).
    With acc.:

    cum se ipse perspexerit totumque tentarit, intelleget, etc.,

    Cic. Leg. 1, 22, 59; cf.:

    se in arte memoriae,

    Quint. 11, 2, 34 (preceded by memoriam suam experiri):

    tentarem te, quo animo accipias,

    Cic. Fam. 15, 16, 3:

    quo utamur quasi equis temptatis, sic amicitiā aliquā parte periclitatis moribus amicorum,

    id. Lael. 17, 63;

    alicujus scientiam auguratus,

    id. Div. 1, 17, 32:

    tentarem summi regis prudentiam,

    id. Tusc. 1, 41, 98:

    ut satis impulsas tentavit pollice chordas,

    Ov. M. 10, 145:

    culturam agelli, Lucr 5, 1368: iter per provinciam per vim, Caes B. G. 1, 14: negatā iter viā,

    Hor. C. 3, 2, 22 Bosporum, id. ib. 3, 4, 31:

    Thetim ratibus,

    Verg. E. 4, 32:

    Oceanum,

    Tac. G. 34 fin.:

    Istrum, Claud. Cons. Prob. et Olybr. 135: aditus,

    Verg. A. 4, 293:

    temptanda via est,

    id. G. 3, 8:

    ad tentandum vadum fluminis,

    Curt. 4, 9, 15:

    nullo modo animus audientis aut incitari aut leniri potest, qui modus a me non tentatus sit,

    Cic. Or. 38, 132:

    rem frustra,

    Caes. B. C. 1, 26:

    belli fortunam,

    id. B. G. 1, 36; so,

    fortunam,

    id. ib. 3, 6; 7, 64; Sall. J. 7, 1:

    periculum,

    Cic. Cornel. Fragm. 1:

    quaestionem,

    id. Clu. 57, 157:

    patientiam vestram,

    id. Agr. 2, 7, 19:

    spem pacis,

    Liv. 21, 12, 3; cf.:

    spem triumphi,

    id. 28, 38, 4: libertatem, [p. 1856] id. 6, 18, 11:

    relationem,

    id. 33, 23, 3:

    intercessionem,

    id. 9, 8, 13:

    silentium nequicquam per praeconem,

    id. 8, 33, 2:

    crimina,

    Hor. Ep. 1, 18, 80:

    majora,

    id. ib. 1, 17, 24:

    caelestia,

    id. ib. 1, 17, 34 et saep.—
    (β).
    With rel.-clause:

    tentavi, quid in eo genere possem,

    Cic. Tusc. 1, 4, 7:

    tentabam, spiraret an non,

    Plaut. Mil. 4, 8, 26:

    quae sit fortuna facillima, temptat,

    Verg. A. 11, 761:

    cum tentaret si qua res esset cibi,

    something to eat, Phaedr. 4, 7, 4:

    tenta, Chrysogonus quanti doceat,

    Juv. 7, 175.—
    (γ).
    With inf.:

    aquā prohibere hostem tentare coepit,

    Hirt. B. G. 8, 40:

    tentabo etiam de hoc dicere,

    Quint. 6, 2, 29; 2, 14, 1:

    (sol) caelum radiis accendere tentans,

    Lucr. 5, 659:

    tentarunt aequore tingi,

    Ov. M. 2, 172:

    (vestis) frustra tentata revelli,

    id. ib. 9, 168:

    taurus irasci in cornua temptat,

    Verg. A. 12, 104:

    nemo in sese tentat descendere,

    Pers. 4, 23:

    litteras deferre,

    Curt. 3, 7, 13; Juv. 7, 5.—
    (δ).
    With ut:

    cum ille Romuli senatus tentaret post Romuli excessum, ut ipse gereret sine rege rem publicam,

    Cic. Rep. 2, 12, 23:

    quid aliud hoc judicio tentatur, nisi ut id fieri liceat?

