Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

odor+col

  • 1 Saba

    Săba, ae, f., = Saba.
    I.
    The largest town in Arabia Felix, especially celebrated for its myrrh, frankincense, etc.:

    turifera,

    Plin. 12, 14, 30, § 52.—Hence,
    II.
    Să-baeus, a, um, adj., = Sabaios, Sabœan:

    tus,

    Verg. A. 1, 416:

    odor, Col. poët. 10, 262: nubes,

    Stat. S. 4, 8, 1:

    flores,

    id. ib. 5, 1, 211:

    myrrha,

    Sen. Herc. Oet. 376; cf.

    flos, i. e. of myrrh,

    Val. Fl. 6, 709:

    terra,

    Ov. M. 10, 480: cumulus, a funeral pyre perfumed with myrrh, etc., Claud. Phoen. 43.—As substt.: Săbaea, ae, f. (sc. terra), the territory of Saba, i. e. Arabia Felix, Hor. C. 1, 29, 3.— Săbaei, ōrum, m., a numerous people in Arabia Felix (named after their capital city, Saba), the Sabœans:

    Sabaei Arabum propter tura clarissimi,

    Plin. 6, 28, 32, § 154; cf. Mel. 3, 8, 6; Verg. G. 1, 57; 2, 117; id. A. 8, 706; Flor. 4, 11, 7; Claud. Cons. Hon. 4, 305; Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Saba

  • 2 Sabaea

    Săba, ae, f., = Saba.
    I.
    The largest town in Arabia Felix, especially celebrated for its myrrh, frankincense, etc.:

    turifera,

    Plin. 12, 14, 30, § 52.—Hence,
    II.
    Să-baeus, a, um, adj., = Sabaios, Sabœan:

    tus,

    Verg. A. 1, 416:

    odor, Col. poët. 10, 262: nubes,

    Stat. S. 4, 8, 1:

    flores,

    id. ib. 5, 1, 211:

    myrrha,

    Sen. Herc. Oet. 376; cf.

    flos, i. e. of myrrh,

    Val. Fl. 6, 709:

    terra,

    Ov. M. 10, 480: cumulus, a funeral pyre perfumed with myrrh, etc., Claud. Phoen. 43.—As substt.: Săbaea, ae, f. (sc. terra), the territory of Saba, i. e. Arabia Felix, Hor. C. 1, 29, 3.— Săbaei, ōrum, m., a numerous people in Arabia Felix (named after their capital city, Saba), the Sabœans:

    Sabaei Arabum propter tura clarissimi,

    Plin. 6, 28, 32, § 154; cf. Mel. 3, 8, 6; Verg. G. 1, 57; 2, 117; id. A. 8, 706; Flor. 4, 11, 7; Claud. Cons. Hon. 4, 305; Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Sabaea

  • 3 Sabaei

    Săba, ae, f., = Saba.
    I.
    The largest town in Arabia Felix, especially celebrated for its myrrh, frankincense, etc.:

    turifera,

    Plin. 12, 14, 30, § 52.—Hence,
    II.
    Să-baeus, a, um, adj., = Sabaios, Sabœan:

    tus,

    Verg. A. 1, 416:

    odor, Col. poët. 10, 262: nubes,

    Stat. S. 4, 8, 1:

    flores,

    id. ib. 5, 1, 211:

    myrrha,

    Sen. Herc. Oet. 376; cf.

    flos, i. e. of myrrh,

    Val. Fl. 6, 709:

    terra,

    Ov. M. 10, 480: cumulus, a funeral pyre perfumed with myrrh, etc., Claud. Phoen. 43.—As substt.: Săbaea, ae, f. (sc. terra), the territory of Saba, i. e. Arabia Felix, Hor. C. 1, 29, 3.— Săbaei, ōrum, m., a numerous people in Arabia Felix (named after their capital city, Saba), the Sabœans:

    Sabaei Arabum propter tura clarissimi,

    Plin. 6, 28, 32, § 154; cf. Mel. 3, 8, 6; Verg. G. 1, 57; 2, 117; id. A. 8, 706; Flor. 4, 11, 7; Claud. Cons. Hon. 4, 305; Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Sabaei

  • 4 Sabaeus

    Săba, ae, f., = Saba.
    I.
    The largest town in Arabia Felix, especially celebrated for its myrrh, frankincense, etc.:

    turifera,

    Plin. 12, 14, 30, § 52.—Hence,
    II.
    Să-baeus, a, um, adj., = Sabaios, Sabœan:

    tus,

    Verg. A. 1, 416:

    odor, Col. poët. 10, 262: nubes,

    Stat. S. 4, 8, 1:

    flores,

    id. ib. 5, 1, 211:

    myrrha,

    Sen. Herc. Oet. 376; cf.

    flos, i. e. of myrrh,

    Val. Fl. 6, 709:

    terra,

    Ov. M. 10, 480: cumulus, a funeral pyre perfumed with myrrh, etc., Claud. Phoen. 43.—As substt.: Săbaea, ae, f. (sc. terra), the territory of Saba, i. e. Arabia Felix, Hor. C. 1, 29, 3.— Săbaei, ōrum, m., a numerous people in Arabia Felix (named after their capital city, Saba), the Sabœans:

    Sabaei Arabum propter tura clarissimi,

    Plin. 6, 28, 32, § 154; cf. Mel. 3, 8, 6; Verg. G. 1, 57; 2, 117; id. A. 8, 706; Flor. 4, 11, 7; Claud. Cons. Hon. 4, 305; Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > Sabaeus

  • 5 odoro

    ŏdōro, āvi, ātum, 1, v. a. [odor], to give a smell or fragrance to, to perfume a thing ( poet. and in post-Aug. prose; cf.:

    oleo, fragro): odorant aëra fumis,

    Ov. M. 15, 734:

    mella,

    Col. 9, 4, 4:

    caelum sulfure,

    Avien. Arat. 1430.—Hence, ŏdōrātus, a, um, P. a., that has a smell, that emits an odor; esp., sweet-smelling, fragrant:

    quid tibi odorato referam sudantia ligno Balsama?

    Verg. G. 2, 119:

    cedrus,

    id. A. 7, 13:

    pabula,

    Col. 8, 17, 1:

    capilli,

    Hor. C. 3, 20, 14:

    comae,

    Ov. A. A. 2, 734:

    nectare odorato spargit corpus,

    id. M. 4, 250:

    odoratis ignibus,

    id. ib. 15, 574:

    Indi,

    in whose country sweetsmelling spices grow, Sil. 17, 658:

    Armenii,

    Tib. 1, 5, 36: dux, the prince of the Parthians or Assyrians, who border on Arabia, Prop. 4 (5), 3, 64.— Comp.:

    vina mustis odoratiora,

    Plin. 21, 7, 18, § 35.— Sup.:

    odoratissimi flores,

    Plin. 28, 8, 28, § 108.

