Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

miserable

  • 21 miser

    mĭser, ĕra, ĕrum, adj. [prob. Sanscr. root mi-; cf. minuo; akin to Gr. misos; Lat. maestus, maereo], wretched, unfortunate, miserable, pitiable, lamentable, etc. (cf.: infelix, calamitosus).
    1.
    Of persons:

    nihil est tam miserabile, quam ex beato miser,

    Cic. Part. Or. 17, 57:

    homo miser, et infortunatus,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 20:

    miser atque infelix,

    Cic. Quint. 30, 94:

    urgeris multis miser undique curis,

    Lucr. 3, 1051:

    o multo miserior Dolabella, quam ille, quem tu miserrimum esse voluisti,

    Cic. Phil. 11, 4, 8:

    miser, infelix, aerumnosus,

    id. Par. 2, 1, 16:

    miserrimum habere aliquem,

    to torment, id. Fam. 14, 7, 1:

    miserrimus Fui fugitando,

    have exhausted myself with running, am completely tired out, Ter. Eun. 5, 2, 7.—With gen.:

    miseros ambitionis,

    Plin. Pan. 58, 5.—
    2.
    Of things, afflicting, sad, wretched, melancholy:

    miserā ambitione laborare,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    misera orbitas,

    Cic. Fin. 5, 28, 84:

    misera et calamitosa res,

    id. Rosc. Am. 28, 77.—
    3.
    Sick, ill, indisposed, etc.:

    quo morbo misera sum,

    suffer, Plaut. Truc. 2, 6, 39:

    homini misero non invideo medicinam,

    Petr. 129; cf.:

    quid illam miseram animi excrucias?

    Plaut. Mil. 4, 2, 76:

    homo animo suo miser,

    id. Truc. 2, 7, 36:

    miserum esse ex animo,

    to be wretched in mind, sick at heart, id. Ep. 4, 1, 1.—
    4.
    Violent, excessive, extravagant:

    amor,

    Verg. A. 5, 655:

    cultus miser,

    with regard to dress, Hor. S. 2, 2, 66.—
    5.
    Bad, vile, poor, worthless:

    carmen,

    Verg. E. 3, 27:

    remedium,

    Cels. 5, 26, 34.—With gen.: morum, Stat. Th. 4, 403:

    hominem perditum miserumque,

    Ter. Eun. 3, 1, 28.—
    6.
    As an exclamation, inserted in the midst of a sentence:

    ossa atque pellis sum, misera, macritudine,

    Plaut. Capt. 1, 2, 32: miserum! (parenthetically) i. e. what a misfortune! how sad! tum pendere poenas Cecropidae jussi (miserum!) septena quotannis Corpora, Verg. A. 6, 21.—As subst.: mĭsĕ-rum, i, n., a wretched thing, wretchedness:

    bonum valetudo, miserum morbus,

    Cic. Fin. 5, 28, 84 MSS. dub. (Madv. and B. and K. miser).—Hence, adv., in two forms.
    1.
    mĭsĕrē, wretchedly, miserably; desperately, vehemently, excessively, urgently (class.): est misere scriptum, Pseudole! Ps. O miserrime, Plaut. Ps. 1, 1, 72:

    vivere,

    Cic. Fin. 3, 15, 501:

    misere amare,

    Plaut. Mil. 4, 6, 32:

    deperire,

    id. Cist. 1, 2, 12:

    invidere,

    Ter. Eun. 3, 1, 22:

    orare aliquid,

    id. Heaut. 2, 3, 124:

    discedere quaerens,

    Hor. S. 1, 9, 8; cf.:

    misere cupis abire,

    id. ib. 1, 9, 14:

    ut miserius a vobis recipiatur quam ab illo capta est,

    Liv. 34, 24, 2:

    misere miser,

    Plaut. Cist. 4, 2, 21:

    misere male,

    id. Bacch. 4, 9, 10.—
    2.
    mĭsĕrĭter, wretchedly, lamentably, sadly (ante-class.; poet.): corrumpi, Laber. ap. Non. 517, 2:

    alloqui,

    Cat. 63, 49; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Vahl. Enn. p. 180, n. 40).