    id. Rosc. Am. 5, 13; Suet. Caes. 11.— Impers. pass.:

    tentatum a L. Sextio tribuno plebis, ut rogationem ferret, etc.,

    Liv. 4, 49, 6.—
    (ε).
    Absol.:

    tenta quā lubet,

    Plaut. Aul. 4, 4, 20:

    ne tentando cautiorem faceret,

    Hirt. B. G. 8, 23.—
    B.
    In partic., to try any one, in a friendly or hostile manner; to urge, incite; to tempt, sound, tamper with; also, to excite, disquiet, disturb, agitate:

    quem ego toties omni ratione tentans ad disputandum elicere non potuissem,

    Cic. de Or. 2, 3, 13:

    cum per Drusum saepe tentassem,

    id. ib. 1, 21, 97:

    utrum admonitus an tentatus an, etc.... pervenerit ad hanc improbitatem nescio,

    id. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    cum a proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    Caes. B. G. 6, 2:

    animos servorum spe et metu, ut, etc.,

    Cic. Clu. 63, 176:

    animos popularium,

    Sall. J. 48, 1:

    animos singulorum ad res novas,

    Suet. Tib. 12 fin.:

    animum precando,

    Verg. A. 4, 113:

    judicium pecunia,

    Cic. Clu. 4, 9; 30, 80:

    aliquem promissis et minis,

    Tac. H. 1, 75; cf.:

    tentatā Othonianorum fide per colloquium et promissa,

    id. ib. 2, 20:

    tribunos de fugae societate,

    Suet. Ner. 47:

    deos multā caede bidentium,

    Hor. C. 3, 23, 14:

    Junonem tentare Ixion ausus,

    Tib. 1, 3, 73; cf. Ov. A. A. 1, 389; Val. Max. 6, 1, 7:

    nationes lacessere bello et tentare,

    to agitate, Cic. Imp. Pomp. 9, 23; cf.:

    ut exsul potius tentare quam consul vexare rem publicam posses,

    id. Cat. 1, 10, 27:

    in his rebus evertendis unius hominis senectus, infirmitas solitudoque tentata est,

    id. Rab. Perd. 1, 2:

    militis iras,

    Luc. 2, 529; Vulg. Gen. 22, 1 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > tento

  • 90 textile

    textĭlis, e, adj. [texo], woven, wrought, textile.
    I.
    Lit. (class.)
    A.
    Adj.:

    tegmen,

    Lucr. 5, 1350:

    stragulum,

    Cic. Tusc. 5, 21, 61:

    dona,

    Verg. A. 3, 485:

    aurum,

    Plin. 33, 3, 19, § 63; Sen. Med. 372:

    picturae,

    Lucr. 2, 35; cf.:

    tabernacula textilibus signis adornata,

    Val. Max. 9, 1, ext. 4.— Poet.: pestis, i. e. a garment steeped in poison, Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20: induere nuptam ventum textilem, i.e. a very thin garment, Petr 55 fin.
    B.
    Subst.: textĭle, is, n. (sc. opus), a web, stuff, fabric, piece of cloth, canvas, etc.:

    nego ullam picturam in textili (fuisse), quin, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 1, § 1; so,

    textile,

    id. Leg. 2, 18, 45.—In plur., Liv. 45, 35, 2; Plin. 13, 9, 18, § 62; Prop. 1, 14, 22. —
    II.
    Transf., plaited, braided, interwoven, intertwined, constructed (very rare):

    serta,

    garlands of roses, Mart. 6, 80, 8:

    pileus,

    App. M. 11, p. 261, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > textile

  • 91 textilis

    textĭlis, e, adj. [texo], woven, wrought, textile.
    I.
    Lit. (class.)
    A.
    Adj.:

    tegmen,

    Lucr. 5, 1350:

    stragulum,

    Cic. Tusc. 5, 21, 61:

    dona,

    Verg. A. 3, 485:

    aurum,

    Plin. 33, 3, 19, § 63; Sen. Med. 372:

    picturae,

    Lucr. 2, 35; cf.:

    tabernacula textilibus signis adornata,

    Val. Max. 9, 1, ext. 4.— Poet.: pestis, i. e. a garment steeped in poison, Cic. poët. Tusc. 2, 8, 20: induere nuptam ventum textilem, i.e. a very thin garment, Petr 55 fin.
    B.
    Subst.: textĭle, is, n. (sc. opus), a web, stuff, fabric, piece of cloth, canvas, etc.:

    nego ullam picturam in textili (fuisse), quin, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 1, § 1; so,

    textile,

    id. Leg. 2, 18, 45.—In plur., Liv. 45, 35, 2; Plin. 13, 9, 18, § 62; Prop. 1, 14, 22. —
    II.
    Transf., plaited, braided, interwoven, intertwined, constructed (very rare):

    serta,

    garlands of roses, Mart. 6, 80, 8:

    pileus,

    App. M. 11, p. 261, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > textilis