    Lewis & Short latin dictionary > odoro

  • 6 angustum

    angustus, a, um. adj. [v. ango], narrow, strait, esp. of local relations, close, contracted, small, not spacious (syn.: artus, brevis, contractus;

    opp. latus,

    Cic. Ac. 2, 29, 92). [p. 120]
    I.
    Lit.:

    fretus,

    Lucr. 1, 720:

    Angustum per iter,

    id. 5, 1132; so Sall. J. 92, 7, and Vulg. Judith, 4, 6; 7, 5:

    pontes angusti,

    Cic. Leg. 3, 17:

    domus,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    fauces portūs angustissimae,

    Caes. B. C. 1, 25:

    fines,

    id. B. G. 1, 2 Herz.:

    cellae,

    Hor. S. 1, 8, 8:

    rima,

    id. Ep. 1, 7, 29:

    Principis angustā Caprearum in rupe sedentis,

    on the narrow rock, Juv. 10, 93 Herm., where Jahn reads augusta, both readings yielding an apposite sense:

    porta,

    Vulg. Matt. 7, 13; ib. Luc. 13, 24 al.— Subst.: angustum, i, n., narrowness:

    per angustum,

    Lucr. 4, 530:

    angusta viarum,

    Verg. A. 2, 332:

    pontes et viarum angusta,

    Tac. H. 4, 35.—
    II.
    Trop.
    A.
    In angustum concludere, adducere, deducere, etc., to reduce to a strait, i. e. to restrain, confine, etc.:

    ab illā immensā societate humani generis in exiguum angustumque concluditur,

    Cic. Off. 1, 17:

    amicitia ex infinitā societate generis humani ita contracta est et adducta in angustum, ut, etc.,

    id. Am. 5.—Of the passions, to curb, restrain, moderate:

    perturbationes animi contrahere et in angustum deducere,

    Cic. Ac. 1, 10.—
    B.
    Of other things: clavus angustus, the narrow purple stripe upon the tunic, v. clavus:

    spiritus,

    short, difficult, Cic. de Or. 1, 61:

    odor rosae,

    not diffused far, Plin. 21, 4, 10, § 14.—Once also of the point of an arrow = acutus, Cels. 7, 5, n. 2.—
    C.
    Of time, short, brief:

    angustus dies,

    Ov. Tr. 5, 10, 8; Stat. Th. 1, 442:

    nox,

    Ov. Am. 3, 7, 25:

    tempus,

    Luc. 4, 447.—
    D.
    Of means of living, and the like, pinching, scanty, needy:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 2, 1:

    res angusta domi,

    Juv. 3, 164:

    mensa,

    Sen. Thyest. 452: domus, poor, i. e. built without much expense, Tac. A. 2, 33.—
    E.
    Of other external relations of life, difficult, critical, uncertain:

    rebus angustis animosus atque Fortis adpare,

    Hor. C. 2, 10, 21:

    cum fides totā Italiā esset angustior,

    was weakened, Caes. B. C. 3, 1.— Subst.: angustum, i, n., a difficult, critical, condition, danger: in angustum cogi, * Ter. Heaut. 4, 2, 2:

    res est in angusto,

    the condition is perilous, Caes. B. G. 2, 25:

    spes est in angusto,

    hope is feeble, Cels. 8, 4.—
    F.
    Of mind or character, narrow, base, low, mean-spirited:

    nihil est tam angusti animi, tam parvi, quam amare divitias,

    Cic. Off. 1, 20, 68:

    animi angusti et demissi,

    id. Pis. 24, 57:

    ecce autem alii minuti et angusti, aut omnia semper desperantes, aut malevoli, invidi, etc.,

    id. Fin. 1, 18, 61.—
    G.
    Of learned investigations that lay too much stress upon little things, subtle, hair-splitting:

    minutae angustaeque concertationes,

    Cic. de Or. 3, 31:

    pungunt (Stoici) quasi aculeis, interrogatiunculis angustis,

    id. Fin. 4, 3, 7.—
    H.
    Of discourse, brief, simple:

    et angusta quaedam et concisa, et alia est dilatata et fusa oratio,

    Cic. Or. 56, 187:

    Intonet angusto pectore Callimachus,

    i.e. in simple style, Prop. 2, 1, 40.— Adv.: angustē.
    I.
    Lit., of space, quantity, or number, within narrow limits, closely, hardly: recepissem te, nisi anguste sederem, if I were not in close quarters, Cic. ap. Macr. S. 2, 3:

    anguste putare vitem,

    to prune close, Col. 4, 16, 1; so,

    anguste aliquid deputare,

    id. 4, 22, 3:

    quā (re frumentariā) anguste utebatur,

    in small quantity, Caes. B. C. 3, 16:

    tantum navium repperit, ut anguste quindecim milia militum, quingentos equites transportare possent, = vix,

    scarcely fifteen thousand, id. ib. 3, 2.— Comp.:

    angustius pabulabantur,

    within narrower range, Caes. B. C. 1, 59:

    aliae (arbores) radices angustius diffundunt,

    Varr. R. R. 1, 37, 5:

    quanto sit angustius imperitatum,

    Tac. A. 4, 4:

    eo anno frumentum propter siccitates angustius provenerat,

    more scantily, Caes. B. G. 5, 24.— Sup.:

    Caesar (nitebatur) ut quam angustissime Pompeium contineret,

    Caes. B. C. 3, 45:

    furunculus angustissime praecisus,

    Col. 4, 24, 17. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., within narrow limits:

    anguste intraque civiles actiones coërcere rhetoricam,

    Quint. 2, 15, 36.— Comp.: haud scio an recte ea virtus frugalitas appellari possit, quod angustius apud Graecos valet, qui frugi homines chrêsimous appellant, id est tantum modo utiles, has a narrower meaning, Cic. Tusc. 3, 8, 16:

    Reliqui habere se videntur angustius, enatant tamen etc.,

    seem to be more hampered, id. ib. 5, 31, 87.—
    B.
    Esp. of speaking or writing, closely, briefly, concisely, without diffuseness: anguste scribere, Cic. Mur. 13, 28:

    anguste et exiliter dicere,

    id. Brut. 84, 289:

    anguste disserere,

    id. Part. Or. 41, 139:

    presse et anguste rem definire,

    id. Or. 33, 117:

    anguste materiem terminare,

    Quint. 7, 4, 40.— Comp.:

    Pergit idem et urget angustius,

    Cic. N. D. 2, 8, 22:

    concludere brevius angustiusque,

    id. ib. 2, 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > angustum

  • 7 angustus

    angustus, a, um. adj. [v. ango], narrow, strait, esp. of local relations, close, contracted, small, not spacious (syn.: artus, brevis, contractus;

    opp. latus,

    Cic. Ac. 2, 29, 92). [p. 120]
    I.
    Lit.:

    fretus,

    Lucr. 1, 720:

    Angustum per iter,

    id. 5, 1132; so Sall. J. 92, 7, and Vulg. Judith, 4, 6; 7, 5:

    pontes angusti,

    Cic. Leg. 3, 17:

    domus,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    fauces portūs angustissimae,

    Caes. B. C. 1, 25:

    fines,

    id. B. G. 1, 2 Herz.:

    cellae,

    Hor. S. 1, 8, 8:

    rima,

    id. Ep. 1, 7, 29:

    Principis angustā Caprearum in rupe sedentis,

    on the narrow rock, Juv. 10, 93 Herm., where Jahn reads augusta, both readings yielding an apposite sense:

    porta,

    Vulg. Matt. 7, 13; ib. Luc. 13, 24 al.— Subst.: angustum, i, n., narrowness:

    per angustum,

    Lucr. 4, 530:

    angusta viarum,

    Verg. A. 2, 332:

    pontes et viarum angusta,

    Tac. H. 4, 35.—
    II.
    Trop.
    A.
    In angustum concludere, adducere, deducere, etc., to reduce to a strait, i. e. to restrain, confine, etc.:

    ab illā immensā societate humani generis in exiguum angustumque concluditur,

    Cic. Off. 1, 17:

    amicitia ex infinitā societate generis humani ita contracta est et adducta in angustum, ut, etc.,

    id. Am. 5.—Of the passions, to curb, restrain, moderate:

    perturbationes animi contrahere et in angustum deducere,

    Cic. Ac. 1, 10.—
    B.
    Of other things: clavus angustus, the narrow purple stripe upon the tunic, v. clavus:

    spiritus,

    short, difficult, Cic. de Or. 1, 61:

    odor rosae,

    not diffused far, Plin. 21, 4, 10, § 14.—Once also of the point of an arrow = acutus, Cels. 7, 5, n. 2.—
    C.
    Of time, short, brief:

    angustus dies,

    Ov. Tr. 5, 10, 8; Stat. Th. 1, 442:

    nox,

    Ov. Am. 3, 7, 25:

    tempus,

    Luc. 4, 447.—
    D.
    Of means of living, and the like, pinching, scanty, needy:

    pauperies,

    Hor. C. 3, 2, 1:

    res angusta domi,

    Juv. 3, 164:

    mensa,

    Sen. Thyest. 452: domus, poor, i. e. built without much expense, Tac. A. 2, 33.—
    E.
    Of other external relations of life, difficult, critical, uncertain:

    rebus angustis animosus atque Fortis adpare,

    Hor. C. 2, 10, 21:

    cum fides totā Italiā esset angustior,

    was weakened, Caes. B. C. 3, 1.— Subst.: angustum, i, n., a difficult, critical, condition, danger: in angustum cogi, * Ter. Heaut. 4, 2, 2:

    res est in angusto,

    the condition is perilous, Caes. B. G. 2, 25:

    spes est in angusto,

    hope is feeble, Cels. 8, 4.—
    F.
    Of mind or character, narrow, base, low, mean-spirited:

    nihil est tam angusti animi, tam parvi, quam amare divitias,

    Cic. Off. 1, 20, 68:

    animi angusti et demissi,

    id. Pis. 24, 57:

    ecce autem alii minuti et angusti, aut omnia semper desperantes, aut malevoli, invidi, etc.,

    id. Fin. 1, 18, 61.—
    G.
    Of learned investigations that lay too much stress upon little things, subtle, hair-splitting:

    minutae angustaeque concertationes,

    Cic. de Or. 3, 31:

    pungunt (Stoici) quasi aculeis, interrogatiunculis angustis,

    id. Fin. 4, 3, 7.—
    H.
    Of discourse, brief, simple:

    et angusta quaedam et concisa, et alia est dilatata et fusa oratio,

    Cic. Or. 56, 187:

    Intonet angusto pectore Callimachus,

    i.e. in simple style, Prop. 2, 1, 40.— Adv.: angustē.
    I.
    Lit., of space, quantity, or number, within narrow limits, closely, hardly: recepissem te, nisi anguste sederem, if I were not in close quarters, Cic. ap. Macr. S. 2, 3:

    anguste putare vitem,

    to prune close, Col. 4, 16, 1; so,

    anguste aliquid deputare,

    id. 4, 22, 3:

    quā (re frumentariā) anguste utebatur,

    in small quantity, Caes. B. C. 3, 16:

    tantum navium repperit, ut anguste quindecim milia militum, quingentos equites transportare possent, = vix,

    scarcely fifteen thousand, id. ib. 3, 2.— Comp.:

    angustius pabulabantur,

    within narrower range, Caes. B. C. 1, 59:

    aliae (arbores) radices angustius diffundunt,

    Varr. R. R. 1, 37, 5:

    quanto sit angustius imperitatum,

    Tac. A. 4, 4:

    eo anno frumentum propter siccitates angustius provenerat,

    more scantily, Caes. B. G. 5, 24.— Sup.:

    Caesar (nitebatur) ut quam angustissime Pompeium contineret,

    Caes. B. C. 3, 45:

    furunculus angustissime praecisus,

    Col. 4, 24, 17. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., within narrow limits:

    anguste intraque civiles actiones coërcere rhetoricam,

    Quint. 2, 15, 36.— Comp.: haud scio an recte ea virtus frugalitas appellari possit, quod angustius apud Graecos valet, qui frugi homines chrêsimous appellant, id est tantum modo utiles, has a narrower meaning, Cic. Tusc. 3, 8, 16:

    Reliqui habere se videntur angustius, enatant tamen etc.,

    seem to be more hampered, id. ib. 5, 31, 87.—
    B.
    Esp. of speaking or writing, closely, briefly, concisely, without diffuseness: anguste scribere, Cic. Mur. 13, 28:

    anguste et exiliter dicere,

    id. Brut. 84, 289:

    anguste disserere,

    id. Part. Or. 41, 139:

    presse et anguste rem definire,

    id. Or. 33, 117:

    anguste materiem terminare,

    Quint. 7, 4, 40.— Comp.:

    Pergit idem et urget angustius,

    Cic. N. D. 2, 8, 22:

    concludere brevius angustiusque,

    id. ib. 2, 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > angustus

  • 8 caper

    căper, pri, m. [cf. kapros, wild boar], a he-goat, a goat.
    I.
    Lit., Col. 7, 6, 4; Verg. E. 7, 7; Hor. Epod. 10, 23; Ov. M. 15, 305; cf. Varr. ap. Gell. 9, 9;

    sacrificed to Bacchus (because injurious to the vine),

    Ov. M. 5, 329; 15, 114; Hor. C. 3, 8, 7.—
    II.
    Transf., the odor of the armpits (cf. capra), Cat. 69, 6;

    imitated by Ovid,

    Ov. A. A. 3, 193.—
    B.
    A star in the left shoulder of the constellation Auriga (also called capella), Manil. 2, 178; 2, 658; Col. 11, 2, 94.—
    C.
    The name of a kind of fish found in the river Acheloüs said to make a grunting sound, Plin. 11, 51, 112, § 267.

    Lewis & Short latin dictionary > caper

  • 9 lacesso

    lăcesso, īvi or ĭi, ītum, 3 ( inf. pass. lacessiri, Col. 9, 8, 3; 9, 15, 4; Ambros. Ep. 6, 1:

    lacessi,

    Liv. 31, 18, 4 al.; Lact. 5, 2, 2:

    lacessientium,

    Liv. 27, 12, 13:

    lacessiebant,

    id. 23, 46, 11), v. a. [lacio; v. Roby, 1, § 625], to excite, provoke, challenge, exasperate, irritate (syn.: irrito, provoco).
    I.
    Lit.:

    aliquem ferro,

    Cic. Mil. 31, 84:

    sponsione me homo promtus lacessivit,

    id. Pis. 23, 55:

    tu ultro me maledictis lacessisti,

    id. Phil. 2, 1, 1:

    me amabis et scripto aliquo lacesses,

    by writing, force me to write in return, id. Fam. 12, 20:

    vetus si poeta non lacessisset prior,

    Ter. Phorm. prol. 14:

    hostes proelio,

    i. e. to attack, assail, Caes. B. G. 4, 11:

    aliquem bello,

    id. ib. 6, 5:

    Aeduos injuriā,

    id. ib. 1, 35:

    nos te nulla lacessiimus injuria,

    Cic. Fam. 11, 3, 1:

    Saguntini nec lacessentes nec lacessiti,

    Liv. 21, 11:

    aliquos lacessiturus bello,

    id. 28, 28; Cic. de Imp. Pomp. 10, 23:

    quorum alter relictus, alter lacessitus,

    id. ib. 2, 4:

    quid tam necessarium quam tenere semper arma, quibus... to ulcisci lacessitus,

    id. de Or. 1, 8, 32:

    ne rudis agminum sponsus lacessat leonem,

    Hor. C. 3, 2, 11:

    Caesar neque cedentes tanto collis ascensu lacessendos judicabat,

    Hirt. B. G. 8, 14:

    aliquem capitaliter,

    to make a deadly attack upon one, Plin. Ep. 1, 5:

    (corpora) quae feriunt oculorum acies visumque lacessunt,

    to strike, meet, Lucr. 4, 217; 691; cf. id. 4, 597:

    nares odor lacessit,

    id. 4, 691:

    fores nondum reserati carceris acer nunc pede nunc ipsa fronte lacessit Equus,

    Ov. Tr. 5, 9, 30.— Poet.:

    aëra Sole lacessita ( = percussa radiis solis),

    struck with the sunbeams' glitter, Verg. A. 7, 527; cf.