    Lewis & Short latin dictionary > miser

  • 22 miserabile

    mĭsĕrābĭlis, e, adj. [miseror], worthy of pity, pitiable, miserable, deplorable, lamentable, wretched, sad (class.):

    nihil est tam miserabile, quam ex beato miser,

    Cic. Part. Or. 17, 57:

    fiet ultro miserabilis,

    Quint. 11, 1, 64; 9, 4, 133: sisque miser semper;

    nec sis miserabilis ulli, Ov. lb. 117: Irus,

    Mart. 6, 77, 1:

    corpus,

    Ov. H. 21, 213:

    voces,

    plaintive, sad, Liv. 1, 29:

    vox,

    Cic. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    aspectus,

    id. Phil. 2, 29, 73:

    caedes,

    Liv. 1, 59:

    elegi,

    mournful, Hor. C. 1, 33, 2:

    insania,

    Aug. Conf. 3, 2, 1.— Comp.:

    miserabilior causa mortis,

    Liv. 1, 59: mĭsĕrā-bĭlē, adv., for miserabiliter:

    miserabile caesis insultare,

    Verg. A. 12, 338:

    miserabile longum,

    Juv. 6, 65.—Hence, adv.: mĭ-sĕrābĭlĭter, pitiably, lamentably, in a way to excite pity, mournfully, sadly, miserably (class.):

    emori,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    scripta epistola,

    id. Att. 10, 9, 2:

    laudare,

    to laud pathetically, id. ib. 14, 10, 1:

    dicere tristia,

    Quint. 4, 2, 120:

    perire,

    Val. Max. 2, 6, 11.— Comp.:

    hac facie miserabilior Pollio,

    Juv. 9, 6: miserabilius dicere, Sen. Excerpt. Controv. praef. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > miserabile

  • 23 miserabilis

    mĭsĕrābĭlis, e, adj. [miseror], worthy of pity, pitiable, miserable, deplorable, lamentable, wretched, sad (class.):

    nihil est tam miserabile, quam ex beato miser,

    Cic. Part. Or. 17, 57:

    fiet ultro miserabilis,

    Quint. 11, 1, 64; 9, 4, 133: sisque miser semper;

    nec sis miserabilis ulli, Ov. lb. 117: Irus,

    Mart. 6, 77, 1:

    corpus,

    Ov. H. 21, 213:

    voces,

    plaintive, sad, Liv. 1, 29:

    vox,

    Cic. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    aspectus,

    id. Phil. 2, 29, 73:

    caedes,

    Liv. 1, 59:

    elegi,

    mournful, Hor. C. 1, 33, 2:

    insania,

    Aug. Conf. 3, 2, 1.— Comp.:

    miserabilior causa mortis,

    Liv. 1, 59: mĭsĕrā-bĭlē, adv., for miserabiliter:

    miserabile caesis insultare,

    Verg. A. 12, 338:

    miserabile longum,

    Juv. 6, 65.—Hence, adv.: mĭ-sĕrābĭlĭter, pitiably, lamentably, in a way to excite pity, mournfully, sadly, miserably (class.):

    emori,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    scripta epistola,

    id. Att. 10, 9, 2:

    laudare,

    to laud pathetically, id. ib. 14, 10, 1:

    dicere tristia,

    Quint. 4, 2, 120:

    perire,

    Val. Max. 2, 6, 11.— Comp.:

    hac facie miserabilior Pollio,

    Juv. 9, 6: miserabilius dicere, Sen. Excerpt. Controv. praef. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > miserabilis

  • 24 miserabiliter

    mĭsĕrābĭlis, e, adj. [miseror], worthy of pity, pitiable, miserable, deplorable, lamentable, wretched, sad (class.):

    nihil est tam miserabile, quam ex beato miser,

    Cic. Part. Or. 17, 57:

    fiet ultro miserabilis,

    Quint. 11, 1, 64; 9, 4, 133: sisque miser semper;

    nec sis miserabilis ulli, Ov. lb. 117: Irus,

    Mart. 6, 77, 1:

    corpus,

    Ov. H. 21, 213:

    voces,

    plaintive, sad, Liv. 1, 29:

    vox,

    Cic. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    aspectus,

    id. Phil. 2, 29, 73:

    caedes,

    Liv. 1, 59:

    elegi,

    mournful, Hor. C. 1, 33, 2:

    insania,

    Aug. Conf. 3, 2, 1.— Comp.:

    miserabilior causa mortis,

    Liv. 1, 59: mĭsĕrā-bĭlē, adv., for miserabiliter:

    miserabile caesis insultare,

    Verg. A. 12, 338:

    miserabile longum,

    Juv. 6, 65.—Hence, adv.: mĭ-sĕrābĭlĭter, pitiably, lamentably, in a way to excite pity, mournfully, sadly, miserably (class.):

    emori,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    scripta epistola,

    id. Att. 10, 9, 2:

    laudare,

    to laud pathetically, id. ib. 14, 10, 1:

    dicere tristia,

    Quint. 4, 2, 120:

    perire,

    Val. Max. 2, 6, 11.— Comp.:

    hac facie miserabilior Pollio,

    Juv. 9, 6: miserabilius dicere, Sen. Excerpt. Controv. praef. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > miserabiliter