  • 92 toxico

    toxĭco, āvi, 1, v. a., to smear or anoint with poison; only in part. perf.: sagitta toxicata. Ambros. Tob. 7, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > toxico

  • 93 trivenefica

    trĭvĕnēfĭca, ae, f. [ter-veneficus], an arrant poison-mixer, a thorough hag, witch, or sorceress, Plaut. Aul. 1, 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > trivenefica

  • 94 ungo

    ungo or unguo, nxi, nctum, 3, v. a. [root in Sanscr. ang, to besmear; cf. Gr. agos], to smear, besmear, anoint with any fat substance, an unguent, oil, etc. (class.;

    syn.: lino, linio): unguentis,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77:

    aliquam unguentis,

    Plaut. Most. 1, 3, 115; id. Truc. 2, 2, 34:

    unctus est, accubuit,

    Cic. Att. 13, 52, 1:

    gloria quem supra vires unguit,

    Hor. Ep. 1, 18, 22; Aug. ap. Suet. Aug. 76.—Of the anointing of corpses, Enn. ap. Serv. Verg. A. 6, 219 (Ann. v. 156 Vahl.); Ov. P. 1, 9, 47; id. F. 4, 853; id. H. 10, 122; Mart. 3, 12, 4; Hor. S. 2, 1, 7:

    corpus,

    Varr. R. R. 1, 2, 26:

    globos melle,

    Cato, R. R. 79:

    postes superbos amaracino,

    Lucr. 4, 1175 et saep.—Of the anointing of a Jewish king:

    unctus est in regem,

    Sulp. Sev. Chron. 1, 45, 5:

    caules oleo,

    to dress with oil, Hor. S. 2, 3, 125:

    caules impensius,

    Pers. 6, 68:

    pingui oluscula lardo,

    Hor. S. 2, 6, 64: labitur uncta carina, daubed with pitch, the pitchy keel, Enn. ap. Macr. S. 6, 1, and ap. Isid. Orig. 19, 1 (Ann. v. 379 and 476); imitated by Verg. A. 4, 398; cf.:

    labitur uncta vadis abies,

    id. ib. 8, 91: ungere tela manu ferrumque armare, to smear or anoint with poison (ious chriesthai), id. ib. 9, 773:

    arma uncta cruoribus,

    smeared, stained, Hor. C. 2, 1, 5:

    tela cruore hostili,

    Sil. 9, 13:

    ova ranae sanguine,

    Hor. Epod. 5, 19:

    puer unctis Tractavit calicem manibus,

    i. e. greasy, id. S. 2, 4, 78; so,

    uncta aqua,

    id. ib. 2, 2, 68.—
    II.
    Trop., Vulg. Act. 10, 38; id. 2 Cor. 1, 21.—Hence, unctus, a, um, P. a.; prop. anointed, oiled:

    cur quisquam caput unctius referret,

    Cat. 10, 11:

    magis diliges ex duobus aeque bonis viris nitidum et unctum quam pulverulentum et horrentem,

    Sen. Ep. 66, 24:

    Achivi,

    Hor. Ep. 2, 1, 33:

    nudus, unctus, ebrius est contionatus,

    Cic. Phil. 3, 5, 12.—
    B.
    Transf., rich, luxurious, sumptuous (syn. lautus).
    a.
    Adj.:

    captus es unctiore cenā,

    Mart. 5, 44, 7:

    melius et unctius,

    Hor. Ep. 1, 15, 44:

    cenae unctissimae,

    Sid. Ep. 2, 9:

    ita palaestritas defendebat, ut ab illis ipse unctior abiret,

    Cic. Verr. 2, 2, 22, § 54:

    accedes siccus ad unctum,

    Hor. Ep. 1, 17, 12:

    patrimonia,

    Cat. 29, 23:

    Corinthus,

    luxurious, voluptuous, Juv. 8, 113:

    Tarentus,

    Sid. Carm. 5, 430:

    pro isto asso sole, quo tu abusus es in nostro pratulo, a te nitidum solem unctumque repetemus,

    i. e. sunshine and ointment, Cic. Att. 12, 6, 2:

    unctior splendidiorque consuetudo loquendi,

    rich, copious, id. Brut. 20, 78.—
    b.
    Subst.: unctum, i, n.
    1.
    A rich banquet, sumptuous feast:

    unctum qui recte ponere possit,

    Hor. A. P. 422:

    cenare sine uncto,

    Pers. 6, 16.—
    2.
    An ointment:

    haurito plusculo uncto, corporis mei membra perfricui,

    App. M. 3, p. 139; Veg. 3, 71, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > ungo