    vindemia pluviisque aut ventis lacessita,

    Col. 3, 21, 5.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    To urge, arouse, excite, stimulate, shake, move:

    a quo non modo impulsi sumus ad philosophas scriptiones, verum Etiam lacessiti,

    Cic. Tusc. 1, 41, 121:

    ad scribendum,

    id. Att. 1, 13, 1:

    ad pugnam,

    Liv. 2, 45 init.:

    usus luxuriantis aetatis signaturas pretiosis gemmis coepit insculpere, et certatim haec omnis imitatio lacessivit,

    Macr. S. 7, 13, 11: aurigae manibusque lacessunt Pectora plausa cavis, pat them on their breasts (in order to animate them), Verg. A. 12, 85:

    pugnam,

    id. ib. 5, 429:

    bella,

    id. ib. 11, 254:

    ne quemquam voce lacessas,

    id. E. 3, 51:

    his se stimulis dolor ipse lacessit,

    Luc. 2, 42:

    Nilus spuma astra lacessit,

    id. 10, 320:

    taurus lacessit campum,

    Stat. Th. 12, 604:

    clamore sidera,

    Sil. 17, 387:

    deos (precibus),

    to assail, importune, Hor. C. 2, 18, 12:

    pelagus carinā,

    to stir, chafe, id. ib. 1, 35, 7.—
    B.
    To call forth, arouse, produce:

    sermones,

    Cic. Fam. 3, 8, 7:

    ferrum,

    Verg. A. 10, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > lacesso

  • 10 permitto

    per-mitto, mīsi, missum, 3, v. a., to let go through, suffer to pass through.
    I.
    Lit. (very rare): fenestellae permittant columbas ad introitum exitumque, Pall. 1, 24, 1. —
    II.
    Transf., to let go, let loose:

    equos permittunt in hostem,

    i. e. ride at full speed, Liv. 3, 61: equum concitatum ad hostium aciem, Sisenn. ap. Non. 162, 3:

    se incautius in hostem,

    i. e. to rush upon, Hirt. B. G. 8, 48: multi ex summo se permitterent, sprang down, Sisenn. ap. Non. 162, 5:

    gregem campo,

    to turn out into, Nemes. Ecl. 7.—Mid., to spread, extend, reach: odor possit permitti longius, spreads farther, Lucr 4, 688:

    deserta regio ad Arimphaeos usque permittitur,

    extends, Mel. 1, 19, 20.—
    2.
    In partic.
    a.
    To send away, export:

    caseos trans maria,

    Col. 7, 8, 6.—
    b.
    To let fly, cast, hurl, throw, so as to reach the mark:

    saxum permittit in hostem,

    Ov. M. 12, 282; 14, 182:

    longius tela,

    Hirt. B. G. 8, 9:

    quācumque datur permittere visus,

    to direct, cast, Sil. 3, 534.—
    B.
    Trop.
    1.
    To let loose, let go (rare):

    tribunatum,

    to make free use of, exercise without reserve, Liv. 2, 56:

    se ad aliquam rem,

    to strive after a thing, Gell. 6, 16, 1:

    habenas equo,

    Tib. 4, 1, 92.—
    2.
    To give up, leave, intrust, surrender, commit (class.;

    syn.: committo, commendo): totum ei negotium permisi,

    Cic. Q. Fr. 2, 9, 2:

    permittitur infinita potestas,

    id. Agr. 2, 13, 33:

    aliquem judicum potestati,

    id. Font. 14, 40:

    alicui summam belli administrandi,

    Caes. B. C. 1, 36:

    fortunas suas fidei alicujus,

    id. B. G. 5, 3:

    alicui licentiam agendarum rerum,

    Sall. J. 103, 3:

    permissum ipsi erat, faceret, quod vellet,

    Liv. 24, 14:

    aliquem vitae,

    to give one his life, Luc. 7, 731:

    feminas maribus,

    Col. 6, 24: permittere se, to give up or surrender one's self:

    se suaque omnia in fidem atque potestatem populi Romani permittere,

    Caes. B. G. 2, 3, 2:

    se suaque omnia eorum potestati permittere,

    id. ib. 2, 31, 3; Liv. 36, 28:

    se in deditionem consulis,

    id. 8, 20; 40, 49—
    3.
    To give leave, let, allow, suffer, grant, permit (class.;

    syn.: sino, patior): neque discessisset a me, nisi ego ei permisissem,

    Cic. Fam. 13, 71:

    tibi permitto respondere, ne, etc.,

    id. N. D. 3, 1, 4:

    quis Antonio permisit, ut, etc.,

    id. de Or. 2, 90, 366:

    ipsis judicibus conjecturam facere,

    id. Verr. 2, 5, 9, § 22; Caes. B. C. 1, 50:

    ibi permisso, ut, etc.,

    Liv. 6, 25; 34, 31:

    ut tuto transire permittatur,

    Sen. Ben. 4, 12, 2:

    permissus ut regnaret,

    Curt. 8, 12, 6; Cic. de Or. 2, 90, 368; Liv. 35, 20:

    non permittitur reprimere impetum,

    Sen. Ira, 1, 7, 4:

    si conjectare permittitur,

    Plin. 4, 14, 28, § 99: permittere sibi, with a foll. object-clause, to allow or permit one's self, to venture to do a thing, Quint. 1, 4, 3.— So with acc.:

    nil non permittit mulier sibi, Juv 6, 457: permitto aliquid iracundiae tuae,

    to make allowance for, Cic. Sull. 16, 46:

    inimicitias sibi cum aliquo susceptas patribus conscriptis et temporibus rei publicae,

    to sacrifice them to the state of the country, id. Sest. 33, 72.—Hence, permis-sus, a, um, P. a.
    A.
    Permitted; hence, subst.: permissum, i, n., a permission:

    utor permisso,

    Hor. Ep. 2, 1, 45; Dig. 11, 7, 8; Inscr. Grut. 80, 13.—
    B.
    Let go, Plaut. ap. Fest. p. 215 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > permitto

  • 11 spiritus

    spīrĭtus, ūs (scanned spĭrĭtus, Sedul. Hymn. 1 fin.; dat. SPIRITO, Inscr. Orell. 3030; gen., dat., and abl. plur. only eccl. and late Lat., e. g. spirituum, Vulg. Marc. 6, 7:

    spiritibus,

    Aug. Serm. 216, 11 fin.; Vulg. Luc. 8, 2), m. [spiro], a breathing or gentle blowing of air, a breath, breeze (syn.: aura, flatus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    spiritum a vento modus separat: vehementior enim spiritus ventus est, invicem spiritus leviter fluens aër,

    Sen. Q. N. 5, 13, 4; cf. Plin. Ep. 5, 6, 5: spiritus Austri Imbricitor, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 423 Vahl.), Cic. poët. N. D. 2, 44, 114:

    Boreae,

    Verg. A. 12, 365:

    quo spiritus non pervenit,

    Varr. R. R. 1, 57, 2; cf.:

    silentis vel placidi spiritus dies,

    Col. 3, 19 fin.:

    alvus cum multo spiritu redditur,

    Cels. 2, 7 med.
    B.
    In partic.
    1.
    The air: imber et ignis, spiritus et gravis terra, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll. (Ann. v. 511 Vahl.):

    proximum (igni) spiritus, quem Graeci nostrique eodem vocabulo aëra appellant,

    Plin. 2, 5, 4, § 10:

    quid tam est commune quam spiritus vivis?

    Cic. Rosc. Am. 26, 72; cf. Quint. 12, 11, 13:

    potestne tibi haec lux, Catilina, aut hujus caeli spiritus esse jucundus?