  • 25 miseresco

    mĭsĕresco, ĕre, v. inch. n. [misereo].
    I.
    To feel pity, have compassion (only poet.):

    his lacrimis vitam damus et miserescimus ultro,

    Verg. A. 2, 145:

    miserescite regis,

    id. ib. 8, 573:

    generis miseresce tui,

    Stat. Th. 1, 280.—
    B.
    Impers.: miserescit me alicu jus, it distresses me, I feel pity, take compassion (cf. miseret, under misereo, II.):

    inopis nunc te miserescat mei,

    Ter. Heaut. 5, 4, 3.—
    * II.
    I. q. miserum fieri, to become wretched, miserable:

    sed quid est homini miseriarum, quo miserescat miser ex animo,

    Plaut. Ep. 4, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > miseresco

  • 26 miserum

    mĭser, ĕra, ĕrum, adj. [prob. Sanscr. root mi-; cf. minuo; akin to Gr. misos; Lat. maestus, maereo], wretched, unfortunate, miserable, pitiable, lamentable, etc. (cf.: infelix, calamitosus).
    1.
    Of persons:

    nihil est tam miserabile, quam ex beato miser,

    Cic. Part. Or. 17, 57:

    homo miser, et infortunatus,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 20:

    miser atque infelix,

    Cic. Quint. 30, 94:

    urgeris multis miser undique curis,

    Lucr. 3, 1051:

    o multo miserior Dolabella, quam ille, quem tu miserrimum esse voluisti,

    Cic. Phil. 11, 4, 8:

    miser, infelix, aerumnosus,

    id. Par. 2, 1, 16:

    miserrimum habere aliquem,

    to torment, id. Fam. 14, 7, 1:

    miserrimus Fui fugitando,

    have exhausted myself with running, am completely tired out, Ter. Eun. 5, 2, 7.—With gen.:

    miseros ambitionis,

    Plin. Pan. 58, 5.—
    2.
    Of things, afflicting, sad, wretched, melancholy:

    miserā ambitione laborare,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    misera orbitas,

    Cic. Fin. 5, 28, 84:

    misera et calamitosa res,

    id. Rosc. Am. 28, 77.—
    3.
    Sick, ill, indisposed, etc.:

    quo morbo misera sum,

    suffer, Plaut. Truc. 2, 6, 39:

    homini misero non invideo medicinam,

    Petr. 129; cf.:

    quid illam miseram animi excrucias?

    Plaut. Mil. 4, 2, 76:

    homo animo suo miser,

    id. Truc. 2, 7, 36:

    miserum esse ex animo,

    to be wretched in mind, sick at heart, id. Ep. 4, 1, 1.—
    4.
    Violent, excessive, extravagant:

    amor,

    Verg. A. 5, 655:

    cultus miser,

    with regard to dress, Hor. S. 2, 2, 66.—
    5.
    Bad, vile, poor, worthless:

    carmen,

    Verg. E. 3, 27:

    remedium,

    Cels. 5, 26, 34.—With gen.: morum, Stat. Th. 4, 403:

    hominem perditum miserumque,

    Ter. Eun. 3, 1, 28.—
    6.
    As an exclamation, inserted in the midst of a sentence:

    ossa atque pellis sum, misera, macritudine,

    Plaut. Capt. 1, 2, 32: miserum! (parenthetically) i. e. what a misfortune! how sad! tum pendere poenas Cecropidae jussi (miserum!) septena quotannis Corpora, Verg. A. 6, 21.—As subst.: mĭsĕ-rum, i, n., a wretched thing, wretchedness:

    bonum valetudo, miserum morbus,

    Cic. Fin. 5, 28, 84 MSS. dub. (Madv. and B. and K. miser).—Hence, adv., in two forms.
    1.
    mĭsĕrē, wretchedly, miserably; desperately, vehemently, excessively, urgently (class.): est misere scriptum, Pseudole! Ps. O miserrime, Plaut. Ps. 1, 1, 72:

    vivere,

    Cic. Fin. 3, 15, 501:

    misere amare,

    Plaut. Mil. 4, 6, 32:

    deperire,

    id. Cist. 1, 2, 12:

    invidere,

    Ter. Eun. 3, 1, 22:

    orare aliquid,

    id. Heaut. 2, 3, 124:

    discedere quaerens,

    Hor. S. 1, 9, 8; cf.:

    misere cupis abire,

    id. ib. 1, 9, 14:

    ut miserius a vobis recipiatur quam ab illo capta est,

    Liv. 34, 24, 2:

    misere miser,

    Plaut. Cist. 4, 2, 21:

    misere male,

    id. Bacch. 4, 9, 10.—
    2.
    mĭsĕrĭter, wretchedly, lamentably, sadly (ante-class.; poet.): corrumpi, Laber. ap. Non. 517, 2:

    alloqui,

    Cat. 63, 49; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Vahl. Enn. p. 180, n. 40).