  • 95 venenarius

    vĕnēnārĭus, a, um, adj. [venenum], of or belonging to poison.
    I.
    Adj.:

    calix,

    a poisoned cup, Tert. Res. Carn. 16.—
    II.
    Subst.: vĕnēnārĭus, ii, m., a poisonmixer, poisoner, Suet. Ner. 33; Petr. 39; Tert. Pud. 5 med.; App. M. p. 291, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > venenarius

  • 96 venenifer

    vĕnēnĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [venenumfero], containing poison, poisonous, venomous:

    palatum,

    Ov. M. 3, 85.— Subst.: vĕ-nēnĭfer, fĕri, m., = Scorpio, a constellation, Anthol. Lat. 5, 39, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > venenifer

  • 97 venenose

    vĕnēnōsus, a, um, adj. [id.], full of poison, very poisonous:

    herba,

    Aug. Gen. ad Lit. 8, 13.— Adv.: vĕnēnōsē, very poisonously, Cassiod. Hist. Eccl. 6, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > venenose

  • 98 venenosus

    vĕnēnōsus, a, um, adj. [id.], full of poison, very poisonous:

    herba,

    Aug. Gen. ad Lit. 8, 13.— Adv.: vĕnēnōsē, very poisonously, Cassiod. Hist. Eccl. 6, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > venenosus

  • 99 venenum

    vĕnēnum, i, n., orig., like pharmakon, any thing, esp. any liquid substance, that powerfully affects or changes the condition of the body, a potion, juice, drug (cf. virus).
    I.
    In gen.: qui venenum dicit, adicere debet, utrum malum an bonum; nam et medicamenta venena sunt: quia eo nomine omne continetur, quod adhibitum naturam ejus, cui adhibitum esset, mutat. Cum id quod nos venenum appellamus, Graeci pharmakon dicunt, apud illos quoque tam medicamenta, quam quae nocent hoc nomine continentur, etc., Dig. 50, 16, 236; cf. ib. 48, 8, 3.—Obsolete, however, in this general signif.: qui venenum malum fecit fecerit, an old legal formula in Cic. Clu. 54, 148:

    avaritia pecuniae studium habet: ea quasi venenis malis imbuta corpus animum que virilem effeminat,

    Sall. C. 11, 3.—
    II.
    In partic.
    A.
    In a bad sense, like pharmakon (freq. and class.).
    1. a.
    Lit.:

    ipsius veneni quae ratio fingitur? ubi quaesitum est? quem ad modum paratum? cui, quo in loco traditum?

    Cic. Cael. 24, 58; 21, 51; id. Clu. 60, 165; 61, 169; id. Phil. 11, 6, 13; id. N. D. 3, 33, 81; id. Tusc. 1, 40, 96:

    nobis veratrum est acre venenum,

    Lucr. 4, 638; Verg. A. 4, 514; Hor. C. 1, 37, 28; id. Epod. 3, 5; 5, 22; id. S. 2, 3, 131:

    dare,

    Liv. 40, 24, 5.—
    b.
    Trop., mischief, evil, destruction (rare, and not in Cic.):

    discordia ordinum est venenum urbis hujus,

    Liv. 3, 67, 6: regis Rupili pus atque venenum, i e. [p. 1968] virulence, Hor. S. 1, 7, 1.—Of bad poems, Cat. 44, 12; 77, 5; cf.:

    humili veneno laedere aliquem,

    Stat. Th. 1, 171:

    venena linguarum, Treb. Poll. Trig. Tyr. 30: lingua est suffusa veneno,

    Ov. M. 2, 777.—
    2.
    Lit., a magical potion, charm:

    item ut Medea Peliam concoxit senem: Quem medicamento et suis venenis dicitur Fecisse rursus ex sene adulescentulum,

    Plaut. Ps. 3, 2, 81:

    dira Medeae,

    Hor. Epod. 5, 62:

    Colcha,

    id. C. 2, 13, 8:

    Colchica,

    id. Epod. 17, 35; Cic. Or. 37, 129; Hor. C. 1, 27, 22; id. Epod. 5, 22; 5, 87; id. S. 1, 8, 19; 2, 1, 48; Ov. M. 7, 209; 14, 55; 14, 403:

    qui quodam quasi veneno perficiat, ut veros heredes moveat,

    Cic. Off. 3, 19, 76:

    id quod amatorium appellatur, venenum est,

    Dig. 48, 8, 3.—
    b.
    Trop., charm, seduction: aetas et corpus tenerum et morigeratio, Haec sunt venena formosarum mulierum, Afran. ap. Non. 2, 7:

    intactos isto satius tentare veneno (i. e. amore),

    Prop. 2, 12 (3, 3), 19:

    blandum,

    Sil. 7, 453; 11, 309:

    occultum inspires ignem fallasque veneno (i. e. amoris),

    Verg. A. 1, 688.—
    B.
    In a good sense.
    1.
    A coloring material, a color, dye, paint ( poet.):

    alba nec Assyrio fucatur lana veneno,

    Verg. G. 2, 465; Hor. Ep. 2, 1, 207; Ov. R. Am. 351.—
    * 2.
    A drug used in embalming, Luc. 8, 691.

    Lewis & Short latin dictionary > venenum

  • 100 virulentus

    vīrŭlentus, a, um, adj. [virus], full of poison, poisonous, virulent:

    serpentes,

    Gell. 16, 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > virulentus

См. также в других словарях:

  • poison — [ pwazɔ̃ ] n. m. • XVIIe; 1155 n. f.; lat. potio, onis (→ potion) 1 ♦ Substance capable de troubler gravement ou d interrompre les fonctions vitales d un organisme, utilisée pour donner la mort. Poison mêlé aux aliments, à un breuvage (cf.… …   Encyclopédie Universelle

  • Poison — Poi son, n. [F. poison, in Old French also, a potion, fr. L. potio a drink, draught, potion, a poisonous draught, fr. potare to drink. See {Potable}, and cf. {Potion}.] 1. Any agent which, when introduced into the animal organism, is capable of… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Poison — Saltar a navegación, búsqueda Poison De izquierda a derecha: C.C. DeVille, Bret Michaels, Bobby dall y Rikki Rockett(al fondo). Información personal …   Wikipedia Español

  • POISON — (Heb. חֵמָה, לַצֲבָה, מְרֵרָה, רֹאשׁ (רוֹשׁ), רַעַל, תַּרְצֵלָה; Akk. imtu, martu; Ug. ḥmt). The biblical terms for poison are derived mainly from two sources: types of poisonous plants and the poisonous venom of snakes and other reptiles. Many… …   Encyclopedia of Judaism

  • poison — n Poison, venom, virus, toxin, bane mean matter or a substance that when present in an organism or intro duced into it produces an injurious or deadly effect. Poison is the most inclusive of these words and is applicable to any deadly or noxious… …   New Dictionary of Synonyms

  • poison — POISON. s. m. Venin, suc veneneux, drogue, composition veneneuse. Poison subtil. poison lent, dangereux, violent, mortel. il y a des poisons sans remede. donner du poison. prendre du poison. ce poison luy perça les boyaux, luy brusla les… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Poison — Poi son, v. t. [imp. & p. p. {Poisoned}; p. pr. & vb. n. {Poisoning}.] [Cf. OF. poisonner, F. empoissoner, L. potionare to give to drink. See {Poison}, n.] [1913 Webster] 1. To put poison upon or into; to infect with poison; as, to poison an… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Poison — (englisch für Gift) bezeichnet: Poison (Band), US amerikanische Hair Metal Band Poison, Lied des Rockmusikers Alice Cooper aus dem Jahr 1989 Poison, Originaltitel eines Films von Dennis Berry aus dem Jahr 2000; siehe Das blonde Biest – Wenn… …   Deutsch Wikipedia

  • Poison'd! — Saltar a navegación, búsqueda Poison d Álbum de Poison Publicación 2007 Género(s) Heavy Metal Glam Metal …   Wikipedia Español

  • Poison — (в переводе с англ.  «яд»): Poison американская глэм рок и хеви метал группа «Poison»  песня и сингл The Prodigy «Poison»  песня и сингл Элиса Купера «Poison» песня Мартины Топли Бёрд The Poison дебютный альбом Bullet for My… …   Википедия

  • poison — [poi′zən] n. [OFr < L potio, POTION] 1. a substance causing illness or death when eaten, drunk, or absorbed even in relatively small quantities 2. anything harmful or destructive to happiness or welfare, such as an idea, emotion, etc. 3. in a… …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»