    Cic. Cat. 1, 6, 15.—
    2.
    An exhalation, smell, odor:

    spiritus unguenti suavis,

    Lucr. 3, 222:

    foedi odoris,

    Cels. 5, 26, 31 fin.:

    florum,

    Gell. 9, 4, 10:

    sulfuris,

    Pall. Aug. 9, 1; cf. Hor. C. 3, 11, 19.—
    3.
    Breathed air, a breath:

    quojus tu legiones difflavisti spiritu,

    Plaut. Mil. 1, 1, 17.— Absol.: (equus) saepe jubam quassit simul altam: Spiritus ex animā calida spumas agit albas, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 507 Vahl.):

    creber spiritus,

    Lucr. 6, 1186:

    ardentes oculi atque attractus ab alto Spiritus,

    Verg. G. 3, 505:

    petitus imo spiritus,

    Hor. Epod. 11, 10:

    in pulmonibus inest raritas... ad hauriendum spiritum aptissima,

    Cic. N. D. 2, 55, 136:

    diffunditur spiritus per arterias,

    id. ib. 2, 55, 138:

    animantium vita tenetur, cibo, potione, spiritu,

    id. ib. 2, 54, 134:

    si spiritum ducit, vivit,

    id. Inv. 1, 46, 86:

    tranquillum atque otiosum spiritum ducere,

    id. Arch. 12, 30:

    longissima est complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest,

    id. de Or. 3, 47, 182:

    versus multos uno spiritu pronuntiare,

    id. ib. 1, 61, 261:

    spiritus nec crebro receptus concidat sententiam, nec eo usque trahatur, donec deficiat,

    Quint. 11, 3, 53:

    lusit vir egregius (Socrates) extremo spiritu,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96; cf. id. Sest. 37, 79: quorum usque ad extremum spiritum est provecta prudentia, id. Sen. 9, 27:

    quos idem Deus de suis spiritibus figuravit,

    Lact. Epit. 42, 3.—With gen.:

    ut filiorum suorum postremum spiritum ore excipere liceret,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118; Cels. 4, 4; 3, 27; Col. 6, 9, 3; Quint. 9, 4, 68; 11, 3, 32; 11, 3, 53 sq.—
    C.
    Transf.
    1.
    In abstr., a breathing:

    aspera arteria excipiat animam eam, quae ducta sit spiritu,

    Cic. N. D. 2, 54, 136; cf. id. ib. 2, 55, 138:

    aër spiritu ductus alit et sustentat animantes,

    id. ib. 2, 39, 101:

    crevit onus neque habet quas ducat spiritus auras,

    Ov. M. 12, 517.—Esp.: spiritum intercludere (includere), to stop the breath, suffocate, choke, etc.:

    lacrimae spiritum et vocem intercluserunt,

    Liv. 40, 16, 1; 40, 24, 7; so,

    includere,

    id. 21, 58, 4.—
    2.
    The breath of a god, inspiration:

    haec fieri non possent, nisi ea uno divino et continuato spiritu continerentur,

    by a divine inspiration, Cic. N. D. 2, 7, 19; 3, 11, 28; cf.:

    poëtam quasi divino quodam spiritu inflari,

    id. Arch. 8, 18.—
    3.
    The breath of life, life:

    eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere,

    Cic. Phil. 10, 10, 20:

    vos vero qui extremum spiritum in victoriā effudistis,

    id. ib. 14, 12, 32:

    dum spiritus hos regit artus,

    Verg. A. 4, 336; cf. Hor. C. 4, 8, 14:

    ne cum sensu doloris aliquo spiritus auferatur,

    Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:

    aliquem spiritu privare,

    Vell. 2, 87, 2:

    merula spiritum reddidit,

    to expire, die, id. 2, 22, 2:

    spiritus tenues vanescat in auras,

    Ov. H. 12, 85:

    non effundere mihi spiritum videbar, sed tradere,

    Sen. Ep. 78, 4:

    novissimum spiritum per ludibrium effundere,

    Tac. H. 3, 66 fin.; cf. supra, I. B.—
    4.
    Poet.,= suspirium, a sigh, Prop. 1, 16, 32; 2, 29 (3, 27), 38.—
    5.
    In gram., a breathing or aspiration (asper and lenis), Prisc. p. 572 P.; Aus. Idyll. 12 de Monos. Graec. et Lat. 19. —
    6.
    The hiss of a snake, Verg. Cul. 180.—
    II.
    Trop.
    A.
    (Class.) A haughty spirit, haughtiness, pride, arrogance; also, spirit, high spirit, energy, courage (esp. freq. in the plur.; syn. animi).
    (α).
    Sing. (in the best prose only in gen. and abl., which are wanting in plur.):

    regio spiritu,

    Cic. Agr. 2, 34, 93:

    quem hominem! quā irā! quo spiritu!

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6:

    illos ejus spiritus Siciliensis,

    id. Verr. 2, 3, 9, § 22:

    tantum fiduciae ac spiritūs,

    Caes. B. C. 3, 72:

    filia Hieronis, inflata adhuc regiis animis ac muliebri spiritu,

    Liv. 24, 22:

    patricii spiritūs animus,

    id. 4, 42, 5:

    ex magnitudine rerum spiritum ducat,

    Quint. 1, 8, 5:

    corpore majorem rides Turbonis in armis Spiritum et incessum,

    Hor. S. 2, 3, 311:

    cecidit spiritus ille tuus,

    Prop. 2, 3, 2:

    spiritu divino tactus,

    Liv. 5, 22, 5:

    non negaverim fuisse alti spiritūs viros,

    Sen. Ep. 90, 14.—
    (β).
    Plur.:

    res gestae, credo, meae me nimis extulerunt ac mihi nescio quos spiritus attulerunt,

    Cic. Sull. 9, 27:

    noratis animos ejus ac spiritus tribunicios, etc.,

    id. Clu. 39, 109; cf.:

    unius tribuni militum animos ac spiritus,

    id. Imp. Pomp. 22, 66:

    tantos sibi spiritus, sumpserat, ut ferendus non videretur,

    Caes. B. G. 1, 33 fin. in re militari sumere, id. ib. 2, 4:

    nam Dion regios spiritus repressit,

    Nep. Dion, 5, 5:

    cum spiritus plebes sumpsisset,

    Liv. 4, 54:

    si cui honores subdere spiritus potuerunt,

    id. 7, 40:

    remittant spiritus, comprimant animos suos, sedent arrogantiam, etc.,

    Cic. Fl. 22, 53:

    spiritus feroces,

    Liv. 1, 31:

    quorum se vim ac spiritus fregisse,

    id. 26, 24:

    cohibuit spiritus ejus Thrasea,

    Tac. A. 16, 26:

    Antipater, qui probe nosset spiritus ejus,

    Curt. 6, 1, 19.—
    B.
    (Mostly poet. and in post-Aug. prose.) Spirit, soul, mind.
    (α).
    Sing.:

    quoslibet occupat artus Spiritus,

    Ov. M. 15, 167; Tac. A. 16, 34: spiritum Phoebus mihi, Phoebus artem Carminis dedit, poetic spirit or inspiration, Hor. C. 4, 6, 29; cf.:

    mihi Spiritum Graiae tenuem Camenae Parca non mendax dedit,

    id. ib. 2, 16, 38:

    qualis Pindarico spiritus ore tonat,

    Prop. 3, 17 (4, 16), 40:

    imperator generosi spiritŭs,

    Plin. 8, 40, 61, § 149: avidus (i. e. to epithumêtikon, the desiring, coveting soul), Hor. C. 2, 2, 10:

    quidam comoedia necne poëma Esset, quaesivere: quod acer spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest,