    Lewis & Short latin dictionary > miserum

  • 27 profligo

    1.
    prō-flīgo, āvi, ātum, 1, v. a., to strike or dash to the ground, to cast down utterly, overthrow, overcome, conquer (class.; syn.: sterno, prosterno).
    I.
    Lit.:

    inimicos profligare,

    Plaut. Mil. 2, 2, 75:

    copias hostium,

    Cic. Phil. 14, 14, 37:

    classem hostium,

    Caes. B. C. 2, 32:

    hostes,

    Nep. Dat. 6, 8:

    proelia,

    i. e. the warriors, Tac. A. 14, 36:

    aciem virorum,

    Sil. 11, 400; Tac. A. 13, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    To overthrow, ruin, destroy:

    rem publicam,

    Cic. de Or. 3, 1, 3:

    tantas opes,

    Nep. Pelop. 2, 3:

    undique se suosque profligante fortunā,

    Liv. 33, 19:

    valetudinem,

    Gell. 19, 5, 2.—
    B.
    To overwhelm, crush in spirit:

    quanti illum maerore afflictum esse et profligatum putatis,

    Cic. Cat. 2, 1, 2.—
    C.
    To bring almost to an end, to almost finish, despatch:

    bellum commissum ac profligatum conficere,

    Liv. 21, 40, 11:

    profligato fere Samnitium bello,

    id. 9, 29, 1; 28, 2, 11:

    profligatum bellum ac paene sublatum,

    Cic. Fam. 12, 30, 2:

    profligata jam haec, et paene ad exitum adducta quaestio est,

    id. Tusc. 5, 6, 15:

    omnia ad perniciem profligata,

    id. Rosc. Am. 13, 38:

    sperans, ante Vitellii adventum profligari plurimum posse,

    that it would be brought nearly to an end, Suet. Oth. 9:

    profligaverat bellum Judaicum Vespasianus,

    Tac. H. 2, 4; Flor 2, 15, 2; Just. 31, 7, 3; Sen. Ben. 7, 13, 2:

    profligatis in Africā rebus,

    Just. 22, 8, 1:

    victoriam,

    Front. Strat. 2, 3, 2:

    quantum profligatum sit,

    how far advanced, Just. 20, 4, 13; cf. Front. Strat. 2, 3, 20.—Hence, prōflīgātus, a, um, P. a.
    A.
    Wretched, miserable, vile (class.;

    syn. perditus): senatoria judicia perdita profligataque,

    Cic. Verr. 1, 3, 8.—
    B.
    In a moral sense, corrupt, dissolute, abandoned, profligate (class.):

    tu omnium mortalium profligatissime ac perditissime,

    Cic. Verr. 2, 3, 26, § 65:

    homines,

    id. Arch. 6, 14:

    omnia ad perniciem profligata atque perdita,

    id. Rosc. Am. 13, 38:

    profligatissimus quisque,

    Suet. Tib. 35.—
    C.
    Of time, advanced (post-Aug.):

    profligatae aetatis (homo),

    Sen. Ot. 2, 2 (al. Vit. Beat. 29, 2).—In neutr. absol.:

    in profligato esse,

    to be almost ended, Gell. 15, 5, 2.
    2.
    prō-flīgo, xi, ctum, 3, v. a., to strike down, ruin, destroy (post-class.):

    proflictae res,

    cast down, ruined, Gell. 15, 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > profligo

  • 28 sollicito

    sollĭcĭto ( sōlĭ-), āvi, ātum, 1, v. a. [sollicitus], to disturb, stir, agitate, move; to distress, harass, make uneasy, vex, solicit, tempt, seduce, attract, induce.
    I.
    Lit., to stir, put in lively motion, move violently, disturb, shake, exercise ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Histri tela manu jacientes sollicitabant, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 438 Vahl.): myropolas omnes sollicito;

    ubicumque unguentum est, ungor,

    keep them busy, Plaut. Cas. 2, 3, 10:

    nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis.. ex sedibus,

    Lucr. 5, 162:

    pinnisque repente sollicitant divum nocturno tempore lucos,

    id. 4, 1008; 2, 965: teneram ferro sollicitavit humum, stirred, i. e. by the plough, Tib. 1, 7, 30; so,

    tellurem,

    Verg. G. 2, 418:

    herbae, Quas tellus, nullo sollicitante (i. e. eam) dabat,

    Ov. F. 4, 396:

    remis freta,

    Verg. G. 2, 503:

    spicula dextrā,

    id. A. 12, 404:

    totum tremoribus orbem,

    Ov. M. 6, 699:

    stamina docto Pollice, pregn.,

    excite by handling, id. ib. 11, 169 (v. II. B. 1. infra):

    stomachum vomitu, alvum purgatione,

    to move, Cels. 1 praef. fin.: mox, velut aurā sollicitante, provecti longius, as if a breeze were moving us on, Quint. 12, prooem. 2:

    hic (spiritus naturae), quamdiu non... pellitur, jacet innoxius... ubi illum extrinsecus superveniens causa sollicitat, compellitque et in artum agit, etc.,

    stirs up, Sen. Q. N. 6, 18, 2:

    sollicitavit aquas remis,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 2:

    lucus, qui primus anhelis sollicitatur equis,

    id. Idyll. 1, 3:

    seu remige Medo sollicitatur Athos,

    id. Ruf. 1, 336:

    Maenalias feras,

    to hunt, Ov. Am. 1, 7, 14:

    ne salebris sollicitentur apes,

    Col. 9, 8, 3.—Of a river:

    cum Danubius non jam radices nec media montium stringit, sed juga ipsa sollicitat,

    Sen. Q. N. 3, 27, 9.—In mal. part., Ov. Am. 3, 7, 74; Mart. 11, 22, 4; 11, 46, 4; Petr. 20, 2.—
    B.
    To produce by stirring, excite, cause to come forth, to arouse, draw out (rare): radices in ipsā arbore sollicitando, by starting roots from the tree (cf. the context), Plin. 17, 13, 21, § 98; cf.:

    sollicitatur id in nobis quod diximus ante semen,

    Lucr. 4, 1037.—
    II.
    Trop., = sollicitum facere.
    A.
    With the notion of distress, to cause distress, anxiety, uneasiness, to distress, disturb.
    1.
    Of the body (very rare and poet.):

    mala copia Aegrum sollicitat stomachum,

    distresses, Hor. S. 2, 2, 43. —
    2.
    Of the mind; constr. with acc. of person, with animum, etc.
    (α).
    To fill with apprehension, cause fear, suspense of the mind, and anxiety for the future; and pass., = sollicitum esse, to be distressed, to torment one's self:

    nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis,

    Plaut. Aul. 1, 1, 26: certo scio, non ut Flamininum sollicitari te, Tite, sic noctesque diesque, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    jamdudum equidem sentio, suspicio quae te sollicitet,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 50:

    sicine me atque illam operā tuā nunc miseros sollicitarier?

    Ter. And. 4, 2, 6: egon' id timeo? Ph. Quid te ergo aliud sollicitat? id. Eun. 1, 2, 82; so id. Heaut. 2, 3, 10:

    aut quid sit id quod sollicitere ad hunc modum?

    id. Hec. 4, 4, 54:

    me autem jam et mare istuc et terra sollicitat,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1:

    an dubitas quin ea me cura (pro genero et filio) vehementissime sollicitet?

    id. Fam. 2, 16, 5:

    multa sunt quae me sollicitant anguntque,

    id. Att. 1, 18, 1:

    ne cujus metu sollicitaret animos sociorum,

    Liv. 45, 28 med.:

    cum Scipionem exspectatio successoris sollicitaret,

    id. 30, 36 fin.:

    desiderantem quod satis est neque Tumultuosum sollicitat mare, Nec, etc.,

    Hor. C. 3, 1, 26; cf. Mart. 7, 54, 2.—With de:

    de posteris nostris et de illā immortalitate rei publicae sollicitor, quae, etc.,

    Cic. Rep. 3, 29, 41.— Hence, like verbs of fearing, with ne, that ( lest):

    et Quibus nunc sollicitor rebus! ne aut ille alserit, Aut uspiam ceciderit, etc.,

    Ter. Ad. 1, 1, 11:

    sollicitari se simulans, ne in ejus perniciem conspirarent,

    Amm. 14, 7, 9.—Also with quod, like verbs of emotion:

    me illa cura sollicitat angitque vehementer, quod... nihil a te, nihil ex istis locis... affluxit,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.—
    (β).
    More rarely, to grieve, afflict, make wretched:

    istuc facinus quod tuom sollicitat animum, id ego feci,

    Plaut. Aul. 4, 10, 8:

    sed erile scelus me sollicitat,

    id. Rud. 1, 3, 19: cur meam senectutem hujus sollicito amentiā? why do I make my old age miserable by, etc., Ter. And. 5, 3, 16:

    haec cura (ob miserum statum rei publicae) sollicitat et hunc meum socium,

    Cic. Brut. 97, 331.—With subject-clause:

    nihil me magis sollicitat quam... non me ridere tecum,

    Cic. Fam. 2, 12, 1.—
    (γ).
    To disturb the rest or repose of a person or community, to trouble, harass, = perturbare:

    quid me quaeris? quid laboras? quid hunc sollicitas?