    Hor. S. 1, 4, 46:

    majoris operis ac spiritūs,

    Quint. 1, 9, 15:

    alti spiritūs plena,

    id. 10, 1, 44:

    virtus magni spiritus est et recti,

    Sen. Ep. 74, 29:

    qui spiritus illi, Quis vultus vocisque sonus,

    Verg. A. 5, 648.—
    (β).
    Plur.: Coriolanus hostiles jam tum spiritus gerens, Liv. 2, 35; Curt. 5, 8, 17.—
    * b.
    Transf. (like anima, and the Engl. soul), a beloved object, Vell. 2, 123 fin.
    2.
    Spiritus, personified, a spirit (late Lat.); so,

    esp., Spiritus Sanctus or simply Spiritus,

    the Holy Ghost, Holy Spirit, Cod. Just. 1, 1, 1; Aus. Ephem. 2, 18:

    jurare per Deum et per Christum et per Spiritum Sanctum,

    Veg. 2, 5:

    nocens ille Spiritus,

    an evil spirit, Lact. 4, 27, 12:

    Spiritus nigri,

    evil spirits, Sedul. Carm. 3, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > spiritus

  • 12 virus

    vīrus, i, n. [Sanscr. visham; Gr. ios, poison], a slimy liquid, slime.
    I.
    In gen., of animals and plants, Verg. G. 3, 281; Col. 2, 14, 3; Plin. 19, 5, 27, § 89; 30, 6, 15, § 45; Stat. S. 1, 4, 104.—Of animal sperm or semen, Plin. 9, 50, 74, § 157.—
    II.
    In partic., in a bad sense.
    A.
    A poisonous liquid, poison, venom, virus (syn. venenum).
    1.
    Lit., Cic. Arat. 432; Verg. G. 1, 129; 3, 419; Ov. Tr. 3, 10, 64; Plin. 34, 17, 48, § 160:

    amatorium,

    id. 8, 22, 34, § 83.—
    2.
    Trop.:

    evomere virus acerbitatis suae,

    Cic. Lael. 23, 87:

    futile virus linguae,

    Sil. 11, 560:

    mentis,

    id. 9, 476; Mart. 13, 2, 8.—
    B.
    An offensive odor, stench, Lucr. 2, 853; Col. 1, 5, 6; Plin. 11, 53, 115, § 277; 27, 12, 83, § 107; 35, 15, 52, § 185:

    odoris,

    an offensive pungency, id. 28, 3, 6, § 31; 28, 7, 23, § 79.—
    C.
    A sharp, saline taste; of sea-water, Lucr. 2, 476; 5, 269; 6, 635.—Of wine, Plin. 14, 20, 25, § 124.

    Lewis & Short latin dictionary > virus

  • 13 adoleo

    1.
    ăd-ŏlĕo, ui. ultum, 2, v. a. [oleo].
    I.
    To magnify; hence, in sacrificial language, to which this word chiefly belongs, to honor, to worship, or to offer in worship, to sacrifice, burn, according as it has such words as deos, aras, etc., or hostiam, viscera, and tura, for its object; v. explanation of this word in Non. 58, 21: “Adolere verbum est proprie sacra reddentium, quod significat votis ac supplicationibus numen auctius facere;” and “Adolere est urere, Verg. in Bucol. [8, 65], verbenasque adole pinguis et mascula tura. Adolere, augere, honorare, propitiare; et est verbum sacratum, ut macte, magis aucte.” etc.; so Serv. ad Verg. A. 1, 704: “Flammis adolere penates, i. e. colere, sed adolere est proprie augere. In sacris autem, kat euphêmismon, adolere per bonum omen dicitur, nam in aris non adolentur aliqua, sed cremantur,”) and ad E. 8, 65: “Adole: incende, sed kat euphêmismon dicitur;

    nam adole est auge” (not used in Cic.): sanguine conspergunt aras adolentque altaria donis,

    cover the altar with gifts, Lucr. 4, 1237:

    castis adolet dum altaria taedis,

    Verg. A. 7, 71:

    verbenasque adole pingues et mascula tura,

    id. E. 8, 65 (on which Serv. l. l.): flammis adolere penates, id. A. 1, 704:

    viscera tauri,

    Ov. F. 3, 803; 1, 276:

    focos,

    Stat. Th. 1, 514:

    cruore captivo adolere aras,

    to sprinkle the altars with the blood of captives, Tac. A. 14, 30:

    precibus et igne puro altaria adolentur,

    id. H. 2, 3: adolere honores, to honor the gods by offered gifts:

    Junoni Argivae jussos adolemus honores,

    Verg. A. 3, 547:

    nullos aris adoleret honores,

    Ov. M. 8, 741.—
    II.
    In later Lat., in gen., to burn, consume by fire:

    ut leves stipulae demptis adolentur aristis,

    Ov. M. 4, 192:

    id (corpus) igne adoleatur,

    Col. 12, 31:

    ut Aeneida, quam nondum satis elimāsset, adolerent,

    Gell. 17, 10:

    quas (prunas) gravi frigore adoleri multas jusserat,

    Eutr. 10, 9.
    2.
    ăd-ŏlĕo, ēre, v. n. [oleo], to give out or emit a smell or odor, to smell:

    unde hic, amabo, unguenta adolent?

    Plaut. Cas. 2, 3, 19 (cf. aboleo).

    Lewis & Short latin dictionary > adoleo

  • 14 alieno

    ălĭēno, āvi, ātum, 1, v. a. [id.] (purely prosaic, but class.).
    I.
    Orig., to make one person or thing another:

    facere, ut aliquis alius sit. Thus, in Plaut., Sosia says to Mercury, who represented himself as Sosia: certe edepol tu me alienabis numquam, quin noster siem,

    Plaut. Am. 1, 1, 243. So also Pliny:

    sacopenium, quod apud nos gignitur, in totum transmarino alienatur,

    is entirely other than, different from, the transmarine one, Plin. 20, 18, 75, § 197.—Hence, of things, a t. t. in the Roman lang. of business, to make something the property of another, to alienate, to transfer by sale (in the jurid. sense, diff. from vendere: Alienatum non proprie dicitur, quod adhuc in dominio venditoris manet? venditum tamen recte dicetur, Dig. 50, 16, 67; the former, therefore, includes the idea of a complete transfer of the thing sold):

    pretio parvo ea, quae accepissent a majoribus, vendidisse atque alienāsse,

    Cic. Verr. 2, 4, 60:

    venire vestras res proprias atque in perpetuum a vobis alienari,

    id. Agr. 2, 21, 54:

    vectigalia (opp. frui),

    id. ib. 2, 13, 33; so Varr. R. R. 2, 1; Dig. 4, 7, 4.—Esp., to remove, separate, make foreign:

    urbs maxuma alienata,

    Sall. J. 48, 1.—
    II.
    Transf. to mental objects, and with esp. reference to that from which any person or thing is separated or removed, to cast off, to alienate, estrange, set at variance, render averse, make enemies ( Abalienatus dicitur, quem quis a se removerit; alienatus, qui alienus est factus, Paul. ex Fest. p. 25 Müll.; class., esp. freq. in the part. alienatus).
    A.
    In gen.:

    eum omnibus eadem res publica reconciliavit, quae alienārat,

    Cic. Prov. Cons. 9:

    legati alienati,

    id. Pis. 96:

    alienati sunt peccatores,

    Vulg. Psa. 51, 4; ib. Col. 1, 21:

    alienari a Senatu,

    Cic. Att. 1, 14:

    studium ab aliquo,

    id. Pis. 76:

    si alienatus fuerit a me,

    Vulg. Ezech. 14, 7:

    alienati a viā Dei,

    ib. Eph. 4, 18:

    voluntatem ab aliquo,

    Cic. Phil. 2, 38; id. Fam. 3, 6:

    tantā contumeliā acceptā omnium suorum voluntates alienare (sc. a se),

    Caes. B. G. 7, 10:

    voluntate alienati,

    Sall. J. 66, 2; Nep. Alcib. 5, 1:

    falsā suspitione alienatum esse,

    neglected, discarded, Sall. C. 35, 3:

    animos eorum alienare a causā,

    Cic. Prov. Cons. 21:

    a dictatore animos,

    Liv. 8, 35:

    sibi animum alicujus,

    Vell. 2, 112; Tac. H. 1, 59; Just. 1, 7, 18.—
    B.
    Esp.
    1.
    Mentem alienare alicui, to take away or deprive of reason, to make crazy, insane, to drive mad (not before the Aug. per., perh. first by Livy):

    erat opinio Flaccum minus compotem fuisse sui: vulgo Junonis iram alienāsse mentem ferebant,

    Liv. 42, 28:

    signum alienatae mentis,

    of insanity, Suet. Aug. 99:

    alienata mens,

    Sall. Rep. Ord. 2, 12, 6 (cf. Liv. 25, 39: alienatus sensibus).—And absol.:

    odor sulfuris saepius haustus alienat,

    deprives of reason, Sen. Q. N. 2, 53.—Hence, pass.:

    alienari mente,

    to be insane, Plin. 28, 8, 27, § 93:

    ita alienatus mente Antiochus (erat),

    Vulg. 2 Macc. 5, 17.—
    2.
    In medic. lang.: alienari, of parts of the body, to die, perish:

    intestina momento alienantur,

    Cels. 7, 16; 8, 10; 5, 26, n. 23:

    in corpore alienato,

    Sen. Ep. 89:

    (spodium) alienata explet,

    Plin. 23, 4, 38, § 76.—
    3.
    Alienari ab aliquā re, to keep at a distance from something, i. e. to be disinclined to, have an aversion for, to avoid = abhorrere (only in Cic.):

    a falsā assensione magis nos alienatos esse quam a ceteris rebus,

    Cic. Fin. 3, 5, 18:

    alienari ab interitu iisque rebus, quae interitum videantur afferre,

    id. ib. 3, 5, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > alieno

  • 15 asphaltion

    asphaltĭon, ii, n., = asphaltion, a kind of clover with long leaves, and of the odor of asphaltum; among the Gr. minuanthes, prob. the common bituminous clover: Psoralea bituminosa, Linn.; Plin. 21, 9, 30, § 54 (in Col. 6, 17, 2, written as Greek).

    Lewis & Short latin dictionary > asphaltion

  • 16 capra

    capra, ae, f. [caper], a she-goat, Cato ap. Charis. p. 79 P.; Varr. R. R. 2, 3, 1 sq.; Col. 7, 6 sq.; Plin. 8, 50, 76, § 200; Cic. Lael. 17, 62 al.:

    fera = caprea,

    Verg. A. 4, 152.— A nickname for a man with bristly hair, Suet. Calig. 50; cf. caper.—
    II.
    Transf.
    A.
    A star in the constellation Auriga (which is Amalthea, transf to heaven), Hor. C. 3, 7, 6; Cic. poët. N. D. 2, 43, 110.—
    B.
    The odor of the armpits (cf. ala and caper), Hor. Ep. 1, 5, 29.—
    C.
    A cognomen of the Annii, Varr. R. R. 2, 1, 10.—
    D.
    Caprae Palus, the place in Rome where Romulus disappeared in the Campus, where afterwards was the Circus Flaminius, Liv. 1, 16, 1 (in Ov. F. 2, 491, Caprea Palus; acc. to Fest. p. 49, also called Capralia).

    Lewis & Short latin dictionary > capra

  • 17 Crocos

    crŏcum, i, n., and crŏcus, i, m. ( fem., App. M. 10, p. 255, 30), = krokos, saffron: Crocus sativus, Linn.; masc. usu. of the plant, neutr. of the essence, etc., but the distinction is not closely observed.
    (α).
    Crocus, Verg. G. 4, 182; id. Cul. 399; plur. nom. croci, Ov. M. 4, 393; acc. crocos, Prop. 4 (5), 1, 16; Ov. F. 4, 442; Juv. 7, 208.—
    (β).
    Crocum, Sall. H. 1, 80 Dietsch; Cels. 5, 11; Plin. 21, 6, 17, § 31 sq.—
    (γ).
    Gen. incert., Lucr. 2, 416; Ov. F. 1, 342; 5, 318; Sall. H. 2, 23, 2 Dietsch; Col. 9, 4, 4 al.—Frequently employed among the ancients, not only for the seasoning of food and in medicine, but transformed, by means of water and wine, to an essence, for the diffusion of a fragrant odor in theatres and other places;

    for anointing the hair, etc.,

    Plin. 21, 6, 17, § 33; Sen. Ep. 90, 15; Lucr. 2, 416; Prop. 4 (5), 1, 16; Mart. 5, 25 al.; cf. Cilix and Cilissa, under Cilicia. II. a.—Hence, poet.:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula si dubitem,

    over fragrant floors, Hor. Ep. 2, 1, 79.— Crŏcus or Crŏcŏs, i, m., a youth who was metamorphosed into a saffron-flower, Ov. M. 4. 283; id. F. 5, 227; Plin. 16, 35, 63, § 154.—
    II.
    Meton.
    A.
    Saffron-color:

    picta croco et fulgenti murice vestis,

    Verg. A. 9, 614; cf. Lucr. 6, 1188. —
    B.
    The yellow stamens in many flowers, Plin. 21, 5, 11, §§ 23 and 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Crocos

  • 18 crocum

    crŏcum, i, n., and crŏcus, i, m. ( fem., App. M. 10, p. 255, 30), = krokos, saffron: Crocus sativus, Linn.; masc. usu. of the plant, neutr. of the essence, etc., but the distinction is not closely observed.
    (α).
    Crocus, Verg. G. 4, 182; id. Cul. 399; plur. nom. croci, Ov. M. 4, 393; acc. crocos, Prop. 4 (5), 1, 16; Ov. F. 4, 442; Juv. 7, 208.—
    (β).
    Crocum, Sall. H. 1, 80 Dietsch; Cels. 5, 11; Plin. 21, 6, 17, § 31 sq.—
    (γ).
    Gen. incert., Lucr. 2, 416; Ov. F. 1, 342; 5, 318; Sall. H. 2, 23, 2 Dietsch; Col. 9, 4, 4 al.—Frequently employed among the ancients, not only for the seasoning of food and in medicine, but transformed, by means of water and wine, to an essence, for the diffusion of a fragrant odor in theatres and other places;

    for anointing the hair, etc.,

    Plin. 21, 6, 17, § 33; Sen. Ep. 90, 15; Lucr. 2, 416; Prop. 4 (5), 1, 16; Mart. 5, 25 al.; cf. Cilix and Cilissa, under Cilicia. II. a.—Hence, poet.:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula si dubitem,

    over fragrant floors, Hor. Ep. 2, 1, 79.— Crŏcus or Crŏcŏs, i, m., a youth who was metamorphosed into a saffron-flower, Ov. M. 4. 283; id. F. 5, 227; Plin. 16, 35, 63, § 154.—
    II.
    Meton.
    A.
    Saffron-color:

    picta croco et fulgenti murice vestis,

    Verg. A. 9, 614; cf. Lucr. 6, 1188. —
    B.
    The yellow stamens in many flowers, Plin. 21, 5, 11, §§ 23 and 24.