    Plaut. Ep. 5, 2, 15; so,

    quae roget, ne se sollicitare velis,

    Ov. A. A. 1, 484:

    temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant, et semper sollicitant,

    Cic. Fin. 1, 16, 50:

    anxitudo, prona ad luctum et maerens, semperque ipsa se sollicitans,

    id. Rep. Fragm. 2, 41, 68:

    quoniam rebellando saepius nos sollicitant,

    Liv. 8, 13, 13:

    finitimi populi, qui castra, non urbem positam in medio ad sollicitandam omnium pacem crediderant,

    to disturb the peace, id. 1, 21, 2:

    unde neque ille sollicitare quietae civitatis statum possit,

    id. 21, 10, 12; so,

    pacem,

    id. 34, 16 fin.:

    ira Jovis sollicitati prava religione,

    id. 1, 31, 8:

    ea cura quietos (deos) sollicitat,

    Verg. A. 4, 380:

    alium ambitio numquam quieta sollicitat,

    Sen. Cons. Polyb. 4 (23), 2:

    eum non metus sollicitabit,

    id. ib. 9 (28), 4: (voluptas) licet alia ex aliis admoveat, quibus totos partesque nostri sollicitet, id. Vit. Beat. 5, 4:

    et magnum bello sollicitare Jovem,

    Ov. F. 5, 40:

    sollicitatque feros non aequis viribus hostes,

    Luc. 4, 665:

    ut me nutricibus, me aviae educanti, me omnibus qui sollicitare illas aetates solent, praeferret,

    Quint. 6, prooem. § 8: sollicitare manes, to disturb the dead by mentioning their names:

    parce, precor, manes sollicitare meos,

    Ov. Tr. 3, 11, 32; cf.:

    cur ad mentionem defunctorum testamur, memoriam eorum a nobis non sollicitari?

    Plin. 28, 2, 5, § 23.—Hence, pregn.:

    sollicito manes,

    I disturb the dead, Ov. M. 6, 699:

    sollicitare umbras = ciere, citare, in necromancy,

    Manil. 1, 93.—
    B.
    Without the idea of distress or uneasiness.
    1.
    To stir, rouse, excite, incite ( poet. and in post-Aug. prose):

    unicus est de quo sollicitamur honor,

    Ov. F. 6, 10, 76:

    sollicitatque deas,

    id. M. 4, 473:

    vanis maritum sollicitat precibus,

    id. ib. 9, 683:

    quoque Musarum studium a nocte silenti Sollicitare solet, Claud. VI. Cons. Hon. praef. 12: cupidinem lentum sollicitas,

    Hor. C. 4, 13, 6:

    labris quae poterant ipsum sollicitare Jovem,

    Mart. 66, 16:

    me nova sollicitat, me tangit serior aetas,

    Ov. Am. 2, 4, 45:

    deinde (luxuria) frugalitatem professos sollicitat,

    Sen. Ep. 56, 10.—Hence,
    2.
    To attract, to tempt, to invite ( poet. and in post-Aug. prose):

    si quis dotatam uxorem habet, eum hominem sollicitat sopor,

    Plaut. Most. 3, 2, 15 Lorenz:

    nullum sollicitant haec, Flacce, toreumata canem,

    Mart. 12, 74, 5:

    cum, mira specie, feminarum sollicitaret oculos,

    Val. Max. 4, 5, 1 ext.:

    non deest forma quae sollicitet oculos,

    Sen. Ep. 88, 7:

    in his (praediis venalibus) me multa sollicitant,

    Plin. Ep. 3, 19, 1:

    quibuscum delinimentis potest animos omnium sollicitat,

    Just. 21, 1, 5:

    omni studio sollicitatum spe regni,

    id. 8, 3, 8:

    in Graeciam Philippus cum venisset, sollicitatus paucarum civitatum direptione (i. e. spe diripiendi),

    id. 9, 1:

    sollicitati praeda,

    id. 23, 1, 10; 2, 13 fin.:

    te plaga lucida caeli... sollicitet,

    Stat. Th. 1, 27:

    magno praemio sollicitatus,

    bribed, Front. Strat. 3, 6, 4.—So, to attract the attention, occupy the mind:

    ut vix umquam ita sollicitari partibus earum debeamus ut non et summae meminerimus,

    Quint. 11, 3, 151.—
    III.
    Transf., to incite one to do something.
    A. 1.
    Absol.:

    servum sollicitare verbis, spe promissisque corrumpere, contra dominum armare,

    Cic. Deiot. 11, 30:

    non sollicitabit rursus agrarios?

    id. Phil. 7, 6, 18:

    sollicitant homines imperitos Saxo et Cafo,

    id. ib. 10, 10, 22: necare eandem voluit: quaesivit venenum;

    sollicitavit quos potuit,

    id. Cael. 13, 31:

    Milo... quos ex aere alieno laborare arbitrabatur, sollicitabat,

    Caes. B. C. 3, 22: quos ingenti pecuniae spe sollicitaverant vestri (sc. to murder Philip), Curt. 4, 1, 12:

    ipsam ingentibus sollicitare datis,

    Ov. M. 6, 463:

    pretio sperare sollicitari animos egentium,

    Cic. Cat. 4, 8, 17; Liv. 2, 42, 6; Nep. Paus. 3, 6.—So esp. milit. t. t.,= temptare (freq. in the historians), to strive to win over, tempt, instigate, incite to defection, attack, etc.:

    ad sollicitandas civitates,

    Caes. B. G. 7, 63:

    Germanos Transrhenanos sollicitare dicebantur,

    id. ib. 5, 2; so id. B. C. 3, 21; id. B. G. 5, 55; 6, 2; 7, 53;

    7, 54: servitia urbana sollicitare,

    Sall. C. 24 fin.:

    nobilissimos Hispanos in Italiam ad sollicitandos populares... miserunt,

    Liv. 24, 49, 8:

    vicinos populos haud ambigue sollicitari,

    id. 8, 23, 2:

    ad continendas urbes, quas illinc Eumenes, hinc Romani sollicitabant,

    id. 37, 8, 5:

    num sollicitati animi sociorum ab rege Perseo essent,

    id. 42, 19 fin.:

    omnes sollicitatos legationibus Persei, sed egregie in fide permanere,

    id. 42, 26 fin.; so,

    diu,

    id. 31, 5, 8; 40, 57, 2; 41, 23, 7;

    45, 35, 8: interim qui Persas sollicitarent mittuntur,

    Curt. 5, 10, 9; Suet. Oth. 5; id. Ner. 13; id. Tit. 9; Nep. Paus. 3, 6.—
    2.
    With ad and acc.:

    in servis ad hospitem necandum sollicitatis,

    Cic. Cael. 21, 51:

    servum ad venenum dandum,

    id. Clu. 16, 47:

    opifices et servitia ad Lentulum eripiendum,

    Sall. C. 50, 1:

    qui ultro ad transeundum hostes vocabant sollicitabantque,

    Liv. 25, 15, 5.—After in:

    cum milites ad proditionem, amicos ad perniciem meam pecunia sollicitet,

    Curt. 4, 11, 1.—
    3.
    With ut: civitates sollicitant [p. 1722] ut in libertate permanere vellent, Caes. B. G. 3, 8:

    se sollicitatum esse ut regnare vellet,

    Cic. Fam. 15, 2, 6:

    missis ad accolas Histri, ut in Italiam irrumperent sollicitandos, Liv 39, 35: Darei litterae quibus Graeci milites sollicitabantur ut regem interficerent,

    Curt. 4, 10, 16.—
    4.
    With gen., gerund., and causa:

    comperi legatos Allobrogum tumultus Gallici excitandi causa a P. Lentulo esse sollicitatos,

    Cic. Cat. 3, 2, 4.—
    5.
    With in and acc. (post-class.;

    the prevailing constr. in Just.): amicum in adulterium uxoris sollicitatum,

    Just. 1, 7, 18:

    Alexander in Italiam sollicitatus,

    urgently invited, id. 12, 2, 1:

    Iones sollicitare in partes suas statuit,

    id. 2, 12, 1:

    qui Peloponnenses in societatem armorum sollicitaret,

    id. 13, 5; so id. 13, 5, 10; 32, 4, 1; 29, 4, 5. —
    6.
    With acc. of abstract objects ( poet.):

    nuptae sollicitare fidem (= nuptam sollicitare ad fidem violandam),

    to make attempts against, Ov. H. 16 (17), 4; cf. id. Am. 3, 1, 50; id. M. 6, 463; 7, 721; id. P. 3, 3, 50.—
    B.
    In gen., without implying an evil purpose, to induce, incite, stimulate, solicit, urge, invite, exhort, move ( poet. and in postAug. prose):

    antequam est ad hoc opus (historiam scribendi) sollicitatus,

    induced to undertake this work, Quint. 10, 1, 74:

    quae Hecubae maritum posset ad Hectoreos sollicitare rogos,

    Mart. 6, 7, 4:

    cum, sollicitatus ex urbe Roma (a Mithridate), praecepta pro se mitteret,

    Plin. 25, 2, 3, § 6:

    sollicitandi (parentes) ad hunc laborem erant,

    it was necessary to give inducements to the parents to undertake this labor, Sen. Ben. 3, 11, 1:

    cum juventutem ad imitationem sui sollicitaret,

    id. Cons. Helv. 10, 10:

    alios Orientis regis ut idem postularent sollicitare temptavit,

    Suet. Dom. 2:

    juvenum... corpora nunc pretio, nunc ille hortantibus ardens sollicitat dictis,

    Stat. Th. 2, 485:

    sollicitat tunc ampla viros ad praemia cursu celeres,

    id. ib. 6, 550:

    ut per praecones susceptores sollicitarent,

    Just. 8, 3, 8:

    Alexander in Italiam a Tarentinis sollicitatus,

    id. 12, 2, 1:

    avaritia sollicitatus (= permotus),

    id. 32, 2, 1:

    sollicitatoque juvene ad colloquium,

    allured him to the conference, id. 38, 1, 9:

    hoc maxime sollicitatus ad amicitiam,

    Plin. 6, 22, 24, § 85:

    serpentes sollicitant ad se avis,

    id. 8, 23, 35, § 85:

    hyaena ad sollicitandos canes,

    id. 8, 30, 44, § 106:

    velut vacua possessione sollicitatus,

    Just. 31, 3, 2:

    remansit in caelibatu, neque sollicitari ulla condicione amplius potuit (i. e. ad uxorem ducendam),

    Suet. Galb. 5:

    quod me, tamquam tirunculum, sollicitavit ad emendum (signum),

    Plin. Ep. 3, 6, 4:

    ut ex copia studiosorum circumspicias praeceptores quos sollicitare possimus (sc. ut huc veniant),

    id. 4, 13, 11.—With inf. ( poet.):

    finemque expromere rerum sollicitat superos,

    urgently implores to disclose the issue, Luc. 5, 69:

    cum rapiant mala facta bonos... sollicitor nullos esse putare deos,

    Ov. Am. 3, 8, 36; cf.:

    sollicitat spatium decurrere amoris,

    Lucr. 4, 1196.—With ne:

    maritum sollicitat precibus, ne spem sibi ponat in arte,

    Ov. M. 9, 683.

    Lewis & Short latin dictionary > sollicito

См. также в других словарях:

  • misérable — [ mizerabl ] adj. et n. • 1336; lat. miserabilis 1 ♦ Qui inspire ou mérite d inspirer la pitié; qui est dans le malheur, la misère. ⇒ lamentable, malheureux, pitoyable; misérabilisme. L homme, pour Pascal, est à la fois misérable et grand.… …   Encyclopédie Universelle

  • miserable — Miserable. adj. de tout genre. Malheureux, qui est dans la misere, dans la souffrance. Une miserable famille ruinée. c est une miserable condition que celle de l homme. il mene, il traisne une vie bien miserable. On dit, qu Un homme a fait une… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • miserable — miserable, wretched both describe something (as a person s state of health or of mind, a state of affairs, a human being with reference to his condition or character, or a thing compared with others of its kind) that is deplorably or contemptibly …   New Dictionary of Synonyms

  • miserable — adjetivo 1. Que es muy pobre o tiene un aspecto muy pobre: casa miserable. Esa familia vive en un barrio muy miserable. Sinónimo: mísero. 2. Que está abatido, sin ánimo, ni fuerza, o se encuentra en malas condiciones físicas o morales: Me los… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Miserable — Mis er*a*ble, a. [F. mis[ e]rable, L. miserabilis, fr. miserari to lament, pity, fr. miser wretched. See {Miser}.] [1913 Webster] 1. Very unhappy; wretched; living in misery. [1913 Webster] What hopes delude thee, miserable man? Dryden. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • miserable — Miserable, com. gen. penac. Miser, Miserandus, AErumnosus. Miserable, qui esmeut à pitié et compassion, Miserabilis. Aussi miserable que moy, Miser aeque atque ego. Y a il homme du monde aussi miserable? An quisquam gentium est aeque miser? Chose …   Thresor de la langue françoyse

  • miserable — [miz′ər ə bəl, miz′rəbəl] adj. [Fr misérable < L miserabilis, pitiable < miserari, to pity < miser, wretched] 1. in a condition of misery; wretched, unhappy, suffering, etc. 2. causing misery, discomfort, or suffering [miserable weather] …   English World dictionary

  • Miserable — may refer to: Miserable (song), a song by Lit Mr. Miserable, a fictional character in the children s book Mr. Happy by Roger Hargreaves See also Les Misérables (disambiguation) Los Miserables, a Chilean punk band This …   Wikipedia

  • miserable — (adj.) early 15c., full of misery, causing wretchedness (of conditions), from O.Fr. miserable prone to pity, merciful, and directly from L. miserabilis pitiable, miserable, deplorable, lamentable, from miserari to pity, lament, deplore, from… …   Etymology dictionary

  • Miserable — Mis er*a*ble, n. A miserable person. [Obs.] Sterne. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • miserable — [adj1] unhappy, depressed afflicted, agonized, ailing, anguished, brokenhearted, crestfallen, dejected, desolate, despairing, despondent, destroyed, disconsolate, discontented, distressed, doleful, dolorous, down, downcast, down in the mouth*,… …   New thesaurus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»