    Lewis & Short latin dictionary > crocum

  • 19 Crocus

    crŏcum, i, n., and crŏcus, i, m. ( fem., App. M. 10, p. 255, 30), = krokos, saffron: Crocus sativus, Linn.; masc. usu. of the plant, neutr. of the essence, etc., but the distinction is not closely observed.
    (α).
    Crocus, Verg. G. 4, 182; id. Cul. 399; plur. nom. croci, Ov. M. 4, 393; acc. crocos, Prop. 4 (5), 1, 16; Ov. F. 4, 442; Juv. 7, 208.—
    (β).
    Crocum, Sall. H. 1, 80 Dietsch; Cels. 5, 11; Plin. 21, 6, 17, § 31 sq.—
    (γ).
    Gen. incert., Lucr. 2, 416; Ov. F. 1, 342; 5, 318; Sall. H. 2, 23, 2 Dietsch; Col. 9, 4, 4 al.—Frequently employed among the ancients, not only for the seasoning of food and in medicine, but transformed, by means of water and wine, to an essence, for the diffusion of a fragrant odor in theatres and other places;

    for anointing the hair, etc.,

    Plin. 21, 6, 17, § 33; Sen. Ep. 90, 15; Lucr. 2, 416; Prop. 4 (5), 1, 16; Mart. 5, 25 al.; cf. Cilix and Cilissa, under Cilicia. II. a.—Hence, poet.:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula si dubitem,

    over fragrant floors, Hor. Ep. 2, 1, 79.— Crŏcus or Crŏcŏs, i, m., a youth who was metamorphosed into a saffron-flower, Ov. M. 4. 283; id. F. 5, 227; Plin. 16, 35, 63, § 154.—
    II.
    Meton.
    A.
    Saffron-color:

    picta croco et fulgenti murice vestis,

    Verg. A. 9, 614; cf. Lucr. 6, 1188. —
    B.
    The yellow stamens in many flowers, Plin. 21, 5, 11, §§ 23 and 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Crocus

  • 20 crocus

    crŏcum, i, n., and crŏcus, i, m. ( fem., App. M. 10, p. 255, 30), = krokos, saffron: Crocus sativus, Linn.; masc. usu. of the plant, neutr. of the essence, etc., but the distinction is not closely observed.
    (α).
    Crocus, Verg. G. 4, 182; id. Cul. 399; plur. nom. croci, Ov. M. 4, 393; acc. crocos, Prop. 4 (5), 1, 16; Ov. F. 4, 442; Juv. 7, 208.—
    (β).
    Crocum, Sall. H. 1, 80 Dietsch; Cels. 5, 11; Plin. 21, 6, 17, § 31 sq.—
    (γ).
    Gen. incert., Lucr. 2, 416; Ov. F. 1, 342; 5, 318; Sall. H. 2, 23, 2 Dietsch; Col. 9, 4, 4 al.—Frequently employed among the ancients, not only for the seasoning of food and in medicine, but transformed, by means of water and wine, to an essence, for the diffusion of a fragrant odor in theatres and other places;

    for anointing the hair, etc.,

    Plin. 21, 6, 17, § 33; Sen. Ep. 90, 15; Lucr. 2, 416; Prop. 4 (5), 1, 16; Mart. 5, 25 al.; cf. Cilix and Cilissa, under Cilicia. II. a.—Hence, poet.:

    recte necne crocum floresque perambulet Attae Fabula si dubitem,

    over fragrant floors, Hor. Ep. 2, 1, 79.— Crŏcus or Crŏcŏs, i, m., a youth who was metamorphosed into a saffron-flower, Ov. M. 4. 283; id. F. 5, 227; Plin. 16, 35, 63, § 154.—
    II.
    Meton.
    A.
    Saffron-color:

    picta croco et fulgenti murice vestis,

    Verg. A. 9, 614; cf. Lucr. 6, 1188. —
    B.
    The yellow stamens in many flowers, Plin. 21, 5, 11, §§ 23 and 24.

    Lewis & Short latin dictionary > crocus

См. также в других словарях:

  • -dac·ty·lous; — ab·i·e·tate; ab·i·e·tene; abio·gen·e·sis; abi·og·e·nist; abra·si·om·e·ter; ab·sorp·ti·om·e·ter; aca·cat·e·chin; ac·ac·e·tin; acad·e·mist; acad·e·my; ac·cel·er·om·e·ter; ac·e·tab·u·lar; ac·e·tab·u·lar·ia; ac·e·tab·u·late; ac·e·tab·u·lif·era;… …   English syllables

  • -dac·ty·ly; — ab·i·e·tate; ab·i·e·tene; abio·gen·e·sis; abi·og·e·nist; abra·si·om·e·ter; ab·sorp·ti·om·e·ter; aca·cat·e·chin; ac·ac·e·tin; acad·e·mist; acad·e·my; ac·cel·er·om·e·ter; ac·e·tab·u·lar; ac·e·tab·u·lar·ia; ac·e·tab·u·late; ac·e·tab·u·lif·era;… …   English syllables

  • -dac·tyl·ism; — ab·i·e·tate; ab·i·e·tene; abio·gen·e·sis; abi·og·e·nist; abra·si·om·e·ter; ab·sorp·ti·om·e·ter; aca·cat·e·chin; ac·ac·e·tin; acad·e·mist; acad·e·my; ac·cel·er·om·e·ter; ac·e·tab·u·lar; ac·e·tab·u·lar·ia; ac·e·tab·u·late; ac·e·tab·u·lif·era;… …   English syllables

  • e — ab·i·e·tate; ab·i·e·tene; abio·gen·e·sis; abi·og·e·nist; abra·si·om·e·ter; ab·sorp·ti·om·e·ter; aca·cat·e·chin; ac·ac·e·tin; acad·e·mist; acad·e·my; ac·cel·er·om·e·ter; ac·e·tab·u·lar; ac·e·tab·u·lar·ia; ac·e·tab·u·late; ac·e·tab·u·lif·era;… …   English syllables

  • tion — ab·bre·vi·a·tion; ab·di·ca·tion; ab·duc·tion; ab·er·ra·tion; ab·er·ra·tion·al; ab·jec·tion; ab·junc·tion; ab·ju·ra·tion; ab·lac·ta·tion; ab·la·tion; ab·lu·tion; ab·mi·gra·tion; ab·ne·ga·tion; ab·o·li·tion; ab·o·li·tion·ary; ab·o·li·tion·dom;… …   English syllables

  • How To Use This Dictionary — Every scientific term or name is composed of one or more word roots, between and following which may be one or more vowels or consonants. In the list of roots on the following pages, the connecting vowels and consonants that are most frequently… …   Dictionary of word roots and combining forms

  • o — abi·o·log·i·cal; ab·o·li·tion; ab·o·li·tion·ary; ab·o·li·tion·dom; ab·o·li·tion·ism; ab·o·li·tion·ist; ab·o·li·tion·ize; ab·o·ma·sal; ab·o·ma·sum; ac·an·thol·o·gy; ac·an·thop·o·dous; acar·i·dol·o·gist; ac·a·ri·nol·o·gy; acar·i·o·sis;… …   English syllables

  • Confirmation — • Describes its origin from Biblical texts and how it has been handed down through the ages. The rite is briefly described, and the minister, matter, form, recipient, effects, necessity and sponsors are detailed Catholic Encyclopedia. Kevin… …   Catholic encyclopedia

  • adapter — [ adapte ] v. tr. <conjug. : 1> • 1270; lat. adaptare « ajuster à », de ad et aptus « apte » 1 ♦ Réunir (une chose à une autre), appliquer après ajustement. ⇒ ajuster, joindre, rattacher. Adapter des roulettes aux pieds d une table, un… …   Encyclopédie Universelle

  • ГАЛЛИКАНСКИЙ ОБРЯД — литургическая традиция, существовавшая на территории древней Галлии (совр. Франция) в период поздней Римской империи и франк. королевской династии Меровингов. В отличие от др. обрядов Г. о. не развивался вокруг единого центра и, видимо, по этой… …   Православная энциклопедия

  • tor — ab·ac·tor; ab·bre·vi·a·tor; ab·di·ca·tor; abet·tor; ab·ne·ga·tor; abom·i·na·tor; ab·sol·vi·tor; ab·strac·tor; ac·cel·er·a·tor; ac·cen·tor; ac·cen·tu·a·tor; ac·cep·tor; ac·com·mo·da·tor; ac·cu·mu·la·tor; acet·y·la·tor; ac·ti·va·tor; ac·tor;… …   English syllables

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»